Κάθε παιδί θα πρέπει να προετοιμάζεται από όσο το δυνατόν μικρότερη ηλικία και να περιμένει με χαρά να δεχθεί τη θεία Κοινωνία. Είναι δύσκολο για τους ιερείς και τους κατηχητές να μιλήσουν στα παιδιά για τη Θεία Κοινωνία με τρόπο που να εμπνέει, όταν τα παιδιά φαίνεται να τη θεωρούν ως κάτι το αυτονόητο, αφού κοινωνούν σε κάθε Λειτουργία. Δεν είναι υποχρεωτικό να κοινωνούμε κάθε φορά που παρακολουθούμε τη Θεία Λειτουργία. Αντιθέτως είναι βλαβερό να μεταλαμβάνουμε χωρίς προετοιμασία, τουλάχιστον από το προηγούμενο βράδυ, χωρίς μετάνοια, χωρίς να το επιθυμούμε ειλικρινά, χωρίς φόβο Θεού, χωρίς να αφιερώνουμε χρόνο για ευχαριστία μετά τη Μετάληψη και χωρίς την πεποίθηση ότι δεχόμαστε ένα δώρο ανέκφραστης αγιότητας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι δυνατόν να κοινωνήσει κανείς αναξίως. Το μέτρο της χάριτος που δεχόμαστε από τη Θεία Κοινωνία εξαρτάται τόσο από τη δική μας προπαρασκευή, όσο και από τη δωρεά του Θεού, η οποία δε δίνεται, εάν μπορούμε να πούμε, αυτομάτως.
Σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας μας η προπαρασκευή και η διάθεση με την οποία δεχόμαστε τη Θεία Κοινωνία έχουν μεγαλύτερη σπουδαιότητα από την συχνότητα. Είναι βλάσφημο και επικίνδυνο πνευματικά να βιάζουμε ή να δωροδοκούμε ένα παιδί, ακόμα και ένα μωρό, για να κοινωνήσει παρά τη θέληση του. Άκουσα ένα Ρώσο θεολόγο, ο οποίος θυμόταν σ' όλη του τη ζωή πώς, λίγες φορές το χρόνο, όλη η οικογένεια του προετοιμαζόταν για τη Θεία Κοινωνία, έλεγαν την ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως και ζητούσαν συγγνώμη ο ένας απ’ τον άλλο πριν μεταλάβουν των άχραντων μυστηρίων. Οι ημέρες κατά τις οποίες κοινωνούσαν ήταν εξαιρετικές και αξέχαστες. Η συχνή Θεία Κοινωνία σημαίνει μεγαλύτερη ασκητική προσπάθεια, και η οικογένεια πρέπει να έχει τη δυνατότητα να αντέξει αυτό το μέτρο της ασκήσεως. Κάθε πρόσωπο πρέπει να έχει την ευλογία του πνευματικού του — και τα παιδιά επίσης, όταν αρχίσουν να εξομολογούνται, μπορούν να συμβουλεύονται τον πνευματικό τους σχετικά με την κεντρική αυτή πτυχή της χριστιανικής ζωής.
Όταν αναφερόμαστε στο θέμα της συμμετοχής στις ακολουθίες της Εκκλησίας, της Θείας Κοινωνίας και της προσευχής στο σπίτι, πρέπει να έχουμε κατά νουν όχι μόνο το άμεσο αποτέλεσμα άλλα και μια μακροπρόθεσμη προοπτική: ποια είναι για το συγκεκριμένο αυτό παιδί η καλύτερη προετοιμασία, ώστε να ζήσει μια χριστιανική ζωή σ' αυτόν τον κόσμο; Πώς θα εμφυτεύσουμε στο παιδί μια υγιή διάθεση για τον Χριστό, την Εκκλησία και τα Μυστηρια; Πώς θα το βοηθήσουμε να διατηρήσει μέχρι την ενηλικίωση του την επιθυμία να γνωρίσει τον Χριστό και να έχει κοινωνία μαζί Του; Είναι δυνατόν ένα παιδί να πηγαίνει συχνά στην εκκλησία κι όμως την ίδια στιγμή ενδόμυχα να επαναστατεί και να απορρίπτει τη χάρη. Μερικοί άθεοι μεγάλωσαν μέσα σε ευσεβείς οικογένειες.
Όταν μιλούμε για τη Θεία Κοινωνία σε πολύ μικρά παιδιά, μερικές φορές αντιδρούν αρνητικά στην έκφραση το σώμα και το αίμα του Χριστού. Αυτό συμβαίνει περισσότερο σε συζητήσεις παρά κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας. Ίσως είναι αρκετό για τα παιδιά να ακούσουν τα λόγια της αγίας Αναφοράς και τα λόγια του ιερέα τη στιγμή που τους μεταδίδει τα Θεία Δώρα. Σε άλλες ώρες μπορούμε να μιλήσουμε για τον Χριστό που έρχεται να μείνει μέσα μας ή να πούμε ότι παίρνουμε τον Χριστό. Δεν πρέπει βέβαια ποτέ να αρνηθούμε ότι παίρνουμε το σώμα και το αίμα τού Χριστού αλλά μερικές φορές οι εξηγήσεις μας δημιουργούν στο μυαλό των παιδιών μια οπτική εικόνα αίματος και οστών που τους προκαλεί αποστροφή. Ο Χριστός έρχεται σε μας με τη μορφή τού άρτου και του οίνου από συγκατάβαση και ξέρει πόσο δύσκολο θα ήταν για μας διαφορετικά να συμμετέχουμε στη ζωή Του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου