Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2016

Tα καρναβάλια και η στάση των Ορθοδόξων Χριστιανών


Σέ λίγες μέρες, θά γεμίσουν οἱ δέκτες τῶν τηλεοράσεων, τά περιοδικά καί οἱ ἐφημερίδες, μέ εἰκόνες ἀπό τό διεθνοῦς φήμης Καρναβάλι τοῦ Ρίο ντέ Τζανέιρο στήν Βραζιλία τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς, ἀλλά καί ἄλλων πόλεων στόν κόσμο καί δυστυχῶς καί τῆς Ἑλλάδας μας. Τά παγανιστικά Καρναβάλια, θά διεισδύσουν καί φέτος πάλι μέσα στά σχολεῖα, τά ἱδρύματα "διαπαιδαγώγησης" καί "διαφώτισης" ἀνηλίκων παιδιῶν-μαθητῶν, πού ὅπως κάθε χρόνο, μέ τήν ἄδεια τῶν διδασκόντων τους καί τίς εὐλογίες τῶν γονέων καί κηδεμόνων τους, κατά συντριπτική πλειοψηφία δυστυχῶς, θά προσυπογράψουν ἐκ νέου αὐτόν τόν ξεπεσμό, μέ τό νά ντυθοῦν καρναβάλια!
Τα  Μ.Μ.Ε. θά μᾶς βομβαρδίσουν μέ χιλιάδες εἰκόνων, γεμάτων ἀπό ἀνθρώπους πού περιφέρονται καί χοροπηδᾶνε σάν ζῶα ἤ σάν δαίμονες, φορώντας μάσκες, φτερά, παρδαλά κοστούμια, ὑποκρινόμενοι τό ἄλλο φύλο, ἤ περιφερόμενοι δημοσίως ἀκόμη καί ἠμίγυμνοι ἤ ἐντελῶς γυμνοί! Χωρίς αἰδώ, χωρίς καμία ἠθική συστολή!
 «Ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὦν, οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι ταῖς ἀνοήτοις καὶ ὁμοιώθη αὐτοῖς» (Ψαλμ. 49,12).
Ἔρχονται λυγμοί καί δάκρυα στήν ψυχή εὐσεβῶν Χριστιανῶν καί συνετῶν ἀνθρώπων, μπροστά σέ ὅλο αὐτό τό δαιμονικό πανηγύρι, πού τώρα συνδέεται μέ γλέντια, τραγούδια, χορούς καί ἄλλες ἀσωτεῖες παντός περιεχόμενου πού "αἰσχρόν ἐστί καί λέγειν", αὔριο ὄμως θά συνδέονται μέ αἰώνια κόλαση μέ κλαυθμούς, ὀδυρμούς καί τριγμούς ὀδόντων!
Στενή ἡ πύλη καί τεθλιμμένη ἡ ὁδός ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ζωήν" (Ματθ. 7:14), μᾶς λέγει τό Εὐαγγέλιο. Οἱ καρναβαλικές παρελάσεις, σέ τίποτε δέν θυμίζουν αὐτήν τήν ὁδό, ἀλλά ἀντίθετα, θυμίζουν τήν εὐρύχωρη ὁδό  πού τώρα προτιμοῦν πολλοί, πού ὅμως τελικά ὁδηγεῖ στήν κόλαση. Τί τραγικό! Νά τρέχουμε χαρούμενοι, τραγουδώντας καί χορεύοντας, στόν κατ' ἐξοχήν τόπο αἰωνίου θλίψεως, στόν ὁποίον δέν θά ὑπάρχει παρηγορία καμιά!
"Εἰσέλθετε διά τῆς στενῆς πύλης· ὅτι πλατεία ἡ πύλη καί εὐρύχωρος ἡ ὁδός, ἡ ἀπάγουσα είς τήν ἀπώλειαν καί πολλοί εἰσίν oἱ εἰσερχόμενοι δι' αὐτῆς" (Ματθ.7,13)
Κάθε ἄνθρωπος ἔχει τό "κατ' εἰκόνα" τοῦ Θεοῦ! Οἱ βαπτισμένοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἐπιπλέον, ἔχουμε λάβει μέ τό Ἅγιον Χρῖσμα μέσα μας τό Ἅγιον Πνεῦμα κι ἔχουμε τίς προδιαγραφές "τοῦ κάθ' ὁμοίωσιν", δηλαδή τῆς θεώσεως! Ἀλλά καί κάθε ἄνθρωπος καί τέκνο τοῦ Θεοῦ ἔχει ἐν δυνάμει τό "καθ' ὁμοίωσιν", ἀρκεῖ νά θελήσει νά βαπτιστεῖ. «Οὐκ οἴδατε ὅτι τό σῶμα ὑμῶν ναός τοῦ ἐν ὑμίν Ἁγίου Πνεύματος ἐστίν, οὗ ἔχετε ἀπό Θεοῦ καί οὐκ ἐστέ ἑαυτῶν;» (Α΄ Κορ. στ΄19). Δέν εἴμαστε σάρκινα σώματα, εἴμαστε Ναοί Θεοῦ. "Οὐκ ἐστέ ἑαυτῶν", λέγει, δέν ἀνήκουμε στόν ἑαυτό μας, ἀλλά εἴμαστε κτίσματα καί ἀνήκουμε στόν Θεό καί Δημιουργό μας. Δέν γίνεται ἑπομένως κανείς νά βεβηλώνει καί νά μεταχειρίζεται  τό σῶμα του πού εἶναι Ναός Θεοῦ, σάν λημέρι ληστῶν καί βόθυνο (ὀχετό) ἀσωτειῶν. Κι ὅπως κανείς δέν βεβηλώνει τά ἄψυχα ντουβάρια μίας ἐκκλησίας, ἀπό εὐλάβεια καί κατανόηση, διότι μέσα της τελοῦνται τά Μυστήρια τοῦ Θεοῦ, πῶς καταντᾶ κανείς νά βεβηλώνει τό ἴδιο του τό σῶμα, πού σημειωτέον ἀποτελεῖ ἔμψυχο καί ζῶντα Ναό τοῦ Ὑψίστου;...
"καὶ μὴ λυπεῖτε τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιον τοῦ Θεοῦ, ἐν ᾧ ἐσφραγίσθητε εἰς ἡμέραν ἀπολυτρώσεως" (Πρός Ἐφεσ. 4,30).
Κι ἄν ὅλοι οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι τοῦ πλανήτη, οἱ μή Χριστιανοί καί οἱ μή βαπτισμένοι Ὀρθόδοξοι, ὠς σκοτισμένοι, καί αἱρετικοί-πλανεμένοι, ὑποκύπτουν στά πιό δαιμονιώδη πάθη τους καί ἀνταποκρίνονται στά κελεύσματα παλαιότερων εἰδωλολατρικῶν ἐποχῶν πού ἀναβιώνουν καί στά σατανικά προστάγματα τῆς σύγχρονης Νέας Ἐποχῆς, ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, τί θέση ἔχουμε σέ ὅλο αὐτό τό ξέφρενο δαιμονικό "πανηγύρι";
Ἀναρωτιέμαι: 
  • Ἔτσι θά ἀνοίξουμε τό Τριώδιο τῆς μετανοίας μας στόν λίγο χρόνο πού μᾶς ἀπομένει σέ αὐτό τόν βίο;
  • Ἔτσι θά προετοιμαστοῦμε γιά τήν Μεγάλη Σαρακοστή πού ἀπαιτεῖ μεγαλύτερη πνευματική ἐγρήγορση καί ἐντατικώτερο ἀγώνα;
  • Ἔτσι θά πενθήσουμε τά ἐπερχόμενα Πάθη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί θά συμπάθουμε μαζί Του, γιά νά ἔχουμε ἐλπίδα καί νά συναναστηθοῦμε ;  
  •  Ἔτσι θά ἑλκύσουμε τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ὅπου δέν ὑπάρχει ταπείνωση καί τήρηση τῶν ἐντολῶν Του, φεύγει σάν ἀτμός καί ἀφήνει τόν ἄνθρωπο γυμνό καί ἕρμαιο τοῦ κάθε πειρασμοῦ;
  • Ἥ μήπως πρῶτα θά φᾶμε χωρίς ἐγκράτεια, θά μεθύσουμε, θά τραγουδήσουμε, θά χοροπηδήσουμε, θά εὐτραπελίσουμε, θά ξετσιπωθοῦμε, θά γυμνητεύσουμε, θά πορνεύσουμε ἐνδεχομένως, θά σκανδαλίσουμε καί γενικά θά ἀσωτεύσουμε παντοιοτρόπως κι ἔπειτα θά τρέχουμε τελευταία στιγμή γιά νά ἐξομολογηθοῦμε (ἄν κι αὐτό...) καί θά πᾶμε τό Πάσχα μέ τήν λαμπάδα ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία γιά δέκα λεπτά, ἀφοῦ πρῶτα  ἀναξίως κοινωνήσουμε Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ;;;

Μιμηταί μου γίνεσθε, καθὼς κἀγὼ Χριστοῦ" (Κορνθ 11,1), μᾶς λέγει ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος.
Καί ἐρωτῶ: ντύθηκε ποτέ καρναβάλι ὁ Ἀπόστολος, γιά νά τόν μιμηθοῦμε;
«Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιος εἰμί»,  (Α' Πέτρ. 1,16), μᾶς λέγει ὁ Κύριος.
Καί ἐρωτῶ: ντύθηκε ποτέ καρναβάλι ὁ Χριστός, γιά νά Τόν μιμηθοῦμε; Ἥ μήπως "ἄλλαζε κοστούμια καί στολές" ἡ Πανάχραντος καί Παναμώμητος Μητέρα τοῦ Θεοῦ, τό κατ' ἐξοχήν παράδειγμα ταπεινότητος, σεμνότητος καί παρθενίας;
Δεῖξτε μου ἕναν Ἅγιο πού ντύθηκε καρναβάλι καί θά ντύνομαι κάθε μέρα τῆς ζωῆς μου ἀπό τώρα καί στό ἑξῆς!
Ὁ κατ' ἐξοχήν μασκαράς εἶναι ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος μετασχηματίζεται ἀκόμη καί σέ Ἄγγελο Φωτός, προκειμένου νά παγιδεύσει στόν ἱστό τῆς ἀπωλείας τόν ἄνθρωπο καί ἀγαπημένο πλάσμα τοῦ Θεοῦ πού μισεῖ.Ἄς μήν κρυβόμαστε πίσω ἀπό τό μικρό μας δάχτυλο! Θέλουμε πολλοί νά ἀκολουθοῦμε τά χνάρια τοῦ διαβόλου, τῶν δαιμόνων, τῶν ὀργάνων τους καί τοῦ κόσμου τούτου πού μᾶς ἑτοίμασαν μέ τήν "συνεισφορά" τῆς ὀλιγοπιστίας μας γιατί ἀγαπᾶμε τά πάθη μας κι ὄχι τά χνάρια τῶν Ἀχράντων ποδῶν τοῦ γλυκυτάτου μας Ἰησοῦ.
 Καί μήν μοῦ πεῖ κανείς:
-Μήν τά σκαλίζεις τόσο τά πράγματα. Μήν τά παρουσιάζεις τραγικά. Ὁ περισσότερος κόσμος κάνει ἔτσι, δέν πειράζει. Λίγο νά χαροῦμε βρέ ἀδελφέ. 
Καί ἀπαντῶ, γιά νά προλάβω τόν ὅποιον συνήγορο τοῦ διαβόλου, διά τοῦ ἁγίου στόματος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου:-  "μή συσχηματίζεσθε τῷ αἰώνι τούτῳ"
(Ρωμ. 12, 2).Αὐτή εἶναι ἡ ἐντολή καί τό Ἅγιον θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ὅλα τά ὑπόλοιπα εἶναι "προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις".

Δελτιο Τυπου που μας απέσετιλε η Ιερά μας Μητρόπολη

                 ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 
       ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ
   ΓΡΑΦΕΙΟΝ ΤΥΠΟΥ & ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ     
                ======= ▫ =======

Εν Ιερά Πόλει Μεσολογγίου, τη  15η  Φεβρουαρίου 2016

Δ Ε Λ Τ Ι Ο Ν     Τ Υ Π Ο Υ
«Στόχοι γονέων στην κατ’ οίκον εκκλησία» Ομιλία του π. Γεωργίου Κουγιουμτζόγλου στη Σχολή Γονέων στοΑγρίνιο

      Η Ιερά Μητρόπολις Αιτωλίας και Ακαρνανίας ανακοινώνει ότιστην εκδήλωση της Σχολής Γονέων που θα πραγματοποιηθεί τηνπροσεχή  Κυριακή   21   Φεβρουαρίου   2016     και   ώρα   18:30’   στοΠαπαστράτειο   Μέγαρο   της   Γυμναστικής   Εταιρείας   Αγρινίου  θαμιλήσει ο πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Κουγιουμτζόγλου. Το θέμα που θα αναπτύξει είναι: «Στόχοι γονέων στην κατ’οίκον εκκλησία».
     Ο  π. Γεώργιος Κουγιουμτζόγλου  γεννήθηκε στη Φλώρινα.Υπήρξε αξιωματικός Πεζικού του Ελληνικού Στρατού και το έτος1989 αποστρατεύθηκε με το βαθμό του Ταξιάρχου. Είναι έγγαμοςκαι πατέρας οκτώ παιδιών. Ένα χρόνο μετά την αποστρατεία τουαντάλλαξε το «ράσο» του Στρατού με το ράσο της Εκκλησίας καιτο σπαθί της στρατιωτικής υπηρεσίας με το σταυρό της θυσίας. Το1984   έλαβε   και   το   πτυχίο   της   Θεολογικής   Σχολής   τουΠανεπιστημίου   Αθηνών.   Το   1990   χειροτονήθηκε   διάκονος   καιπρεσβύτερος   στην   Ιερά   Μητρόπολη   Σιδηροκάστρου.   Είναισυγγραφέας   πολλών   βιβλίων,   ενώ   ως   κληρικός   υπηρετεί   ωςπροϊστάμενος του Ιερού Μετοχίου Αγίου Γεωργίου της Ιεράς ΜονήςΟσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους.Εκ  του  Γραφείου  Τύπου  και  Επικοινωνίας της Ιεράς  Μητροπόλεως

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2016

Την απόσυρση των Νόμων που βλασφημούν την Ορθόδοξη Πίστη μας, ζητούν Αγιορείτες Πατέρες.


Γράφει ο Καθηγητής Χρήστος Γερ. Σιάσος

Η όμορφη Ελλάδα μας, η χώρα που δίδαξε πολιτισμό και γέννησε τη Δημοκρατία, τα τελευταία χρόνια ζει στο πνεύμα της νέας εποχής, της παγκοσμιοποίησης, με απλά λόγια μέρα με την ημέρα δεχόμαστε ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί πολλαπλά χτυπήματα. Αγιορείτες Πατέρες πήραν την απόφασή τους να στείλουν, επιστολή διαμαρτυρίας προς την Ελληνική Κυβέρνηση, τους 300 Εθνοπατέρες μας, την Ιερά Σύνοδο και αλλού.
ΟιΑγιορείτες, σε μια πολυσέλιδη επιστολή τους, εκφράζουν τη θλίψη τους για όσα τελευταία διαδραματίζονται στη Πατρίδα μας, την οργή τους για κάθε ανήθικο και ανθελληνικό νόμο που ψηφίζεται με σατανική πονηριά και υποκρισία από τη Βουλή των Ελλήνων, από τους 300 Εθνοπατέρες,και στόχο έχει να αποχριστιανοποιήση, να εκφυλίσει, να διαφθείρει ηθικά, πνευματικά και εθνικά την Πατρίδα μας, την Εκκλησία μας, την ελληνική οικογένεια.
Νόμοι όπως , η αποποινικοποίηση της μοιχείας, πολιτικός γάμος, αυτόματο διαζύγιο, εκτρώσεις, ανεξέλεγκτη εισροή  μωαμεθανών στη Χώρα μας και τελευταία, παραμονές των εορτών των Χριστουγέννων, τον κατάπτυστο νόμο για την ελεύθερη συμβίωση, ομοφυλόφιλων ζευγαριών. Με το νόμο αυτόν έχουμε πλήρη διαστροφή της ανθρώπινης φύσης και όπως προφητικά μας λέει ο Πατρο-Κοσμάς: «Θα δούμε και θα ζήσουμε τα Σόδομα και τα Γόμορα στον τόπο μας». 
Στην ίδια επιστολή οι Αγιορείτες αναφέρονται και για την στάση της Ιεράς Συνόδου λέγοντας: «… Η μοναχική και αγιορείτικη συνείδησή μας ουδέποτε θα αποδεχθεί αυτήν την στάση σας. Εσείς, έχετε ακόμη μεγαλύτερη ευθύνη από τους πολιτικούς. Ο Χριστός μας και η Εκκλησία βλασφημείται και προσβάλλεται δια των χυδαίων νόμων, και εσείς αρκεσθήκατε μόνον σε κάποια κείμενα διαμαρτυρίας… Η Εκκλησία ως πνευματικό νοσοκομείο θεραπεύει τον ασθενή αμαρτωλό, αλλά καυτηριάζει, και τέλος αν δεν θεραπεύεται, αποκόπτει την γάγγραινα για να μη μεταδοθεί και προς τα υγιή μέλη της, το καρκίνωμα της αμαρτίας…». Ένας γέροντας, μέσα από την επιστολή αυτή, θέλει να μας δείξει πόσο θλιμμένος είναι για όλους τους βουλευτές που ψηφίζουν τέτοιους νόμους, λέει ότι, όλοι αυτοί διαχρονικά κάνουν μεγάλο κακό στην Πατρίδα μας είναι χειρότεροι από τον Φαραώ, τον Ηρώδη και άλλους διώκτες, των χριστιανών,  της εκκλησίας μας. 
Πρόσφατα, σε ησυχαστήριο του νομού μας στην κοπή της πίτας, βουλευτής του Ελληνικού κοινοβουλίου, τη μια μέρα δήλωνε μετανιωμένος που ψήφισε το σύμφωνο συμβίωσης ζητώντας συγνώμη και την άλλη είπε ότι ήταν μια ρύθμιση που προάγει τις ατομικές ελευθερίες. Η εκκλησία θα πρέπει άμεσα να καταφέρει να συσπειρώσει τους πιστούς και αν χρειαστεί να έρθει σε ρήξη με το σαθρό πολιτικό κατεστημένο της εποχής μας. 
Να λάβει ως συνέχεια τους αγώνες της εκκλησίας μας, με τις δύο λαοσυνάξεις του έτους 2000 που τότε ξεσηκώθηκε όλος ο λαός κατά της κατάργησης του Χ.Ο. από τις ταυτότητές του, με μπροστάρη στον πανεθνικό ξεσηκωμό, τον μακαριστό Χριστόδουλο που προσυπέγραφε την υπεράνθρωπη προσπάθεια του Ελληνικού λαού την εποχή εκείνη και που αγωνίστηκε με χριστιανική πίστη, γενναιότητα και ηρωισμό, θεμελίωσε την ελπίδα της νίκης.  Του οφείλουμε περισσή ευλάβεια και δέος στην ιερή του μνήμη. Ο Ελληνικός λαός ζητά δικαιοσύνη, αλήθεια, χρηστή διαχείριση, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2016

Εορτασμός Αγίου Χαραλάμπους στο χωριό μας

Την Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2016 ημέρα της εορτής του Αγίου Χαραλάμπους εορτάζει και πανηγυρίζει το ιστορικό εκκλησάκι του Αγ Χαραλάμπους, στον κάμπο της Γραμματικούς.
Το πρόγραμμα της εορτής έχει ως εξής

Tην Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2016 και ώρα 16:00μμ θα τελεσθεί ο Μέγας πανηγυρικός Εσπερινός μετ Αρτοκλασίας και Θείου Κηρύγματος
Την Τετάρτη, ανήμερα της εορτής του Αγίου, στις 07:00πμ θα τελεσθεί η ακολουθία του Όρθρου εν συνεχεία η Θεία Λειτουργία μετά Θείου Κηρύγματος
Το απόγευμα της εορτής και ώρα 16:00 ο Παρακλητικός Κανόνας του Αγίου Χαραλάμπους

Προσκαλούνται άπαντες οι ευσεβείς Χριστιανοί

Οδοιπορικό στο πλημυρισμένο εκκλησάκι της Αγίας Τριάδας Μαύρικα Αγρινίου

Η Αγία Τριάδα Μαύρικα είναι από τα σημαντικότερα αξιοθέατα στη περιοχή του Αγρινίου. Αποφασίσαμε λοιπόν να την επισκεφτούμε. Χωματόδρομος "πατημένος" και αρκετά βατός..Σε κάποια σημεία στενεύει. Υπό καλές καιρικές συνθήκες ένα ΙΧ εννιά θέσεων η ένα μικρό λεωφορείο "βγαίνει"..Δυστυχώς δεν υπάρχει άσφαλτος που θα έλυνε αυτό το πρόβλημα!Ένα απλό ΙΧ πάει άνετα ως εκεί.Για αυτό μη διστάσετε να επιχειρήσετε αυτή τη μικρή βόλτα.( Mε καλό καιρό)Δεν υπάρχει περίπτωση να χαθείτε. Η σήμανση είναι σχετικά καλή. Δύσκολα χάνεις τον προσανατολισμό σου στους "διαπλεκόμενους" αγροτικούς δρόμους.Σε άλλα σημεία βέβαια οι πινακίδες θέλουν λίγη..διόρθωση.
Ακριβώς από κάτω είναι ο βυζαντινός ναός...Ο οποίος δυστυχώς είναι στην κατάσταση που βλέπετε. Η παραπαίουσα οικονομική κατάσταση της Πολιτείας και η αδιαφορία των αρμοδίων μεταθέτει για το απώτερο ( ελπίζουμε, και όχι απώτατο) μέλλον τις ανασκαφές αλλά και απαραίτητα έργα αξιοποίησης του,όπως αποστραγγιστικά καθώς η περιοχή αυτή σε απόσταση αναπνοήςαπό τη Λυσιμαχεία είναι ιδιαίτερα δύσκολη.Θα γνωρίζουν οι παλαιότεροι , ότι όταν επιχειρήθηκε αποστράγγιση του νερού για να ολοκληρωθούν οι ανασκαφές, μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα η στάθμη ξαναέφτασε πάλι στα επίπεδα που βλέπετε.Μέχρι τότε λοιπόν ο ναός θα παραμείνει εκεί ξεχασμένος στην αγκαλιά της ιστορίας..Ενώ είναι το πιο παλαιό εύρημα σε πολύ κοντινή απόσταση από το Αγρίνιοκαι ένα από τα πιο βασικά αξιοθέατα του.
Κρίμα..









 

Ο Άγιος Συμεών ο θεοδόχος που τιμά η Εκκλησία μας σήμερα


Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Ο άγιος Συμεών ονομάζεται Θεοδόχος, επειδή προϋπάντησε στον Ναό τον Χριστό και Τον δέχθηκε στην αγκάλη του. Σαράντα ημέρες μετά την Γέννηση του Χριστού, η Παναγία και ο Ιωσήφ Τον προσήγαγαν στον Ναό, σύμφωνα με τον Νόμο, και όταν ο Θεοδόχος Συμεών Τον εβάστασε στην αγκάλη του είπε: “Νύν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη· ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου ό ητοίμασας κατά πρόσωπον πάντων των λαών, φως εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού σου Ισραήλ”.
Ο Θεοδόχος Συμεών περίμενε υπομονετικά τον Μεσσία μέχρι τα βαθειά του γεράματα με αταλάντευτη πίστη. Γνώριζε πολύ καλά, όπως του είχε προφητευθή από το Άγιον Πνεύμα, ότι δεν θα γευθή θάνατον πριν ιδή “τό σωτήριον του Θεού” και γι’ αυτό όταν εβάστασε στην αγκάλη του τον Χριστό ζήτησε την απόλυση από την ζωή, και ενώ απέθνησκε δεν ήταν ανήσυχος και ταραγμένος, αλλά αισθανόταν πνευματική αγαλλίαση και βαθειά ειρήνη. Χαρακτηριστικοί είναι και οι λόγοι του προς την Παναγία: “ιδού ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ και εις σημείον αντιλεγόμενον και σού δε αυτής την ψυχήν διελεύσεται ρομφαία, όπως αν αποκαλυφθώσιν εκ πολλών καρδιών διαλογισμοί”.
Ο βίος και οι λόγοι του Θεοδόχου Συμεών μας δίνουν αφορμή να τονίσουμε τα παρακάτω:
Πρώτον, ότι ο Θεοδόχος Συμεών εμαρτύρησε περί του Χριστού ότι δεν είναι άνθρωπος, έστω μεγάλος και σημαντικός, αλλά ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο σαρκωθείς Θεός Λόγος, το σωτήριον του Θεού. Ότι είναι όχι απλώς ένας φωτισμένος διδάσκαλος, αλλά το Φώς του κόσμου, “Φώς εις αποκάλυψιν εθνών”. Επροφήτευσεν ακόμη ότι ο Χριστός είναι προορισμένος για την πτώση και ανύψωση πολλών και “εις σημείον αντιλεγόμενον” και ότι την καρδιά της Παναγίας θα την διαπεράση η ρομφαία του πόνου, για να φανερωθούν οι λογισμοί πολλών καρδιών.
Πράγματι, ο Χριστός είναι το Πρόσωπο εκείνο, το οποίο εχώρισε στα δύο την ανθρώπινη ιστορία. Είναι σημείο αντιλεγόμενο ο Ίδιος, οι εντολές Του και οι λόγοι Του. Κάποιοι τον δέχονται και κάποιοι άλλοι τον απορρίπτουν. Αυτοί που Τον αγαπούν και αποδέχονται τον χρηστό ζυγό και το ελαφρύ φορτίο Του είναι συνήθως οι λίγοι. Οι πολλοί δεν αντέχουν το κήρυγμα της αγάπης και είναι απρόθυμοι για αυταπάρνηση. Κανείς όμως δεν μένει αδιάφορος μπροστά στο μυστήριο της εσταυρωμένης Αγάπης. Ο Σταυρός του Χριστού, που για την Παναγία ήταν ρομφαία, θα είναι πάντοτε η αιτία της αποκάλυψης των λογισμών των ανθρωπίνων καρδιών και θα αποτελή για μεν τους άγευστους της αυθεντικής αγάπης και προσκολλημένους στο γράμμα του νόμου που αποκτείνει, σκάνδαλο, για δε τους “λογικούς” και σοφούς του αιώνος τούτου, μωρία. Αλλά για όλους εκείνους που βιώνουν την αγάπη ως σταυρό και τον σταυρό ως αγάπη, για όσους έχουν αυτή την λογική τρέλλα, που όμως έχει την δύναμη να θεραπεύη των “λογικών” την άλογη τρέλλα, για τους σωζομένους, θα είναι πάντοτε “Θεού δύναμις και Θεού σοφία”.
Δεύτερον, όταν ο Πρεσβύτης Συμεών φωτισμένος από το Άγιον Πνεύμα αναγνώρισε στο πρόσωπο του παιδίου τον Σωτήρα πάντων των λαών, ζητούσε την έξοδο από την παρούσα ζωή. Και παρ’ όλον ότι απέθνησκε εν τούτοις διατηρούσε την εσωτερική ειρήνη της ψυχής του, γιατί ήξερε ότι θα συνεχίση να ζη και να έχη κοινωνία με τον Θεό σε μια άλλη διάσταση ζωής. Είχε υπερβή τον θάνατο στα όρια της προσωπικής του ζωής, παρά το ότι δεν είχε ακόμη καταργηθή οντολογικά ο θάνατος με την Ανάσταση του Χριστού. Αυτό είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των Αγίων. Δεν φοβούνται τον θάνατο, αντίθετα μάλιστα τον επιθυμούν, επειδή γνωρίζουν εμπειρικά ότι η εκδημία της ψυχής από το σώμα και η προς τον Θεόν ενδημία δεν είναι θάνατος, αλλά μετάβαση “εκ του θανάτου εις την ζωήν”. Φεύγουν από την πρόσκαιρη αυτή ζωή με την βεβαιότητα της αιωνίου ζωής “εν τω Φωτί” και γι’ αυτό έχουν στην ψυχή βαθειά ειρήνη. Κάποτε ένας Ορθόδοξος μοναχός απέθνησκε και τον ερώτησε κάποιος συνασκητής του: “πώς αισθάνεσαι, πάτερ, τώρα που φεύγεις από την πρόσκαιρη ζωή και πορεύεσαι στην αιωνιότητα”; Και εκείνος γεμάτος ηρεμία και γαλήνη απάντησε με τον δικό του χαρακτηριστικό και απλό τρόπο: “Και εδώ με τον Θεό και εκεί με τον Θεό, παντού καλά είναι”.
Όταν ο άνθρωπος είναι υποδουλωμένος στα πάθη, προσκολλημένος στα υλικά πράγματα και έχη άγνοια της αιωνίου Θείας ζωής, μπροστά στο φάσμα του θανάτου αισθάνεται φόβο και ταραχή. “Ψυχή αμαρτωλός, αιχμάλωτος των παθών, δεν δύναται να έχη ειρήνην και χαράν εν τω Κυρίω έστω και αν κατέχη όλα τα πλούτη της γής, έστω και αν βασιλεύη εφ’ όλου του κόσμου. Εάν εις τοιούτον βασιλέα, ενώ εύθυμος διασκεδάζει εις συμπόσιον μετά των πριγκήπων του, καθήμενος επί του θρόνου εις όλην την δόξαν του, είπωμεν αίφνης: "Βασιλεύ, αποθνήσκεις εντός ολίγου", τότε η ψυχή του θα εταράττετο και θα έτρεμεν από τον φόβον και θα έβλεπε την αδυναμίαν του...Υπάρχουν πτωχοί, οίτινες δεν φοβούνται τον θάνατον, αλλά συναντούν αυτόν εν ειρήνη, ως ο Συμεών ο Θεοδόχος... Οποία ειρήνη υπήρχεν εις την ψυχή του Δικαίου Συμεών, δύνανται να καταλάβουν μόνον εκείνοι, οι οποίοι απέκτησαν την ειρήνη του Θεού, ή τουλάχιστον εδοκίμασαν αυτήν” (Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, έκδ. α', σελ. 318).
Η εσωτερική ειρήνη της ψυχής συνδέεται άμεσα με την υποδοχή και αποδοχή του Χριστού, με την τήρηση όλων των εντολών Του και την υπέρβαση του θανάτου στα όρια της προσωπικής ζωής.

Ο Άγιος Συμεών ο θεοδόχος και η προφήτιδα Άννα

Ο άγιος Συμεών ονομάζεται Θεοδόχος, επειδή προϋπάντησε στον Ναό τον Χριστό και Τον δέχθηκε στην αγκάλη του. Το όνομα Συμεών είναι εβραϊκή λέξη που σημαίνει φιλάνθρωπος. Ήταν δίκαιος, ευλαβής και κατοικούσε στην Ιερουσαλήμ. 

    Ο Θεοδόχος Συμεών περίμενε υπομονετικά τον Μεσσία μέχρι τα βαθειά του γεράματα με αταλάντευτη πίστη. Γνώριζε πολύ καλά, όπως του είχε προφητευτεί από το Άγιο Πνεύμα, ότι δεν θα γευτεί το θάνατο πριν δει το Μεσσία. Ακριβώς σαράντα μέρες μετά τη γέννηση του Ιησού, το Πνεύμα τον πληροφόρησε ότι έπρεπε να πάει στο Ιερό. Ετοιμάστηκε, λοιπόν, με νεανική ζωηρότητα, πήγε εκεί και στάθηκε στην πόρτα, γεμάτος ευχαρίστηση και αγαλλίαση. Μέσα στην προσδοκία αυτή, φάνηκαν να έρχονται ο Ιωσήφ με την Παρθένο, που κρατούσε τον Ιησού. Ο Συμεών, πληροφορημένος από το Πνεύμα ότι το βρέφος αυτό είναι ο Μεσσίας, τρέχει και παίρνει τον Ιησού στην αγκαλιά του. Τον κρατάει ευλαβικά και, αφού καλά καλά παρατήρησε το νήπιο και δέχθηκε όλη την ιλαρότητα της θείας μορφής του, ύψωσε το βλέμμα του επάνω και είπε ευχαριστώντας το Θεό: "Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη· ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου, ο ητοίμασας κατά πρόσωπον πάντων των λαών, φως εις άποκάλυψιν εθνών και δόξαν λάου σου Ισραήλ". Τώρα, δηλαδή, πάρε την ψυχή μου Δέσποτα, σύμφωνα με το λόγο σου, ειρηνικά, διότι τα μάτια μου είδαν αυτόν που θα φέρει τη σωτηρία που ετοίμασες για όλους τους λαούς και θα είναι γι' αυτούς φως, που θα αποκαλύψει τον αληθινό Θεό και θα δοξάσει το λαό σου Ισραήλ. 
Ο Θεοδόχος Συμεών μαρτύρησε περί του Ιησού Χριστού ότι είναι ο Μεσσίας, ο Θεάνθρωπος, ο σαρκωθείς Θεός Λόγος. Προφήτευσε ακόμη ότι ο Ιησούς θα είναι "σημείον αντιλεγόμενον", δηλαδή είναι προορισμένος για την πτώση και την ανύψωση πολλών και ότι την καρδιά της Παναγίας θα την διαπεράσει η ρομφαία του πόνου, για να φανερωθούν οι λογισμοί πολλών καρδιών.
 Η Εκκλησία τιμάει τη μνήμη του στις 3 Φεβρουαρίου μαζί με την Άννα την Προφήτιδα.
        Η Προφήτιδα Άννα ήταν θυγατέρα του Φανουήλ και καταγόταν από τη φυλή του Ασήρ, ογδόου γιου του Ιακώβ. Το όνομα Άννα προέρχεται από το εβραϊκό Χάννα και σημαίνει ευμένεια, χάρις (εκείνη, στην οποία επεδείχθη η ευμένεια και η χάρις του Θεού).
      Παντρεύτηκε πολύ νέα, και μετά επτά χρόνια έμεινε χήρα. Από κει και πέρα έζησε μόνη της, χωρίς να έλθει πλέον σε νέο γάμο. Παρηγοριά και ευχαρίστηση της ήταν η προσευχή, η νηστεία, η ανάγνωση των Γραφών, η φιλανθρωπία και η συχνή παρουσία της στο Ιερό σ' όλες τις πρωινές και εσπερινές δεήσεις. Για τον τρόπο αυτό της ζωής της, το Άγιο Πνεύμα μετέδωσε στην Άννα το προφητικό χάρισμα. Αξιώθηκε μάλιστα, αν και 84 ετών τότε να υποδεχθεί στο Ναό μαζί με τον δίκαιο Συμεών, το θείο Βρέφος. Κατά τη συνάντηση εκείνη, η καρδιά της Άννας υπερχάρηκε και σκίρτησε. Πλησίασε, προσκύνησε το παιδί και κατόπιν, αφού ευχαρίστησε και δοξολόγησε και αυτή το Θεό, διακήρυττε ότι ήλθε ο Μεσσίας προς όλους, οι όποιοι ζούσαν περιμένοντας με ειλικρινή ευσέβεια τη λύτρωση του Ισραήλ.

Η Εκκλησία τιμάει τη μνήμη της στις 3 Φεβρουαρίου μαζί με τον δίκαιο Συμεών. Η μνήμη της Προφήτιδας Άννας επαναλαμβάνεται στις 28 Αυγούστου

Αφιέρωμα στον μακαριστό Ανδρέα Αγιοπαυλίτη, Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Αγίου Παύλου Αγίου Όρους,(1904 – 2 Φεβρουαρίου 1987)


Γεννήθηκε ο κατά κόσμον Άγγελος Ευαγγελάτος στο χωριό Αγκών της Κεφαλλονιάς το 1904. Ο πατέρας του Γρηγόριος στα τέλη του βίου του εκάρη μοναχός στη μονή του Αγίου Παύλου. Ως λαϊκός εργάσθηκε ως αστυνομικός. Καθημερινά από τότε έλεγε τους Χαιρετισμούς της Παναγίας, τους οποίους γνώριζε άπ’ έξω. Το 1934 ήλθε στη μονή του Αγίου Παύλου. Το 1935 εκάρη μοναχός και χειροτονήθηκε διάκονος στην πανήγυρη της Υπαπαντής και πρεσβύτερος στην πανήγυρη του Αγίου Παύλου του Ξηροποταμηνού από τον μητροπολίτη Μιλητουπόλεως Ιερόθεο († 1956). Το 1944 εξελέγη προϊστάμενος και το 1960 ηγούμενος.
Ο διάδοχός του αρχιμανδρίτης Παρθένιος γράφει περί αυτού: «Ο αείμνηστος προηγούμενος υπήρξεν άνθρωπος δραστήριος, αποφασιστικός και “ζηλωτής καλών έργων”, σκοπόν έχων την ιδίαν σωτηρίαν και την προαγωγήν και τελειοποίησιν της Αδελφότητος και των συμφερόντων της Ιεράς ημών Μονής του Αγίου Παύλου, της οποίας δις προέστη, ηγουμενεύσας εν πνεύματι αγάπης, διακρίσεως και κατανοήσεως του υψηλού και ιερού αξιώματος του Ηγουμένου».
Για ένα διάστημα είχε αποχωρήσει της μονής του για τη σκήτη του Αγίου Βασιλείου, όπου προσήλθε στην υπακοή του Γέροντος Γερασίμου Μενάγια († 1957). Συνεχίζει ο Γέροντας Παρθένιος: «Η ενταύθα υποταγή και υπακοή του αειμνήστου ήτο υποδειγματική, καθώς ομολογούν πλείστοι όσοι επιζώντες αξιόπιστοι μάρτυρες. Εις το μακάριον έργον της εν Χριστώ υπακοής ήτο προθυμότατος, και εις τας πνευματικάς επιδόσεις θερμός ζηλωτής. Ως Ιερεύς εξυπηρετεί όλα τα παρεκκλήσια των ερημητηρίων, ιερουργών όπου εκαλείτο, ως καλός υποτακτικός διακεκριμένου Γέροντος. Αλλά και την ιδίαν Μονήν, όπου μετ’ ολίγον επανήλθεν, εξυπηρέτησεν ως ιερεύς και εφημέριος επί 22 συναπτά έτη, προσφέρων ως ιερεύς και προϊστάμενος τας προθύμους αυτού υπηρεσίας, όπου ήτο ανάγκη. Οφείλομεν να είπωμεν ότι ο μακαριστός Προηγούμενος Ανδρέας, εις το έργον της αγάπης και γενικώς εις τα μοναχικά του καθήκοντα και λοιπάς υποχρεώσεις, ήτο θερμός και βιαστής “και εν λόγω και εν έργω”, διά τούτο ηξιώθη ιδιαιτέρας εύνοιας παρά της Κυρίας ημών Θεοτόκου».
Είχε ιδιαίτερη ευλάβεια στην Παναγία και σε αυτή ανέθετε τα πάντα. Όταν κάποτε βρισκόταν στο μετόχι της μονής στον Μονοξυλίτη προς ησυχία, συνέβη το εξής θαυμαστό. Είχε κατέλθει στην παραλία, για να συλλέξει διάφορα ξύλα για προσανάματα, που είχε ξεβράσει η θάλασσα, λόγω της μεγάλης θαλασσοταραχής της προηγούμενης ημέρας. Πάνω σ ένα βράχο είδε μία ανθρώπινη σκιά και νόμισε πώς είναι κάποιος ναυαγός. Πλησίασε και βλέπει ότι ήταν μία μοναχή βαστώντας βιβλίο ανοιχτό και μολύβι. Τη ρώτησε αν χρειάζεται κάποια βοήθεια. Όταν του απάντησε αρνητικά, την ξαναρώτησε τι είναι το βιβλίο που βαστά. Του είπε: «Είμαι η Κυρά του τόπου, και αυτή την δουλειά κάνω, από την μία άκρη του Αγίου Όρους έως την άλλην. Το βιβλίο είναι εισόδου, εξόδου και παραμονής των πατέρων του Αγίου Όρους. Αλλά, και αυτό που βλέπεις το βιβλίο, είναι γραμμένα τα ονόματα αυτών που παραμένουν και τελειώνουν εις το Άγιον Όρος, είναι γραμμένα εις την βίβλον της ζωής». Δεν έδωσε τόση σημασία στα λόγια αυτά και αφού την ξαναρώτησε αν έχει κάποια ανάγκη και του είπε όχι, πήρε τον δρόμο για το μετόχι. Το απόγευμα πηγαίνοντας στο παρεκκλήσι για την τέλεση του εσπερινού και προσκυνώντας την εικόνα της Παναγίας θυμήθηκε το θέαμα, γέμισε χαρά κι έφυγε πάλι να πάει να συναντήσει εκείνη που είδε και άκουσε. Πλησίασε τον βράχο, όπου την είχε δει να κάθεται, και ήταν όλος λύπη, που εκείνη δεν ήταν εκεί. Από τον βράχο όμως έβγαινε μία υπέροχη ευωδία που μετέτρεψε τη λύπη του σε απέραντη χαρά. Πλημμύρισε από δάκρυα αγαλλιάσεως κι έτσι επέστρεψε στον τόπο του, ευφραινόμενος που αξιώθηκε να δει και να συνομιλήσει με την Αθωνίτισσα Θεοτόκο. Μετά την εκδημία του έγινε γνωστό το θαυμάσιο αυτό γεγονός από τον Πνευματικό του.
Ανεπαύθη την ημέρα της εορτής της Παναγίας και της πανηγύρεως της μονής του, στις 2.2.1987, με την ελπίδα ότι είναι γραμμένος στο βιβλίο της Παναγίας. Η αρρυθμία της καρδίας του έφερε την παύση της. Εκοιμήθη τον αιώνιο ύπνο καθήμενος, γαλήνιος και ειρηνικός.

Πηγές–Βιβλιογραφία:
Μοναχολόγιον Ιερας Μονής Αγίου Παύλου. Αγιορείτου, Νέος ηγούμενος, Αγιορείτικη Βιβλιοθήκη, 285-286/1960, σσ. 175-177. Παρθενίου Αγιοπαυλίτου άρχιμ., Αρχιμανδρίτης Ανδρέας Προηγούμενος Αγιοπαυλίτης, Ο Όσιος Γρηγόριος 12/1987, σα. 46-51.
Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος Τόμος Γ΄ – 1984-2000, Εκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτέμβριος 2011

Μοναχός Ιάκωβος ο Βατοπεδινός (1807 – 2 Φεβρουρίου 1904)


Ο κατά κόσμον Ιωάννης Βαρσαμάς γεννήθηκε στο χωριό Παναγία της νήσου Θάσου το έτος 1807. Στη μονή Βατοπεδίου ήλθε το 1829. Κατά τη μοναχική του κουρά από Ιωάννης ονομάσθηκε Ιάκωβος.
Επί εξήντα έτη διετέλεσε τυπικάρης άριστος στο Καθολικό της μεγάλης μονής. Έχαιρε άκρας εκτιμήσεως άπ όλη την πολυπληθή αδελφότητα, λόγω της οσιότητος του βίου του, του ήθους, της υπομονής και της χάριτός του.
Το 1871, υστέρα από πρόσκληση του σουλτάνου Κωνσταντινουπόλεως, λόγω της ενσκηψάσης χολέρας, συνόδευσε την Τιμία Ζώνη της Θεοτόκου, με ειδικό ατμόπλοιο πού έφθασε στον όρμο της μονής για την παραλαβή. Μαζί με τον ιερομόναχο Ιωσήφ και τον μοναχό Γεράσιμο παρέμεινε με την Αγία Ζώνη επί τρίμηνο στην Κωνσταντινούπολη, τελώντας αγιασμούς στους οίκους και βλέποντας πολλά θαύματα της Παναγίας. Επέστρεψαν στη μονή με πολλά δώρα από τους ευσεβείς κατοίκους, oι οποίοι τους απέδωσαν μεγάλες τιμές, και με πολύ χρυσό από τον ίδιο τον σουλτάνο, τον οποίο είχε παρακινήσει να προσκαλέσει τους πατέρες με τον πολύτιμο θησαυρό ο Πατριάρχης Άνθιμος ς’ (1845-1848, 1853-1855, 1871-1873).
Ο γηραιός και ακέραιος αυτός μοναχός μετά παραμονή 75 ετών στη μονή ανεπαύθη εν Κυρίω στις 2.2.1904, μετά την αγρυπνία της Υπαπαντής του Κυρίου, προς υπάντηση του Χριστού, ως ο πρεσβύτης Συμεών ο Θεοδόχος.

Πηγές-Βιβλιογραφία: Γερασίμου Σμυρνάκη αρχιμ., Το Άγιον Όρος, Άγιον Όρος 1988, σ. 429 και σ. 438. Πληροφορίες μοναχού Ιωσήφ Βατοπεδινού.
Αναδημοσίευση από: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος Τόμος Α΄ – 1900-1955, Εκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτέμβριος 2011

«Ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών και εις σημείον αντιλεγόμενον»


Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, σύμφωνα με το νόμο του Μωϋσέως, όταν έγινε 40 ημερών-όπως γνωρίζουμε- εισήλθε μετά της αγίας Του Μητέρας Μαριάμ και του θετού πατέρα Του Ιωσήφ στο Ναό του Θεού. Και τον έλαβε στις αγίες του αγκάλες ο δίκαιος Συμεών. Ο οποίος, μεγάλος στην ηλικία ών, είχε ακούσει από το στόμα του Θεού ότι δεν θα δει θάνατο πριν λάβει στα χέρια του τον Υιό του Θεού, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Πριν πάρει στα χέρια του το Μεσσία, το Σωτήρα του κόσμου δεν επρόκειτο να δει θάνατο. Ο λαός του Ισραήλ προσδοκούσε για αιώνες την έλευση του Μεσσία. Γι’  αυτό   μόλις πήρε στα χέρια του ο δίκαιος και Πρεσβύτης Συμεών τον Χριστό, φωτισμένος από το Άγιο Πνεύμα είπε μια μεγάλη προφητεία προς την Υπεραγία Θεοτόκο που αναφερόταν στο Πρόσωπο του Χριστού. «Ιδού, λέει, Ούτος  κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών». Αλλά, παράλληλα, Αυτός, ο Χριστός, λέει, μεγαλώνοντας  θα καταστεί τόσο για το Ισραήλ αλλά και για όλους τους αιώνες και όλους τους λαούς, σημείον αντιλεγόμενον. Δηλαδή άλλοι άνθρωποι θα τον αγαπήσουν και θα δοξασθούν από το Χριστό. Και άλλοι θα τον μισήσουν και θα χάσουν την ευκαιρία να γίνουν μέτοχοι της βασιλείας Του. Θα γίνει σημείο αντιλεγόμενο. Και σημείο αντιλεγόμενο δεν ήταν μονάχα για το Ισραήλ. Γιατί από την ώρα που δημιουργήθηκε η Εκκλησία του Χριστού φανερώθηκαν δυο κατηγορίες ανθρώπων. Οι άνθρωποι που αντιμάχωνται την Εκκλησία και πολεμούν το νόμο του Θεού. Αλλά υπάρχουν και οι πιστοί και δίκαιοι, σαν τον Συμεών και τους υπολοίπους αγωνιστάς της πίστεως. Υπάρχουν δηλαδή και οι άνθρωποι που, όχι μονάχα αγαπούν το Χριστό αλλά και αφιερώνονται ασκητικά σ’  Αυτόν.
Ο Συμεών όμως σύν τοις άλλοις λέει ότι ο Χριστός, ως σημείο αντιλεγόμενο, αναδεικνύεται και ο Σωτήρας του κόσμου. Ποιος όμως είναι αυτός ο κόσμος που σώζει ο Χριστός; Πολλές φορές αναφέρουμε στην Εκκλησία και στην Αγία Γραφή τον όρο κόσμο. Αλλά ο κόσμος  έχει δυο έννοιες. Κόσμος είναι άλλοτε μεν το υλικό Σύμπαν και οι συνάνθρωποί μας, άλλοτε δε ο άκοσμος κόσμος, η ζωή της αμαρτίας. Όταν λέει για παράδειγμα  ο Χριστός «τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον αν κερδήσει τον κόσμον όλον…» εννοείται το Σύμπαν. Κι όταν πάλι λέει «Εγώ ειμι το φως του κόσμου» ή «Υμεις εστε το φως του κόσμου» εννοεί τους συνανθρώπους μας. Συνηθέστερη όμως αναφορά στο κόσμο ως κόσμο της αμαρτίας είναι αυτή του απ. Παύλου που λέει «εμοί κόσμος εσταύρωται καγώ τω κόσμω». Ο απ. Παύλος λέει ότι ο κόσμος της αμαρτίας είναι πεθαμένος γι’  αυτόν. Ο Συμεών λέει ότι ο Χριστός σώζει τον άνθρωπο που είναι βουτηγμένος στην αμαρτία. 
Σήμερα, δυστυχώς, ο άνθρωπος, μικροί και μεγάλοι, άνδρες και γυναίκες λένε ότι εκείνο που τους ελκύει περισσότερο είναι η αμαρτία. Λίγοι, ελάχιστοι είναι οι άνθρωποι που είναι αφιερωμένοι στο νόμο του Θεού. Λίγοι είναι οι αγωνιστές του πνεύματος, σαν τους Πατέρες της Εκκλησίας που εορτάσαμε πριν λίγες μέρες. Λίγοι είναι αυτοί που ζουν ασκητικά και είναι σαν τον Συμεών φωτισμένοι με το Άγιο Πνεύμα. Λίγοι είναι οι πραγματικά δίκαιοι σαν τον Συμεών. Γι’  αυτό και ο Θεός τον αξίωσε να λάβει στα χέρια του τον Υιό του Θεού. Γι’  αυτό και ο Θεός τον αξίωσε να μη δει θάνατο πριν πάρει στα χέρια του το Χριστό.
Κι όταν πήρε στα χέρια του το Χριστό  είπε εκείνα τα αθάνατα λόγια που ακούμε σε κάθε Εσπερινό: «νυν απολύεις τον δούλον Σου Δέσποτα κατά το ρήμα Σου εν ειρήνη ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν Σου». Τώρα μπορείς να με πάρεις Κύριε γιατί τα μάτια μου είδαν τον Υιό του Θεού. Είδαν εσένα, Κύριε. Ο Μωϋσής, λέει ο ιερός Υμνογράφος της εορτής μας, είδε τα οπίσθια του Θεού στο όρος Σινά όταν πήρε το Δεκάλογο και φοβήθηκε. Αυτός, ο Συμεών, δέχθηκε στις αγκάλες του τον ίδιο το Θεό. 
Ο κόσμος πρέπει να διορθωθεί, να μεταμορφωθεί προς το καλό. Γι’  αυτό, αδελφοί, άς κάνουμε μέσα στη ψυχή μας μια νέα Υπαπαντή. Να υποδεχτούμε μέσα μας το Σωτήρα του κόσμου Χριστό και να Τον παρακαλέσουμε δια πρεσβειών του Συμεών και όλων των υπολοίπων αγίων της Εκκλησίας να σωθεί ο κυριευμένος κόσμος μας από τη μόδα και τις άλλες υλικές απολαύσεις αυτής της ζωής.  Να μας φωτίζει ο Χριστός στο δρόμο του Ευαγγελίου Του και στο φως της σωτηρίας. Ο Χριστός άλλωστε είναι «φως εις αποκάλυψιν εθνών». Ναι! Να παρακαλέσουμε  το Θεό σήμερα να μας φωτίζει και να οδηγούμε τα βήματα της ζωής μας εις την οδόν της αληθείας για να κερδίσουμε μαζί με τον άγιο Συμεών και τη χορεία όλων των αγίων τη βασιλεία των Ουρανών. Αμήν!

Η Υπαπαντή του Κυρίου μας


«Ἰδού οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν αλλά και σημείον αντιλεγόμενον…»
   
   Με τη σημερινή εορτή της Υπαπαντής του Κυρίου, η Εκκλησία μας κλείνει τον εορταστικό κύκλο της περιόδου των Χριστουγέννων.  Έχουν περάσει σαράντα ημέρες από την Εορτή των Χριστουγέννων, όπου ο Υιός του Θεού, γεννιέται εκ της Παρθένου Μαρίας ασπόρως, σαρκώνεται, λαμβάνει και την ανθρώπινη φύση, γίνεται και τέλειος ανθρωπος για να μας λυτρώσει από το προπατορικό αμάρτημα και δια του Σταυρικού Του θανάτου και της ενδόξου Αναστάσεως Του , να μας απαλλάξει από την εξουσία του διαβόλου και του θανάτου.
     Η εορτή της Υπαπαντής είναι μια εορτή δεσποτική , διότι το τιμώμενο πρόσωπο είναι ο Κύριος μας,  ο Οποίος σαράντα ημερών βρέφος φανερώνοντας την άκρα ταπείνωση Του και την άκρα υπακοή Του προς το θέλημα του Θεού Πατρός για την εκπλήρωση του σχεδίου της θείας οικονομίας για τη σωτηρία μας, δέχεται να κρατηθεί στις αγκάλες του δικαίου Συμεώνος. Σεβόμενος το Μωσαïκό Νόμο που όριζε στις σαράντα ημέρες από τη γέννησή των παιδιών να τα αφιερώνουν οι γονείς τους στο Θεό. Έτσι, στις σαράντα ημέρες από την κατά Σάρκα Γέννηση του Κυρίου, η Θεοτόκος προσφέρει τον Θεάνθρωπο στο Ιερό… τον προυπαντά, τον δέχεται ο πρεσβύτης Συμεών.
       Ο πρεσβύτης Συμεών ήταν ιερέας δίκαιος και ευσεβής, ο οποίος ανέμενε να δει το Μεσσία και μετά να φύγει από την επίγειο ζωή. Τελικά ένεκα της ευσεβούς και άμεπτου βιωτής του, η χάρις του Αγίου Πνεύματος τον αξίωσε να λάβει στις αγκάλες του τον Θεάνθρωπο, Τέλειο Θεό και Τέλειο Άνθρωπο, Υιό του Θεού, τον Σαρκωθέντα από το Άγιο Πνεύμα και Ενανθρωπήσαντα από την Παρθένο Μαρία Ιησού Χριστό. Διαχρονική είναι η φράση που είπε ο Συμεών, μόλις κράτησε το Νηπιάσαντα Κύριο « Νυν απολύεις τον δούλόν σου , δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη, δηλαδή, τώρα, Κύριε μπορείς να αφήσεις το δούλο σου να πεθάνει ειρηνικά, όπως του υποσχέθηκες, γιατί τα μάτια μου είδαν το σωτήρα που ετοίμασες για όλους τους λαούς, φως που θα φωτίσει τα έθνη και θα δοξάσει το λαό σου τον Ισραήλ.
     Η σημερινή εορτή είναι και θεομητορική ταυτόχρονα, αφού η Παναγία μας, η Θεοτόκος Μαρία παραδίδει το Θείο Βρέφος στον πρεσβύτη Συμεών. Γεμάτη ταπείνωση προς το Θεό και Υιό Της, γεμάτη υπακοή προς το θέλημά του Τριαδικού Θεού να γίνει η καθέδρα του Βασιλέως Χριστού και γεμάτη σεμνότητα ακούει τους λόγους του Συμεώνος, ο οποίος τους ευλόγησε προφητεύοντας: Ιδού ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ και εις σημείον αντιλεγόμενον. Αυτός θα γίνει αιτία να καταστραφούν ή να σωθούν πολλοί Ισραηλίτες, θα είναι σημείον αντιλεγόμενον. Πράγματι, πολλοί τον θαύμασαν για το κήρυγμά Του και τα θαύματά Του πιστεύοντας στο Λόγο Του και πολλοί τον αμφισβήτησαν, όπως οι θρησκευτικοί άρχοντες της εποχής, χάνοντας την ψυχή τους απομακρυνόμενοι από την Αληθινή Ζωή. 
      Εἶναι γεγονός πώς ἀπό τή στιγμή πού ἦλθε στόν κόσμο ὁ Ἰησοῦς ἔγινε σημεῖο ἀντιλεγόμενο καί αἰτία πτώσης ἤ ἀνάστασης τῶν ἀνθρώπων. Ἦταν καί εἶναι ὁ Ἰησοῦς, γιά τούς ἀνθρώπους πού ζοῦν ἐκτός Ἐκκλησίας, σκότος καί μωρία, ψεῦδος καί μῦθος, γιά ὅλους αὐτούς πού τόν ἀντιμετώπισαν μέ ὑποψία καί ἐπιφυλακτικότητα, πού τόν ἐμίσησαν καί τόν ἐδίωξαν, από τη ζωή τους… Γι’ αὐτούς πού προσπάθησαν μέ κάθε τρόπο νά ἐξαλείψουν τό ὄνομά Του ἀπό τήν ἱστορία.  Γι’ αὐτούς ὅλους τούς ἀνθρώπους ὁ Ἰησοῦς ὑπῆρξε θάνατος καί πτώση. Εἶναι αὐτοί ἀκριβῶς πού τόν περιφρόνησαν καί ἔθεσαν τόν ἑαυτό τους πάνω ἀπό τό ἅγιο θέλημά Του, ὅσοι κατεπάτησαν τίς ἐντολές Του, τόν πολέμησαν καί τόν ἐσυκοφάντησαν μέ μανία. Τό ἀποτέλεσμα; Ἔπεσαν καί συνετρίβησαν, γιατί φυσικό ἐπακόλουθό της ἄρνησης τοῦ Ἰησοῦ εἶναι ἡ πτώση καί ἡ συντριβή
     Ὑπάρχει ὅμως καί ἡ ἄλλη μερίδα τῶν ἀνθρώπων. Ἐκείνων πού τόν δέχθηκαν ἀνεπιφύλακτα σάν Σωτῆρα καί Λυτρωτή, πού τόν ὁμολόγησαν Χριστό Υἱό τοῦ Θεοῦ ἐπαναλαμβάνοντας τά λόγια του ἀποστόλου Πέτρου: «Σύ εἶ ὁ Χριστός ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» 
Εἶναι ἀκριβῶς ἐκεῖνοι πού τόν ἀκολούθησαν μέ χαρά καί κάποια στιγμή ἀκόμη θυσιάστηκαν γι’ αὐτόν. Γι’ αὐτούς ὁ Ἰησοῦς ὑπῆρξε ἀνάσταση καί ζωή. Εἶναι οἱ κοινωνίες ἐκεῖνες καί τά ἔθνη πού ἔζησαν μέ τό θέλημά Του, ἀναστήθηκαν ἀπό τό βυθό τῆς ἀπώλειας καί μεγαλούργησαν. Γιατί ἄτομα καί οἰκογένειες, ἔθνη καί λαοί, πού πορεύθηκαν μέχρι σήμερα μέ τό φῶς τοῦ θείου Νόμου, δέν συνετρίβησαν στίς δοκιμασίες καί στίς καταιγίδες τῆς ζωῆς, ἀλλά διασώθηκαν καί δικαιώθηκαν, γιατί εἶχαν ὁδηγό τόν Ἰησοῦ Χριστό.
      Πρέπει νά ποῦμε ἐδῶ πώς ὑπάρχει καί μία τρίτη κατηγορία, πού σέ ὅλες τίς ἐποχές κάνει αἰσθητή τήν παρουσία της μέσα στόν κόσμο καί τήν κοινωνία και ιδιαιτέρως σήμερα…. Εἶναι ἡ κατηγορία τῶν χλιαρῶν καί οὐδετέρων χριστιανῶν. Οἱ ἄνθρωποι τῆς κατηγορίας αὐτῆς, ἀποχαυνωμένοι ἀπό τή δύναμη τοῦ κόσμου, ζαλισμένοι ἀπό τίς ἐπιτυχίες τῆς ἐπιστήμης, ἀδύναμοι στή μανία τῆς ἁμαρτίας, δίψυχοι καί διχασμένοι, κρατοῦν οὐδέτερη στάση στόν Ἰησοῦ καί τήν ἐκκλησία Του. Δέν πολεμοῦν, ἀλλά καί δέν ὑπερασπίζονται.  Δέν βλασφημοῦν, ἀλλά καί δέν ὑποστηρίζουν τήν ἀλήθεια.  Eίναι εκείνοι που βαπτίσθηκαν μεν Ορθόδοξοι Χριστιανοί στο όνομα της Αγίας Τριάδος, ωστόσο όμως ντρέπονται να το ομολογήσουν και να το διακηρύξουν.  Εἶναι ἐκεῖνοι οἱ τύποι τῶν ἀνθρώπων πού θέλουν νά τά ἔχουν μέ ὅλους καλά. Ἡ τραγική διαπίστωση εἶναι ὅτι πολλοί, πού θέλουν νά ὀνομάζονται χριστιανοί, ἀνήκουν στήν κατηγορία αὐτή καί πού ἴσως, χωρίς νά θέλουν νά τό δείξουν, στήν ὥρα τοῦ ἀγῶνα δέν τολμοῦν νά ὑπερασπιστοῦν τό Χριστό. Αὐτοί οἱ τύποι ἀνθρώπων-χριστιανῶν, μέ τήν ἀνοχή καί τή σιωπή τους, γίνονται σύμμαχοι καί συνυπαίτιοι τοῦ κακοῦ. 
Ἀγαπητοί , 
     Τα διδάγματα της σημερινής εορτής που εορτάζει και πανηγυρίζει η Εκκλησία μας,  είναι η ταπείνωση, η υπακοή και η ολοκληρωτική αφιέρωση μας στο Χριστό και στη διδασκαλία της Εκκλησίας Του. Με την ταπείνωση συναισθανόμαστε την αμαρτωλότητά μας και προστρέχοντας στο μυστήριο της ιεράς εξομολογήσεως με την υπακοή μας στον πνευματικό αγωνιζόμαστε πνευματικά, ώστε όλη μας η ζωή, όλο μας το είναι, να είναι αφιερωμένο στο θέλημα του Τριαδικού Θεού, να έχουμε χριστιανά τέλη, να είμαστε έτοιμοι να μπορούμε να πούμε ,όπως ο πρεσβύτης Συμεών το « Νυν απολύεις τον δούλον σου δέσποτα», από την επίγειο ζωή εφοδιασμένοι με το μυστήριο της θείας ευχαριστίας , προγευόμενοι την αιώνιο κοινωνία μας με το Τριαδικό Θεό.      Ἐμεῖς ἄς εἴμαστε ἀπό ἐκείνους πού πορεύονται ἀντίθετα στό ρεῦμα τοῦ κακοῦ, κρατώντας ψηλά τή σημαία τοῦ Ἐσταυρωμένου καί Ἀναστημένου Χριστοῦ. Γιατί ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή καί τό φῶς, ἡ ἐλπίδα καί ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου. Μόνο κοντά Του θά βροῦμε τή λύτρωση καί ζώντας ἑνωμένοι μέ τά μυστήρια τῆς ἐκκλησίας Του θά γίνουμε οἱ χαρούμενοι ἄνθρωποι τῆς γῆς καί οἱ ἔνδοξοι τοῦ οὐρανοῦ πολῖτες. Ἀμήν. 

Γιατί στην Ορθόδοξο Εκκλησία αποκαλούμε '' Πατέρα '', οποιοδήποτε ιερωμένο ;(του Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου)

«Ἐὰν μύριους παιδαγωγοὺς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ' οὐ πολλοὺς πατέρες»

Προοίμιον: Γιατί τοὺς τρεῖς Ἱεράρχες Βασίλειο, Γρηγόριο καὶ Χρυσόστομο τοὺς λέμε «Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας»; Τί σημαίνει ὁ ὅρος «πατέρες τῆς Ἐκκλησίας»;

α. Μιὰ πνευματικὴ γέννηση: Ἡ πίστη καὶ ὁ χριστιανικὸς τρόπος ζωῆς δὲν εἶναι κάτι ποὺ μαθαίνουμε ἢ ἀποκτοῦμε. Εἶναι μία γέννηση. Τὸ νὰ ἐγκαταλείψει κανεὶς τὸ σκοτάδι τῆς ἄγνοιας καὶ τῆς πλάνης καὶ νὰ πιστέψει στὸν Χριστό, σημαίνει ὅτι ξαναγεννήθηκε σὲ μιὰ νέα ζωή. Πρόκειται γιὰ μιὰ πνευματικὴ γέννηση. Τὴ γέννηση αὐτὴ τὴν πραγματοποιεῖ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ὁ Θεός, εἶναι «γέννησις ἄνωθεν», ὅπως εἶπεν ὁ Χριστὸς (Ἰωαν. γ' 3).
β. Οἱ Πατέρες μας στὴν ἐν Χριστῷ ζωή: Ὅπως στὸ ἔργο τῆς βιολογικῆς γέννησης, ὁ Θεὸς χρησιμοποιεῖ τοὺς γονεῖς, ἔτσι καὶ στὸ ἔργο τῆς πνευματικῆς ἀναγεννήσεως, ὁ Θεὸς χρησιμοποιεῖ καὶ ἀνθρώπους. Στὴν προκειμένη περίπτωση, ὁ Θεὸς χρησιμοποιεῖ τοὺς ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, τοὺς Ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς. Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἀναγεννᾶ τὸν ἄνθρωπο. Οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ποιμένες καλλιεργοῦν τὸ φυτὸ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, μὲ τὸν λόγο, τὴν προσευχή, τὰ ἱερὰ μυστήρια, μὲ κόπο καὶ δάκρυα... «Αὐτοὶ ἀγρυπνοῦσιν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν» (Ἑβρ. ιγ' 17). Γι' αὐτὸ καὶ ὁ Παῦλος λέγει στοὺς χριστιανούς: «Ἐὰν μύριους παιδαγωγούς...»!
Ἐπίλογος: Στὴν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τὸν ὁποιοδήποτε ἱερωμένο τὸν ἀποκαλοῦμε «Πατέρα»! Τὸ ὡραῖο αὐτὸ ὀρθόδοξο ἔθιμο ἔχει δύο ἀναφορές: πρῶτα σὲ μᾶς τοὺς ἴδιους, τοὺς ἱερωμένους, διότι μᾶς ὑπενθυμίζει τὴν κλήση νὰ γινόμαστε πνευματικοὶ πατέρες. Ἔπειτα καὶ σὲ σᾶς τοὺς πιστούς, διότι σᾶς ὑπενθυμίζει νὰ γίνεσθε πνευματικὰ τέκνα. Ὅλοι δέ, Ἱερωμένοι καὶ λαϊκοὶ ἔχομε τὴν κλήση νὰ γινόμαστε πνευματικὰ τέκνα τῶν μεγάλων καὶ ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας.