Η Παναγία στο έπος του 1940

Μνημονεύουμε και πάλι σήμερα, αγαπητοί αδελφοί, μέσα στη λατρεία της Εκκλησίας μας, το Παναγιο όνομα της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας και στους Ιερους Υμνους που ακούσαμε, και στα κατανυκρικά τροπάρια αλλα και στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα που διαβάσαμε προ ολίγου

Μνημονεύουμε όσα θαυμάσια εργάστηκε η Θεοτόκος για το ημέτερον Γένος σε καιρούς δυσχειμέρους και χρόνια δίσεκτα.Θυμόμαστε την θαυμαστή προστασία της Παναγίας στην Βασιλίδα των πόλεων, στην Κωνσταντινούπολη, αλλά συγχρόνως και στον τόπο μας κατά το έπος του 1940.

Γι’ αυτό και επαναλαμβάνουμε μαζί με τον ιερό υμνογράφο: «Σκέπη πέφηνας, και σωτηρία, και αντίληψις, και προστασία, των Ορθοδόξων Ελλήνων Πανύμνητε• όθεν την Σκέπην την σην μεγαλύνομεν, και την θερμήν προστασίαν κηρύττομεν, Κόρη Παναγνέ, η σκέπουσα τας ψυχάς ημών, εκ πάσης επιθέσεως του δράκοντος»

Κι ενώ οι καιροί περνούν και οι εποχές διαδέχονται η μία την άλλη, η Υπέρμαχος Στρατηγός του Γένους μας, η Υπεραγία Θεοτόκος, και τότε και τώρα και πάντοτε, θα είναι κοντά στον λαό μας και θα τον σκεπάζει.

Γι’ αυτό κι εμείς την αισθανόμαστε κοντά μας, ιδιαίτερα όταν πληθαίνουν τα αδιέξοδα για την Πατρίδα μας.

Έτσι έγινε και στην ηρωική εποποιία του 1940, που ο λαός μας με απαράμιλλη γενναιότητα και ομοψυχία, αλλά κυρίως με την βοήθεια του Θεού στον δίκαιο αγώνα, πολεμώντας στα χιονισμένα βουνά του μετώπου έβλεπε,  την Παναγία να τον σκεπάζει. Έβλεπε τις νύχτες μια γυναικεία μορφή να προβαδίζει ψηλόλιγνη, αλαφροπερπάτητη, με την καλύπτρα της αναριγμένη από το κεφάλι στους ώμους. Την αναγνώριζε, την ήξερε από παλιά. Ήταν η Παναγία, «η μάνα η μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα, η λαβωμένη της Τήνου, η υπέρμαχος Στρατηγός».

Γι’ αυτό κι έχει λεχθεί χαρακτηριστικά ότι, το 1940 – 1941, θριάμβευσε η πίστη του λαού μας στον Άγιο Τριαδικό Θεό, η ενότητα, η τολμηρή αυταπάρνηση και η εκτυφλωτική ανιδιοτέλεια. Όλα αυτά έγιναν αιτία θαυμασμού από τους διάφορους λαούς που ακουμπούσαν τότε στην μικρή μας πατρίδα, προκειμένου κι εκείνοι να ανασάνουν και να ελπίζουν.

Οφείλουμε λοιπόν στην Παναγία !!!! Οφείλουμε γιατί και σήμερα, γονατιστή και με δάκρυα όπως τότε, παρακαλεί θερμά τον Υιό της να μην αποστρέψει το πρόσωπό Του από την Πατρίδα μας και να την σκεπάσει στοργικά με το μαφόριό της.

Οφείλουμε σ’ εκείνους που έπεσαν στα πεδία των μαχών, προκειμένου εμείς να είμαστε ελεύθεροι σήμερα. Οφείλουμε στα πρόσωπα αυτά που μας χάρισαν το μεγάλο γεγονός της ελευθερίας.

Οφείλουμε να τους θυμόμαστε και να τους μνημονεύουμε, ιδιαίτερα σήμερα που κάποια άλλα κέντρα προσπαθούν να μας κάνουν να χάσουμε την πίστη μας στον Θεό, την αγάπη μας στην Πατρίδα και την προσήλωσή μας στα υψηλά ιδανικά και στην ταυτότητα του Γένους μας.

Πάντοτε στο Γένος μας θριάμβευε η πίστη στον Θεό των πατέρων μας και η αγάπη, ο σεβασμός και η τιμή στο πρόσωπο της Παναγίας. Αυτή η πίστη προς τον Θεό και η αγάπη προς την Πατρίδα, η ενότητα, η γενναιότητα, ο ηρωισμός και η ομοψυχία θα πρέπει να μας διακρίνουν και σήμερα όλους, ακόμα κι όταν κάποιοι προσπαθούν να ξαναγράψουν την ιστορία με έναν διαφορετικό τρόπο και να διαστρεβλώσουν τα γεγονότα.

Είναι ότι πιο πολύτιμο έχουμε να αφήσουμε ως κληρονομιά στις επερχόμενες γενεές.

Γιατί απλούστατα, αυτό αποτελεί έναν ασφαλή δρόμο επικοινωνίας με τον Θεό, αλλά συγχρόνως και συστατικό της αθάνατης φυλής μας.

Ας ακουμπήσουμε, λοιπόν, και σήμερα στην Κεχαριτωμένη Θεοτόκο, ας αντλήσουμε χάρη και δύναμη στον προσωπικό μας αγώνα και, μαζί με τον ιερό υμνογράφο, ας την παρακαλέσουμε θερμά και ικετευτικά, όπως τα παιδιά παρακαλούν την μητέρα τους:

«Αλλ' ω κεχαριτωμένη Παρθένε, τους χαριστηρίους ημών ύμνους δέξαι, και ίσθι ημίν σύμμαχος και προστάτις, μέχρι τερμάτων αιώνος δεόμεθα».