Σάββατο 29 Ιουλίου 2017

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής και η απόδοσή του στη δημοτική

«14 Καὶ ἐξελθὼν ὁ ᾿Ιησοῦς εἶδε πολὺν ὄχλον, καὶ ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτοῖς καὶ ἐθεράπευσε τοὺς ἀρρώστους αὐτῶν. 15 ὀψίας δὲ γενομένης προσῆλθον αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· ἔρημός ἐστιν ὁ τόπος καὶ ἡ ὥρα ἤδη παρῆλθεν· ἀπόλυσον τοὺς ὄχλους, ἵνα ἀπελθόντες εἰς τὰς κώμας ἀγοράσωσιν ἑαυτοῖς βρώματα.
16 ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· οὐ χρείαν ἔχουσιν ἀπελθεῖν· δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν. 17 οἱ δὲ λέγουσιν αὐτῷ· οὐκ ἔχομεν ὧδε εἰ μὴ πέντε ἄρτους καὶ δύο ἰχθύας. 18 ὁ δὲ εἶπε· φέρετέ μοι αὐτοὺς ὧδε. 19 καὶ κελεύσας τοὺς ὄχλους ἀνακλιθῆναι ἐπὶ τοὺς χόρτους, λαβὼν τοὺς πέντε ἄρτους καὶ τοὺς δύο ἰχθύας, ἀναβλέψας εἰς τὸν οὐρανὸν εὐλόγησε, καὶ κλάσας ἔδωκε τοῖς μαθηταῖς τοὺς ἄρτους, οἱ δὲ μαθηταὶ τοῖς ὄχλοις.
20 καὶ ἔφαγον πάντες καὶ ἐχορτάσθησαν, καὶ ἦραν τὸ περισσεῦον τῶν κλασμάτων δώδεκα κοφίνους πλήρεις. 21 οἱ δὲ ἐσθίοντες ἦσαν ἄνδρες ὡσεὶ πεντακισχίλιοι χωρὶς γυναικῶν καὶ παιδίων.
22Καὶ εὐθέως ἠνάγκασεν ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον καὶ προάγειν αὐτὸν εἰς τὸ πέραν, ἕως οὗ ἀπολύσῃ τοὺς ὄχλους.»

ΑΠΟΔΟΣΗ
Εκείνο τον καιρό ο Ιησούς είδε πλήθος λάου, τους λυπήθηκε και θεράπευσε τους αρρώστους των. Και όταν βράδιασε τον πλησίασαν οι μαθητές του και του λέγουν ό τόπος είναι έρημος και πέρασε πια η ώρα· απόλυσε το λαό για να πάνε στα χωριά, ώστε να αγοράσουν για λόγου τους τρό­φιμα.
Και ο Ιησούς τους είπε· δεν έχουν ανάγκη να πάνε στα χωριά, να τους δώσετε εσείς να φάγουν. Και εκείνοι του λέγουν δεν έχου­με εδώ παρά μόνο πέντε ψωμιά και δυο ψάρια. Και ο Ιησούς είπε· φέρτε μου τα εδώ.
Και αφού έδω­σε εντολή να καθίσουν τα πλήθη πάνω στα χόρτα, πήρε τα πέντε ψωμιά και τα δυο ψάρια, και αφού σήκωσε τα μάτια του στον ουρα­νό, ευλόγησε και αφού κομμάτια­σε τα ψωμιά τα έδωσε στους μα­θητές και οι μαθητές με τη σειρά τους στο λαό.
Και έφαγαν όλοι και χόρτασαν και από τα κομμάτια πού περίσσευαν γέμισαν δώδεκα κοφίνια. Και εκείνοι πού έφαγαν ήσαν γύρω στους πέντε χιλιάδες άνδρες, χωρίς τις γυναίκες και τα παιδιά.
Και  αμέσως  ο  Ιησούς ανάγκασε τους μαθητές να μπουν στο πλοίο και να πηγαίνουν μπρο­στά   από   αυτόν   στην   απέναντι όχθη, μέχρις ότου φροντίσει αυ­τός  για  την   απομάκρυνση   του λάου.

Δευτέρα 24 Ιουλίου 2017

Ενοριακοί Ιεροί Ναοι και εξωκλήσια της Αρχιερατικής Περιφερείας Μακρυνείας που εορτάζουν τις προσεχείς ημέρες


Επί τη ιερά μνήμη της Αγίας Οσιοπαρθενομάρτυρος Παρασκευής της Αθληφόρου στην Αρχιερατική
Περιφέρεια Μακρυνείας εορτάζουν οι κάτωθι Ιεροί Ναοί:

  • Αγία Παρασκευή Τριχωνίου και τα εξωκλήσια στο Ζευγαράκι Μακρυνείας, στη Γαβαλού, στον Άγιο Ανδρέα  Μακρυνείας, στη Μεσάριστα, στο Άνω Κεράσοβο, στην Άνω Μακρυνού
Επί τη μνήμη του Αγίου Παντελεήμονος του ιαματικού δεν υπάρχει Κεντρικός Ενοριακός Ναός ή εξωκλήσι που να πανηγυρίζει

Πέμπτη 20 Ιουλίου 2017

Το Ανω Ζευγαράκι Μακρυνείας εόρτασε τον Προφήτη Ηλία


Το Άνω Ζευγαράκι Μακρυνείας εόρτασε τον Προφήτη Ηλία στο μαγευτικό εξωκλήσι περίπου 3 χλμ από το χωρίο επάνω στο όρος Αράκυνθος. Από νωρίς το πρωί αρκετοί ευλαβείς χριστιανοί ανέβηκαν στο εξωκλήσι προκειμένου να παρακολουθήσουν την Πανηγυρική Θεία Λειτουργία στο ανακαινισμένο εξωκλήσι. 
Την Θεία Λειτουργία τέλεσε ο Αρχιερατικός Επίτροπος Μακρυνείας π Σπυρίδων Ιωάννου ο οποίος στο κύρηγμα του αναφέρθηκε στον Προφήτη Ηλία με αναφορές τόσο  στην Παλαιά Διαθήκη όσο και στην παρουσία του κατά το θαυμαστό γεγονός της Μεταμορφώσεως του Χριστού





To Κάτω Κεράσοβο Μακρυνείας εόρτασε τον Προφήτη Ηλία


Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος το Κάτω Κεράσοβο,  Αγρινίου, γιόρτασε το διήμερο 19 και 20 Ιουλίου τον Αϊ  Λιά του. Την παραμονή της εορτής το απόγευμα η καμπάνα ήχησε πανηγυρικά. Στη συνέχεια τελέσθηκε Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός μετά αρτοκλασίας ιερουργούντος του εορτάζοντος πατρός Ηλία Μανδρούκα. 
Ο  Ναός γέμισε από πιστούς που ήρθαν από το Κάτω Κεράσοβοαλλά και από τα γύρο χωριά. Μετά το πέρας του Εσπερινού προσφέρθηκαν κεράσματα στους προσκυνητές από τον Πολιτιστικό Σύλλογο του Χωριού.  Ανήμερα της εορτής τελέσθηκε ο Όρθρος  και κατόπιν η Πανηγυρική Θεία Λειτουργία προς τιμή του Προφήτη Ηλία.
Ο Προφήτης Ηλίας καταγόταν από τη Θέσβη της περιοχής Γαλααδ και έζησε τον 9ο αιώνα π.Χ. Άσκησε το προφητικό του χάρισμα για είκοσι πέντε χρόνια και προείπε την έλευση του Χρηστού μας 816 χρόνια πριν από τη γέννησή του, είχε θαυματουργή  δύναμη.
Το εξωκκλήσι του Προφήτη Ηλία βρίσκεται μέσα στο δασωμένο Αράκυνθο και απέχει από το Χωριό πέντε χιλιόμετρα, κοντά στον οικισμό Λαναραίικα. 
Το εξωκκλήσι αυτό χτίστηκε, σύμφωνα με την επιγραφή που βρίσκεται σε μαρμάρινη πλάκα στην είσοδο του καθολικού, από τον Νικόλαο Καρβούνη, το 1914. Με τη βοήθεια των  κατοίκων του οικισμού, της εκκλησιαστικής επιτροπής του Ιερού Ναού Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου του χωριού και άλλων πιστών, διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση μέχρι τις ημέρες μας.
Στο εξωκκλήσι του Προφήτη Ηλία τελούνται περιστασιακά εκκλησιαστικά μυστήρια. Κάθε χρόνο, την ημέρα της εορτής του Προφήτη Ηλία, 20 Ιουλίου, τελείται πανηγυρική Θεία Λειτουργία μετά Θείου Κηρύγματος και αρτοκλασίας.  Την ημέρα αυτή, πλήθος πιστών προσέρχονται από όλα τα γύρω χωριά για να παρακολουθήσουν την Θεία Λειτουργία,  τις λατρευτικές εκδηλώσεις και  να ανάψουν το κεράκι τους.

Δευτέρα 17 Ιουλίου 2017

Eξωκλήσια στην Αρχιερατική Περιφέρεια Μακρυνείας που εορτάζουν τις προσεχείς ημέρες


Στην Αρχιερατική Περιφέρεια Μακρυνείας, εορτάζουν και πανηγυρίζουν τα ιερά Εξωκλήσια που είναι αφιερωμένα στον Άγιο ένδοξο Προφήτη Ηλία το Θεσβίτη στις κάτωθι κωμοπόλεις-χωριά: 
Στη Ματαράγκα, στο Άνω Κεράσοβο, στο Άνω Ζευγαράκι,  στο Κάτω Κεράσοβο, στο Λιθοβούνι,  στην Άνω Μακρυνού
Αφ΄ εσπέρας Τετάρτης 19 Ιουλίου θα τελεσθούν πανηγυρικοί Εσπερινοί και ανήμερα της εορτής Θεία Λειτουργία.

Τρίτη 11 Ιουλίου 2017

12 Ιουλίου 1994. Ο Γέροντας Παίσιος, ο ασκητής της Παναγούδας, περνάει στην αιωνιότητα


Ο Γέρων Παΐσιος γεννήθηκε στα Φάρασα της Καππαδοκίας, στη Μικρά Ασία, στις 25 Ιουλίου του 1924. Ο πατέρας του ονομαζόταν Πρόδρομος και ήταν πρόεδρος των Φαράσων, ενώ η μητέρα του λεγόταν Ευλαμπία. Ο Γέροντας είχε ακόμα 8 αδέλφια. Στις 7 Αυγούστου του 1924, μια εβδομάδα πριν οι Φαρασιώτες φύγουν για την Ελλάδα, ο Γέροντας βαφτίστηκε από τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, ο οποίος επέμεινε και του έδωσε το δικό του όνομα «για να αφήσει καλόγερο στο πόδι του», όπως χαρακτηριστικά είχε πει.
Πέντε εβδομάδες μετά τη βάπτιση του μικρού τότε Αρσένιου, στις 14 Σεπτεμβρίου του 1924 η οικογένεια Εζνεπίδη, μαζί με τα καραβάνια των προσφύγων, έφτασε στον Άγιο Γεώργιο στον Πειραιά και στη συνέχεια πήγε στην Κέρκυρα, όπου και τακτοποιήθηκε προσωρινά στο Κάστρο. Στην Κέρκυρα η οικογένειά του έμεινε ενάμιση χρόνο. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Ηγουμενίτσα και κατέληξε στην Κόνιτσα. Εκεί ο Αρσένιος τελείωσε το δημοτικό σχολείο και πήρε το απολυτήριο του «με βαθμό οκτώ και διαγωγή εξαίρετο». Από μικρός συνεχώς είχε μαζί του ένα χαρτί, στο οποίο σημείωνε τα θαύματα του Αγίου Αρσενίου. Έδειχνε ιδιαίτερη κλίση προς τον μοναχισμό και διακαώς επιθυμούσε να μονάσει. Οι γονείς του χαριτολογώντας, του έλεγαν «βγάλε πρώτα γένια και μετά θα σε αφήσουμε».
Στο διάστημα που μεσολάβησε μέχρι να υπηρετήσει στο στρατό ο Αρσένιος δούλεψε σαν ξυλουργός. Όταν του παραγγελνόταν να κατασκευάσει κάποιο φέρετρο, ο ίδιος συμμεριζόμενος την θλίψη της οικογένειας, αλλά και τη φτώχεια της εποχής, δεν ζητούσε χρήματα.Το 1945 ο Αρσένιος κατατάχτηκε στο στρατό και υπηρέτησε σαν ασυρματιστής κατά τον ελληνικό εμφύλιο. Όσο καιρό δεν ήταν ασυρματιστής, ζητούσε να πολεμεί στην πρώτη γραμμή, προκειμένου κάποιοι οικογενειάρχες, να μην βλαφτούν. Το μεγαλύτερο όμως διάστημα της θητείας του το υπηρέτησε με την ειδικότητα του ασυρματιστή. Απολύθηκε από το στρατό το 1949.
Ο πατέρας Παΐσιος πρώτη φορά εισήλθε στο Άγιο Όρος για να μονάσει το 1949, αμέσως μετά την απόλυσή του από το στρατό. Όμως επέστρεψε στα κοσμικά για ένα χρόνο ακόμα, προκειμένου να αποκαταστήσει τις αδελφές του. έτσι το 1950 πήγε στο Άγιο Όρος. Η πρώτη μονή στην οποία κατευθύνθηκε και παρέμεινε για ένα βράδυ ήταν Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στις Καρυές. Εν συνεχεία κατέλυσε στη σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος, στο κελί των Εισοδίων της Θεοτόκου. Εκεί θα γνωρίσει τον πατέρα Κύριλλο που ήταν ηγούμενος στη μονή και θα τον ακολουθήσει πιστά.
Λίγο αργότερα αποχώρησε από τη μονή και κατευθύνθηκε στη Μονή Εσφιγμένου. Εκεί τελέσθηκε η τελετή της «ρασοευχής» και πήρε το πρώτο όνομά του που ήταν Αβέρκιος. Και εκεί αμέσως ξεχώρισε για την εργατικότητά του, τη μεγάλη αγάπη και κατανόηση που έδειχνε για τους «αδελφούς» του, την πιστή υπακοή στο γέροντά του, την ταπεινοφροσύνη του, αφού θεωρούσε εαυτόν κατώτερο όλων των μοναχών στην πράξη. Προσευχόταν έντονα και διάβαζε διαρκώς, ιδιαίτερα τον Αββά Ισαάκ.
Το 1954 έφυγε από τη μονή Εσφιγμένου και κατευθύνθηκε προς την Μονή Φιλοθέου, που ήταν Ιδιόρυθμο μοναστήρι όπου μόναζε και ένας θείος του. Η συνάντησή του όμως με τον Γέροντα Συμεών θα είναι καταλυτική για την πορεία και διαμόρφωση του μοναχικού χαρακτήρα του Παϊσίου. Μετά από δύο χρόνια, το 1956, χειροθετήθηκε «Σταυροφόρος» και πήρε το «Μικρό Σχήμα». Τότε ήταν τελικά που ονομάστηκε και «Παΐσιος», χάρη στο Μητροπολίτη Καισαρείας Παΐσιο τον β΄, ο οποίος ήταν και συμπατριώτης του. Ο Γέρων Αυγουστίνος αυτήν την περίοδο απέκτησε στενή σχέση με τον Παΐσιο.
Tο 1958, ύστερα από «εσωτερική πληροφόρηση», πήγε στο Στόμιο Κονίτσης. Εκεί πραγματοποίησε έργο το οποίο αφορούσε στους ετερόδοξους αλλά περιελάμβανε και τη βοήθεια των βασανισμένων και φτωχών Ελλήνων, είτε με φιλανθρωπίες, είτε παρηγορώντας τους και στηρίζοντάς τους ψυχολογικά, με αιχμή το λόγο του Ευαγγελίου. Επί 4 έτη έμεινε στην Ιερά Μονή Γενεθλίων της Θεοτόκου στο Στόμιο, όπου αγαπήθηκε πολύ από τον λαό της περιοχής για την προσφορά και τον μετριοπαθή χαρακτήρα του.Από εκεί πήγε στο Όρος Σινά στο κελί των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης. Ο Γέροντας εργαζόταν ως ξυλουργός και ό,τι κέρδιζε το έδινε σε φιλανθρωπίες στους Βεδουίνους, ιδίως τρόφιμα και φάρμακα.

Το 1964 επέστρεψε στο Άγιο Όρος, από όπου δεν ξαναέφυγε ποτέ. Η σκήτη η οποία τον φιλοξένησε ήταν η Ιβήρων. Στο διάστημα που παρέμεινε εκεί, και συγκεκριμένα το 1966, ασθένησε σοβαρά και εισήχθη στο Νοσοκομείο Παπανικολάου. Υποβλήθηκε σε εγχείρηση, με αποτέλεσμα μερική αφαίρεση των πνευμόνων. Στο διάστημα μέχρι να αναρρώσει και να επιστρέψει στο Άγιο Όρος φιλοξενήθηκε στην Μονή Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, στη Σουρωτή. Επέστρεψε στο Άγιο Όρος μετά την ανάρρωσή του και το 1967 μετακινήθηκε στα Κατουνάκια, και συγκεκριμένα στο Λαυρεώτικο κελί του Υπάτου.Από τότε άρχισε να δέχεται πολλές επισκέψεις. Ήδη το όνομά του έχει αρχίσει να γίνεται αρκετά γνωστό μακριά από το Όρος και κάθε λογής βασανισμένοι άνθρωποι οδηγούνταν σε αυτόν, μαθαίνοντας για ένα χαρισματικό μοναχό που ονομάζεται Παΐσιος. Το επόμενο έτος μεταφέρεται στη Μονή Σταυρονικήτα. Βοηθάει σημαντικά σε χειρονακτικές εργασίες, συνεισφέροντας στην ανακαίνιση του μοναστηριού. Συχνά μάλιστα βοηθάει ως ψάλτης στη Σκήτη Τιμίου Προδρόμου το Γέροντα Τύχωνα. Οι δύο γέροντες ανέπτυξαν δυνατή φιλία η οποία τερματίσθηκε με την κοίμηση του Γέρωντα Τύχωνα το 1968. Ο Παΐσιος έμεινε στο κελί του Γέροντα Τύχωνα για ένδεκα έτη μετά την κοίμησή του, πράγμα που ήταν επιθυμία του φίλου του λίγο πριν πεθάνει.
Το 1979 αποχώρησε από την σκήτη του Τιμίου Προδρόμου και κατευθύνθηκε προς την Μονή Κουτλουμουσίου. Εκεί εισχώρησε στή μοναχική αδελφότητα ως εξαρτηματικός μοναχός. Η Παναγούδα ήταν μια σκήτη εγκαταλελειμμένη και ο Παΐσιος εργάστηκε σκληρά για να δημιουργήσει ένα κελί με «ομόλογο», όπου και έμεινε μέχρι και το τέλος τη ζωής του. Από την εποχή που εγκαταστάθηκε στην Παναγούδα πλήθος λαού τον επισκεπτόταν. Ήταν μάλιστα τόσο το πλήθος ώστε να υπάρχουν και ειδικές σημάνσεις που επεσήμαναν τον δρόμο προς το κελί του, ώστε να μην ενοχλούν οι επισκέπτες τους υπολοίπους μοναχούς. Επίσης δεχόταν πάρα πολλές επιστολές. Όπως έλεγε ο γέροντας στενοχωρείτο πολύ, γιατί από τις επιστολές μάθαινε μόνο για διαζύγια και ασθένειες ψυχικές ή σωματικές. Παρά το βεβαρημένο πρόγραμμά του, συνέχιζε την έντονη ασκητική ζωή, σε σημείο να ξεκουράζεται ελάχιστα, 2 με 3 ώρες την ημέρα. Εξακολούθησε όμως να δέχεται και να προσπαθεί να βοηθήσει τους επισκέπτες. Συνήθιζε επίσης να φτιάχνει «σταμπωτά» εικονάκια τα οποία χάριζε στους επισκέπτες σαν ευλογία.
Το 1966 ο γέροντας νοσηλεύθηκε στο Νοσοκομείο Παπανικολάου λόγω βρογχεκτασιών. Μετά την επέμβαση για την αφαίρεσή τους και λόγω της χρήσης ισχυρών αντιβιοτικών ο γέροντας έπαθε ψευδομεμβρανώδη κολίτιδα, η οποία του άφησε μόνιμα δυσπεπτικά προβλήματα. Κάποια στιγμή, ενώ εργαζόταν στην πρέσσα που είχε στο κελί του, έπαθε βουβωνοκήλη. Αρνήθηκε να νοσηλευτεί και υπέμεινε καρτερικά την ασθένεια, η οποία του έδινε φοβερούς πόνους για τέσσερα ή πέντε χρόνια. Κάποια μέρα σε μια επίσκεψή του στη Σουρωτή, κάποιοι γνωστοί του γιατροί κυριολεκτικά τον απήγαγαν και τον οδήγησαν στο Θεαγένειο νοσοκομείο, όπου και χειρουργήθηκε. Παρά την αντίθεση των γιατρών, ο γέροντας συνέχισε τη σκληρή ασκητική ζωή και τις χειρωνακτικές εργασίες κάτι που επιδείνωσε και άλλο την κατάσταση της υγείας του.
Μετά το 1993 άρχισε να παρουσιάζει αιμορραγίες για τις οποίες αρνούνταν να νοσηλευτεί λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «όλα θα βολευτούν με το χώμα». Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους ο Παΐσιος βγαίνει για τελευταία φορά από το Όρος και πηγαίνει στη Σουρωτή, στο Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου για τη γιορτή του Αγίου Αρσενίου (10 Νοεμβρίου). Εκεί μένει για λίγες μέρες και ενώ ετοιμάζεται να φύγει ασθενεί και μεταφέρεται στο Θεαγένειο, όπου του γίνεται διάγνωση για όγκο στο παχύ έντερο. Στις 4 Φεβρουαρίου του 1994 ο γέροντας χειρουργείται.
Παρότι η ασθένεια δεν σταμάτησε (παρουσίασε μεταστάσεις στους πνεύμονες και στο ήπαρ), ο γέροντας ανακοίνωσε την επιθυμία του να επιστρέψει στο Άγιο Όρος στις 13 Ιουνίου. Ο υψηλός πυρετός όμως και η δύσπνοια τον ανάγκασαν να παραμείνει.
Στο τέλος του Ιουνίου οι γιατροί του ανακοινώνουν ότι τα περιθώρια ζωής του ήταν δύο με τρεις εβδομάδες το πολύ. Τη Δευτέρα 11 Ιουλίου (γιορτή της Αγίας Ευφημίας) ο γέροντας κοινώνησε για τελευταία φορά γονατιστός μπροστά στο κρεβάτι του. Τις τελευταίες μέρες της ζωής του αποφάσισε να μην παίρνει φάρμακα ή παυσίπονα, παρά τους φρικτούς πόνους της ασθένειάς του.
Τελικά την Τρίτη 12 Ιουλίου 1994 και ώρα 11:30 το βράδυ την ησυχία τάραξε μια δυνατή βροντή! Κατόπιν με συνεχείς αστραπές φωτιζόταν όλο το Άγιον Όρος.Το απόγευμα εγινε γνωστό ότι ο γέροντας είχε περάσει πιά στην αιωνιότητα.
Ενταφιάστηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Έκτοτε, κάθε χρόνο στις 11 προς 12 Ιουλίου, στην επέτειο κοιμήσεως του Γέροντος, τελείται αγρυπνία στο Ιερό Ησυχαστήριο, με συμμετοχή χιλιάδων πιστών.

Η υπακοή, η άσκηση και η ταπείνωση του Γέροντα Παισίου



Πολλοί είναι οι άνθρωποι που γνώρισαν το Γέροντα Παΐσιο. Καθένας από αυτούς μπορεί να πει μια ιστορία για το Γέροντα ή να θυμηθεί την απλότητά του. Οι πιο κοντινοί στο Γέροντα Παΐσιο άνθρωποι που ζούνε σήμερα είναι:Ο πατήρ Παΐσιος ο μαθηματικός που ζει σε ένα κελλάκι κοντά στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου του Αγίου Όρους. Αυτός έλαβε το όνομα του Γέροντα και είναι ο πνευματικός της Μονής του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Σουρωτή.Ο ιερομόναχος Αρσένιος και ο μοναχός Ησαΐας που μένουν στο κελλάκι της Παναγούδας όπως ο γέροντας Παΐσιος επιθυμούσε. Οι δύο μοναχοί κρατούν το κελλάκι όπως το είχε ο γέροντας και δέχονται με μεγάλη χαρά όσους επισκέπτονται το σπιτάκι που έζησε ο γέροντας Παΐσιος.
Οι μοναχές της Σουρωτής στη γυναικεία Ιερά Μονή αγίου Ιωάννου του Θεολόγου κατέχουν δύο πολύτιμους θησαυρούς: Τα λείψανα του αγίου Αρσενίου και τον τάφο του γέροντος Παισίου. Στο μοναστήρι της Σουρωτής καθημερινά συρρέουν πολλοί προσκυνητές από ολόκληρο τον κόσμο για να προσκυνήσουν στον τάφο του γέροντος Παισίου.
Υπάρχουν βεβαίως και πάρα πολλοί άλλοι άνθρωποι που γνώρισαν το Γέροντα Παΐσιο, άκουσαν τη διδασκαλία του, διαπίστωσαν την αγιότητά του, δέχτηκαν τα δώρα της προσευχής του. Όλοι αυτοί ομολογούν πως ο γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης είναι ένας από τους πιο σημαντικούς αγίους ασκητές του 20ου αιώνα.Ο Γέρων Παΐσιος ήταν ένας πολύ απλός άνθρωπος, ο οποίος πίστευε στο λόγο του Ευαγγελίου, κάνοντας τρόπο ζωής τον μοναστικό βίο και τις διδαχές της ορθόδοξης ασκητικής παράδοσης. Οι εγκύκλιες γνώσεις του περιορίζονταν στο επίπεδο του δημοτικού. Παρ' όλα αυτά ξεχώριζε για την «χαριτωμένη» απλότητά του και την έντονη αγωνία που τον διακατείχε για την βοήθεια των συνανθρώπων του, που αναζητούσαν ένα πνευματικό καθοδηγητή. Ο ίδιος αποτελούσε παράδειγμα ανθρώπου αφιερωμένου στον Θεό, αφαιρώντας τις προσωπικές επιδίωξεις και τα προσωπικά θελήματα. Η υπακοή, η άσκηση, η ταπείνωση, η ευσέβεια, το φιλότιμο και πάνω από όλα η αγάπη και η μακροθυμία, αποτελούσαν τρόπο ζωής για τον ίδιο, αλλά και διδαχές για όσους αποζητούσαν ένα λόγο παρηγοριάς ή κάποια επίλυση προσωπικού προβλήματος.

Γέροντος Παϊσίου: Πώς να ζούμε πνευματικά τις γιορτές


«Ο Χριστός με τη μεγάλη Του αγάπη και με την μεγάλη Του αγαλλίαση που σκορπάει στις ψυχές των πιστών με όλες τις άγιες γιορτές Του, μας ανασταίνει αληθινά αφού μας ανεβάζει ψηλά πνευματικά. Αρκεί να συμμετέχουμε και να έχουμε όρεξη πνευματική να τις πανηγυρίζουμε πνευματικά· τότε τις γλεντάμε πνευματικά και μεθάμε πνευματικά από το παραδεισένιο κρασί που μας φέρνουν οι Άγιοι και μας κερνούν.Τις γιορτές για να τις ζήσουμε, πρέπει να έχουμε τον νου μας στις άγιες ημέρες και όχι στις δουλειές που έχουμε να κάνουμε για τις άγιες ημέρες. Να σκεφτόμαστε τα γεγονότα της κάθε αγίας ημέρας και να λέμε την ευχή δοξολογώντας τον Θεό. Έτσι θα γιορτάζουμε με πολύ ευλάβεια κάθε γιορτή».
«Να μελετάει και να ζει τα θεία γεγονότα συνέχεια. Όταν κανείς μελετάει τα γεγονότα της κάθε γιορτής, φυσιολογικά θα συγκινηθεί και με ιδιαίτερη ευλάβεια θα προσευχηθεί. Έπειτα στις Ακολουθίες ο νους να είναι στα γεγονότα που γιορτάζουμε και με ευλάβεια να παρακολουθούμε  τα τροπάρια που ψέλνονται. Όταν ο νους είναι στα θεία νοήματα, ζει τα γεγονότα ο άνθρωπος, και έτσι αλλοιώνεται. 
Όταν σκεφτόμαστε λ.χ έναν Άγιο που τον έχουμε σε ευλάβεια ή τον Άγιο που γιορτάζουμε, ο νους θα πάει και λίγο παραπάνω, θα πάει στον ουρανό». «Τους Αγίους μας, που έχυσαν είτε αίμα είτε ιδρώτες και δάκρυα για την αγάπη του Χριστού, πάντα πρέπει να τους γιορτάζουμε με ευλάβεια, για να βοηθιόμαστε. Και όταν ακούμε το Συναξάρι τους «Τη αυτή ημέρα μνήμη του Αγίου…», να στεκόμαστε εκείνη την στιγμή όρθιοι, όπως και οι στρατιώτες στέκονται προσοχή, όταν διαβάζονται τα ονόματα των ηρωϊκώς πεσόντων συναδέλφων τους». 

Γέροντας Παίσιος ο Αγιορείτης


Πολλοί είναι οι άνθρωποι που γνώρισαν το Γέροντα Παΐσιο. Καθένας από αυτούς μπορεί να πει μια ιστορία για το Γέροντα ή να θυμηθεί την απλότητά του. Οι πιο κοντινοί στο Γέροντα Παΐσιο άνθρωποι που ζούνε σήμερα είναι:Ο πατήρ Παΐσιος ο μαθηματικός που ζει σε ένα κελλάκι κοντά στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου του Αγίου Όρους. Αυτός έλαβε το όνομα του Γέροντα και είναι ο πνευματικός της Μονής του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Σουρωτή.Ο ιερομόναχος Αρσένιος και ο μοναχός Ησαΐας που μένουν στο κελλάκι της Παναγούδας όπως ο γέροντας Παΐσιος επιθυμούσε. Οι δύο μοναχοί κρατούν το κελλάκι όπως το είχε ο γέροντας και δέχονται με μεγάλη χαρά όσους επισκέπτονται το σπιτάκι που έζησε ο γέροντας Παΐσιος.
Οι μοναχές της Σουρωτής στη γυναικεία Ιερά Μονή αγίου Ιωάννου του Θεολόγου κατέχουν δύο πολύτιμους θησαυρούς: Τα λείψανα του αγίου Αρσενίου και τον τάφο του γέροντος Παισίου. Στο μοναστήρι της Σουρωτής καθημερινά συρρέουν πολλοί προσκυνητές από ολόκληρο τον κόσμο για να προσκυνήσουν στον τάφο του γέροντος Παισίου.
Υπάρχουν βεβαίως και πάρα πολλοί άλλοι άνθρωποι που γνώρισαν το Γέροντα Παΐσιο, άκουσαν τη διδασκαλία του, διαπίστωσαν την αγιότητά του, δέχτηκαν τα δώρα της προσευχής του. Όλοι αυτοί ομολογούν πως ο γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης είναι ένας από τους πιο σημαντικούς αγίους ασκητές του 20ου αιώνα.Ο Γέρων Παΐσιος ήταν ένας πολύ απλός άνθρωπος, ο οποίος πίστευε στο λόγο του Ευαγγελίου, κάνοντας τρόπο ζωής τον μοναστικό βίο και τις διδαχές της ορθόδοξης ασκητικής παράδοσης. Οι εγκύκλιες γνώσεις του περιορίζονταν στο επίπεδο του δημοτικού. Παρ' όλα αυτά ξεχώριζε για την «χαριτωμένη» απλότητά του και την έντονη αγωνία που τον διακατείχε για την βοήθεια των συνανθρώπων του, που αναζητούσαν ένα πνευματικό καθοδηγητή. Ο ίδιος αποτελούσε παράδειγμα ανθρώπου αφιερωμένου στον Θεό, αφαιρώντας τις προσωπικές επιδίωξεις και τα προσωπικά θελήματα. Η υπακοή, η άσκηση, η ταπείνωση, η ευσέβεια, το φιλότιμο και πάνω από όλα η αγάπη και η μακροθυμία, αποτελούσαν τρόπο ζωής για τον ίδιο, αλλά και διδαχές για όσους αποζητούσαν ένα λόγο παρηγοριάς ή κάποια επίλυση προσωπικού προβλήματος.

Λόγοι παρηγοριάς Αγίου Παισίου


Ο Σατανάς δεν θα πάψει να σπέρνει μέχρι της τελευταίας μας πνοής στο νου μας πονηρούς κι ακάθαρτους λογισμούς. Να μην τους δίνουμε σημασία. Να τους αφήνουμε να περνάνε όπως περνάνε στον αέρα τα πουλιά. Να φτιάξουμε ένα εργοστάσιο καλών λογισμών. Ό,τι ρίξουμε σ’ αυτό, εκείνο θα πάρουμε. Σίδερο αν του ρίξουμε, χρυσό θα πάρουμε. Ό,τι κακό βλέπουμε να το μετατρέπουμε πάντοτε σε καλό. Όλα να τα βλέπουμ...ε με απλότητα. Ένας απλός στην καρδιά μοναχός είδε επάνω σε ένα γιαπωνέζικο τρανζίστορ σταυρό. Και ξέρετε τι έκανε; Δεν κατηγόρησε τους γιαπωνέζους που έβαλαν το σταυρό επάνω στο τρανζίστορ, αλλά είπε: «Δόξα τω Θεώ και οι γιαπωνέζοι έγιναν Χριστιανοί». Εάν σε κάποια συντροφιά, που θα τύχετε, δε συζητούν πνευματικά, εμείς θα σιωπούμε, δε θα δίνουμε σημασία σ’ αυτά που λένε, μόνο θα λέμε την ευχή. Έτσι και προσευχή γίνεται γι’ αυτούς που αργολογούν κι εμείς δεν έχουμε βλάβη
Γέρων Παΐσιος Αγιορείτης

Πνευματικές νουθεσίες του Αγίου Παισίου



Μια φορά είχε έρθει στο Καλύβι ένα νέο παιδί απελπισμένο, γιατί έπεφτε σε σαρκική αμαρτία και
δεν μπορούσε να απαλλαγή από αυτό το πάθος.Είχε πάει σε δυο πνευματικούς που προσπάθησαν με αυστηρό τρόπο να το βοηθήσουν να καταλάβη ότι είναι βαρύ αυτό που κάνει. Το παιδί απελπίσθηκε.
«Αφού ξέρω ότι αυτό που κάνω είναι αμαρτία, είπε, και δεν μπορώ να σταματήσω να το κάνω και να διορθωθώ, θα κόψω κάθε σχέση μου με τον Θεό».Όταν άκουσα το πρόβλημά του, το πόνεσα το καημένο και του είπα: «Κοίταξε, ευλογημένο, ποτέ να μην ξεκινάς τον αγώνα σου από αυτά που δεν μπορείς να κάνης, αλλά από αυτά που μπορείς να κάνης. Για να δούμε τί μπορείς να κάνης, και να αρχίσης από αυτά. Μπορείς να εκκλησιάζεσαι κάθε Κυριακή;».
Μπορώ», μου λέει.
«Μπορείς να νηστεύης κάθε Τετάρτη και Παρασκευή;».
«Μπορώ».
«Μπορείς να δίνης ελεημοσύνη το ένα δέκατο από τον μισθό σου ή να επισκέπτεσαι αρρώστους και να τους βοηθάς;».
«Μπορώ».
«Μπορείς να προσεύχεσαι κάθε βράδυ, έστω κι αν αμάρτησες, και να λες "Θεέ μου, σώσε την ψυχή μου";».
«Θα το κάνω, Γέροντα», μου λέει.
«Άρχισε λοιπόν, του λέω, από σήμερα να κάνης όλα αυτά που μπορείς, και ο παντοδύναμος Θεός θα κάνη το ένα που δεν μπορείς».
Το καημένο ηρέμησε και συνέχεια έλεγε: «Σ’ ευχαριστώ, πάτερ».
Είχε, βλέπεις, φιλότιμο και ο Καλός Θεός το βοήθησε.

Η Ιερότητα της Κυριακής. Τι λέγει ο γέροντας Παίσιος για την ιερότητα της ημέρας αυτής;

 Κανονικά πριν από τον Εσπερινό της γιορτής ή της Κυριακής σταματάει κάθε εργασία. Καλύτερα είναι να δουλέψη κανείς περισσότερο την προπαραμονή, όταν αυτό μπορή να ρυθμισθή, και να μη δουλέψη μετά τον Εσπερινό της παραμονής. Άλλο είναι να κάνη κανείς σε μια γιορτή ή την Κυριακή ένα ελαφρό πράγμα το απόγευμα, όταν είναι μεγάλη ανάγκη, αλλά και αυτό πάλι με τρόπο. Παλιά και οι χωρικοί που ήταν έξω στα χωράφια, μόλις άκουγαν την καμπάνα του Εσπερινού, έκαναν τον σταυρό τους και σταματούσαν την δουλειά. Το ίδιο και οι γυναίκες που κάθονταν στην γειτονιά. Σηκώνονταν, έκαναν τον σταυρό τους και άφηναν το πλέξιμο ή ό,τι άλλο έκαναν. Και ο Θεός τους ευλογούσε. Είχαν την υγεία τους και χαίρονταν... Τώρα κατήργησαν τις γιορτές, απομακρύνθηκαν από τον Θεό και την Εκκλησία και τελικά όσα βγάζουν από την δουλειά τους τα δίνουν στους γιατρούς και στα νοσοκομεία... Μια φορά ήρθε ένας πατέρας στο Καλύβι και μου λέει: «Το παιδί μου αρρωσταίνει συχνά και οι γιατροί δεν μπορούν να βρουν τι έχει». «Να σταματήσης να δουλεύης Κυριακή και όλα θ’ αλλάξουν», του είπα. Πράγματι σταμάτησε, και το παιδάκι του έγινε καλά.
     Πάντα λέω στους λαϊκούς να σταματήσουν να δουλεύουν Κυριακές και γιορτές, για να μην τους βρουν στην ζωή τους συμφορές. Όλοι μπορούν να ρυθμίσουν την δουλειά τους. Όλη η βάση είναι η πνευματική ευαισθησία. Αν υπάρχη ευαισθησία, βρίσκονται λύσεις για όλα. Και αν λίγο ζημιωθούν από μια λύση, θα πάρουν ευλογία διπλή. Πολλοί όμως δεν το καταλαβαίνουν. Ούτε στην Θεία Λειτουργία πηγαίνουν. Η Θεία Λειτουργία αγιάζει. Αν δεν πάη ο Χριστιανός την Κυριακή στην Εκκλησία, πως θα αγιασθή; Δυστυχώς όμως πάνε σιγά-σιγά οι άνθρωποι να μην αφήσουν ούτε γιορτές ούτε τίποτε. Βλέπεις, ακόμη και τα ονόματα τα αλλάζουν, για να μη θυμούνται τους Αγίους τους. Το Βασιλική το κάνουν Βίκυ· το Ζωή, Ζωζώ, και έτσι λέει δυο φορές... «ζώο»! Έβαλαν την γιορτή της Μάνας, του Μάη, του Απρίλη... Σε λίγο θα πουν: «Σήμερα είναι η γιορτή της αγκινάρας, την άλλη του κυπαρισσιού, την άλλη τα γενέθλια αυτού που βρήκε την ατομική βόμβα ή το ποδόσφαιρο». Δεν αφήνει όμως ο Θεός...

Η ΙΕΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Κυριακή πρωί. Ώρα Θείας Λειτουργίας. Όμως στην νεοελληνική μας κοινωνία των... προχωρημένων αντιλήψεων η ζωή διοργανώνεται αγνοώντας χαρακτηριστικά, τι σημαίνει κάλεσμα της καμπάνας και σύναξη στην θεία λειτουργία.
- Φροντιστήρια κανονίζουν μαθήματα την iδια ώρα με την λειτουργία.
- Εκδρομεiς και ταξιδιώτες κανονίζουν ταξίδια Κυριακή πρωί-πρωί.
- Εργαζόμενοι ρυθμίζουν τις δουλειές τους ή τον ύπνο τους την ίδια ώρα, που στους ναούς γίνεται η λειτουργία.
Πόσο θλιβερή άγνοια έχουν! Τι χάνουν! Τι στερούνται προτιμώντας κάτι άλλο, ούτε καν το σκέπτονται!Ω αν καταλάβαιναν, σε τι προσφορά πλούτου χάριτος στρέφουν την πλάτη τους!Ω αν ήξεραν, τι «δικαιώματα» δίνουν στο διάβολο και πόσο πιο ευάλωτοι γίνονται στις παγίδες του, μένοντας γυμνοί από την «χάρη» της θείας λειτουργίας!Ω αν εiχαν επίγνωση, πόσο τραγικά λάθος αξιολογήσεις κάνουν, αδικώντας έτσι τον εαυτό τους!...
     Κάποτε, ένας ψαράς επήγε σε έναν ευλαβέστατο και άγιο μοναχό στο Άγιο Όρος Κυριακή βράδυ φρέσκα ψάρια για την εορτή πού θα είχε την άλλη ήμέρα, την Δευτέρα. Ο Γέροντας παραξενεύτηκε, και τον ερώτησε:
-Ποτέ τα έπιασες; Εκείνος απάντησε:
-Σήμερα το πρωί. Εiναι φρέσκα-φρέσκα! Τότε ο άγιος έκεiνος τού λέει:
-Παιδί μου, δεν μπορώ να τα αγοράσω. Εiναι αφορισμένα. Γιατί τα έπιασες την Κυριακή.
Ο ψαράς δεν μπορούσε να το καταλάβει αυτό. Τότε του λέει ο Γέροντας:
Θέλεις να βεβαιωθείς γι' αυτό; Δώσε ένα ψάρι στο γάτο μου. Και θα το ιδεiς. Δεν θα το φάει.Και πράγματι. `Ο γάτος δεν το έφαγε. Βέβαια αυτό δεν ήταν φυσικό. Οι γάτες «τρελαίνονται» για ψάρια. Καί δεν γνωρίζουν, σαν ζώα, καταστάσεις χάριτος. Ο γάτος εκείνος δεν έφαγε το ψάρι, κατά ειδική υπερφυσική ενέργεια τoυ Θεού. Όχι για την ψυχή του. Αλλά για την ψυχή τού ψαρά. Πού από άγνοια δεν σεβόταν την αργία τής Κυριακής. Αυτό, φυσικά, συγκλόνισε τον ψαρά, και στο εξής σεβόταν τις Κυριακές και τις μεγάλες εορτές.
Εμείς τις σεβόμαστε;

Από το Βιβλίο ΄΄ΔΙΔΑΞΟΝ ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΟΥ΄΄ Αρχιμ. Σάββα Δημητρέα
Είναι παρατηρημένο πως, όταν o καιρός είναι βροχερός, μειώνεται το εκκλησίασμα. Έτσι η βροχή γίνεται μία «καλή» αφορμή για να μην πάμε στην Εκκλησία. Πόσο όμως στέκει μία τέτοια δικαιολογία;
Ένας ιερέας αντιμετώπιζε το ίδιο πρόβλημα με τούς ενορίτες του. Γι' αυτό διατύπωσε επτά λόγους, για τούς οποίους δεν θα πρέπει ποτέ ο Χριστιανός να λείπει από την Θεία Λειτουργία της Κυριακής.
1. Η Θεία Λειτουργία είναι τα «Τραπέζι», που μας ετοίμασε ο Χριστός με την Σταυρική Του Θυσία Εκεί μας προσφέρει ως τροφή τα Άχραντο Σώμα Του και το Τίμιο Αίμα Του.
2. Ο Χριστός είπε:- Όπου είναι δύο η τρεις συγκεντρωμένοι στα όνομα μου, εκεί είμαι κι εγώ ανάμεσά τους» (Μάτι. 26, 26-27). Με αυτά εννοούσε την ζωντανή Του παρουσία στην θεία Λατρεία μέσα στην Εκκλησία.
3. Ο Θεός ευλόγησε την Κυριακή ως «ημέρα Κυρίου» αφιερωμένη σ' Αυτόν, χωρίς να εξαιρέσει... τις βροχερές ημέρες!
4. Όταν πρόκειται για άλλες δραστηριότητες, είτε σπουδαίες είτε ασήμαντες (ταξίδια, δουλειές, αθλητισμό, κυνήγι), n βροχή δεν μας κρατάει στο σπίτι. Γιατί, λοιπόν, να μας γίνει εμπόδιο στον εκκλησιασμό μας;
5. Άσχημος καιρός; Τώρα θα φανεί πάσο αγαπάμε ειλικρινά τον Χριστό. H αληθινή αγάπη απαιτεί και κάποιες Θυσίες. Τι αγάπη έχομε για τον Χριστό, όταν με τόση «άνεση» απουσιάζουμε από το Πασχάλιο Δείπνο της Βασιλείας Του;
6. Η παραμονή στο σπίτι μία βροχερή Κυριακή αποτελεί την κακή αρχή, για να λείψουμε και άλλες Κυριακές... που δεν θα βρέχει
7. Δεν γνωρίζουμε πόσες ακόμη Κυριακές θα ζήσουμε! Ας φροντίσουμε να περάσουμε τα πρωινά της -ενδεχομένως τελευταίας Κυριακής μας, στην Θεία Λειτουργία. Αυτά για την καλή αρχή. Γιατί, όταν γευθεί ο Χριστιανός την χάρη και την δύναμη που πηγάζουν από την Θεία Λειτουργία, τότε δεν θα απουσιάζει από αυτήν ούτε με ... κατακλυσμό! «Γεύσασθε και ίδετε ότι χρηστός ο Κύριος»

Δευτέρα 10 Ιουλίου 2017

Ολοκληρώθηκε η επισκευή- συντήρηση - κρυσταλλοποίηση του μαρμάρινου δαπέδου του Ιερού μας Ναού ( φωτογραφίες )

Χαριτι Θεού ολοκληρώθηκε με τις ενέργειες των ευλαβών ενοριτών μας, που πάντα ανταποκρίνονται στο κάλεσμά μας, η επισκευή-συντήρηση αλλά και κρυσταλλοποίηση όλου του μαρμάρινου δαπέδου του Ιερού μας Ναού αλλά και του προαυλίου χώρου. Βλέπετε φωτογραφίες από τα αναγραφόμενα.
Σας ευχαριστούμε όλους










Παρασκευή 7 Ιουλίου 2017

9 ήμερο μνημόσυνο Χριστοδούλης μοναχής


Αύριο το πρωί Σάββατο  7 Ιουλίου και ώρα 07:00 πμ στο Καθολικό της Ιεράς Μονής Παναγίας Κατερινούς θα τελεσθεί η Ακολουθία του Όρθρου και εν συνεχεία Θεία Λειτουργία και 9ημερο μνημόσυνο της μακαριστής καθηγουμένης Χριστοδούλης μοναχής.


Τετάρτη 5 Ιουλίου 2017

Αγιος Βλάσιος ο Ακαρνάν, του κ Χρηστου Σιάσου


«…Πόθος μας πολυετής και διακαής ήταν να δούμε στο Ορθόδοξο Αγιολόγιο της Εκκλησίας μας εγγεγραμμένο το όνομα του μεγάλου μας τοπικού αγίου, ιερομάρτυρος Βλασίου, του εν Σκλαβαίνοις Ακαρνανίας ασκήσαντος και μαρτυρήσαντος. Ο πόθος μας αυτός εκπληρώθηκε..»
Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.κ. ΚΟΣΜΑΣ



Πέρασαν  χίλια και δέκα, (1010), χρόνια μέχρι σήμερα από το μαρτυρικό θάνατο του Ιερομάρτυρα Βλασίου από τα Σκλάβαινα Αιτωλοακαρνανίας όπου η Αγία μας Ορθόδοξη Εκκλησία δια του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου, Προεδρεύοντος της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου,  στις 29 Αυγούστου 2016, προέβει στην Αγιοκατάταξη του Αγίου Βλασίου και ώρισε να εορτάζεται η μνήμη του κάθε χρόνο στις 7 Ιουλίου δηλαδή την ημέρα του μαρτυρίου του. 
Σε εγκήκλιό του ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.κ. Κοσμάς μεταξύ των άλλων μας λέει: «…Πόθος μας πολυετής και διακαής ήταν να δούμε στο Ορθόδοξο Αγιολόγιο της Εκκλησίας μας εγγεγραμμένο το όνομα του μεγάλου μας τοπικού Αγίου, Ιερομάρτυρος Βλασίου, του εν Σκλαβαίνοις Ακαρνανίας ασκήσαντος και μαρτυρήσαντος. Ο πόθος μας αυτός εκπληρώθηκε..»
Από το βιβλίο με τίτλο,«ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΗΣ ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ» του υπογράφοντος το άρθρο, θα αναφερθούμε σύντομα, στο βίο και στα θαύματα του Αγίου Βλασίου. Ο Άγιος Ιερομάρτυρας Βλάσιος ο Ακαρνάνείναι νεοφανής Άγιος από τα Σκλάβαινα, παλαιά ονομασία του χωριού Κιάφα της Παλαίρου,της Επαρχίας Βονίτσης. Τα Σκλάβαινα, μετά από τον καταστροφικό σεισμό στις 23 Μαρτίου 1983, ενσωματώθηκαν στην Πάλαιρο ή Ζαβέρδα, πρωτεύουσα του πρώην Δήμου Κεκροπίας και νυν Δήμου Ακτίου-Βόνιτσας, Αιτωλοακαρνανίας.
Ο Άγιος γεννήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου το 950 και πέθανε με μαρτυρικό θάνατο στα Σκλάβαινα στις 24 Ιουνίου 1006, ημέρα Κυριακή και πριν τελειώσει η Θεία Λειτουργία, σε ηλικία 56 ετών.Η εμφάνιση του Αγίου έγινε στη θέση που βρίσκεται σήμερα ο Ιερός Ναός στο κέντρο του χωριού. Στο σημείο εκείνο μαζί με άλλα δένδρα υπήρχε μια αγριελιά και σύμφωνα με μαρτυρίες των κατοίκων της περιοχής ηλικιωμένος άνδρας είδε στο σημείο αυτό σε όνειρό του τον Άγιο. Το ίδιο όνειρο έβλεπαν και άλλοι κάτοικοι του χωριού όπου ο Άγιος τους έλεγε να σκάψουν εκεί και θα βρουν τα λείψανά  του. 
Ο Άγιος, όπως γράφει ο αείμνηστος Αρχιμανδρίτης Αυγουστίνος Κατσαμπίρης, εμφανιζόταν πολλές φορές αυτοπροσώπως και στην σεβαστή γερόντισσα του χωριού Ευφροσύνη Σπύρου Κατσαρά. Μία από αυτές,ήταν η νύκτα στις 23 Αυγούστου 1923. Το βράδυ εκείνο η κυρία Ευφροσύνη φρόντιζε την κόρη της που ήταν βαριά άρρωστη. Εδώ ο Άγιος εμφανίστηκε στη γερόντισσα με ενδυμασία κληρικού δηλαδή φορούσε την Αρχιερατική  του στολή και με καλοσύνη και αγάπη άρχισε να της λέει ότι είναι ο Άγιος Βλάσιος και είναι θαμμένος στο σημείο που έλεγε και στους άλλους χωριανούς και τους παρότρυνε να σκάψουν και θα βρουν τα λείψανά του και εκεί να κτίσουν εκκλησία. 
Η γερόντισσα Ευφροσύνη μετά από πολλές υποδείξεις του Αγίου και αφού πείρε κι  άλλους χωριανούς άρχισαν την εκσκαφή. Στο σημείο εκείνο βρέθηκαν τα Ιερά λείψανα του Αγίου Βλασίου και μαζί με τα οστά του βρέθηκαν και τα καρφιά που τρύπησαν την καρδιά του την ώρα των βασανιστηρίων καθώς και ο σταυρός που φορούσε. Μέσα στον τάφο βρέθηκε και μια πλάκα που έγραφε 1006. Όλα τα παραπάνω δεν υπάρχουν σήμερα.
Τα λείψανα του Αγίου αφού καθαρίστηκαν τοποθετήθηκαν σε λειψανοθήκη η οποία βρίσκεται μέχρι σήμερα μέσα στον Ιερό Ναό πάνω στον τάφο του Αγίου. Μετά από όλα τα παραπάνω η γερόντισσα μαζί με τους κατοίκους του χωριού άρχισαν εράνους προκειμένου να κτίσουν το Ναό του Αγίου. 
Ο Ιερός Ναός άρχισε να κτίζεται το 1926 και ολοκληρώθηκε το 1928. Στον αριστερό τοίχο υπάρχει η θαυματουργή εικόνα του Αγίου που γράφει, «ΑΓΙΟΣ ΒΛΑΣΙΟΣ» «ΔΑΠΑΝΗΣ ΖΕΡΒΟΥ» «ΛΕΥΚΑΣ 1928» και αγιογραφήθηκε από την Ουρανία Γαζή. 
Ο Άγιος αποκάλυψε στη γερόντισσα το μαρτυρικό θάνατο που βρήκε από τους Αγαρηνούς πειρατές που έδρασαν στην περιοχή την εποχή εκείνη και πως, άλλους κατοίκους του χωριού τους έπαιρναν σκλάβους για τα σκλαβοπάζαρα της Αφρικής και άλλους τους σκότωναν. Ο Άγιος ήταν Ηγούμενος στην Ιερά Μονή Εισοδίων της Θεοτόκου στα Σκλάβαινα όπου στις 24 Ιουνίου 1006 Σάββατο προς Κυριακή και σύμφωνα με την πέτρινη πλάκα που βρέθηκε, μαζί με τρείς Ιερομόναχους, τρείς Μοναχούς και πολλούς Χριστιανούς έκαναν ολονύκτια αγρυπνία προς τιμή του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου καιθα ακολουθούσε η Θεία Λειτουργία. 
Κάποια στιγμή έρχονται αγριεμένοι οι Αγαρηνοί πειρατές και άρχισαν τα βασανιστήρια και τις σφαγές με αποτέλεσμα η Θεία Λειτουργία να διακοπή και να μην τελειώσει ποτέ. Στον Άγιο του κάρφωσαν πέντε μεγάλα καρφιά, που βρέθηκαν στον τάφο του, ακολούθησαν οι σφαγές σε κληρικούς, άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Οι συλλειτουργοί του Αγίου ήταν, ο Αρχιμανδρίτης Θεόκλητος, ο Ιερομόναχος Συμεών, ο Μοναχός Νικηφόρος, ο Μοναχός Χαρίτων, ο Μοναχός Παντελεήμων και ο Ιερομόναχος Ιγνάτιος. Όλοι τους βρήκαν φρικτό θάνατο.
Η γερόντισσα Ευφροσύνη μας λέει ότι σε κάθε εμφάνιση του Αγίου είναι και ένα θαύμα. Στις 15 Αυγούστου 1944, γιορτή της Παναγίας μας,  αντάρτες βρέθηκαν στα Σκλάβαινα και πήραν πολλούς αιχμαλώτους τους οποίους πήγαν στο χωριό ΚονοπίναΞηρόμερου για να τους εκτελέσουν. Όλοι τους προσευχόταν στον Άγιο Βλάσιο καθ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας με αποτέλεσμα να μην εκτελεστεί κανείς και όλοι τους επέστρεψαν στα σπίτια τους. 
Άλλη παρουσίαση του Αγίου ήταν στον αείμνηστο Αρχιμανδρίτη Αρσένιο Τσαταλιόν στο νησί Σχοινούσα στις Κυκλάδες, 6 Δεκεμβρίου 1978. Αμέτρητες οι παρουσίες του Αγίου σε πιστούς όχι μόνο σε Αιτωλοακαρνάνες αλλά σε όλη την Ελλάδα και στο εξωτερικό. Η Αθανασία Νεδέλκα από το Τορόντο γράφει σε επιστολή που έστειλε στις 14 Μαρτίου 2005  στον αείμνηστο Αρχιμανδρίτη Αυγουστίνο, ότι είδε τον Άγιο και της είπε, «…μη φοβάσαι παιδί μου, είμαι ο Άγιος Βλάσιος ο Ακαρνάν. Γεννήθηκα την 18 Δεκεμβρίου το έτος 950 και εμαρτύρησα το 1006 και ήμουν 56 χρόνων…» και στη συνέχεια ο Άγιος έφυγε.
Μια άλλη παρουσίαση του Αγίου ήταν και στον ΓέρονταΠαΐσιο τον Αγιορείτη. Ο Γέροντας Παΐσιοςανταπέδωσε αμέσως την επίσκεψη πηγαίνοντας από το Άγιο Όρος στα Σκλάβαιναστις 20 Μαΐου 1980, ο οποίος ομολόγησε την Αγιότητα του Αγίου Βλασίου. Τον Γέροντα συνόδευε ο τότε Αρχιμανδρίτης και νυν Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.κ. Κοσμάς.
Στις 11 Φεβρουαρίου 2006, δηλαδή  1000 χρόνια μετά, πραγματοποιήθηκε Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό του Αγίου Βλασίου στα Σκλάβαινααπό τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.κ. Κοσμά, ο οποίος και μίλησε σχετικά για τον Άγιο. Οι κάτοικοι της περιοχής είπαν ότι, ο εργάτης αυτός του Ευαγγελίου, είναι ο πρώτος Επίσκοπος που λειτούργησε στα «ξεχασμένα»Σκλάβαινα και ολοκλήρωσε την Θεία Λειτουργία που δεν είχε τελειώσει ο Άγιος Βλάσιος την εποχή εκείνη, γιατί τον σκότωσαν οι βάρβαροι πειρατές την ώρα της Θείας Λειτουργίας. 
Η Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας, μετά την Αγιοποίηση του Ιερομάρτυρος Βλασίου του εν Σκλαβαίνοις Ακαρνανίας ασκήσαντος,  πραγματοποιεί διήμερο λατρευτικών εκδηλώσεων την Πέμπτη και Παρασκευή, 6 και 7 Ιουλίου 2017. Σύμφωνα με το πρόγραμμα, όλων  των εκδηλώσεων θα προεξάρχει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αδριανουπόλεωςκ.κ. Αμφιλόχιος ως εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου και θα συλλειτουργήσουν  οι Μητροπολιτές, Πατρών κ.κ. Χρυσοστόμος, Λευκάδος και Ιθάκης κ.κ. Θεόφιλος, Άρτηςκ.κ. Καλλίνικος, Νεαπόλεως και Πρεβέζης κ.κ. Χρυσόστομος και ο Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.κ. Κοσμάς. 
Η μνήμη του Αγίου τιμάται και με όλους τους Αγίους της Αιτωλοακαρνανίας την έκτη Κυριακή του Πάσχα, Κυριακή του Τυφλού, κάθε χρόνο σε διαφορετική ενορία της Μητροπόλεως. 
Το απολυτίκιο του Αγίου Βλασίου
«Νέος ήλιος, ημίνεφάνης, ει και ‘ηθλησας, τοις πάλαι χρόνοις, τη φανερώσει των θείων λειψάνων σου, ιερομάρτυς Πατήρ ημών Βλάσιε, και καταυγάζεις ημάς θείαιςχάρισιν∙ όθεν πρέσβευε, Κυρίω τω σε δοξάσαντιδωρήσασθαιημίν το μέγα έλεος».

Eυλαβικό οδοιπορικό στα ίχνη του π Ιακώβου Τσαλίκη

  Ο γέροντας γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 1920 από ευσεβείς γονείς. Την Θεο­δώρα από το Λιβίσι της Μικράς Ασίας και τον Σταύρο από την Ρόδο. Η οικογένεια της μητέρας του ήταν γνω­στοί στο Πατριαρχείο, ευερ­γέτες των σχολείων της Μάκρης και με σπουδαία εκκλη­σιαστική παράδοση. Στις αρ­χές του 1922 «Τούρκοι πιάσανε τον πατέρα του ο οποί­ος οδηγήθηκε στα βάθη της Ασίας. Μετά την καταστρο­φή η οικογένεια του ακολού­θησε τον σκληρό δρόμο της προσφυγιάς. Το καράβι τους μετέφερε στην Ιτέα και από εκεί πήγαν στην Άμφισσα Ε­κεί για καλή τους τύχη το 1925 βρήκαν τον πατέρα του μικρού Ιακώβου και μαζί πλέ­ον η οικογένεια μετακινήθη­κε στο χωριό Φαράκλα της Εύβοιας. 
      Ο μικρός Ιάκωβος ή­ταν επτά χρονών και είχε μά­θει απέξω την θεία Λειτουρ­γία χωρίς να γνωρίζει γράμ­ματα. Το 1927 πήγε σχολείο και διακρίθηκε για τις επιδό­σεις του. Η αγάπη του για την εκκλησία ήταν έκδηλη. Την ί­δια χρονιά εμφανίσθηκε μπροστά του η Αγία Παρασκευή και του φανέρωσε το λαμπρό εκκλησιαστικό του μέλλον ενώ συχνά διάβαζε ευχές, προσευχόταν και θε­ράπευε συγχωριανούς του. Το 1933 τελείωσε το δημοτικό αλλά οι οικονομικές δυσκολίες της οικογένειας του δεν του επέτρεψαν να συνεχίσει στο γυμνάσιο. Ακολούθησε τον πατέρα του στην δουλειά του. 
      Ο μητροπολίτης Χαλκίδος εντυπωσιασμένος από το ψάλσιμο του τον χειροθέτησε αναγνώστη. Από το 1938 και μετά η ζωή του ήταν καθαρά ασκητική. Έτρωγε λί­γο, κοιμόταν ελάχιστα, προ­σευχόταν συνεχώς και δού­λευε σκληρά. Τα βάσανα και οι κακουχίες της κατοχής τα­λαιπώρησαν τους άτυχους πρόσφυγες. Τον Ιούλιο του 1942 πέθανε η μητέρα του προλέγοντας του ότι θα γίνει ιερέας. Το 1947 ο Ιάκωβος πήγε στρατιώτης. Τα πειράγ­ματα των συναδέλφων του που του είχαν βγάλει το παρατσούκλι ο «πάτερ Ιάκω­βος» αλλά και ο χλευασμός τους δεν τον πτοούσαν. Ο δι­οικητής του τον εκτιμούσε ι­διαίτερα και ήταν από τους λίγους που κατάλαβε το λαμπρό μέλλον που θα είχε το νεαρό προσφυγόπουλο. Με­τά την απόλυση του από το στρατό (1949) ο Ιάκωβος σε ηλικία 29 χρονών χάνει και τον πατέρα του. Ο αγώνας του τώρα για να αποκατα­στήσει την αδελφή γίνεται εντονότερος, χωρίς όμως να παραμελεί αυτό το οποίο πο­θεί από τα παιδικά του χρό­νια. Να γίνει μοναχός. 
       Έχοντας εκπληρώσει την επιθυμία της μητέρας του, να παντρέψει την αδελφή του το Νοέμβριο του 1952 προ­σέρχεται στο μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ στις Ροβιές, για να εκπληρώσει και την δική του επιθυμία Σε ηλικία 32 ε­τών πλέον ο Ιάκωβος γίνεται δόκιμος μοναχός και στις 19 Δεκεμβρίου 1952 στην Χαλ­κίδα ο Μητροπολίτης Γρηγόριος τον χειροτόνησε ιερέα. Έτσι συνέχισε η ζωή του α­σκητή Ιάκωβου, εργασία στο μοναστήρι, προσευχή στο ασκητήριο του Οσίου Δαβίδ, οι θεοπτίες και θαύματα τα ο­ποία με τον καιρό πλήθαιναν. Ο βαθμός άσκησης του ήλθε σε υψηλά πνευματικά επίπε­δα και πολλές φορές οι δαί­μονες τον έδειραν βάναυσα. Ο ίδιος έβλεπε και συνομι­λούσε συχνά με τους οσίους Δαβίδ και Ιωάννη Ρώσο, ενώ το προορατικό του χάρισμα ήταν σπουδαίο. Τον Αύγου­στο του 1963 με θαυμαστό τρόπο ταΐσε με δυόμισι οκά­δες μανέστρα, 75 εργάτες με πλουσιοπάροχες μερίδες και περίσσεψε και μισή κα­τσαρόλα.! 
      Στις 25 Ιουνίου 1975 ο γέροντας Ιάκωβος ανέλαβε το πηδάλιο της μονής της μετανοίας του. Από την λιτοδίαιτη και ασκητική ζωή η υγεία του άρχισε να κλονίζεται. Οι φλέβες του ποδιών του ήταν σάπιες, έκανε εγ­χείριση Βουβωνοκήλης, σκω­ληκοειδίτιδας, προστάτη, καρδιάς και σύμφωνα με τις μαρτυρίες του καθηγητή Κρεμαστινού που του έβαλε τον βηματοδότη «..η θεία δύνα­μη κρατούσε τον παππού..». 
     Από το 1990 και μετά ο γέ­ροντας δεν είχε πλέον δυ­νάμεις και οι κρίσεις στην υ­γεία του αυξήθηκαν. Τον Σεπτέμβριο του 1991 μετά από μικροεμφράγματα νοσηλεύθηκε στο Γενικό Κρατικό. Ε­πιστρέφοντας στην μονή έ­παθε φλεγμονή η οποία εξε­λίχτηκε σε πνευμονία Ο ίδιος είχε διαισθανθεί το τέλος του. Το πρωί της 21ης Νοεμ­βρίου 1991 πήγε στην ακο­λουθία, έψαλε και κοινώνη­σε. Μετά εξομολόγησε μερικούς πιστούς και έκανε τον γύρο της μονής εσωτερικά και εξωτερικά. Το μεσημέρι εξομολόγησε μία πνευματι­κή του κόρη, ενώ τον υποτα­κτικό του Ιλαρίωνα, τον οποίον εκείνη την μέρα θα χει­ροτονούσε σε ιεροδιάκονο ο μητροπολίτης Χαλκίδος. Μό­λις ήλθαν οι πατέρες ο γέ­ροντας προσπάθησε να σηκωθεί, αλλά ζαλίστηκε. Η αναπνοή του βάρυνε, ο σφυγ­μός του εξασθένησε και από τα χείλη του βγήκε ένα μικρό φύσημα. Ο γέροντας είχε πά­ρει πλέον τον δρόμο για την μακαρία ζωή. 


      Οι λαϊκοί που ειδοποιήθηκαν γη την κηδεία του ήταν ελάχιστοι. Τα τηλέ­φωνα πήραν φωτιά ο ένας στον άλλο μετέδιδαν το θλι­βερό γεγονός. Την επόμενη μέρα χιλιάδες κόσμου κατέ­κλυσαν το μοναστήρι, κληρι­κοί όλων των βαθμίδων, πνευματικοπαίδια του γέροντα από όλη την Ελλάδα, ήλθαν να δώσουν τον τελευταίο α­σπασμό. Η αυλή της μονής ή­ταν κατάμεστη. Η νεκρώσι­μος ακολουθία εψάλη στο ύ­παιθρο και μετά από τους επικήδειους λόγους, ο πρώην Κεφαλληνίας Προκόπιος εί­πε να υψώσουν το φέρετρο ψηλά να δουν οι πιστοί τον Όσιο γέροντα. Μόλις εφάνη το ιερό λείψανο με μία φωνή οι χιλιάδες των πιστών κραύ­γασαν « Άγιος, Άγιος». Σήμερα 10 χρόνια ακριβώς με­τά από εκείνη την ημέρα που γράφονται οι γραμμές αυτές, έχει γίνει πλέον πεποίθηση σε όλη την Ελλάδα ότι ο γέ­ροντας Ιάκωβος με τα δεκά­δες μετά θάνατον του θαύ­ματα, έχει καταταγεί στην χο­ρεία των Αγίων. Μένει να το αντιληφθούν και οι εκκλη­σιαστικοί μας ταγοί και να του δώσουν και αυτοί την θέση που του αρμόζει και επί­σημα στην ιεραρχία της Ορ­θόδοξης Εκκλησίας. 
Εμείς αιτούμεθα από τον γέροντα Όσιο Ιάκωβο να μας προστα­τεύει και να πρεσβεύει υπέρ ημών στον Κύριο και Θεό μας.

Κυριακή 2 Ιουλίου 2017

Εξόδιος Ακολουθία μακαριστής Καθηγουμένης Ιεράς Μονής Παναγίας Κατερινούς Μακρυνείας


ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ
Α Ρ Χ Ι Ε Ρ Α Τ Ι Κ Η   Π Ε Ρ Ι Φ Ε Ρ Ε Ι Α 
Μ Α Κ Ρ Υ Ν Ε Ί Α Σ   

Γραμματικού 2 Ιουλίου 2017

 Πλήρης ημερών και μετά από μακρά και πολυετή ασθένεια, ανεχώρησε για τους ουρανούς χθες, η σεβασμία και ασκητική Καθηγουμένη της Ιερας Μονής Κατερινούς Μακρυνείας, γερόντισσα Χριστοδούλη. 
    Η σορός της μεταφέρθηκε χθες και τέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα στις 22:00 το βράδυ εντός του Καθολικού της Ιεράς Μονής  υπό της γεροντίσσης Μαριαμ και της περί αυτής συνοδείας. Σήμερα Κυριακή 2 Ιουλίου και ώρα 12:00 τελέσθηκε υπό του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας Αιτωλίας και Ακαρνανίας κκ Κοσμά η εξόδιος Ακολουθία. Συμμετείχαν ο Πρωτοσύγκελος της Ιεράς μας Μητροπόλεως π Επιφανιος Καραγεώργος, οι Ιεροκύρηκες π. Χριστοφόρος Μυτιλήνης και π. Μακάριος Αντωνόπουλος, ο καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Εισοδίων Θεοτόκου Μυρτιάς π Ιωσήφ Ζωγράφος, ο καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Αγίου Γεωργίου Αστακού π Ιερόθεος Κοκκόσης, ο Αρχιερατικός Επίτροπος Μακρυνείας π Σπυρίδων Ιωάννου και πλειάδα Ιερέων από τις γύρω περιοχές αλλά και μοναζουσών από τις Ιερές Μονές της καθ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως.
    Στον επικήδειο λόγο του ο Σεβασμιώτατος εξήρε το ήθος και την ταπεινοφροσύνη της μακαριστής γερόντισσας, το παράδειγμα που έδειχνε σε όλης της τη βιοτή, την αγάπη για τον Εσταυρωμένο Χριστό, την αγάπη της για την Εκκλησία, τις Ιερές Ακολουθίες αλλά και για κάθε πονεμένο και πάσχοντα που προσέτρεχε με πίστη στην Ιερά Μονή από το 1958 που εγκαταβίωσε η μακαριστή γερόντισσα στην άνωθι Ιερά Μονή. Ευχήθηκε δε στη νέα αδελφότητα να συνεχίσει το έργο της μακαριστής Χριστοδούλης έτσι ωστε να συνεχιζει η Ιερά Μονή Παναγίας Κατερινούς Μακρυνείας να είναι ένας φάρος πνευματικός αλλά και πνευματική όαση στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε 
Μετά το πέρας της εξοδίου Ακολουθία ακολούθησε η ταφή στο Κοιμητήριο της Ιεράς Μονής





















-Ο-
ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΟΣ ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ ΜΑΚΡΥΝΕΙΑΣ

π. ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΙΩΑΝΝΟΥ

Λιγα λόγια για τη μακαριστη γερόντισσα Χριστοδούλη Ευαγγελάτου, καθηγουμένη της Ιεράς Μονής Παναγίας Κατερινούς



    Ἡ ὁσιωτάτη Γερόντισσα Χριστοδούλη, (Εὐαγγελάτου) Καθηγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κατερινοῦς (Ἱ. Μ. Αἰτωλοακαρνανίας), μετά ἀπό μακρά ἀσθένεια πλήρης ἡμερῶν καί ἀρετῶν, ἀνεχώρησε γιά τήν οὐράνια πατρίδα χτές Σάββατο 1 Ἰουλίου 2017 στό Γηροκομεῖο τῆς Χριστιανικῆς Ἑνώσεως Ἀγρινίου ὅπου φιλοξενεῖτο τά τελευταία χρόνια  καί δεχόταν τήν περιποίηση καί φροντίδα τῶν ἀδελφῶν καί τοῦ νοσηλευτικοῦ προσωπικοῦ τοῦ ἀνωτέρω Ἰδρύματος.
     Ἡ  Ἐξόδιος Ἀκολουθία τελέσθηκε σήμερα Κυριακή 2 Ἰουλίου 2017 καί ὥρα 12:00 τό μεσημέρι υπό του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κκ Κοσμά και πλειάδας Ιερέων.
 Ἡ ὁσιακή βιοτή τῆς μακαριστῆς Γερόντισσας,  τό ἀκατάβλητο φρόνημά της, ἡ αὐταπάρνησή της καί πρό παντός ἡ δυνατή καί θερμή πίστη της, τήν κατέστησαν ἀπό τόν Θεό εὐλογημένο κλῆμα, πού ἔφερε καρπό πολύ καί ἐχόρτασε πνευματικῶς ὅλους τούς προσκυνητές πού ἀνέβαιναν στό Μοναστήρι τῆς Παναγίας τῆς Κατερινιώτισσας.
Φιλόπονη και εργατική η μακαριστή Γερόντισσα μαζί μέ τήν ἀδελφή, μοναχή Θεοκλήτη φρόντιζαν τό μοναστήρι νά παραμένει ἀνοιχτό καθαρό, εὐπρεπισμένο καί καλλωπισμένο ἀλλά καί νά τηρεῖ τό μοναχικό τυπικό μέ ἀκρίβεια καί φόβο Θεοῦ.
     Η μακαριστή Γερόντισσα καταγόταν ἀπό τήν Πάτρα καί έκάρη μοναχή στήν Ιερά Μονή τῆς Μαρίτσας, ὅπου ἐκεῖ  ἔδωσε τούς πρώτους άσκητικούς της άγώνες, γιά νά  συνεχίσει τό Θεάρεστο ἔργο της στήν Ἱερά Μονή τῆς Κατερινοῦς .  Ὅπως ἡ ἴδια ἔλεγε - καί ἰδιοχείρως ἔγραψε- ἀξιώθηκε νά μαθητεύσει κοντά στόν ὅσιο Γέροντα τῆς Πάτρας π. Γερβάσιο Παρασκευόπουλο, τόν ἅγιο πνευματικό της, ὁποῖος  ὅταν ἡ Γερόντισσα ἀνεχώρησε ἀπό τήν  Ἱ. Μονή τῆς Μαρίτσης Τριταίας τῆς συνέστησε ὡς πνευματικό τόν ἄλλο φωτισμένο Γέροντα τοῦ Ἀγρινίου π. Βενέδικτο Πέτράκη, τόν ὁποίο πολύ ἀγαποῦσε καί σεβονταν. Ἀξίζει νά σημειωθεῖ ὅτι μαζί μέ τήν Θεοκλήτη κατέβαιναν συχνά ἀπό τό Μοναστήρι μέ τά πόδια ὥς τό χωριό  Γαβαλοῦ καί μετά μέ διερχόμενο ἀμάξι πήγαιναν στόυς Ἁγίους Ἀναργύρους στό Ἀγρίνιο γιά νά ἀκούσουν τόν φλογερό Ἱεροκήρυκα π. Βενέδικτο. Πολλές φορές ἐκκλησίάζονταν στό Ἱ. Ναό τῶν Ἀγίων Ἀναργύρων,  τούς ὁποίους ἀγαποῦσε ἡ Γερόντισσα καί ἀξιώθηκε στή μνήμη τους νά ἀναχωρήσει γιά τόν οὐρανό.


Ταπεινά εὔχομαι ὁ Κύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου νά ἀναπαύει τήν ἐκλεκτή ψυχή τῆς μακαριστῆς Γερόντισσας ἐν σκηναῖς δικαίων καί ἐν χώρᾳ ζώντων.
Στίς ἀδελφές τῆς Ἱ. Μονῆς Κατερινοῦς πού παρέλαβαν τή σκυτάλη εὔχομαι νά τίς ἀξιώσει ὁ Ἅγιος Θεός μέ τίς εὐχές τῆς ἀειμνήστου Γερόντισσας Χριστοδούλης νά κρατήσουν ἀναμμένο τόν πνευματικό φάρο τῆς Ἱ. Μονῆς  γιά νά ὠφελοῦνται ὅσοι ἀνηφορίζουν μέ πόθο καί πίστη γιά νά προσκυνήσουν τήν  ἱερά καί ἱστορική αὐτή ἔπαλξη.
Ἄς ἔχουμε τήν εὐχή της!

Εκοιμήθη η Καθηγουμένη της Ιεράς Μονής Κατερινούς Μακρυνείας


Η Ιερά Μητρόπολις Αιτωλίας και Ακαρνανίας μετά θλίψεως αναγγέλλει την προς Κύριον εκδημία της Οσιωτάτης Γερόντισσας Χριστοδούλης Ευαγγελάτου, Καθηγουμένης της Ιεράς Μονής Γενεθλίου της Θεοτόκου Κατερινούς Μακρυνείας.
Η μακαριστή Γερόντισσα γεννήθηκε το έτος 1925 στην Πάτρα. Υπήρξε πνευματικό ανάστημα του μακαριστού οσίου Γέροντος Γερβασίου Παρασκευοπούλου. Εκάρη μοναχή στην Ιερά Μονή Μαρίτσας Πατρών και το έτος 1958 ήρθε με την ευλογία του π. Γερβασίου στην Ιερά Μονή Κατερινούς Μακρυνείας. Εργάστηκε υποδειγματικά όλα αυτά τα χρόνια για την ανακαίνιση και τον εξωραϊσμό της Ιεράς Μονής. Διακρίθηκε για τις πολλές αρετές της, ιδιαίτερα δε για την ταπείνωσή της, την περισσή αγάπη της, την μητρική στοργή και φιλοξενία της προς όλους τους προσκυνητές και επισκέπτες της Ιεράς Μονής.
Η σορός της θα τεθεί σε προσκύνημα στο Καθολικό της Ιεράς Μονής ενώ η Εξόδιος Ακολουθία θα τελεσθεί σημερα Κυριακή 2 Ιουλίου στις 12:00 το μεσημέρι προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμά. Η ταφή της θα πραγματοποιηθεί στο κοιμητήριο της Ιεράς Μονής.