Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2015

Εναρξη σχολης γονεων της Ιερας μας Μητροπόλεως

Εν Ιερά Πόλει Μεσολογγίου, τη  30η  Οκτωβρίου 2015

ΔΕΛΤΙΟΝ  ΤΥΠΟΥ
Έναρξη της Σχολής Γονέων της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας στο Αγρίνιο

Συμπληρώθηκαν δέκα (10) χρόνια λειτουργίας της Σχολής Γονέων της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Η Σχολή Γονέων υπήρξε μια από τις πρώτες ποιμαντικές πρωτοβουλίες του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας, Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμά, στην Ιερά Πόλη του Μεσολογγίου και στο Αγρίνιο. Σκοπός η ενίσχυση του θεσμού της οικογένειας. Από το βήμα της Σχολής έχουν πραγματοποιηθεί περισσότερες από  80  ομιλίες από διακεκριμένους και ειδικούς ομιλητές. Επίσκοποι, Κληρικοί, Αγιορείτες Πατέρες, Καθηγητές Πανεπιστημίου, Παιδαγωγοί, Ψυχίατροι και Εκπαιδευτικοί ανέπτυξαν ποικιλία θεμάτων, που απασχολούν πολύπλευρα  την οικογένεια και τον σημερινό άνθρωπο.
Η πρώτη συνάντηση για την φετινή χρονιά στην πόλη του Αγρινίου θα πραγματοποιηθεί την προσεχή Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2015 και ώρα 18:30’ στην αίθουσα εκδηλώσεων του Παπαστρατείου Μεγάρου της Γυμναστικής Εταιρείας.
Μετά την ακολουθία του Αγιασμού, που θα τελέσει ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Κοσμάς, η Διευθύντρια του Παιδοψυχιατρικού Τμήματος του Καραμανδάνειου Νοσοκομείου Πατρών κ. Βιολέτα Σιγάλα, θα αναπτύξει το θέμα: «Οι δύσκολες καθημερινές συμπεριφορές των παιδιών».
Βιογραφικό της ομιλήτριας
Η κ. Βιολέτα Σιγάλα είναι ένα πρόσωπο με σημαντική πρόσβαση στον οικογενειακό χώρο και ιδιαίτερη ευαισθησία στον κόσμο των παιδιών ως Διευθύντρια του Παιδοψυχιατρικού Κέντρου του Καραμανδάνειου Νοσοκομείου Πατρών.
Η κ. Σιγάλα τελείωσε την Ιατρική Σχολή Αθηνών και έκανε την ειδικότητά της στο Νοσοκομείο Παίδων «ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ». Διετέλεσε επιμελήτρια στο Κέντρο Ψυχικής Υγιεινής στην Αθήνα, στο κοινοτικό πρόγραμμα κινητής μονάδας ψυχιατρικής περίθαλψης.  Για επτά χρόνια υπηρέτησε ως επιμελήτρια Α’ στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Ρίου, ενώ στη συνέχεια έγινε Διευθύντρια του Παιδοψυχιατρικού Κέντρου του Καραμανδάνειου Νοσοκομείου Πατρών, όπου προσφέρει τις υπηρεσίες της τα τελευταία 15 χρόνια. Αξίζει να σημειώσουμε ότι το συγκεκριμένο παιδοψυχιατρικό κέντρο είναι το μοναδικό κέντρο στην ευρύτερη περιφέρεια της Πελοποννήσου, Δυτικής Ελλάδος και Ηπείρου. Έχει οριστεί επίσης από το Υπουργείο Παιδείας ως αρμόδιο Κέντρο για τη διάγνωση και πιστοποίηση παιδιών με μαθησιακές δυσκολίες.

Εκ  του  Γραφείου  Τύπου  και  Επικοινωνίας της  Ιεράς  Μητροπόλεως

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015

Το ιστορικό της εορτής της Αγίας Σκέπης της Θεοτόκου



Στο παρεκκλήσιο της αγίας Σωρού, που βρισκόταν στην νότια πλευρά του ναού των Βλαχερνών της Κωνσταντινουπόλεως, φυλάσσονταν η Αγία εσθήτα, ο πέπλος και μέρος της τιμίας ζώνης της Υπεραγίας Θεοτόκου. Σε μια αγρυπνία αυτού του παρεκκλησίου, μετείχε και ο Άγιος Ανδρέας ο διά Χριστόν σαλός (έζησε επί αυτοκράτορος Λέοντος του μεγάλου, 4ος αιών Μ. Χ. περίπου), με τον μαθητή του Επιφάνιο, και έναν ακόλουθό του Επιφανίου. Ο μακάριος Ανδρέας μάλιστα, είχε την συνήθεια να παραμένει στην αγρυπνία όση ώρα μπορούσε, άλλοτε μέχρι τα μεσάνυκτα κι άλλοτε μέχρι το πρωί.
Ήταν η ώρα περίπου Τετάρτη νυκτερινή (με το βυζαντινό ωρολόγιο), οπότε βλέπει ο μακάριος Ανδρέας τη Θεοτόκο Μαρία να προχωρεί απ’ τις βασιλικές πύλες προς το Θυσιαστήριο. Φαινόταν πολύ υψηλή, και είχε λαμπρή τιμητική συνοδεία λευκοφόρων αγίων. Ανάμεσά τους ξεχώριζαν ο τίμιος Πρόδρομος και ο Θεολόγος Ιωάννης, που παράστεκαν δεξιά κι αριστερά τη Θεοτόκο. Από τους λευκοφόρους, άλλοι προπορεύονταν και άλλοι ακολουθούσαν ψάλλοντας ύμνους και άσματα πνευματικά.
Όταν πλησίασε στον άμβωνα, είπε ο όσιος Ανδρέας στον Επιφάνιο:
-Βλέπεις, παιδί μου, την Κυρία και Δέσποινα του κόσμου;
-Ναι, τίμιε πάτερ, αποκρίθηκε ο νέος.
Η Θεοτόκος εν τω μεταξύ είχε γονατίσει και προσευχόταν για πολλή ώρα. Παρακαλούσε τον Υιό της για τη σωτηρία του κόσμου, και έραινε με δάκρυα το άγιο πρόσωπό της. Μετά τη δέηση μπήκε στο θυσιαστήριο, όπου προσευχήθηκε για τους πιστούς που αγρυπνούσαν εκείνη την ώρα.

Όταν ολοκλήρωσε τη δέησή της, έβγαλε από την άχραντη κεφαλή της το αστραφτερό μαφόριο με μια κίνηση χαριτωμένη και σεμνή, και καθώς ήταν μεγάλο και επιβλητικό, το άπλωσε σαν Σκέπη με τα πανάγια χέρια της επάνω στο εκκλησίασμα. Έτσι απλωμένο το έβλεπαν και οι δύο τους για πολύ ώρα, να εκπέμπει δόξα Θεϊκή σαν ήλεκτρο. Όσο φαινόταν εκεί η Κυρία Θεοτόκος, φαινόταν και η ιερή αισθήτα να σκορπίζει τη χάρη της. Όταν εκείνη άρχισε να ανεβαίνει στον ουρανό, άρχισε και η Θεία Σκέπη να συστέλλεται λίγο- λίγο και να χάνεται. Το ιερό αυτό μαφόριο που φυλασσόταν εκεί, στον άγιο αυτό ναό, συμβόλιζε τη χάρη που παρέχει η Θεοτόκος στους πιστούς.
Αυτό λοιπόν το θαυμαστό γεγονός, της ζωντανής παρουσίας της Κυρίας των Αγγέλων μεταξύ των τέκνων της, και η διαρκής προστασία που από αυτήν παρέχεται στην στρατευομένη Εκκλησία, εορτάζεται από όλους τους ορθοδόξους την πρώτη του Οκτωβρίου μηνός. Μετά όμως από την εποποιεία του 1940 – 1941, η Ιερά σύνοδος της καθ’ Ελλάδαν Εκκλησίας, το 1952, έκρινε σκόπιμο να μεταθέσει τον εορτασμό από την πρώτη Οκτωβρίου, στην εικοστή ογδόη του ιδίου μηνός, και διότι η θαυμαστή Ελληνική νίκη του πολέμου εκείνου ήταν έργο της Υπερμάχου Στρατηγού του γένους μας, αλλά και διότι πολλές μαρτυρίες πολεμιστών του Ιερού εκείνου αγώνος, βεβαίωναν πως η Παναγία μας, «προσβεβλημένη» λες από τον Ιταλοκίνητο τορπιλισμό της Έλης στην Τήνο, ανήμερα της εορτής της Κοιμήσεώς Της τον Αύγουστο του 1940, προπορευόταν των μαχομένων στρατιωτών του μετώπου, και προστάτευε τους στρατιώτες μας στα Βορειοηπειρωτικά βουνά, στις θάλασσες και στους κάμπους, όπου δηλ. οι αμυνόμενοι υπεράσπιζαν πατρίδα και Πίστη!
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι δύο σημαντικότερες εθνικές εορτές μας, έχουν το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό να συνεορτάζονται με μία γιορτή της παναγίας. Την 25η Μαρτίου γιορτάζουμε τον ευαγγελισμό της Θεοτόκου, και την 28η Οκτωβρίου, την Αγία Σκέπη της Θεοτόκου. Η εορτή αυτή τελείται ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τη μητέρα του Θεού για τη σκέπη και την προστασία της στον αγώνα των Ελλήνων απέναντι στους αλαζόνες Ιταλούς, αρχικά, και, αργότερα, σε όλη τη διάρκεια της εθνικής αντιστάσεως.
Ήταν μία αντίσταση στην απολυταρχική βία, στην άκρως αλαζονική απαίτηση να παραδώσουμε με τη θέλησή μας τμήματα του εθνικού εδάφους, να προδώσουμε τα κεκτημένα δικαιώματά μας με αγώνες και με το αίμα των προγόνων μας. Η ελληνική ψυχή όμως έδωσε την απάντηση που έπρεπε, είπε το περήφανο ΟΧΙ, και ξεκίνησε έναν αγώνα για τα ιερά και τα όσια της πατρίδος μας, με αποτέλεσμα να αιφνιδιάσει δυσάρεστα τους εισβολείς, να τους χαρίσει ιδιαίτερα ταπεινωτικές ήττες και να τους αναγκάσει να αποσυρθούν μέσα από τα σύνορα, περιμένοντας εκεί τη βοήθεια των συμμάχων!
Είναι όμως απαραίτητο στο σημείο αυτό να κάνουμε μία σύντομη ιστορική αναδρομή, και να δούμε τα γεγονότα με τη σειρά. 28 Οκτωβρίου του 1940, στις τρεις τα ξημερώματα, ο Ιταλός πρεσβευτής στην Αθήνα Γκράτσι, επισκέπτεται στην οικία του τον πρωθυπουργό της Χώρας Ιωάννη Μεταξά, και του επιδίδει τελεσίγραφο με το οποίο ζητούσε, μέσα σε τρεις ώρες, την ελεύθερη διέλευση και στάθμευση των ιταλικών στρατευμάτων στην Ελλάδα. Με το υπερήφανο «ΟΧΙ», και τη φράση « Πόλεμος λοιπόν », ο Μεταξάς απορρίπτει το ιταλικό τελεσίγραφο και απευθύνει διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό. Αρχίζει έτσι η ιταλική επίθεση κατά της Ελλάδος στο Βορειοηπειρωτικό μέτωπο, την ώρα που ο λαός διαδηλώνοντας στους δρόμους της Αθήνας κατά της Ιταλίας, τρέχει με ενθουσιασμό να καταταγεί και να πολεμήσει στο μέτωπο.
Σε λίγες μόνο μέρες, οι εισβολείς εκδιώχθηκαν από το ελλαδικό έδαφος από επιστρατευμένες κυρίως δυνάμεις, με ανεπαρκή μεταφορικά μέσα και εφοδιασμό, αλλά με τη συνδρομή των χωρικών (ανδρών και γυναικών) της Μακεδονίας και της Ηπείρου, που έσπευσαν στο εθνικό προσκλητήριο, και έπαιξαν ουσιαστικό ρόλο στον ανεφοδιασμό. Για να κάμψουν το ηθικό του ελληνικού λαού, οι Ιταλοί άρχισαν τον βομβαρδισμό ελληνικών πόλεων. Η ελληνική αντεπίθεση στο μέτωπο, άρχισε στις 14 Νοεμβρίου 1940, και γρήγορα οι δυνάμεις μας διέρρηξαν την ιταλική αμυντική γραμμή. Στις 22 Νοεμβρίου οι Έλληνες στρατιώτες εισέρχονταν στην Ελληνικότατη Κορυτσά. Η προέλαση συνεχίστηκε αργά αλλά αποφασιστικά, και στις 6 Δεκεμβρίου, ο ελληνικός στρατός καταλάμβανε το λιμάνι των Αγίων Σαράντα. Στη συνέχεια ο ελληνικός στρατός πήρε στα χέρια του την πρωτοβουλία, πέρασε σε ορμητική αντεπίθεση, πέταξε τους επιδρομείς έξω από τα ελλαδικά εδάφη, και τους καταδίωξε μέσα στο «αλβανικό» έδαφος, κατατροπώνοντας τους.
Μήπως όμως χρειάζεται να αναζητήσουμε κάποια ερμηνεία για όλα αυτά τα γεγονότα; Και ποια σχέση έχουν με την εισαγωγική αναφορά μας στην Σκέπη της Παναγίας; Δεν χωράει αμφιβολία ότι η εποποιία του 1940, αποτελεί ένα θαύμα, είναι ένα από τα πολλά θαύματα στην ιστορία των Ελλήνων. Δεν μπορεί όλα αυτά να είναι καρπός αποκλειστικά ανθρώπινου αγώνος. Η θεϊκή χάρη συνεργάσθηκε με την ανθρώπινη προσπάθεια. Και είναι δίκαιο, που μαζί με τα θριαμβευτικά σαλπίσματα πάνω από τους τάφους των ηρώων, σήμαναν δοξαστικές καμπάνες για ένα Ευχαριστώ! στην Παναγία, εκείνη, στην οποία η εθνική συνείδηση απέδωσε για μια ακόμα φορά τα Νικητήρια! Στη Σκέπη των αγωνιστών, στην Ελευθερώτρια των σκλαβωμένων!
Γιατί στα κρίσιμα χρόνια του πολέμου οι Έλληνες εμπιστεύθηκαν στα χέρια της Παναγίας τον αγώνα τους. Ζήτησαν τη μητρική προστασία της για να υπερασπιστούν τα δίκαιά τους. Και ήταν τόση η πίστη τους, ώστε την έβλεπαν να τους εμψυχώνει και να τους σκεπάζει, καθώς πολεμούσαν απεγνωσμένα στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου και της Τρεμπεσίνας. Η άλλοτε Υπέρμαχος Στρατηγός των Ρωμιών, γίνεται η Αγία Σκέπη των αγωνιστών, και έτσι το θαύμα επαναλαμβάνεται. Χάρη στην πίστη που θερμαίνει τις ψυχές τους, οι μαχητές περιφρονούν τη λογική των αριθμών, και αντιστέκονται στις σιδερόφρακτες εχθρικές στρατιές με ηρωισμό που κινεί τον παγκόσμιο θαυμασμό.
Για τους λόγους αυτούς η εκκλησία σήμερα, δηλαδή όλοι εμείς, ανυμνούμε τη Σκέπη της Παναγίας, και την παρακαλούμε να μας σκεπάζει πάντα με την αγάπη της, μα και να στέκεται πάντα δίπλα, βοηθός και συμπαραστάτης στο έθνος μας, σε κάθε καλό αγώνα, γιατί τη βοήθεια της την έχουμε το ίδιο ανάγκη και στον καιρό της ειρήνης. Μπορεί να μην υπάρχει σήμερα άμεση εθνική απειλή και άμεσος κίνδυνος πολέμου, μπορεί να μην υπάρχει Χίτλερ ή Μουσολίνι, υπάρχει όμως ένας άλλος εισβολέας, ο ευδαιμονισμός, ο οποίος ίσως να είναι και πιο επικίνδυνος, αφού προσπαθεί να αλώσει τις συνειδήσεις μας, ώστε να ξεχάσουμε την ιστορία μας, να αποσπάσει την προσοχή μας από τα σοβαρά προβλήματα, προσφέροντας μας τέρψη με θεάματα, ώστε να κάνει μία όχι στρατιωτική αλλά μία πνευματική – τηλεοπτική κατοχή στις καρδιές μας.
Έχουμε καιρό όλοι μας να παρακολουθούμε με απληστία σίριαλ, που μας διδάσκουν πως μπορούμε να χαλάσουμε πολύ εύκολα τις οικογένειες μας, τα κύτταρα του έθνους μας, δεν έχουμε όμως καιρό να διαβάσουμε την ιστορία μας, να γνωρίσουμε με ποιους αγώνες των προγόνων μας μπορούμε εμείς σήμερα να ζούμε ελεύθεροι, αλλά και να διαβάσουμε συγκλονιστικές μαρτυρίες αγωνιστών της εθνικής αντιστάσεως, οι οποίοι στον υπεράνθρωπο αγώνα τους πάνω στα παγωμένα βουνά έβλεπαν την Παναγία ζωντανά, και έπαιρναν κουράγιο να συνεχίσουν.
Ας είναι λοιπόν ο εορτασμός αυτός, έναυσμα να ασχοληθούμε όλοι περισσότερο με την ιστορία μας, ένα μνημόσυνο για όσους έπεσαν ηρωικά στον πόλεμο, και μία ελάχιστη τιμή ευγνωμοσύνης στην μητέρα μας και Μητέρα του Θεού, την Παναγία μας.
Απολυτίκιον. Ήχος α. Της ερήμου πολίτης.
Της Σκέπης σου Παρθένε, ανυμνούμεν τας χάριτας, ην ως φωτοφόρον νεφέλην, εφαπλοίς υπέρ έννοιαν, και σκέπεις τον λαόν σου νοερώς, εκ πάσης των εχθρών επιβουλής. Σε γαρ σκέπην και προστάτιν και βοηθόν, κεκτήμεθα βοώντές σοι. Δόξα τοις μεγαλείοις σου Αγνή, δόξα τη θεία Σκέπη σου, δόξα τη προς ημάς σου, προμηθεία Άχραντε.

Η Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου και το έπος του 1940

Δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο σημαντικότερες εθνικές γιορτές του έθνους μας έχουν το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό να συνεορτάζονται με μία γιορτή της Παναγίας. Την 25η Μαρτίου γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και την 28η Οκτωβρίου την Αγία Σκέπη της Θεοτόκου.
Η γιορτή αυτή μετατέθηκε από την εκκλησία μας το 1952 από την 1η Οκτωβρίου την 28η ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τη μητέρα του Θεού για τη σκέπη και την προστασία της στον αγώνα των Ελλήνων απέναντι στον αλαζονικό ιταλικό στρατό.
Δεν χωράει αμφιβολία ότι η εποποιία του 1940, αποτελεί ένα θαύμα, είναι ένα από τα πολλά θαύματα στην ιστορία των Ελλήνων. Δεν μπορεί να είναι καρπός αποκλειστικά ανθρώπινου αγώνα. Η θεϊκή χάρη συνεργάσθηκε με την ανθρώπινη προσπάθεια. Και είναι δίκαιο που μαζί με τα θριαμβευτικά σαλπίσματα πάνω από τους τάφους των ηρώων, σήμαναν δοξαστικές καμπάνες για ένα ‘’ευχαριστώ’’ στην Παναγία, σ' εκείνη, στην οποία η εθνική συνείδηση απέδωσε για μια ακόμα φορά ‘’τα νικητήρια’’. Τη Σκέπη των αγωνιστών. Την Ελευθερώτρια των σκλαβωμένων.
Γιατί στα κρίσιμα χρόνια του πολέμου οι Έλληνες εμπιστεύθηκαν στα χέρια της Παναγίας τον αγώνα τους. Ζήτησαν τη μητρική προστασία της για να υπερασπιστούν τα δίκαιά τους. Και ήταν τόση η πίστη τους, ώστε την έβλεπαν να τους εμψυχώνει και να τους σκεπάζει, καθώς πολεμούσαν απεγνωσμένα στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου και της Αλβανίας. Η άλλοτε Υπέρμαχος Στρατηγός των Ρωμηών γίνεται η Αγία Σκέπη των αγωνιστών και το θαύμα επαναλαμβάνεται. Χάρη στην πίστη που θερμαίνει τις ψυχές τους οι μαχητές περιφρονούν τη λογική των αριθμών και αντιστέκονται στις σιδερόφρακτες εχθρικές στρατιές με ηρωισμό που κινεί τον παγκόσμιο θαυμασμό.

ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΚΕΠΗΣ
ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ 1940

Στὸ μέτωπο, σ᾿ ὅλη τὴ γραμμή, ἀπὸ τὴ γαλανὴ θάλασσα τοῦ Ἰονίου μέχρι ψηλὰ τὶς παγωμένες Πρέσπες, ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς ἄρχιζε νὰ βλέπει παντοῦ τὸ ἴδιο ὅραμα: Ἔβλεπε τὶς νύχτες μία γυναικεία μορφὴ νὰ βαδίζει ψηλόλιγνη, ἄλαφροπερπατητη, μὲ τὴν καλύπτρα τῆς ἄναριγμενη ἀπὸ τὸ κεφάλι στοὺς ὤμους. Τὴν ἀναγνώριζε, τὴν ἤξερε ἀπὸ παλιά, τοῦ τὴν εἶχαν τραγουδήσει ὅταν ἦταν μωρὸ κι ὀνειρευόταν στὴν κούνια. Ἦταν ἡ μάνα ἡ μεγαλόψυχη στὸν πόνο καὶ στὴν δόξα, ἡ λαβωμένη τῆς Τήνου, ἡ ὑπέρμαχος Στρατηγός.

Γράμμα ἀπὸ τὴ Μόροβα 
Ὁ Τάσος Ρηγοπούλας, στρατευμένος στὴν Ἀλβανία τὸ 1940, ἔστειλε ἀπὸ τὸ μέτωπο τὸ παρακάτω γράμμα στὸν ἀδελφό του. «Ἀδελφέ μου Νίκο.
Σοὺ γράφω ἀπὸ μία ἀετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα ψηλότερη ἀπὸ τὴν κορυφὴ τῆς Πάρνηθας. Ἡ φύση τριγύρω εἶναι πάλλευκη. Σκοπός μου ὅμως δὲν εἶναι νὰ σοῦ περιγράψω τὰ θέλγητρα μίας χιονισμένης Μόροβας μὲ ὅλο τὸ ἄγριο μεγαλεῖο της. Σκοπός μου εἶναι νὰ σοῦ μεταδώσω αὐτὸ ποὺ ἔζησα, ποὺ τὸ εἶδα μὲ τὰ μάτια μου καὶ ποὺ φοβᾶμαι μήπως, ἀκούγοντας τὸ ἀπὸ ἄλλους, δὲν τὸ πιστέψεις.
Λίγες στιγμὲς πρὶν ὁρμήσουμε γιὰ τὰ ὀχυρὰ τῆς Μόροβας, εἴδαμε σὲ ἀπόσταση καμιὰ δεκαριὰ μέτρων μία ψηλὴ μαυροφόρα νὰ στέκει ἀκίνητη.
- Τὶς εἶ; Μιλιά...
Ὁ σκοπὸς θυμωμένος ξαναφώναξε: -Τὶς εἰ;
Τότε, σὰν νὰ μᾶς πέρασε ὅλους ἠλεκτρικὸ ρεῦμα, ψιθυρίσαμε: Ἡ ΠΑΝΑΓΙΑ!
Ἐκείνη ὅρμησε ἐμπρὸς σὰν νὰ εἶχε φτερὰ ἀετοῦ. Ἐμεῖς ἀπὸ πίσω της. Συνεχῶς τὴν αἰσθανόμασταν νὰ μᾶς μεταγγίζει ἀντρειοσύνη. Ὁλόκληρη ἑβδομάδα παλέψαμε σκληρά, γιὰ νὰ καταλάβουμε τὰ ὀχυρὰ Ἰβάν-Μόροβας.
Ὑπογραμμίζω πὼς ἡ ἐπίθεσή μας πέτυχε τοὺς Ἰταλοὺς στὴν ἀλλαγὴ τῶν μονάδων τους. Τὰ παλιὰ τμήματα εἶχαν τραβηχτεῖ πίσω καὶ τὰ καινούργια... κοιμοῦνταν! Τὸ τί ἔπαθαν δὲν περιγράφεται. Ἐκείνη ὁρμοῦσε πάντα μπροστά. Κι ὅταν πιὰ νικητὲς ροβολούσαμε πρὸς τὴν ἀνυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε ἡ Ὑπέρμαχος ἔγινε ἀτμός, νέφος ἁπαλὸ καὶ χάθηκε».

Θαῦμα στὸ Μπούμπεση 
Ζωντανὸ θαῦμα τῆς Παναγίας ἔζησαν στὸν ἑλληνοϊταλικὸ πόλεμο οἱ στρατιῶτες τοῦ 51ου ἀνεξαρτήτου τάγματος, μὲ διοικητὴ τὸν ταγματάρχη Πετράκη, στὴν κορυφογραμμὴ τοῦ Ροντένη, δεξιά της θρυλικῆς Κλεισούρας.
Κάθε βράδυ, ἀπὸ τὶς 22-1-1941 καὶ ἔπειτα, στὶς 9.20 ἀκριβῶς, τὸ βαρὺ ἰταλικὸ πυροβολικὸ ἄρχιζε βολὴ ἐναντίον τοῦ τάγματος Πετράκη καὶ τοῦ δρόμου, ἀπ᾿ ὅπου περνοῦσαν τὰ μεταγωγικά. Πέρασαν ἡμέρες καὶ τὸ κακὸ συνεχιζόταν, δημιουργώντας ἐκνευρισμὸ καὶ ἀπώλειες. Τολμηροὶ ἀνιχνευτὲς τῶν ἐμπροσθοφυλακῶν καὶ ἀεροπόροι ἐξαπολύθηκαν μέχρι βαθιὰ στὶς ἰταλικὲς γραμμές, ἀλλὰ ἐπέστρεψαν ἄπρακτοι. Δὲν μποροῦσαν νὰ ἐντοπίσουν τὰ ἰταλικὰ πυροβόλα, ἴσως γιατὶ οἱ Ἰταλοὶ κάθε βράδυ τὰ μετακινοῦσαν.
Ἦταν ὅμως ἀπόλυτη ἀνάγκη νὰ ἐντοπισθοῦν οἱ ἐχθρικὲς θέσεις. Ἕνα βράδυ τοῦ Φεβρουαρίου ἀκούστηκαν πάλι οἱ ὁμοβροντίες τῶν ἰταλικῶν κανονιῶν.
- Παναγία μου, φώναξε τότε ὁ ταγματάρχης ἐντελῶς αὐθόρμητα, βοήθησέ μας! Σῶσε μας ἀπ᾿ αὐτοὺς τοὺς δαίμονες.
Ἀμέσως στὸ βάθος πρόβαλε ἕνα φωτεινὸ σύννεφο. Σιγὰ-σιγὰ σχημάτισε κάτι σὰν φωτοστέφανο. Καὶ κάτω ἀπ᾿ αὐτὸ μερικὰ ἀσημένια συννεφάκια σχημάτισαν τὴ μορφὴ τῆς Παναγίας, ἡ ὁποία ἄρχισε νὰ γέρνει πρὸς τὴ γῆ καὶ στάθηκε σ᾿ ἕνα φαράγγι, ἀνάμεσα σὲ δυὸ ὑψώματα τοῦ Μπούμπεση. Τὸ ὅραμα τὸ εἶδαν ὅλοι στὸ τάγμα καὶ ρίγησαν.
- Θαῦμα! βροντοφώναξε ὁ ταγματάρχης.
- Θαῦμα! Θαῦμα! ἐπανέλαβαν οἱ στρατιῶτες καὶ σταυροκοπήθηκαν.
Ἀμέσως ἔφυγε ἕνας σύνδεσμος μὲ σημείωμα τοῦ Πετράκη γιὰ τὴν πυροβολαρχία τοῦ Τζήμα. Σὲ δέκα λεπτὰ βρόντησαν τὰ ἑλληνικὰ κανόνια καὶ σὲ εἴκοσι ἐσίγησαν τὰ ἰταλικά. οἱ ὀβίδες μας εἶχαν πετύχει ἀπόλυτα τὸν στόχο.

Τής Σκέπης σου Παρθένε, ανυμνούμεν τάς χάριτας, ή ω φωτοφόρον νεφέλην, εφαπλοίς υπέρ έννοιαν, και Σκέπεις τόν λαόν σου νοερώς, εκ πάσης τών εχθρών επιβουλής, σε γάρ σκέπην, καί προστάτιν, καί Βοηθόν, κεκήμεθα βοώντές σοι, Δόξα τοίς μεγαλείοις σου  Αγνή, δόξα τή θεία σκέπη σου, δόξα τή πρός ημάς σου, προμηθεία, Άχραντε

Τὴν πρὸς ἡμᾶς σου προμήθειαν, οἱ Ἑλλήνων παῖδες, Δέσποινα κηρύττομεν, ὑμνοῦντες τὴν μητρικήν, κηδεμονίαν σου"

Ἄνωθεν ἐφαπλοῦσα, τὴν ἁγίαν σοῦ Σκέπην,Παρθένε Θεοτόκε Μαρία,
σκέπεις καὶ σῴζεις τὸν σὸν λαόν, καθ' ὥραν σε Ἁγνὴ ἐπιβοώμενον‧
νῦν δὲ σου τὰ θαυμάσια, εὐγνωμόνως ὑμνεῖ κραυγάζων‧

Χαῖρε τοῦ κόσμου ἡ Σωτηρία     Χαῖρε Ἑλλάδος ἡ προστασία.
Χαῖρε τῶν Ἀγγέλων παράδοξον θέαμα      Χαῖρε τῶν ἀνθρώπων ἀκλόνητον ἔρεισμα.
Χαῖρε ὅτι ἐφάνης σκέπουσα τὸ σὸν Ἔθνος    Χαῖρε ὅτι παρέχεις νίκας τῷ στρατοπέδῳ.
Χαῖρε πηγὴ πλουσίας χρηστότητος     Χαῖρε λαμπὰς Θεοῦ ἀγαθότητος.
Χαῖρε δι' ἧς τοὺς ἐχθροὺς ἐκνικῶμεν     Χαῖρε πρὸς ἣν καθ' ἑκάστην βοῶμεν‧
Χαῖρε Σκέπη ὁλόφωτε

28 Οκτωβρίου, εορτή της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου

Γιορτάζουμε κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου την εορτή της αγίας Σκέπης. Και για την γιορτή αυτή συμβαίνει αυτό που λέγει ο άγιος Χρυσόστομος για τις μεγάλες γιορτές της Εκκλησίας μας, ότι πολλοί γιορτάζουν τις μεγάλες γιορτές, ξέρουν το όνομά τους, δεν ξέρουν όμως το βαθύτερο νόημά τους, ούτε το μήνυμα που θέλει να εξαγγείλει η Εκκλησία μας μέσω των εορτών αυτών. Και αυτό γιατί οι περισσότεροι, λέγει ο ιερός πατήρ, έρχονται στην Εκκλησία από συνήθεια και όχι από ευσέβεια. Γι’ αυτό ας ασχοληθούμε σήμερα με την υπόθεση της γιορτής καθώς και για το μήνυμά της προς το λαό του Θεού.
Στα χρόνια του βασιλέως Λέοντος του Μεγάλου (457-474 μ. Χ.) ζούσε στην Κων/πολη ο όσιος Ανδρέας, ο κατά Χριστόν σαλός. Σαλός είναι ο τρελλός και κατά Χριστόν σαλοί ονομάζονται κάποιοι άγιοι, οι οποίοι κάνανε κάποια περίεργα και παράλογα πράγματα, με απώτερο σκοπό να τους θεωρούν παλαβούς ή παλιανθρώπους και να μη τους τιμούν οι άνθρωποι· και έτσι αυτοί να ζουν εν ταπεινώσει και αφανεία. Μια νύχτα που γινότανε αγρυπνία στο ναό της Παναγίας των Βλαχερνών, ο όσιος Ανδρέας μαζί με τον μαθητή του Επιφάνιο, που έγινε αργότερα πατριάρχης Κων/πόλεως (520-536 μ. Χ.), είδαν την Υπεραγία Θεοτόκο οφαλμοφανώς, όχι σε όραμα, να μπαίνει από την κεντρική πύλη του ναού. Την συνόδευαν οι παρθένοι Ιωάννης ο Πρόδρομος και Ιωάννης ο Θεολόγος και πλήθος αγγέλων. Αφού μπήκε μέσα στο ναό προχώρησε στον σολέα. Εκεί γονάτισε και προσευχήθηκε πολλή ώρα με θερμά δάκρυα υπέρ της σωτηρίας των πιστών, ενώ την βλέπανε μόνο ο Ανδρέας και ο Επιφάνιος. Αφού προσευχήθηκε για πολύ η Θεοτόκος σηκώθηκε και μπήκε μέσα στο ιερό, όπου φυλασσόταν το μαφόριο της δηλαδή το τσεμπέρι της, το πήρε στα χέρια της και βγαίνοντας έξω το άπλωσε πάνω από τους πιστούς, για να δείξει ότι τους σκέπει και τους προστατεύει.
Αυτό είναι το γεγονός το οποίο στάθηκε αφορμή η Εκκλησία μας να καθιερώσει την γιορτή της αγίας Σκέπης δηλαδή τη γιορτή προς τιμή της Παναγίας, η οποία σαν τη φωτοφόρο νεφέλη που σκέπαζε τη μέρα και φώτιζε τη νύχτα τους Ισραηλίτες στην έρημο, σκέπει και προστατεύει το λαό του Θεού και φωτίζει τους πιστούς στο δρόμο για την τελείωση. Πως μας σκεπάζει και πως μας προστατεύει η Παναγία μας; Με τις προσευχές της, με τις παρακλήσεις της και με τα δάκρυά της.
Μα θα μου πείτε, είναι τόσο μεγάλο το γεγονός που η Παναγία μας προσεύχεται για μας, ώστε η Εκκλησία μας να έχει ιδιαίτερη γιορτή γι’ αυτό το γεγονός; Ναι μάλιστα είναι μεγάλο και σπουδαίο και ζωτικής σημασίας. Λέγει κάπου ο ιερός Χρυσόστομος ότι πάντοτε έχουμε την ανάγκη των προσευχών των άλλων όσο και ενάρετοι και ευσεβείς κι αν είμαστε.
Παράδειγμα χαρακτηριστικό γι’ αυτό είναι ο απόστολος Παύλος, αυτός που ανέβηκε μέχρι τρίτου ουρανού κι άκουσε άρρητα ρήματα, αυτός που ονομάσθηκε στόμα Χριστού, αυτός που είχε «νουν Χριστού», αυτός που «αναπλήρωνε τα υστερήματα των θλίψεων του Χριστού στο σώμα του», αυτός λοιπόν ο γίγας της αρετής και της ευσέβειας, πάντα ζητούσε τις προσευχές των χριστιανών. Αν και αυτοί που θα προσευχότανε για τον Παύλο δεν ήταν ούτε ανώτεροι του ούτε ισάξιοί του. Μοιάζει το γεγονός σαν ένας στρατιώτης να μιλά στον πρόεδρο της δημοκρατίας για τον στρατηγό. Κι όμως ο Παύλος όχι μόνο δεν αρνήθηκε τις προσευχές των χριστιανών, αλλά αντίθετα τους προέτρεψε και τους παρακαλούσε να προσεύχονται για κείνον.
Στην προς Ρωμαίους (15,30) γράφει· «Παρακαλώ δε υμάς αδελφοί μου … συναγωνίσασθαί μοι εν ταις προσευχαίς υπέρ εμού προς τον Θεόν». Στους Εφεσίους (6,18-19) συνιστά δέηση περί «πάντων των αγίων» και περί εαυτού. Τους Κολοσσαείς (4,2-3) παροτρύνει «τη προσευχή προσκαρτερείτε … προσευχόμενοι άμα και περί ημών». Τους Θεσσαλονικείς (Α΄ Θεσ. 5,25 · Β΄ Θεσ. 3,1) παρακαλεί «αδελφοί προσεύχεσθε υπέρ ημών». Όχι δε μόνο ζητά να προσεύχονται γι’ αυτόν και για τους συνεργάτες του, αλλά και πιστεύει ότι ήδη το κάνουν και στις προσευχές τους οφείλει την υγεία του και τη σωτηρία από μεγάλους κινδύνους (πρβλ. Φιλημ. 22 · Β΄ Κορ. 1,10-11).
Αλλά και ο Πέτρος δεν είπε τι μου χρειάζεται η προσευχή των άλλων αφού είμαι απόστολος, αφού ομολόγησα το θεανθρώπινο του Χριστού, αφού πάνω στην ομολογία μου στηρίχθηκε η Εκκλησία. Έτσι όταν ήταν στη φυλακή από τον Ηρώδη τον Αγρίππα τον Α΄, οι χριστιανοί των Ιεροσολύμων προσευχόταν γι’ αυτόν με αποτέλεσμα να τον ελευθερώσει άγγελος Κυρίου κατά θαυμαστόν τρόπο. Λοιπόν κι αν είσαι Παύλος κι αν είσαι Πέτρος έχεις ανάγκη των προσευχών των άλλων και μάλιστα των αγίων και μάλιστα της Παναγίας. Βέβαια οι αιρετικοί διαφωνούν στο σημείο αυτό και λένε να προσευχόμαστε κατ’ ευθείαν στο Θεό και όχι να επιζητούμε τις δεήσεις των αγίων. Ήδη τα παραδείγματα που αναφέραμε δίδουν την απάντηση, γιατί, αν μας χρειάζονται οι προσευχές των ζώντων και μη τελειωθέντων αδελφών μας, πόσο περισσότερο ωφέλιμες είναι οι προσευχές των αγίων. Ας αναφέρουμε όμως κι ένα χωρίο που είναι χαρακτηριστικό για το πόσο αναγκαία είναι η δέηση των δικαίων ζώντων και τεθνεώτων. Στον Αβιμέλεχ ένα βασιλιά της Αιγύπτου, που είχε υποπέσει σ’ ένα σοβαρό παράπτωμα, ο Θεός του είπε να προσφύγει στον Αβραάμ, που ήταν τότε στην Αίγυπτο, και να ζητήσει την προσευχή του. «Προφήτης εστί και προσεύξεται περί σου και ζήση» (Γεν. 20,7). Αλλά ενώ η προσευχή έχει τεράστια δύναμη, ενώ είναι αναγκαία όσο ενάρετοι κι αν είμαστε, χρειάζεται μια προϋπόθεση για να καρποφορήσει. Και η προϋπόθεση είναι να προσπαθούμε κι εμείς· ν’ αγωνιζόμαστε· να μετανοούμε για τις αμαρτίες μας· να βιάζουμε τον εαυτό μας προς εξάσκηση της αρετής. Μη περιμένουμε τα πάντα από την προσευχή των αγίων, ενώ εμείς οι ίδιοι οκνεύουμε και τεμπελιάζουμε. Η αγιότητα δεν μεταδίδεται κατά μαγικό τρόπο· απαιτεί και ενεργό προσπάθεια εκ μέρους μας.Έτσι ενώ ο Ιερεμίας προσευχήθηκε τρεις φορές για τους Εβραίους και στις τρεις φορές άκουσε το Θεό να λέγει· «Μη προσεύχου, μηδέ αξίου περί του λαού τούτου ότι ουκ εισακούσομαί σου» (7,16). Και ο Ιεζεκιήλ άκουσε το εξής· «και εάν ώσιν (είναι) οι τρεις ούτοι εν μέσω αυτής, Νώε και Δανιήλ και Ιώβ, αυτοί εν τη δικαιοσύνη αυτών σωθήσονται … η δε γη έσται εις όλεθρον» (14, 14-16). Και στον Ιερεμία είπε ο Θεός· «εάν στη (σταθεί) Μωσής και Σαμουήλ προ προσώπου μου, ουκ έστιν η ψυχή μου προς αυτούς» (15,1). Και τα λέγει αυτά ο Θεός στον Ιερεμία και στον Ιεζεκιήλ για να τους δείξει όχι ότι δεν δέχεται την ικεσία τους και τους περιφρονεί, αλλά δεν αξίζουν οι Ιουδαίοι για να τους βοηθήσει. Γι’ αυτό και αναφέρει τα ονόματα του Νώε, του Δανιήλ, του Ιώβ, του Μωϋσή, και του Σαμουήλ, που είχαν καθιερωθεί ως άγιοι μεγάλου βεληνεκούς, θεοπρόβλητοι και θεάρεστοι. Είναι σαν να λέγει ο Θεός σήμερα· «Ακόμη και η Παναγία και οι απόστολοι και ο Χρυσόστομος και ο Αθανάσιος να προσευχηθούν για σας, δεν σας βοηθώ. Η κακία σας είναι απροσμέτρητη και φοβερή.
Είναι χαρακτηριστική και η λεπτομέρεια ότι η Παναγία μας άπλωσε το μαφόριο της εντός του ναού και σκέπασε όσους αγρυπνούσαν και προσευχόταν. Θέλει να πει ότι πρέπει να έχουμε ουσιαστική σχέση με την Εκκλησία για να μας σκεπάσει με τις πρεσβείες της.
Την έχουμε αυτή τη σχέση; Πηγαίνουμε στην Εκκλησία, κοινωνούμε, εξομολογούμαστε, αγρυπνούμε, νηστεύουμε, ελεούμε, συγχωρούμε, προσπαθούμε να τηρήσουμε τις εντολές; Ο καθένας ας ρωτήσει τον εαυτό του και ας δώσει προσωπικά και υπεύθυνα την απάντηση.

Υπεραγία Θεοτόκος: Το Πρότυπο της καθαρότητος, της ταπείνωσης και της αγνότητος

Στο ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου Βλαχερνών Κωνσταντινουπόλεως ετελείτο ολονύκτιος αγρυπνία και οι παρευρισκόμενοι πιστοί με ύμνους και προσευχές δοξολογούσαν τον Θεό. Κατά τη διάρκεια της αγρυπνίας και περί την τετάρτη ώρα της νυκτός, οι άγιοι Ανδρέας και Επιφάνιος είδαν μεγαλοπρεπή γυναίκα να προχωρεί από την ωραία πύλη με συνοδεία αγγελικών Δυνάμενων, προφητών (Ιωάννης ο Πρόδρομος), αποστόλων (Ιωάννης Θεολόγος) και αγίων. Πολλοί άγιοι προπορεύονταν με λευκές στολές ψάλλοντες ιερούς ύμνους. Η γυνή αυτή γονάτισε και με δάκρυα στα μάτια προσευχόταν για πολύ χρονικό διάστημα. Μετά προχώρησε προς το θυσιαστήριο και προσευχήθηκε για το λαό, ο οποίος ήταν συγκεντρωμένος στο ναό.Κατόπιν έβγαλε το ωμοφόριον (το μαφόριον) πού είχε στο κεφάλι της και σκέπασε τον παρευρισκόμενο λαό.Οι Μοναχοί έβλεπαν υπεράνω του λαού το εκτεταμένο μαφόριο της Θεοτόκου, το οποίο έλαμπε, ως αστραπή, και ήταν ένα σημείο της παρουσίας της Θεομήτορος. Μετά την αναχώρισή της η Θεοτόκος πήρε μαζί της το μαφόριο και άφησε στη θέση του τη χάρη του Θεού να προστατεύει το λαό Του.
Την εποχή εκείνη, ως είναι γνωστό, οι Χριστιανοί στο Βυζάντιο αντιμετώπιζαν τις επιβουλές των Αγαρηνών. Όταν νίκησαν τις εχθρικές αυτές δυνάμεις γιόρτασαν τη γιορτή της Σκέπης της Θεοτόκου, εκφράζοντες την ευγνωμοσύνη τους για τη βοήθεια και την προστασία της.Έκτοτε καθιερώθηκε στην Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία την 1η Οκτωβρίου η γιορτή της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου. Την 1η Οκτωβρίου, επίσης, θεσπίστηκε τον IB αιώνα να γιορτάζεται η μεγάλη γιορτή της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου και στην Ρωσία. Η μετάθεση της γιορτής της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου από την 1η Οκτωβρίου στην 28η Οκτωβρίου έγινε το 1952. Χρέος και καθήκον όλων των Ελλήνων σήμερα είναι να διαφυλάξουμε και να διατηρήσουμε την ορθόδοξη παράδοσή μας. Πρωτεύοντα ρόλο στον αγώνα αυτό και στην προσπάθεια μας παίζει το πρόσωπο της Θεοτόκου. Γιατί η Παναγία με τη χάρη, την ικεσία και την πρεσβεία της ενδυναμώνει τους πιστούς στον πνευματικό τους αγώνα κατά της αμαρτίας. Όσοι καταφεύγουν με πίστη σ' αυτή αντλούν δύναμη και εξουδετερώνουν τους ορατούς και αόρατους εχθρούς, πού απειλούν τη ζωή τους.
Η ορθόδοξη παράδοσή μας, όπως είναι γνωστό, εκφράζεται κατεξοχήν στην εκκλησιαστική λατρεία. Οι ειδικοί ερμηνευτές τονίζουν ότι στο περιεχόμενο της εκκλησιαστικής λατρείας, εξυμνείται η θέση της Θεοτόκου μέσα στο σχέδιο της θείας οικονομίας για τη σωτηρία των ανθρώπων. Η Εκκλησία μέσω της λατρείας προβάλλει το πρόσωπο της Παναγίας, ως πρότυπο, για να μιμηθούν οι πιστοί την καθαρότητα και την αγνότητα του βίου της καθώς και την αρετή της ταπείνωσης και υπακοής στο θέλημα του Θεού.

H Υπέρμαχη Στρατηγός

Ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου πρέπει να αναφέρουμε ότι εκτός από τη μεγάλη Εθνική μας εορτή (Επέτειος του ΟΧΙ) γιορτάζουμε και την Αγία Σκέπη της Θεοτόκου.Δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο σημαντικότερες εθνικές γιορτές του έθνους μας έχουν το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό να συνεορτάζονται με μία γιορτή της Παναγίας. Την 25η Μαρτίου γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, ενώ σήμερα, την 28η Οκτωβρίου την Αγία Σκέπη της Θεοτόκου. Η γιορτή αυτή μετατέθηκε από την εκκλησία μας από την 1η Οκτωβρίου την 28η ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς την Παναγία μας για τη σκέπη και την προστασία της στον αγώνα των Ελλήνων απέναντι στους Ιταλούς, αρχικά, και, αργότερα, σε όλη τη διάρκεια της εθνικής αντίστασης.Στο μέ­τω­πο, σ' ό­λη τη γραμ­μή, α­πό τη γα­λα­νή θά­λασ­σα του Ι­ο­νί­ου μέ­χρι ψη­λά τις πα­γω­μέ­νες Πρέ­σπες, ο ελ­λη­νι­κός στρα­τός άρ­χι­ζε να βλέ­πει παν­τού το ί­διο ό­ρα­μα: Έ­βλε­πε τις νύ­χτες μια γυ­ναι­κεί­α μορ­φή να προ­βα­δί­ζει ψη­λό­λι­γνη, α­λα­φρο­περ­πά­τη­τη, με την κα­λύ­πτρα της α­να­ριγ­μέ­νη α­πό το κε­φά­λι στους ώ­μους. Την α­να­γνώ­ρι­ζε, την ή­ξε­ρε α­πό πα­λιά, του την εί­χαν τρα­γου­δή­σει ό­ταν ή­ταν μω­ρό κι ο­νει­ρευ­ό­ταν στην κού­νια. Ή­ταν η μά­να η με­γα­λό­ψυ­χη στον πό­νο και στην δό­ξα, η λα­βω­μέ­νη της Τή­νου, η υ­πέρ­μα­χος Στρα­τη­γός.

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015

Iεροί Ναοί της καθ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως που πανηγυρίζουν τον Αγιο μεγαλομάρτυρα Δημήτριο το Μυροβλήτη


Με την ευκαιρία της Ιεράς Μνήμης του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλήτου πανηγυρίζουν στην Ιερά μας Μητρόπολη , οι Ιερές Μονές πρός τιμήν του Μυροβλίτου Αγίου : στήν Zαβέρδα και στόν Δρυμό Βονίτσης.
Επίσης οι ομώνυμοι Ιεροί Ναοί που βρίσκονται:
στήν πόλη του Αγρινίου (στήν Θεία Λειτουργία θα ιερουργήσει ο Σεβασμιώτατος .Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.Κοσμάς),στήν Βαρετάδα,στήν Γουριώτισσα,στό Καινούριο, στήν Νεάπολη, στήν Παλαιοκαρυά, στήν Κατοχή, στίς Άκρες Μεσολογγίου, στο Άνω Ζευγαράκι,στήν Παραβόλα, στήν Ρίγανη Ξηρομέρου , στή Βαλμάδα, στήν Στάνου Αμφιλοχίας , στήν Συκούλα,στή Σκουρτού,στήν Πλαγιά, στό Αργυρό Πηγάδι, στήν Αγία Παρασκευή, στό Μαλευρό, στό Θέρμο,στό Λαμπίρι,και στό Πετροχώρι.

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2015

Eoρτάζει ο Ιερός Ναός Αγίου Γερασίμου στο Κεφαλόβρυσο Μεσολογγίου

Σήμερα 20 Οκτωβρίου 2015, επί τη Μνήμη τού Οσίου καί θεοφόρου πατρός ημών Γερασίμου τού νέου, τού εκ Τρικάλων τής Πελοποννήσου, ού τό σεπτόν καί άγιον λείψανον σώζεται άφθοροv εν Κεφαλληνία, εορτάζει και πανηγυρίζει μεγαλοπρεπώς ο Ιερός Ναός του Αγίου Γερασίμου στο Κεφαλόβρυσο Μεσολογγίου.
Το απόγευμα της Δευτερας τελέσθηκε στις 18:30μμ Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός μετ Αρτοκλασίας και Θείου Κηρύγματος, και σήμερα το πρωι θα τελεσθεί Πανηγυρική Θεία Λειτουργία μετά Θείου Κηρύγματος
Προσκαλούνται οι ευσεβείς Χριστιανοί

Μνήμη τού Οσίου καί θεοφόρου πατρός ημών Γερασίμου τού νέου, τού εκ Τρικάλων τής Πελοποννήσου, ού τό σεπτόν καί άγιον λείψανον σώζεται άφθοροv εν Κεφαλληνία.



Τεκνία ειρηνεύετε εν εαυτοίς και μη τα υψηλά φρονείτε"

Η Λιτανεία του Αγίου Γερασίμου στο Μοναστήρι του !!!!

(Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος Ιωάννης Μεσολωράς)

Eίναι αλήθεια ότι τα χωριά μας οφείλουν πολλά στην παρουσία του Αγίου με το μοναστήρι του στην Κοιλάδα των Ομαλών. Όλη η περιοχή έχει πανηγύρι και χαίρεται όταν o Άγιος βγαίνει Λιτανεία μέχρι τον πλάτανο και τ' αλώνια. Σαν ήλιο βλέπει ο λαϊκός ποιητής τον Άγιο να βγαίνει από το Ναό του και να φωτίζει το βουνόκλειστο χώρο της κοιλάδας. "Ως ήλιος Γεράσιμε εκ του ναού σου βγαίνεις - και με τους αγγέλους τ' ουρανού στα ύψη ανεβαίνεις".Τούτη η κοιλάδα αποκλειστικά θα δεχθεί την ευλογία του. Πολλές φορές λέει η παράδοση επεχείρησαν να τον πάρουν αλλά "επόδισε" (από το ρήμα ποδίζω). Εκεί λίγο πιο έξω στο δρόμο που πάει στα Τρουγιανάτα το λένε στα "ποδόρια". Δεν πήγαινε πιο πέρα. Έγινε ασήκωτος. Στο χώρο τούτο νοιώθει ευχαριστημένος αφού ο ίδιος τον διάλεξε απο τόσους άλλους που περιόδευσε. Έτσι βασιλέυει στα Ομαλά και κάποιες φορές το χρόνο βγαίνει τη βόλτα του σαν άρχοντας ακριβοθώρητος για να τον χαρούν και να τον θαυμάσουν οι υπήκοοί του. Κι έρχονται κατά χιλιάδες. Στη Λιτανεία στη μέση Εκείνος σηκωμένος στα χέρια ψηλά, σεμνός, άφθαρτος, στητός, στ' άφθαρτα ιερατικά του άμφια τα παλιά που ο τάφος, όπως και το σώμα του, δεν τα έλιωσε.
Μπροστά παιδιά με τα εξαπτέρυγα, ψαλτάδες, που ψέλνουν "Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών... Ή ση παμμάκαρ ψυχή τοις ουρανοίς εγκατώκησεν το σώμα σου δε τη γη τελεί τα θεσπέσια...". Παππάδες, καλόγριες τριγύρω του κι ένας απλός άγιος καλόγηρος, ο Γεράσιμος Ψιχάλας από το Ξηρόμερο χρόνια τώρα να κρατάει το πεύκι ( μικρό χαλί ) που πάνω του θα πιθωθεί στο Πηγάδι. Πίσω Δεσποτάδες - κι οι Κεφαλλονίτες έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ρωτάνε: πόσοι δεσποτάδες θα' ρθουνε στο πανηγύρι; - επίσημοι και ο λαός του Θεού ν' ακολουθάει. Το πέρασμά του ως τον πλάτανο είναι ευλογία, η έξοδος του Άρχοντα στα υποστατικά του. Θ' αναπαυτεί στο πηγάδι που ο ίδιος όρυξε, κάτω απο τη σκιά του Πλατάνου, στα αιώνια σημάδια του που λέει κι ο ποιητής" - πλάτανο πενταδάκτυλο και με βαθύ πηγάδι - μας άφησες Γεράσιμε αιώνιο σημάδι". Το νερό του πηγαδιού θα ξεχειλίσει και τα φύλλα του πλατάνου θα θροΐσουν για να χαιρετίσουν τον Αφέντη.
Αχ αυτή η λιτανεία! Οι καμπάνες χαρμόσυνα χτυπάνε, μουσικές παιανίζουν, στρατιώτες βηματίζουν με τα όπλα στον ώμο. Ποιός ξέρει τι να σκέφτεται ο Ασκητής των Ομαλών. Έχει μάτια να τα δη, αυτιά για να τ' ακούσει; Οι καημένοι οι άνθρωποι πασχίζουνε να τον δοξάσουνε. Παρούσες οι Αρχές, οι μουσικές, οι ψαλτάδες με τις καλλιφωνίες τους, οι παπάδες και οι δεσποτάδες με τα χρυσά τους άμφια. Λόγοι, ευχαριστήρια, έπαινοι, τραπέζια... Δέξου τα Άγιε καλόγερε. Οι άνθρωποι τόσο μπορούν, τόσο ξέρουν να σου προσφέρουν. Αν θέλεις μη τα ξεσυνεριστείς. Αν δεν σ' αρέσουν ρίξε μια ματιά κάπου αλλού. Δες τους κάμπους, δες τα δέντρα, τα βουνά."-Λάμπουν οι κάμποι και βουνά εις την εμφάνισίν σου - τα δέντρα κλίνουν, τα κλαδιά κι αυτά να προσκυνήσουν, ακρουμάσου, (από τη λέξη ακρόαμα= άκου) τα πουλιά "μέσα στα φύλλα τα πουλιά ψάλλουν αγγέλων ύμνον"- ψάλλουν σ' εσέ Γεράσιμε της αρετής τον ύμνον". Και αν περάσεις στα υπερκόσμια άκου" οι Άγγελοι στον ουρανό σ' εσέ δοξολογούσι - στην θεία λειτουργία σου αυτοί χοροστατούσι".
Τι πανηγύρι, τι χαρά που είναι η Λιτανεία του Αγίου! Όλα παίρνουν άλλη όψη - Βγήκε ο Άγιος; τί ώρα βγαίνει ο Άγιος; ρωτάει ο Κεφαλλονίτης. Έτσι δυνατά, παραστατικά και θεολογικά. Δεν τον βγάνουν, βγαίνει, είναι ζωντανός, κινείται, δρα και προπαντός βγαίνει για να σκορπίσει τα δώρα σαν άρχοντας και διαχειριστής του ουράνιου πλούτου στους υπηκόους του: "Παντού σκορπάς παρηγοριά χαρά και ευφροσύνη και αοράτως χορηγείς την ελεημοσύνη". Όλοι χαίρονται και αγγάλονται, συγκλονίζονται, δακρύζουν, σταυροκοπιώνται, δέονται: μα κάποιοι σπαράσσουν

"- Οι δάιμονες σπαράττουσι εμπρός στο λείψανό σου-
- παρακαλούνε σε θερμά να πάψης το θυμό σου-
- Να μην τους έχεις στη φωτιά στη φλόγα την αγρία-
- ζητούντες πάντα από σε πλήρη ελευθερία-"

Τόση ελευθερία που να μπορούν τα πλάσματα του Θεού να παιδεύουν. "Να τρέχουν όπου θέλουνε πλάσματα να παιδεύουν, αμαρτωλούς από παντού να τρέχουν να μαζεύουν". Οι κουρλοί ( τρελλοί ) είναι η δόξα του Αγίου έλεγαν οι παλιές καλόγριες, γι' αυτό και υπήρχε ειδικό κατάλυμμα γι' αυτούς για να κάθονται στο μοναστήρι να κάνουν τά σαραντάρια τους ( 40 ημέρες νηστείες ) για να απαλλαγούν από το διάβολο που τους είχε κυριεύσει. Για δες στην Λιτανεία τί γίνεται; Μαυροντυμένες υπάρξεις, άνδρες, γυναίκες, παιδιά τρέχουν με σπουδή να εξασφαλίσουν μια θέση όπου λάχει κατάχαμα κατά μήκος του δρόμου για να περάσει ο Άγιος απάνουθέ τους. Οι δικοί τους, τους κουρλούς προσπαθούν να τους τακτοποιήσουν, κάποιοι υπάκουα πείθονται, άλλοι αντιστέκονται. Κάποιοι απ' αυτούς θα βολευτούν κάπως κάπου. Τον Αύγουστο πέφτουνε πολλοί. Παπάδες καθοδηγούν, κάποιοι απ' αυτούς όχι με τόσο κομψό τρόπο, σου δίνουν την εντύπωση πως ξεφορτώνουν καΐκι,! χωροφύλακες τακτοποιούν. Όλοι ψάχνουν για μια θέση, κάποιοι πρέπει να μπούν ίσια στη γραμμή, άλλοι να σκύψουν. Κοντά να πλησιάσει ο Άγιος, όλοι καλμάρουν. Περνάει απάνουθέ τους. Εδώ μπορεί να γίνει το θαύμα. Αν δε γίνει τώρα μια άλλη φορά ίσως, η πίστη δεν αποκάμνει. Η Λιτανεία όμως είναι το κορύφωμα της ελπίδας. Στον πλάτανο κορυφώνεται η λιτανεία, αναπέμπονται δεήσεις, ψάλλονται τα απολυτίκια, εκφωνούνται λόγοι και αποδίδονται ευχαριστίες σ' αυτούς που παρευρέθηκαν και τίμησαν με την παρουσία τους τον Άγιο και αρχίζει η επιστροφή. Θα περάσει από τ' Αλώνια "ο Αγρότης των Ομαλών", βρίσκεται στο στοιχείο του. Εδώ στο χώρο που κατεργαζόταν η σοδειά θα ακουστεί δέηση "υπέρ ευφορίας των καρπών της γης και καιρών ειρηνικών" και με τα ωραία εξαποστειλάρια "ο σύλλογος μοναζόντων των Ιερέων ο χορός και η πληθύς Φιλεόρτων..." θα επιστρέψει στη βάση του στη "μικρή" Εκκλησία...

Άγιος Γεράσιμος, ο πολύτιμος θησαυρός της Κεφαλλονιάς


Ο Άγιος Γεράσιμος γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Κορινθίας το έτος το 1506, 54 χρόνια μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης. Ο πατέρας του ονομάζονταν Δημήτριος και η μητέρα του Καλή. Η οικογένεια του έφερε το επώνυμο των Νοταράδων και είχε στενεί συγγένεια με τον τελευταίο αυτοκράτορα του Βυζαντίου τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Το βαφτιστικό του όνομα πρέπει να ήταν Γεώργιος δεν είμαστε όμως απολύτως βέβαιοι. Η αγωγή του όμως ήταν γνήσια Ελληνοπρεπής και βαθιά ορθόδοξη χριστιανική. Η αγία γραφή, το ψαλτήρι και η οκτώηχος ήταν τα πρώτα αναγνωστικά για κάθε Έλληνα σκλάβο έτσι και για τον Άγιο την εποχή αυτή. Στην ψυχή όμως του Γεράσιμου έχουν φυτευτεί αγαθά χριστιανικά και αποδίδουν καρπούς εκατονταπλασίονας. Δίψα του ο ισάγγελος βίος, το μοναχικό σχήμα και η ουράνια προσευχή. Γύρω στα 20 του χρόνια όπως μας πληροφορού οι βιογράφοι του αποφασίζει να αφήσει το σπίτι του και την ιδιαίτερη του Πατρίδα και να πάει στη Ζάκυνθο. Ο βασικός λόγος της μετάβασης του στο νησί της Ζακύνθου πρέπει να ήταν η μελέτη και σπουδή των γραμμάτων μιας και τα Επτάνησα την εποχή αυτή απολάμβαναν κατά κάποιο τρόπο μια ανετότερη σκλαβιά.
Στο μυαλό και στη Καρδιά όμως του Γεράσιμου βλασταίνει ο πόθος της ασκήσεως και η μαθητεία της αγγελικής ζωής. Γι αυτό εγκαταλείπει τη Ζάκυνθο για να επισκεφθεί πνευματικά κέντρα. Την εποχή που μιλάμε η Ελλάδα καίτοι υπόδουλη διαθέτει σπουδαία μοναστήρια, όπως για παράδειγμα την Αγία Λαύρα το Μέγα Σπήλαιο, τα Μετέωρα, το μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου στον Όλυμπο, το μοναστήρι του οσίου Λουκά στη Βοιωτία, το Άγιον Όρος κ.α. Κάθε όμως χριστιανική ελληνική φλέγεται από το πόθο να επισκεφθεί και να προσκυνήσει τη Βασιλεύουσα και κυρίως το ναό της του Θεού Σοφίας. Πολύ δε περισσότερο η ψυχή του Αγίου Γερασίμου. Πραγματικά ο άγιος πηγαίνει στην Πόλη με πρώτο του σταθμό το Οικουμενικό Πατριαρχείο από όπου πήρε και την πατριαρχική ευλογία και έπειτα στην Αγία Σοφία και στον τάφο του ηρωικού Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου. Περιδιαβαίνοντας την Χαλκηδόνα και την Προποντίδα Αφήνει την Κωνσταντινούπολη και οδηγεί τα βήματα του στο Περιβόλι τηα Παναγίας μας το Αγιον Όρος. Δεν γνωρίζουμε αν έμεινε και αν γράφτηκε στα μοναχολόγια κάποιου μοναστηριού το βέβαιο όμως είναι ότι θα διάβηκε από όλες τις μονές του Άθωνα. Στο Άγιον Όρος ο όσιος εκάρει μοναχός άγνωστο βέβαια που. Πολλοί υποστηρίζουν ότι η μετανοίας του πρέπει να υπήρξε το μοναστήρι των Ιβήρων επειδή ο Άγιος έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη για την Παναγία και στο μοναστήρι των Ιβήρων υπάρχει η εικόνα της Παναγίας Της Πορταΐτισσας. Επιπλέον στο μοναστήρι των Ιβήρων υπάρχει και η Πατριαρχική Πράξη της ανακήρυξης της αγιότητας του. Πολλοί υποστηρίζουν ότι ασκήτεψε και στο κελί του Αγ. Βασιλείου στην περιοχή της Καψάλας και τούτο συνδιάζεται με το γεγονός ότι οι δαιμονισμένοι τον ονομάζουν Καψάλη. Κατά την πρώτη μου επίσκεψη στο Άγιον Όρος και στο μοναστήρι του Αγίου Παύλου του Ξηροποταμηνού στις 2 Νοεμβρίου του 2000 ο π. Γεράσιμος ο Αγιοπαυλίτης, από τα Βαλσαμάτα της Κεφαλλονιάς, με έστειλε να επισκεφτώ και να προσκυνήσω το σπήλαιο που ασκήτεψε ο Άγιος Γεράσιμος στην σκήτη της Αγίας Άννας κοντά στο Κυριακό της σκήτης. Στο Κυριακό δε της σκήτης παρατήρησα τοιχογραφία η οποία παριστάνει τον Άγιο ανάμεσα σε άλλους ασκητές. Ο άγιος Γεράσιμος και σύμφωνα με τον βιογράφο του διέτρεψε χρόνον ικανό στο Αγιώνυμον Όρος μαθαίνοντας από γεροντάδες την προσευχή και το λόγο του Θεού.
Το Περιβόλι Της Παναγίας ο Άγιος θα το αφήσει για να ικανοποιήσει έναν άλλο μεγάλο του πόθο, πόθο ευσεβή κάθε χριστιανού, τη μετάβαση και προσκύνηση των αγίων τόπων όπου έστησαν οι πόδες Κυρίου. Στα Ιεροσόλυμα πρέπει να έφθασε γύρω στο 1538 γιατί τότε Πατριάρχης της Αγίας Πόλεως ήταν ο Γερμανός από την Αράχωβα της Αιγειαλείας. Ο βιογράφος του αναφέρει ότι εκτός από τους Αγίου τόπους επισκέφτηκε τη Συρία, τη Δαμασκό, το Σινά, την Αντιόχεια, την Αλεξάνδρεια και την έρημο Της Θηβαίδας. Ο πατριάρχης στα Ιεροσόλυμα εκτιμά την προσωπικότητα του Γερασίμου και τον περιβάλλει με αμέριστη αγάπη. Έτσι τον πείθει να μείνει κοντά του βοηθός στα δύσκολα προβλήματα και από τότε αρχίζει ένα νέο στάδιο αγώνος ασκήσεως προσφοράς και εξωτερικής αγάπης. Έτσι αγαπητοί ακροατές ο Άγιος αναλαμβάνει κανδηλανάπτης στον Πανάγιο Τάφο κλεισμένος μέσα επειδή την εποχή αυτή οι Τούρκοι έχουν επιβάλλει βαριά φορολογία στους προσκυνητές η οποία δίνονταν στην τουρκική φρουρά κατά την είσοδο. Έτσι ο άγιος κλεισμένος για πολλές μέρες στο Πανάγιο τάφο διακονούσε, τελούσε τις ακολουθίες και αγωνίστηκε εντατικότερα και αφοσιωμένα στην προσευχή. Στα Ιεροσόλυμα ο Άγιος Γεράσιμος χειροτονείται διάκονος και πρεσβύτερος από τον Πατριάρχη Γερμανό. Να σταθώ στο σημείο αυτό και να αναφέρω στην αγάπη σας ότι οι βιογράφοι του υποστηρίζουν πως το όνομα Γεράσιμος το έλαβε κατά την χειροτονία του από τον Πατριάρχη Γερμανό προς τιμήν του Αγίου Γερασίμου του Ιορδανίτου. Έτσι ο άγιος Γεράσιμος είναι Ιερομόναχος και τούτο το διαπιστώνει ο κάθε προσκυνητής όταν αντικρίζει το σώμα του στη Λάρνακα να φορά κουκούλι μοναχικό και άμφια ιερατικά τα οποία μάλιστα είναι και τα εντάφια. Στα Ιεροσόλυμα ο άγιος θέλησε να μιμηθεί τον Χριστό κατά το ανθρώπινο και κατά δύναμιν. Έτσι λαβαίνει άδεια από τον Πατριάρχη να αποσυρθεί στο Σαραντάριο Όρος να παλέψει και να ασκηθεί μιμούμενος τον κύριο της Δόξης. Και νήστεψε και επάλεψε ο Άγιος στο Σαραντάριο Όρος και νίκησε τους πειρασμούς διότι και μέχρι σήμερα οι πειρασμοί μόνο στο άκουσμα του ονόματος του τρέμουν και φρίττουν.

Το έτος όμως 1548 ο Άγιος αφήνει τα Ιεροσόλυμα για να μεταβεί στην Κρήτη με την άδεια του πατριάρχη. Ο βιογράφος του δεν αναφέρει ακριβώς σε ποια μέρη πήγε όμως στο νέο χωριό Αποκορώνου υπάρχει σπήλαιο που διαμορφώθηκε σε ναό και κατά παράδοση ο Άγιος έμεινε εκεί. Άλλο σπήλαιο βρίσκεται στην περιφέρεια Βρυσών Μοδίου Κηδωνίας. Στην Κρήτη ο Άγιος πρέπει να έμεινε γύρω στα 2 χρόνια. Ύστερα από είκοσι χρόνια ό Άγιος Γεράσιμος επιστρέφει στη Ζάκυνθο. Σκοπός του είναι η τελειότητα, η πλήρης αφοσίωση του στο Θεό. Γι αυτό αποσύρρεται σε μια μικρή σπηλιά στον Άγιο Νικόλα Γερακαρίου όπου μέχρι σήμερα οι Ζακυνθινοί το ονομάζουν του Αγίου Γερασίμου. Κατά παράδοση λέγεται ότι ο Άγιος εφημέρευσε στην εκκλησία του Αγίου Λαζάρου καθόλου απίθανο διότι και στα Ιεροσόλυμα είχε επισκεφτεί τον πρώτο τάφο του Λαζάρου στη Βιθανία. Την εποχή αυτή έχει γεννηθεί στη Ζάκυνθο και ο άγιος Διονύσιος και κάποια άλλη άγραφη παράδοση θέλει να έχει βαφτίσει ο άγιος Γεράσιμος τον Άγιο Διονύσιο βέβαια αυτό δεν είναι αποδεδειγμένο άλλα και καθόλου απίθανο λόγω της φήμης τότε του Αγίου στο νησί της Ζακύνθου. Άλλη δραστηριότητα δεν αναφέρεται στη Ζάκυνθο το σίγουρο όμως είναι ότι ο άγιος ατένιζε από τη Ζάκυνθο το μεγάλο βουνό της Κεφαλλονιάς και εκεί περίμενε και προσδοκούσε να συνεχίσει τον αγώνα του και να τον τελειώσει. Το 1554 ο άγιος φθάνει με καΐκι από τη Ζάκυνθο στη Κεφαλλονιά και όπως αναφέραμε και πριν οι Ενετοί ήταν κυρίαρχοι του νησιού και φρόντιζαν με κάθε τρόπο να υποτάξουν τους δύστροπους Κεφαλλήνες. Γι αυτό η πολιτική τους ήταν συγκαταβατική και απαλή. Όμως η σταθερά πίστη των Κεφαλλήνων ερέθιζε τους παπικούς οι οποίοι ήθελαν με κάθε τρόπο να παρασύρουν τους ορθοδόξους στο καθολικισμό. Σε αυτή τη στιγμή λοιπόν ο Θεός στέλνει στη Κεφαλλονιά τον Άγιο Γεράσιμο ο οποίος εγκαθίσταται αρχικά νοτιοδυτικά του Αργοστολίου στα Σπήλια επί αρχιερέως Αθανασίου Λοβέρδου. Τόπος ιδανικός. Στα δυτικά αντίκριζε την Παλλική, στα νότια την Ζάκυνθο και στα Ανατολικά είχε το Αργοστόλι. Πρωτεύουσα τότε του νησιού δεν ήταν το Αργοστόλι αλλά το Κάστρο του αγίου Γεωργίου. Στο σπήλαιο έμεινε ο άγιος 5 χρόνια και 11 μήνες και αποφασίζει να φύγει. Άλλωστε η φήμη του είχε εξαπλωθεί πολλοί συνέρρεαν για να ακούσουν τη διδαχή του και ο άγιος ήταν εραστής της ασκήσεως και της ησυχίας. Τελευταίος και σημαντικότερος σταθμός του Αγίου Γερασίμου υπήρξε η περιοχή των Ομαλών στους πρόποδες του Αίνου. Εκεί θα γίνονταν το επίγειο οικητήριο του και εκεί θα χτυπά η καρδιά της Κεφαλλονιάς έως της συντελείας τους αιώνος. Στη περιοχή των Ομαλών υπήρχε ερημοκλήσι αφιερωμένο στην κοίμηση της Θεοτόκου και ονομαζόμενο από τους κατοίκους της περιοχής Αγία Ιερουσαλήμ υπόλλειμα πιθανόν κάποιας μονής του 1200. Εκεί αναπαύθηκε η ψυχή του αγίου και ο ιερέας της περιοχής Γεώργιος Βάλσαμος παραχωρεί στον άγιο το ξωκλήσι και τα γύρω κτήματα. Το παραχωρητήριο σώζεται μέχρι σήμερα. Όπως είπαμε και πριν ο Άγιος φθάνει στα Ομαλά το 1560 και ένα χρόνο μετά συντάσσεται το παραχωρητήριο. Σκοπός είναι η ίδρυση μοναστηριού προς δόξαν θεού. Ο Άγιος αγαπητοί αναγνώστες κτίζει μοναστήρι συγκεντρώνει ψυχές και το ονομάζει Νέα Ιερουσαλήμ. Η μονή της Νέας ιερουσαλήν ανοίγει τις πύλες της το 1561 και από τότε μέχρι σήμερα δείχνει το δρόμο προς τη σωτηρία στους χριστιανούς. Επισκέπτεται τον Επίσκοπο του νησιού Παχώμιο Μακρή και λαμβάνει τη σχετική άδεια και ευλογία. Στη συνέχεια ζητά από τον Πατριάρχη άδεια και θέτει υπό την υψηλή του προστασία την νέα μονή και ζητεί να γίνει Σταυροπήγιο ώστε να το προφύλαξη από τις επεμβάσεις των Παπικών και Βενετσιάνων. Στο μοναστήρι ο Άγιος συνεχίζει την άσκηση. Εντός της εκκλησίας ο προσκυνητής έχει τη δυνατότητα να κατέβει και να δει το ασκητήριο του Άγιου το χωρίζεται σε 2 χώρους. Το παράδοξο είναι και μάλιστα κατ εμέ ένα συνεχές θαύμα πως για να περάσεις στο δεύτερο χώρο πρέπει να διαβείς συρόμενος από ένα άνοιγμα πολύ μικρό και από το οποίο περνούν όλοι οι προσκυνητές από τους πιο αδύνατους μέχρι τους πιο εύσωμους που μπορεί κανείς να φανταστεί. Επιπλέον ο Άγιος ανοίγει τα 40 πηγάδια και φυτεύει τους πλατάνους που υπάρχουν μέχρι σήμερα. Ο ένας μάλιστα λέγεται ότι φέρει και το σχήμα παλάμης αυτός που βρίσκεται μαζί με το πηγάδι πριν από το μοναστήρι και στο οποίο καταλήγουν οι Λιτανείες του Αγίου. Στο μοναστήρι τελούνταν και συνεχίζουν μέχρι σήμερα να τελούνται καθημερινώς Θείες Λειτουργίες. Ψυχές τρέφονται τον ουράνιο άρτο και η φήμη του Αγίου εξαπλώνεται. Όμως όπως για κάθε άνθρωπο έτσι και για τον Άγιο Γεράσιμο η κοίμηση είναι αναπόφευκτη άλλωστε αυτό είναι και το εισιτήριο για την βασιλεία των ουρανών. Πολλοί Άγιοι έλαβαν το χάρισμα να γνωρίζουν την ώρα της κοιμήσεως τους, έτσι και ο άγιος δέχθηκε αυτή την πληροφορία. Και η μέρα δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από αυτήν του 15αυγούστου, στο Πάσχα του καλοκαιριού. Ίδια μέρα με την κοίμηση της Παναγίας για την οποία έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη. Και όπως αναφέρει το συναξάρι ο π. Ιωαννίκιος, ο π. Γερμανός και η ηγουμένη Λαυρεντία βρίσκονταν κοντά του, όταν ο άγιος άρχισε την τελευταία του επί γης προσευχή. Κύριε Ιησού Χριστέ δέξαι το πνεύμα μου ήταν τα τελευταία του λόγια και ο θεός παρέλαβε την ψυχή του. Θλιβερή είδηση η κοίμηση του Αγίου τόσο για τα Ομαλά όσο και για την Κεφαλλονιά. Οι ιερείς ντύνουν τον άγιο με τα άμφια τα οποία φέρει μέχρι σήμερα και μετά από κατανυχτική εξόδιο ακολουθία στη οποία χοροστάτησε ο Επίσκοπος Κεφαλληνίας Φιλόθεος ο Λοβέρδος ενταφιάζουν το σώμα του αγίου δίπλα και μέσα στον νότιο τοίχο του Ναού. Ο τάφος υπάρχει και σήμερα κάτω από την μεγάλη ασημένια λάρνακα του Αγίου.Το πρακτικό Ταφής δε να σας πω ότι σώζεται μέχρι σήμερα και συνετάγει στις 20/8/1579. η αγιότητα ήταν έκδηλη και φανερή ακόμη και όταν ζούσε ο Άγιος έτσι μετά από πληθώρα θαυμάτων το πιο χαρακτηριστικό που παριστάνεται στις παλαιές αγιογραφίες του είναι αυτό με την δαιμονισμένη που έπεσε το πηγάδι και θεραπεύτηκε αποφασίζεται παρουσία πατριαρχικού εξάρχου η Α΄ ανακομιδή του σώματος του αγίου 2 χρόνια και 2 μήνες μετά την κοίμηση του στις 20 Οκτωβρίου του 1581. Όπως είπαμε και πριν οι παπικοί φθόνησαν την αφθαρσία και την αγιότητα και ζήτησαν να ταφεί ξανά το σώμα ώστε να συμπληρωθεί ο προβλεπόμενος χρόνος δηλαδή τα 3 χρόνια. Και πάλι γίνεται μετά πό 6 μήνες ανακομιδή και θριαμβεύει η ορθοδοξία νικήθηκαν της φύσεως οι όροι και στην περίπτωση του αγίου Γερασίμου όπως χαρακτηριστικά είχε πει το 2002 ο τότε μητροπολίτης Πατρών Νικόδημος στο λόγο του κατά τη Θεία Λειτουργία. Και αυτός είναι ο βασικός λόγος που θεσπίστηκε η κυριώνυμος εορτή του Αγίου στις 20 Οκτωβρίου κάθε χρόνο και όχι στις 15 Αυγούστου. Αργότερα όμως οι χριστιανοί γιόρταζαν και συνεχίζουμε εμείς να πανηγυρίζουμε την κοίμηση όχι όμως στις 15 για να μην επισκιαστεί η κοίμηση της Παναγίας μας αλλά στις 16 Αυγούστου. Και έκτοτε λοιπόν η Ενετική εξουσία άρχισε να σέβεται το μοναστήρι της Νέας Ιερουσαλήμ και τον άγιο Γεράσιμο μέχρις σημείου να επιχορηγήσει με τριάντα δουκάτα ετησίως το μοναστήρι. Η ανακήρυξη της αγιότητας του οσίου Γερασίμου έγινε το έτος 1622 μήνα Ιούλιο. Και για την ιστορία να σας αναφέρω ότι την εποχή εκείνη βρίσκονταν στην Κωνσταντινούπολη ο Νικόδημος ο Β ο Μεταξάς μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Κεφαλληνίας ο οποίος ήταν φίλος του Πατριάρχη Κυρίλλου Λούκαρη και πιθανόν να ενήργησε και να εισηγήθηκε κατάλληλα για το θέμα της ανακήρυξης στον Πατριάρχη. Ο Άγιος Γεράσιμος ονομάστηκε νέος ασκητής προς διάκριση από τον άγιο Γεράσιμο τον Ιορδανίτη.
Τελειώνοντας θα ήθελα να σας διηγηθώ 3 θαύματα του Αγίου τα 2 από τα οποία τα έζησα μπροστά μου και εγώ ο ίδιος. Το πρώτο θαύμα πιθανόν να το έχουν ακούσει αρκετοί από εσάς γιατί συνέβαινε παλιά. Όταν λοιπόν ο Άγιος λιτανεύεται και φθάνει στο πλάτανο τοποθετείται πάνω στο πηγάδι που βρίσκεται εκεί. Χρόνια λοιπόν πριν και αναφέρομαι γύρω στο 1930 περίπου έτυχε να βρεθεί και η γιαγιά μου εκεί, η οποία είχε ακούσει για το θαύμα ότι όταν τοποθετούσαν τον Άγιο πάνω στο πηγάδι αυτό, ξεχείλιζε το νερό, εκείνη όμως δυσπιστούσε λέγοντας ότι ίσως να είναι υπερβολή. Όμως μου είπε, και δεν θα το ξεχάσω όσο ζω «Εγώ Γεράσιμε το είδα να ξεχειλίζει και κανείς δεν μπορεί να με διαψεύσει» Βέβαια τότε αγαπητοί αναγνώστες υπήρχε πίστη πραγματική και για να πάει κανείς να προσκυνήσει στα Ομαλά νήστευε προηγουμένως για μέρες. Το ταξίδι το οποίο γίνονταν τότε με τα πόδια ήταν πραγματικά απόφαση ζωής.
Το δεύτερο θαύμα αφορά ένα κοριτσάκι, το οποίο όταν το κυοφορούσε η μητέρα του, παρουσίασε επιπλοκές και οι γιατροί την συμβούλευσαν να κάνει έκτρωση γιατί μετά βεβαιότητας διαπίστωναν ότι αν γεννηθεί ζωντανό θα έχει πολλά προβλήματα. Οι γονείς ευσεβείς καθώς είναι ούτε να ακούσουν για έκτρωση και μην έχοντας άλλον γιατρό κατέφυγαν στον Άγιο και προσευχήθηκαν και γεννήθηκε το κοριτσάκι το οποίο σήμερα χαίρει άκρας υγείας.
Και το τρίτο θαύμα έχει σχέση με μια γυναίκα η οποία είχε δαιμόνιο και τα δαιμόνια τρέμουν και μόνο στο άκουσμα του ονόματος του Αγίου. Η γυναίκα έμεινε για καιρό στο μοναστήρι φιλοξενούμενη από τις μοναχές και σε μια Θεία Λειτουργία το δαιμόνιο δεν άντεξε και όπως αργότερα η ίδια διηγήθηκε ένοιωσε να φεύγει από το σώμα της κάτι με δύναμη. Να σας πω δε ότι λίγες μέρες πριν είχα βρεθεί και εγώ ενώ ο εφημέριος τελούσε το Άγιο Ευχέλαιο και όταν λοιπόν ήρθε η ώρα να χρήσει ο ιερέας την γυναίκα αυτή το δαιμόνιο επαναστάτησε και έλεγε θυμάμαι τη φράση χαρακτηριστικά «Δεν φθάνει παλιοπαπά ετούτος που μένει εδώ και δεν με αφήνει σε ησυχία μέρα νύχτα έχω σήμερα και σένα με τούτο το λάδι, να με καίτε και οι δυο» και μόλις βέβαια την έχρησε το δαιμόνιο τόσο ταράχτηκε που η γυναίκα έπεσε κάτω λιπόθυμη και μετά από λίγες μέρες με την χάρη του Αγίου ελευθερώθηκε.
Αυτά τα λίγα αγαπητοί αναγνώστες, γιατί πραγματικά είναι λίγα για τον Άγιο Γεράσιμο, άλλωστε η σημερινή ηγουμένη μοναχή Κασσιανή και η συνοδεία της έχουν ζήσει τόσα θαύματα που είναι αμέτρητα

Από το Συναξάρι της ημέρας


Τή Κ’ τού αύτού μηνός,Μvήμη τού Αγίου Μεγαλομάρτυρος Αρτεμίου

Στίχοι
Ο πάντα λαμπρός Αρτέμιος εν βίω,
Τμηθείς απήλθεν εις υπέρτατον κλέος.
Εικάδι’Αρτέμιος πυκινόφρωv αυχένα τμήθη.
  • Μνήμη τού Οσίου καί θεοφόρου πατρός ημών Γερασίμου τού νέου, τού εκ Τρικάλων τής Πελοποννήσου, ού τό σεπτόν καί άγιον λείψανον σώζεται άφθοροv εν Κεφαλληνία.
  • Οι Άγιοι Μάρτυρες Εβόρης, Ενόης, Ζεβινάς, Γερμανός, Νικηφόρος, Αvτωνίνος, καί η Αγία Μάρτυς Μαναθω η παρθένος, ξίφει καί πυρί τελειούvται.
Ταίς αυτών Αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Aμήv.

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2015

Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας Κοσμάς: 10 χρόνια στο πηδάλιο της τοπικής μας Εκκλησίας

     Συμπληρώνονται σήμερα (10) δέκα χρόνια  από τις  8 Οκτωβρίου 2005, που η Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας υποδέχεται τον νέο της Ποιμενάρχη, τον νέο της Πνευματικό πατέρα, τον Αξιο Αμπελουργό,  Αρχιμανδρίτη και Ιεροκήρυκα της Μητροπόλεως  π. Κοσμά Παπαχρήστο. 
    Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. ΚΟΣΜΑΣ, κατά κόσμο Κωνσταντίνος Παπαχρήστος, γεννήθηκε στην Σκουτεσιάδα Αγρινίου το έτος 1945 από ιερατική απλή και φτωχική οικογένεια. Ο πατέρας του, αείμνηστος  π. Ευστράτιος, και η  πρεσβυτέρα μητέρα του, αείμνηστη  Θεοδοσία,  μεγάλωσαν και σπούδασαν τα παιδιά τους με πολλές θυσίες και στερήσεις την εποχή εκείνη. Τους φύτεψαν ευσέβεια, αγάπη και σεβασμό προς τον συνάνθρωπο.  Η ανταπόκριση των παιδιών της πολύτεκνης αυτής οικογένειας  ήταν θετική και ακολούθησαν τον αείμνηστο πατέρα τους προσφέροντας μεγάλη  πνευματική ωφέλεια τόσο στην τοπική  Εκκλησία όσο και στην κοινωνία.




     Ο Κωνσταντίνος από μικρός γαλουχήθηκε με γνήσια πίστη και αγάπη προς τον Τριαδικό Θεό, αλλά και προς την Πατρίδα μας την Ελλάδα, αγαθά που κληρονόμησε από τους γονείς του και από τους Δασκάλους του  Χωριού του.Μετά από τις Γυμνασιακές του σπουδές, που ολοκλήρωσε στο εξατάξιο Γυμνάσιο Αρρένων Αγρινίου στα Παπαστράτεια Εκπαιδευτήρια,  σπουδάζει  Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Με την ολοκλήρωση των σπουδών του συνεχίζει  Ανώτατες σπουδές  στη Θεολογική Σχολή στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Τελειώνοντας τις σπουδές του, υπηρετεί την στρατιωτική του θητεία στον Ελληνικό Στρατό. Εισήλθε στην ιεροσύνη μετά από  πολλή σκέψη, δοκιμασία και προσευχή.
    Το 1974 χειροτονήθηκε Διάκονος,  όπου έλαβε το όνομα Κοσμάς  και στη συνέχεια Πρεσβύτερος από τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας κυρό Θεόκλητο. Αργότερα έλαβε το οφίκιο του Αρχιμανδρίτη και αναλαμβάνει το μεγάλο και δύσκολο έργο του Ιεροκήρυκα σε όλη την περιφέρεια της Μητροπόλεως, κηρύττοντας  το λόγο του Θεού σε όλους τους Ιερούς Ναούς.  
    Ίδρυσε τον Χριστιανικό Όμιλο Νέων στο Μεσολόγγι που λειτούργησε ως Κέντρο Νεότητας για ολόκληρη την Ιερά Μητρόπολη. Οργάνωσε σε όλες τις πόλεις  κύκλους μαθημάτων για άνδρες και γυναίκες καθώς και τα Κατηχητικά Σχολεία με τη συνδρομή των Σχολείων Α/θμιας και Β/θμιας  Εκπαίδευσης. 
Επισκέπτονταν τα σχολεία και με την συνδρομή των καθηγητών κήρυττε το λόγο του Θεού και συζητούσε με τους μαθητές δίνοντας τις πρέπουσες απαντήσεις στις ερωτήσεις των.
 Κάθε καλοκαίρι οργάνωνε την λειτουργία των κατασκηνώσεων καθώς και σειρά Θρησκευτικών εκδηλώσεων  και εκδρομών έλεγε,  ότι προσφέρουν πάρα πολλά χριστιανικά και πνευματικά οφέλη στους νέους και τις νέες.
 Με μεγάλη συμμετοχή  Κλήρου και Λαού, εκλέγεται από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας, στις 8 Οκτωβρίου του 2005, ημέρα Σάββατο, μετά από εισήγηση του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος  αειμνήστου Χριστοδούλου.
   Ένα βροντερό, ΑΞΙΟΣ-ΑΞΙΟΣ, ακούστηκε από παντού. Πρώτα στην Ιερά Μονή Πετράκη, ύστερα στο Μητροπολιτικό Ιερό Ναό των Αθηνών και στη συνέχεια στο Μητροπολιτικό Ιερό Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος στο Μεσολόγγι. Στις 6 Νοεμβρίου 2005 έγινε η επίσημη ενθρόνιση του νέου Μητροπολίτη από τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος  κυρό Χριστόδουλο, παρουσία Αρχιερέων, Ιερέων, Μοναχών και Μοναχών από το Άγιο Όρος, Πολιτικών και Στρατιωτικών Αρχών και χιλιάδων πιστών Χριστιανών που ήρθαν από όλα τα μέρη του Νομού Αιτωλοακαρνανίας αλλά και της Ελλάδος, για να δουν τον νέο Μητροπολίτη, να του φιλήσουν το χέρι και να πάρουν την Ευλογία του.
    Το νέο Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμά μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών  κυρό Χριστόδουλο και άλλους Συνοδικούς Ιεράρχες, υποδέχθηκε στα όρια της Μητροπόλεως στο χωριό Περιθώρι  ο Νομάρχης, Φορείς, Σύλλογοι και πλήθος κόσμου από όλο το Νομό Αιτωλοακαρνανίας. 
    Η πομπή της Εκκλησιαστικής Ιεραρχίας και των  επισήμων, μαζί με χιλιάδες πιστούς, έφθασαν στην Κεντρική Πλατεία της πόλης  του Μεσολογγίου, όπου ο Τοποτηρητής Μητροπολίτης Άρτας κ. Ιγνάτιος παρέδωσε στον κ. Κοσμά την Ποιμαντορική ράβδο. Ακολούθησε υποδοχή του νέου Ιεράρχη από τον Δήμαρχο Μεσολογγίου, αμέσως μετά σχηματίσθηκε πομπή προς τον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος όπου το πλήθος των πιστών επευφημούσε τον Μακαριώτατο, το νέο Μητροπολίτη  και τους  Ιεράρχες.
    Στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό παρουσία του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, των Μητροπολιτών, Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου, Πειραιώς Καλλινίκου, Δημητριάδος και Αλμυρού Ιγνατίου, Άρτας Ιγνατίου, Ηλείας Γερμανού, Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου, Σταγών και Μετεώρων Σεφαφείμ, Καρπενησίου Νικολάου, Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιου, Ξάνθης Παντελεήμων, Ζακύνθου Χρυσοστόμου, Νέας Σμύρνης Συμεών, Πατρών Χρυσοστόμου, Φαναριοφαρσάλων Κυρίλλου, του Επισκόπου Χριστιανουπόλεως Σεραφείμ, Εκπροσώπων άλλων Μητροπόλεων, πολλών Αρχιμανδριτών, Ιερέων, Μοναχών πολλών Μητροπόλεων, Αγιορειτών Καλογέρων, της Πολιτικής και Στρατιωτικής ηγεσίας του τόπου, Φορέων και Συλλόγων καθώς και πλήθος κόσμου, πραγματοποιήθηκε η τελετή της Ενθρόνισης του κ. Κοσμά.
 Απευθυνόμενος στους πιστούς και στον νέο Ιεράρχη ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος είπε: «…είναι πολύ βαρύ το έργο που επωμίζεσαι. Ευχόμεθα οι ώμοι σου να είναι τόσο ισχυροί ώστε να σηκώσουν το βάρος εκείνων των αναγκαίων αναδιοργανωτικών αλλαγών που πρέπει να γίνουν εις την Μητρόπολη αυτή προκειμένου και ο Ιερός Κλήρος πρωτίστως να αντιληφθεί πως έχει Ποιμένα υπέρ της κεφαλής του και να αντιληφθεί ποιό είναι το καθήκον του». 
     Στη συνέχεια ο  Μητροπολίτης κ. Κοσμάς, αφού ευχαρίστησε τον Τριαδικό Θεό για την ανάδειξη της ταπεινότητάς του σε Επίσκοπο, τον Αρχιεπίσκοπο και τους Αγίους Ιεράρχας για την εκλογή του ως Μητοπολίτου στην Ιστορική Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας, τον Κλήρο και το Λαό, παρουσίασε το πρόγραμμα του, το όραμά του, τις ενέργειες και τις πρωτοβουλίες που θα αναπτύξει στη Μητρόπολή του. Κάλεσεσε συστράτευση τους Θεολόγους Καθηγητές για να μιλάνε ελεύθερα στους Ιερούς Ναούς της Μητροπόλεως. Όλη η τελετή καλύφθηκε με τις ιαχές, ΑΞΙΟΣ, ΑΞΙΟΣ.
Απλός  Καλόγερος, όπως ο ίδιος λέει ακόμα και σήμερα που είναι  Επίσκοπος, παραμένει εργατικός, πράος, ταπεινός, τίμιος, ασκητικός, αφιλοχρήματος και άριστα καταρτισμένος. Τονίζει πάντοτε με όλη τη δύναμη της ψυχής του ότι «ο λόγος του Θεού είναι από μόνος του θελκτικός. Γι΄ αυτό επιμένω στην προσωπική του καθενός συνέπεια στην Ορθόδοξο Εκκλησία και Παράδοσή μας. Αν απεμπλακεί ο καθένας από το εγώ του, τότε θα πλησιάσει και θα ενωθεί με το Θεό». Περιοδεύει  ακούραστα όλα τα χωριά και τις πόλεις της Μητροπόλεως, Ιερουργών, κηρύττων τον λόγο του Θεού προσπαθώντας να λύει κάθε πρόβλημα που προκύπτει.
Ως Πνευματικός Πατέρας έδωσε και δίνει  μεγάλη βαρύτητα στη Νεολαία. Πολλοί από τους νέους καθοδηγήθηκαν από τον Πατρο-Κοσμά και έγιναν Κληρικοί, Μοναχοί, Ιεροψάλτες.                
Υλοποιώντας τις πρωτοπόρες αποφάσεις του ιδρύει το βιβλιοπωλείο στην πόλη του Μεσολογγίου δίνοντας το όνομα «ΦΑΡΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ». Στο βιβλιοπωλείο αυτό ο αναγνώστης μπορεί να βρει βιβλία Αγιογραφικά, Θεολογικά, Εθνικά, Οικογενειακά, Λογοτεχνικά, Βίους Αγίων, Παιδικά και άλλα.  Στις πόλεις του Μεσολογγίου και του Αγρινίου λειτουργούν Σχολές Αγιογραφίας.  Στις Σχολές αυτές διδάσκουν μεγάλοι δάσκαλοι Αγιογράφοι και οι απόφοιτοι των Σχολών έχουν τη δυνατότητα να ασκήσουν το λειτούργημα του Αγιογράφου αφού με το πέρας των σπουδών τους λαμβάνουν πτυχίο Αγιογράφου.
    Επίσης λειτουργούν Σχολές Βυζαντινής Μουσικής. Στις Σχολές αυτές διδάσκουν Ιεροψάλτες μεταδίδοντας την ψαλτική τέχνη σε νέους οι οποίοι θα επανδρώσουν τα αναλόγια των Ιερών Ναών της Μητροπόλεως. Σπουδαίο επίσης έργο γίνεται και με τη λειτουργία της Σχολής Γονέων σε Μεσολόγγι και Αγρίνιο, όπου Αρχιερείς, Αγιορείτες Πατέρες, καταξιωμένοι επιστήμονες από όλα τα Πανεπιστήμια της Ελλάδας, αλλά και Αιτωλοακαρνάνες Δάσκαλοι των Γραμμάτων, επανδρώνουν κάθε χρόνο το ετήσιο πρόγραμμα της Σχολής Γονέων.  
Μέσα από τις συνάξεις αυτές βγαίνουν πολλά διδάγματα, προβληματισμοί, σχέσεις γονέων με τα παιδιά και όπως μας λέει ο ίδιος ο Επίσκοπος «… Αλήθεια πόσο εμείς έχουμε συνειδητοποιήσει και πιστέψει ότι η Θεία Χάρις κυρίως,  θα καλλιεργήσει και θα ολοκληρώσει τα παιδιά μας! …». 
Λειτουργεί ο Εισαγωγικός Κύκλος Προαγωγής της Υγείας. Το πρόγραμμα κάθε συνάντησης περιλαμβάνει διάφορες  εισηγήσεις  και συμμετέχουν Κληρικοί, γονείς, εκπαιδευτικοί, επαγγελματίες υγείας, ψυχικής υγείας και κοινωνικής πρόνοιας ως και κάθε ενδιαφερόμενος για την Προαγωγή  Υγείας. Μαθήματα γίνονται στο Μεσολόγγι και στο Αγρίνιο.
      Με πρωτοβουλία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Κοσμά έγινε η ανακαίνιση των Γραφείων της Ιεράς Μητροπόλεως στο Μεσολόγγι. Μετά από εισήγηση του κ. Κοσμά, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος αποφάσισε  οι Άγιοι της Αιτωλοακαρνανίας να εορτάζονταικάθε χρόνο την Κυριακή του Τυφλού. Επίσης, με απόφαση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Κοσμά την Κυριακή αυτή τελείται  Αρχιερατική Θεία Λειτουργία σε διαφορετικό Ιερό Ναό της Μητροπόλεως, έτσι ώστε  να γνωρίσουν όλοι οι Αιτωλοακαρνάνες τους Αγίους του τόπου μας. 
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης συμμετέχει σε λατρευτικές Εκδηλώσεις άλλων Μητροπόλεων, συλλειτουργεί και κηρύττει το λόγο του Τριαδικού Θεού. 
  Στην έναρξη κάθε Εκκλησιαστικού έτους τελεί Αγιασμό  στις Συνάξεις των Πιστών και στα Κατηχητικά Σχολεία, επισημαίνοντας τόσο στους Ιερείς όσο και στους Κατηχητές την ιδιαίτερη σπουδαιότητα των Κατηχητικών Σχολείων μέσα από την πολυετή εμπειρία του στη διακονία των νέων. Επίσης, με την έναρξη κάθε Σχολικής χρονιάς ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης τελεί τον Αγιασμό στα Σχολεία της Μητροπόλεως στέλνοντας κάθε φορά και νέα μηνύματα προς τους μαθητές Α/θμιας και Β/θμιας Εκπαίδευσης λέγοντας: «… Πατρικά σας παρακαλώ μην επηρεάζεσθε, μην ανησυχείτε, μη πτοείσθε, μη κλονίζεσθε.  Είσθε νέοι με ικανότητες, με δυναμισμό, με πίστη, με ελπίδα, με υψηλούς οραματισμούς. Μπορείτε να νικήσετε και να ξεπεράσετε κάθε εμπόδιο, να κτίσετε έναν ωραίο τέλειο κόσμο, να χαίρεστε, να ευτυχείτε.  
 Το πιστεύω ότι μπορείτε, αρκεί να αφήσετε τα νιάτα σας να τα φωτίζει, να τα καθοδηγεί, να τα στηρίζει, να τα παιδαγωγεί ο Πάνσοφος , ο Παντοδύναμος Θεός μας, ο Κύριος Ιησούς Χριστός. 
 Η κρίσις αυτή που ζούμε ας μας διδάξει, παιδιά μου. Δημιουργήσαμε την κρίση γιατί αρνηθήκαμε το Χριστό. Αφήσαμε το Χριστό και ακυβέρνητοι, με οδηγό μόνο τον εγωισμό μας, φθάσαμε σε αυτή την κατάσταση. 
Αν μελετήσουμε την ιστορία της Πατρίδος μας, θα διαπιστώσουμε ότι με τη βοήθεια του Θεού μας περάσαμε πολύ πιο δύσκολες καταστάσεις και όμως σωθήκαμε. Με το φως του Χριστού μας και τη Θεία Του Χάρι, μόνο φωτεινή πορεία, επιτυχία, δημιουργία, χαρά και ευτυχία έχουν ο νέος και η νέα…»
  Με ιδιαίτερη χαρά αποδέχθηκε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Κοσμάς πρόταση των Μεταπτυχιακών Φοιτητών του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας, της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, για την πραγματοποίηση του Α΄ Συνεδρίου τους στην Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας.  Το Συνέδριο πραγματοποιήθηκε το τριήμερο 4, 5και 6 Μαΐου 2007 με ιδιαίτερη επιτυχία τόσο στην Πόλη του Μεσολογγίου όσο και στην Πόλη του Αγρινίου, με πλούσιο πρόγραμμα.
Με πρωτοβουλία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Κοσμά, η Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας πραγματοποιεί δύο αποστολές, τον Σεπτέμβριο του 2007,  στις πυρόπληκτες περιοχές της Πελοποννήσου που αποτελούταν από δεκαπέντε Κληρικούς  και τριάντα δύο νέους της Μητροπόλεως που μετέφεραν ανθρωπιστική βοήθεια με τρόφιμα. Ο Σεβασμιώτατος  παρέδωσε  και μεγάλο χρηματικό ποσό για την οικονομική ενίσχυση των πυρόπληκτων.  
 Το διήμερο 2 και 3 Ιουνίου 2007  ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας κ. Αναστάσιος, εκπληρώνοντας την επιθυμία και την παράκληση χρόνων της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας, των Πολιτικών Αρχών του Τόπου και του Λαού της Μητροπόλεως, επικεφαλής αντιπροσωπείας της Μητροπόλεώς του ήρθε στην Ιερή Πόλη του Μεσολογγίου, έδρα της Μητροπόλεως και παρέδωσε απότμημα Ιερού Λειψάνου του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ. Κοσμά.
 Η Ιερά Μητρόπολη κατά το διήμερο αυτό πραγματοποίησε λατρευτικές εκδηλώσεις που ξεκίνησαν με την επίσημη υποδοχή του Ιερού Λειψάνου στην Ιερά Μονή του Αγίου Κοσμά στο Μέγα Δένδρο Θέρμου. Η υποδοχή έγινε παρουσία των Πολιτικών και Στρατιωτικών Αρχών του τόπου και πλήθος πιστών, ενώ άγημα του Στρατού και της Αεροπορίας απέδιδαν τιμές. Τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο κ. Αναστάσιο προσφώνησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Κοσμάς. Χαιρετισμό απεύθυνε ο Δήμαρχος Θέρμου και η Ηγουμένη της Ιεράς Μονής του Αγίου Κοσμά. 
Την επόμενη ημέρα, Κυριακή, τελέσθηκε Πολυαρχιερατική Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του Μακαριωτάτου κ. Αναστασίου, συλλειτουργούντων των Σεβασμιωτάτων  Μητροπολιτών Άρτας κ. Ιγνατίου, Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου και Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμά. Την Θεία Λειτουργία παρακολούθησαν οι Πολιτικές Αρχές και πλήθος πιστών που πήγαν να προσκυνήσουν τα Άγια Λείψανα και να λάβουν την Ευλογία του Αγίου.
Κάθε χρόνο στις 12 Δεκεμβρίου ημέρα γιορτής του  Πολιούχου της Ιερής Πόλης Μεσολογγίου Αγίου Σπυρίδωνος, ο  Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Κοσμάς  μετέχει στις Εορταστικές Εκδηλώσεις της πόλης  του Μεσολογγίου και τελεί Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος πλαισιωμένος από Αρχιερείς άλλων Μητρπόλεων και Ιερείς της Μητροπόλεως. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας πραγματοποιείται λιτάνευση της Ιεράς  Εικόνας του Αγίου Σπυρίδωνος στους δρόμους της πόλης συνοδεία των Στρατιωτικών, Πολιτικών, Δημοτικών Αρχών, Φορέων του τόπου και πλήθους κόσμου. 
 Κάθε χρόνο πραγματοποιείται με κατάνυξη και σύμφωνα με το πρόγραμμα, το Σάββατο του Λαζάρου και την Κυριακή των Βαΐων ο επίσημος εορτασμός της Επετείου της Ηρωικής Εξόδου της Φρουράς των Ελεύθερων Πολιορκημένων της Ιερής Πόλης Μεσολογγίου. Τις Γιορτές τιμούν με την παρουσία τους πολλοί επίσημοι προσκεκλημένοι, από τον Δήμο Μεσολογγίου και την Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας, μεταξύ αυτών ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, Αρχιερείς άλλων Μητροπόλεων,  Εκπρόσωποι της Κυβέρνησης, Εκπρόσωποι Στρατιωτικών και Πολιτικών Αρχών της Ελλάδας, Εκπρόσωποι Ξένων Κρατών, Εκπρόσωποι της Πανεπιστημιακής κοινότητας, Φορέων, Συλλόγων και πλήθους κόσμου.
Το Σάββατο το απόγευμα τελείται στον Ιερό Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος Μέγας Εσπερινός χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Κοσμά,  συγχοροστατούντων και άλλων Μητροπολιτών. Μετά την ακολουθία του Εσπερινού ξεκινά λιτανευτική  πομπή της Ιεράς Εικόνας της Εξόδου, του τιμίου Σταυρού Ευλογίας του Επισκόπου Ρωγών και Κοζύλης Ιωσήφ, στην οποία συμμετέχουν Κλήρος και Λαός, τα σχολεία της Ιερής Πόλης Μεσολογγίου, Πολιτιστικοί Σύλλογοι, Φιλαρμονικές, Στρατιωτικά Αγήματα και των τριών Σωμάτων του Ελληνικού Στρατού, ακολουθώντας την οδό Θυσίας φθάνουν στον Κήπο των Ηρώων, όπου τελείται επιμνημόσυνη δέηση στον Τύμβο των Ηρώων και ακολουθεί  κατάθεση στεφάνων και στη συνέχεια η αναπαράσταση της ανατίναξης της πυριτιδαποθήκης του Χρήστου Καψάλη.
Το πρωί της Κυριακής των Βαΐων τελείται στον Ιερό Ναό Αγίου Σπυρίδωνος η ακολουθία του Όρθρου και Αρχιερατική Θεία Λειτουργία   από τον Μητροπολίτη μας κ. Κοσμά, πλαισιωμένος από άλλους Αρχιερείς, Αρχιμανδρίτες, Ιερείς και Διακόνους. Την Θεία Λειτουργία παρακολουθούν ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, εκπρόσωποι Στρατιωτικών και Πολιτικών Αρχών, Εκπρόσωποι άλλων Χωρών και πλήθος κόσμου. Μετά τη Θεία Λειτουργία τελείται  Δοξολογία. Με το πέρας της Δοξολογίας ξεκινά η Λιτάνευση της Ιεράς Εικόνας της Εξόδου, η οποία θα καταλήξει και πάλι στον κήπο των Ηρώων, όπου θα τελεσθεί επιμνημόσυνη δέηση και ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας καταθέτει στεφάνι στον Τύμβο των Ηρώων. 
 Με λαμπρότητα τιμάται, επίσης, κάθε χρόνο η μνήμη του Μεγαλομάρτυρος Αγίου Χριστοφόρου πολιούχου της πόλεως του Αγρινίου. Τις λατρευτικές εκδηλώσεις που προγραμματίζονται από το Δήμο Αγρινίου και την Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας λαμπρύνουν με την παρουσία τους  μεγάλες προσωπικότητες από την  Εκκλησία της Ελλάδας μετά από πρόσκληση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Κοσμά, εκπρόσωποι των Στρατιωτικών και Πολιτικών Αρχών και πλήθους κόσμου. 
Τις εορταστικές εκδηλώσεις του 2011 λάμπρυνε με την παρουσία του ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ, ο οποίος  χοροστάτησε στο Μέγα Πανηγυρικό Εσπερινό, με τη συμμετοχή των Σεβασμιότατων Μητροπολιτών Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεου, Σιδηροκάστρου κ. Μακαρίου, Γλυφάδας κ. Παύλου και Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμά. Παρευρέθηκαν ο  Δήμαρχος και το Δημοτικό ΣυμβούλιοΑγρινίου,  Εκπρόσωποι Στρατιωτικών και Πολιτικών Αρχών και πλήθος κόσμου. 
Το Σάββατο, στις 7 Μαΐου 2011, πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία στην πόλη του Αγρινίου το 2ο Περιφερειακό Φεστιβάλ Νεολαίας που είχε γενικό τίτλο «Τόπος από Φώς και Θάλασσα. Από τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη στον Οδυσσέα Ελύτη». Το Φεστιβάλ πραγματοποιήθηκε με τη συμμετοχή πολλών νέων από την Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας  και τη Ιερά Μητρόπολη  Λευκάδος και Ιθάκης. Την ευθύνη της διοργάνωσης είχε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Κοσμάς και ιερείς της Μητρόπολης Αιτωλίας και Ακαρνανίας. 
Το Φεστιβάλ πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα της Χριστιανικής Ενώσεως Αγρινίου. Σαν θεσμός ξεκίνησε το 2010 από την Συνοδική Επιτροπή Χριστιανικής Αγωγής της Νεότητας της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Κοσμάς κήρυξε την έναρξη του Φεστιβάλ και καλωσόρισε τους συμμετέχοντες και ευχήθηκε στους νέους να είναι περισσότερο Έλληνες, περισσότερο καλλιεργημένοι Χριστιανοί και πνευματικοί νέοι και μέσα από αυτή την διοργάνωση να αναδειχθούμε περισσότερο ενωμένοι και χαρούμενοι.
Την έκτη Κυριακή του Πάσχα, Κυριακή του Τυφλού, με απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, η τοπική μας Εκκλησία γιορτάζει όλους τους Αιτωλοακαρνάνες Αγίους και σύμφωνα με απόφαση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη κ. Κοσμά τελείται Αρχιερατική Θεία Λειτουργία κάθε χρόνο σε διαφορετική ενορία της Μητροπόλεως, έτσι ώστε να γίνει γνωστή η παρουσία των Αγίων μας.
Τον Μάιο του 2011 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Κοσμάς συνοδευόμενος από Ιερείς της Ιεράς Μητροπόλεως πραγματοποίησε προσκυνηματική επίσκεψη στους Αγίους Τόπους. Την αποστολή υποδέχθηκε ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος. Ο Μακαριώτατος ευχήθηκε σε όλους καλή διαμονή  στους Αγίους Τόπους όπου έζησε ως άνθρωπος, Θεάνθρωπος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Κοσμάς ευχαρίστησε τον Πατριάρχη κ.κ. Θεόφιλο για την θερμή υποδοχή στους Αγίους Τόπους και ευχήθηκε ο Θεάνθρωπος Κύριος Ιησούς Χριστός να δίνει δύναμη στον ίδιο και την Αγιοταφική Αδελφότητα για το έργο που επιτελούν δηλαδή της διαφύλαξης των Αγίων τόπων. Μεταξύ των Ιεραρχών έγινε ανταλλαγή αναμνηστικών. 
Μια πολύ σημαντική κοινωνική δράση ξεκίνησε στο Αγρίνιο η Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας σε συνεργασία με το Δήμο Αγρινίου ιδρύοντας το Κοινωνικό Παντοπωλείο. Στο Κοινωνικό Παντοπωλείο θα εξυπηρετούνται ευπαθείς κοινωνικές ομάδες του Δήμου Αγρινίου και θα προμηθεύονται τρόφιμα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης που θα δωρίζουν επιχειρήσεις της περιοχής.
Τα εγκαίνια του Παντοπωλείου πραγματοποίησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Κοσμάς στις 15 Μαΐου 2011 παρουσία του Δημάρχου και πλήθος κόσμου. 
Στην Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας, άρχισε να λειτουργεί η Υπηρεσία Γυναικείων θεμάτων, με την προσωνυμία, Διακονία Στηρίξεως Γυναικών «Παναγία η Παραμυθία». Ο Αγιασμός και τα εγκαίνια πραγματοποιήθηκαν στον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδος του Αγρινίου από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ. Κοσμά και με την παρουσία πλήθους πιστών, οι οποίοι παραβρέθηκαν και χαιρέτισαν το ξεκίνημα αυτής της προσπάθειας.  Η λειτουργία της διακονίας θα είναι καθημερινή και θα λειτουργεί στο ισόγειο της αίθουσας του Ιερού Ναού της Αγίας Τριάδος στο Αγρίνιο.
Σκοπός της Διακονίας είναι η ενδυνάμωση του ρόλου της γυναίκας στο πνευματικό και προνοιακό έργο της τοπικής Εκκλησίας, η ανάπτυξη νέων μορφών εθελοντικής δράσης, η αντιμετώπιση συγχρόνων κοινωνικών προβλημάτων που απασχολούν την γυναίκα και άλλων δραστηριοτήτων.  
Την Κυριακή, 14 Ιουνίου 2015, στο Θέρμο πραγματοποιήθηκε εκδήλωση μνήμης για τον αείμνηστο Μητροπολίτη Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας κυρό Καλλίνικο Πούλο για τα τριάντα χρόνια από την κοίμησή του. Στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου τελέσθηκε Αρχιερατικό Συλλείτουργο από τους Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεο, πνευματικό τέκνο του αειμνήστου, Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας κ. Ιωήλ, και Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμά. Ακολούθησε επιμνημόσυνη δέηση και εκδήλωση στην αίθουσα του Δημαρχείου Θέρμου.
«Κοσμά του Σεβασμιωτάτου και Θεοπροβλήτου Μητροπολίτου της Αγιωτάτης Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας, ημών δε Πατρός και ποιμενάρχου πολλά τα έτη». 

Γραφει ο κ Σιάσος Χρηστος, Καθηγητής