Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

ΒΑΠΤΙΣΗ : Ο ΑΝΑΔΟΧΟΣ KAI OI YΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΤΟΥ

Ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε και ζοῦμε, ἡ Ἁγία μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, το Σῶμα δηλ. τοῦ Χριστοῦ, εἶναι Ἐκκλησία τῶν Μυστηρίων.

Τό πρῶτο ἀπό τά μυστήρια, τό εἰσαγωγικό μυστήριο, πού μᾶς εἰσάγει καί μᾶς κάνει ὀργανικά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι τό μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος.

Στήν Π.Δ. ἔχουμε τύπους τοῦ πραγματικοῦ Βαπτίσματος, μέ τελευταῖο τό βάπτισμα μετανοίας τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, ὁ ὁποῖος κλείνει τήν Π.Δ. καί ἀνοίγει τήν Κ. Διαθήκη. «Ἰωάννης ἐβάπτισεν βάπτισμα μετανοίας τῷ λαῷ λέγων εἰς τόν ἐρχόμενον μετ’ αὐτόν ἵνα πιστεύσωσιν, τοῦτ’ ἔστιν εἰς τόν Ἰησοῦν» (Πράξ. 19,4). Ὁ Ἰωάννης βάπτισε βάπτισμα μετανοίας καί ἔλεγε στό λαό νά πιστεύουν σ’ Ἐκεῖνον πού ἔρχεται μετά ἀπό αὐτόν, δηλ. στόν Ἰησοῦ Χριστό.

Ὁ Ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός μέ τό παράδειγμά Του ἁγίασε τό Βάπτισμα, ὅταν βαπτίστηκε ἀπό τόν Ἰωάννη τόν Βαπτιστή στόν Ἰορδάνη ποταμό.

Τέλος, ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, μετά τήν ἀνάστασή Του, δίνει στους Ἀποστόλους τήν τελευταία Του ἐντολή: «Πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Ματθ. 20, 18-19). Πηγαίνετε καί κάνετε ὅλο τον κόσμο μαθητές μου, βαπτίζοντες αὐτούς στό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Αὐτή τη θεία ἐντολή τοῦ βαπτίσματος, ἡ Ἐκκλησία μας τήν τηρεῖ ἐξ ἀρχῆς καί φυσικά θα συνεχίσει νά τήν ζεῖ καί νά τήν ἐφαρμόζει μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων.

Τό μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος εἶναι ἀναγκαῖο καί ὑποχρεωτικό γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, γι’ αὐτό καί δέν ἀμφισβητεῖται ἀπό κανέναν πιστό Χριστιανό, πού γνωρίζει ἔστω καί στοιχειωδῶς κάποια πράγματα τῆς Χριστιανικῆς ζωῆς.

***

Ἐκεῖνο ὅμως γιά τό ὁποῖο χρειάζεται νά μιλήσουμε καί τό ὁποῖο ἔχει ἄμεση σχέση μέ τό ἴδιο τό μυστήριο τοῦ βαπτίσματος, εἶναι τό θέμα «ἀνάδοχος».

Τί εἶναι ὁ ἀνάδοχος; καί ποιές εἶναι οἱ ὑποχρεώσεις του;

Εἶναι ἀνάγκη νά ἐξετάσουμε τίς πτυχές τοῦ θέματος αὐτοῦ, διότι, δυστυχῶς, ἀρκετοί εἶναι οἱ Χριστιανοί πού ἀναλαμβάνουν τήν εὐθύνη τοῦ νά γίνουν ἀνάδοχοι (νονοί), χωρίς νά γνωρίζουν τίς σοβαρές ὑποχρεώσεις καί εὐθύνες πού συνεπάγεται ἡ πράξη τους αὐτή, νομίζοντας ὅτι τό νά βαπτίσει κανείς ἕνα παιδί ἤ ἕναν μεγάλο ἄνθρωπο, αὐτό δέν εἶναι παρά μιά κοινωνική ἐκδήλωση, πού σκοπό ἔχει νά συνδέσει περισσότερο φιλικά τίς οἰκογένειες καί τούς ἀνθρώπους. Πιστεύουν δηλ. ὅτι τό μυστήριo τοῦ βαπτίσματος καί τό νά γίνει κανείς νονός, εἶναι ἁπλά μιά κοινωνική ἐκδήλωση.

Ἄς δοῦμε λοιπόν: α) Τί εἶναι ὁ ἀνάδοχος (ὁ νονός ἤ ἡ νονά)

Ἀνάδοχος εἶναι τό πρόσωπο, ἄνδρας ἤ γυναίκα, πού στέκεται ἐγγυητής στήν Ἐκκλησία γιά τήν πίστη τοῦ βαπτιζομένου καί ἀναλαμβάνει τή φροντίδα μετά τό βάπτισμα νά τον στερεώνει στήν Χριστιανική πίστη.



Ὁ θεσμός λοιπόν τοῦ ἀναδόχου ξεκινᾶ ἀπό μία βασική ἐκκλησιαστική προϋπόθεση. Ὅτι ὁ ὑποψήφιος πρέπει νά εἶναι ἐχέγγυος, γνωστός, νά ἔχει δώσει καλή μαρτυρία πρός τά ἔξω, νά ἔχει δηλ. δώσει δείγματα ἀκεραιότητας καί εἰλικρινῶν διαθέσεων γιά τήν Χριστιανική πίστη καί ζωή, πού θά λάβει μέ τό βάπτισμα. Σήμερα πού λόγῳ τῆς μετακίνησης τῶν πληθυσμῶν καί γενικῶς τῆς παγκοσμιοποίησης τά δεδομένα ἔχουν ἀλλάξει καί ὥριμοι πλέον ἄνθρωποι ἐντάσσονται καθημερινῶς στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, θά πρέπει καί πάλι ὅσοι ἀναλαμβάνουν τό ρόλο καί τό διακόνημα τοῦ ἀναδόχου, νά μελετήσουν σοβαρά τίς προϋποθέσεις καί, ὅπως θά δοῦμε στή συνέχεια, τίς εὐθῦνες τοῦ ρόλου αὐτοῦ, καί κατόπιν, συνειδητά πλέον, νά ἀποδέχονται τήν εὐθύνη τοῦ ἀναδόχου.

Ἄς δοῦμε τώρα: β) Ποιές εἶναι αὐτές οἱ ὑποχρεώσεις τοῦ ἀναδόχου; Μετά τήν ἐπικράτηση τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ, οἱ ἀνάδοχοι ἀνεδέχοντο ν’ ἀναπληρώσουν τήν φυσική ἔλλειψη τῆς πίστεως καί τῆς μετανοίας στά νήπια, φροντίζοντας μαζί μέ τούς γονεῖς τοῦ νηπίου γιά τήν κατά Χριστόν μόρφωση καί ἀνατροφή του.

Πράγματι· στήν ἀρχαία Ἐκκλησία πού ὑπῆρχε γνήσιος ζῆλος, τότε καί μόνο, μετά δηλ. τήν Ὁμολογία Πίστεως, ὁ ἀρχιερέας τόν σφράγιζε μέ τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ καί ἔδινε τήν ἔγκριση, ὥστε οἱ ἱερεῖς νά τόν καταγράψουν ὡς ἀνάδοχο στά δελτία τῆς Ἐκκλησίας, μαζί μέ τόν ὑποψήφιο γιά τήν βάπτιση ἀνάδεκτό του. Ὁποία τιμή ἀλλά καί εὐθύνη γιά τόν ἀνάδοχο.

***

Ἄς ἀκούσουμε τόν ἱερό Χρυσόστομο νά μᾶς περιγράφει τήν προσωπικότητα τοῦ αὐθεντικοῦ ἀναδόχου:

Θέλετε νά ἀπευθύνουμε τώρα τό λόγο στούς ἀναδόχους σας, γιά νά μάθουν καί ἐκεῖνοι ποιῶν ἀμοιβῶν ἀξιώνονται, ἐάν δείξουν γιά ἐσᾶς πολύ φροντίδα καί ἀντιθέτως ποιά τιμωρία τούς ἀναμένει ἄν ἀμελήσουν;

Γιά νά τό ἐννοήσεις σκέψου, ἀγαπητέ, ἐκείνους πού γίνονται ἐγγυητές καί ἀνάδοχοι προσώπων πού δανείζονται χρήματα, ὅτι περισσότερο ἀπό τόν ὑπεύθυνο καί δανειζόμενο ἐκεῖνοι ὑφίστανται τήν ἀγωνία καί τόν φόβο. Ἄν δηλ. αὐτός πού δανείστηκε, φανεῖ συνεπής, μέ τήν συνέπειά του κατέστησε ἐλαφρό τό φορτίο, πού ἀνέλαβε ὁ ἐγγυητής. Ἄν άντιθέτως φανεῖ ἀγνώμονας καί ἀσυνεπής, τότε τοῦ ἑτοίμασε τέλεια τήν καταστροφή. Γι’ αὐτό καί ἕνας σοφός συμβουλεύει τά ἑξῆς: «Ἐάν ἐγγυηθῆς, ἑτοιμάσου νά πληρώσης» (Σοφ. Σειράχ η΄, 13). Ἐάν λοιπόν ὅσοι ἀναδέχονται ἄλλους γιά χρήματα εἶναι ἀπολύτως ὑπεύθυνοι γιά ὁλόκληρο τό ποσό, περισσότερο εἶναι ὑπεύθυνοι ἐκεῖνοι πού ἀναδέχονται ἄλλους καί ἐγγυῶνται γιά πνευματικά θέματα καί γιά τήν ἀρετή. Ναί· πολύ ἐνδιαφέρον πρέπει νά ἐπιδεικνύουν γι’ αὐτούς πού ἀναλαμβάνουν, προτρέποντάς τους, συμβουλεύοντάς τους, διορθώνοντας τά σφάλματά τους καί δείχνοντάς τους πατρική ἀγάπη.

[Καί συνεχίζει ὁ ἱερός πατήρ].

Ἄς μή νομίζουν αὐτοί, ὅτι τό νά εἶναι ἀνάδοχοι εἶναι τυπικό καί τυχαῖο πρᾶγμα, ἀλλά ἄς μάθουν καλά, ὅτι καί αὐτοί γίνονται συμμέτοχοι τῆς πνευματικῆς ὠφέλειας τῶν ἀναδεκτῶν, ἐαν μέ τίς συμβουλές τους τούς χειραγωγήσουν στήν ὁδό τῆς ἀρετῆς, καί ἄς γνωρίζουν πάλι ὅτι ἄν δείξουν ἀμέλεια καί ἀδιαφορία, θά ἐπιφέρουν στόν ἑαυτό τους μεγάλη καταδίκη. Γι’ αὐτόν τόν λόγο καί ἐπικρατεῖ ἡ συνήθεια καί πατέρες ἤ μητέρες πνευματικούς νά τούς ὀνομάζουν αὐτούς τούς ἀναδόχους, γιά νά μάθουν πόση ἐπιμέλεια πρέπει νά δείχνουν γιά νά μορφώνουν πνευματικά ὅσους ἀναλαμβάνουν.

Διότι, ἐάν ἐκείνους πού δέν ἔχουν καμμία ἰδιαίτερη σχέση μέ ἐμᾶς, πρέπει νά τούς κινήσουμε τόν κύριο ζῆλο τῆς ἀρετῆς, πολύ περισσότερεο ὀφείλουμε νά ἐπιτελέσουμε τό καθῆκον ἀπέναντι σ’ ἐκεῖνον, τόν ὁπιοῖο ἀναδεχόμαστε ὡς πνευματικό μας τέκνο. Γιά τόν λόγον λοιπόν αύτόν, μάθετε καί οἱ ἀνάδοχοι ὅτι δέν σᾶς ἀπειλεῖ μικρός κίνδυνος, ἐάν δείξετε στό καθῆκον αὐτό ἀμέλεια (Ἰ. Χρυσοστόμου, Β΄Κατήχησις).

Καί τίθεται τώρα τό ἐρώτημα: Οἱ ἀνάδοχοι σήμερα γνωρίζουν τήν ἀποστολή τους; Ἔχουν συνειδητοποιήσει ὅτι τό καθῆκον τους δέν ἐξαντλεῖται στό νά ἀγοράζουν ἐνδύματα καί δῶρα στά παιδιά πού ἀναλαμβάνουν, ἀλλά τό κύριο καί βασικό καθῆκον τους εἶναι νά διδάξουν τήν ὀρθή πίστη στά πνευματικά τους τέκνα; Γνωρίζουν πρῶτα οἱ ἴδιοι τήν Ὀρθόδοξη πίστη, καί ζοῦν σωστά οἱ ἴδιοι τήν Χριστιανική ζωή γιά νά μπορέσουν στήν συνέχεια νά τήν μεταδώσουν στίς ψυχές πού ἔχουν ἀναλάβει;

Ἔχουμε συνειδητοποιήσει ὅτι ἄν κάποιος ζεῖ μέσα σέ βαριά ἠθικά παραπτώματα, ἄν δέν μετανοήσει καί δέν ἀλλάξει τρόπο ζωῆς δέν μπορεῖ νά γίνει ἀνάδοχος;

Κατανοήσαμε ὅτι ὅσοι συζοῦν παράνομα ἤ ἔχουν τελέσει τόν λεγόμενο πολιτικό γάμο, ἔχουν ἀποκόψει τόν ἑαυτό τους ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί ἄρα δέν μποροῦν καί δέν ἔχουν τό δικαίωμα νά ἐγγυηθοῦν γιά τήν ψυχή τοῦ ἄλλου;

Πραγματικά πῶς εἶναι δυνατόν νά κατηχήσει μιά ψυχή καί νά τήν ὁδηγήσει στήν ἀλήθεια ἕνας πού ἔχει ξεφύγει ἀπό τήν ὁδό τῆς ἀληθείας;

Εἶναι συγκλονιστικό ἀλλά καί σωτήριο νά συνειδητοποιήσει ὁ ἀνάδοχος ὅτι θά δώσει λόγο στόν Θεό γιά τήν ψυχή ἤ τίς ψυχές πού ἔχει ἀναλάβει.

Καί ἐπειδή ἔτσι ἔχουν τά πράγματα, εἶναι δηλ. τόσο σοβαρή ἡ ὑπόθεση τό νά γίνει κανείς ἀνάδοχος, γι’ αὐτό καί δέν μποροῦν ν’ ἀναλάβουν τόν ρόλο αὐτό οἱ μή Χριστιανοί. Δέν μποροῦν νά γίνουν ἀνάδοχοι οἱ ἄθεοι καί ἄπιστοι, οἱ ἀλλόθρησκοι, οἱ αἱρετικοί, οἱ σχισματικοί, οἱ ἀφορισμένοι, ὅσοι ἀνήκουν σέ ἀποκρυφιστικά τάγματα καί ὀργανώσεις καί γενικῶς ὅσοι ἔχουν ἔκλυτο βίο καί ἔχουν καταδικαστεῖ γιά ἠθικά παραπτώματα. Ἀκόμα δέν μποροῦν νά ἀναλάβουν τό ρόλο τοῦ ἀναδόχου ὅσοι δέν ἔχουν συνείδηση τῶν πράξεών τους καί γενικῶς οἱ ἀκαταλόγιστοι, ὅπως τά μικρά παιδιά, ὅσοι πάσχουν διανοητικῶς κ.λπ. Ἐπίσης δέν μποροῦν νά γίνουν ἀνάδοχοι οἱ γονεῖς τοῦ τέκνου, οἱ κληρικοί ὅλων τῶν βαθμῶν καί οἱ μοναχοί. Μόνο σέ εἰδικές καί ἔκτακτες περιπτώσεις μπορεῖ νά γίνει ἐξαίρεσις ὡς πρός τούς μοναχούς, κατόπιν ὅμως ἀδείας τοῦ Ἐπισκόπου καί γενικῶς τῆς προϊσταμένης ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς.

***

Εἴπαμε στήν ἀρχή ὅτι τό θέμα μας δέν εἶναι αὐτό καθ’ ἑαυτό τό μυστήριο τοῦ βαπτίσματος, ἀλλά ὁ ἀνάδοχος. Στό σημεῖο ὅμως αὐτό καί σέ συνδυασμό μέ τόν ἀνάδοχο εἶναι ἀνάγκη νά ποῦμε κάποια πράγματα γιά τό βάπτισμα τῶν παιδιῶν. Καί τοῦτο, διότι μέσα στά τόσα πολλά καί παράδοξα τῆς ἐποχῆς μας, βλέπουμε καί τοῦτο· νά ὑπάρχουν γονεῖς πού ἀποκτοῦν ἕνα ἤ καί περισσότερα παιδιά, καί νά ἀρνοῦνται νά τά βαπτίσουν. Τά ἀφήνουν νά μεγαλώσουν ἀβάπτιστα μέ τή δικαιολογία, νά μεγαλώσουν καί ἄν μόνα τους τό ζητήσουν, τότε τά βαφτίζουμε. Ἔτσι ὑπάρχουν σήμερα παιδιά οἰκογενειῶν, κυρίως σέ μεγάλες πόλεις, πού πηγαίνουν στό σχολεῖο, καί ὅμως δέν ἔχουν δεχθεῖ τήν χάρη τοῦ ἁγίου μυστηρίου. Προχωροῦν μάλιστα οἱ γονεῖς καί δίνουν ὄνομα στό παιδί τους ἤ στά παιδιά τους, χωρίς ὅμως αὐτά νά περάσουν ἀπό τά ἁγιασμένα ὕδατα τῆς κολυμβήθρας.

Βέβαια στό «ἐπιχείρημα» τῶν γονέων ὅτι τ’ ἀφήνουν νά μεγαλώσουν καί ἐάν μόνα τους τό ζητήσουν, τότε θά τά βαφτίσουν, θά μποροῦσε κανείς νά ἀπαντήσει ὅτι ἄν θέλουν νά εἶναι συνεπεῖς μέ τή θεωρία τους, τότε δέν θά πρέπει οὔτε στόν ἰατρό, οὔτε στόν παιδικό σταθμό, οὔτε στό νηπιαγωγεῖο, οὔτε στό σχολεῖο νά τά πᾶνε, ἄν δέν μεγαλώσουν καί δέν τό ζητήσουν μόνα τους καί γενικῶς τίποτε νά μήν προσφέρουν στά τέκνα τους ἄν τά ἴδια δέν συνειδητοποιήσουν ἀπολύτως κάτι καί δέν τό ζητήσουν μόνα τους…

Ἀλήθεια, τί συμβαίνει μέ αὐτούς τούς γονεῖς; Εἶναι βέβαιο ὅτι στήν καρδιά τους ἔχει περάσει ἡ ἀπιστία. Δέν πιστεύουν στό μυστήριο καί τή μεγάλη του ὠφελιμότητα. Καί δέν εἶναι μόνο ὅσοι καλύπτουν τή σχέση τους μέ τόν πολιτικό γάμο, πού συνήθως ἐνεργοῦν μέ πράξεις πού εἶναι ἀντίθετες μέ τήν Χριστιανική ζωή, εἶναι, δυστυχῶς, καί κανονικά στεφανωμένοι σύζυγοι, πού ὅμως ἐπηρεασμένοι ἀπό ἀθεϊστικές ἰδεολογίες καί ἀπό ἕνα νέο τρόπο ζωῆς πού προβάλλεται κατά κόρον στά Μ.Μ.Ε., καταλήγουν στήν ἀπόφασή τους αὐτή μέ ἀποτέλεσμα νά ζημιώνονται τά ἴδια τους τά παιδιά καί φυσικά ὁλόκληρη ἡ οἰκογένεια…

Δέν ἀποκλείεται ὅμως ἡ στάση αὐτή σέ ὁρισμένες περιπτώσεις νά στηρίζεται καί σέ ἄγνοια, γι’ αὐτό εἶναι ἀνάγκη νά ἐπισημανθοῦν κάποιες ἀλήθειες πού διαφωτίζουν ὅσους ἀγνοοῦν τά πράγματα καί διαθέτουν ἁγνή καί εἰλικρινή διάθεση.

Ὅπως τονίσαμε, ἐξ άρχῆς ὑπῆρχε, ἀλλά κυρίως ἀπό τόν δ΄αἰ. εἶχε ἐπικρατήσει σέ ὁλόκληρη τήν Ἐκκλησία ὁ νηπιοβαπτισμός, δηλ. οἱ γονεῖς νά βαπτίζουν τά τέκνα τους ὅταν αὐτά βρίσκονται στήν νηπιακή ἡλικία. Βεβαίως τά νήπια δέν εἶναι σέ θέση νά ἐννοήσουν τί τούς προσφέρεται μέ τό ἅγιο βάπτισμα, ὥστε συνειδητά νά μετέχουν στό ἅγιο μυστήριο. Ὅμως εἶναι τό ἴδιο βέβαιο ὅτι ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἐνεργεῖ ἐκεῖ ὅπου δέν ὑπάρχει ἀντίσταση καί ἄρνηση. Φυσικά τό νήπιο δέν προβάλλει καμμία ἄρνηση στή χάρη τοῦ μυστηρίου, καί ἑπομένως ἡ χάρις ἐνεργεῖ καί φέρνει τά θαυμαστά ἀποτελέσματα πού προσφέρει τό Βάπτισμα.

Αὐτός πού ἐνδιέτριψε περισσότερο στό θέμα τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ εἶναι ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ὁ ὁποῖος ρωτάει τούς γονεῖς: «Νήπιον ἔστι σοι;» Σοῦ ἔδωσε ὁ Θεός παιδάκι; Βάπτισέ το. «Μή λαβέτω καιρόν ἡ κακία». Πρόσεξε· μή τό ἀφήνεις ἀβάπτιστο. «Ἐκ βρέφους ἁγιασθήτω ἐξ ὀνύχων καθιερωθήτω τῷ Πνεύματι». Ἀπό τή βρεφική του ἡλικία ἄς ἁγιασθεῖ· ἀπό πολύ μικρό ἄς καθιερωθεῖ μέ τήν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Στρεφόμενος δ’ πρός ἐκείνους οἱ ὁποῖοι κρατοῦσαν ἀκόμα τά εἰδωλολατρικά ἔθιμα, προσθέτει: «οὐδέ δεῖ σοι περιαμμάτων καί ἐπασμάτων, οἷς ὁ πονηρός συνεισέρχεται, κλέπτων εἰς ἑαυτόν ἀπό τοῦ Θεοῦ τό σέβας, ἐν τοῖς κουφοτέροις. Δός αὐτῷ τήν Τριάδα, τό μέγα καί καλόν φυλακτήριον». Δηλ. δέ σοῦ χρειάζονται τραγούδια καί ἐπωδές καί φυλαχτά (ἐννοεῖ ὁ ἅγιος, ὅσα ἀπό εἰδωλολατρικές συνήθειες εἶχαν εἰσβάλει σέ χριστιανικές οἰκογένειες), διότι μαζί μέ αὐτά μπαίνει ὁ πονηρός. Αὐτός ὁ πονηρός, κλέβει ἀπό τόν Θεό καί κάνει δικό του τό σεβασμό πού ἀνήκει στόν Κύριο. Αὐτά γίνονται ἀπό τούς ὀλιγόμυαλους καί κούφιους. Δῶσε στό παιδί σου τήν Τριάδα, πού εἶναι τό μεγάλο καί καλό φυλακτήριο.

Αὐτά τά τόσο σοφά λόγια κηρύττει σέ ὅλους τούς Χριστιανούς γονεῖς ὁ μεγάλος αὐτός Θεολόγος ἅγιος Γρηγόριος.

Ἄλλωστε στό ἔργο αὐτό τοῦ συνδέσμου τοῦ παιδιοῦ μέ τόν Θεό, ἔχουν ὁριστεῖ μαζί μέ τούς γονεῖς καί οἱ ἀνάδοχοι. Νά βοηθήσουν δηλ. τόν βαπτιζόμενο νά ἐξελιχθεῖ σ’ ἕναν καλό καί συνειδητοποιημένο Χριστιανό.

Ἐδῶ ἀκριβῶς στηρίζεται καί ὁ νηπιοβαπτισμός, στήν πίστη δηλ. τῶν γονέων καί τοῦ ἀναδόχου.

Εἶναι λοιπόν ἀνάγκη νά βαπτίζονται τά νήπια τῶν γονέων πού δέν ἔχουν ἀπορρίψει συνειδητά τήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική πίστη. Εἶναι ἀνάγκη, διότι μεγάλα καί θαυμαστά εἶναι τά ἀποτελέσματα τοῦ ἁγίου βαπτίσματος σ’ αὐτόν πού λαμβάνει τή χάρη του μυστηρίου εἴτε συνειδητά, ὅταν εἶναι μεγάλος, εἴτε ἀσυνείδητα, ὅταν βρίσκεται στή νηπιακή του ἡλικία.

Ὅπως μᾶς διδάσκει ἡ Ὀρθόδοξη δογματική μας διδασκαλία, στό ἅγιο βάπτισμα συντελεῖται ἀναγέννησις, βαθειά καί ριζική ἀλλοίωσις καί μεταβολή τῆς ἀνθρωπίνης φύσεώς μας. Ἀναγέννησις, πραγματική παλιγγενεσία, τήν ὁποία ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας χαρακτήρισε ὡς «γέννησιν ἐξ ὕδατος καί Πνεύματος».

Ἐάν αὐτή δέν συντελεσθεῖ κατά τό ἅγιο βάπτισμα, δέν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά εἰσέλθει στή Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Αὐτή ἀκριβῶς τήν ἀλήθεια ἐκφράζει καί ὁ ἱερός Κύριλλος Ἱεροσολύμων στήν τρίτη μυσταγωγική του κατήχηση, πού μέ πολύ πόνο διακηρύττει, ἐκφράζοντας τή φωνή τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι «εἴ τις μή λάβῃ βάπτισμα, σωτηρίαν οὐκ ἔχει». Ὅποιος δηλ. δέν λάβει τό ἅγιο βάπτισμα, δέν μπορεῖ νἀ σωθεῖ. Καί προσθέτει: Μπορεῖ κανένας νά εἶναι ἐκ φύσεως ἀγαθός, καλόγνωμος στίς ἐκδηλώσεις του καί τά καθημερινά του ἔργα. Ὅμως ἐάν δέν λάβει τή σφραγίδα τοῦ ὕδατος, δηλ. δέν βαπτισθεῖ, «οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τήν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν».

***

Ἀλλά νά προσθέσουμε καί τοῦτο. Πόσα νήπια κινδυνεύουν ἀρκετές φορές εἴτε ἀπό ἀσθένειες εἴτε ἀπό ἀτυχήματα, νά φύγουν ἀπό τή ζωή ἀβάπτιστα; Πόσοι κίνδυνοι παραμονεύουν καθημερινῶς μικρούς καί μεγάλους; Τόσο ὑλικοί ὅσο καί πνευματικοί. Καί πόσο προσπαθεῖ ὁ διάβολος νά προσβάλει καί νά ρίξει τόν ἄνθρωπο στήν ἁμαρτία καί μάλιστα σέ θανάσιμα ἁμαρτήματα…

Ὅλα αὐτά λοιπόν θά πρέπει μαζί μέ τούς γονεῖς νά τά γνωρίζει καί ὁ ἀνάδοχος καί νά προσπαθεῖ, ἀφοῦ πρῶτα ὁ ἴδιος ζεῖ τή ζωή τῆς πίστεως, νά μεταλαμπαδεύσει αὐτή τή ζωή τῆς χάριτος στό πνευματικό του τέκνο.

Ναί· καί θά τοῦ κάνει τά δῶρα του καί θά ἐνδιαφερθεῖ γιά τήν πρόοδό του στά μαθήματα καί γενικῶς στή ζωή καί θά βοηθήσει καί ὑλικῶς ἄν χρειασθεῖ καί ἄν ὑπάρχει ἐκ μέρους τοῦ ἀναδόχου καί οίκονομική δυνατότητα, ἀλλά κυρίως δέν θά πρέπει νά λησμονεῖ ποτέ μά ποτέ ὅτι ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων ὁ ἀνάδοχος εἶναι ὑπεύθυνος καί τελικῶς θά τοῦ ζητηθεῖ καί λόγος.

Νά δώσει ὁ Ἅγιος Θεός ὅσοι ἔχουν τήν εὐλογία νά εἶναι ἀνάδοχοι καί ὅσοι θά γίνουν ἀνάδοχοι νά συνειδητοποιήσουν τό μέγεθος τοῦ ἔργου τους, ὄχι βέβαια γιά νά ἀποθαρρυνθοῦν, ἀλλά γιά νά ξεκινήσουν καί νά ὁλοκληρώσουν σωστά τό μεγάλο αὐτό ἔργο τοῦ στηριγμοῦ καί τῆς χριστιανικῆς κατηχήσεως τῶν ψυχῶν πού τούς ἐμπιστεύονται οἱ γονεῖς καί ἡ Ἐκκλησία μας.

ΠΡΟΣΟΧΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΕ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩΘΙ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ

Aiρετικά Περιοδικά πού δεν πρέπει να έχουν θέση στα χέρια των Ορθοδόξων:




“ΣΚΟΠΙΑ” και “ΞΥΠΝΑ” των “Μαρτύρων του Ιεχωβά”

“ΤΑ ΚΑΛΑ ΝΕΑ”

“ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ”

“ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ”.

“Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ”

“Ο ΕΠΙΟΥΣΙΟΣ ΑΡΤΟΣ”

“ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ”

“ΗΧΩ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ”

“Η ΜΑΧΑΙΡΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ”

“Η ΑΓΓΕΛΙΑ ΜΑΣ”

“ΛΟΓΟΙ ΖΩΗΣ”

“ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ”

“ΝΕΑ ΠΝΟΗ”

“ΠΑΙΔΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”

“ΗΜΕΡΟΔΕΙΚΤΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ”

“ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ - ΦΩΣ”

“ΛΥΤΡΩΜΕΝΑ ΝΙΑΤΑ”

“ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”

“Ο ΔΡΟΜΟΣ”

ΠΡΟΣΟΧΗ: Όταν πέσει στα χέρια σας περιοδικό, εφημερίδα ή έντυπο άγνωστης ή ύποπτης προέλευσης, απευθυνθείτε αμέσως στόν Ιερέα της ενορίας σας και ζητήστε του να σας πει αν προέρχεται από την Εκκλησία ή τους αιρετικούς! Στις σελίδες του μπορεί να κρύβεται η απώλεια...

Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ - 1η ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Του π Χερουβείμ Βελέντζα
Ιεροκήρυξ της Ιεράς Μητροπόλεως
Κερκύρας Παξών & Διαποντίων νήσων


Τιμά η Εκκλησία μας σήμερα, αδελφοί μου, και εορτάζει την μνήμη των Αγίων Αναργύρων Ιατρών Κοσμά και Δαμιανού. Των δύο Αγίων που αξιώθηκαν από τον Θεό να έχουν το μεγάλο χάρισμα της ιάσεως. Μιας ιάσεως που ενεργείται θαυματουργικά και με την θεϊκή επέμβαση θεραπεύει κάθε ασθένεια που ταλαιπωρεί τους ανθρώπους, είτε αυτή είναι ιάσιμη, είτε ανθρωπίνως ανίατη. Και είχαν επίσης την μεγάλη ευγένεια της ψυχής, ώστε να θεραπεύουν τους ανθρώπους χωρίς να εισπράττουν κάποια αμοιβή γι αυτό τους το έργο και την προσφορά. Γι’ αυτό και τους αποκαλούμε Αναργύρους.

Μη νομίσουμε πως είναι λίγοι αυτοί που με ζέουσα πίστη και αστείρευτη ελπίδα και δάκρυα προσευχής και κατανύξεως στρέφονται στην φιλανθρωπία του Θεού και στο χάρισμα των Αγίων για να εκζητήσουν την θεραπεία των ασθενειών που τους βασανίζουν. Όσο και αν η Ιατρική έχει προοδεύσει, πάντα κάπου θα σηκώνει ψηλά τα χέρια και θα αφήνει το δυσκολότερο έργο στο θέλημα και την βοήθεια του Θεού. Η προσπάθεια των ιατρών είναι πάντοτε αποδεκτή από την Εκκλησία, ακόμα και όταν δεν επιτυγχάνει απολύτως. Λέει χαρακτηριστικά ο Μέγας Βασίλειος πως η Ιατρική αποτελεί δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο, ώστε να ενισχύεται το ασθενές της φύσεώς μας, αρκεί βέβαια να μην ξεχνάμε πως ο Θεός είναι ο μεγάλος Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων μας.

Είναι καταφανής σε όλους μας ο διαχωρισμός ανάμεσα στην αρρώστια του σώματος και στην ασθένεια της ψυχής. Όσο λοιπόν διαφέρει η ψυχή από το σώμα, άλλο τόσο διαφέρουν και τα νοσήματα που προσβάλλουν αυτά τα δύο μέρη της ανθρώπινης υπόστασης και συνεπώς ο τρόπος με τον οποίο αυτά θεραπεύονται. Διότι η σωματική ασθένεια εύκολα μπορεί να διαγνωσθεί από τον ιατρό με τις διάφορες εξετάσεις και να αντιμετωπιστεί με την κατάλληλη θεραπευτική αγωγή. Η ψυχική όμως ασθένεια συχνά μπορεί να κρύβεται και να μην αναγνωρίζεται εύκολα από τους ειδικούς.

Πότε όμως νοσεί η ψυχή; - Όταν με την καρδιά μας, με τις πονηρές σκέψεις μας και τις αμαρτωλές πράξεις μας απομακρυνόμαστε από τον Θεό και καταργούμε το νόμο Του και το θέλημά Του. Η ψυχή νοσεί κάθε φορά που αμαρτάνει είτε ο νούς είτε το σώμα μας, διότι αποσυνδέεται από την πηγή της Ζωής και οδηγείται στο πνευματικό σκοτάδι και την απώλεια.

Ιατροί των ψυχών μας είναι οι Πνευματικοί – Εξομολόγοι. Αυτοί, όταν τους εμπιστευόμαστε, εξιχνιάζουν τα βάθη της ψυχής μας και την πνευματική της κατάσταση, ελέγχουν την αμαρτία και επαναπροσδιορίζουν τη σχέση μας με τον Θεό, μας βοηθούν να διαλεχθούμε με τις ενοχές που δημιουργεί η αμαρτία και η πνευματική μας αποστασία. Ο Πνευματικός παρακινεί τον άνθρωπο να αποδεχθεί τις ενοχές του, να οδηγηθεί μέσα από αυτό το βίωμα στην μετάνοια -δηλαδή την αναθεώρηση της στάσεώς του που τον οδήγησε στο συγκεκριμένο αδιέξοδο- και συνεπώς στην λύτρωση και απαλλαγή του από αυτές. Με τον τρόπο αυτό αποκαθίσταται η πνευματική υγεία, επέρχεται η γαλήνη του έσω ανθρώπου, η καταλλαγή με τον Θεό και η κοινωνία με Αυτόν, που είναι το πλήρωμα της αγάπης.

Η υγεία της ψυχής και η υγεία του σώματος σχετίζονται μεταξύ τους. «Νους υγιής εν σώματι υγιεί» έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας, και οι σύγχρονοι επιστήμονες επιβεβαιώνουν αυτό το γεγονός. Δεν σημαίνει όμως αυτό πως ένας σωματικά ασθενής είναι εκ προοιμίου άρρωστος και στην ψυχή του. Διότι πολλές φορές η σωματική ασθένεια δίνεται στον άνθρωπο με σκοπό την εσωτερική του καλλιέργεια και πνευματική προκοπή. Η Εκκλησία αγαπά το σώμα του ανθρώπου -όσο κι αν από πολλούς υπάρχει προκατάληψη πάνω σ’ αυτό το θέμα - το οποίο θεωρεί Ναό του Αγ. Πνεύματος, και ζητά τη θεραπεία του, ώστε όλος ο άνθρωπος, σαν ψυχοσωματική οντότητα να πορεύεται προς τον Θεό και την τελείωση.

Δυστυχώς, ο σημερινός τρόπος ζωής της ταχύτητας και του άγχους, του καταναλωτισμού, του εγωκεντρικού ευδαιμονισμού και της ανάλγητης αμαρτωλής κοινωνίας μέσα στην οποία ζούμε, είναι υπεύθυνος για τις περισσότερες αρρώστιες, όπως ο καρκίνος, οι καρδιοπάθειες, τα στομαχικά προβλήματα κλπ.

Ας προσέξουμε, αδελφοί μου, τον τρόπο με τον οποίο Θεράπευε τους ασθενείς ο Χριστός. Η ίαση ήταν ψυχοσωματική. Ο Χριστός στα περισσότερα θαύματα συγχωρεί πρώτα τις αμαρτίες του αρρώστου και μετά του δίδει και τη σωματική λύτρωση, υποδεικνύοντάς μας έναν δύσκολο δρόμο, που ωστόσο η σύγχρονη ιατρική φαίνεται να συνειδητοποιεί Αυτή άλλωστε είναι και η βασική θεολογική στάση της Εκκλησίας απέναντι στο φαινόμενο της ασθένειας. Αρρωσταίνουμε γιατί η φύση μας υπόκειται στη φθορά, αρρωσταίνουμε γιατί στη ζωή μας έχει θρονιάσει το κακό και η αμαρτία, η ίαση για την Εκκλησία είναι καρπός μετανοίας της ψυχής και όταν αυτή έρχεται, δεν είναι τίποτε άλλο από την διάβαση μιας δοκιμασίας, και την αναμονή μιας άλλης.

Ας προστρέξουμε λοιπόν, αδελφοί μου, στους δύο Αγίους που σήμερα τιμά η Αγία μας Εκκλησία, στους Αναργύρους ιατρούς, τον Κοσμά και τον Δαμιανό, και ας τους παρακαλέσουμε μέσα από τα κατάβαθα της ψυχής μας να μας χαρίσουν την ίαση, πρώτα των ψυχών κι έπειτα των σωμάτων μας, που τόσο πολύ την έχουμε ανάγκη, και ας ψάλλουμε όλοι μαζί το Απολυτίκιό τους: «’Αγιοι Ανάργυροι και θαυματουργοί, επεσκέψασθε τας ασθενείας ημών, δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε ημίν»!

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΗΣΗ ΤΟΥΣ

Ανάμεσα στα προβλήματα πού αντιμετωπίζει ο άνθρωπος πού προσεύχεται, είναι και το πρόβλημα των λογισμών. Το βιβλιαράκι αυτό δεν αποτελεί μία εμπεριστατωμένη μελέτη στο σοβαρό αυτό θέμα των λογισμών είναι μία ομιλία πού έχει γίνει πριν από αρκετό καιρό. Εδώ παρουσιάζεται αρκετά βελτιωμένη χωρίς να έχει χάσει την αρχική της μορφή ως ομιλίας. Και επειδή πολλοί είναι αυτοί πού παλεύουν με τους αισχρούς λογισμούς και περισσότεροι αυτοί πού 'τα χάνουν', καταβάλλεται μία προσπάθεια να καταλάβει ο χριστιανός πού αγωνίζεται τι είναι οι λογισμοί, από που προέρχονται, ποια τα αποτελέσματα τους και πώς αντιμετωπίζονται. Αν από την μικρή αυτή εργασία κάποιος ωφεληθεί, ας προσεύχεται για εκείνους πού κοπίασαν.

1. Ο σκληρός πόλεμος.

Πολλές φορές έχει λεχθεί ότι η προσευχή γι' αυτόν που προσεύχεται είναι μια πράξη δυναμική, ωφέλιμη και θεάρεστη. Το πραγματικό αυτό γεγονός ερεθίζει τον διάβολο και τον κάνει να αντιμάχεται τον προσευχόμενο.

Έτσι ο πιστός επιθυμώντας την ένωση του με τον Θεό, συναντά δαιμονικά εμπόδια, οργανωμένα σε σύστημα και με φοβερά προγραμματισμένη επίθεση.
Εξαιτίας αυτής της προγραμματισμένης επιθέσεως η προσευχή γίνεται μια κοπιαστική πράξη και προξενεί κόπο μεγαλύτερο από οποιαδήποτε άλλη εργασία. Γι' αυτό και τονίζει κάποιος από του πατέρες της ερήμου: "Ουκ εστίν έτερος κάματος ως το ευξάσθαι τω Θεώ, το εύξασθαι έως εσχάτης αναπνοής αγώνος χρήζει". Δηλαδή, δεν υπάρχει μεγαλύτερος κόπος από το να προσεύχεται κάποιος στον Θεό. Το να προσεύχεται κάποιος μέχρι την τελευταία του αναπνοή, χρειάζεται αγώνα.

Δεν είναι μόνο η προσευχή που κουράζει. Είναι κυρίως ο σκληρός και αδυσώπητος πόλεμος των δαιμόνων που την κάνει περισσότερο κοπιαστική.

Το μίσος, λοιπόν, των δαιμόνων εναντίον εκείνων που προσεύχονται είναι δεδομένο. Υπάρχει πόλεμος των πονηρών δαιμόνων εναντίον τους σε δύο μορφές: στην ορατή και στην αόρατη, για αρχάριους και τέλειους. Στους αρχάριους πολλές φορές χρησιμοποιεί και τον ορατό πόλεμο. Χρησιμοποιεί τον ήχο, αντικείμενα, προξενεί θορύβους για να μπορέσει να τους αποσπάσει από την προσευχή.

Αρχάριους, όμως, και τέλειους, πολεμά κυρίως με τους λογισμούς. Έναν σκληρό, λοιπόν, αγώνα έχει αναλάβει όποιος έχει αρχίσει τον αγώνα εναντίον των λογισμών. Διότι οι λογισμοί είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στον άνθρωπο για την πνευματική του κατάρτιση και τελείωση. Και η τελείωση αυτή δεν επιτυγχάνεται αλλιώς, παρά μόνο με την συνεχή επίκληση του ονόματος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Και μάλιστα τόσο συχνή πρέπει να είναι ώστε, όπως τονίζει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: "Προτιμότερο είναι κανείς να μνημονεύει κανείς τον Θεό, παρά να αναπνέει".

Υπάρχει, όμως, ο εσωτερικός αυτός πόλεμος. Κανένας πόλεμος δεν είναι τόσο άγριος, όσο ένας παράλογος λογισμός, που φωλιάζει στην ψυχή μας. Όλα, όσο προέρχονται από μέσα μας, είναι βαρύτερα από εκείνα που μας προσβάλλουν από έξω. Το σκουλήκι, που γεννιέται μέσα στο ξύλο, τρώει περισσότερο την ψυχή του ξύλου. Οι αρρώστιες, που γεννιούνται από μέσα μας, είναι ύπουλες και προξενούν μεγαλύτερη καταστροφή από αυτήν που προκαλούν τα εξωτερικά αίτια. Και τα κράτη δεν τα διέλυσαν τόσο οι εξωτερικοί εχθροί, όσο οι εσωτερικοί.

Έτσι, λοιπόν, και την ψυχή δεν μπορούν να την καταστρέψουν τόσο τα μηχανήματα που έρχονται από έξω, όσο τα νοήματα που φυτρώνουν μέσα μας, δηλαδή, οι αισχροί και οι βλάσφημοι λογισμοί.


2. Οι λογισμοί και η προέλευση τους.

Τι είναι οι λογισμοί και από που προέρχονται; Όταν λέμε λογισμούς, δεν εννοούμε απλώς τις σκέψεις, αλλά τις εικόνες και τις παραστάσεις κάτω από τις οποίες υπάρχουν κάθε φορά και οι κατάλληλες σκέψεις. Οι εικόνες, λοιπόν, μαζί με τις σκέψεις λέγονται λογισμοί.
Πρώτη και κύρια αιτία των λογισμών στον άνθρωπο είναι το προπατορικό αμάρτημα. Μέχρι τότε ο νους του ανθρώπου ήταν "ενοειδής", δηλαδή, δεν διεσπάτο σε άλλα πράγματα εκτός από τον Θεό. Από τη στιγμή του προπατορικού αμαρτήματος άρχισε να δουλεύει ο λογισμός της αμφισβητήσεως και στη συνέχεια όλοι οι άλλοι λογισμοί.
Δεύτερη αιτία που προκαλεί τους λογισμούς στον άνθρωπο είναι τα αισθητήρια όργανα, όταν αυτά δεν κυβερνώνται από τον ηγεμόνα νου. Ιδιαίτερα η ακοή και η όραση. Σήμερα, μάλιστα, λόγω της τεχνολογίας, και της τηλεόρασης, οι αισθήσεις δέχονται πολύ περισσότερα ερεθίσματα από ότι παλαιότερα. Γι' αυτό και ο αγώνας με τους λογισμούς είναι πιο έντονος. Τρίτη αιτία είναι τα πάθη τα οποία υπάρχουν στον άνθρωπο. Από αυτά οι δαίμονες "λαμβάνουσι τας αφορμάς του κινείν εν ημίν τους εμπαθείς λογισμούς". Δηλαδή, από αυτά παίρνουν αφορμή οι δαίμονες, για να κινήσουν εναντίον μας τους κακούς λογισμούς. Τέταρτη και βασικότερη αιτία είναι οι δαίμονες. Τονίζει χαρακτηριστικά ο άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης: "Οι λογισμοί λόγοι των δαιμόνων εισί και των παθών πρόδρομοι". Δηλαδή, οι λογισμοί είναι λόγια των δαιμόνων και πρόδρομοι των παθών. Ακόμη, τονίζει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, λογισμούς δημιουργεί και "το φυσικό θέλημα" που υπάρχει μέσα μας, αλλά και οι κλίσεις, οι ροπές που έχει η ψυχή μας.
Ιδιαίτερα ο πόλεμος αυτός είναι έντονος στους μοναχούς, οι οποίοι πολλές φορές, έρχονται με τον δαίμονα σε πάλη σώμα προς σώμα κατά την έφοδο των πονηρών λογισμών. Γι' αυτό και τονίζει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, ότι ο πόλεμος αυτός είναι πολύ πιο δύσκολος από τον αισθητό πόλεμο "του δια των πραγμάτων πολέμου εστί χαλεπώτερος". Ακόμη πονηροί λογισμοί μπορεί να παρουσιασθούν και από την κρασί του σώματος, αλλά και από την καθημερινή δίαιτα, καθώς και από τις κινήσεις της ίδιας της σάρκας. Από τις παραπάνω αιτίες προέρχονται οι αισχροί λογισμοί.

3. Πορεία προς τη χώρα της αμαρτίας.


Η αμαρτία εξωτερικά μπορεί να φαίνεται ένα απλό γεγονός, όπως και ένα τροχαίο ατύχημα ή κάποιο άλλο γεγονός. Για την διάπραξη, όμως, του γεγονότος αυτού έχουν προηγηθεί αλλεπάλληλες διεργασίες. Για να γίνει φόνος για παράδειγμα έχουν προηγηθεί στον ανθρώπινο νου χιλιάδες σκέψεις και σχέδια. Ο ανθρώπινος νους μέχρι να φθάσει στην διάπραξη του φόνου είχε γίνει ολόκληρο στρατηγείο.
τσι συμβαίνει και με την διάπραξη της οποιαδήποτε αμαρτίας. Στο εργαστήρι που λέγεται ανθρώπινος νους, έχει προηγηθεί ολόκληρη μελέτη και επιχείρηση, χωρίς, μάλιστα να το αντιληφθεί κανένας! Και η αρχή ξεκίνησε με έναν απλό λογισμό...
Ας προχωρήσουμε, όμως, στον δρόμο για την χώρα της αμαρτίας μετά την προσβολή ενός απλού λογισμού.
Το να περάσει απλώς από το νου μια απλή σκέψις ή μια εικόνα δεν ευθυνόμαστε γι' αυτό, ούτε και είναι δύσκολο να την αντιμετωπίσουμε. Από την στιγμή, όμως, που θα ανοίξουμε την πόρτα στην σκέψη αυτή και αρχίσουμε να συζητούμε, να σκεπτόμαστε το λογισμό αυτό, τότε ο λογισμός παίρνει μέρος μέσα μας και γίνεται κυρίαρχος λογισμός. Ο λογισμός είναι κυρίως η πορεία προς την αμαρτία.
Ας παρακολουθήσουμε για λίγο αυτήν την πορεία, που είναι για μας ότι η πορεία και η εξέλιξις της νόσου στο ανθρώπινο σώμα. Και όπως, για να φθάσει κάποιος στο νοσοκομείο, όπως αναφέραμε παραπάνω, έχουν προηγηθεί διάφορες άλλες μεταβολές στον ανθρώπινο οργανισμό, έτσι και για την αμαρτία προηγείται ένας πολύπλοκος μηχανισμός: η σύλληψις των λογισμών, η κυοφορία της αμαρτίας και ο τοκετός της.
Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης θεωρεί ότι ο λογισμός είναι η αρχή, το κέντρο, η ρίζα από όπου αναφύονται ο κορμός, τα κλαδιά και ολόκληρο το δένδρο της αμαρτίας.
Το κακό αρχίζει από τον πρώτο λογισμό και στην συνέχεια επιτείνεται. Όταν κάποιος ρίξει μια πέτρα μέσα στο πηγάδι, ο κυματισμός από την πτώση της δημιουργεί στην αρχή ένα μικρό κύκλο, ο μικρός κύκλος στην συνέχεια δημιουργεί άλλον μεγαλύτερο, εκείνος μεγαλύτερο, μέχρι που το κύμα φθάσει στα τοιχώματα.
Έτσι γίνεται και με την αμαρτία. Πριν από την εκτέλεση της προηγούνται αλλεπάλληλοι μηχανισμοί και διεργασίες, που ο ένας ακολουθεί τον άλλον.

4. Τα στάδια της αμαρτίας.

Έτσι, μπορούμε να διακρίνουμε τρία στάδια προς τη χώρα της αμαρτίας: α) την προσβολή, β) τη συγκατάθεση, γ) την αιχμαλωσία.
Πως λειτουργεί ο μηχανισμός αυτός; Λειτουργεί ως εξής: Κάποιος πονηρός λογισμός (κενοδοξίας, φιλαργυρίας, κατακρίσεως, κ.λ.π.) εισέρχεται στο νου του ανθρώπου. Ο πειρασμός εργάζεται με την φαντασία. Παρουσιάζει την υπόθεση όσο πιο ελκυστική μπορεί. Έτσι η προσβολή γίνεται πιο ελκυστική και δυνατή.
Μέχρι το σημείο αυτό ο άνθρωπος είναι ανεύθυνος. Είναι το πρώτο στάδιο, μία προσβολή, μία επίθεση του εχθρού ή πιο απλά το χτύπημα της πόρτας. Η κατάσταση είναι φυσιολογική. Είναι αδύνατο να υπάρξει άνθρωπος, που να μην δεχθεί την προσβολή. Ο όσιος Εφραίμ ο Σύρος έλεγε ότι όπως μέσα στον κήπο κατά φυσιολογικό τρόπο φυτρώνει μαζί με τα φυτά και η αγριάδα ή όπως τα νησιά χτυπιούνται γύρω - γύρω από τα κύματα, έτσι και ο άνθρωπος οπωσδήποτε θα έλθει σε επαφή με τις προσβολές των λογισμών.
Το κρίσιμο στάδιο αρχίζει από εδώ και πέρα. Αρχή του αγώνος είναι η προσβολή. Αν ο άνθρωπος την απομακρύνει από το νου του χωρίς καθόλου να την περιεργασθεί, τότε σώζεται και απαλλάσσεται από τις άθλιες συνέπειες που ακολουθούν. Αν, όμως, δεχθεί τη συζήτηση με τον πονηρό λογισμό, ανοίγει την πόρτα στον πονηρό λογισμό που προηγούμενος απλώς του χτύπησε την πόρτα, δημιουργεί τη φιλία και τότε φθάνει στη συγκατάθεση για την αμαρτία, που είναι το δεύτερο στάδιο για την εκτέλεση της αμαρτίας. Ο άνθρωπος τώρα με πρωταγωνιστή τον εαυτό του, στα άδυτα της ψυχής του επιτελεί την αμαρτία: κατακρίνει, βλασφημεί, πορνεύει, μοιχεύει, διαπράττει φόνους και αμέτρητα εγκλήματα και κάνει οτιδήποτε μπορεί να φαντασθεί ο ανθρώπινος νους.
Δεν μένει τίποτε άλλο κατόπιν, παρά το τρίτο στάδιο της αμαρτίας, που είναι η ενεργός διάπραξη της από τον άνθρωπο, που προηγούμενος ο νους του έγινε αιχμάλωτος του λογισμού και δεν τον ορίζει πλέον, αλλά ορίζεται. Έτσι ο λογισμός, που ξεκίνησε με ένα απλό κτύπημα της πόρτας, την προσβολή, προχώρησε στο άνοιγμα της πόρτας, τη συγκατάθεση, τελικά δεν μπόρεσε να νικήσει και κατέληξε στην διάπραξη της αμαρτίας. Αυτή είναι η πορεία προς την αμαρτία, που αρχίζει με έναν απλό λογισμό.


5. Τα πάθη πηγή των πονηρών λογισμών.


Μέχρι να πεθάνει ο άνθρωπος και όσο η ψυχή του βρίσκεται στο σώμα αυτό, είναι αδύνατο να μην έχει λογισμούς και πόλεμο.
Βασική αιτία των λογισμών είναι ο πόλεμος του διαβόλου. Οι πιο πολλοί λογισμοί είναι διαβολικοί. Ο σκοπός του διαβόλου είναι να ρίξει τον άνθρωπο στην αμαρτία, είτε με τη σκέψη, είτε με την πράξη. Ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος ονομάζει πνευματική μοιχεία τη συγκατάθεση στους πονηρούς λογισμούς. Γι' αυτό και λέγει: "Φυλάττειν τοιγαρούν δει την ψυχήν, ότι νύμφη Χριστού εστί". Δηλαδή, πρέπει κάποιος να διατηρεί καθαρή την ψυχή του, διότι είναι νύφη του Χριστού.

Τις περισσότερες φορές οι λογισμοί μοιάζουν με ένα "ποτάμιο ρεύμα", μπροστά στο οποίο πολλές φορές ο άνθρωπος πανικοβάλλεται. Γι' αυτό οι δαίμονες πρώτα μας πολεμούν με τους λογισμούς και κατόπιν με πράγματα. Αν υποχωρήσουμε σε αυτούς, τότε σιγά - σιγά μας σπρώχνουν στην αμαρτία με την πράξη.
Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός μας λέγει ότι οι κυριότεροι λογισμοί της κακίας είναι οκτώ. Ας τους απαριθμήσουμε: α) της γαστριμαργίας, β)γ) της φιλαργυρίας, δ) της οργής, ε) της λύπης, στ) της ακηδίας, ζ) της κενοδοξίας και η) της υπερηφάνειας. Κάποιος άλλος θα μας πει ότι το βασικότερο πάθος στον άνθρωπο από το οποίο προέρχονται όλα τα άλλα πάθη είναι η φιλαυτία. Και φιλαυτία είναι η παράλογος αγάπη και φροντίδα του εαυτού μας. Αυτό είναι και το πάθος του σημερινού ανθρώπου. Από την φιλαυτία προέρχονται οι τρεις κυριότεροι λογισμοί: της γαστριμαργίας, της κενοδοξίας και της υπερηφάνειας. Από τους τρεις αυτούς λογισμούς προέρχονται όλοι οι άλλοι. της πορνείας,

6. Κατηγορίες των λογισμών.

Τα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω αφορούν τους πονηρούς λογισμούς. Εκτός, όμως, από αυτούς υπάρχουν και οι αγαθοί λογισμοί και οι μάταιοι ή ανθρώπινοι λογισμοί. Οι αγαθοί λογισμοί προέρχονται από το Θεό. Πως θα τους διακρίνουμε από τους πονηρούς λογισμούς; Κάποιος αδελφός ρώτησε τον Αββά Βαρσανούφιο για το θέμα αυτό και έλαβε την εξής απάντηση: "Όταν ευρίσκης χαράν εν τω πράγματι και θλίψιν αντιστήκουσαν, μάθε ότι από Θεού εισί. Οι δε των δαιμόνων τεταραγμένοι και λύπης μεμεστωμένοι εισί". Οι λογισμοί που προέρχονται από τον Θεό προξενούν στον άνθρωπο μια εσωτερική ειρήνη και χαρά. Αντίθετα οι λογισμοί, που προέρχονται από τον διάβολο, είναι γεμάτοι από ταραχή και λύπη.


7. Αρχή του πολέμου οι λογισμοί.

Γενικά, όπως αναφέρθηκα και παραπάνω, οι λογισμοί είναι αρχή του πολέμου του διαβόλου εναντίον μας. Και ο πόλεμος αρχίζει με την προσβολή του λογισμού, προχωρεί στη συγκατάθεση και τελειώνει με την διάπραξη της αμαρτίας.
Αυτή είναι η πορεία και η εξέλιξη των λογισμών που προέρχονται κυρίως από τον διάβολο και από τον άνθρωπο.

8. Η δαιμονική πανουργία.
Ας δούμε, λοιπόν, πως προσβάλλεται ο άνθρωπος από τους λογισμούς, ή ποιον τρόπο χρησιμοποιούν οι δαίμονες για να μας προσβάλλουν με τους λογισμούς. Η πανουργία των δαιμόνων, που θέλουν να σπείρουν μέσα μας χίλιους δυο ακάθαρτους λογισμούς, είναι απερίγραπτη. Ο διάβολος εκμεταλλεύεται και το πιο ασήμαντο γεγονός της ζωής μας, η την πιο απίθανη περίπτωση, ή εφευρίσκει τον πιο παράξενο τρόπο για να μας μολύνει.
Πρώτα απ' όλα, πριν μας ρίξουν στην αμαρτία, μας βάζουν λογισμούς ότι ο Θεός είναι φιλάνθρωπος, ενώ μετά την αμαρτία μας βομβαρδίζουν με τις σκέψεις ότι ο Θεός είναι απότομος και σκληρός, για να μας φέρουν στην απελπισία. "Προ μεν του πτώματος φιλάνθρωπον λέγουσιν είναι τον Θεόν, μετά δε το πτώμα απότομον και σκληρόν".

9. Βλάσφημοι λογισμοί.

Κατόπιν προσπαθούν να μας μολύνουν τις ιερές στιγμές, όπως της προσευχής, της Θείας Ευχαριστίας, η μας βάζουν λογισμούς βλασφημίας κατά του Θεού.
Αυτός λοιπόν, ο παμμίαρος, αγαπάει πολλές φορές την ώρα των αγίων Συνάξεων και μάλιστα την φρικτή ώρα των Θείων Μυστηρίων (της Θείας Ευχαριστίας), να βλασφημεί τον Κύριο και τα τελούμενα άγια. Δηλαδή, την ώρα που τελείται το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, ο Σατανάς έρχεται και μας βάζει διάφορες βλάσφημες σκέψεις. Ότι τάχα δεν είναι Σώμα και Αίμα Χριστού, ότι δεν είναι τίποτε αυτό που παίρνουμε ή ακόμη πιο άσεμνους και αισχρούς λογισμούς, που διστάζει κανείς και να τους αναφέρει.
Ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης αναφέρει ότι ένας μοναχός επολεμείτο από τους λογισμούς αυτούς δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια. Κανένας λογισμός δεν είναι τόσο δύσκολο στην εξαγόρευση του, όσο ο λογισμός αυτός της βλασφημίας, ο οποίος μπορεί να οδηγήσει και στην απελπισία.Αυτόν τον πόλεμο είχε και ο αββάς Παμβώ και "παρακαλώντας τον Θεόν δια τούτο ήκουσεν θείαν φωνήν όπου του έλεγε: Παμβώ, Παμβώ, μη αθυμεί επί αλλότρια αμαρτία, αλλά περί των σων φρόντισον πράξεων". Δηλαδή, Παμβώ, μη στεναχωριέσαι για ξένες αμαρτίες, αλλά φρόντισε για τις δικές σου πράξεις.
Αυτοί οι βλάσφημοι και αισχροί λογισμοί πολέμησαν και άλλους μεγάλους και δίκαιους άνδρες, όπως τον άγιο Μελέτιο τον Ομολογητή. Ακόμη και άλλους ομολογητάς και μάρτυρας. Και το βεβαιώνουν αυτό οι άγιοι Πέτρος Αλεξανδρείας και ο ομολογητής Παφνούτιος. Διηγείται ο άγιος Πέτρος Αλεξανδρείας, ότι "εν τω καιρώ της ομολογίας μου, ηνίκα βασάνοις διαφόροις το σώμα μου κατεξέετο και πυρί κατεδαπανάτο, ο δαίμων ενδόθεν μοι λογισμούς βλασφημίας κατά του Θεού εφέγγετο". Δηλαδή, όταν ομολογούσα την πίστη μου στο Χριστό στο δικαστήριο και με διάφορους βασανιστικούς τρόπους έγδερναν το σώμα μου και το έκαιγαν με την φωτιά, από μέσα μου ο δαίμονας βλασφημούσε τον Θεό.
Βέβαια, τονίζει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, οι λογισμοί αυτοί προέρχονται κυρίως από την κατάκριση, την υπερηφάνεια και από το φθόνο των δαιμόνων. Γι' αυτό και το καλύτερο όπλο εναντίον τους είναι η ταπείνωση και η αυτομεμψία.


10. Ο ορμαθός των λογισμών.

Αναφέρεται στην Κλίμακα του αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου τα εξής: "Ας παρατηρήσουμε και θα δούμε ότι την ώρα που χτυπάει η πνευματική σάλπιγγα και συναθροίζονται ορατά οι αδελφοί στο ναό, αοράτως και οι εχθροί. Άλλοι την ώρα που σηκωνόμαστε να πάμε στην Εκκλησία, μας προτρέπουν να πέσουμε ξανά για ύπνο. Κάθισε, λέγουν, μέχρι να συμπληρωθούν οι προοιμιακοί ύμνοι και μετά πήγαινε στην Εκκλησία. Άλλοι πάλι ενώ είμαστε στην προσευχή μας φέρνουν ύπνο, άλλοι μας κάνουν να πεινάμε, άλλοι μας προτρέπουν να ακουμπήσουμε στον τοίχο σαν δήθεν κουρασμένοι, και άλλοι μας προκαλούν χασμουρητά. Άλλοι μας θυμίζουν τα γραμμάτια και τα συμβόλαια και τους τραπεζικούς τόκους. Και έτσι αντί να φύγουμε από την Εκκλησία ωφελημένοι, φεύγουμε ζημιωμένοι, χωρίς να έχουμε ακούσει και τα πλέον στοιχειώδη. Και ενώ πολλές φορές την ώρα, που είμαστε στην προσευχή, ο νους μας είναι γεμάτο από απρεπείς σκέψεις, μόλις τελειώσει η προσευχή, όλα εξαφανίζονται.
Γνωρίζει ο διάβολος την ωφέλεια που προέρχεται από την προσευχή και γι' αυτό προσπαθεί να την μολύνει.
Ακόμη κι αν νικήσουμε τον δαίμονα σε πολλά αγωνίσματα, μας βάζει λογισμούς υπερηφάνειας με άλλη μορφή, ότι δήθεν προκόψαμε στην αρετή, αφού για παράδειγμα, εξαφανίστηκαν όλοι οι πορνικοί λογισμοί.
Η σκέψη αυτή, το ότι νικήσαμε, μοιάζει με ένα φίδι που είναι κρυμμένο μέσα στην κοπριά της υπερηφάνειας. Μέσα στο βάθος της καρδιάς μας υπάρχει πονηρός λογισμός. Υπάρχουν δαίμονες που μολύνουν την ψυχή μας, μόλις πέσουμε για ύπνο, και υπάρχουν άλλοι που μολύνουν την πρώτη μας σκέψη, μόλις, δηλαδή, σηκωθούμε από τον ύπνο. Ο διάβολος δεν χάνει ευκαιρία να μη μας πολεμήσει.Αλλοτε μας βάζει λογισμούς εναντίον του πνευματικού μας πατρός, άλλοτε πάλι εξομολογούμαστε και μετά την εξομολόγηση μας μολύνει με την ενθύμηση των αμαρτιών που εξομολογήθηκαμε, για να μας φέρει σε απελπισία. Άλλοτε πάλι μας ρίχνει στην αμαρτία και κατόπιν μας βάζει λογισμούς να διδάξουμε και σε άλλους την αμαρτία. Αυτοί, σε γενικές γραμμές, είναι οι λογισμοί του οποίους δημιουργεί ο διάβολος. Ας δούμε τώρα τους λογισμούς που δημιουργούνται από τον ίδιο τον άνθρωπο. Ο νους του ανθρώπου είναι φιλομάκελλος. Δηλαδή, όπως το σκυλί πηγαίνει στο κρεοπωλείο για να αρπάξει κάποιο κομμάτι κρέας, ή όπως ένας φίλος του φαγητού, αρέσκεται συνέχεια να μιλάει για αυτά, έτσι είναι και ο νους του ανθρώπου. Τρέφεται πολλές φορές με απρεπείς και ακάθαρτες έννοιες.
Ένας μοναχός που δεν έχει τίποτε και είναι ακτήμονας (και κατ' επέκταση ένας Χριστιανός), στην προσευχή του δεν έχει ενοχλήσεις από τα υπάρχοντα του. Δεν έρχονται στο νου του την α της προσευχής τα προβλήματα των πραγμάτων ή των κτημάτων. Ενώ ένας που είναι φιλοκτήμονας, όταν προσεύχεται, έχει εικόνες υλικές, έχει λογισμούς υλικών πραγμάτων. Ο άνθρωπος που είναι ακρατής, δηλαδή κοιλιόδουλος, έχει σκέψεις και λογισμούς γεμάτους από ακάθαρτα είδωλα. Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος φέρνει και ένα παράδειγμα. Όπως ακριβώς το πλήθος της κοπριάς γεννάει σκουλήκια, έτσι και το πλήθος των φαγητών γεννάει πτώσεις, πονηρούς λογισμούς και αισχρά όνειρα. Η γαστριμαργία είναι ότι το λάδι με την φωτιά για τους λογισμούς της πορνείας.

Γι' αυτό, πολύ σοφά ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης γράφοντας την Κλίμακα, μετά το λόγο για την γαστριμαργία, τοποθέτησε τον περί πορνείας λόγο. "Διότι νομίζω, λέγει, ότι αυτή είναι μητέρα εκείνης".
Από που, δηλαδή , προέρχονται οι πορνικοί λογισμοί; Εάν ένας άνθρωπος στη ζωή του καλοπερνά και έχει όλες τις ανέσεις και δε σκληραγωγήται και δεν ασκείται καθόλου, τότε πολύ φυσικό είναι ο άνθρωπος αυτός να έχει λογισμούς πορνείας, οι οποίοι θα καταλήξουν σε πράξεις. Άλλοτε, πάλι, όταν έχει ελεύθερες τις αισθήσεις του ο άνθρωπος και δει κάποιο πρόσωπο ή ακουμπήσει με το χέρι του κάποιον ή ακούσει κάτι το αισχρό, τότε είναι σαν να έχει ανοίξει την πόρτα στους ακάθαρτους λογισμούς. Βέβαια σε αυτό βοηθάει και η φύση του ανθρώπου που ρέπει προς τους λογισμούς αυτούς. Ακόμη και η παρακοή στις υποσχέσεις του Θεού γεννάει "αποθήκην λογισμών", δηλαδή ο νους του ανθρώπου γίνεται αποθήκη πονηρών λογισμών. Τους ίδιους λογισμούς δημιουργεί και η παρακοή στον πνευματικό μας πατέρα. Πολλές φορές η περιέργεια του ανθρώπου να εξερευνήσει τα μυστήρια του Θεού, δημιουργεί λογισμούς βλασφημίας και ακόμη ότι ο Θεός είναι άδικος και προσωπολήπτης. Σε άλλους δίνει οράσεις και θαύματα και σε άλλους δεν δίνει τίποτε.

11. Συνδυασμός λογισμών.

Υπάρχουν, όμως, λογισμοί που προέρχονται και από τον άνθρωπο και από τον διάβολο. Είναι συνδυασμός λογισμών.
Είδα, λέγει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος: Μερικούς να τρώνε απολαυστικά και να μην τους πολεμά ο διάβολος αμέσως. Και άλλους να συνενθίουν και να συναναστρέφονται με γυναίκες και να μην έχουν την ώρα εκείνη κανένα πονηρό λογισμό. Την ώρα, όμως, που νόμιζαν ότι βρίσκονται στο κελί τους σε ειρήνη και ασφάλεια, έπαθαν ξαφνικά όλεθρο. Η φύση τους έσπρωξε να τρώνε και να πίνουν απολαυστικά και να κοιτάζουν ακόλαστα. Ο σατανάς το εκμεταλλεύθηκε και τους έριξε στην αμαρτία.
Αυτοί είναι, σε γενικές γραμμές, οι λογισμοί που προέρχονται από τον άνθρωπο και από τον διάβολο. Σε όλον αυτόν τον αγώνα υπάρχει μια κλίμακα.
Προσβολή, συνδυασμός, συγκατάθεση, αιχμαλωσία.
Προσβάλλει ο εχθρός τον άνθρωπο με έναν απλό λογισμό ή με μια εικόνα. Όταν τον δεχθεί, τότε γίνεται η ευθύνη του. Αρχίζει η συνομιλία με τον λογισμό. Από το σημείο αυτό αρχίζει η ευθύνη του ανθρώπου. Κατόπιν συγκατατίθεται κανείς με ηδονή να πραγματοποιήσει αυτό που του υποβάλλει ο λογισμός και στο τέλος υποδουλώνεται και αιχμαλωτίζεται από το πάθος.



12. Αποτελέσματα των λογισμών.



Όταν ο λογισμός χρονίσει μέσα μας, γινόμαστε τότε δούλοι στην προσπάθεια. Προσπάθεια είναι η προσκόλλησις του ανθρώπου στα κτιστά πράγματα και ή επιθυμία του να αποκτήσει μόνον αυτά. Έτσι ο νους του ανθρώπου αποδεσμεύεται από την αιώνια τροφή. Και όταν ο νους του ανθρώπου απομακρυνθεί εντελώς από τον Θεό, τότε "ή θηριώδης ή δαιμονιώδης γίνεται", δηλαδή, ή σαν θηρίο ή σαν δαίμονας γίνεται ο άνθρωπος, πράγμα το όποιο βλέπουμε να συμβαίνει στη σημερινή καταναλωτική κοινωνία. Ο λογισμός του ανθρώπου προσκολλήθηκε μόνο στη γη και δε σκέπτεται καθόλου τον ουρανό, με αποτέλεσμα την θηριοποίηση του ανθρώπου και την αποθέωση της τέχνης σε οποιαδήποτε μορφή.Ο άνθρωπος γίνεται ακρατής. Δεν μπορεί να εγκρατευθεί. Όταν ο άνθρωπος δεν πολεμά το λογισμό του τότε γίνεται δούλος της αμαρτίας. "Ο κατά διάνοιαν προς την αμαρτίαν μη πολέμων μηδέ αντιλέγων. σωματικώς πράττει αυτήν".
Οι λογισμοί μας σαπίζουν και μας συντρίβουν δημιουργώντας προβλήματα και στις διαπροσωπικές μας σχέσεις.
Οι λογισμοί μιαίνουν, μολύνουν την ψυχή μας, την δηλητηριάζουν και την φαρμακώνουν. "Αυτή ή πάλη του πονηρού. Και μετά τούτων των βελών φαρμακεύει πάσαν ψυχήν", μας λέγει ο άγιος Ησύχιος ο πρεσβύτερος.Με την αποδοχή των λογισμών ο διάβολος αποκτά κυριαρχία και μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο ακόμη και στην αυτοκτονία, αφού ο άνθρωπος δεν μπορεί να αντισταθεί στη δύναμη του διαβόλου.
Ό ρυπαρός λογισμός καταχθονίζει την ψυχή, δηλαδή, ρίχνει κατά γης την ψυχή του ανθρώπου.
Εκείνος πού αισθάνεται την συνεχή ενόχληση των λογισμών και φλέγονται τα υπογάστρια της σαρκός, φανερώνει ότι βρίσκεται μακρυά από την ευωδία του Πνεύματος. Χάνεται η παρρησία προς τον Θεό. Όταν ο νους γίνεται συνόμιλος με ρυπαρούς και αισχρούς λογισμούς, τότε "της προς Θεόν παρρησίας εκπίπτει". Δεν μπορεί ο Θεός να έχη κοινωνία με άνθρωπο, του οποίου ό νους συνέχεια μολύνεται με αισχρούς και πονηρούς λογισμούς· όπως ακριβώς είναι βδελυρός σε επίγειο άρχοντα εκείνος πού αποστρέφεται το πρόσωπο του και συνομιλεί με τους εχθρούς του.
"Οι ακάθαρτοι λογισμοί χωρίζουσι τον Θεόν από του ανθρώπου". Ο Θεός σε άνθρωπο πού διακατέχεται από αισχρούς λογισμούς δεν αποκαλύπτει τα μυστήρια του. Επειδή οι λογισμοί χωρίζουν τον άνθρωπο από τον Θεό, γι' αυτό, κατά συνέπεια, δημιουργούνται και διάφορες άλλες σωματικές ανωμαλίες. Το άγχος και η ανασφάλεια και άλλες ακόμη σωματικές ασθένειες, έχουν ως αιτία τους λογισμούς. Αυτό το έχουν συνειδητοποιήσει και οι γιατροί ακόμη, γι' αυτό και δίνουν την εντολή να μη σκεπτόμαστε ορισμένα πράγματα και να μη στενοχωριώμαστε. Ένας λογισμός μπορεί να αφήσει τον άνθρωπο άγρυπνο όλη νύκτα. Γι' αυτό λέμε ότι οι λογισμοί ταράσσουν τον άνθρωπο και ακόμη ότι σπάζουν τα νεύρα του. Ο αββάς Θεόδωρος έλεγε: "Έρχεται ο λογισμός και ταράσσει με".
Αυτά σε συντομία είναι τα αποτελέσματα των πονηρών λογισμών. Πρέπει, όμως, να δούμε και τους τρόπους αντιμετωπίσεως των λογισμών αυτών, πού προέρχονται κυρίως από τον διάβολο.



13. Η αντιμετώπισις των λογισμών.



Πώς μπορεί κάποιος να απαλλαγή από τους λογισμούς;

Οι άγιοι και οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, μας έχουν υποδείξει διάφορους τρόπους αντιμετωπίσεως των λογισμών.
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας συμβουλεύει να μην τους: εκφράζουμε, αλλά να τους πνίγουμε με τη σιωπή.
Διότι και τα θηρία και τα ερπετά όταν πέφτουν μέσα στο λάκκο, αν βρουν κάποια διέξοδο προς τα πάνω, ανεβαίνουν και συνήθως γίνονται αγριότερα. Αν, όμως, μένουν συνέχεια κλεισμένα μέσα, εύκολα χάνονται και εξαφανίζονται.οτ ίδιο συμβαίνει και με τους ρυπαρούς λογισμούς. Αν βρουν κάποια διέξοδο με το στόμα δια μέσου των λόγων, ανάβουν την εσωτερική φλόγα. Αν, όμως, αποκλεισθούν με τη σιωπή, αδυνατίζουν, λιώνουν σαν από πείνα και γρήγορα εξαφανίζονται.
Το γραφικό χωρίο "πως ποιήσω το πονηρόν τούτο ρήμα εναντίον του Θεού" (Γεν. 39,9). Όταν μας ταράζει οποιοσδήποτε παράλογος λογισμός, ας σκεπτόμαστε ότι από τον Θεό δεν μπορεί να κρυφθούν και οι πιο μικρές και παράλογες σκέψεις.
Η μελέτη του νόμου του Θεού, η μνήμη των μελλόντων και τα όσα έκανε ο Θεός για μας μειώνουν τους πονηρούς λογισμούς και δεν βρίσκουν τόπο μέσα μας.
Η εξαγόρευση τους. Όπως το φίδι, όταν βγαίνει από την φωλιά του, τρέχει να εξαφανισθεί, έτσι και οι πονηροί λογισμοί, όταν εξαγορευθούν, φεύγουν από τον άνθρωπο. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι τίποτε δε χαροποιεί τόσο τους δαίμονες, όσο η απόκρυψις των λογισμών. Η εξουθένωσις της ψυχής και ο σωματικός κόπος "εν παντί καιρώ και τόπω και πράγματι", βοηθεί τον άνθρωπο στο να μην έχη αισχρούς λογισμούς.
Φρόντισε να απαλλαγείς από τα πάθη και αμέσως θα διώξεις τους λογισμούς από το νου σου", τονίζει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Δηλαδή: Για να απαλλαγή κάποιος από την πορνεία, πρέπει να κοπιάσει σωματικά και να νηστέψει για να απαλλαγή από την οργή και τη λύπη, πρέπει να καταφρονεί την δόξα και την ατιμία και για να απαλλαγή από τη μνησικακία, πρέπει να προσεύχεται για εκείνον πού τον λύπησε. Δεν μπορούμε να εμποδίσουμε τους λογισμούς να μην έλθουν, μπορούμε, όμως, να μη τους δεχθούμε. Όπως δεν μπορούμε να εμποδίσουμε τα κοράκια να μην πετάνε από πάνω μας, μπορούμε, όμως, να τα εμποδίσουμε να χτίσουν φωλιά πάνω στα κεφάλια μας.
Ας παρακολουθήσουμε, όμως, για λίγο και τον Μέγα Βασίλειο στο θέμα του πολέμου αυτού. "Πρέπει τις επιθέσεις αυτές να τις αντιμετωπίζουμε με εντατική προσοχή και εγρήγορση, όπως ο αθλητής πού αποφεύγει τις λαβές των αντιπάλων με τη ακριβή προφύλαξη και την ευελιξία του σώματος και να αναθέσουμε το τέλος του πολέμου και την αποφυγή των βελών στην προσευχή και την άνωθεν βοήθεια.
Και αν ακόμη ο πονηρός εχθρός κατά την ώρα της προσευχής υποβάλει τις πονηρές φαντασίες, η ψυχή ας μη διακόψει την προσευχή της και ας μη νομίζει ότι ευθύνεται για τις πονηρές επιθέσεις του εχθρού, καθώς και για τις φαντασίες του παραδόξου θαυματοποιού. Αντίθετα ας σκεφθεί ότι οι σκέψεις αυτές οφείλονται στην αναίδεια του εφευρέτου της κακίας και ας επιτείνει τη γονυκλισία και ας ικετεύει τον Θεό να διαλυθεί το πονηρό διάφραγμα των παραλόγων σκέψεων, ώστε χωρίς εμπόδια να πλησιάσει τον Θεό.
Εάν, όμως, η βλαβερή επίδρασις του λογισμού γίνη πιο έντονη εξαιτίας της αναίδειας του εχθρού, δεν πρέπει να δειλιάζουμε, ούτε να αφήνουμε τον αγώνα μας στη μέση, αλλά να υπομένουμε μέχρι τότε πού ο Θεός θα δει την επιμονή μας και θα μας φωτίσει με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, η οποία τον μεν εχθρό τρέπει σε φυγή, τον δε νου μας τον γεμίζει με θείο φως, ώστε ο λογισμός να λατρεύσει τον Θεό με αδιατάρακτη γαλήνη και ευφροσύνη". Γενικά οι πατέρες έχουν τρεις τρόπους αντιμετωπίσεως των αισχρών λογισμών: α) την προσευχή, β) την αντίρρηση και γ) την περιφρόνηση.

α) Ή προσευχή.



Είναι αδύνατον ο αρχάριος να διώξει μόνος του τους λογισμούς. Αυτό είναι γνώρισμα των τελείων.
Ή νοερά προσευχή, η μονολόγιστη ευχή, το "Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησον με", είναι το πιο δυνατό όπλο για να μπορέσει κάποιος να νικήσει τους λογισμούς. "Ιησού ονόματι μάστιζε πολεμίους' ου γαρ εστίν εν γη και ουρανώ δυνατώτερον όπλον", τονίζει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος.
"Το γλυκύτατον Όνομα του Ιησού, συνεχώς και κατανυκτικώς και μετά πόθου και πίστεως εν τω βάθει της καρδίας μελετώμενον, αποκοιμίζει μεν όλους τους κακούς λογισμούς, εξυπνίζει δε όλους τους αγαθούς και πνευματικούς. Και όπου πρότερον εξήρχοντο εκ της καρδίας διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχείαι (Ματθ. 15,19), καθώς είπεν ο Κύριος, εκείθεν ύστερον εξέρχονται λογισμοί αγαθοί, λόγοι σοφίας και χάριτος".



β) Η αντίρρησις.



Ή προσευχή είναι για τους αρχαρίους και τους αδυνάτους. Εκείνοι πού μπορούν να πολεμήσουν ας χρησιμοποιήσουν την αντίρρηση, ή οποία συνηθίζει να φιμώνει τους δαίμονες. Ό Κύριος μας με αυτό τον τρόπο νίκησε τους τρεις μεγάλους πολέμους πού τους προέβαλε ο διάβολος πάνω στο ορός. "Την φιληδονίαν με το ουκ έπ' άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος, την φιλοδοξίαν με το ουκ εκπειράσεις Κύριον τον Θεόν σου, και την φιλαργυρίαν με το Κύριον μόνον τον Θεόν σου προσκυνήσεις και αυτώ μόνω λατρεύσεις (Ματθ. 4,10)". Ο ιερομάρτυρας Πέτρος ο Δαμασκηνός μας αναφέρει τα εξής σχετικά: "Όταν οι δαίμονες υποβάλουν κάποιο λογισμό υπερηφάνειας, τότε να θυμάσαι τους αισχρούς λογισμούς πού σου έλεγαν και να ταπεινώνεσαι. Όταν πάλι υποβάλουν τους αισχρούς, να θυμάσαι εκείνους τους υπερήφανους λογισμούς και να τους νικάς με τον τρόπο αυτό, ώστε ούτε να απελπίζεσαι από τους αισχρούς λογισμούς, ούτε να υπερηφανευθείς από τους καλούς".
Έτσι όταν κάποιος γέροντας επολεμείτο από τους λογισμούς της υπερηφάνειας, έλεγε στο λογισμό του: "Γέρων, βλέπε τάς πορνείας σου" και ο πόλεμος σταματούσε. Υπάρχουν περιπτώσεις πού επιστρατεύει κανείς όλες τις πνευματικές του δυνάμεις, όλους τους αγαθούς λογισμούς και δεν μπορεί να διώξει έναν κακό λογισμό. Ποια είναι ή αίτια; "Επειδή πρώτον δεχόμεθα του κατακρίναι τον πλησίον". Κατακρίναμε τον αδελφό μας και ο λογισμός μας έχασε την δύναμη πού είχε προηγουμένως.
Μερικές φορές είμαστε ανόητοι γι' αυτό και μας κυριεύουν οι λογισμοί.
Πολλές φορές, όμως, δεν έχουμε την δύναμη να πολεμήσουμε τους λογισμούς, με αποτέλεσμα να δεχθούμε τέτοιες πνευματικές πληγές πού δεν θεραπεύονται ακόμη και με την πάροδο μεγάλου χρονικού διαστήματος.
Γι' αυτό καλύτερα είναι να καταφεύγει κανείς στην δύναμη της προσευχής και των δακρύων, διότι α) ή ψυχή δεν έχει πάντοτε την ίδια δύναμη, β)γ) διώχνει την υπερηφάνεια και δείχνει ταπείνωση όποιος καταφεύγει στον Θεό την ώρα του πολέμου των λογισμών "και ομολογεί τον μεν εαυτόν του ανάξιον και ταπεινόν και αδύνατον εις το να πολεμή, τον δε Ιησού Χριστόν μόνον δυνατόν και κραταιόν εν πολεμώ, διότι Αυτός μας είπε: "Θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον" (Ίωάν. 16,33), δηλαδή, τα πάθη, τους λογισμούς και τον διάβολον". ο διάβολος έχει πείρα αρκετών χιλιάδων ετών, ενώ η δική μας είναι πολύ περιορισμένη, με αποτέλεσμα να φύγουμε νικημένοι και πληγωμένοι, αφού ο νους μας πάλι μολύνεται με τις αισχρές φαντασίες, και

γ) Η καταφρόνησις.


"Εάν ανασχώμεθα σχολάζειν τοις λογισμοίς του εχθρού, ουδέποτε έχομεν αγαθόν τι πράξαι, όπερ εκείνος πραγματεύεται". Δηλαδή αν ασχολούμαστε με τους λογισμούς πού μας υποβάλλει ο εχθρός, ποτέ δε θα μπορέσουμε να κάνουμε κάποιο καλό, από εκείνα πού αυτός πολεμεί.
Ή καταφρόνησις και το να μην ασχολείται κανείς με τους λογισμούς του εχθρού, είναι το μεγαλύτερο όπλο και αποτελεί το πιο δυνατό κτύπημα στον διάβολο.Πρέπει να θεωρούμε τους λογισμούς του σαν ζωύφια, σαν γαβγίσματα από σκυλάκια, σαν κουνούπια και στη χειρότερη περίπτωση. σαν την βοή του αεροπλάνου και σαν τίποτε, διότι: α) Πιστεύουμε στην δύναμη του Αρχιστρατήγου μας Ιησού Χριστού και β) Πιστεύουμε ότι μετά το Σταυρό και τον θάνατο του Κυρίου μας ο διάβολος δεν έχει καμία ισχύ εναντίον μας, αλλά μένει ανίσχυρος και αδύναμος κατά το ξεγραμμένο "του εχθρού ευ, έλιπον αι ρομφαΐαι εις τέλος" (Ψαλμ. 9,6). Μεγαλύτερη νίκη και εντροπή των δαιμόνων δεν υπάρχει από αυτήν την καταφρόνηση, διότι αυτός πού έφθασε σ' αυτό το σημείο, είναι οπλισμένος με την χάρη του Θεού και μένει ασύλληπτος από τους λογισμούς και τους δαίμονες.

Αυτοί είναι οι τρεις τρόποι αντιμετωπίσεως των λογισμών πού προέρχονται κυρίως από τον διάβολο.



Συμπληρωματικά 0ά μπορούσαμε να πούμε, ότι ή μνήμη του θανάτου είναι πολύ ισχυρό μέσο για την κατατρόπωση του λογισμού. Δημιουργεί καρδιακούς πόνους για τα αμαρτήματα μας και προφυλάσσει τον νου μας από τους λογισμούς. Όποιος υπολογίσει την ήμερα πού διανύει ως την τελευταία ήμερα της ζωής του, θα περιορίσει σε πολύ μεγάλο βαθμό τους αισχρούς λογισμούς.Κάθεσαι στο τραπέζι να φας; Να έχεις λογισμούς θανάτου, για να μη σε πειράξει η γαστριμαργία.
Μόνοι μας ας ζωγραφίσουμε στο νου μας την εικόνα των μνημάτων, για να εξαλείψουμε την αναισθησία πού έχουμε.
Ό Γέρων Σιλουανός, ο τελευταίος επίσημος άγιος του Αγίου Όρους, έλεγε: "Κράτα το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι". Με τον τρόπο αυτό κανένας λογισμός δε θα φωλιάσει μέσα σου.Εμείς ποιο τρόπο πρέπει να χρησιμοποιήσουμε, για να γλυτώσουμε από το πολυήμερο και πολυβάσανο μαρτύριο, όπως χαρακτηρίζει τους λογισμούς ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης; Ας ακολουθήσουμε την τακτική του άγιου Ιωάννου του Κολοβού, ο όποιος δοκίμασε όλους τους τρόπους. Μας συμβουλεύει τα εξής ο μεγάλος αυτός αγωνιστής του πνεύματος: "Μοιάζω με έναν άνθρωπο πού κάθεται κάτω από ένα μεγάλο δένδρο και ξαφνικά βλέπει πολλά θηρία και ερπετά να έρχονται κατεπάνω του. Και επειδή δεν μπορεί να αντισταθεί εύκολα, τρέχει γρήγορα, πάνω στο δένδρο και σώζεται. Έτσι κάνω και εγώ. Κάθομαι στο κελί μου και βλέπω τους πονηρούς λογισμούς να έρχονται εναντίον μου. Τότε ανεβαίνω στο δένδρο της ζωής, στο Θεό μου, με την προσευχή και σώζομαι από τον εχθρό".

ΤΟ ΜΕΓΑ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΩΣ



Η εξομολόγηση είναι ένα μυστήριο. Το θέσπισε ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, όταν είπε στους αποστόλους Του: «Λάβετε Πνεύμα Άγιον. Αν τινων αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς. Αν τινων κρατήτε, κεκράτηνται» (Ιω. 20,23).
Η άφεση των αμαρτιών είναι η πιο μεγάλη ευεργεσία του Χριστού στον κόσμο. Και όταν εξομολογούμεθα, το έχομε σίγουρο ότι μας συγχωρεί ο Θεός. Γιατί ο ίδιος είπε: «Αν τινων αφήτε τας αμαρτίας, αφιένται αυτοίς»! Και στην φοβερή και αδέκαστη Κρίση, την ημέρα της Β' Παρουσίας Του, θα έχουν πια λησμονηθεί! Ποιος δεν θέλει να έχουν τότε λησμονηθεί οι αμαρτίες του; Ποιος λοιπόν μπορεί να αμφιβάλλει, ότι η εξομολόγηση είναι η πιο μεγάλη ευεργεσία του Κυρίου σε μας; ότι η εξομολόγηση είναι η «διακονία της καταλλαγής» των ανθρώπων με τον Θεό;
Όταν ένας αμαρτωλός εξομολογείται, ο διάβολος που τον πλανούσε, σκάει από το κακό του. Και γι' αυτό ο σατανάς αγωνίζεται με κάθε τρόπο να εμποδίσει τον άνθρωπο από την προσέλευση στο σωτήριο αυτό μυστήριο. Τότε του φέρνει όλα τα βαθιά αισθήματα εντροπής, που τον είχε κάμει και τα είχε εντελώς ξεχάσει, όταν διέπραττε την αμαρτία.
-Πως θα πας τώρα να εξομολογηθείς τόσο αισχρές αμαρτίες; Ρεζίλι θα γίνεις!... Άφησε για καμιά καλύτερη ευκαιρία!...


Και έτσι αναβάλλοντας, και πάλι αναβάλλοντας, έρχεται αιφνίδιος ο θάνατος και μας βρίσκει ανεξομολόγητους. Και πηγαίνομε στο φοβερό δικαστήριο αναπολόγητοι Είχαμε τόσες ευκαιρίες! Και δεν τις εκμεταλλευθήκαμε! Τις χάσαμε!
Ένας ηλικιωμένος άνθρωπος ήταν βαριά άρρωστος. Ο γιατρός του ήταν καλός χριστιανός και του έλεγε:
-Μη ξεχνάς, ότι είμαστε και μεγάλοι πια. Εγώ θα κάμω ό,τι μπορώ. Αλλά και συ να εξομολογηθείς. Να τακτοποιηθείς ενώπιον του Κυρίου,
Μα εκείνος όλο ανέβαλλε:
-Έννοια σου, γιατρέ μου, την σαρακοστή θα πάω να εξομολογηθώ! Ας γίνω πρώτα καλά!...
Ο γιατρός βλέποντας την τακτική του, και θέλοντας να τον κάμει να σκεφθεί πιο σοβαρά, του έκαμε το εξής χουνέρι: Σε μία του επίσκεψη έφερε ένα μπουκαλάκι με φάρμακο και το άφησε στο τραπέζι του αρρώστου λέγοντας:
-Αυτό είναι για σένα!


Ερωτά ο άρρωστος:
-Πότε και πώς θα το πάρω;
-Μετά δύο μήνες και θα ιδούμε το «πώς».
-Γιατρέ, δεν αισθάνομαι καλά! Θα ζω μετά δύο μήνες; Θα γίνω καλά, χωρίς να πάρω κάτι;
-Αλήθεια! Δίκιο έχεις! Να ιδούμε τότε μετά από ένα μήνα!
-Καλά, γιατρέ μου, γιατί όχι από σήμερα; Με την υγεία μου παίζεις;
-Όχι, του λέει τότε ο γιατρός. Δεν παίζω με την υγεία σου. Ηθέλησα απλώς να σε βοηθήσω να σκεφθείς, ότι δεν κάνει να παίζεις συ με την ψυχή σου, πού είναι πολυτιμότερη από την υγεία σου.
Ο άρρωστος το κατάλαβε το μάθημα καλά.
Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός γράφει:
-Η εξομολόγηση μάς φαίνεται βαριά. Μα είναι πολύ ελαφρό πράγμα. Σαν να πρόκειται να σηκώσομε τέσσαρες τρίχες! Τόσο ελαφρό!...
Πρώτη τρίχα: Να συγχωρήσομε τούς εχθρούς μας.
Δεύτερη τρίχα: Να βρούμε πνευματικό καλό, γραμματισμένο, ενάρετο και να του ειπούμε όλα μας τα αμαρτήματα.
Τρίτη τρίχα: Στην εξομολόγηση μας, να μην ειπούμε ότι φταίει κάποιος άλλος για τις αμαρτίες μας. Να ειπούμε με ταπείνωση: Εγώ φταίω. Η κακή μου διάθεση. Η αγάπη μου για το κακό, για την αμαρτία.
Τέταρτη τρίχα: Φεύγοντας από την εξομολόγηση να ειπούμε: Από τώρα και πέρα, δεν θα αφήσω τον εαυτό μου να ξαναπέσω στις ίδιες αμαρτίες!...
Και παρατηρεί ο άγιος Κοσμάς: Όποιος αυτά τα κάνει, σώζεται!
Δεν έχει δίκιο ο άγιος Κοσμάς, ότι το καθένα από αυτά, όταν υπάρχει διάθεση, είναι τόσο ελαφρό σαν να σηκώνεις μία τρίχα;
Και όταν δεν υπάρχει διάθεση; Τότε τι πρέπει να κάμομε; Τότε πρέπει να κατηγορούμε τον εαυτό μας. Γιατί η διάθεση είναι δική μας. Όποτε θέλομε την κάνομε καλή. Και όποτε θέλομε την κάνομε κακή.

Και μια τελευταία συμβουλή:

Στην εξομολόγηση σας να λέτε τα αμαρτήματα σας με όσο το δυνατό πιο λίγα λόγια. Στα πολλά λόγια και στις μακρές διηγήσεις κρύβεται η προσπάθεια να δικαιολογήσουμε τον εαυτό μας. Και αυτό πικραίνει τον Κύριο.
Μητρ. Νικοπόλεως ΜΕΛΕΤΙΟΥ «ΑΓΑΛΛΙΑΜΑ ΚΑΡΔΙΑΣ»
Τουλάχιστον...
Δυο φίλοι από την Αλεξάνδρεια έφτασαν μέχρι τα βάθη της ερήμου, ψάχνοντας για ένα σοφό και ευτυχισμένο άνθρωπο. Πραγματικά, μετά από πολύ καιρό, βρήκαν έναν άγιο ασκητή. Και τον ρώτησαν:
-Τι να κάνουμε, πάτερ, για να βρούμε την αληθινή ευτυχία; Βλέπουμε, ότι είσαι ο πιο κατάλληλος άνθρωπος πού μπορούμε να ρωτήσουμε. Γιατί φαίνεσαι ΑΛΗΘΙΝΑ ήρεμος και ευτυχισμένος. Μόνο πού εμείς
-γιατί να το κρύψομε;
-δεν μπορούμε να ζήσομε όπως εσύ...
Τότε εκείνος ο άγιος άνθρωπος, σηκώνοντας τα χέρια του προς τον ουρανό και με δάκρυα στα μάτια, τούς είπε:
-Αδέλφια μου, δεν χρειάζεται να ζείτε ακριβώς όπως εγώ, για να είσθε ΑΛΗΘΙΝΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ. Αλλά τι χρειάζεται;
* ΝΑ σκέπτεστε τον Θεό,τουλάχιστον όσο σκέπτεστε τούς ανθρώπους.
* ΝΑ φοβάσθε τον Θεό, τουλάχιστον όσο φοβάσθε τούς ανθρώπους.
* Να τιμάτε τον Θεό, τουλάχιστον όπως τιμάτε τους ανθρώπους.
* Να ελπίζετε στον Θεό, τουλάχιστον όσο ελπίζετε στους ανθρώπους.
* Να εκπληρώνετε τον νόμο του Θεού, τουλάχιστον όσο εφαρμόζετε τον ανθρώπινο νόμο.
* Να ζητάτε την βοήθεια του Θεού, τουλάχιστον όσο την ζητάτε από τους ανθρώπους.
* Να δοξάζετε τον Θεό, τουλάχιστον όσο δοξάζετε τους ανθρώπους.

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΙΛΙΠΠΟΥ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ & ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΦΙΛΙΠΠΟΥ
ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΥ ΑΙΤΩΛ/ΝΙΑΣ




ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΑΝΥΓΗΡΙΣ



Το Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009, εορτή του Αγίου ενδόξου Αποστόλου Φιλίππου, εορτάζει και πανυγηρίζει με κάθε εκκλησιαστική μεγαλοπρέπεια ο Ιερός Ναός Αποστόλου Φιλίππου Γραμματικούς Αιτωλ/νίας



Το προγραμμα της εορτης εχει ως εξης :



• Αφ’ εσπερας Παρασκευής 13 Νοεμβρίου 2009 και ώρα 17:30μμ υποδοχή των ιερών λειψάνων του Αγίου ενδόξου Αποστόλου Φιλίππου, Μέγας Πανυγηρικός Εσπερινός μετ Αρτοκλασίας και Θείου Κυρήγματος χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αιτωλίας & Ακαρνανίας

κκ ΚΟΣΜΑ

• Το πρωί της εορτής και περι ώραν 7:00 πμ θα τελεσθεί η ακολουθία του Όρθρου και  Θεία Λειτουργία ιερουργούντος μετά θείου κυρήγματος
• Το απόγευμα της εορτής και ώρα 15:30μμ , ο Παρακλητικός Κανόνας του Αγίου ενδόξου Αποστόλου Φιλίππου μετά της ακολουθίας του Εσπερινού



Προσκαλούντε άπαντες οι ευσεβείς χριστιανοί

Εκ του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟ ΣΧΙΣΜΑ

Α. Ιστορική και θεολογική προσέγγιση του θέματος

1. Ογδόντα χρόνια πέρασαν από την καθιέρωση του διορθωμένου παλαιού-Ιουλιανού- Ημερολογίου στη ζωή της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας ( 1924 ). Ένα γεγονός το οποίο , χωρίς ουσιαστικό λόγο , επροκάλεσε αναταραχή μέσα στο Σώμα της Εκκλησίας και , τελικά , οδήγησε στην αποκοπή μιας ομάδας πιστών από αυτήν , οι οποίοι δεν δέχτηκαν τη διόρθωση , και δημιούργησαν μια δική τους " Εκκλησία " μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος , " Εκκλησία " των αυτοαποκαλούμενων Γνήσιων Ορθοδόξων Χριστιανών ( Γ.Χ.Ο. ) , των Ελλήνων Παλαιοημερολογιτών.

2. Το παλαιό Ημερολόγιο καθιερώθηκε από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Ιούλιο Καίσαρα το έτος 44 π.Χ. , με τη συνεργασία του Έλληνα αστρονόμου Σωσιγένη , γι' αυτό και ονομάστηκε Ιουλιανό. Επειδή ήταν ατελές , χρονικά , ο Πάπας Γρηγόριος ο 13ος θέλησε να το διορθώσει το έτος 1582 με τη βοήθεια των αστρονόμων Λουίτζι Λίλιο και Χριστόφορου Κλάβιους. Έτσι η 5η Οκτωβρίου του 1582 ονομάστηκε 15η Οκτωβρίου ( Δέκα ημέρες η διαφορά επιπλέον τότε ). Στη Δύση πλέον ίσχυσε το Νέο Ημερολόγιο , που ονομάστηκε Γρηγοριανό. Αλλά , επειδή οι αλλαγές του νέου Γρηγοριανού Ημερολογίου παραβίαζαν και ανέτρεπαν τους όρους υπολογισμού του Πάσχα που είχε καθιερώσει η Α' Οικουμενική Σύνοδος (325 μ.Χ. ) , δεν έγινε δεκτό από την Ορθόδοξη Εκκλησία , η οποία και το κατεδίκασε με δύο τοπικές Συνόδους στην Κων/λη ( 1583 και 1593 ) και άλλες εν συνεχεία.

3. Η ανάγκη αποκατάστασης των σχέσεων των κρατών της Ορθόδοξης Ανατολής με τα κράτη της Δύσης , που ακολουθούσαν το νέο Ημερολόγιο , οδήγησε στην υιοθέτηση του νέου Ημερολογίου από τις πολιτικές ηγεσίες των χωρών της Ανατολής , που ακολουθούσαν το παλαιό Ημερολόγιο. Το γεγονός αυτό εδημιούργησε πρόβλημα στην Ορθόδοξη Εκκλησία , στις αρχές του 20ου αιώνα , και ιδιαίτερα στην Ελληνική Εκκλησία.

Το Ελληνικό κράτος με Νομοθετικό Διάταγμα , της 18ης Ιανουαρίου του έτους 1923 μ.Χ. , επί πρωθυπουργίας Στυλιανού Γονατά , υιοθέτησε και καθιέρωσε στις σχέσεις του με τις χώρες της Δύσης το νέο ημερολόγιο , το οποίο απαιτούσε την μετάθεση της ημερομηνίας κατά 13 ημέρες. Έτσι , η 16η Φεβρουαρίου ονομάστηκε 1η Μαρτίου. Η αλλαγή αυτή έφερε αναστάτωση στην Ορθόδοξη Ελληνική κοινωνία. Γιατί ίσχυσαν δύο ημερολόγια. Το ένα ( το παλαιό ) για τις θρησκευτικές ανάγκες και το άλλο ( το νέο ) για τις πολιτικές και κοινωνικές σχέσεις , με διαφορετικές ημερομηνίες. Ο ελληνικός λαός ήταν υποχρεωμένος να εορτάζει τις ακίνητες εορτές ( Χριστούγεννα , 25η Μαρτίου , 15η Αυγούστου κ.λ.π. ) σε διαφορετικές ημερομηνίες από εκείνες που έδειχνε το νέο-πολιτικό-Ημερολόγιο. Μεγάλη αναστάτωση δημιουργήθηκε όταν το κράτος εόρτασε την επανάσταση του 1821 και την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό στις 25 Μαρτίου , εορτή του Ευαγγελισμού , με το νέο ημερολόγιο , ενώ η Εκκλησία με το Παλαιό Ημερολόγιο , δηλαδή 13 ημέρες αργότερα. Είναι φανερό ότι ανέκυψε μεγάλο ποιμαντικό πρόβλημα για την Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία , το οποίο απαιτούσε άμεση λύση.

4. Για την αντιμετώπιση του προβλήματος που ανέκυψε στις Ορθόδοξες Εκκλησίες , με πρωτοβουλία του Οικουμενικού Πατριαρχείου , συγκροτήθηκε " Πανορθόδοξο Συνέδριο " στην Κων/λη τον Μάϊο του 1923 , το οποίο απέρριψε το νέο Ημερολόγιο και αποφάσισε να διορθώσει το παλαιό Ημερολόγιο. Η απόφαση είχε τρείς θέσεις :

1) Να προστεθούν 13 ημέρες στο παλαιό Ημερολόγιο , ώστε να ταυτιστούν οι ημερομηνίες με το πολιτικό Ημερολόγιο , χωρίς να γίνει καμία αλλαγή σχετικά με τον εορτασμό του Πάσχα , όπως όριζε η Α' Οικουμενική Σύνοδος : " Την πρώτη Κυριακή , μετά την πανσέληνο της εαρινής ισημερίας και μετά το Πάσχα των Εβραίων ". Γι' αυτό και εορτάζεται το Πάσχα και όλη η εορταστική περίοδος , πριν και μετά από αυτό , σύμφωνα με το παλαιό Ημερολόγιο και από τους νεοημερολογίτες και από τους παλαιοημερολογίτες.

2) Η προσθήκη των 13 ημερών δεν είναι θέμα δογματικό και Κανονικό , αφού δεν επηρεάζει τον υπολογισμό εορτασμού του Πάσχα. Δηλαδή , δεν είχε καμία σχέση με την ουσία της Ορθόδοξης Πίστης. Και

3) Κάθε τοπική Εκκλησία ήταν ελεύθερη να αποφασίσει συνοδικά αν δέχεται τη διόρθωση , χωρίς αυτό να επηρεάζει καθόλου την ενότητα των Ορθοδόξων Εκκλησιών και τις μεταξύ τους σχέσεις , σύμφωνα με τους ιερούς Κανόνες.

5. Για την Εκκλησία της Ελλάδος , ήταν επιτακτική ανάγκη να γίνει η διόρθωση του παλαιού Ημερολογίου. Για το λόγο αυτό η Ιεραρχία της Εκκλησίας συνήλθε σε σύνοδο το Δεκέμβριο του έτους 1923 και αποφάσισε τη διόρθωση. Έτσι , μετά από συνεννόηση με το Οικουμενικό Πατριαρχείο , ορίστηκε η 10η Μαρτίου ως 23η Μαρτίου. Παράλληλα , εξαπέλυσε εμπεριστατωμένη , ενημερωτική Εγκύκλιο προς τον Ορθόδοξο Ελληνικό λαό , με την οποία ερμήνευε την απόφασή της και ετόνιζε ότι δεν έγινε καμία αλλαγή στα δόγματα και την ουσία της πίστης , ότι δεν καταπατήθηκαν οι ιεροί Κανόνες σχετικά με το χρόνο εορτασμού του Πάσχα , αλλά , αντίθετα , ετηρήθηκαν ακέραιοι. Συνιστούσε δε υπακοή στην απόφασή της , προς το γενικό συμφέρον της ελληνικής κοινωνίας.

6. Το διορθωμένο ( παλαιό ) Ιουλιανό Ημερολόγιο-το νέο δηλαδή Ημερολόγιο-το ακολουθούν σήμερα οι Εκκλησίες Κων/λεως , Αλεξανδρείας , Αντιοχείας,Ρουμανίας , Βουλγαρίας , Κύπρου , Ελλάδος , Αλβανίας , Πολωνίας , Τσεχίας και Σλοβανίας. Δηλαδή , 11 συνολικά Ορθόδοξες Εκκλησίες. Ενώ το παλαιό-Ιουλιανό-Ημερολόγιο το ακολουθούν οι Εκκλησίες Ιεροσολύμων , Ρωσίας , Σερβίας , Γεωργίας και το Άγιον Όρος , παρ' ότι ανήκει στο Οικουμενικό Πατριαρχείο , που ακολουθεί το νέο Ημερολόγιο. Δηλαδή 4 Ορθόδοξες Εκκλησίες. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να αναφέρουμε στο σημείο αυτό ότι , παρά τη διόρθωση του παλαιού Ημερολογίου , που υιοθέτησαν συνοδικά οι παραπάνω Εκκλησίες , δεν υπήρξε και ούτε υπάρχει διαταραχή στις Κανονικές σχέσεις με τις άλλες Εκκλησίες , που δεν έκαμαν τη διόρθωση και κράτησαν το παλαιό Ημερολόγιο. Δεν διαταράχτηκε η ενότητα των Εκκλησιών. Δεν χωρίστηκαν οι Εκκλησίες. Είναι ενωμένες πνευματικά και μυστηριακά. Οι Κληρικοί τους συλλειτουργούν και κοινωνούν από το Ίδιο Άγιο Ποτήριο. Μνημονεύονται οι αρχηγοί των Ορθοδόξων Εκκλησιών , όταν λειτουργεί ένας αρχηγός. Όλα αυτά φανερώνουν την κοινή πίστη και ότι οι Εκκλησίες που υιοθέτησαν το διορθωμένο ( νέο ) παλαιό Ημερολόγιο δεν έχασαν την αληθινή Ορθόδοξη πίστη. Η αληθινή πίστη , φανερώνεται και αποδεικνύεται στην ενότητα των Ορθοδόξων Εκκλησιών , στο κοινό Ποτήριο.

Β' Οι Παλαιοημερολογίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος

1. Είναι γνωστό , ότι η Εκκλησία στη ζωή της εφαρμόζει δύο αρχές : την " ακρίβεια " , όταν δημιουργείται πρόβλημα δογματικό , δηλαδή έχει σχέση με την ουσία της πίστης , και την " οικονομία " , σε πρακτικά θέματα λατρείας και ζωής , όπου δεν θίγεται το δόγμα , η ουσία της πίστης. Ο Μέγας Φώτιος , λέγει , σχετικά : " Τότε τας οικονομίας ο ορθός λόγος μεταχειρίζεται , ότε το δόγμα της ευσέβειας ουδέν παραβλέπεται. Εκείνου γαρ ακηράτου και ακαπηλεύτου μένοντος η οικονομία περί τι των έξωθεν αυτού χώραν ευρίσκει συνίστασθαι " ( Βιβλιοθήκη ). Το πρόβλημα του Ημερολογίου που δημιουργήθηκε ήταν πρακτικό , όχι δογματικό. Αφορούσε σε θέμα ζωής της Εκκλησίας και όχι πίστης. Για το λόγο αυτό η Εκκλησία εφάρμοσε την αρχή της " οικονομίας " και πήρε την απόφαση να διορθώσει το παλαιό-Ιουλιανό-Ημερολόγιο στο Πανορθόδοξο Συνέδριο της Κων/λης τον Μάϊο του 1923. Την απόφαση αυτή υιοθέτησε και η Εκκλησία της Ελλάδος , για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα που δημιουργήθηκε στο πλήρωμά της , και καθιέρωσε το διορθωμένο ( νέο ) Παλαιό Ημερολόγιο.

2. Μια ομάδα πιστών , υποκινούμενη από φανατικούς και αθεολόγητους αγιορείτες φυγάδες Μοναχούς-Ζηλωτές-( Ματθαίος Καρπαθάκης , Αρσένιος Κοττέα ) , δεν υπάκουσαν στην απόφαση της Εκκλησίας της Ελλάδος και εδημιούργησαν " παρασυναγωγές " μέσα στο Σώμα της. Οι πιστοί αυτοί δεν αναγνώριζαν , ούτε είχαν καμία σχέση με την Κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος , που αναγνώριζαν όλες οι άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες , είτε ακολουθούσαν το Παλαιό είτε το διορθωμένο ( νέο ) Ιουλιανό Ημερολόγιο. Τελικά , αποκόπηκαν από την Κανονική Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία και έγιναν σχισματικοί. Ίδρυσαν από μόνοι τους δική τους " Εκκλησία " , μέσα στην Κανονική Εκκλησία της Ελλάδος. Αυτή είναι η λεγόμενη " Εκκλησία " των Παλαιοημερολογιτών-Ζηλωτών-της Εκκλησίας της Ελλάδος. Ηγέτες αυτής της λεγόμενης Εκκλησίας ήταν το 1935 οι Μητροπολίτες της Κανονικής Εκκλησίας της Ελλάδος Δημητριάδος Γερμανός , Φλωρίνης Χρυσόστομος , και Ζακύνθου Χρυσόστομος , οι οποίοι προσχώρησαν τότε-μετά από 12 χρόνια-στους Παλαιοημερολογίτες , αλλά καθαιρέθηκαν από την Κανονική Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτοί, αν και καθηρημένοι, χειροτόνησαν παρά τους ιερούς Κανόνες τέσσερις Επισκόπους που καθαιρέθηκαν και αυτοί από την Εκκλησία της Ελλάδος ως αντικανονικοί. Τελικά , οι πέντε από τους εφτά Επισκόπους αποχώρησαν και μόνον δύο παρέμειναν στους Παλαιοημερολογίτες: ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος και ο Βρεσθένης Ματθαίος. Στη συνέχεια αυτοί ανεζήτησαν τρόπο για να χειροτονήσουν Επισκόπους , σύμφωνα με τους ιερούς Κανόνες, που απαιτούν τρείς Επισκόπους για χειροτονία Επισκόπου και αντικανονικώς βρήκαν Επίσκοπο από την υπερόρια Εκκλησία της Ρωσίας στην Αμερική. Εχειροτονήθη ο Ακάκιος ως Επίσκοπος Ταλαντίου από ΜΟΝΟΝ τον Αρχιεπίσκοπο Σικάγο και Ντητρόiτ Σεραφείμ της Συνόδου του Φιλαρέτου Μόσχας , που έφυγε το 1917 από τη Ρωσία λόγω κομμουνισμού στην Αμερική. Η χειροτονία αυτή ήταν αντικανονική και ανυπόστατη, γιατί παραβιάστηκαν ο Α' και ο ΛΕ' Αποστολικοί Κανόνες, ο Δ' της Α' Οικουμενικής Συνόδου και ο Β' της Β' Οικουμενικής Συνόδου , που προβλέπουν χειροτονία " υπό τριών Επισκόπων ή υπό πάντων των Επισκόπων του ιδίου κλίματος ουχί ετέρου " (υπερόριος) , καθώς και άλλοι ιεροί Κανόνες.

Η " Εκκλησία " των Ελλήνων Παλαιοημερολογιτών είναι ψευδής και ανυπόστατη , είναι μια σχισματική παρασυναγωγή. Για το λόγο αυτό δεν αναγνωρίζεται από καμία Ορθόδοξη Εκκλησία , είτε ακολουθεί το παλαιό Ιουλιανό Ημερολόγιο , όπως αυτή , είτε το διορθωμένο ( νέο ) παλαιό Ιουλιανό Ημερολόγιο. Οι Επίσκοποι των Ελλήνων Παλαιοημερολογιτών είναι αντικανονικοί , δεν έχουν Ιεροσύνη, είτε κρίνεται η Ιεροσύνη τους . Το ίδιο και οι Ιερείς τους. Είναι Κληρικοί κατά το φαινόμενον , εξωτερικά , όχι κατ' ουσίαν. Για το λόγο αυτό , καμία Ορθόδοξη κανονική Εκκλησία δεν τους δέχεται σε μυστηριακή κοινωνία. Δεν συλλειτουργούν οι αληθινοί Κληρικοί μαζί τους. Δεν κοινωνούν από το ίδιο Άγιο Ποτήριο. Είναι αφορισμένοι από το Σώμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Όλα αυτά αποδεικνύουν , περίτρανα , ότι βρίσκονται σε μεγάλη πλάνη και σε σχίσμα.

3. Τα δήθεν επιχειρήματα των Ελλήνων Παλαιοημερολογιτών κατά της Κανονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος ήταν ότι :

α) Η αλλαγή του Ημερολογίου ήταν δογματικό θέμα , που απαγόρευαν οι Πατέρες , γιατί είχε σχέση με την ουσία της πίστης.

β) Η διόρθωση του παλαιού Ιουλιανού Ημερολογίου ήταν προδοσία της πίστης. Έτσι , έγινε προσχώρηση στο ημερολόγιο του Πάπα-το Γρηγοριανό-και άρα υποταγή στον Πάπα.

γ) Το Ημερολόγιο δεν αλλάζει ποτέ , γιατί είναι ουσιαστικό στοιχείο της Ορθόδοξης Παράδοσης.

δ) Η Εκκλησία της Ελλάδος , με τη διόρθωση που έκαμε στο Ημερολόγιο , έγινε σχισματική.

ε) Έπρεπε να γίνει Οικουμενική Σύνοδος , η οποία να αποφάσιζε τη διόρθωση του Ημερολογίου.

στ) Τη διόρθωση του Ημερολογίου την επέβαλαν οι Μασόνοι και οι Οικουμενιστές.

ζ) Δεν υπήρχε κανένας λόγος να γίνει η διόρθωση και η αλλαγή του Ημερολογίου , όπως έγινε. Και

η) Δεν αποφάσισε τη διόρθωση η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος.

4. Με αυτά τα δήθεν επιχειρήματα οι Παλαιοημερολογίτες εδημιούργησαν σύγχυση στο νου των απλοϊκών και αγράμματων πιστών. Διέγειραν και έτρεφαν το θρησκευτικό φανατισμό τους. Επρόβαλαν τους εαυτούς τους ως υπερασπιστές και αμύντορες της πίστης και τους ηγέτες της Εκκλησίας της Ελλάδος και όλους τους πιστούς της σαν προδότες και μειοδότες. Αλλά , είναι φανερό , σύμφωνα με όσα αναφέρθηκαν , ότι αυτά τα δήθεν επιχειρήματα και οι κατηγορίες των Παλαιοημερολογιτών κατά της Ελληνικής Εκκλησίας είναι ανυπόστατα , ψευδή και συκοφαντικά , είναι δαιμονικοί και δημαγωγικοί ισχυρισμοί και επινοήσεις. Η Ορθόδοξη Κανονική Εκκλησία της Ελλάδος , με τη διόρθωση του παλαιού Ιουλιανού Ημερολογίου που έκαμε για λόγους ποιμαντικούς-ανεξάρτητα και από τους αστρονομικούς λόγους-δεν αποκόπηκε από το Σώμα της Ορθοδοξίας στον κόσμο. Είναι ενωμένη με αυτό. Ενώ οι Παλαιοημερολογίτες είναι αποκομμένοι. Βρίσκονται σε τραγική ειρωνεία. Συκοφαντούν χωρίς ντροπή την Εκκλησία ότι δέχτηκε το Ημερολόγιο του Πάπα , ενώ γνωρίζουν ότι έγινε το αντίθετο. Δηλαδή , η Εκκλησία απέρριψε το Ημερολόγιο του Πάπα και διόρθωσε , συνοδικά , το Παλαιό Ημερολόγιο και αυτό έχει στη λατρεία της.

5. Και οι σημερινοί Παλαιοημερογίτες αναμασούν τις ίδιες συκοφαντίες και κατηγορίες κατά της Ορθόδοξης Κανονικής Εκκλησίας , ως δήθεν ακλόνητα επιχειρήματα. Με αυτά εξάπτουν και συντηρούν το φανατισμό και τη σύγχυση των απλοϊκών και αθεολόγητων οπαδών τους , χωρίς βέβαια να πείθουν ουσιαστικά κανέναν. Έχουν χάσει την ουσία της πίστης και υπερασπίζονται τους εξωτερικούς τύπους , όπως οι Φαρισαίοι. Αλλά οι τύποι είναι " ασθενή και πτωχά στοιχεία του κόσμου " , όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος , και δεν σώζουν ( Γαλ. 4.9 ). Η Εκκλησία , στην πορεία της μέσα στην ιστορία , αγκαλιάζει-προσλαμβάνει-όλες τις πτυχές της ζωής του κόσμου , σύμφωνα με το φωτισμό και την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος και τις εξαγιάζει. Έτσι , χαριτώνει και σώζει " τη σάρκα του κόσμου " , όπως ο Χριστός προσέλαβε την ανθρώπινη φύση-υλική και πνευματική- , την εθέωσε και την έσωσε. Αυτό έγινε και με τη διόρθωση του παλαιού Ημερολογίου : Η Εκκλησία αγκάλιασε το πρόβλημα που δημιουργήθηκε στην κοινωνία. Το αντιμετώπισε με πνεύμα κατανόησης , οικονομίας και διάκρισης και έδωσε τη σωστή λύση , " εν Αγίω Πνεύματι ". ( Βλέπε : Μητροπολίτου Δημητριάδος Ιωακείμ" το παλαιοημερολογιακόν ζήτημα εν Ελλάδι " , εκδ. Ν.Κουτσουβέλη , Βόλος 1948. Αρχιμ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου , " Περί τον Ζηλωτισμόν " ( Άρθρα , μελέται , Επιστολαί ) , Αθήναι 1981. Αρχιμ. Ιωήλ Γιαννακοπούλου , " Παλαιόν και νέον Ημερολόγιον " , Αθήναι 1976 , εκδ. Βιβλιοπωλείον Ν. Παναγοπούλου. Μητροπολίτου Δημητριάδος Χριστοδούλου , " Ιστορική και Κανονική Θεώρησις του Παλαιοημερολογιακού ζητήματος , κατά τε την γένεσιν και την εξέλιξιν αυτού εν Ελλάδι " , εκδ. Ιερά Μητρόπολις Δημητριάδος , Βόλος 1981. Του ίδιου , " Ο διχασμός των δεκατριών ημερών " , εφημ." ΒΗΜΑ ",28-02-1993. Αρχιμ. Νικοδήμου Αεράκη , " Επίκαιρα θέματα " , έκδ. Βιβλιοπωλείον Ν. Παναγοπούλου , Αθήναι 1999 ).

Γ' Η πνευματική και Κανονική κατάσταση των Ελλήνων Παλαιοημερολογιτών

1. Οι Παλαιοημερογίτες της Ελλάδος και της Μονής Εσφιγμένου του αγίου Όρους είναι διαφορετικοί από τους Παλαιοημερολογίτες των άλλων Εκκλησιών και όλων των άλλων Μονών του αγίου Όρους. Αυτοί , ένα θέμα λατρευτικής τάξεως-τη διόρθωση του Ημερολογίου-το έκαμαν θέμα πίστεως , δηλαδή δογματικό. Ο δαιμονικός εγωισμός και ο θρησκευτικός και φαρισαϊκός φανατισμός που τους εκυρίευσε τους οδήγησε σε πνευματική τύφλωση. Με αποτέλεσμα να χάσουν το Άγιο Πνεύμα , να αποκοπούν από την Εκκλησία του Χριστού και να την υβρίζουν ότι δεν έχει Χάρη Θεού , όπως κάνουν οι αιρετικοί και αντίχριστοί. Με τον τρόπο αυτό , αντί να λατρεύουν " εν-Αγίω-Πνεύματι και αληθεία " τον Τριαδικό Θεό μέσα στην Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία , λατρεύουν " τα νεκρά σχήματα του κόσμου αυτού " , τις 13 δηλαδή ημέρες και έτσι έγιναν " ημερολογιολάτρες και άρα ειδωλολάτρες ". Ο Μέγας Βασίλειος λέγει , ότι όσοι αποκόβονται από την Εκκλησία έχασαν τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος : " Οι της Εκκλησίας αποστάντες , ουκ έτι έσχον την Χάριν του Αγίου Πνεύματος εφ' εαυτοίς " ( β' Κανών ).Τρανή απόδειξη ότι δεν έχουν Άγιο Πνεύμα οι Έλληνες Παλαιοημερολογίτες είναι ο χωρισμός τους σε πολλές ομάδες και συνόδους ψευτοεπισκόπων ( περίπου 7 ) , που η μια καθαιρεί και αφορίζει την άλλη , όπως έγινε με τους αιρετικούς Προτεστάντες , που έχουν διαιρεθεί σε πολλές ομάδες. Το Άγιο Πνεύμα ενώνει , δεν χωρίζει. Χωρίζει και διαιρεί το ακάθαρτο Πνεύμα.

2. Ο Απόστολος Παύλος διδάσκει ότι δεν πρέπει ο σωστός Χριστιανός να παρατηρεί , να δίνει δηλαδή μεγάλη σημασία και να υποδουλώνεται σε στοιχεία αυτού του κόσμου ( ημέρες , μήνες , εποχές , χρόνια ) , αλλά στη διδασκαλία του Χριστού , που είναι πέρα και πάνω από αυτά ( Γαλ. 4,9-10 ). Ο ιερός Χρυσόστομος , ο σοφός και βαθύς ερμηνευτής της Αγίας Γραφής , εδίδασκε , σχετικά , ότι δεν πρέπει εμείς οι πιστοί να δίνουμε σημασία σε ημέρες , καιρούς και χρόνια , αλλά να υπακούουμε στη διδασκαλία και τις αποφάσεις της Εκκλησίας , και να προτιμούμε πάνω απ' όλα την αγάπη και την ειρήνη που δίδαξε ο Χριστός " Μη τοίνυν , λέγει , ημέρας και καιρούς και ενιαυτούς παρατηρούμεν , αλλά πανταχού τη Εκκλησία επόμεθα , μετ' ακριβείας την αγάπην και την ειρήνην προτιμώντες απάντων ". Όπου δεν υπάρχει αγάπη και ειρήνη Χριστού , αλλά διχόνοια , φανατισμός , οργή και μίσος , εκεί δεν υπάρχει Θεός , λέγει ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος : " Ου διάστασις γνώμης και οργή και μίσος , εκεί Θεός ου κατοικεί " ( Φιλαδ. ΥΙΙΙ ). Στο σημείο αυτό έχουν φτάσει οι Έλληνες Παλαιοημερολογίτες. Έχασαν τον αληθινό Θεό , με τον εγωισμό , το φανατισμό , την αλαζονεία και την φιλαρχία τους και δουλεύουν στο Διάβολο , που πολεμεί και δημιουργεί σχίσματα στην Εκκλησία.

3. Οι Έλληνες Παλαιοημερολογίτες , με την αποκοπή τους από την Εκκλησία της Ελλάδος και τη δημιουργία δικής τους " παρασυναγωγής " πολλών ομάδων ,είναι ένοχοι ενώπιον του Χριστού , γιατί έσχισαν τον " άρραφο χιτώνα " Του. Δηλαδή στο όνομα δήθεν του Χριστού και της Εκκλησίας Του , αρνήθηκαν και καταπάτησαν την εντολή της Αγάπης του Χριστού και την Εκκλησία Του. Έγιναν σχισματικοί. Και όχι μόνον αυτό , αλλά , " η επιμονή στον ισχυρισμό τους ότι η αλλαγή των 13 ημερών στο Ημερολόγιο είναι δόγμα πίστεως , τους έχει οδηγήσει σε αίρεση " , όπως έχει σωστά ειπωθεί ( Αρχιμ. Νικόδημος Αεράκης ). Ο ιερός Χρυσόστομος , λέγει , ότι το σχίσμα είναι μεγάλο κακό , όπως και η αίρεση , και ότι την αμαρτία του σχίσματος δεν μπορεί να ξεπλύνει ούτε αίμα μαρτυρίου : " Του εις αίρεσιν εμπεσείν το την Εκκλησίαν σχίσαι ουκ ελαττόν εστί κακόν. Ουδέ μαρτυρίου αίμα ταύτην την αμαρτίαν δύναται εξαλείφειν " ( P.G. 62,85-86 ). Αλλά και εκείνοι που ακολουθούν τους σχισματικούς Παλαιοημερολογίτες ζημιώνονται , γιατί χάνουν μαζί με αυτούς τη Βασιλεία του Θεού και καταδικάζονται στην κόλαση. Σχετικά , ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος , λέγει : " Ει τις σχίζοντι από της αληθείας ακολουθεί , Βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσει. Και εί τις ουκ αφίσταται του ψευδολόγου κήρυκος , ούτος εις γένναν κατακριθήσεται. Ει τις αλλοτρία γνώμη περιπατεί , ούτος ουκ εστί Χριστού " ( Φιλαδ. ΙΙΙ ).

Δ' Διόρθωση και λύση του προβλήματος

1. Έγραψα τις σκέψεις αυτές από αληθινή αγάπη Χριστού. Γνωρίζω και έχω φίλους παλαιοημερολογίτες και προσεύχομαι γι' αυτούς. Ο στόχος μου ήταν και είναι να τους προβληματίσω , αδελφικά , και να σκεφτούν βαθύτερα , ώστε να ανανήψουν. Η αληθινή αγάπη έτσι εκδηλώνεται , λέγει ο ιερός Χρυσόστομος , όχι με κολακείες και κούφια λόγια : " Αγάπην δείκνυσι γνησίαν ου κοινωνία τραπέζης , ουδέ πρόσρησις ψιλή , ουδέ κολακεία ρημάτων , αλλά το διορθώσαι και σκοπήσαι το συμφέρον του πλησίον και τον πεπτωκότα διαναστήσαι " ( P.G. 54,623 ). Οι αδελφοί Έλληνες Παλαιοημερολογίτες πρέπει να καταλάβουν ότι είναι εγκλωβισμένοι μέσα στη φυλακή και τα αδιέξοδα της πλάνης τους. Έχουν " ζήλον Θεού , ουκ κατ' επίγνωσιν " ( Ρωμ. 10,2 ). Από τη φυλακή τους αυτή μπορούν να απελευθερωθούν και να σωθούν , αν ταπεινωθούν , αν επιστρέψουν στην κανονική Ελληνική Εκκλησία. Η Εκκλησία θα τους αγκαλιάσει και με τον κανόνα της αγάπης , της οικονομίας και της διάκρισης. Θα επουλώσει κάθε πληγή και θα επιλύσει το πρόβλημά τους , όπως έχει κάμει και στο παρελθόν , σε ανάλογες περιπτώσεις. Αυτή είναι η μοναδική αλήθεια , που θα τους σώσει. Αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος σωτηρίας.

2. Οι Έλληνες Παλαιοημερολογίτες είναι ανάγκη να έλθουν σε επίγνωση της παραπάνω αλήθειας. Πρέπει , επί τέλους , να σταματήσουν " να καυχώνται με τις αλαζονείες τους. Γιατί η καύχηση αυτή είναι κακή και καταστρεπτική " ( Ιακ. 4,16 ). Ο Χριστός είπε ότι , όταν ο άνθρωπος γνωρίσει την αλήθεια , τότε απελευθερώνεται από τα δεσμά της πλάνης : " Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς " ( Ιωάν. 8,32 ). Η αλήθεια στην περίπτωσή τους είναι ότι δεν μας σώζουν οι 13 ημέρες και η εμμονή σ' αυτές , αλλά η υπακοή στην Εκκλησία , η υπακοή στο Άγιο Πνεύμα που είναι στην Εκκλησία και την οδηγεί στην αλήθεια. Η αλήθεια δεν βρίσκεται στους ισχυρισμούς και τις κραυγές των σχισματικών και αιρετικών , αλλά στην απόφαση και τη φωνή του σώματος της ενωμένης Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού. Η επίκληση διαφόρων απόψεων Πατέρων δεν δικαιώνουν την πλάνη τους , ούτε λύνουν το πρόβλημά τους. Δημιουργούν σχολαστικές και ανόητες συζητήσεις , αντιπαλότητες και διαμάχες , που είναι μάταιες και δεν ωφελούν σε τίποτα. " Μωράς δε ζητήσεις και γενεαλογίας και έρεις και μάχας νομικάς περιΐστασο ( να αποφεύγεις ) , εισί γαρ ανωφελείς και μάταιοι " λέγει ο Απόστολος Παύλος( Τίτ. 3,9 ). Αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουν.

3. Ας αφήσουν οι Έλληνες Παλαιοημερολογίτες το Άγιο Πνεύμα να πνεύσει στις καρδιές τους και να φωτίσει το νου τους. Ας πάρουν τη φωτισμένη απόφαση , ότι πρέπει να σταματήσουν την ημερολατρία , γιατί , όπως λέγει ο ιερός Χρυσόστομος , είναι ειδωλολατρία και οδηγεί στην κόλαση : " ειδωλολατρία το τοιούτόν εστι , η της των ημερών παρατηρήσεως φυλακή και μείζονα φέρει την κόλασιν νυν " ( Ε.Π.Ε. 20,322 ). Διερωτώμαι : πώς δεν καταλαβαίνουν ότι από Παλαιοημερολογίτες έχουν γίνει ημερολατρίτες ;

Ας πάρουν τη φωτισμένη απόφαση , ότι πρέπει να σταματήσουν να ζουν παρασιτικά μέσα στο σώμα της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και ας επανέλθουν και ενταχθούν σ' αυτήν , κρατώντας το παλαιό Ημερολόγιο , όπως και άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες. Η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία , αλλά και γενικά η Ορθόδοξη Εκκλησία , δεν είναι αντίθετη σ' αυτή την " οικονομία ". Με αυτές τις αποφάσεις τους , θα σταματήσει ο διχασμός των 13 ημερών να ταλανίζει την Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία και κοινωνία και , παράλληλα , η θλιβερή επέτειος αυτού του σχίσματος , και θα ανατείλει μια νέα επέτειος ενότητας , αγάπης και χαράς , που απαιτεί ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός , o Σωτήρας του κόσμου , από τους αληθινούς πιστούς Του. ( Ιωάν. 13,24,35.17,21 π.ρ.λ. ). Η Εκκλησία Του τους προσκαλεί.

4. Θα ακούσουν άραγε οι Παλαιοημερολογίτες το κάλεσμα του Χριστού και της Εκκλησίας Του , η θα συνεχίσουν να κρατούν κλειστά , όπως οι τυπολάτρες Φαρισαίοι , τα ώτα της ψυχής τους ; Θα έρθουν στο αληθινό πνεύμα της σύνεσης , της μετάνοιας και της ταπείνωσης ; Το εύχομαι. Ο Χριστός μας θέλει όλους ενωμένους στην Κανονική Εκκλησία Του στην Ελλάδα και η Εκκλησία αυτή είναι μία , όχι πολλές. Και αυτή είναι η Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία , που είναι Κανονική και ενωμένη με όλες τις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες. Δεν είναι οι σχισματικές παρασυναγωγές των Παλαιοημερολογιτών." Στώμεν καλώς "!

( Σημείωση : Όλα τα λεχθέντα ισχύουν και για τους Παλαιοημερολογίτες , που δραστηριοποιούνται αντορθόδοξα στις Ορθόδοξες Ελληνικές Κοινότητες του Εξωτερικού , που ανήκουν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κων/λεως).

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟ









ΣΤΟΝ ΑΡΧΙΕΣΚΟΠΙΚΟ ΘΡΟΝΟ

Ηταν στις 28 Απριλίου του 1998 όταν ο Χριστόδουλος έκοβε πρώτος το νήμα της αναμέτρησης για την ανάδειξη νέου Αρχιεπισκόπου, είκοσι μέρες μετά την εκδημία του μακαριστού Σεραφείμ.

Είχε προηγηθεί ένας έντονος αγώνας με βασικούς διεκδικητές του Θρόνου τον Χριστόδουλο, τότε μητροπολίτη Δημητριάδος, τον Θηβών Ιερώνυμο και τον τότε Αλεξανδρουπόλεως, νυν Θεσσαλονίκης, Ανθιμο.

Ο 59χρονος μητροπολίτης Δημητριάδος είχε ήδη διαγράψει τη δική του τροχιά στον εκκλησιαστικό χώρο.

Γεννήθηκε το 1939 στην Ξάνθη. Οι γονείς του ήταν πρόσφυγες από την Αδριανούπολη και εγκαταστάθηκαν στη Θράκη μετά την εφαρμογή της Συνθήκη της Λοζάννης. Ο πατέρας του, μάλιστα, Κωνσταντίνος Παρασκευαϊδης, διετέλεσε δήμαρχος Ξάνθης για μία τετραετία.

Η φιλομάθεια του μακαριστού Αρχιεπισκόπου αποδεικνύεται μεγάλη για να χωρέσει στα στενά όρια της γενέτειράς του. Φοιτά στη Λεόντειο Σχολή Πατησίων και στη συνέχεια στη Νομική και τη Θεολογική Σχολή Αθηνών. Συνέχισε τις σπουδές του κάνοντας διδακτορική διατριβή με θέμα το παλαιοημερολογίτικο πρόβλημα στην Ελλάδα. Αυτή η εργασία, σύμφωνα με τους γνωρίζοντες τα εκκλησιαστικά πράγματα, είναι η μοναδική στο είδος της μέχρι τώρα. Παράλληλα, έμαθε πέντε γλώσσες.

Η αγάπη του για την Εκκλησία ήταν εμφανής εξ απαλών ονύχων. Χειροτονήθηκε διάκονος ενώ ήταν ακόμη φοιτητής της Νομικής Σχολής.

Το 1957 ο Χριστόδουλος Παρασκευαϊδης είναι 18 ετών. Είναι ψάλτης στην Αγία Ζώνη Κυψέλης. Εκεί συναντά τον διάκο Καλλίνικο Καρούσο, τον μετέπειτα μητροπολίτη Πειραιώς, ο οποίος λειτουργούσε στην ίδια εκκλησία. Εκείνος θα του γνωρίσει τον 19χρονο τότε Αθανάσιο Λενή, νυν μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιο.

Οι δύο τελευταίοι διατηρούν δεσμούς φιλίας έχοντας γνωριστεί στο βιβλιοπωλείο της χριστιανικής αδελφότητας «Ζωή» στην Πάτρα, διευθυντής του οποίου ήταν ο κ. Καλλίνικος.

Το 1958 ιδρύεται από τους τρεις κληρικούς μοναστική αδελφότητα, η μετέπειτα «Χρυσοπηγή» που στεγάζεται στην οδό Στέντορος στο Παγκράτι.

Ασχολούνταν με φιλανθρωπικές και ανθρωπιστικές δραστηριότητες και με την οργάνωση κατηχητικών σχολείων. Μια ισχυρή μοναστική κοινότητα αρχίζει να ανατέλλει. Ο όρος «τρόικα» θα αρχίσει να ακούγεται πολύ τα χρόνια που ακολουθούν.

Το 1961 μετοικούν στη Μονή Βαρλαάμ στα Μετέωρα, με ηγούμενο τον Καλλίνικο. Δύο χρόνια αργότερα, όμως, οι τρεις αποχωρούν για λόγους που παραμένουν αδιευκρίνιστοι και σκεπασμένοι από τη... λήθη του χρόνου.

Επιστρέφουν στην Αθήνα και συνεχίζουν για τέσσερα χρόνια το φιλανθρωπικό έργο που είχαν ήδη ξεκινήσει.

Το 1965 ο Χριστόδουλος Παρασκευαϊδης χειροτονείται πρεσβύτερος και τοποθετείται ως ιεροκήρυκας στην ενορία Παναγίτσα Παλαιού Φαλήρου.

Κάπου εκεί ξεκινά μια σκοτεινή περίοδος της ζωής του μακαριστού Αρχιεπισκόπου.

Το 1967, ο πρωθιερέας των Ανακτόρων Ιερώνυμος γίνεται Αρχιεπίσκοπος και σε μικρό χρονικό διάστημα -λέγεται ότι σε αυτό συνετέλεσαν τα μέγιστα, οι δεσμοί με τη «Ζωή»- ο Χριστόδουλος Παρασκευαϊδης τοποθετείται στη γραμματεία της Συνόδου.

υν τω χρόνω αναδεικνύεται σε στενό συνεργάτη του Ιερώνυμου. Στις 18 Ιανουαρίου 1973 με υπογραφή του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου Κοτσώνη ιδρύεται στο Καπανδρίτι το Συνοδικό Μοναστήρι της Παναγίας της «Χρυσοπηγής». Το συγκεκριμένο μοναστήρι ήταν το πρώτο που υπαγόταν απευθείας στην Ιερά Σύνοδο, δηλαδή δεν χρειαζόταν να τελεί υπό τον έλεγχο του εκάστοτε επιχώριου μητροπολίτη.

Η παραίτηση του Ιερώνυμου και η άνοδος του Σεραφείμ δεν επηρέασε την άνοδο του αρχιμανδρίτη Χριστόδουλου και την ισχυροποίηση της «Χρυσοπηγής».

Αντιθέτως. Το 1974 εκλέγεται μητροπολίτης Δημητριάδος. Είναι μόλις 35 ετών και ο νεότερος στην ιεραρχία.





Η ενθρόνισή του γίνεται στις 4 Αυγούστου 1974 μέσα σε κλίμα ενθουσιασμού, με επευφημίες και ροδοπέταλα.

Σιγά σιγά καλλιεργεί το ηγετικό προφίλ που θα τον αναδείκνυε 24 χρόνια μετά σε Προκαθήμενο της Ελλαδικής Εκκλησίας.

Οργάνωσε τη μητρόπολη με τρόπο καινοτόμο, έκανε ανοίγματα στην κοινωνία, συγκέντρωσε κοντά του μορφωμένα στελέχη, διεύρυνε τον κύκλο των γνωριμιών του με οικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες. Αρθρογράφησε στον αθηναϊκό Τύπο και απέκτησε σταδιακά ισχυρά ερείσματα στον χώρο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.





Το 1987 ανέλαβε την προώθηση των θέσεων της Εκκλησίας απέναντι στον νόμο Τρίτση για την εκκλησιαστική περιουσία. Η «τρόικα» της «Χρυσοπηγής» έκανε αισθητή την παρουσία της, αλλά η μεγάλη στιγμή δεν έχει φτάσει ακόμη. Ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ αρρώστησε και άρχισε η μάχη της διαδοχής.

Διεκδικητές αναδεικνύονται οι μητροπολίτες Δημητριάδος Χριστόδουλος, Θηβών Ιερώνυμος, τότε Αλεξανδρουπόλεως, νυν Θεσσαλονίκης, Ανθιμος, Ιωαννίνων Θεόκλητος και Περιστερίου Χρυσόστομος.

Ηδη όμως από το 1997 στο παρασκήνιο και στο προσκήνιο έχει ξεσπάσει μια μεγάλη συζήτηση περί των οικονομικών της Εκκλησίας, με καταγγελίες για κακοδιαχείριση και αιχμή ένα πόρισμα επιτροπής. Οι καταγγελίες κατά του μητροπολίτη Θηβών Ιερώνυμου, παρότι χρόνια μετά θα αποδειχθούν αβάσιμες, τότε φαίνεται πως αναδεικνύονται καταλυτικές για την έκβαση της εκλογικής μάχης.

Την επομένη της εκλογής του κ. Χριστόδουλου, ο πνευματικός του αδερφός μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος θα δηλώσει: «Στο κάστρο της Εκκλησίας στέκεται πλέον επί των επάλξεων γενναίος στρατηγός. Κανόνι μεγάλου διαμετρήματος και μεγάλου βεληνεκούς. Καιρός να σιγήσουμε εμείς τα λιανοντούφεκαι και τα καριοφίλια».





ΤΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΕΦΕΡΕ

Τα έργα του, οι καινοτομίες του

Στα χρόνια που έμεινε στον Θρόνο άλλαξε αρκετά στη Διοίκηση της Εκκλησίας, ανανεώνοντάς την σε σημαντικό βαθμό. Ανέπτυξε φιλανθρωπικό έργο και έκανε καινοτόμες κινήσεις για τους νέους, τις γυναίκες και την οικογένεια.

Μερικές από τις πρωτοβουλίες που έλαβε είναι οι εξής:

• Ιδρυση της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Αλληλεγγύη». Η δράση της δέχτηκε αρκετές φορές τα πυρά ιεραρχών και επικρίθηκε για πολλές κινήσεις της. Πάντως, από το 2002 που ιδρύθηκε, υλοποίησε διάφορα προγράμματα. Εστειλε ανθρωπιστικό υλικό σε χώρες όπως η Ζιμπάμπουε, η Αιθιοπία, η Αρμενία, η Ινδία, το Ιράκ, η Συρία, η Τουρκία. Στο πλαίσιο της «Αλληλεγγύης» εγκαινιάστηκε το 2005 ο ξενώνας «Στοργή» με στόχο να «φιλοξενεί, περιθάλπει, ανακουφίζει και επανεντάσσει στην κοινωνία δεκάδες ταλαιπωρημένες και πληγωμένες γυναίκες και να δεχθεί στους κόλπους του κάθε νέα περίπτωση οικογενειακής ή άλλης βίας».

• Κέντρο Στήριξης Οικογένειας (ΚΕ.Σ.Ο.) Ιδρύθηκε το 1999 με απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και λειτουργεί ως υπηρεσία της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, με σκοπό την προστασία του θεσμού της οικογένειας.

• Ιδρυμα «ΔΙΑΚΟΝΙΑ». Ιδρύθηκε το 1999 από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών με σκοπό «να βοηθήσει νέους με ψυχοκοινωνικά προβλήματα, ειδικά ουσιοεξαρτημένους, οι οποίοι διαμένουν στην επικράτεια της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών.

• Επίδομα τρίτου παιδιού στη Θράκη: Η καταβολή του ξεκίνησε κατά τη θητεία του μακαριστού Χριστόδουλου για τα παιδιά που γεννήθηκαν μετά την 1η Ιανουαρίου 1999 και είχε θετική επίδραση στην αύξηση των γεννήσεων. Ωστόσο, κατακρίθηκε το γεγονός ότι το επίδομα δε χορηγήθηκε στις μουσουλμανικές οικογένειες.

• Οργάνωση των Συνοδικών Επιτροπών: Η Επιτροπή Βιοηθικής κλήθηκε κατά καιρούς να ασχοληθεί με σύγχρονα ζητήματα ηθικής φύσεως, όπως η παρένθετη μητρότητα, η εκούσια διακοπή κύησης σε περίπτωση ασθένειας του εμβρύου, η εξωσωματική γονιμοποίηση, οι μεταμοσχεύσεις.

• Συνέδρια και ημερίδες: Μέσα στα χρόνια της θητείας του οργανώθηκε σειρά Συνεδρίων, είτε με τη συμμετοχή του, είτε υπό την αιγίδα του, για σειρά σύγχρονων θεμάτων της Θεολογίας, όπως οι αιρέσεις, οι ιερατικές κλίσεις και η κατήχηση.

• Αναβάθμιση και της επικοινωνίας της Εκκλησίας. Ο ραδιοφωνικός σταθμός της Ελλαδικής Εκκλησίας, καίτοι ένας από τους πρώτους μη κρατικούς σταθμούς δεν είχε ποτέ ευρεία απήχηση στους ακροατές. Από την ανάρρηση του κ. Χριστόδουλου και μετά ο σταθμός αποκτά πρόγραμμα και κατακτά το δικό του μερίδιο ακροαματικότητας. Επίσης εκσυγχρονίζονται και τα έντυπα όπως ο «Εφημέριος» και η «Εκκλησία». Αρκετές μητροπόλεις επίσης απέκτησαν τη δική τους ιστοσελίδα, ενώ αξιοποιώντας κοινοτικά κονδύλια εκδίδουν ηλεκτρονικά πιστοποιητικά και έγγραφα.






ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ

Συγκίνηση και θλίψη για τους πιστούς, οδύνη και πόνος για τους φίλους και τους κοντινούς ανθρώπους.


Ξημερώματα Δευτέρας , ύστερα από σκληρή, γενναία αλλά άνιση μάχη σχεδόν οκτώ μηνών, εκοιμήθη ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος.

Ο αγώνας του με την επάρατο αλλά και με την κίρρωση του ήπατος ξεκίνησε πριν από περίπου οκτώ μήνες.





Ο Προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας αγωνίστηκε με δύναμη, υψηλό ηθικό, κουράγιο και αξιοπρέπεια, αποτελώντας παράδειγμα για ασθενείς και πάσχοντες.

Από την πρώτη ημέρα της εισαγωγής του στο Αρεταίειο, στις 9 Ιουνίου 2007, θέλησε να δημοσιοποιηθεί η πάθησή του και να μην αποκρυφθεί τίποτα από τον ελληνικό λαό.



Η περιπέτειά του συγκίνησε και άγγιξε τους πιστούς, οι οποίοι του συμπαραστάθηκαν με επιστολές και ευχές καθ όλη τη διάρκεια του προσωπικού του Γολγοθά. Η αναχώρησή του με ελπίδες και αισιοδοξία για την Αμερική, προκειμένου να υποβληθεί σε μεταμόσχευση ήπατος, μετατράπηκε σε απογοήτευση και σοκ, με τη διάγνωση των μεταστάσεων που κατέστησαν αδύνατη τη μεταμόσχευση.

Οι πιο δύσκολες ώρες για τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο άρχισαν μετά την επιστροφή του από το Μαϊάμι, στο τέλος του περασμένου Οκτωβρίου, όταν οι παρενέργειες από τη χορηγούμενη χημειοθεραπεία, αλλά και η έκπτωση της ηπατικής λειτουργίας υπέβαλαν τον ασθενή σε μεγάλη δοκιμασία, την οποία αντιμετώπισε με ψυχική δύναμη και θέληση.


Το διάστημα από τις γιορτές και μετά άρχισε η κατάπτωση του οργανισμού, με διαρκή επιδείνωση και καταβολή δυνάμεων, συμπτώματα τα οποία αντιμετώπισε με γενναιότητα έως το τέλος.

Λέγεται πως για τον ίδιο το χρονικό διάστημα μετά την επιστροφή του από το Μαϊάμι ήταν μια περίοδος περίσκεψης, περισυλλογής και εσωτερικής αναζήτησης.

Το χρονικό

• 9 Ιουνίου εισήχθη στο «Αρεταίειο» με συμπτώματα στο πεπτικό και υψηλό πυρετό.

• 13 Ιουνίου υποβλήθηκε σε εγχείρηση για την απόφραξη παχέος εντέρου, που είχε διαπιστωθεί από τις εξετάσεις, από τις οποίες εντοπίστηκε και χρόνιο πρόβλημα στο ήπαρ.

• 21 Ιουνίου, οι θεράποντες ιατροί ανακοίνωσαν δημοσίως, κατόπιν δικής του επιθυμίας, τα αποτελέσματα των βιοψιών και γνωστοποίησαν ότι βρέθηκε πολύποδας που είχε εξελιχθεί σε αδενοκαρκίνωμα στο παχύ έντερο και πρωτοπαθές νεόπλασμα στο ήπαρ.

• 26 Ιουνίου, ύστερα από 15 ημέρες στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, μεταφέρθηκε σε ειδικά διαμορφωμένο θάλαμο.

• 4 Ιουλίου πραγματοποιήθηκε ευρύ ιατρικό συμβούλιο, με τη συμμετοχή διακεκριμένων επιστημόνων από τη Γερμανία, οι οποίοι εμφανίστηκαν ιδιαίτερα προβληματισμένοι σχετικά με την προοπτική μεταμόσχευσης ήπατος.

• 11 Ιουλίου εξέτασε τον Αρχιεπίσκοπο ο «μάγος των μεταμοσχεύσεων», καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μαϊάμι Ανδρέας Τζάκης. και την επόμενη ημέρα ανακοίνωσε σε συνέντευξη Τύπου ότι «η αντικατάσταση του κατεστραμμένου ήπατος είναι η μόνη λύση».

• 20 Ιουλίου ο Αρχιεπίσκοπος πήρε εξιτήριο από το «Αρεταίειο», έπειτα από 42 ημέρες νοσηλείας.

• 18 Αυγούστου αναχώρησε για τις ΗΠΑ, προκειμένου να υποβληθεί σε μεταμόσχευση.

• 7 Οκτωβρίου ειδοποιήθηκε ότι βρέθηκε συμβατό μόσχευμα. Σοκ ωστόσο προκάλεσε η είδηση στις 8 Οκτωβρίου ότι η μεταμόσχευση καθίσταται αδύνατη λόγω μεταστάσεων που εντοπίστηκαν στην περιτοναϊκή χώρα.

• 26 Οκτωβρίου ο Αρχιεπίσκοπος επέστρεψε στην Ελλάδα και ξεκίνησε να υποβάλλεται σε θεραπεία με χάπια αρχικά και με κυτταροστατικές ενέσεις στη συνέχεια.

• 26 Νοεμβρίου παρουσιάστηκε σοβαρή επιδείνωση στην υγεία του και τέθηκε υπό διαρκή ιατρική παρακολούθηση.

• 24 Δεκεμβρίου, η ισχυρή δόση ηρεμιστικών προκάλεσε βυθιότητα, ενώ συνολικά η κλινική του εικόνα επιδεινώθηκε.

• 14 Ιανουαρίου, οι θεράποντες ιατροί του εξέδωσαν ανακοινωθέν με το οποίο έκαναν λόγο για επιδείνωση και γνωστοποιούσαν το τέλος της χημειοθεραπείας.

• 18 Ιανουαρίου χορηγήθηκε στον Αρχιεπίσκοπο οξυγόνο λόγω αναπνευστικής δυσχέρειας.ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ





Πάλεψε με γενναιότητα έως το τέλος

Τις πρωινές ώρες της Κυριακής προς Δευτέρα, οι δυνάμεις του τον εγκατέλειψαν. Τις τελευταίες ημέρες η κατάσταση της υγείας του είχε παρουσιάσει περαιτέρω επιδείνωση και είχαν εμφανιστεί αναπνευστικά προβλήματα και εξάντληση.

Πάλεψε με γενναιότητα έως το τέλος. Λίγη ώρα μετά τις 2.00 ξημερώνοντας Δευτέρα, ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ένιωσε έντονη δυσφορία και οι συνεργάτες του, ο μητροπολίτης Βρεσθένης Θεόκλητος και ο πρωτοσύγκελος της Αρχιεπισκοπής π. Θωμάς Συνοδινός, κάλεσαν τους θεράποντες ιατρούς.

Γύρω στις 3.00 τα ξημερώματα οι γιατροί έφτασαν στην αρχιεπισκοπική κατοικία. Πληροφορίες αναφέρουν ότι μεγάλη ποσότητα ασκιτικού υγρού συσσωρεύτηκε στην κοιλιακή χώρα, προκαλώντας γενική κατάπτωση και μεγάλη δυσχέρεια.

Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές οι γιατροί προσπάθησαν να τον βοηθήσουν και να ανακουφίσουν τα συμπτώματα που ένιωθε.

Ο καθηγητής Χειρουργικής κ. Διονύσιος Βώρος, μιλώντας το πρωί σε τηλεοπτικούς σταθμούς, σημείωσε «ήταν ένα ανώδυνο τέλος». Οπως είπε, ο ίδιος και οι άλλοι γιατροί (σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες στην αρχιεπισκοπική κατοικία έσπευσαν και οι καθηγητές κ. Σεραφείμ Νανάς και Ιωάννης Νανάς) προσπάθησαν να «περιορίσουν τις ενοχλήσεις που ένιωθε».







Ο ίδιος σημείωσε «ήταν ομαλή η πορεία προς το τέλος» και ότι ο «Αρχιεπίσκοπος είχε ανθρώπινο τέλος».

Σύμφωνα με πληροφορίες, λίγο πριν από τις 5.00, ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος έπεσε σε βυθιότητα, η οποία ερμηνεύτηκε ως ηπατικό κώμα και εκοιμήθη στις 5.15, βυθίζοντας στη θλίψη και τη συγκίνηση τους συνεργάτες του που ήταν κοντά του έως την ύστατη ώρα.








AIΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ !!!