Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2019

Ο πολυτεκνικός κόσμος της Ελλάδας γιορτάζει τη μνήμη των Προστατών του


Γράφει ο Καθηγητής Χρήστος Γερ. Σιάσος

         Κάθε χρόνο την πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου εορτάζουμε την μνήμη της Αγίας Πολύτεκνης Οικογένειας των Αγίων Τερεντίου, Νεονίλλης και των επτά παιδιών τους. Ο Άγιος Τερέντιος, η Αγία Νεονίλλη και τα παιδιά τους ο Άγιος Σάρβηλος, ο Άγιος Νίτας, ο Άγιος Ιέραξ, ο Άγιος Θεόδουλος, ο Άγιος Φώτιος, η Αγία Βήλη και η Αγία Ευνίκη, είναι οι προστάτες των πολύτεκνων  οικογενειών. Ήταν  πραγματικά μια αληθινή Χριστιανική Οικογένεια. Όταν άρχισαν οι διωγμοί κατά των Χριστιανών, τους είπαν να πάρουν τα παιδιά τους και να φύγουν για να προστατέψουν την οικογένειά τους, αμέσως τα παιδιά των έδωσαν μια αποφασιστική και καθοριστική  απάντηση και είπαν ότι δεν θα φύγουν από την πατρίδα τους   θα περιμένουν και με γενναιότητα  θα υποστούν οποιοδήποτε μαρτύριο. Πράγματι η οικογένεια δεν έφυγε και όταν οι διωγμοί ξαπλώθηκαν παντού όλοι τους, γονείς και παιδιά ομολόγησαν την πίστη τους στον Χριστό και πέθαναν με αποκεφαλισμό.......
           Την Κυριακή, 3 Νοεμβρίου, όλος ο Πολυτεκνικός κόσμος της Ελλάδας μας, γιορτάζει με κάθε λαμπρότητα τη μνήμη των προστατών του και μέσα από τους Συλλόγους των διοργανώνει διάφορες εκδηλώσεις και μέσα από αυτές τις εκδηλώσεις ζητά από την επίσημη πολιτεία να «αφουγκραστεί» το μεγάλο πρόβλημα της υπογεννητικότητας των τελευταίων ετών που πολλαπλασιάστηκε και βρίσκεται σε βαθμό  έκρηξης.  
         Σύμφωνα με στοιχεία της Ανωτάτης Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ελλάδος,  δραματική είναι η μείωση των πολύτεκνων  οικογενειών τα τελευταία  χρόνια. Κύρια  αιτία, η παντελής απουσία κοινωνικής πολιτικής από την Πολιτεία. Οι γεννήσεις παιδιών των υπερπολύτεκνων οικογενειών  μειώθηκαν δραματικά και οι θάνατοι ξεπέρασαν τις γεννήσεις με αποτέλεσμα η Ελλάδα μας να προχωρά με σταθερά βήματα προς το τέλος της ιστορίας της και εάν συνεχίσουμε με αυτούς τους ρυθμούς το 2050 θα έχουμε μια γερασμένη Χώρα το δε 2100 η όμορφη Ελλάδα μας ίσως σβήσει από το χάρτη της Παγκόσμιας Κοινότητας… 

           Η Ελλάδα είναι τρίτη  σε όλο τον κόσμο γερασμένη Χώρα και δεύτερη στην Ε.Ε.  Η πολύτεκνη οικογένεια ασθμαίνως φωνάζει: «Σβήνω… πεθαίνω… Βοήθεια… Βοήθεια…» και σ΄αυτή την εναγώνια βοήθεια και αιμορραγία του Έθνους μας ουδείς ανταποκρίνεται… μόνο οι Πολύτεκνοι οι οποίοι συνεχίζουν, με κάθε κόστος, να «τροφοδοτούν» την Ελλάδα μας με τα παιδιά τους και της παρατείνουν τη ζωή…  Δυνατά θα πρέπει να δεχθούμε ότι οι Πολύτεκνοι γονείς είναι οι αρτηρίες του Ελληνικού Έθνους, είναι η σπονδυλική στήλη και το αίμα που τροφοδοτεί τις Ένοπλες Δυνάμεις της Ελλάδας μας, είναι ότι πολύτιμο για την ολοταχώς φθίνουσα Κοινωνία μας. Σε λίγο δεν θα υπάρχει το φυτώριο που λέγεται παιδί και όλοι μας θα παίξουμε το ρόλο του «νεκροθάφτη» σ΄ αυτή τη Χώρα που λέγεται Ελλάδα. 
            Συχνά διαβάζουμε, παιδιά να πηγαίνουν στο σχολείο νηστικά καθώς οι γονείς τους δεν έχουν χρήματα ούτε για ένα κουλούρι να δώσουν στο παιδί τους.  Κάποια μαθήτρια στην έκθεσή της είχε γράψει: «Το μόνο που θέλω είναι μια δουλειά για την μανούλα μου για να έχουμε ψωμί να φάμε και παπούτσια να φορέσουμε…». Θλιβερός ο κατάλογος των αστέγων… Στα συσσίτια και στα κοινωνικά παντοπωλεία της Εκκλησίας τρέχει ο πεινασμένος…   θλιβερή η πραγματικότητα…
            Μέσα στο γκρίζο της Ελληνικής πραγματικότητας και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο θεσμός της οικογένειας και ιδιαίτερα της πολύτεκνης, υπάρχουν ευτυχώς περιπτώσεις για να αισιοδοξούμε και να ελπίζουμε στο μέλλον.  Οικογένεια, πρώτη πηγή αξιών και ιδανικών, γονείς και παιδιά θα είναι πάντα επίκαιρα μηνύματα στην Ελληνορθόδοξη παράδοση μας. Επιπλέον χρειάζεται να γίνει συνείδηση σε όλους η αγάπη προς το παιδί και ο σεβασμός του αγέννητου παιδιού μέσα από τις 300.000 αμβλώσεις  ετησίως που με βίαιο τρόπο του στερούμε το δικαίωμα της ζωής. Έτσι θα έχουμε και την ανάπλαση της Ελληνικής εκπαίδευσης – παιδείας με στόχο την επιστροφή στις μεγάλες αξίες του γένους μας, στην οικογένεια που, ως ζωντανό πλέον κύτταρο, θα δώσει ελπίδα και χαρά στην όμορφη Ελλάδα μας.  
            Το SOS της πολύτεκνης οικογένειας για την πληθυσμιακή συρρίκνωση της Χώρας είναι επίκαιρο στις μέρες μας όσο ποτέ… και όσο «αντέχει» η οικογένεια, θα τροφοδοτεί με «πολύ οξυγόνο», για να αντέξει και η Ελλάδα μας… 

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2019

Η Παναγία στο έπος του 1940


Μνημονεύουμε και πάλι σήμερα, αγαπητοί αδελφοί, μέσα στη λατρεία της Εκκλησίας μας, το Παναγιο όνομα της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας και στους Ιερους Υμνους που ακούσαμε, και στα κατανυκρικά τροπάρια αλλα και στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα που διαβάσαμε προ ολίγου
Μνημονεύουμε όσα θαυμάσια εργάστηκε η Θεοτόκος για το ημέτερον Γένος σε καιρούς δυσχειμέρους και χρόνια δίσεκτα.Θυμόμαστε την θαυμαστή προστασία της Παναγίας στην Βασιλίδα των πόλεων, στην Κωνσταντινούπολη, αλλά συγχρόνως και στον τόπο μας κατά το έπος του 1940.
Γι’ αυτό και επαναλαμβάνουμε μαζί με τον ιερό υμνογράφο: «Σκέπη πέφηνας, και σωτηρία, και αντίληψις, και προστασία, των Ορθοδόξων Ελλήνων Πανύμνητε• όθεν την Σκέπην την σην μεγαλύνομεν, και την θερμήν προστασίαν κηρύττομεν, Κόρη Παναγνέ, η σκέπουσα τας ψυχάς ημών, εκ πάσης επιθέσεως του δράκοντος»
Κι ενώ οι καιροί περνούν και οι εποχές διαδέχονται η μία την άλλη, η Υπέρμαχος Στρατηγός του Γένους μας, η Υπεραγία Θεοτόκος, και τότε και τώρα και πάντοτε, θα είναι κοντά στον λαό μας και θα τον σκεπάζει.
Γι’ αυτό κι εμείς την αισθανόμαστε κοντά μας, ιδιαίτερα όταν πληθαίνουν τα αδιέξοδα για την Πατρίδα μας.
Έτσι έγινε και στην ηρωική εποποιία του 1940, που ο λαός μας με απαράμιλλη γενναιότητα και ομοψυχία, αλλά κυρίως με την βοήθεια του Θεού στον δίκαιο αγώνα, πολεμώντας στα χιονισμένα βουνά του μετώπου έβλεπε,  την Παναγία να τον σκεπάζει. Έβλεπε τις νύχτες μια γυναικεία μορφή να προβαδίζει ψηλόλιγνη, αλαφροπερπάτητη, με την καλύπτρα της αναριγμένη από το κεφάλι στους ώμους. Την αναγνώριζε, την ήξερε από παλιά. Ήταν η Παναγία, «η μάνα η μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα, η λαβωμένη της Τήνου, η υπέρμαχος Στρατηγός».
Γι’ αυτό κι έχει λεχθεί χαρακτηριστικά ότι, το 1940 – 1941, θριάμβευσε η πίστη του λαού μας στον Άγιο Τριαδικό Θεό, η ενότητα, η τολμηρή αυταπάρνηση και η εκτυφλωτική ανιδιοτέλεια. Όλα αυτά έγιναν αιτία θαυμασμού από τους διάφορους λαούς που ακουμπούσαν τότε στην μικρή μας πατρίδα, προκειμένου κι εκείνοι να ανασάνουν και να ελπίζουν.
Οφείλουμε λοιπόν στην Παναγία !!!! Οφείλουμε γιατί και σήμερα, γονατιστή και με δάκρυα όπως τότε, παρακαλεί θερμά τον Υιό της να μην αποστρέψει το πρόσωπό Του από την Πατρίδα μας και να την σκεπάσει στοργικά με το μαφόριό της.
Οφείλουμε σ’ εκείνους που έπεσαν στα πεδία των μαχών, προκειμένου εμείς να είμαστε ελεύθεροι σήμερα. Οφείλουμε στα πρόσωπα αυτά που μας χάρισαν το μεγάλο γεγονός της ελευθερίας.
Οφείλουμε να τους θυμόμαστε και να τους μνημονεύουμε, ιδιαίτερα σήμερα που κάποια άλλα κέντρα προσπαθούν να μας κάνουν να χάσουμε την πίστη μας στον Θεό, την αγάπη μας στην Πατρίδα και την προσήλωσή μας στα υψηλά ιδανικά και στην ταυτότητα του Γένους μας.
Πάντοτε στο Γένος μας θριάμβευε η πίστη στον Θεό των πατέρων μας και η αγάπη, ο σεβασμός και η τιμή στο πρόσωπο της Παναγίας. Αυτή η πίστη προς τον Θεό και η αγάπη προς την Πατρίδα, η ενότητα, η γενναιότητα, ο ηρωισμός και η ομοψυχία θα πρέπει να μας διακρίνουν και σήμερα όλους, ακόμα κι όταν κάποιοι προσπαθούν να ξαναγράψουν την ιστορία με έναν διαφορετικό τρόπο και να διαστρεβλώσουν τα γεγονότα.
Είναι ότι πιο πολύτιμο έχουμε να αφήσουμε ως κληρονομιά στις επερχόμενες γενεές.
Γιατί απλούστατα, αυτό αποτελεί έναν ασφαλή δρόμο επικοινωνίας με τον Θεό, αλλά συγχρόνως και συστατικό της αθάνατης φυλής μας.
Ας ακουμπήσουμε, λοιπόν, και σήμερα στην Κεχαριτωμένη Θεοτόκο, ας αντλήσουμε χάρη και δύναμη στον προσωπικό μας αγώνα και, μαζί με τον ιερό υμνογράφο, ας την παρακαλέσουμε θερμά και ικετευτικά, όπως τα παιδιά παρακαλούν την μητέρα τους:
«Αλλ' ω κεχαριτωμένη Παρθένε, τους χαριστηρίους ημών ύμνους δέξαι, και ίσθι ημίν σύμμαχος και προστάτις, μέχρι τερμάτων αιώνος δεόμεθα».

Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2019

Ένα σύντομο οδοιπορικό στα εξωκκλήσια της Γραμματικούς

Ο Ιερός Ναός Αποστόλου Φιλίππου Γραμματικούς παραθέτει ένα μικρό οδοιπορικό στα εξωκκλήσια που έχει στην δικαιοδοσία του, καθώς και τις ανάλογες εργασίες που έγιναν την τελευταία διετία με απόφαση του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου και με την ανάλογη εγκριση υπό του Μητροπολιτικού Συμβουλίου της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας, έργα συντήρησης, επισκευής και αποκατάστασης ζημιών. Ευχόμαστε ο Απόστολος Φίλιππος να σκέπει όλους τους κατοίκους της Γραμματικούς, τους ευλαβείς δωρητές και όλον το κόσμο.
Το εκκλησάκι του Αγίου Πνέυματος (Αγία Τριάδα)
       Το εκκλησάκι του Αγίου Πνεύματος (Αγία Τριάδα) είναι το πρώτο που αντικρίζει κανείς, ερχόμενος απο Μεσολόγγι ή Αγρίνιο, όταν πρωτομπάινει στο χωριό. Χτίστηκε το 1936 από τους κατοίκους της Γραμματικούς. Προσφάτως, εν έτει 2009 κατόπιν ενεργειών του  Εκκλησιαστικού Συμβουλίου, ανακαινίσθηκε εσωτερικά ολοσχερώς. Συγκεκριμένα γκρεμίστηκαν οι κουφιες αμμακονίες, οι εσωτερικοί τοίχοι, έγινε αρμολόγηση και αμμοβολή εσωτερικά, διορθώθηκαν πολλές ατέλειες στο τέμπλο το οποίο επισκευάστηκε και βάφτηκε, τοποθετήθηκε ηλεκτρικό ρεύμα που δεν υπήρχε, επιδιορθώθηκε η σκεπή που έβαζε νερά, αποκαταστάθηκε εσωτερικά το ταβάνι με καινούρια υλικά, βάφτηκε εξωτερικά καθώς επίσης και δενδροφυτεύτηκαν πλατάνια προς σκίωμα των προσκυνητών


O ιστορικός Ναός του Αγίου Πνεύματος απο μακρυά

Η είσοδος του Ναού

Φτάνοντας στο εκκλησάκι

Το προσφάτως ανακαινισμένο τέμπλο

Το τέμπλο του Αγ Πνεύματος
Αγιο Πνεύμα εσωτερικά

Το εκκλησάκι του Αγίου Χαραλάμπους
     Ενα από τα σημαντικότερα εξωκκλήσια της Γραμματικούς, όπου οι κάτοικοι σέβονται και ευλαβούνται είναι το εκκλησάκι του Αγίου Χαραλάμπους το οποίο βρίσκεται στον κάμπο προς τη λίμνη Τριχωνίδα. Το εκκλησάκι αυτό χτίστηκε με αποκλειστικές δωρεές των κατοίκων της Γραμματικούς και στα τέλη του 2008 με αρχές του 2009 ανακαινίσθηκε και αυτό εκ βάθρων λόγω των πολλών καταστροφών που υπέστη απο τον σεισμό της Τριχωνίδας τον Απρίλιο του έτους 2007. Πιο συγκεκριμένα επισκευάσθηκε η σκεπή και το εσωτερικό ταβάνι, γκρεμίστηκαν οι εσωτερικές τοιχοποιείες, τοποθετήθηκε εσωτερικό μεταλλικό πλέγμα σε όλους τους τοίχους, βάφτηκε εξωτερικά και εσωτερικά και τοποθετήθηκαν μεταλλικά στηρίγματα εντός του Ιερού Βήματος για να αποφευχθούν μελλοντικές ζημιές. Αξίζει να σημειωθεί οτι στον Αγιο Χαράλαμπο τρέχουν με ευλάβεια πάρα πολλοί κάτοικοι του χωριού και με δάκρυα στα μάτια ικετεύουν μπροστά στη θαυματουργή εικόνα που αναπαριστά ολόσωμο τον Αγιο και αυτός, ακούει τους πόνους απο τις καρδιές και επεμβαίνει θαυματουργικά.



Η θαυματουργή εικόνα του Αγίου


Το ανακαινισμένο ταβάνι με την εικόνα του Παντοκράτωρα

Ο παλαιός και ιστορικός Ναός της Ζωοδόχου Πηγής
    Ο Ιερός Ναός της Ζωοδόχου Πηγής, είναι ο παλαιός Ναός του χωριού, πρίν φτιαχθεί ο νέος Ιερός Ναός του Αγίου Φιλίππου. Βρίσκεται σε ύψωμα , μέσα στα πεύκα σε ένα ειδιλιακό τοπίο με απέραντη θέα τη λίμνη της Τριχωνίδας, το Αγρίνιο, τα χωριά του δημου Θεστιέων ( Καινούργιο, Παραβόλα ..), το Παναιτωλικό όρος καθώς επίσης και τα βουνά της Ακαρνανίας. Χτίστηκε το έτος 1918, και εκεί στεγάζονταν και λειτουργούσε τα δύσκολα χρόνια της κατοχής το δημοτικό σχολείο της Γραμματικούς. Το έτος 2007 έγινε αρμολόγημα και εξωτερική αμμοβολή και προσφάτως (2010)έγινε αρμολόγημα και εσωτερική αμμοβολή, συντήρηση και καθαρισμός του τέμπλου και αμμοβολή στο δάπεδο του Ναού.
Ανεβαίνοντας το μονοπάτι για την Εκκλησία
Το μονοπάτι απο το χωριό στην Εκκλησία που εξυπηρετούσε τις ανάγκες του Ναού πριν φτιαχθεί ο σημερινός δρόμος

Ο Ναός εξωτερικά

εξωτερικά ο Ναός μας

Το τέμπλο του Ναού με τις διακοσμημένες κολώνες

Το καμπαναριό

Η εικόνα της Ζωοδόχου Πηγής


Η εικόνα του Αγ Σπυρίδωνα αριστερά στο τέμπλο

Ο Εσταυρωμένος στην κογχη του Ιερού Βήματος που ανάγεται από τον 19ο αιώνα
Το εκκλησάκι των Αγίων Θεοδώρων ( ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟ ) 
Των εκκλησάκι των Αγίων Θεοδώρων, είναι το πιο πρόσφατο χρονικα  χτισμένο εκκλησάκι και αυτό χτίστηκε προ 20ετίας περίπου επί αειμνήστου π Βασιλείου Κοτρώτσου, εφημερίου τότε της Γραμματικούς και κατόπιν ενεργειών των αειμνήστων κτιτόρων του, της οικογενείας Κοτρώτσου οι οποιοι και παρείχαν δωρεάν και το οικόπεδο και τα έξοδα ανέγερσεως. Είναι αφιερωμένο στους Αγίους Θεοδώρους και κάθε χρόνο Σάββατο των Αγίων Θεοδώρων πλήθος πιστών συρρέουν να προσκυνήσουν τη χάρη Τους.


Το τέμπλο του Ναού

Ιεροί Ναοί και Ιερές Μονές που εορτάζουν την μνήμη του Αγίου Δημητρίου στην Ιερά μας Μητρόπολη

Με την ευκαιρία της Ιεράς Μνήμης του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλήτου πανηγυρίζουν  στην Ιερά μας Μητρόπολη, οι Ιερές Μονές προς τιμήν του Μυροβλίτου Αγίου : στήν Zαβέρδα και στόν Δρυμό Βονίτσης.

Επίσης οι ομώνυμοι Ιεροί Ναοί που βρίσκονται:
στήν πόλη του Αγρινίου (στήν Θεία Λειτουργία θα ιερουργήσει ο Σεβασμιώτατος .Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.Κοσμάς),στήν Βαρετάδα, στή Γουριώτισσα, στό Καινούριο ( στόν Μεγάλο Εσπερινό θα χοροστατήσει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας) στήν Νεάπολη,  στήν Παλαιοκαρυά, στήν Κατοχή, στίς Άκρες Μακρυνείας, στο Άνω Ζευγαράκι Μακρυνείας, στήν Παραβόλα, στήν ΡίγανηΞηρομέρου , στή Βαλμάδα, στήν Στάνου Αμφιλοχίας,στήν Συκούλα,στή Σκουρτού,στήν Πλαγιά, στό Αργυρό Πηγάδι, στήν Αγία Παρασκευή, στό Μαλευρό, στό Θέρμο, στό Λαμπίρι, και στό Πετροχώρι.

Θαύματα του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλήτου

      
 Ο Οκτώβριος είναι ταυτισμένος στη μνήμη του ελληνικού λαού με τη γιορτή του αγίου Δημητρίου.Ο άγιος Δημήτριος είναι ένας από τούς πιό λαοφιλείς αγίους, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον ορθόδοξο κόσμο, όπως φανερώνει η συχνότητα του ονόματος Ντμίτρι, Ντουμίτρου κλπ. Φαίνεται πώς αυτή η δημοτικότητα δεν είναι άσχετη με την αίσθηση της συνεχούς παρουσίας του Αγίου ανά τους αιώνες, όπως πιστοποιείται από τις εμφανίσεις του και τα θαύματά του.Όπως είναι γνωστό, κέντρο της λατρείας του Αγίου είναι η Θεσσαλονίκη, όπου μαρτύρησε και όπου έχει ανεγερθή από τα πρωτοβυζαντινά χρόνια μεγαλοπρεπής ναός προς τιμήν του. Η Θεσσαλονίκη έχει, ιστορικά, πολλούς λόγους να τιμά τον Άγιο Δημήτριο και από νωρίς άρχισαν να καταγράφονται εκεί τα επανειλημμένα θαύματά του. Η συγγραφή μιάς πρώτης συλλογής θαυμάτων αποδίδεται στον Αρχιεπίσκοπο Ιωάννη, λίγο μετά το 600 μ.Χ. και μιά δεύτερη, ανώνυμη, γράφτηκε γύρω στο 680 μ.Χ. Οι ιστορικοί έχουν αντλήσει ποικίλες πληροφορίες από αυτά τα κείμενα. Πέρα από το θρησκευτικό τους ενδιαφέρον αποτελούν ανεκτίμητη πηγή, ιδιαίτερα για τις μετακινήσεις των Σλάβων τον 6ο-7ο αιώνα, και για τή ζωή στή Θεσσαλονίκη την ίδια εποχή, καθώς, όπως σημειώνει ο P. Lemetrle, όσα αναφέρουν είναι για μάς νέο υλικό που δεν είναι γνωστό από καμιά άλλη πηγή. Τό 1979 ο Lemetrle προέβη σε νέα κριτική έκδοση και σχολιασμό του έργου και στή δεκαετία του 1990 είχαμε δύο εκδόσεις στην Ελλάδα με κείμενο και νεοελληνική μετάφραση. Η πρώτη από το Κέντρο Αγιολογικών Μελετών της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, σε επιμέλεια του αείμνηστου καθηγητή Π. Χρήστου, και η δεύτερη από τις εκδόσεις Άγρα, σε επιμέλεια του καθηγητή Χ.Μπακιρτζή, με εξαιρετική μετάφραση της Αλόης Σιδέρη. Η δεύτερη έκδοση εκτός από τα εκτενή σχόλια (περίπου 90 σελίδες) του επιμελητή, περιλαμβάνει σχεδιαγράμματα, 40 φωτογραφίες και τέσσερις μελέτες για τα «Θαύματα του Αγίου Δημητρίου» των Lemetrle, Speck, και Μπακιρτζή.
      Ορισμένα θαύματα αναφέρονται σε θεραπεία σωματικών ασθενειών, άλλα στή φροντίδα του Αγίου για το ναό του στή Θεσσαλονίκη και άλλα στην προστασία της πόλης από εχθρικές επιδρομές. Τά κείμενα, η γραφή είναι τόσο υψηλού επιπέδου, με τέτοια καλλιέργεια του λόγου και τόση εκφραστική δύναμη, που αποτελούν απόδειξη της υψηλής πολιτιστικής στάθμης της πόλης κατά την πρωτοβυζαντινή περίοδο. Απευθύνονται σε δεύτερο πληθυντικό πρόσωπο, σάν σε δημόσια ομιλία ή κήρυγμα, και σε πολλά από αυτά ο ομιλητής επικαλείται τή μαρτυρία των ίδιων των παρισταμένων για την επαλήθευση των λόγων του. Πρόκειται, δηλαδή, για γεγονότα που συνέβησαν στή διάρκεια της ζωής του συγγραφέα, τα οποία μπορούν να επιβεβαιώσουν οι ακροατές του.
     Από τα είκοσι θαύματα που περιλαμβάνονται στις Συλλογές Α` και Β` (υπάρχει και τρίτη μεταγενέστερη Συλλογή), μπορούμε να αναφέρουμε ενδεικτικά το 14ο, που είναι από τα εντυπωσιακότερα. Βρισκόμαστε στο Σεπτέμβριο του 586μ.Χ. και ένα πλήθος Αβάρων και Σλάβων, ίσως εκατό χιλιάδες, επιτίθεται στή Θεσσαλονίκη. «Σάν θανατηφόρο στεφάνι περικύκλωσαν την πόλη και δεν φαινόταν ούτε ένα σημείο της γής, όπου να μήν πατή βάρβαρος. Άξιζε τότε να δής αντί χώμα ή χλόη ή δέντρα τα κεφάλια των αντιπάλων το ένα πλάϊ στο άλλο και μάλιστα συνωστισμένα να επισείουν εναντίον μας για την επαύριον τον αναπόφευκτο θάνατο», γράφει ο συγγραφέας των «Θαυμάτων».
    Η κατάσταση ήταν τραγική καθώς είχε προηγηθή λιμός, που αποδεκάτισε τον πληθυσμό της πόλης και επιπλέον η ξαφνική εμφάνιση των εχθρών απέκλεισε εκτός των τειχών πολλούς άνδρες που βρίσκονταν στούς αγρούς για τον τρύγο. Τό χειρότερο, οι περισσότεροι από τούς επίλεκτους της φρουράς έτυχε να έχουν πάει μαζί με τον έπαρχο σε άλλα μέρη για δημόσιες υποθέσεις.Οι εχθροί εγκατέστησαν τα πολιορκητικά μηχανήματα, σιδερένιους κριούς και τεράστια πετροβόλα και «άρχισαν να εκτοξεύουν πέτρες ή μάλλον βουνά ολόκληρα-, οι δέ τοξότες βέλη σάν χειμωνιάτικες νιφάδες, ώστε κανείς από τούς υπερασπιστές του τείχους δεν μπορούσε πιά να ξεπροβάλη χωρίς κίνδυνο και να δή τί γινόταν έξω». Οι Θεσσαλονικείς κατελήφθησαν από απελπισία, αφού δεν υπήρχε καμία απολύτως ανθρώπινη δυνατότητα να σωθούν. Μόνο καταφύγιό τους η προσευχή και οι παρακλήσεις προς τον Άγιό τους να ικετεύση τον Θεό. Καί πράγματι, ο Άγιος Δημήτριος παρεμβαίνει με συγκεκριμένα περιστατικά σε διάφορα στάδια της πολιορκίας...
   Τήν έβδομη μέρα της πολιορκίας οι εχθροί ετοιμάζουν την τελική επίθεση, ελπίζοντας ότι η σφοδρότητα της εφόδου θα τρομοκρατήση και θα απωθήση από τις επάλξεις τούς υπερασπιστές. Ο συγγραφέας βρίσκεται ο ίδιος στο ανατολικό τείχος (περίπου στή σημερινή οδό Εθνικής Αμύνης). Άς του δώσουμε το λόγο για τή συνέχεια: «Κι ενώ εμείς είχαμε κυριευθή από φοβο δεινό για την τύχη που μάς περίμενε, ξαφνικά, γύρω στην όγδοη ώρα της ίδιας ημέρας, όλοι μαζί οι βάρβαροι που είχαν περικυκλώσει την πόλη, έφυγαν τρέχοντας με βαρβαρικές κραυγές προς τούς λόφους εγκαταλείποντας τις σκηνές μαζί με όλα τους τα υπάρχοντα. Καί τόσος ήταν ο πανικός που τούς είχε καταλάβει, ώστε μερικοί από αυτούς έφυγαν άοπλοι και χωρίς χιτώνες. Έπειτα αφού παρέμειναν περί τις τρείς ώρες στα γύρω βουνά (....), με τή δύση του ήλιου κατέβηκαν πάλι στις σκηνές τους και άρχισαν, κατά πρόνοια του Αθλοφόρου, να σκυλεύουν ο ένας τον άλλον, με αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς να τραυματιστούν και να πέσουν νεκροί. Έπειτα, αφού πέρασε εκείνη η νύχτα μέσα σε απόλυτη ησυχία και όχι όπως οι προηγούμενες και φάνηκε η αυγή, (....) από το αμέτρητο πλήθος δεν φαινόταν ούτε ένας».Τί είχε συμβεί; Οι Θεσσαλονικείς δεν γνώριζαν. Ούτε ο συγγραφέας, ο οποίος δεν παρασύρεται να μιλήση για οπτασίες και πράγματα που δεν έχει δή ο ίδιος. Στό σημείο αυτό, κατά έναν «μοντέρνο» θα λέγαμε τρόπο, γίνεται μιά αλλαγή αφηγητή στο κείμενο και διαβάζουμε την περιγραφή του ίδιου γεγονότος από την πλευρά των επιδρομέων, ορισμένοι από τούς οποίους την άλλη μέρα αυτομόλησαν και ζήτησαν καταφύγιο στην πόλη. Συνομιλώντας με τούς αξιωματούχους της ανέφεραν ότι μετά τα χθεσινά γεγονότα βεβαιώθηκαν ότι μέχρι τώρα ο στρατός είχε μείνει κρυμμένος στην πόλη, διότι την όγδοη ώρα άνοιξαν οι πύλες και επιτέθηκε πάνοπλος εναντίον τους, γι’ αυτό και έτρεξαν όλοι πανικόβλητοι προς τα βουνά περιμένοντας εκεί μέχρι που βράδιασε και ο στρατός επέστρεψε στην πόλη. Τότε αποφάσισαν όλοι οι επιδρομείς να φύγουν βέβαιοι ότι την επόμενη αυγή το στράτευμα θα εξορμούσε πάλι εναντίον τους.
    Όταν οι Θεσσαλονικείς ρώτησαν τούς φυγάδες ποιόν είδαν επικεφαλής του στρατού, αυτοί απάντησαν, «έναν άνδρα πυρόξανθο και λαμπροφορεμένο με λευκό ιμάτιο, πάνω σε λευκό άλογο», υποδεικνύοντας τή γνώριμη σε όλους εικόνα του Αγίου Δημητρίου, που σώζεται μέχρι σήμερα σε ψηφιδωτό. Χύνοντας δάκρυα χαράς και αγαλλίασης όλη η πόλη ανέπεμψε τότε ύμνους στον Αθλοφόρο Άγιο και ευχαριστίες εκ βάθους ψυχής προς τον Θεό.Ο σύγχρονος αναγνώστης, ζώντας σε εποχή ορθολογισμού και δυσπιστίας, πλησιάζει τέτοια βιβλία με επιφύλαξη, με κυρίαρχο το ερώτημα: είναι άραγε αλήθεια όλα αυτά;Ωστόσο το ίδιο ερώτημα είχαν και οι πρόγονοί μας, που έζησαν σ’ αυτόν τον τόπο τα βυζαντινά χρόνια. Είναι λανθασμένο και υπεροπτικό να θεωρούμε ότι στα χρόνια που δημιουργήθηκε η κορυφαία πολιτιστική σύνθεση ελληνισμού και χριστιανισμού οι άνθρωποι ήταν απλοϊκοί και ευκολόπιστοι.Αντίθετα, ήταν μορφωμένοι, κάτοχοι της κλασσικής παιδείας και είχαν και αυτοί την ίδια με μάς ανάγκη αποδείξεων για όσα υπερφυσικά ισχυριζόταν ο κάθε αφηγητής.Γι’αυτό και το κείμενο των «Θαυμάτων του Αγίου Δημητρίου» είναι διανθισμένο με πολλές λεπτομέρειες, που επιτρέπουν τον προσδιορισμό του χρόνου, του τόπου ή του σημείου της πόλης, όπου διαδραματίζεται το κάθε θαύμα.
Φτάνοντας στο τέλος αυτού του βιβλίου ο σύγχρονος αναγνώστης μένει με πολύ λίγες αμφιβολίες για την ιστορικότητα όσων αναφέρονται.Καί αισθάνεται πολύ προνομιούχος, διότι στην εποχή μας, για πρώτη φορά, τέτοια έργα είναι πλέον προσιτά στο ευρύ κοινό.

πηγή:Εκκλησιαστική Παρέμβαση

Σχόντες τὸ σὸν Λείψανον σῷ ναῷ, Δημήτριε Μάρτυς, ὡς προπύργιον νοητόν, προσφεύγομεν τούτῳ, κινδύνοις καὶ πολέμοις, καὶ πάσης ἐπηρείας ἀπολυτρούμεθα

Oύτος ήτον κατά τους χρόνους Διοκλητιανού και Mαξιμιανού των βασιλέων,εν έτει [296],εκατάγετο δε από την πόλιν Θεσσαλονίκην, ευσεβής ων άνωθεν από τους γονείς του,και διδάσκαλος της εις τον Xριστόν πίστεως. Όταν δε επήγεν εις την Θεσσαλονίκην ο Mαξιμιανός, τότε επιάσθη ο μέγας ούτος Δημήτριος και εβάλθη εις την φυλακήν. Διατί ήτον κατά την ευσέβειαν και την εις Xριστόν πίστιν περιβόητος.Επειδή δε ο βασιλεύς εκαυχάτο διά ένα άνθρωπον, Λυαίον ονομαζόμενον, ο οποίος υπερέβαλε τους άλλους κατά το μέγεθος του σώματος και κατά την ανδρίαν· και επειδή επαρακίνει τους Θεσσαλονικείς να έμβουν εις το στάδιον, και να πολεμήσουν με αυτόν· διά τούτο ένας νέος Xριστιανός κατά την πίστιν, ονομαζόμενος Nέστωρ, επήγεν εις τον Άγιον Δημήτριον ευρισκόμενον εις την φυλακήν και είπεν εις αυτόν.Δούλε του Θεού, θέλω να πολεμήσω με τον Λυαίον. Όθεν παρακάλεσαι τον Kύριον διά λόγου μου.
O δε Άγιος εσφράγισε το μέτωπον αυτού και είπε.Kαι τον Λυαίον θέλεις νικήσεις, και διά τον Xριστόν θέλεις μαρτυρήσεις.Όθεν από τον λόγον τούτον του Aγίου, λαβών θάρρος ο Nέστωρ και δύναμιν εις την ψυχήν του, ευθύς επήδησεν εις το στάδιον. Kαι πολεμήσας με τον Λυαίον, εθανάτωσεν αυτόν. Kαι ούτω κατέβαλε και την υπερηφάνειαν εκείνου, και το καύχημα του βασιλέως.O βασιλεύς λοιπόν εντροπιασθείς, ελυπήθη ομού και εθυμώθη.Kαι επειδή έμαθεν, ότι ο Άγιος Δημήτριος επαρακίνησεν εις τούτο τον Nέστορα, έστειλε στρατιώτας, και επρόσταξεν αυτούς να κατατρυπήσουν με λόγχας τον Άγιον μέσα εις την φυλακήν.Διατί έγινεν αίτιος της σφαγής του Λυαίου.Γενομένου δε τούτου, ευθύς ο μέγας Δημήτριος παρέδωκε την αγίαν του ψυχήν εις χείρας Θεού.Πολλά δε θαύματα και ιατρείας παραδόξους εποίει μετά θάνατον.Έπειτα με προσταγήν του βασιλέως απεκεφαλίσθη και ο Άγιος Nέστωρ.Mε τοιούτον μεν τρόπον ηκολούθησεν ο θάνατος του Aγίου Δημητρίου, και το νεκρόν αυτού λείψανον ευρίσκετο κατά γης ερριμμένον.Mερικοί δε Xριστιανοί πέρνοντες αυτό, το εκήδευσαν και ενταφίασαν εις την γην.
Ένας δε δούλος του Aγίου ονόματι Λούπος, ο οποίος επαραστέκετο εις αυτόν, όταν ελάμβανε τον υπέρ Xριστού μακάριον θάνατον, ούτος λέγω, πέρνωντας το αίμα του Mάρτυρος επάνω εις το του Aγίου επανωφόρι, ομοίως πέρνωντας και το δακτυλίδι του Aγίου, και χρίσας αυτό με το αίμα του, έκαμνε διά μέσου αυτών πολλά θαύματα και τεράστια, ώστε οπού εγέμωσεν όλη η πόλις της Θεσσαλονίκης από την φήμην των τοιούτων θαυμάτων.Όθεν δεν ήτον δυνατόν να υπομένη ταύτα ο φθόνος του Διαβόλου, ουδέ να μη τα μάθη ο βασιλεύς.
Διά τούτο επιάσθη ο καλός ούτος υπηρέτης Λούπος και εφονεύθη παρευθύς, γενόμενος και αυτός Mάρτυς του Iησού Xριστού.
πηγή:Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου"Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού".Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Ωφέλιμες διηγήσεις από τον παπά Νικόλα τον Πλανά

 Πολλοί χριστιανοί, όταν συμβεί κάποια παρεξήγηση ή κάποιος τσακωμός με άλλους συνανθρώπους τους λένε: «Δεν θέλω το κακό αυτών των ανθρώπων, αλλά δεν θέλω και να έχω πολλά μαζί τους. Ας κάτσουν στο σπίτι τους κι εγώ στο δικό μου. Μια καλημέρα φθάνει». Έτσι καθησυχάζουν τη συνείδηση τους και νομίζουν ότι είναι εντάξει απέναντι στο Θεό και στους συνανθρώπους. Είναι όμως; Ένα σχετικό περιστατικό, το οποίο εξομολογείται μια κυρία, δίδει την απάντηση.
«Μια φορά είχα παρεξηγηθεί, ή μάλλον συκοφαντηθεί από κάτι συγγενείς μου. Δεν αντήλλλαξα ούτε μια κουβέντα, ούτε ύβριν, τίποτα από όλα αυτά. Όταν εγκατεστάθημεν  και οι δύο οικογένειες στας Αθήνας, μιλούσαμε τυπικές κουβέντες. Όταν εξομολογήθηκα, είπα εις τον Παππού-έτσι έλεγαν τον άγιο Νικόλαο Πλανά (1894-1932)- την υπόθεσιν και, συγχρόνως, ότι δεν θέλω ανταλλαγήν επισκέψεων με την συγγενή μου. Καλά είναι ως εδώ, του λέγω, αφού χαιρετιόμαστε όταν βλεπόμαστε. Έκείνη παντρεμένη, κοσμική, εγώ κοντά στον Παππού, άλλη ζωή. Έτσι το έλεγα και το πίστευα, ότι δεν έχω τίποτα μαζί της.
Να ήτανε άλλος εξομολόγος, δυνατόν να μου έλεγε: «Ε, ας είναι, παιδί μου, ως εδώ, δεν είναι ανάγκη  για περισσότερες σχέσεις». Αυτό ενόμιζα, πως θα μου έλεγε και ο Παππούς.
       Όταν ξαφνικά τον ακούω να μου λέγη: «Όχι, παιδί μου, ως εδώ… Είναι ανάγκη να πας στο σπίτι της, να φας στο τραπέζι της και να κοιμηθείς μια μέρα στο σπίτι της, διότι ζη μέσα σου το πάθος»! Κεραυνός αν μου έπεφτε, ολιγωτέρα εντύπωσι θα μου έκαμε. Θα μπορούσα να πιω το πικρότερο και δυσωδέστερο φάρμακο, παρά να κάνω αυτό  που μου είπε. Τότε είδα με δέος πόσο πάθος ενωφέλευε μέσα μου, κρυφό, που ούτε και εγώ η ίδια δεν το είχα καταλάβει… Μα έλα που έπρεπε να κάνω υπακοή! Με τρεμάμενα γόνατα πήγα στο σπίτι της. Ευτυχώς η ευχή του Παππού τους φώτισε και με υποδέχθησαν καλά, τόσον αυτή όσον και ο σύζυγός της και η μητέρα της. Βάλαμε να φάμε το μεσημέρι, και στο τραπέζι εγώ έλεγα μέσα μου: «διαβολική τριάς». Εννοούσα, φυσικά, το ανδρόγυνο και τη μητέρα της. Δεν θα μπορέση ποτέ να περιγράψη η φαντασία τον ψυχικό μου αγώνα της ημέρας εκείνης. Το μεσημέρι κοιμηθήκαμε στο αυτό δωμάτιο με την συγγενή μου. Μόλις κοιμήθηκα, είδα ολόκληρο τον σατανά δίπλα μου να μου λέγη: «Εδώ ήρθες μωρή να κοιμηθής; Φτου να χαθής». Ξύπνησα συντετριμμένη και της λέγω: «Είδα ένα κακό όνειρο». Μου λέγει και αυτή ταυτοχρόνως, «και εγώ είδα ένα πολύ κακό όνειρο». Ούτε της είπα τι είδα, ούτε τη ρώτησα τι είδε αυτή. Έλειπε η οικειότης. Από τότε επανήλθομεν εις την πρώτην σειρά της αδελφοσύνης, και είμαστε, συν Θεώ, πολύ αγαπημένες».
        Αδελφοί μου, ας το πάρουμε χαμπάρι ότι η αγάπη μας είναι λειψή, μηδαμινή και ότι η καρδιά μας είναι σκληρή, στενή και ψυχρή. Γι’ αυτό ας ικετεύουμε θερμά τον Άγιο Τριαδικό Θεό να μαλακώσει, να πλατύνει και να θερμάνει με την αγάπη Του την καρδιά μας, ώστε να φερόμαστε προς τους συνανθρώπους μας σύμφωνα με το Άγιο Θέλημα Του και όχι σύμφωνα με το χαλασμένο, στραβό και κακό λογισμό μας.

Το περιστατικό είναι από το βιβλίο «Ο άγιος παπα-Νικόλας Πλανάς».

παπα- Εφραίμ ο Κατουνακιώτης: Υπόδειγμα ησυχαστικής και εναρέτου ζωής στο Περιβόλι της Παναγίας

Ο παπα- Εφραιμ Κατουνακιώτης γεννήθηκε το 1912 στο Αμπελοχώρι Θηβών. Ο πατέρας του ονομάζονταν Ιωάννης Παπανικήτας και η μητέρα του Βικτορία. Ο Γέροντας είχε σαν κοσμικός το όνομα Ευάγγελος. Τελείωσε το Γυμνάσιο αλλά η Χάρις του Θεού έκλεινε στον Ευάγγελο τις κοσμικές θύρες της αποκατάστασης.Στην Θήβα, όπου είχε μετακομίσει η οικογένεια του, ο Ευάγγελος γνώρισε τους γεροντάδες του τον Εφραίμ και τον Νικηφόρο.Η ζωή του Ευάγγελου ήταν καλογερική. Αγωνίζονταν πνευματικά με την ευχή του Ιησού, τις μετάνοιες, την νηστεία και κυρίως με την υπακοή.Η μητέρα του αξιώθηκε να λάβει πληροφορία από τον Όσιο Εφραίμ τον Σύρο ότι το θέλημα του υιού της να γίνει μοναχός ήταν και θέλημα Θεού και πώς ο Ευάγγελος θα τιμήσει την μοναχική ζωή.Την 14η Σεπτεμβρίου 1933 ο Ευάγγελος άφησε τον κόσμο ήλθε στην έρημο του Αγίου Όρους στα Κατουνάκια, στο ησυχαστήριο του Οσίου Εφραίμ του Σύρου και έβαλε μετάνοια στην συνοδεία των Γεροντάδων Εφραίμ και Νικηφόρου. Μετά την δοκιμασία του εκάρη μικρόσχημος μοναχός με το όνομα Λογγίνος. Το 1935 έγινε μεγαλόσχημος μοναχός από τον Γέροντα του Νικηφόρο και έλαβε το όνομα Εφραίμ. Τον επόμενο χρόνο χειροτονήθηκε Ιερέας.
Ο παπα-Εφραίμ αξιώθηκε και γνώρισε τον πρύτανη της ησυχαστικής ζωής τον διορατικό, προορατικό και άγιο Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή (1898 -1959) και συνδέθηκε πνευματικά μαζί του με την ευλογία του Γέροντα του Νικηφόρου. Ο Γέροντας Ιωσήφ με την σειρά του είχε διδαχθεί την απλανή πνευματική ζωή από τους περίφημους ησυχαστές μοναχό Καλλίνικο και Ιερομόναχο Δανιήλ. Επομένως ο παπα-Εφραίμ μας διδάσκει την επίμονη αναζήτηση για την πνευματική ζωή και την ανεύρεση απλανούς πνευματικού οδηγού, πού θα είναι «Εκδόσεις ακριβής της ορθοδόξου πίστεως». Ο απλανής πνευματικός βλέπει τις δαιμονικές πλάτες και με τα κατάλληλα πνευματικά φάρμακα οδηγεί τα πνευματικά παιδιά του στον Παράδεισο.
Ο μακαριστός παπα-Εφραίμ διαχώρισε την γνήσια υπακοή από την αρρωστημένη όταν συμβούλευσε κοινοβιάτη μοναχό να κάνει υπακοή στον Γέροντα του όχι σαν ζώο αλλά από αγάπη και ζήλο Θεού.Ο άγιος Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής έδωσε ένα πρόγραμμα ησυχαστικής ζωής στον παπα-Εφραίμ, για να καλλιεργεί την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, υιέ του Θεού, ελέησον με», να έχει φυλακή των αισθήσεων και τον οδήγησε στην κάθαρση της καρδίας και τον θείο φωτισμό.Ο παπα-Εφραίμ με την ευλογία του Γέροντος Ιωσήφ εντρύφησε στην «Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών» και ελάμβανε τις συμβουλές των Νηπτικών Πατέρων για τον αγώνα του. Δεν διάβαζε ούτε βιβλία ψυχιατρικής, ούτε «κουλτουριάρικα» αναγνώσματα δια πνευματικές επιδείξεις στα σαλόνια, ούτε είχε τον φόβο μήπως τον αποκαλέσουν οι κοσμικοί κύκλοι «φονταμενταλιστή».


Το 1973 εκοιμήθη ο Ιερομόναχος Νικηφόρος ο Γέροντας του παπα-Εφραίμ.Ο Γέροντας μετά το 1980 είχε συγκροτήσει συνοδεία και τήρησε την εντολή του Γέροντος Ιωσήφ να αποκτήσει συνοδεία μετά τον θάνατο του παπα-Νικηφόρου. Επομένως ο παπα-Εφραίμ πρώτα έφθασε στην κάθαρση και κατόπιν έγινε ο ίδιος Γέροντας. Ο παπα-Εφραίμ πολέμησε τον μεγάλο εχθρό της πνευματικής ζωής την κενοδοξία. Οι θυσίες του γίνονταν για τον Χριστό και όχι για προσδοκώμενο έπαινο από τους ανθρώπους.Η θ. Λειτουργία για τον παπα-Εφραίμ ήταν συγκλονιστικό και βιωματικό γεγονός. Είχε εκμυστιρευθεί σε Ιερομόναχο πνευματικό φίλο του ότι από την πρώτη θεία Λειτουργία πού τέλεσε, έβλεπε αισθητά την Χάρη του Θεού να μεταβάλλει τα θεία δώρα. Μάλιστα, μετά τον καθαγιασμό των τιμίων δώρων, έβλεπε τον ίδιο τον Χριστό μέσα στο δισκάριο και ήταν αδύνατον να συγκρατήσει τα δάκρυα του, όταν έφθανε στο τεμαχισμό του Σώματος του Χριστού. Έβρεχε με τα δάκρυα του το αντιμήνσιο κατά την θεία Λειτουργία και έβλεπε δεξιά και αριστερά τους αγγέλους να συλλειτουργούν.
Όμως ο παπα-Εφραίμ δεν αναφέρθηκε ποτέ σε «λειτουργική αναγέννηση» και μάλιστα ζητούσε σε κοινοβιάτες, πού βρίσκονταν στα εξωτερικά διακονήματα να μη παραλείπουν το ψαλτήρι.Ο παπα- Εφραίμ ήταν κοσμημένος με το διορατικό χάρισμα και έβλεπε την πνευματική κατάσταση κάθε κληρικού ή μοναχού και έδιδε τα κατάλληλα πνευματικά φάρμακα για την πρόοδο στην πνευματική ζωή.Η Χάρις του Θεού είχε κοσμήσει τον παπα- Εφραίμ και με το προορατικό χάρισμα, γι ‘αυτό και έβλεπε καταστάσεις πού έρχονταν (όπως ο σεισμός του 1977 στην Θεσσαλονίκη), αλλά και πολλές φορές είχε προσφωνήσει λαϊκούς ακόμα και μικρά παιδιά με τα ονόματα πού έλαβαν μετά από χρόνια στην μοναχική τους κούρα. Μάλιστα, κάποιος φοιτητής έστειλε μία περιληπτική και χωρίς λεπτομέρειες επιστολή στον μακαριστό Γέροντα και έλαβε απάντηση από τον παπα-Εφραίμ, πού του περιέγραφε με λεπτομέρειες την πνευματική του κατάσταση ακόμα και κατασταθείς στον χώρο πού διέμενε ο φοιτητής χωρίς αυτός να τις έχει προαναφέρει.
Κάποτε άγνωστοι μεταξύ τους κληρικοί συναντήθηκαν στον δρόμο για τα Κατουνάκια και όταν έφτασαν στον παπα-Εφραίμ, ο μακαριστός άγιος Γέροντας άρχισε να επιπλήττει έναν από τους κληρικούς, πώς δεν είναι παπάς αλλά μασόνος, πού έβαλε ράσο, για να κατασκοπεύει το Άγιον Όρος. Ο μασόνος παραδέχτηκε την ραδιουργία του.ρμ έζησε εμπειρίες, πού μόνο οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί μπορούν να ζήσουν, μακριά από παπικές η προτεσταντικές πλάνες.
Κάποτε ένας ηγούμενος, δύο θεολόγοι και ένας φοιτητής ζήτησαν από τον παπα-Εφραίμ να τους εξηγήσει την ευωδιά των αγίων λειψάνων.Ο Γέροντας έσκυψε το κεφάλι του στο μέρος της καρδιάς και προσεύχονταν. Ο τόπος γέμισε ευωδιά και ο παπα-Εφραίμ τους είπε πώς επειδή δεν μπορούσε ο ίδιος να το εξηγήσει παρακάλεσε τον Θεό να απαντήσει στους συνομιλητές.
Ο παπα-Εφραίμ αισθάνονταν τις αμαρτίες σαν δυσοσμία. Κάποιος επίσκοπος μέσω τρίτου ρώτησε τον μακαριστό άγιο Γέροντα για τον οικουμενισμό. Ο Γέροντας έκανε προσευχή, για να τον πληροφορήσει ο Θεός και τότε ξεχύθηκε μία δυσωδία με γεύση ξινή, αλμυρή και πικρή, πού τον γέμισε με αποτροπιασμό.

Η παρακαταθήκη του μακαριστού παπα-Εφραίμ για την ενότητα των Ορθοδόξων ήταν σαφής «Το σχίσμα εύκολα γίνεται, η ένωση είναι δύσκολος».Άραγε, πόσο απήχηση έχουν σήμερα τα λόγια ενός θεοφόρου σύγχρονου Πατρός;
Ο παπα-Εφραίμ αναδείχθηκες με την Χάρη του Θεού και πρακτικός οδηγός στην ποιμαντική του γάμου και της οικογενείας, γιατί βοήθησε πολλούς νέους να καταλήξουν στον γάμο χωρίς να τους πιέσει γι’ αυτό αλλά και οι επιστολές του, πού σώζονται, αποτελούν πνευματική παρακαταθήκη και «σχολή γονέων» χωρίς ψυχολογικές και φιλοσοφικές θεωρίες για τις αγωνιζόμενες πνευματικά οικογένειες.Το 1996 ο παπα-Εφραίμ έπαθε εγκεφαλικό επεισόδιο και έπεσε σε ακινησία. Δεν γόγγυσε καθόλου αλλά δοξολογούσε τον Θεό.Μας αφήνει το άγιο παράδειγμα του για την αντιμετώπιση των ασθενειών.
Στις 14/27 Φεβρουαρίου 1998 ο παπα- Εφραίμ Κατουνακιώτης του Αγίου Όρους παρέδωσε την αγιασμένη ψυχή του στα χέρια του Δημιουργού του, πού υπηρέτησε από την νεότητα του.
Λέγουν πώς κάποτε ρωτήσανε έναν υπερήλικα, πού ζούσε τον 19ο αιώνα, να πει το συγκλονιστικότερο γεγονός στην ζωή του.Ο υπερήλικας απάντησε ότι όταν ήταν μικρός είδε και άκουσε τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό.Και η δική μας γενιά αξιώθηκε να γνωρίσει τα εύοσμα άνθη του Αθωνικού Μοναχισμού, τον Γέροντα Παίσιο και τον παπα-Εφραίμ τον Κατουνακιώτη, πού μας καλούν να ακολουθήσουμε την ζωή τους.

Τα τέλη του Γέροντα Εφραίμ Κατουνακιώτη

Το Νοέμβριο του ’96 ένα ισχυρό επεισόδιο τον έριξε μόνιμα στο κρεβάτι με σχεδόν τέλεια ακινησία, αφωνία, αδυναμία καταπόσεως. Φαινόταν να μην έχει καμιά επαφή με το περιβάλλον. Δεν προσπαθούσε να πει τίποτε, έστω και με χειρονομίες. Ούτε φαινόταν να ακούει ό,τι τον ρωτούσαν. Ήταν ένα μυστήριο. Μόνο όταν πονούσε πολύ, βογκούσε.
Οι αδελφοί που τον αγαπούσαν, του έγραφαν: «Και όταν η καθημερινότης με παρασύρει πολλές φορές, βλέπω νοερώς εντός μου το δικό σας βλέμμα και ιλιγγιώ ο άθλιος μπροστά στη δική σας υπομονή και στις δικές σας δοκιμασίες»…
Παρ’ όλες τις δοκιμασίες όμως έβλεπε, έστω λίγο, και άκουγε μια χαρά. Και η απόδειξη ήταν ότι ανταποκρινόταν με χαμόγελα ή και γέλια ακόμη, όταν του διηγούνταν τις αγαπημένες του χαριτωμένες ιστοριούλες που συνήθιζε και ο ίδιος να χρησιμοποιεί παλαιότερα. Ήταν ο μόνος τρόπος επικοινωνίας μαζί του στην κατάσταση τετραπληγίας που βρισκόταν. Πάντοτε ευχαριστιόταν να χαριτολογεί λέγοντας διδακτικές ιστορίες από την ελληνική μυθολογία ή την λαϊκή παράδοση, άλλοτε να αυτοσαρκάζεται ή να πειράζει τους άλλους με ευφυΐα και αγαθότητα.


Όταν κάποιος δεν έτρωγε το φαγητό του από θεληματάρικη άσκηση, διηγείτο για το γαϊδουράκι του Χότζα που δεν το τάισε μια, δεν το τάισε δύο, και χαιρόταν που δούλευε χωρίς έξοδα. Κάποια στιγμή όμως η πόρτα του στάβλου δεν άνοιγε, γιατί το γαϊδουράκι ψόφησε και έπεσε κάτω φαρδύ-πλατύ.Άλλοτε σχηματίζοντας σαν παιδική τη φωνή του προσποιούταν τη συνομιλία δύο μικρών παιδιών:- Που είναι τα σταφύλια; -Τί τα θέλεις; – Να τα δω!» για να στηλιτεύσει την παιδική πονηριά κάποιου.
Για άλλον που δεν έλεγε να μάθει στοιχειώδη τυπικά, θυμόταν τη φλάσκα του παπά. Ήταν αγράμματος και μέτρησε κουκιά μέσα σε ένα σακούλι. Τρώγοντας ένα κάθε μέρα θα ήξερε πότε να κάνει Πάσχα. Η παπαδιά το αντιλήφθηκε και πρόσθετε κουκιά, για να τον ευχαριστήσει. Και ο παπάς απαντούσε στους παραπονούμενους χωρικούς: «Όπως πάνε τα κουκιά και όπως δείχνει η φλάσκα, ούτε φέτος έχει Λαμπρή ούτε του χρόνου Πάσχα».
Αν κάποιος έκανε υπακοή για τα μάτια, κουνούσε χαμογελώντας το κεφάλι, και με βαριά προσποιητή φωνή έλεγε: «Αντώνη, Αντώνη.,.», θυμίζοντας την αποδοκιμαστική φράση και έκφραση ενός άγιου γέροντος που ο υποτακτικός του έκανε υπακοή, μόνο όταν ήταν παρόντες άλλοι.
Αυτά και άλλα παρόμοια, μικρότερα ή εκτενέστερα, ήταν που του κρατούσαν εύθυμη συντροφιά τους δεκατρείς μήνες της συνεχούς κατακλίσεώς του στο κρεβάτι του πόνου. Όταν ο πυρετός και η ασθένεια δυνάμωναν, το χαμόγελο μαραινόταν στα γεροντικά χείλη του.Δεν αναπαυόταν στην κατάκλιση. Προτιμούσε να κάθεται στο κρεβάτι με τα πόδια χαμηλά στο πάτωμα και την πλάτη στηριγμένη σε μαξιλάρια. Όπως πάντοτε πολύ σκυφτός. Η αγαπημένη του στάση προσευχής. Σ’ αυτήν τη στάση τον πήρε ήσυχα ο Θεός στις 14/27 Φεβρουαρίου 1998.
Επανειλημμένα είχε δώσει εντολές να γίνει η κηδεία του στον στενό κύκλο της γειτονιάς. Αλλά το μυστικό διέρρευσε και αρκετοί πατέρες πρόλαβαν τον τελευταίο ασπασμό του. Ένας απ’ αυτούς γράφει:«Ο Γέροντας, άνθρωπος Όσιος, με αγία ζωή, έμπλεως της χάριτος του Θεού με πληροφορίας δι όσα ο ιδικός του κόσμος χωρούσε, και όμως ζούσε με την αίσθηση του αμαρτωλού και παρακαλούσε να ευχώμεθα δι΄ αυτόν.
“Παιδί μου, σε παρακαλώ, όταν φύγω, να μου κάνεις ένα σαρανταλείτουργο και πάντοτε να με μνημονεύεις”. Είχε δώσει εντολή στη θανή του να παρευρεθούν οι γείτονες, με τους οποίους πέρασε την παρούσα ζωή. Δι’ εμέ είχε δώσει ευλογία να με καλέσουν. Τον ευχαριστώ. Τη νύκτα της θανής του τον βλέπω στον ύπνο μου ντυμένο λευκή ιερατική στολή, αστράπτοντα, χαριέστατον και λέγοντα: “Παπαδάκο μου, υπάγω να λειτουργήσω”
Παρευρέθην εις την κηδεία του. Έβλεπα κοιμώμενον έναν όσιον ανήκοντα πλέον εις την χορείαν των Αγιορειτών Πατέρων και ηυχαρίστησα τον Θεόν και τον Γέροντα που με αγάπησε και χαρακτήρισε την ζωήν μου με την ιδικήν του. Τέλος, το σώμα του εδέχθη η μητέρα γη, αγιαζομένη υπ’ αυτού, την δε αγίαν του ψυχήν υπεδέχθη χαίρουσα η χορεία πάντων των Οσίων των εν ασκήσει διαλαμψάντων, των οποίων η μνήμη την ήμερα εκείνη ήρχιζε με τον Εσπερινό, δια να εορτά­σει ούτω ο Όσιος μετά των Οσίων.
»Εις ημάς άφησε μνήμην και υπόδειγμα ενάρετου ησυχαστικής ζωής, ζωής Αγιορείτου μονάχου και νοσταλγικήν ανάμνησιν του σεπτού του προσώπου.»Εις τα τεσσαρακονθήμερα μνημόσυνα δεν ηδυνήθην να παρευρεθώ, διότι είχομεν εις το κελλίον μας κουράν, και εστενοχωρούμην που δεν ήμουν και εγώ εκεί. Εις την Λειτουργίαν μετά τον καθαγιασμόν, εις τήν μνημόνευσιν των κεκοιμημένων, λέγων “Μνήσθητι, Κύριε, του πατρός ημών Εφραίμ…” αισθάνομαι δύο χέρια να με αγκαλιάζουν στοργικά στους ώμους. Με έπιασε ρίγος. Σταμάτησα. Γύρισα πίσω. Δεν βλέπω τίποτε. Τον ηυχαρίστησα και συνέχισα την Λειτουργίαν. Η αγαπώσα καρδία του πιστεύω ότι μας παρακολουθεί. Εύχεται και το αισθανόμεθα».
(Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης, Έκδ. Ι. Ησυχαστηρίου «Άγιος Εφραίμ» Κατουνάκια Αγίου Όρους).

Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2019

Πρόγραμμα Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κκ Κοσμά

ΣΑΒΒΑΤΟ 19 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2019
07:30 π.μ. – Ι. Ν.ΑΓΙΩΝ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ ΚΑΙ ΙΟΥΣΤΙΝΗΣ ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΟΥ
Όρθρος – Θεία Λειτουργία – Μνημόσυνον κεκοιμημένων θεολόγων
–Εκδήλωση τοπικού παραρτήματος ΠΕΘ. 
18:00 μ.μ. – ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΚΕΦΑΛΟΒΡΥΣΟΥ
Μέγας Πανυγηρικός Αρχιερατικός Εσπερινός.

ΚΥΡΙΑΚΗ 20 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2019
07:30 μ.μ. – ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ
Όρθρος – Αρχιερατική Θεία Λειτουργία – εις Διάκονον χειροτονία. 

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 25 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2019
18:30 μ.μ. – ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΥ
Μέγας Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός.

ΣΑΒΒΑΤΟ 26 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2019
07:30 π.μ. – ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΑΓΡΙΝΙΟΥ
Όρθρος – Πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία.

ΚΥΡΙΑΚΗ 27 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2019
07:30 π.μ. – ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΔΡΥΜΟΝΑΡΙΟΥ ΦΛΩΡΙΑΔΟΣ ΒΑΛΤΟΥ
Όρθρος – Αρχιερατική Θεία Λειτουργία.

ΔΕΥΤΕΡΑ 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2019
07:30 π.μ. – ΙΕΡΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ  ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ
Όρθρος – Θεία Λειτουργία- Δοξολογία 28ης Οκτωβρίου.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 1 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2019
07:30 π.μ. – ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ ΘΕΡΜΟΥ
Όρθρος – Πανηγυρική Δισαρχιερατική Θεία Λειτουργία επί τη εορτή των τοπικών μας
Αγίων Ιακώβου και των μαθητών αυτού Ιακώβου και Διονυσίου.
(Με αφορμή την συμπλήρωση 500 ετών από του μαρτυρίου των Αγίων)

Τρίτη 8 Οκτωβρίου 2019

Πνευματικές και ποιμαντικές δραστηριότητες της Ενορίας μας


Στα πλαίσια των ποιμαντικών και πνευματικών δραστηριοτήτων του καθ ημάς ενοριακού Ιερού Ναού Αποστόλου Φιλίππου Γραμματικούς ανακοινώνονται:
  • Κάθε Κυριακή και μετά τη Θεία Λειτουργία θα τελείται το Κατηχητικό για αγόρια και κορίτσια Δημοτικού Γυμνασίου και Λυκείου
  • Κάθε Σάββατο και Κυριακή απόγευμα θα λειτουργεί η δανειστική βιβλιοθήκη που έχει  δημιουργηθεί στο Κέντρο νεότητος του Ιερού μας Ναού. Η βιβλιοθήκη αυτή, ήδη φιλοξενεί βιβλία εκκλησιαστικού- θεολογικού περιεχομένου, αγιορείτικα βιβλία, αντιαιρετικά, πατερικά, Εκκλησιαστικές εγκυκλοπαίδειες, εγκυκλοπαίδειες γενικού ενδιαφέροντος, επιστημονικά, ιστορικά και φιλολογικά βιβλία,   προς δανεισμό των παιδιών μας, με απώτερο και μόνο σκοπό την  ψυχική και πνευματική ωφέλεια αυτών.
  • Κατά μήνα θα γίνονται και ομιλίες σε νεαρά ζευγάρια με σκοπό την στήριξη του θεσμού της οικογένειας
  • Κάθε Σάββατο απόγευμα και ώρα 17:00 θα τελείται το μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως  από τον π Σπυρίδωνα Ιωάννου.
  • Ιερές Αγρυπνίες σε μεγάλες εορτές του Εκκλησιαστικού μας έτους
  • Εκμάθηση παραδοσιακών χορών για αγόρια Δημοτικού και Γυμνασίου θα πραγματοποιείται σε συνεργασία με το Δημοτικό σχολείο Γραμματικούς
  • Έχουν προγραμματιστεί εκδρομές σε διάφορους θρησκευτικούς χώρους της Ιεράς μας Μητροπόλεως (τις προηγούμενες χρονιές επισκεφθήκαμε τις Ιερές Μονές: Αγίου Κοσμά Αιτωλού, Αγίου Γεωργίου Αστακού, Μυρτιάς, Ρέθα ) αλλά και άλλων Ιερών Μονών- προσκυνημάτων  εκτός της Ιεράς μας Μητροπόλεως ( Τις προηγούμενες χρονίες επισκεφθήκαμε τα κάτωθι ιερά προσκυνήματα: Παναγία Σουμελα, Μετέωρα, Αγιος Ιωάννης Ρώσος, Αγία Θεοδώρα Βαστα Αρκαδίας, Αγ. Σπυρίδωνας Κέρκυρας, Μονή Γηρομερίου Θεσπρωτίας, Παναγία Φανερωμένη Λευκάδος, Παναγία Μολυβδοσκεπάστου Κονίτσης, Ιερά Μονή Δοβρά Βεροίας, Ιερός Ναός Αγίας Παρασκευής Μονοδενδρίου, Μονή Αγ Ιωάννου Θεολόγου Σουρωτής, Αγιο Όρος, Μονή  Παναγίας Μικροκάστρου Κοζάνης, Μονή Παναγίας Μαυριώτισσας Καστορίας, Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου Ριλλας Βουλγαρίας)

Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2019

Ποιμαντορική Εγκύκλιος για την έναρξη των Κατηχητικών Σχολείων


Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
ΑΙΤΩΛΙΑΣ  ΚΑΙ  ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ
ΚΟΣΜΑΣ

Προς  τους  γονείς  των  μαθητών  και  μαθητριών  των  Δημοτικών,  Γυμνασίων  και  Λυκείων  της  καθ  ἡμᾶς  Ι.  Μητροπόλεως.

Αγαπητοί γονείς χαίρετε εν Κυρίω.
Για μία ακόμη φορά με πατρική αγάπη, σεβασμό και ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την πρόοδο των παιδιών σας, σημειώνω λίγες ειλικρινείς σκέψεις και σας παρακαλώ να τις ακούσετε και να τις δεχθήτε. Δεν έχω κανένα προσωπικό λόγο και καμία ιδιοτελή σκοπιμότητα για να γράψω και να φανερώσω αυτές τις σκέψεις μου. Ο πόθος για την αληθινή επιτυχία και ολοκλήρωσι των νέων μας τους οποίους τόσα χρόνια διακονώ, με αναγκάζει να σας μιλήσω.
Άρχισαν τα μαθήματα του νέου σχολικού έτους. Πολύ χαιρόμαστε τα παιδιά μας που κατακλύζουν τους αύλειους χώρους των δημοτικών, των γυμνασίων και των λυκείων και κάθε μέρα αυξάνουν τις γραμματικές και επιστημονικές γνώσεις τους. Τιμούμε και συγχαίρουμε τους καλούς και ακούραστους εκπαιδευτικούς μας, οι οποίοι με θυσιαστική αγάπη προσφέρουν μέσα στην αίθουσα και όπου παραστεί ανάγκη, την επιστημονική γνώσι τους, στους μαθητές και τις μαθήτριες.
Χαιρώμαστε γιατί σήμερα τα παιδιά μας έχουν την δυνατότητα να διευρύνουν τις γνώσεις τους, να διδαχθούν ξένες γλώσσες, αλλά και να αθλούνται αφού «η γυμνασία είναι ωφέλιμη» κατά τον Απόστολο Παύλο. Όλα αυτά είναι χρήσιμα, αναγκαία και ωφελούν την διανόησι και τον σωματικό άνθρωπο.
Ας προσέξουμε, όμως, αγαπητοί γονείς. Το κάθε παιδί μας, αγόρι η κορίτσι, δεν είναι μόνο μυαλό και σώμα. Είναι ψυχοσωματική οντότητα. Και η ψυχή είναι ο κυρίως άνθρωπος. Είναι ο εσωτερικός άνθρωπος. Από τον εσωτερικό, πρωτίστως, άνθρωπο, εξαρτάται η καλλιέργεια και η ολοκλήρωσι του ανθρώπου. Και από το πως είναι ο εσωτερικός κόσμος του ανθρώπου, εξαρτάται και ο αγιασμός και η σωτηρία του.
Το κάθε παιδί, ο νέος, η νέα στην παιδική, στην εφηβική, στη νεανική ηλικία τους, που είναι ευόλισθοι και ευεξαπάτητοι, δέχονται προκλήσεις πειρασμούς, επιθέσεις εκμαυλιστών της νεότητος. Δέχονται καταστρεπτικά θέλγητρα, πλάνες φωνές∙ περικυκλώνονται από σειρήνες που διαφημίζουν ψευτοηδονές και ψευτοχαρές, οι οποίες κατακερματίζουν τα νειάτα.
Έχουν, αγαπητοί, τα παιδιά μας σε αυτή την ηλικία το φως να τα φωτίζει, για να διακρίνουν τους εχθρούς και τις παγίδες; Έχουν αλάθητες και ειλικρινείς φωνές για να τα καθοδηγούν φωτισμένα, ώστε να λένε όχι στις καταστρεπτικές επιθέσεις; Χωρίς βοήθεια τα νέα βλαστάρια έχουν την δύναμι να αντιστέκωνται στις καταιγίδες και τις φουρτούνες του αγριεμένου, του θολωμένου κόσμου, του κόσμου ο οποίος και τη διαστροφή ακόμα διαφημίζει στα νειάτα, για να επιτύχει τα σκοτεινά συμφέροντά του;
Δεν πονάμε σήμερα για τα νειάτα; Είμαστε ευχαριστημένοι από την επαναστατική νοοτροπία της νεότητος, από τους φθοροποιούς «ηρωισμούς» της, από την ηθική αποχαλίνωσι, η οποία εμόλυνε και μολύνει και τα παιδιά του δημοτικού σχολείου ακόμη;
Αγαπητοί γονείς,
Ένα είναι το φως που φωτίζει, οδηγεί αλάθητα και ενισχύει το νέο και τη νέα. Αυτός και μόνο Αυτός, που ανά τους αιώνες είπε: «εγώ ειμί το φως του κόσμου». Όταν φωτίζει ο Χριστός, τον νέο και τη νέα, τον έσω άνθρωπο, καλλιεργούν αρετές, δέχονται χάρι Θεού, γίνωνται ανεπηρέαστες σταθερές προσωπικότητες, λάμπουν και φωτίζουν και τους άλλους.
Μη, λοιπόν, δίνουμε τα πάντα στα παιδιά μας και τους στερούμε τον Χριστό, το φως το αιώνιο, τον οδηγό των νέων. Η κοινωνία μας σήμερα δεν έχει τόσο ανάγκη από επιστήμονες. Έχει ανάγκη από ανθρώπους με αρετές, με θυσιαστική αγάπη, με φωτισμένη ζωή. Έχει ανάγκη από αληθινά πρότυπα. Και τα πρότυπα τα αναδεικνύει μόνο ο Χριστός.
Η Εκκλησία μας και η Ιερά Μητρόπολί μας, από σήμερα, λειτουργεί και πάλι τα ευλογημένα κατηχητικά σχολεία, τα σχολεία που συκοφαντούνται μεν τόσο, αλλά που ανέδειξαν όμως τις μεγαλύτερες μορφές στην Πατρίδα μας.
Κι εφέτος με την ανύστακτη φροντίδα των καλών μας ιερέων, των κατηχητών και των κατηχητριών, η Ιερά Μητρόπολί μας, θα προσφέρει το Χριστό, το φως στα παιδιά μας.
Θερμά παρακαλώ κληρικούς, εκπαιδευτικούς και κυρίως εσάς αγαπητοί γονείς, όλοι μας να αναλάβουμε ακοίμητο αγώνα. Κανένα παιδί να μη λήψει εφέτος από τα κατηχητικά μας σχολεία.
Να μάθουμε το πρόγραμμα των κατηχητικών της Ενορίας μας και να φέρουμε τα παιδιά μας στην Αλήθεια.
Όλοι, αγαπητοί, «μια ψυχή συναθλούντες» να φέρουμε κι εφέτος το φως στα παιδιά μας. Να φέρουμε το Χριστό, να τα σώσουμε από το στόμα της φθοράς και της οδύνης. Όχι άλλη αδιαφορία. Έτσι θα ανορθώσουμε τη νεότητά μας. Έτσι θα λυτρώσουμε την πατρίδα μας. Σύνθημα όλων μας εφέτος: Κανένα παιδί μας, κανείς νέος, καμμιά νέα να μην απουσιάζη από το κατηχητικό σχολείο μας.
Με πατρική αγάπη

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ