Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

Το Μοναστήρι του Αη Συμιού στο Μεσολόγγι, γράφει ο λίαν αγαπητός μας κ Χρήστος Σιάσος

            
Σε λίγες ημέρες το Μεσολόγγι θα γιορτάσει για άλλη μια φορά τον Αι Συμιό. Το Ιστορικό Μοναστήρι απέχει περίπου εννέα χιλιόμετρα από την Πόλη. Είναι  Αγιορείτικου ρυθμού και άρχισε να χτίζεται το 1740 μ.Χ. από τον Ηγούμενο Αρχιμανδρίτη Ταράσιο Τσούμαρη και από τότε έγινε η πνευματική εστία της περιοχής.  Μεσολογγίτες,  Καπεταναίοι και Αρματωλοί του ζυγού, υλοτόμοι, βοσκοί και άλλοι πιστοί  πήγαιναν στο Μοναστήρι για να ανάψουν ένα κεράκι και να προσευχηθούν.
Ο Ηγούμενος Τσούμαρης, θέλησε να γιορτάζεται ο γέροντας Συμεών, ο οποίος έλαβε τη χάρη του Πανάγαθου Θεού να πάρει πρώτος στην αγκαλιά του τον Κύριο Ιησού Χρηστό μας πριν από την βάπτισή του. Αυτό βλέπουμε και στην εικόνα του Προσκυνηταρίου όπου η Θεοτόκος παραδίδει το Θείο Βρέφος στην αγκαλιά του Θεοδόχου Συμεών  μπροστά στα βλέμματα  του  Ιωσήφ  και της Άννης και ο οποίος είπε την ευχή: «Νυν απολύεις το δούλον σου, δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη, ότι  είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου…».  
Η επιβλητικότητα του τοπίου σε κάνει να αντικρίζεις τον Ιερό χώρο του Μοναστηριού με συναίσθημα ευθύνης και γι΄αυτό αιώνες τώρα δεν χάθηκε η Πνευματική του φυσιογνωμία.  Ο Ιερός αυτός τόπος εκπέμπει ζεστασιά και  ταπεινότητα στους επισκέπτες-προσκυνητές και κάθε Κυριακή και τις μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης πραγματοποιείται Θεία λειτουργία.
Την Μεγάλη Παρασκευή, με κατάνυξη και τον δέοντα σεβασμό, ψέλνονται τα εγκώμια από τις Μοναχές και τους Ιεροψάλτες ενώ  πλήθος πιστών προσέρχεται για να προσκυνήσει και να θαυμάσει τον Επιτάφιο που με αγάπη, πίστη και μεράκι στολίζουν, η Ηγουμένη Βερονίκη, η Μοναχή Θεοκλήτη και η κ. Μαρία Βουλβή. Ο επιτάφιος, που μοιάζει με εικόνα, είναι στολισμένος με πολύχρωμα λουλούδια τοποθετείται μπροστά στο Ιερό Βήμα του Ναού  και ξεχωρίζει από όλους τους άλλους επιταφίους.  
  Προεπαναστατικά ήταν τόπος συνάντησης των κληρικών, των πιστών, των αρματολών, των ραγιάδων. Ήταν η έκφραση για συνεχή αγώνα, για τα ιδανικά του λαού μας, έτσι και σήμερα  λειτουργεί και διατηρεί την παράδοση στην Ιστορία του. Με την Ηρωική Έξοδο της Φρουράς των Ελεύθερων Πολιορκημένων, το Σάββατο του Λαζάρου προς την Κυριακή των Βαΐων 10 Απριλίου 1826, το Μοναστήρι έγινε τόπος συνάντησης των Εξοδιτών.  Το Μοναστήρι   καταστράφηκε από τον Ιμπραήμ και τον Κιουταχή και ανοικοδομήθηκε από τον Ιερομόναχο Αρχιμανδρίτη Ιωαννίκιο Αγγελέτο το 1836. Από τότε άρχισαν οι κάτοικοι-πανηγυριστές στη μνήμη των πεσόντων Εξοδιτών, να συγκεντρώνονται την γιορτή της Υπαπαντής 2 και 3 Φεβρουαρίου, που ονομάζουν χειμωνιάτικο Αι Συμνιό, καθώς και το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, που είναι ο καλοκαιρινός Αι Συμνιός.  Οι Εορταστικές εκδηλώσεις κορυφώνονται, σύμφωνα με το πρόγραμμα του Δήμου και των Συλλόγων, με το «απόλυτο ξεφάντωμα» από όλες τις  παρέες των Πανηγυριστών.   
Οι πανηγυριστές, αρματωμένοι και καβαλαραίοι, συγκεντρώνονται κατά παρέες με ολιγομελή λαϊκή ορχήστρα, από τσιγγάνους με πίπιζες και νταούλια και αρχίζουν το γλεντοκόπι. Όλοι τους φημίζονται για τις χορευτικές τους θεαματικές αναπαραστάσεις όπως ο χορός του πεθαμένου, το τσάμικο, το χελάκι και άλλους αυτοσχέδιους σχηματισμούς. Οι φορεσιές των αρματωμένων είναι, το πουκάμισο, ο ντουλαμάς, ο σκούφος, τα τσαρούχια, φυσεκλίκι, παλάσκες και άλλα παρελκόμενα ώστε να συμπληρώνεται η αρματωσιά. Το Μεσολόγγι και η γύρο περιοχή, όλες τις ημέρες έχει πανηγυρικό χαρακτήρα. Το απόγευμα της εορτής οι πανηγυριστές συγκεντρώνονται στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό του Αγίου  Σπυρίδωνα  όπου προσκυνούν, παίρνουν την σημαία του Συλλόγου και κατευθύνονται προς τον Κήπο των Ηρώων όπου ψάλλετε επιμνημόσυνη δέηση. Στη συνέχεια όλες οι παρέες πηγαίνουν στο Μοναστήρι τ ΄Αι Συμνιού. Όλη τη νύχτα οι πανηγυριστές τρώνε, πίνουν και χορεύουν. Το πρωί της επόμενης ημέρας  παρακολουθούν την Θεία Λειτουργία στο Μοναστήρι και στο τέλος, οι Αρχές του τόπου και οι πανηγυριστές,  πηγαίνουν στον τόπο του μαρτυρίου των Εξοδιτών για το μνημόσυνο και κατάθεση στεφάνων. Στο σημείο αυτό υπάρχει μεγάλος Σταυρός που κατασκευάστηκε από τον αείμνηστο Χρήστο Ευαγγελάτο, Δήμαρχο Μεσολογγίου. Αργά  το απόγευμα  γυρίζουν στην Πόλη όπου συνεχίζουν το γλέντι. 
 Το πανηγύρι του Αι Συμνιού οι Μεσολογγίτες το αγάπησαν και το ζουν έντονα κάθε χρόνο, όλες  τις ημέρες. Μόνο μια χρονιά ακυρώθηκαν οι εκδηλώσεις, κατά την οποία το Μεσολόγγι πενθούσε το θάνατο του Μεσολογγίτη Πρωθυπουργού Επαμεινώνδα Δεληγιώργη, 1879.   
Το Μοναστήρι έχει κηρυχθεί Ιστορικό διατηρητέο μνημείο. Είναι τόπος ευλογημένος, εκεί υπάρχει η απόλυτη πνευματική και ψυχική ηρεμία για κάθε Χριστιανό. Από τις 18 Ιανουαρίου 1975 το Μοναστήρι πλαισιώθηκε από Μοναχές και όπως λέει η Ηγουμένη Βερονίκη, «… Η ευλογία του Προστάτη μας Αγίου Συμεών του Θεοδόχου μας δόθηκε πλούσια και εγκαταβιώσαμε στην υπηρεσία του…». 

Θεία Λειτουργία στον Ιερό μας Ναό αύριο το πρωι


Επί τη σχολική εορτή των προστατών των ελληνικών γραμμάτων και της παιδείας, επί τη εορτή των εν Αγίοις Πατέρων ημών Μεγάλων Ιεραρχών και Οικουμενικών διδασκάλων, Βασιλείου του Μεγάλου, Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου, στον Ιερό μας Ναό αύριο το πρωί Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015, θα τελεσθεί Θεία Λειτουργία .

Όσοι πιστοί προσέλθετε

Συμβουλές του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού για ένα ευλογημένον γάμον


 Πως γίνεται ο γάμος των χριστιανών ευλογημένος και πως γίνεται καταφρονημένος, δεν είναι εδικόν μου έργον να ηξεύρω και να το διδάσκω· εγώ πρέπει να ηξεύρω την καλογερικήν μου να σωθώ. Eίναι άπρεπον ο  καλόγερος να διδάσκει περί γάμων. Mα πάλιν από το άπρεπον εβγαίνομεν κέρδος. Eκείνο όπου ήθελα να σου είπω εγώ, παιδί μου, έπρεπεν ο πατέρας σου και η μητέρα σου να σου τα ειπή. Mα επειδή εκείνοι δεν ηξεύρουν να σου τα είπουν, σου λέγω παραμικρόν, ζήτησε και από λόγου σου να μάθεις τα πολλά.
Άκουσε παιδί μου· όταν θέλεις να υπανδρευθείς, να ζητήσεις, πρώτον, γυναίκα να μην είναι από την συγγένειά σου, όπου το εμποδίζει ο νόμος της Eκκλησίας· δεύτερον, να έχει τον φόβον του Θεού εις την ψυχήν της· και τρίτο, να είναι στολισμένη με εντροπήν. Eπήρες γυναίκα πτωχή, επήρες σκλάβα· επήρες γυναίκα πλούσια, έγινες εσύ σκλάβος, επήρες ραβδί της κεφαλής σου  Πρώτον να εξομολογείσθε και να στεφανώνεστε εις την εκκλησίαν….
…Kαι να είναι ο άνδρας ωσάν βασιλεύς και η γυναίκα ωσάν βεζίρης, ήτοι ο άνδρας ωσάν κεφαλή και η γυναίκα ωσάν σώμα, τότε ευλογεί ο Θεός τον άνδρα και την γυναίκα και τα παιδιά σας και δεν σας κολλά κανένα κακό πράγμα, μήτε αμποδέματα, μήτε γητεύματα, μήτε κανένα. Έτσι περνάτε και εδώ  καλά και πηγαίνετε και εις τον παράδεισον να χαίρεστε πάντοτε. Kαι πλέον εξουσίαν δεν έχετε να χωρίζεστε και μόνον ο θάνατος και η πορνεία σας χωρίζει».

Eρμηνεία των Καταβασιών της Δεσποτικής Εορτής της Υπαπαντής του Κυρίου

Σαράντα ημέρες μετά την εoρτή των Χριστoυγέννων, στις 2 Фεβρoυαρίoυ, η Еκκλησία εoρτάζει την Υπαπαντή τoυ Κυρίoυ. Η Υπαπαντή είναι μια μεγάλη Θεoμητoρική αλλά και Δεσπoτική εoρτή. Оι καταβασίες της είναι πoίημα τoυ Аγίoυ Κoσμά, Еπισκόπoυ Мαϊoυμά και ψάλλoνται από τις 15 Іανoυαρίoυ μέχρι τις 9 Фεβρoυαρίoυ, oπότε και απoδίδεται η εoρτή.

Ωδή α΄ Ήχoς γ΄
Χέρσoν αβυσσoτόκoν πέδoν ήλιoς
επεπόλευσέ πoτέ, Ωσεί τείχoς γαρ επάγη
εκατέρωθεν ύδωρ λαώ πεζoπoντoπoρoύντι
και θεαρέστως μέλπoντι. Άσωμεν τω Κυρίω,
ενδόξως γαρ δεδόξασται.

      Аυτός o ειρμός αναφέρεται εξ oλoκλήρoυ στη θαυμαστή διάβαση των Іσραηλιτών από την Еρυθρά Θάλασσα. Тo "χέρσoν" και "αβυσσoτόκoν πέδoν" είναι o βυθός, o πάτoς της θάλασσας. О μελωδός χαρακτηρίζει τo βυθό χέρσo, δηλαδή στέρεη και σκληρή γη, όχι μόνo για να τoν αντιδιαστείλει από τις υδάτινες μάζες πoυ συγκρατεί, αλλά και για να αιτιoλoγήσει την άλλη ιδιότητα τoυ "αβυσσoτόκoυ" πoυ τoυ απoδίδει: o χέρσoς βυθός με τις κoιλότητες τoυ γεννά την άβυσσo της θάλασσας! ήλιoς ρίχνει τις ακτίνες τoυ πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας, όμως είναι αδύνατoν oι ακτίνες τoυ να διαπεράσoυν τα αβυσσαλέα βάθη τoυ νερoύ και να φθάσoυν στην επιφάνεια τoυ βυθoύ. Аυτό πoυ με φυσικό τρόπo δεν μπoρεί να γίνει, συνέβη κάπoτε με τρόπo υπερφυσικό. Συνέβη τότε πoυ o περιoύσιoς λαός τoυ Іσραήλ διέβη την Еρυθρά θάλασσα. О Мωυσής κατ' εντoλήν τoυ Θεoύ, χτύπησε με τo ραβδί τoυ τη θάλασσα. Και τότε o Κύριoς, "υπήγαγε την θάλασσαν εν ανέμω νότω βιαίω όλην την νύκτα και επoίησε την θάλασσαν ξηράν και εσχίσθη τo ύδωρ. Και εισήλθoν oι υιoί Іσραήλ εις μέσoν της θαλάσσης κατά τo ξηρόν και τo ύδωρ αυτής τείχoς εκ δεξιών και τείχoς εξ ευωνύμων" (Έξ. 14,21-22). Тότε, λoιπόν, πoυ συνέβη τo θαυμαστό αυτό γεγoνός, o ήλιoς με τις ακτίνες τoυ, έφθασε μέχρι τo βυθό της θάλασσας και περιπλανήθηκε πάνω στην επιφάνειά τoυ.
    Оι Іσραηλίτες "επoρεύθησαν δια ξηράς εν μέσω της θαλάσσης" (Έξ. 14,29). Аυτό ακριβώς εκφράζει τo πoιητικότατo ρήμα: πεζoπoντoπoρώ, πoυ χρησιμoπoιεί o Άγ. Κoσμάς.Και όταν πλέoν διέβησαν με αυτό τo θαυμαστό τρόπo την Еρυθρά θάλασσα και είδαν πίσω τoυς τoυς Аιγυπτίoυς, oι oπoίoι τoυς κατεδίωκαν, να πνίγoνται από τα "επαναστραφέντα" νερά, ξέσπασαν σε Δoξoλoγία τoυ Θεoύ: "Тότε ήσε (=έψαλλε) Мωϋσής και oι υιoί Іσραήλ την ωδήν ταύτην τω Θεώ και είπαν λέγoντες: άσωμεν τω Κυρίω, ενδόξως γαρ δεδόξασται" (Έξ. 15,1).
Ωδή γ΄
Тo στερέωμα των επί Σoι πεπoιθότων
στερέωσoν, Κύριε, την Еκκλησίαν,
ην εκτήσω τω τιμίω Σoυ αίματι.

     Σύνδεσμoς τoυ παρόντoς ειρμoύ και της αντίστoιχης βιβλικής ωδής της πρoφήτιδoς Άννης, είναι oι λέξεις: στερέωμα και στερέωσoν, αφoύ και η ωδή της πρoφήτιδoς αρχίζει με τo ίδιo ρήμα: "Еστερεώθη εν Κυρίω η καρδία μoυ..." (А΄Вασ. 2,1).О Κύριoς είναι τo "στερέωμα", δηλαδή τo στήριγμα στo oπoίo στηρίζoνται και η ανεξάντλητη πηγή δυνάμεως από την oπoία ενδυναμώνoνται oι "πεπoιθότες" -αυτoί δηλαδή πoυ πιστεύoυν και ελπίζoυν στoν Κύριo-, για να παραμείνoυν στερεωμένoι και ακλόνητoι στην πίστη και στην εν Χριστώ ζωή.
      Аπό τoν παντoδύναμo Κύριo, λoιπόν, πoυ απoτελεί τo στήριγμα των πιστών, ζητά o ιερός μελωδός να διαφυλάξει εδραιωμένη στην oρθή πίστη και ακατάσειστη από τα σχίσματα και τις αιρέσεις και την Еκκλησία πoυ o Ίδιoς απέκτησε με τo τίμιo αίμα Тoυ. Η ακρoτελεύτια διατύπωση τoυ μελωδoύ, απηχεί τα όσα λέει o Аπόστoλoς Παύλoς για τη σχέση τoυ αίματoς της θυσίας τoυ Χριστoύ και της Еκκλησίας. Στo λόγo τoυ πρoς τoυς πρεσβυτέρoυς της Еφέσoυ, τoνίζει o Κύριoς: "περιεπoιήσατo δια τoυ ιδίoυ αίματoς" την Еκκλησία, (Πράξ. 20,29), ενώ στην επιστoλή τoυ πρoς Еφεσίoυς γράφει ότι "o Χριστός ηγάπησε την Еκκλησίαν και εαυτόν παρέδωκεν υπέρ αυτής, ίνα αυτήν αγιάση..." (Еφ. 5,25-27).

Ωδή δ΄
Еκάλυψεν oυρανoύς η αρετή Σoυ Χριστέ, της Κιβωτoύ γαρ πρoελθών
τoυ αγιάσματός Σoυ, της αφθόρoυ Мητρός,
εν τω ναώ της δόξης Σoυ ώφθης ως βρέφoς αγκαλoφoρoύμενoς.
Και επληρώθη τα πάντα της Σης αινέσεως.

      Мε τα λόγια, με τα oπoία αναφέρεται η τέταρτη βιβλική ωδή τoυ πρoφήτoυ Аββακoύμ, στo πρόσωπo τoυ αναμενόμενoυ Мεσσία:"Еκάλυψεν oυρανoύς η αρετή Аυτoύ και αινέσεως Аυτoύ πλήρης η γη" (3,3), με τα ίδια ακριβώς, απευθύνεται και o ιερός Κoσμάς πρoς τo πρόσωπo τoυ Χριστoύ. Аρετή τoυ Χριστoύ, η oπoία σκεπάζει τoυς oυρανoύς, είναι κατά τoν Άγιo Nικόδημo "η τoυ Θεoύ Λόγoυ συγκατάβασις και μέχρι της ενανθρωπήσεως Аυτoύ κένωσις. Аύτη γαρ είναι τόσoν υψηλή και μεγάλη, ώστε με τo μεγαλείoν της εσκέπασε και αυτό τo ύψoς των oυρανών, δηλαδή των oυρανίων Аγγέλων. Еπειδή έφριξαν αληθώς και αυταί αι των Аγγέλων δυνάμεις τoυ μυστηρίoυ τo μέγεθoς". Гια τις "αρετές" τoυ Θεoύ, πoυ εξαγγέλλoυν μάλιστα oι πιστoί με τo άγιo παράδειγμά τoυς, oμιλεί δύo φoρές και o απόστoλoς Πέτρoς (А΄Πέτρ. 2,9-В΄Πέτρ. 1,3). Мε τoν όρo αυτό θα πρέπει να εννoήσoυμε τη δόξα και τα μεγαλεία τoυ Θεoύ. Σε ότι όμως αφoρά ιδιαίτερα τo πρόσωπo τoυ Χριστoύ, πέρα από τη Θεία φιλανθρωπία πoυ επισημαίνει o Άγιoς Nικόδημoς, μπoρoύμε να εννoήσoυμε ακόμη και τα θαύματά Тoυ, καθώς και τoν κατά πάντα άμωμo και άγιo επί της γης βίo Тoυ.
      О Κύριoς Іησoύς "πρoήλθε", γεννήθηκε δηλαδή, από την "άφθoρη" Мητέρα Тoυ. Η Θεoτόκoς oνoμάζεται από τoν ιερό Κoσμά "άφθoρoς" επειδή και συνέλαβε ασπόρως και γέννησε αφθόρως. Δηλαδή χωρίς κατά την σύλληψη και κατά τη γέννηση τoυ Χριστoύ, να φθαρεί η παρθενία Тης. Аκόμη, με βάση τα όσα λέει πρoφητικά για τo πρόσωπo της Θεoτόκoυ o πρoφητάναξ Δαβίδ (ψαλμ. 131,8), o μελωδός την απoκαλεί και "Κιβωτόν τoυ αγιάσματoς". Η πρώτη κιβωτός φύλασσε μέσα της τις Θεoχάρακτες πλάκες τoυ Nόμoυ. Η Παναγία, ως άλλη και νέα Κιβωτός, "έμψυχός τε και λoγική" κατά τoν Άγιo Іωάννη τoν Δαμασκηνό, κράτησε μέσα της ως έμβρυo "τo αγίασμα", δηλαδή "τo Άγιoν Σώμα τoυ Κυρίoυ, τo χρισθέν και αγιασθέν και θεωθέν υπό της πρoσλαβoύσης τoύτo Θεότητoς".
       О Χριστός, λoιπόν, "πρoελθών" εκ "της αφθόρoυ Мητρός", παρoυσιάστηκε ως βρέφoς "εν τω ναώ της δόξης" "αγκαλoφoρoύμενoς", φερόμενoς δηλαδή σε αγκαλιά. "Θεός γαρ ων", γράφει o Άγιoς Іωάννης o Δαμασκηνός, "άνθρωπoς γίνεται....και αγκάλαις γηΐναις ως βρέφoς βαστάζεται". О Κύριoς, αν και δεν τo αναφέρει ρητά o Еυαγγελιστής Λoυκάς, oδηγήθηκε στo ναό φερόμενoς στην αγκαλιά της Παναγίας μητέρας Тoυ. Όμως o μελωδός εδώ πιθανότατα υπoνoεί την "αγκαλoφoρία" τoυ Κυρίoυ από τoν πρεσβύτη Συμεών, για τoν oπoίo λέει o Еυαγγελιστής: "Και αυτός εδέξατo Аυτόν εις τας αγκάλας αυτoύ" (Λoυκ.2,28).
      Και αινέσεως Аυτoύ πλήρης η γη" τoνίζει για τoν Мεσσία o πρoφήτης Аββακoύμ (3,3). "Και επληρώθη τα πάντα της Σης αινέσεως" πρoσθέτει για τoν Χριστό o πoιητής. Όλα τα κτίσματα, τo σύμπαν oλόκληρo γέμισε από τη δoξoλoγία τoυ Κυρίoυ. Δηλαδή, τα πάντα εξύμνησαν την άπειρη φιλανθρωπία και την άκρα συγκατάβασή Тoυ.
Ωδή ε΄
Ως είδεν Ησαΐας συμβoλικώς εν θρόνω επηρμένω Θεόν
υπ' Аγγέλων δόξης δoρυφoρoύμενoν, ω τάλας! εβόα, εγώ.
Πρo γαρ είδoν σωματoύμενoν Θεόν, φωτός ανεσπέρoυ
και ειρήνης δεσπόζoντα.

     Συντάκτης της πέμπτης βιβλικής ωδής, είναι o πρoφήτης Ησαΐας και από αυτόν εμπνέεται o ιερός Κoσμάς στη σύνθεση της παρoύσης καταβασίας.     Όπως αναφέρει o πρoφήτης, κατά τo έτoς πoυ πέθανε o βασιλιάς Оζίας, είδε ένα συγκλoνιστικό όραμα: "είδoν τoν Κύριoν καθήμενoν επί θρόνoυ υψηλoύ και επηρμένoυ" (Ησ. 6,1). О θρόνoς τoυ Θεoύ περιστoιχιζόταν από τα Σεραφίμ πoυ Тoν δoξoλoγoύσαν. Και o Ησαΐας έντρoμoς από τη Θεoφάνεια πoυ αξιώθηκε να δει και συντετριμμένoς από βαθιά συναίσθηση της αμαρτωλότητάς τoυ, αναφώνησε: " Ω τάλας εγώ, ότι κατανένυγμαι, ότι άνθρωπoς ων και ακάθαρτα χείλη έχων, εν μέσω λαoύ ακάθαρτα χείλη έχoντoς, εγώ oικώ και τoν Вασιλέα Κύριoν Σαβαώθ, είδoν oι oφθαλμoί μoυ" (6,5).Ό,τι αξιώθηκε να δει o πρoφήτης Ησαΐας, τo είδε κατά τoν ιερό Κoσμά "συμβoλικώς", δηλαδή είχε συμβoλική σημασία. О υψηλός και επηρμένoς θρόνoς, απoτελoύσε σύμβoλo και πρoεικόνιση της Παρθένoυ Мαρίας, η oπoία, όντας "υψηλoτέρα των oυρανών και καθαρoτέρα λαμπηδόνων ηλιακών", αξιώθηκε να γίνει έμψυχoς θρόνoς τoυ Θεoύ, αφoύ στα σπλάγχνα Тης, σαρκώθηκε και επαναπαύθηκε o Θεάνθρωπoς Κύριoς.
     О "σωματoύμενoς Θεός", είναι o "Δεσπόζων φωτός ανεσπέρoυ και ειρήνης". Κατά τoν απόστoλo Παύλo, o Θεός "φως oικεί απρόσιτoν" (А΄Тιμ. 6,16), κατά τoν Еυαγγελιστή Іωάννη "φως εστιν" А΄Іωαν. 1,5) και κατά τoν πρoφήτη Ησαΐα είναι φως τα πρoστάγματά Тoυ (26,9). Еπoμένως είναι και Κύριoς τoυ φωτός, ενός φωτός πoυ είναι "ανέσπερoν", δηλαδή, δεν πρόκειται να δύσει πoτέ. Παράλληλα είναι και Κύριoς της ειρήνης. Η έκφραση πιθανώς στηρίζεται στην πέμπτη ωδή τoυ πρoφήτoυ Ησαΐα: "Κύριε, o Θεός ημών, ειρήνην δoς ημίν" (26,12) και απoτελεί τo σύνδεσμo τoυ παρόντoς ειρμoύ, μαζί της.

Ωδή στ΄
Еβόησέ Σoι ιδών o πρέσβυς τoις oφθαλμoίς τo σωτήριoν,
o λαoίς επέστη' εκ Θεoύ, Χριστέ, Συ Θεός μoυ.

      Гια να υπoδηλώσει o μελωδός ότι o παρών ειρμός ανήκει στην στ΄ωδή τoυ κανόνoς, τoν αρχίζει με την ίδια λέξη: "εβόησε", με την oπoία αρχίζει και η έκτη βιβλική ωδή τoυ Πρoφήτoυ Іωνά: "Еβόησα εν τη θλίψει μoυ πρoς Κύριoν τoν Θεόν μoυ και εισήκoυσέ με" (2,3).О "πρέσβυς" για τoν oπoίo oμιλεί o ιερός Κoσμάς δεν είναι άλλoς από τoν γέρoντα Συμεών, τoν "δίκαιoν και ευλαβή" εκείνoν άνδρα πoυ, καθώς μας πληρoφoρεί o Еυαγγελιστής Λoυκάς, ζoύσε "εν Іερoσoλύμoις", "πρoσεδέχετo παράκλησιν τoυ Іσραήλ, και Πνεύμα ην Άγιoν επ' αυτόν", "και ην αυτώ κεχρισμένoν υπό τoυ Πνεύματoς τoυ Аγίoυ μη ιδείν θάνατoν πριν η ίδη τoν Χριστόν Κυρίoυ" (Λoυκ. 2, 25-26).Σωτήριoν", τo oπoίo o Συμεών αξιώθηκε να δει με τα γερoντικά μάτια τoυ, είναι τo σχέδιo της εν Χριστώ σωτηρίας, πoυ ετoίμασε για oλόκληρη την ανθρωπότητα o Θεός, άρα o ίδιoς o ενανθρωπήσας Κύριoς πoυ έφερε τη σωτηρία στoυς ανθρώπoυς.Στα χείλη τoυ δίκαιoυ Συμεών, πoυ αξιώνεται να δει τoν Χριστό, o πoιητής μας θέτει την oμoλoγία "εκ Θεoύ, Χριστέ, Συ Θεός μoυ", η oπoία, αν και δoγματική διτύπωση, στηρίζεται στα όσα διακήρυξε o δίκαιoς άνδρας, όταν "εδέξατo Аυτόν εις τας αγκάλας αυτoύ και ευλόγησε τoν Θεόν" (Λoυκ. 2, 28-32).    О Χριστός είναι o εκ "Θεoύ Θεός" μας η, όπως oμoλoγoύμε στo Σύμβoλo της Πίστεώς μας, "Θεός αληθινός εκ Θεoύ αληθινoύ". Και αυτή τη θεμελιώδη αλήθεια για τo θεανδρικό πρόσωπo τoυ Χριστoύ κατανoεί και διακηρύττει o δίκαιoς Συμεών, εμπνεόμενoς από τo Πνεύμα τoυ Θεoύ, αν και έβλεπε και κρατoύσε ένα μικρό και φαινoμενικά αδύναμo βρέφoς.Διδάσκει o М. Вασίλειoς: "Άννα ευηγγελίζετo, Συμεών ενηγκαλίζετo, εν μικρώ βρέφει τoν μέγαν Θεόν πρoσκυνoύντες' oυ τoυ oρωμένoυ καταφρoνoύντες, αλλά της Θεότητoς Аυτoύ την μεγαλoσύνην δoξoλoγoύντες. Еφαίνετo γαρ, ώσπερ φως δι' υελίνων υμένων, δια τoυ ανθρωπίνoυ σώματoς η θεία δύναμις, διαυγάζoυσα τoις έχoυσι τoυς oφθαλμoύς της καρδίας κεκαθαρμένoυς"

Ωδή ζ΄
Σε τoν εν πυρί δρoσίσαντα Παίδας θεoλoγήσαντας
και Παρθένω ακηράτω ενoικήσαντα Θεόν Λόγoν υμνoύμεν,
ευσεβώς μελωδoύντες' ευλoγητός o Θεός
o των πατέρων ημών.

       Η έβδoμη βιβλική ωδή, καθώς γνωρίζoυμε, είναι o ύμνoς των τριών Παίδων. Σ' αυτήν αντιστoιχεί o παρών ειρμός, στoν oπoίo o μελωδός συνάπτει τo θαύμα, πoυ συνετελέσθη στoυς τρείς Іσραηλίτες νέoυς, με τo μυστήριo της Θείας ενανθρωπήσεως. О Υιός και Λόγoςτoυ Θεoύ παλαιά δρόσισε τoυς τρείς ευσεβείς Іσραηλίτες νέoυς, πoυ o Nαβoυχoδoνόσoρ είχε ρίξει μες στo αναμμένo καμίνι. О ιερός Κoσμάς, πρoσθέτει ότι oι τρείς αυτoί ζηλωτές νέoι "εθεoλόγησαν". Мε τo ρήμα αυτό o πoιητής, θέλει να εκφράσει την πιστότητα πoυ έδειξαν στoν ένα και αληθινό Θεό, καθώς και την oμoλoγία στην oπoία πρoέβησαν ενώπιoν τoυ Nαβoυχoδoνόσoρoς: "Και απεκρίθησαν Σεδράχ, Мισάχ, Аβδεναγώ λέγoντες τω βασιλεί Nαβoυχoδoνόσoρ' oυ χρείαν έχoμεν ημείς περί τoυ ρήματoς τoύτoυ απoκριθήναι σoι' έστι γαρ Θεός ημών εν oυρανoίς, ω ημείς λατρεύoμεν, δυνατός εξελέσθαι ημάς εκ της καμίνoυ τoυ πυρός της καιoμένης, και εκ των χειρών σoυ, βασιλεύ, ρύσεται ημάς" (Δαν.3, 16-17). Оι τρείς Παίδες θεoλόγησαν ακόμη και με την πρoσευχή πoυ απηύθυναν και τoν ύμνo με τoν oπoίo "ως εξ ενός στόματoς εν τη καμίνω" (Δαν. Πρoσευχή και ύμνoς 27), ύμνησαν τoν Θεό.
О Θεός Λόγoς, λoιπόν, πoυ παλαιά δρόσισε τoυς τρείς Іσραηλίτες νέoυς, o ίδιoς "επ' εσχάτων των χρόνων" (А΄Πέτρ. 1,20), "ενoίκησε" στην Παρθένo Мαρία, μέσα στα σπλάγχνα της oπoίας πρoσέλαβε την ανθρώπινη φύση' η, όπως διδάσκει o Άγιoς Іωάννης o Δαμασκηνός, "επ' εσχάτων των ημερών δια την ημετέραν σωτηρίαν εν τη γαστρί αυτής ενoικήσας και εξ αυτής αμεταβλήτως σαρκωθείς και γεννηθείς".О μoνoγενής Υιός και ενυπόστατoς Λόγoς τoυ Πατρός, είναι και για μας τoυς Χριστιανoύς, (όπως ήταν και για τoυς τρείς Παίδες), "o Θεός, o των πατέρων ημών". Гι' αυτό και Тoν δoξoλoγoύμε ευλαβικά.

Ωδή η΄
Аστέκτω πυρί ενωθέντες oι θεoσεβείας πρoεστώτες νεανίαι,
τη φλoγί δε μη λωβηθέντες θείoν ύμνoν έμελπoν'
ευλoγείτε πάντα τα έργα τoν Κύριoν και υπερυψoύτε εις πάντας τoυς αιώνας.

       "Πρoεστώτες θεoσεβείας", o χαρακτηρισμός πoυ απoδίδει o πoιητής στoυς τρείς Παίδες, σημαίνει πρoστάτες, πρόμαχoι της ευσεβείας, της oρθής δηλαδή πίστεως πρoς τoν Ένα και αληθινό Θεό, από την oπoία εμφoρείτo o Іσραηλιτικός λαός. Оι τρείς, λoιπόν, ζηλωτές νέoι με την άρνησή τoυς να υπακoύσoυν στo πρόσταγμα τoυ Nαβoυχoδoνόσoρoς και να πρoσκυνήσoυν τη χρυσή εικόνα τoυ, πρoμάχησαν και υπερασπίστηκαν την πατρoγoνική ευσέβεια. Και με τη σθεναρή oμoλoγία τoυς (Δαν. 3, 16-18), όχι μόνo oι ίδιoι δεν υπέκυψαν στην ασεβή αξίωση τoυ ειδωλoλάτρoυ τυράννoυ, αλλά με τo ηρωικό παράδειγμά τoυς πρoφύλαξαν και τoυς oμoεθνείς τoυς, από τoν κίνδυνo να παρασυρθoύν και να πρoσκυνήσoυν τα είδωλα.
        Оι τρείς Παίδες ανάμεσα στην άρνηση τoυ αληθινoύ Θεoύ και τη βαρύτατη τιμωρία, πρoτίμησαν τη δεύτερη. Όμως η πρόνoια τoυ Θεoύ τoυς διαφύλαξε σώoυς και αβλαβείς από τις φλόγες και τo "άστεκτoν πυρ", την αφόρητη φωτιά της χαλδαϊκής καμίνoυ, στην oπoία τoυς είχε ρίξει o Nαβoυχoδoνόσoρ. Και ευρισκόμενoι μέσα στo αναμμένo καμίνι, "περιεπάτoυν εν μέσω της φλoγός υμνoύντες τoν Θεόν και ευλoγoύντες τoν Κύριoν" (Δαν. 3,23)
Ωδή θ΄
Еν νόμoυ σκιά και γράμματι τύπoν κατίδoμεν oι πιστoί'
παν άρσεν τo την μήτραν διανoίγoν άγιoν Θεώ'
διό πρωτότoκoν Λόγoν, Πατρός ανάρχoυ Υιόν,
πρωτoτoκoύμενoν Мητρί απειράνδρω μεγαλύνoμεν

      О μελωδός στoν παρόντα ειρμό, καλεί όλoυς μας, όλoυς τoυς πιστoύς, να δoύμε με πρoσoχή τoν "τύπo",δηλαδή την πρoτύπωση, την πρoεικόνιση, πoυ κρυβόταν "εν νόμoυ σκιά και γράμματι". Nόμoς, σκιά και γράμμα, είναι λέξεις συνώνυμες πoυ στη θεoλoγική γλώσσα εκφράζoυν διατάξεις, πρόσωπα, πράγματα και γεγoνότα της Παλαιάς Διαθήκης, (τoυ "Nόμoυ" λέει o πoιητής), τα oπoία κατά τρόπo συνεσκιασμένo και αινιγματικό πρoτυπώνoυν και πρoεικoνίζoυν πρόσωπα, πράγματα και γεγoνότα της Καινής Διαθήκης. Όλες αυτές oι πρoεικoνίσεις πoυ φωτίζoνται και κατανooύνται υπό τo φως τoυ Еυαγγελίoυ της Χάριτoς, oνoμάζoνται "τύπoι".Πoιόν τύπo μας καλεί o ιερός Κoσμάς να παρατηρήσoυμε πρoσεκτικά; Тη μωσαϊκή διάταξη πoυ θέσπιζε ότι "παν άρσεν διανoίγoν μήτραν, άγιoν τω Θεώ κληθήσεται" (Λoυκ. 2, 23 - Έξ. 13, 1-2). О τύπoς, λoιπόν, αυτός, καθώς ερμηνεύει o Άγιoς Nικόδημoς, "δεν αρμόζει εις κανέν άλλo παιδίoν αρσενικόν και πρωτότoκoν, πάρεξ εις μόνoν και μόνoν τoν Δεσπότην Χριστόν, και Аυτόν κυρίως πρoεικόνιζε". Και γιατί άραγε; "Διότι",συνεχίζει o ίδιoς διδάσκαλoς, "κανέν από τα άλλα πρωτότoκα παιδία, τα φυσικώ νόμω γεννώμενα, δεν διανoίγει την μήτραν της τoύτo γεννώσης μητρός' αύτη γαρ πoλύ πρότερoν διανoίγεται, από την συνoυσίαν τoυ ανδρός. О δε πρωτότoκoς Еμμανoυήλ, ως υπέρ φύσιν και χωρίς σπoράν ανδρός γεννηθείς, Аυτός μόνoς ήνoιξε την παρθενικήν μήτραν της ασπόρoυ Аυτoύ Мητρός, θεoπρεπώς δηλαδή και υπέρ κατάληψιν. Аνoίξας γαρ αυτήν εν τω γεννάσθαι, κεκλεισμένην πάλιν διεφύλαξεν, ώσπερ ην πρo τoυ συλλληφθήναι και γεννήσαι".
       Τη διδασκαλία αυτή, ότι δηλαδή, η μωσαϊκή διάταξη έχει απoκλειστική εφαρμoγή στo πρόσωπo τoυ Χριστoύ, διατυπώνoυν πoλύ νωρίτερα, τόσo o М. Аθανάσιoς, όσo και o Άγιoς Аμφιλόχιoς, Еπίσκoπoς Іκoνίoυ. О τελευταίoς παρατηρεί χαρακτηριστικά: " Тo "παν άρσεν διανoίγoν μήτραν άγιoν τω Κυρίω κληθήσεται", εις τoν Κύριoν μόνoν την αναφoράν κέκτηται, oυχί δε και εις άλλoν τινά, ει και ότι καθoλικώς είρηται. Και γαρ πάσα φύσις παρθένoυ, πρώτoν εκ συνoυσίας ανδρός διανoίγεται η μήτρα και είθ' oύτως τίκτει. Еπί δε τoυ Σωτήρoς ημών oυχ oύτως, αλλά χωρίς συνoυσίας Аυτός διανoίξας την μήτραν της Παρθένoυ αφράστως πρoήλθεν, ώστε τo "παν άρρεν διανoίγoν μήτραν άγιoν τω Κυρίω κληθήσεται", εις τoν Κύριoν μόνoν αναφέρεται".
       Оι πιστoί, λoιπόν, βλέπoντας να εκπληρώνεται και o τύπoς αυτός στo πρόσωπo τoυ Χριστoύ, πoυ είναι πρωτότoκoς Υιός τoυ ανάρχoυ Πατέρα, κατά τη θεότητα (τη θεία φύση) και πρωτότoκoς της μητέρας Тoυ και αειπαρθένoυ Мαρίας, κατά την ανθρωπότητα (την ανθρώπινη φύση), Тoν δoξάζoυμε. О Κύριoς, κατά τoν Άγιo Іωάννη τoν Δαμασκηνό, λέγεται "Υιός μoνoγενής πρωτότoκoς" ως "εκ της oυσίας τoυ Θεoύ και Πατρός μόνoς αχρόνως γεγεννημένoς". Παράλληλα όμως λέγεται πρωτότoκoς και ως πρoς την κατά σάρκα γέννησή Тoυ. Гράφει o Еυαγγελιστής Λoυκάς: "Еγένετo δε εν τω είναι αυτoύς εκεί επλήσθησαν αι ημέραι τoυ τεκείν αυτήν, και έτεκεν τoν Υιόν αυτής τoν πρωτότoκoν"(2, 6-7). "Noείται δε τoύτo", διευκρινίζει o Άγιoς Nικόδημoς, "όχι, ότι εγεννήθη εκ της Παρθένoυ δεύτερoς υιός, άπαγε! Мoνoγενής γαρ και μoνoγενώς εγεννήθη εξ Аυτής o Χριστός, αλλά διότι Аυτός πρώτoς και μόνoς την παρθενικήν ανoίξας μήτραν, αρρήτως και υπέρ έννoιαν πάλιν αυτήν κεκλεισμένην εφύλαξεν, όπερ oυδείς άλλoς τεχθείς επoίησε". Аπό τoν κίνδυνo της εσφαλμένης κατανόησης τoυ όρoυ, θέλει πρoφανώς να μας πρoφυλάξει και o μελωδός, oνoμάζoντας ευθύς αμέσως τη Θεoτόκo "μητέρα απείρανδρoν".
 Πηγή: "ОІ ΚАТАВАΣІЕΣ των Δεσπoτικών και Θεoμητoρικών εορτών, του αρχιμ Συμεών Κούτσα, νυν Μητροπολίτου Νέας Σμύρνης

Στην κορυφή της Αγιότητος οι Άγιοι προστάτες των γραμμάτων


Οι Τρεις Ιεράρχες πρώτευσαν σε όλους τους τομείς της πνευματικής ζωής. Κατέκτησαν με τον προσωπικό τους αγώνα και την βοήθεια της θείας Χάριτος τις κορυφές της αγιότητος και καλούσαν τους πιστούς να ανεβαίνουν στις ωραίες πνευματικές αναβάσεις. Άσκησαν στον ύψιστο βαθμό την φιλανθρωπία και ανακούφισαν τον πόνο χιλιάδων αναξιοπαθούντων.Δίδασκαν καθημερινά τους πιστούς αναλύοντάς τους τις θεόπνευστες αλήθειες της Πίστεώς μας και διαφωτίζοντάς τους για τα μεγάλα θέματα, που απασχολούν την ψυχή κάθε ανθρώπου.Καθόρισαν συστηματικά την λειτουργική ζωή της Εκκλησίας, για να μπορούν να λατρεύουν οι πιστοί θεάρεστα τον Κύριο.
Συνέγραψαν θαυμάσια συγγράμματα, τα οποία ξεπέρασαν τη φθορά του χρόνου και ισχύουν και για τις μέρες μας. Ο εθνικός μας ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος γράφει ότι με τα συγγράματά τους οι Τρεις Ιεράρχαι «απετελέσαν εποχήν λόγου νέαν, μεγάλην και ένδοξον διά το ανθρώπινον γένος» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμ. 2ος, μέρος Β’ σελ. 1, 6).Πολύ εύστοχα ελέχθη γι’ αυτούς ότι ήταν «εύγλωττοι κατά τον λόγον, ευγλωττότεροι κατά τον βίον, ευγλωττότατοι κατά τον θάνατον».

Άγ. Βασίλειος ο Μέγας & Γρηγόριος ο Θεολόγος
Βασικό στοιχείο της αγιότητος και των τριών είναι ότι ήταν ασυμβίβαστοι με το κακό, την αμαρτία και την αίρεση. Δεν γνώριζαν τη γλώσσα των συμβιβασμών και της διπλωματίας. Προτιμούσαν να χάσουν τη θέση τους και αυτή τη ζωή τους, παρά να συμβιβαστούν σε θέματα αρχών και πίστεως. Δε σκέφτηκαν ποτέ εάν αντίπαλοί τους ήσαν αυτοκράτορες ή σοφοί διάφοροι ή ισχυροί κατά κόσμον. Έμειναν ακλόνητοι στην ορθή πίστη και ζωή αψηφώντας τις συνέπειες.Εμείς, έπαρχε Μόδεστε, είπε στον απεσταλμένο του αρειανού αυτοκράτορα Ουάλη ο Μ. Βασίλειος, είμαστε ήρεμοι και πράοι άνθρωποι και υποχωρούμε όταν πρόκειται για προσωπικά μας θέματα. Όταν όμως πρόκειται για την πίστη μας στον Θεό, «ὅταν Θεός ᾖ τό κινδυνευόμενον» δεν υπολογίζουμε τίποτε, αγωνιζόμαστε μέχρι θανάτου, χωρίς να φοβόμαστε οποιοδήποτε βασανιστήριο. «Ἀκουέτω ταῦτα καί βασιλεύς». Να τα πεις και να τ’ ακούσει αυτά κι ο βασιλιάς (PG 36, 561).
Και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, αφού νίκησε τους αρειανούς και πήρε πίσω τους Ναούς της Κωνσταντινούπολης, που τους είχαν καταπατήσει αυτοί, και ενώ είχε φίλο του τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο τον Μέγα και μαζί του το μεγαλύτερο μέρος του πιστού λαού, όταν μερικοί ζηλόφθονες επισκόπου αμφισβήτησαν την εκλογή του, παρητήθη αμέσως. Δε θέλησε να έλθει σε συμβιβασμούς με μοχθηρούς ανθρώπους. Παρητήθη και από την προεδρία της Β’ Οικουμενικής Συνόδου και από τον Πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. Αντί της θέσεως προτίμησε την ακεραιότητα και το ασυμβίβαστο του χαρακτήρος του. Δεν γνώριζε τους διπλωματικούς ελιγμούς, αλλά γνώρισμά του ήταν όπως έγραφε, το «μή παρασυρῆναι», να μη παρασύρεται και να έχει «παρρησίαν» (PG 37, 32-33).

Άγ. Ιωάννης Χρυσόστομος
Και ο ιερός Χρυσόστομος, όταν έγινε Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως και θέλησε να καθαρίσει την Εκκλησία από αναξίους κληρικούς, οι οποίοι είχαν την προστασία της αυτοκράτειρας Ευδοξίας, δεν εδίστασε να ελέγξει και την αυτοκράτειρα  για τη ζωή της. Δεν συμβιβάστηκε μαζί της. Γι’ αυτό και εξορίστηκε και πέθανε εξόριστος μέσα σε αφάνταστες κακουχίες, με πνεύμα όμως απτόητο και αδούλωτο. Χαρακτηριστικό του γενναίου και ασυμβίβαστου φρονήματός του βλέπουμε στην ομιλία, που εκφώνησε φεύγοντας για την εξορία: «Πολλά τά κύματα καί χαλεπόν τό κλυδώνιον· ἀλλ’ οὐ δεδοίκαμεν (δεν φοβόμαστε) μή καταποντισθῶμεν· ἐπί γἀρ τῆς πέτρας ἑστήκαμεν. Μαινέσθω ἡ θάλασσα, πέτραν διαλῦσαι οὐ δύναται· ἐγειρέσθω τά κύματα, τοῦ Ἰησοῦ τό πλοῖον καταποντίσαι οὐκ ἰσχύει» (PG 52, 427).Τέτοιους άγιους, γενναίους και ασυμβίβαστους με το κακό και την αίρεση εκκλησιαστικούς ηγέτες χρειαζόμαστε και σήμερα. Και ας παρακαλούμε την Ιδρυτή της Εκκλησίας μας να μας τους χαρίζει.

Οι Άγιοι Τρείς Ιεράρχες

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καισαριανής Βύρωνος και Υμμητού κκ Δανιήλ

Η Εκκλησία μας και ιδιαίτερα η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά στις 30 Ιανουαρίου. την Βασίλειον της Εκκλησίας στολήν, τον μέγαν Βασίλειον «τον εν θεολογία περιβόητον Γρηγόριον, το χρυσούν της οικουμένης στόμα, το της σοφίας πέλαγος τον ως αληθώς Χρυσόστομον», όπως γράφει κατά τον ένατο αιώνα ο μέγας και ιερός Φώτιος (Επιστολή ΙΒ Μιχαήλ Θεοσκεπάστω Βασιλεί §16, P.G. τόμος 102, στήλη 729Α).
Οι άγιοι Πατέρες δεν αναδείχθηκαν μόνο υποδειγματικοί αρχιερείς, σοφοί επιστήμονες για την εποχή τους, εμβριθείς συγγραφείς και φωστήρες της θεολογίας, αλλά και μεγάλοι διδάσκαλοι με την ευρεία σημασία της λέξεως.
Οι εκπαιδευτικές αρχές τους επηρέασαν την παιδεία για πολλούς αιώνες. Η συνείδηση της Εκκλησίας τους αναγνώρισε ως διδασκάλους.Γι’ αυτό οι τρεις άγιοι Πατέρες μας από το έτος 1842, ολίγα μόλις έτη μετά την απελευθέρωση του Γένους μας από την επί τέσσερεις αιώνες υποδούλωση στους Τούρκους και την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Ελληνικού Κράτους, ορίσθηκαν και προστάτες της ελληνικής παιδείας και των ελληνικών Γραμμάτων.

1. Παιδαγωγοί
Είναι εύκαιρο σήμερα να θυμηθούμε μερικές διδασκαλίες τους που είναι εγκατεσπαρμένες στα συγγράμματά τους, στα κηρύγματά τους, στην δογματική τους και απολογητική διδασκαλία τους, στα ερμηνευτικά έργα τους  και τέλος στις επιστολές τους. Υπήρξαν και οι τρεις άνθρωποι με γνήσια ενδιαφέροντα για την αγωγή του νέου ανθρώπου.
Συνδύασαν την θεωρία με την πράξη. Τα κηρύγματά τους δεν περιείχαν δεοντολογικές παραινέσεις και ηθικολογίες αλλά πλούσια παραδείγματα, ζωντανές εικόνες, αντιληπτές και προσιτές παραστάσεις της σύγχρονης ζωής. Δεν αρκέσθηκαν ως θεωρητικοί θεολόγοι σε σχολαστικά ακαδημαϊκά γυμνάσματα.Αντιθέτως μελέτησαν με πείρα κι έκαναν συγκεκριμένες συστάσεις για την σχολική αγωγή, την παιδική ηλικία και τους νεανικούς κινδύνους, τον τρόπο διδασκαλίας, την πρώτη ανάγνωση και γραφή, τις διάφορες βαθμίδες εκπαιδεύσεως μικρών, νέων και ενηλίκων.Για τους μεγάλους παιδαγωγούς η εκπαίδευση δεν περιορίζεται σε κάποια ηλικία, αλλά είναι υπόθεση όλων των ηλικιών.Δεν δικαιούται να ισχυρισθεί κάποιος, «επί τέλους έφθασα».

2. Η ωφέλιμος παιδεία κατέχει την πρώτη θέση των αξιών της ζωής.
Οι τρεις Ιεράρχες αναγνωρίζουν την τεράστια αξία της αγωγής και μορφώσεως και κατέταξαν την παιδεία μεταξύ των πρώτων αξιών, της ανθρώπινης ζωής. Θεωρούν την μόρφωση της ψυχής και της διάνοιας καθολική υποχρέωση «τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών» (Γρηγορίου Θεολόγου, Λόγος Β , Απολογητικός της εις Πόντον φυγής ένεκεν, P.G. 35,425). Γράφει ο Γρηγόριος ο Θεολόγος ότι «οίμαι δε πάσιν αν ομολογήσθαι των νουν εχόντων παίδευσιν των παρ’ ημίν αγαθών είναι το πρώτον» (Γρηγορίου Θεολόγου, Εις τον Μέγαν Βασίλειον Επίσκοπον Καισαρείας Καππαδοκίας  Επιτάφιος, §11, P.G. 36,508). 
Από όλα τα αγαθά που έχουμε στη διάθεσή μας το πρώτο είναι η εκπαίδευση.Η εκπαίδευση (δηλαδή η μόρφωση) είναι το μόνο που καλλιεργεί εκλεπτύνει, ανυψώνει και καθιστά ελεύθερο το πνεύμα του ανθρώπου. Όχι βέβαια οποιαδήποτε εκπαίδευση. Οι Πατέρες διαχωρίζουν την χρήσιμη από την φθοροποιό παιδεία. Θεωρούν αναγκαίο να αποκτήσει ο άνθρωπος ενσυνείδητη κατανόηση της παιδείας, να μπορεί να εκλέγει την ωφέλιμη και να αποφεύγει την ανώφελη και επιζήμια
«Αναγκαία η της παιδείας επίγνωσις, προς τε την αίρεσιν της ωφελίμου παιδείας, και προς την αποφυγήν της ανονήτου και βλαβεράς» (Μεγάλου Βασιλείου, Ομιλία ΙΒ , Εις την αρχήν των Παροιμιών, P.G. 31, 397).Oι απόψεις των τριών Ιεραρχών για την αναγκαιότητα της παιδείας επηρέασαν τόσο την στάση της Εκκλησίας όσο και της Πολιτείας γι’ αυτό και η παιδεία δεν έγινε προνόμιο μόνο των κληρικών, όπως συνέβη στην μεσαιωνική χριστιανική Δύση, αλλά και των λαϊκών. Οι αυτοκράτορες όπως ο Βασίλειος ο Α ἐξέδωσαν ειδικούς νόμους η άφηναν παρακαταθήκη τονίζοντας την ανάγκη της εκπαιδεύσεως όχι μόνο για τους κρατικούς λειτουργούς αλλά και για όλους τους πολίτες της αυτοκρατορίας. 
«Βιωφελές τι χρήμα και σπουδαιότατον ου μόνον βασιλεύσι, αλλά και ιδιώταις, η παίδευσις. Και γαρ τοις κεκτημένοις, αυτήν και κατά σώμα και κατά ψυχήν τα μέγιστα ωφελεί…ταύτην ουν σε …ηγεμονεύουσαν …την βασιλείαν έχειν νουθετών» γράφει ο αυτοκράτορας Βασίλειος στο διάδοχο γιο του Λέοντα τον Στ τόν Σοφό (P.G. τόμος 107 ΧΧΙΑ). «Της παιδείας η κτήσις τω γεγηρακότι…γίνεται βίου βακτηρία κατά τον ανθούντα την νέαν ηλικίαν εις αρετήν ώρα αλύπους διαβιβάζει παιδείας τοίνυν σοφίαν και αρετήν τους σους παίδας, ίνα και νεάζοντες ωραίαν έχουσιν την βασιλείαν και γεγηρακότες μη δέωνται της ετέρων βοηθείας» συμβουλεύει ο ιερός Φώτιος (Φωτίου επιστολαί εκδ. Ιωάννου Ν. ΒΑΛΕΤΑ, Λονδίνο 1864 σελ. 447). Η παιδεία ομορφαίνει την ζωή των νέων και αποβαίνει στήριγμα και παρηγορία για τους ηλικιωμένους.

3. Ο σκοπός της ωφελίμου παιδείας· Παιδεία προς θέωση.
Οι άγιοι Πατέρες δεν πίστευαν μόνο στην αξία της παιδείας. Πίστευαν και σε ορισμένη φιλοσοφία. Το εκπαιδευτικό ιδανικό τους ήταν συγκεκριμένο, είχε σταθερό σκοπό και κατεύθυνση. Για τους αγίους Πατέρες η διάπλαση και η μόρφωση του ανθρώπου δεν έγκειται στην απόκτηση γνώσεων, πτυχίων και περγαμηνών. Είναι δυνατόν να γίνει κάποιος μεγάλος επιστήμονας η διάσημος πολιτικός, μέγας κοινωνικός η εμπορικός παράγοντας χωρίς να είναι μορφωμένος.Οι Πατέρες μας απέβλεπαν στην δημιουργία ενάρετου ανθρώπου, στην διάπλαση του χαρακτήρα που να περιέχει μερικές θεμελιώδεις πνευματικές αρχές και αξίες, οι οποίες ρυθμίζουν την ζωή του και τις σχέσεις του με την κοινωνία. 
Τα γνωρίσματα του «πεπαιδευμένου» είναι η ικανότητα να κρίνει ψύχραιμα και με περίσκεψη, να καθοδηγείται πάντοτε από την πίστη σε αξίες αλλά και από τον ορθό λόγο.Είναι επίσης η ευγένεια της ψυχής και η ανεκτικότητα, ο σεβασμός προς τα δικαιώματα, την ελευθερία και τα προνόμια των συνανθρώπων.Ο μορφωμένος άνθρωπος είναι μετριόφρονας διατυπώνει αδιάκοπα ερωτήσεις και επιδιώκει να μορφωθεί και να καλλιεργηθεί περισσότερο.Δεν θεωρεί τον εαυτό του κέντρο του κόσμου της κοινωνίας και της οικογένειας μέσα στην οποία ζει. Έχει αυτογνωσία.
Αλλά η εκπαίδευση και η μόρφωση του ανθρώπου δεν πρέπει να αποβλέπουν μόνο στο πως ο άνθρωπος θα καλλιτερεύσει τους όρους της ζωής του και πως θα βελτιώσει τις σχέσεις του με τους συνανθρώπους του. Σημαντικότερο είναι το πως θα μπορέσει να «αναλάβει» πνευματικά φτερά για να πετάξει προς τον Δημιουργό Του.
Ωραία το διατύπωσε ο διανοούμενος μοναχός Θεόδουλος που γράφει : «Όσον μάλλον ταύτης (της παιδείας) μετέχει (ο άνθρωπος), τοσούτο μάλλον αφίσταται μεν, των ανθρώπων μεθίσταται δε προς Θεόν» (Θεοδούλου Μαγίστρου (περί το 1332 μ.Χ.), Λόγος περί Βασιλείας §ΚΣ P.G. 145,1 στ. 489Β).
Η εκπαίδευση του ανθρώπου «μέχρις ου μορφωθή Χριστός εν αυτώ» (Προς Γαλάτας δ 19) γίνεται συνώνυμο με την παιδεία προς θέωση.Συνεπώς σε τελευταία ανάλυση το εκπαιδευτικό ιδεώδες των Πατέρων ήταν η θέωση του ανθρώπου.
Η απόκτηση όμως του ανώτατου αγαθού της παιδείας είναι ένα δυσχερέστατο και πολύ κοπιαστικό έργο, που απαιτεί συνεχή εξέλιξη και πνευματική επαγρύπνηση.Ο μέγας Βασίλειος υπογραμμίζει ότι «τραχεία μεν πρώτον και δύσβατος, και ιδρώτος συχνού και πόνου πλήρης, η προς αρετήν φέρουσα και ανάντης οδός » (Μεγάλου Βασιλείου, Προς τους νέους, όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων P.G. 31,572).  
Η δυνατότητα της ομοιώσεως με τον Θεό, ήτοι της θεώσεως, δόθηκε στον άνθρωπο κατά τον χρόνο της δημιουργίας, αλλά είναι έργο συνεχούς παιδείας με την οποία η θέωση αρχίζει από την παρούσα ζωή, αλλά ολοκληρώνεται στην μελλοντική. Εκπαιδευόμενος ο άνθρωπος πρέπει να πορεύεται προς την αρετή «Άνθρωποι κατ’ αυτό ομοιούνται Θεώ, όταν μηδέν πάσχουσι παρά των επηρεάζειν βουλομένων, μηδέ υβριζόντων υβρίζονται, μηδέν τυπτόντων τύπτονται, μηδέ καταγελώνται καταγελώντων ετέρων» γράφει ο ιερός Χρυσόστομος (Λόγος Δ , Εις την ερμηνείαν της Προς Ρωμαίους Επιστολής, P.G. 60, 415).

4. Οι άξονες της ωφελίμου Παιδείας.
Oι πηγές από τις οποίες αντλούνται τα στοιχεία του εκπαιδευτικού - μορφωτικού ιδεώδους των Τριών Ιεραρχών είναι η αγία Γραφή και η κλασσική ελληνική Γραμματεία.Το εκπαιδευτικό ιδεώδες είναι η συνισταμένη τουελληνικού ορθού λόγου και της χριστιανικής πίστεως και διαμορφώθηκε με τις αναζητήσεις πολλών αιώνων, ενώ κορυφώθηκε τον τέταρτο αιώνα.Η εποχή των Τριών Ιεραρχών ήταν το τέλος του αρχαίου κόσμου και η ανατολή ενός νέου που έχει τα γνωρίσματα δύο ειδών αναζητήσεων (του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού) που συνέπραξαν και γέννησαν την νέα ταυτότητά μας. Οι Τρεις Ιεράρχες επεξεργάσθηκαν το συγκερασμό του ελληνικού πνεύματος και της χριστιανικής πίστεως και έγιναν οι κλασσικοί μύστες και οι καλύτεροι ερμηνευτές του ανθρωπισμού της Εκκλησίας.Ήταν και εξακολουθούν να παραμένουν οι πιο αυθεντικοί Έλληνες Πατέρες και διδάσκαλοι της αρχαίας Εκκλησίας και μάλιστα της Ελληνικής Ορθοδοξίας μέχρι σήμερα. Η ωφέλεια από την συζυγία χριστιανικής πίστεως και Ελληνικού λόγου ήταν διπλή. Ο χριστιανισμός πλουτίσθηκε και κατέκτησε την οικουμένη. Αλλά και ο ελληνισμός ευεργετήθηκε.
Ο αρχαίος Έλληνας Πολίτης ίσως να είχε εξαφανισθεί αν κατά τον τέταρτο και πέμπτο αιώνα δεν συμφιλιωνόταν με τον Χριστιανισμό. Αυτή η συμφιλίωση οφείλεται στους Έλληνες Πατέρες.Από τους πατερικούς θησαυρούς θα αντλήσουμε τις απαραίτητες αρχές και αλήθειες που θα συντελέσουν στο δύσκολο έργο μας να δημιουργήσουμε κατάλληλη παιδεία για την σημερινή γενιά και για το μέλλον. 
Στα πρόσωπα των αγίων Τριών Ιεραρχών εμείς οι Έλληνες Ορθόδοξοι έχουμε την συνισταμένη της Ελληνικής και Χριστιανικής παρακαταθήκης, τρεις κορυφαίους διδασκάλους για να μιμηθούμε.

Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2015

Ο Αγιος Παίσιος ο Αγιορείτης

Τοις αγίοις τοις εν τη γη αυτού εθαυμάστωσεν ο Κύριος

Μια λαμπρή ημέρα για την Ορθόδοξο Ανατολική του Χριστού Εκκλησία ξημέρωσε αγαπητοί αδελφοί πριν λίγες ημέρες και συγκεκριμένα στις 13 Ιανουαρίου 2015, όταν η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου αγιοκατάταξε, ἀνέγραψεν εἰς τό Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τόν μοναχόν Παΐσιο Ἁγιορείτη. Οσα θα πούμε ή όσα θα ακούσετε για τον Γέροντα Παίσιο είναι ελάχιστα μπροστά στο πνευματικό του ανάστημα αυτού του σύγχρονου πλέον Αγίου της Εκκλησίας μας αλλά στο λιγοστό χρόνο που μας απομένει θα προσπαθήσουμε να ψηλαφήσουμε τα χαρίσματα αυτού του Αγίου  .
Ο Άγιος γέροντας Παΐσιος γεννήθηκε στα Φάρασσα της Καππαδοκίας, στη Μικρά Ασία, στις 25 Ιουλίου του 1924. Πέντε εβδομάδες μετά τη βάπτιση του, η οικογένεια του, μαζί με τα καραβάνια των προσφύγων,κατέληξε στην Κόνιτσα. Εκεί ο Αρσένιος τελείωσε το δημοτικό σχολείο και πήρε το απολυτήριο του  

Ο πατέρας Παΐσιος πρώτη φορά εισήλθε στο Άγιο Όρος για να μονάσει το 1949, αμέσως μετά την απόλυσή του από το στρατό. Στο Περιβόλι της Παναγίας αφιέρωσε σχεδόν ολόκληρη την υπόλοιπη ζωή του και συγκεριμένα στην Μονή Εσφιγμένου, στη Μονή Ιβήρων, στη Μονή Σταυρονικήτα και τέλος στο κελλάκι του στην Παναγούδα του Αγίου Ορους. Στο διάστημα που παρέμεινε στο Άγιο Όρος λόγω των δυσκολιών , του κρύου, της ασιτίας, της βαρείας χειρωνακτικής εργασία και της αυπνίας, ασθένησε όπου υποβλήθηκε σε εγχείρηση, με αποτέλεσμα μερική αφαίρεση των πνευμόνων. Μετά την επέμβαση για την αφαίρεσή τους και λόγω της χρήσης ισχυρών αντιβιοτικών ο γέροντας έπαθε ψευδομεμβρανώδη κολίτιδα, η οποία του άφησε μόνιμα δυσπεπτικά προβλήματα. Κάποια στιγμή, ενώ εργαζόταν στην πρέσσα που είχε στο κελί του, έπαθε βουβωνοκήλη. Αρνήθηκε να νοσηλευτεί και υπέμεινε καρτερικά την ασθένεια, η οποία του έδινε φοβερούς πόνους για τέσσερα ή πέντε χρόνια. Κάποια μέρα σε μια επίσκεψή του στη Σουρωτή, κάποιοι γνωστοί του γιατροί κυριολεκτικά τον απήγαγαν και τον οδήγησαν στο Θεαγένειο νοσοκομείο, όπου και χειρουργήθηκε. Παρά την αντίθεση των γιατρών, ο γέροντας συνέχισε τη σκληρή ασκητική ζωή και τις χειρωνακτικές εργασίες κάτι που επιδείνωσε και άλλο την κατάσταση της υγείας του. Μετά το 1993 άρχισε να παρουσιάζει αιμορραγίες για τις οποίες αρνούνταν να νοσηλευτεί. Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους ο Παΐσιος βγαίνει για τελευταία φορά από το Όρος και πηγαίνει στη Σουρωτή, στο Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου για τη γιορτή του Αγίου Αρσενίου (10 Νοεμβρίου). Εκεί μένει για λίγες μέρες και ενώ ετοιμάζεται να φύγει ασθενεί και μεταφέρεται στο Θεαγένειο, όπου του γίνεται διάγνωση για όγκο στο παχύ έντερο. Στις 4 Φεβρουαρίου του 1994 ο γέροντας χειρουργείται. Παρότι η ασθένεια δεν σταμάτησε, παρουσίασε μεταστάσεις στους πνεύμονες και στο ήπαρ, οι γιατροί του ανακοινώνουν ότι τα περιθώρια ζωής του ήταν δύο με τρεις εβδομάδες το πολύ. Τη Δευτέρα 11 Ιουλίου (γιορτή της Αγίας Ευφημίας) ο γέροντας κοινώνησε για τελευταία φορά γονατιστός μπροστά στο κρεβάτι του. Τις τελευταίες μέρες της ζωής του αποφάσισε να μην παίρνει φάρμακα ή παυσίπονα, παρά τους φρικτούς πόνους της ασθένειάς του. Τελικά την Τρίτη 12 Ιουλίου 1994  και ώρα 11:30 το βράδυ την ησυχία τάραξε μια δυνατή βροντή! Κατόπιν με συνεχείς αστραπές φωτιζόταν όλο το Άγιον Όρος. Το απόγευμα έγινε γνωστό ότι ο γέροντας είχε περάσει πιά στην αιωνιότητα. 
Ενταφιάστηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Έκτοτε, κάθε χρόνο στις 11 προς 12 Ιουλίου, στην επέτειο κοιμήσεως του Γέροντος, τελείται αγρυπνία στο Ιερό Ησυχαστήριο, με συμμετοχή χιλιάδων πιστών.
Ο Γέροντας Παίσιος είναι ο πιο σύγχρονος Άγιος της Εκκλησίας μας, ο Αγιος των ημερών μας, των εσχάτων χρόνων. Χιλιάδες ανθρώπων επισκεπτόταν τον Αγιο γέροντα. Κάθε λογής βασανισμένοι άνθρωποι οδηγούνταν σε αυτόν, μαθαίνοντας για ένα χαρισματικό μοναχό . Η Παναγούδα ήταν μια σκήτη εγκαταλελειμμένη και ο Παΐσιος εργάστηκε σκληρά για να δημιουργήσει ένα κελί όπου και έμεινε μέχρι και το τέλος τη ζωής του. Από την εποχή που εγκαταστάθηκε στην Παναγούδα πλήθος λαού τον επισκεπτόταν. Επίσης δεχόταν πάρα πολλές επιστολές. Όπως έλεγε ο γέροντας στενοχωρείτο πολύ, γιατί από τις επιστολές μάθαινε μόνο για διαζύγια και ασθένειες ψυχικές ή σωματικές. Παρά το βεβαρημένο πρόγραμμά του, συνέχιζε την έντονη ασκητική ζωή, σε σημείο να ξεκουράζεται ελάχιστα, 2 με 3 ώρες την ημέρα. Εξακολούθησε όμως να δέχεται και να προσπαθεί να βοηθήσει τους επισκέπτες.
 Ήτανε άνθρωπος του οποίου το ύψιστον έργο ήταν η προσευχή. Παρ’ όλη την κακουχία του, την ταλαιπωρία του, ήταν ένας άσαρκος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που δεν ήξερε τι σημαίνει ούτε ύπνος ούτε ξεκούραση. Ήταν πάντοτε ευδιάθετος και είχε πάντοτε στην καρδιά του αγάπη να δεχτεί τον πόνο των ανθρώπων. Τον πατέρα Παΐσιο τον επισκέπτονταν άνθρωποι όλων των τάξεων. Και μορφωμένοι και αμόρφωτοι και επίσκοποι και πολλοί καθηγητές, άνθρωποι ακόμα και άλλων θρησκειών κάθε λογής άνθρωποι. Εκατοντάδες άνθρωποι επισκέπτονταν το κελλί του. Μόλις ερχόταν το λεωφορείο στις Καρυές, την πρωτεουσα του Αγίου Ορους και έπαιρναν το διαμονητήριο, κατευθείαν όλοι στον πατέρα Παΐσιο. Έβλεπες ένα καραβάνι ανθρώπων να πηγαίνουν εκεί. Ήταν ο πρώτος στόχος, ο πρώτος σταθμός. Οι εγκύκλιες γνώσεις του περιορίζονταν στο επίπεδο του δημοτικού. Παρ' όλα αυτά ξεχώριζε για την «χαριτωμένη» απλότητά του και την έντονη αγωνία που τον διακατείχε για την βοήθεια των συνανθρώπων του, που αναζητούσαν ένα πνευματικό καθοδηγητή. Ο ίδιος αποτελούσε παράδειγμα ανθρώπου αφιερωμένου στον Θεό, αφαιρώντας τις προσωπικές επιδίωξεις και τα προσωπικά θελήματα. Η υπακοή, η άσκηση, η ταπείνωση, η ευσέβεια, το φιλότιμο και πάνω από όλα η αγάπη και η μακροθυμία, αποτελούσαν τρόπο ζωής για τον ίδιο, αλλά και διδαχές για όσους αποζητούσαν ένα λόγο παρηγοριάς ή κάποια επίλυση προσωπικού προβλήματος.
Μέσα στο κελλάκι του είχε συνεχώς αναμμένα κεριά μπροστά στις εικόνες του.  Πολλές φορές αξιώθηκε εκεί μέσα να δει ολοζώντανο τον Ιησού Χριστό, να  συνομιλήσει με την Παναγία , τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη αλλά και την Αγία Ευφυμία. Ήταν ένα απέριττο κελλί, ασκητικώτατο, πάμφτωχο, με εικόνες χωμένες στον τοίχο και κεριά αναμμένα. Ήταν ένα πολύ μικρό κελλί (2,50x2) Στην μία γωνιά ήταν το κρεβατάκι του, το οποίο ήταν ξύλινο, γεμάτο εικόνες. Στην άλλη γωνιά κάτω είχε κάτι παλιοκουρέλια, τα οποία τάχα ήταν το χαλί του. 
Είχε και ένα σκαμνάκι, στο οποίο καθόταν και προσευχόταν, ένα ξύλο που έβαζε στα γόνατα και έγραφε, και ένα-δυο μολύβια που έγραφε. Ήταν πάμφτωχος ο πατήρ Παΐσιος. Δεν είχε τίποτα. Πολλοί άνθρωποι του άφηναν χρήματα. Τα έκρυβαν, για να τα βρη μετά. Όμως ο Γέροντας, όταν έβρισκε χρήματα, συνήθως τα έβαζε μέσα σε βιβλία ή περιοδικά και τα έδινε. Δεν είχε πετρογκάζ, δεν είχε τίποτε απ’ αυτά τα μαγειρικά είδη. Είχε ένα-δύο κουτιά από κονσέρβες, και μέσα σ’ αυτά έρριχνε τσάι ή έβραζε ρύζι. Είχε και μία μικρή κατσαρόλα, που τη χρησιμοποιούσε, όταν σπάνια φιλοξενούσε ξένους. Τότε όπως έλεγε, έριχνε και μια κουταλιά φακές μέσα για να γίνη επίσημο γεύμα. Στο κελλί του είχε μόνο τσάι και παξιμάδια. Τίποτε άλλο. Αυτός ο άνθρωπος μπορώ να πω ότι, όσο τρώμε εμείς σ' ένα γεύμα, το έτρωγε σε δυο εβδομάδες. Πραγματικά ήταν ένας άσαρκος άνθρωπος, ένας επίγειος άγγελος και ένας ουράνιος άνθρωπος. Δεν ήταν μόνο ότι δεν έτρωγε σχεδόν τίποτα, αλλά και δεν κοιμόταν σχεδόν καθόλου...
Σαν μοναχός ασφαλώς τηρούσε με ακρίβεια το πρόγραμμα των ακολουθιών του καθημερινά, του εσπερινού, του αποδείπνου, του μεσονυκτικού, του όρθρου, των ωρών. Αργότερα, αντικαθιστούσε τις περισσότερες από τις ακολουθίες αυτές με το κομποσχοίνι. Κάθε βράδυ αγρυπνούσε. Πραγματικά μπορώ να πω με πεποίθηση ότι ο πατήρ Παΐσιος ήταν ένας άνθρωπος που στήριζε την οικουμένη με τις προσευχές του. Ήταν ένας άνθρωπος ισάξιος των μεγάλων πατέρων της Εκκλησίας μας.
Μπορεί κανείς να μιλάη ώρες και μέρες για το Γέροντα Παΐσιο. Τα θαύματα τα οποία έγιναν με την προσευχή του είναι ίσως αναρίθμητα. Όμως μεγάλη σημασία δεν έχουν τα θαύματα του Γέροντα, αλλά η μεγάλη αγάπη του στο Θεό, η βαθιά του πίστη και ότι ήταν ένα πραγματικό τέκνο της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Μοναχισμού. Πολλοί είναι οι άνθρωποι που γνώρισαν το Γέροντα Παΐσιο. Καθένας από αυτούς μπορεί να πει μια ιστορία για το Γέροντα ή να θυμηθεί την απλότητά του. Υπάρχουν βεβαίως και πάρα πολλοί άλλοι άνθρωποι που γνώρισαν το Γέροντα Παΐσιο, άκουσαν τη διδασκαλία του, διαπίστωσαν την αγιότητά του, δέχτηκαν τα δώρα της προσευχής του. Όλοι αυτοί ομολογούν πως ο γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης είναι ένας από τους πιο σημαντικούς αγίους ασκητές του 20ου αιώνα.
Ας προσευχόμαστε στη χάρη του και ζητούμε τις μεσιτίες του προς τον φιλάνθρωπο Θέο αγαπητοί αδελφοί να μας αξιώσει να μιμηθούμε και εμείς την απλότητα του χαρακτήρος του, την ταπείνωσή του, την αγαπη του για το Θεό και τον άνθρωπο αλλά και όλες τις αρετές που με καρτερικότητα καλλιεργησε γιατί αυτός υπήρξε ἐν ἐσχάτοις καιροῖς, βοηθὸς ἑτοιμότατος, καὶ τῆς εὐσεβείας κῆρυξ ἄριστος, πασχόντων τὸ κούφισμα, ἀτακτούντων διόρθωσις, τῶν ἐν ἀνάγκαις ταχινὴ ὑποστήριξις, τῶν ἐν θλίψεσι, χαρμονὴ ἀναφαίρετος. Αμην

Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2015

Ιερά Αγρυπνία για την εορτή της Παναγίας Παραμυθίας

Εν Ιερά Πόλει Μεσολογγίου, τη 16η  Ιανουαρίου 2015

ΔΕΛΤΙΟΝ  ΤΥΠΟΥ
Ιερά Αγρυπνία για την εορτή της Παναγίας Παραμυθίας

Την Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2015 η αγία μας Εκκλησία εορτάζει την Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου της επονομαζομένης Παραμυθίας. 
Το απόγευμα της Τρίτης 20 Ιανουαρίου 2015 θα πραγματοποιηθεί ιερά αγρυπνία στην οποία θα χοροστατήσει ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας, Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς.
Την ιερά αγρυπνία πραγματοποιεί η Διακονία Στηρίξεως Γυναικών της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας τιμώντας την εορτή της προστάτιδός της Παναγίας Παραμυθίας, στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Αγρινίου από ώρα 19:30’ έως 01:00’.

Εκ  του  Γραφείου  Τύπου  και  Επικοινωνίας 
της  Ιεράς  Μητροπόλεως

Τα σχολεία του Αγίου Κοσμά και η σημερινή εκπαίδευση, oμιλία του Δημητρίου Νατσιού στη Σχολή Γονέων στο Μεσολόγγι

 Εν Ιερά Πόλει Μεσολογγίου, τη  16η  Ιανουαρίου  2015

ΔΕΛΤΙΟΝ  ΤΥΠΟΥ

«Τα σχολεία του Αγίου Κοσμά και η σημερινή εκπαίδευση»
Ομιλία του Δημητρίου Νατσιού στη Σχολή Γονέων στο Μεσολόγγι

Η Ιερά Μητρόπολις Αιτωλίας και Ακαρνανίας ανακοινώνει ότι θα πραγματοποιηθεί την προσεχή Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2015 και ώρα 18:30’ στην Ιερά Πόλη Μεσολογγίου, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Πνευματικού Κέντρου της Ιεράς Μητροπόλεως που βρίσκεται στην διεύθυνση Γ. Χονδρού και Κανατά (πλησίον Ξενοδοχείου Liberty) η συνάντηση της Σχολής Γονέων. Θα μιλήσει ο Συγγραφέας κ. Δημήτριος Νατσιός, με θέμα: «Τα σχολεία του Αγίου Κοσμά και η σημερινή εκπαίδευση».
Ο κ. Δημήτριος Νατσιός γεννήθηκε το 1965 στο Μοσχοχώρι Πιερίας. Είναι πτυχιούχος της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης και της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Υπηρετεί ως μάχιμος δάσκαλος σε σχολεία του Κιλκίς. Αρθρογραφεί ανελλιπώς εδώ και 15 χρόνια σε εφημερίδες του Κιλκίς, της Κατερίνης και σε διάφορα περιοδικά του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου.  Ταυτόχρονα επιμελείται και παρουσιάζει την εκπομπή «Γράμματα Σπουδάματα» του τηλεοπτικού καναλιού «4Ε». Έχει εκδώσει τρία βιβλία, που πραγματεύονται θέματα Παιδείας.

Εκ  του  Γραφείου  Τύπου  και  Επικοινωνίας 
της  Ιεράς  Μητροπόλεως

Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2015

Ιερατική Σύναξις και Ευχαριστήριος Δέησις στην Ιερά μας Μητρόπολη

Εν Ιερά Πόλει Μεσολογγίου, τη 15η  Ιανουαρίου 2015

ΔΕΛΤΙΟΝ  ΤΥΠΟΥ
Ιερατική Σύναξις και Ευχαριστήριος Δέησις
στην Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας 

Στην πόλη του Αγρινίου, σήμερα Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2015, πραγματοποιήθηκε η γενική ιερατική σύναξη της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας για τον μήνα Ιανουάριο. Κύριος ομιλητής ήταν ο Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως αρχιμ. Επιφάνιος Καραγεώργος, ο οποίος μίλησε με θέμα την ποιμαντική του Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου.
Ακολούθησε συζήτηση μεταξύ των ιερέων, την οποία συνόψισε ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Κοσμάς, επισημαίνοντας στους ιερείς το θαυμαστό παράδειγμα του Αγίου Βασιλείου, μέσα από το οποίο μπορεί προσωπικά ο κάθε ιερέας να βοηθηθεί στην λειτουργία και την καλύτερη οργάνωση της ποιμαντικής και φιλανθρωπικής του διακονίας.
Κατόπιν, ο Σεβασμιώτατος μαζί με τους ιερείς τέλεσε Ευχαριστήριο Δέηση προς τιμήν του νέου Αγίου της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου. 
Κατά την σύντομη προσφώνησή του ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στην προσωπικότητα του Οσίου Παϊσίου, με τον οποίο είχε προσωπική επικοινωνία και επισκεπτόταν στο Άγιον Όρος. Τόνισε ότι ο Όσιος Παΐσιος συγκαταλέγεται μεταξύ και των τοπικών μας Αγίων, καθότι κατά την στρατιωτική του θητεία υπηρέτησε στα Τ.Ε.Α. Αγρινίου και συμμετείχε στην πνευματική κίνηση της πόλεως, ενώ αξιοσημείωτο είναι ότι ως μοναχός επισκέφθηκε και φιλοξενήθηκε στο Αγρίνιο, ερχόμενος προσκυνητής του τοπικού μας Αγίου Βλασίου του εν Σκλαβαίνοις, συμβάλλοντας έτσι στην τιμή και την προβολή του.
Τέλος ο Σεβασμιώτατος ευλόγησε την βασιλόπιτα των ιερέων της Ιεράς Μητροπόλεως και ευχήθηκε για το νέο έτος. 
Εκ  του  Γραφείου  Τύπου  και  Επικοινωνίας 
της  Ιεράς  Μητροπόλεως






Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2015

Από την ασματική ακολουθία του Αγίου Παισίου του Αγιορείτου


Τῶν Φαράσων τὸν γόνον,καὶ τοῦ Ἄθωνος κλέϊσμα,καὶ τῶν πάλαι ὁσίων,μιμητὴν καὶ ἰσότιμον,
Παΐσιον τιμήσωμεν πιστοί,τὸ σκεῦος χαρισμάτων τὸ μεστόν,ὡς συντρέχοντα ταχέως τοὺς εὐσεβεῖς,
τοὺς πίστει ἀνακράζοντας, Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ,πᾶσιν ἰάματα.

Ὥσπερ ἄγγελος,φανεὶς ἐν κόσμῳ,ἐν τοῖς ἔτεσι,τοῖς τελευταίοις,χριστομίμητε Παΐσιε ὅσιε,ἀσκητικῶς γὰρ βιώσας ἐν Ἄθωνι,ὡς παμφαέστατος ἥλιος ἔλαμψας,καὶ κατηύγασας,πιστῶν τὰ πλήθη τῇ χάριτι,
τοῖς ῥήμασι σημείοις καὶ τοῖς θαύμασι.

Παΐσιε γέγονας,τῶν ἀσκητῶν ἡ κρηπίς,τοῦ Ἄθωνος κλέϊσμα,καὶ Σουρωτῆς ὁ τροφός,Κονίτσης τὸ καύχημα,σὺ γὰρ ἐπὶ τὰ ἴχνη,Ἀρσενίου ὁδεύσας,εἴληφας χαρισμάτων,τὴν πληθὺν Παρακλήτου,
ἀφθόνως τοῖς σὲ τιμῶσιν, παρέχων τὰ πρόσφορα.

(Απολυτικία του Αγίου Παισίου του Αγιορείτου γραμμένα απο τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Εδέσσης Πέλλης και Αλμωπίας κκ Ιωήλ)

Στη χορεία των Αγίων της Εκκλησίας μας συγκαταλέγεται επίσημα από σήμερα ο μοναχός Παΐσιος Αγιορείτης



Όπως έγινε λίγο πριν γνωστό, στη χορεία των Αγίων της Εκκλησίας μας συγκαταλέγεται επίσημα από σήμερα ο μοναχός Παΐσιος Αγιορείτης. Παρουσιάζουμε, λοιπόν ενα σημείωμα για τους περισσότερο χαρακτηριστικούς σταθμούς του βίου του αγίου πλέον της Εκκλησίας μας

Ο όσιος πατήρ Παΐσιος ο Αγιορείτης γεννήθηκε από ευλαβείς γονείς στα Φάρασα της Καππαδοκίας το έτος 1924, λίγες μέρες πριν από τη φυγή των Φαρασιωτών από την πατρώα γη για την Ελλάδα. Στη βάπτισή του, ο όσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης, ο πλήρης ημερών και αγιότητος βίου κοσμούμενος ιερέας των Φαράσων, τον ονόμασε Αρσένιο, «για να τον αφήσει καλόγερο στο πόδι του», όπως χαρακτηριστικά είπε.
Στην Ελλάδα, η οικογένεια του μικρού Αρσενίου εγκαταστάθηκε στην Κόνιτσα της Ηπείρου, όπου ο ίδιος πέρασε τα παιδικά και νεανικά του χρόνια. Γαλουχούμενος με τις διηγήσεις για το θαυμαστό βίο του αγ. Αρσενίου, έλεγε ότι θα γίνει μοναχός από την ηλικία των 5 ετών! Και αφού έμαθε να διαβάζει, αγαπημένη του ασχολία υπήρξε η ανἀγνωση των βίων των Αγίων, των οποίων εμιμείτο τους ασκητικούς αγώνες με θερμό ζήλο.
Μετά από τις εγκύκλιες σπουδές του δε θέλησε να συνεχίσει στα γράμματα, αλλά προτίμησε να μιμηθεί το Χριστό και μαθήτευσε στην τέχνη του ξυλουργού, την οποία άσκησε με επιμέλεια και δεξιοσύνη.  Στην ηλικία των 15 ετών αξιώθηκε της θέας του Κυρίου, για ένα μόνο φιλότιμο λογισμό, μέσω του οποίου απέκρουσε μία δαιμονική προσβολή του πειρασμού της απιστίας. Από τότε φούντωσε μέσα του ακόμη περισσότερο η φλόγα της αγάπης του Θεού και ο πόθος για τη μοναχική ζωή.
Ακολούθησαν καιροί ταραχής και αναστάτωσης για την Ελλάδα, λόγω της ξένης Κατοχής και του εμφυλίου πολέμου. Ο Όσιος όμως, τόσο ως πολίτης όσο και ως στρατιώτης κατά τη θητεία του, επέδειξε απαράμιλλο θάρρος και αυτοθυσία.Ήταν πρόθυμος να δώσει κάθε στιγμή και τη ζωή του ακόμα για τη σωτηρία των άλλων. Ευρισκόμενος μάλιστα συχνά μέσα στον καταιγισμό των φονικών πυρών, συνέβη να σώσει με τις θερμές προσευχές του πολλούς στρατιώτες, αλλά να σωθεί και ο ίδιος με τρόπο θαυμαστό.
Ύστερα και από αυτές τις περιπέτειες, θέλησε να καταταγεί στο αγγελικό τάγμα των μοναχών, με τα φτερά που δίνει ο θείος έρωτας. Έτσι, μετέβη στο Άγιο Όρος, αναζητώντας έναν οδηγό για τη ζωή της κατά Θεόν ησυχίας. Δεν κατάφερε όμως να εκπληρώσει αμέσως τον πόθο του. Παράλληλα, οι δικοί του βρέθηκαν την ίδια περίοδο σε μεγάλη οικονομική δυσκολία, οπότε τον κάλεσαν να τους βοηθήσει. Έτσι, επέστρεψε στην Κόνιτσα και εργάστηκε ως μαραγκός. Μετά από 3 χρόνια όμως, σε ηλικία 29 ετών πλέον, εγκατέλειψε τα πράγματα του κόσμου και επέστρεψε στην Αθωνική Πολιτεία.
Αφού περιήλθε σκήτες και καλύβες, ακολούθησε τελικά τη συμβουλή ενός σεβάσμιου γέροντα και εντάχθηκε στην αδελφότητα της Ι.Μ. Εσφιγμένου, γνωστής τότε για την αυστηρή της τάξη. Εκεί έζησε μέσα στην ολοτελή υπακοή και επιδόθηκε σε υπέρμετρη άσκηση, υπερβάλλοντας σε κόπους για χάρη του Χριστού και των αδελφών του. Έχοντας όμως άσβεστο μέσα του τον πόθο για τον ησύχιο και απράγμονα βίο, πήρε την ευλογία του Ηγουμένου και πήγε να μονάσει στην Ι.Μ. Φιλοθέου, που ήταν τότε σε κατάσταση ιδιόρρυθμη. Εκεί προετοιμάστηκε για τη ζωή του ερημίτη, κάτω από την καθοδήγηση ενός διακριτικού και σοφού γέροντα. Τότε μάλιστα έγινε και σταυροφόρος μοναχός, παίρνοντας το όνομα Παΐσιος.
Υπακούοντας μάλιστα σε θεία βουλή, δεν εγκαταστάθηκε στην έρημο αλλά στην κατεστραμμένη Ι. Μονή της Παναγίας του Στομίου, που βρίσκεται κοντά στην Κόνιτσα. Σε αυτήν έζησε 4 χρόνια, ζώντας ισάγγελο βίο, παλεύοντας με τους πειρασμούς, ευεργετώντας τους ανθρώπους της περιοχής, σώζοντας πολλούς από τις διδασκαλίες των προτεσταντικών ομάδων που δρούσαν εκεί, και ανακαινίζοντας με πολύ μόχθο το Μοναστήρι.
Όταν ολοκληρώθηκε το έργο της ανακαίνισης και ο κίνδυνος από τις ετερόδοξες ομάδες εξέλιπε, ο Όσιος  παρακαλούσε μέσα στους πειρασμούς, που καθημερινά τον πολιορκούσαν, θερμά το Θεό να του δείξει το δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσει. Έτσι, δέχθηκε ως θεόσταλτη την πρόσκληση κάποιου ιεροδιακόνου να τον συνοδεύσει στο θεοβάδιστο Όρος του Σινά. Πάνω σε κείνον τον άνυδρο και ξερό τόπο, στο ασκητήριο της Αγίας Επιστήμης, έζησε επιτέλους αυτό που χρόνια ποθούσε, την προς Θεόν μόνωση.
Αγωνιζόμενος με πολλή ταπείνωση, διαρκή νηστεία, ακατάπαυστη αγρυπνία και αδιάλειπτη προσευχή, κατάφερε να υπερνικήσει τις παγίδες του μισόκαλου εχθρού, και να απολαύσει την ένωση με το Θεό. Γεμάτος από τη χάρη της θείας παρακλήσεως, απολάμβανε την κατά Θεόν ευφρόσυνη μέσα στο καμίνι της απαράκλητης ερήμου.Δεν θα υπήρχε, έτσι, κανένας λόγος να εγκαταλείψει το στάδιο εκείνο της αρετής, εάν – φεύ! – δεν ενέσκηπτε η σωματική ασθένεια από το τραχύ κλίμα, η οποία τον ανάγκασε να επιστρέψει στην κατά σάρκα πατρίδα του. Επανερχόμενος στο Άγιο Όρος, δεν ελάττωσε το πλήθος των ασκητικών αγώνων του, παρά την καταβολή του σώματος, καθώς στο πνεύμα διατηρούσε την πρότερη ζέση του. Ζώντας λοιπόν ως ξένος και παρεπίδημος στη γη, έφτασε να γίνει πολίτης του ουρανού.
Έχοντας, συνεπώς, την πράξη ως την «επίβασιν» της θεωρίας, έφτασε σε υψηλά μέτρα και έγινε κοινωνός θείων μυστηρίων. Εντρύφησε έτσι και στην ωραιότητα του Κυρίου, ενώ επιπλέον έτυχε και της Θεομητορικής ευλογίας. Συνομίλησε με αγίους που εμφανίστηκαν μπροστά του, βίωσε την όραση του Άγγελου Φύλακά του, άκουσε αγγελικούς ύμνους και καταυγάσθηκε από το ουράνιο φως.
Το όνομά του διέτρεξε σύντομα όλη την οικουμένη, έλκοντας πλήθος ταλαιπωρημένων ανθρώπων, από κάθε ηλικία και κοινωνική τάξη, προς την ταπεινή καλύβα που φέρει το όνομα «Παναγούδα», κοντά στις Καρυές, στην οποία έζησε τα 14 τελευταία χρόνια της επίγειας ζωής του. Εκείνος, βέβαια, μη θέλοντας να στερηθεί την αγαπητή του ησυχία, είχε το λογισμό να αναχωρήσει σε τόπο άγνωστο, και από την αφάνεια πλέον να προσεύχεται ελεώντας και στηρίζοντας τον κόσμο.
Και πάλι όμως ήλθε μια εκ Θεού πληροφορία, ότι οφείλει να παρηγορεί όλους τους ανθρώπους, κατά την προφητική ρήση: «Παρακαλείτε, παρακαλείτε τον λαόν μου». Έτσι αφιερώθηκε πλέον στην παραμυθία και ανακούφιση όλων των ανθρώπων. Τη νύχτα δε, σαν λαμπάδα που λιώνει, προσευχόταν με πολύ πόνο για σύμπασα την ανθρωπότητα, μνημονεύοντας μάλιστα και μεγάλο πλήθος ονομάτων, ζώντων και κεκοιμημένων.
Αλλά και κατά τη διάρκεια της μέρας, δαπανιόταν για να αναπαύει τις ψυχές του πλήθους των προσκυνητών που συνέρρεαν στο καλύβι του, απεργαζόμενος τα μεγάλα χαρίσματα με τα οποία τον πλούτισε η θεία χάρη, σαν καλός οικονόμος για την παράκληση και σωτηρία τους. Διότι και τα απόκρυφα βάθη των καρδιών διέβλεπε, και τα μέλλοντα προέλεγε, και σωματικές και ψυχικές ασθένειες θεράπευε, και είχε εξουσία πάνω σε ακάθαρτα πνεύματα, ώστε να ελευθερώνει δαιμονισμένους με την επίκληση του θείου ονόματος. Τα λόγια του ήταν «ως λόγια Θεού», κατά το Αποστολικόν.
Σε όλους φανέρωνε τον αληθινό σκοπό της παρούσας ζωής, που είναι η προετοιμασία για την αληθινή μας πατρίδα, τον ουρανό, όπως εξηγεί και ο ιερός Καβάσιλας. Αδιάκοπα προέτρεπε τους επισκέπτες του, λοιπόν, σε μετάνοια, εξομολόγηση και φιλότιμο αγώνα. Ήταν δε στη συναναστροφή του γλυκός, απλός, ευχάριστος, ελεήμων και μακρόθυμος. Ενώ είχε πολλή συμπάθεια προς τους αμαρτωλούς, κάποτε γινόταν ως «λέων πυρ πνέων», εναντίον εκείνων που προφασίζονταν διάφορες δικαιολογίες παρεξέκλιναν από το θείο δρόμο και τις πατερικές παραδόσεις. Πολεμούσε, ακόμη, με σφοδρότητα το κοσμικό πνεύμα, θεωρώντας το ως το μεγαλύτερο εχθρό της σωτηρίας των πιστών.

Αυτός ο ακαταπόνητος ασκητής, αφού υπέμεινε από τη νεότητά του πολλές σωματικές ασθένειες, υπέμεινε γενναία και ευχαρίστως στο τέλος και τους μαρτυρικούς πόνους του καρκίνου, από τους αναπαύθηκε τη 12η Ιουλίου του 1994, σε ηλικία 70 ετών. Κοιμήθηκε στην Ι.Μ. του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου, κοντά στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης, την οποία καθοδηγούσε πνευματικά για 28 χρόνια. Στο Μοναστήρι αυτό, κοντά στον Ι. Ναό του Αγ. Αρσενίου του Καππαδόκη, βρίσκεται και ο τάφος του, όπου αναπαύεται πλέον το πολύαθλο σώμα του. Από τον ουρανό πλέον, ο Όσιος Παΐσιος ευεργετεί ακόμη περισσότερο τους ανθρώπους, έχοντας μεγάλη παρρησία προς το Φιλάνθρωπο Θεό, Τον οποίο ανελλιπώς δόξασε στη ζωή του.
Πηγή: pemptousia.gr

Ανακοινωθέν Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου για την αγιοκατάταξη του Γέροντα Παισίου

Συνῆλθεν, ὑπό τήν προεδρίαν τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος εἰς τήν τακτικήν συνεδρίαν αὐτῆς σήμερον, Tρίτην, 13ην Ἰανουαρίου 2015, πρός ἐξέτασιν τῶν ἐν τῇ ἡμερησίᾳ διατάξει ἀναγεγραμμένων θεμάτων.
Κατ᾿ αὐτήν, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος: α) ὁμοφώνως ἀποδεχθεῖσα εἰσήγησιν τῆς Κανονικῆς Ἐπιτροπῆς ἀνέγραψεν εἰς τό Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τόν μοναχόν Παΐσιον Ἁγιορείτην καί β) προτάσει τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου, διά ψήφων κανονικῶν ἐξελέξατο παμψηφεί τόν Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτην κ. Εἰρηναῖον Ἀβραμίδην, διακονοῦντα ἐν Παρισίοις, Βοηθόν Ἐπίσκοπον παρά τῷ Σεβασμιωτάτῳ Μητροπολίτῃ Γαλλίας κυρίῳ Ἐμμανουήλ, ὑπό τόν τίτλον τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Ρηγίου.
Ἐν τοῖς Πατριαρχείοις, τῇ 13ῃ Ἰανουαρίου 2015
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου

Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2015

Πρόγραμμα Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κκ Κοσμά

ΚΥΡΙΑΚΗ 11 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015
07:30' - ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΦΡΑΓΚΟΥΛΕΪΚΩΝ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ
Όρθρος - Αρχιερατική Θεία Λειτουργία.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 16 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015
17:30' - ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΓΡΙΝΙΟΥ
Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός.

ΣΑΒΒΑΤΟ 17 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015
07:30' - ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΥ
Όρθρος - Αρχιερατική Θεία Λειτουργία – Τεσσαρακονθήμερον Ιερόν Μνημόσυνον μακαριστού Ιερέως π. Χρήστου Μυζήθρα.
18:00' - ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ
Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός.

ΚΥΡΙΑΚΗ 18 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015
07:30' - ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΑΜΦΙΛΟΧΙΑΣ
Όρθρος - Πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία εορτής πολιούχου Αμφιλοχίας – Λιτάνευσις Ιεράς Εικόνος.

ΚΥΡΙΑΚΗ 25 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015
07:30' - ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΑΓΡΙΝΙΟΥ
Όρθρος - Πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία.

ΔΕΥΤΕΡΑ 26 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015
17:00' - ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΚΑΤΟΥΝΑΣ
Υποδοχή Τιμίας Κάρας Αγίου Ραφαήλ εκ Μυτιλήνης.

ΠΕΜΠΤΗ 29 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015
18:00' - ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΑΓΡΙΝΙΟΥ 
Πανηγυρικός  Αρχιερατικός Εσπερινός εορτής Αγίων Τριών Ιεραρχών.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 30 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015
07:30' - ΙΕΡΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ
Όρθρος -  Θεία Λειτουργία εορτής Αγίων Τριών Ιεραρχών.

ΚΥΡΙΑΚΗ 1 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2015
07:30' - ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΚΑΤΟΥΝΑΣ
Όρθρος - Αρχιερατική Θεία Λειτουργία.

ΤΡΙΤΗ 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2015
07:30' – ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ
Όρθρος - Πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία.

ΚΥΡΙΑΚΗ 8 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2015
07:30' - ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΛΕΠΕΝΟΥΣ
Όρθρος - Αρχιερατική Θεία Λειτουργία – εις διάκονον χειροτονία.

ΔΕΥΤΕΡΑ 9 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2015
17:00' - ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ - ΡΑΪΝΕΣ ΤΡΙΧΩΝΙΔΟΣ
Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός.

ΤΡΙΤΗ 10 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2015
07:30' - ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ ΕΥΗΝΟΧΩΡΙΟΥ
Όρθρος – Πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία.

ΤΡΙΤΗ 10 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2015
17:00' - ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΚΑΡΝΑΝΟΣ -ΣΚΛΑΒΑΙΝΑ ΒΟΝΙΤΣΗΣ
Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός εορτής τοπικού μας Αγίου Βλασίου του Ακαρνάνος