Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Τοπικές Εκκλησιαστικές ειδήσεις


Τοπικές Εκκλησιαστικές Ειδήσεις απο τη Μητροπολιτική μας Περιφέρεια 

  • Καθημερινά, και απο τις 6.45 έως τις 8.30 το πρωί στο παρεκκλήσιο της Μεταμορφώσεως του Κυρίου μας στο δημοτικό πάρκο της πόλεως του Αγρινίου,ψάλλεται η ακολουθία τού Όρθρου και στήν συνέχεια τελείται Θεία Λειτουργία.
  • Σημερα και αύριο, επι τη εορτή του έν αγίοις πατρός ημών Βασιλείου Αρχιεπισκόπου Καισαρείας Καπαδοκίας του Μεγάλου πανηγυρίζουν ο ομώνυμος περικαλής Ιερός Ναός : στο Ελαιόφυτο του Δήμου Νεαπόλεως, όπου στις 5:30 το απόγευμα του Σαββάτο θα τελεσθεί ο Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας, και ο ιδρυματικός Ναός του Γηροκομείου της "Χριστιανικής Ενώσεως Αγρινίου"
  • Ιερά Αγρυπνία, επί τη εορτή της Περιτομής του Κυρίου και του Αγίου Βασιλείου θα τελεσθεί σήμερα το βράδυ στο επ΄ονόματι της Αγίας Φιλοθέης της Αθηναίας παρεκκλήσιο  της ομωνύμου Ιεραποστολικής Αδελφότητος της πόλεως του Αγρινίου επι της οδού Γρίβα 51.
  • Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.Κοσμάς  αύριο το πρωί θα ιερουργήσει στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Ζωοδόχου Πηγής πόλεως Αγρινίου.Μετά το πέρας της Αρχιερατικής Θείας Λειτουργίας θα προστή της Δοξολογίας επί τη ενάρξει του νέου(πολιτικού) έτους.
  • Τη Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2012, στις 18.00μμ, θα γίνουν τα εγκαίνια του Κοινωνικού Παντοπωλείου (από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας κκ Κοσμά), που δημιούργησαν ο Δήμος Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου σε συνεργασία με την Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας και την Ένωση Αγροτικών Συνεταιρισμών Μεσολογγίου Ναυπακτίας.Το Κοινωνικό Παντοπωλείο θα στεγαστεί επί της οδού Λουδοβίκου Βαυαρίας (πίσω από το ξενοδοχείο Λίμπερτυ)
  • Την Πέμπτη 5 Ιανουαρίου "λίαν πρωί", σε όλους τους Ιερούς Ναούς και τις Ιερές Μονές της Ιεράς μας Μητροπόλεως  μετά την ακολουθία του Όρθρου θα ψαλλούν οι Μεγάλες και Βασιλικές Ώρες των Θεοφανείων, θα ακολουθήσει η τέλεση του Μεγάλου εσπερινού της εορτής μετά της Λειτουργίας του Μεγάλου Βασιλείου μετά το πέρας των οποίων θα τελεσθεί η ακολουθία του Μεγάλου Αγιασμού.
  • Στον Ιερό Καθεδρικό - Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Σπυρίδωνος, πολιούχου της Ιεράς Πόλεως του Μεσολογγίου θα ιερουργήσει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.Κοσμάς, την Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2012, επί τη Δεσποτική εορτή των Θεοφανείων, όπου εν συνεχεία εν μέσω λιτανείας θα γίνει η καταδυσις του Τιμίου Σταυρού εις τον λιμένα της Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου.
Επιμέλεια:  Ιερός Ναός Αποστόλου Φιλίππου Γραμματικούς

Πρόγραμμα Ιερών Ακολουθιών Ιανουαρίου 2012, στον Ιερό μας Ναό


 
Ο Ιερός Ναός Αγίου ενδόξου Αποστόλου Φιλίππου Γραμματικούς ανακοινώνει στο ευσεβές πλήρωμα της Ιεράς μας Μητροπόλεως το πρόγραμμα ακολουθιών που θα τελεσθούν στον άνωθι Ιερό Ναό τις ακόλουθες ημέρες:
Αναλυτικότερα
  • Το Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011 και περί ώρα 16:00 η ακολουθία του Εσπερινού στον Ιερό Ναό Αποστ Φιλίππου
  • Την Κυριακή 1η Ιανουαρίου 2012 περί ώραν 07:00 η ακολουθία του όρθρου και η Θεία Λειτουργία τού εν Αγίοις Πατρός ημών Βασιλείου τού Μεγάλου στον Ιερό Ναό Αποστ Φιλίππου μετά θείου Κηρύγματος. Εν συνεχεία θα τελεσθεί η Δοξολογία επί τη ενάρξει τυου νέου έτους .
  • Την Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2012 επί τη μνήμη των προεορτίων των Φώτων καί μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Θεοπέμπτου,Θεωνά, καί τής Οσίας Συγκλητικής θα τελεσθεί περί ώραν 16:00 η ακολουθία του Εσπερινού στον Ιερό Ναό Αποστ Φιλίππου Γραμματικούς
  • Την Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2010 περί ώραν 06:00 πμ η ακολουθία του Όρθρου , η ακολουθία των Μεγάλων Ωρών, η ακολουθία του Εσπερινού των Θεοφανείων, η Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου και η ακολουθία του Μεγάλου Αγιασμού. Απόλυσις των ακολουθιών τη ημέρα αυτή περίπου στις 10:00 με 10:30
  • Την Παρασκευή 6 Ιανουαρίου επι τη εορτη των Θεοφανείων του Ιησού Χριστού, περί ώραν 07:00 η ακολουθία του Όρθρου, η Θεία Λειτουργία του Αγ Ιωάννου του Χρυσοστόμου και η ακολουθία του Μεγάλου Αγιασμού στον Ιερό Ναό Αποστ Φιλίππου .Το απόγευμα της ιδίας ημέρας  επί τη εορτή της συνάξεως τού τιμίου ενδόξου Προφήτου, Προδρόμου καί Βαπτιστού Ιωάννου περί ωραν 16:00 η ακολουθία του Εσπερινού στον Ιερό Ναό Αποστόλου Φιλίππου
  • Το Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2011 η ακολουθία του Όρθρου, η Θεία Λειτουργία του Αγ Ιωάννου του Χρυσοστόμου στον Ιερό Ναό Αποστ Φιλίππου Γραμματικούς . Το απόγευμα της ιδίας ημέρας η Ακολουθία του Εσπερινού περί ώραν 16:00μμ
  • Την Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012, η Ακολουθία του όρθρου και εν συνεχεία η Θεία Λειτουργία μετά θείου Κηρύγματος
  • Το Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012 και περί ώρα 16:00 η ακολουθία του Εσπερινού στον Ιερό Ναό Αποστόλου Φιλίππου
  •  Tην Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012 περί ώραν 07:00 η ακολουθία του Όρθρου και η Θεία Λειτουργία τού εν Αγίοις πατρός ημών Ιωάννου του Χρυσοστόμου
  •  Την Δευτέρα 16 Ιανουαρίου και περί ώραν 16:00 η Ακολουθία του Εσπερινού επί τη εορτή του Οσίου Αντωνίου του Μεγάλου
  • Την Τρίτη το πρωι η ακολουθία του Όρθρου και εν συνεχεία η Θεία Λειτουργία
  • Την Τρίτη το απόγευμα 17 Ιανουαρίου 2012 και περί ώραν 16:00 η Ακολουθία του Εσπερινού επί τη εορτή του εν Αγίοις πατρός ημών Αθανασίου του Μεγάλου Πατριάρχου Αλεξανδρείας
  • Την Τετάρτη 18 Ιανουαρίου το πρωι η ακολουθία του Όρθρου και εν συνεχεία η Θεία Λειτουργία
  • Την Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012 και περί ώραν 16:00 η Ακολουθία του Εσπερινού επί τη εορτή του Αγίου Ευθυμίου
  • Την Παρασκευή το πρωί 20 Ιανουαρίου 2012 περί ώραν 07:00 η Ακολουθία του Ορθρου και εν συνεχεία η Θεία Λειτουργία
  • Το Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012 και περί ώραν 16:00 η Ακολουθία του Εσπερινού.
  • Tην Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012 περί ώραν 07:00 η ακολουθία του Όρθρου και η Θεία Λειτουργία τού εν Αγίοις πατρός ημών Ιωάννου του Χρυσοστόμου
  • Την Τρίτη 24/01/2012 το απόγευμα περί  ώραν16:00μμ η Ακολουθία του Εσπερινού επί τη εορτή του εν Αγίοις Πατρός ημών Γρηγορίου Αρχιεπισκόπου Κων/λεως του Θεολόγου
  • Την Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012 περί ώραν 07:00πμ η Ακολουθία του όρθρου και εν συνεχεία η Θεία Λειτουργία
  • Το Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012 περί ώραν 16:00 η Ακολουθία του Εσπερινού
  • Tην Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012 περί ώραν 07:00 η ακολουθία του Όρθρου και η Θεία Λειτουργία τού εν Αγίοις πατρός ημών Ιωάννου του Χρυσοστόμου
  • ΤηνΚυριακή το απόγευμα η Ακολουθία του Εσπερινού επί τη εορτή των Τριών Ιεραρχών
  • Την Δευτέρα το πρωι 30 Ιανουαρίου 2012 η Ακολουθία του όρθρου και εν συνεχεία η Θεία Λειτουργία τού εν Αγίοις πατρός ημών Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Δια το Εκκλησιαστικόν Συμβούλιον
Ο Πρόεδρος
 






Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

Ανακοίνωση της Ιεράς μας Μητροπόλεως, προς αποκατάσταση της αλήθειας




Ελληνική Δημοκρατία
Ιερά Μητρόπολις Αιτωλίας και Ακαρνανίας

ΠΡΟΣ  ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ  ΤΗΣ  ΑΛΗΘΕΙΑΣ

    Επειδή προσφάτως, σε φύλλα τοπικών Εφημερίδων, δημοσιεύθηκαν πολλά για την προσωπικότητα του μακαριστού ιατρού – μαιευτήρα Μάρκου Κρικελή και την προσφορά του στην πόλη του Αγρινίου, θα θέλαμε να επισημάνουμε το εξής:
      Η σορός του αοιδίμου Μάρκου Κρικελή  δεν  ετάφη σε κοιμητήριο  της γενέτειράς του, στη νήσο Τήνο (όπως εγράφη) αλλά υπέστη το αποκρουστικό "μαρτύριο" της αποτεφρώσεως.
       Επιβάλλεται η επισήμανση του γεγονότος αυτού, επειδή προ της Εξοδίου Ακολουθίας στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Αγρινίου και έπειτα από τη γνωστοποίηση των οικείων ότι επιθυμία του ιδίου ήταν «μετά θάνατον να αποτεφρωθεί το σώμα του», ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας, Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς απαγόρευσε την τέλεση της Εξοδίου Ακολουθίας, εφόσον η καύση του σώματος των νεκρών είναι ξένη προς την Πίστη μας, ξένη προς τη διδασκαλία και την παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.
      Η εξέλιξη των γεγονότων φάνηκε αρχικώς πως ήταν διαφορετική και η Εξόδιος Ακολουθία (κηδεία) τελικά τελέσθηκε στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Αγρινίου (13Δεκεμβρίου 2011, ώρα 15:00΄), αφού προηγουμένως ο υιός του εκλιπόντος Ιωάννης Κρικελής βεβαίωσε εγγράφως τον Ιερέα του Ιερού Ναού και τον Μητροπολίτη ότι η σορός του πατέρα του δεν θα αποτεφρωθεί.
        Όμως, παρότι ο υιός Ιωάννης Κρικελής υπέγραψε Υπεύθυνη Δήλωση του Ν. 1599/1986, σύμφωνα με την οποία η σορός του πατέρα του «θα μεταφερθεί και θα ταφεί στην Τήνο στο Κοιμητήριο του Αγίου Σώστη και δεν θα αποτεφρωθεί», η σορός του Μάρκου Κρικελή δεν έφτασε ποτέ στη νήσο Τήνο, αλλά κατά πληροφορίες οδηγήθηκε στην γειτονική Βουλγαρία όπου και αποτεφρώθηκε.
          Επειδή μεν η Δήλωση δεν αποδείχθηκε «υπεύθυνος», πληροφορηθήκαμε δε το γεγονός «κατόπιν εορτής» και τεχνηέντως αποσιωπήθηκε αυτό από τον ευσεβή λαό, παρακαλούμε για την δημοσιοποίηση του παρόντος δελτίου προς αποκατάσταση της Ορθοδόξου Αληθείας. 
          Πουθενά η Αγία Γραφή δεν ομιλεί για καύση νεκρών. Η καύση είναι εξωβιβλική και πολύ περισσότερο παράδοση άγριων φυλών. Αποτελεί ασέβεια προς τον Δημιουργό Θεό και Πλάστη μας, ασέβεια προς την αξιοπρέπεια του ανθρώπου αφού και ο ανθρώπινος πολιτισμός από αρχαιοτάτων χρόνων έχει στηριχθεί στην ιερότητα της ταφής των νεκρών.
     Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας πιστεύει στην Αιώνια Ζωή και στην Ανάσταση των Νεκρών, διδάσκει το σεβασμό του προσώπου και τιμά το ανθρώπινο σώμα ως κατοικία της Αθανάτου  Ψυχής  μας,  ως  Ναό  του  Αγίου  Πνεύματος.

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως

Ιεροί Ναοί της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας που πανηγυρίζουν τις προσεχείς ημέρες


Επι τη εορτή του έν αγίοις πατρός ημών Βασιλείου Αρχιεπισκόπου Καισαρείας Καπαδοκίας του Μεγάλου πανηγυρίζουν ο ομώνυμος περικαλής Ιερός Ναός του Μεγάλου Βασιλείου στο Ελαιόφυτο του Δήμου Αγρινίου  καθώς επίσης εορτάζει και ο ιδρυματικός Ναός του Γηροκομείου της "Χριστιανικής Ενώσεως Αγρινίου΄΄.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.Κοσμάς την Κυριακή το πρωί ως είθιστε θα ιερουργήσει στον Ιερό Ναό Ζωοδόχου Πηγής Αγρινίου όπου μετά το πέρας της Αρχιερατικής Θείας Λειτουργίας θα προστή της Δοξολογίας επί τη ενάρξει του νέου(πολιτικού) έτους.

Ιερά Αγρυπνία επί τη εορτή του Μεγάλου Βασιλείου


Επι τη Ιερά μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών Βασιλείου Αρχιεπισκόπου Καισαρείας του Μεγάλου και επί τη Δεσποτική εορτή της κατά σάρκας Περιτομής του Κυρίου, στον Ιερό Ναό της Αγίας Φιλοθέης της ομωνύμου Χριστιανικής Αδελφότητος ΄΄Η ΑΓΙΑ ΦΙΛΟΘΕΗ΄΄ επί της οδόυ Γρίβα 51 στο Αγρίνιο, θα τελεσθεί αύριο βράδυ Σάββατο 31 Δεκεμβρίου προς Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2012, Ιερά Αγρυπνία από ωρας ενάτης βραδινής μέχρι πρώτης πρωινής

Προσκαλούνται οι ευσεβείς χριστιανοί

Η Υπεραγία Θεοτόκος έγινε το εργαστήριον της ενανθρωπήσεως, του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδος κκ Νικολάου


Εἶναι μεγάλη καί ἀπερίγραπτη ἡ συμβολή τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου στήν ἀνάπλαση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Μέ τήν ψυχική της καθαρότητα καί τήν ὑπακοή της στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, κατέστη "νοερά τῆς πίστεως τράπεζα, ἡ τόν ἄρτον τῆς ζωῆς τῷ κόσμῳ χορηγήσασα" (Ἅγιος Ἐπιφάνιος Κύπρου).
Ἡ ἐνυπόστατος σοφία τοῦ Πατρός "ναόν ἐν αὐτῇ ἀχειροποίητον ᾠκοδόμησεν καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν" (Θεοτόκος Ἀγκύρας) καί ἔτσι δι' αὐτῆς ἦλθε στόν κόσμο ἡ νέα ζωή καί τό γένος τῶν ἀνθρώπων ἐκαινουργήθη. Μᾶλλον δέ αὐτή εἶναι "ἡ καινή γῆ καί ὁ καινός οὐρανός". Στή νέα αὐτή κτίση δεσπόζει ἡ χαρά. Ἡ Θεοτόκος εἶναι ἡ πηγή τῆς χαρᾶς· "χαρᾷ μέν συλληφθεῖσα, χαρᾷ καί τεχθεῖσα, χαρᾷ δ' αὖθις συλλαβοῦσα καί κυήσασα καί γεννήσασα χαράν τήν πάντα λόγον καί νοῦν ὑπερέχουσαν καί τό ὅλον εἰπεῖν, χαρά τῶν ἐπιγείων ὅλων καί οὐρανίων ὅλων" Ἡ Θεοτόκος ὀνομάζεται "πάντων χαρά" διότι εἶναι "λύπης ἀναίρεσις". Ὁ Μέγας Φώτιος ἐγκωμιάζοντας τόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου ἀπαριθμεῖ τούς λόγους γιά τούς ὁποίους πρέπει νά χαίρομε. Ἡ συγκατάβαση τοῦ Θεοῦ καί ἡ ὑπακοή τῆς Θεοτόκου καταργεῖ τήν ἀπάτη καί τόν ψιθυρισμό τοῦ διαβόλου. Ἐκπτύει τό δηλητήριό του καί ἀποκαθαίρει τή ρίζα τοῦ νοσήματος. Ἀποσχίζει τό χειρόγραφο τῆς ἁμαρτίας καί διαλύει τό ἐπιτίμιο τῆς παρακοῆς. Κομίζει τήν ἐλευθερία στόν κόσμο καί ἀνακαινίζει τή φύση τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Ἅγιος Πρόκλος Κωνσταντινουπόλεως ὑπογραμμίζει ὅτι ἡ Θεοτόκος Μαρία εἶναι ἐκείνη πού ἐθεράπευσε τή λύπη τῆς Εὔας καί ἐσπόγγισε τά δάκρυά της. Μέ τόν "καρπό τῆς κοιλίας της" ἔθρεψε καί τρέφει τόν ἄνθρωπο μέσα στό νέο κόσμο τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτή εἶναι "τῆς καινῆς κτίσεως ἡ οὐράνιος σφαῖρα" μέσα στήν ὁποία ὁ ἀειφανής τῆς δικαιοσύνης ἥλιος ἀπελαύνει ἀπό κάθε ψυχή τῶν ἁμαρτιῶν τή νύκτα. Αὐτή εἶναι "ὁ εὐθαλής καί ἄφθαρτος παράδεισος" μέσα στόν ὁποῖο τό δένδρο τῆς ζωῆς χορηγεῖ στούς πιστούς τόν καρπό τῆς ἀθανασίας. Ἡ Παναγία δέν κατήργησε μόνον τήν κατάρα τῆς Εὔας, ἀλλά τήν μετέβαλε σέ εὐλογία. Στό δικό της σῶμα ἐσκήνωσε ὁ Θεός καί μετέβαλε τήν ἀνθρώπινη φύση σέ παράδεισο. Στή δική της χοϊκή σκηνή εἰσῆλθε ὁ πρῶτος Ἀρχιερεύς Χριστός καί ἱερούργησε τή λατρεία τῆς σωτηρίας. "Ὅλον ἑαυτῷ τόν Ἀδάμ ἀνεζύμωσεν, ἵνα ἄρτος γένηται ζωηρός καί οὐράνιος" (Ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης).
Τιμᾶ καί σέβεται ὁ πιστός λαός τό τετιμημένο πρόσωπο τῆς Θεοτόκου, διότι ἀναγνωρίζει σ' Αὐτήν τήν πηγή τῆς ζωῆς του καί τήν ρίζα τῆς σωτηρίας του. Ὅπως λέγει καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός: "ἐκ ταύτης τόν βότρυν τῆς ζωῆς ἐτρυγήσαμεν, ἐκ ταύτης τῆς ἀφθαρσίας τόν βλαστόν ἐδρεψάμεθα. Αὕτη πάντων τῶν ἀγαθῶν ἡμῖν προμνήστρια γέγονεν. Ἐν ταύτῃ ὁ Θεός μέν ἄνθρωπος καί Θεός ὁ ἄνθρωπος γέγονε".Τό μεγαλεῖο τῆς Θεοτόκου ἐξαίρεται καί ἀνυψώνεται μέ τήν ἄπειρη συγκατάβαση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου, ἡ ὁποία ἐπιτρέπει τήν θεανθρώπινη κοινωνία. Ἡ κένωση τοῦ Θεοῦ ἐκφράζει τήν ἄφατη ἀγάπη Του γιά τόν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ἦταν ἀδύνατο νά θεωθεῖ χωρίς τήν ταπείνωση τοῦ Θεοῦ. Τήν ἔννοια αὐτή ἐκφράζει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος παρουσιάζοντας τό Θεό νά διαλέγεται μέ τόν ἄνθρωπο: "ἐπεθύμησας γενέσθαι Θεός καί οὐκ ἠδυνήθης, γίνομαι ἄνθρωπος καί τό ἀδύνατον δυνατόν ποιῶ". Ἡ Θεοτόκος Μαρία ἀνεδείχθη μεγάλη, διότι ὁ Θεός ἐδείχθη μικρός "λαβών δούλου μορφήν" (Φιλιπ. 2, 6-7) "γενόμενος ἐκ γυναικός, γενόμενος ὑπό νόμον" (Γαλ. 4,4).
Ὁ Ἅγιος Ρωμανός ὁ Μελωδός λέγει: "Μετεποίησας τήν πτωχείαν μου τῇ συγκαταβάσει σου, σαὐτόν ἐταπείνωσας καί τό γένος μου ὕψωσας". Ἡ Σάρκωση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου καθιστᾶ τήν Θεοτόκο συνώνυμη τῆς θείας φιλανθρωπίας. Ὁ Ἅγιος Μάξιμος δέχεται ὅτι "ἐποιήσατο μητέρα διά φιλανθρωπίαν, ἐξ αὐτῆς ὡς ἄνθρωπος γεννηθῆναι καταδεξάμενος". Γι' αὐτό ἡ Ἐκκλησία μας μέσα στόν πανηγυρισμό τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ ἐξ ἴσου τιμᾶ καί τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Δέν χωρίζεται ἀπό τό γεγονός τῆς ἐνανθρωπήσεως, ὄχι μόνο διότι ἐδάνεισε τήν σάρκα της, ἀλλά κυρίως διότι ἀποτελεῖ τήν κλίμακα ἀναβάσεως τοῦ ἀνθρώπου πρός τό Θεό. Ὁ Θεός κατέβη καί ἡ Θεοτόκος γίνεται "κλῖμαξ πρός οὐρανόν". Τόσο πολύ ἀνυψώθηκε στόν οὐρανό, ὅσο ὁ Θεός κενώθηκε στή γῆ.
Ἡ συγγένεια αὐτή τῆς Θεοτόκου Μαρίας μέ τό Θεό καί τῆς ἰδίας μέ τό ἀνθρώπινο γένος τήν καθιστᾶ χῶρο κοινωνίας Θεου καί ἀνθρώπου. Ὀνομάζεται Ἐκκλησία καί εἶναι ἡ Ἐκκλησία πού τήν ἀνθρώπινη φύση διά τῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἁγιάζει. Εἶναι ἡ ζωηφόρος τράπεζα "οὐ καρπούς προθέσεως, ἀλλ' οὐράνιον, οὐ πῦρ ὑλικόν, ἀλλ' ἄυλον δεξαμένη πῦρ τῆς Θεότητος" (Ἅγιος Ἰωάννης Δαμασκηνός). Τράπεζα νοερά "τῆς θεομύστου σοφίας", τράπεζα ὑπεράγιος, τράπεζα τοῦ θείου ἄρτου. Τῆς τραπέζης αὐτῆς μετέχουν "ὅσοι μετέχουσι Θεοῦ" (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς). Ὅσοι ἑνώνονται μέ τόν Χριστό διά τῆς Ἐκκλησίας γεύονται τή χαρά, τή μακαριότητα καί τήν ἁγιοσύνη τῆς Θεοτόκου. Ἐκ τοῦ ἐξ αὐτῆς Σαρκωθέντος λαμβάνει ἡ Θεοτόκος τή δόξα καί τήν ἔλλαμψη καί ἐκπέμπει στούς πιστούς. Χριστός καί Θεοτόκος εἶναι "τό σωτήριον κοινόν παντός κόσμου" (Ἅγιος Συμεών Θεσσαλονίκης). Μέ τόν τρόπο αὐτό διά τῆς Θεοτόκου σωζόμεθα καί πολιτογραφούμεθα στή Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία. Γιά τούς ἀνθρώπους ἡ Παναγία εἶναι "τό μόνον ὄντως ἀληθῶς χριστιανικῆς κτίσεως παγκάλλινον καί πασιπόθητον ὄνομα" (Ἅγιος Ἰωάννης Δαμασκηνός). Στή Θεοτόκο ἡ γήινη φύση γίνεται οὐρανός "πλήρης δόξης Κυρίου". "Δι' αὐτῆς γάρ ὁ Κτίστης πᾶσαν φύσιν πρός τό κρεῖττον μετεστοιχείωσεν διά μέσης τῆς ἀνθρωπότητος" τονίζει ὁ θεομητορικός ἱεροκήρυξ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός.
Στή Γέννηση τοῦ Χριστοῦ "ἡ δεξαμένη τήν χαράν τοῦ κόσμου" Θεοτόκος χαίρει ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καί συνεγείρει ὁλόκληρη τήν κτίση σέ μιά ἀπερίγραπτη χαρά καί εὐφροσύνη. "Χορεύουσιν ἄγγελοι πάντες ἐν οὐρανῷ καί ἀγάλλονται σήμερον, σκιρτᾷ δέ πᾶσα ἡ κτίσις διά τόν γεννηθέντα ἐν Βηθλεέμ Σωτῆρα Κύριον" (Στή Λιτή τοῦ Ἑσπερινοῦ τῶν Χριστουγέννων). "Τά σύμπαντα σήμερον χαρᾶς πληροῦνται". Τό Μυστήριο τῆς Χάριτος πού ἐχώρεσε στόν ἀχειροποίητο ναό της, στό πανάχραντο καί ἀμόλυντο σῶμα της, χαρίζει στούς πιστούς ἐκείνους πού ἔχουν καθαρίσει τό δικό τους ναό καί προσμένουν τήν εἴσοδο "τοῦ Ἀρχιερέως τοῦ Μεγάλου" διά νά τελεσιουργήσει τό μυστήριο τῆς προσωπικῆς τους σωτηρίας. Ἡ Παναγία εἶναι ἡ Σκηνή, τό Μάννα ὅμως εἶναι ὁ Χριστός. Ἡ Παναγία εἶναι ἡ τράπεζα, ὁ ἄρτος ὅμως εἶναι ὁ Θεάνθρωπος. Ἐκείνη μᾶς ὑποδεικνύει τόν τρόπο καί τόν τόπο τῆς χαρᾶς. Νά ἁγνίσουμε τήν ψυχή καί κενούμενοι ἀπό τήν ὑπερηφάνεια νά προσκυνήσουμε τόν δι' ἡμᾶς νηπιάσαντα Θεόν. Ἔτσι, ἡ Θεοτόκος γίνεται γιά τόν καθένα μας "ἐργαστήριο ἐνανθρωπήσεως" (Εὐθύμιος Ζιγαβηνός) καί "οὐράνιος θύρα" (Νεόφυτος Μοναχός) πού ὁδηγεῖ στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Στίς μέρες αὐτές τῶν ἑορτῶν, ὅσοι πεινᾶμε καί διψοῦμε τήν δικαιοσύνη, ἄς στραφοῦμε πρός τήν Μητέρα τοῦ Σαρκωθέντος Χριστοῦ, γιά νά θρέψουμε τήν ψυχή μας μέ ὅσα πλούσια καί εὔκαρπα χαρίσματα μᾶς προσφέρει καί ἄς βιώσουμε τή χαρά τῆς ἐνανθρωπήσεως, προσφέροντας τήν ψυχή μας ὡς πτωχό καί ταπεινό ἐνδιαίτημα στό Θεό γιά νά ξαναγεννηθεῖ. Διά τῆς Θεοτόκου "διά τῆς συγγενοῦς ἡμῖν αὐτῆς σαρκός Θεῷ πλησιάσωμεν, οὗ τυχεῖν δίχα τῆς Θεοτόκου δι' ἁμαρτίαν οὐκ εἴχομεν" (Ἰσίδωρος Θεσσαλονίκης). Προσφέροντας στό Θεό τήν Μητέρα Παρθένο θά λάβουμε Χάρη ἀντί Χάριτος τά δῶρα τῆς ἐνανθρωπήσεώς Του, πού εἶναι ἡ χαρά, ἡ εἰρήνη καί ἡ εὐδοκία.
"Ἀλλ' ὦ πολυπόθητον ἡμῶν σεμνολόγημα, ὁρᾷς οἵας ἐπί σοί τάς εὐχαριστίας ἐγκαλλωπιζόμενοι πλέκομεν; Οἷον τό καύχημα προβαλλόμεθα; Μέγα ὄντως καί τῆς τοῦ Δεσπότου χάριτος τεκμήριον. Σύ δέ ἡμῖν καταλλήλως ἀντιδίδεις τάς εὐεργεσίας, εἰ καί λόγου παντός καί εὐφημίας εἰσίν ἀνώτεραι"
Πηγή: Αποστολική Διακονία

Η Θεολογική σημειολογία τού αριθμού τών "αναιρεθέντων νηπίων" υπό του Ηρώδου


Όπως ήδη επισημάνθηκε, τα Ευαγγέλια δεν επέχουν θέση "χρονικών" ή απλών "δημοσιογραφικών εκθέσεων" επί τών ιστορικών γεγονότων. Σκοπός τους δεν είναι η απλή ενημέρωση κάποιων αναγνωστών, αλλά η πνευματική καθοδήγηση και η θεολογική παίδευση τών πιστών στο πλαίσιο τού καατηχητικού και ποιμαντικού ρόλου τής Εκκλησίας. Υπό το πρίσμα αυτό, η σφαγή τών νηπίων έχει ιδιαίτερο θεολογικό νόημα για τα ιερά κείμενα, και ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ερμηνευτική προσέγγιση και κατανόηση τής σημειολογίας τών γεγονότων στην ευαγγελική διήγηση.
Στην παράδοση τού Ιουδαϊκού λαού και τη θεολογία τής Παλαιάς Διαθήκης υπήρχε το "ιστορικό" προηγούμενο ακόμη μιας δίωξης και "σφαγής". Συγκεκριμένα, η εξιστόρηση τού βιβλίου τής Εξόδου εμφανίζει τον αλλοεθνή και αλλόθρησκο Φαραώ τής Αιγύπτου να είχε διατάξει τη θανάτωση με πνιγμό στον Νείλο ποταμό τών αγοριών τών Ισραηλιτών, μια πραγματική γενοκτονία, που σκοπό είχε τη μείωση τού αριθμού τών δούλων Εβραίων οι οποίοι αυξάνονταν με ανησυχητικό ρυθμό στη χώρα.
Το στοιχείο αυτό αξιοποιήθηκε από τους ιερούς συγγραφείς τής Καινής Διαθήκης ως θεολογικό προηγούμενο στη γλώσσα τής ερμηνευτικής "προτύπωσης" για την παράλληλη θεολογική προσέγγιση και ερμηνεία τού αντίστοιχου γεγονότος τής σφαγής τών νηπίων από ένα "νέο Φαραώ", τον αλλόθρησκο και μισητό βασιλιά τής Ιουδαίας Ηρώδη. Όπως ο παλιός Φαραώ εξέφραζε τις αντίπαλες δυνάμεις τού σκότους και τής καταπίεσης αντιδρώντας στα "σημεία" τής εφαρμογής τού σχεδίου τού Θεούγια τη σωτηρία και ιστορική καταξίωση τού Ισραήλ, και όπως φόνευσε παιδιά για να μην γεννηθεί ο πρώτος προφήτης τής Εξόδου ο Μωυσής, έτσι και ο Ηρώδης ως "νέος Φαραώ" ενσαρκώνει με τις πράξεις του τις ίδιες δαιμονικές δνάμεις. Παρεμποδίζει την έλευση τού Σωτήρα τού κόσμου και την ιστορική καταξίωση τού νέου Ισραήλ τής Εκκλησίας.Κατά το Ευαγγέλιο τού Ματθαίου, ο Ιησούς αποκαλύπτεται από τη βρεφική ήδη ηλικία ως ο Χριστός και ο Κύριος, ο απεσταλμένος τού Θεού για τη σωτηρία τού κόσμου. Και ο Ηρώδης, που κατά ένα μανιακό και πράφρονα τρόπο "ζητεί την ψυχήν τού Παιδίου", φανερώνεται με τις ενέργειές του ως εκπρόσωπος τών δυνάμεων τού κακού και παρουσιάζεται με τη μορφή Αντιχρίστου (Δες Αποκάλυψη κεφ. 12/ιβ΄). Ο ισχυρός τού παρόντος, όμως, είανι ο ουσιαστικά αδύναμος, και το ευάλωτο Βρέφος θα αναδειχθεί ο τελικός νικητής. Το γεγονός τής σφαγής τών νηπίων αποκτά έτσι και μια σωτηριολογική και εσχατολογική προοπτική, εφόσον εντάσσεται παράλληλα μεταξύ τών "σημείων τών εσχάτων" που προϊδεάζουν και προετοιμάζουν για την τελική συντριβή τού κακού και την επικράτηση τού καλού.
Σε αυτή τη γραμμή τής θεολογικής σημειολογίας, η σφαγή τών νηπίων φέρνει επίσης στο νου και την προφητεία τού Ιερεμία, ο οποίος επτά αιώνες πριν είχε προαναγγείλει προφητικά και περιγράψει ποιητικά την ακόλουθη αποκαλυπτική σκηνή: "Φωνή εν Ραμά ηκούσθη θρήνος και κλαυθμός και οδυρμός πολύς. Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής και ουκ ήθελε παρακληθήναι, ότι ουκ εισίν" (Ιερεμίας 31/λα΄ 15). Ο ιστορικός ευαγγελιστής Ματθαίος κάνει χρήση τής προφητικής αυτής ρήσης και θεολογεί ερμηνευτικά πάνω στο σύγχρονό του γεγονός τού "θρήνου, τού κλαυθμού και τού οδυρμού" τής Βηθλεέμ (Ματθαίος 2/β΄ 18). Η αρχαία προφητεία αναφερόταν στις θυσίες κατά την έξοδο τού παλαιού Ισραήλ από την Αίγυπτο. και όπως τότε ο Μωυσής μαζί με τον Ιησού τού Ναυή οδήγησαν το λαό τού Θεού μακριά από την Αίγυπτο και την "αιγυπτιώδη αναλευθερία", από τον Φαραώ και τη φαραωνική δουλεία προς τη γη τής επαγγελίας και τής ελευθερίας, έτσι και τώρα ένας "νέος Μωυσής" και "νέος Ιησούς" θα οδηγήσει το λαό του σε μια νέα έξοδο προς μια νέα γη τής επαγγελίας, προς μια εσχατολογική χώρα ελευθερίας και αξιοπρέπειας. Γι' αυτό ο ευαγγελιστής Ματθαίος εμπνευσμένα υπογραμμίζει σε αυτόν το θεολογικό συμβολισμό και την "προτύπωση" γεγονότων, ότι "εξ Αιγύπτου" και πάλι ο Θεός κάλεσε ηγέτη για το λαό Του και για τη μεγάλη "έξοδο" στην ιστορία τών νέων χρόνων (Ματθαίος 2/β΄ 15).
Όσον αφορά, τέλος, τον αριθμό 14.000 που η ιερή παράδοση διασώζει για τα σφαγιασθέντα νήπια, αυτός δεν οφείλεται σε λογιστικό σφάλμα, αλλά προέρχεται από την επίδραση τής Ιουδαϊκής αποκαλυπτικής αριθμολογίας. Πρόκειται στην ουσία για πολλαπλάσιο τού ιερού αριθμού 7 τών Εβραίων, ο οποίος συμβολίζει την ολότητα και την καθολικότητα. Ομοίως στην Αποκάλυψη του Ιωάννη συναντάται σημειολογική αναφορά στον έτερο ιερό αριθμό 12 και στα πολλαπλάσιά του, με την επισήμανση ότι κατά τους έσχατους χρόνους ο Ιησούς Χριστός θα συνοδεύεται και πάλι από τους μάρτυρές του, που στην ολότητα και τελειότητά τους ανέρχονται συμβολικά σε 144.000 (Αποκάλυψις 14/ιδ΄ 1 και 7/ζ΄4). Και σε αυτήν ασφαλώς την περίπτωση, δεν πρόκειται για πραγματικό αριθμό, αλλά για θεολογικό συμβολισμό τής καθολικότητας τής Εκκλησίας, η οποία συγκροτείται και εκπροσωπείται στην ιστορία από τους Μάρτυρες. Οι ανά τους αιώνες θυσιαζόμενοι και μαρτυρούντες Άγιοι, εκφράζουν την ιστορική και εσχατολογική ενότητα τής Εκκλησίας. Όσοι προσεταιρίζονται την εξουσία και τη δύναμη, συντάσσονται με τους εκάστοτε "Φαραώ" και "Ηρώδεις" τής ιστορίας.
Η αναφορά τού ευαγγελιστή στο γεγονός τής σφαγής και τής θυσίας εκφράζει κατά τον πλέον εναργή τρόπο, ότι ο Ιησούς και οι πιστοί του δεν πραγματοποιούν την ιστορική τους πορεία μέσα σε έναν κόσμο ρομαντικό και ειδυλλιακό, αλλά κυριαρχούμενο από το ρεαλισμό τής βίας, τής ανελευθερίας, τών καταπιέσεων και τών διωγμών. Οι ισχυροί "Φαραώ" και "Ηρώδεις" που διαφεντεύουν συνήθως τις τύχες τών λαών, εκπροσωπούν τις αντίθετες και δαιμονικές δυνάμεις, διαιωνίζοντας και επαυξάνοντας το κακό και την αδικία σε βάρος τών αδυνάτων. Το Θείο Βρέφος, που από την πρώτη στιγμή δοκίμασε την απειλή και τη βία, την αμφισβήτηση και την απόρριψη, καθορισε το πρότυπο τής μαρτυρικής ζωής εκείνων που θα ακολουθήσουν πιστά τα ίχνη Του, μέχρις εσχάτων τού ιστορικού χρόνου.
Η ιστορία τής Εκκλησίας με το πλήθος τών μαρτύρων επαληθεύει συνεχώς την τραγική πραγματικότητα πως δεν μπορεί να υπάρξει καμία αλλαγή στον κόσμο χωρίς τους ομολογητές τής αλήθειας και τους μάρτυρες τής ελευθερίας. Δια της αφήγησης τού περιστατικού τής σφαγής τών νηπίων υπογραμμίζεται, λοιπόν, για ακόμη μια φορά το μόνιμο ιστορικό ερώτημα με ποιους οφείλει κανείς τελικά να συντάσσεται, με τους ισχυρούς "Ηρώδεις" ή με τους αθώους και αδύναμους ανθρώπους που ως τέκνα τού "εσφαγμένου Αρνίου" και αθώα νήπια, γίνονται μάρτυρες τής αλήθειας "από καταβολής κόσμου"; (Αποκάλυψις 13/ιγ΄ 8). Αυτό άλλωστε είναι και ένα από τα καίρια ερωτήματα στα οποία επιχειρεί να δώσει απάντηση ο Χριστιανισμός δια τών ιερών του κειμένων.
Όλα σχεδόν τα παραπάνω, λήφθηκαν από το άρθρο τού ομότιμου καθηγητή τής Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών Γεωργίου Π. Πατρώνου, με τίτλο: "Η σφαγή τών νηπίων κατά την Καινή Διαθήκη", που δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό "Ιστορικά" (Νο 216), τής Ελευθεροτυπίας 18 Δεκεμβρίου 2003 σελ. 34-41.Σημείωση: Για λεπτομερέστερη ιστορική και θεολογική ερμηνευτική προσέγγιση τού γεγονότος τής σφαγής τών νηπίων βλ. Γεωργίου Π. Πατρώνου: "Η ιστορική πορεία τού Ιησού (από τη φάτνη ως τον κενό τάφο)" Εκδόσεις Δόμος, Αθήνα 1991, σ. 580.
Πηγή:oodeg.gr

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

Ποιμαντορική εγκύκλιος Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αιτωλίας & Ακαρνανίας κκ ΚΟΣΜΑ, επί τη ενάρξει του νέου έτους

Εν Ιερά Πόλει Μεσολογγίου τη 22ᾳ Δεκεμβρίου 2011
Αριθ. Πρωτ.: 1232

Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ
( ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΥΠ’ ΑΡΙΘ. 40 )

Ο ΧΑΡΙΤΙ ΘΕΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ
ΚΟΣΜΑΣ

Προς το Χριστεπώνυμον Πλήρωμα της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως

Ανέτειλε νέο έτος. Η αγάπη και το έλεος του Τριαδικού μας Θεού μας έφερε στην αρχή ενός ακόμη έτους. Δώρο του Θεού μας είναι ο χρόνος και οφείλουμε να τον αξιοποιούμε θεάρεστα και σωτήρια (Εφεσ. ε’, 16). «Θελήματι Θεού το επίλοιπον εν σαρκί βιώσαι χρόνον»(Α’ Πέτρ. δ’, 2) μας προτρέπει ο Απόστολος Πέτρος.Ο ουράνιος Πατέρας της αγάπης θέλει και αυτή τη νέα χρονική περίοδο να Του προσφέρουμε καρπούς μετανοίας, ριζική μεταστροφή, ανακαινισμό του εσωτερικού μας ανθρώπου.
Κι όλοι μας επιθυμούμε να είναι έτος σωτηρίας και αληθινής ευτυχίας. Από την προσωπική πορεία του καθενός μας, θα εξαρτηθή η πορεία όλου του νέου χρόνου, η πρόοδός μας, η επιτυχία μας, η ευτυχία μας.
Πολλοί διακηρύσσουν ότι εισερχόμαστε στο νέο έτος με πρωτοφανείς δυσκολίες και απαισιόδοξες προοπτικές. Αυτά ας μη μας αποθαρρύνουν. Ας μη μας αφαιρέσουν την ελπίδα, την αισιοδοξία, την δραστηριότητά μας. Όσοι μιλάνε απαισιόδοξα, έπαυσαν να πιστεύουν στον Παντοδύναμο Θεό μας, να στηρίζωνται στην παρουσία Του, στην αγάπη Του, στη σκέπη Του, στην πρόνοιά Του. Στηρίζονται στο ασθενικό και σαλευόμενο εγώ τους, στη φιλαυτία τους, στις υλιστικές θεωρίες τους, στα χρήματά τους, στους ισχυρούς-αδυνάμους της γης. Δεν δέχτηκαν το φως του Χριστού, δεν φωτίστηκαν για να γνωρίσουν τον αιώνιο οδηγό, ο οποίος θα τους οδηγήση σε απλανείς δρόμους, δεν θέλησαν τη χάρι του Αγίου Πνεύματος για να πληρωθούν από τα δώρα Του: την πίστι, την χαρά, την ειρήνη. Κλυδωνίζονται οι ίδιοι και θέλουν να σώσουν τους άλλους και την πατρίδα μας. Όσο κι αν χωρίς Θεό, όλοι αυτοί έγιναν κήρυκες της απαισιοδοξίας και της καταστροφής, μη μας επηρεάζουν.
Αυτό το νέο έτος, ελάτε όλοι μας να στερεώσουμε μέσα μας τη θερμή πίστι στον Τριαδικό Θεό μας. Να αγωνισθούμε να διαφυλάξουμε ανόθευτη την ορθόδοξο αλήθεια, να τη ζήσουμε με συνέπεια, να την ομολογήσουμε σε όλη την πατρίδα μας, για να έχουμε ασάλευτο θεμέλιο και οικοδόμημα αιώνιο στην πορεία της ζωής μας.
Μην επιτρέπουμε αιρετικοί και κακόδοξοι όπως π.χ. μάρτυρες του Ιεχωβά, παπικοί, Πεντηκοστιανοί, οικουμενιστές να αλλοιώσουν την αλήθεια των πατέρων μας, να μας φέρουν την εκκοσμίκευσι, να αμβλύνουν την εμπιστοσύνη μας στον ουράνιο Πατέρα. Υπάκουοι στην αποκαλυφθείσα αλήθεια του Ευαγγελίου, ας αγωνισθούμε να καλλιεργήσουμε αρετές, τις αρετές που μας υποδεικνύει ο σαρκωθείς Κύριος ως άνθρωπος στη γη, τις αρετές του σήμερα εορταζόμενου Μεγάλου Αγίου Βασιλείου, να αγιάσουμε τους εαυτούς μας, να ενωθούμε με το Χριστό μας δια του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας.
Αλήθεια, το πιστεύουμε; Τι μπορούμε να φοβηθούμε όταν γίνουμε και ζούμε ως «σύσσωμοι και σύναιμοι Χριστού»;Όποιες κι όσες δυσκολίες κι αν συναντήσουμε, τότε, με ηρωικό φρόνημα θα ομολογούμε, όπως και ο Απ. Παύλος το «πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ» (Φιλιπ. δ’, 13)
Ας θελήσουμε αυτό το νέο έτος και να αγαπήσουμε ειλικρινά και αδιάκριτα όλους τους συνανθρώπους μας. Ας απομακρύνουμε τις επιφυλάξεις, τις καχυποψίες, τις αντιπάθειες, τις ψυχρότητες, τις εχθρότητες. Με του Χριστού μας την αγάπη, ας γίνουμε όλοι αδελφοί εν Χριστώ. Ας σκύψουμε με αγάπη και στοργή στο πρόβλημα κάθε δοκιμαζομένου αδελφού.
Με την ευκαιρία αυτή, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω και να σας συγχαρώ για την αξιέπαινη προσφορά σας στον Έρανο Αγάπης της Ιεράς Μητροπόλεώς μας. Με συγκινήσατε και με διδάξατε. Πολλοί μοιράσατε την πτωχεία σας με τους φτωχότερους αδελφούς μας. Κερδίσατε αυράνιο μισθό, άφθαρτο. Έτσι με την αγάπη ηνωμένοι, ας προχωρήσουμε. Και δυνατοί θα είμαστε και ειρηνικοί και χαρούμενοι, γιατί η αληθινή αγάπη, «έξω βάλλει τον φόβον» (Α’ Ιω. δ’, 18).
Αν όλοι οι Έλληνες θελήσουμε να θερμάνουμε την πίστι μας, να αγιάσουμε και να ενώσουμε τον εαυτό μας με τον παντοδύναμο Κύριο, και αν ενωθούμε μεταξύ μας με την αληθινή καθαρή αγάπη, θα γίνουμε ισχυροί εν πολέμω, θα αναλάβουμε τις δυνάμεις μας, θα αναπτερώσουμε το ηθικό μας, θα σώσουμε χάριτι Θεού τους εαυτούς μας και την πατρίδα μας. Όπως τόσες φορές χωρίς ψευτοαφεντικά σώθηκε η Ελλάδα, έτσι και σήμερα με τον γνήσιο αγώνα μας και τη βοήθεια του σαρκωθέντος και περιτμηθέντος Κυρίου και Θεού μας, Ιησού Χριστού, για τη δική μας σωτηρία, θα ζήση και θα μεγαλυνθή.
Ως Επίσκοπος και πατέρας που σας αγαπά ειλικρινά και προσεύχεται για όλους σας, εύχομαι ολόψυχα αυτό το νέο χρόνο να χαρίση ο Κύριος στον καθένας σας, στην οικογένειά σας, στα καλά κι ευλογημένα παιδιά σας, υγεία ψυχής και σώματος, ειρήνη, επιτυχία, πρόοδο, χαρά, ολοκληρωμένη ευτυχία και σωτηρία.
Αγαπητοί,
«Γρηγορείτε, στήκετε εν τη πίστει, ανδρίζεσθε…» (Α’Κορ. ιστ’, 14)
«Ελπίσατε επί Θεώ ζώντι…τω Σωτήρι πάντων ανθρώπων» (Α’Τιμ. δ’, 10)
«Μεθ’ ημών ο Θεός» (Ματθ. α’, 23).

Με την αγάπη του ενανθρωπήσαντος Κυρίου
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

Ας σταματήσουν να κτυπούν την Εκκλησία μας. Ας σοβαρευτούν κάποτε, δήλωσε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας για την υπόθεση της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου


 
Δηλώσεις έκανε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας, Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς, με αφορμή την απόφαση για την προφυλάκιση του Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου. Ο σεπτός Ποιμενάρχης μας, χαρακτήρισε "απίστευτη και ανέλπιστη την απόφαση να προφυλακισθεί ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου και μάλιστα μέσα στις άγιες ημέρες των Χριστουγέννων".
Αναλυτικά ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας τόνισε:
"Η απόφαση αυτή, η οποία κατελύπησε όλο τον ορθόδοξο κόσμο, είναι μια ακόμη απόδειξη του μένους και της πολεμικής κάποιων αξιωματούχων εναντίον της μητρός Ορθοδόξου Εκκλησίας και μάλιστα του ορθοδόξου μοναχισμού.Διερωτάται όμως κανείς. Δεν βλέπουν! Τόσο σκοτισμένοι είναι; Τόσο εθελοτυφλούν όλοι αυτοί που πολεμούν την Εκκλησία του Χριστού μας;Δεν βλέπουν που οδηγείται η Χώρα μας χωρίς Χριστό, τον οποίον αγωνίζονται να ξεριζώσουν από τις καρδιές των Ελλήνων;Δεν βλέπουν πόσο καταρρέει η Ελλάδα, χωρίς ζωντανή σχέση με την Εκκλησία;
Ελευθέρωσαν την Πατρίδα μας όλοι αυτοί οι πολέμιοι από τόσους κακοποιούς, από τόσους επιζήμιους και επικίνδυνους, οι οποίοι κυκλοφορούν ανενόχλητοι και λυμαίνονται τον τόπο μας και έμεινε μόνο ο π. Εφραίμ ως επικίνδυνος για τη χώρα μας.Ο Ηγούμενος π. Εφραίμ είναι η απειλή της τάξεως και της ασφάλειας; Αρκετά πλέον. Ας σταματήσουν να κτυπούν την μητέρα Εκκλησία.Ας σοβαρευθούν κάποτε. Δεν φταίει η Εκκλησία για την κακοδαιμονία τους. Φταίει ο ναρκισσισμός τους και η απουσία του Χριστού από τη ζωή τους.
Τα μοναστήρια μας μόνο βοήθησαν και έσωσαν. Μόνο βοηθούν, ωφελούν και σώζουν την πατρίδα.Από άλλους, των οποίων την υποτέλεια, την κακοδοξία και την διαστροφή χειροκροτούμε, κινδύνευσε και κινδυνεύει η χώρα μας και ο λαός μας.Λυπούμαστε και αποδοκιμάζουμε την απόφαση αυτή και παρακαλούμε τους πολλούς συνειδητούς και πιστούς δικαστές μας να υψώσουν αγωνιστική φωνή για να ανακληθεί η συγκεκριμένη απόφαση, κατά του π. Εφραίμ. Η Ελληνική Δικαιοσύνη δεν πρέπει να ανεχθεί άλλο τον πόλεμο κατά της αμωμήτου πίστεώς μας.
Αρκετά χρησιμοποίησαν το «τέχνασμα» Βατοπαιδίου για να κτυπήσουν την Εκκλησία του Χριστού.Δεν τους πιστεύουμε πλέον. Η Εκκλησία δεν φοβείται τους διωγμούς και τα μαρτύρια. Η κεφαλή της, ο Χριστός «εξήλθε νικών» και θα νικήσει".

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Χρόνια πολλά ευλογημένα και καρποφόρα


Αγαπητοί μου αδελφοί,
Η Γέννηση του Κυρίου μας, Ιησού Χριστού είναι η ασφαλέστατη εκείνη εγγύηση πως δεν βρισκόμαστε χαμένοι μέσα σε ένα κόσμο γεμάτο κινδύνους και χωρίς νόημα, όπου η ζωή μας βαδίζει τυφλά προς το άγνωστο. Ο Θεός είναι ανάμεσά μας, μοιράζεται την ζωήν μας, τις αγωνίες, τους πόνους, τις ανησυχίες μας, μοιράζεται ακόμα μαζί μας και τον θάνατο «για να καταργήσει με τον θάνατό Του αυτόν που εξουσιάζε τον θάνατο, δηλαδή τον Διάβολο ...; και επειδή ο Ίδιος υπέφερε και δοκιμάστηκε μπορεί να βοηθήσει αυτούς που δοκιμάζονται» (Εβρ. β' 14, 18). Τώρα που ο Υιός του Θεού έγινε Υιός του ανθρώπου και ήλθε με την Γέννησή Του στη γη, ο άνθρωπος γνωρίζει τον αληθινό Θεό, γνωρίζει την αλήθεια που τον ελευθερώνει και τον ζωοποιεί και λαμβάνει την δύναμη να αγωνισθε αποτελεσματικά, γιατί ξέρει ότι δεν είναι πλέον μόνος και αδύναμος στη ζωή, αλλά μπορεί μετά του Αποστόλου Παύλου να ομολογεί «τα πάντα μπορώ να καταφέρω με την δύναμη του Χριστού πού με ενισχύει». Ας ετοιμάσουμε, λοιπόν αδελφοί μου, την φάτνη της καρδιας μας με την καλλιέργεια των θείων εντολών Του για να γεννηθεί και να ενοικήσει μέσα μας ο Σωτήρας και Λυτρωτής του κόσμου, Χριστός. Τότε θα μπορέσουμε πραγματικά να ζήσουμε μέσα μας την ειρήνη «την πάντα νουν υπερέχουσαν». Τότε θα λάμψει ο έσω της καρδίας άνθρωπος από το ανέσπερο φως του Χριστού που «φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον». Σας το εύχομαι μέσα από την καρδιά μου.
Xρονια Πολλά & ευλογημέναΑ

Η Γέννηση του Θεανθρώπου, το μέγα και παράδοξο μυστήριο



Μυστήριο ξένον, λέγει ὁ Ὑμνωδός, τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, τὸ νὰ γεννηθῆ σὰν ἄνθρωπος, ὄχι κανένας προφήτης, ὄχι κανένας ἄγγελος, ἄλλα ὁ ἴδιος ὁ Θεός! Ὁ ἄνθρωπος, θὰ μποροῦσε νὰ φθάσει σὲ μία τέτοια πίστη; Οἱ φιλόσοφοι καὶ οἱ ἄλλοι τετραπέρατοι σπουδασμένοι ἤτανε δυνατὸ νὰ παραδεχθοῦν ἕνα τέτοιο πράγμα; Ἀπὸ τὴν κρισάρα τῆς λογικῆς τους δὲν μποροῦσε νὰ περάσει ἢ παραμικρὴ ψευτιά, ὄχι ἕνα τέτοιο τερατολόγημα! Ὁ Πυθαγόρας, ὁ Ἐμπεδοκλῆς κι ἄλλοι τέτοιοι θαυματουργοί, ποὺ ἤτανε καὶ σπουδαῖοι φιλόσοφοι, δὲ μπορέσανε νὰ τοὺς κάνουνε νὰ πιστέψουνε κάποια πράγματα πολὺ πιστευτά, καὶ θὰ πιστεύανε ἕνα τέτοιο τερατολόγημα; Γι᾿ αὐτὸ ὁ Χριστὸς γεννήθηκε ἀνάμεσα σὲ ἁπλοὺς ἀνθρώπους, ἀνάμεσα σὲ ἀπονήρευτους τσοπάνηδες, μέσα σε μία σπηλιά, μέσα στὸ παχνί, ποὺ τρώγανε τὰ βόδια.
Κανένας δὲν τὸν πῆρε εἴδηση, μέσα σε ἐκεῖνον τὸν ἀπέραντο κόσμο, ποὺ ἐξουσιάζανε οἱ Ῥωμαῖοι, γιὰ τοῦτο εἶχε πεῖ ὁ προφήτης Γεδεών, πὼς θὰ κατέβαινε ἥσυχα στὸν κόσμο, ὅπως κατεβαίνει ἡ δροσιὰ ἀπάνω στὸ μπουμπούκι τοῦ λουλουδιοῦ, «ὡς ὑετὸς ἐπὶ πόκον». Ἀνάμεσα σὲ τόσες μυριάδες νεογέννητα παιδιά, ποιὸς νὰ πάρει εἴδηση τὸ πιὸ πτωχὸ ἀπὸ τὰ πτωχά, ἐκεῖνο ποῦ γεννήθηκε ὄχι σὲ καλύβι, ὄχι σὲ στρούγκα, ἀλλὰ σὲ μία σπηλιά; Καὶ κείνη ξένη, γιατὶ τὴν εἴχανε οἱ τσομπαναρέοι νὰ σταλιάζουνε τὰ πρόβατά τους.
Τὸ «ὑπερεξαίσιον καὶ φρικτὸν μυστήριο» τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ ἔγινε τὸν καιρὸ ποὺ βασίλευε ἕνας μοναχὰ αὐτοκράτορας ἀπάνω στὴ γῆ, ὁ Αὔγουστος, ὁ ἀνιψιὸς τοῦ Καίσαρα, ὕστερα ἀπὸ μεγάλη ταραχὴ καὶ αἱματοχυσία ἀνάμεσα στὸν Ἀντώνιο ἀπὸ τὴ μία μεριά, καὶ στὸν Βροῦτο καὶ τὸν Κάσσιο ἀπὸ τὴν ἄλλη. Τότε γεννήθηκε κι ὁ ἕνας καὶ μοναχὸς πνευματικὸς βασιλιάς, ὁ Χριστός. Κι᾿ αὐτὸ τὸ λέγει ἡ ποιήτρια Κασσιανὴ στὸ δοξαστικὸ ποὺ σύνθεσε, καὶ ποὺ τὸ ψέλνουνε κατὰ τὸν Ἑσπερινὸ τῶν Χριστουγέννων: «Αὐγούστου μοναρχήσαντος ἐπὶ τῆς γῆς, ἡ πολυαρχία τῶν ἄνθρωπων ἐπαύσατο. Καὶ Σοῦ ἐνανθρωπήσαντος ἐκ τῆς ἁγνῆς ἡ πολυθεΐα τῶν εἰδώλων κατήργηται. Ὑπὸ μίαν βασιλείαν ἐγκόσμιον αἱ πόλεις γεγένηνται. Καὶ εἰς μίαν δεσποτείαν Θεότητος τὰ ἔθνη ἐπίστευσαν...».
Τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ τὴν προφητέψανε οἱ Προφῆτες. Πρῶτος ἀπ᾿ ὅλους τὴν προφήτεψε ὁ πατριάρχης Ἰακώβ, τὴ μέρα ποὺ εὐλόγησε τοὺς δώδεκα υἱούς του, καὶ εἶπε στὸν Ἰούδα «δὲν θὰ λείψει ἄρχοντας ἀπὸ τὸν Ἰούδα μήτε βασιλιὰς ἀπὸ τὸ αἷμά του, ὡς ποὺ νὰ ἔλθει ἐκεῖνος, γιὰ τὸν ὁποῖον εἶναι γραμμένο νὰ βασιλεύει ἀπάν᾿ ἀπ᾿ ὅλους, κι αὐτὸν τὸν περιμένουμε ὅλα τὰ ἔθνη». Ὡς τὸν καιρὸ ποὺ γεννήθηκε ὁ Χριστός, οἱ Ἰουδαῖοι, τὸ γένος τοῦ Ἰούδα, εἴχανε ἄρχοντες, δηλαδὴ κριτὲς καὶ ἀρχιερεῖς, ποὺ ἤτανε κ᾿ οἱ πολιτικοὶ ἄρχοντές τους. Ἀλλὰ τότε γιὰ πρώτη φορὰ ἔγινε ἄρχοντας τῆς Ἰουδαίας ὁ Ἡρώδης, ποὺ ἤτανε ἐθνικὸς καὶ ἔβαλε ἀρχιερέα τὸν Ἀνάνιλον «ἀλλογενῆ», ἐνῶ οἱ ἀρχιερεῖς εἴχανε πάντα μητέρα Ἰουδαία. Τελευταῖος Ἰουδαῖος ἀρχιερεὺς στάθηκε ὁ Ὑρκανός. Καὶ οἱ ἄλλοι προφῆτες προφητέψανε τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, προπάντων ὁ Ἡσαΐας. Τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ τὴ λένε οἱ ὑμνωδοὶ «τὸ πρὸ αἰώνων ἀπόκρυφον καὶ Ἀγγέλοις ἄγνωστον μυστήριον», κατὰ τὰ λόγια του Παύλου ποὺ γράφει: «Ἐμοὶ τῷ ἐλαχιστοτέρῳ πάντων τῶν ἁγίων ἐδόθη ἡ χάρις αὐτὴ ἐν τοῖς ἔθνεσιν εὐαγγελίσασθαι τὸν ἀνεξιχνίαστον πλοῦτον τοῦ Χριστοῦ καὶ φωτίσαι πάντας τίς ἡ οἰκονομία τοῦ μυστηρίου τὸν ἀποκεκρυμμένου ἀπὸ τῶν αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ, τῷ τὰ πάντα κτίσαντι διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα γνωρισθῇ νῦν ταῖς ἀρχαῖς καὶ ταῖς ἐξουσίαις ἐν τοῖς ἐπουρανίοις διὰ τῆς ἐκκλησίας ἡ πολυποίκιλος σοφία τοῦ Θεοῦ» (Ἐφεσ. γ´ 8-10). Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέγει, πὼς αὐτὸ τὸ μυστήριο δὲν τὸ γνωρίζανε καθαρὰ καὶ μὲ σαφήνεια οὔτε οἱ Ἄγγελοι, γι᾿ αὐτὸ ὁ ἀρχάγγελος Γαβριὴλ μὲ τρόμο τὸ εἶπε στὴν Παναγία. Καὶ στοὺς Κολασσαεῖς γράφοντας ὁ θεόγλωσσος Παῦλος, λέγει: «Τὸ μυστήριον τὸ ἀποκεκρυμμένον ἀπὸ τῶν αἰώνων καὶ ἀπὸ τῶν γενεῶν, νυνὶ ἐφανερώθη τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ, οἷς ἠθέλησε ὁ Θεὸς γνωρίσαι τὶς ὁ πλοῦτος, τῆς δόξης τοῦ μυστηρίου τούτου ἐν τοῖς ἔθνεσιν, ὃς ἐστὶ Χριστὸς ἐν ἡμῖν ἡ ἐλπὶς τῆς δόξης». Λέγει, πῶς φανερώθηκε αὐτὸ τὸ μυστήριο στοὺς ἁγίους, ποὺ θέλησε ὁ Θεὸς νὰ τὸ μάθουνε, καὶ αὐτοὶ θὰ τὸ διδάσκανε στὰ ἔθνη; στοὺς εἰδωλολάτρες, ποὺ προσκυνούσανε γιὰ θεοὺς πέτρες καὶ ζῶα καὶ διάφορα ἀλλὰ κτίσματα.
Ἑξακόσια χρόνια πρὸ Χριστοῦ ὁ βασιλιὰς Ναβουχοδονόσορ εἶδε στὸ Ὄνειρό του, πὼς βρέθηκε μπροστά του ἕνα θεόρατο φοβερὸ ἄγαλμα, καμωμένο ἀπὸ χρυσάφι, ἀσήμι, χάλκωμα, σίδερο καὶ σεντέφι: Κι ἄξαφνα ἕνας βράχος ξεκόλλησε ἀπὸ ἕνα βουνὸ καὶ χτύπησε τὸ ἄγαλμα καὶ τό ῾κανε σκόνη. Καὶ σηκώθηκε ἕνας δυνατὸς ἄνεμος καὶ σκόρπισε τὴ σκόνη, καὶ δὲν ἀπόμεινε τίποτα. Ὁ βράχος ὅμως ποὺ τσάκισε τὸ ἄγαλμα ἔγινε ἕνα μεγάλο βουνό, καὶ σκέπασε ὅλη τη γῆ. Τότε ὁ βασιλιὰς φώναξε τὸν προφήτη Δανιὴλ καὶ ζήτησε νὰ τοῦ ἐξήγησει τὸ ὄνειρο.
Κι ὁ Δανιὴλ τὸ ἐξήγησε καταλεπτῶς, λέγοντας πὼς τὰ διάφορα μέρη τοῦ ἀγάλματος ἤτανε οἱ διάφορες βασιλεῖες, ποὺ θὰ περνούσανε ἀπὸ τὸν κόσμο ὕστερα ἀπὸ τὸν Ναβουχοδονόσορα καὶ πὼς στὸ τέλος ὁ Θεὸς θὰ ἀναστήσει κάποια βασιλεία ποὺ θὰ καταλύσει ὅλες τὶς βασιλεῖες, ὅπως ὁ βράχος ποὺ εἶχε δεῖ στὸ ἐνύπνιό του ἐξαφάνισε τὸ ἄγαλμα μὲ τὰ πολλὰ συστατικά του: «Καὶ ἐν ταῖς ἡμέραις τῶν βασελέων ἐκείνων, ἀναστήσει ὁ Θεὸς τοῦ οὐρανοῦ βασιλείαν, ἥτις εἰς τοὺς αἰῶνας οὐ διαφθαρήσεται», «κάποιο βασίλειο, λέγει, ποὺ δὲν θὰ καταλυθεῖ ποτὲ στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων».
Αὐτὴ ἡ βασιλεία ἡ αἰώνια, ἡ ἄφθαρτη, εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ, ἡ βασιλεία τῆς ἀγάπης στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ ἱδρύθηκε μὲ τὴν ἁγία Γέννηση τοῦ Κυρίου ποὺ γιορτάζουμε σήμερα. Καὶ ἐπειδὴ εἶναι τέτοια βασιλεία, γ᾿ αὐτὸ θὰ εἶναι αἰώνια, γὶ αὐτὸ δὲν θὰ χαλάσει ποτέ, ὅπως γίνεται μὲ τὶς ἄλλες ἐπίγειες καὶ ὑλικὲς βασιλεῖες. Ὅπως ὁ βράχος μεγάλωνε κι ἔγινε ὄρος μέγα καὶ σκέπασε τὴ γῆ, ἔτσι καὶ τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου ξαπλώθηκε σ᾿ ὅλη τὴν οἰκουμένη, μὲ τὸ κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων: « Εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν, καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τὰ ῥήματα αὐτῶν».
Ὥστε βγῆκε ἀληθινὴ ἡ ἀρχαιότερη προφητεία τοῦ Ἰακώβ, πὼς σὰν πάψει ἡ ἐγκόσμια ἐξουσία τῶν Ἰουδαίων, θὰ ἔρθει στὸν κόσμο ἐκεῖνος ποὺ προορίστηκε, «ἡ προσδοκία τῶν ἐθνῶν».Σημείωσε πὼς οἱ Ἑβραῖοι πιστεύανε πὼς ἡ φυλή τους μονάχα ἦταν βλογημένη, καὶ πὼς ὁ Θεὸς φρόντιζε μονάχα γι᾿ αὐτή, καὶ πὼς οἱ ἄλλοι λαοί, «τὰ ἔθνη», ἦταν καταραμένα καὶ μολυσμένα κι ἀνάξια νὰ δεχτοῦν τὴ φώτιση τοῦ Θεοῦ. Λοιπὸν εἶναι παράξενο νὰ μιλᾶ ἡ προφητεία τοῦ Ἰακὼβ γιὰ τὰ ἔθνη, γιὰ τοὺς εἰδωλολάτρες θὰ περιμένουν τὸν Μεσσία νὰ τοὺς σώσει καὶ μάλιστα νὰ μὴ λέει κἂν πὼς τὸν ἀναμενόμενο Σωτῆρα τὸν περιμένανε οἱ Ἰουδαῖοι μαζὶ μὲ τὰ ἔθνη, ἀλλὰ νὰ λέει πὼς τὸν περιμένανε μονάχα οἱ ἐθνικοί: «καὶ αὐτὸς προσδοκία ἐθνῶν». Ὅπως κι ἔγινε. Γιατί, τὴ βασιλεία ποὺ ἵδρυσε ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο, τὴ θεμελίωσαν μὲν οἱ ἀπόστολοι, ποὺ ἦταν Ἰουδαῖοι, ἀλλὰ τὴν ξαπλώσανε καὶ τὴν στερεώσανε μὲ τοὺς ἀγῶνες τους καὶ μὲ τὸ αἷμα τοὺς οἱ ἄλλες φυλές, «τὰ ἔθνη».
Εἶναι ὁλότελα ἀκατανόητο, γιὰ τὸ πνεῦμα μας, τὸ ὅτι κατέβηκε ὁ Θεὸς ἀνάμεσά μας σὰν ἄνθρωπος συνηθισμένος καὶ μάλιστα σὰν ὁ φτωχότερος ἀπὸ τοὺς φτωχούς. Αὐτὴ τὴ μακροθυμία μονάχα ἅγιες ψυχὲς εἶναι σὲ θέση νὰ τὴ νιώσουνε ἀληθινά, καὶ νὰ κλάψουνε ἀπὸ κατάνυξη.
Κάποιοι, μ᾿ ὅλα αὐτὰ ποὺ εἴπαμε, δὲν θὰ νιώσουμε τίποτα ἀπὸ τὸ Μυστήριο, ποὺ γιορτάζουμε. Σ᾿ αὐτούς, ἐγὼ ὁ τιποτένιος, δὲ μπορῶ νὰ πῶ τίποτα. Μοναχὰ θὰ τοὺς θυμίσω τὰ αὐστηρὰ λόγια ποὺ γράφει στὴν ἐπιστολή του ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής, ὁ ἀγαπημένος μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ, κι᾿ ὁ θερμότατος κήρυκας τῆς ἀγάπης: «Πᾶν πνεῦμα, ὃ ὁμολογεῖ Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστι. Καὶ πᾶν πνεῦμα, ὃ μὴ ὁμολογεῖ Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἐστίν. Οὗτος ἐστὶν ἀντίχριστος»

«Ομιλία περί της κατά σάρκα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού Οικονομίας» του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά



Σχετικά με τη συγκαταβατική ενσάρκωση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και τα όσα προσφέρθηκαν εξαιτίας της σ’ αυτούς που τον εμπιστεύτηκαν αληθινά· και σχετικά με την αιτία που ο Θεός, αν και μπορούσε να ελευθερώσει με ποικίλους άλλους τρόπους το ανθρώπινο γένος από την υποταγή στο διάβολο, προτίμησε να χρησιμοποιήσει αυτή τη συγκαταβατική τακτική.
Μπορούσε, οπωσδήποτε, ο προαιώνιος και απεριόριστος και παντοκράτορας Λόγος και παντοδύναμος Υιός του Θεού, και χωρίς ο ίδιος να περιβληθεί την ανθρώπινη φύση, να απαλλάξει τους ανθρώπους από την υποτέλεια στο θάνατο και την υποδούλωση στο διάβολο, γιατί όλα υπακούουν στις εντολές του και το καθετί εξαρτιέται από τη θεϊκή εξουσία του· όλα έχει τη δύναμη να τα ενεργεί και, συμφωνά με τον Ιώβ, τίποτε δε βρίσκεται έξω από τις δυνατότητές του, άλλωστε, απέναντι στην απόλυτη υπεροχή του δημιουργού, η δύναμη αντίστασης των δημιουργημάτων χρεοκοπεί, κανένα δεν είναι ισχυρότερο από τον Παντοκράτορα.
Όμως, αυτή η τακτική σωτηρίας, δηλαδή με την ενανθρώπηση του Λόγου του Θεού, ήταν η πιο προσαρμοσμένη στη δική μας φύση, την ανθρώπινη αδυναμία μας κι ακόμα ήταν η πιο αντάξια του Θεού που την εφάρμοζε μια και χαρακτηριζόταν από το στοιχείο της δικαιοσύνης, χωρίς το οποίο καμιά ενέργεια του Θεού δεν πραγματοποιείται. «Δίκαιος γαρ ο Θεός, και δικαιοσύνας ηγάπησε, και ουκ έστιν αδικία εν αύτω», όπως λέει κι ό ψαλμωδός Προφήτης.
Ο άνθρωπος εγκατέλειψε το Θεό πρώτος και, κατά συνέπεια, δίκαια εγκαταλείφθηκε από το Θεό· τότε κατέφυγε, με τη θέλησή του, στον αρχηγό της κακίας, που τον είχε παρασύρει με τις δόλιες αντίθεες συμβουλές του, δίκαια, πάλι· κατά συνέπεια, παραδόθηκε σ’ αυτόν, έτσι εισχώρησε στον κόσμο ο θάνατος, ως αποτέλεσμα του φθόνου του πονηρού και με την άδεια, τη δίκαιη, του αγαθού Θεού. Και ο θάνατος, εξαιτίας της υπερβάλλουσας κακότητας του αρχηγού της κακίας διπλασιάστηκε. Κοντά σε κείνον που προσκολλήθηκε στην ανθρώπινη φύση, προστέθηκε κι ο άλλος που αυτός ο ίδιος ο διάβολος βίαια τον προξενεί.
Επειδή, λοιπόν, η υποταγή στο διάβολο και η παράδοση στο θάνατο επήλθε ως δίκαιη συνέπεια, έπρεπε και η επάνοδος του ανθρώπινου γένους στην ελευθερία και τη ζωή να συντελεστεί από το Θεό πάλι ως δίκαιη συνέπεια. Και δεν ήταν μόνο η παράδοση του ανθρώπου στο φθονερό εχθρό του, που πρόκυψε ως συνέπεια της θείας δικαιοσύνης, ήταν και το γεγονός ότι ο ίδιος ο διάβολος, που αποξενώθηκε από τη δικαιοσύνη του Θεού και επεδίωξε άδικα να εξουσιάζει και να μην υπακούει πουθενά και να καταπιέζει, βρισκόμενος σε διάσταση με τη δικαιοσύνη, χρησιμοποίησε τη δύναμή του ενάντια στον άνθρωπο.
Ο Θεός, λοιπόν, θεώρησε ότι προείχε να νικηθεί πρώτα ο διάβολος με τη δικαιοσύνη, με την οποία έχει ανοιχτή διαμάχη, και κατόπιν να νικηθεί με τη θεϊκή υπεροχή, δηλαδή με την ανάσταση και τη μέλλουσα κρίση. Γιατί αυτή είναι η σωστή σειρά, να προηγείται η δικαιοσύνη από τη δύναμη· αυτό αρμόζει αληθινά στη θεϊκή αγαθή διακυβέρνηση του κόσμου. Όχι στην καταπιεστική επιβολή: να ακολουθεί η δύναμη, αφού πρώτα επιβληθεί η δικαιοσύνη.
Και, όπως ο διάβολος, ο παμπάλαιος φονιάς του ανθρώπου, ξεσηκώθηκε εναντίον μας από φθόνο και μίσος, έτσι κι ο ζωοδότης μπήκε στη μάχη με το μέρος μας από άπειρη αγαθότητα κι αγάπη για τον άνθρωπο. Και όπως εκείνος, χωρίς να του έχει παρασχεθεί το δικαίωμα, έβαλε σκοπό του να καταστρέψει το πλάσμα του Θεού, έτσι κι ο πλάστης, έχοντας αντίθετα, κάθε δικαίωμα, αποφάσισε να σώσει το δημιούργημά του. Και όπως εκείνος πέτυχε με την αδικία και τη δολιότητα να καταγάγει νίκη και να γκρεμίσει τον άνθρωπο από το θεοδώρητο αξίωμά του, έτσι κι ο ελευθερωτής με δικαιοσύνη και σοφό σχέδιο επέφερε την πανωλεθρία του αρχηγού της κακίας και την ανακαίνιση του ανθρώπου.
Λοιπόν, ο Θεός απέφευγε να χρησιμοποιήσει, πράγμα που μπορούσε, τη δύναμη, ώσπου να προχωρήσει στην απόδοση της δικαιοσύνης, πράγμα που ήταν αναγκαίο. Έτσι άλλωστε φάνηκε ξεκάθαρα η δύναμη της δικαιοσύνης, αφού προτιμήθηκε ως τακτική από τον παντοδύναμο που κανένας δεν μπορεί να τον νικήσει. Απ’ αυτό μάλιστα θα ‘πρεπε και οι άνθρωποι να παραδειγματιστούν, ώστε να ζουν με δικαιοσύνη την επίγεια ζωή τους, ώστε στην αιώνια ζωή της αθανασίας ν’ αναλάβουν τη δύναμη και να μη τη χάσουν ποτέ.
Κι ακόμα έπρεπε ο διάβολος που τότε νίκησε τον άνθρωπο, να νικηθεί από τη νικημένη ανθρώπινη φύση και να κατατροπωθεί αυτός που με τόση πανουργία παγίδευσε τον άνθρωπο. Γι’ αυτό το σκοπό χρειαζόταν απαραίτητα να υπάρξει ένας άνθρωπος αναμάρτητος. Όμως κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο. «Ουδείς γαρ, λέει η Γραφή, αναμάρτητος, ουδ’ αν μία ημέρα η ζωή αυτού» και «τίς καυχήσεται αγνήν έχειν την καρδίαν;»Μονάχα ο Θεός, κανένας άλλος, δεν μπορεί να είναι αναμάρτητος. Γι’ αυτό ακριβώς ο Θεός Λόγος, ο γεννημένος από το Θεό ευθύς, απ’ την αρχή της ύπαρξής του, και πάντοτε ενωμένος μ’ Αυτόν (δεν είναι δυνατό να υπάρξει ή να εννοηθεί ποτέ Θεός στερημένος λόγου) και ουδέποτε διαχωρισμένος απ’ Αυτόν, ο ένας υπαρκτός Θεός (το αντιφέγγισμα του ήλιου δεν είναι άλλο φως διαφορετικό απ’ τον ήλιο και οι ηλιακές ακτίνες δεν είναι άλλοι ήλιοι), γι’ αυτό, λοιπόν, ο μόνος αναμάρτητος Υιός και Λόγος του Θεού καθίσταται γιος άνθρωπου, χωρίς βέβαια, να αλλάζει τίποτε ως προς τη θεότητά του, μένοντας, όμως, ακηλίδωτος ως προς την ανθρώπινή του ιδιότητα.
«Ος, όπως προφήτευσε ο Ησαΐας, αμαρτίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού». Και όχι μόνο αυτό, αλλά και κείνος που δεν «συνελήφθη εν ανομίαις» και δεν «εκυήθη εν αμαρτίαις» καθώς διαπιστώνει, μιλώντας για τον εαυτό του, ή μάλλον για ολόκληρο το γένος των ανθρώπων, ο Δαβίδ στους Ψαλμούς. Γιατί η επανάσταση της σάρκας έχει ως αυτόματη συνέπεια την καταδίκη που είναι και λέγεται φθορά.
Αυτή η επανάσταση αν και δεν γίνεται με τη θέληση του ανθρώπου, αν και φανερά βρίσκεται σε αντίθεση με τους νόμους της νόησης και παρά το γεγονός ότι τιθασεύεται από τους ενάρετους και προσανατολίζεται μόνο προς τον τομέα δημιουργίας παιδιών, έτσι ή αλλιώς σπρώχνει τον άνθρωπο προς τη φθορά και δεν είναι παρά έφεση για ικανοποίηση των παθών αυτού που δεν συνειδητοποίησε την τιμή που αξιώθηκε η φύση μας από το Θεό, αλλά εξομοιώθηκε με τα κτήνη.
Γι’ αυτό και δε γεννήθηκε, απλώς Θεός ανάμεσα στους ανθρώπους, αλλά και από Παρθένο επίλεκτη και απαλλαγμένη από βρώμικους σαρκικούς λογισμούς, σύμφωνα με τους προφήτες· γεννήθηκε από Παρθένο στη μήτρα της οποίας επέφερε τη σύλληψη όχι κάποια σαρκική όρεξη, αλλά ο ερχομός του Αγίου Πνεύματος. Αυτό που συνέβηκε ήταν η υποδοχή και η αποδοχή του ουράνιου χαρμόσυνου μηνύματος, όχι υποχώρηση και δοκιμή στη γεμάτη πάθος σαρκική επιθυμία.
Μακριά από κάθε τέτοια εμπειρία, η σύλληψη έγινε μέσα στην πνευματική ευφροσύνη και την επικοινωνία με το Θεό. «Ιδού γαρ η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου», απάντησε η άσπιλη Παρθένος στον άγγελο που της έφερε το μήνυμα της χαράς, συνέλαβε και γέννησε. Προκειμένου έτσι ο νικητής του διαβόλου, όντας άνθρωπος-θεάνθρωπος να κατάγεται, βέβαια, από το ανθρώπινο γένος, να μη μετέχει όμως στην κληρονομούμενη αμαρτία. Αυτός μόνος απ’ όλους τους ανθρώπους να συλληφθεί χωρίς να συντρέχει το γεγονός της παρακοής, μόνος αυτός να μπει στη μήτρα της μητέρας του χωρίς να μεσολαβήσει η εμπαθής ηδονή της σάρκας και οι βρώμικες επιθυμίες που χαρακτηρίζουν τη μιασμένη από την παρακοή ανθρώπινη φύση.
Προκειμένου έτσι ο Χριστός να υπάρξει τέλεια απαλλαγμένος από κάθε μόλυνση που μεταδίδεται στους απογόνους, με αποτέλεσμα να μην έχει καμιά ανάγκη κάθαρσης ο ίδιος, και να δέχεται τα πάντα με σοφία για χάρη μας. Και έτσι να γίνει ο ολοκληρωτικά νέος Άνθρωπος και να παραμείνει νέος πραγματικά κι αταλάντευτα, χωρίς καθόλου να παλιώνει πάλι, και να ανοικοδομήσει, προσφερόμενος ο ίδιος ως θεμέλιο και ως όργανο, τον παλαιό Άνθρωπο και να τον διατηρήσει πάντα νέο, μια και μπορεί να διώξει μακριά κάθε στοιχείο παλιό και φθαρμένο.
Γιατί και κείνος, ο πρώτος Άνθρωπος δημιουργήθηκε καταρχήν πεντακάθαρος και ήταν νέος ωσότου με τη θέλησή του ακολούθησε το διάβολο και εκτράπηκε στις σαρκικές ηδονές και ξέπεσε μέσα στο βούρκο της αμαρτίας με αποτέλεσμα να παλιωθεί και να κατρακυλήσει στην παραφθορά της φυσικής του κατάστασης.
Γι’ αυτό ο Κυβερνήτης του κόσμου δεν ανακαινίζει τον άνθρωπο, παράδοξα, μόνο με κάποια εξωτερική ενέργειά του, αλλά τον προσλαμβάνει και τον αγκαλιάζει. Και δεν ανορθώνει μόνο και ξαναστεριώνει την ανθρώπινη φύση, αλλά και την περιβάλλεται με τρόπο απερίγραπτο και ενώνεται και ταυτίζεται μαζί της, και γεννιέται συγχρόνως Θεός και άνθρωπος από γυναίκα βέβαια, ώστε να πάρει πίσω τη φύση του που ο ίδιος έπλασε κι ο πονηρός με τη συμβουλή του έκλεψε, παρθένο όμως, για να καταστήσει τον άνθρωπο νέο· γιατί αν γεννιόταν με σπέρμα ανδρός, θα έφερνε την κληρονομιά της αμαρτίας και δε θα ήταν καινούριος άνθρωπος, δε θα ήταν ο αρχηγός και χορηγός της ζωής εκείνης που ποτέ δεν παλιώνει, δε θα κατάφερνε, αν άνηκε στην παλιά ξεπεσμένη κατάσταση, να προσλάβει ολόκληρη τη διαφανή θεότητα και να καταστήσει τη σάρκα ανεξάντλητη πηγή αγιασμού τόσο, ώστε να ξεπλύνει και να καθαρίσει πλέρια το μολυσμό των προπατόρων και να επαρκέσει για τον εξαγιασμό και όλων των επιγόνων. Γι’ αυτό ακριβώς, ούτε άγγελος, ούτε άνθρωπος, αλλά αυτός ο ίδιος ο Κύριος, νικημένος από την αγάπη του για μας, θέλησε να μας σώσει και να μας αναπλάσει, με το να γεννηθεί τέλειος άνθρωπος όπως και μείς, μένοντας όμως συγχρόνως αναλλοίωτα Θεός».
Πηγή:http://vatopaidi.wordpress.com

Γιατί ο Άγγελος Κυρίου ευαγγελίσθηκε τη γέννηση του Χριστού, στους ποιμένες



Σ’ ένα κόσμο που χαρακτηρίζεται από έντονο εωσφορισμό, κακότητα, μνησικακία και απιστία, μωρία και «επίγειον, ψυχικήν και δαιμονιώδη» σοφία (Ιακ. γ΄ 15) το ότι ο «άγγελος Κυρίου» φάνηκε στους ποιμένες της Βηθλεέμ για ν’ αναγγείλει το μέγα γεγονός της Γεννήσεως του Κυρίου, ξενίζει πολύ. Η έκπληξη κι η απορία γίνονται ακόμη μεγαλύτερες, αν σκεφτούμε ότι, εκτός από την εμφάνιση του αγγέλου, «φως λαμπρόν και εξαστράπτον, θείον και υπερφυσικόν τους περιεκύκλωσε» (Βλ. Λουκ. β΄ 9) κι έτσι οι αμέριμνοι ποιμένες αξιώθηκαν να δουν και να ζήσουν, έστω και για λίγο, μια θαυμαστή φωτοχυσία. Γιατί όμως ο απεσταλμένος του ουρανού φάνηκε σ’ εκείνους τους «αγραυλούντες ποιμένες», τους βοσκούς, που ζούσαν στους αγρούς και τραγουδούσαν αγροτικά τραγούδια, κι όχι στους επίσημους της Ιουδαίας ή στους μεγαλόσχημους Αρχιερείς, Γραμματείς και Φαρισαίους; Την απάντηση μας τη δίνει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Γράφει:
« α) Διά το άπλαστον ήθος αυτών και την απλότητα και ακακίαν.
β) Διότι οι ποιμένες αυτοί ήτον μιμηταί και ακόλουθοι της πολιτείας και αρετής των παλαιών εκείνων πατριαρχών, Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ, οίτινες ήσαν ποιμένες.
γ) Διότι ο Χριστός, Ποιμήν εγεννήθη παντός του λαού του Ισραηλιτικού και του Εθνικού. Όθεν καταλλήλως εις τους ποιμένας εγνωρίσθησαν πρώτον τα περί αυτού.
δ) Διά να δείξη ο Θεός, ότι τους αγροικοτέρος και χωρικοτέρους ανθρώπους εξ αρχής εδιάλεξεν από τους άλλους, και έκαμεν αυτούς κήρυκας, ως απλουστέρους και ως μάλλον πιστεύοντας, και ουχί τους εν ταις πολιτείας αναφερομένους Γραμματείς και Φαρισαίους · διότι αυτοί, πονηροί όντες, ευκόλως δεν επίστευον. Όθεν καθώς ο Χριστός εδιάλεξεν ύστερον τους αλιείς, ούτως εδιάλεξε πρότερον τους αγροίκους ποιμένας · ίνα διά της μωρίας και της αγροικίας, καταισχύνη τους σοφούς του κόσμου και άρχοντας».
Πηγή:Χριστιανική Φοιτητική Δράση

Η ελπίδα της Χριστουγεννιάτικης απελπισίας, του πρωτ. Αδαμαντίου Αυγουστίδη


Παραμονές Χριστουγέννων καί, ὅπως συμβαίνει ὅλο καί συχνότερα τά τελευταῖα χρόνια, βλέπουν τό φῶς τῆς δημοσιότητας κείμενα πού "καταγγέλουν" ὅτι ἔχει χαθεῖ τό νόημα τῆς γιορτῆς καί ὅτι ὁ ὑπερκαταναλωτισμός ἔχει ἐπιβάλει τό ὕφος καί τήν κυριαρχία του. Ὅμως ἄν ἀπογυμνωθοῦν οἱ γιορτές αὐτῶν τῶν ἡμερῶν ἀπό τό φολκλορικό τους στοιχεῖο, τά ρεβεγιόν, τήν εὐκαιρία γιά ὀλιγοήμερες διακοπές καί τίς ὑποχρεωτικές οἰκογενειακές συγκεντρώσεις, "πού τίς ἐπιβάλουν οἱ μέρες", τί θά ἀπέμενε ἄραγε γιά τούς πολλούς πού νά θυμίζει ὅτι εἶναι Χριστούγεννα;
Τό ἐρώτημά μας δέν ἀντιμάχεται τήν, δικαιολογημένη ἄλλωστε, δυσθυμία πού καλύπτεται πίσω ἀπό τή "γκρίνια". Θέλουμε ὅμως νά προκαλέσουμε τή σκέψη, καί γιατί ὄχι καί τήν ψυχή μας, νά ἀναγνωρίσει ὅτι ὅλα αὐτά εἶναι πιά δεδομένα καί αὐτονόητα καί ἡ μεμψιμοιρία δέν μπορεῖ νά τά διορθώσει. Τό πολύ νά τονισθεῖ καί γραπτῶς τό ἔλλειμμα νοήματος καί νά ἐπιδεινωθεῖ τό αἴσθημα τῆς πνευματικῆς μιζέριας καί τῆς συναισθηματικῆς στέρησης πού συγκαλύπτει ἡ τεχνητή λάμψη τῶν ἡμερῶν.
Εἶναι φανερό ὅτι ἡ καταναλωτική ἔξαρση δέν ἀποτελεῖ τή φυσική ἐκδήλωση μιᾶς εὐτυχίας πού ζητᾶ ἐκτόνωση ἀλλά λειτουργεῖ σάν διεγερτικό μιᾶς χαρᾶς πού δέν ἔχει λόγο καί νόημα ὥστε νά ἐκδηλωθεῖ αὐθόρμητα. Ἡ ὑπερφωταγωγημένη ἐρημία τῶν ἀπρόσωπων πόλεων ἀγωνίζεται νά συσκοτίσει τή σχεδόν ὑπομανιακή ὑποχρεωτική εὐθυμία. Τίποτα ὅμως δέν μπορεῖ νά κρύψει τήν κατάθλιψη πού φουντώνει τέτοιες μέρες, τίς ἀπόπειρες αὐτοκτονίας πού αὐξάνουν καί τά "κοριτσάκια μέ τά σπίρτα" πού γίνονται ὁρατά ὅσο ποτέ ἄλλοτε. Στό πνευματικό ἐπίπεδο, ἄλλωστε, πόσο μακριά βρισκόμαστε ἀπό αὐτά σχεδόν ὅλοι μας.
Τό νά καταφύγει κανείς σέ μελαγχολικές διαπιστώσεις εἶναι εὔκολο· καί τό ἑπόμενο βῆμα εἶναι συνήθως ἡ καταφυγή στό πρόσχημα καί στήν ψευδαίσθηση τῶν ἀναμνήσεων τοῦ παλιοῦ καλοῦ καιροῦ, μέχρι νά κυλίσουν οἱ μέρες καί νά ἐπιστρέψουμε στήν ψυχοφθόρα ἀσφάλεια τῆς ρουτίνας μας.Ἄς μήν καθηλωθοῦμε ὅμως στίς θλιβερές διαπιστώσεις, ὅσο ἀληθινές κι ἄν εἶναι αὐτές. Ἐάν ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό τήν καθυπόταξη τῆς σκέψης μας στήν ἀπογοήτευση πού γεννᾶ ἡ παρατήρηση αὐτῶν τῶν φαινομένων καί προσεγγίσουμε τό ψυχολογικό τους ὑπόβαθρο, μπορεῖ νά ὁδηγηθοῦμε σέ ἐνδιαφέρουσες ἀνακαλύψεις.Μέ ὅποιο τρόπο κι ἄν προσπαθεῖται νά καταπνιγεῖ ἡ κραυγή τῆς ὑπαρξιακῆς μας ἀγωνίας, εἴτε στό θόρυβο τῶν ρεβεγιόν, εἴτε κάτω ἀπό τό πέπλο τῆς φαντασμαγορίας καί τῆς τεχνητῆς εὐφορίας, ἡ μεταμφιεσμένη κατάθλιψη παραμένει ἡ ἀληθινή, κυριαρχοῦσα συναισθηματική κατάσταση. Οἱ εἰδικοί γνωρίζουν καλά τήν ἀμυντική βουλιμική διάθεση τοῦ καταθλιπτικοῦ ἀτόμου, πού προσπαθεῖ νά συγκαλύψει μέ "στοματικές" ἱκανοποιήσεις, ὅπως ἡ καταναλωτική μανία, τό ἔλλειμμα πού βιώνει στό συναισθηματικό ἐπίπεδο. Τυπικό τό παράδειγμα τῆς συζύγου, πού προσπαθεῖ νά ἀνακουφίσει τό καταθλιπτικό ἄγχος τῆς συναισθηματικῆς της στέρησης, "σηκώνοντας" τά μαγαζιά. Ὁ ἴδιος μηχανισμός μᾶς ὠθεῖ νά ἐκφραζόμαστε ψευδοευφορικά στήν προσπάθεια νά ἀποφύγουμε τή συναίσθηση τοῦ ἐσωτερικοῦ μας κενοῦ καί τῆς δυσθυμικῆς μας διάθεσης.
Τί μᾶς κάνει λοιπόν ὁμοθυμαδόν μελαγχολικούς καί κατ' ἀνάγκη συμμέτοχους τῆς προκατασκευασμένης καί ψευδεπίπλαστης ἱλαρότητας πού χαρακτηρίζει τό κλίμα αὐτῶν τῶν ἡμερῶν; Ἄν τά Χριστούγεννα ἦσαν ἐξ ὁρισμοῦ ἄνευ Χριστοῦ, μιά γιορτή τοῦ χειμερινοῦ ἡλιοστασίου ὅπως ἦταν προχριστιανικά ἡ 25η Δεκεμβρίου, τότε ἴσως δέν θά εἶχαν νόημα οἱ σκέψεις καί οἱ προβληματισμοί. Θά μπορούσαμε νά ἐπαναπαυθοῦμε στή σιωπηλή συμφωνία ὅτι κάποιες εὐκαιρίες διαφυγῆς ἀπό τή ρουτίνα εἶναι χρήσιμες· ἑπομένως καί νά συμβιβαστοῦμε μέ τήν ὑποταγή στή χρησιμοθηρία τοῦ γιορτασμοῦ. Ὅσο δέ πιό ἐκκωφαντική ἡ ἀνάπαυλα, τόσο πιό μεγάλη ἡ συγκάλυψη τοῦ τραγικοῦ στοιχείου τῆς καθημερινότητάς μας.
Ὅμως τό βαθύτερο αἴτημα τῆς λύτρωσής μας ἀπό τή φθορά, τό χρόνο καί τήν ἀναγκαιότητα δέν μπορεῖ νά ἀπαντηθεῖ μέ τήν ὑποταγή σέ θεσμοθετημένες ἐπιμέρους ἀναγκαιότητες, ἔστω διασκεδαστικές ἀλλά τελικά πάντοτε φθοροποιές. Πόση χαρά μπορεῖ νά περιέχει ἕνα πανηγύρι στό ὁποῖο ὑποτίθεται ὅτι γιορτάζεται ἡ γέννηση Ἐκείνου πού θά μποροῦσε νά μᾶς λυτρώσει ἀπό τήν δουλεία τῆς πνευματικῆς μας ἀνελευθερίας καί τῆς ὑπαρξιακῆς μας μιζέριας, ὅταν Τόν ἔχουμε ἤδη ἐξορίσει ἀπό τή ζωή μας καί ἀπό τό νόημά της; Ποιό γαμήλιο γλέντι δικαιολογεῖ τούς πανηγυρισμούς καί τίς γιορταστικές ὑπερβολές ὅταν ἔχει ἐκδιωχθεῖ ὁ "νυμφίος"; Τέτοιοι "γάμοι" μοιάζουν περισσότερο μέ κηδεῖες τῶν ὁποίων ἡ λαμπρότητα ὀφείλεται κυρίως στίς ἐνοχές τῶν οἰκείων παρά στήν ἀγάπη καί τή χριστοκεντρική ἐλπίδα.
Ἡ συγκαλυμμένη μελαγχολία τῶν ἡμερῶν μπορεῖ νά κρύβει τό ἐνοχοποιημένο πένθος γιά τόν ἐξοστρακισμό τῆς ἐνσαρκωμένης μας ἐλπίδας· τοῦ προαιώνιου Θεοῦ πού "παιδίον γέγονεν" καί ἀναζητᾶ ἐγκάρδιες φάτνες γιά νά τίς μετατρέψει, φιλοξενούμενος ἐκεῖ, σέ οἴκους τοῦ Πατρός Του.
Παρόλο τόν ξεπεσμό της ὑπάρχει κάτι θετικό καί ἐλπιδοφόρο σ' αὐτή τή συνεχῶς πιό ἐκκοσμικευμένη ἀτμόσφαιρα τῆς γιορτῆς. Ὅσο πιό ψευδεπίπλαστα ἐπιμένουμε νά τή γιορτάζουμε, πνίγοντάς την σέ φῶς ἀπό "νέον" καί πλαστικά πλουμίδια, τόσο πιό κούφια καί ἄπελπις θά εἶναι ἡ γεύση πού θά ἀφήνει. Καί τόσο πιό πολύ ὁ λαός "ὁ καθήμενος ἐν σκότει" θά ἀρχίσει νά ἀναζητᾶ τό Μέγα Φῶς πού τό συλλογικό του ἀσυνείδητο θυμᾶται πώς γνώρισε κάποτε. Ἴσως λοιπόν τότε νά ξαναζητήσει τόν ἀστέρα πού ὁδηγεῖ στή φάτνη. Στήν προσωπική καρδιακή φάτνη τοῦ καθενός πού θά κατανοήσει ὅτι ὅσο ταπεινή καί βρώμικη κι ἄν εἶναι, ὁ Χριστός θά τήν καταδεχθεῖ, θά τήν ἐνοικήσει καί θά τήν μετατρέψει σέ σῶμα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
Μέχρι τότε, ὅσοι ἀπό μᾶς θέλουν νά βρίσκονται κοντύτερα στή φάτνη παρά στά ἀνάκτορα τοῦ Ἡρώδη ἄς προσπαθήσουμε νά ζήσουμε τή γιορτή καί τή ζωή μας μέ τέτοιο τρόπο, ὥστε ἄν κάποιος μᾶς ρωτήσει γιά τό ἀστέρι τῶν μάγων ἤ παρατηρήσει τή δική μας πορεία νά βρεῖ τό σωστό δρόμο. Τότε ἡ χαρά τῆς γιορτῆς θά ξαναβρεῖ τό νόημα καί τήν αὐθεντικότητά της. Τότε ἡ χαρά τῆς γιορτῆς θά ξαναβρεῖ τό νόημα καί τήν αὐθεντικότητά της. Τότε, ἀντί τῆς παθητικῆς μας συμμετοχῆς σέ ψευδοπαρηγορητικά τηλεοπτικά βαριετέ, ἴσως σταθοῦμε ἱκανοί νά ἀπολαύσουμε τήν εὐφρόσυνη καί βιωματική μας συμμετοχή στόν χαρμόσυνο ὕμνο: "Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε
Πηγή : Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: περί Ενανθρωπήσεως του Κυρίου μας


«Χριστός γεννάται, δοξάσατε, Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε, Χριστός επί γης, υψώθηκε. Ασατε τω Κυρίω πάσα η γη.» Μ' ένα λόγο : Ας ευφραίνωνται οι ουρανοί και ας αγάλλεται η γη για τον επουράνιο, που κατόπιν έγινε επίγειος. Ο Χριστός παρουσιάζεται με ανθρώπινο σώμα, αγαλλιάσθε με τρόμο και χαρά. Με τρόμο για την ενοχή της αμαρτίας και με χαρά για την ελπίδα της σωτηρίας. Πάλι διαλύεται το σκοτάδι, πάλι υπάρχει το φως. Πάλι τιμωρείται με σκοτάδι η Αίγυπτος και πάλι ο ισραηλιτικός λαός φωτίζεται με τον πύρινο στύλο. Ο λαός που καθόταν στο σκοτάδι της αγνοίας, ας δη το μεγάλο φως της θεογνωσίας. «Τα αρχαία παρήλθεν, ιδού γέγονε τα πάντα καινά». Το νεκρό γράμμα υποχωρεί. Το πνεύμα επικρατεί. Οι σκιές του νόμου περνούν. Η αλήθεια θριαμβεύει. Ο Μελχισεδέκ, που ήταν ένας τύπος, τώρα δείχνει ποιόν προεσήμαινε, δηλαδή τον Χριστό. Αυτός, που ως Θεός δεν έχει μητέρα, γεννιέται χωρίς πατέρα. Γιατί στον Δημιουργό της φύσεως δεν ισχύουν οι φυσικοί νόμοι. Όλα τα έθνη χειροκροτήστε, γιατί «παιδίον εγεννήθη ημίν, υιός και εδόθη ημίν, ου η αρχή επί του ωμού αυτού και καλείται το όνομα αυτού μεγάλης βουλής άγγελος». Ας φωνάζη δυνατά ο Ιωάννης Βαπτιστής : «Ετοιμάσατε την οδόν Κυρίου». Και εγώ θα φωνάζω την δύναμη και τη σημασία της μεγάλης αυτής ημέρας (των Χριστουγέννων).
Αυτός που είναι άναρχος και αιώνιος, τώρα λαμβάνει αρχή. Αυτός που είναι αυθύπαρκτος , δημιουργείται. Αυτός που είναι άπειρος , χωρείται στην περιορισμένη ανθρώπινη φύση. Αυτός που πλουτίζει με τα αγαθά Του τον κόσμο, γίνεται φτωχός , παίρνοντας ανθρώπινο σώμα, για να πλουτίσω εγώ με την θεότητά Του. Ποιος μπορεί να παραστήσει πόσος είναι ο πλούτος της αγαθότητός Του; Γι' αυτό και συ μαζί με τον Αστέρα τρέξε και μαζί με τους Μάγους φέρε Του για δώρα, χρυσό και λιβάνι και σμύρνα. Τίμησέ Του ως Βασιλέα και Θεό και ως Λυτρωτή, που νεκρώθηκε για σένα. Μαζί με τους ποιμένες δόξασέ Τον, με τους αγγέλους υμνησέ Τον, με τους αρχαγγέλους σκίρτησε από χαρά. Ας είναι κοινή η πανήγυρις των ουρανίων και των επιγείων δυνάμεων.»

(ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ)

Η ενανθρώπηση του Λόγου του Θεού


Παρόλον ότι τα Χριστούγεννα γιορτάζονται μες στην καρδιά του χειμώνα, ο χριστιανός αισθάνεται μια παράξενη ζέστα αυτές τις ημέρες του, "αγίου Δωδεκαημέρου". Αυτή η ζέστα είναι κάπως ακατάληπτη για τους πολλούς. Λένε, ότι τα Χριστούγεννα είναι σπιτική γιορτή, συμμαζώνει τα σκόρπια μέλη της οικογενείας, τα παιδιά και τα εγγόνια, να γιορτάσουνε μαζί με τους γονείς και τους παππούδες τους. Ναι, είναι κι αυτός ένας λόγος. Μα o βαθύτερος λόγος είναι, ότι δίνουμε αυτές τις μέρες το σπήλαιο της ύπαρξής μας, για να γεννηθεί μέσα ο Χριστός. Η αιώνια πορεία του ανθρώπου προς τη λύτρωσή του, προς τη σωτηρία και τη θέωσή του, βρίσκει -με τη γέννηση του Χριστού-ένα βέβαιο και στέρεο Σημείο ν' ακουμπήσει την κουρασμένη αγωνία του: κι αυτό είναι ο σαρκωθείς Λόγος του Θεού. Το βασικώτερο και κρισιμώτερο σημείο στη γιορτή των Χριστουγέννων είναι αυτή η σάρκωση, η ενανθρώπηση του Λόγου του Θεού. Κι αυτό υπογραμμίζει ευστοχώτατα η παράδοση της βυζαντινής αγιογραφίας, που ιστορεί με μια αγία απλότητα το μυστήριο της ενανθρωπήσεως, αποφεύγοντας τις αδιαφόρετες και παραφορτωμένες λεπτομέρειες των δυτικών ζωγράφων, που oι "συνθέσεις" τους θυμίζουν περισσότερο συγκινητικά οικογενειακά γεγονότα ή θεατρικές παραστάσεις και λιγώτερο τη γέννηαη του "δι'ημάς νηπιάσαντος" Χριστού. Ο χριστιανός πρέπει να ιδεί την θείαν "κένωσιν" του Θεού του, που γεννιέται γυμνός μέσα σ'ένα σπήλαιο, για να ενδύσει τον κόσμο. Εκείνος, που είναι ντυμένος τη γη και τον ουρανό, ξεντύθηκε για να ντύσει τον άνθρωπο: Εδώ είναι, που ο άνθρωπος ψαύει το μυστήριο της ενώσεώς του με τον εξ ουρανού καταβάντα Θεόν. Ο άνθρωπος είναι πεσμένος στη λάσπη της γης. Ο Θεός βρίσκεται στα υπερουράνια σκηνώματα. Πώς είναι δυνατόν ο άνθρωπος, να ενωθεί με τον Θεό, δίχως να κατεβεί Εκείνος, ή χωρίς ν' ανεβεί αυτός ο χωματένιος σβώλος γης λίγο πιο πάνω απ' τη λάσπη του; Γι' αυτό λέγει και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: «τo μεν, καταβήναι δει Θεόν προς ημάς, το δέ, ημάς αναβήναι και ούτω γενέσθαι κοινωνίαν Θεού προς ανθρώπους, της αξίας συγκιρναμένης. Έως δ' αν εκάτερον επί της ιδίας μένη, το μεν περιωπής, το δε ταπεινώσεως, άμικτος η αγαθότης και το φιλάνθρωπον ακοινώνητον». Διότι, με την ενανθρώπηση του Χριστού -που "δυνάμει" ελύτρωσε τον άνθρωπο από τα δεσμά της απωλείας και του θανάτου- δεν σώζεται μοιρολατρικά και χωρίς αγώνα ο άνθρωπος. Ο Θεός, από φιλανθρωπία συγκαταβαίνει και γίνεται άνθρωπος, να ενωθεί με τον άνθρωπο, και να τον σώσει -ως εδώ είναι ο πρώτος όρος για τη σωτηρία του. Πρέπει, όμως και ο άνθρωπος να θέλει και να αγωνίζεται για ν' ανεβεί προς το Θεό, που του απλώνει το χέρι του. Αν ο άνθρωπος δεν απλώνει τα χέρια του προς τα υψηλά, το χέρι του Θεού θα μείνει μόνο, χωρίς ανταπόκριση στην ουράνια πρόσκληση της θεώσεως. Επιγραμματικώτατα ο μυστικός και θείος Μάξιμος ο ομολογητής, αποδίδει αυτή την δογματικήν αλήθεια της Ορθοδόξου Εκκλησίας για τη σωτηρία του ανθρώπου: «τoσούτον τω ανθρώπω τον Θεόν ανθρωπίζεσθαι, όσον ο ανθρωπος εαυτόν τω Θεώ δι' αγάπης δυνηθείς απεθέωσε. Και τοσούτον υπό Θεού τον άνθρωπον κατά νουν αρπάζεσθαι προς το γνωστόν, όσον ο άνθρωπος τον αόρατον φύσει Θεόν διά των αρετών εφανέρωσε».

H εικόνα της Γεννήσεως του Ιησού Χριστού και η θεολογική της ερμηνεία


Η Γέννησης του Χριστού, το μέγα αυτό γεγονός της ιστορίας του κόσμου, γιορτάζεται από την Αγία Ορθόδοξο Εκκλησία με δοξολογία και κατάνυξη, που θαυμαστά εκφράζονται στην ηδυμελή υμνογραφία και την ειρηνόχυτο εικονογραφία.Έτσι μέσα στο χώρο της Εκκλησίας ο απλός ορθόδοξος χριστιανός ζει το μυστήριο της σαρκώσεως με τις αισθήσεις του, που μεταμορφώνονται, για να γίνουν μέσα κοινωνίας με το άρρητο. Προσκυνώντας την εικόνα της Γεννήσεως «βλέπει» με τα μάτια του τη θεολογία της Σαρκώσεως και αισθάνεται την ευφροσύνη της ενανθρωπήσεως. Αλλά και ο άγευστος πνευματικής ζωής μελετητής, μπορεί κι' από αυτήν και μόνο την εικόνα ν' αντιληφθεί το πνευματικό μεγαλείο, το μυστικό βάθος και το αισθητικό κάλλος της Ορθοδόξου τέχνης, που συνήθως τη λέμε βυζαντινή.Την εικόνα της Γεννήσεως στην ολοκληρωμένη της μορφή τη βρίσκουμε κυρίως στους έπειτα από την εικονομαχία χρόνους. Στην Ελλάδα μας έχουν σωθεί δύο εκκλησίες του 11ου αι., καθολικά άλλοτε των Μοναστηριών του Οσ. Λουκά και του Δαφνιού, που στα ψηφιδωτά τους βλέπουμε την παράσταση της Γεννήσεως στην αυθεντικώτερή της μορφή. Ας συνοψίσουμε τα βασικά στοιχεία που συνθέτουν την εικόνα.
Το κεντρικό τμήμα καταλαμβάνει βουνό «βραχώδες, αλλ' εύχαρι και φωτεινόχρωμο», που στην κοιλιά του ανοίγεται σκοτεινόχρωμο σπήλαιο και μέσα φάτνη με τον νήπιο Χριστό εσπαργανωμένο, ενώ η Παναγία - Μητέρα του είναι στο πλάι ξαπλωμένη πάνω σ' ένα στρώμα. Άλλοτε εικονίζεται καθισμένη ή γονατιστή. Πίσω από τη φάτνη προβάλλουν τα κεφάλια τους δύο αγαθά ζώα, βόδι και ονάριο ζεσταίνοντας το θείο Βρέφος με την αναπνοή τους. Έξω από το σπήλαιο, στο κάτω άκρο της εικόνας, κάθεται συλλογισμένος ο Ιωσήφ έχοντας ίσως ακόμη το σαράκι της αμφιβολίας μέσα του. Στην άλλη άκρη της εικόνας παριστάνεται το πρώτο λουτρό, που έκανε η μαία Σαλώμη στο Νεογέννητο.
Δεξιά κι' αριστερά από το βουνό άγγελοι προσκυνούν και δοξολογούν το Χριστό ή φέρνουν στους ποιμένες, που ξενυχτούν, το χαροποιό άγγελμα. Ένα τσοπανόπουλο κάθεται διπλοποδισμένο παίζοντας φλογέρα. Ζωγραφίζονται ακόμη και άλλοι τσοπάνοι με τα κοπάδια τους. Από την άλλη άκρη έρχονται ντυμένοι με τις εξωτικές τους φορεσιές οι τρεις Μάγοι κομίζοντας τα βασιλικά τους δώρα. Ο λαμπρός αστέρας, που τους οδηγούσε, έχει σταθεί πάνω από το σπήλαιο, «ωσάν δροσοσταλίδα κρεμάμενη άνωθεν της κεφαλής του Χριστού», όπως γράφει ο μακαριστός Φώτης Κόντογλου. Ο ίδιος αγιογράφος - συγγραφέας ολοκληρώνει την περιγραφή της παραστάσεως με τη λιτή φύση, που τη στολίζει: «Άγρια πρινάρια και ευώδη χόρτα, μυρσίνες, θυμάρια και αλλά στολίζουν ταπεινά τους βράχους, όπως τα βλέπει κανένας εις τα ευλογημένα βουνά της πατρίδος μας».
Είπαμε στην αρχή, ότι η εικόνα φανερώνει τη θεολογία, τον πνευματικό χαρακτήρα της Γεννήσεως. και πριν να δούμε το καθένα στοιχείο της συνθέσεως τί συμβολικά αποκαλύπτει, ας δούμε ολόκληρη τη σύνθεση μαζί και την τεχνοτροπία της. Η σύνθεση στοιχείων από την ιστορική πραγματικότητα (βουνό, σπήλαιο, φάτνη, κ.λ.π.) με το πνευματικό στοιχείο του Ουρανού, που συμβολίζει το χρυσό βάθος της εικόνας, καθώς και ο αντιρεαλιστικός δισδιάστατος χαρακτήρας της ζωγραφικής μας δίνουν οπτικά τη σύνθεση του γήινου και του θείου, την ένωση του ανθρωπίνου και του θείου. Και αυτό γιατί ούτε ανθρωποποιεί την παράσταση σαν μια παχυλή ειδωλοποίηση στον καθρέφτη, ούτε αφαιρεί την ιστορικότητα των γήινων στοιχείων και συστατικών, αλλά τα μεταμορφώνει. Η σύνθεση ακολουθεί περισσότερο — στις λεπτομέρειες ιδίως — την υμνογραφική παράδοση, που έχει σχέση με τα λεγόμενα Απόκρυφα Ευαγγέλια. Έτσι ζωγραφίζεται σπήλαιο σκοτεινόχρωμο, σαν τη σκοτεινιά του προχριστιανικού κόσμου, όπου λάμπει κατάλευκο το εσπαργανωμένο Βρέφος.
Στη Δυτική ζωγραφική ο μικρός Χριστός εικονίζεται γυμνός, ενώ το Ευαγγέλιο σαφώς μας λέει «και σπαργάνωσεν αυτόν και ανέκλινεν αυτόν εν τη φάτνη» (Λουκ. Β' 6).Τα δύο ζωντανά μας υπενθυμίζουν κάθε φορά που προσκυνούμε την εικόνα ότι «Έγνω βους τον κτησάμενον και όνος την φάτνην του Κυρίου αυτού, Ισραήλ δε με ουκ έγνω και ο λαός μου ου συνήκεν» ( Ησαΐας Α', 3)Την κεντρική θέση στη σύνθεση κατέχει μαζί με το Χριστό η Παναγία και έχει κανείς την εντύπωση, ότι αποτελούν τον κεντρικό κύκλο δείχνοντας τη σημασία της Παναγίας στο σχέδιο της σωτηρίας του ανθρώπου, αλλά και δια της Παναγίας τονίζεται η σημασία του ανθρωπίνου γένους και η συμβολή του στη θεία συγκατάβαση. Ο Ιωσήφ μένει έξω από το κύκλωμα αυτό. Έτσι αμέσως με την πρώτη ματιά συνειδητοποιεί ο πιστός ότι άνανδρος η σύλληψις, και ο 'Ιωσήφ, καθώς μάλιστα κάθεται συλλογισμένος, επιβεβαιώνει με την άγνοια του, αλλά και την αμφιβολία του το μέγα μυστήριον. Ένα τροπάριο της Εκκλησίας θαρρείς ότι υπομνηματίζει αυτήν την αμφιβολία:
«Τάδε λέγει Ιωσήφ προς την Παρθένον Μαρία, τι το δράμα τούτο, ο έν σοι τεθέαμαι; Απορώ και εξίσταμαι και τον νουν καταπλήττομαι.... ουκ έτι φέρω λοιπόν, το όνειδος ανθρώπων...».
Η σκεπτική στάση του Ιωσήφ δίνει κουράγιο σ' όσους ταλαιπωρούνται από λογισμούς αμφιβολίας, όσον άφορα τη μυστηριακή Γέννηση. Όσοι δεν μπορούν να δεχτούν με απλή καρδιά, το μήνυμα του Ευαγγελίου, όπως οι καλόκαρδοι ποιμένες, ελπίζουν στο έλεος του Θεού για την υπέρβαση των αμφιβολιών και των διαφόρων δεινών λογισμών. Γιατί σε άλλο τροπάριο ο Ιωσήφ θα δώσει την απάντηση:
«Εγώ, φησί, τους προφητας ερευνήσας και χρηματισθείς υπό αγγέλου πέπεισμαι ότι Θεόν γεννήσει η Μαρία ανερμηνεύτως».
Οι Μάγοι — σοφοί και καλοπροαίρετοι αναζητητές της αλήθειας του καιρού τους γίνονται εδώ εκπρόσωποι όλων όσων ψάχνουν και πορεύονται δρόμους μακρυνούς, για να βρουν την ένσαρκο αλήθεια, που είναι ο τεχθείς Χριστός.Μένει ακόμα η τρυφερή λεπτομέρεια του πρώτου λουτρού του Βρέφους. Ίσως παραξενεύει καμιά φορά τους πιστούς η σκηνή αυτή, αλλά η Παράδοση τη δέχεται ήδη από τον 6ον αι. μέχρι σήμερα με σποραδικές εξαιρέσεις. Στο τρυφερό αυτό γεγονός, εκτός από μία οικειότητα, που προσδίδουν στην εικόνα ορισμένοι θεολόγοι, βλέπουν μιαν ακόμη επίρρωση στην πίστη της σαρκώσεως και ενανθρωπήσεως του Λόγου. Κι' ακόμη με το βύθισμα στο λουτρό πιστεύουν ότι προεικονίζεται η Βάπτισις του Κυρίου.
Αν κάνουμε μια σύγκριση με την εικονογραφία στη Δύση, ιδίως μετά από την Αναγέννηση, θα βρούμε αρκετές διαφορές, που μερικές σημαίνουν τη διαφορά του πνεύματος ανάμεσα στις δυο παραδόσεις. το σπήλαιο γίνεται ένας στάβλος ιδωμένος με ρομαντική ματιά, που όλο και τον εξωραΐζει. Η Παναγία είναι μια όμορφη χωριατοπούλα και ο Χριστός ένα χαριτωμένο παχουλό μωρό, που εικονίζεται μάλιστα γυμνό. Ο Ιωσήφ παίρνει θέση δίπλα στο Βρέφος, ισάξια με την Παναγία. Η προσκύνηση των Μάγων μετατρέπεται σε μια πολυπρόσωπη παρέλαση της αριστοκρατίας του καιρού του ζωγράφου. Ο συναισθηματισμός με τις ρομαντικές προεκτάσεις του και κάποτε τις κλασσικιστικές αναμνήσεις του παραμερίζει το Μυστήριο μεταλλάσσοντας τη συμβολική απεικόνιση του αρρήτου αυτού μυστηρίου σε ωραία καταγραφή ενός μυθικό - ιστορικού γεγονότος μέσα στα πλαίσια της Ουμανιστικής αμορφίας και της καλομελετημένης αρμονίας.
Επιστρέφοντας στην Ορθόδοξη Εικόνα της Γεννήσεως βλέπουμε πράγματα, που ξεπερνούν τη λογική και την καλοστημένη τάξη. Βλέπουμε πράγματα για την κρίση μας παράδοξα. Ο Χριστός π.χ. να εικονίζεται στη φάτνη και συγχρόνως και στο λουτρό. Οι Μάγοι να παριστάνονται δύο φορές. Το χρόνο ο ορθόδοξος ζωγράφος τον χρησιμοποιεί ελεύθερα, γιατί ο Χριστός είναι έξω από το χρόνο. Γιατί κι' αν σαρκώθηκε και γεννήθηκε σε μια ιστορική στιγμή, δεν παύει να είναι χτες και σήμερα και αύριο ο Ιδιος. Αυτή την υπέρβαση του χρόνου, το λειτουργικό χρόνο, όπου τα πάντα είναι παρόν, μας παρουσιάζει με τα μέσα της η ζωγραφική.
Η ορθόδοξη εικόνα της Γεννήσεως μορφοποιεί τη θεολογία της Εκκλησίας, βρίσκοντας το μέτρο ανάμεσα στο θεϊκό και το ανθρώπινο, δοξολογεί με χρώματα και σχήματα, με τρυφερότητα, αλλά χωρίς γλυκερότητα, την ενανθρώπηση και προσφέρει στον πιστό την πύλη για την είσοδο στο Μυστήριο, αλλά και την αισθητική χαρά και ευφροσύνη της αληθινής τέχνης.

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

Ποιμαντορική εγκύκλιος Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αιτωλίας & Ακαρνανίας κκ Κοσμά, για τις Άγιες ημέρες της Γεννήσεως του Κυρίου


Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ
( ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΥΠ’ ΑΡΙΘ. 39 )

ΚΟΣΜΑΣ
ΧΑΡΙΤΙ ΘΕΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ


Προς το Χριστεπώνυμον Πλήρωμα της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως

«Ετέχθη υμίν σήμερον Σωτήρ…» (Λουκ. β ,11)
Τέκνα του Γεννηθέντος Σωτήρος Χριστού, αγαπητά και περιπόθητα!
Χαρμόσυνο και αφυπνιστικό ακούσθηκε τη νύχτα της Γεννήσεως το λυτρωτικό μήνυμα από τα χείλη των αγγέλων. «Ιδού γαρ ευαγγελίζομαι υμίν χαράν μεγάλην ήτις έσται παντί τω λαώ, ότι ετέχθη υμίν σήμερον Σωτήρ…» (Λουκ. β , 10-11).Οι άγιοι άγγελοι ανήγγειλαν στους ποιμένες και σε όλο τον κόσμο βέβαια, ότι ήλθε το πλήρωμα του χρόνου για να εκπληρωθούν οι λόγοι των προφητών του Ισραήλ, αλλά και οι χρησμοί όλων των λαών της γης, οι οποίοι περίμεναν με αγωνία τον Λυτρωτή και Σωτήρα όλου του κόσμου. Kυριαρχούσε ο πόθος για μια αλλαγή και λύτρωσι.
Από παντού εκφραζόταν η ελπίδα ότι θα έλθη ο δυνατός, ο σοφός, ο άγιος ο οποίος θα συντρίψη το κακό, θα φωτίση τον κόσμο και θα απαλλάξη την ανθρωπότητα από τα δεινά που την μάστιζαν, θα την ελευθερώση από την άβυσσο στην οποία την κατεκρήμνισε η αποστασία.
Πολλοί θέλησαν είτε με την φιλοσοφία τους, είτε με την επιστήμη τους, είτε με την ψευτοθεότητά τους και τόσα άλλα, να σώσουν την ανθρωπότητα από την κατάπτωσι και τη φθορά αλλά δεν το κατόρθωσαν.
«Ήλθε όμως το πλήρωμα του χρόνου… και ο Θεός Πατήρ εξαπέστειλε τον Υιόν Αυτού, γενόμενον εκ γυναικός..» (Γαλ. δ , 4).Ο άπειρος Θεός, ο Δημιουργός των πάντων, ο Ένας της Αγίας Τριάδος, μέσα από τα πανάγια σπλάχνα της Παναγίας κόρης της Ναζαρέτ, Μαριάμ, γεννήθηκε ως βρέφος αδύναμο στη μικρή πόλι της Ιουδαίας, τη Βηθλεέμ.Εκείνη τη νύχτα της Γεννήσεως έληξε το δράμα της ανθρωπότητος, οι χιλιετίες της αναμονής έφθασαν στο τέλος τους.Αυτή η φανέρωσι του Θεού στον κόσμο μας και στη ζωή μας, η άληθινή και πραγματική εισαγωγή του ως ανθρώπου στην οικουμένη (Εβρ. ι , 6), έφερε τη σωτηρία και τη λύτρωσι του κόσμου.
Και τι δεν μας προσέφερε ο Κύριος με την ενανθρώπησί Του! Μας απεκάλυψε την αληθινή πίστι. Μας απεκάλυψε τον Τριαδικό Θεό μας. «Οι εν σκότει και σκια… εύρομεν την αλήθειαν» (δηλ. την αληθινή πίστι).Όλη η ανθρωπότητα ήταν βυθισμένη στην ειδωλολατρία. Τα πάντα λατρεύονταν ως θεοί, εκτός από τον αληθινό Θεό. Μας χάρισε το αληθινό φως και μας έκανε Χριστιανούς. Μας ελύτρωσε από τα δεσμά του διαβόλου, από την αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο. Μόνον ο Κύριος Ιησούς Χριστός είπε στον άνθρωπο: «Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου» (Μαρκ. ζ , 47).Ήλθε ανάμεσά μας και μας έφερε την αληθινή, την μόνιμη ειρήνη. Όχι την επιφανειακή, του κόσμου την ειρήνη. Μας έφερε τη δική Του, την θεία, την εσωτερική ειρήνη, αφού μας ελευθέρωσε από την ρίζα της ταραχής και την πικρία της αμαρτίας, συμφιλίωσε το Θεό με τον άνθρωπο, ένωσε τον ουρανό με τη γη.Μας δίδαξε την γνησία, την καθαρή, την ανόθευτη αγάπη. Έδωσε στον άνθρωπο την πραγματική του αξία, εξύψωσε τη γυναίκα, ετίμησε το παιδί ως αγγελική ύπαρξι, ελευθέρωσε το δούλο και τον τίμησε ως εικόνα του Θεού, έδωσε στην ένωσι ανδρός και γυναικός μέσα στην οικογένεια, ιερό και μυστηριακό χαρακτήρα.
Κυρίως όμως, ο Θεός κατέβηκε μέχρι τον άνθρωπο ώστε ο άνθρωπος να υψωθή μέχρι τον Θεό, ο Θεός μετέσχε της δικής μας ανθρωπίνης φύσεως για να μετάσχη ο άνθρωπος της θείας.

«Ετέχθη υμίν σήμερον Σωτήρ…»!
Έχοντας υπ’ όψιν όλα αυτά, μπορεί κάποιος να ακούση τον ακατάστατο λογισμό του και να ρωτήση: Αφού ο Χριστός έσωσε τον κόσμο και του χάρισε όλα αυτά τα δώρα, γιατί σήμερα η κοινωνία μας δεν ζη τη χαρά, την ειρήνη, την ευτυχία; Γιατί, ιδιαιτέρως στην εποχή μας τόσο έντονα δοκιμάζεται ο κόσμος, η πατρίδα μας;Αγαπητοί, ο Χριστός μας έγινε άνθρωπος, μας προσέφερε και μας προσφέρει τη σωτηρία. Εμείς όμως δεν Τον πιστέψαμε, δεν Τον αγαπήσαμε, δεν Τον δεχθήκαμε.
Αναζητήσαμε φιλοσοφικά συστήματα, θεωρίες, ιδεολογίες, επιστημονικές ανακαλύψεις για να επιτύχουμε και να εδραιώσουμε την ειρήνη, τη χαρά, την ευημερία, την ευτυχία. Μόνον μ’ αυτά όμως – και ας το δεχθούμε – αποτύχαμε χωρίς Χριστό.Επιλήσμονες και αγνώμονες, περιφρονούμε και σήμερα τον Νηπιάσαντα Κύριο, πορευόμαστε με οδηγό μόνο το θέλημά μας, αν και λεγόμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Νοθεύσαμε το δόγμα, εκκοσμικεύσαμε το χριστοκεντρικό μας ήθος, προδίδουμε την αγία εκκλησιαστική μας παράδοσι, αλλοιώνουμε την διδαχή των Πατέρων μας, δεν επιτρέπουμε στον Σωτήρα Χριστό να οδηγήση τη ζωή μας.Ο νεοπλουτισμός, ο εγωκεντρισμός, η έξαρσι του συμφέροντος, η υποδούλωσι στις ηδονές της σαρκός μέχρι της κτηνώδους διαστροφής, μας αποξένωσαν από τη χάρι και την ευλογία του Θεού μας.
Τι κρίμα αλήθεια! Αυτός ο κόσμος μας, ο πολιτισμένος και τάχα έξυπνος, αρνείται και υποφέρει, σφαδάζει, συντρίβεται, χάνεται. Και ζητάει λυτρωτή, σωτήρα, όπως η προ Χριστού ανθρωπότητα.
Υπάρχει αλήθεια ελπίδα σωτηρίας; Δόξα τω Θεώ, υπάρχει!Σήμερα Χριστούγεννα, ας θελήσουμε να δεχθούμε την αλήθεια. «Ετέχθη υμίν σήμερον, Σωτήρ».Εφ’ όσον θα επιμένουμε να απομακρύνουμε τον Γεννηθέντα Σωτήρα από την καρδιά μας, από την οικογένειά μας, από την παιδεία μας, από την πατρίδα μας, ρακένδυτοι, εξαθλιωμένοι, δούλοι των σκοτεινών δυνάμεων, θα είμαστε και υποτελείς στα φοβερά πάθη μας, θα φιλοξενούμε πάντοτε μέσα μας την αγωνία, τη δυστυχία και το σπουδαιότερο, θα πορευόμαστε με την αμαρτωλότητά μας στην αιώνια απώλεια.γι’ αυτό όσο κι αν η ζόφωσι των ημερών μας και των σκοτισμένων υπευθύνων και ανευθύνων θέλει να αποκρύψη το θείο Βρέφος από τους ανθρώπους, θέλει να σκοτώση την πίστι μας, την αγάπη μας για τον Σωτήρα μας Χριστό, εμείς ας ανοίξωμε την καρδιά μας σήμερα, για να γεννηθή και να μείνη μόνιμα μέσα μας.
Ένα είναι το σωτήριο φάρμακο: Η προσωπική μας μετάνοια, η συνειδητή μετάνοια όλων των Ελλήνων, η επιστροφή μας στη Βηθλεέμ.
Όπως έφερε με την ενανθρώπησί Του ο Κύριος τη σωτηρία, έτσι και σήμερα θα φέρη και στην πατρίδα μας, στην οικογένειά μας, στον καθένα μας τη λύτρωσι.
Εύχομαι πατρικά, αυτά τα Χριστούγεννα να είναι αληθινά και σωτήρια για όλους μας.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ