Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

Εορτάζει και πανηγυρίζει ο Ιερός Ναός Αγίας Φωτεινής στην Γαβαλού Μακρυνείας


Εορτάζει και Πανηγυρίζει με κάθε εκκλησιαστική μεγαλοπρέπεια μεθαύριο, Κυριακή της Σαμαρείτιδος ο Ιερός και περικαλλής Ναός της Αγίας Φωτεινής στην Γαβαλού Μακρυνείας.

Το πρόγραμμα της εορτής έχει ως εξής:
  • Το Σάββατο, 1 Μαίου 2010 και ώρα 19:30, Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός μετ Αρτοκλασίας και Θείου Κυρήγματος, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αιτωλίας & Ακαρνανίας κκ ΚΟΣΜΑ
  • Την Κυριακή το πρωί, η ακολουθία του Όρθρου και Πανηγυρική Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, προεξάρχοντος του Γενικού Αρχιερατικού Επιτρόπου της Ιεράς μας Μητροπόλεως Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμ. π Επιφανίου Καραγεώργου

Οι αστρολόγοι και τα μέντιουμ και ο σωστός και γνήσιος πιστός του Ιησού Χριστού

Του π. Κυριακοῦ Τσουροῦ
Γραμματέως τῆς Συνοδικής Ἐπιτροπῆς ἐπί τῶν αἱρέσεων
της Εκκλησίας της Ελλάδος
     Κάποτε οἱ ἀστρολόγοι ἦσαν οἱ ἀστρονόμοι. Σήμερα μέ τήν ἀνάπτυξη τῆς ἐπιστήμης τῆς ἀστροφυσικῆς, οἱ ἀστρολόγοι θά ἔπρεπε νά ἔχουν μπῆ «στόν πάγκο τοῦ κατεργάρη». Κι ὅμως, κάθε ἄλλο, εἶναι στήν πρώτη γραμμή. Δέν ὑπάρχει ἐφημερίδα, περιοδικό, κανάλι, σταθμός, πού νά μήν ἔχει τόν ἀστρολόγο του, ὁ ὁποῖος καθημερινά κάνει τίς «ἐπιστημονικές» προβλέψεις του. Τά ἄστρα ἔχουν μπῆ γιά τά καλά στή ζωή μας. Κατά καιρούς δημοσιεύονται πληροφορίες, ὅτι ἄνθρωποι τῆς δημόσιας ζωῆς, πού κατευθύνουν τίς τύχες τῶν ἀνθρώπων, συμβουλεύονται ἀστρολόγους. Στίς συνομιλίες ἀλληλογνωριμίας ἀπό τά πρῶτα καί τά πιό «σοβαρά» ἐρωτήματα εἶναι τό «τί ζώδιο εἶσαι»;
      Δέν ὑπάρχει χρονιά πού νά μή κληθοῦν στά κανάλια, τίς παραμονές τῆς Πρωτοχρονιᾶς, ἀστρολόγοι γιά νά «προβλέψουν» τά μελλούμενα μέσα στό νέο χρόνο. Πρᾶγμα πού παράγινε τίς παραμονές τοῦ 2000. Αὐτή τή φορά πραγματική τρέλλα κατέλαβε ἀστρολόγους καί ἀφελεῖς. Ὑστερία καί πανικός κυριάρχησαν ὁλόκληρο τό 1999, μέ φόντο τό περίφημο Millenium.
      Οἱ προβλέψεις, ἀκόμη καί γιά τήν συντέλεια τοῦ κόσμου, ἔκαναν πολλούς νά ἀτενίζουν τήν πρωτοχρονιά τοῦ 2000 μέ ἀγωνία, μέ φόβο γιατί, τάχα, κάτι τό συγκλονιστικό θά συνέβαινε. Μερικοί, κάτω ἀπό τίς «σίγουρες προβλέψεις» τῶν ψευδοπροφητῶν, ἑτοιμάστηκαν νά θυσιαστοῦν προκειμένου ν' ἀνταμώσουν τόν Χριστό ἐνωρίτερα. Δυστυχῶς μερικούς ἀπ' αὐτούς δέν τούς πρόλαβαν, ἔπεσαν θύματα τῆς ἀφελείας τους. Ἔφυγαν καί δέν εἶδαν τήν ἀπάτη πού μερικοί ἐπιτήδειοι, τόσο ἔντεχνα, τούς εἶχαν στήσει, διηγούμενοι “βεβήλους καί γραώδεις μύθους» (Α΄ Τιμ. δ΄ 7).
     Καί τό πιό περίεργο εἶναι ὅτι ἡ ἐξάπλωση τῆς ἀστρολογίας συμβαίνει σέ μιά ἐποχή, πού ἔχει ἀποδειχθῆ τό ἀσυμβίβαστο τῆς ἐπι-στημονικῆς γνώσεως καί ἰδιαίτερα τῆς ἀστροφυσικῆς, μέ τήν ἀστρολογία. Παραπαίει, δηλαδή, ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος μεταξύ ὀρθολογισμοῦ καί ἀποκρυφισμοῦ, ἐπιστήμης καί μαγείας. Καί ὅμως οἱ ἐπιστημονικοφανεῖς ἰσχυρισμοί τῶν ἀστρολόγων καταρρίπτονται καθημερινά, τόσον ἀπό ἐπιστήμονες εἰδικούς, ὅσον καί ἀπό τήν πραγματικότητα, ἡ ὁποία διαψεύδει ἐκείνους πού θέλησαν μέ «σιγουριά» νά προβλέψουν τό μέλλον μέσα ἀπό τά ἄστρα. «Ἡ ἀστρολογία δέν εἶναι ἐπιστήμη, ἀλλά ἀπάτη. Οἱ ἀστρολόγοι δέν εἶναι ἐπιστήμονες, ἀλλά τσαρλατάνοι πού χρησιμοποιοῦν τήν ἀφέλεια κάποιων γιά νά χρηματίζονται», λέει ὁ καθηγητής τῆς ἀστροφυσικῆς Διον. Σιμόπουλος (ἐφημ. Αὐγή 3.8.97).
     Οἱ ἀστρολόγοι, ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, ἐπιμένουν νά μιλοῦν γιά «ἐπιστήμη» καί «ἐπιστημονική κατάρτιση», γιά «διπλώματα» ξένων καί ἑλληνικῶν «σχολῶν διεθνοῦς φήμης». Τά περιοδικά εἶναι γεμᾶτα μέ δημοσιεύσεις ὅπως: «Ψυχοερευνητής - Μέντιουμ - ἀστρολόγος κ. .....», «ἐπίτιμος διδάκτωρ Κέντρου Ψυχικῶν Ἐρευνῶν», πού ὑπόσχονται τήν «λύση» κάθε οἰκογενειακοῦ, οἰκονομικοῦ, αἰσθηματικοῦ, ἐπαγγελματικοῦ προβλήματος καί μάλιστα «ἀπό μακρά ἀπόσταση».
     Πράγματι, πρόκειται περί ἀνησυχητικοῦ κοινωνικοῦ φαινομένου εὐρείας κλίμακας, πού προκαλεῖ μεγάλους προβληματισμούς, ἄν ληφθῆ μάλιστα ὑπ' ὄψη ὅτι ἡ ἀστρολογία «εἶναι μιά ἰδεολογία τῆς ἐξάρτησης, πού προετοιμάζει ἔμμεσα τά πνεύματα τῶν ἀνθρώπων γιά τήν ἀποδοχή ὁλοκληρωτικῶν πιστεύω» (Τεοντόρ Ἀντόρνο). Καί τοῦτο διότι τό ἄτομο στήν ἀστρολογία ὑποτάσσεται τυφλά σ'ἕνα πολύπλοκο καί δεσμευτικό σύστημα ἐπιταγῶν καί νόμων πού καθορίζουν τήν ζωή του, τίς πράξεις του, τίς ἀποφάσεις του. Ἀποφάσεις πού μπορεῖ νά ἀφοροῦν στήν παιδεία (ἄν εἶναι ἐκπαιδευτικός), στήν ζωή τῶν ἀνθρώπων (ἄν εἶναι γιατρός), στά ἐθνικά θέματα (ἄν εἶναι πολιτικός) κ.ο.κ.
     Τά ἄβουλα ἄστρα, τά ἀνύπαρκτα ζώδια, πού ἄλλοτε εἶναι δώδεκα καί ἄλλοτε δεκατρία (μέ τόν Ὀφιοῦχο), γίνονται οἱ συντελεστές τῆς κοινωνικῆς καί τῆς προσωπικῆς ζωῆς μας. Τό ἄτομο, ἀντί νά ἀναλάβη τίς εὐθῦνες του, ἀντί νά ἀναπτύξη τίς δυνατότητές του, ἐγκαταλείπεται ἄβουλα στό «πεπρωμένο» του. Αὐτό πού τοῦ καθόρισαν,λέει, τά ἄστρα τήν στιγμή τῆς γεννήσεώς του. Ἔτσι γίνεται ἐπικίνδυνο γιά τόν ἑαυτό του καί γιά τό κοινωνικό σύνολο. Εἶναι πεπεισμένο ὅτι δέν μπορεῖ νά κάνει τίποτε ἄλλο ἀπ' αὐτό πού εἶναι καθορισμένο, ἀπ' αὐτό «πού λένε τά ἄστρα». Εἶναι «φυσικός νόμος». Τί φρίκη!! Ὁ καυχώμενος γιά τήν ἐλευθερία του σύγχρονος ἄνθρωπος εἶναι δοῦλος καί δέσμιος τῶν προλήψεών του καί ζῆ σέ μιά κατάσταση σχιζοφρένειας.
     Παρατηρεῖ ὁ ἀστρονόμος τοῦ Ἀστεροσκοπείου Ἀθηνῶν κ. Νικ. Ματσόπουλος: «Ἔχω τήν αἴσθηση πώς οἱ ἄνθρωποι πού προστρέχουν στούς ἀστρολόγους, ἔχουν ἀδυναμία νά ἀναλάβουν τήν εὐθύνη τῶν πράξεών τους ἤ τήν παχυλή ἀμάθεια, πού κατακλύζει τήν σημερινή κοινωνία» (Πειραϊκή Ἐκκλησία Ἰαν. 1999, σελ.43). Καί ὁ π.Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος συμπληρώνει: «Ἡ ἐξάρτηση εἶναι ἀπόλυτη. Ὁ ἄνθρωπος πού θά πέσει θῦμα τῆς ἀστρολογίας χάνει κάθε ἴχνος προσωπικότητας· δέν παίρνει ποτέ ἀποφάσεις μέ βάση τήν προσωπική του ἐκτίμηση, δέν συμμετέχει στή λήψη ἀποφάσεων πού ἀφοροῦν τή ζωή του ἤ καί τήν εὐθύνη πού συνεπάγεται ἡ ὑπεύθυνη θέση πού τυχόν κατέχει μέσα στήν κοινωνία. Ἀναμένει τή "σωτηρία" ἀπό τήν "ἀνάγνωση" τῶν συνδυασμῶν τῶν ἄστρων καί τῶν "ζωδιακῶν σχέσεων", ἀκόμη κι ἄν πρόκειται γιά λεπτομέρειες τῆς καθημερινῆς ζωῆς» (Ὁ ἀποκρυφισμός στό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας, τεῦχ.Α΄ σελ.23).
     Καί δέν εἶναι μόνον αὐτά. Περιουσίες ὁλόκληρες ἐξανεμίζονται, γιατί οἱ ἐνδιαφερόμενοι πληρώνουν ὅσα-ὅσα γιά νά ἔχουν στό χέρι τό «γραφτό» τους καί νά μήν...ἀνησυχοῦν. Ἔτσι ἀνάλογα μέ τήν ζήτηση αὐξάνεται καί ἡ προσφορά. Συνωστισμός ἀναρίθμητων μελλοντολόγων, δεκάδων χιλιάδων μέντιουμ, ἀστρολόγων, καφετζούδων, χαρτορικτρῶν, μάντεων καί πάσης φύσεως «ἐρευνητῶν». Ἀνυπολόγιστα ποσά διακινοῦνται καί μάλιστα ἀφορολόγητα. Οἰκογένειες καί περιουσίες καταστρέφονται καθημερινά. 
     Γιά νά δώσουμε ὅμως πιό συγκεκριμένο χαρακτῆρα σ' αὐτό τό ἄρθρο μας ἄς πάρωμε ἀπό τόν Τύπο, ἐπιλεκτικά, μερικά μόνον χτυπητά, «σπαρταριστά» θά ἔλεγα, παραδείγματα πού ἀποδεικνύουν καθαρά πώς οἱ ἀστρολόγοι, ἐκεῖνο τουλάχιστον πού δέν μποροῦν νά προβλέψουν εἶναι ἡ διάψευση πού συνήθως ἀκολουθεῖ τίς «προβλέψεις» τους:
      Ἄς μή πᾶμε πολύ παλιά. Ἄς πᾶμε μόνο μερικά χρόνια πρίν σέ «προβλέψεις σίγουρες» τῶν ἀστρολόγων. Σύμφωνα λοιπόν μέ τίς προβλέψεις αὐτές, τό 1984, θά ἔπρεπε νά ἔχουν πεθάνει ὁ Χαφέζ Ἀλ Ἄσσαντ τῆς Συρίας καί ὁ Γιασέρ Ἀραφάτ (ὑγεία νά ἔχουν οἱ ἄνθρωποι) (δημοσίευμα τῆς 10.2.84).
      Ἤδη ἀπό τό 1986 (20 Νοεμβρίου) ἡ κ. Τζούλη Πιτσούλη, πού ἀρέσκεται νά προβάλη νεοεποχίτικα καί ἀποκρυφιστικά θέματα, σέ ἄρθρο της στό περιοδικό ΕΝΑ ἀναφέρεται στίς «προφητεῖες» τοῦ περίφημου Νοστράδαμου (16ος αἰώνας). Σύμφωνα μ' αὐτές μέσα στά 13 τελευταῖα χρόνια τοῦ 20οῦ αἰώνα, ἔπρεπε νά ἔχει γίνη ὁ 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος, «οἱ Ἄραβες καταλαμβάνουν τήν Χίο, τήν Μυτιλήνη καί τήν Ρόδο. Κατακτοῦν τή Θράκη, τήν Μακεδονία καί σταματοῦν στήν Ἄρτα». «Οἱ Σοβιετικοί εἰσβάλλουν στή Δ. Γερμανία καί στήν Ἰταλία». «Σύρραξη Ἑλλάδας - Τουρκίας καί ἦττα τῆς Τουρκίας». «Ἐπαναφορά τῆς Γαλλίας στή μοναρχία» καί «ἀπόβαση τῶν Ἀμερικανῶν στήν Πορτογαλλία» κ.ἄ. πολλά. Ὁ καθένας ἄς δώσει μόνος του τήν ἀπάντηση.
     Τό 1996 θά ἔπρεπε, κατά τήν ὁραματίστρια (μέντιουμ) κ. Μ.Π., νά ἐνταχθῆ ἡ Κύπρος στήν Κοινότητα, νά ἀνακαλυφθῆ τό φάρμακο γιά τήν καταπολέμηση τοῦ AIDS, νά ἀποχωρήση «βίαια ἤ ὄχι» ὁ Μπόρις Γιέλτσιν (ἐφημ. Λοιπόν, 4.1.96).
     Κατά τό μέντιουμ τῆς Ἑταιρίας Ψυχικῶν Ἐρευνῶν Ε.Α., τό 1996 ἔπρεπε ὁ «Κωνστ.Μητσοτάκης νά ἀποχωρήση ἀπό τή Ν. Δημοκρατία καί νά ἱδρύση δικό του κόμμα μέ ἀρχηγό τήν Ντόρα Μπακογιάννη», καί ὁ «ἀρχηγός τῆς Πολιτικῆς Ἄνοιξης νά ἑνώσει τίς δυνάμεις του μέ ἐκεῖνες τῆς Ν. Δημοκρατίας» (ἐφημ. Λοιπόν 4.1.96). Καί βρισκόμαστε στό 2000.
    Τό 1999, κατά τόν ἀστρολόγο Π.Π., εἶχε προβλεφθεῖ ὅτι «κάποιο χωριό τῆς Ἀχαΐας θά πάθη καθίζηση, προκαλώντας μεγάλες καταστροφές σέ ἔμψυχο καί ἄψυχο ὑλικό», ἐνῶ «ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης θά συναντηθῆ μέ τόν Πάπα, προκειμένου νά ἑνωθοῦν οἱ δύο ἐκκλησίες, γεγονός πού θά προκαλέση τήν ἀντίδραση τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας» (ἐφημ. Βραδυνή, 25-27.12.98).
    Ἐξ ἄλλου, γιά τήν περίφημη γιά τίς «προβλέψεις» της κ. Λ., γιά τό 1999 εἶχαν προβλεφθῆ «ἡ εἴσοδος τῆς κ. Λιάνη στήν πολιτική ζωή τῆς χώρας» (τόν Μάρτιο), «μιά ἀπόπειρα δολοφονίας κατά ὑψηλοῦ προσώπου» (τόν Ἰούνιο), «δημοψήφισμα γιά τήν ΟΝΕ» (τόν Νοέμβριο). Ἐπίσης θάνατος τῆς Λίζ Τέϊλορ καί γάμος Καρόλου καί Καμίλλας (μέσα στό ἴδιο ἔτος).
     Τέλος, ἡ μελλοντολόγος Π.Δ. εἶχε προβλέψει ὅτι μέσα στό 1999 «ὁ Ἀρχιεπίσκοπος (ἐννοεῖ Ἀθηνῶν) μέ προγραμματισμό καί ὄχι μέ ἀφέλεια, θά λάβει τή θέση Μακαρίου καί θά ἐπέμβει στήν πολιτική» (ἐφημ. Βραδυνή, 25-27.12.98).
Δυστυχῶς, γιά ὅλους αὐτούς τούς «προφῆτες» τό 1999 πέρασε καί μέ τό «παλιό» καί μέ τό «νέο» ἡμερολόγιο.
Μή ξεχνᾶμε ὅμως καί τό τί ἔγινε μέ τήν 4η Ἰουλίου, πού θά γινόταν τό τέλος τοῦ κόσμου, κατά τήν ὀργάνωση HUE, καί τήν 11η Αὐγούστου, πού κατά τούς Ραελικούς τοῦ Βοριλόν θά συνέβαιναν τά γεγονότα τῆς Ἀποκαλύψεως (περιοδικό Bulles, 62) καί παρά λίγο τήν γλιτώσαμε. Ἀλλά καί τούς Ἀνησυχοῦντες Χριστιανούς, πού διάλεξαν τήν Ἀττική γιά νά συναντήσουν τόν Χριστό, κ.ο.κ. Δέν παρέλειψαν βεβαίως οἱ δημοσιογράφοι, «σεκοντάροντας» τούς ἀστρολόγους, νά μᾶς ὑπενθυμίσουν τίς «προφητεῖες» τοῦ Νοστράδαμου. Τόν 7ο μῆνα τοῦ 1999, εἶχε λέει προφητεύσει, ὅτι θά ἐρχόταν "ἀπό τόν οὐρανό ἕνας Βασιληᾶς τοῦ Τρόμου", πού κατά τόν ἑρμηνευτή τοῦ Νοστράδαμου κ. Ροϊλόν αὐτό ἐσήμαινε τήν ἔναρξη τοῦ 3ου Παγκοσμίου Πολέμου, ἀφοῦ «ὁ Βασιληᾶς τοῦ Τρόμου» πού «ἔρχεται ἀπό τόν Οὐρανό» σημαίνει ἕναν πυρηνικό πύραυλο πού πέφτει στήν Ἀμερική!!
     Τό ἴδιο περίπου εἶχε προβλέψει καί ὁ Τσέϊν Τάο ἀπό τήν Ταϊβάν. Καί παλαιότερα στίς ἀρχές τοῦ αἰώνας μας ὁ «κοιμώμενος προφήτης», ὅπως τόν ἀποκαλοῦσαν, Ἔντγκαρ Κέϊσι, προφήτευσε «τήν καταστροφή ἑνός μεγάλου τμήματος τῆς γῆς τό 1998, τό ξέσπασμα τοῦ 3ου Παγκοσμίου Πολέμου τό 1999 καί τό τέλος τοῦ πολιτισμοῦ τό 2000».
      Σ' αὐτό τό τελευταῖο συμφωνοῦσε μέ τόν Μίλλερ τῶν Ἀνησυχούντων Χριστιανῶν, μέ τό Τάγμα τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἥλιου καί ἐν μέρει μέ τόν Ντέϊβιντ Κορές, ὁ ὁποῖος θά ἐπέστρεφε στή γῆ στίς 6.8.1999 «γιά νά ἀναστήση τούς νεκρούς καί νά κρίνη τίς ψυχές καί νά οἰκοδομήσει ἕνα ἐπίγειο βασίλειο στήν Ἱερουσαλήμ». Ὅλα αὐτά τά ἐπικίνδυνα φαινόμενα, τῶν ἐπίδοξων «προφητῶν» καί μελλοντολότων, πού πολλαπλασιάστηκαν ἐν ὄψει τοῦ 2000, ὡδήγησαν τίς Ἀρχές πολλῶν χωρῶν νά λάβουν δραστικά μέτρα τόν περασμένο χρόνο, στίς ΗΠΑ δέ συστήθηκε τό Ἀμερικανικό Ἰνστιτοῦτο «Παρατηρητήριο τῆς Χιλιετίας» γιά τήν παρακολούθηση αὐτοῦ τοῦ φαινομένου.

    Καί τώρα, πού βρισκόμαστε γιά τά καλά δέκα χρόνια από το  στό 2000, τί θά ποῦν ὅλοι αὐτοί οἱ πάσης φύσεως «προορατικοί», προφῆτες, μελλοντολόγοι καί «ἐπιστημονικοί ἀστρολόγοι»; Πῶς ἆραγε ξεγελάστηκαν τόσο πολύ στίς «ἐπιστημονικές» τους προβλέψεις; Στούς λογαριασμούς τῶν χρόνων τά ἔμπλεξαν ἤ τά ἄστρα τούς ξεγέλασαν; Τά «ζώδια» (ἤ ἀλλιῶς «ζωΐδια», μικρά ζῶα), τά ἀνύπαρκτα στήν πραγματικότητα καί ἀνίκανα κατά τούς ἐπιστήμονες ἀστρονόμους νά ἐπιδράσουν στή ζωή μας καί πολύ περισσότερο στίς ἀποφάσεις μας, φταῖνε ἤ οἱ ἐπιτήδειοι πού τά χρησιμοποιοῦν γιά τούς ἀφελεῖς;
     Καί τοῦτοι οἱ τελευταῖοι, οἱ ἀφελεῖς ὀπαδοί καί χρηματοδότες ὅλων αὐτῶν τῶν ἐπιτήδειων, ἆραγε ἔβαλαν μυαλό ἤ θά συνεχίσουν ἀδιόρθωτοι νά πληρώνουν τήν ἀφέλειά τους, πιστεύοντας σέ πονηρούς ἀνθρώπους, πού χρησιμοποιοῦν συχνά ἀκόμη καί εἰκόνες, σταυρούς, κομποσχοίνια καί διάφορα «ἁγιάσματα», γιά νά παγιδεύουν ὅσους μπλέκουν τήν πίστη μέ τήν δεισιδαιμονία και τήν εἰδωλολατρία;
      Πάντως, ἕνα συμπέρασμα βγαίνει σίγουρο: πώς δέν μποροῦν νά προβλέψουν οἱ ἀστρολόγοι τήν διάψευσή τους, τήν ἀποτυχία τους καί τό ἐπαγγελματικό ρεζίλεμά τους. Ἐκτός ἐάν τίς συμπτώσεις καί τά ὀφθαλμοφανῆ συμπεράσματα, πού κάθε κοινός νοῦς μπορεῖ νά τά προβλέψη, τά θεωροῦν οἱ ἀστρολόγοι γιά «ἐπιτυχίες» τους.
      Αὐτά εἶναι μόνον γιά ἀφελεῖς καί δέν ἔχουν ἀσφαλῶς καμμία σχέση μέ τήν ἰδιότητα τοῦ γνήσιου καί σωστοῦ Χριστιανοῦ.

Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

Σήκωσε το σταυρό... και ακολούθησε το Χριστό...

Του Αγίου Λουκά
Αρχιεπισκόπου Κριμαίας


Τι σημαίνει να σηκώσουμε τον σταυρό μας;
Ό Κύριος λέει ότι ό καθένας από μας πρέπει να σηκώσει τον δικό του σταυρό. Τι σημαίνει αυτό; Ποιος είναι αυτός ό σταυρός; Για τον καθένα ό σταυρός είναι διαφορετικός και αυστηρά προσωπικός, διότι για τον καθένα ό Θεός έχει ετοιμάσει τον δικό του σταυρό. Έχει μεγάλη σημασία να καταλάβουμε ποιος είναι ό δικός μας σταυρός, να ξέρουμε ότι έχουμε σηκώσει εκείνο ακριβώς τον σταυρό πού μας προτείνει ό Θεός. Είναι πολύ επικίνδυνο να επινοούμε σταυρούς για τον εαυτό μας. Και αυτό δυστυχώς το βλέπουμε συχνά. Για την πλειοψηφία των ανθρώπων ο Θεός έχει ετοιμάσει τον σταυρό της ζωής μέσα στον κόσμο, τον σταυρό της οικογενειακής και της κοινωνικής ζωής.
     Αλλά πολλές φορές άνθρωπος πού αποφάσισε να αρνηθεί τον εαυτό του και να ακολουθήσει στην ζωή του την οδό του Χριστού δεν πετυχαίνει τίποτα επειδή επινοεί για τον εαυτό του σταυρό πού του φαίνεται πιο σωστός. Νομίζει, παραδείγματος χάριν, ότι για να σωθεί πρέπει να γίνει μοναχός ή να πάει στην έρημο. Αυτόν όμως το δρόμο ό Θεός τον ετοίμασε για πολύ λίγους, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν σταυρό πού οι ίδιοι ούτε καν τον θεωρούν σταυρό και όταν τον σηκώνουν δεν καταλαβαίνουν ποιο βάρος έχουν στους ώμους τους.

Ποιο σταυρό έχουν οι περισσότεροι;
    Έναν σταυρό απλό, όχι τέτοιο πού σήκωσαν οι άγιοι μάρτυρες και πού σήκωναν όλη τη ζωή τους οι όσιοι πατέρες στην έρημο. Εμείς έχουμε άλλο σταυρό. Ή ζωή μας, ή ζωή όλων των ανθρώπων, είναι θλίψη και πόνος. Και όλες αυτές οι θλίψεις στην κοινωνική και την οικογενειακή ζωή μας είναι ο σταυρός μας. Ό αποτυχημένος γάμος, ή ανεπιτυχής επιλογή του επαγγέλματος, δεν μας προκαλούν αυτά πόνο και θλίψη; Δεν πρέπει ό άνθρωπος πού τον βρήκαν αυτές οι συμφορές να τις υπομένει; Οι σοβαρές ασθένειες, ή περιφρόνηση, ή ατιμία, ή απώλεια της περιουσίας, ή ζήλεια των συζύγων, ή συκοφαντία και όλα γενικά τα κακά πού μας κάνουν οι άνθρωποι, όλα αυτά δεν είναι ό σταυρός μας;
     Ακριβώς αυτά είναι ό σταυρός μας, σταυρός για την μεγαλύτερη πλειοψηφία των ανθρώπων. Αυτές είναι οι θλίψεις πού υποφέρουν οι άνθρωποι και όλοι μας πρέπει να τις σηκώνουμε, αν και οι περισσότεροι δεν το θέλουν. Άλλα ακόμα και οι άνθρωποι πού μισούν τον Χριστό και αρνούνται να ακολουθήσουν το δρόμο του και αυτοί ακόμα σηκώνουν το δικό τους σταυρό του πόνου.


Ποια είναι ή διαφορά μεταξύ αυτών και των χριστιανών;
    Ή διαφορά είναι ότι οι χριστιανοί με υπομονή σηκώνουν τον σταυρό τους και δεν γογγύζουν κατά του Θεού. Ταπεινά με χαμηλό το βλέμμα σηκώνουν μέχρι το τέλος της ζωής τους το δικό τους σταυρό ακολουθώντας τον Κύριο Ιησού Χριστό. Το κάνουν για τον Χριστό και το Ευαγγέλιό του, το κάνουν από θερμή αγάπη προς Αυτόν, γιατί όλη την σκέψη τους είχε αιχμαλωτίσει ή διδασκαλία του Ευαγγελίου. Για να κάνει πράξη τη διδασκαλία του Ευαγγελίου, για να ακολουθήσει την οδό του Χριστού, ό άνθρωπος πρέπει ταπεινά και ακούραστα να σηκώνει τον σταυρό του, να μην τον βρίζει αλλά να τον ευλογεί. Τότε μόνο τηρεί την εντολή του Χριστού, γιατί είχε, αρνηθεί τον εαυτό του. Σήκωσε τον σταυρό του και ακολούθησε τον Χριστό, τον ακολούθησε σ' ένα μακρινό δρόμο, σ' ένα δρόμο για τον οποίο ό Κύριος είπε, ότι στην Βασιλεία των Ουρανών οδηγεί τεθλιμμένη οδός ή αρχή της οποίας είναι ή στενή πύλη. Και εμείς θέλουμε να είναι ή οδός της ζωής μας ευρύχωρη, χωρίς λάκκους, πέτρες, αγκάθια και λάσπη. Θέλουμε να είναι στρωμένη με λουλούδια. Και ό Κύριος μας δείχνει μία άλλη οδό, την οδό του πόνου. Αλλά πρέπει να ξέρουμε ότι σ' αυτό το δρόμο, όσο δύσκολος και να είναι, αν με όλη την καρδιά μας στραφούμε στον Χριστό, τότε ό Ίδιος με έναν θαυμαστό και ανεξήγητο τρόπο μας βοηθάει. Μας στηρίζει όταν πέφτουμε. Μας δυναμώνει και μας παρηγορεί.
     Όταν ακολουθήσουμε αυτό το δρόμο, ο οποίος στην αρχή μόνο μας φαίνεται δύσκολος, όταν αισθανθούμε τη χάρη του Θεού πού μας δυναμώνει σ' αυτή την πορεία, τότε με χαρά και ταπείνωση θα σηκώνουμε τον σταυρό μας και θα πορευόμαστε με βεβαιότητα επειδή γνωρίζουμε ότι έτσι μας ανοίγεται ή είσοδος στην Βασιλεία των Ουρανών.Αυτό λοιπόν σημαίνει να μισήσουμε την ψυχή μας - να μισήσουμε την ακαθαρσία της, να αρνηθούμε τον παλαιό μας άνθρωπο, για να σώσουμε την αθάνατη ψυχή μας πού ό προορισμός της είναι ή κοινωνία με τον Θεό.
Ας ευχηθούμε να  μας αξιώσει όλους ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός της αιώνιας και ένδοξης ζωής μαζί Του, με τον Πατέρα Του και όλους τους αγγέλους.

Η Θεία Κοινωνία και η ώρα του θανάτου, μια αληθινή διδακτική ιστορία

    
       Ένας ιερεύς ο παπα-Θεόδωρος κλήθηκε για να κοινωνήσει δύο χριστιανούς ετοιμοθάνατους. Έναν πλούσιο, σκληρό και φιλάργυρο και μια ενάρετη χήρα, πού μεγάλωσε μόνη της, με τιμιότητα και σωφροσύνη, σκληρό αγώνα και φτώχεια πολλή, εκείνα τα χρόνια, οκτώ παιδιά!!! Ο παπα-Θεόδωρος πήρε μαζί τον διάκονο του, τον πατέρα Λαυρέντιο. Μπροστά ο νεωκόρος, στο πλάι ο διάκονος και ο ιερεύς με το άγιο Ποτήριο, ασκεπής και με τον Αέρα στους ώμους, (όπως εσυνηθίζετο τότε), πήγαν πρώτα στο σπίτι του πλούσιου, αλλά αυτός ούτε καν ήθελε να ακούσει για Θεία Κοινωνία! Μόνο φώναζε:
-Δεν είμαι εγώ για θάνατο!
    Έγινε ένας διάλογος, όσο ήταν δυνατόν, μεταξύ του ιερέως και του άρρωστου, αλλά αυτός ήταν ανένδοτος, δεν ήθελε να κοινωνήσει.
Λέγει τότε ο διάκονος, ο πατήρ Λαυρέντιος:
-Πάτερ Θεόδωρε, μου δίνετε, σας παρακαλώ το άγιο Ποτήριο, να πάω να κοινωνήσω την ετοιμοθάνατη κυρία Μαρία και εσείς να συζητήσετε με τον ασθενή μέχρι να γυρίσω! και, εάν έχει πεισθεί, να τον κοινωνήσομε μετά;
-Να πας παιδί μου, με τις ευχές μου.

      Ο νεωκόρος μπροστά με το λαδοφάναρο και πίσω ο διάκονος με την Θεία Κοινωνία έφθασαν σε ένα φτωχικό σπιτάκι. Μπήκαν μέσα και είδαν γύρω από το κρεβάτι της κυρα-Μαρίας να παρευρίσκονται τα παιδιά, τα εγγόνια, οι λοιποί συγγενείς της και όλοι να κλαίνε για την υπέροχη αυτή μητέρα, γιαγιά και συγγενή. Μόλις προχώρησε λίγο ο διάκονος, έμεινε ακίνητος! Τι είδε; Ανείπωτο θέαμα! Περικυκλωμένη δεν ήταν μόνο από ανθρώπους ή αγιασμένη αυτή ψυχούλα, αλλά και από δεκάδες Αγγέλους και Αρχαγγέλους, πού συνωστίζονταν μέσα στο δωμάτιο ποιος θα πρώτο-χαϊδέψει και ποιος θα πρώτο-απαλύνει και θα πρώτο-σφουγγίσει τον ίδρωτα αυτής της υπερευλογημένης μάνας!
Και δεν ήταν μόνο αυτό!!! Ακριβώς πάνω από το κεφαλάκι της, στο προσκεφάλι της δηλαδή, ήταν ή Υπεραγία Θεοτόκος, η οποία με ένα θεοΰφαντο μαντήλι της σκούπιζε τον ίδρωτα του πυρετού από το μέτωπο της. Τα δε χείλη της ετοιμοθάνατης ψιθύριζαν: «Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε».Και-ω του θαύματος- όλοι οι Άγγελοι έπεσαν «μπρούμυτα» και προσκύνησαν το εισερχόμενο πανάγιο Ποτήριο πού είχε μέσα το τίμιο Σώμα και το Αίμα του Κυρίου! Όλες οι Αγγελικές Δυνάμεις! και η Υπεραγία Θεοτόκος, κατά έναν ακατάληπτο τρόπο, ασπάσθηκε το άγιο Ποτήριο και οδήγησε τον διάκονο να κοινωνήσει την ετοιμοθάνατη.
      Μετά τη Θεία Κοινωνία οι Άγγελοι πήραν, την ψυχή αυτής της ευλογημένης μάνας, την παρέδωσαν στα χέρια της Παναγίας και όλοι μαζί ανήλθαν στον Ουρανό.Άστραψε ο τόπος, μοσχοβόλησε το δωμάτιο και ο διάκονος με φόβο και χαρά απερίγραπτη και αγαλλίαση έφυγε…και επέστρεψε στο σπίτι του πλουσίου…
     Μπήκε μέσα και τον κατέλαβε ρίγος! γιατί γύρω από το κρεβάτι, του φιλάργυρου αυτού ανθρώπου, βρίσκον­ταν εκατοντάδες δαίμονες, οι όποιοι με τρίαινες φοβερές κατατρυπούσαν το σώμα του σε διάφορα σημεία: στα γόνατα, στα πόδια, στα χέρια, στις παλάμες, στην κοιλιά, στο λάρυγγα, στα μάτια, στο κεφάλι… Με όσα μέλη αμάρτησε, πάνω σ’ αυτά τρυπούσαν οι δαίμο­νες. Ούρλιαζε, φώναζε ο ταλαίπωρος πλούσιος.Παρέδωσε το άγιο Ποτήριο τρέμοντας, στα χέρια του ιερέως, ο διάκονος, και από τον τρόμο του λιποθύμησε…
O ιερεύς εις μάτην προσπαθούσε να πείσει τον πλούσιο να «ετοιμαστεί» για το τέλος! Αυτός τίποτα! Πέθανε τελικά χωρίς Θεία Κοινωνία και χωρίς Εξομολόγηση.

Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

Τι είναι βασκανία; Τι είναι το ξεμάτιασμα; Ποια η θέση της Εκκλησίας μας ;


Ο φθονερός, όταν βλέπει κάτι το καλό στον άλλο, υποφέρει. Το ίδιο παθαίνει και ο πανούργος διάβολος. Διάβολος και φθονερός φθονούν το καλό του άλλου. Έχουν μεταξύ τους το κοινό αυτό σημείο. Κι ο διάβολος το «εκμεταλλεύεται». Περνά μέσα απ’ αυτό, (=φθόνο) την κακία του σ’ ανθρώπους.Ο φθόνος δηλ. του φθονερού ανθρώπου είναι αγωγός, απ’ όπου διοχετεύεται στις ανθρώπινες ψυχές το δηλητήριο (=βασκανία) του διαβόλου. «Η βασκανία είναι μία δαιμονική ενέργεια, που γίνεται μέσω των φθονερών ανθρώπων» (Μ. Βασίλειος περί φθόνου, 4), «…απέλασον πάσαν διαβολικήν ενέργειαν, πάσαν σατανικήν έφοδον» (Ευχή εις βασκανίαν).
Κι αυτό σημαίνει: Βασκανία ΔΕΝ είναι ένας λ.χ. συνηθισμένος πονοκέφαλος, ή μια συνηθισμένη ζάλη κ,λ.π., αλλά είναι κάτι το ασυνήθιστο!! Κάτι το φοβερό, το ανυπόφορο, το …σατανικό!!
Είχε κάποιος, (διηγούνται αυτόπτες μάρτυρες) ένα ωραίο άλογο. Το είδε κάποιος (φθονερός) και είπε: «Τι ώραιο άλογο». Και το άλογο δεν άντεξε το «μάτι». Έσκασε, ψόφησε ακαριαία!

Ποιοι έχουν «μάτι»;
Κακό «μάτι» έχει εκείνος, που έχει μέσα του κακία! «απέλασον πάσαν φαρμακείαν των φθοροποιών και φθονερών ανθρώπων» (ευχή εις βασκανίαν).Γι’ αυτό παλαιότερα, οι αγράμματες γριούλες, όταν έβλεπαν ένα όμορφο παιδάκι, ή άλλο τι ωραίο, το έφτυναν· και έλεγαν: «Να μην αβασκαθεί». Έβγαζαν από μέσα τους (έφτυναν) τον τυχόν κρυμμένο φθόνο.

Ποιους πιάνει το «μάτι»;
Εφόσον η βασκανία είναι χτύπημα του σατανά στον άνθρωπο, είναι λογικό να «χτυπιώνται» από τη βασκανία, όσοι δεν είναι εφοδιασμένοι με όπλα, που πολεμούν και συντρίβουν το διάβολο («νηστεία» προσευχή εξομολόγηση, Θ. Κοινωνία, θα το δούμε).
Για αυτό:
Τους αγίους δεν τους πιάνει «μάτι»
Τους ιερείς (λόγω της ιερωσύνης τους).
Και τον κάθε χριστιανό,που ζει την μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. όσοι δηλαδή μετέχουν του Ιερού Μυστηρίου της Εξομ ολογήσεως και της τακτικής Θείας Κοινωνίας δεν έχουν επιρροή στον διάβολο και στους δαίμονες και συνεπώς δεν έχουν επιρροή στην βασκανία

«Τι είναι το ξεμάτιασμα»
Και πάλι, εφόσον η βασκανία είναι χτύπημα του σατανά, απαιτείται ειδική προσευχή, που να χτυπά, εξορκίζει το διάβολο.Η Εκκλησία μας για την περίπτωση αυτή έχει θεσπίσει την ευχή «εις βασκανίαν», που διαβάζεται από ιερέα. Που σημαίνει, πως όταν σε «πιάσει» το μάτι, θα πρέπει να πας στον ιερέα, και μόνο στον ιερέα. Υπάρχει στη λατρεία της Εκκλησίας μας, ένα ειδικό βιβλίο που ονομάζεται Ευχολόγιο και εκεί περιέχονται εκατοντάδες ειδικές ευχές που διαβάζονται απο τους Κληρικούς  δια πάσαν ασθένειαν, δια πάσαν σατανικήν επιρροήν και δια πάσαν άλλην περίστασιν.

Γιατί το  ξεμάτιασμα είναι μεγάλη αμαρτία
Σε ᾽πιασε το «μάτι». Αντί, λοιπόν, να πας στον ιερέα, πας στη γειτόνισσα σου, στη κουμπάρα σου, κ.λ.π., και σου κάνουν ξόρκια, είτε με λάδι σε καντήλι, είτε με κάρβουνο, είτε με κάθε άλλο τρόπο! Όμως έτσι αμαρτάνεις και συ, και αυτές που σε ξεματιάζουν. Εσύ, γιατί περιφρόνησες το λειτουργό του Χριστού (τον ιερέα), απαρνήσε τις ευχές της Εκκλησίας μας, απαρνήσε τον Χριστό ο οποίος είναι ο μόνος Ιατρός ψυχών και σωμάτων, και κτύπησες ξένες πόρτες, αυτές γιατί πήραν τη θέση του ιερέα.

Μάθε, λοιπόν, πως ο λαϊκός, επειδή στερείται ιερωσύνης, δεν έχει δικαίωμα να σε «σταυρώνει».
Ο πατέρας ή η μητέρα, επειδή είναι πρόσωπα ιερά, και επειδή έχουν εξουσία στα παιδιά τους, μπορούν να «σταυρώνουν»τα παιδιά τους και μόνο τα παιδιά τους.( Το ίδιο ισχύει και για τον παππού ή τη γιαγιά σε σχέση με τα εγγονάκια τους) Όμως και πάλι προσοχή! Θα πρέπει να λένε προσευχές της Εκκλησίας μας και μόνο της Εκκλησίας μας, ( λ.χ. «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος ή το «απολυτίκιον» ενός αγίου κ. ά).
Με ποιό, λοιπόν, δικαίωμα σε σταυρώνουν άνθρωποι χωρίς ιερωσύνη; (Και γιατί δεν σταυρώνεσαι από μόνος σου; Άγιο είναι το χεράκι τους;)
Το εξίσου σημαντικό: Ο λαϊκός επειδή δεν έχει ιερωσύνη, δεν μπορεί να κάνει ένα μυστήριο, λ.χ. «ευχέλαιο». Και όμως, η γειτόνισσά σου, η κουμπάρα σου τολμούν (!) και κάνουν «ευχέλαιο». «Αγιάζουν» από μόνες τους το λαδάκι (!), που θα σε …σταυρώσουν!! (Διερωτήθηκες ποτέ, γιατί δεν προτιμούν το λαδάκι του κανδηλιού;).Και να ήταν μόνο αυτό; Στο «μυστήριό» τους ανακατεύουν λόγια της Εκκλησίας μας με ξένα λόγια (=του διαβόλου). Λες και οι ευχές της Εκκλησίας μας χρειάζονται την ενίσχυση των «ευχών» του διαβόλου!
Λοιπόν, ποια λόγια θα πιάσουν; Της Εκκλησίας ή του διαβόλου; Είναι δυνατόν να ακούσει ο Κύριος «μαγαρισμένες» προσευχές;
Θα πεις: Μα είναι γυναίκες χριστιανές, κάνουν τον σταυρό τους, επικαλούνται το όνομα του Θεού!
- «Γι’ αυτό (απαντά ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος) τις αποστρέφομαι! Γιατί χρησιμοποιούν το όνομα του Θεού για να Τον υβρίζουν! Γιατί, λέγοντας πως είναι χριστιανές, κάνουν εκείνα που κάνουν οι ειδωλολάτρες! Και οι δαίμονες ανέφεραν το όνομα του Θεού (Μκ. 1:24), αλλά ήταν δαίμονες! Ο Κύριος τους επέπληξε και τους έδιωξε!» (Κατήχησις I΄).
Και πάλι: Μα μόλις με ξορκίζουν, είμαι μια χαρά!  Μπορεί να είναι ψυχολογικό. Μπορεί και να σε έκανε ό διάβολος καλά, φυσικά για το κακό σου…

Διδακτικό περιστατικό
Στις 2.3.1998 ο πατρινός κ. Ε., μου ανέφερε, κάτι που συνέβη στον ίδιο, πριν δεκαπέντε περίπου χρόνια.Από 14 ετών οι δικοί του κάθε τόσο τον πήγαιναν σε μια κυρία για «ξεμάτιασμα».
Όμως το συνεχές «ξεμάτιασμα» έδωσε «λαβή» στο διάβολο. Άρχισε τώρα και ο ίδιος (κ. Ε.) να εχει «ματι», να «αβασκαίνει». Όποιον θαύμαζε, του συνέβαινε κακό. Έβλεπε λ.χ γυναίκα να περπατά, αμέσως η γυναίκα σκόνταφτε και έπεφτε.
Το 1983, Μ. Πέμπτη βράδυ, παρακολουθούσε την ακολουθία των αγίων Παθών στον ι. ναό αγιου Σπυρίδωνος Αιγάλεω. Ξαφνικά ένοιωσε ζάλη. Θόλωσε το μυαλό του. Έβλεπε το εκκλησίασμα να χάνεται από μπροστά του. Ταυτόχρονα τον έπιασε κρύος ίδρωτας. Δεν άντεξε. Βγήκε έξω.
Την ακολούθησε «κατά πόδας» (έξω, στην αυλή) μια γνωστή κυρία (που ξεμάτιαζε…). Τον πλησίασε και του είπε: «Τι έπαθες, Ε;». Και άρχισε να τον ξεματιάζει, διαβάζοντας κάτι παράξενες “ευχές»(«επικλήσεις δαιμόνων).
Στην «ιερή» (=δαιμονική) αυτή στιγμή, ο κ. Ε. παρατήρησε κάτι, που τον συγκλόνισε!
Η όψη της κυρίας αλλοιώθηκε! Το βλέμμα της ήταν απαίσιο! Ταυτόχρονα τήν «έπιασε» ενα παράξενο χασμουρητό! Το στόμα της θύμιζε στόμα άγριου θηρίου! Στο τέλος έβγαλε από την κοιλιά της ένα φυλακτό». «Πάρτο (του είπε), φόρεσε το και δεν θα σε ξαναπιάσει».
Και με τις σατανικές της επικλήσεις (=βοήθεια του διαβόλου) ο ασθενής έγινε καλά…
Ο κ. Ε., μετά απ’ αυτό, εξομολογήθηκε, και ησύχασε. Αλλά, και έπαψε να αβασκαίνει».
(Αρχ. Βασιλείου Μπακογιάννη, Διάβολος, Μάγια, Μέντιουμ)

Τρίτη 27 Απριλίου 2010

Η εορτή της Μεσοπεντηκοστής στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας


       Σέ λίγους πιστούς εἶναι γνωστή ἡ ἑορτή, μέ τήν ὁποία θά ἀσχοληθοῦμε τώρα. Ἐκτός ἀπό τούς ἱερεῖς καί μερικούς ἄλλους χριστιανούς, πού ἔχουν ἕνα στενότερο σύνδεσμο μέ τήν Ἐκκλησία μας, οἱ περισσότεροι δέν γνωρίζουν κἄν τήν ὕπαρξί της. Λίγοι εἶναι ἐκεῖνοι πού ἐκκλησιάζονται κατ᾽ αὐτή καί περισσότεροι δέν ὑποπτεύονται κἄν ὅτι τήν Τετάρτη μετά τήν Κυριακή τοῦ Παραλύτου πανηγυρίζει ἡ Ἐκκλησία μία μεγάλη δεσποτική ἑορτή, τήν ἑορτή τῆς Μεσοπεντηκοστῆς. Καί ὅμως κάποτε ἡ ἑορτή τῆς Μεσοπεντηκοστῆς ἦταν ἡ μεγάλη ἑορτή τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί συνέτρεχαν κατ᾽ αὐτή στόν μεγάλο ναό πλήθη λαοῦ. Δέν ἔχει κανείς παρά νά ἀνοίξῃ τήν Ἔκθεσι τῆς Βασιλείου Τάξεως (Κεφ. 26) τοῦ Κωνσταντίνου Πορφυρογεννήτου γιά νά ἰδῇ τό ἐπίσημο τυπικό τοῦ ἑορτασμοῦ, ὅπως ἐτελεῖτο μέχρι τήν Μεσοπεντηκοστή τοῦ ἔτους 903 στόν ναό τοῦ ἁγίου Μωκίου στήν Κωνσταντινούπολι, μέχρι δηλαδή τήν ἡμέρα πού ἔγινε ἡ ἀπόπειρα κατά τῆς ζωῆς τοῦ αὐτοκράτορος Λέοντος ΣΤ’ τοῦ Σοφοῦ (11 Μαΐου 903). Ἐκεῖ ὑπάρχει μία λεπτομερής περιγραφή τοῦ λαμπροῦ πανηγυρισμοῦ, πού καταλαμβάνει ὁλόκληρες σελίδες καί καθορίζει μέ τήν γνωστή παράξενη βυζαντινή ὁρολογία, πῶς ὁ αὐτοκράτωρ τό πρωΐ τῆς ἑορτῆς μέ τά ἐπίσημα βασιλικά του ἐνδύματα καί τήν συνοδεία του ξεκινοῦσε ἀπό τό ἱερό παλάτιο γιά νά μεταβῇ στόν ναό τοῦ ἁγίου Μωκίου, ὅπου θά ἐτελεῖτο ἡ θεία λειτουργία. Σέ λίγο ἔφθανε ἡ λιτανεία μέ ἐπί κεφαλῆς τόν πατριάρχη, καί βασιλεύς καί πατριάρχης εἰσήρχοντο ἐπισήμως στόν ναό. Ἡ θεία λειτουργία ἐτελεῖτο μέ τήν συνήθη στίς μεγάλες ἑορτές βυζαντινή μεγαλοπρέπεια. Μετά ἀπό αὐτήν ὁ αὐτοκράτωρ παρέθετε πρόγευμα, στό ὁποῖο παρεκάθητο καί ὁ πατριάρχης. Καί πάλι ὁ βασιλεύς ὑπό τίς ἐπευφημίες τοῦ πλήθους «Εἰς πολλούς καί ἀγαθούς χρόνους ὁ Θεός ἀγάγει τήν βασιλείαν ὑμῶν» καί μέ πολλούς ἐνδιαμέσους σταθμούς ἐπέστρεφε στό ἱερό παλάτιο.
      Ἀλλά καί στά σημερινά μας λειτουργικά βιβλία, στό Πεντηκοστάριο, βλέπει κανείς τά ἴχνη τῆς παλαιᾶς της λαμπρότητος. Παρουσιάζεται σάν μία μεγάλη δεσποτική ἑορτή, μέ τά ἐκλεκτά της τροπάρια καί τούς διπλοῦς της κανόνες, ἔργα τῶν μεγάλων ὑμνογράφων, τοῦ Θεοφάνους καί τοῦ Ἀνδρέου Κρήτης, μέ τά ἀναγνώσματά της καί τήν ἐπίδρασί της στίς πρό καί μετά ἀπό αὐτήν Κυριακές καί μέ τήν παράτασι τοῦ ἑορτασμοῦ της ἐπί ὀκτώ ἡμέρες κατά τόν τύπο τῶν μεγάλων ἑορτῶν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους.
      Ποιό ὅμως εἶναι τό θέμα τῆς ἰδιορρύθμου αὐτῆς ἑορτῆς; Ὄχι πάντως κανένα γεγονός τῆς εὐαγγελικῆς ἱστορίας. Τό θέμα της εἶναι καθαρά ἑορτολογικό καί θεωρητικό. Ἡ Τετάρτη τῆς Μεσοπεντηκοστῆς εἶναι ἡ 25η ἀπό τοῦ Πάσχα καί ἡ 25η πρό τῆς Πεντηκοστῆς ἡμέρα. Σημειώνει τό μέσον τῆς περιόδου τῶν 50 μετά τό Πάσχα ἑορτασίμων ἡμερῶν. Εἶναι δηλαδή ἕνας σταθμός, μία τομή. Ὡραῖα τό τοποθετεῖ τό πρῶτο τροπάριο τοῦ ἑσπερινοῦ τῆς ἑορτῆς:

«Πάρεστιν ἡ μεσότης ἡμερῶν,
τῶν ἐκ σωτηρίου ἀρχομένων ἐγέρσεως
Πεντηκοστῇ δέ τῇ θείᾳ σφραγιζομένων,
καί λάμπει τάς λαμπρότητας
ἀμφοτέρωθεν ἔχουσα
καί ἑνοῦσα τάς δύο
καί παρεῖναι τήν δόξαν προφαίνουσα
τῆς δεσποτικῆς ἀναλήψεως σεμνύνεται».

      Χωρίς δηλαδή νά ἔχῃ δικό της θέμα ἡ ἡμέρα αὐτή συνδυάζει τά θέματα, τοῦ Πάσχα ἀφ᾽ ἑνός καί τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀφ᾽ ἑτέρου, καί «προφαίνει» τήν δόξαν τῆς ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου, πού θά ἑορτασθῇ μετά ἀπό 15 ἡμέρες. Ἀκριβῶς δέ αὐτό τό μέσον τῶν δύο μεγάλων ἑορτῶν ἔφερνε στό νοῦ καί ἕνα ἑβραϊκό ἐπίθετο τοῦ Κυρίου, τό «Μεσσίας». Μεσσίας στά ἑλληνικά μεταφράζεται Χριστός. Ἀλλά ἠχητικά θυμίζει τό μέσον. Ἔτσι καί στά τροπάρια καί στό συναξάριο τῆς ἡμέρας ἡ παρετυμολογία αὐτή γίνεται ἀφορμή νά παρουσιασθῇ ὁ Χριστός σάν Μεσσίας – μεσίτης Θεοῦ καί ἀνθρώπων, «μεσίτης καί διαλλάκτης ἡμῶν καί τοῦ αἰωνίου αὐτοῦ Πατρός». «Διά ταύτην τήν αἰτίαν τήν παροῦσαν ἑορτήν ἑορτάζοντες καί Μεσοπεντηκοστήν ὀνομάζοντες τόν Μεσσίαν τε ἀνυμνοῦμεν Χριστόν», σημειώνει ὁ Νικηφόρος Ξανθόπουλος στό συναξάριο. Σ᾽ αὐτό βοήθησε καί ἡ εὐαγγελική περικοπή, πού ἐξελέγη γιά τήν ἡμέρα αὐτή (Ἰω. 7, 14-30). Μεσούσης τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἰουδαϊκοῦ Πάσχα ὁ Χριστός ἀνεβαίνει στό ἱερό καί διδάσκει. Ἡ διδασκαλία Του προκαλεῖ τόν θαυμασμό, ἀλλά καί ζωηρά ἀντιδικία μεταξύ αὐτοῦ καί τοῦ λαοῦ καί τῶν διδασκάλων. Εἶναι Μεσσίας ὁ Ἰησοῦς ἤ δέν εἶναι; Εἶναι ἡ διδασκαλία τοῦ Ἰησοῦ ἐκ Θεοῦ ἤ δέν εἶναι; Νέο λοιπόν θέμα προστίθεται: ὁ Χριστός εἶναι διδάσκαλος. Αὐτός πού ἐνῷ δέν ἔμαθε γράμματα κατέχει τό πλήρωμα τῆς σοφίας, γιατί εἶναι ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ ἡ κατασκευάσασα τόν κόσμον. Ἀκριβῶς ἀπό αὐτόν τόν διάλογο ἐμπνέεται μεγάλο μέρος τῆς ὑμνογραφίας τῆς ἑορτῆς. Ἐκεῖνος πού διδάσκει στόν ναό, στό μέσον τῶν διδασκάλων τοῦ Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ, στό μέσον τῆς ἑορτῆς, εἶναι ὁ Μεσσίας, ὁ Χριστός, ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ. Αὐτός πού ἀποδοκιμάζεται ἀπό τούς δῆθεν σοφούς τοῦ λαοῦ Του εἶναι ἡ τοῦ Θεοῦ Σοφία. Ἐκλέγομε ἕνα ἀπό τά πιό χαρακτηριστικά τροπάρια, τό δοξαστικό τῶν ἀποστίχων τοῦ ἑσπερινοῦ τοῦ πλ. δ’ ἤχου:

Μεσούσης τῆς ἑορτῆς
διδάσκοντός σου, Σωτήρ,
ἔλεγον οἱ Ἰουδαῖοι·
Πῶς οὗτος οἶδε γράμματα, μή μεμαθηκώς;
ἀγνοοῦντες ὅτι σύ εἶ ἡ Σοφία
ἡ κατασκευάσασα τόν κόσμον.
Δόξα σοι».

      Λίγες σειρές πιό κάτω στό Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰωάννου, ἀμέσως μετά τήν περικοπή πού περιλαμβάνει τόν διάλογο τοῦ Κυρίου μέ τούς Ἰουδαίους «Τῆς ἑορτῆς μεσούσης», ἔρχεται ἕνας παρόμοιος διάλογος, πού ἔλαβε χώραν μεταξύ Χριστοῦ καί τῶν Ἰουδαίων «τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς», δηλαδή κατά τήν Πεντηκοστή. Αὐτός ἀρχίζει μέ μία μεγαλήγορο φράσι τοῦ Κυρίου.«Ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω.ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθώς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος» (Ἰω. 7, 37-38). Καί σχολιάζει ὁ Εὐαγγελιστής.«Τοῦτο δέ εἶπε περί τοῦ Πνεύματος, οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτόν» (Ἰω. 7, 39). Δέν ἔχει σημασία ὅτι οἱ λόγοι αὐτοί τοῦ Κυρίου δέν ἐλέχθησαν κατά τήν Μεσοπεντηκοστή, ἀλλά λίγες ἡμέρες ἀργότερα. Ποιητικῇ ἀδείᾳ μπῆκαν στό στόμα τοῦ Κυρίου στήν ὁμιλία Του κατά τήν Μεσοπεντηκοστή. Ταίριαζαν ἐξ ἄλλου τόσο πολύ μέ τό θέμα τῆς ἑορτῆς. Δέν μποροῦσε νά βρεθῇ πιό παραστατική εἰκόνα γιά νά δειχθῇ ὁ χαρακτήρ τοῦ διδακτικοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ. Στό διψασμένο ἀνθρώπινο γένος ἡ διδασκαλία τοῦ Κυρίου ἦλθε σάν ὕδωρ ζῶν, σάν ποταμός χάριτος πού ἐδρόσισε τό πρόσωπο τῆς γῆς. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ πηγή τῆς χάριτος, τοῦ ὕδατος τοῦ ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον, πού ξεδιψᾷ καί ἀρδεύει τίς συνεχόμενες ἀπό βασανιστική δίψα ψυχές τῶν ἀνθρώπων. Πού μεταβάλλει τούς πίνοντας σέ πηγές.«Ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσι ὕδατος ζῶντος» (Ἰω. 7, 38). «Καί γενήσεται αὐτῷ πηγή ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον», εἶπε στήν Σαμαρείτιδα (Ἰω. 4, 14). Πού μετέτρεψε τήν ἔρημο τοῦ κόσμου σέ θεοφύτευτο παράδεισο ἀειθαλῶν δένδρων φυτευμένων παρά τάς διεξόδους τῶν ὑδάτων τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Τό γόνιμο αὐτό θέμα ἔδωσε νέες ἀφορμές στήν ἐκκλησιαστική ποίησι καί στόλισε τήν ἑορτή τῆς Μεσοπεντηκοστῆς μέ ἐξαιρέτους ὕμνους. Διαλέγομε τρεῖς, τούς πιό χαρακτηριστικούς: Τό κάθισμα τοῦ πλ. δ’ ἤχου πρός τό «Τήν Σοφίαν καί Λόγον», πού ψάλλεται μετά τήν γ’ ᾠδή τοῦ κανόνος στήν ἀκολουθία τοῦ ὄρθρου:

«Τῆς σοφίας τό ὕδωρ καί τῆς ζωῆς
ἀναβρύζων τῷ κόσμῳ, πάντας, Σωτήρ,
καλεῖς τοῦ ἀρύσασθαι σωτηρίας τά νάματα·
τόν γάρ θεῖον νόμον σου δεχόμενος ἄνθρωπος,
ἐν αὐτῷ σβεννύει τῆς πλάνης τούς ἄνθρακας.
Ὅθεν εἰς αἰῶνας οὐ διψήσει, οὐ λήξει
τοῦ κόρου σου δέσποτα, βασιλεῦ ἐπουράνιε.
Διά τοῦτο δοξάζομεν τό κράτος σου, Χριστέ ὁ Θεός,
τῶν πταισμάτων ἄφεσιν αἰτούμενοι
καταπέμψαι πλουσίως
τοῖς δούλοις σου».

Τό ἀπολυτίκιο καί τό κοντάκιο τῆς ἑορτῆς, τό πρῶτο τοῦ πλ. δ’ καί τό δεύτερο τοῦ δ’ ἤχου:
«Μεσούσης τῆς ἑορτῆςδιψῶσάν μου τήν ψυχήν εὐσεβείας πότισον νάματα·
ὅτι πᾶσι, Σωτήρ ἐβόησας·Ὁ διψῶν ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω.
Ἡ πηγή τῆς ζωῆς, Χριστέ ὁ Θεός, δόξα σοι».

«Τῆς ἑορτῆς τῆς νομικῆς μεσαζούσης
ὁ τῶν ἁπάντων ποιητής καί δεσπότης
πρός τούς παρόντας ἔλεγες, Χριστέ ὁ Θεός·
Δεῦτε καί ἀρύσασθαι ὕδωρ ἀθανασίας.
Ὅθεν σοι προσπίπτομεν καί πιστῶς ἐκβοῶμεν·
Τούς οἰκτιρμούς σου δώρησαι ἡμῖν,
σύ γάρ ὑπάρχεις πηγή τῆς ζωῆς ἡμῶν».

Καί τέλος τό ἀπαράμιλλο ἐξαποστειλάριο τῆς ἑορτῆς:
«Ὁ τόν κρατῆρα ἔχων
τῶν ἀκενώτων δωρεῶν,
δός μοι ἀρύσασθαι ὕδωρ
εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν·
ὅτι συνέχομαι δίψῃ,
εὔσπλαγχνε μόνε οἰκτίρμον».

    Αὐτή μέ λίγα λόγια εἶναι ἡ ἑορτή τῆς Μεσοπεντηκοστῆς. Ἡ ἔλλειψις ἱστορικοῦ ὑποβάθρου τῆς στέρησε τόν ἀπαραίτητο ἐκεῖνο λαϊκό χαρακτῆρα, πού θά τήν ἔκανε προσφιλῆ στόν πολύ κόσμο. Καί τό ἐντελῶς θεωρητικό της θέμα δέν βοήθησε τούς χριστιανούς, πού δέν εἶχαν τίς ἀπαραίτητες θεολογικές προϋποθέσεις, νά ξεπεράσουν τήν ἐπιφάνεια καί νά εἰσδύσουν στήν πανηγυριζόμενη δόξα τοῦ διδασκάλου Χριστοῦ, τῆς Σοφίας καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, τῆς πηγῆς τοῦ ἀκενώτου ὕδατος. Συνέβη μέ αὐτή κάτι ἀνάλογο μέ ἐκεῖνο πού συνέβη μέ τούς περιφήμους ναούς τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας, πού ἀντί νά τιμῶνται στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ὡς Σοφίας τοῦ Θεοῦ, πρός τιμήν τοῦ ὁποίου ἀνηγέρθησαν, κατήντησαν, γιά τούς ἰδίους λόγους, νά πανηγυρίζουν στήν ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς ἤ τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἤ τῆς ἁγίας Τριάδος ἤ τῶν Εἰσοδίων ἤ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου ἤ καί αὐτῆς τῆς μάρτυρος Σοφίας καί τῶν τριῶν θυγατέρων της Πίστεως, Ἐλπίδος καί Ἀγάπης.
Απο την ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Καισαριανής Βύρωνος & Υμμητού

Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

1η Προσκυνηματική εκδρομή διοργανώνει ο Ιερός Ναός Αποστόλου Φιλίππου Γραμματικούς Αιτωλ/νίας






Ο Ιερός Ναός Αποστόλου Φιλίππου Γραμματικούς Αιτωλοακαρνανίας διοργανώνει για φέτος την 1η προσκυνηματική εκδρομή για όλους τους ενορίτες μας το Σάββατο 29 Μαίου 2010 στην Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου και Τιμίου Σταυρού  Μαψού Κορινθίας- Ναύπλιο- Παναγία Τρυπητή .
Το πρόγραμμα της Εκδρομής έχει ως εξής:
Άναχώρηση από την Γραμματικού (στην πλατεία του χωριού) ώρα 05:30πμ

Στάση έξω απο το Άιγιο για καφέ-πρωινό

Περίπου στις 10:00πμ προσκύνημα στην Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου & Τιμίου Σταυρού Μαψού στο Χιλιομόδι Κορινθίας, ξενάγηση στην Ιερά Μονή και ομιλία από την Καθηγουμένη της Ιεράς Μονής, κέρασμα...

Στις 13:00μμ περιπου άφιξη στην Ιστορική Πόλη του Ναυπλίου, την πρώτη πρωτεύουσα του απελευθερωμένου Ελληνικού Κράτους, επίσκεψη στο κάστρο του Παλαμιδίου στην  Φυλακή του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, προσκύνημα στον Ιερό Ναό Αγ Σπυρίδωνος πολιούχου Ναυπλίου όπου και δολοφονήθηκε έξωθεν του Ναού ο Ιωάννης Καποδίστριας, Κυβερνήτης του Ελληνικού Κράτους. Μεσημεριανό-απογευματινός καφές.

Αναχώρηση από το Ναύπλιο στις 16:30μμ όπου περίπου στις 19:00μμ θα προσκυνήσουμε την Ιερά και Σεβασμία Θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Τρυπητής στο Αίγιο, ξενάγηση και ομιλία από τους Πατέρες του Ιερού Προσκυνήματος της Παναγίας μας

Άφιξη στην Γραμματικού περίπου στις 22:00μμ

Παρατηρήσεις:
Τα παιδιά του Κατηχητικού Σχολείου Δημοτικού & Γυμνασίου δεν πληρώνουν καθόλου εισιτήριο

Κόστος συμμετοχής κατ άτομο :20,00 €

Όσοι επιθυμείτε να δηλώσετε συμμετοχή στο Γραφείο του Ιερού Ναού Αποστόλου Φιλίππου στο τηλέφωνο :2635041376 τις καθορισμένες ημέρες και ώρες

Εκ του Ιερού Ναού

Ποιά η διαφορά του ειδώλου απο την Εικόνα; Μια θεολογική προσέγγιση


    Ἡ βασική διαφορά τοῦ εἰδώλου ἀπό τήν εἰκόνα ἔγκειται σ᾿ αὐτό πού ὑπογραμμίζει ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ὅτι ἡ εἰκόνα εἶναι «ὁμοίωση» μέ τό ὑπαρκτό, ἐνῶ τό εἴδωλο εἶναι «ὁμοίωση» μέ τό ἀνύπαρκτο. Ἑπομένως εἶναι πλάσμα, φαντασία, ἀπάτης ὁμοίωμα. «…ψεύδους καί ἀπάτης ὁμοίωμα…, ψευδές τό εἴδωλον ἀνειποῦσιν μίμημα· τήν δ᾿ αὖ εἰκόνα, τοῦ ἀληθοῦς ἀφομοίωμα». Δηλαδή, μέ ἄλλα λόγια, τό ἀρχέτυπο τοῦ εἰδώλου εἶναι ἀνύπαρκτο, εἶναι φανταστικό εἴδωλο, δέν εἶναι πραγματικό πρόσωπο, ἐνῶ ἡ εἰκόνα ἔχει συγκεκριμένο ὑπαρκτό ἀρχέτυπο, εἶναι ὁμοίωμα τοῦ ἀληθινοῦ καί ὑπάρχοντας Θεοῦ. Ἡ εἰκόνα ἀπεικονίζει αὐτό πού ὑπάρχει πραγματικά, ἐνῶ τό εἴδωλο δέν ἔχει μιά τέτοια δυνατότητα, δηλαδή δέν ἀπεικονίζει μιά πραγματική Θεότητα. Ἐνῶ π.χ. ἡ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ἀπεικονίζει τό πρωτότυπο, τόν Σαρκωμένο Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ, τό ἄγαλμα τοῦ Δία τί ἀπεικονίζει; Ἕνα ξόανο πού λατρεύεται καθεαυτό. Γι᾿ αὐτό τό λόγο τά εἴδωλα ἀπαγορεύονται ἀπό τό Νόμο τοῦ Μωυσῆ στήν Παλαιά Διαθήκη.
     Μετά τή Σάρκωση ὅμως τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ ἔχουμε τή δυνατότητα τῆς περιγραφῆς Του. Ἡ εἰκόνα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ δέν ἀποτελεῖ εἰδωλική κατασκευή, ἀλλά ἀπόδειξη καί ὁμολογία τῆς ἐνανθρωπήσεώς Του. Ἄν ἐπιχειροῦσε νά περιγράψει κανείς σέ εἰκόνα τόν Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ, πρίν ἀπό τή Σάρκωσή Του, κάτι τέτοιο θά ἀποδεικνυόταν, «ὄχι μόνον φαῦλον, ἀλλά καί ἔκτοπον, τόν μή Σαρκωθέντα Λόγον σάρκα τοπάζειν». Καί αὐτό διότι ἐφόσον δέν ὑπῆρχε πρωτότυπο, θά ἐλεγχόταν ἡ πράξη του αὐτή ἀπό τό Νόμο τοῦ Θεοῦ πού λέει: «Τίνι ὁμοιώματι, ὁμοιώσατέ με»; (Ἡσ. 40, 18). Ἀλλά οἱ εἰκόνες τῆς Ἐκκλησίας μας, τῆς Θεοτόκου καί τῶν Ἁγίων, ἀποτελοῦν ἀπεικονίσεις πραγματικῶν ἱστορικῶν προσώπων, τά ὁποῖα βρίσκονται σέ ἄμεση σχέση, προσωπική καί οὐσιαστική, σχέση κοινωνίας μέ τόν Ἕνα καί Μόνο ἀληθινό Θεό.
      Εἴπατε ὅτι τά εἴδωλα ἀπαγορεύονται ἀπό τό Νόμο τοῦ Μωυσῆ στήν Παλαιά Διαθήκη. Πῶς ὅμως ὁ Θεός φαίνεται νά ἐπιτρέπει τήν κατασκευή δυό γλυπτῶν ἀνθρωπόμορφων Χερουβίμ καί τήν τοποθέτησή τους στή σκηνή τοῦ Μαρτυρίου; Δέν ἦταν αὐτά εἴδωλα;Τά ἀνθρωπόμορφα Χερουβίμ πού κατασκευάστηκαν καί τοποθετήθηκαν ἐπάνω στή σκηνή τοῦ Μαρτυρίου δέν ἦταν εἴδωλα, δηλαδή ἀπεικονίσεις φανταστικῶν ὁμοιωμάτων μέ ἀνύπαρκτο ἀρχέτυπο, ἀλλά ἀπεικονίσεις ἀσωμάτων Ἀγγέλων, ἔτσι ὅπως εἶχαν ἐμφανιστεῖ στούς πατριάρχες τοῦ Ἰσραήλ (Γεν. 3, 24. 16, 11. 19, 1. Ἑβρ. 1, 14).
     Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης καί ὅλοι οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὀνομάζουν τά ὁμοιώματα αὐτά «ἐκτυπώματα» καί «μορφώματα» καί τονίζουν ὅτι ὁ Ἴδιος ὁ Θεός φαίνεται νά ἐπιτρέπει τήν κατασκευή τῶν ἱερῶν αὐτῶν συμβόλων, δηλαδή τά ὁμοιώματα τῶν Χερουβίμ ἤ τήν Κιβωτό ἤ τή σκηνή τοῦ Μαρτυρίου κ.λ.π. Διότι τά ἱερά αὐτά σύμβολα παιδαγωγοῦσαν τόν περιούσιο λαό τοῦ Ἰσραήλ ὥστε νά συνειδητοποιεῖ ἀφ᾿ ἑνός τή διαρκή παρουσία τοῦ Θεοῦ στή ζωή του καί ἀφ᾿ ἑτέρου τό χρέος του στό νά ἀποδίδει λατρεία πρός τόν Ἕνα καί Μόνο ἀληθινό Θεό. Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἀναφέρεται στά «ἐκτυπώματα» αὐτά καί λέει ὅτι γιά τόν παιδαγωγούμενο ἄνθρωπο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἦταν ἱερά σύμβολα, τά ὁποῖα «ἤ εἰς τύπον Χριστοῦ αἰνιγματωδῶς παραλαμβάνεται» (χάλκινος ὄφις) ἤ γενικῶς ἀποτελοῦν «προχάραγμα ἐναργές… τῆς ἐν πνεύματι λατρείας». Καί σέ ἄλλο σημεῖο: «Δι᾿ ἐκτυπωμάτων καί μορφωμάτων τινων συμβολικῶς ἀνάγεσθαι τόν Ἰσραήλ, ἐπί τήν τοῦ Ἑνός Θεοῦ, ὡς ἐφικτόν θεωρίαν καί λατρείαν».
     Μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι ὁ Μωσαϊκός Νόμος ἦταν ἀποτρεπτικός κάθε ἀπόπειρας ἐξεικονίσεως τοῦ Θεοῦ ὅπως ὑποστήριζαν οἱ εἰκονομάχοι; Ναί, βέβαια, ἦταν ἀποτρεπτικός. Ὑπῆρχε ἀπόλυτος περιορισμός γιά τήν κατασκευή οἱουδήποτε ὁμοιώματος καί οἱασδήποτε ἐξεικονίσεως. «Οὐ ποιήσεις σεαυτῷ εἴδωλον οὐδέ παντός ὁμοίωμα, ὅσα ἐν τῷ οὐρανῷ ἄνω καί ὅσα ἐν τῇ γῇ κάτω καί ὅσα ἐν τοῖς ὕδασι, ὑποκάτω τῆς γῆς. Οὐ προσκυνήσεις αὐτοῖς οὐδέ μή λατρεύσεις αὐτοῖς» (Ἐξ. 20, 1-6. Λευιτ. 26, 1. Δευτ. 4, 16-19). Παρά ταῦτα οἱ Ἰσραηλίτες ἀθέτησαν ἐπανειλημμένα τίς ἀπαγορεύσεις αὐτές τοῦ Θεοῦ, πού τούς δόθηκαν μέσω τοῦ Μωυσῆ καί «ὠλίσθησαν», γλίστρησαν πρός τήν εἰδωλολατρεία.
Δηλαδή στήν Παλαιά Διαθήκη λείπει ἐντελῶς ὁ εἰκονισμός τοῦ Θείου;
Στήν Παλαιά Διαθήκη δέν ἔχουμε πλήρη ἀπουσία τοῦ εἰκονισμοῦ τοῦ Θεοῦ, παρόλο πού οἱ Μωσαϊκοί κώδικες εἶναι γεμάτοι ἀπαγορεύσεις γιά οἱανδήποτε ἐξεικόνισή του. Ἀντίθετα, ἄν μελετήσουμε βαθύτερα, θά δοῦμε ὅτι ἡ Παλαιά Διαθήκη εἶναι γεμάτη ἀπό εἰκονολογικά στοιχεῖα, εἶναι ἕνα βιβλίο κατεξοχήν εἰκονολογικό. Ἡ ἀπαγόρευση τῆς ἐξεικονίσεως, ὅπως ἀφήσαμε νά ἐννοηθεῖ καί στήν προηγούμενη ἀπόκριση, γινόταν γιά λόγους παιδαγωγικούς πρός ἕνα λαό ἀνώριμο πνευματικά πού εἶχε ροπή πρός τήν ἀποστασία ἀπό τό Νόμο τοῦ Θεοῦ, ἕνα λαό «εὐόλισθον» πρός τήν εἰδωλολατρεία. Γιά νά προφυλάξει λοιπόν ὁ Θεός τό λαό Του ἀπό τέτοια ἀποστασία, ἀπό τό μεγάλο πειρασμό τῆς εἰδωλολατρείας, δίνει τήν ἐντολή μέσω τοῦ Μωυσῆ νά μήν ἐξεικονίζει μέ ὁποιονδήποτε τρόπο τό πρόσωπό Του. Ἔτσι ὁ παιδαγωγούμενος λαός συνειδητοποιοῦσε σιγά-σιγά τήν ἀπόλυτη ὑπερβατικότητα τοῦ Θεοῦ. Ἄλλωστε «Τόν Θεόν οὐδείς ἑώρακε πώποτε»! Πῶς ἦταν δυνατόν νά ἐξεικονισθεῖ; Ἀφοῦ εἰσῆλθε ὅμως ὁ Χριστός στόν κόσμο καί «ἑωράκαμεν Αὐτόν καί ἐψηλαφήσαμεν», ὁ Θεός πλέον «ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ», μποροῦσε νά ἐξεικονισθεῖ. Διότι ὁ Χριστός εἶναι «ἡ ἀπαράλλακτη εἰκόνα» τοῦ Θεοῦ-Πατέρα. «Ὁ ἑωρακώς ἐμέ, ἑώρακε καί τόν Πατέρα» (Ἰωάν. 14, 9), μᾶς λέει ὁ Ἴδιος ὁ Ἰησοῦς.
Τι σημαίνει αὐτό πού εἴπατε ὅτι ἡ Παλαιά Διαθήκη εἶναι ἕνα βιβλίο κατεξοχήν εἰκονολογικό;
     Ἡ Παλαιά Διαθήκη εἶναι κατάμεστη ἀπό εἰκονικές παρομοιώσεις καί προτυπώσεις, ἀλλά καί παραστατικές ἐξεικονίσεις γεγονότων τῆς θείας Οἰκονομίας, ἡ πραγματοποίηση τῶν ὁποίων ἔλαβε χώρα στήν Καινή Διαθήκη, στούς χρόνους τῆς ἐπίγειας Παρουσίας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τέτοιες προτυπώσεις εἶναι: «Ἡ φλεγομένη καί μή καιομένη βάτος», πού προεικονίζει τήν ἀειπαρθενία τῆς Θεοτόκου. Ἡ τριήμερη παραμονή τοῦ Ἰωνᾶ στήν κοιλιά τοῦ κήτους, πού προεικονίζει τήν τριήμερη ταφή τοῦ Κυρίου. Ἡ κιβωτός τοῦ Νῶε ὡς προεικόνιση τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Μωσαϊκός Νόμος ὡς προεικόνιση τοῦ Εὐαγγελίου κ.λ.π. Ὁ Νόμος τοῦ Μωυσῆ προεικονίζει τό Εὐαγγέλιο, ὁ Χριστός εἶναι εἰκόνα τοῦ Πατέρα, ὁ ἄνθρωπος εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, οἱ Ἅγιοι εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ναός εἶναι εἰκόνα τοῦ οὐρανοῦ, ἡ Θ. Λειτουργία τῆς οὐράνιας Λειτουργίας. Τό καθετί δηλαδή εἶναι εἰκόνα κάποιου ἄλλου; Τότε ὁ ὄρος «εἰκόνα» ἀποκτᾶ μεγάλο εὖρος καί σημασία.
     Ὁ Ἰάκωβος Μάινας στό ἄρθρο του «Ἡ καινή γλώσσα τῶν εἰκόνων», μᾶς ἀναλύει καίρια αὐτό τό σημεῖο: «Ἡ εἰκόνα», λέει, «γιά τήν ὀρθοδοξία, εἶναι τρόπος καί στάση ζωῆς, ἦθος καί ὕφος καί οὐσιώδης διάσταση τῆς ἀλήθειάς της, σημεῖο ἀπό τά καίρια τῆς διδασκαλίας της καί τῆς θεολογίας της καί ἴσως συνιστᾶ τό ἐνδότερο σημεῖο τοῦ εἶναι της. Αὐτό ἀποκαλύπτουν τά θέματα καί τά στοιχεῖα τῆς ζωῆς της καί τῆς σκέψεώς της: Ἡ Ἀνάσταση, ἡ Μεταμόρφωση, ὁ Χριστός ὡς εἰκόνα καί ἀπαύγασμα τοῦ Πατέρα, ὁ ἄνθρωπος ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, οἱ Ἅγιοι ὡς εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἐκκλησία ὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἡ Λειτουργία, ὁ ὀρθόδοξος μοναχισμός μέ τή θεωρία τοῦ ἀκτίστου φωτός. Τό καθετί κρύβει τό θέμα τῆς εἰκόνας. Ὅλα ὑπάρχουν καί βιώνονται, ὄχι καθεαυτά, ἀλλά ὡς διάβαση, ἀναγωγή, πέρασμα, Πάσχα. Τό καθετί βρίσκει τόν ἑαυτό του μέσα στό ἄλλο, κατά τό λόγο τοῦ Κυρίου, Ò ὁ ἑωρακώς ἐμέ ἑώρακε καί τόν ΠατέραÓ . Τό καθετί δέν ἀναπαύεται στόν ἑαυτό του, ἀλλά ὁδεύει, διαβαίνει πρός τό πρωτότυπο. Αὐτή ἡ διάβαση εἶναι ἡ οὐσία τῆς ἀλήθειας τῆς εἰκόνας ἀλλά καί τῆς ὀρθοδοξίας».

     Συμπέρασμα: Μέ τόν ὅρο «εἰκόνα» στήν ὀρθοδοξία δέν ἀναφερόμαστε σ᾿ ἕνα στατικό φαινόμενο, ἀλλά σέ μιά προσωπική κλήση καί ἐνέργεια, σέ μιά διάβαση γιά ὑπαρκτική καθολική θέαση τῆς ἀλήθειας στήν ὁποία μᾶς ὁδηγεῖ ἡ εἰκόνα. Στή Χριστοποίησή μας, στήν εἰκονοποίησή μας, στήν ἀποκάλυψη τῆς ἀλήθειας. Τότε γιατί οἱ εἰκονομάχοι μάχονται τίς εἰκόνες καί χύθηκε τόσο αἷμα στήν Ἐκκλησία; Ἡ εἰκονομαχία (726-843) εἶναι σύνθετο ἱστορικό γεγονός, μιά αἵρεση πού δέν ἔχει μελετηθεῖ ἀρκετά. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, εἶναι κυρίως ἐκεῖνοι πού ἀσχολήθηκαν μέ τά θεολογικά θέματα τῆς εἰκονομαχίας. Οἱ ἀπαντήσεις πού ἔδωσαν στερέωσαν καί θεμελίωσαν μιά γιά πάντα τή θέση τῶν ἁγίων εἰκόνων στήν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
     Οἱ εἰκονομάχοι ἀρχικά, ξεκινώντας ἀπό τήν ἀπαγόρευση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης γιά κάθε εἴδους ἐξεικονισμό τοῦ Θείου, κατηγοροῦσαν τούς πιστούς ὀρθόδοξους ὡς εἰδωλολάτρες, διότι λάτρευαν, καθώς ἔλεγαν, σανίδες, πέτρες καί τοίχους. Αὐτό ὅμως ἦταν μόνο πρόφαση. Τό κύριο πρόβλημα τῶν εἰκονομάχων ἦταν ὅτι δέν μποροῦσαν νά κατανοήσουν καί νά περιλάβει ὁ νοῦς τους τό γεγονός τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ-Λόγου. Τό ὅτι ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος «ἵνα τόν ἄνθρωπον Θεόν ποιήσῃ». Τό σκάνδαλο τῆς Σαρκώσεως, αὐτό τό φοβερό γεγονός, ἦταν τό πρόβλημα τῶν εἰκονομάχων. Μή μπορώντας λοιπόν νά ἀποδεχτοῦν ὅτι ὁ Θεός ἦλθε στόν κόσμο «ἐν σαρκί», ἔφτασαν σ᾿ αὐτή τήν ἀκραία εἰκονοκλαστική τοποθέτησή τους. Διότι ἡ εἰκόνα εἶναι τεκμήριο, ἀπόδειξη, τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ. Ἀρνούμενοι λοιπόν τίς εἰκόνες, ἀρνοῦνται τή Σάρκωση τοῦ δευτέρου Προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος. Καί ἀρνούμενοι τή σάρκωση, ἀπέρριπταν καί τό ὅλο μυστήριο τῆς θείας Οἰκονομίας. Γι᾿ αὐτό καί οἱ Πατέρες ἀντέταξαν σθεναρή ἀντίσταση, ἀναπτύσσοντας μιά βαθιά θεολογία καί ἀπολογητική πάνω στό θέμα τῶν ἱερῶν εἰκόνων πού καταδεικνύει ὅτι ἡ θέση καί ἡ τιμή πού ἀπονέμει ἡ ὀρθόδοξη Ἑκκλησία στήν εἰκόνα, δέν ἀποτελεῖ ὀπισθοδρόμηση στήν εἰδωλολατρεία, ἀλλά εἶναι ἀκριβῶς μιά ἔμπρακτη ὁμολογία τοῦ ὅτι «ὁ Λόγος ἐν σαρκί ἐγένετο», τοῦ ὅτι ὁ Θεός ἔγινε «τέλειος ἄνθρωπος ἐν ὅλῃ θεότητι καί τέλειος Θεός ἐν ὅλῃ ἀνθρωπότητι». «Προσέλαβε, ἐκάλλυνε καί ἔσωσε τήν ἀμαυρωθεῖσαν» στόν ἄνθρωπο «εἰκόνα τοῦ Θεοῦ» καί «τῷ θείῳ κάλλει συγκατέμιξε» (Συνοδικόν Ὀρθοδοξίας). Μέ τό «συγκατέμιξε» ἐννοοῦν οἱ ἅγιοι Πατέρες τή θέωσή μας καί τή σωτηρία μας: «Ἀφ᾿ οὗ ἡ θεότης τῇ ἡμετέρᾳ φύσει συνεκράθη, οἷόν τι ζῳοποιόν καί σωτήριον φάρμακον, ἐδοξάσθη ἡ φύσις ἡμῶν καί πρός σωτηρίαν μετεστοιχειώθη. Δηλαδή, ἀφοῦ ἡ θεότητα ἔγινε ἕνα κράμα μέ τή δική μας ἀνθρώπινη φύση, σάν μέ κάποιο ζωοποιό καί σωτήριο φάρμακο, δοξάστηκε ἡ φύση μας καί μεταστοιχειώθηκε πρός ἀφθαρσία.

Σάββατο 24 Απριλίου 2010

Τι πρέπει να κάνετε εάν κάποιος οικείος σας έχει πέσει στην παγίδα των αιρέσεων

    
Πρώτα απ' όλα πρέπει να διατηρήσετε την ψυχραιμία σας. Ναί, η οικογένειά σας περνά μιά βαριά και σκληρή δοκιμασία, αλλά αυτό είναι κάτι που μπορεί να διορθωθεί. Τό μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων που πιάστηκαν στα δίχτυα των αιρέσεων αργά ή γρήγορα κατορθώνουν να ξεφύγουν. Αλλά το κατά πόσο γρήγορα ο οικείος σας θα εγκαταλείψει την αίρεση και σε ποιά κατάσταση, αυτό εξαρτάται ως επί το πλείστον από εσάς και τα υπόλοιπα μέλη της οικογενείας σας. Πάντως, σε κάθε περίπτωση, να είστε έτοιμοι για το γεγονός ότι οι προσπάθειές σας δεν θα είναι βραχυχρόνιες. Εάν δεν μπορέσατε να βοηθήσετε τον οικείο σας στή διάρκεια των πρώτων εβδομάδων μετά την πρώτη επαφή του με την αίρεση, θα πρέπει να γνωρίζετε ότι για την επαναφορά αυτού του ανθρώπου σε μιά κανονική ζωή έξω από τή μέγγενη της αιρέσεως θα χρειασθούν οι προσπάθειες ολόκληρης της οικογένειας για αρκετούς μήνες ή ίσως και χρόνια. Αλλά για να μπορέσετε να ανταπεξέλθετε στις απαιτήσεις μιάς τέτοιας προσπάθειας πρέπει να γνωρίζετε ποιά θα πρέπει να είναι η στάση σας και η συμπεριφορά σας.
     Μετά την αρχική «αναγνώριση», μήν προσπαθήσετε να τον μεταπείσετε, γιατί αυτό θα βλάψει τις σχέσεις σας ακόμη περισσότερο. Σίγουρα θα καταλάβατε ήδη ότι με τις προσπάθειες να του εξηγήσετε το παράλογο της διδασκαλίας της σέκτας και την ανόητη ή και βλαβερή συμπεριφορά του, το μόνο που καταφέρνετε είναι να καταλήγετε σε καυγάδες και όξυνση των σχέσεων. Πρέπει να γνωρίζετε ότι κατά κανόνα οι αιρέσεις επιδιώκουν τή ρήξη του νεοπροσηλυτισμένου με το εξωαιρετικό περιβάλλον. Τότε όλες οι πληροφορίες που θα λαμβάνει θα προέρχονται αποκλειστικά και μόνο από την αίρεση και ο κοινωνικός του κύκλος θα περιορίζεται μόνο στην αίρεση. Μιά τέτοια κατάσταση δημιουργεί ιδανικές συνθήκες για τον έλεγχο της συνείδησης του προσηλυτισμένου. Για να προκαλέσουν τή ρήξη, οι αιρετικοί «διδάσκαλοι» εκ των προτέρων κηρύττουν ότι οι οικείοι του νέου τους θύματος είναι ας πούμε «κυριευμένοι από τον διάβολο» ή αρκετά προσηλωμένοι στον «μάταιο τούτο κόσμο όπου βασιλεύει το κακό» και συνεπώς θα κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να αναγκάσουν τον νεοπροσηλυτισμένο να «βγεί από την οδό της σωτηρίας», να εγκαταλείψει την νεοαποκτηθείσα «αληθινή οικογένεια», να απαρνηθεί τή «λυτρωτική γνώση» κ.ά. `Ετσι, μιά συναισθηματικά φορτισμένη αντίδραση από την πλευρά σας θα εξυπηρετούσε τους σκοπούς της σέκτας και θα αποτελούσε για τον οικείο σας μία ακόμη επιβεβαίωση της αλήθειας της νέας του πίστης.

     `Ομως, επίσης σε καμμία περίπτωση δεν πρέπει να προσποιηθείτε ότι αλλάξατε γνώμη και ότι εν τέλει, σας ευχαριστεί η αλλαγή αυτή που συνέβη στον οικείο σας. Αυτό είτε θα ενδυναμώσει την αφοσίωσή του στή σέκτα, είτε θα ανακαλύψει το ψέμα σας και θα εξαφανίσει και τα τελευταία εναπομείναντα ψήγματα εμπιστοσύνης σ? εσάς. Συμφωνήστε μαζί του τον παρακάτω όρο: εσείς δεν θα κριτικάρετε την «οργάνωσή» του (ο όρος «σέκτα» είναι φυσικό να τον ερεθίζει, γι? αυτό προσπαθήστε να αποφύγετε τή χρήση του) και αυτός δεν θα κάνει προπαγάνδα στο σπίτι και δεν θα προσπαθεί να προσηλυτίσει και άλλα μέλη της οικογενείας. `Ομως μπορείτε διακριτικά να επιστήσετε την προσοχή του οικείου σας στις προφανείς αντιφάσεις στή συμπεριφορά του και στα λεγόμενά του, χωρίς ταυτόχρονα να προσπαθείτε να εξηγήσετε αυτές τις αντιφάσεις: ο σκοπός σας είναι να τον αποσπάσετε από τή σέκτα.
     Για να καταστρώσετε μιά στρατηγική συμπεριφοράς, πρέπει να κατανοήσετε ότι ο οικείος σας βρίσκεται σε ψυχολογική εξάρτηση από την ομάδα, ότι η αληθινή προσωπικότητά του έχει κατασταλεί και αντικατασταθεί από μιά σειρά αιρετικών στερεοτύπων συμπεριφοράς, συναισθημάτων και σκέψης. Ο σκοπός σας είναι να διατηρήσετε μιά ελάχιστη έστω επαφή με την καταπιεσμένη αληθινή του προσωπικότητα. Σκύψτε πάνω του με υπομονή και συμπάθεια κατανοώντας ότι το άτομο αυτό πάσχει από προσωρινή διαταραχή προσωπικότητος, όμως σε καμμία περίπτωση μήν του δώσετε χρήματα―είναι σάν να δίνετε σε ναρκομανή χρήματα για ναρκωτικά. Ό,τι χρήματα και να του δώσετε θα καταλήξουν στή σέκτα.
     Προσπαθήστε να είστε προδιατεθειμένος για μιά εποικοδομητική λύση του προβλήματος, να είστε ήρεμος και ανοικτός στο διάλογο. Νά δείχνετε σε όλους με τή συμπεριφορά σας ότι αναγνωρίζετε στον οικείο σας το δικαίωμα της αναζήτησης, των δικών του επιλογών, έστω και λανθασμένων, ότι αυτός ο ίδιος είναι πολύτιμος για σας και νοιάζεστε γι? αυτόν ανεξάρτητα από τις πεποιθήσεις του. Νά βασίζεσθε περισσότερο στή θέρμη και τή στοργή που εκφράζει ο τόνος της φωνής σας, παρά στο ορθολογικό περιεχόμενο των συζητήσεων μαζί του. Στις συζητήσεις σας να προσπαθείτε να τον γυρίζετε πίσω σε ευτυχισμένες στιγμές της περασμένης του ζωής. Νά αναπολείτε μαζί χαρούμενα επεισόδια της περασμένης ζωής σας, όταν αισθανόσασθαν σάν μιά οικογένεια, όταν κάνατε μαζί εκδρομές και ταξίδια, όλα τα πράγματα που κάνατε μαζί, τα σχέδια και τα όνειρα που μοιραζόσασταν. Φυσικά, αυτό δεν πρέπει να το κάνετε τεχνητά, ψεύτικα. Νά ενεργείτε βασιζόμενοι περισσότερο στή διαίσθησή σας, να παρακινείσθε από αγάπη και συμπόνια. Καί θα ανταμοίβονται οι προσπάθειές σας κάθε φορά που θα βλέπετε την αληθινή, τή γνώριμη προσωπικότητα του οικείου σας να ξεπροβάλλει έστω και αμυδρά μέσα από τον άγνωστο ζόμπι-ρομπότ, στο οποίο αυτός μετατράπηκε.
    Μιά τέτοια τακτική προσβλέπει σε δύο στόχους. Πρώτον, να αφήσει στον οικείο σας έναν συναισθηματικό «μίτο της Αριάδνης», με τή βοήθεια του οποίου θα μπορούσε σε περιπτώσεις κρίσης των ενδοομαδικών σχέσεων και επανεκτίμησης της συμμετοχής του στή σέκτα να βγεί από τον ψυχολογικό της λαβύρινθο. Δεύτερον, δεν θα σας βλέπει ούτε σάν εχθρό, ούτε και σάν στόχο προσηλυτισμού, γεγονός που θα σας επιτρέψει να υλοποιήσετε την ονομαζόμενη «παρέμβαση» (intervention). Μέ τον όρο αυτόν εννοούμε μιά εντατική συνεδρία συμβουλευτικής εξόδου από τή σέκτα. Για την πραγματοποίηση αυτής της παρέμβασης χρειάζεται τουλάχιστον ένας ειδικός ψυχολόγος, ειδήμων στή σεκτολογία, που να έχει εντρυφήσει στην προβληματική της ψυχολογικής βίας και της μεταρρύθμισης της σκέψης (ελέγχου συνειδήσεως ? thought reform), καθώς και στην οικογενειακή συμβουλευτική. Αυτό είναι απαραίτητο, διότι κατά κανόνα στους κόλπους των σεκτών προσελκύονται άτομα με συναισθηματικά προβλήματα (καί τέτοια προβλήματα μπορεί να έχει ο καθένας σε περιόδους ψυχολογικού στρές). `Ετσι, συχνά η υποστήριξη προς τα θύματα ξεκινά από τον εντοπισμό και την εξάλειψη της πηγής αυτών των προβλημάτων, δηλαδή, από τή δουλειά του ψυχολόγου.

     Η παρέμβαση, για την οποία μιλήσαμε, προϋποθέτει ότι τουλάχιστον ένα μέλος της οικογενείας του θύματος έχει καλή γνώση των θεωριών συμβουλευτικής εξόδου. Θα ήταν καλύτερο εάν στή διαδικασία υποστήριξης του θύματος της αίρεσης συμμετείχε όλη η οικογένειά του. Αλλά για τή σωστή οργάνωση όλων των χειρισμών είναι πάντα απαραίτητος ένας ειδικός ψυχολόγος.Μελετήστε το λεξικό της συγκεκριμένης σέκτας καθώς και το τί πρεσβεύει για να μπορείτε να έχετε μιά ολοκληρωμένη αντίληψη περί τίνος πρόκειται να σας μιλήσει ο οικείος σας. Ελάτε σε επαφή με ανθρώπους που τους βρήκε παρόμοια δυστυχία, καθώς επίσης με πρώην μέλη σεκτών, με τους αρμοδίους υπαλλήλους του κράτους, με δημοσιογράφους, όργανα της τάξεως, νομικούς. Εκτός αυτού, θα πρέπει να συλλέγετε όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για τή σέκτα, αλλά κρυφά από τον οικείο σας για να μήν τον ερεθίσετε. Αντιγράφετε και καταγράφετε τα πάντα, δημιουργείστε το δικό σας αρχείο?βιβλιοθήκη. `Ισως δεν θα ήταν άσχημο να κρατάτε ημερολόγιο. `Ολες οι εναλλακτικές εξωαιρετικές πληροφορίες θα ενεργοποιηθούν κατά την παρέμβαση. Δεν πρέπει να δίνετε πληροφορίες που κριτικάρουν τή σέκτα σε δόσεις, δεν θα υπάρξει κανένα αποτέλεσμα.
    Βασικά η διαδικασία εξόδου από την αίρεση με εξωτερική επίδραση προϋποθέτει τή συμμετοχή μεγάλου αριθμού ατόμων, και πρωταρχικά ενός ψυχολόγου, υποβοηθούμενου από τους συγγενείς και κοντινούς φίλους του μέλους της σέκτας, που ο ίδιος ο ψυχολόγος θα έχει εκπαιδεύσει κατάλληλα, ενός ειδικού επί των αιρέσεων―«ειδικού επί των γεγονότων» (θά μπορούσε να είναι το ίδιο πρόσωπο με τον ψυχολόγο), καθώς επίσης και πρώην μελών της αίρεσης. Σκοπός της ομάδος αυτής είναι να αφυπνίσουν στο μέλος της σέκτας την κριτική σκέψη και να τον καλέσουν να κάνει ξανά την επιλογή του, αυτή τή φορά όμως όντας πληροφορημένος, δηλαδή πιό ελεύθερα. Παράλληλα, οι συγγενείς και οι κοντινοί άνθρωποι του θύματος θα πρέπει να τον βοηθήσουν να απαλλαγεί από τή συναισθηματική εξάρτηση από τή σέκτα, να του δώσουν αληθινή αγάπη και συμμετοχή σε αντίθεση με τα αιρετικά υποκατάστατα. `Επειτα έρχεται ο ορθόδοξος κατηχητής, κατά προτίμηση ιερωμένος, για να προτείνει (καί όχι να επιβάλει φορτικά) την εναλλακτική λύση, την αληθινή θρησκεία και κοσμοαντίληψη.
     Η πλειοψηφία των ανθρώπων που εγκατέλειψαν τους κόλπους σεκτών έχει ανάγκη από ψυχολογική αποκατάσταση. Τό ζήτημα είναι ότι τα θύματα των σεκτών μετά την έξοδό τους από τή σέκτα βρίσκονται μπροστά στα ίδια συναισθηματικά προβλήματα που κάποτε τους μετέτρεψαν σε λεία των «στρατολόγων» της σέκτας (καί που τόσον καιρό τα είχαν παραμελήσει). Πέρα απ' αυτό, πολλοί βγαίνουν από τις σέκτες με διαταραχές προσωπικότητος που οφείλονται στα ψυχικά τραύματα που τους εδημιούργησε η σέκτα. Συνεπώς, μόνον ειδικός ψυχολόγος, που έχει εντρυφήσει σε θέματα αιρέσεων, μπορεί να τους βοηθήσει.
    Η πνευματική αποκατάσταση των θυμάτων αιρέσεων προϋποθέτει την ενεργό συμμετοχή ιερέως-πνευματικού και τή συναισθηματική στήριξη από τους πιστούς της ενορίας. Σταδιακά, το άτομο αυτό μαθαίνει στην προσωπική επικοινωνία με τον Θεό (τή δυνατότητα της οποίας εκτός της σέκτας συνήθως οι ηγέτες των σεκτών την αρνούνται) και γίνεται κοινωνός της ανεξάντλητης πηγής χάριτος και ευλογίας, της Ιεράς Παραδόσεως της Εκκλησίας μας. Θα βοηθούσε επίσης η συναναστροφή του ατόμου με άλλα πρώην μέλη της αίρεσης και η βοήθεια που θα μπορούσε να δώσει ο ίδιος στους ειδικούς στις προσπάθειές τους να μειώσουν την αριθμητική δύναμη των σεκτών.

     Δεν θα πρέπει να ξεχνούμε επίσης και τα ζητήματα κοινωνικής αποκαταστάσεως των ατόμων που υπήρξαν μέλη σεκτών και τα οποία συχνά μένουν χωρίς κοινωνικό κύκλο, χωρίς κατοικία, χωρίς εργασία, έχοντας μάλιστα χάσει τις συνήθειες της ανεξάρτητης ζωής. Στην ουσία, πρέπει να βοηθήσουμε έναν άνθρωπο να ξαναρχίσει να ζει μέσα στην κοινωνία. Στο σημείο αυτό η βοήθεια νομικών και κοινωνικών λειτουργών είναι ουσιαστική.
     Μήν απελπίζεστε. Νά προσεύχεσθε για τον οικείο σας που βρέθηκε στα δίχτυα της σέκτας. `Ας είναι για σας παράδειγμα η αγία Μόνικα, η μητέρα του αγίου Αυγουστίνου, επισκόπου Ιππώνος. Αυτός ο ορθόδοξος άγιος, κορυφαίος θεολόγος της Δύσεως, έζησε κατά τον 5ο αι. και πρίν βαπτισθεί χριστιανός επί πολλά έτη ήταν μέλος της αιρέσεως των Μανιχαίων. Επί όλα αυτά τα έτη η μητέρα του προσευχόταν αδιαλείπτως στον Θεό και η προσευχή της μητέρας εισακούσθηκε.

Το κομποσκοίνι μέσα στη ζωή των Αγιορειτών Μοναχών και στο σύγχρονο κόσμο...


   Ας σταθούμε για λίγο και ας κοιτάξουμε ένα μικρό κομποσκοίνι, σαν αυτό που κατασκευάζεται από μαύρο μαλλί στο Άγιον Όρος. Είναι μία ευλογία από έναν Άγιο τόπο. Όπως τόσα άλλα που έχουμε στην Εκκλησία, είναι κι αυτό μία ευλογία ετοιμασμένη και δοσμένη σε μας από κάποιον εν Χριστώ αδελφό η πατέρα, έναν ζωντανό μάρτυρα μιας ζώσης παραδόσεως. Είναι μαύρο το χρώμα του πένθους και της λύπης και αυτό μας θυμίζει να είμαστε νηφάλιοι και σοβαροί στη ζωή μας. Έχουμε διδαχθεί ότι η προσευχή της μετανοίας, ειδικά η προσευχή του Ιησού, μπορεί να μας φέρει αυτό που οι Πατέρες ονομάζουν «χαρμολύπη». Εμείς νιώθουμε λύπη για τις αμαρτίες και αδυναμίες και πτώσεις μας ενώπιον του Θεού, των συ­νανθρώπων μας και του εαυτού μας, όμως η λύπη αυτή γίνεται πηγή χαράς και αναπαύσεως εν Χριστώ, ο οποίος εκχύνει το έλεός Του και την συγχώρηση σε όλους όσοι επικαλούνται το όνομά Του.
     Το κομποσκοίνι αυτό είναι πλεγμένο από μαλλί, έχει δηλαδή ληφθεί από πρόβατο, γεγονός που μας θυμίζει ότι είμαστε πρόβατα του Καλού Ποιμένος, του Κυρίου Ιησού Χριστού. Θυμίζει ακόμη τον «Αμνόν του Θεού, τον αίροντα τας αμαρτίας τον Κόσμου»[1]. Παρόμοια και ο Σταυρός του κομποσκοινιού μας μιλά γι' αυτή τη θυσία και τη νίκη της ζωής επί του θανάτου, της ταπεινώσεως επί της υπερηφανίας, της αυτοθυσίας επί του φωτός επί του σκότους. Και η φούντα; Αυτή να τη χρησιμοποιείς, για να σκουπίζεις τα δάκρυα από τα μά­τια σου ή, αν δεν έχεις δάκρυα, να σου θυμίζει να πενθείς, γιατί δεν έχεις πένθος. Εξ άλλου, μικρές φούντες στόλιζαν τα ιερά άμφια από τον καιρό της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτό μας θυμίζει την Ιερά Παράδοση της οποίας μετέχουμε, όταν χρησιμοποιούμε το κομποσκοίνι.

     Τα κομποσκοίνια πλέκονται συμφωνά με μία παράδοση που χάνεται στα βάθη των αιώνων. Ίσως μία από τις πιο πρώι­μες μορφές κάποιου μέσου βοηθητικού της προσευχής ήταν η συγκέντρωση μικρών λιθαριών η σπόρων και η μετακίνησή τους από ένα σημείο η δοχείο σε ένα άλλο κατά την διάρκεια του «κανόνα» της προσευχής η του «κανόνα» των μικρών η μεγάλων μετανοιών. Αναφέρεται ακόμη η ιστορία ενός μονάχου που σκέφθηκε να κάνει απλούς κόμπους σε ένα σχοινί και να το χρησιμοποιεί στον καθημερινό «κανόνα» της προσευχής του. Ο διάβολος όμως έλυνε τους κόμπους από το σχοινί και ματαίωνε τις προσπάθειες του φτωχού μονάχου. Εμφανίστηκε τότε ένας Άγγελος και δίδαξε στον μοναχό έναν ειδικό κό­μπο, όπως είναι τώρα διαμορφωμένος στα κομποσκοίνια, αποτελούμενο από αλλεπάλληλους Σταυρούς. Τους κόμπους αυτούς ο διάβολος δεν μπορούσε να τους λύσει λόγω της παρουσίας των Σταυρών.
     Κομποσχοίνια υπάρχουν σε μεγάλη ποικιλία σχημάτων και μεγεθών. Τα πε­ρισσότερα έχουν ένα Σταυρό πλεγμένο ανάμεσα στους κόμπους η στην άκρη τους, ο οποίος σημειώνει το τέλος, καθώς επίσης και ένα είδος σημαδιού μετά από κάθε δέκα, εικοσιπέντε η πενήντα κό­μπους η χάνδρες. Υπάρχουν πολλά είδη κομποσχοινιών. Μερικά είναι πλεγμένα από μαλλί ή μετάξι ή κάποιο άλλο πιο πολυτελές ή πιο απλό υλικό. Άλλα είναι κατασκευασμένα με χάνδρες ή με το αποξηραμένο λουλούδι ενός φυτού που λέγεται «δάκρυ της Παναγίας».
    Το κομποσχοίνι είναι ένα από τα αντικείμενα που δίδονται σε έναν Ορθόδοξο μοναχό κατά την τελετή της κούρας του. Του δίνεται σαν το πνευμα­τικό του ξίφος με το οποίο ως στρατιώ­της του Χριστού πρέπει να πολεμήσει κατά του νοητού εχθρού μας, του δια­βόλου. Το ξίφος αυτό το χρησιμοποιεί επικαλού- μενος το όνομα του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος μας Ιησού Χριστού και ικετεύοντας για το έλεος Του με την προσευχή του Ιησού: Κύριε Ιησού Χρι­στέ, Υιέ τον Θεού, ελέησον με τον αμαρτωλόν. Η προσευχή αυτή μπορεί να λεχθεί σε συντομότερη μορφή: Κύ­ριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με, ή σε εκτενέστερη: Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ και Λόγε του Θεού, δια πρεσβειών της υπεραγίας Θεοτόκου και πά­ντων των Αγίων, ελέησόν με τον αμαρτωλόν.

Με την βοήθεια του κομποσχοινιού μπορούν να γίνουν και άλλες σύντομες προσευχές, όπως η
προσευχή του τε­λώνη: ο Θεός, ίλάσθητι μοι τω αμαρτωλω, η προσευχή στην Θεοτόκο: Ύπεραγία Θεοτόκε, σώσον Ημάς, ή άλλες σύντομες προσευχές στον φύ­λακα Άγγελο, σε μεμονωμένους Αγίους ή στους Αγίους Πάντες. Η συνηθισμένη μορφή μιας τέτοιας προσευχής είναι: Άγιε Άγγελε - ή Άγιε (δείνα) πρέ­σβευε υπέρ εμού. Μετατρέποντας τις λέξεις των συντόμων αυτών προσευχών σε «ελέησον ημάς» ή «πρέσβευε υπέρ ημών» ή συμπεριλαμβάνοντας το όνομα ή τα ονόματα ανθρώπων για τους όποιους θέλουμε να προσευχηθούμε, μπορούμε επιπλέον να χρησιμοποιούμε το κομποσχοίνι για προσευχές υπέρ των άλλων. Το ίδιο ισχύει και για προσευχή υπέρ των κεκοιμημένων: Ανάπαυσον, Κύριε, τηv ψυχήν του δούλου σου.
     Όταν οι μοναχοί και οι λαϊκοί κρατούν το κομποσχοίνι στα χέρια τους, αυτό αποτελεί υπενθύμιση της υποχρεώσεώς τους να προσεύχονται χωρίς διακοπή, σύμφωνα με την εντολή του Αποστόλου Παύλου: αδιαλείπτως προσεύχεσθε. Ο καθένας μπορεί να κρατά ένα κομποσχοίνι στην τσέπη ή σε κάποιο διακριτικό μέρος, όπου μπορεί εύκολα να το χρησιμοποιήσει απαρατήρητος, σε περιπτώσεις που είναι προτιμότερο να προσευχηθεί μυστικά, χωρίς να ελκύσει την προσοχή των άλλων. Το κομποσχοίνι μπορεί επίσης να τοποθετηθεί επάνω από το προσκέφαλο του κρεβατιού μας, στο αυτοκίνητο, μαζί μ' ένα μικρό Σταυρό ή εικόνισμα ή σε άλλα κατάλληλα σημεία ως υπενθύμιση προσευχής και ως ένα είδος ευλογίας και μία άγια και θεία πα­ρουσία στη ζωή μας.
     Τώρα ας δούμε σύντομα τον πρωταρχικό σκοπό για τον οποίο κατα­σκευάστηκε το κομποσχοίνι. Ο κύριος σκοπός του κομποσχοινιού είναι να μας βοηθά κατά την προσευχή μας προς τον Θεό και τους Αγίους Του. Εκτός από το να μας χρησιμεύει ως μία διαρκής εξωτερική υπενθύμιση και ευλογία, πως μπορεί αυτό το μικρό κομποσχοίνι να μας βοηθήσει να προσευχόμαστε; Μπορούμε βέβαια και χωρίς αυτό να προσευχηθούμε, μερικές φορές μάλιστα μπορεί να μας αποσπάσει στην προσπάθειά μας να συγκεντρωθούμε στην προσευχή. Έχοντας αυτά υπ' όψιν, ας δούμε μερικούς τρόπους με τους όποιους μας βοήθα το κομποσχοίνι.

     Μερικές φορές η προσευχή μας είναι θερμή και μας είναι εύκολο να προσευχηθούμε. Άλλοτε όμως ο νους μας είναι τόσο σκορπισμένος ή είμαστε τόσο ταραγμένοι ή με τόσο διασπασμένη την προσοχή, που μας είναι πρακτικά αδύνατο να συγκεντρωθούμε στην προσευχή. Αυτό συμβαίνει κυρίως, όταν προσπαθούμε να τηρούμε κάποιον καθημερινό κα­νόνα προσευχής. Μερικές ημέρες πάει καλά, άλλοτε όμως ίσως τις περισσό­τερες φορές οι προσπάθειές μας φαίνο­νται σχεδόν μάταιες. Αλλ' επειδή, όπως λέγεται, είμαστε όντα της συνήθειας, είναι πολύ ωφέλιμο να καθορίσουμε μία ειδική και τακτή ώρα της ημέρας για προσευχή. Η βραδινή ώρα (όχι πολύ αργά) πριν κοιμηθούμε είναι καλή, επειδή είναι σημαντικό να τελειώνουμε την ημέρα με προσευχή. Το πρωί, ξυπνώντας, είναι επίσης καλό να ξεκινούμε την νέα ημέρα με προσευχή. Μπορεί ακόμη κανείς να βρει άλλες ώρες της ημέρας που να μπορεί να ησυχάζει και να συγκεντρώνεται.
      Η προσπάθειά μας είναι να καθιερώσουμε την προσευχή ως έναν κα­νόνα στη ζωή μας, όχι ως μία εξαίρεση. Εν αυτό επιδιώκουμε να βρούμε κάποια ώρα που καθημερινά θα μπορούμε να έχουμε λίγη ησυχία, ώστε να συγκεντρωθούμε και να στρέψουμε τα μάτια της ψυχής μας στον Θεό. Ως μέρος αυτού του κανόνα ίσως θελήσουμε να διαβάσουμε μερικές προσευχές από κάποιο προσευχητάριο ή να προσευχηθούμε και να βρούμε ψυχική γαλήνη με άλλους τρόπους, όπως με το διάβασμα θρησκευτικών κειμένων ή με την ανασκόπησιν των γεγονότων της ημέρας που πέρασε κ.ο.κ. Ο πιο αποτελεσματικός όμως τρόπος για να ωφεληθεί κανείς από τον κανόνα της προσευχής είναι να λέ­γει τακτικά σε καθορισμένο αριθμό την ευχή του Ιησού (Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με). Ο αριθμός αυτός δεν χρειάζεται να είναι μεγάλος και ίσως χρειαστούν μόνο δεκαπέντε περίπου λε­πτά. Αυτό όμως θα είναι το τμήμα της ημέρας μας που ανήκει στον Θεό, οι λίγοι κόκκοι αλάτι που θα νοστιμίσουν όλη την πνευματική μας ζωή. Πολλοί γιατροί σή­μερα συνιστούν αυτή την πρακτική χάριν της σωματικής υγείας, ιδιαίτερα για να ξεπεράσει κανείς το άγχος. Ακόμη καλύ­τερα, ας βρίσκουμε διάφορα τέτοια μικρά χρονικά διαστήματα καθ' όλη την διάρ­κεια της ημέρας και ας τα γεμίζουμε τα­κτικά με τους πολύτιμους θησαυρούς της προσευχής, τους όποιους κανείς δεν μπο­ρεί να κλέψει και που απο ταμιεύονται για λογαριασμό μας στον Ουρανό.

     Άν θέλεις να τηρείς κάποιο σταθερό αριθμό προσευχών ως μέρος του καθημε­ρινού κανόνος, θα βοηθηθείς πολύ από το κομποσχοίνι. Με αυτό μπορείς να προφέ­ρεις έναν καθορισμένο αριθμό προσευχών και να συγκεντρώνεσαι στα λόγια της προσευχής, καθώς την προφέρεις. Αφού συγκεντρώσεις τους λογισμούς σου, πάρε το κομποσχοίνι στο αριστερό σου χέρι και κράτησέ το ελαφρά μεταξύ του αντίχειρα και του δείκτη. Έπειτα κάνοντας ήσυχα τον Σταυρό σου ψιθύρισε την ευχή του Ιησού. Καθώς οι λογισμοί σου θα συγκε­ντρώνονται όλο και περισσότερο, ίσως να μη χρειάζεται να συνεχίζεις να σταυροκοπιέσαι ή να λέγεις την προσευχή δυνατά. Όταν όμως δυσκολεύεσαι να συγκεντρωθείς, χρησιμοποίησε το σημείο του Σταυρού και το ψιθύρισμα ως μέσα που σε βοηθούν να κρατάς τον νου σου στην προσευχή.
     Είναι καλό να στέκεσαι όρθιος με το κεφάλι σκυμμένο σε στάση ταπει­νή. Ορισμένοι θέλουν να υψώνουν τα χέρια τους πότε-πότε, ζητώντας έλεος. Άλλοι όμως βρίσκουν πιο βοηθητικό το να κάθονται ή να γονατίζουν με το κε­φάλι σκυμμένο, για να μπορέσουν να συγκεντρωθούν. Πολλά εξαρτώνται από το ίδιο το άτομο, από την υγεία του και την ανατροφή του. Το πιο σημαντικό είναι να μένεις ακίνητος και να συγκεντρώνε­σαι στα λόγια της προσευχής, καθώς την επαναλαμβάνεις. Φυσικά, πρέπει να αποκρούει κανείς τον πειρασμό της βιασύνης. Για τον λόγο αυτό μερικοί αντί για κομποσχοίνι χρη­σιμοποιούν ένα ρολόγι ως εξωτερικό μετρητή της διάρκειας της προσευχής τους ρυθμίζοντας ανάλογα το ξυπνητήρι, Με την χρήση του ρολογιού μπορεί κανείς να αφιερώσει καθορισμένο χρόνο στην προσευχή, χωρίς να μετρά τον ακριβή αριθμό των προσευχών.
     Το κομποσχοίνι είναι επίσης ένας βο­λικός τρόπος να μετρά κανείς τις μικρές η μεγάλες «μετάνοιες» (γονυκλισίες) που κάνει στον κανόνα του. Το να κάνουμε το σημείο του Σταυρού και μετά να σκύβουμε και να ακουμπούμε το έδαφος με τα δάκτυ­λα ή να γονατίζουμε και να ακουμπούμε το μέτωπο στο έδαφος αποτελεί αρχαίο τρόπο προσευχής στον Θεό και τους Αγίους Του. Μπορεί κανείς να συνδυάσει αυτές τις μικρές η τις μεγάλες μετάνοιες με την ευχή του Ιησού η τις σύντομες προσευχές που αναφέραμε προηγουμένως. Η σωματική κίνηση της μικρής η της μεγάλης «μετάνοιας» (ελαφράς η βαθιάς, δηλαδή εδαφιαίας, γονυκλισίας) μπορεί να συντελέσει στην θέρμη της προσευχής και να δώσει εξωτερική έκφραση στην ικεσία μας καθώς ταπεινωνόμαστε μπροστά στον Θεό. Είναι ακόμη ένας τρό­πος εφαρμογής της Αποστολικής εντολής να δοξάζουμε τον Θεό και με τις ψυχές και με τα σώματα μας
      Αρκετοί χρησιμοποιούν το κομπο­σχοίνι όταν αποσύρονται, για να κοιμηθούν. Σταυρώνουν το κρεβάτι τους, παίρνουν το κομποσχοίνι, κάνουν το σημείο του Σταυρού, ξαπλώνουν και λένε ήσυχα την ευχή, μέχρι να αποκοιμηθούν. Το να ξυπνάς με το κομποσχοίνι ανάμεσα στα δάκτυλά σου η δίπλα στο μαξιλάρι σου σε βοήθα να ξεκινήσεις την καινούρ­για ημέρα με προσευχή. Όμως το να τε­λειώνει κανείς την προηγούμενη ημέρα με ήσυχη προσευχή είναι ένας ακόμη κα­λύτερος τρόπος προετοιμασίας για ένα προσευχητικό ξεκίνημα της καινούργιας ημέρας για να μην αναφέρουμε και την προετοιμασία για την Αιώνια ημέρα, σε περίπτωση που τη νύχτα εκείνη μας έρθει ο ύπνος του θανάτου. Άλλοι πάλι παίρνουν το κομποσχοίνι στο χέρι τους σε στιγμές απραξίας, όπως όταν πηγαί­νουν στην εργασία τους η ταξιδεύουν. Σε οποία στιγμή της ημέρας το θυμηθείς, πάρε στο χέρι σου ένα μικρό κομποσχοίνι. Ο συνδυασμός της κινήσεως αυτής με την προσευχή που κάνεις άλλες ώρες θα σε βοηθήσει να συγκεντρωθείς και να προσευχηθείς μερικές φορές στην διάρ­κεια της ημέρας, όπου κι αν είσαι και ό,τι κι αν κάνεις. Αυτό είναι ένα σημαντικό βήμα στην εκπλήρωση της εντολής του αδιαλείπτως προσεύχεσθε.
      Ο άγιος Επίσκοπος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ αναφέρει ότι και οι μακρές ακολουθίες της Εκκλησίας είναι μία καλή ευκαιρία να προσεύχεσαι με το κομποσχοίνι. Συχνά είναι δύσκολη η συγκέντρωση στα λόγια που διαβάζο­νται η ψάλλονται στον Ιερό Ναό και πιο εύκολα κανείς συγκεντρώνεται ήσυχα στις δικές του προσευχές, είτε αυτές είναι αυτοσχέδιες, σχετικές με κά­ποια ειδική ανάγκη, είτε προσευχές και ύμνοι που γνωρίζει απ' έξω, είτε σύντομες προσευχές ειδικά η ευχή του Ιησού επαναλαμβανόμενες με την βοήθεια του κομποσχοινιού. Στην πράξη με τον τρόπο αυτό μπορεί κάνεις να συγκεντρώνεται καλύτερα στην ίδια την Ιερά Ακολουθία, όπως λέγει και ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ. Φυσικά, όταν προσευχόμαστε στις Ιερές Ακολουθίες, η προσευχή μας ενώνεται με την προσευχή όλης της Εκκλησίας.

     Ο νους μας είναι διαρκώς απασχολημένος με διάφορες σκέψεις. Δεν προλα­βαίνουμε να αρχίσουμε την προσευχή και αμέσως συλλαμβάνουμε τον νου μας να σκέφτεται κάτι άλλο. Και σ' αυτήν την περίπτωση η παρουσία του κομποσχοινιού στα δάκτυλά μας μπορεί να μας βοηθήσει να κρατήσουμε τον νου μας και να επιστρέψουμε στην εργασία της προσευχής πιο γρήγορα. Επίσης, όταν συναντούμε μία χάνδρα σημάδι ή τον Σταυρό του κομποσχοινιού, καθώς μετακινούμε τους κόμπους του με τα δά­κτυλα μας, καταλαβαίνουμε αν ο νους μας δεν πρόσεχε στις προσευχές που σκοπεύαμε να κάνουμε. Έτσι, μπορούμε να προσφέρουμε εκ νέου τις προσευχές μας, χωρίς να εμπλακούμε σε σκέψεις σχετικά με το πόσο εύκολα αποσπώμεθα από την προσευχή μας στον Θεό.
     Εδώ κάναμε μία αναφορά στην μεγά­λη επιστήμη της προσευχής, αυτήν που οι Άγιοι Πατέρες ονόμασαν τέχνη τεχνών. Υπάρχει εκτεταμένη και πλούσια γραμ­ματεία από τους μεγάλους ανθρώπους της προσευχής όλων των εποχών, που μπορεί να μας βοηθήσει και να μας καθο­δηγήσει στην εκμάθηση, με την βοήθεια του Θεού, αυτής της πιο μεγάλης και της πιο ωφέλιμης απ' όλες τις επιστήμες. Η τακτική ανάγνωση της Άγιας Γραφής, των Βίων των Αγίων και άλλων ευσεβών και πνευματικών κειμένων μπορεί να βοηθήσει σημαντικά. Βιβλία όπως ή «Φιλοκαλία» περιέχουν σπουδαίες και εμπνευσμέ­νες συμβουλές και οδηγίες, για να μάθει κανείς να προσεύχεται ως Χριστιανός, γιατί η προσευχή είναι ένα ουσιώδες στοιχείο του να είναι κανείς Χριστιανός. Πάνω απ' όλα όμως χρειάζεται η χάρις του Θεού εν τη Εκκλησία, ιδιαίτερα μέσω της Ιεράς Εξομολογήσεως και της Μετάλήψεως των Αχράντων Μυστηρίων.
     Αυτές είναι μερικές εισαγωγικές μόνο σκέψεις για το πως να χρησιμοποιούμε επωφελώς το κομποσχοίνι. Όμως το πιο σημαντικό είναι να αρχίσει κάνεις να προσεύχεται. Το κομποσχοίνι δεν προσεύ­χεται από μόνο του, αν και μερικά είναι τόσο ωραία, που μπορεί να δώσουν αυτή την εντύπωση. Είναι βέβαια ένα σημαντι­κό παραδοσιακό βοήθημα για την προσευχή μας και ειδικά για έναν καθημερινό κανόνα προσευχής. Το βασικό όμως είναι να συγκεντρωνόμαστε στα λόγια της προσευχής και να προσφέρουμε προσευ­χές από την καρδιά μας στον Ιησού Χρι­στό, τον Κύριο και Θεό μας. Άν αυτό το μικρό κομποσχοίνι σε βοήθα να πεις μία προσευχή η σου θυμίζει να προσεύχεσαι ή σε βοήθα με κάποιο τρό­πο να γίνεις πιο προσευχητικός, τότε έχει εκπληρώσει τον σκοπό του. Σε έχει δέσει πιο κοντά και πιο στενά με τον Χριστό, τον Θεό μας, και σε έχει φέρει πιο κοντά στην Βασιλεία του Θεού, διότι η Βασι­λεία του Θεού εντός υμών εστίν7.

Πηγή: ΤΟ ΚΟΜΠΟΣΧΟΙΝΙ, Σκέψεις ενός Αγιορείτου Μοναχού, «Αγιορείτικη Μαρτυρία» της Ι. Μονής Ξηροποτάμου Αγίου Όρους, τ. 12-13,