Πέμπτη 30 Απριλίου 2015

Ένα συγκινητικό οδοιπορικό στην Ουγκάντα την Μεγάλη Εβδομάδα

Το Πάσχα του 2013 οι πρώτοι πιστοί  από το χωριό Λουγκουζί της Ουγκάντας, πήγαν στην κοντινή Εκκλησία της Τσαανούνα για να εορτάσουν εκεί.Μα φέτος τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Οι πιστοί από το Λουγκουζί φέτος εόρτασαν το μεγάλο γεγονός μέσα στην δική τους Εκκλησία.  
Η εκκλησία δεν έχει ολοκληρωθεί τελείως , αλλά οι πιστοί όλη τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδος με τη βοήθεια του π. Γεωργίου Νυόμπι  μαζεύονταν και προετοίμαζαν το μεγάλο γεγονός. 
Μέρες πριν καθάρισαν το χωράφι και τακτοποιήσαν το εσωτερικό του Ναού. Από τη Μεγάλη Τετάρτη έμεναν συνεχώς κοντά στην εκκλησία. Οι περισσότερες φωτογραφίες είναι από την Ακολουθία των Αγίων Παθών της Μεγάλης Πέμπτης. Κατά τη διάρκεια  της αναγνώσεως των Ευαγγελίων όλοι, μικροί και μεγάλοι δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους. Το αφιέρωμά μας στον εορτασμό του Πάσχα στο Λουγκουζί θα ολοκληρωθεί σε τρία μέρη.Και πάλι για όλη τη μικρή και μεγαλύτερη προσφορά για τους αδελφούς μας σας ευχαριστούμε.

Πηγή: Εκδόσεις Χρυσοπηγή









Η προσωπική μέθεξη του μυστηρίου της Αναστάσεως

Η Ανάσταση του Χριστού δεν πρέπει να εορτάζεται ως ένα ιστορικό ή κοινωνικό γεγονός, αλλά ως υπαρξιακό, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι πρέπει να γίνη μέθεξη της Χάριτος της Αναστάσεως. Η νηστεία που προηγείται της εορτής όλη την περίοδο της Τεσσαρακοστής, ο ασκητικός αγώνας, αποβλέπει στην αρτιοτέρα συμμετοχή στο μυστήριο της Αναστάσεως.Για να επιτευχθή όμως αυτό απαιτείται, όπως όλοι οι Πατέρες διδάσκουν, κάθαρση τόσο των σωματικών αισθήσεων όσο και των ψυχικών. Ο άνθρωπος έχει σώμα και ψυχή, και γι’ αυτό έχει σωματικές και ψυχικές αισθήσεις. Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός ψάλλει: "καθαρθώμεν τας αισθήσεις και οψόμεθα τω απροσίτω φωτί της αναστάσεως, Χριστόν εξαστράπτοντα και χαίρετε φάσκοντα τρανώς ακουσόμεθα, επινίκιον άδοντες". Άρα, λοιπόν, η κάθαρση είναι αναγκαία προϋπόθεση για την θεωρία και την κοινωνία με τον Θεό. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος θα πή: "Δια τούτο καθαρτέον πρώτον εαυτόν, είτα τω καθαρώ προσομιλητέον".
Σκοπός της πνευματικής ζωής είναι να ενωθή κανείς με τον Αναστάντα Χριστό, να Τον δη μέσα στην καρδιά του. Ο Χριστός ανασταίνεται μέσα στην καρδιά, νεκρώνοντας τους εμπαθείς λογισμούς που παρευρίσκονται εκεί υπό την επήρεια των δαιμόνων και υπερβαίνοντας τους εμπαθείς τύπους και τις προλήψεις της αμαρτίας, όπως τότε υπερέβη τις σφραγίδες του τάφου (άγ. Μάξιμος Ομολογητής). Επομένως, δεν πρόκειται για ένα εξωτερικό τυπικό εορτασμό, αλλά για εσωτερικό και υπαρξιακό. Με αυτό το πρίσμα ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος συνιστά να μην εορτάζουμε πανηγυρικώς και κοσμικώς, αλλά θεϊκώς και υπερκοσμίως.Η μέθεξη του μυστηρίου της Αναστάσεως είναι βίωση της θεώσεως. Αυτός που μυήθηκε στην απόρρητη δύναμη της Αναστάσεως, γνώρισε εκ πείρας για ποιό σκοπό ο Χριστός δημιούργησε τον κόσμο (άγ. Μάξιμος Ομολογητής). Πραγματικά, ο άνθρωπος δημιουργήθηκε για να φθάση στην θέωση, και ο κόσμος να μετέχη του αγιασμού δια του ανθρώπου. Οπότε, εκείνος που μυείται σε αυτήν την απόρρητη δύναμη του μυστηρίου της Αναστάσεως, φθάνει στην θέωση και εκπληρώνει τον σκοπό της υπάρξεώς του. Έτσι αποκτά μεγαλύτερη γνώση.
Ο Απόστολος Παύλος συνιστά αυτήν την βίωση της ζωής, γι’ αυτό γράφει ότι συνταφήκαμε δια του αγίου Βαπτίσματος με τον Χριστό στον θάνατο, "ίνα ώσπερ ηγέρθη Χριστός εκ νεκρών δια της δόξης του Πατρός, ούτω και ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν" (Ρωμ. στ', 4). Είναι απαραίτητη αυτή η αναγέννηση, γιατί διαφορετικά ο άνθρωπος πρόκειται να πεθάνη πνευματικά, κατά τον λόγο του Αποστόλου Παύλου: "ει γαρ κατά σάρκα ζήτε, μέλλετε αποθνήσκειν, ει δε Πνεύματι τας πράξεις του σώματος θανατούτε, ζήσεσθε. όσοι γαρ Πνεύματι Θεού άγονται, ούτοι εισιν υιοί Θεού" (Ρωμ. η', 13).
Η Ανάσταση του Χριστού αποτελεί το μεγαλύτερο γεγονός μέσα στην ιστορία. Πρόκειται για θέωση και ανάσταση της ανθρωπίνης φύσεως και για ελπίδα θεώσεως και αναστάσεως της δικής μας υποστάσεως. Αφού βρέθηκε το φάρμακο, υπάρχει ελπίδα ζωής. Δια της Αναστάσεως του Χριστού αποκτά άλλο νόημα και η ζωή και ο θάνατος. Δεν θεωρούμε ως ζωή το σύνολο των ιστορικών γεγονότων, αλλά την κοινωνία με τον Θεό. Και δεν θεωρούμε θάνατο το τέλος της παρούσης ζωής, αλλά την απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Χριστό, ενώ ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα δεν είναι θάνατος, αλλά προσωρινός ύπνος. Ο Απόστολος Παύλος, ακριβώς επειδή αισθάνεται ενωμένος με τον Αναστάντα Χριστό, μπορεί να ομολογή: "Πέπεισμαι γαρ ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις ούτε ενεστώτα ούτε μέλλοντα ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε τις κτίσις ετέρα δυνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών" (Ρωμ. η', 38-39).
Στον Κατηχητικό λόγο του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ο οποίος είναι ένας θριαμβευτικός παιάνας της νίκης, λέγεται ότι με την Ανάσταση του Χριστού ξεπεράστηκαν όλα τα ανθρώπινα προβλήματα.Κανείς δεν πρέπει να θρηνή για την φτώχεια και γενικά για την στέρηση των αναγκαίων υλικών αγαθών, γιατί "εφάνη η κοινή Βασιλεία".Κανείς δεν πρέπει να οδύρεται για τα αμαρτήματα που διέπραξε, γιατί "συγνώμη εκ του τάφου ανέτειλε".
Κανείς δεν πρέπει να φοβάται τον θάνατο, γιατί "ηλευθέρωσε ημάς ο του Σωτήρος θάνατος".Αυτό το "μηδείς" (κανείς) είναι το απόλυτο, που δημιουργεί η Ανάσταση του Χριστού. Όσο κλεινόμαστε στο σχετικό και δεν εισερχόμαστε μέσα στην απολυτότητα του "μηδείς", τόσο και θρηνούμε, οδυρόμαστε και φοβόμαστε

Με την Ανάστασή του ο Χριστός τις ωδύνες του θανάτου έλυσε...

Όν ὁ Θεός ἀνέστησε λύσας τάς ὠδῖνας τοῦ θανάτου, καθότι οὐκ ἦν δυνατόν κρατεῖσθαι αὐτόν ὑπ᾿ αὐτοῦ» (Πράξ. β´ 24).

Ἡ σκληρότητα τοῦ θανάτου προκαλεῖ εἰς τόν ἄνθρωπον ὑπερβολικήν στενοχωρίαν καί θλίψιν. Πικραίνει τήν καρδίαν. Διά τοῦτο καί ὁ σοφός Σειράχ εἶπεν : «Ὦ θάνατε ὡς πικρόν σου τό μνημόσυνον». Ὅταν ὁ βασιλεύς Ἀγάγ εἶδεν τήν μάχαιραν τοῦ Σαμουήλ εἰς τόν λαιμόν του, τότε, στενάζων καί τρέμων διερωτήθη: «Εἰ οὕτως πικρός ὁ θάνατος» ; (Α´ Βασ. ιε´ 32). Ὁ δέ προφητάναξ Δαυΐδ οὐδέν εὗρεν καταλληλότερον λόγον διά νά παραστήσῃ τήν σκληρότητα τοῦ θανάτου εἰ μή ὅτι «ὠδῖνες θανάτου ἐκύκλωσάν με» (Β´ Βασ. κβ´ 6). Ὁ ὑπαρξιακός αὐτός φόβος συντρίβει τόν ἄνθρωπο καί διά τήν ἔντασίν του παρομοιάσθη μέ τίς ὠδῖνες τοῦ τοκετοῦ. Μέσα σέ ὠδῖνες ἔρχεται ὁ ἄνθρωπος εἰς τήν παροῦσαν ζωήν καί διά μέσου ὠδινῶν ἀναχωρεῖ ἐκ τοῦ ματαίου τούτου κόσμου.
Μέ τήν πικράν αὐτήν αἴσθησιν ἔζησαν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἰς τόν καιρόν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Μάλιστα δέ ἡ πικρότης αὐτή ἦτο ἀφόρητος διά τούς δικαίους, οἱ ὁποῖοι ἀπέθνησκον μέ μιά ἐλπίδα, ὅτι ὁ Κύριος «δέν θά ἐγκαταλείψῃ τήν ψυχήν των εἰς Ἅδου οὐδέ δώσῃ τόν ὅσιόν του ἰδεῖν διαφθοράν» (Ψαλμ. ιε´ 10).Ὁ Θεός ὅμως, ὅστις «οὐκ ἐποίησεν θάνατον οὐδέ τέρπεται ἐπ᾿ ἀπωλείᾳ ζώντων» (Σοφ. Σολ. Α´ 13) κατήργησεν τόν θάνατον ἀναστήσας τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν ὡς ἀπαρχήν τῆς ἀναστάσεως τῶν κεκοιμημένων καί διέλυσε τόν ὑπαρξιακόν φόβον καί τρόμον καί δειλίαν τῶν ἀνθρώπων διά τόν τυραννικώτατον θάνατον. Τό Ἅγιον Πνεῦμα διά τοῦ βασιλέως Σολομῶντος μᾶς διδάσκει ἐπίσης τήν αἰτίαν τοῦ θανάτου: «Ὁ Θεός ἔκτισε τόν ἄνθρωπον ἐπ᾿ ἀφθαρσίᾳ, κατ᾿ εἰκόνα τῆς ἰδίας ἰδιότητος ἐποίησεν αὐτόν (δηλ. τόν ἐδημιούργησεν ἀθάνατον) φθόνῳ δέ διαβόλου θάνατος εἰσῆλθεν εἰς τόν κόσμον» (Σοφ. Σολ. β´ 23-24).
Αὐτήν τήν νίκην πανηγυρίζομεν πάντοτε εἰς τήν ζωήν μας οἱ πιστοί ἀφ᾿ ὅτου ἐλύθησαν καί διελύθησαν οἱ φοβερές ὠδῖνες τοῦ ὑπαρξιακοῦ μας φόβου.Ἄς δοῦμε αὐτές τίς ὠδῖνες ἀπό τίς ὁποῖες μᾶς ἀπήλλαξεν ὁ ἀναστάς ἐκ τῶν νεκρῶν Κύριος καί Θεός ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.
Πρῶτον. Ὁ θάνατος φοβίζει καί ταράζει τόν ἄνθρωπον διότι ἁρπάζει τήν ὑλική ὕπαρξί του, τό σῶμα του. Τί βλέπουμε εἰς τό σῶμα τοῦ νεκροῦ;Ὀφθαλμούς τυφλούς, ὦτα κωφά, ὄσφρησιν ἀνόσφρητον, στόμα ἄλαλον, ἁφήν ἀναίσθητον, μέλη ἀκίνητα, σῶμα μηδέν διαφέρον κρυερᾶς πέτρας, σχῆμα ἀνθρώπου καί ὄχι ἄνθρωπον. Μετ᾿ οὐ πολύ καί σάρκες τηκόμενες καί ρέουσες, ὀστᾶ ξηρά καί γεγυμνωμένα.Μέ τήν ἀνάστασι τοῦ Κυρίου ὁ φόβος αὐτός διαλύεται, διότι ὁ Θεός θά φέρει εἰς τήν ὕπαρξιν τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου τό παραδοθέν εἰς τήν φθοράν εἰς ἀνωτέραν κατάστασιν αὐτῆς εἰς τήν ὁποίαν εὑρίσκετο κατά τήν διάρκειαν τῆς παρούσης ζωῆς. Περί αὐτοῦ ὁμιλεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καί διδάσκει: Τό σῶμα μας «σπείρεται ἐν φθορᾷ, ἐγείρεται ἐν ἀφθαρσίᾳ· σπείρεται ἐν ἀτιμίᾳ ἐγείρεται ἐν δόξῃ· σπείρεται ἐν ἀσθενείᾳ ἐγείρεται ἐν δυνάμει· σπείρεται σῶμα ψυχικόν, ἐγείρεται σῶμα πνευματικόν» (Α´ Κοριν. ιε´ 42-44).
Δεύτερον. Ὁ θάνατος τρομάζει διότι διαλύει τόν φυσικόν δεσμόν καί τήν ἕνωσιν τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς. Τοῦτο εἶναι γεγονός ἀφύσικον. Ὁ Θεός ἔπλασε τόν ἄνθρωπον διά νά ζῇ αἰωνίως, ἔπλασε τήν ψυχήν καί τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου καί τῷ προστάγματί Του ἡνώθησαν διά νά διαμένουν εἰς τούς αἰῶνας συνηνωμένα καί ἀδιάρρηκτα. Οἱ ἅγιοι Πατέρες μας διδάσκουν, ὅτι ἡ ψυχή ἀγαπᾶ τό σῶμα μέ τό ὁποῖον ἔζησεν εἰς τήν παροῦσαν ζωήν καί ἀλγεῖ ἀποχωριζομένη βιαίως αὐτοῦ.Ὁ φιλάνθρωπος καί παντοδύναμος ὅμως Κύριος θείῳ αὐτοῦ προστάγματι θά ἐπανασυνδέσῃ τήν ψυχήν καί τό σῶμα μας κατά τήν ἡμέραν τῆς δόξης καί φοβερᾶς ἐπιφανείας Του, αὐτά τά ὁποῖα διεχώρησεν ἡ ἐξαφανισθεῖσα δύναμις καί ἐνέργεια τοῦ θανάτου.
Τρίτον. Ὁ ἄνθρωπος καταλαμβάνεται ὑπό ὀξυτάτης θλίψεως διά τόν παντελῆ χωρισμόν του ἐκ τοῦ κόσμου τούτου καί πάντων τῶν ἐν τῷ κόσμῳ τούτων πραγμάτων καί ἀγαθῶν.Πῶς διελύθη ὁ παρών φόβος. Ἀκούσωμεν τήν τοῦ Μεγάλου Βασιλείου φωνήν λέγουσαν πρός τούς νέους περί τῆς ἐσχατολογικῆς προοπτικῆς τῶν πιστῶν ἀνθρώπων: «Ἡμεῖς ὦ παῖδες, οὐδέν εἶναι χρῆμα παντάπασιν τόν ἀνθρώπινον βίον τοῦτον ὑπολαμβάνομεν, οὔτ᾿ ἀγαθόν τι νομίζομεν ὅλως, οὔτ᾿ ὀνομάζομεν, ὅ τήν συντέλειαν ἡμῖν ἄχρι τούτου παρέχεται. Οὔκουν προγόνων περηφάνειαν, οὐκ ἰσχύν σώματος, οὐ κάλλος, οὐ μέγεθος, οὐ τάς παρά πάντων ἀνθρώπων τιμάς, οὐ βασιλείαν αὐτῶν, οὐχ ὅ,τι ἄν εἴποι τις τῶν ἀνθρωπίνων μέγα, ἀλλ᾿ οὐδέ εὐχῆς ἄξιον κρίνομεν, ἤ τούς ἔχοντας ἀποβλέπομεν, ἀλλ᾿ ἐπί μακρότερον πρόϊμεν ταῖς ἐλπίσιν καί πρός ἑτέρου βίου παρασκευήν ἅπαντα πράττομεν. Ἅ μέν οὖν ἄν συντέλῃ πρός τοῦτο, ἀγαπᾶν φαμέν, τά δέ οὐκ ἐξικνούμενα πρός ἐκεῖνον ὡς οὐδενός ἄξια παρορᾶν» (2 ΕΠΕ τ. 7 σελ. 319).
Προσθέτομεν τέταρτον τήν ὀδύνη τοῦ θανάτου ἐκ τοῦ βασανιστικοῦ ἐλέγχου τῆς συνειδήσεως, ὅταν ὁ ἄνθρωπος θά ἔλθῃ εἰς αἴσθησιν τῶν βεβιωμένων ὑπ᾿ αὐτοῦ.Ἀλλά καί ἀπό αὐτόν μᾶς λυτρώνει ἡ πίστις εἰς τόν ἀναστάντα Κύριον. Διδάσκει ὁ πρῶτος θεολόγος τῆς Ἐκκλησίας: «Ὁ Χριστός ἱλασμός ἐστίν περί τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν, οὐ περί τῶν ἡμετέρων δέ μόνον, ἀλλά καί περί ὅλου τοῦ κόσμου» (Α´ Ἰωάν. β´ 2). Καί πάλιν: «Ὁ Θεός τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἀπέσταλκεν εἰς τόν κόσμον ἵνα ζήσωμεν δι αὐτοῦ…… ἠγάπησεν ἡμᾶς καί ἀπέστειλε τόν υἱόν ἱλασμόν περί τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν» (Α´ Ἰωάν. δ´ 9-10).Διά τοῦτο πανηγυρίζει ἡ χρυσῆ γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας βοῶσα: «Μηδείς ὀδυρέσθω πταίσματα· συγγνώμη γάρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλεν.

Το Αγρίνιο ετοιμάζεται με λαμπρότητα να εορτάσει τον Πολιούχο του Αγιο Χριστόφορο


Με θρησκευτική ευλάβεια και κατάνυξη θα λάβει χώρα και φέτος ο Εορτασμός του πολιούχου της πόλης του Αγρινίου Μεγαλομάρτυρα Αγίου Χριστοφόρου. Σύμφωνα με το πρόγραμμα:

Την Παρασκευη 8 Μαΐου 2015 στις 7:00μμ.θα τελεστεί Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός στο Νέο Ιερό Ναό Αγίου Χριστοφόρου, χοροστατούντος του θεοφιλεστάτου Επισκόπου Κερνίτσης κκ Χρυσάνθου και συγχοροστατούντων των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών Κερκύρας Παξών και Διαποντίων νήσων κκ Νεκταρίου,  Γρεβενών κκ Δαυίδ και Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.κ Κοσμά (Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός και στον παλαιό ναό Αγίου Χριστοφόρου ).

Το Σάββατο 9 Μαΐου 2015 κορυφώνεται ο εορτασμός. Στις 7:00πμ. θα τελεστεί Όρθρος και Θεία Λειτουργία στον Νέο Ιερό Ναό Αγίου Χριστοφόρου προεξάρχοντος του Μητροπολίτου Κερκύρας κκ Νεκταρίου και συγχοροστατούντων των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών Γρεβενών κκ Δαυίδ,  Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.κ Κοσμά κ επισκόπου Κερνίτσης κκ Χρυσάνθου. (Ακολουθία Όρθρου και Θεία Λειτουργία στον Παλαιό Ναό του Αγίου Χριστοφόρου). Στις 6:30μμ ο Μεθεόρτιος Αρχιερατικός Εσπερινός και στις 7:15μμ θα γίνει η Λιτάνευση του Ιερού Λειψάνου και της Εικόνας του Αγίου Χριστοφόρου. Στη Λιτανεία θα συμμετάσχει η Φιλαρμονική του Δήμου Αγρινίου

Ένα συγκλονιστικό γεγονός που σπαράζει τις ανθρώπινες καρδιές

Αφηγείται μία κυρία:
Βρέθηκα σε ένα κατάστημα, στο διάδρομο με τα παιχνίδια. Με την άκρη του ματιού μου, παρατήρησα ένα αγοράκι γύρω στα πέντε, το οποίο κρατούσε μια κούκλα. Δε σταματούσε να της χαϊδεύει τα μαλλιά και να τη σφίγγει προσεκτικά πάνω του. Αναρωτήθηκα για ποιον προοριζόταν αυτή η κούκλα. Το αγοράκι γύρισε κάποια στιγμή προς την κυρία που βρισκόταν πλάι του: «Θεία μου, είσαι σίγουρη ότι δε μου φτάνουν τα λεφτά;»
Η γυναίκα του απάντησε χάνοντας κάπως την υπομονή της: «Είπαμε ότι δεν έχεις αρκετά λεφτά για να την αγοράσεις.»Έπειτα, η θεία του του ζήτησε να μείνει εκεί και να τον περιμένει για λίγο, κι εκείνη έφυγε βιαστικά. Το αγοράκι κρατούσε ακόμη στα χέρια του την κούκλα.
Τελικά, κατευθύνθηκα προς το παιδί και το ρώτησα σε ποιον ήθελε να δώσει την κούκλα.
«Αυτή την κούκλα την ήθελε η αδερφή μου περισσότερο από καθετί για τα Χριστούγεννα. Ήταν σίγουρη ότι θα της την έφερνε ο Άι- Βασίλης.»
Του είπα τότε ότι μπορεί και να της την έφερνε, κι εκείνο μου είπε θλιμμένο:
«Όχι, ο Άι-Βασίλης δεν μπορεί να πάει εκεί που είναι τώρα η αδερφή μου… Πρέπει να δώσω την κούκλα στη μαμά μου να της την πάει.»
Τα μάτια του ήταν πολύ θλιμμένα ενώ έλεγε αυτά τα λόγια.
«Πήγε να συναντήσει τον Χριστούλη. Ο μπαμπάς λέει ότι και η μαμά θα πάει να συναντήσει το Χριστούλη σε λιγάκι. Έτσι, σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να πάρει την κούκλα μαζί της και να την πάει στην αδερφούλα μου.»
Η καρδιά μου πήγε να σταματήσει.
Το αγοράκι σήκωσε το βλέμμα προς εμένα και μου είπε: «Είπα στον μπαμπά να πει στη μαμά να μη φύγει αμέσως. Ζήτησα να περιμένει μέχρι να γυρίσω από το μαγαζί.»
Μετά, μου έδειξε μία φωτογραφία που απεικόνιζε το ίδιο το αγοράκι μέσα στο κατάστημα να κρατάει την κούκλα, και μου είπε: «Θέλω η μαμά να πάρει κι αυτή τη φωτογραφία μαζί της, για να μη με ξεχάσει. Την αγαπάω τη μαμά και δε θέλω να μ’αφήσει, αλλά ο μπαμπάς λέει ότι πρέπει να πάει μαζί με την αδερφούλα μου.»
Ύστερα, χαμήλωσε το κεφάλι του κι έμεινε σιωπηλό.
Έψαξα στην τσάντα μου κι έβγαλα από μέσα ένα μάτσο χαρτονομίσματα και ρώτησα το αγοράκι:
«Τι λες να μετρήσουμε τα λεφτά σου μια τελευταία φορά για να σιγουρευτούμε;»
«Εντάξει, όμως πρέπει να βγουν αρκετά.» Έριξα κρυφά κάποια χρήματα μαζί με τα δικά του και αρχίσαμε το μέτρημα. Έφταναν με το παραπάνω για την κούκλα. Περίσσευαν κιόλας αρκετά.Το αγοράκι ψιθύρισε:«Ευχαριστώ Χριστούλη που μου έδωσες αρκετά λεφτά.»Έπειτα με κοίταξε και είπε:
«Είχα ζητήσει από το Χριστούλη να κάνει να έχω αρκετά λεφτά για ν’αγοράσω την κούκλα και η μαμά μου να μπορεί να την πάει στην αδερφούλα μου. Εκείνος άκουσε την προσευχή μου. Ήθελα να έχω αρκετά λεφτά για ν’αγοράσω και ένα λευκό τριαντάφυλλο για τη μαμά, όμως δεν τόλμησα να του το ζητήσω.
Εκείνος μου έδωσε αρκετά λεφτά για ν’αγοράσω την κούκλα και το λευκό τριαντάφυλλο. Ξέρετε, αρέσουν πολύ τα λευκά τριαντάφυλλα στη μαμά…»Λίγα λεπτά αργότερα, η θεία του ξαναγύρισε, κι εγώ απομακρύνθηκα σπρώχνοντας το καροτσάκι μου.Τέλειωνα τα ψώνια μου με ένα συναίσθημα εντελώς διαφορετικό από ότι όταν τα άρχιζα.
Δεν μπορούσα να βγάλω απ’το μυαλό μου το αγοράκι. Μετά θυμήθηκα ένα άρθρο στην εφημερίδα, λίγες μέρες πριν, που μιλούσε για έναν οδηγό σε κατάσταση μέθης που είχε χτυπήσει ένα αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε μια νεαρή γυναίκα με την κόρη της.Το κοριτσάκι είχε πεθάνει ακαριαία και η μητέρα ήταν σοβαρά τραυματισμένη. Η οικογένεια έπρεπε να αποφασίσει εάν θα της διέκοπταν την αναπνευστική στήριξη… Να ήταν άραγε η οικογένεια του μικρού αγοριού;
Δυο μέρες μετά, διάβασα στην εφημερίδα ότι η νεαρή γυναίκα ήταν νεκρή.Δεν μπόρεσα να μην πάω ν’αγοράσω ένα μπουκέτο λευκά τριαντάφυλλα και να βρεθώ στην αίθουσα όπου εκθέταν τη σωρό της.Ήταν εκεί και κρατούσε ένα όμορφο λευκό τριαντάφυλλο στο χέρι της, μαζί με μία κούκλα και τη φωτογραφία του μικρού αγοριού από στο κατάστημα.Έφυγα από την αίθουσα κλαίγοντας και με την αίσθηση ότι η ζωή μου θα άλλαζε για πάντα.
Η αγάπη που είχε αυτό το αγοράκι για τη μαμά του και την αδερφή του ήταν τόσο μεγάλη, και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου ένας μεθυσμένος οδηγός του τα πήρε όλα μακριά….

Όσες ασφαλιστικές καλύψεις και αν κάνει ο άνθρωπος...δίχως Θεό παραμένει παντελώς ανασφάλιστος



Σοὶ παρακατιθέμεθα τὴν ζωὴν ἡμῶν ἅπασαν καὶ τὴν ἐλπίδα, Δέσποτα φιλάνθρωπε, καὶ παρακαλοῦμέν σε καὶ δεόμεθα καὶ ἱκετεύομεν τοῖς πλέουσι σύμπλευσον· τοῖς ὁδοιποροῦσι συνόδευσον· τοὺς νοσοῦντας ἴασαι, ὁ ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν

    Zούμε αγαπαητοί εν Χριστω αδελφοί σ έναν κόσμο ταραγμένο. Σ έναν κόσμο που ψαχνει να βρει διέξοδο στο αδιέξοδο, ελπίδα μέσα στην απελπισία του, ασφάλεια μέσα στην ανασφάλεια που εμείς δημιουργήσαμε.Και συχνά ακούμε στην καθημερινή μας ζώη εκφράσεις όπως: Είμαι ἀσφαλισμένος, ἔχω ἀσφάλεια ζωῆς, ἔχω ἀσφαλισμένο τὸ αὐτοκίνητό μου». Φράσεις συνηθισμένες, φράσεις ποὺ τὶς λέμε ἢ τὶς ἀκοῦμε συχνὰ στὴ ζωή μας.
    Μεσα στὸν ταραγμένο καὶ μεταβαλλόμενο κόσμο μας ἡ καταφυγὴ σὲ ὑπηρεσίες, ποὺ ὑπόσχονται καὶ παρέχουν κάποιου εἴδους ἀσφάλεια, γίνεται ὅλο καὶ περισσότερο ἐπιτακτικὴ καὶ ἀπὸ πολλοὺς θεωρεῖται ἀπολύτως ἀναγκαία. Ἄλλωστε καὶ οἱ ἀσφαλιστικὲς ἑταιρεῖες σ᾿ αὐτὸ τὸ γενικευμένο αἴσθημα ἀνασφάλειας βασίζονται καὶ ἐπενδύουν, προσπαθώντας νὰ πείσουν ὅλο καὶ περισσότερους ἀνθρώπους νὰ ὑπογράψουν κάποια σύμβαση μαζί τους, καὶ μάλιστα σύμβαση ὅσο γίνεται μεγαλύτερη καὶ γιὰ περισσότερες ασφαλιστικές καλύψεις.  Μὲ βάση τὴ σύμβαση, ὁ ἀσφαλιζόμενος πληρώνει στὴν ἑταιρεία κατὰ τακτὰ χρονικὰ διαστήματα ἕνα χρηματικὸ ποσό, καὶ ἡ ἀσφαλιστικὴ ἑταιρεία ἀναλαμβάνει τὴν υποχρέωση νὰ ἀποζημιώσει τὸν ἀσφαλισμένο μὲ τὸ ἀντίστοιχο ποσὸ χρημάτων γιὰ ζημιὰ ποὺ τυχὸν θὰ ὑποστεῖ. Εἶναι φανερὸ ὅτι αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ ἀσφάλειες ἔχουν περιορισμένη δυνατότητα προστασίας καὶ ἀφοροῦν τὶς συγκεκριμένες περιπτώσεις ποὺ ἔχουν συμφωνηθεῖ.  Τι γίνεται ὅμως γιὰ τοὺς τόσους κινδύνους ποὺ ξεπερνοῦν τὴν περιορισμένη προστασία τῶν ἀσφαλιστικῶν ἑταιρειῶν; Δὲν ὑπάρχει κάποια ἄλλου εἴδους ἀσφάλεια ποὺ νὰ παρέχει πλήρη προστασία στὸν ἄνθρωπο; Ἀσφάλεια ποὺ νὰ καλύπτει ὅλες τὶς πτυχὲς τῆς ζωῆς;        Ὑπάρχει! Εἶναι ἡ ἀσφάλεια ποὺ παρέχει ὁ παντοδύναμος καὶ πανάγαθος Δημιουργὸς καὶ πάνσοφος Κυβερνήτης τῆς ζωῆς μας, ὁ Θεός. Εἶναι ἀπόλυτη ἀσφάλεια, ἔναντι παντὸς κιν-δύνου καὶ χωρὶς ὐποχρέωση καταβολῆς ἀσφαλίστρων. Ἕνα μόνο πράγμα ἀπαιτεῖται γιὰ νὰ τὴν ἀποκτήσει ὁ ἄνθρωπος: ἡ πίστη!Ἔχεις τὴν πίστη; Ἐναποθέτεις μὲ ἐμπιστοσύνη τὴ ζωή σου, τὴν οἰκογένειά σου, ὅλες τὶς ὑποθέσεις σου στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ; Τὰ ἔχεις ὅλα! Δὲν θὰ σὲ ἐγκαταλείψω, λέει ὁ Θεὸς στὸν ψαλμωδὸ καὶ βασιλέα Δαβὶδ καὶ σὲ κάθε πιστὸ χριστιανό, ἀλλὰ θὰ ἐξακολουθῶ νὰ σὲ συνετίζω καὶ νὰ σὲ συνοδεύω στὸ δρόμο ποὺ πρέπει νὰ βαδίζεις. Οἱ ὀφθαλμοί μου δὲν θὰ ἀποσπασθοῦν ἀπὸ σένα, ἀλλὰ θὰ εἶναι προσηλωμένοι καὶ στηριγμένοι ἐπάνω σου, γιὰ νὰ σὲ προστατεύουν καὶ σὲ προφυλάσσουν ἀπὸ κάθε κίνδυνο.      Ὁ πιστὸς χριστιανὸς μπορεῖ κάποτε νὰ πορεύεται σὲ ἀπόκρημνα μονο-πάτια, νὰ ἀντιμετωπίζει δηλαδὴ πειρασμούς, δοκιμασίες καὶ προβλήματα μεγάλα. Μπορεῖ νὰ φτάσει σὲ σημεῖο νὰ κινδυνεύει καὶ αὐτὴ ἡ ζωή του, τὸ μέλλον τῶν παιδιῶν του καὶ τῆς οἰκογενείας του. Ἄλλοτε πάλι μπορεῖ νὰ κληθεῖ νὰ δώσει λύση σὲ δυσεπίλυτα ἀνθρω-πίνως προβλήματα τῆς ἐργασίας του, τῆς  ἐπαγγελματικῆς σταδιοδρομίας τῶν παιδιῶν του καὶ νὰ διαπιστώνει ὅτι βρίσκεται σὲ ἀδιέξοδο, ὅτι κινδυνεύει. 
      Να αγαπητοί  ἡ ὥρα τῆς πίστεως! Ἂς μὴν ἀπογοητεύεται σ᾿ αὐτὲς τὶς δύσκολες, τὶς κρίσι-μες περιστάσεις. Ἔχει ἰσχυρὸ προστάτη καὶ ὑπερασπιστὴ τῆς ζωῆς του. Ἔχει πάνσοφο καὶ παντοδύναμο Κυβερνήτη τῆς ζωῆς του. Ἔχει προστάτη του τὸν Δημιουργό του. Μὲ τὴν πανσοφία Του ὁ Θεὸς θὰ βρεῖ καὶ θὰ δώσει τὶς κατάλληλες λύσεις ἐκεῖ ὅπου ὁ ἀνθρώπινος νοῦς ἀδυνατεῖ νὰ βρεῖ λύση. Διότι γιὰ τὴν πανσοφία, τὴν ἀγαθότητα καὶ τὴν παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ δὲν ὑπάρχουν ἀδιέξοδα οὔτε ἄλυτα προβλήματα.«Μὴ φοβοῦ Ἄβραμ, ἐγὼ ὑπερασπίζω σου», εἶπε κάποτε στὸ μεγάλο Πα-τριάρχη Ἀβραάμ.
      Τὸ ἴδιο λέει καὶ στὸν κάθε πιστό, σὲ κάθε ἐποχή. Τὸ ἴδιο λέει καὶ στὸν καθένα μας σήμερα: Μὴ φοβᾶσαι! Ἐγὼ θὰ εἶμαι μαζί σου, θὰ σὲ προστατεύω, θὰ σὲ ἀσφαλίζω ἀπὸ κάθε κίνδυνο· «μὴ φοβοῦ, μόνον πίστευε».
     Στὶς μέρες μας, μὲ τὴν κρίση ποὺ διέρχεται ἡ πατρίδα μας, πολλοὶ ἀντιμετωπίζουμε στιγμὲς καὶ ὧρες δύσκολες στὴ ζωή μας. Ἀνασφάλεια καὶ ἀβεβαιότητα ἐπικρέμαται παντοῦ. Ὅμως, ὡς πιστοὶ χριστιανοί, ἂς προχωροῦμε μὲ εἰρήνη ψυχῆς, μὲ ἐμπιστοσύνη στὸν πανάγαθο, πάνσοφο καὶ παντοδύναμο Δημιουργὸ καὶ Κυβερνήτη τῆς ζωῆς μας. Νὰ θυμόμαστε ὅτι Ἐκεῖνος θὰ εἶναι μαζί μας πάντοτε.Πάντοτε! Τὸ βεβαιώνει μὲ τὸν πιὸ κα-τηγορηματικὸ τρόπο: «Οὐ μή σε ἀνῶ οὐδ᾿ οὐ μή σε ἐγκαταλίπω ειμί μεθ ημών εως της συντελείας του αιώνος. Πρόσχες Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐξ ἁγίου κατοικητηρίου σου καὶ ἀπὸ θρόνου δόξης τῆς βασιλείας σου, καὶ ἐλθὲ εἰς τὸ ἁγιάσαι ἡμᾶς και σκήνωσον εν υμίν και σώσον τα ψυχάς ημών ως αγαθός και φιλάνθρωπος

«Ο βάλλων λίθον εις ύψος επὶ κεφαλὴν αυτού βάλλει»

Αγαπητοί μας αναγνώσται! Ίδετε την εικόνα, η οποία δημοσιεύεται πιο κάτω ;
Κάτω από τον Σταυρόν ζωγραφίζονται δύο άνθρωποι με όλως διαφορετικήν στάσιν απέναντι του Εσταυρωμένου Κυρίου μας.Ο ένας είναι Χριστιανός Έλλην στρατιώτης.


Αυτός αισθάνεται την Θεότητα, αναγνωρίζει την δύναμιν του Χριστού,πλησιάζει με μεγάλην ευλάβειαν τον Σταυρόν, γονατίζει και προσεύχεται.Προσεύχεται δια την γλυκειάν του Πατρίδα, την Ελλάδα,την οποίαν σταυρώνουν νέοι Άνναι και Καϊάφαι και Πόντιοι Πιλάτοι και Ιούδαι της ανθρωπότητος.Αλλʼ ενώ ο Χριστιανός Έλλην στρατιώτης προσεύχεται,κάποιος άλλος με πολιτικήν ενδυμασίαν,ο οποίος ευρίσκεται μακράν από την φωτιάν και τους καθημερινούς κινδύνους,τολμά ο άθλιος και ανοίγει το στόμα του και χύνει τον βόρβορον της ακαθάρτου καρδίας του και βλασφημεί τα όσια και ιερά της Πίστεως μας.Αυτός είναι ο βλάσφημος. Αχάριστος, ασεβής, απολίτιστος, αλλά και παράφρων.Διότι, όπως ουδείς λίθος τον οποίον ρίπτουν προς τον ουρανόν οι παράφρονες φθάνει τον ήλιον και τα άστρα,ούτω και ουδεμία βλασφημία την οποίαν εκτοξεύουν τα βέβηλα χείλη των βλασφήμων φθάνει την Θεότητα.Όλαι αι βλασφημίαι επιστρέφουν εις την γην. Ως λίθοι θα πέσουν επάνω εις την κεφαλήν του βλασφήμου.Αυτός θα ζημιωθή. Αυτός θα υποστή τας συνεπείας της φρικτής αμαρτίας.Βλασφημείς λοιπόν αδελφέ; Έγινες παράφρων, ο μεγαλύτερος παράφρων! είναι ως να πτύης και να λιθοβολής τον ήλιον.
Αι βλασφημίαι σου αργά ή γρήγορα θα επιστρέψουν και θα συντρίψουν την κεφαλήν σου,και θα καταράσαι την στιγμήν, κατά την οποίαν ήνοιγες το βέβηλον στόμα σου δια να βλασφημήσης,
και με αναστεναγμούς θα λέγης˙ Προτιμότερον θα ήτο να εγίνετο σεισμός, να ήνοιγεν η γη να με καταπίη,παρά να ανοίξω το στόμα μου και να βλασφημήσω τον Πλάστην μου, τον Λυτρωτήν μου, τον Κύριον μου!Χριστιανέ αναγνώστα! Μη έλθης ποτέ εις την θέσιν του βλασφήμου.
Μη μολύνης τον αέρα της Πατρίδος μας με τας αισχράς φράσεις κατά των Θείων,αλλά πατών το Ελληνικόν έδαφος, το οποίον έχει γίνει «Κρανίου τόπος» και είναι πλήρες σταυρών μαρτύρων και ηρώων,γονάτιζε ως ο εκατόνταρχος του Ευαγγελίου προ του Σταυρού του Κυρίου, και λέγε με φλογεράν καρδίαν˙«Αληθώς συ είσαι ο Θεός μου, ο Λυτρωτής μου. Σε λατρεύω, σε υμνολογώ και σε δοξάζω πάσας τας ημέρας της ζωής μου.Χάριν σου και των ωραίων ιδανικών σου είμαι έτοιμος να χύσω και την τελευταίαν σταγόναν του αίματος μου,όπως συ έχυσες το πανάγιον σου Αίμα δια να λυτρώσης εμέ και όλην την ανθρωπότητα εκ της αιχμαλωσίας των δεινών.Ω Κύριε! Εάν ποτέ σε εβλασφήμησα, τώρα κλαίω και αναστενάζω, πίπτω έμπροσθεν σου,φιλώ τους παναχράντους σου πόδας και σε παρακαλώ να με συγχωρήσης.Συ πάντοτε συγχωρείς, και τον μεγαλύτερον αμαρτωλόν, όταν ειλικρινώς μετανοή.Δέξαι με πλησίον σου. Και όταν απέλθω εκ της προσκαίρου ταύτης γης,
αξίωσον με να είπω δια τελευταίαν φοράν την προσευχήν του μετανοήσαντος ληστού˙“Μνήσθητί μου, κύριε, ὅταν ἔλθης ἐν τῆ βασιλεἰα σου”. Αμήν».
«ΑΝΤΙΒΛΑΣΦΗΜΙΚΟΣ ΑΓΩΝ»

Ο ΠατροΚοσμάς μιλάει στα παιδιά για το Χριστό, από τις εκδόσεις του Ιερού μας Ναού

 Ο Θεός στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας, δεν μας αφήνει μόνους. Πάντοτε δίνει το παρόν με πολλούς τρόπους, χωρίς εμείς να το καταλαβαίνουμε πολλές φορές. Απτό παράδειγμα της παρουσίας του Θεού της περίοδο της Τουρκοκρατίας στους Έλληνες ραγιάδες, ήταν η μορφή του Εθναποστόλου και Μάρτυρα Αγίου Κοσμά του Αιτωλού.
Ο Πατροκοσμάς όπως έμεινε στην Ιστορία, δεν ηταν ένας από τους ισχυρούς της γης. Ηταν όμως η φωνή του Θεού στους ανθρώπους. Δεν ζητούσε τίποτα για τον  εαυτό του. Αυτό που λαχταρούσε ήταν ένα, ήθελε οι σκλαβωμένοι Έλληνες να κλέισουν μέσα στην καρδιά τους δύο λέξεις: Τον Χριστό και την Ελλάδα.
Το μικρό βιβλίο που κρατάς στα χέρια σου, είναι μια προσπάθεια να αντιληφθούμε πως ακριβώς ο Αγιος Κοσμάς ο Αιτωλός μιλούσε στους σκλαβωμένους Ελληνες και ειδικότερα στα παιδιά. Τα λόγια του που ακόυστηκαν πριν 220 χρόνια,σου τα παραθέτουμε σε ελεύθερη απόδοση. Ευχή μας είναι, καθώς θα τα διαβάζεις να μιλήσουν στην καρδιά σου και όπως θα παίζεις με τις δραστηριότητες που υπάρχουν στις τελευταίες σελίδες αυτού του βιβλίου, έτσι να τα κάνεις πράξη στην ζωή σου.

Ευχαριστούμε θερμά τους:
Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας, Μητροπολίτη Αιτωλίας & Ακαρνανίας κκ ΚΟΣΜΑ
Τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μονεμβασίας & Σπάρτης κκ ΕΥΣΤΑΘΙΟ
Τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Αρτης κκ ΙΓΝΑΤΙΟ
Τον Σεβασμιώτατο ΜητροπολίτηΒεροιας και Ναούσης κκ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝΑ
Τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κερκύρας και Παξών κκ ΝΕΚΤΑΡΙΟ


Μνήμη του Αγίου Στεφάνου επισκόπου Περμ της Ρωσίας


Ο Άγιος Στέφανος, Φωτιστής της πόλεως Περμ και Απόστολος των Ζυριανών, γεννήθηκε το έτος 1345 στην πόλη Ούστιουγκ της επαρχίας Βολογκντά της Ρωσίας από την οικογένεια του ιερέα Συμεών και της Μαρίας. Στην διάπλαση του χαρακτήρα του, επηρεάστηκε πάρα πολύ από την ευσεβή μητέρα του. Προικισμένος με πολλές δυνατότητες είχε ήδη δείξει ένα ασυνήθιστο ζήλο για τον λειτουργικό βίο της Εκκλησίας. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα είχε μάθει να διαβάζει τα ιερά βιβλία και βοηθούσε τον πατέρα του στο ναό κατά την διάρκεια των Ακολουθιών, εκτελώντας χρέη κανονάρχου και αναγνώστου.
Ο νεαρός Στέφανος εκάρη μοναχός στη μονή του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, στο Ροστώβ. Το μοναστήρι ήταν διάσημο για την περίφημη βιβλιοθήκη του. Επειδή ο Άγιος Στέφανος θέλησε να μελετήσει τους Πατέρες στην αυθεντική τους γλώσσα, σπούδασε τα Ελληνικά.
Κατά την περίοδο της νεότητάς του, όταν βοηθούσε τον ιερέα πατέρα του στην εκκλησία, πολύ συχνά συνομιλούσε με τους Ζυριανούς. Τώρα πια, έχοντας εντρυφήσει στην πλούσια παράδοση της Εκκλησίας, ο Στέφανος φλεγόταν από την επιθυμία να κηρύξει στους Ζυριανούς το Ευαγγέλιο του Χριστού.
Για να επιτύχει τον φωτισμό των Ζυριανών σχεδίασε ένα αλφάβητο από την γλώσσα τους και μετέφρασε μερικά από τα εκκλησιαστικά βιβλία. Γι' αυτή την σπουδαία πολιτιστική, ιεραποστολική και θεολογική εργασία ο Επίσκοπος Ροστώβ Αρσένιος (1374-1380) τον χειροτόνησε διάκονο.
Έχοντας ετοιμασθεί για ιεραποστολική δραστηριότητα, μετά από παραμονή δεκατριών ετών μέσα στο μοναστήρι, ο Άγιος Στέφανος ταξίδεψε στη Μόσχα, το έτος 1379, για να δει τον Επίσκοπο Κολόμνας Γεράσιμο, ο οποίος τότε προΐστατο της διοικήσεως στη μητροπολιτική περιφέρεια. Ο Άγιος τον ικέτευσε: «Ευλόγησέ με, Γέροντα, για να πάω σε μια ειδωλολατρική χώρα, το Περμ. Θέλω να διδάξω την Αγία Πίστη στους άπιστους ανθρώπους. Έχω αποφασίσει είτε να τους οδηγήσω στον Χριστό, είτε να θυσιάσω την ζωή μου γι' αυτούς και τον Κύριο». ο Επίσκοπος με χαρά τον ευλόγησε και τον χειροτόνησε Πρεσβύτερο. Του πρόσφερε μάλιστα ένα αντιμήνσιο, Άγιο Μύρο και λειτουργικά βιβλία, ενώ ο μεγάλος πρίγκιπας Δημήτριος του έδωσε ένα έγγραφο για ασφαλή διάβαση.
Από την πόλη Ούστιουγκ, ο Άγιος Στέφανος, ξεκίνησε για τον βόρειο ποταμό Ντβίνα μέχρι τη συμβολή του ποταμού Βικέγκντα, περιοχή μέσα στην οποία υπήρχαν οικισμοί των Ζυριανών. Ο πρόδρομος της πίστεως του Χριστού υπέφερε πολλές μοχθηρίες, αγώνες, στερήσεις και πικρίες, ζώντας ανάμεσα σε ειδωλολάτρες, οι οποίοι τιμούσαν είδωλα με φωτιά, νερό, δένδρα, πέτρες, μια χρυσή γυναικεία φιγούρα και εμπιστεύονταν την ζωή τους σε μάγους.
Το ιεραποστολικό έργο του Αγίου με την βοήθεια του Θεού άρχισε να καρποφορεί. Εκεί που άλλοτε υψωνόταν ένα είδωλο, οικοδομήθηκε ναός προς τιμήν του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, νικητή του σκότους. Ο ιερέας των ειδωλολατρών, μετά από μια ισχυρή δοκιμασία κατά την οποία αποκαλύφθηκε η πλάνη των ειδώλων, αρνήθηκε να δεχθεί το Φως της Θεότητας και αυτοεξορίσθηκε. Και ο Άγιος Στέφανος, για να ευχαριστήσει τον Θεό, έχτισε στο Βισερό μια εκκλησία προς τιμήν του Αγίου Νικολάου.
Το έτος 1383 ο Άγιος Στέφανος χειροτονήθηκε Επίσκοπος της Περμ. Ως στοργικός πατέρας αφοσιώθηκε στο ποίμνιό του. Για να ενθαρρύνει τους νεοβαπτισθέντες άνοιξε σχολεία δίπλα στις εκκλησίες, όπου μελετούσαν τα ιερά κείμενα στην περμιανή γλώσσα. Τους δίδαξε τι έπρεπε να ξέρουν προκειμένου να γίνουν ιερείς και διάκονοι για να διακονήσουν την Εκκλησία, όπως επίσης και το πώς να γράφουν στην περμιανή γλώσσα.
Ο Άγιος Στέφανος προστάτευε το ποίμνιό του από τις απάτες των διεφθαρμένων αξιωματούχων, προσέφερε ελεημοσύνη και το βοηθούσε στην οργάνωση της άμυνάς του εναντίων των εισβολών των άλλων φυλών. Άλλοτε πάλι ταξίδευε στη Μόσχα και το Νόβγκοροντ, για να υποστηρίξει τα συμφέροντα των Ζυριανών, που πολλές φορές καταπιέζονταν από τους Ρώσους υπαλλήλους.
Η ιεραποστολική προσπάθεια του Αγίου και η προσευχή του απέδωσαν καρπούς. Οι κάτοικοι της περιοχής της Περμ ασπάσθηκαν τον Χριστιανισμό και την αλήθεια.
Όταν το έτος 1390 ο Άγιος Στέφανος ταξίδευε στην Μόσχα για υποθέσεις της Εκκλησίας, πέρασε από το μοναστήρι του Αγίου Σεργίου του Ραντονέζ. Το μοναστήρι απείχε από τον τόπο που βρισκόταν ο Άγιος Στέφανος περί τα δέκα χιλιόμετρα. Ο Άγιος Στέφανος διακαώς αγαπούσε τον Άγιο ασκητή του Ραντονέζ και επιθυμούσε πάρα πολύ να τον επισκεφθεί, δεν είχε όμως χρόνο για να το κάνει. Τότε ο Άγιος Στέφανος γύρισε προς την κατεύθυνση του μοναστηριού και κάνοντας μία υπόκλιση είπε: «Ειρήνη σε εσένα, πνευματικέ μου αδελφέ». Ο Άγιος Σέργιος, ο οποίος εκείνη την στιγμή γευμάτιζε μαζί με τους αδελφούς, σηκώθηκε, έκανε μια προσευχή και υποκλινόμενος προς την κατεύθυνση όπου βρισκόταν ο Άγιος Στέφανος απάντησε: «Χαίρε και σε εσένα, αρχηγέ του ποιμνίου του Χριστού. Είθε η ειρήνη του Θεού να είναι μαζί σου».
Ο Άγιος Στέφανος ίδρυσε, επίσης, αρκετές μονές για τους Ζυριανούς: τη μονή του Σωτήρος στην έρημο του Ουλιάνωβ, τη μονή του Στεφάνωβ, τη μονή του Αρχαγγέλου στο Ουστ-Βιμ και τη μονή του Αρχαγγέλου στο Ιάρενκ.
Το έτος 1395 ο Άγιος Στέφανος πήγε πάλι στη Μόσχα για υποθέσεις του ποιμνίου του. Εκεί ασθένησε και μετά από λίγες ημέρες κοιμήθηκε με ειρήνη. Το ιερό λείψανό του τοποθετήθηκε στην εκκλησία της Μεταμορφώσεως, στο Κρεμλίνο της Μόσχας. Οι Ζυριανοί με πικρία θρήνησαν το θάνατο του ποιμένα τους. Με ειλικρίνεια παρακάλεσαν τον πρίγκιπα της Μόσχας και τον Μητροπολίτη να στείλουν το σκήνωμα του προστάτου τους, πίσω στην Περμ, αλλά η Μόσχα δεν θέλησε να φύγουν από εκεί τα ιερά λείψανα του Αγίου Στεφάνου

Σάββατο 11 Απριλίου 2015

Ποιμαντορική Εγκύκλιος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κκ Κοσμά


Κ Ο Σ Μ Α Σ
Ο ΧΑΡΙΤΙ ΘΕΟΥ
ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ

Προς  τον ιερόν κλήρον,τις μοναστικές αδελφότητες και τον ευσεβή λαό της  καθ’  ημάς
θεοσώστου Ιεράς  Μητροπόλεως

«Ηγέρθη ο Κύριος όντως…» (Λουκ. κδ, 34)
 Τα λόγια αυτά δεν είναι μια απλή φράσις την οποία είπαν οι συγκεντρωμένοι στο Υπερώον της Ιερουσαλήμ Απόστολοι του Κυρίου στους επιστρέψαντας μαθητάς από τους Εμμαούς.
 Είναι η πίστις και το φρόνημα της Εκκλησίας μας η οποία επί είκοσι αιώνας, δεν παύει να διακηρύσση και να ζη την μεγάλη αλήθεια ότι ο Χριστός ανέστη τριήμερος εκ του τάφου και ότι είναι ο αρχηγός της ζωής. 
 Ναι, αγαπητοί, σήμερα Κυριακή του Πάσχα ας στερεώσουμε την ακράδαντο πίστι στην καρδιά μας, την πίστι στην εκ νεκρών Ανάστασι του Κυρίου και ας ομολογήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις: «Ηγέρθη ο Κύριος όντως…».
 Ανέστη αφού προηγουμένως δια του θανάτου Του, συνέτριψε το κράτος της αμαρτίας και του θανάτου.
 Τα αγιογραφικά κείμενα αποδεικνύουν και επιβεβαιώνουν, την Ανάστασι του Χριστού μας.
 «Μετά το πάθος του και το θάνατό του παρουσιάσθηκε σε αυτούς τους ίδιους τους Αποστόλους ζωντανός», γράφει στο βιβλίο των Πράξεων ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Και συνεχίζει: «Και με πολλές αποδείξεις ο Αναστημένος Κύριος τους βεβαίωσε, ότι πραγματικά ήταν ζωντανός. Και επί σαράντα ημέρες εμφανιζόταν σε αυτούς κατά διαστήματα και τους μιλούσε για τις αλήθειες και τα μυστήρια, που αναφερόταν στη βασιλεία του Θεού» (Πραξ. α , 3).
 Κατά τις αυθεντικές πληροφορίες των ιερών ευαγγελίων, οι αυτόπτες μάρτυρες, οι Απόστολοι, δεν πίστευσαν εύκολα και αβασάνιστα, στο ιστορικό γεγονός της Αναστάσεως.
 Μαρτυρούν οι άγγελοι ότι Χριστός ανέστη, μαρτυρούν οι μυροφόρες ότι είδαν τον Αναστάντα, συμμαρτυρούν οι δύο προς Εμμαούς μαθηταί, συνεπιμαρτυρεί ο Απ. Πέτρος και όμως όταν ο Χριστός μετά εμφανίζεται στο Υπερώο κεκλεισμένων των θυρών και προσφωνεί τους Αποστόλους λέγοντας: «Ειρήνη υμίν», αυτοί καταπτοούνται και νομίζουν ότι βλέπουν φάντασμα.
 Ταπεινώνεται ο Αναστάς Κύριος, δείχνει τις πληγές των χεριών και των ποδιών του, καταδέχεται να ψηλαφίση την λογχευθείσα πλευρά του, ο Απ. Θωμάς, για να πιστεύσουν. Και για να άρη την παραμικρή αμφιβολία από τις ψυχές τους, ζητεί και τρώει, αναστημένος πλέον, «ιχθύος οπτού μέρος και από μελισσίου κηρίου» (Λουκ. κδ , 42).
 Γράφει ο Απ. Παύλος προς Κορινθίους: «Ανέστη ο Κύριος κατά τας Γραφάς και εμφανίσθηκε μετά την Αναστασί του στον Κηφά (Πέτρο) κι έπειτα στους δώδεκα Αποστόλους. Έπειτα εμφανίσθηκε για μια φορά συγχρόνως σε περισσότερους από πεντακοσίους αδελφούς , από τους οποίους βέβαια μερικοί πέθαναν, οι περισσότεροι όμως ζουν έως τώρα.
 Έπειτα εμφανίσθηκε στον Ιάκωβο και ύστερα σε όλους τους Αποστόλους. Και τελευταία από όλους, εμφανίσθηκε και σε μένα, σαν σε έκτρωμα» (Α  Κορ. ιε , 5-7).
 Κανένα άλλο γεγονός της παγκοσμίου ιστορίας δεν στηρίζεται σε τόσες αδιάσειστες μαρτυρίες όσο το μοναδικό γεγονός της Αναστάσεως του Κυρίου μας.
 Παρ’ ότι έδειξαν δυσπιστία σαν άνθρωποι οι Απόστολοι, εφ’ όσον έζησαν την Ανάστασι, είδαν τον Αναστάντα Κύριο εμπρός τους, ανάμεσά τους, συνέφαγαν μαζί Του μετά την ανάστασι Του, παραδόθηκαν στην υπακοή Του, έζησαν με απόλυτη υπακοή και συνέπεια το θέλημά Του, έγιναν μάρτυρες της Αναστάσεώς Του «εν Ιερουσαλήμ εν πάση Ιουδαία και Σαμαρεία, αλλά και έως εσχάτων της γης» (Πραξ. α , 8). «Ο ακηκόαμεν, ο εωράκαμεν τοις οφθαλμοίς ημών, ο εθεασάμεθα και αι χείρες ημών εψηλάφησαν …απαγγέλομεν υμίν» (Α’ Ιω. α , 1-2), ομολογεί ο Ευαγγελιστής Ιωάννης.
 Και δεν έγιναν μόνο με τα λόγια τους μάρτυρες της Αναστάσεως οι Άγιοι Απόστολοι. Έγιναν και με το φρικτό μαρτύριό τους. Αλήθεια, ήταν δυνατόν οι Απόστολοι του Κυρίου, αν δεν ήταν βέβαιοι για την Ανάστασι του Χριστού μας, να υποστούν τόσους κόπους για την διάδοσι του Ευαγγελίου, αλλά και να χύσουν το αίμα τους δια του μαρτυρίου για ένα ψεύδος;
 Ένας φανατικός Φαρισαίος πριν, ένας φοβερός διώκτης των χριστιανών, ο Απ. Παύλος, ήταν ποτέ δυνατόν να προσφέρη τόσα για το Χριστό και να πεθάνη μαρτυρικά για το Χριστό, αν δεν ήταν βέβαιος για την Ανάστασι;
 «Ηγέρθη ο Κύριος όντως», αγαπητοί, για να μας χαρίση ζωή, αφθαρσία, αθανασία, αιώνια ζωή στην ανέσπερο παραδείσια δόξα.
 «Εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή…» (Ιω. ια , 26) διακηρύσσει ο Αναστάς Χριστός. Αυτός είναι «ο διδούς πάσι ζωήν και πνοήν και τα πάντα…» (Πραξ. ζ , 25) φωνάζει από την Πνύκα ο Απ. Παύλος.
 Ως δημιουργός  προσφέρει ζωή επίγειο, ανατέλει τον ήλιο, βρέχει επί δικαίους και αδίκους, ανοίγει τα πατρικά του χέρια και μας προσφέρει κάθε ευλογία.
 Μας προσφέρει και την πνευματική ζωή, τη ζωή την αληθινή και συνειδητή της ψυχής. Μας δίνει την δυνατότητα να ζούμε εν πνεύματι αγίω μέσα στην ορθόδοξο Εκκλησία μας, να ζούμε τις άγιες εντολές Του, να ελευθερώνουμε τον εαυτό μας από τα πάθη μας με τη θεία χάρι Του, να καλλιεργούμε αρετές, να γινώμαστε σύσσωμοι και σύναιμοι Χριστού με το πανάχραντο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, να ενωνόμαστε μαζί Του, να γινώμαστε κατά χάριν Θεοί.
 Μας προσφέρει, όμως, με την Ανάστασί Του ο Αναστάς Κύριος και την δυνατότητα της πρσωπικής μας αναστάσεως και την αιώνια ζωή της ενδόξου βασιλείας Του. «…Χριστός εγήγερται εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο…» (Α  Κορ. ιε , 20) διαλαλεί ο Απ. Παύλος.
 «Ο Χριστός αναστήθηκε πρώτος από τους άλλους και βεβαιώνει με την Ανάστασί Του ότι θα ακολουθήση έπειτα η ανάστασι και των άλλων νεκρών». «Ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλι, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν» (Εβρ. ιγ  14), γράφει προς Εβραίους πάλι ο Απ. Παύλος. Δεν έχουμε εδώ μόνιμη και διαρκή πατρίδα και πόλι, αλλά με πόθο ζητούμε την μελλοντική, την ουράνια πατρίδα.
 Αυτή την ουρανία ζωή μας χαρίζει ο Κύριός μας, δυνάμει της Αναστάσεώς του, για να ζήσουμε αιωνίως με την Παναγία μας, τους αγίους αποστόλους, τους πανενδόξους μάρτυρας, τους θεοφωτίστους πατέρας και προμάχους της ορθοδόξίας μας, τους οσίους, τους ασκητάς, τους Νεομάρτυρας, με όλους όσους ευαρέστησαν στον Κύριο.
 «Ηγέρθη ο Κύριος όντως»!
 Αγαπητοί, τα πάντα σήμερα «πεπλήρωνται φωτός» και μιλάνε για την Ανάστασι του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
 Παρά ταύτα υπάρχουν και πολλοί που έμειναν ξένοι προς την Ανάστασι. Και σήμερα, η Ανάστασι του Χριστού μας πολεμείται με πάθος. Άνθρωποι με εγωισμό, έπαρσι και θόλωσι, σκοτισμένοι και μικρόψυχοι, δεν μπορούν να πλησιάσουν, να πιστέψουν το ιστορικό γεγονός και θαύμα της Αναστάσεως.
 Δεν βλέπουν ότι στον κόσμο, ανά τους αιώνας, μόνο ένας τάφος είναι κενός, ο του Χριστού, ούτε το άγιο φως, που  μόνο αυτό ανάβει μόνο του κάθε Πάσχα στον κενό τάφο του Κυρίου.
 Μη μας φοβίζει ο μανιακός πόλεμος των εχθρών του Χριστού μας και της Αναστάσεώς του. Αλήθεια, που είναι για παράδειγμα ο Νέρων, ο Διοκλητιανός, ο Μαξιμιανός, ο Ιουλιανός ο Παραβάτης και τόσοι άλλοι, που πολέμησαν τον Αναστάντα;
 Εμείς, ας δυναμώσουμε, ας στερεώσουμε μέσα μας την πίστι στον Αναστάντα και την Ανάστασί Του. Ας κρατούμε καθαρή την καρδιά μας από τα αμαρτήματα και τα πάθη μας, για να μπορεί να αναπαύεται μέσα μας ο Χριστός.
 Ας ζούμε γνήσια εκκλησιαστική και μυστηριακή ζωή για να ενώνουμε αξίως τον εαυτό μας με τον αναστημένο Κύριό μας. Για να μας χαρίζη πλουσία την ευλογία Του στην επίγειο αυτή ζωή, να μας ενισχύη με την χάρι Του στον πνευματικό μας αγώνα. Για να μας αναστήση και εμάς κατά την ένδοξο Δευτέρα παρουσία Του, για να μας χαρίση την αιώνιο αναστημένη και ένδοξο ζωή.
 Το εύχομαι με όλη μου την πατρική αγάπη. 

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ  ΚΑΙ  ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ  ΚΟΣΜΑΣ

Πρόγραμμα Ιερών Ακολουθιων προσεχών ημερών στον Ιερό μας Ναό

Το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο του Ιερού Ναού Αποστόλου Φιλίππου Γραμματικούς Αιτωλ/νίας, ανακοινώνει στο ευσεβες και χριστεπώνυμο πλήρωμα της Ενορίας μας, το πρόγραμμα των Ιερών Ακολουθιών που θα τελεσθούν στον άνωθι Ιερό Ναό την Αγία Διακαινήσιμο Εβδομάδα

ΑΝΑΛΥΤΙΚΟΤΕΡΑ

  • Το Αγίω και Μεγάλο Σάββατο περί ώραν 23:00μμ η ακολουθία της Παννυχίδος, η ακολουθία του Όρθρου και η Πανηγυρική Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία . Η Ανάσταση περί ώραν 00:00 νυκτερινήν . Απόλυσις της Θείας Λειτουργίας περί ώραν 02:00πμ
  • Τη Αγία χαρμοσύνω Κυριακή του Πάσχα και περί ώρα 17:30 μμ ο εσπερινός της Αγάπης
  • Τη Δευτέρα του Πάσχα περί ώραν 07:00 πμ η ακολουθία του Όρθρου και Θεία Λειτουργία του Αγ Ιωάννου του Χρυσοστόμου
  • Την Δευτέρα το απόγευμα περί ώραν 18:00μμ η ακολουθία του Εσπερινού της Αγάπης
  • Την Τρίτη του Πάσχα, εορτή των νεοφανών Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου & Ειρήνης θα τελεσθεί στον Ιερό μας Ναό η Ακολουθία του Ορθρου και εν συνεχεία η Θεία Λειτουργία του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου
  • Την Πέμπτη της Διακαινησίμου και περί ώραν 19:00μμ, η Ακολουθία του Πανηγυρικού Εσπερινού μετ Αρτοκλασίας στον Ιερό Ναό Ζωοδόχου Πηγής Γραμματικούς
  • Την Παρασκευή της Διακαινησίμου η Ακολουθία του Όρθρου και πανηγυρική Θεία Λειτουργία μετά Θείου Κηρύγματος στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Ζωοδόχου Πηγής
Εκ του Ιερού Ναού

Η τελετή του Αγίου Φωτός στα Ιεροσόλυμα

Απερίγραπτο και άξιο θαυμασμού γεγονός είναι η τελετή του Αγίου Φωτός. Τα θρησκευτικά συναισθήματα των χριστιανών και ιδιαιτέρως των Ορθοδόξων Ελλήνων φτάνουν στο αποκορύφωμα τους και η «ανεκλάλητη» χαρά που τους δωρίζει ο Κύριος είναι το αποτέλεσμα της ευλαβικής συμμετοχής τους, στην αγία αυτή τελετή.
Βρισκόμαστε μπροστά στο μοναδικό γεγονός μέσα στον Κόσμο στο γεγονός της εκπομπής και αναλάμψεως του φωτός από τον Πανάγιο και Ζωοδόχο Τάφο του Σωτήρος. Την ημέρα του Μεγάλου Σαββάτου από τις πρωινές ώρες κανένας τύπος δεν τηρείται ως προς τις διάφορες θέσεις του αγίου ναού της Αναστάσεως. Οι Άμβωνες, τα Δεσποτικά και τα Στασίδια είναι γεμάτα από πιστούς ανεξαρτήτως φύλου. Διά της Ωραίας Πύλης εισέρχεται ο τυχών, εντός δε του Ιερού και γύρω από την Αγία Τράπεζα περιμένουν με εγκαρτέρηση την εμφάνιση του Αγίου Φωτός, άνδρες, γυναίκες και παιδιά κάθε ηλικίας.
Σε πιο παλιά εποχή την ημέρα αυτή, του Αγίου και Μεγάλου Σαββάτου, οι ντόπιοι ορθόδοξοι, σκιρτώντες και αγαλλώμενοι περιτρέχον το Άγιο Κουβούκλιο άλλοτε μεν ψάλοντες το «Κύριε Ελέησον» άλλοτε δε πολυχρονίζοντες τον Πατριάρχη της Αγίας πόλεως Ιερουσαλήμ και άλλοτε απαγγέλοντες στα αραβικά με μεγάλη φωνή στίχους εκδηλώνοντας τη χαρά τους.
Το έθιμο αυτό σήμερα για να μην προκαλείται πολύς θόρυβος και ταραχή επιτρέπεται μόνο λίγο πριν από την ώρα της τελετής και κατά τη διάρκεια αυτής.
Μερί την δωδεκάτην μεσημβρινήν η Αυτού Θειοτάτη Μακαριότης ο Πατριάρχης των Ιεροσολύμων, οι Άγιοι Αρχιερείς μαζί με όλον τον Ιερόν Κλήρον, κατεβαίνουν με μεγάλη Στολή από το Πατριαρχείο, δια της Αναστάσεως και σύμφωνα με την τάξη καταλαμβάνουν τις θέσεις τους στο Άγιο Βήμα του Καθολικού χώρου, ενώ οι καμπάνες ηχούν χαρμόσυνα. Ευθύς αμέσως εκπρόσωποι των Αρμενίων, των Συριάνων και των Κοπτών εισέρχονται εις το Ιερόν Βήμα ασπάζονται την δεξιάν του Πατριάρχου ή του Αρχιερέως που θα τελέσει την τελετήν , για να πάρουν καιρόν, για να μετάσχουν της τελετής του Αγίου Φωτός, σύμφωνα με τους φυλασσομένους ορισμούς του Σουλτάνου που μαρτυρούν την ιδιιοκτητικήν κυριαρχίαν του ελληνικού Έθνους επί του Πανιέρου ναού της Αναστάσεως και του Παναγίου και Ζωοδόχου Τάφου.
Στο σημείο αυτό είναι αναγκαίο να υπογραμμίσουμε ότι από την προηγούμενη βραδιά που έληξε η ακολουθία του Επιταφίου ο ναός παραμένει σκοτεινός χωρίς ούτε ένα καντήλι αναμμένο. Και αυτό το Άγιο Κουβούκλιο, δηλαδή, ο Τάφος του Κυρίου, αφού εξετάστηκε καλά και με αντικειμενικά κριτήρια εσωτερικά και πιστοποιήθηκε η εξ ολοκλήρου έλλειψη φωτός ή πηγή φωτός, σφραγίσθηκε εξωτερικά με την ιδιαιτέρα σφραγίδα των «Καβάσιδων» θυρωρών του Αγίου Τάφου.
Όλος ο Ιερός Κλήρος με επικεφαλής τον Πατριάρχη και με τους εκπροσώπους των Αρμενίων, Κοπτών και Συριανών ντυμένοι τις Αρχιερατικές και τις υπόλοιπες κατά βαθμούς ιεροσύνης στολές τους, βγαίνουν από το Ιερό Βήμα, ενώ προπορεύονται βυζαντινά λάβαρα, επευφημεί το πλήθος και οι χοροί ψάλλουν το γνωστό τροπάριον «Την Ανάστασιν Σου Χριστέ Σωτήρ, άγγελοι υμνούσιν εν ουρανοίς, και ημάς τους επί γης καταξίωσον εν καθαρά καρδία. Σε δοξάζειν» Ακολουθεί περιφορά τρεις φορές γύρω από το Ιερό Κουβούκλιο. Κατά την δευτέραν περιφοράν σύμφωνα με παλιό έθιμο εισέρχεται στην πομπή ο Αρμένιος εκπρόσωπος και κατά την τρίτην περιφορά ο εκπρόσωπος της Κοπτικής "Εκκλησίας".
Μετά το τέλος της Ιερής Λιτανείας και αφού ψάλλει ο επιλύχνιος ύμνος «Φως ιλαρόν...», όλος ο Κλήρος και οι χοροί εισέρχονται εις το ιερόν του Καθολικού, ενώ ο Πατριάρχης εκδύεται τα άμφια του, το ωμοφόριον, τον σάκκον, και την μήτραν και παραμένει μόνο με κατάλευκο στοιχάριον, επιτραχήλιο και ζώνη. Ο αρχιθυρωρός ενώπιον του (πλήθους ερευνά τον Πατριάρχην, μήπως υπάρχει κάτι για παραγωγή φωτός και αφαιρεί τις σφραγίδες που υπάρχον στις πόρτες του Κουβουκλίου.
Ο Μακαριώτατος παραλαμβάνει από τους Διακόνους δέσμες κεριών σβηστών και με κατάνυξη, αγωνία και ταπείνωση εισέρχεται στον Πανάγιο Τάφο, ενώ ο Αρμένιος Πατριάχης με τον Γέροντα Δραγουμάνο παραμένουν στον προθάλαμο (τον του Αγίου Λίθου) και κλείνεται η Θύρα.Άκρα σιγή, συγκίνηση και βαθιά πίστη επικρατούν στο παρευρισκόμενο πλήθος, οι αναπνοές κρατούνται, προσευχές αναπέμπονται και βαθιά συγκίνηση έχει καταλάβει τους πάντες που τα βλέμματα τους είναι στραμμένα προς το Άγιο Κουβούκλιο και τον ουράνιο χώρο, ενώ οι καρδιές όλων δονούνται από πίστη, θαυμασμό και ελπίδα.
Ο Πατριάρχης γονυπετής προ του Ζωοδόχου Τάφου προσεύχεται προς τον Σταυρωθέντα υπέρ ημών, όπως παραπέμψει δια της δυνάμεως Του το Άγιον Φως και αναδείξει τούτο «λυτήριον αμαρτημάτων», απαγγέλων την ακόλουθον Ευχήν: «Την αφάτω Σου ευσαπλαχνία εαυτόν κενώσαντα και τω φωτί της εαυτού επιγνώσεως τα εν σκότει διαπορευόμενα Έθνη καταλάμψαντα και δια της εν Άδη καθόδου τα ουράνια και τα επίγεια και τα καταχθόνια φωτός πληρώσαντα, όπως το εκ του φωτοφόρου τάφου Αυτού τοις Πιστοίς διδόμενον φως αναδείξη Αγιασμού δώρον, αμαρτημάτων λυτήριον και νοσημάτων αλεξιτήριον και ευλογήση και αγιάση τους ευλαβώς αυτού απτομένους, δω δε αυτοίς περιπατείν εν τω φωτί των εντολών αυτού ως τέκνα φωτός».
Μετά από παρέλευση λίγων λεπτών τη νεκρική σιγή διαδέχεται βοή συμμιγής, ικανή να σκίσει το καταπέτασμα του ουρανού και να σείσει τους υψηλούς θόλους του, «το Άγιον Φως, το Άγιον Φως».Είναι η θαυμαστή στιγμή που ο Πατριάρχης εξέρχεται από το Άγιο Κουβούκλιο, βαθύτατα συγκινημένος, με φανερό τον κόπο από την αγωνία και προτείνει τους αναμμένους πυρσούς με το Άγιον Φως.
Είναι οι πυρσοί, κατασκευάσματα των ανθρώπων που δέχτηκαν το άκτιστο Θεϊκό φως σαν αιώνιοι μάρτυρες της Θείας δημιουργίας, της Θείας Προνοίας και της απέραντης αγάπης του Θεού. Το Άγιο Φως παραλαμβάνει πρώτα, σύμφωνα με το έθιμο, προνομιούχος αραβική οικογένεια, η οποία το μεταφέρει αστραπιαία μέσα στο Άγιο Βήμα όπου το παραλαμβάνει ο Σκευοφύλακας του Παναγίου Τάφου που το μεταδίδει στους υπόλοιπους χριστιανούς.
Οι Αρμένιοι, οι Κόπτες και οι Συριανοί παραλαμβάνουν το Άγιο Φως από μία οπή του Αγίου Κουβουκλίου, που βρίσκεται στο αριστερό του εισερχομένου σ' αυτό, και το μεταλαμπαδεύουν στους παρισταμένους ομοφύλους τους.Οι ευρισκόμενοι (μέσα) στον Πανίερο ναό της Αναστάσεως υποδέχονται το ανατείλαν από τον Τάφο του Κυρίου Άγιο Φως κάτω από τους ρυθμικούς ήχους των κωδώνων και των βαρύγδουπων σημάντρων και ακαριαία ο ναός μεταβάλλεται σε θάλασσα φωτός και το σκοτάδι του ναού μεταβάλλεται σε πάμφωτο μεγαλείο, όπως και το σκοτάδι της αγνοίας διαλύεται στον άνθρωπο που δέχεται το φως της λυτρωτικής πίστης.Ο Πατριάρχης αναρπάζεται από το πλήθος και μεταφέρεται θριαμβευτικά μέχρι το Άγιο Βήμα, ενώ οι χοροί ψάλλουν το: «ανάστα ο θεός, κρίνων την Γήν, ότι Συ κατακληρομήσεις εν πάσι τοις Έθνεσι».
Ευθύς αμέσως ο Πατριάρχης ο εντεταλμένος Αρχιερεύς τελεί την Θείαν λειτουργίαν του Μεγάλου Βασιλείου στο Καθολικό του ναού, ενώ τεταγμένοι μοναχοί πλένουν με απόσταγμα από άνθη το μάρμαρο του Παναγίου Τάφου.Ο λαός διασκορπίζεται με αναμμένα κεριά στα χέρια, και οι Ορθόδοξοι Άραβες από τα γειτονικά χωριά μεταφέρουν το Άγιο Φως με ταχύτητα στους τόπους τους, όπου οι κάτοικοι τους υποδέχονται με επευφημίες, χειροκροτήματα και αλαλαγμούς. Από τη στιγμή αυτή, όλα τα σβηστά καντήλια των ναών στα Ιεροσόλυμα και στα περίχωρα ανάβουν και διατηρούν το Άγιο Φως μέχρι το επόμενο έτος.

Εκ του βιβλίου "Το Άκτιστον και Θείον Άγιον Φως του Παναγίου και Ζωοδόχου Τάφου του Χριστού.
Ιερομονάχου π. Τρύφωνος Σ. Κατσαρού

Η Θεολογία της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού, στην περί ανακεφαλαιώσεως διδασκαλία του Αγίου Ειρηναίου

Το θεσπέσιο γεγονός της εκ νεκρών Αναστάσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού αποτελεί για τη συνείδηση της Αγίας μας Εκκλησίας την φλόγα και τη ζέση, η οποία δίνει τη δύναμη και την ενέργεια σε Αυτή να πορεύεται αταλάντευτη στους αιώνες. Στην αντίθετη περίπτωση « ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις υμών. Ευρισκόμεθα δε και ψευδομάρτυρες του Θεού, ότι εμαρτυρήσαμεν κατά του Θεού ότι ήγειρε τον Χριστόν, όν ουκ ήγειρεν» (Α΄Κορ.15,14-15). Εάν έλειπε από την Εκκλησία το γεγονός της Αναστάσεως, Αυτή θα ήταν καταδικασμένη να σβήσει συγχρόνως με τη γέννησή της! Γι’ αυτό το λόγο η Ανάσταση του Κυρίου μας είναι για ολόκληρο το χριστιανικό κόσμο, και ιδιαίτερα για την Ορθοδοξία μας, η «εορτή των εορτών και η πανήγυρις των πανηγύρεων» και όλοι οι πιστοί «αγαλομένω ποδί» προσέρχονται να απολαύσουν την πλούσια πνευματική τράπεζα του Αναστάντα Λυτρωτή μας.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας με εμφανή ενθουσιασμό έδωσαν στα συγγράμματά τους την αληθινή διάσταση στο μεγάλο γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού μας. Ο άγιος Ειρηναίος επίσκοπος Λουγδούνου (Λυώνος),(+199) είναι ένας από αυτούς. Στην περίφημη περί ανακεφαλαιώσεως θεολογία του εντάσσει το γεγονός αυτό στο γενικότερο σχέδιο της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους. Στο θεανδρικό Πρόσωπο του Ιησού Χριστού συντελέσθηκε η αναδημιουργία του πεπτωκότος ανθρώπου και ολοκλήρου της κτίσεως (Ειρην. C.H.. III,16,6). Η Ενανθρώπηση και η Ανάσταση του Λυτρωτή είναι οι δύο κορυφαίοι σταθμοί του έργου της απολυτρώσεως. Δια της Ενανθρωπήσεως του Λόγου ο Θεός εισέρχεται στην ιστορία, δια της Αναστάσεώς Του ο άνθρωπος εισέρχεται στην αιωνιότητα! Η Ενανθρώπηση είναι η ευλογημένη αρχή η Ανάσταση είναι το θριαμβευτικό πέρας του θείου έργου της σωτηρίας του κόσμου.
Ο πρώτος Αδάμ, ο χοϊκός προπάτοράς μας, σύμφωνα με τον ιερό Πατέρα, εξαιτίας του πονηρού και της δικής του συγκαταθέσεως εξέπεσε και έγινε φορέας του κακού και της αμαρτίας και υποκείμενος του θανάτου. Ο Χριστός, ο δεύτερος Αδάμ (Α΄Κορ.15,45) επειράσθη και Αυτός από τον πονηρό για την ικανοποίηση της φυσικής ανάγκης της τροφής ( Γεν.3, 15 ). Όμως Αυτός δεν υπέκυψε, όπως ο πρώτος Αδάμ, στην παγίδα του πονηρού. Έμεινε υπάκουος στο θέλημα του «πέμπψαντός του Πατρός» (Ιωάν.4,34). Η έπαρση του χοϊκού Αδάμ απέκοψε το ανθρώπινο γένος από τη ζωή και το οδήγησε στο θάνατο. Αντίθετα η έσχατη υπακοή και η ταπείνωση (Φιλιπ.2,8) του Χριστού νίκησε το θάνατο και επανένωσε την ανθρωπότητα με τη ζωή,
Ο θάνατος δεν είναι στοιχείο της ανθρωπίνης φύσεως, αλλά είναι προϊόν της αμαρτίας (Ρωμ.6,23 ). Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από το Θεό να ζει αθάνατος. Η αμαρτία όμως εισήγαγε τον θάνατο στην ανθρώπινη φύση ως αφύσικη κατάσταση. Η νίκη του Χριστού κατά του θανάτου και του Άδη θεράπευσε την ανθρώπινη φύση από το ξένο και αφύσικο αυτό στοιχείο. Η Ανάσταση δε του Λυτρωτή « απαρχή (της αναστάσεως) των κεκοιμημένων εγένετο» (Α΄Κορ.15,20 ). Η Ανάσταση του Κυρίου κατέρριψε όλους τους φραγμούς που εμποδίζουν τον άνθρωπο να εισέλθει στην αιωνιότητα,(Ειρην. C.H.V.23, 2, P.G.7, 1182-1183). Η εν Χριστώ σωτηρία είναι ουσιαστικά «εκκένωσις του θανάτου» και χορήγηση της ζωής (Ειρην. C.H.III,23,7).
To ξύλο της Εδέμ (Γεν.2ο κεφ) έγινε η αιτία της πτώσεως του πρώτου ανθρώπου. Δι’ αυτού ο γενάρχης ξέπεσε και κατεστάθη θνητός. Το ξύλο του Σταυρού έγινε αιτία να ξαναγίνει πάλι ο άνθρωπος αθάνατος. «Η αμαρτία, γράφει ο ιερός πατήρ, η οποία προήλθεν εκ του ξύλου, εξηλείφθη δια του ξύλου της υπακοής, επί του οποίου εσταυρώθη ο Υιός του ανθρώπου, υπακούων εις τον Θεόν, καταργήσας ούτω την γνώσιν του κακού συνετέλεσεν, ώστε να ανθίση εις τας ψυχάς των ανθρώπων η γνώσις του καλού. Επειδή δε το κακόν συνίσταται εις την ανυπακοήν κατά του Θεού, το καλόν συνίστα εις την υπακοήν. . . Ώστε δια της μέχρι θανάτου, και δη θανάτου Σταυρού, υπακοής του εξιλέωσε την αρχαίαν διά του ξύλου προκληθείσαν ανυπακοήν. . . Ήτο δίκαιον και αναγκαίον αυτός, ο οποίος κατέστη ορατός, να οδηγήση όλα τα ορατά πράγματα εις την εις την συμμετοχήν του Σταυρού Του και ούτως υπό την ορατήν Του μορφήν η επίδρασίς Του εγένετο αισθητή εις όλα τα ορατά πράγματα» ( Ειρην. Επίδ. Αποστ. Κηρύματος 34).
Το μέγα γεγονός της Αναστάσεως του Σωτήρος ο άγιος Ειρηναίος το συνδυάζει με το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Η πραγματικότης της Αναστάσεως συνδέεται με την πραγματικότητα της αληθούς μεταβολής του άρτου και του οίνου σε Σώμα και Αίμα Χριστού (Ειρην. C.IV,18,4-5). Ο κοινωνών του αναστημένου και αυθαρτοποιημένου Σώματος του Κυρίου, καθίσταται και ο ίδιος δυνάμει αναστηθείς και αφθαρτοποιηθείς εν Χριστώ (C.IV,5,5 και 33,2).
Η πίστη στην Ανάσταση του Κυρίου, κατά τον ιερό πατέρα, αποτελεί το θεμελιώδες κεφάλαιο της χριστιανικής σωτηριολογίας. «Εάν (ο Χριστός) δεν εγεννήθη, άρα δεν απέθανε, και εάν δεν απέθανε, δεν ανέστη εκ νεκρών, δεν εθριάμβευσεν άρα επί του θανάτου και δεν κατήργησε το κράτος του, και εάν δεν εθριάμβευσεν επί του θανάτου, πως θα δυνηθώμεν να υψωθώμεν μέχρι της ζωής ημείς, οι οποίοι εξ αρχής υποκείμεθα εις τον θάνατον, Όσοι λοιπόν δεν παραδέχονται την σωτηρίαν του ανθρώπου, και δεν πιστεύουν, ότι ο Θεός θα τους αναστήση εκ νεκρών, ούτοι περιφρονούν την γέννησιν του Κυρίου ημών. Ο Λόγος του Θεού, ευδοκήσας να σαρκωθεί, εδέχθη αυτήν την γέννησιν, δια να μας αποδείξη την ανάστασιν της σαρκός και να προηγηθή όλων ημών εις τον ουρανόν» ( Ειρην. Επίδ. Αποστ. Κηρυγμ. 39).
Ο Θεός Λόγος με την θεία Ενανθρώπησή Του έγινε όμοιος με τον άνθρωπο κατά πάντα εκτός της αμαρτίας. Αυτήν την ανθρώπινη τραυματισμένη και αμαυρωμένη από την αμαρτία εικόνα με την Ανάστασή Του την αυθαρτοποίησε και τη θέωσε, έτσι ώστε «και την εικόνα έδειξεν αληθώς, αυτός τούτο γενόμενος όπερ ήν εικών αυτού, και την ομοίωσιν βεβαίως κατέστησε, συνεξομοιώσας τον άνθρωπον τω αοράτω Πατρί» (Ειρην. C.H.IV,16,2). H νέα αναδημιουργηθείσα εν Χριστώ ανθρώπινη φύση είναι η ίδια η ένδοξη μεταναστάσιμη ανθρώπινη φύση του Χριστού. Ο «κολλώμενος τω Κυρίω» (Α΄Κορ.6,17) μετέχει αυτής της θεωμένης και δοξασμένης φύσεως. Χάρη στο σωτηριώδες έργο του Χριστού, με επιστέγασμα την Ανάστασή Του, «ο γεννητός και πεπλασμένος άνθρωπος κατ΄εικόνα και ομοίωσιν του αγεννήτου γίνεται Θεού» (Ειρην. C.H.IV, 38,3).
Ο Αναστάς Χριστός, όπως ευστοχότατα θεολόγησε ο μεγάλος αυτός πατέρας της αρχαίας Εκκλησίας μας, ανακεφαλαίωσε στον εαυτό του τον πεπτωκότα άνθρωπο και δια του εκουσίου Πάθους και της Αναστάσεώς Του συνέτριψε ολοκληρωτικά και μόνιμα το κράτος του διαβόλου και κατήργησε τον «ολετήρα της κτίσεως». Η Ανάσταση του Σωτήρος μας είναι το επιστέγασμα της αποκαταστάσεως και ανακεφαλαιώσεως του μεταπτωτικού ανθρώπου και ολοκλήρου της δημιουργίας. Γι’ αυτό δικαιολογημένα η αγία μας Εκκλησία μας καλεί να «Προσέλθωμεν λαμπαδηφόροι, τω προϊόντι Χριστώ εκ του μνήματος, ως νυμφίω, και συνεορτάσωμεν, ταις φιλεόρτοις τάξεσι, Πάσχα Θεού το σωτήριον»

Θεολογικό σχόλιο στην Ανάσταση του Κυρίου, του κ Λάμπρου Σκόντζου

Η λαμπροφόρος Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τὴν κορυφαία ἐορτολογικὴ ἐκδήλωση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Μόνη Αὐτή, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν αἱρετικὴ ἐτεροδοξία, βιώνει ἀδιάκοπα τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ὡς τὴν πιὸ χαροποιὸ καὶ ἐλπιδοφόρα ἐμπειρία τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας. Ὁ κάθε ὀρθόδοξος πιστὸς δὲν ἑορτάζει ἁπλὰ τὴν Ἔγερση τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ ζεῖ τὸ συγκλονιστικὸ αὐτὸ γεγονός, ὡς μιὰ προσωπικὴ μεταμόρφωση καὶ ἀνάσταση!
Τὴν ἁγία αὐτὴ ἡμέρα, τὴν «ἑορτὴ τῶν ἑορτῶν καὶ τὴν πανήγυρη τῶν πανηγύρεων» κατὰ τὸν ἱερὸ ὑμνογράφο τοῦ Πάσχα ἐορτάζεται ἡ νίκη τοῦ Ἀγαθοῦ κατὰ τοῦ Κακοῦ, ἡ ἐπικράτηση τοῦ φωτὸς στὸ νοητὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς φθορᾶς, ἡ κατάργηση τοῦ Ἅδη καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα ἡ ἀναίρεση τοῦ θανάτου, τοῦ χειρότερου ἐχθροῦ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. «Ἔσχατος ἐχθρὸς καταργεῖται ὁ θάνατος» (1Κορ.15:26) ἀναφωνεῖ ἐνθουσιωδῶς ὁ ἀπόστολος Παῦλος!
Ἡ εἴσοδος τοῦ κακοῦ στὸν κόσμο μαζὶ μὲ τὰ ἄλλα μύρια κακά, ἔφερε καὶ τὸν θάνατο, ὡς τὴν φυσικὴ κατάληξη μιᾶς ἀφάνταστα μαρτυρικῆς ζωῆς. Ὁ πικρὸς Ἅδης ὑπῆρξε ὁ τόπος κατάληξης ὅλων τῶν ἀνθρωπίνων ψυχῶν. Ἡ ἔννοια τῆς ἀθανασίας, ὡς τὸ σπουδαιότερο ἀρχέγονο δῶρο τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο, ἔμεινε ὡς μιὰ μακρινὴ ἀνάμνηση στὴν ἀνθρώπινη σκέψη καὶ ὡς μιὰ ἀμυδρὴ προσδοκία ἀνάκτησής της στὸ μέλλον.
Ἡ λαχτάρα γιὰ τὴν νίκη τοῦ θανάτου ἐκφράστηκε ποικιλότροπα μέσα στὶς διάφορες μυθολογίες τῶν λαῶν. Οἱ προφῆτες καὶ οἱ συγγραφεῖς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὡς ὄργανα τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν προετοιμασία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους γιὰ τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία, προείδαν πιὸ καθαρὰ τὴν μελλοντικὴ νίκη τῆς ζωῆς κατὰ τοῦ θανάτου. Ὁ Ἴδιος ὁ Θεὸς θὰ δοκιμάσει τὸ πικρὸ ποτήρι τοῦ θανάτου καὶ θὰ νικήσει τὸν Ἅδη, θὰ τὸν συλήσει ἀπὸ τοὺς ἀπ’ αἰῶνος δεσμίους τοῦ νεκροὺς καὶ θὰ κλείσει ὁριστικὰ τὸ δρόμο τοῦ θανάτου γιὰ τοὺς πιστούς Του. Ὁ μοναδικὸς ζωντανὸς Θεὸς εἶναι ὁ Ἴδιος ἡ ζωὴ καὶ ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς σὲ ὅλα τὰ ὄντα. Αὐτὸς «θανατοὶ καὶ ζωογονεῖ, κατάγει εἰς ᾄδου καὶ ἀνάγει» (1Βασιλ.2:6). Ὁ Ἠλίας καὶ ὁ Ἐλισαῖος ἀνασταίνουν νεκροὺς στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου (3Βασιλ.17:23, 4Βασιλ.4:33). Ὁ προφήτης Ὠσηέ, προβλέποντας τὴν εἰς ᾄδου κάθοδον τοῦ Μεσσία, τὴν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασή Του καὶ τὴν συντριβὴ τοῦ θανάτου διακηρύσσει στοὺς ἄπιστους συμπατριῶτες τοῦ «Πορευθῶμεν καὶ ἐπιστρέψωμεν πρὸς Κύριον! … Ὑγιάσει ἡμᾶς μετὰ δυὸ ἡμέρας, ἐν τῇ τρίτῃ ἡμέρα ἐξαναστηθώμεθα καὶ ζησόμεθα ἐνώπιον αὐτοῦ» (Ὠσηὲ 6:1) καὶ γι’ αὐτὸ σκιρτώντας ἀπὸ ἄκρατο ἐνθουσιασμὸ φωνάζει νὰ τὸ ἀκούσουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι «Ποῦ σου ἡ δίκη σου, θάνατε, ποῦ τὸ κέντρον σου ᾄδη;» (Ὠσηὲ 13:14).
Στὸ θεανδρικὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ βρῆκε τὸ ἀνθρώπινο γένος τὸν πραγματικὸ λυτρωτή του. Αὐτός, ὡς ὁ σαρκωμένος Θεός, ὑλοποίησε τὸ θεῖο σχέδιο τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου. Πέτυχε τὴ σωτηρία μας ὡς διδάσκαλος, ὡς ἱερεὺς καὶ ὡς βασιλεύς. Δίδαξε πρωτόγνωρη διδασκαλία, ἀποκάλυψε τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ καὶ ἔδωσε νέο τρόπο ζωῆς στοὺς ἀνθρώπους. Ἱερούργησε τὴν πιὸ ἀποτελεσματικὴ θυσία ὅλων τῶν ἐποχῶν, μὲ ἱερεῖο ἄμωμο τὸν ἴδιό Του τὸν ἑαυτό, πάνω στὸν φρικτὸ Γολγοθὰ καὶ πέτυχε τὴν περιπόθητη καταλλαγῆ τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ Θεό. «Ὁ δὲ Θεὸς πλούσιος ὧν ἐν ἐλέει, διὰ τὴν πολλὴν ἀγάπην αὐτοῦ ἢν ἠγάπησεν ἡμᾶς καὶ ὄντας ἡμᾶς νεκροὺς τοὶς παραπτώμασι συνεζωοποίησε τῷ Χριστῷ… καὶ συνήγειρε καὶ συνεκάθησεν ἐν τοὶς ἐπουρανίοις» (Ἔφ.2:4-6). Τέλος ὡς θριαμβευτικὸς νικητής, νίκησε τὶς ἀντίθεες δυνάμεις καὶ τὸ κακό, νίκησε τὸ θάνατο καὶ ἀνέστη ἀπὸ τοὺς νεκρούς, ἀνελήφθη στοὺς οὐρανοὺς καὶ κάθισε στὰ δεξιὰ τοῦ Θεοῦ, συνεχίζοντας τὸ ἀπόλυτο καὶ ἀναντικατάστατο μεσιτικὸ Τοῦ ἔργο. Ἀποτέλεσμα: «Νυνὶ δὲ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ὑμεῖς οἱ ποτὲ ὄντες μακρὰν ἐγγὺς ἐγενήθητε ἐν τῷ αἵματι τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸς γὰρ ἐστὶν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τὰ ἀμφότερα ἐν καὶ τὸ μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας, τὴν ἔχθραν, ἐν τῇ σαρκὶ αὐτοῦ τὸν κόσμον τῶν ἐντολῶν ἐν δογμασι καταργήσας, ἵνα τοὺς δυὸ κτίση ἐν ἐαυτῷ εἰς ἕνα καινὸν ἄνθρωπον ποιῶν εἰρήνην» (Ἔφ.2:13-15).
Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς διακήρυξε: «Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή, ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ κᾶν ἀποθάνη ζήσεται» (Ἰωάν.11:25). Αὐτὸς εἶναι ὁ μόνος, ὁ Ὁποῖος μπορεῖ νὰ νικήσει τὸν θάνατο. Μὲ τὴν λαμπροφόρο Ἀνάστασή Του πραγματοποίησε αὐτὴ τὴν λαμπρὴ νίκη, ἀνάστησε τὸ σῶμα Του καὶ μαζὶ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρώπινη φύση, δηλαδὴ ὅλα τὰ ἀνθρώπινα πρόσωπα ὅλων τῶν ἐποχῶν, ὡς κύτταρα τοῦ σώματός Του. «Ὥσπερ γὰρ ἐν τῷ Ἀδὰμ πάντες ἀποθνήσκουσιν, οὕτω καὶ ἐν τῷ Χριστῷ πάντες ζωοποιηθήσονται» (1Κορ.15:22). Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἤδη ἀναστημένος δυνητικὰ ἀπὸ τὴν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Εἶναι μιὰ δυνητικὴ κατάσταση τὴν ὁποία μπορεῖ νὰ ἀποδεχτεῖ καὶ νὰ ἀξιοποιήσει. Ὁ βιολογικὸς θάνατος, ὡς προσωρινὴ κατάσταση, δὲν αἴρει τὸ γεγονὸς τῆς ἀναστάσεως καὶ τῆς αἰώνιας ζωῆς, διότι «ἔρχεται ὥρα καὶ νῦν ἐστίν, ὅτι οἱ νεκροὶ ἀκούσουσι τῆς φωνῆς τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ ἀκούσαντες ζήσονται» ( Ἰωάν.5:25). «Ὁ ἐγείρας τὸν Χριστὸν ἐκ νεκρῶν ζωοποιήσει καὶ τὰ θνητὰ σώματα ὑμῶν διὰ τὸ ἐνοικοῦν αὐτοῦ Πνεῦμα ἐν ὑμίν» (Ρωμ.8:11). Αὐτὴ εἶναι (πρέπει νὰ εἶναι) ἡ μόνιμη χαρὰ στὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν τοῦ Χριστοῦ, διότι ἔχουμε τὴ βεβαιότητα, ὅτι χάρις στὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας, «μεταβεβήκαμεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν» (1 Ἰωάν.3:14) καὶ « Πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνη εἰς τὸν αἰῶνα» (Ἰωάν.11:26).Ἀπτὰ παραδείγματα τῆς ἀναστάσεώς μας εἶναι οἱ θαυμαστὲς νεκραναστάσεις ποὺ ἔκανε ὁ Κύριος κατὰ τὴν ἐπὶ τῆς γῆς παρουσίας Του, τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου (Μάρκ.5:21-42, τοῦ γιοῦ τῆς χείρας στὴ Ναϊν (Λουκ.7:11-17), τοῦ Λαζάρου (Ἰωάν.11:1-44). Ἐπίσης ἡ ἀνάσταση τῶν «κεκοιμημένων ἁγίων» (Ματθ.27:52) κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Σταυρώσεως τοῦ Κυρίου εἶναι οἱ προάγγελοι καὶ τῆς δικῆς μας ἀναστάσεως.
Ἡ λαμπροφόρος Ἀνάσταση τοῦ Σωτῆρος μας σημαίνει ἀκόμα καὶ τὴν ὀντολογικὴ ἀλλαγῆ τοῦ κόσμου. Ὁ παλαιὸς πτωτικὸς κόσμος τῆς φθορᾶς ἄλλαξε κυριολεκτικᾶ σύσταση, διότι μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου νικήθηκαν οἱ ἀντίθεες δυνάμεις τῆς φθορᾶς καὶ ἁπαλλάχτηκε ἀπὸ τὸ κράτος τοῦ διαβόλου. Χάρη στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ξαναβρῆκε ὁ κόσμος τὴν πραγματικὴ τοῦ θέση μέσα στὴ θεία δημιουργία. Τὴ φθορά, ποὺ δημιούργησε ἡ πτώση, διαδέχτηκε ἡ ἀφθαρσία. Ὁ πιστὸς ἄνθρωπος δὲν ζεῖ πλέον γιὰ νὰ πεθάνει, ἀλλὰ ζεῖ γιὰ νὰ μεταβεῖ στὴν αἰωνιότητα καὶ νὰ συμβασιλεύει αἰώνια μὲ τὸν Χριστό.
Τὸ μέγα καὶ ἀνεπανάληπτο γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου εἶναι γιὰ τοὺς πιστοὺς Τοῦ μιὰ διαρκὴς χαρὰ καὶ ἀτέλειωτη αἰσιοδοξία. Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἔγιναν οἱ διαπρύσιοι κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου στὰ ἔθνη χάρις στὴν ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Τὰ νέφη τῶν Μαρτύρων θυσίασαν τὴν πολύτιμη ζωὴ τοὺς χάρις στὴν βεβαιότητα τῆς Ἀναστάσεως. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ζοῦσαν τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως ὡς μιὰ ἀτέρμονη προσωπικὴ συγκλονιστικὴ ἐμπειρία.
Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἀναστάσιμη χαρὰ καὶ αἰσιοδοξία θέλει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία νὰ μεταδώσει καὶ σὲ μᾶς σήμερα. Μᾶς καλεῖ νὰ ἀποβάλλουμε τὸ ἄγχος τῆς καθημερινότητας καὶ κυρίως τὸ φόβο τοῦ θανάτου καὶ νὰ διαποτίσουμε τὴν ὕπαρξή μας μὲ τὴν μακάρια ἐλπίδα καὶ τῆς δικῆς μας ἀνάστασης, τῆς ὁποίας τεκμήριο καὶ ἀπαρχὴ ὑπῆρξε ἡ Ζωηφόρος Ἀνάσταση τοῦ Λυτρωτῆ μας Χριστοῦ