Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2020

Εγκύκλιος Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κκ Κοσμά

ΚΟΣΜΑΣ  Ο ΧΑΡΙΤΙ ΘΕΟΥ
ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ

Πρός τόν ἱερόν κλῆρον καί τόν εὐσεβῆ λαόν
τῆς καθ’ ἡμᾶς θεοσώστου Ἱερᾶς Μητροπόλεως.

Ἀγαπητοὶ πατέρες καὶ ἀγαπητοὶ ἀδελφοὶ,
Ἡ ἐγκύκλιος αὐτὴ ἀναφέρεται στὴν ὀφειλομένη τακτικὴ καὶ θερμὴ προσευχὴ ὅλων μας γιὰ τοὺς κεκοιμημένους ἀδελφούς μας, ἀλλὰ καὶ στὰ, ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁριζόμενα ἱερὰ μνημόσυνα, τὰ ὁποῖα πάλι ὀφείλουμε, μὲ υἱικὴ ὑπακοὴ, νὰ τελοῦμε. Εἶναι γνωστὸ ὅτι ὑπάρχει μεγάλη σύγχυσι καὶ ἄγνοια, ὅσον ἀφορᾷ τὸ θέμα τῶν μνημοσύνων.
Βέβαια στὸν περιορισμένο χῶρο μιᾶς Ἐγκυκλίου δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ καλύψουμε τὸ μεγάλο αὐτὸ ἐκκλησιαστικὸ θέμα. Μὲ τὰ ὅσα γράφονται ἐδῶ γίνεται μιὰ γενικὴ ἐνημέρωσι∙ δίδονται κάποιες γενικὲς ὁδηγίες ὡς καὶ ἡ ἀφορμὴ γιὰ νὰ μελετήσουμε περισσότερο τὰ τῶν κεκοιμημένων καὶ τῶν μνημοσύνων.
Ἡ θερμὴ πίστι μας στὴν αἰώνια ζωὴ καὶ ἡ ἀγάπη μας πρὸς τοὺς προσφιλεῖς κεκοιμημένους ἀδελφούς μας, οἱ ὁποῖοι ἔφυγαν ἀπὸ τὸν πρόσκαιρο καὶ μάταιο αὐτὸ κόσμο γιὰ τὴν αἰωνιότητα, μᾶς καλοῦν νὰ προσευχώμαστε τακτικά, νὰ ἀναπέμπουμε δεήσεις καὶ παρακλήσεις στὸν Κύριο τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, τὸν Τριαδικό Θεό, γιὰ τὴν ἀνάπαυσί τους. Οἱ φροντίδες μας γιὰ τοὺς κεκοιμημένους δὲν τελειώνουν μὲ τὴν ταφή, ἀλλὰ συνεχίζονται, καὶ πρέπει νὰ συνεχίζονται, ἀπὸ τὸν καθένα μας ὅσο ζοῦμε.
Μὲ τὶς προσευχές μας γιὰ τοὺς κεκοιμημένους ζητοῦμε ἀπὸ τὸν πανοικτίρμονα Θεὸ νὰ συγχωρήση τὰ ἐκούσια καὶ τὰ ἀκούσια ἁμαρτήματα τῶν κεκοιμημένων καὶ νὰ τοὺς χαρίσῃ τὴν σωτηρία, τὴν ἀθανασία, τὴν παραδείσια ζωή. Ὁ Κύριος «θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι» καὶ ἐμεῖς θέλουμε ὅλοι οἱ ἀδελφοί μας νὰ ἀξιωθοῦν τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τοῦ παραδείσου.
Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων γράφει: «Πιστεύομεν ὅτι γίνεται πολὺ μεγάλη ὠφέλεια στὶς ψυχὲς τῶν κεκοιμημένων, ὑπὲρ τῶν ὁποίων ἀναφέρεται ἡ δέησις». (Κατηχήσεις μυσταγωγικές, Ε’ 9, ΒΕΠΕΣ 39,259.) Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ὑποστηρίζει ὅτι οἱ εὐχὲς ὑπὲρ τῶν κεκοιμημένων προσφέρουν σὲ αὐτοὺς κάποια παραμυθία, κάποια παρηγοριά.
«Μὴν ἀμφιβάλλεις ὅτι ὁ κεκοιμημένος θὰ ὠφεληθῇ ἀπὸ τὴν προσευχή σου» συνεχίζει (Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς Φιλιππ. Ὁμιλία, 3, 4, PG 62, 204). Ὁ ὅσιος Παΐσιος, ὁ σύγχρονός μας ἅγιος, μᾶς συμβούλευε νὰ προσευχώμαστε τακτικὰ καὶ θερμὰ γιὰ τοὺς κεκοιμημένους. Νὰ προσευχώμαστε γιὰ τὴν ἀνάπαυσί τους.
Ἡ Ἐκκλησία μας εὔχεται ὑπὲρ τῶν κεκοιμημένων μὲ ὅλες τὶς ἀκολουθίες τοῦ νυχθημέρου. Στὴν Ἁγία Γραφὴ ὑπάρχουν πολλὰ χωρία διὰ τῶν ὁποίων κατοχυρώνονται «οἱ ὑπὲρ τῶν κεκοιμημένων δεήσεις». Κατὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο «οἱ προσευχὲς γιὰ τοὺς κεκοιμημένους ἔχουν νομοθετηθεῖ ὑπὸ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων» (Ι. Χρυσόστομος, Εἰς Φιλιπ. ὁμιλία 3,4 PG 62, 204).
Εἰδικότερα, ἡ μητέρα μας ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τελεῖ τὰ ἱερὰ μνημόσυνα σὲ τακτὲς ἡμέρες καὶ προσεύχεται γιὰ τὴ συγχώρησι τῶν κεκοιμημένων. Ἡ ἀρχὴ τοῦ μνημοσύνου βρίσκεται στὴν Ἁγία Γραφή.
Τὸ καθ’ αὐτὸ μνημόσυνο τῶν κεκοιμημένων γίνεται κατὰ τὴν Θεία Λειτουργία:
α) Πρῶτα τὰ ὀνόματα τῶν κεκοιμημένων, ὅπως καὶ τῶν ζώντων, μνημονεύονται κατὰ τὴν προσκομιδή. Οἱ μερίδες ζώντων καὶ κεκοιμημένων, τοποθετοῦνται πλησίον τοῦ Ἀμνοῦ, ἐπάνω στὸ ἅγιο Δισκάριο. Ἀργότερα, μετὰ τὸν καθαγιασμὸ, καὶ ὅταν κοινωνοῦν οἱ ἱερεῖς ἢ καὶ οἱ πιστοὶ οἱ μερίδες τῆς Θεοτόκου, τῶν ἁγίων, τῶν ἀγγέλων, ἀλλὰ καὶ τῶν ζώντων καὶ τῶν κεκοιμημένων ρίπτονται στὸ Ἅγιο Ποτήριο καὶ περιλούονται ἀπὸ τὸ πανακήρατο Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας. Τότε οἱ ἱερεῖς ἱκετεύουν τὸν Κύριο νὰ ἀποπλύνῃ, νὰ καθαρίσῃ δηλαδή, τὰ ἁμαρτήματα καὶ τῶν κεκοιμημένων.
Ἰδιαιτέρως ὅμως τὸ κατ’ ἐξοχήν μνημόσυνο εἶναι ἡ μνημόνευσι τῶν κεκοιμημένων ὑπὸ τοῦ ἱερέως κατὰ τὴν Θεία Λειτουργία, ἀμέσως μετὰ τὸν καθαγιασμὸ τῶν Τιμίων Δώρων, ὅταν ψάλλεται τὸ «Ἄξιόν ἐστι», ἢ τὸ «Ἐπὶ σοι χαῖρε Κεχαριτωμένη», ἢ ἑόρτιοι εἰρμοί∙ τότε ὁ ἱερεὺς μνημονεύει ἐνώπιον τοῦ Παναγίου Σώματος καὶ τοῦ Τιμίου Αἵματος τὰ ὀνόματα τῶν κεκοιμημένων.
Δυστυχῶς τὸ πραγματικὸ μνημόσυνο τὸ ἀγνοοῦν πολλοί. Ἀποτέλεσμα τῆς ἀγνοίας εἶναι ὅτι πολλοὶ δὲν κάνουν Θεία Λειτουργία ὅταν ἔχουν μνημόσυνο ἢ νομίζουν ὅτι πραγματικὸ μνημόσυνο εἶναι ἡ σύντομη ἀκολουθία ποὺ γίνεται στὸ τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας. Γιὰ αὐτὸν τὸν λόγο προσέρχονται μόνον στὰ μνημόσυνα, στὶς σύντομες ἀκολουθίες μετὰ τὴν Θεία Λειτουργία, καὶ δὲν ἐκκλησιάζονται.
Οἱ Ἀποστολικὲς Διαταγὲς συνιστοῦν νὰ τελοῦμε μνημόσυνα ὑπὲρ τῶν κεκοιμημένων «ἐν ψαλμοῖς καὶ ἀναγνώσεσι καὶ προσευχαῖς» τὴν τρίτη ἡμέρα ἀπὸ τῆς κοιμήσεως τοῦ προσφιλοῦς μας προσώπου, τὴν ἐνάτη καί τὴν τεσσαρακοστή ἡμέρα, ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν συμπλήρωσιν ἑνός ἔτους.
Ὁ ἅγιος Συμεὼν Θεσσαλονίκης στὰ ἱερὰ μνημόσυνα βλέπει συμβολισμό. Τὰ τριήμερα μνημόσυνα, λέει, τὰ ἐπιτελοῦμε γιὰ τὴν Ἁγία Τριάδα, διότι ἀπὸ αὐτὴν ἔχουμε τὴν ὕπαρξι καὶ τὴ ζωὴ καὶ δι’ αὐτῆς προσφέρονται τὰ πάντα τῆς ζωῆς καὶ τῆς σωτηρίας μας. Τὰ ἐννεάμερα μᾶς ὑπενθυμίζουν τὰ ἐννέα τάγματα τῶν ἁγίων ἀγγέλων, στοὺς ὁποίους ἔχει συγκαταριθμηθῇ, ὡς ἁπλὸ πλέον πνεῦμα, ὁ κεκοιμημένος ἀδελφός μας. Τὰ τεσσαρακονθήμερα μνημόσυνα τελοῦνται γιὰ τοῦ Χριστοῦ μας τὴν Ἀνάληψη, ἡ ὁποία ἔγινε τεσσαράκοντα ἡμέρες μετὰ τὴν Ἀνάστασι.
Ὑπογραμμίζουμε ἐδῶ ὅτι τὸ τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο ποτὲ δὲν πρέπει νὰ τελεῖται μετὰ τὴν τεσσαρακοστὴ ἡμέρα ἀπὸ τῆς κοιμήσεως. Πρέπει νά γίνεται ἤ τὴν τεσσαρακοστὴ ἡμέρα ἀκριβῶς ἢ πρὶν τὴν τεσσαρακοστὴ ἡμέρα.
Τὰ τρίμηνα, τὰ ἑξάμηνα καὶ ἐννεάμηνα μνημόσυνα γίνονται εἰς δόξαν τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ὑπὲρ τοῦ μεταστάντος. Οἱ κοιμηθέντες ἀπὸ τὴν Ἁγία Τριάδα δημιουργήθηκαν. Σὲ αὐτὴν μεταβαίνουν καὶ ἀπὸ αὐτὴν ἐλπίζουν νὰ ἀναστηθοῦν κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία.
Τὰ ἐτήσια μνημόσυνα τὰ ἀναφέρει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καὶ ὁ ἅγιος Συμεὼν Θεσσαλονίκης καὶ λένε: «Τοῦτο τὸ ἐτήσιο μνημόσυνο δηλώνει τὴν, πρὸς τὰ ἐκεῖ, τελείωσιν καὶ ὅτι αὐτὸς ποὺ ἀπέθανε ζῇ καὶ ἀθάνατος εἶναι κατὰ τὴν ψυχήν∙ θὰ ἔλθῃ δὲ καιρὸς, κατὰ τὸν ὁποῖον θὰ ἀναστηθῇ καὶ πάλιν ὅταν θελήσῃ ὁ Πλάστης καὶ ὅταν, ὡς Δημιουργὸς, θὰ ἀναστήσῃ καὶ τὸ σῶμα».
Ἐκτὸς τῶν τακτῶν ἡμερῶν, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ὥρισε καὶ τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου ὡς ἡμέρα μνήμης τῶν ἁγίων Μαρτύρων καὶ ὅλων τῶν κεκοιμημένων. Ἡ Ἐκκλησία μας ὥρισε νὰ γίνονται καὶ κοινὰ μνημόσυνα δυὸ φορὲς τὸν χρόνο. Τὰ ὀνομάζει Ψυχοσάββατα.
Ἡ ἀγάπη τῆς μητέρας μας Ἐκκλησίας κάνεναν δὲν θέλει νὰ ἀφήσῃ ἀβοήθητο. Ἐπειδὴ ἄλλοι ἀπέθαναν σὲ ξένη χώρα ἄγνωστοι, μακρὰν τῶν συγγενῶν τους, ἄλλοι ἐπνίγησαν στὴ θάλασσα, ἄλλοι σὲ ἀπόκρημνα καὶ ἀπρόσιτα βουνὰ  ἢ ἔπεσαν σὲ πολέμους, κάηκαν, χάθηκαν μὲ θεομηνίες καὶ δὲν βρέθηκαν γιὰ νὰ γίνουν τὰ μνημόσυνά τους, τελεῖ γιὰ ὅλους αὐτοὺς ἡ Ἐκκλησία μας τὰ κοινὰ μνημόσυνα καὶ προσεύχεται γιὰ ὅλους.
α) Τὸ πρῶτο Ψυχοσάββατο εἶναι τὸ Σάββατο πρὸ τῆς Κυριακῆς τῶν Ἀπόκρεω. Τὴν Κυριακὴ τῶν Ἀπόκρεω ἡ Ἐκκλησία μᾶς ὑπενθυμίζει τὴν Δευτέραν καὶ ἀδέκαστο Παρουσία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἔνεκα τούτου, τὸ Σάββατο, τὴν παραμονὴ δηλαδὴ, παρακαλοῦμε τὸν «φοβερὸ Κριτή» νὰ φανῇ ἴλεως ὄχι μόνο σὲ ἐμᾶς, ἀλλὰ καὶ στοὺς προαπελθόντας γνωστοὺς καὶ ἀγνώστους κεκοιμημένους ἀδελφοὺς κατὰ τὴν φρικτὴν καὶ ἔνδοξο Δευτέραν Παρουσίαν Του.
β) Τὸ δεύτερο κοινὸ μνημόσυνο (Ψυχοσάββατο) τελεῖται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας ἐννέα ἡμέρες μετὰ τὴν, ἐν σώματι, Ἀνάληψι τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ τὸ Σάββατο πρὸ τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς. Τὸ Ψυχοσάββατο αὐτό, στοὺς Ἱεροὺς Ναούς, κατὰ τὴν Θεία Λειτουργία μνημονεύονται «πάντες οἱ ἀπ’ αἰῶνος κοιμηθέντες εὐσεβῶς ἐπ’ ἐλπίδι ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου». Δηλαδὴ, τὸ Ψυχοσάββατο πρὸ τῆς Πεντηκοστῆς δὲν μνημονεύουμε μόνον τοὺς χριστιανούς, ἀλλὰ καὶ ὅσους ἐκοιμήθησαν ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἀδὰμ μέχρι σήμερα καὶ οἱ ὁποῖοι ἐλάτρευσαν μὲ πίστι καὶ καθαρότητα βίου τὸν Θεό.
Κατὰ τὰ ἱερὰ μνημόσυνα προσφέρονται τὰ γνωστὰ κόλλυβα. Τὰ κόλλυβα συναντῶνται ἀπὸ τὰ μέσα τοῦ τετάρτου αἰῶνος. Εἶναι σιτάρι βρασμένο καὶ συμβολίζει τὴν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασι. Μᾶς ὑπενθυμίζουν ὅτι, ὅπως ὁ σπόρος τοῦ σίτου θάπτεται καὶ βλαστάνει, ἔτσι καὶ ὁ ἄνθρωπος θάπτεται ὅταν κοιμηθῇ καὶ θὰ ἀναστηθῇ μὲ τὴ δύναμι τοῦ Θεοῦ.
Προσοχή: τὰ κόλλυβα, πάντοτε βρασμένα, δὲν τὰ ρίχνουμε πάνω στοὺς τάφους. Τὰ μοιράζουμε στοὺς χριστιανοὺς καὶ ἐκεῖνοι ὀφείλουν νὰ εὔχωνται «μακαρία ἡ μνήμη αὐτοῦ».
Ἴσως ἐρωτήσῃ κανείς. Ὠφελοῦν τὰ μνημόσυνα; Ὠφελοῦν καὶ ἐκείνους ποὺ ἔφυγαν ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτὸ ἄπιστοι καὶ ἀμετανόητοι;
Ὀφείλουμε νὰ ὁμολογήσουμε, ἀγαπητοί, ὅτι εἶναι ἀδύνατος ἡ μετάνοια μετὰ θάνατον. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος γράφει: «Δὲν ὑπάρχει δι’ ὅσους κατέβηκαν εἰς τὸν Ἅδην ἐξομολόγησι καὶ διόρθωσι. Ἐδῶ εἶναι τὸ στάδιον τοῦ ὀρθοῦ βίου καὶ τῶν ἐναρέτων πράξεών μας».
Παρὰ ταῦτα οἱ ἅγιοι Πατέρες μας δὲν μᾶς ἐμποδίζουν νὰ προσευχώμαστε ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν μας ποὺ ἔφυγαν ἐν ἁμαρτίαις. Ἄλλωστε ποιὸς γνωρίζει τὰ βάθη τῆς ψυχῆς τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου; Ποιὸς γνωρίζει τί συνέβη στὸ ἐσωτερικό τῆς ψυχῆς τοῦ καθενὸς τὶς τελευταῖες του στιγμές;
Ἡ παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας μας, μᾶς πληροφορεῖ ὅτι κάθε φορὰ ποὺ προσευχόμαστε ὑπὲρ ἀλλήλων καὶ μάλιστα τῶν κεκοιμημένων, ἀκόμη δὲ καὶ ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν μας, οἱ ὁποῖοι ἔφυγαν ἀνέτοιμοι γιὰ τὴν αἰωνιότητα, κάνουμε ἔργο ἱερὸ καὶ θεάρεστο.
Οἱ ἁπλὲς αὐτὲς σκέψεις μᾶς ἐπιτρέπουν νὰ ὑπογραμμίσουμε μερικὰ συμπεράσματα τὰ ὁποῖα συγχρόνως εἶναι καὶ προτρεπτικὲς ὁδηγίες.
α) Ἀγαπητοί, νὰ ἀγαπήσουμε τοὺς κεκοιμημένους καὶ νὰ μὴν τοὺς περιφρονοῦμε, οὔτε νὰ τοὺς λησμονοῦμε.
β) Νὰ προσευχῶμαστε τακτικὰ καὶ θερμὰ γιὰ τὴν συγχώρησί τους καὶ τὴν ἀνάπαυσί τους.
γ) Νὰ μὴν παραμελοῦμε ποτὲ τὰ μνημόσυνά τους καὶ ὁπωσδήποτε νὰ τὰ τελοῦμε μὲ Θεῖα Λειτουργία. Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη εὐχὴ καὶ μεγαλύτερη προσφορὰ γιὰ τοὺς κεκοιμημένους ἀδελφούς μας ἀπὸ τὴν τέλεσι τῆς Θείας Λειτουργίας τήν ἡμέρα τῶν μνημοσύνων τους. Δὲν νοεῖται μνημόσυνο χωρὶς Θεία Λειτουργία.
δ) Στὰ ἱερὰ μνημόσυνα δὲν κοινωνοῦμε γιὰ τὴν ψυχὴ τοῦ κεκοιμημένου. Κοινωνοῦμε γιὰ τὴν δική μας σωτηρία. Νὰ μὴν προσερχόμαστε ἀνέτοιμοι καὶ χωρὶς ἄδεια πνευματικοῦ. Ὅταν ἀνάξια κοινωνοῦμε, οὔτε τὸν ἑαυτό μας ὠφελοῦμε, οὔτε τὸν κεκοιμημένο.
ε) Μνημόσυνα δὲν τελοῦνται ἀπὸ τὸ Σάββατο τοῦ Λαζάρου μέχρι καὶ τὴν Κυριακή τοῦ Θωμᾶ, ἀλλὰ καὶ καθ’ ὅλες τὶς δεσποτικὲς ἑορτές. Εἰ δυνατὸν ἂς ἀποφεύγονται τὴν Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς καὶ τὴν ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου.
Ἀγαπητοὶ πατέρες καὶ ἀδελφοί,
Μετὰ ἀπὸ ὅλες αὐτὲς τὶς ἁπλὲς σκέψεις ἄς ἀφυπνισθοῦμε ὅλοι μας. Ἄς θελήσουμε κι ἐμεῖς νὰ βοηθήσουμε τοὺς κεκοιμημένους ἀδελφούς μας ὅπως ὁρίζει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία, ἀλλὰ καὶ ἂς ἀγωνισθοῦμε μὲ τὴν μυστηριακὴ ζωή μας νὰ γίνουμε κι ἐμεῖς ἄξιοι τῆς αἰωνίου ζωῆς καὶ μακαριότητος.
Μὲ πατρικὴ ἐν Κυρίῳ ἀγάπη

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ  ΚΑΙ  ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ  ΚΟΣΜΑΣ

1ος Κατανυκτικός Εσπερινός

Από την προσεχή Κυριακή της Τυρινής 1 Μαρτίου 2020 και κάθε Κυριακή της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής το απόγευμα, τελείται η Ακολουθία του Κατανυκτικού Εσπερινού.
Η Τοπική μας Εκκλησία, έχει την παράδοση να τελεί τους Εσπερινούς αυτούς, στην Ιερά Πόλη Μεσολογγίου και στο Αγρίνιο, σε διαφορετικό Ναό κάθε Κυριακή και στο τέλος της Ακολουθίας να γίνεται Εσπερινό Κήρυγμα, ώστε οι πιστοί να ωφελούνται τόσο από τους κατανυκτικούς και διδακτικούς ύμνους, όσο και από τον Λόγο του Θεού.
Την Κυριακή της Τυρινής, 1 Μαρτίου 2020 και ώρα 18:00’ το απόγευμα, ο Α´ Κατανυκτικός Εσπερινός, ο οποίος ονομάζεται και Εσπερινός της Συγγνώμης, επειδή κατά τη διάρκειά του οι χριστιανοί ανταλλάσσουν τον ασπασμό της συγγνώμης, συγχωρώντας ο ένας τον άλλον στην αρχή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, θα τελεσθεί:

Στην Ιερά Πόλη Μεσολογγίου, στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Σπυρίδωνος, με ομιλητή τον πανοσιολογιώτατο αρχιμανδρίτη Αναστάσιο Καντάνη, Αρχιερατικό Επίτροπο Μεσολογγίου.
Στην πόλη του Αγρινίου, στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Ζωοδόχου Πηγής, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας, Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. ΚΟΣΜΑ, ο οποίος θα κηρύξει και τον θείο λόγο.

Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2020

Γιατί αυτό το Σάββατο διαφέρει από τα υπόλοιπα του έτους ;

Του Μακαριστού Μητροπολίτου Φλωρίνης
ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

Σάββατο των Απόκρεω, ημέραρα των νεκρών. Aλλά το προσεχές Σάββατο διαφέρει από όλα τα Σάββατα του έτους. Γι αυτό ονομάζεται Ψυχοσάββατο. Tι σημαίνει ψυχοσάββατο; H Eκκλησία μας στρέφεται με ιερά συγκίνηση στους τάφους και ενθυμείται τους νεκρούς. Ποιούς νεκρούς; Oι νεκροί είναι πολλοί. Oι νεκροί, που είναι θαμμένοι εδώ στα κοιμητήρια είναι πιο πολλοί από τους ζωντανούς που βρίσκονται στην πόλη Έχουμε δύο πόλεις· η μία αποτελείται από τους ζώντας, και η άλλη από τους κεκοιμημένους. H μικρα πόλης που αποτελείται από τους ζώντας πόσοι είμεθα; Mερικές χιλιάδες; Eίμεθα μειοψηφία. H μεγάλη πόλης, η απέραντος πόλις, είναι το νεκροταφείο. Πάνω από ένα εκατομμύριο είναι θαμμένοι εκεί μέσα. Eμείς είμεθα η μειοψηφία, αυτοί είναι πλειοψηφία. Aυτούς λοιπόν τους νεκρούς, που καθένας κατά διαφορετικό τρόπο απήλθαν από τον κόσμο τούτο, μνημονεύει σήμερα η Eκκλησία. Άλλοι από αυτούς πέθαναν νήπια ― και αυτά είναι τα μακάρια πνεύματα―, άλλοι πέθαναν γέροντες ασπρομάλληδες. Άλλοι πέθαναν μέσα στο σπίτι, και άλλοι έξω στους δρόμους ή στα βουνά. Άλλοι πέθαναν στην ξηρά, άλλοι στη θάλασσα. Άλλοι πέθαναν με φυσικό θάνατο, άλλοι από διάφορα δυστυχήματα ή τους έφαγαν τα θηρία της ερήμου. Όλους αυτούς ενθυμείται σήμερα η Eκκλησία. Eνθυμείται όμως και κάποιους άλλους. Ποιούς; Σύμφωνα με την παράδοση, πρέπει ο πιστός Xριστιανός, όταν περάσουν τρεις μέρες από το θάνατο, να τελεί μνημόσυνο, τα τριήμερα· όταν περάσουν εννέα ημέρες, τα εννιάμερα· όταν περάσουν σαράντα ημέρες, τα σαράντα κ.λπ.. Έχουν σημασία αυτά. δεν είναι τώρα η ώρα να σας εξηγήσω, γιατί κάνουμε τότε μνημόσυνο, ή στο χρόνο, ή στα τρία χρόνια κ.λπ.. Tώρα δυστυχώς πάνε κι αυτά, λησμονήθηκαν. Tώρα λησμονούν και τους νεκρούς! Αν πάτε στην Iαπωνία, θα δείτε ότι τιμούν πολύ τους νεκρούς. Tα νεκροταφεία τους είναι περιβόλια, άλση ωραιότατα. Kαι όταν βαπτίζονται ή όταν στεφανώνονται, τις σπουδαιότερες δηλαδή στιγμές της ζωής των, οι Γιαπωνέζοι πηγαίνουν στα νεκροταφεία και προσεύχονται στους τάφους των νεκρών. Eμείς…· θα έλεγα σκληρά λέξη, αλλά δεν την λέω. Kτηνώδης είναι η κατάστασης. Γινήκαμε αγριώτεροι των πάντων. Λησμονήσαμε τους νεκρούς. Xορτάριασαν τα μνήματα. Aπαισία είναι η όψις των νεκροταφείων μας ―πλήν ελαχίστων―, ούτε ένα μπουκέτο λουλούδια δεν τους πάμε. Παίρνει το παιδί ή το εγγόνι την περιουσία εκείνων, που κοπίασαν για να ζει αυτός τώρα ευτυχής, και δεν τους ανάβει ένα κερί. Yπάρχουν πολλοί κεκοιμημένοι που τους έχουν λησμονήσει οι πάντες. Aλλ’ εδώ είναι το μεγαλείο της Eκκλησίας. Eάν όλος ο κόσμος τους λησμονεί, δεν τους λησμονεί όμως η μάνα· ναί, η μάνα. Ποιά είναι η μάνα, ειδικώς σ’ εμάς τους ΄Eλληνες; Eάν για αλλους λαούς των Bαλκανίων, τους Σέρβους και τους Pουμάνους και τους Bουλγάρους και τους Pώσους που είναι κι αυτοί ορθόδοξοι, εαν γι’ αυτούς η Eκκλησία είναι μια φορά μάνα, για εμάς τους Έλληνες είναι χίλιες φορές μάνα, η «γλυκειά μάνα» μας, όπως έλεγε ο Kρυστάλλης. Αυτή η μάνα λοιπόν δεν λησμονει τα παιδιά της. Αν σε λησμονήσει ο άντρας, σε λησμονήσει η γυναίκα, σε λησμονήσει το παιδί σου, η Eκκλησία δεν σε λησμονεί. Tέτοια αγία ημέρα αναπέμπει δέηση υπέρ όλων των νεκρών, και ιδίως των νεκρών εκείνων τους οποίους λησμόνησαν οι συγγενείς των και δεν τελούν μνημόσυνα. Yπέρ όλων αυτών τελεί σήμερα το μνημόσυνο.

Τι είναι και ποια η έννοια του Ψυχοσάββατου


Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο σώμα που βλέπομε να ζει, να κινείται, να εργάζεται, να χαίρεται, να υποφέρει, να γηράσκει και να πεθαίνει. Είναι και η ψυχή η αθάνατη, που ευρίσκεται ενωμένη με το σώμα, όσο εκείνο ζη. Όταν όμως πεθάνει το σώμα, η ψυχή ζη, υπάρχει και παραμένει αθάνατη. Είναι πνευματική υπόσταση, αιώνια και μεταφέρεται στον αόρατο κόσμο των πνευμάτων,αλλάζει δηλαδή κατάσταση και τρόπο ύπαρξης Και η Εκκλησία, σαν φιλόστοργη μητέρα, δεν είναι μόνο για όσους ζουν στον κόσμο τούτο, αλλά και για τα παιδιά της που πέθαναν και η ψυχή των βρίσκεται στον πνευματικό κόσμο.
Η διδασκαλία αυτή είναι βασική αλήθεια της ορθοδόξου πίστεώς μας. Σαν συνέχεια αυτού του δόγματος είναι και μια άλλη διδασκαλία στενά ενωμένη με την προηγούμενη. Είναι η διδασκαλία περί της κρίσεως. Ο Θεός θα κρίνει τους ανθρώπους σύμφωνα με τα έργα τους στην Δευτέρα Παρουσία. Ο άνθρωπος είναι αμαρτωλός και ένοχος μπροστά στην θεία δικαιοσύνη, για μικρές ή μεγάλες αμαρτίες. Το σοβαρότερο καθήκον του ανθρώπου είναι να ευρίσκεται πάντα έτοιμος για την άλλη ζωή,γιατί είναι άγνωστος ο χρόνος και οτρόπος της αναχώρησης μας απο τον κόσμο αυτόν. Η Εκκλησία εύχεται πάντοτε για την σωτηρία των παιδιών της. Αγωνίζεται να καταρτίζει αγίους, για τη βασιλεία των ουρανών. Πολλοί όμως άνθρωποι πεθαίνουν με ορισμένες ατέλειες και ρύπους, όχι γιατί ήσαν άπιστοι και ασεβείς, αλλά από αδυναμίες ίσως να ήλθε και ο θάνατος ξαφνικά και έφυγαν ατελείς και ελαττωματικοί στην αρετή και την αγιότητα.
Η Εκκλησία λοιπόν έρχεται βοηθός και παρήγορος και γι'; αυτές τις ψυχές. Παράδοση Αποστολική, αρχαία, να προσφέρονται δώρα και προσφορές, κερά, λιβάνια, κανδήλια, υπέρ των νεκρών. «Δεκτά γαρ ταύτα Θεώ και πολλήν φέροντα την αντίδοσιν», λέγει ο Μέγας Αθανάσιος, «Ας φροντίσομε για την ωφέλεια των νεκρών μας. Ας τους δώσομε την πρέπουσα βοήθεια, ελεημοσύνες και προσφορές, γιατί αυτό τους δίδει πολλή ανακούφιση και κέρδος και ωφέλεια.
Γιατί αυτά δεν νομοθετήθηκαν στην τύχη αλλά από τους πανσόφους Μαθητές και Αποστόλους του Κυρίου παρεδόθησαν στην Εκκλησία, να μνημονεύει ο ιερέας πάνω στα άχραντα Μυστήρια τους πιστούς που εκοιμήθησαν», λέγει και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Και προσθέτει πως «όσοι λησμονούν και αποφεύγουν να τελέσουν τα νενομισμένα στους νεκρούς των θα έχουν ευθύνη και αμαρτία». Τα μνημόσυνα, λειτουργίες, ελεημοσύνες και όσα άλλα γίνονται για τους νεκρούς, έχουν μεγαλύτερη σημασία για κείνους που πέθαναν σε πολέμους, συμφορές και καταστροφές, σε ερημιές, σε θάλασσες, με θανάτους διαφόρους, και μάλιστα όταν δεν είχαν κανένα δικό τους να ενδιαφερθεί για την ψυχή τους. Η Εκκλησία μνημονεύει «των από περάτων κεκοιμημένων πατέρων και αδελφών», γιατί γνωρίζει την ευσπλαχνία του Θεού και ότι «νικά το φιλάνθρωπον».
Η στοργή αυτή της Εκκλησίας για τους νεκρούς είναι και μέγα μάθημα για τους ζώντες, γιατί τους καλεί σε συναίσθηση της αμαρτωλότητός των, στην μετάνοια και στην σταθερή προετοιμασία για την σωτηρία της ψυχής των στην αιωνιότητα του Θεού. Η Εκκλησία μας έχει και δυο Ψυχοσάββατα στα οποία μνημονεύονται όλοι οι χριστιανοί από αρχής του κόσμου μέχρις εσχάτων.
Το πρώτο Ψυχοσάββατο το όρισαν οι Πατέρες την Κυριακή προ τής Κρίσεως (Απόκρεω).Αυτή τη μέρα ή Εκκλησία τελεί μνημόσυνα για τα παιδιά της πού πέθαναν σε ξένη γη, είτε στη Θάλασσα, είτε στην έρημο γη αυτούς δεν έχουν γίνει κανονικά μνημόσυνα και έχουν στερηθεί την ωφελεία τους. 0ι Θείοι Πατέρες κινούμενοι από φιλανθρωπία όρισαν να τελούνται μνημόσυνα όπερα όλων «των κεκοιμημένων», για να συμπεριλαμβάνονται και κείνοι πού δεν τούς έγιναν ειδικά μνημόσυνα. Για ποιο λόγω όμως διάλεξαν οι Πατέρες αυτό το Σάββατο; Επειδή θα τοποθετούσαν την επόμενη μέρα τη Δευτέρα Παρουσία τού Χριστού, ταιριαστά μνημονεύουν και τις ψυχές, για να παρακαλέσουν τον φοβερό Κριτή να χρησιμοποίηση τη συνηθισμένη του συμπάθεια και να τις κατάταξη στην απόλαυση πού τις υποσχέθηκε.
Το δεύτερο Ψυχοσάββατο το τελεί η Εκκλησία μας εννέα μέρες μετά την Ανάληψη τού Σωτήρος μας Ιησού Χριστού, δηλαδή το Σάββατο προ τής Πεντηκοστής.Στο μνημόσυνο αυτό ή ‘Εκκλησία μας μνημονεύει όλους τούς ευσεβείς κοιμηθέντες από Αδάμ μέχρι σήμερα. Προσεύχεται γι’ αυτούς και ζητά από το Χριστό πού αναλήφθηκε στους ουρανούς και κάθισε στα δεξιά του Πατρός να τους αξίωση την ώρα τής Κρίσεως να δώσουν καλή απολογία σ’ Αυτόν πού Θα κρίνη όλη τη γη. Να παρασταθούν στα δεξιά Του, στη χαρά, με το μέρος των δικαίων και στην φωτεινή τάξη των αγίων. Να γίνουν άξιοι κληρονόμοι τής Βασιλείας και δεν εύχεται μόνο για τούς Χριστιανούς, διότι δεν ήταν κανένας χριστιανός από Αδάμ μέχρι Χριστού, αλλά για όλους τούς ανθρώπους. Στο σημείο αυτό μπορεί να δη κανείς την αγάπη τής Εκκλησίας μας για όλο το ανθρώπινο γένος.

Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2020

Πρόγραμμα Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κκ Κοσμά

ΤΕΤΑΡΤΗ 19 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2020
07:30 π.μ.  – Ι.ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΦΙΛΟΘΕΗΣ ΑΓΡΙΝΙΟΥ
Όρθρος - Πανηγυρική Θεία Λειτουργία.

ΣΑΒΒΑΤΟ 22 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2020
18:00 μ.μ. - ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΑΓΡΙΝΙΟΥ
Υποδοχή Τιμίας Κάρας Οσίου Δαυίδ του Γέροντος εκ της Ιεράς Μονής Οσίου Δαυίδ του Γέροντος Λίμνης Ευβοίας –Αναστάσιμος  Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός

ΚΥΡΙΑΚΗ 23 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2020
07:30 π.μ.  – ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΛΕΣΙΝΙΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ
Όρθρος - Αρχιερατική Θεία Λειτουργία.

ΤΕΤΑΡΤΗ 26 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2020
07:30 π.μ.  – Ι.ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟΝ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΚΛΗΤΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ (ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΥ)
Όρθρος - Πανηγυρική Θεία Λειτουργία.

ΣΑΒΒΑΤΟ 29 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2020
07:30 π.μ.  – ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΥΚΟΥΛΑΣ ΜΕΝΙΔΙΟΥ ΑΜΦΙΛΟΧΙΑΣ
Όρθρος - Αρχιερατική Θεία Λειτουργία.

ΚΥΡΙΑΚΗ 1 ΜΑΡΤΙΟΥ 2020
07:30 π.μ.  – ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ ΞΗΡΟΜΕΡΟΥ
Όρθρος - Αρχιερατική Θεία Λειτουργία.

Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2020

Δελτίο Τύπου που μας απέστειλε η Ιερά μας Μητρόπολη


Η Ιερά Μητρόπολις Αιτωλίας και Ακαρνανίας ανακοινώνει ότι την προσεχή Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2020 και ώρα 18:30’, θα πραγματοποιηθεί η συνάντηση της Σχολής Γονέων στην Ιερά Πόλη Μεσολογγίου, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Πνευματικού Κέντρου της Ιεράς Μητροπόλεως, επί των οδών Γ. Χονδρού και Κανατά.
Θα μιλήσει ο αιδεσιμολογιώτατος πρωτοπρεσβύτερος Ματθαίος Χάλαρης, Προϊστάμενος του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου, Δήμου Αγίου Δημητρίου Αττικής.
Θα αναπτύξει το θέμα: «Τάς ἀγκάλας Σου Χριστέ ἠφαπλώσας συμπαθῶς ὑπόδεξαί με».  
Ο π. Ματθαίος Χάλαρης γεννήθηκε το έτος 1962 στον Άγιο Δημήτριο Αττικής. Είναι πτυχιούχος της Ανωτέρας Εκκλησιαστικής Σχολής Αθηνών και της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι έγγαμος και πατέρας  πέντε παιδιών. Διάκονος χειροτονήθηκε το έτος 1988 και Πρεσβύτερος το έτος 1989, από τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Σεραφείμ. Ως προϊστάμενος του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου, Δήμου Αγίου Δημητρίου Αττικής πρωτοστάτησε στην ανέγερση του νέου περίλαμπρου Ιερού Ναού. Επίσης, ως υπεύθυνος του ενοριακού ποιμαντικού έργου, με δική του έμπνευση και πρωτοβουλία διοργανώνονται κάθε χρόνο σειρά λατρευτικών και πνευματικών εκδηλώσεων με γενική ονομασία «ΔΗΜΗΤΡΙΑ», προς τιμήν του Αγίου Δημητρίου, που διαρκούν αρκετές ημέρες με ποικίλες πνευματικές ευκαιρίες. Επίσης στην Ενορία λειτουργεί «Σπίτι  Γαλήνης», κατηχητικά σχολεία, συνάξεις νέων, ενοριακό αρχονταρίκι, σχολή γονέων, κ.α.

Ο πόνος μέσα από τον πόνο


Τα «γιατί» του όποιου πόνου μας φαίνεται πως θα μένουν αναπάντητα, όσο προσπαθούμε να δούμε την αιτία έξω από τον εαυτό μας. Για όσους, με καλή διάθεση, κάνουν το δικηγόρο του Θεού, φαίνεται πως δεν θα αποδεικτούν καλοί δικηγόροι, μια και η λογική Του δεν συμβαδίζει με τη δική μας.
Θάθελα σ’ αυτό το σημείωμα να εντοπίσω μια αιτία που γίνεται κάποτε ο λόγος του δικού μας πόνου. Είναι εκείνη που προκαλούμε εμείς τον πόνο του άλλου, εκούσια ή ακούσια
Ζώντας με ανθρώπους, αναπόφευκτα, συγκρουόμαστε, ψυχραινόμαστε, προκαλούμε και δεχόμαστε πόνο. Η ατέλειά μας, όπως και των γύρω μας, είναι δεδομένη και η μη συνειδητοποίησή της θα μας προκαλεί συχνά απογοήτευση και απαίτηση , είτε από τον εαυτό μας είτε από τους άλλους.Όμως, εκείνες οι φορές που ο λόγος μας ή η σιωπή μας ως αδιαφορία, πλήγωσε τον πλησίον μας, μένουν στη ζωή μας ως αμετανόητες αμαρτίες. Δεν μπορείς να δικαιολογηθείς και να καλύψεις τη συνείδησή σου! Χρειάζεται να περάσεις τον πόνο της μετάνοιας, που συντρίβει την έπαρση και την αυτάρκεια μέχρις «Άδου κατωτάτου» και φτάνεις στην ανάστασή σου. «Ο πόνος της μετάνοιας», κατά τον όσιο Γέροντα της Κύπρου, Παναή τον εκ Λύσης, «είναι ο μεγαλύτερος πόνος στον άνθρωπο». Όταν, βέβαια, είναι αληθινή μετάνοια, η οποία και δίνει την εμπειρία της νεκρανάστασης.
Αν αυτή η μετάνοια δεν υπάρξει, τότε λειτουργεί ο πνευματικός νόμος που θα φέρει πόνο από τον πόνο που προκαλέσαμε εμείς στον άλλο. Γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος για ν’ απαλλαγούμε από το βάρος της αμαρτίας μας, παρά να δεκτούμε το φάρμακο του πόνου. Είτε μέσω της μετάνοιας είτε μέσω του ακούσιου πόνου των θλίψεων.Πώς να καλυφτούν οι «μικρές» αμαρτίες μας έναντι των συνανθρώπων μας; Πώς να παραθεωρηθούν οι κρυφοί βαθιοί αναστεναγμοί τους; Πώς να αδιαφορήσεις για τον καρδιακό τους πόνο; Είναι εκεί, αναμένοντας την καρδιακή μας συγγνώμη για να εξαλειφτούν και να θεωρηθούν «ως μη γενόμενες». Κι αν αυτό δεν γίνει, τότε ο καλός Θεός αφήνει να πειρακτούμε, να δοκιμαστούμε, να συντριβούμε, για να λυτρωθούμε. Δεν είναι αυτό έκφραση της αγάπης Του;
Τα χρόνια που ζούμε έχουν ημερομηνία λήξης. Είναι το μόνο σίγουρο για τον καθένα μας. ΄Ετσι η αναβολή για την τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων μας είναι επιπολαιότητα που στοιχίζει. Οι έξυπνοι, ως ξύπνοι ευρισκόμενοι εν εγρηγόρση, δεν περιμένουν την τελευταία στιγμή για ν’ απαλλαγούν από τα βάρη της συνείδησης. Τακτοποιούν τις σχέσεις τους, ελευθερώνονται και πορεύονται προς συνάντηση του Κυρίου τους με τη χαρά των αγίων Του.
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους  
Πηγή:  xristianos.gr

Απλές συμβουλές από μία αγία ψυχή ....


Συμβουλέψτε τὰ κορίτσια σας νὰ φυλάξουν τὴν τιμή τους, μέχρι τὸν γάμο τους, νὰ βαδίσουν τὸ δρόμο τοῦ Χριστοῦ. Τὰ ἀγόρια νὰ μένουν καθαρὰ μέχρι τὸ γάμο. Ὅταν ὁ παπὰς ἀνοίγει τὸ Εὐαγγέλιο στὸ γάμο,
στέλνει ὁ Χριστὸς τὸν Ἄγγελο καὶ στεφανώνει τὴν παρθενία. Ἕνας εἶναι ὁ Κύριος καὶ μία ἡ Κυρία, ὅλοι ἐμεῖς οἱ ἄλλοι εἴμαστε ἀδελφοὶ. Ἀλλοίμονο, γιατί δὲν θὰ ὑπάρχει, στὰ χρόνια ποὺ ἔρχονται, παρθενία. Γιὰ αὐτὸ παρακαλεῖ ἡ Παναγία τὸν Υἱό της. Ἀλλὰ τὰ ἀγόρια δὲν μετανοοῦν. Μετανοῆστε. Νὰ μὴν μπεῖτε ἀνάμεσα στὰ ἀνδρόγυνα νὰ χωρίζετε τὰ ἀνδρόγυνα. Ποτὲ μὴν πεῖς ὅτι εἶμαι ἐγώ. Ὁ Θεὸς εἶναι. Ἐσὺ δὲν εἶσαι τίποτα, ἀλλὰ μόνο νὰ πιστεύεις στὸ Χριστό. Ἅμα πιστεύεις, ὅλα θὰ ἔρχονται βολικὰ ἀλλὰ νὰ μὴν ὑπερηφανεύεσαι.
Θὰ μιλᾶς σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Καὶ σένα μικρὸ παιδάκι θὰ μιλᾶς, θὰ τὸ λὲς καλημέρα καὶ αὐτὸ εἶναι σπλάχνο τοῦ Θεοῦ. Σᾶς παρακαλῶ, ὅποιος κάνει ὑπομονὴ χαρὰ σὲ αὐτόν, ὅποιος κάνει ὑπομονὴ, σὰν τὸν ἥλιο θὰ λάμψει. Πολὺ ὑπομονὴ νὰ....
κάνετε.
Οἱ νέοι νὰ βάλουν στὸ νοῦ τοὺς τὰ παντάψηλα τοῦ Θεοῦ λόγια. Τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ σὰν τριαντάφυλλα μέσα εἰς τὴν καρδίαν.
Τὸ στόμα νὰ γίνει βασιλικὸς καὶ τριαντάφυλλον.
Δῶσε στοὺς φτωχοὺς. Ἐμεῖς; Eἴμαστε ἀχόρταγοι, ἀνόητοι, βλάσφημοι, λαίμαργοι.
Ἐγὼ θὰ φύγω , ἀλλὰ νὰ ξέρετε, ἡ λαιμαργία θὰ χάσει τὸ κόσμον, ἡ λαιμαργία καὶ ἡ ὑπερηφάνεια.
Ὁ Θεὸς περιμένει, περιμένει.
Τὰ μάτια κλειστά, το στόμα κλειστό, τα αὐτιὰ κλειστὰ, γιὰ νὰ κερδίσουμε, ὁ κόσμος τί κάνει, τί εἶδες, τί ξέρεις; Δὲν εἶδα τίποτα, δὲν ξέρω, χαμπὰρ κι ἔχω. Δὲν ἀκούω, δὲν βλέπω.
Καθαρίζουν τὸ σῶμα καὶ τὸ περιποιοῦνται, αὐτὸ ποὺ θὰ πάει στὸ χῶμα. Καὶ δὲν φροντίζουν τὴν ψυχήν. Πῶς θὰ πάει ἡ ψυχὴ στὸν οὐρανὸ; Δὲν μετανοοῦν. Δὲν ξέρουν ποὺ πᾶνε. Δὲν ξέρουν ποὺ βαδίζουν.
Νὰ σκεπάζεται, νὰ σᾶς σκεπάζει ὁ Θεός.
Ἂν κάποιος θυμώσει, νὰ πάει ἀμέσως νὰ μιλήσει , νὰ λέει δῶσε μου ἕνα κάτι καὶ νὰ μιλήσει. Θυμὸν νὰ μὴν κρατοῦμε. Ὁ θυμὸς εἶναι κακὸν πράγμα. Ὅποιος εἶναι θυμωμένος καὶ ἀντίδωρο δὲν πρέπει νὰ παίρνει.
Δὲν θὰ λέτε λόγια στοὺς γέρους. Δὲν θὰ λέτε λόγια ποὺ πικραίνουν τοὺς ἀνθρώπους, πικραίνετε τὸ Χριστὸ.
Ἀπὸ πάνω εἶναι ὁ Πατέρας καὶ μᾶς βλέπει. Προσεύχεστε νὰ σωθεῖτε καὶ ἐσεῖς καὶ τὰ παιδιά σας.
Νὰ ἀκοῦτε τοὺς γονεῖς σας νὰ μὴ διαλυθοῦν τὰ σπίτια σας.
πατέρες

Πως μπορούμε να γίνουμε δοχεία της χάριτος του Θεού ;


Θα αναφερθούμε επιγραμματικά στα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει κάθε πνευματική μας προσπάθεια, αλλά και ολόκληρη η ζωή μας για να γίνουν δεκτές από το Θεό και να προσελκύσουν την θεία Χάρη και ευλογία Του.
Α) Το πρώτο χαρακτηριστικό που πρέπει να έχει κάθε πνευματική μας προσπάθεια είναι η αληθινή μετάνοια. Η πραγματική λύπη μας για κάθε ενέργεια ή σκέψη μας η οποία στέκεται εμπόδιο στην ένωση μας με το Θεό και η σταθερή απόφαση μας να μην ξαναπέσουμε στα ίδια παραπτώματα.
Β) Παρατηρούμε πολλές φορές, κυρίως στην εξομολόγηση, ότι ορισμένα αμαρτήματα αντιμετωπίζονται με επιπολαιότητα από τους πιστούς και με μία τάση να δικαιολογήσουν τον εαυτό τους. Αναφέρουμε ως παράδειγμα την κατάκριση, γνωστή και ως κουτσομπολιό. Από πολλούς θεωρείται πράξη μικρής σημασίας και ως κάτι αναπόφευκτο από την στιγμή που βρισκόμαστε σε παρέες και δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Η κατάκριση όμως δεν είναι κάτι το ανώδυνο αλλά μία πράξη που αποδεικνύει ότι δεν έχουμε αγάπη για τους αδελφούς μας, ότι προτιμούμε να ασχολούμαστε με τα προβλήματα των άλλων και όχι με τα δικά μας, καθώς και ότι θεωρούμε τον εαυτό μας άξιο να κρίνει τις πράξεις των άλλων.
Γ) Ένα τρίτο σημείο που θα πρέπει να τονίσουμε είναι η φιλανθρωπία, η ελεημοσύνη. Κατά την πνευματική μας προσπάθεια πρέπει να θυμόμαστε πάντα να δείχνουμε την αγάπη μας προς τους αδελφούς μας και κυρίως στους πάσχοντες. Με τον τρόπο αυτό, δηλαδή με την ελεημοσύνη, καλύπτουμε τα κενά που μένουν στην πνευματική μας ζωή. Αναπληρώνουμε την πτώσεις μας και ο Κύριος συγχωρεί τις παραλείψεις μας βλέποντας την αγάπη και την συμπαράσταση την οποία δείχνουμε για τον αδελφό μας. Η ελεημοσύνη έχει πολλές μορφές όπως η οικονομική βοήθεια σε αυτόν που στερείται, η επίσκεψη σε ένα άρρωστο, η συντροφιά σε κάποιον ο οποίος είναι μόνος, η ενίσχυση της ποιμαντικής και ιεραποστολικής δράσεως της Εκκλησίας μας κ.τ.λ.
Δ) Θα πρέπει να προσέξουμε και μάλιστα πολύ, σχετικά με την ταπείνωση. Πνευματική ζωή χωρίς ταπείνωση δεν υπάρχει. Η ταπείνωση είναι η βάση το θεμέλιο πάνω στο οποίο κτίζουμε την πνευματική μας προσπάθεια. Εάν το θεμέλιο δεν είναι σταθερό ολόκληρο το οικοδόμημα θα καταρρεύσει.
      Πρέπει να προσπαθούμε να μην προβάλλουμε ποτέ τις πνευματικές μας προσπάθειες. Ό,τι κάνουμε να το κάνουμε για την αγάπη του Χριστού και μόνο και όχι για να προβληθούμε στους ανθρώπους. Η κάθε πνευματική μας προσπάθεια να είναι κρυφή και ο Ουράνιος Πατέρας που βλέπει σε αυτό που εμείς κάνουμε κρυφά θα μας το ξεπληρώσει στα φανερά. Ο μισθός μας δηλαδή για κάθε προσπάθεια μας αδελφοί μου να αναμένεται από το Θεό για να έχει αξία αιώνια και όχι από τους ανθρώπους οι οποίοι την μία μέρα μπορεί να σε επιβραβεύουν και να σε θαυμάζουν και την άλλη ημέρα να σε κοροϊδεύουν και να σε κατηγορούν.
Ε) Πρέπει να μάθουμε να ζητούμε συγγνώμη. Πόσο δύσκολο είναι στην εποχή μας αδελφοί μου να ζητήσουμε πρώτοι συγγνώμη! Και δυστυχώς εξ’ αιτίας τού ότι δεν έχουμε μάθει να ζητούμε συγνώμη και ο Θεός δεν συγχωρεί και τις δικές μας αμαρτίες, γιατί λέει ΄΄Με όποιο μέτρο μετρήσετε θα μετρηθήτε΄΄. Εάν δεν συγχωρούμε τους αδελφούς μας δεν θα συγχωρεθούμε από το Θεό. Αλλά και καθημερινά επαναλαμβάνουμε στην ΄΄ Κυριακή προσευχή΄΄, στο ΄΄Πάτερ ημών΄΄ ΄΄ άφες ημίν τα παραπτώματα ημών ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών΄΄, δηλαδή, συγχώρεσε Κύριε τα παραπτώματα, τα σφάλματα, τις πτώσεις μας, όπως και εμείς συγχωρούμε τους αδελφούς μας για τα σφάλματα και τα παραπτώματα που έκαναν απέναντί μας. Τονίζεται μέσα από την πιο αγαπημένη, την πιο γνωστή, την πιο απλή , την πιο καθημερινή προσευχή που βάζει στο στόμα μας η Εκκλησία κάθε λεπτό της ημέρας η μεγάλη αυτή αλήθεια, ότι δηλαδή για να ζητήσουμε από το Θεό την άφεση των αμαρτιών μας πρέπει πρώτα και εμείς να συγχωρήσουμε τους αδελφούς μας. Δυστυχώς, εμείς λέμε μηχανικά και από συνήθεια την προσευχή αυτή και δεν προσέχουμε τα μεγάλα και βαθιά νοήματα της.
Ζ) Τέλος θα πρέπει να δώσουμε την πρέπουσα βαρύτητα στην προσευχή. Νηστεία χωρίς προσευχή δε νοείται. Η προσευχή είναι η συνομιλία μας με τον Θεό. Η συμμετοχή μας στα Ιερά Μυστήρια και τις Ιερές Ακολουθίες είναι όχι απλώς απαραίτητη αλλά αναγκαία για την πνευματική μας πρόοδο. Μέσα από τα Μυστήρια και τις Ακολουθίες λαμβάνουμε την Χάρη και την ευλογία του Θεού. Αγιάζεται η προσπάθεια μας. Ευλογείται η ζωή μας. Εκατονταπλασιάζεται ο καρπός των κόπων μας. Παίρνουμε δύναμη για να συνεχίσουμε. Ακούμε το Λόγο του Θεού και διδασκόμαστε από αυτόν. Μαθαίνουμε αλλά και διακρίνουμε σε ποια σημεία δεν βαδίζουμε σωστά ώστε να μπορούμε να διορθωνόμαστε και να γινόμαστε καλύτεροι. Τέλος μέσα από τα Μυστήρια της αγίας μας Εκκλησίας και την προσευχή ενωνόμαστε με τον ίδιο το Θεό.
Συχνή θεία Κοινωνία, συχνή εξομολόγηση, κυρίως όταν κάτι μας βαραίνει ή μας πληγώνει, ώστε να το αποβάλουμε, συμμετοχή στις Ιερές Ακολουθίες της Εκκλησίας, είναι η βάση πάνω στην οποία θα πρέπει να στηρίξουμε κάθε πνευματική μας προσπάθεια για να είμαστε σίγουροι ότι δεν κοπιάζουμε μάταια και ο αγώνας μας δεν θα πάει χαμένος.
Ας προσέξουμε αδελφοί μου, ώστε κάθε πνευματική μας προσπάθεια αλλά και ολόκληρη η ζωή μας, να εμπεριέχει τα παραπάνω στοιχεία στα οποία επιγραμματικά αναφερθήκαμε, ούτως ώστε να μη χτίζουμε παλάτια πάνω στην άμμο, αλλά η πνευματική μας πορεία να γίνεται δεκτή από το Θεό ως εύωσμο θυμίαμα και να αξιωθούμε και εμείς να ακούσουμε την φωνή του Κυρίου να μας λέει: ΄΄ Εύ δούλε αγαθέ και πιστέ! Επί ολίγα ης πιστός, επί πολλών σε καταστήσω, είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου΄΄, δηλαδή: Μπράβο παιδί μου καλό και πιστό! Στα λίγα έμεινες πιστός με πολλά όμως θα σε ανταμείψω, πέρασε μέσα να συμμετάσχεις στην Ουράνια και αιώνια χαρά του Κυρίου σου! Αμήν !

Ποια είναι η τύχη των νηπίων που πεθαίνουν αβάπτιστα


Το ερώτημα αυτό είναι πολύ δύσκολο και δεν μπορούμε να απαντήσουμε σ’ αυτό από την οπτική γωνία της γης. Μόνο στην άλλη ζωή θα το εννοήσουμε, όπως γενικότερα θα εννοήσουμε και την τύχη του ανθρώπου αμέσως μετά το θάνατο. Το ζήτημα της τύχης των νηπίων που πεθαίνουν αβάπτιστα ανάγεται τελικά, στην ευσπλαχνία και την αγαθότητα του Θεού, ο οποίος οικονομεί τη ζωή και το θάνατο όλων των λογικών πλασμάτων του.
Το ερώτημα που θέσαμε είναι δύσκολο γιατί προσδιορίζεται από δύο βασικές προτάσεις ασυμβίβαστες μεταξύ τους· πρώτον, τα νήπια που πεθαίνουν αβάπτιστα επειδή φέρουν το προπατορικό αμάρτημα δεν μπορούν να εισέλθουν στη βασιλεία των ουρανών και δεύτερον, τα αυτά νήπια επειδή δεν έχουν προσωπικές αμαρτίες δεν μπορούν να εξακοντισθούν στην αιώνια κόλαση. Ο άγιος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός γράφει· «Τούς δε (τα νήπια που πέθαναν αβάπτιστα) μήτε δοξασθήσεσθαι μήτε κολασθήσεσθαι παρά του δικαίου κριτού ως ασφραγίστους μεν απονήρους δε, αλλά παθόντας μάλλον η δράσαντας». Να υποθέσουμε ότι τα αβάπτιστα νήπια βρίσκονται ενδιάμεσα μεταξύ παραδείσου και κολάσεως (υπάρχει μια τέτοια ενδιάμεση κατάσταση;) η ότι υφίστανται ελαφρότατες βασάνους;
Εν πάση όμως περιπτώσει θεωρίες που διατυπώνονται από ρωμαιοκαθολικούς θεολόγους προς εξοικονόμηση της δυσχέρειας, ότι οι προσευχές των γονέων μπορούν να σώσουν τα αβάπτιστα νήπια η ότι αυτά, αποκτώντα συνείδηση, μπορούν να σωθούν δια του βαπτίσματος του πόθου προς το βάπτισμα, είναι θεωρίες αλλόκοτες και αστήρικτες που έρχονται σε αντίθεση προς την περί βαπτίσματος διδασκαλία της πίστεως.

Το μεγαλείο της αγάπης του Θεού

    
    Μια πολυμελής οικογένεια στην Αφρική πήρε την απόφαση να πωλήσει ένα από τα επτά παιδιά της. Σκληρή απόφαση. Τί μπορούσε όμως να κάνει; Η φτώχεια και η δυστυχία θέριζε το σπίτι. Μπροστά στις ανυπέρβλητες δυσκολίες, έπρεπε ένα τους παιδί να το πωλήσουν. Ο έμπορος χτυπάει την πόρτα. Τα παιδιά στην γραμμή. Ποιο απ΄ όλα να πωλήσει; Για το κάθε παιδί εύρισκε και ένα ξεχωριστό χάρισμα η μάνα. Αρχίζει από το πρώτο και καταλήγει στο τελευταίο. Όλα της είναι σπλάχνα. Ποιο απ΄ όλα να αποκόψει; Στο τέλος στρέφεται προς τον έμπορα και του δηλώνει την αδυναμία της να πωλήσει το παιδί της.
     Το ίδιο όμως δεν συνέβη και με τον Θεό Πατέρα που θυσίασε τον Μονογενή αυτού Υιόν, για να λυτρώσει τα παιδιά Του , το ανθρώπινο γένος; Η θυσία του Χριστού μας φανερώνει πόσο μεγάλη ήταν η αγάπη του Θεού στον άνθρωπο και πόσο μικρή είναι δυστυχώς σήμερα η δική μας αγάπη σ' Εκείνον.

Γιατί είναι αναγκαία η εξομολόγηση ;

   
    Η εξομολόγηση είναι το πρώτο στοιχείο της μετάνοιας. Διάφορα χωρία της Γραφής αναφέρονται στην αναγκαιότητα της εξομολογήσεως, ως πρακτικού δείγματος μετάνοιας. Με την εξομολόγηση αποκαλύπτει ο άνθρωπος την ηττοπάθειά του, την προδοσία και άρνηση των καθηκόντων του, από την οποία προήλθε η πτώση και η καταστροφή. Φανερώνει την υπαιτιότητα του και έτσι καταστρέφει τα μέσα και αίτια της συντριβής του και ολοκληρώνει την επιστροφή στους κόλπους του Πατέρα, που με την αμαρτία και την παράβαση διακόπηκε. Κάθε παράβαση και παρακοή επιφέρει διπλή ενοχή στον άνθρωπο. Και στο σώμα, με τις αισθήσεις, και στην ψυχή και το νου, από όπου ξεκινά η προδοσία. Με την εξομολόγηση θεραπεύει και τις δύο μορφές της ενοχής, αφού περιγράφει με ταπείνωση, ως δική του, την άρνηση και προδοσία. Ούτε εξομολόγηση γίνεται χωρίς μετάνοια, ούτε μετάνοια χωρίς εξομολόγηση. Είναι και τα δύο αχώριστα και απόλυτα μέσα σωτηρίας.
     Η κύρια αιτία της αποπλανήσεως του ανθρώπου είναι η λανθασμένη κρίση του νου. Μετάνοια σημαίνει την επαναφορά του νου στη σωστή κρίση και χρήση των νοημάτων, ώστε να εκλείψει το  παράλογο. Την πράξη αυτήν της ισορροπίας τους ανθρώπου αποδέχτηκε η φιλανθρωπία του Θεού και έγινε το μεγαλύτερο δώρο Του στη φύση μας, αφού ξεπέσαμε από την πρώτη μας θεοειδία. Δεν πρέπει να παραμελούμε τη μετάνοια, αφού κατά το λόγο της Γραφής «τίς καθαρός ἔσται ἀπό ρύπου, ἐάν μία ἡμέρα ὁ βίος αὐτού ἐπί τῆς γῆς» (Ιώβ 14, 4-5). Ποιος μπορεί να περιγράψει την έκταση της φιλανθρωπίας και  παναγαθότητας του Θεού προς τον άνθρωπο, αφού τον δέχεται, αν επιστρέψει με τη μετάνοια, όσο μεγάλη και αν ήταν η προδοσία και η παράβασή του; Ποιος θα περιγράψει την αθλιότητα και το σκοτισμό του πεπλανημένου ανθρώπου, όταν ποδοπατεί και απορρίπτει αυτό το δώρο, το οποίο ανακαλεί τον αποστάτη και προδότη στους κόλπους της πατρικής αγκάλης και στοργής και τον ελευθερώνει από την αιώνια και φρικτή καταδίκη;
    Πραγματικά να η φιλανθρωπία του θεού δε μας παραχωρούσε τη μετάνοια, δε θα μας προσέφερε τίποτε και αυτή η οικονομία του Σωτήρα  μας, αφού η δική μας τρεπτότητα και διαστροφή θα τα αφάνιζε στον αμαρτωλό και πανένοχο βίο μας. Κανένας απόγονος της αδαμιαίας ρίζας, ας μην παραμελήσει να εφαρμόσει στη ζωή του τη μεγάλη δωρεά της μετάνοιας, για να μην κλάψει ανώφελα στη μέλλουσα αιωνιότητα. Το πένθος και τα δάκρυα είναι τα κυριότερα και επικερδέστερα εργαλεία της γνήσιας μετάνοιας και όσοι μετανοούν σωστά, ας μην τα αποχωρίζονται.

Γιατί ο Θεός δημιούργησε αυτούς που επρόκειτο να αμαρτάνουν και να μη μετανοούν; Toυ Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού

    
     Ο Θεός από αγαθότητα δημιουργεί εκ του μηδενός τα δημιουργήματά Του και είναι προγνώστης αυτών που θα συμβούν. Αν βέβαια δεν επρόκειτο να υπάρχουν, ούτε θα επρόκειτο να είναι κακοί και ούτε θα τους γνώριζε εκ των προτέρων. Διότι η γνώση αναφέρεται σ’ αυτά που υπάρχουν και η πρόγνωση αναφέρεται σ’ αυτά που οπωσδήποτε θα συμβούν, προηγείται δηλαδή η ύπαρξη και μετά ακολουθεί η καλή ή κακή ύπαρξη. Αν όμως – παρ’ όλο που επρόκειτο να δημιουργηθούν χάρη στην αγαθότητα του Θεού – τους εμπόδιζε να δημιουργηθούν το ότι επρόκειτο να γίνουν κακοί εξ αιτίας της δικής τους προαίρεσης, τότε το κακό θα νικούσε την αγαθότητα του Θεού.
    Ο Θεός λοιπόν τα δημιουργεί αγαθά όλα όσα δημιουργεί, γίνεται δε ο καθένας καλός ή κακός εξ αιτίας της δικής του προαίρεσης. Λοιπόν αν και είπε ο Κύριος : ¨Συνέφερε τω ανθρώπω εκείνω, ει ουκ εγεννήθη¨1 το έλεγε όχι επικρίνοντας την δημιουργία του, αλλά την κακία που προστέθηκε στο δημιούργημά Του εξ αιτίας της δικής του προαίρεσης και απερισκεψίας. Διότι η απερισκεψία της γνώμης του αχρήστευσε την ευεργεσία του Δημιουργού, όπως ακριβώς αν κάποιος, αφού δεχτεί πλούτο και εξουσία από έναν βασιλιά, θα καταδυναστεύσει τον ευεργέτη του, αυτόν ο βασιλιάς, αφού τον υποτάξει όπως του αξίζει, θα τον τιμωρήσει, αν τον δει να παραμένει μέχρι τέλους στην εξουσία του τυράννου.
1. Ματθ. 26, 24.
Απόδοση βασισμένη στο: Ιω. Δαμασκηνού, Έκδοσις ¨Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως¨ Ε.Π.Ε., Τόμος 19ος , σελ. 530 – 533. Επιλογή – επιμέλεια κειμένου : π. Νεκτάριος Κουτρουμάνης.

Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2020

Τι εννοούμε λέγοντας ΄΄Πνευματικός αγώνας ΄΄ και πως αυτός επιτυγχάνεται κατά τον Άγιο Νεκτάριο

Ο ΑΓΙΟΣ Νεκτάριος Πενταπόλεως, ο θαυμα­τουργός, αποτελεί, στις πενιχρές μέρες του εικοστού αιώνα, ένα δώρο του Θεού στον κόσμο. Απαύγασμα της οσιακής του βιοτής αποτελούν τα γραπτά του κείμενα.Από την "ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ" της Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής παραθέτουμε το παρακάτω κείμενο του Αγίου Νεκταρίου:

Σκοπός της ζωής μας είναι να γίνουμε τέλειοι και άγιοι. Να αναδειχθούμε παιδιά του Θεού και κληρονόμοι της βασιλείας των ουρανών. Ας προσέξουμε μήπως, για χάρη της παρούσας ζωής, στερηθούμε τη μέλλουσα, μήπως, από τις βιοτικές φροντίδες και μέριμνες, αμελήσουμε το σκοπό της ζωής μας.Η νηστεία, η αγρυπνία και η προσευχή από μόνες τους δεν φέρνουν τους επιθυμητούς καρπούς, γιατί αυτές δεν είναι ο σκοπός της ζωής μας, αποτελούν τα μέσα για να πετύχουμε το σκοπό.Στολίστε τις λαμπάδες σας με αρετές. Αγωνιστείτε ν’ αποβάλετε τα πάθη της ψυχής. Καθαρίστε την καρδιά σας από κάθε ρύπο και διατηρήστε την αγνή, για να έρθει και να κατοικήσει μέσα σας ο Κύριος, για να σάς πλημμυρίσει το Αγιο Πνεύμα με τις θείες δωρεές.Παιδιά μου αγαπητά, όλη σας η ασχολία και η φροντίδα σ’ αυτά να είναι. Αυτά ν’ αποτελούν σκοπό και πόθο σας ασταμάτητο. Γι’ αυτά να προσεύχεστε στο Θεό.
Να ζητάτε καθημερινά τον Κύριο, αλλά μέσα στην καρδιά σας και όχι έξω από αυτήν. Και όταν Τον βρείτε, σταθείτε με φόβο και τρόμο, όπως τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ, γιατί η καρδιά σας έγινε θρόνος του Θεού. Αλλά για να βρείτε τον Κύριο, ταπεινωθείτε μέχρι το χώμα, γιατί ο Κύριος βδελύσσεται τους υπερήφανους, ενώ αγαπάει και επισκέπτεται τους ταπεινούς στην καρδιά.Αν αγωνίζεσαι τον αγώνα τον καλό, ο Θεός θα σε ενισχύσει. Στον αγώνα εντοπίζουμε τις αδυναμίες, τις ελλείψεις και τα ελαττώματά μας. Είναι ο καθρέφτης της πνευματικής μας καταστάσεως. Όποιος δεν αγωνίστηκε, δεν γνώρισε τον εαυτό του.Προσέχετε και τα μικρά ακόμα παραπτώματα. Αν σας συμβεί από απροσεξία κάποια αμαρτία, μην απελπιστείτε, αλλά σηκωθείτε γρήγορα και προσπέστε στο Θεό, που έχει τη δύναμη να σάς ανορθώσει.Μέσα μας έχουμε αδυναμίες και πάθη και ελαττώματα βαθιά ριζωμένα, πολλά είναι και κληρονομικά. Όλα αυτά δεν κόβονται με μια σπασμωδική κίνηση ούτε με την αδημονία και τη βαρειά θλίψη, αλλά με υπομονή και επιμονή, με καρτερία, με φροντίδα και προσοχή.
Η υπερβολική λύπη κρύβει μέσα της υπερηφάνεια. Γι’ αυτό είναι βλαβερή και επικίνδυνη, και πολλές φορές παροξύνεται από το διάβολο, για ν’ ανακόψει την πορεία του αγωνιστή.Ο δρόμος που οδηγεί στην τελειότητα είναι μακρύς. Εύχεστε στο Θεό να σάς δυναμώνει. Να αντιμετωπίζετε με υπομονή τις πτώσεις σας και, αφού γρήγορα σηκωθείτε, να τρέχετε και να μη στέκεστε, σαν τα παιδιά, στον τόπο που πέσατε, κλαίγοντας και θρηνώντας απαρηγόρητα.Αγρυπνείτε και προσεύχεστε, για να μην μπείτε σε πειρασμό. Μην απελπίζεστε, αν πέφτετε συνέχεια σε παλιές αμαρτίες. Πολλές απ’ αυτές είναι και από τη φύση τους ισχυρές και από τη συνήθεια. Με την πάροδο του χρόνου, όμως, και με την επιμέλεια νικιούνται. Τίποτα να μη σας απελπίζει.

Oι δοκιμασίες μέσα στη ζωή του χοϊκού ανθρώπου


Όπως πλησιάζουν τα βλέφαρα το ένα το άλλο, έτσι και οι πειρασμοί είναι κοντά στους ανθρώ­πους. Και αυτό το οικονόμησε ο Θεός να είναι έ­τσι, με σοφία, για να έχουμε ωφέλεια. για να κρού­εις δηλ. επίμονα, εξαιτίας των θλίψεων, τη θύρα του ελέους του Θεού και για να μπει μέσα στο νου σου, με το φόβο των θλιβερών πραγμάτων, ο σπό­ρος της μνήμης του Θεού, ώστε να πας κοντά του με τις δεήσεις, και να αγιασθεί η καρδιά σου με τη συνεχή ενθύμησή του. Και ενώ εσύ θα τον παρακα­λείς, αυτός θα σε ακούσει...
* Ο πορευόμενος στο δρόμο του Θεού πρέπει να τον ευχαριστεί για όλες τις θλίψεις που τον βρί­σκουν, και να κατηγορεί και να ατιμάζει τον αμελή εαυτό του, και να ξέρει ότι ο Κύριος, που τον αγα­πά και τον φροντίζει, δε θα του παραχωρούσε τα λυπηρά, για να ξυπνήσει το νου του, αν δεν έδειχνε κάποια αμέλεια. Ακόμη μπορεί να επέτρεψε ο Θεός κάποια θλίψη, διότι ο άνθρωπος έχει υπερηφανευθεί, οπότε ας το καταλάβει και ας μην ταραχθεί κι ας βρίσκει την αιτία στον εαυτό του, ώστε το κακό να μη γίνει διπλό, δηλ. να υποφέρει και να μη θέ­λει να θεραπευθεί. Στο Θεό που είναι η πηγή της δικαιοσύνης, δεν υπάρχει αδικία. Αυτό να μην περάσει από το νου μας.
* Μην αποφεύγεις τις θλίψεις, διότι βοηθούμε­νος απ' αυτές μαθαίνεις καλά την αλήθεια και την αγάπη του Θεού. Και μη φοβηθείς τους πειρα­σμούς, διότι μέσα από αυτούς βρίσκεις θησαυρό. Να προσεύχεσαι να μην εισέλθεις στους ψυχικούς πειρασμούς όσο για τους σωματικούς, να ετοιμάζε­σαι να τους αντιμετωπίσεις με όλη τη δύναμή σου, γιατί χωρίς αυτούς δεν μπορείς να πλησιάσεις το Θεό. Μέσα σ' αυτούς εμπεριέχεται η θεία ανάπαυ­ση. Όποιος αποφεύγει τους σωματικούς πειρασμούς, αποφεύγει την αρετή.
* Οι άγιοι δείχνουν έμπρακτα την αγάπη τους στο Θεό με όσα υποφέρουν για το όνομά του, όταν δηλ. τους στέλνει στενοχώριες, χωρίς όμως να απο­μακρύνεται απ' αυτούς, γιατί τους αγαπά. Απ' αυτή την πάσχουσα αγάπη τους αποκτά η καρδιά τους παρρησία, ώστε να ατενίζουν προς αυτόν ελεύθερα και με την πεποίθηση ότι θα εισακουσθούν τα αιτή­ματά τους και θα εκπληρωθούν. Μεγάλη είναι η δύ­ναμη της προσευχής που έχει παρρησία. Γι' αυτό αφήνει ο Θεός τους αγίους του να δοκιμάσουν κάθε λύπη, για να αποκτήσουν πείρα και να βεβαιωθούν για τη βοήθειά του και για το πόσο προνοεί και νοιάζεται γι' αυτούς. Έτσι, αποκτούν σοφία και σύνεση από τους πειρασμούς, για να μη γίνουν α­μαθείς, καθώς θα τους λείπει η πνευματική άσκηση και στο καλό και στο κακό, και για να αποκτή­σουν, από τη δοκιμασία τους, τη γνώση όλων των πραγμάτων που χρειάζονται. γιατί, αλλιώς, θα παρασυρθούν από άγνοια και θα γίνουν καταγέλαστοι από τους δαίμονες. Διότι, αν γυμνάζονταν μόνο στα καλά και δεν είχαν την εμπειρία της πάλης με το κακό, θα πήγαιναν στον πόλεμο εντελώς άπειροι....

Οσίου Μάρκου του Ασκητού
* Οι θλίψεις προξενούν στους ανθρώπους τα α­γαθά, ενώ με την κενοδοξία και τις ηδονές προξενούνται τα κακά.
* Οι κατηγορίες των ανθρώπων προξενούν λύπη στην καρδιά, γίνονται όμως αφορμή καθαρισμού σε αυτόν που υπομένει.
* Εάν τυχόν ζημιώθηκες, κατηγορήθηκες και καταδιώχθηκες από κάποιον, μη σκέπτεσαι το πα­ρόν, αλλά βλέπε στο μέλλον. και τότε θα αντιληφθείς ότι αυτά σου έχουν προξενήσει πολλά καλά, όχι μόνο στην εδώ ζωή, αλλά και στην μέλλουσα και χωρίς τέλος....
* Όπως στους αρρώστους είναι ωφέλιμα τα πι­κρά φάρμακα, έτσι και στους κακότροπους ανθρώ­πους. άλλους τους οδηγούν οι δοκιμασίες σε υγεία ψυχής και άλλους ετοιμάζει η αρρώστια για μετά­νοια.
* Όλα τα θλιβερά που σου συμβαίνουν στην πρόσκαιρη αυτή ζωή να τα συγκρίνεις με τα αγαθά της αιώνιας ζωής και δε θα σε βρει ποτέ αμέλεια στον αγώνα αυτής της ζωής....
* Αυτός που αποφεύγει θεληματικά τις θλίψεις, για την αλήθεια, θέλοντας και μη θα παιδευθεί σκληρά από την Θεία Πρόνοια.
* Είναι μεγάλη αρετή η υπομονή στις διάφορες δοκιμασίες που θα μας έλθουν και παράλληλα η α­γάπη σε εκείνους που μας μισούν....
* Αρετή χωρίς θλίψη είναι αδόκιμος επειδή έγι­νε χωρίς στενοχώρια.
* Στις θλίψεις επαναπαύεται ο Θεός, στις ανέ­σεις ο διάβολος που είναι ο αίτιος των κακών. Οι πειρασμοί πάντα ωφελούν αρκεί να τους υπομένου­με με καρτερία και με δοξολογία προς τον Θεό.
* Να αποφεύγεις τον πειρασμό με την υπομονή και με την προσευχή. Και αν θέλεις να αντισταθείς στον πειρασμό χωρίς αυτές, ο πειρασμός θα έλθει σκληρότερος κατεπάνω σου.

Πηγή: λυτρωτικά εφόδια για την σωστή αντιμετώπιση των θλίψεων"Eκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

Πόση δύναμη έχει το ιερό Πετραχήλι !!!


Στον καιρό της Τουρκοκρατίας γύριζαν πολλοί παπάδες, αλλά ένας παπάς γύριζε και μάζευε ονόματα και τα μνημόνευε στη Λειτουργία.
Και είπε ο καϊμακάμης, ο Τούρκος αστυνομικός: «Βρε, αυτός εγείρει τον κόσμο σε επανάσταση».
Τον πιάνει και τον βάζει μέσα. Και στον ύπνο του φανερώνονται όλοι αυτοί που μνημόνευε και λένε: «Άκουσε, ή βγάζεις τον παπά έξω, διότι αυτός μας μνημονεύει και μας παρηγορεί, ή θα σου πάρουμε το πρώτο παιδί».
Κι ο Τούρκος φοβήθηκε. Έπί Τουρκοκρατίας. «Άντε, παπά, πάνε στο καλό», λέει, «πάνε, εγώ θα χάσω το παιδί μου;»
Μεγάλη δύναμη έχει το πετραχήλι, παιδί μου, μεγάλη δύναμη. Όσο μπορείς περισσότερα ονόματα να μνημονεύεις.

Πηγή: Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης, Έκδοση Ι. Ησυχαστηρίου
 «Άγιος Εφραίμ» Κατουνάκια Αγίου Όρους, Α’ έκδοση 2000.

«Όταν όλα είχαν τελειώσει…» - Θαύμα Αγίων Λουκά του Ιατρού και των Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού.


«Ονομάζομαι Ε.Χ., 37 ετών, από την Μόρφου και τώρα κάτοικος Λεμεσού. Η εργασία μου είναι αεροσυνοδός και καθηγήτρια Ιταλικών.  
Την Κυριακή πρωί 28 Ιουνίου 2008 ξύπνησα νωρίς κι ένιωθα λίγη αδυναμία. Είχα λίγο πυρετό και αποφάσισα να πάω στην Πολυκλινική για να μου κάνουν ένεση να μου περάσει γρήγορα, γιατί είχα προγραμματίσει ταξίδι στην Αγία Μαρίνα της Άνδρου με τη μητέρα μου.
Την Δευτέρα 29 Ιουνίου δεν ένιωθα καλύτερα και αποφάσισα να ξαναεπισκεφθώ την Πολυκλινική, επειδή ο χρόνος για το ταξίδι πίεζε και δεν θα προλάβαινα.
Στην Πολυκλινική ο γιατρός που με εξέτασε ήταν ο γιατρός της μητέρας μου. Μου έκανε κάποιες εξετάσεις, αλλά δεν έβρισκε τίποτα, παρά μόνον λίγο πυρετό και κομμάρες που εγώ αισθανόμουνα. Έτσι για προληπτικούς λόγους αποφάσισε να με κρατήσει στην Πολυκλινική, παρά την άρνησή μου. Του είπα μάλιστα:
- Δεν γίνεται να πάω στο προγραμματισμένο ταξίδι και μετά να μείνω στο νοσοκομείο;
Η απάντησή του ήταν αρνητική, παρόλο που δεν φαινόταν να έχω κάτι σπουδαίο, εκτός από κάποια δέκατα και αδυναμία. Την επόμενη μέρα, Τρίτη 30 Ιουνίου, με επισκέφθηκε η μητέρα της νύφης μου και μου έδωσε μια χάρτινη εικονίτσα του αγίου Λουκά. Δεν γνώρισα ποιός ήταν αυτός ο άγιος, και την έβαλα κάτω από το μαξιλάρι μου.
Την Τετάρτη, 1 Ιουλίου, η κατάστασή μου επιδεινώθηκε. Μου έκαναν αξονική, η οποία έδειξε μόλυνση στην κοιλιακή χώρα. Την ώρα της εξέτασης έβλεπα πεντακάθαρα να με παρακολουθούν τέσσερα μάτια.
Προσπάθησα να δώ καλύτερα, να διακρίνω κάποιο πρόσωπο, αλλά δεν μπορούσα. Μετά από την εξέταση με μετέφεραν στην μονάδα εντατικής θεραπείας και τσακώθηκα μάλιστα, γιατί έχασα την εικονίτσα του αγίου Λουκά. Η νύφη μου μου έδωσε άλλη, αλλά βρέθηκε και η προηγούμενη πίσω στην πλάτη μου. Έτσι κρατούσα και τις δύο σφικτά στα χέρια μου.
Ξημέρωσε η Πέμπτη 2 Ιουλίου 2008 και η μόλυνση προχωρούσε στους πνεύμονες. Έτσι το Σάββατο, μη μπορώντας οι γιατροί να ανακαλύψουν από τι προήλθε η μόλυνση, αλλά ούτε και να την αντιμετωπίσουν παρά τις δυνατές αντιβιώσεις -με είχαν κατατρυπημένη- αποφάσισαν να με χειρουργήσουν.
Η σηψαιμία προχωρούσε ραγδαία και έλεγαν ότι μέχρι το βράδυ θα κατέληγα. Εγώ ακόμη, παρά την ταλαιπωρία μου, ένιωθα ότι θα γίνω καλά, με τις εικονίτσες στο χέρι μπήκα στο χειρουργείο και τις έδωσα στον αναισθησιολόγο να τις προσέχει την ώρα της εγχείρησης. Μου αφαίρεσαν τη χολή, η οποία δεν είχε τελικά τίποτα κι έπεσα σε κώμα, για τρεις μέρες. Η κατάσταση μου ήταν πολύ σοβαρή και όλοι περίμεναν το μοιραίο. Οι γιατροί δεν έδιναν ελπίδες στους δικούς μου γιατί η σηψαιμία ήταν ραγδαία και δεν είχαν μείνει πνεύμονες πλέον να αναπνέω, και όμως το θαύμα έγινε, όταν όλα έδειχναν να έχουν τελειώσει.
Την τρίτη μέρα ήλθε ο πατήρ Π., έχοντας μαζί του ένα μικρό τμήμα της καρδιάς του αγίου Λουκά. Με σταύρωσε με την καρδούλα του Αγίου και εγώ, όπως μου είπαν, εκείνη την ώρα ανοιγόκλεισα τα μάτια. Από τη στιγμή εκείνη ο οργανισμός μου άρχισε να αντιδρά και η σηψαιμία απ’ το πουθενά να υποχωρεί. Τελικά θεραπεύτηκα τελείως. Για τους γιατρούς ήταν ανεξήγητο. Όσοι είναι πιστοί παραδέχθηκαν ότι πρόκειται για θαύμα. Οι υπόλοιποι προσπάθησαν να δώσουν επιστημονική εξήγηση, αλλά δεν μπόρεσαν να δώσουν πειστική απάντηση.
Όσο έμεινα στο νοσοκομείο, μου έφεραν και διάβασα το βιβλίο με τη ζωή του αγίου Λουκά του ιατρού (και ιατρός μου σ’ αυτή την περίπτωση), κι ένιωθα ότι είχε βοηθούς του τους αγίους Αναργύρους Κοσμά και Δαμιανό. Τότε ένιωσα και κατάλαβα πιά, γιατί με παρακολουθούσαν την 1η Ιουλίου στην αξονική. Ήταν η μέρα της γιορτής τους και ήταν το δεξί χέρι του αγίου Λουκά στο χειρουργείο. Η θεία της νύφης μου βρισκόταν εκείνη τη μέρα στη Βέροια στη μονή Δοβράς. Έκαναν Παράκληση και ο γέροντας της είπε ότι ο άγιος Λουκάς μαζί με τους αγίους Αναργύρους Κοσμά και Δαμιανό θα είναι μαζί μου».

Ε.Χ., Λεμεσός-Κύπρος
Πηγή: Αρχιμ. Νεκταρίου Αντωνόπουλου, Καθηγουμένου Ι. Μονής Σαγματά
Από το βιβλίο «Ταχύς εις βοήθειαν…», Τα θαύματα του Αγίου Λουκά σήμερα
εκδόσεις Ακρίτας

Η υπακοή, η άσκηση και η ταπείνωση του Γέροντα Παισίου


Πολλοί είναι οι άνθρωποι που γνώρισαν το Γέροντα Παΐσιο. Καθένας από αυτούς μπορεί να πει μια ιστορία για το Γέροντα ή να θυμηθεί την απλότητά του. Οι πιο κοντινοί στο Γέροντα Παΐσιο άνθρωποι που ζούνε σήμερα είναι:Ο πατήρ Παΐσιος ο μαθηματικός που ζει σε ένα κελλάκι κοντά στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου του Αγίου Όρους. Αυτός έλαβε το όνομα του Γέροντα και είναι ο πνευματικός της Μονής του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Σουρωτή.Ο ιερομόναχος Αρσένιος και ο μοναχός Ησαΐας που μένουν στο κελλάκι της Παναγούδας όπως ο γέροντας Παΐσιος επιθυμούσε. Οι δύο μοναχοί κρατούν το κελλάκι όπως το είχε ο γέροντας και δέχονται με μεγάλη χαρά όσους επισκέπτονται το σπιτάκι που έζησε ο γέροντας Παΐσιος.
Οι μοναχές της Σουρωτής στη γυναικεία Ιερά Μονή αγίου Ιωάννου του Θεολόγου κατέχουν δύο πολύτιμους θησαυρούς: Τα λείψανα του αγίου Αρσενίου και τον τάφο του γέροντος Παισίου. Στο μοναστήρι της Σουρωτής καθημερινά συρρέουν πολλοί προσκυνητές από ολόκληρο τον κόσμο για να προσκυνήσουν στον τάφο του γέροντος Παισίου.
Υπάρχουν βεβαίως και πάρα πολλοί άλλοι άνθρωποι που γνώρισαν το Γέροντα Παΐσιο, άκουσαν τη διδασκαλία του, διαπίστωσαν την αγιότητά του, δέχτηκαν τα δώρα της προσευχής του. Όλοι αυτοί ομολογούν πως ο γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης είναι ένας από τους πιο σημαντικούς αγίους ασκητές του 20ου αιώνα.Ο Γέρων Παΐσιος ήταν ένας πολύ απλός άνθρωπος, ο οποίος πίστευε στο λόγο του Ευαγγελίου, κάνοντας τρόπο ζωής τον μοναστικό βίο και τις διδαχές της ορθόδοξης ασκητικής παράδοσης. Οι εγκύκλιες γνώσεις του περιορίζονταν στο επίπεδο του δημοτικού. Παρ' όλα αυτά ξεχώριζε για την «χαριτωμένη» απλότητά του και την έντονη αγωνία που τον διακατείχε για την βοήθεια των συνανθρώπων του, που αναζητούσαν ένα πνευματικό καθοδηγητή. Ο ίδιος αποτελούσε παράδειγμα ανθρώπου αφιερωμένου στον Θεό, αφαιρώντας τις προσωπικές επιδίωξεις και τα προσωπικά θελήματα. Η υπακοή, η άσκηση, η ταπείνωση, η ευσέβεια, το φιλότιμο και πάνω από όλα η αγάπη και η μακροθυμία, αποτελούσαν τρόπο ζωής για τον ίδιο, αλλά και διδαχές για όσους αποζητούσαν ένα λόγο παρηγοριάς ή κάποια επίλυση προσωπικού προβλήματος.

H Γνωριμία μας με τον Θεό, του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου


Δεν χρειάζονται ούτε χρήματα, ούτε τίτλοι για να γνωρίσει κανείς τον Θεό.
Πόση χαρά είναι για μας ότι ο Κύριος όχι μόνο συγχωρεί τα αμαρτήματά μας, αλλά και δίνει στην ψυχή την γνώση Του, αρκεί μόνο να ταπεινωθεί. Κι ο τελευταίος φτωχός μπορεί να ταπεινωθεί και να γνωρίσει τον Θεό με το Άγιο Πνεύμα.Δεν χρειάζονται ούτε χρήματα, ούτε τίτλοι για να γνωρίσει κανείς τον Θεό, αλλά μονάχα η ταπείνωση. Ο Κύριος δίνεται δωρεάν, μόνο χάρη στο έλεος Του.  
Πριν δεν το ήξερα, αλλά τώρα βλέπω καθημερινά κάθε ώρα, κάθε λεπτό ολοφάνερα το έλεος του Θεού. Ο Θεός χαρίζει ειρήνη ακόμη και την ώρα του ύπνου και χωρίς τον Θεό δεν υπάρχει ειρήνη στην ψυχή.

Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου 

Πως πρέπει να προετοιμαζόμαστε για την Μετάληψη των Αχράντων Μυστηρίων;

«Δοκιμαζέτω δε άνθρωπος εαυτόν, και ούτως εκ του άρτου εσθιέτω και εκ του ποτηρίου πινέτω ο γάρ εσθίων και πίνων αναξίως κρίμα εαυτώ εσθίει και πίνει, μη διακρίνων το σώμα του Κυρίου» (Α' Κορ.11,28-29)
...Θα παρουσιάσουμε τα αναγκαιότερα έργα τα όποια πρέπει να γνωρίζουν, όσοι επιθυμούν να κοινωνούν των Αχράντων Μυστηρίων.
    Κατ’ αρχήν πρέπει να καταλάβουμε ότι η προ της Θείας Κοινωνίας προετοιμασία είναι διπλή, δηλαδή σωματική και πνευματική. Η σωματική έγκειται στην νηστεία, στην εγκράτεια από τις σωματικές επιθυμίες, στην αγρυπνία, στην κλίση των γονάτων (μετάνοιες) και άλλους κόπους με τους οποίους καθαρίζεται και ελαφρύνεται το σώμα από αυτά που το βαρύνουν, το ενοχλούν και το μολύνουν. Ενώ η πνευματική προετοιμασία αποτελείται από την εξομολόγηση στον Πνευματικό, την ανάγνωση των προσευχών, όπως συνιστά το Ωρολόγιο, με φόβο Θεού, με προσοχή και ταπείνωση. Άλλη αγία προετοιμασία είναι η συμφιλίωση με όλους να μη είναι με κανέναν ψυχραμένος, να μη κρατά οργή σε κάποιον, να συγχωρεί όλους, όσοι του έκαμαν κάτι, ενθυμούμενος τα λόγια του Σωτήρος που λέγει: Εάν συγχωρήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών και ο Πατήρ υμών ο ουράνιος συγχωρήση τα παραπτώματα υμών (Ματθ. 6,14) και γενικά να αγωνίζεται να μη έχει με τον πλησίον του κάτι που να τους χωρίζει.
    Γι’ αυτόν που δεν είναι ασθενής η σωματική νηστεία περιλαμβάνει τις τέσσερεις μεγάλες νηστείες του έτους, όπως αυτές έχουν καθορισθεί από τους Αποστόλους και τους Πατέρας της Εκκλησίας, καθώς και τις ημέρες Τετάρτη και Παρασκευή. Και όποιος έχει πνευματικές προϋποθέσεις και δυνατότητες μπορεί να κρατά και την νηστεία της Δευτέρας. Αυτές οι ημέρες νηστεύονται όλο το έτος, πλην των ημερών που επιτρέπει η Εκκλησία την κατάλυση σύμφωνα με το τυπικό των εορτών. Όλοι οι χριστιανοί εκτός των ανωτέρω, έχουν καθήκον να νηστεύουν την παραμονή της Γεννήσεως του Χριστού, της Βαπτίσεώς Του, την ημέρα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού και την Αποτομή της Κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου.
Εγκράτεια στην τράπεζα σημαίνει να μη τρώμε μέχρι χορτασμού. Όποιος επιθυμεί να κοινωνήσει την επομένη, θα πρέπει από το βράδυ να εγκρατεύεται του φαγητού. Κατόπιν για τους παντρεμένους επιβάλλεται εγκράτεια μεταξύ των. Δεν πρέπει να συνέρχωνται στις άγιες νηστείες, τα Σάββατα, τις Κυριακές και εορτές, καθώς και την προηγούμενη της Θείας Κοινωνίας ημέρα, ως και μία μετά την Θ. Κοινωνία ημέρα.
Αυτή η απόφαση εγκρατείας των συζύγων πρέπει να γίνεται με κοινή συγκατάθεση και επί πλέον πρέπει να απέχουν για ένα διάστημα από τις συζυγικές των σχέσεις για να επιδίδωνται στην νηστεία και προσευχή, όπως μας διδάσκει ο Απόστολος Παύλος στην Α' Κορ. 7,5. «Μη αποστερείτε αλλήλους, ει μη τι αν εκ συμφώνου προς καιρόν, ίνα σχολάζητε τη νηστεία και τη προσευχή και πάλιν επί το αυτό συνέρχεσθε, ίνα μη πειράζη υμάς ο σατανάς διά την ακρασίαν υμών».
Aυτά τα ολίγα επαρκούν για την εξωτερική ή σωματική νηστεία.
Στην συνέχεια θα πούμε ολίγα για την υψηλότερη και πνευματική νηστεία, η οποία όσο είναι ωφελιμότερη, άλλο τόσο είναι λεπτή και δυσκολοκατόρθωτη. Κατ’ αρχήν στην πνευματική νηστεία είναι μεγάλη ανάγκη ο άνθρωπος να φυλάττη τον νου του από τους αισχρούς λογισμούς και από τον διασκορπισμό του στα εφήμερα και μάταια του βίου πράγματα. Διότι, όπως το σώμα έχει τον κόσμο των σωματικών παθών, έτσι και ο νους έχει τον κόσμο των λογισμών και κακών πνευμάτων. Και όπως το σώμα μπορεί να πορνεύσει ή να κάνει οποιοδήποτε αμάρτημα με το έργο, έτσι και ο νους μας πορνεύει ή κάνει άλλες αμαρτίες με τους λογισμούς του. Οπότε, αυτός που πρόκειται να πλησιάσει τα Άχραντα Μυστήρια, πρέπει να έχει μεγάλη φροντίδα στην φυλακή των πέντε αισθήσεων: στην όραση, ακοή, όσφρηση, γεύση και αφή. Διότι αυτές, κατά την μαρτυρία του αγίου προφήτου Ιερεμίου (9,20) είναι οι θύρες από τις οποίες εισέρχεται στην ψυχή μας ο θάνατος της αμαρτίας. Κατόπιν χρειάζεται προσοχή στην γλώσσα μας δεν πρέπει να λέγει ψέματα, αστεία και άλλα κενόδοξα και σαπρά λόγια, διότι μας λέγει η Αγία Γραφή ότι πολλοί έπεσαν από το όργανο της γλώσσης (Σειράχ 20,18). Να νηστεύει όχι μόνο η γλώσσα από τις περιττολογίες, αλλά και το χέρι να μη εγγίζη το ξένο πράγμα, να μη τολμά να υπογράφει άδικα έγγραφα και γενικά να μη κάνη τίποτε απ' αυτά πού οδηγούν στην αμαρτία. Να νηστεύουν και τα πόδια μας για να μη πηγαίνουν εκεί, όπου δεν ευαρεστείται ο Θεός .Εκτός από την διπλή νηστεία πού μέχρι εδώ αναφέραμε, χρειάζεται επί πλέον ταπείνωσης της καρδίας και συνείδησης καθαρή και ειρηνική απέναντι όλων των ανθρώπων.
Επίσης να μη πιστεύει κάποιος ότι η ευτυχία του εξαρτάται από την συχνή Θεία Κοινωνία, αλλά από την, κατά το δυνατόν, καλή προετοιμασία με μεγάλη ταπείνωση, συντριβή καρδίας και ανυπόκριτη ευλάβεια. Επ’ αυτών ο ιερός Χρυσόστομος λέγει τα εξής: «Πολλοί λαμβάνουν αυτό το Μυστήριο μία φορά τον χρόνο, ενώ άλλοι περισσότερες φορές... Προς όλους μας απευθύνεται η πρόσκληση για το Μυστήριο αυτό, όχι μόνο προς τους πολίτας, αλλά και προς τους ερημίτας, μερικοί των οποίων κοινωνούν μία φορά τον χρόνο ή κάθε δεύτερο χρόνο... Λοιπόν, ποιοι απ’ αυτούς βαδίζουν την σωστή οδό; Αυτοί που κοινωνούν μία φορά τον χρόνο, αυτοί που κοινωνούν πολλές φορές ή αυτοί που κοινωνούν λίγες φορές τον χρόνο»; Προκειμένου να δείξει ποια είναι η αληθινή προετοιμασία για την Θεία Μετάληψη, λέγει τα εξής: «Αυτοί που έχουν καθαρούς λογισμούς και σκέψεις, καθαρή καρδιά και αμόλυντη ζωή, πρέπει πάντοτε να προσέρχονται. Ενώ όσοι δεν έχουν αυτές τις προϋποθέσεις δεν πρέπει ούτε μία φορά τον χρόνο να προσέρχονται». Αλλά, μετά απ’ αυτά, μπορεί να ερωτήση κάποιος: «Πώς μπορώ εγώ να γίνω άξιος για μία τόσο ανεκτίμητη Κοινωνία, η οποία απαιτεί από έμενα μεγάλη προετοιμασία»; Σ’ αυτήν την ερώτηση δεν θα απαντήσω εγώ, άλλα ο άγιος Αναστάσιος ο Σιναίτης: «Μόνον εάν θέλεις, άνθρωπε, μπορείς να γίνεις άξιος». Και θέλοντας να δείξει ποιες είναι οι δυσκολίες γι’ αυτή την προετοιμασία, λέγει: «Γνώριζε πως είσαι αμαρτωλός, εγκατάλειψε την αμαρτία, διώξε την οργή και την πονηρία, δείξε έργα της μετανοίας, απόκτησε την καθαρότητα, την πραότητα και ταπείνωση, δώσε ελεημοσύνη στους πτωχούς και στους ξένους από τους καρπούς της δικαιοσύνης και προσευχήσου στον Θεό με συντριμμένη ψυχή και έτσι θα είσαι πλέον άξιος για το Μυστήριο».
Πόση αγάπη και στοργή εκφράζεται σ’ αυτό το Μυστήριο εκ μέρους του Θεού! Λόγω της μεγίστης αγάπης Του που έχει προς τον άνθρωπο, ευδόκησε να επιτρέπει σ’ εμάς να Τον τρώγωμεν και να Τον πίνωμεν. Πράγματι ο καλός μας και μεγάλος Ποιμήν δεν έχει άλλον όμοιον Του στους οικτιρμούς και το έλεος σ’ αυτό το ανθρώπινο γένος. Διότι κανείς ποιμήν, όσο καλός και να είναι και όσο πολύ ν’ αγαπά τα πρόβατα του, ποτέ δεν ακούστηκε ότι τα έθρεψε αυτά με την σάρκα του σώματος του και τα πότισε με το αίμα του. Πολλές είναι οι περιπτώσεις που γονείς δίνουν τα παιδιά των, μετά την γέννηση των, σε άλλους να τα θρέψουν και μεγαλώσουν. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τον Χριστό, ο οποίος μας τρέφει σ’ όλη μας την ζωή με το σώμα Του.
Στην συνέχεια θα μιλήσουμε για την έξης τακτική του διαβόλου. Μερικούς τους εξαπατά με κάποια υποκριτική ευλάβεια και ταπείνωση , ότι δεν είναι άξιοι να λαμβάνουν τα Πανάχραντα Μυστήρια. Και με αυτή την φαινομενική ευλάβεια τους ρίχνει ο πονηρός στην ακηδία, στην αδιαφορία και αναισθησία και έτσι χάνουν την μεγίστη ωφέλεια, την οποία θα κέρδιζαν, εάν κοινωνούσαν με ειλικρινή ευλάβεια τα Θεία Μυστήρια... Άλλους τους κάνει να αναβάλουν τον χρόνο της Κοινωνίας από το ένα διάστημα στο άλλο και από την μία νηστεία στην άλλη και έτσι τους απομακρύνει περισσότερο από την Μετάληψη των Θείων Μυστηρίων. Το αποτέλεσμα είναι να μη προοδεύουν σχεδόν καθόλου στην οδό της εργασίας των θείων εντολών. Και πώς αυτοί θα μπορέσουν να ενωθούν με τον Πλάστη των, που τους λέγει: «Μείνατε εν εμοί καγώ εν υμίν... ότι άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν»; (Ίωάν. 13,5-6). Άλλους πάλι ούτε στα γεράματα των, ούτε στις βαρειές και θανατηφόρες ασθένειες δεν τους αφήνει να ενωθούν με τον Χριστό. Γι’ αυτό μία καλή φροντίδα που πρέπει να έχουμε εμείς οι χριστιανοί για τους οικείους και συγγενείς μας είναι, όταν κάποιος αρρωστήσει, να καλούμε αμέσως τον Πνευματικό και να συμβουλεύουμε τον ασθενή να εξομολογηθεί όλες τις αμαρτίες του. Και αφού γίνει αυτό και τον θεωρήσει ο ιερεύς ως κατάλληλον για την Θεία Κοινωνία, κατόπιν να τον κοινωνήσει. Εάν όμως η κατάσταση του είναι πολύ σοβαρά και πρόκειται να πεθάνει, ο ιερεύς πρέπει να τον κοινωνήσει απαραιτήτως, διότι τότε ο ιερεύς έχει την άδεια να λύνει και να συγχωρεί αμαρτήματα, να κοινωνεί τον ετοιμοθάνατο ακόμη και όταν έχει θανάσιμα αμαρτήματα που κανονικά απαγορεύουν την Θεία Κοινωνία. Στην περίπτωση αυτή μπορεί να γίνει δεκτός από τον Κύριο, όπως ο ληστής επί του σταυρού. Εάν όμως με την ευλογία του Θεού, μετά την Μετάληψη των Θείων Δώρων, γίνει υγιής, τότε να παραμείνει στον κανόνα της μετανοίας που του είχε επιβληθεί μέχρις ότου τον τελειώσει.
Άκουσα ακόμη από το στόμα μερικών χριστιανών και άλλες συμβουλές που ο πονηρός τους ψιθυρίζει στα αυτιά των: «Μη καλείς τον παπά, εάν κάποιος είναι ασθενής, διότι εάν έλθει εκείνος τότε θα αποθάνη ο ασθενής. Άφησε, εάν υπάρξει μεγάλη ανάγκη θα τον καλέσουμε». Αλλά αλλοίμονο! Τι μεγάλη απάτη του διαβόλου είναι αυτή η συμβουλή με την οποία μερικοί αγωνίζονται να μη φέρουν τον ασθενή αδελφό τους, όντας στο κρεβάτι του θανάτου, να πλησιάσει τα Άχραντα Μυστήρια! Πολλοί ακούγοντας αυτές τις προτροπές του πονηρού οδηγηθήκαν στα αιώνια βάσανα, διότι τους άρπαξε ο θάνατος τότε, όταν τον έστειλε ο Θεός και όχι όταν ήθελαν αυτοί να έλθει. Πολλούς απομακρυσμένους από την αλήθεια τους συμβουλεύει ο σατανάς ότι η ευτυχία και αγιότης εξαρτάται από την όσο το δυνατόν συχνή Θεία Κοινωνία, χωρίς την πρέπουσα προετοιμασία, όπως αναφέρθηκε παραπάνω. Αυτοί όντως πλανεμένοι από τον διάβολο κατά τρόπο αξιολύπητο, ξέχασαν τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, που λέγει: «Δοκιμαζέτω δε άνθρωπος εαυτόν, και ούτως εκ του ποτηρίου πινέτω, ο γάρ εσθίων και πίνων αναξίως κρίμα εαυτώ εσθίει και πίνει, μη διακρίνων το σώμα του Κυρίου» (Α' 11, 28-29). Εάν μερικοί ξέχασαν και περιφρόνησαν αυτά τα λόγια, ας προσέξουν και ας φοβηθούν από τα εξής λόγια του ιδίου Αποστόλου «Αθετήσας τις νόμον Μωϋσέως χωρίς οικτιρμών επί δυσίν ή τρυσί μάρτυσι αποθνήσκει, πόσω δοκείτε χείρονος αξιωθήσεται τιμωρίας ο τον Υιόν του Θεού καταπατήσας και το αίμα της διαθήκης κοινόν ηγησάμενος, εν ω ηγιάσθη και το Πνεύμα της χάριτος ενυβρίσας» (Έβρ. 10, 28-29).
Με ποιόν τρόπο πέφτει κανείς σ’ αυτή την τιμωρία, της καταπατήσεως του Υιού του Θεού, μας διδάσκει ο ιερός Χρυσόστομος, ο οποίος λέγει: «Όταν συ κοινωνείς Αυτόν στο Άγιο Μυστήριο και κάνεις αμαρτία, λέγε μου: Δεν τον κατεπάτησες; Δεν τον χλεύασες; Καθώς εμείς δεν έχουμε καμμία συναίσθηση και συντριβή γι’ αυτά που καταπατούμε, έτσι και αυτοί που σφάλουν, δεν έχουν καμμία συναίσθηση και φόβο για τον Χριστό». Κανείς λοιπόν, να μη πλησιάζει τα Άγια Μυστήρια χωρίς την πρέπουσα ευλάβεια και προετοιμασία, ούτε πάλι, λόγω οκνηρίας και απελπισίας, να απομακρύνεται περισσότερο απ’ αυτά. Οι Άγιοι Πατέρες σε κάθε έργο λέγουν ότι τα άκρα είναι του διαβόλου, ενώ η μέση και βασιλική οδός που βάδισαν και οι Άγιοι, είναι του Χριστού.
Αλλά μπορεί κάποιος να μας ερωτήσει, ποια είναι η μέση και βασιλική οδός; Θα απαντήσουμε σ’ αυτούς: Η Μετάληψη των Θείων Μυστηρίων είναι στενά συνδεδεμένη με την εξομολόγηση. Αυτή πρέπει να γίνεται, τουλάχιστον για τους λαϊκούς τέσσαρες φορές τον χρόνο, κατά την περίοδο των μεγάλων νηστειών. Η συχνή ή αραιή συμμετοχή περαιτέρω στα Θεία Μυστήρια επαφίεται περισσότερο στην κρίσι του Πνευματικού, ο οποίος μπορεί με διάκριση να χρησιμοποιεί την ακρίβεια και οικονομία των ιερών Κανόνων και γνωρίζει την πρόοδο κάθε μιας ψυχής στην μετάνοια.
Ένα πράγμα όμως ας έχουν υπ’ όψιν των, όσοι επιθυμούν να κοινωνούν συχνότερα: Αυτό το οποίον επιθυμούν είναι «Τα Άγια τοις αγίοις» και ας ακούσουν τι λέγει όσον αφορά αυτό ο Θείος Χρυσόστομος: «Βλέπε, ότι, όταν ο ιερεύς ή ο διάκονος λέγει: «Τα Άγια τοις αγίοις» αυτό εννοεί: εάν κάποιος δεν είναι άγιος να μη προσέρχεται. Όχι μόνο καθαρός από την αμαρτία, αλλά άγιος...». Το Σώμα και το Αίμα του Χριστού γίνονται αιτία μεγάλων βασάνων γι’ αυτούς που δεν προσέρχονται επαξίως. Ενώ οι ι. Κανόνες για το ίδιο μυστήριο λέγουν: Τα Άγια προσφέρονται στους αγίους, ενώ η αγιότης κατορθώνεται με νηστεία και προσευχή. Αμήν.
πηγή:http://www.pigizois.net