Σάββατο 29 Απριλίου 2017

H Kυριακή των Μυροφόρων, του π Χρυσοστόμου Παπαθανασίου



Τρεῖς φράσεις τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς τῆς Κυριακῆς τῶν Μυροφόρων που ακούσαμε προολίγου, τῆς τρίτης Κυριακῆς ἀπὸ τοῦ Πάσχα, τυγχάνουν ἐξόχως σημαντικὲς οἱ ὁποῖες ὑποκρύπτουν βαθύτατο θεολογικὸ περιεχόμενο  αγαπητοί εν Χριστώ Ανασταντι αδελφοί και αξίζει να εμβαθύνουμε λίγο Θεολογικά σε αυτές….
«Τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον;». Ποιός θὰ μᾶς ἀποκυλίσει τὴν μεγάλη πέτρα ἀπὸ τὴν εἴσοδο τοῦ μνημείου; Αὐτὸς ἦταν ὁ λογισμὸς τῶν Μυροφόρων γυναικῶν ποὺ εἶχαν ἀγοράσει ἀρώματα, πολύτιμα μύρα «διαγενομένου τοῦ Σαββάτου» καὶ εἶχαν ξεκινήσει «λίαν πρωί τῆς μιᾶς σαββάτων» γιὰ νὰ ἔλθουν στὸ μνημεῖο, ὅπου ἦταν ὁ τάφος τοῦ Ἰησοῦ, ὡς λέγει τὸ ἱερὸ κείμενο, «ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτόν» κατὰ τὸ ἔθος τῶν Ἰουδαίων. Ἦσαν Μαρία ἡ Μαγδαληνή, καὶ ἡ Μαρία ἡ μητέρα τοῦ Ἰακώβου καὶ ἡ Σαλώμη. Ἀναφέρει δὲ ὁ Εὐαγγελιστὴς Μάρκος ὅτι προχωροῦσαν πρὸς τὸ μνημεῖο «λίαν πρωί τῆς μιᾶς σαββάτων». Ποία εἶναι ἡ ἡμέρα αὐτή;  Εἶναι ἡ μία καὶ μοναδική. Εἶναι ἡ ἡμέρα ποὺ ἀνεστήθη ὁ Κύριος. «Λίαν πρωὶ τῆς μιᾶς σαββάτων». Ἡ ἡμέρα ἡ Κυριακή.
Γι’ αὐτὸ καθιερώθηκε νὰ εἶναι ἡ «μία», ἁγία ἡμέρα. Καὶ λέγει ὡραιότατα ὁ ὑμνογράφος καὶ τὸ ἐπαναλαμβάνουμε καὶ ἐμεῖς, «Αὕτη ἡ κλητὴ καὶ ἁγία ἡμέρα, ἡ μία τῶν Σαββάτων, ἡ βασιλὶς καὶ κυρία». Καὶ ἀπὸ τότε, μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καθιερώθηκε ἡ πρώτη αὐτὴ ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος, ἡ Κυριακή, νὰ εἶναι ἡ κατ’ ἐξοχὴν ἡμέρα τοῦ Κυρίου. Αὐτὸ σημαίνει Κυριακή, ἡμέρα τοῦ Κυρίου. Εἶναι Πάσχα, εἶναι Λαμπρή, εἶναι ἡ Ἀνάσταση! Καὶ κάθε Κυριακὴ ἑορτάζομε Πάσχα, ἑορτάζομε Ἀνάσταση. Καὶ κατ’ ἐξοχὴν μάλιστα ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεως. Γιατὶ κάθε Κυριακὴ ποὺ ἑορτάζομε τὴν Ἀνάσταση, ποὺ ἔχουμε τὴν Εὐχαριστήρια Σύναξη, ἐκεῖ  φανεροῦται ὁ Ἀναστὰς Κύριος στὴν Ἁγία Τράπεζα καὶ μεταδίδεται στοὺς πιστοὺς «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ εἰς ζωὴν αἰώνιον», εἰς Ἀνάστασιν ζωῆς. Γι’ αὐτὸ καὶ κάθε Ὀρθόδοξος πιστὸς ὀφείλει νὰ τιμᾶ δεόντως τὴν ἡμέρα αὐτή, «τὴν μίαν», τὴν πρώτη, τὴν ἡμέρα τοῦ Κυρίου, τὴν Κυριακή.
Ἂν οἱ ἄνδρες, Ἰωσὴφ ἀπὸ Ἀριμαθαίας καὶ ὁ νυκτερινὸς μαθητὴς Νικόδημος τιμίως καὶ εὐλαβῶς μὲ ἱερὸ δεός κήδευσαν τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ, οἱ Μυροφόρες, οἱ γυναῖκες αὐτές, λίαν πρωί μὲ τὰ χαράματα,  σηκώθηκαν καὶ ἦλθαν φέροντες τὰ πολύτιμα μύρα. Ἦλθαν γιὰ νὰ προσφέρουν τὰ μύρα τῆς ἀγάπης, τῆς λατρείας καὶ ἀφοσιώσεώς τους στὸν Διδάσκαλο, τὸν Κύριο. Καὶ ὁ μόνος τους λογισμὸς δὲν ἦταν ὁ φόβος, δὲν ἦταν ὁ κίνδυνος τοῦ ἀσθενικοῦ τους φύλου, ἀλλὰ ὁ μόνος τους λογισμὸς ἦταν καὶ ἡ ἀπορία τους, «τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου». Καὶ ὦ τῆς ἐκπλήξεως! Εὑρέθηκαν μπροστὰ στὸν λίθο καὶ αὐτὸς εἶχε ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν θύρα τοῦ μνημείου. Τὸ ἐμπόδιον εἶχε ἀρθεῖ. «Καὶ ἀναβλέψασαι θεωροῦσιν ὅτι ἀποκεκύλισται ὁ λίθος· ἦν γὰρ μέγας σφόδρα».
Ἐν προκειμένῳ τὸ σημαντικὸν καὶ ἀλληγορικὸν εἶναι, ὅτι γιὰ νὰ δεῖς τὸν Ἀναστάντα, νὰ βιώσεις τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀπομακρύνεις τὸν «λίθον» ποὺ βρίσκεται στὸν ἐσωτερικό σου κόσμο.
Ἂν δὲ βγάλεις τὰ λιθάρια τῆς ἀπιστίας, τῆς ἀρνήσεως, τῆς ἁμαρτίας ποὺ κλείνουν τὴν εἴσοδο, δὲν μπορεῖς νὰ καταλάβεις, μὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς πίστεως νὰ νιώσεις καὶ νὰ δεῖς τὸν Ἀναστάντα. Χρειάζεται ὁ σεισμὸς ὁ πνευματικός, χρειάζεται ἡ μεταστροφή, χρειάζεται ἡ ἀπεμπόληση τῆς ἁμαρτίας ἀπὸ τὴν καρδιά μας, ποὺ σὰν λίθος ἔρχεται καὶ κλείνει τὸ ἄνοιγμα στὸν οὐρανό. Βγάζοντας τὴν ἁμαρτία, τότε πλησιάζεις τὸ γεγονὸς τῆς σωτηρίας, τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως.

      Τὸ δεύτερο σημεῖο εἶναι ἡ παρουσία τοῦ λαμπροφορεμένου ἀγγέλου τοῦ καθημένου «ἐν τοῖς δεξιοῖς» τοῦ κενοῦ τάφου. Περιγράφει ὁ εὐαγγελιστὴς πολὺ χαρακτηριστικά: Οἱ Μυροφόρες «εἰσελθοῦσαι εἰς τὸν μνημεῖον εἶδον νεανίσκον καθήμενον ἐν τοῖς δεξιοῖς, περιβεβλημένον στολὴν λευκὴν καὶ ἐξεθαμβήθησαν». Ὁ ἄγγελος φέρει λευκή στολή, ὅλος λαμπρότητα καὶ μεγαλοπρέπεια, καὶ γιὰ πρώτη φορὰ ἀναφέρεται ἔτσι λαμπρῶς ὁ ἄγγελος λόγῳ τοῦ χαρμοσύνου γεγονότος τῆς Ἀναστάσεως, καὶ ἐκεῖνες, «ἐξεθαμβήθησαν» δηλ. παρουσίασαν μία ἔμφοβη ἔκπληξη. Πῶς νὰ μὴ γινόταν αὐτό; Διαμηνύει ὁ ἄγγελος: «Μὴ ἐκθαμβεῖσθε· Ἰησοῦν ζητεῖτε τὸν Ναζαρηνὸν τὸν ἐσταυρωμένον· ἡγέρθη, οὐκ ἔστι ὦδε· ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν». Ἡ πιὸ σπουδαία φράση, ἡ πιὸ τρανὴ εἶναι ἡ ἀγγελικὴ φωνή: «Ἠγέρθη, οὐκ ἔστι ὦδε». Ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε. Δὲν εἶναι ἐδῶ. Ἐλᾶτε νὰ δεῖτε τὸν ἄδειο, τὸν κενὸ τάφο.
Αὐτὸ τὸ «ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε», εἶναι τὸ γεγονός, τὸ κοσμοσωτήριο γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι τὸ μέγα ἱστορικὸ γεγονὸς, τὸ λαμπροφόρο. Εἶναι αὐτὸ ποὺ ψάλλει ἡ Ἐκκλησία τὴν νύκτα τῆς Ἀναστάσεως, «Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν,θανάτῳ θἀνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος»! Γιατὶ ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ νίκη κατὰ τοῦ θανάτου, ἡ κατάλυσις τοῦ Ἅδου, εἶναι ἡ νίκη κατὰ τοῦ διαβόλου, κατὰ τῆς ἁμαρτίας. Εἶναι ὁ Χριστὸς Νικητὴς τοῦ θανάτου, ὁ Θριαμβευτής!
 «Ἐκ γὰρ θανάτου πρὸς ζωὴν καὶ ἐκ γῆς πρὸς οὐρανὸν Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμᾶς διεβίβασεν» 
Ἔπειτα πολὺ ὡραῖα, ἡ βυζαντινὴ εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, δείχνει τὸν Χριστὸν νὰ κρατᾶ τὸν Ἀδὰμ ἀπὸ τὸ ἕνα χέρι καὶ τὴν Εὔα ἀπὸ τὸ ἄλλο καὶ μάλιστα ἀπὸ τοὺς καρποὺς τῶν χειρῶν καὶ νὰ ἀνεγείρει, νὰ ἀνασταίνει τὸν Ἀδὰμ παγγενῆ, τοὐτέστιν ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος, νικῶντας τὸ θάνατο καὶ τὴν ἁμαρτία.
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ μεγάλο ἐκεῖνο γεγονὸς ποὺ δημιουργεῖ τὴν καινούργια ζωή, τὴν ἀπαρχή, τὴν νέα βιοτὴ γιὰ τοὺς πιστεύοντες. Ἄλλωστε χωρὶς τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δὲν θὰ μπορεοῦσε νὰ σταθεῖ Χριστιανισμός, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ σταθεῖ ἡ πίστη μας καὶ ἡ συνέχεια τῆς πίστεώς μας, ὅλη αὐτὴ ἡ παράδοση διὰ μέσου τῶν αἰώνων. Διότι ἐὰν δὲν ὑπῆρχε ἡ Ἀνάσταση, θὰ ἦταν κενὴ ἡ πίστις καὶ κενὸ τὸ κήρυγμα ἡμῶν, ὡς τονίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. 
Αὐτὸ τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως τὸ γνωρίζουμε μέσα ἀπὸ τὰ Ἱερὰ Εὐαγγέλια ἀπὸ τὶς ἐμφανίσεις τοῦ Ἀναστάντος. Εἶναι δὲ πολὺ χαρακτηριστικὸ ὅτι τὸ ἀψευδὲς Ἱερὸ Εὐαγγέλιο βρίσκεται πάντοτε πάνω στὴν Ἁγία Τράπεζα καὶ ἀπὸ τὴ μία πλευρὰ ἔχει τὴν εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως καὶ ἀπὸ τὴν ἀλλη τῆς Σταυρώσεως, γιατὶ χωρὶς τὴν Σταύρωση, δὲν ἔχουμε Ἀνάσταση. Καὶ ἐπειδὴ ἀκριβῶς, ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἐκείνη ποὺ δίδει τὴν ἁγία Γραφή, τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο, ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἐκείνη ποὺ τὸ ἑρμηνεύει καὶ τὸ διδάσκει καὶ ἐκεῖ ἀκριβῶς ἐπάνω στὴν Ἁγία Τράπεζα τελεῖται αὐτὸ ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς μᾶς παρέδωκε. Νὰ τελοῦμε, τὴν θεία Εὐχαριστία. Καὶ θεία Εὐχαριστία εἶναι Σταυρὸς καὶ Ἀνάσταση. Κάθε φορὰ ποὺ τελεῖται ἡ Θεία Λειτουργία πιστοποιεῖται καὶ βεβαιώνεται αὐτὸ τοῦτο τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως. Καὶ ἔπειτα κάθε φορὰ ποὺ μετέχουμε στὴ Θεία Εὐχαριστία, μετέχουμε στὸ Ποτήριον τῆς Ζωῆς, στὸ καινὸν πόμα καὶ βιώνουμε Ἀνάσταση, Πάσχα ζωῆς αἰωνίου.
    Ἡ τρίτη φράση ποὺ ἀκούστηκε ἐκεῖ στὸν κενὸ Τάφο, ἔχει καὶ αὐτὴ τὴν ἀξία της· εἶπε ὁ ἄγγελος: «Ἀλλ’ ὑπάγετε εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ καὶ τῷ Πέτρῳ ὅτι προάγει ὑμᾶς εἰς τὴν Γαλιλαίαν· ἐκεῖ αὐτὸν ὄψεσθε, καθὼς εἶπεν ὑμῖν». Μιλᾶ ὁ λαμπροφορεμένος ἄγγελος καὶ προτρέπει ὅτι ὁ Ἀναστὰς Κύριος «προάγει ὑμᾶς εἰς τὴν Γαλιλαίαν», πηγαίνει προτύτερα ἀπὸ ἐσᾶς στὴ Γαλιλαία. Γιατὶ ἄραγε στὴ Γαλιλαία; Ἐπειδὴ ἀκριβῶς στὴ Γαλιλαία δέχθηκαν οἱ μαθητὲς τὴν πρώτη τους κλήση, ἐκεῖ τοὺς ἔγινε ἡ θεία πρόσκληση νὰ Τὸν ἀκολουθήσουν καὶ νὰ καταστοῦν μαθητές Του. Θέλει ὁ Χριστὸς νὰ τοὺς ὑπενθυμίσει αὐτὴ τὴν πρώτη κλήση, θέλει νὰ τοὺς φέρει σὲ ἱερὰ συγκίνηση καὶ μυσταγωγία. 
Ἔτσι ὁ ἀναστὰς Κύριος μᾶς προσκαλεῖ νὰ τὸν ξανασυναντήσουμε στὴ Γαλιλαία τῆς ψυχῆς μας. Γιατὶ στὴ ζωὴ τοῦ καθενὸς ὑπάρχει μία Γαλιλαία μέσα του. Ἡ Γαλιλαία πάντως μᾶς καλεῖ νὰ ἀνανεώσουμε τὴν προσωπική μας σχέση καὶ μετοχὴ μαζί Του. Μᾶς καλεῖ νὰ ἀνανεώσουμε τὴν θέρμη τῶν πρώτων ἡμερῶν τῆς γνωριμίας μαζί Του. Ὁ Κύριος μᾶς περιμένει. Ἐκεῖ στὴν πνευματικὴ Γαλιλαία. Περιμένει κάθε ψυχή. Εἶναι ὁ Ἀναστὰς Κύριος μιᾶς καινούργιας ζωῆς. Ἡ ἀπαρχὴ τῆς αἰωνίου ζωῆς.-

Τετάρτη 26 Απριλίου 2017

Ενορίες - Ιερές Μονές στην Αρχιερατική Περιφέρεια Μακρυνείας



Στην Αρχιερατική Περιφέρεια Μακρυνείας της καθ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας ανήκουν οι κάτωθι Ενορίες στα κατα τόπους Δημοτικά Διαμερίσματα:

ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΥ


Ιερός Ναός Αποστόλου Φιλίππου Γραμματικούς με εξωκλήσια : Ιερός Ναός Αγίων Θεοδώρων - κοιμητήριο, Ιερός Ναός Υψώσεως Τιμίου Σταυρού, Ιερός Ναός Αγίου Πνεύματος, Ιερός Ναός Αγίου Χαραλάμπους, Ιερός Ναός Ζωοδόχου Πηγής
Εορτάζει ο κεντρικός Ιερός Ναός στις 14 Νεοεμβρίου
Εφημέριος : π ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ


ΜΑΤΑΡΑΓΚΑ  
Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου Ματαράγκας με εξωκλήσια: Ιερός Ναός Αγίου Λαζάρου-κοιμητήριο, Ιερός Ναός Αγίου Αθανασίου, Ιερός Ναός Κοιμήσ Θεοτόκου, Ιερός Ναός Αγίας Μαρίνας, Ιερός Ναός Αγίων Κων/νου και Ελένης, Ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου και Ιερός Ναός Προφήτου Ηλιού. 
Εορτάζει ο κεντρικός Ιερός Ναός στις 23 Απριλίου
Εφημέριοι: π ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
                   π. ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΣΑΛΑΠΠΑΣ


ΠΑΠΑΔΑΤΕΣ 
Ιερός Ναός Αγίων Κων/νου και Ελένης Παπαδατών με εξωκλήσια: Ιερός Ναός Αγίας Τριάδος, Ιερός Ναός Αγίου Ανδρέου, Ιερός Ναός Αγίου Νεκταρίου, Ιερός Ναός Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, Ιερός Ναός Αποστόλου Θωμά, Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου, Ιερός Ναός Γενεθλίου του Προδρόμου-κοιμητήριο, Ιερός Ναός Κοιμήσεως Θοτόκου. 
Εορτάζει ο κεντρικός Ιερός Ναός στις 21 Μαίου
Εφημέριος: π ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΥΖΗΘΡΑΣ


 ΓΑΒΑΛΟΥ
Ιερός Ναός Αγίας Φωτεινής Γαβαλούς με εξωκλήσια: Ιερός Ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου, Ιερός Ναός Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, Ιερός Ναός Αγίας Παρασκευής, Ιερός Ναός Αγίου Χαραλάμπους, Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου, Ιερός Ναός Ζωοδόχου Πηγής (Κελί) , Ιερός Ναός Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, Ιερός Ναός Αγάς Σοφίας-κοιμητήριο. 
Εορτάζει ο κεντρικός Ιερός Ναός στις  26 Φεβρουαρίου και την Ε Κυριακή από το Πάσχα, την Κυριακή της Σαμαρείτιδος
Εφημέριος: π. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΑΓΓΕΛΗΣ

 ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ
Ιερός Ναός Αγίου Ανδρέα, Αγίου Ανδρέα Μακρυνείας με εξωκλήσια: Ιερός Ναός Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, Ιερός Ναός Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου, Ιερός Ναός Αγίας Παρασκευής, Ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου, Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου, Ιερός Ναός Αγίας Τριάδος, Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου, Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Εορτάζει ο κεντρικός Ιερός Ναός στις 30 Νοεμβρίου
Εφημέριος:π ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΤΣΟΥΠΗΣ
ΔΑΦΝΙΑΣ
Ιερός Ναός Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου Δαφνιά Μακρυνείας με εξωκλήσια: Ιερός Ναός Αναλήψεως του Κυρίου, Ιερός Ναός Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Εορτάζει ο κεντρικός Ιερός Ναός στις 29 Αυγούστου
Εφημέριος: π ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΓΙΑΣ


ΚΑΤΩ ΖΕΥΓΑΡΑΚΙ
Ιερός Ναός Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου Κάτω Ζευγαρακίου με εξωκλήσια : Ιερός Ναός Αγίου Αλεξάνδρου, Ιερός Ναός Αποδ Κοιμήσεως της Θεοτόκου, Ιερός Ναός Αγίας Παρασκευής, Ιερός Ναός Αγίου Λαζάρου-κοιμητήριο, Iερός Ναός Αγίου Ραφαήλ του Ιθακησίου και Οσίου Παταπίου. 
Εορτάζει ο κεντρικός Ιερός Ναός στις 30 Ιουνίου 
Εφημέριος: π. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΧΡΟΝΗΣ


ΜΕΣΑΡΙΣΤΑ
Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου Μεσαρίστης με εξωκλήσια: Ιερός Ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου, Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου, Ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου, Ιερός Ναός Αγίας Παρασκευής, Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου, Ιερός Ναός Αγίου Παντελεήμωνος, 
Εορτάζει ο κεντρικός Ιερός Ναός στις  20 Μαίου και στις 6 Δεκεμβρίου
Εφημέριος: π. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΑΤΤΗΣ



ΚΑΤΩ ΚΕΡΑΣΟΒΟ
Ιερός Ναός Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου Κάτω Κερασοβου με εξωκλήσια: Ιερός Ναός Προφήτου Ηλίου
 Εορτάζει ο κεντρικός Ιερός Ναός στις 13 Νοεμβρίου
Εφημέριος: π. ΗΛΙΑΣ ΜΑΝΔΡΟΥΚΑΣ

ΑΝΩ ΖΕΥΓΑΡΑΚΙ
Ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου Άνω Ζευγαρακίου με εξωκλήσια Ιερός Ναός Αγίας Τριάδος και Ιερός Ναός Προφήτου Ηλία. 
Εορτάζει ο κεντρικός Ιερός Ναός στις 26 Οκτωβρίου
Εφημέριος: π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΒΑΦΕΙΑΔΗΣ


ΤΡΙΧΩΝΙΟ
Ιερός Ναός Αγίας Παρασκευής Τριχωνίου με εξωκλήσι τον Ιερό Ναό Αγιας Τριάδος-Κοιμητήριο.
 Εορτάζει ο κεντρικός Ιερός Ναός στις  26 Ιουλίου
Εφημέριος: π ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΨΑΡΡΑΣ

ΚΑΨΟΡΑΧΗ - ΠΑΛΑΙΟΧΩΡΙ

Ιερός Ναός Αποστόλου Μάρκου Καψοράχης με εξωκλήσια: Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου, Ιερός Ναός Αγίου Θεοδώρου, Ιερός Ναός Αγίων Αποστόλων, Ιερός Ναός Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, Ιερός Ναός Αγίας Αικατερίνης. 
Εορτάζει ο κεντρικός Ιερός Ναός στις  25 Απριλίου
Εφημέριος: π. ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΚΑΤΩ ΜΑΚΡΥΝΟΥ
Ιερός Ναός Αποστόλου Λουκά Κάτω Μακρυνούς με εξωκλήσια: Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου, Ιερός Ναός Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου και Ιερός Ναός Συνάξεως της Υπεραγίας Θεοτόκου-κοιμητήριο
Εορτάζει ο κεντρικός Ιερός Ναός στις  18 Οκτωβρίου
Εφημέριος; π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΜΠΟΥΡΔΟΥΝΗΣ


ΛΙΘΟΒΟΥΝΙ - ΑΚΡΕΣ

Ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου Ακρων Μακρυνείας με εξωκλήσια : Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου, Ιερός Ναός Προφήτου Ηλιού, Ιερός Ναός Αγίας Βαρβάρας. 
Εορτάζει ο κεντρικός Ιερός Ναός στις  26 Οκτωβρίου
Εφημέριος: π. ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΓΙΑΣ

Επίσης στην Αρχιερατική Περιφέρεια Μακρυνείας ανήκουν και οι κάτωθι Ενοριακοί Ιεροί Ναοί: 

  • Ιερός Ναός Αγίων Κων/νου και Ελένης Κουρτελέικων Μακρυνείας με εξωκλήσι του Αγίου Σπυρίδωνος. Εορτάζει ο κεντρικός Ιερός Ναός στις  21 Μαίου  Εφημέριος ο Αρχιερατικός Επίτροπος Μακρυνείας
  • Ιερός Ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου Άνω Κερασόβου με εξωκλήσια: Ιερός Ναός Γενεθλίου της Υπεραγίας Θεοτόκου, Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου, Ιερός Ναός Προφήτου Ηλιού, Ιερός Ναός Αγίας Παρασκευής. Εορτάζει ο κεντρικός Ιερός Ναός στις 15 Αυγούστου και Εφημέριος ο π ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΑΚΡΥΠΟΥΛΙΑΣ 
  • Ιερός Ναός Αγίου Αθανασίου Άνω Μακρυνούς με εξωκλήσια: Ιερός Ναός Γενεθλίου του Προδρόμου, Ιερός Ναός Πέτρου και Παύλου των Αποστόλων, Ιερός Ναός Ζωοδόχου Πηγής, Ιερός Ναός Αγίου Ιωάννου του θεολόγου, Ιερός Ναός Παναγίας Προυσιωτίσσης, Ιερός Ναός Προφήτου Ηλιού, Ιερός Ναός Αγίας Παρασκευής, Ιερός Ναός Αγίου Νεκταρίου, Ιερός Ναός Αγίας Βαρβάρας, Ιερός Ναός Αποστόλου Θωμά. Εορτάζει ο κεντρικός Ιερός Ναός στις  18 Ιανουαρίου και Εφημέριος ο π. ΚΩΝ/ΝΟΣ ΜΑΣΤΡΟΓΙΑΝΝΗΣ
  • Ιερός Ναός  Αγίου Νικολάου Ποταμούλας με εξωκλήσια: Ιερός Ναός Αγίας Παρασκευής, Ιερός Ναός Ζωοδόχου Πηγής, Ιερός Ναός Αναλήψεως του Κυρίου, Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου, Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου και εξυπηρετείτε από τον π . ΕΥΑΓΓΕΛΟ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΓΕΝΕΘΛΙΟΥ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
 ΚΑΤΕΡΙΝΟΥΣ

Η ιστορική Μονή Παναγίας της Κατερινούς βρίσκεται στα νότια της λίμνης Τριχωνίδας, σε πυκνόφυτη περιοχή, και στη βόρεια πλαγιά του όρους Αρακύνθου (ή Ζυγού), τρία χιλιόμετρα πάνω από το χωριό Γαβαλού Μακρυνείας, του Δήμου Αγρινίου. Η προσωνυμία «Κατερινού» πιθανότατα δηλώνει τοπωνύμιο. Τοπική παράδοση αναφέρει ότι κάποια βοσκοπούλα με το όνομα Κατερίνα έβλεπε παράδοξο φως και άκουσε ουράνια φωνή, που την καθοδήγησε να βρει εικόνα της Παναγίας στο σημείο που φεγγοβολούσε το θείο φως. Η Κατερίνα έλαβε την παραγγελία από την Παναγία να κτίσει εικονοστάσι στο σημείο εκείνο, για να προσεύχονται οι περαστικοί και να αγιάζονται. Στην ουράνια αυτή αποκάλυψη, στηρίζεται η ίδρυση αργότερα του μοναστηριού της Παναγίας της Κατερινούς, ιστορία γνωστή και από άλλα μοναστήρια της Παναγίας, τα οποία δημιουργήθηκαν με παρόμοιο τρόπο (όπως η Παναγία Προυσού, η Παναγία Τατάρνας, η Μονή Σπηλαίου, η Παναγία Τρυπητή Αιγίου…).


Για τους πρώτους αιώνες του μοναστηριού δεν υπάρχουν πληροφορίες. Το μοναστήρι που σώζεται σήμερα έχει διώροφα κελιά, τα οποία είναι χτισμένα στη βορειοδυτική πλευρά σχηματίζοντας καμαροσκέπαστη στοά στο ισόγειο, νοτιοανατολικά προς το μέρος της αυλής. Στο μέσον της δυτικής πλευράς, υπάρχει υπεραιωνόβιος πλάτανος και δύο πηγές με τρεχούμενο νερό. Στο κέντρο της αυλής, βρίσκεται το καθολικό της Μονής. Το 1972 επί μακαριστού Μητροπολίτου Θεοκλήτου έγινε γενική ανακαίνιση της Μονής. Στην πρόσοψη του Μοναστηριού, υπάρχει εντοιχισμένη αναμνηστική μαρμάρινη πλάκα που γράφει: «Η κατερειπωθείσα Ιερά Μονή Κατερινούς ανεστηλώθη και ηλεκτροδοτήθη υπό του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.κ. Θεοκλήτου, σωτηρίω έτει 1972-73». Το 1979 ο παλαιός ναός κατεδαφίστηκε και στη θέση της χτίστηκε η σημερινή τρίκλιτη τσιμεντένια βασιλική, με υπερυψωμένο το κεντρικό κλίτος.




Στα ιερά κειμήλια της Μονής, συγκαταλέγονται ένας σταυρός Αγιάσματος, ένα Ευαγγέλιο, μία λειψανοθήκη με τα τίμια λείψανα επτά Αγίων: Πολυκάρπου, Χαραλάμπους, Αθανασίου, Τρύφωνος, Ακακίου, Θεοδώρου Στρατηλάτου, Αναργύρων. Η Ιερά Μονή διέθετε πλούσια για την εποχή εκείνη βιβλιοθήκη. Ανάμεσα στα βιβλία αναφέρεται Ευαγγέλιο του 1686, που εκδόθηκε από τον Νικ. Γλυκύ στη Βενετία, αφιερωμένο στο Μητροπολίτη Φιλαδελφείας Μελέτιο Τυπάλδο. Επίσης βιβλίο επιγραφόμενο «Μέλισσα», που τυπώθηκε από τον ίδιο στη Βενετία το 1680. Στα περιθώρια του βιβλίου αυτού, βρέθηκαν από τον αρχιμ. Σωφρόνιο Παπακυριακού ενθυμήσεις του 1725, που έγραψε ο Επίσκοπος Ησαΐας.
Η Ιερά Μονή Κατερινούς διά μέσω των αιώνων υπήρξε πνευματική εστία, εθνική, κοινωνική και μορφωτική. Ανέπτυξε πλούσια πνευματική, επαναστατική, οικονομική και φιλανθρωπική δραστηριότητα. Σε καιρούς εσχάτης πενίας και δυστυχίας, στήριζε ανθρώπους αδικημένους και κατατρεγμένους, έτρεφε  πεινασμένους, περιέθαλπε λαβωμένους, πρόσφερε λόγο παραμυθίας σε κάθε προσερχόμενο πιστό. Σήμερα Καθηγουμένη της Ιεράς Μονής είναι η γερόντισσα Μαριάμ
Περισσότερα στην Ιστοσελίδα της Ιεράς Μονής και στο συνδεσμο:
https://impanagiaskaterinous.blogspot.gr/


Ο Πρωτοσύγκελος της Μητροπόλεώς μας π. Επιφάνιος Καραγεώργος στον κατάλογο προς Αρχιερατεία εκλογίμων αρχιμανδριτών


Στον κατάλογο των προς αρχιερατείαν εκλόγιμων αρχιμανδριτών προστέθηκαν νέα ονόματα, όπως έγινε γνωστό από την Ιερά Σύνοδο.
Όπως ανακοινώθηκε, πρόκειται για 36 κληρικούς, οι οποίοι έχουν, εκτός των τυπικών προσόντων, και σημαντική δράση. 
Ποιοι είναι:
1. Αρχιμανδρίτης Χριστοφόρος Αγγελόπουλος της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης. 
2. Αρχιμανδρίτης Θεωνάς Αθανασιάδης της Ιεράς Μητροπόλεως Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας. 
3. Αρχιμανδρίτης Αλέξιος Αλεξόπουλος της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος και Αλμυρού. 
4. Αρχιμανδρίτης Παρθένιος Ασημίδης της Ιεράς Μητροπόλεως Σιδηροκάστρου.
5. Αρχιμανδρίτης Συμεών Βολιώτης της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών. 
6. Αρχιμανδρίτης Βαρνάβας Γιάγκου της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης.
7. Αρχιμανδρίτης Φιλόθεος Δέδες της Ιεράς Μητροπόλεως Ιωαννίνων. 
8. Αρχιμανδρίτης Δημήτριος Καββαδίας της Ιεράς Μητροπόλεως Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης. 
9. Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Καλαθάς της Ιεράς Μητροπόλεως Ιλίου, Αχαρνών και Πετρουπόλεως. 
10. Αρχιμανδρίτης Πολύκαρπος Κάντας της Ιεράς Μητροπόλεως Ζιχνών και Νευροκοπίου
11. Αρχιμανδρίτης Επιφάνιος Καραγεώργος της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Εγεννήθη εις Αγρίνιον το έτος 1971. Τυγχάνει πτυχιούχος της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών από του έτους 2011. Εχειροτονήθη πρεσβύτερος το 1999 και από της χειροτονίας του υπηρετεί ανελλιπώς ως εφημέριος εις την Ιερά Μητρόπολιν Αιτωλίας και Ακαρνανίας, τη δε 14η/12/2012 διωρίσθη πρωτοσύγκελλος της αυτής Ιεράς Μητροπόλεως.
12. Αρχιμανδρίτης Νικόδημος Κάστιζας της Ιεράς Μητροπόλεως Θηβών και Λεβαδείας. 
13. Αρχιμανδρίτης Άνθιμος Κορομηλάς της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης. 
14. Αρχιμανδρίτης Ιωαννίκιος Κουλιανόπουλος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών.
15. Αρχιμανδρίτης Άνθιμος Κωνσταντόπουλος της Ιεράς Μητροπόλεως Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας. 
16. Αρχιμανδρίτης Θεόφιλος Μαντζαβράκος της Ιεράς Μητροπόλεως Μονεμβασίας και Σπάρτης. 
17. Αρχιμανδρίτης Αντώνιος Πακαλίδης της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης
18. Αρχιμανδρίτης Βασίλειος Παλιούρας της Ιεράς Μητροπόλεως Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας. 
19. Αρχιμανδρίτης Βενέδικτος Παπαδόπουλος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών. 
20. Αρχιμανδρίτης Παντελεήμων Παπασυννεφάκης της Ιεράς Μητροπόλεως Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας. 
21. Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Πάτρας της Ιεράς Μητροπόλεως Νικαίας. 
22. Αρχιμανδρίτης Σιλουανός Πεπονάκης της Ιεράς Μητροπόλεως Θηβών και Λεβαδείας. 
23. Αρχιμανδρίτης Νικόλαος Πουλάδας της Ιεράς Μητροπόλεως Νέας Σμύρνης. 
24. Αρχιμανδρίτης Κυπριανός Τσεβάς της Ιεράς Μητροπόλεως Μεγάρων και Σαλαμίνος.
25. Αρχιμανδρίτης Νεκτάριος Τσεκούρας της Ιεράς Μητροπόλεως Θηβών και Λεβαδείας
26. Αρχιμανδρίτης Παντελεήμων Τσορμπατζόγλου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών. 
27. Αρχιμανδρίτης Επιφάνιος Χατζηγιάγκου της Ιεράς Μητροπόλεως Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας. 
28. Αρχιμανδρίτης Κύριλλος Αλεξάκης της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς. 
29. Αρχιμανδρίτης Γεράσιμος Βλατίτσης της Ιεράς Μητροπόλεως Δράμας. 
30. Αρχιμανδρίτης Καλλίνικος Δοράκης της Ιεράς Μητροπόλεως Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας. 
31. Αρχιμανδρίτης Λούππος Κουκουρίκος της Ιεράς Μητροπόλεως Καστορίας
32. Αρχιμανδρίτης Σπυρίδων Μπουργιώτης της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών.
33. Αρχιμανδρίτης Φιλόθεος Νικολάκης της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών.
34. Αρχιμανδρίτης Θεοδόσιος Οικονομίδης της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών.
35. Αρχιμανδρίτης Δαυίδ Παλούκας της Ιεράς Μητροπόλεως Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης. 
36. Αρχιμανδρίτης Θεόφιλος Προυσαλίδης της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς. 

Τρίτη 25 Απριλίου 2017

Εορτάζει το χωριό Ανω Μακρυνού Μακρυνείας τον Αγιο Αθανάσιο


Εορτάζει ο Ιερός Ναός Αγίου Αθανασίου άνω Μακρυνούς την προσεχή Τρίτη 2 Μαΐου 2017 επί τη εορτή της Ανακομιδής των Ιερών Λειψάνων του εν Αγίοις Πατρός ημών Αθανασίου Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας. 
     Αφ΄ εσπέρας Δευτέρας το απόγευμα και ώρα 18:00 μμ θα τελεσθεί ο Μέγας Εσπερινός και το πρωί της Τρίτης θα τελεσθεί πανηγυρική Θεία Λειτουργία μετά Θείου Κηρύγματος

Εορτή του Αγίου ενδόξου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Μαρκου στην Καψοράχη Μακρυνείας

     Εορτάστηκε χθες 24 Απριλίου και σήμερα Τρίτη 25 Απριλίου 2017 στο χωριό Καψοράχη Μακρυνείας η μνήμη του Αγίου ενδόξου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Μάρκου στον ομώνυμο πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό. 
    Την Θεία Λειτουργία τέλεσε ο Αρχιερατικός Επίτροπος Μακρυνείας και Εφημέριος του Ιερού Ναού Αποστόλου Φιλίππου Γραμματικούς π Σπυρίδων Ιωάννου ο οποίος και κήρυξε το θείο Λόγο και έλαβαν επίσης μέρος ο Αιδεσιμότατος π Κων/νος Μαστρογιάννης Εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίου Αθανασίου Άνω Μακρυνούς Μακρυνείας, ο αιδεσιμότατος π Ασημάκης Μπέσσας Εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίου Ιωάννου Παμφίου και ο οικείος Εφημέριος π Χρήστος Σπυρόπουλος. Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας έγινε η ευλόγησις των άρτων και η διανομή τους στο εκκλησίασμα
    Το Ιερό Αναλόγιο πλαισιώθηκε από τον γυναικείο χορό της σεβασμίας και Ιεράς Μονής Παναγίας Κατερινούς Μακρυνείας υπό την επίβλεψη της γερόντισσας Μαριάμ. Να ευχηθούμε σε όλους έτη πολλά, ευλογημένα και αγιασμένα.





Δευτέρα 17 Απριλίου 2017

Εορτάζει το εξωκκλήσι της Ζωοδόχου Πηγής στην Ενορία μας


Την Παρασκευή της Διακαινησίμου εβδομάδος, εορτάζει και πανηγυρίζει ο ιστορικός Ιερός Ναός της Ζωοδόχου Πηγής Γραμματικούς.

Το πρόγραμμα της εορτής έχει ως εξής.
  • Αφ εσπέρας της εορτής, Πέμπτης  και περί ώραν 19:00μμ Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός μετ Αρτοκλασίας & θείου Κηρύγματος
  •  Το πρωί της εορτής περί ώραν 07:30 πμ η ακολουθία τόυ Όρθρου και Θεία Λειτουργία μετά θείου Κηρύγματος.

Προσκαλούνται άπαντες οι ευσεβείς Χριστιανοί!!!






Ποιμαντορική Εγκύκλιος Πάσχα 2017


Κ Ο Σ Μ Α Σ
Ο ΧΑΡΙΤΙ ΘΕΟΥ
ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ

Πρός  τόν ἱερόν κλῆρον, τίς μοναστικές ἀδελφότητες καί τόν εὐσεβῆ λαό τῆς  καθ’  ἡμᾶς  θεοσώστου Ἱερᾶς  Μητροπόλεως

«Δεῦτε  λάβετε  φῶς,  ἐκ  τοῦ  ἀνεσπέρου  φωτός»!
Αγαπητοί πατέρες και αδελφοί,

Ζήσαμε κι εφέτος, χάριτι Θεού, την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα. Αντικρύσαμε τον Κύριό μας αιμόφυρτο επί του Σταυρού, με τα καρφιά στα άχραντα χέρια και πόδια Του. Είδαμε κεντημένη την αγία Του πλευρά από την λόγχη του Κεντηρίωνος και το πρόσωπό Του, όπως προείπε ο προφήτης Ησαΐας, «άτιμον και εκλείπον παρά πάντας τους υιούς των ανθρώπων … μη έχων κάλλος, ουδέ δόξαν» (Ησαΐας νγ’, 3).
Σήμερα, ζούμε το Άγιον Πάσχα. Το Πάσχα το καινόν, το μέγα, το ιερόν, το άγιον, το μυστικόν, το πανσεβάσμιον, το άμωμον Πάσχα. Ζούμε το Πάσχα του Αναστάντος Χριστού,  το Πάσχα των Ορθοδόξων Χριστιανών.
Σήμερα, βλέπουμε τον Χριστό μας, ως νυμφίον εστολισμένον με το υπέρλαμπρο φως της Αναστάσεως, να εξέρχεται από τον σκοτεινό τάφο ως από νυμφική παστάδα και να λάμπη υπέρ τον ήλιον. Λάμπουν όλα σήμερα, αγαπητοί. Λάμπει ο ουρανός, λάμπει η γη, λάμπουν τα καταχθόνια. Και η μητέρα μας Εκκλησία, μας καλεί, μας παρακαλεί, μας ικετεύει με μητρική αγάπη: «Δεύτε λάβετε φως, εκ του ανεσπέρου φωτός»! Ελάτε να πάρετε σήμερα φως, από το ανέσπερο Φως, από τον Χριστό.
Όχι μόνο να λάβουμε το υλικό φως, το άγιο φως, που μας χαρίζει ο Κύριος δια του Παναγίου Τάφου Του και του μεγάλου θαύματος, αλλά να λάβουμε το Φως το αληθινό, το πνευματικό Φως, τον Χριστό μας, στην καρδιά μας και στη ζωή μας.
Σήμερα, την ολοφώτεινη Λαμπρή, καλούμαστε να λάβουμε φως από τον Χριστό μας, διότι:
α) Μόνον ο Χριστός είναι το ανέσπερο Φως, «το φωτίζον πάντα άνθρωπον»! Ουδείς ετόλμησε ποτέ ανά τους αιώνες να διακηρύξη ότι είναι το φως. Μόνο ο Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός είπε: «Εγώ ειμί το φως του κόσμου, ο ακολουθών εμοί, ου μη περιπατήση εν τη σκοτία αλλ’ έξει το φως της ζωής» (Ιωάνν. η’, 12). Και ο ευαγγελιστής Ιωάννης γράφει στο ιερό ευαγγέλιό του: «Ην το φως το αληθινό (ο Χριστός) ο φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον» (Ιωάνν. α’, 9).
Κατά την θεία ενανθρώπησί Του, «ως νοητός ήλιος της Δικαιοσύνης» ανέτειλε εκ της Παρθένου, διέλυσε το σκότος της αγνοίας και εφώτισε την ανθρώποτητα με το φως της θεογνωσίας. Προβλέπων τον φωτισμό της εν σκότει ευρισκομένης ανθρωπότητος ο προφήτης Ησαΐας, προανήγγειλε θριαμβευτικά: «ο λαός ο πορευόμενος εν σκότει ίδετε φως μέγα. Οι κατοικούντες εν χώρα και σκια θανάτου φως λάμψει εφ ημάς» (Ησαΐας θ’, 2).
Ποιός, αγαπητοί, από εκείνους που τους ονομάζουν πολλοί αρχηγούς θρησκειών η ακόμη θεούς, σε όλη την οικουμένη, αναστήθηκε και προσφέρει φως; Όλοι, ως άνθρωποι, βρίσκονται κάτω από την πλάκα του ψυχρού τάφου τους. Μόνο ένας τάφος στην Ιερουσαλήμ, ο Τάφος του Κυρίου μας ως ανθρώπου είναι κενός, εκπέμπει φως πνευματικό, ευωδιάζει, θαυματουργεί, προσφέρει και το φυσικό φως, το άγιο φως κάθε Μέγα Σάββατο. Γιατί ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός, είναι το ανέσπερο Φως.
β) Η Εκκλησία μας, μας καλεί να λάβουμε φως από τον Χριστό, διότι ο Χριστός με την παρουσία του και την Ανάστασί του έφερε το Φως σε όλους.
Τι επικρατούσε στον κόσμο, στα άτομα, στην οικογένεια, στην κοινωνία προ της Αναστάσεως του Χριστού; Σκότος και έρεβος στις ψυχές και στη ζωή των ανθρώπων. Η αποστασία, η αμαρτία, η ενοχή δεν άφηνε το Φως του κόσμου, τον Ήλιο της Δικαιοσύνης να φθάση στη γη, να την φωτίση, να την θερμάνη. Δεν άφηνε τον σκοτισμένο και απροσανατόλιστο άνθρωπο να βρη την αληθινή θεογνωσία, να βαδίση αλάθητα και σωτήρια στη ζωή του.
Τώρα, μετά την Ανάστασι του Χριστού, οι άνθρωποι φωτιζόμενοι από το Φως της Αναστάσεως διακρίνουν καθαρά - μέσω της πίστεως - τον αλάθητο δρόμο της συνέπειας, του καθήκοντος, της ειρήνης, της χαράς, της ευτυχίας που πρέπει να βαδίσουν. Διακρίνουν ότι, πέρα από τα λίγα έτη της επιγείου και προσκαίρου αυτής ζωής, υπάρχει η ατελεύτητος αιωνιότης, μέσα στη δόξα του Τριαδικού Θεού μας. Πέρα από τα επίγεια υπάρχουν τα επουράνια και πέρα από τις θλίψεις, τις οδύνες και τα δάκρυα της γης, υπάρχει η χαρά και η μακαριότης, η δόξα του Ουρανού.
Το Φως της Αναστάσεως φωτίζει τους ψυχρούς τάφους, στους οποίους αποθέτουμε τα σώματα των κεκοιμημένων αδελφών μας και μας μεταδίδει το ολοφώτεινο και χαρμόσυνο μήνυμα, ότι ο Χριστός εγερθείς εκ νεκρών «απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο» (Α’ Κορ. ιε’, 20).
Αυτό επιβεβαιώνει και ο Απόστολος Παύλος: «Ει πιστεύομεν ότι Ιησούς απέθανε και ανέστη, ούτω και ο Θεός τους κοιμηθέντας δια του Ιησού άξει συν αυτώ» (Α’ Θεσ. δ’, 4).
Η Ανάστασι του Κυρίου μας, μας έφερε την ψυχική μας λύτρωσι, τη σωτηρία, την απολύτρωσί μας από τα τυρρανικά πάθη της αμαρτίας. Μας έφερε την πνευματική μας τελείωσι, την δυνατότητα ομοιώσεώς μας με τον Θεό. Μας άνοιξε τις πύλες του Παραδείσου και μας μετέφερε από τον θάνατο στην ανέσπερη ζωή, από τη γη στον ουρανό. Μετά την Ανάστασι του Κυρίου μας ενώθηκαν «τα το πριν διεστώτα», ο ουρανός και η γη. Ενώθηκαν, δια της κοινωνίας τους με τον Χριστό, οι άνθρωποι με τους αγγέλους.
«Σήμερον, ημέρα Αναστάσεως, εν γη χαρά (και φως), σήμερον εν ουρανοίς χαρά» λέει ο ιερός Χρυσόστομος∙ και συνεχίζει: «Νυν σκιρτώσιν Άγγελοι, νυν χαίρουσιν Αρχάγγελοι, νυν τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ μεθ’ ημών εορτάζει την παρούσαν εορτήν…».
Το φως του Αναστάντος Χριστού εφώτισε Αποστόλους, Αποστολικούς Πατέρας, μάρτυρας, οσίους, ομολογητάς, νεομάρτυρας. Τους ενίσχυσε, τους ανέδειξε αγγέλους επί γης, αγίους, ομολογητάς του Αναστάντος και πολίτες του Ουρανού.
γ) Ο Αναστάς Κύριος έφερε το Φως Του και στα καταχθόνια του Άδου.
Γράφει ο Απόστολος Πέτρος στην Α’ καθολική επιστολή: «Γι’ αυτό κήρυξε και στους νεκρούς (ο Χριστός), διότι πέθαναν μεν ως άνθρωποι κατά το σώμα, αλλά ζουν ως προς τον Θεό κατά το πνεύμα» (Α’ Πετρ. δ’, 6). Οι νεκροί, δηλαδή, δεν περιέρχονται σε ανυπαρξία και δεν διαφεύγουν την κρίσι.
Ο Αναστάς Κύριος απέθανε ως άνθρωπος επί του Σταυρού, έδυσε για λίγο στη γη, αλλά ανέτειλε στο ζοφερό και σκοτεινό Άδη. Κατέβηκε ο Χριστός στον Άδη, για να γεμίση τα πάντα με το Φως της θεότητός Του και να καταργήση το κράτος του θανάτου και του διαβόλου. Δεν άνοιξε απλώς τις πύλες του Άδου, αλλά τις συνέτριψε για να γίνη άχρηστο το δεσμωτήριό του.
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομός μας πληροφορεί ότι, όταν ο Χριστός κατέβηκε στον Άδη και εφώτισε τα καταχθόνια, ο Άδης «επικράνθη, κατηργήθη, ενεπαίχθη, ενεκρώθη, καθηρέθη, εδεσμεύθη» (Κατηχητικός Λόγος). Και ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός ψάλλει «Κατήλθες εν τοις κατωτάτοις της γης και συνέτριψας μοχλούς αιωνίους» (Κανών Αναστάσεως, ωδή στ’).
Έτσι, ο Δεσπότης Χριστός εφώτισε τα καταχθόνια του Άδου και όσοι από τους νεκρούς επίστευσαν, αξιώθηκαν του αιωνίου φωτός του Παραδείσου.
Αγαπητοί πατέρες και αδελφοί,
Σήμερα, αυτή την αγία Λαμπρή, «τα πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια» (Κανών Αναστάσεως, ωδή γ’). Η Ανάστασις του Χριστού μας είναι το μεγαλύτερο Θαύμα των αιώνων.
 Αυτό το Θαύμα, το πλημμυρισμένο από το Φως του Αναστάντος, ομολογεί την μεγάλη, την μοναδική αλήθεια. Υψώνει τον Κύριο και Θεό μας Ιησού Χριστό υπεράνω όλων των ανθρώπων και των ψευτοθεών.
Αυτό το μεγάλο Θαύμα, ομολογεί και αποδεικνύει, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Θεός και Κύριος ουρανού και γης. Οτι είναι το Φως το ανέσπερο, που φωτίζει την πορεία, τη ζωή, την σωτηρία κάθε ανθρώπου. Βεβαιώνει ακόμη όλους μας, ότι ενώ δια της αμαρτίας ο άνθρωπος κατέστη θνητός και πεπερασμένος, δια της Αναστάσεως του Θεανθρώπου γίνεται αθάνατος και αιώνιος.
Σήμερα, αγαπητοί, αυτό το Πάσχα το ολοφώτεινο, μην το διέλθουμε συναισθηματικά, συγκινησιακά, πολύ δε περισσότερο κοσμικά.    «Καθαρθώμεν τας αισθήσεις και οψώμεθα τω απροσίτω φωτί της Αναστάσεως» (Κανών Αναστάσεως, ωδή α’), μας τονίζει ο Αναστάσιμος Κανόνας.
 Ας καθαρίσουμε από τα πάθη μας τις αισθήσεις μας και την καρδιά μας, με τη μετάνοιά μας, για να δούμε το ανέσπερο Φως του Αναστάντος Χριστού στην ολοφώτεινη δόξα Του.
Ας θελήσουμε κι εμείς να δεχόμαστε τον Χριστό μας, με ειλικρίνεια και αγάπη, κάθε στιγμή της ζωής μας. Θα έχουμε, τότε, πάντοτε Ανάστασι μέσα μας και στη ζωή μας. Θα γινώμαστε άξιοι, για να ζήσουμε στην αιώνια Ανάστασι του Παραδείσου.

Το εύχομαι πατρικά για όλους μας.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ  ΚΑΙ  ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ  ΚΟΣΜΑΣ

Η Θεολογία της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού, στην περί ανακεφαλαιώσεως διδασκαλία του Αγίου Ειρηναίου

Το θεσπέσιο γεγονός της εκ νεκρών Αναστάσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού αποτελεί για τη συνείδηση της Αγίας μας Εκκλησίας την φλόγα και τη ζέση, η οποία δίνει τη δύναμη και την ενέργεια σε Αυτή να πορεύεται αταλάντευτη στους αιώνες. Στην αντίθετη περίπτωση « ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις υμών. Ευρισκόμεθα δε και ψευδομάρτυρες του Θεού, ότι εμαρτυρήσαμεν κατά του Θεού ότι ήγειρε τον Χριστόν, όν ουκ ήγειρεν» (Α΄Κορ.15,14-15). Εάν έλειπε από την Εκκλησία το γεγονός της Αναστάσεως, Αυτή θα ήταν καταδικασμένη να σβήσει συγχρόνως με τη γέννησή της! Γι’ αυτό το λόγο η Ανάσταση του Κυρίου μας είναι για ολόκληρο το χριστιανικό κόσμο, και ιδιαίτερα για την Ορθοδοξία μας, η «εορτή των εορτών και η πανήγυρις των πανηγύρεων» και όλοι οι πιστοί «αγαλομένω ποδί» προσέρχονται να απολαύσουν την πλούσια πνευματική τράπεζα του Αναστάντα Λυτρωτή μας.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας με εμφανή ενθουσιασμό έδωσαν στα συγγράμματά τους την αληθινή διάσταση στο μεγάλο γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού μας. Ο άγιος Ειρηναίος επίσκοπος Λουγδούνου (Λυώνος),(+199) είναι ένας από αυτούς. Στην περίφημη περί ανακεφαλαιώσεως θεολογία του εντάσσει το γεγονός αυτό στο γενικότερο σχέδιο της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους. Στο θεανδρικό Πρόσωπο του Ιησού Χριστού συντελέσθηκε η αναδημιουργία του πεπτωκότος ανθρώπου και ολοκλήρου της κτίσεως (Ειρην. C.H.. III,16,6). Η Ενανθρώπηση και η Ανάσταση του Λυτρωτή είναι οι δύο κορυφαίοι σταθμοί του έργου της απολυτρώσεως. Δια της Ενανθρωπήσεως του Λόγου ο Θεός εισέρχεται στην ιστορία, δια της Αναστάσεώς Του ο άνθρωπος εισέρχεται στην αιωνιότητα! Η Ενανθρώπηση είναι η ευλογημένη αρχή η Ανάσταση είναι το θριαμβευτικό πέρας του θείου έργου της σωτηρίας του κόσμου.
Ο πρώτος Αδάμ, ο χοϊκός προπάτοράς μας, σύμφωνα με τον ιερό Πατέρα, εξαιτίας του πονηρού και της δικής του συγκαταθέσεως εξέπεσε και έγινε φορέας του κακού και της αμαρτίας και υποκείμενος του θανάτου. Ο Χριστός, ο δεύτερος Αδάμ (Α΄Κορ.15,45) επειράσθη και Αυτός από τον πονηρό για την ικανοποίηση της φυσικής ανάγκης της τροφής ( Γεν.3, 15 ). Όμως Αυτός δεν υπέκυψε, όπως ο πρώτος Αδάμ, στην παγίδα του πονηρού. Έμεινε υπάκουος στο θέλημα του «πέμπψαντός του Πατρός» (Ιωάν.4,34). Η έπαρση του χοϊκού Αδάμ απέκοψε το ανθρώπινο γένος από τη ζωή και το οδήγησε στο θάνατο. Αντίθετα η έσχατη υπακοή και η ταπείνωση (Φιλιπ.2,8) του Χριστού νίκησε το θάνατο και επανένωσε την ανθρωπότητα με τη ζωή,
Ο θάνατος δεν είναι στοιχείο της ανθρωπίνης φύσεως, αλλά είναι προϊόν της αμαρτίας (Ρωμ.6,23 ). Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από το Θεό να ζει αθάνατος. Η αμαρτία όμως εισήγαγε τον θάνατο στην ανθρώπινη φύση ως αφύσικη κατάσταση. Η νίκη του Χριστού κατά του θανάτου και του Άδη θεράπευσε την ανθρώπινη φύση από το ξένο και αφύσικο αυτό στοιχείο. Η Ανάσταση δε του Λυτρωτή « απαρχή (της αναστάσεως) των κεκοιμημένων εγένετο» (Α΄Κορ.15,20 ). Η Ανάσταση του Κυρίου κατέρριψε όλους τους φραγμούς που εμποδίζουν τον άνθρωπο να εισέλθει στην αιωνιότητα,(Ειρην. C.H.V.23, 2, P.G.7, 1182-1183). Η εν Χριστώ σωτηρία είναι ουσιαστικά «εκκένωσις του θανάτου» και χορήγηση της ζωής (Ειρην. C.H.III,23,7).
To ξύλο της Εδέμ (Γεν.2ο κεφ) έγινε η αιτία της πτώσεως του πρώτου ανθρώπου. Δι’ αυτού ο γενάρχης ξέπεσε και κατεστάθη θνητός. Το ξύλο του Σταυρού έγινε αιτία να ξαναγίνει πάλι ο άνθρωπος αθάνατος. «Η αμαρτία, γράφει ο ιερός πατήρ, η οποία προήλθεν εκ του ξύλου, εξηλείφθη δια του ξύλου της υπακοής, επί του οποίου εσταυρώθη ο Υιός του ανθρώπου, υπακούων εις τον Θεόν, καταργήσας ούτω την γνώσιν του κακού συνετέλεσεν, ώστε να ανθίση εις τας ψυχάς των ανθρώπων η γνώσις του καλού. Επειδή δε το κακόν συνίσταται εις την ανυπακοήν κατά του Θεού, το καλόν συνίστα εις την υπακοήν. . . Ώστε δια της μέχρι θανάτου, και δη θανάτου Σταυρού, υπακοής του εξιλέωσε την αρχαίαν διά του ξύλου προκληθείσαν ανυπακοήν. . . Ήτο δίκαιον και αναγκαίον αυτός, ο οποίος κατέστη ορατός, να οδηγήση όλα τα ορατά πράγματα εις την εις την συμμετοχήν του Σταυρού Του και ούτως υπό την ορατήν Του μορφήν η επίδρασίς Του εγένετο αισθητή εις όλα τα ορατά πράγματα» ( Ειρην. Επίδ. Αποστ. Κηρύματος 34).
Το μέγα γεγονός της Αναστάσεως του Σωτήρος ο άγιος Ειρηναίος το συνδυάζει με το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Η πραγματικότης της Αναστάσεως συνδέεται με την πραγματικότητα της αληθούς μεταβολής του άρτου και του οίνου σε Σώμα και Αίμα Χριστού (Ειρην. C.IV,18,4-5). Ο κοινωνών του αναστημένου και αυθαρτοποιημένου Σώματος του Κυρίου, καθίσταται και ο ίδιος δυνάμει αναστηθείς και αφθαρτοποιηθείς εν Χριστώ (C.IV,5,5 και 33,2).
Η πίστη στην Ανάσταση του Κυρίου, κατά τον ιερό πατέρα, αποτελεί το θεμελιώδες κεφάλαιο της χριστιανικής σωτηριολογίας. «Εάν (ο Χριστός) δεν εγεννήθη, άρα δεν απέθανε, και εάν δεν απέθανε, δεν ανέστη εκ νεκρών, δεν εθριάμβευσεν άρα επί του θανάτου και δεν κατήργησε το κράτος του, και εάν δεν εθριάμβευσεν επί του θανάτου, πως θα δυνηθώμεν να υψωθώμεν μέχρι της ζωής ημείς, οι οποίοι εξ αρχής υποκείμεθα εις τον θάνατον, Όσοι λοιπόν δεν παραδέχονται την σωτηρίαν του ανθρώπου, και δεν πιστεύουν, ότι ο Θεός θα τους αναστήση εκ νεκρών, ούτοι περιφρονούν την γέννησιν του Κυρίου ημών. Ο Λόγος του Θεού, ευδοκήσας να σαρκωθεί, εδέχθη αυτήν την γέννησιν, δια να μας αποδείξη την ανάστασιν της σαρκός και να προηγηθή όλων ημών εις τον ουρανόν» ( Ειρην. Επίδ. Αποστ. Κηρυγμ. 39).
Ο Θεός Λόγος με την θεία Ενανθρώπησή Του έγινε όμοιος με τον άνθρωπο κατά πάντα εκτός της αμαρτίας. Αυτήν την ανθρώπινη τραυματισμένη και αμαυρωμένη από την αμαρτία εικόνα με την Ανάστασή Του την αυθαρτοποίησε και τη θέωσε, έτσι ώστε «και την εικόνα έδειξεν αληθώς, αυτός τούτο γενόμενος όπερ ήν εικών αυτού, και την ομοίωσιν βεβαίως κατέστησε, συνεξομοιώσας τον άνθρωπον τω αοράτω Πατρί» (Ειρην. C.H.IV,16,2). H νέα αναδημιουργηθείσα εν Χριστώ ανθρώπινη φύση είναι η ίδια η ένδοξη μεταναστάσιμη ανθρώπινη φύση του Χριστού. Ο «κολλώμενος τω Κυρίω» (Α΄Κορ.6,17) μετέχει αυτής της θεωμένης και δοξασμένης φύσεως. Χάρη στο σωτηριώδες έργο του Χριστού, με επιστέγασμα την Ανάστασή Του, «ο γεννητός και πεπλασμένος άνθρωπος κατ΄εικόνα και ομοίωσιν του αγεννήτου γίνεται Θεού» (Ειρην. C.H.IV, 38,3).
Ο Αναστάς Χριστός, όπως ευστοχότατα θεολόγησε ο μεγάλος αυτός πατέρας της αρχαίας Εκκλησίας μας, ανακεφαλαίωσε στον εαυτό του τον πεπτωκότα άνθρωπο και δια του εκουσίου Πάθους και της Αναστάσεώς Του συνέτριψε ολοκληρωτικά και μόνιμα το κράτος του διαβόλου και κατήργησε τον «ολετήρα της κτίσεως». Η Ανάσταση του Σωτήρος μας είναι το επιστέγασμα της αποκαταστάσεως και ανακεφαλαιώσεως του μεταπτωτικού ανθρώπου και ολοκλήρου της δημιουργίας. Γι’ αυτό δικαιολογημένα η αγία μας Εκκλησία μας καλεί να «Προσέλθωμεν λαμπαδηφόροι, τω προϊόντι Χριστώ εκ του μνήματος, ως νυμφίω, και συνεορτάσωμεν, ταις φιλεόρτοις τάξεσι, Πάσχα Θεού το σωτήριον»

Θεολογικό σχόλιο στην Ανάσταση του Κυρίου, του κ Λάμπρου Σκόντζου


Η λαμπροφόρος Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τὴν κορυφαία ἐορτολογικὴ ἐκδήλωση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Μόνη Αὐτή, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν αἱρετικὴ ἐτεροδοξία, βιώνει ἀδιάκοπα τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ὡς τὴν πιὸ χαροποιὸ καὶ ἐλπιδοφόρα ἐμπειρία τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας. Ὁ κάθε ὀρθόδοξος πιστὸς δὲν ἑορτάζει ἁπλὰ τὴν Ἔγερση τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ ζεῖ τὸ συγκλονιστικὸ αὐτὸ γεγονός, ὡς μιὰ προσωπικὴ μεταμόρφωση καὶ ἀνάσταση!
Τὴν ἁγία αὐτὴ ἡμέρα, τὴν «ἑορτὴ τῶν ἑορτῶν καὶ τὴν πανήγυρη τῶν πανηγύρεων» κατὰ τὸν ἱερὸ ὑμνογράφο τοῦ Πάσχα ἐορτάζεται ἡ νίκη τοῦ Ἀγαθοῦ κατὰ τοῦ Κακοῦ, ἡ ἐπικράτηση τοῦ φωτὸς στὸ νοητὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς φθορᾶς, ἡ κατάργηση τοῦ Ἅδη καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα ἡ ἀναίρεση τοῦ θανάτου, τοῦ χειρότερου ἐχθροῦ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. «Ἔσχατος ἐχθρὸς καταργεῖται ὁ θάνατος» (1Κορ.15:26) ἀναφωνεῖ ἐνθουσιωδῶς ὁ ἀπόστολος Παῦλος!
Ἡ εἴσοδος τοῦ κακοῦ στὸν κόσμο μαζὶ μὲ τὰ ἄλλα μύρια κακά, ἔφερε καὶ τὸν θάνατο, ὡς τὴν φυσικὴ κατάληξη μιᾶς ἀφάνταστα μαρτυρικῆς ζωῆς. Ὁ πικρὸς Ἅδης ὑπῆρξε ὁ τόπος κατάληξης ὅλων τῶν ἀνθρωπίνων ψυχῶν. Ἡ ἔννοια τῆς ἀθανασίας, ὡς τὸ σπουδαιότερο ἀρχέγονο δῶρο τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο, ἔμεινε ὡς μιὰ μακρινὴ ἀνάμνηση στὴν ἀνθρώπινη σκέψη καὶ ὡς μιὰ ἀμυδρὴ προσδοκία ἀνάκτησής της στὸ μέλλον.
Ἡ λαχτάρα γιὰ τὴν νίκη τοῦ θανάτου ἐκφράστηκε ποικιλότροπα μέσα στὶς διάφορες μυθολογίες τῶν λαῶν. Οἱ προφῆτες καὶ οἱ συγγραφεῖς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὡς ὄργανα τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν προετοιμασία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους γιὰ τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία, προείδαν πιὸ καθαρὰ τὴν μελλοντικὴ νίκη τῆς ζωῆς κατὰ τοῦ θανάτου. Ὁ Ἴδιος ὁ Θεὸς θὰ δοκιμάσει τὸ πικρὸ ποτήρι τοῦ θανάτου καὶ θὰ νικήσει τὸν Ἅδη, θὰ τὸν συλήσει ἀπὸ τοὺς ἀπ’ αἰῶνος δεσμίους τοῦ νεκροὺς καὶ θὰ κλείσει ὁριστικὰ τὸ δρόμο τοῦ θανάτου γιὰ τοὺς πιστούς Του. Ὁ μοναδικὸς ζωντανὸς Θεὸς εἶναι ὁ Ἴδιος ἡ ζωὴ καὶ ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς σὲ ὅλα τὰ ὄντα. Αὐτὸς «θανατοὶ καὶ ζωογονεῖ, κατάγει εἰς ᾄδου καὶ ἀνάγει» (1Βασιλ.2:6). Ὁ Ἠλίας καὶ ὁ Ἐλισαῖος ἀνασταίνουν νεκροὺς στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου (3Βασιλ.17:23, 4Βασιλ.4:33). Ὁ προφήτης Ὠσηέ, προβλέποντας τὴν εἰς ᾄδου κάθοδον τοῦ Μεσσία, τὴν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασή Του καὶ τὴν συντριβὴ τοῦ θανάτου διακηρύσσει στοὺς ἄπιστους συμπατριῶτες τοῦ «Πορευθῶμεν καὶ ἐπιστρέψωμεν πρὸς Κύριον! … Ὑγιάσει ἡμᾶς μετὰ δυὸ ἡμέρας, ἐν τῇ τρίτῃ ἡμέρα ἐξαναστηθώμεθα καὶ ζησόμεθα ἐνώπιον αὐτοῦ» (Ὠσηὲ 6:1) καὶ γι’ αὐτὸ σκιρτώντας ἀπὸ ἄκρατο ἐνθουσιασμὸ φωνάζει νὰ τὸ ἀκούσουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι «Ποῦ σου ἡ δίκη σου, θάνατε, ποῦ τὸ κέντρον σου ᾄδη;» (Ὠσηὲ 13:14).
Στὸ θεανδρικὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ βρῆκε τὸ ἀνθρώπινο γένος τὸν πραγματικὸ λυτρωτή του. Αὐτός, ὡς ὁ σαρκωμένος Θεός, ὑλοποίησε τὸ θεῖο σχέδιο τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου. Πέτυχε τὴ σωτηρία μας ὡς διδάσκαλος, ὡς ἱερεὺς καὶ ὡς βασιλεύς. Δίδαξε πρωτόγνωρη διδασκαλία, ἀποκάλυψε τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ καὶ ἔδωσε νέο τρόπο ζωῆς στοὺς ἀνθρώπους. Ἱερούργησε τὴν πιὸ ἀποτελεσματικὴ θυσία ὅλων τῶν ἐποχῶν, μὲ ἱερεῖο ἄμωμο τὸν ἴδιό Του τὸν ἑαυτό, πάνω στὸν φρικτὸ Γολγοθὰ καὶ πέτυχε τὴν περιπόθητη καταλλαγῆ τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ Θεό. «Ὁ δὲ Θεὸς πλούσιος ὧν ἐν ἐλέει, διὰ τὴν πολλὴν ἀγάπην αὐτοῦ ἢν ἠγάπησεν ἡμᾶς καὶ ὄντας ἡμᾶς νεκροὺς τοὶς παραπτώμασι συνεζωοποίησε τῷ Χριστῷ… καὶ συνήγειρε καὶ συνεκάθησεν ἐν τοὶς ἐπουρανίοις» (Ἔφ.2:4-6). Τέλος ὡς θριαμβευτικὸς νικητής, νίκησε τὶς ἀντίθεες δυνάμεις καὶ τὸ κακό, νίκησε τὸ θάνατο καὶ ἀνέστη ἀπὸ τοὺς νεκρούς, ἀνελήφθη στοὺς οὐρανοὺς καὶ κάθισε στὰ δεξιὰ τοῦ Θεοῦ, συνεχίζοντας τὸ ἀπόλυτο καὶ ἀναντικατάστατο μεσιτικὸ Τοῦ ἔργο. Ἀποτέλεσμα: «Νυνὶ δὲ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ὑμεῖς οἱ ποτὲ ὄντες μακρὰν ἐγγὺς ἐγενήθητε ἐν τῷ αἵματι τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸς γὰρ ἐστὶν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τὰ ἀμφότερα ἐν καὶ τὸ μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας, τὴν ἔχθραν, ἐν τῇ σαρκὶ αὐτοῦ τὸν κόσμον τῶν ἐντολῶν ἐν δογμασι καταργήσας, ἵνα τοὺς δυὸ κτίση ἐν ἐαυτῷ εἰς ἕνα καινὸν ἄνθρωπον ποιῶν εἰρήνην» (Ἔφ.2:13-15).
Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς διακήρυξε: «Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή, ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ κᾶν ἀποθάνη ζήσεται» (Ἰωάν.11:25). Αὐτὸς εἶναι ὁ μόνος, ὁ Ὁποῖος μπορεῖ νὰ νικήσει τὸν θάνατο. Μὲ τὴν λαμπροφόρο Ἀνάστασή Του πραγματοποίησε αὐτὴ τὴν λαμπρὴ νίκη, ἀνάστησε τὸ σῶμα Του καὶ μαζὶ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρώπινη φύση, δηλαδὴ ὅλα τὰ ἀνθρώπινα πρόσωπα ὅλων τῶν ἐποχῶν, ὡς κύτταρα τοῦ σώματός Του. «Ὥσπερ γὰρ ἐν τῷ Ἀδὰμ πάντες ἀποθνήσκουσιν, οὕτω καὶ ἐν τῷ Χριστῷ πάντες ζωοποιηθήσονται» (1Κορ.15:22). Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἤδη ἀναστημένος δυνητικὰ ἀπὸ τὴν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Εἶναι μιὰ δυνητικὴ κατάσταση τὴν ὁποία μπορεῖ νὰ ἀποδεχτεῖ καὶ νὰ ἀξιοποιήσει. Ὁ βιολογικὸς θάνατος, ὡς προσωρινὴ κατάσταση, δὲν αἴρει τὸ γεγονὸς τῆς ἀναστάσεως καὶ τῆς αἰώνιας ζωῆς, διότι «ἔρχεται ὥρα καὶ νῦν ἐστίν, ὅτι οἱ νεκροὶ ἀκούσουσι τῆς φωνῆς τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ ἀκούσαντες ζήσονται» ( Ἰωάν.5:25). «Ὁ ἐγείρας τὸν Χριστὸν ἐκ νεκρῶν ζωοποιήσει καὶ τὰ θνητὰ σώματα ὑμῶν διὰ τὸ ἐνοικοῦν αὐτοῦ Πνεῦμα ἐν ὑμίν» (Ρωμ.8:11). Αὐτὴ εἶναι (πρέπει νὰ εἶναι) ἡ μόνιμη χαρὰ στὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν τοῦ Χριστοῦ, διότι ἔχουμε τὴ βεβαιότητα, ὅτι χάρις στὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας, «μεταβεβήκαμεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν» (1 Ἰωάν.3:14) καὶ « Πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνη εἰς τὸν αἰῶνα» (Ἰωάν.11:26).Ἀπτὰ παραδείγματα τῆς ἀναστάσεώς μας εἶναι οἱ θαυμαστὲς νεκραναστάσεις ποὺ ἔκανε ὁ Κύριος κατὰ τὴν ἐπὶ τῆς γῆς παρουσίας Του, τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου (Μάρκ.5:21-42, τοῦ γιοῦ τῆς χείρας στὴ Ναϊν (Λουκ.7:11-17), τοῦ Λαζάρου (Ἰωάν.11:1-44). Ἐπίσης ἡ ἀνάσταση τῶν «κεκοιμημένων ἁγίων» (Ματθ.27:52) κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Σταυρώσεως τοῦ Κυρίου εἶναι οἱ προάγγελοι καὶ τῆς δικῆς μας ἀναστάσεως.
Ἡ λαμπροφόρος Ἀνάσταση τοῦ Σωτῆρος μας σημαίνει ἀκόμα καὶ τὴν ὀντολογικὴ ἀλλαγῆ τοῦ κόσμου. Ὁ παλαιὸς πτωτικὸς κόσμος τῆς φθορᾶς ἄλλαξε κυριολεκτικᾶ σύσταση, διότι μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου νικήθηκαν οἱ ἀντίθεες δυνάμεις τῆς φθορᾶς καὶ ἁπαλλάχτηκε ἀπὸ τὸ κράτος τοῦ διαβόλου. Χάρη στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ξαναβρῆκε ὁ κόσμος τὴν πραγματικὴ τοῦ θέση μέσα στὴ θεία δημιουργία. Τὴ φθορά, ποὺ δημιούργησε ἡ πτώση, διαδέχτηκε ἡ ἀφθαρσία. Ὁ πιστὸς ἄνθρωπος δὲν ζεῖ πλέον γιὰ νὰ πεθάνει, ἀλλὰ ζεῖ γιὰ νὰ μεταβεῖ στὴν αἰωνιότητα καὶ νὰ συμβασιλεύει αἰώνια μὲ τὸν Χριστό.
Τὸ μέγα καὶ ἀνεπανάληπτο γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου εἶναι γιὰ τοὺς πιστοὺς Τοῦ μιὰ διαρκὴς χαρὰ καὶ ἀτέλειωτη αἰσιοδοξία. Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἔγιναν οἱ διαπρύσιοι κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου στὰ ἔθνη χάρις στὴν ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Τὰ νέφη τῶν Μαρτύρων θυσίασαν τὴν πολύτιμη ζωὴ τοὺς χάρις στὴν βεβαιότητα τῆς Ἀναστάσεως. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ζοῦσαν τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως ὡς μιὰ ἀτέρμονη προσωπικὴ συγκλονιστικὴ ἐμπειρία.
Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἀναστάσιμη χαρὰ καὶ αἰσιοδοξία θέλει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία νὰ μεταδώσει καὶ σὲ μᾶς σήμερα. Μᾶς καλεῖ νὰ ἀποβάλλουμε τὸ ἄγχος τῆς καθημερινότητας καὶ κυρίως τὸ φόβο τοῦ θανάτου καὶ νὰ διαποτίσουμε τὴν ὕπαρξή μας μὲ τὴν μακάρια ἐλπίδα καὶ τῆς δικῆς μας ἀνάστασης, τῆς ὁποίας τεκμήριο καὶ ἀπαρχὴ ὑπῆρξε ἡ Ζωηφόρος Ἀνάσταση τοῦ Λυτρωτῆ μας Χριστοῦ

᾿Ανέστη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν, λύσας θανάτου τα δεσμά, ευαγγελίζου γη χαράν μεγάλη, αινείτε ουρανοί Θεού την δόξαν

Πανηγυρίζει μεγαλοπρεπῶς καί μέ πνευματική εὐφροσύνη ἡ ᾿Εκκλησία τοῦ Θεοῦ τήν ἀνάστασι τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, διότι μέ τήν ἐκ νεκρῶν τριήμερο ἐξανάστασί Του ἔλυσε τά δεσμά τοῦ θανάτου καί ἀπελευθέρωσε τούς ἀνθρώπους ἀπό τήν τυραννία του, «ὁδοποιήσας πάσῃ σαρκὶ τὴν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν». ῾Η ἐκ νεκρῶν ἀνάστασις τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ προανάκρουσμα τῆς δικῆς μας ἀναστάσεως. ῾Ο Χριστός μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπό τήν αἰχμαλωσία τοῦ θανάτου, ἔγινε, «ἐν νεκροῖς ἐλεύθερος», δηλαδή ὁ Χριστός, ἐνῶ ἦταν ἐλεύθερος ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ θανάτου καί ὁ θάνατος δέν εἶχε τήν δύναμι νά τόν κυριεύσει, ἐν τούτοις πέθανε καί νεκρώθηκε, προκειμένου νά ἐλευθερωθοῦμε ἐμεῖς ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ θανάτου καί νά ἔχουμε ἐλπίδα ἀναστάσεως. ῾Ο δέ ἅγιος ᾿Ιωάννης ὁ Δαμασκηνός, ἀναφερόμενος σ’ αὐτή τήν ὑπερφυῆ εὐεργεσία τοῦ φιλανθρώπου Κυρίου, μᾶς λέει χαρακτηριστικά, ὅτι ὁ Χριστός «δέν ἀρνήθηκε τήν γεῦσι τοῦ θανάτου. Πέθανε σωματικά καί μέ τόν θάνατό Του καταργεῖ τόν θάνατο, στήν φθορά χαρίζει τήν ἀφθαρσία καί κάνει τήν νέκρωσι πηγή τῆς ἀναστάσεως».

Αὐτή ἡ θεμελιώδης χριστολογική διδασκαλία, μέ τίς ἀνθρωπολογικές καί σωτηριολογικές διαστάσεις της, ἀποτελεῖ τήν αἰτία τῆς ἀνέκφραστης χαρᾶς καί ἀγαλλιάσεως τῶν πιστῶν. Καί γιά νά ἔχουμε τήν χαρά αὐτή πληρωμένη καί ὁλοκληρωμένη στήν καρδιά μας, θά ἐμβαθύνουμε στό ψαλμικό λόγιο «ἐν νεκροῖς ἐλεύθερος» (Ψαλμ. 88, 5).
῾Ο λόγος αὐτός λέγεται ἀπό τόν Χριστό καί σημαίνει·

1. ῎Αν καί νεκρώθηκα καί εὑρισκόμουν στόν τάφο, ἤμουν ἐλεύθερος, ἀπό τήν διαφθορά καί τήν διάλυσι τοῦ σώματός μου. Γι’ αὐτό καί τό σῶμα Του δέν διαλύθηκε στόν τάφο, οὔτε σάπισε, οὔτε ἀνέδιδε δυσωδία, σύμφωνα μέ τήν ῾Αγία Γραφή (Πράξ. β´ 31).
2. ᾿Εγώ μόνος κατέβηκα θεληματικά στόν ῞ᾼδη καί δέν ὁδηγήθηκα ἀπό ἄλλους ἐκεῖ. ῾Ο ἅγιος Κύριλλος ῾Ιεροσολύμων σχολιάζει αὐτό τό χωρίο καί λέει·
«᾿Ενῶ ὅλοι σπουδαῖοι καί φαῦλοι ὁδηγοῦνται στόν ῞ᾼδη ἀπό κάποιους, ὅπως ὁ Λάζαρος ἀπό τούς ᾿Αγγέλους, ὅπως ὁ ἄφρων πλούσιος ἀπό τούς “ἀπαιτοῦντες τήν ψυχήν αὐτοῦ”, ἐγώ θέτω αὐτήν ἀπό μόνος μου· διότι μόνος ἀπέθανεν ὁ ᾿Ιησοῦς γιά τίς ἁμαρτίες τοῦ λαοῦ, ὁδηγούμενος στόν θάνατο, κατά τήν φωνή τοῦ ῾Ησαΐου, καί ἐνῶ ἦταν νεκρός, ἦταν ὁ μόνος ἐλεύθερος μεταξύ τῶν νεκρῶν, διότι δέν εἶχε ἁμαρτία, ἡ ὁποία νά τόν ἐξουσίαζε, γι’ αὐτό καί ἔλεγε· “᾿Εγώ θυσιάζω τήν ζωή μου, ὥστε νά τήν ξαναπάρω πίσω. Κανείς δέν μοῦ τήν παίρνει· ἐγώ μόνος μου τήν προσφέρω. ᾿Από μένα ἐξαρτᾶται νά τήν προσφέρω κι ἀπό μένα ἐξαρτᾶται νά τήν ξαναπάρω πίσω”» (᾿Ιωάν. ι´ 17-18). ῞Ολοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν αἰτία θανάτου τήν ἁμαρτία, ἐπειδή καί ἐπιτίμιο καί τιμωρία τῆς ἁμαρτίας εἶναι ὁ θάνατος, μόνος δέ ὁ Χριστός ἦτο ἀναίτιος θανάτου ἐπειδή ἦταν ἀναμάρτητος.
3. Εἶμαι ἐλεύθερος, διότι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀποθνήσκουν στανικῶς, χωρίς νά τό θέλουν, γι’ αὐτό καί εἶναι ὑποδουλωμένοι στόν θάνατο καί στόν φόβο τοῦ θανάτου. Γι’ αὐτό τό θέμα ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος γράφει στήν πρός ῾Εβραίους ἐπιστολή· «καὶ ἀπαλλλάξῃ τούτους, ὅσοι φόβῳ θανάτου διὰ παντὸς τοῦ ζῆν ἔνοχοι ἦσαν δουλείας». (β´ 15).
4. ῾Ο Χριστός δέν κρατήθηκε ἀπό τά δεσμά τοῦ ῞ᾼδου, ἀλλ’ ἐλεύθερα καί ἐξουσιαστικά ἀναστράφηκε σ’ αὐτόν καί ἔλυσε τά δεσμά τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. ῾Η ὑμνολογία τῆς ᾿Εκκλησίας μας, ἐξυμνώντας τήν θριαμβευτική καί ἔνδοξο κάθοδο τοῦ Κυρίου στόν ῞ᾼδη, συνέθεσε θρῆνο, ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται στόν προσωποποιημένο ῞ᾼδη καί τόν βρίσκουμε αὐτόν τόν θρῆνο σέ ἕνα ἐκφραστικώτατο ἑσπέριο στιχηρό τοῦ Μεγάλου Σαββάτου· «Σήμερον ὁ ῞ᾼδης στένων βοᾷ· Κατελύθη μου ἡ ἐξουσία· ἐδεξάμην θνητόν, ὥσπερ ἕνα τῶν θανόντων· τοῦτον δὲ κατέχειν ὅλως οὐκ ἰσχύω, ἀλλ’ ἀπολῶ μετὰ τούτου ὧν ἐβασίλευον· ἐγὼ εἶχον τοὺς νεκρούς ἀπ’ αἰῶνος, ἀλλὰ οὗτος ἰδοὺ πάντας ἐγείρει». Οἱ πιστοί ζοῦμε στήν ᾿Εκκλησία μέ τήν ἐλπίδα, ὅτι ὁ ἀναστημένος Χριστός θά ἐλευθερώσει καί ἐμᾶς ἀπό τά δεσμά τοῦ ῞ᾼδου καί τοῦ θανάτου. ῾Ο λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς ἐγγυᾶται, ὥστε νά ἔχουμε βεβαία καί ἰσχυρά πεποίθησι, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ ἀρχή τῆς ἀναστάσεως ὅλων μας. Πράγματι δέ, τά μέλη τῆς ᾿Εκκλησίας, ἐπειδή εἶναι «υἱοὶ τῆς ἀναστάσεως», εἶναι ἐλεύθερα ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ θανάτου. Οἱ μέν ψυχές εὑρίσκονται «ἐν ἀναπαύσει» μέχρι τῆς κοινῆς ἀναστάσεως, ὁπότε θά ἑνωθοῦν μέ τά ἀναστημένα σώματά τους γιά νά ζήσουν αἰωνίως. «Δικαίων δὲ ψυχαὶ ἐν χειρὶ Θεοῦ, καὶ οὐ μὴ ἅψηται αὐτῶν βάσανος» (Σοφ. Σολομ. γ´ 1). Προανάκρουσμα τῆς ὑπαρξιακῆς μας ἐλευθερίας εἶναι καί αὐτοί οἱ λόγοι· «Δίκαιοι δὲ εἰς τὸν αἰῶνα ζῶσι, καὶ ἐν Κυρίῳ ὁ μισθὸς αὐτῶν, καὶ ἡ φροντὶς αὐτῶν παρὰ ῾Υψίστῳ. διὰ τοῦτο λήψονται τὸ βασίλειον τῆς εὐπρεπείας καὶ τὸ διάδημα τοῦ κάλλους ἐκ χειρὸς Κυρίου, ὅτι τῇ δεξιᾷ σκεπάσει αὐτοὺς καὶ τῷ βραχίονι ὑπερασπιεῖ αὐτῶν» (Σοφ. Σολομ. ε´ 15-16). ῾Ομοίως καί τά σώματα μετέχουν σ᾿ αὐτή τήν ἐλευθερία, ἀφοῦ θά ἀναστηθοῦν ἔνδοξα κατά τήν ἐσχάτη ἡμέρα. ᾿Απόδειξις τῆς ἐλευθερίας τῶν σωμάτων ἀπό τήν δύναμι τοῦ θανάτου εἶναι τό ὅτι πολλά σώματα ἁγίων μένουν ἀδιάφθορα στόν τάφο, εὐωδιάζουν ἄρρητη εὐωδία καί θαυματουργοῦν ἐπειδή καταλύουν τήν δύναμι τοῦ θανάτου. Γιά νά συμμετέχουμε σ’ αὐτό τόν θρίαμβο καί τήν νίκη τοῦ Κυρίου κατά τοῦ ῞ᾼδου καί τοῦ θανάτου, σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τῆς ἁγίας Γραφῆς, θά πρέπει νά γνωρίζουμε, ὅτι ἀπαιτοῦνται δύο ἀπαραίτητες προϋποθέσεις. ῾Η πρώτη εἶναι ἡ συμμετοχή μας στά Μυστήρια τῆς ᾿Εκκλησίας μας· Τό Βάπτισμα, τό Χρῖσμα, τήν ῾Ιερά ᾿Εξομολόγησι καί τήν Θεία Κοινωνία. Χωρίς αὐτά ὁ ἄνθρωπος παραμένει στήν πρό Χριστοῦ ἐποχή καί κατάστασι. ᾿Ενῶ, ἄν συμμετέχει κάποιος σ’ αὐτά, γίνεται μέλος τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ «καί συγκοινωνός τῆς ρίζης καὶ τῆς πιότητος τῆς ἐλαίας» (Ρωμ. ια´, 17). Τρέφεται δηλαδή ἀπό τήν πλούσια καί παχειά ρίζα τῆς θείας ζωῆς, πού εἶναι ὁ Χριστός. Χωρίς νά ἑνωθεῖ μέ τόν Χριστό, ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι ἐλεύθερος ἀπό τόν ῞ᾼδη καί τόν θάνατο. ῾Η δεύτερη προϋπόθεσις εἶναι ἡ νέκρωσις τῆς δυνάμεως τῆς ἁμαρτίας, ἡ ὁποία ἐπέρχεται μέσα μας μέ τόν προσωπικό μας πνευματικό ἀγώνα. Εἶναι πυκνές οἱ προτροπές τῶν ᾿Αποστόλων γι’ αὐτή τήν ζωοποιό νέκρωσι. «Οἱ δὲ τοῦ Χριστοῦ τὴν σάρκα ἐσταύρωσαν σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις» (Γαλ. ε´ 24).᾿Αγωνιζόμενοι τόν καλό ἀγώνα, γιά νά ἐπιτύχουμε τήν ζωοποιό νέκρωσι τῆς δυνάμεως τῆς ἁμαρτίας μέσα μας, καί ἑνωμένοι μέ τόν ἔνδοξο ἀναστημένο καί νικητή τοῦ ῞ᾼδου Κύριό μας ᾿Ιησοῦ Χριστό σ’ ἕνα Σῶμα, τήν ῾Αγία ᾿Εκκλησία, ψάλλουμε· «Τοῖς ἐν ῞ᾼδῃ καταβάς Χριστὸς εὐηγγελίσατο· θαρσεῖτε, λέγων, νῦν νενίκηκα. ᾿Εγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις, ἐγὼ ὑμᾶς ἀνάξω, λύσας θανάτου τὰς πύλας» (῾Εσπερινό στιχηρό ἀναστάσιμο γ´ ἤχου).Καί τοῦτο·«῾Ο τὴν ἀνάστασιν διδοὺς τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη. ῎Εφριξαν τοῦτον οἱ ἄρχοντες τοῦ ῞ᾼδου, καὶ ἐπῄρθησαν πύλαι ὀδυνηραί. Εἰσελήλυθε γὰρ ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης Χριστός, λέγων τοῖς ἐν δεσμοῖς· ᾿Εξέλθετε, καὶ τοῖς ἐν τῷ σκότει· ᾿Ανακαλύπτεσθε» (῾Εσπερινό στιχηρό ἀναστάσιμο πλαγίου α´).

Λόγος Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, στην Αγία και λαμπροφόρο Ανάσταση του Κυρίου


Σήμερον εορτάζομε την λαμπράν νίκην μας. Σήμερον ο Κύριος ημών έστησε το τρόπαιον κατά του θανάτου, κατέλυσε την τυραννία του διαβόλου και μας εχάρισε την οδόν της σωτηρίας διά της αναστάσεως. Όλοι χαίρομεν, σκιρτώμεν, αγαλλόμεθα. Αν και ο Κύριός μας Χριστός ενίκησε και έστησε το τρόπαιον, εν τούτοις κοινή είναι η ευφροσύνη και η χαρά μας. Όλα τούτα τα έκαμε διά την ιδικήν μας σωτηρίαν και με τα ίδια μέσα που μας κατεπάλαισεν ο διάβολος, ακριβώς με τα ίδια τον ενίκησεν ο Χριστός. Έλαβε τα ίδια όπλα και τον κατεπολέμησε με αυτά. Πώς, άκουσέ το. Η Παρθένος, το Ξύλον και ο Θάνατος ήσαν τα σύμβολα της ιδικής μας ήττας. Παρθένος είναι η Εύα. Ουδέποτε είχε γνωρίσει άνδρα, όταν υπέστη την απάτη. Ξύλον είναι το δένδρον και Θάνατος το επιτίμιον εναντίον του Αδάμ. Είδες πως η παρθένος, το ξύλον και ο θάνατος έγιναν τα σύμβολα της ήττας μας; Κοίταξε τώρα πως έγιναν αίτια της νίκης. Αντί της Εύας η Μαρία, αντί του δένδρου της γνώσεως του καλού και πονηρού, το ξύλον του σταυρού, αντί του θανάτου του Αδάμ, ο θάνατος του Κυρίου. Είδες με ποια μέσα ενίκησεν, ενώ με τα ίδια ηττάται; Γύρω από το δένδρον επάλαισε και ενίκησε τον Αδάμ ο διάβολος; Γύρω από τον σταυρόν ενίκησε τον διάβολο ο Χριστός. Και το μεν ξύλον εκείνο, το δένδρον έστελνε εις τον Άδην, ενώ τούτο, το του σταυρού, ανεκάλει και όσους είχον υπάγει εις τον Άδην. Το πρώτον έκρυπτε τον ηττημένον, όπως τον αιχμάλωτον και τον γυμνόν, ενώ το δεύτερον, εδείκνυεν εις όλους τον νικητήν, προσηλωμένον γυμνόν εφ' υψηλού σημείου. Και ο μεν θάνατος εις την πρώτην περίπτωσιν συμπαρέσυρε και τους μετά τον Αδάμ, ενώ ο του Χριστού ανέστησεν αληθώς και τους προ αυτού θανόντας. «Ποίος θα περιγράψει τας δυνάμεις του Κυρίου και θα κάνει να εισακουσθούν όλαι αι αινέσεις του;». Διά του θανάτου εγίναμεν αθάνατοι, ανέστημεν από την πτώσιν και από νικημένοι κατέστημεν νικηταί. Αυτά είναι τα κατορθώματα του σταυρού, αυτή είναι η μεγίστη απόδειξις της αναστάσεως. Σήμερον σκιρτούν οι άγγελοι και όλαι αι δυνάμεις του ουρανού αγάλλονται ευχαριστούμενοι διά την κοινήν σωτηρίαν του γένους των ανθρώπων. Αν διά την μετάνοιαν και ενός αμαρτωλού γίνεται χαρά εις τον ουρανόν και την γην, πολύ περισσότερον συμβαίνει τούτο διά την σωτηρίαν της οικουμένης.
Σήμερον ο Χριστός ηλευθέρωσε την ανθρωπίνην φύσιν από την τυραννία του διαβόλου και την επανέφερεν εις την προηγουμένην της ευγένειαν. Όταν λοιπόν ίδω την αρχικήν μου καταβολήν ούτω να νικά τον θάνατον, δεν φοβούμαι πλέον, δεν απεχθάνομαι τον πόλεμον, ούτε κάμπτομαι διά την αδυναμίαν μου, αλλά αισθάνομαι την θείαν δύναμιν σύμμαχόν μου εις το μέλλον. Εκείνος που θα κατανικήσει την τυραννίαν του θανάτου και θα μπορέσει να αχρηστεύσει την δύναμήν του, τί νομίζετε, δεν θα κάνει το παν διά τούς συνανθρώπους του, των οποίων την μορφήν εδέχθη ο Χριστός να λάβει λόγω της μεγάλης του φιλανθρωπίας και να πολεμήσει υπό την ανθρωπίνην μορφήν τον διάβολον; Σήμερον η σύναξις των αγγέλων και ο χορός όλων των ουρανίων δυνάμεων αγάλλονται διά την σωτηρίαν των ανθρώπων. Σκέψου, λοιπόν, αγαπητέ, το μέγεθος της χαράς, αφού και αι ουράνιαι δυνάμεις συνεορτάζουν με ημάς και χαίρουν επίσης διά τα ιδικά μας αγαθά. Αν και είναι ιδική μας η χάρις που μας παρεχώρησεν ο Χριστός, εν τούτοις είναι και ιδική των η ευχαρίστησις. Διά τούτο δεν εντρέπονται να συνεορτάζουν μαζί μας. Αλλά τί λέγω, ότι ,όνον οι σύνδουλοί μας δεν εντρέπονται να συνεορτάζουν; Ο ίδιος ο Κύριος αυτών, αλλά και ημών, δεν εντρέπται να συνεορτάζει μαζί μας. Αλλά διατί είπον δεν εντρέπεται; Όχι μόνον δεν εντρέπεται, αλλά και το επιθυμεί. Από πού τεκμαίρεται αυτό; Άκουσέ τον τι λέγει: «Επεθύμησα σφοδρώς να φάγω μαζί σας τούτο το Πάσχα». Δηλαδή αφού επεθύμησε να φάγει, αυτό σημαίνει και να συνεορτάσει.
Όταν δεις όχι μόνον τους αγγέλους και την σύναξιν όλων των ουρανίων δυνάμεων, αλλά και αυτόν τον Κύριον των αγγέλων να συνεορτάζει μαζί μας, τί σου απομένει διά να ευφρανθείς; Λοιπόν, ας μη είναι κανείς κατηφής σήμερον λόγω πενίας. Η εορτή είναι πνευματική.... Ας εορτάσωμεν, λοιπόν, την εορτήν της Αναστάσεως του Κυρίου. Ανέστη και μαζί του συνανέστησε την οικουμένην. Και αυτός μεν ανέστη θραύσας τα δεσμά του θανάτου, ημάς δε ανέστησε συντρίψας τας αλυσίδας των αμαρτιών μας. Ο Αδάμ ημάρτησε και απέθανεν. Ο Χριστός δεν ημάρτησε και απέθανεν. Καινοφανές και παράδοξον. Ο πρώτος ημάρτησε και απέθανεν. Ο δεύτερος δεν ημάρτησε, αλλά απέθανεν. Δια ποίον λόγον και διατί; Διά να μπορέσει ο αμαρτήσας και αποθανών να ελευθερωθεί από τα δεσμά του θανάτου μέσω του μη αμαρτήσαντος και αποθανόντος. Έτσι πολλάκις γίνεται και εις τας περιπτώσεις όσων οφείλουν χρήματα. Οφείλει κάποιος εις κάποιον αργύρια, δεν έχει να τα καταβάλει και ένεκα τούτου φυλακίζεται. Ένας άλλος που δεν οφείλει και που ημπορεί να τα καταβάλει, τα καταθέτει και απολύεται ο υπόλογος. Το ίδιο έγινε και εις την περίπτωσιν του Αδάμ και του Χριστού. Ώφειλεν ο Αδάμ τον θάνατον και εκρατείτο υπό του διαβόλου. Ο Χριστός ούτε ώφειλεν, ούτε εκρατείτο. Ήλθεν όμως και κατέβαλε τον θάνατον υπέρ του κρατουμένου, προκειμένου να τον απολύσει από τα δεσμά του θανάτου. Είδες το κατόρθωμα της Αναστάσεως; Είδες την φιλανθρωπίαν του Κυρίου; Είδες μέγεθος φροντίδος; Λοιπόν, ας μη γινώμεθα αγνώμονες δι' αυτόν τον ούτως ευεργετήσαντα ημάς, μήτε, επειδή επέρασεν η νηστεία, να καταστώμεν αμελέστεροι.

«Μηδείς ὀδυρέσθω πταίσματα· συγγνώμη γάρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλεν.

Ἡ σκληρότητα τοῦ θανάτου προκαλεῖ εἰς τόν ἄνθρωπον ὑπερβολικήν στενοχωρίαν καί θλίψιν. Πικραίνει τήν καρδίαν. Διά τοῦτο καί ὁ σοφός Σειράχ εἶπεν : «Ὦ θάνατε ὡς πικρόν σου τό μνημόσυνον». Ὅταν ὁ βασιλεύς Ἀγάγ εἶδεν τήν μάχαιραν τοῦ Σαμουήλ εἰς τόν λαιμόν του, τότε, στενάζων καί τρέμων διερωτήθη: «Εἰ οὕτως πικρός ὁ θάνατος» ; (Α´ Βασ. ιε´ 32). Ὁ δέ προφητάναξ Δαυΐδ οὐδέν εὗρεν καταλληλότερον λόγον διά νά παραστήσῃ τήν σκληρότητα τοῦ θανάτου εἰ μή ὅτι «ὠδῖνες θανάτου ἐκύκλωσάν με» (Β´ Βασ. κβ´ 6). Ὁ ὑπαρξιακός αὐτός φόβος συντρίβει τόν ἄνθρωπο καί διά τήν ἔντασίν του παρομοιάσθη μέ τίς ὠδῖνες τοῦ τοκετοῦ. Μέσα σέ ὠδῖνες ἔρχεται ὁ ἄνθρωπος εἰς τήν παροῦσαν ζωήν καί διά μέσου ὠδινῶν ἀναχωρεῖ ἐκ τοῦ ματαίου τούτου κόσμου.
Μέ τήν πικράν αὐτήν αἴσθησιν ἔζησαν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἰς τόν καιρόν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Μάλιστα δέ ἡ πικρότης αὐτή ἦτο ἀφόρητος διά τούς δικαίους, οἱ ὁποῖοι ἀπέθνησκον μέ μιά ἐλπίδα, ὅτι ὁ Κύριος «δέν θά ἐγκαταλείψῃ τήν ψυχήν των εἰς Ἅδου οὐδέ δώσῃ τόν ὅσιόν του ἰδεῖν διαφθοράν» (Ψαλμ. ιε´ 10).Ὁ Θεός ὅμως, ὅστις «οὐκ ἐποίησεν θάνατον οὐδέ τέρπεται ἐπ᾿ ἀπωλείᾳ ζώντων» (Σοφ. Σολ. Α´ 13) κατήργησεν τόν θάνατον ἀναστήσας τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν ὡς ἀπαρχήν τῆς ἀναστάσεως τῶν κεκοιμημένων καί διέλυσε τόν ὑπαρξιακόν φόβον καί τρόμον καί δειλίαν τῶν ἀνθρώπων διά τόν τυραννικώτατον θάνατον. Τό Ἅγιον Πνεῦμα διά τοῦ βασιλέως Σολομῶντος μᾶς διδάσκει ἐπίσης τήν αἰτίαν τοῦ θανάτου: «Ὁ Θεός ἔκτισε τόν ἄνθρωπον ἐπ᾿ ἀφθαρσίᾳ, κατ᾿ εἰκόνα τῆς ἰδίας ἰδιότητος ἐποίησεν αὐτόν (δηλ. τόν ἐδημιούργησεν ἀθάνατον) φθόνῳ δέ διαβόλου θάνατος εἰσῆλθεν εἰς τόν κόσμον» (Σοφ. Σολ. β´ 23-24).
Αὐτήν τήν νίκην πανηγυρίζομεν πάντοτε εἰς τήν ζωήν μας οἱ πιστοί ἀφ᾿ ὅτου ἐλύθησαν καί διελύθησαν οἱ φοβερές ὠδῖνες τοῦ ὑπαρξιακοῦ μας φόβου.Ἄς δοῦμε αὐτές τίς ὠδῖνες ἀπό τίς ὁποῖες μᾶς ἀπήλλαξεν ὁ ἀναστάς ἐκ τῶν νεκρῶν Κύριος καί Θεός ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.
Πρῶτον. Ὁ θάνατος φοβίζει καί ταράζει τόν ἄνθρωπον διότι ἁρπάζει τήν ὑλική ὕπαρξί του, τό σῶμα του. Τί βλέπουμε εἰς τό σῶμα τοῦ νεκροῦ;Ὀφθαλμούς τυφλούς, ὦτα κωφά, ὄσφρησιν ἀνόσφρητον, στόμα ἄλαλον, ἁφήν ἀναίσθητον, μέλη ἀκίνητα, σῶμα μηδέν διαφέρον κρυερᾶς πέτρας, σχῆμα ἀνθρώπου καί ὄχι ἄνθρωπον. Μετ᾿ οὐ πολύ καί σάρκες τηκόμενες καί ρέουσες, ὀστᾶ ξηρά καί γεγυμνωμένα.Μέ τήν ἀνάστασι τοῦ Κυρίου ὁ φόβος αὐτός διαλύεται, διότι ὁ Θεός θά φέρει εἰς τήν ὕπαρξιν τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου τό παραδοθέν εἰς τήν φθοράν εἰς ἀνωτέραν κατάστασιν αὐτῆς εἰς τήν ὁποίαν εὑρίσκετο κατά τήν διάρκειαν τῆς παρούσης ζωῆς. Περί αὐτοῦ ὁμιλεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καί διδάσκει: Τό σῶμα μας «σπείρεται ἐν φθορᾷ, ἐγείρεται ἐν ἀφθαρσίᾳ· σπείρεται ἐν ἀτιμίᾳ ἐγείρεται ἐν δόξῃ· σπείρεται ἐν ἀσθενείᾳ ἐγείρεται ἐν δυνάμει· σπείρεται σῶμα ψυχικόν, ἐγείρεται σῶμα πνευματικόν» (Α´ Κοριν. ιε´ 42-44).
Δεύτερον. Ὁ θάνατος τρομάζει διότι διαλύει τόν φυσικόν δεσμόν καί τήν ἕνωσιν τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς. Τοῦτο εἶναι γεγονός ἀφύσικον. Ὁ Θεός ἔπλασε τόν ἄνθρωπον διά νά ζῇ αἰωνίως, ἔπλασε τήν ψυχήν καί τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου καί τῷ προστάγματί Του ἡνώθησαν διά νά διαμένουν εἰς τούς αἰῶνας συνηνωμένα καί ἀδιάρρηκτα. Οἱ ἅγιοι Πατέρες μας διδάσκουν, ὅτι ἡ ψυχή ἀγαπᾶ τό σῶμα μέ τό ὁποῖον ἔζησεν εἰς τήν παροῦσαν ζωήν καί ἀλγεῖ ἀποχωριζομένη βιαίως αὐτοῦ.Ὁ φιλάνθρωπος καί παντοδύναμος ὅμως Κύριος θείῳ αὐτοῦ προστάγματι θά ἐπανασυνδέσῃ τήν ψυχήν καί τό σῶμα μας κατά τήν ἡμέραν τῆς δόξης καί φοβερᾶς ἐπιφανείας Του, αὐτά τά ὁποῖα διεχώρησεν ἡ ἐξαφανισθεῖσα δύναμις καί ἐνέργεια τοῦ θανάτου.
Τρίτον. Ὁ ἄνθρωπος καταλαμβάνεται ὑπό ὀξυτάτης θλίψεως διά τόν παντελῆ χωρισμόν του ἐκ τοῦ κόσμου τούτου καί πάντων τῶν ἐν τῷ κόσμῳ τούτων πραγμάτων καί ἀγαθῶν.Πῶς διελύθη ὁ παρών φόβος. Ἀκούσωμεν τήν τοῦ Μεγάλου Βασιλείου φωνήν λέγουσαν πρός τούς νέους περί τῆς ἐσχατολογικῆς προοπτικῆς τῶν πιστῶν ἀνθρώπων: «Ἡμεῖς ὦ παῖδες, οὐδέν εἶναι χρῆμα παντάπασιν τόν ἀνθρώπινον βίον τοῦτον ὑπολαμβάνομεν, οὔτ᾿ ἀγαθόν τι νομίζομεν ὅλως, οὔτ᾿ ὀνομάζομεν, ὅ τήν συντέλειαν ἡμῖν ἄχρι τούτου παρέχεται. Οὔκουν προγόνων περηφάνειαν, οὐκ ἰσχύν σώματος, οὐ κάλλος, οὐ μέγεθος, οὐ τάς παρά πάντων ἀνθρώπων τιμάς, οὐ βασιλείαν αὐτῶν, οὐχ ὅ,τι ἄν εἴποι τις τῶν ἀνθρωπίνων μέγα, ἀλλ᾿ οὐδέ εὐχῆς ἄξιον κρίνομεν, ἤ τούς ἔχοντας ἀποβλέπομεν, ἀλλ᾿ ἐπί μακρότερον πρόϊμεν ταῖς ἐλπίσιν καί πρός ἑτέρου βίου παρασκευήν ἅπαντα πράττομεν. Ἅ μέν οὖν ἄν συντέλῃ πρός τοῦτο, ἀγαπᾶν φαμέν, τά δέ οὐκ ἐξικνούμενα πρός ἐκεῖνον ὡς οὐδενός ἄξια παρορᾶν» (2 ΕΠΕ τ. 7 σελ. 319).
Προσθέτομεν τέταρτον τήν ὀδύνη τοῦ θανάτου ἐκ τοῦ βασανιστικοῦ ἐλέγχου τῆς συνειδήσεως, ὅταν ὁ ἄνθρωπος θά ἔλθῃ εἰς αἴσθησιν τῶν βεβιωμένων ὑπ᾿ αὐτοῦ.Ἀλλά καί ἀπό αὐτόν μᾶς λυτρώνει ἡ πίστις εἰς τόν ἀναστάντα Κύριον. Διδάσκει ὁ πρῶτος θεολόγος τῆς Ἐκκλησίας: «Ὁ Χριστός ἱλασμός ἐστίν περί τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν, οὐ περί τῶν ἡμετέρων δέ μόνον, ἀλλά καί περί ὅλου τοῦ κόσμου» (Α´ Ἰωάν. β´ 2). Καί πάλιν: «Ὁ Θεός τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἀπέσταλκεν εἰς τόν κόσμον ἵνα ζήσωμεν δι αὐτοῦ…… ἠγάπησεν ἡμᾶς καί ἀπέστειλε τόν υἱόν ἱλασμόν περί τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν» (Α´ Ἰωάν. δ´ 9-10).Διά τοῦτο πανηγυρίζει ἡ χρυσῆ γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας βοῶσα: «Μηδείς ὀδυρέσθω πταίσματα· συγγνώμη γάρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλεν.