Σάββατο 28 Απριλίου 2012

Ο μακαριστός πατήρ Γεώργιος Θεολογίτης, προαισθανθείς το θάνατό του, συνέταξε αποχαιρετιστήριο λόγο, για να διαβασθή κατά την εξόδιο ακολουθία.



<<Σεβασμιώτατε και άγιε πατέρα μου Κοσμά, και όλοι Σεβαστοί πατέρες, αδελφοί και συλλειτουργοί μου, χαίρετε απ' εδώ την χαράν του παραδείσου!
Τούτο το άγγελμά μου είναι το τελευταίο και το απευθύνω προς όλους τους ευσεβείς ορθόδοξους αδελφούς μου, συγγενείς, γνωστούς και αγνώστους, καίτοι προ αιώνων γνωρισμένοι. Όλοι σας χαίρετε την χαράν της Αναστάσεως. Χριστός ανέστη!
Σήμερον, τη προσταγή του Κυρίου και Θεού ημών Ιησού Χριστού και θεία χάριτι αναχωρώ δια την ουράνιον πατρίδα μας, την βασιλείαν του Θεού, καθότι <<ουκ έχωμεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν>> (Εβρ. ιγ'14). Δια τούτο θερμώς παρακαλώ όλους σας, προσευχηθήτε και παρακαλείτε τον Κύριον, την Παναγίαν μας, και όλους τους Αγίους και Αγγέλους, να με συνοδεύουν, διότι δεν φοβούμαι τόσο τον θάνατον, όσο την φοβεράν όψιν των πονηρών δαιμόνων δια το πλήθος των αμαρτιών μου. Αυτές μου προκαλούν τον μέγαν φόβον. Παρακαλείτε, παρακαλείτε, αδελφοί μου, να με ελεήση ο Θεός, δια να φθάσω εκεί να προσκυνήσω την Μεγαλειότητα του.
Και τώρα ζητώ συγγνώμην και συγχώρησιν πρώτον από τον άξιον και ταπεινόν ιεράρχην π.Κοσμάν, τον οποίο εχαρακτήρισα ως δεύτερον πατρο-Κοσμάν. Έτσι είχα την πληροφορίαν εντός μου, όπου συλλειτουργούσαμε πολλές φορές. Έπειτα ζητώ από όλους τους ιερείς αδελφούς, όσους με προπέμπουν, και όσους είνε απόντες της εξοδίου μου, όλοι σας να με μνημονεύετε. Και εν αγάπη, χωρίς να θέλω για σας να κάνω τον δάσκαλο, όχι, συνιστώ τούτο στην αγάπη σας: Να σέβεσθε τον ιεράρχη μας, να έχετε μεταξύ σας άδολον αγάπην και συνεργασίαν στο άγιον έργον, που σας ανέθεσεν ο Κύριος, προπάντων δε να έχετε το λαμπρόν παράδειγμα της πίστεως και της ευσέβειας προς δόξαν Θεού και ιδικήν σας τιμήν. Προς δε τους ορθοδόξους αδελφούς, που υπηρέτησα ελέω Θεού, των οκτώ ενοριών της ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας, δεν προσέφερα τίποτε, αυτοί όμως πολλά προσέφεραν σε μένα... Και εύχομαι, εις όσους επιζούν εις την παρούσαν ζωήν, να τους ανταποδίδη ο Κύριος όλα τα αγαθά του. Και εκείνους, οι οποίοι έφυγαν δια την αιωνιότητα, να τους αναπαύη ο Θεός εις τον παράδεισον του ουρανού.
Ζητώ από όλους συγγνώμην, και εάν ως άνθρωπος επίκρανα κάποιον αδελφόν, ιδιαιτέρως του ζητώ συγχώρησιν. Σας αποχαιρετώ όλους, αδιακρίτως, κληρικούς και λαϊκούς, με την αγάπην του Αγαπήσαντος ημάς Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, και σας παρακαλώ, μείνατε εδραιωμένοι και εξαρτημένοι από τον Σταυρόν και τον Εσταυρωμένον και Αναστάντα εκ του τάφου Κύριον, τον Θριαμβευτήν και Νικητήν του θανάτου.
Θα ιδήτε πολλά. Και όσοι μείνετε πιστοί, θα υποστήτε πολλά. Όμως ο Κύριος και η Παναγία μας και όλοι οι Άγιοι θα είναι στο πλάι σας φρουροί και βοηθοί, αρκεί να μη δειλιάσετε. Και μαζί με τον μεγάλον Αρχηγόν μας και Νικητήν Ιησούν Χριστόν θα θριαμβεύσετε και θα αναδειχθήτε τροπαιοφόροι νικηταί κατά των σκοτεινών δυνάμεων. Εμπρός, λοιπόν, εφοδιασθήτε και θωρακισθήτε με τα όπλα του φωτός, τα οποία παρέχει η αγία ορθόδοξος Εκκλησίας μας δωρεάν στους γενναίους του Χριστού στρατιώτες, για να είσθε πάνοπλοι για την μάχη στην πρώτη γραμμή. Όλοι ξέρετε ποία είναι τα όπλα: 1. η πίστις. 2. ο Σταυρός. 3. η καθαρή εξομολόγησις. 4.η συχνή Θεία Κοινωνία, οπότε ο κάθε πιστός βιώνει το ρηθέν υπό του προφήτου: <<Και εάν πορευθώ εν μέσω σκιάς θανάτου, ου φοβηθήσομαι κακά, ότι Συ μετ' εμού ει” (Ψαλμ.κβ'4).
Τέλος ζητώ τις ευχές όλων και τις προσευχές, για να με συνοδεύουν εις τα πέραν του τάφου, όπου η χαρά των Αγίων. Αμήν.
Σας ευχαριστώ εγκαρδίως, και σας ασπάζομαι όλους με αγάπην Χριστού.
Ο ελάχιστος εν ιερεύσιν ελέω Θεού π. Γεώργιος Θεολογίτης>>.

Ένα χρόνο από την εις Κύριον εκδημία του μακαριστού π Γεωργίου Θεολογίτη



† ΙΕΡΕΥΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΘΕΟΛΟΓΙΤΗΣ
(1921-2011)

Ὁ ἱερέας ποὺ μυρόβλιζε, ποὺ εὐωδίαζε καθὼς σοῦ μιλοῦσε. «Εὐλογημένης ἀρχῆς γενομένης διὰ τῆς αὐτοσχεδίου προσευχῆς μὲ τὸ κατὰ δύναμίν μου» γράφει κάπου σὲ ἕνα σημείωμά του γιὰ τὴν βιωτή του καὶ ἀκολουθεῖ μιὰ θαυμάσια προσευχή. Ἄνθρωπος τῆς προσευχῆς, τῆς νηστείας χωρὶς νὰ κρατᾶ κακίες γιὰ κανέναν, ἐξομολογοῦσε καὶ κύρηττε ἀκατάπαυστα ὅπου κι ἂν εὑρίσκετο. Ἦτο ἀκούραστος στὰ ἱερατικά του καθήκοντα. Ἄλλαξε ὀκτὼ (8) ἐνορίες, τὶς πιὸ πολλὲς σὲ ἄγονα χωριὰ καὶ περιοχές, ποὺ δὲν εἶχαν κἂν ἐκκλησία. Μὲ τὴν χάρι τοῦ Κυρίου μας ἄλλες ἔκτισε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ καὶ ἄλλες ἐπισκεύασε ἐκ θεμελίων.
Γεννήθηκε στὶς 6 Μαρτίου 1921 στήν Βαλαώρα Εὐρυτανίας. Υἱὸς τοῦ Δημητρίου καὶ τῆς Βαγιούλας. Ἦτο ἀπὸ πολύτεκνη οἰκογένεια 7 (ἑπτὰ) ἀγοριῶν, τὰ τρία ἔφυγαν γιὰ τὴν ἄλλη ζωή. Ἔμεινε ὀρφανὸς ἀπὸ μητέρα στὶς 18 Ἀπριλίου 1936. Ἦτο τότε 15 ἐτῶν. Πέρασε πολὺ φτωχικὰ παιδικὰ χρόνια μὲ πολλὲς στερήσεις. Ἦτο ὁ μεγαλύτερος ἀπὸ τὰ 4 ἐναπομείναντα ἀδέλφια του καὶ ἐκτελοῦσε χρέη τῆς μητέρας του καὶ τοῦ πατέρα του, ποὺ ἔλειπε γιὰ τὴν καθημερινὴ βιοπάλη. Μὲ τὶς ταλαιπωρίες καὶ κακουχίες τοῦ ἐμφυλίου φεύγει ἀπὸ τὸ χωριό του γιὰ τὸ Μεσολόγγι, ὅπου κατ᾽ ἀρχὴν φιλοξενήθηκε στὸ σπίτι ἑνὸς θείου του. Ἐκεῖ ἡ Μητρόπολις τὸν στέλνει στὴν ἐκκλησιαστικὴ σχολὴ Λαμίας. Ἐνδιαφέρον δείχνουν γι᾽ αὐτὸν καὶ τὴν οἰκογένειά του οἱ ἀοίδιμοι μακαριστοὶ πατέρες π. Βενέδικτος καὶ π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος ἱεροκύρηκες τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας. Τὸ 1950 τελειώνει τὸ ἐκκλησιαστικὸ φροντιστήριο Λαμίας.
Τὴν 1ην Ἰανουαρίου 1951 κατατάσσεται στὸν Ἑλληνικὸ Στρατὸ καὶ ὑπηρέτησε στὴν Ἤπειρο, στὴν Κόνιτσα σὰν στρατιώτης δίπλα στὸν ἱερέα καὶ συγχρόνως ἐκύρηττε τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ. Τὸ 1952 ἀπολύεται ἀπὸ τὸν Στρατό. Στὶς 30 Νοεμβρίου 1952 παντρεύεται τὴν Μαγδαληνὴ Δεληκωστοπούλου.
Στὶς 22 Φεβρουαρίου 1953 γίνεται ἱεροδιάκονος καὶ τὴν 1η Μαρτίου 1953 ἱερέας. Παραιτήθηκε ἀπὸ ἱερέας τὸ 1986. Ἔγινε πολύτεκνος· ἀπέκτησε (8) ὀκτὼ παιδιά, ζοῦν τὰ ἕξι, τὸ ἕνα ἐχάθη στὸν τοκετόν, καὶ τὸ ἄλλο ἀπὸ χτύπημα στὸ κεφάλι. Ὁ Μητροπολίτης Καρπενησίου Νικόλαος ἐγνώριζε ὅλα τὰ γεγονότα τῆς ἱερατικῆς του ζωῆς καὶ μετὰ τὴν παραίτησίν του τοῦ ζήτησε καὶ τὸν ἐπανέφερε στὴν ἐνεργὸ ὑπηρεσία γιὰ 5 ἀκόμη χρόνια στὴν Μητρόπολη Καρπενησίου. «Ἔκτοτε Θεία Χάριτι αἰσθάνομαι τὸ βραχύ τῆς ἐδῶ ζωῆς, καὶ παρακαλῶ τὸν Κύριον διὰ πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν Ἁγίων νὰ μοῦ ὁλοκληρώση μετάνοιαν καὶ ἐξομολόγησιν καὶ Θείαν Κοινωνίαν, μὲ τέλη ἀνώδυνα καὶ ἀνεπαίσχυντα καὶ νὰ μὲ παραλάβη δοξολογώντας τὸ Ἅγιον καὶ Πανάγιον ὄνομα τῆς Τρισυποστάτου Θεότητος τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν ἀπεράντων Αἰώνων Ἀμήν», γράφει τελειώνοντας ἕνα μικρὸ σημείωμα γιὰ τὴν βιωτή του.
Παρευρεθήκαμε στὴν ἐξόδιο ἀκολουθία του τὴν 4 Μαΐου 2011 στὸν μεγαλοπρεπῆ Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Δημητρίου Ἀγρινίου. Ἦτο ἕνα παλαϊκὸ προσκύνημα. Ὁ Ἱερὸς Ναὸς κατάμεστος μὲσα καὶ ἔξω ἀπὸ ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι μεταξύ τους ἀντήλλασσαν τὴν εὐχή: «Τὴν εὐχή του νἄχουμε». Παρευρέθηκαν 58 ἱερεῖς μὲ ἄμφια καὶ πολλοὶ ἄλλοι ἱερεῖς χωρὶς ἄμφια μέσα στὸ πλῆθος, οἱ πιὸ πολλοὶ πνευματικά του παιδιά. Ὅλοι μιλοῦσαν (ἐκτὸς τῶν ἄλλων) γιὰ τὸ χάρισμα, ποὺ εἶχε καθὼς τὸν συναντοῦσες ἢ σοῦ μιλοῦσε νὰ μυροβλίζει, νὰ εὐωδιάζει καὶ ἡ εὐωδία νὰ ὑπάρχει κοντά σου ἢ γύρω σου ἐπὶ ὧρες ἢ ἡμέρες (ἀνέφεραν ἄλλοι). Φαντασθῆτε τὰ ἄρρητα ρήματα, ποὺ ἔλεγε συνεχῶς, γιὰ νὰ τοῦ δώσει ὁ Κύριος μας τέτοια Χάρη.
Στοὺς παρευρισκομένους διαβάστηκε «Ἀποχαιρετιστήριον Ἄγγελμα κατὰ τὴν ἐξόδιόν μου» κείμενο, ποὺ τὸ εἶχε συντάξει ὁ π. Γεώργιος πρὸ τῆς κοιμήσεώς του καὶ εἶχε ζητήσει αὐτὸ νὰ διαβαστεῖ ἀντὶ ἄλλου ἐπικηδείου. Ὅπου μεταξὺ ἄλλων γράφει: «…μαζὶ μὲ τὸν Μεγάλο Ἀρχηγό μας, Νικητὴ Ἰησοῦν Χριστόν, θὰ θριαμβεύσετε καὶ θὰ ἀναδειχθῆτε τροπαιοφόροι μὲ τὰ ὅπλα τοῦ φωτός, τὰ ὁποῖα εἶναι: 1) Πίστις 2) Ὁ Σταυρὸς 3) Ἡ καθαρὴ ἐξομολόγησις 4) Ἡ συχνὴ Θεία Κοινωνία…». Ὁ σεβασμιώτατος Μητροπολίτης π. Κοσμᾶς ἔκλεισε τὸν μικρὸ ἐπικήδειό του: «Σὲ παρακαλοῦμε, π. Γεώργιε, ἐκεῖ ποὺ θὰ εὑρίσκεσαι, στὸ ἄνω θυσιαστήριο, πρέσβευε καὶ ὑπὲρ ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν».
Αἰωνία του ἡ Μνήμη. Τὴν εὐχή του νἄχουμε.


Κατα ἕνα παλαιό λειτουργικό ἔθιμο τῆς Ἐκκλησίας μας, τήν ἑπομένη τῶν μεγάλων ἑορτῶν τελεῖται ἡ «Σύναξις», πανηγυρική δηλαδή συνάθροισις τῶν πιστῶν, πρός τιμήν τῶν ἱερῶν προσώπων, πού διεδραμάτισαν ἕνα σπουδαῖο ρόλο στό ἑορτασθέν γεγονός. Ἔτσι τήν ἑπομένη τῶν Χριστουγέννων ἑορτάζομε τήν Σύναξι τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου καί τήν μετά τά Χριστούγεννα Κυριακή τήν μνήμη Δαυίδ τοῦ βασιλέως, Ἰωσήφ τοῦ μνήστορος καί Ἰακώβου τοῦ ἀδελφοθέου. Τήν ἑπομένη τῶν Θεοφανείων τήν Σύναξι τοῦ Προδρόμου. Τήν ἑπομένη τῆς Ὑπαπαντῆς τήν Σύναξι τοῦ δικαίου Συμεών τοῦ θεοδόχου καί τῆς προφήτιδος Ἄννης. Τήν ἑπομένη τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τήν Σύναξι τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριήλ κλπ. Στό ἴδιο προφανῶς αἴτιο ὀφείλεται καί ὁ ἑορτασμός τήν δευτέρα Κυριακή μετά τοῦ Πάσχα δύο ὁμάδων προσώπων πού ὑπηρέτησαν στό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, ἀφ᾽ ἑνός δηλαδή τοῦ Ἰωσήφ τοῦ ἀπό Ἀριμαθαίας καί τοῦ Νικοδήμου, πού ἔθαψαν τό σῶμα τοῦ Κυρίου, ἀφ᾽ ἑτέρου δέ τῶν Μυροφόρων γυναικῶν, πού ἦλθαν νά ἀλείψουν μέ μῦρα τό σῶμα καί πρῶτες ἄκουσαν τό εὐαγγέλιο τῆς Ἀναστάσεως καί πρῶτες εἶδαν τόν ἀναστάντα Κύριο. Σύμφωνα λοιπόν πρός τά ἀνωτέρω ἡ σύναξις πρός τιμήν τῶν ἱερῶν αὐτῶν προσώπων θά ἔπρεπε νά ἑορτάζεται τήν ἑπομένη τοῦ Πάσχα, τήν Δευτέρα δηλαδή τῆς Διακαινησίμου. Ἀλλ᾽ ὅλη ἐκείνη ἡ ἑβδομάς, ἀπό τήν Δευτέρα μέχρι τό Σάββατο, κατείχετο ἀπό τό θέμα τῆς Ἀναστάσεως. «Ἐλογίζετο» ὡς μία πασχάλιος ἡμέρα. Ἡ μετά τό Πάσχα πάλι Κυριακή λόγῳ τοῦ γεγονότος πού συνέβη κατ᾽ αὐτήν, τῆς ἐμφανίσεως δηλαδή τοῦ ἀναστάντος στόν Θωμᾶ καί στούς μαθητάς, ἦταν ἤδη κατειλημμένη ἀπό τόν ἑορτασμό τοῦ περιστατικοῦ αὐτοῦ. Ὁ ἑορτασμός του διήρκεσε ὅλη τήν ἐπακολουθοῦσα ἑβδομάδα καί ἡ πρώτη μετά τό Πάσχα ἐλευθέρα ἡμέρα γιά τήν τοποθέτησι τῆς «Συνάξεως» ἔμενε ἡ δευτέρα μετά τό Πάσχα Κυριακή.
Ἔτσι κατά τόν Ι’ αἰῶνα βρίσκομε στό ἑορτολόγιο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως νά ἀναγράφεται στήν Κυριακή αὐτή ἡ «μνήμη τῶν δικαίων Ἰωσήφ τοῦ ἀπό Ἀριμαθαίας καί Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς καί τῶν λοιπῶν μαθητριῶν τοῦ Κυρίου», γιά νά προστεθῇ ἀργότερα σ᾽ αὐτούς καί ἡ μνήμη τοῦ «νυκτερινοῦ μαθητοῦ» τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Νικοδήμου. Ἀπολυτίκιο τῆς ἡμέρας, ἐκτός ἀπό τό γνωστό «Ὁ εὐσχήμων Ἰωσήφ...», ἦταν καί τό παλαιό τροπάριο «Τῶν μαθητῶν σου ὁ χορός...», πού σήμερα, κάπως παρηλλαγμένο, ἀπαντᾷ σάν δεύτερο κάθισμα τοῦ ὄρθρου τῆς Κυριακῆς τῶν Μυροφόρων μετά τήν γ’ ᾠδή τοῦ κανόνος καί στήν Παρακλητική σάν δεύτερο καί πάλι κάθισμα μετά τήν δευτέρα στιχολογία στόν ὄρθρο τῆς Κυριακῆς τοῦ β’ ἤχου. Ἀκριβῶς δέ τό τροπάριο αὐτό, πού ἔχει εἰδικά γραφῆ καθώς φαίνεται γιά τήν παροῦσα ἑορτή, μᾶς δίδει καί τό θέμα τῆς Κυριακῆς τῶν Μυροφόρων καί τήν συνάρτησί του πρός τό θέμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου:

«Τῶν μαθητῶν σου ὁ χορός
σύν μυροφόροις γυναιξί
ἀγάλλονται συμφώνως,
κοινήν γάρ ἑορτήν αὐτοῖς ἑορτάζομεν
εἰς δόξαν καί τιμήν τῆς σῆς ἀναστάσεως
καί δι᾽ αὐτῶν δεόμεθα, φιλάνθρωπε Κύριε,
τῷ λαῷ σου παράσχου τό μέγα ἔλεος».

Ἡ κοινή ἑορτή τῶν μαθητῶν τοῦ Κυρίου, τοῦ Ἰωσήφ καί τοῦ Νικοδήμου, καί τῶν Μυροφόρων γυναικῶν ἑορτάζεται πρός δόξαν καί τιμήν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι δηλαδή μία ἀνακίνησις, μία ἀνανέωσις τοῦ ἀναστασίμου πανηγυρισμοῦ μέ νέο κέντρο, τά πρόσωπα πού ἄμεσα συνεδέθησαν μέ αὐτόν.
Ὁ Ἰωσήφ καί ὁ Νικόδημος κατεῖχαν ὑψηλά ἀξιώματα στήν Ἰουδαϊκή κοινωνία. Ἦσαν μέλη τοῦ Μεγάλου Συνεδρίου, τῆς Βουλῆς. Ὁ πρῶτος, ὁ Ἰωσήφ ὁ ἀπό Ἀριμαθαίας, πόλεως τῶν Ἰουδαίων (Λουκ. 23, 51), «ἄνθρωπος πλούσιος» (Ματθ. 27, 57), «εὐσχήμων βουλευτής» (Μάρκ. 15, 43), «μαθητής κεκρυμμένος διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων» (Ἰω. 19, 38. Ματθ. 27, 57), πού «προσεδέχετο τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Λουκ. 23, 51. Μάρκ. 15, 43) καί δέν συγκατετίθετο μέ τά λοιπά μέλη τοῦ Συνεδρίου στήν κατά τοῦ Χριστοῦ βουλήν καί πρᾶξι των (Λουκ. 23, 51), κατά τίς πληροφορίες τῶν Εὐαγγελίων, ἀναλαμβάνει τόν τολμηρό ρόλο νά ζητήσῃ γιά ταφή τό σῶμα τοῦ ἐκτελεσθέντος ὡς ἐπαναστάτου κατά τῆς Ρωμαϊκῆς ἀρχῆς βασιλέως τῶν Ἰουδαίων. Προσέρχεται στόν Πιλάτο καί ζητεῖ τό σῶμα. Λαμβάνει τήν ἄδεια τῆς ταφῆς, τοῦ ἀποδίδει πρόχειρες νεκρικές τιμές καί τό θάπτει στό κενό μνημεῖο, πού εἶχε ἑτοιμάσει γιά τόν ἑαυτό του. Στό ἔργο του αὐτό βοηθεῖται καί ἀπό ἕναν ἄλλον ἄρχοντα τῶν Ἰουδαίων, τόν Νικόδημο, φαρισαῖο (Ἰω. 3, 1), μέλος καί αὐτόν τοῦ Συνεδρίου, πού παλαιότερα εἶχε ἔλθει μία νύκτα νά συναντήσῃ τόν Χριστό καί νά ἀκούσῃ τήν διδασκαλία Του (Ἰω. 3, 1 ἑξ.) καί εἶχε ἐπιχειρήσει νά τόν ὑπερασπίσῃ ἀργότερα στό Συνέδριο (Ἰω. 7, 50). Αὐτός φέρνει καί μία μεγάλη ποσότητα ἀρωμάτων «μίγμα σμύρνης καί ἀλόης ὡσεί λίτρας ἑκατόν» γιά νά ἐνταφιάσουν τόν Χριστό κατά τά Ἰουδαϊκά ἔθιμα (Ἰω. 19, 39-40).
Τά δύο λοιπόν αὐτά σοβαρά καί εὐϋπόληπτα πρόσωπα προσάγονται ἀπό τήν Ἐκκλησία σάν δύο ἀψευδεῖς μάρτυρες τοῦ θανάτου καί τῆς ταφῆς τοῦ Χριστοῦ. Αὐτοί Τόν εἶδαν νεκρό, ζήτησαν τό σῶμα ἀπό τήν Ρωμαϊκή ἀρχή, τό κατέβασαν ἀπό τόν Σταυρό, τό ἄλειψαν μέ τά ἀρώματα καί τό τύλιξαν στά σάβανα, τό μετέφεραν καί τό ἔθαψαν καί προσεκύλησαν «λίθον μέγαν» στή θύρα τοῦ μνημείου. Εἶναι σάν μία ἔμμεσος ἀπάντησις σ᾽ ἐκείνους πού τυχόν θά ἀμφέβαλλαν γιά τόν πραγματικό θάνατο τοῦ Σταυρωθέντος. «Ἐπί στόματος δύο μαρτύρων καί ἐπί στόματος τριῶν μαρτύρων στήσεται πᾶν ρῆμα», ἔλεγε ὁ Μωσαϊκός νόμος (Δευτ. 19, 15). Καί ἐδῶ μάρτυρες τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι μόνο οἱ στρατιῶται τοῦ ἐκτελεστικοῦ ἀποσπάσματος, ὁ ἑκατόνταρχος, ὁ Πιλᾶτος, οἱ παριστάμενες γυναῖκες. Ἀλλά καί δύο ἄρχοντες τῶν Ἰουδαίων. Δύο κοινῶς ἀνεγνωρισμένα καί τιμώμενα πρόσωπα.
Οἱ ἐκκλησιαστικοί ποιηταί ἔβαλαν στό στόμα τῶν δύο αὐτῶν ἀνδρῶν θαυμασίους ἐπικηδείους θρήνους. Ἕνας ἀπό αὐτούς εἶναι καί ἐκεῖνος πού πλέκεται στό δοξαστικό τῶν ἀποστίχων τοῦ ἑσπερινοῦ τοῦ πλ. α’ ἤχου. Εἶναι ἕνας ἀπό τούς ὡραιοτέρους ὕμνους καί ψάλλεται καί κατά τήν ἡμέρα τοῦ θανάτου τοῦ Κυρίου, τήν Μεγάλη Παρασκευή, καί κατά τήν ἀκολουθία τῆς Κυριακῆς τῶν Μυροφόρων: 

«Σέ τόν ἀναβαλλόμενον τό φῶς ὥσπερ ἱμάτιον,καθελών Ἰωσήφ ἀπό τοῦ ξύλου σύν Νικοδήμῳ
καί θεωρήσας νεκρόν, γυμνόν, ἄταφον, εὐσυμπάθητονθρῆνον ἀναλαβών,ὀδυρόμενος ἔλεγεν·
Οἴμοι, γλυκύτατε Ἰησοῦ!ὅν πρό μικροῦ ὁ ἥλιος ἐν σταυρῷ κρεμάμενον θεασάμενος
ζόφον περιεβάλλετο καί ἡ γῆ τῷ φόβῳ ἐκυμαίνετο καί διερρύγνυτο ναοῦ τό καταπέτασμα·
ἀλλ᾽ ἰδού νῦν βλέπω σε δι᾽ ἐμέ ἑκουσίως ὑπελθόντα θάνατον.Πῶς σέ κηδεύσω, Θεέ μου;
ἤ πῶς σινδόσιν εἰλήσω;ποίαις χερσί δέ προσψαύσω τό σόν ἀκήρατον σῶμα;
ἤ ποία ᾄσματα μέλψω τῇ σῇ ἐξόδῳ, οἰκτίρμον; Μεγαλύνω τά πάθη σου,ὑμνολογῶ καί τήν ταφήν σου
σύν τῇ ἀναστάσει κραυγάζων·Κύριε, δόξα σοι».

Ἄν ὁ Ἰωσήφ καί ὁ Νικόδημος εἶναι οἱ μάρτυρες τοῦ θανάτου καί τῆς ταφῆς, αἱ μυροφόροι γυναῖκες εἶναι οἱ πρῶτοι μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως. Αὐτές πού ἐπεθύμησαν νά συμπληρώσουν τίς ἐλλείψεις τῆς ἐσπευσμένης ταφῆς, ἀλλ᾽ ἀντί νά ἀλείψουν μέ μῦρα τό νεκρό σῶμα, ἀντί νά κλαύσουν γιά τόν νεκρό, ἔγιναν οἱ πρῶτοι θεαταί τοῦ κενοῦ τάφου καί πρῶτες αὐτές ἄκουσαν ἀπό τό στόμα τοῦ λευκοφόρου ἀγγέλου τό χαρούμενο καί παράδοξο μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως. Αὐτές ἔγιναν ἀπό Μυροφόροι εὐαγγελίστριαι κι᾽ ἔφεραν τό εὐαγγέλιο τῆς ἐγέρσεως στούς μαθητάς καί στόν κόσμο.
Αὐτήν δέ ἀκριβῶς τήν μετάβασι τῶν Μυροφόρων στό μνῆμα καί τό ἀγγελικό μήνυμα, τό ἄγγελμα τῆς Ἀναστάσεως, ποιητικά ἐπεξεργάζεται τό δοξαστικό τῶν αἴνων τοῦ β’ ἤχου. Εἶναι ποίημα τοῦ βασιλέως Λέοντος τοῦ Σοφοῦ καί ἐμπνέεται ἀπό τήν σχετική ἀναστάσιμο περικοπή τοῦ Κατά Μάρκον Εὐαγγελίου (Μάρκ. 16, 1-8), τό Β’ ἑωθινό Εὐαγγέλιο τῶν Κυριακῶν:

«Μετά μύρων προσελθούσαις
ταῖς περί τήν Μαριάμ γυναιξί
καί διαπορουμέναις
πῶς ἔσται αὐταῖς τυχεῖν τοῦ ἐφετοῦ
ὡράθη ὁ λίθος μετῃρμένος
καί θεῖος νεανίας
καταστέλλων τόν θόρυβον αὐτῶν τῆς ψυχῆς·
Ἠγέρθη γάρ, φησιν, Ἰησοῦς ὁ Κύριος·
διό κηρύξατε τοῖς κήρυξιν αὐτοῦ μαθηταῖς
εἰς τήν Γαλιλαίαν δραμεῖν
καί ὄψεσθαι αὐτόν ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν,
ὡς ζωοδότην καί Κύριον».

Καί πάλι λοιπόν τήν Κυριακή τῶν Μυροφόρων θά δοξολογηθῇ ὁ νικητής τοῦ θανάτου καί τοῦ Ἅδου. Ὁ νεκρός – τό βεβαιώνουν ὁ Ἰωσήφ καί ὁ Νικόδημος, πού ἔγινε ζῶν – τό βεβαιώνουν αἱ Μυροφόροι. «Ἡ ζωή ἡ ἀθάνατος» πού κατέβη στό βασίλειο τοῦ Ἅδου καί ἐνέκρωσε τόν Ἅδη μέ τό ἀνέσπερο φῶς Του, μέ τήν ἀστραπή τῆς Θεότητός Του. Αὐτός πού ἀνέστησε τούς πεθαμένους ἀπό τά σκοτεινά μνήματα. Ὁ ζωοδότης, πού μέ τήν ἀνάστασί Του σύναψε σέ ἀτελεύτητο δοξολογία τίς δυνάμεις τῶν οὐρανῶν καί τούς λαούς τῆς γῆς. Αὐτός πού ἀπέθανε καί κατέβη στόν Ἅδη, γιά νά μᾶς ἀνεβάσῃ μέ τήν ἔγερσί Του στούς οὐρανούς.
Αὐτό ἀκριβῶς ψάλλει ὁ ὑμνῳδός τοῦ ἀναστασίμου ἀπολυτικίου τοῦ β’ ἤχου, πού θά ἀκουσθῇ τήν Κυριακή τῶν Μυροφόρων στούς ναούς μας:

«Ὅτε κατῆλθες πρός τόν
θάνατον,
ἡ ζωή ἡ ἀθάνατος,
τότε τόν Ἅδην ἐνέκρωσας
τῇ ἀστραπῇ τῆς Θεότητος·
ὅτε δέ καί τούς τεθνεῶτας
ἐκ τῶν καταχθονίων ἀνέστησας,
πᾶσαι αἱ δυνάμεις
τῶν ἐπουρανίων ἐκραύγαζον·
Ζωοδότα Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν,
δόξα σοι». 

Κυριακη των Μυροφόρων



Την Κυριακή των Μυροφόρων τιμούμε και θυμόμαστε τις Μυροφόρες. Επειδή ήταν Παρασκευή και πλησίαζε το Πάσχα των Ιουδαίων (το Σάββατο), ο Ιωσήφ με τον Νικόδημο, ενταφίασαν το σώμα του Ιησού βιαστικά και δεν το άλειψαν με τον τρόπο που έπρεπε με το μύρο. Μυροφόρες ονομάζονται οι γυναίκες που όσο ζούσε ο Χριστός ήταν μαθήτριές του και έμειναν μαζί με την Παναγία κατά την Σταύρωση, θρήνησαν μαζί της, κι όταν όλοι οι άλλοι είχαν κρυφτεί, αυτές θέλησαν να μυρώσουν το σώμα Του με τον τρόπο που συνήθιζαν εκείνα τα χρόνια. Έτσι αγόρασαν ακριβά αρώματα (μύρα) και πήγαν ξημερώματα Κυριακής στον Τάφο του Ιησού να τον μυρώσουν. Πρώτες οι Μυροφόρες έμαθαν ότι Αναστήθηκε ο Χριστός και στη συνέχεια πρώτες οι Μυροφόρες είδαν τον Αναστάντα Χριστό, σαν μια μορφή επιβράβευσης για την πίστη τους και την ανδρεία τους κατά τα Θεία Πάθη. Οι Μυροφόρες δεν πήγαν στον Τάφο όλες μαζί αλλά σε διάφορες ομάδες, δυο και τρεις φορές, το πρωί άλλα όχι κατά την ίδια χρονική στιγμή. Η Μαρία η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία έφτασαν πρώτες στον Τάφο. Οι Πατέρες της Εκκλησίας εξηγούν ότι με την φράση η άλλη Μαρία περιγράφεται η Θεοτόκος, επειδή οι Ευαγγελιστές δεν ήθελαν να δώσουν αφορμή στους άπιστους γράφοντας ότι η Μητέρα Του ήταν η πρώτη μάρτυρας της Ανάστασης. Ο Χριστός έχει αναστηθεί, το Μνημείο είναι κενό. Καθώς πήγαιναν στον Τάφο, ανησυχούσαν για τον λίθο με τον οποίο είχε σφραγιστεί ο Τάφος, επειδή ήταν πολύ μεγάλος και δεν ήξεραν πώς θα τον μετακινούσαν. Ένας Άγγελος κατεβαίνει, γίνεται σεισμός και ο λίθος κυλά. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ερμηνεύει ότι ήταν ο αρχάγγελος Γαβριήλ, και ο Άγγελος, που κάθεται πάνω στον λίθο, τους λέει να μη φοβούνται. «Γνωρίζω ότι ζητάτε τον Ιησού τον Εσταυρωμένο. Δεν είναι εδώ. Αναστήθηκε, όπως είχε πει». Τους έδειξε τον κενό Τάφο και τους είπε να πουν τα νέα στους μαθητές. Γίνονται λοιπόν οι Μυροφόρες ευαγγελίστριες των Ευαγγελιστών και απόστολοι των Αποστόλων. Ο Όσιος Δαμασκηνός ο Στουδίτης αναφέρει αναλυτικά ποιες ήταν οι Μυροφόρες. Η πρώτη Μυροφόρα είναι η Μαρία η Μαγδαληνή από την οποία ο Χριστός είχε βγάλει επτά δαιμόνια. Και για αυτή την ευεργεσία τον ακολουθούσε. Μετά την ανάληψη του Χριστού πήγε στη Ρώμη στον αυτοκράτορα Τιβέριο και θεράπευσε το μάτι του. Επίσης κατήγγειλε στον Τιβέριο τον Πιλάτο και τους αρχιερείς για την άδικη σταύρωση του Χριστού κι αυτός τους θανάτωσε. Η Μαρία η Μαγδαληνή πέθανε στην ‘Εφεσσο όπου την έθαψε ο Ιωάννης ο Θεολόγος. Αργότερα ο αυτοκράτορας Λέων ο Σοφός, πήρε το λείψανό της στην Κωνσταντινούπολη. Λεγόταν Μαγδαληνή επειδή καταγόταν από τα Μάγδαλα.
Δεύτερη ήταν η Σαλώμη κόρη του Ιωσήφ του Μνήστορος η οποία αργότερα παντρεύτηκε τον μικρό Ζεβεδαίο. Τρίτη μυροφόρος ήταν η Ιωάννα η γυναίκα του Χουζά ο οποίος ήταν επίτροπος και οικονόμος στο σπίτι του βασιλιά Ηρώδη. Τέταρτη η Μαρία η αδερφή του Λαζάρου η οποία προηγουμένως είχε αλείψει τον Χριστό με το μύρο όπως γράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Πέμπτη ήταν η αδερφή της η Μάρθα η οποία υπηρετούσε τον Χριστό με πολύ προθυμία από την αρχή. Έκτη είναι η Μαρία η γυναίκα του Κλωπά. Αυτή τη Μαρία, ο ευαγγελιστής Ιωάννης ονομάζει «αδελφή της Θεοτόκου». Ο Ιωακείμ, ο πατέρας της Παναγίας είχε ένα αδελφό και όταν εκείνος πέθανε χωρίς να έχει παιδί, πήρε την γυναίκα του ως σύζυγό του σύμφωνα με τον Μωσαϊκό νόμο. Με αυτήν απέκτησε ένα παιδί, τη Μαρία.
Έβδομη Μυροφόρος ήταν η Σωσσάννα. Υπήρχαν κι άλλες Μυροφόρες που βοηθούσαν τις παραπάνω, όπως λέει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, αλλά τα ονόματά τους δεν αναφέρονται από τους Ευαγγελιστές γιατί δεν τις θεωρούσαν σημαντικές. Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος παραθέτει τα παρακάτω στοιχεία για τις Μυροφόρες από το έργο του οσίου Νικήτα του Στηθάτου. Η Μαρία η Μαγδαληνή, από την οποία ο Χριστός έβγαλε επτά δαιμόνια, δηλώνει την ψυχή εκείνη που καθαρίζεται από τα δαιμόνια με τον λόγο των ευαγγελικών εντολών. Η Σαλώμη, της οποίας το όνομα ερμηνεύεται ειρήνη, δηλώνει τον άνθρωπο εκείνο που απέκτησε την εσωτερική ειρήνη, αφού νίκησε τα πάθη, υπέταξε το σώμα στην ψυχή, και αποκτά, δια της θεωρίας και των πνευματικών νοημάτων, την γνώση. Η Ιωάννα, της οποίας το όνομα ερμηνεύεται περιστερά, συμβολίζει την άκακη και γονιμότατη στις αρετές ψυχή, η οποία απέβαλε κάθε πάθος με την πραότητα, και είναι θερμή στο να γεννά τα πνευματικά νοήματα με πνευματική διάκριση. Όταν ο άνθρωπος διακρίνεται γι’ αυτές τις καταστάσεις και πλησιάζει στο μνημείο της καρδιάς του, τότε θα δει τον λίθο της πωρώσεως της ασάφειας του λόγου να σηκώνεται, τους αγγέλους, δηλαδή την συνείδησή του, να του αναγγέλλουν ότι αναστήθηκε μέσα του ο νεκρωθείς λόγος της αρετής και της γνώσεως, αλλά ακόμη θα αξιωθεί να δει την εμφάνιση και αυτού του Ιδίου του Θεού Λόγου στον νου, γυμνό χωρίς τύπους και σύμβολα.

Τρίτη 24 Απριλίου 2012

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κκ Κοσμάς στην τηλεόραση του Λύχνος TV της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών


Καλεσμένος στην εκπομπή '' εν λόγω αληθείας '' του λίαν αγαπητού μας κ Νικολάου Μεσσαλά, στην τηλεόραση Λύχνος ΤV  της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών , ήταν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κκ Κοσμάς, ο οποίος ομίλησε επίκαιρα πριν λίγες ημέρες, για την σημαντικότερη εορτή της Χριστιανοσύνης, για την λαμπρή ημέρα της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού. 

Την εκπομπή μπορείτε να την δείτε στην ακόλουθη διεύθυνση πατώντας στον πιο κάτω σύνδεσμο http://www.i-m-patron.gr/news1/news_2010/240412_anastasewsimera_vid.html

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας στη Νάουσα-μεγαλειώδης λιτανεία της Ιεράς εικόνας των 1241 Αγίων της Νάουσας ( πλούσιο φωτογραφικό λεύκωμα )


Για πρώτη φορά φέτος πραγματοποιήθηκε το Σάββατο το απόγευμα μεγαλειώδης λιτανευτική πομπή της ιεράς εικόνος των 1241 Ναουσαίων Νεομαρτύρων από τον ιερό ναό αγίου Μηνά προς τον Χώρο του Μαρτυρίου (Κιόσκι). Έλαβαν μέρος οι σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος, ο οποίος χοροστάτησε στον εσπερινό, προεξήρχε της λιτανείας και κήρυξε το θείο λόγο στο Χώρο Μαρτυρίου, Αιτωλοακαρνανίας κ. Κοσμάς και Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων.Κατά την άφιξη στον ιερό «Χώρο Μαρτυρίου» οι αρχιερείς ανέβηκαν σε εξέδρα και τελέστηκε αρτοκλασία ενώ ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων ευχαρίστησε τους δύο αρχιερείς για τη συμμετοχή τους στον εορτασμό της επετείου του Ολοκαυτώματος και παραχώρησε το βήμα στο σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σισανίου κ. Παύλο, ο οποίος μίλησε με τον χαρακτηριστικό και άμεσο τρόπο που τον διακρίνει συγκρίνοντας τις αρετές και τα ιδανικά των νεομαρτύρων και τα αντίστοιχα σημερινά. 
Την επομένη ημέρα το πρωί οι τρεις αρχιερείς τέλεσεσαν συλλείτουργο στο μητροπολιτικό ιερό ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, προεξάρχοντος του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας  κ. Κοσμά ο οποίος κήρυξε και το θείο λόγο.
Ακολουθούν φωτογραφίες (click για μεγεθυνση)


























Κυριακή 22 Απριλίου 2012

Εορτάζει και πανηγυρίζει ο Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου Ματαράγκας Αγρινίου



Εορτάζει και Πανηγυρίζει με κάθε εκκλησιαστική μεγαλοπρέπεια και λαμπρότητα σήμερα 22 Απριλίου και αύριο Δευτέρα ο Ιερός και περικαλλής Ναός του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου στη Ματαράγκα του Δήμου Αγρινίου.

Το πρόγραμμα της εορτής έχει ως εξής:
  • Την Κυριακή του Θωμά το απόγευμα και περί ώραν 19:00μμ θα τελεσθεί ο  Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός μετ Αρτοκλασίας και Θείου Κηρύγματος,
  • ενώ την Δευτέρα 23 Απριλίου  2012, ημέρα μνήμης του μαρτυρίου του Αγίου Γεωργίου  το πρωί, περί ώραν 07:00πμ θα τελεσθεί η ακολουθία του Όρθρου και Πανηγυρική Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, μετά Θείου Κηρύγματος

Bίος και πολιτεία του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου



Κατά το Συνοδικό της Ορθοδοξίας, Άγιοι είναι οι γνήσιοι θεράποντες του Χριστού. «Άγιοι είναι οι ευσεβείς ορθόδοξοι χριστιανοί, οι όποιοι δια μεν της τελείας αγάπης τους προς τον Θεόν καί της ακριβεστέρας υπακοής των είς τον Νόμoν Του εύηρέστησαν ενώπιον Του, δια δε της δωρεάς του Άγιου Πνεύματος ήγιάσθησαν, εθεώθησαν καί έδοξάσθησαν υπό του Θεού, και ζώντες καί μετά την κοίμησίν των... και δια της δοθείσης εις αυτούς παρρησίας πρεσβεύουν υπέρ ζώντων και κεκοιμημένων»
     Ή ονομασία Άγιος δίδεται κατ' αρχάς στους Μάρτυρες πού ομολόγησαν την πίστη τους στον Χριστό και γι' αυτό τους έθανάτωσαν (μαρτύρησαν). Μετά το τέλος των διωγμών ή ονομασία δίνεται και σ' αυτούς πού διακρίθηκαν για την άγια ζωή τους.Οἱ ἅγιοι ὡς μέτοχοι καὶ μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ φανερώνουν μὲ τὰ χαρίσματά τοῦς τὸ Χριστό ποὺ κατά τὸν ἅγιο Μάξιμο τὸν Ὁμολογητή μένει αἰσθητά ἀθέατος. Ἡ μίμηση τῶν ἁγίων εἶναι μίμηση τοῦ Χριστοῦ καὶ συμπόρευση μὲ τὸ ἐνιαῖο καὶ ἀδιαίρετο σῶμα Του, τὴν Ἐκκλησία. Ἀναφερόμενο τὸ κάθε μέλος τῆς Ἐκκλησίας στοῦς ἁγίους καὶ ἀκολουθώντας τὴν ὁδό ποὺ αὐτοί «ἐπόμενοι τῶ Χριστῶ» ὑπέδειξαν, ἀποκτᾶ «ὁμοήθειαν Χριστοῦ».
     Τα μέλη της Εκκλησίας σέβονται και τιμούν τους Αγίους «εν λόγοις, εν συγγραφαίς, εν νοήμασι εν θυσίαις (θ. Λειτουργίες), εν ναοίς, εν εικονίσμασι» (Συνοδικό Ζ Όίκουμενικής Συνόδoυ), επειδή αυτοί απολαμβάνουν τιμή καί δόξα στη Βασιλεία των ουρανών, έχουν παρρησία στο θρόνο του θεού και μεσιτεύουν υπέρ ημών.Προσφέρουμε την τιμή μας στους Αγίους όλους και στην Παναγία καί στους αγίους Αγγέλους, αλλά λατρεία προσφέρουμε μόνο στον Τριαδικό Θεό, τον Πατέρα, τον Υίό καί το Αγιο Πνεύμα. Προσκυνούμε καί ασπαζόμαστε τις Άγιες εικόνες των Αγίων τιμητικά (ή προσκύνηση διαβαίνει στο πρωτότυπο, το εικονιζόμενο πρόσωπο και όχι στο υλικό της εικόνας) και του Θεού λατρευτικά (τιμητική - λατρευτική προσκύνηση).
     Ή Εκκλησία μας την τιμή αυτή στους Άγιους την εκδηλώνει:
α. Με ανέγερση Ναών στο όνομα τους και την τοποθέτηση ιερών λειψάνων τους στην Άγία Τράπεζα.
β. Με προσκύνηση των Ιερών εικόνων και λειψάνων τους.
γ. Με θέσπιση εορτών προς τιμή τους και με συγγραφή άσματικών ακολουθιών, εγκωμίων κ.λπ.

      Ένας από τους Αγίους αυτούς που εορτάζεται σήμερα είναι και ο Αγιος Μεγαλομάρτυς Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος ο οποίος γεννήθηκε στην Καππαδοκία, ανάμεσα στο 275 και στο 285 και θανατώθηκε το 296 ή το 303 μ.Χ. Οι γονείς του Αγίου Γεωργίου ήταν χριστιανοί, ο πατέρας του είχε ελληνική καταγωγή και ήταν από την Καππαδοκία και η μητέρα του ήταν από την Παλαιστίνη. Όταν ήταν 10 ετών πέθανε ο πατέρας του και η μητέρα του τον πήρε στην περιοχή Λύδδα της Παλαιστίνης όπου τον μεγάλωσε και τον μόρφωσε. Στην ηλικία των 18 ετών, κατατάχτηκε στον ρωμαϊκό στρατό στη Νικομήδεια. Διακρίθηκε σε πολύ μικρή ηλικία ο Άγιος Γεώργιος και πήρε τον βαθμό του χιλίαρχου. Αργότερα ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός τον έκανε διοικητή με τον τίτλο του κόμη. Ο Άγιος Γεώργιος ονομάζεται τροπαιοφόρος για την ανδρεία του και για τον ηρωϊσμό του στις μάχες. Ο Διοκλητιανός, αφού αντιμετώπισε τις εξωτερικές απειλές στράφηκε στην αναδιοργάνωση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Αποφάσισε ότι οι υπήκοοί του θα πρέπει να τον λατρεύουν ως θεό και ξεκίνησε διωγμούς κατά των Χριστιανών. Έκλεισε τους χριστιανικούς ναούς, εξόρισε ή βασάνισε και οδήγησε στο μαρτύριο Χριστιανούς που δεν πρόδιδαν την πίστη τους, απομάκρυνε από τον στρατό και τις υπηρεσίες τους Χριστιανούς. Έκανε τρεις συνελεύσεις για να οργανώσει τους διωγμούς, στις οποίες μπορούσαν να είναι παρόντες οι αξιωματούχοι. Ο Άγιος Γεώργιος πήρε το λόγο, ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό και πήρε θέση ενάντια στο διωγμό των Χριστιανών. Ο Διοκλητιανός οργίστηκε και διέταξε τη σύλληψη του Αγίου Γεωργίου. Στην φυλακή βασανίστηκε για την πίστη του και υπέμεινε τους πόνους με προσευχή. Αρχικά τον έδεσαν ξαπλωμένο ανάσκελα και έβαλαν επάνω του έναν μεγάλο βαρύ λίθο. Στη συνέχεια τον έδεσαν στον τροχό, που είχε περιστρεφόμενα μαχαίρια που έκοβαν τις σάρκες. Ένας άγγελος ελευθέρωσε τον Άγιο και τα τραύματά του θεραπεύτηκαν. Όταν αυτό έγινε γνωστό, ο Πρωτολέοντας και ο Ανατόλιος παρουσιάστηκαν στον Διοκλητιανό μαζί με χίλιους στρατιώτες και ομολόγησαν την πίστη τους στον Χριστό, με αποτέλεσμα ο Διοκλητιανός να διατάξει την θανάτωσή τους. Η μνήμη τους τιμάται στις 23 Απριλίου. Ο Διοκλητιανός διέταξε τότε να φτιάξουν μια στέρνα, να τη γεμίσουν με ασβέστη και να κλείσουν εκεί τον Άγιο Γεώργιο για τρεις ημέρες. Όταν άνοιξαν την στέρνα, αντί να βρουν το σώμα του Αγίου καμένο και διαλυμένο, τον βρήκαν όρθιο να προσεύχεται. Ο λαός αναγνώρισε το θαύμα κι έλεγε ότι είναι μεγάλος ο Θεός του Γεωργίου, αλλά ο αυτοκράτορας θεώρησε ότι ήταν κάποιου είδους μαγεία. Ο Άγιος Γεώργιος του απάντησε ότι αυτό δεν ήταν μαγεία ή αγυρτεία, αλλά αποτέλεσμα της θείας χάρης και ο Διοκλητιανός διέταξε να πυρακτώσουν μεγάλα σιδερένια παπούτσια και υποχρέωσαν τον Άγιο να περπατήσει φορώντας τα. Ο Άγιος Γεώργιος περπατούσε και προσευχόταν χωρίς να παθαίνει τίποτα. Βλέποντας τα νέα θαύματα του Αγίου, ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός συνέχισε να πιστεύει ότι ήταν αποτέλεσμα μαγείας και κάλεσε τον μάγο Αθανάσιο. Αυτός έφερε δύο αγγεία με ισχυρά δηλητήρια και ο αυτοκράτορας διέταξε τον Γεώργιο να τα πιει. Ο Άγιος έκανε την προσευχή του, ήπιε τα δηλητήρια και δεν έπαθε τίποτα. Τότε ο Αθανάσιος γονάτισε μπροστά στον Άγιο Γεώργιο και ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό, και θανατώθηκε από τον Διοκλητιανό. Η μνήμη του μάρτυρα Αθανασίου του από μάγων, τιμάται στις 23 Απριλίου. Η Αλεξάνδρα, σύζυγος του αυτοκράτορα Διοκλητιανού, μαζί με τους δούλους της, πίστεψαν στον Χριστό, φυλακίστηκαν από τον Διοκλητιανό και θανατώθηκαν την επομένη. Η μνήμη της βασίλισας Αλεξάνδρας και των υπηρετών της Απολλώ, Ισαακίου και Κοδράτου, που πίστεψαν στον Χριστό και θανατώθηκαν από τον Διοκλητιανό, τιμάται στις 21 Απριλίου. Ο Άγιος Γεώργιος είδε ενύπνιο, ότι σύντομα θα πάρει τον στέφανο του μαρτυρίου. Το ξημέρωμα οι στρατιώτες τον παρουσίασαν στον Διοκλητιανό. Ο αυτοκράτορας του ζήτησε να θυσιάσει στον βωμό του Απόλλωνα. Ο Άγιος μπήκε στον ναό του Απόλλωνα, έκανε το σχήμα του σταυρού και τότε το είδωλο του Απόλλωνα έπεσε και κομματιάστηκε. Ο Διοκλητιανός καταδίκασε τον Άγιο σε θάνατο δια αποκεφαλισμού. Τα λείψανά του μεταφέρθηκαν στην περιοχή Λύδδα της Παλαιστίνης, από τον πιστό του υπηρέτη, Άγιο Πασικράτη. Εκεί, μετά το διάταγμα ανεξιθρησκείας του Μεγάλου Κωνσταντίνου, οι Χριστιανοί ανέγειραν μεγαλοπρεπή Ιερό Ναό αφιερωμένο στον Άγιο Γεώργιο, όπου και κατέθεσαν τα ιερά του λείψανα.
     Όλοι εμείς οι πιστοί του Χριστού και προσκυνητές της σεπτής εορτής του Αγίου Γεωργίου , έχουμε χρέος να αποδίδουμε σε αυτον την αρμόζουσα τιμή, διότι η αγία μας Εκκλησία είναι θεμελιωμένη πάνω σε αυτές τις μεγάλες προσωπικότητες. Αυτό το βεβαιώνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ο οποίος είδε στην Αποκάλυψη την θριαμβεύουσα εν ουρανοίς Εκκλησία του Χριστού, θεμελιωμένη επί «θεμελίους δώδεκα και επ’ αυτών δώδεκα ονόματα των δώδεκα αποστόλων του Αρνίου» 

Σάββατο 21 Απριλίου 2012

Θεολογική ερμηνεία της εικόνας της Ψηλαφήσεως του Θωμά



Η εικόνα με την ανορθόγραφη επιγραφή Η ΨΥΛΑΦΙΣΙΣ ΤΟΥ ΘΩΜΑ ανήκει στο Δωδεκάορτο της Ι. Μονής Σταυρονικήτα του Αγίου Όρους και είναι έργο κρητικού Θεοφάνη (16 ος αι.). Στην παράσταση δεσπόζει η μορφή του Χριστού. Φορεί κόκκινο χιτώνα και σκούρο ιμάτιο που ανοίγουν το χρώμα του οι πλούσιες χρυσοκοντυλιές. Η στάση του αναστάντος Κυρίου διευκολύνει την ψηλάφηση του Θωμά. Κάμπτει προς τα δεξιά του με το ένα χέρι ανασηκωμένο για να φανεί το σημάδι του καρφιού και το άλλο στηριγμένο στην πληγωμένη πλευρά του. Στέκει στο πάνω σκαλί μιας χαμηλής σκάλας έχοντας πίσω του κλειστή την πόρτα ενός κτηρίου (είναι το δώμα όπου ήταν συγκεντρωμένοι μαθητές) που έχει χαμηλό τρούλο. Ένα κόκκινο παραπέτασμα είναι ριγμένο στις στέγες του. Δεξιά και αριστερά του κεντρικού κτηρίου διακρίνονται δύο μικρότερα- επάλξεις των τειχών της Ιερουσαλήμ. Τον Κύριο περιβάλλουν οι μαθητές. Χωρισμένοι σε δύο ημιχόρια παρακολουθούν έκπληκτοι τα γινόμενα. Με βλέμματα καρφωμένα σε διάφορες κατευθύνσεις, με εκφράσεις στοχαστικές και απορημένες, παλάμες ανοιγμένες και χέρια δεητικά-όλα για να μεταφέρουν τον προσκυνητή σιμά τους. Να ζήσει την αιφνίδια φανέρωση του Διδασκάλου, να βεβαιωθεί για την Ανάσταση και να ψελλίσει με το Θωμά: «Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου».
Στον πρώτο όμιλο των μαθητών - το αριστερό - προεξάρχει ο Θωμάς και στο δεξί ο Πέτρος. Ο πρώτος φορεί βαθυγάλαζο χιτώνα με το διακριτικό «σημείο» στο δεξιό βραχίονα (το είχαν στον χιτώνα τους οι Ρωμαίοι συγκλητικοί) και κόκκινο ιμάτιο. Το αριστερό του χέρι είναι σε σχήμα προσευχής και το άλλο έχει ακουμπισμένο το δάκτυλό του στην ανοικτή και λογχισμένη πλευρά του Κυρίου. Σε αντίθεση με τις ήρεμες φιγούρες των άλλων μαθητών, η δική του έχει κινητικότητα. Τη δείχνουν τα πόδια του και το πτυχωμένο ιμάτιό του. Σπεύδει να επιβεβαιωθεί γι αυτό που βλέπει και ακούει. Το βλέμμα του καρφωμένο στον Κύριο και το δάκτυλό του ακουμπισμένο στη θεϊκή σάρκα για να επικουρήσει την αυτοψία. « Τολμηρῶς ἐψηλάφησε τήν πλευράν , τήν τῷ θεί ῳ πυρί ἀπαστράπτουσαν ».Η εικόνα μας, κλειστή στη σύνθεση, χωρίς δηλαδή προεκτάσεις φανερές ή αφανείς, άριστα ζυγισμένη, με τα φωτεινά της χρώματα και τα ήρεμα πρόσωπα, πιστοποιεί με το δικό της τρόπο την αλήθεια της Αναστάσεως. « Χαρᾶς τά πάντα πεπλήρωται , τῆς Ἀναστάσεως τήν πεῖραν εἰληφότα »

φέρε τὸν δάκτυλόν σου ὧδε καὶ ἴδε τὰς χεῖράς μου, καὶ φέρε τὴν χεῖρά σου καὶ βάλε εἰς τὴν πλευράν μου, καὶ μὴ γίνου ἄπιστος, ἀλλὰ πιστός.



Αργά το απόγευμα της ημέρας της Αναστάσεως οι δέκα μαθητές χωρίς τον Θωμά είναι συγκεντρωμένοι σ’ ένα σπίτι στην Ιερουσαλήμ. Κι ενώ οι καρδιές τους είναι βαθιά πληγωμένες από τα γεγονότα της Παρασκευής και οι θύρες του σπιτιού κλειδαμπαρωμένες, ξαφνικά εμφανίζεται ο αναστημένος Κύριος ανάμεσά τους και τους λέει: «Εἰρήνη ὑμῖν». κι αμέσως τους δείχνει τα σημάδια των πληγών του, για να πεισθούν ότι είναι ο ίδιος ο Διδάσκαλός τους που αναστήθηκε. Πόσο γρήγορα άλλαξαν όλα, πώς τόσο ξαφνικά η χαρά πλημμύρισε τις καρδιές τους! Και ο Κύριος τους ξαναλέει: «Εἰρήνη ὑμῖν»· όπως με απέστειλε ο Πατέρας μου στον κόσμο για το έργο της σωτηρίας των ανθρώπων, έτσι κι εγώ στέλνω εσάς να συνεχίσετε το έργο μου. Και τους μετέδωσε πνοή ουράνιας ζωής εμφυσώντας στο πρόσωπό τους και λέγοντας: «Λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον». Όσων ανθρώπων τις αμαρτίες θα συγχωρείτε, θα είναι συγχωρημένες από τον Θεό, και όποιων δεν τις συγχωρείτε, θα μένουν ασυγχώρητες.
Σε λίγο ο Κύριος έγινε άφαντος. Η ημέρα όμως εκείνη χαράχθηκε ανεξίτηλα στην καρδιά τους ως η ιερότερη της ζωής τους. Ήταν η ημέρα εκείνη, η μία των Σαββάτων, η Κυριακή της Αναστάσεως. Αυτήν ακριβώς τη σημασία της ημέρας θέλει να τονίσει ο ιερός ευαγγελιστής Ιωάννης. Γι’ αυτό και επαναλαμβάνει: «τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων».Βέβαια οι άγιοι Απόστολοι δεν είχαν καταλάβει αμέσως τη σημασία εκείνης της πρώτης Κυριακής στην ιστορία του Κόσμου. Όμως ο ίδιος ο Κύριος κατέδειξε την ιερή θέση της ευθύς εξαρχής. Αυτός την ευλόγησε με την Ανάστασή του. Αυτός οικονόμησε έτσι τα πράγματα, ώστε να είναι συναγμένοι την ημέρα εκείνη οι άγιοι Απόστολοι για να τους προσφέρει τα αγαθά της Αναστάσεώς του. Ημέρα Κυριακή πάλι, μετά από οκτώ μέρες, εμφανίζεται στους ένδεκα. Ημέρα Κυριακή κατόπιν αποστέλλει το Άγιο Πνεύμα στους μαθητές του. Ημέρα Κυριακή αργότερα αποκαλύπτεται στην Πάτμο στον ευαγγελιστή Ιωάννη. Βέβαια ο Αναστάς είναι παρών μέσα στο λαό του κάθε μέρα, ιδιαιτέρως όμως κάθε Κυριακή ζητά από τους πιστούς όλων των αιώνων να είμαστε συναγμένοι για να Τον δούμε με τα μάτια της ψυχής μας και να Τον ψηλαφήσουμε. Κι εκείνος να μας ευλογήσει και να μας μεταδώσει την ειρήνη του. Να εγκαταστήσει μέσα μας ανάπαυση και χαρά. Να μας προσφέρει διά των λειτουργών του τη συγχώρηση των αμαρτιών μας. Θέλει να μας κάνει συνδαιτυμόνες στο δείπνο του. Να μας προσφέρει τα ακριβότερα δώρα του, το Τίμιο Σώμα του και το Άχραντο Αίμα του. Μας περιμένει κάθε Κυριακή να μας δώσει δύναμη νέας ζωής. Ώστε να σκορπιστούμε στα σπίτια μας, να μεταδώσουμε την εμπειρία που ζούμε στο Ναό κάθε Κυριακή. Ώσπου να γίνει όλη η ζωή μας μια Κυριακή αιώνια, αληθινή. Μην απουσιάζουμε λοιπόν καμία Κυριακή από το Ναό του Θεού.
οχι απομόνωση
Ο Θωμάς δυστυχώς απουσίαζε από τη σύναξη αυτή της Κυριακής. Κι όταν τον είδαν κάποια άλλη στιγμή οι μαθητές και γεμάτοι ενθουσιασμό του είπαν: «τον είδαμε τον Κύριο!», αυτός έλεγε: Εάν δεν Τον δω με τα μάτια μου και δεν βάλω το δάκτυλό μου στο σημάδι των καρφιών, δεν πρόκειται να πιστεύσω. Οκτώ μέρες μαρτυρικές πέρασε ο Θωμάς. Μέχρι την επόμενη Κυριακή· όταν ήταν και πάλι συναγμένοι οι μαθητές, μαζί τώρα με τον Θωμά. Οι θύρες του σπιτιού και πάλι κλειστές και ξαφνικά ήλθε και πάλι ο Ιησούς ανάμεσά τους λέγοντας: «Εἰρήνη ὑμῖν». Κι έπειτα στράφηκε στον Θωμά και του είπε: Έλα, Θωμά, φέρε το δάχτυλό σου εδώ στα σημάδια των πληγών μου, δες τα χέρια μου, βάλε το χέρι σου στην πλευρά μου, και μην αφήνεις τον εαυτό σου να κυριευθεί από απιστία, αλλά γίνε πιστός. Τότε ο Θωμάς σε μία έκρηξη χαράς αναφώνησε: Είσαι ο Κύριός μου και ο Θεός μου! Και ο Κύριος του απαντά: Πιστεύεις επειδή με είδες! Είναι μακάριοι αυτοί που θα πιστεύσουν σε μένα χωρίς να με έχουν δει.Γιατί όμως ο Θωμάς έδειξε τέτοια δυσπιστία; Πώς δεν θυμήθηκε τις προρρήσεις του Κυρίου για την Ανάστασή του; Πώς δεν θυμήθηκε την ανάσταση του υιού της χήρας της Ναΐν και του Λαζάρου που τις είχε δει με τα μάτια του; Και τώρα γιατί, ενώ οι άλλοι μαθητές τον διαβεβαίωναν, παρέμεινε δύσπιστος;Ο Θωμάς βέβαια είχε κάποια δυσκολία. Ήταν ένας χαρακτήρας συναισθηματικός, ευαίσθητος και μελαγχολικός. Ο θάνατος του λατρευτού του Κυρίου ασφαλώς τον είχε βυθίσει σε κατάσταση απογοητεύσεως και μελαγχολίας. Εδώ όμως ακριβώς έκανε ένα τραγικό λάθος, απομονώθηκε από τους άλλους μαθητές. Γι’ αυτό και ταλανίστηκε πολύ τόσες μέρες. Οι άλλοι πανηγύριζαν κι αυτός υπέφερε. Δεν ήταν βέβαια άπιστος, αλλά βρισκόταν σε κατάσταση κρίσιμη. Κινδύνευε πολύ.Και ο Κύριος συγκαταβαίνει στην ολιγοπιστία του Θωμά. Κι έρχεται την ίδια μέρα και ώρα, στον ίδιο τόπο, με τον ίδιο τρόπο, λέγοντας τα ίδια λόγια, για να επαναφέρει το Θωμά στην πίστη. Και με μία τρυφερότητα μοναδική του δείχνει ότι γνωρίζει το δράμα που πέρασε και θέλει να τον οδηγήσει σε πίστη και μετάνοια. Διδάσκει όμως ταυτόχρονα κι αυτόν και όλους μας να μην απομονωνόμαστε ποτέ όταν μας ζώνουν λογισμοί αμφιβολιών και απογοητεύσεων. Διότι έτσι κινδυνεύουμε. Αλλά να προστρέχουμε στο έλεος του Κυρίου, μέσα στην κοινωνία των πιστών, στην αγία μας Εκκλησία, για να λάβουμε πίστη και δύναμη, χαρά κι ελπίδα. Και να αναφωνούμε μαζί με τον Θωμά: «Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου»!

Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

Συντομο ιστορικό της Ιεράς Μονής Παναγίας Ελεούσας Μεσολογγίου - φωτογραφίες


Ἡ Μονὴ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς «Ἐλεούσης», στὸ 20ο χιλιόμετρο τῆς Ἐθνικῆς Ὁδοῦ Μεσολογγίου – Ἀγρινίου, θυμίζει μετεωρίτικο μοναστήρι ἔτσι καρφωμένη ποὺ εἶναι στὸ βουνό, στὰ περίφημα στενὰ τῆς Κλεισούρας. Συνδεδεμένη περισσότερο μὲ ἱστορικὰ πρόσωπα καὶ γεγονότα τῆς νεώτερης ἱστορίας, δὲν ἔπαυε νὰ ἀποτελεῖ καὶ σπουδαῖο κέντρο καὶ σημεῖο ἀναφορᾶς τῆς θρησκευτικῆς ζωῆς τοῦ τόπου.
Ἡ προφορικὴ παράδοση ἀναφέρει ὅτι στὸ παλαιὸ χωριὸ Χρυσοβέργι, στὸ σημεῖο ὅπου σήμερα βρίσκεται τὸ ἐκκλησάκι τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς, γύρω στὰ 1700, τὴν ὥρα τῆς Ἀνάστασης, κάποιος Τοῦρκος, μέλος στρατιωτικοῦ ἀποσπάσματος χλεύασε τοὺς Χριστιανούς. Ἕλληνας ὀνόματι Κουμπούρας παρεξηγήθηκε, συνεπλάκη μὲ τὸν Τοῦρκο καὶ τὸν σκότωσε. Οἱ ὑπόλοιποι φοβήθηκαν καὶ ἔφυγαν, οἱ δὲ Ἕλληνες κατέβασαν μὲ σχοινιὰ τὸν Κουμπούρα στὸ σπήλαιο (πάνω ἀπὸ τὸ σημερινὸ μοναστήρι), γιὰ νὰ κρυφτεῖ καὶ ἔτσι νὰ σωθεῖ ἀπὸ τὴν ὀργὴ τοῦ κατακτητοῦ. Ἕνα χρόνο ἔμεινε ἐκεῖ κρυμμένος, τρεφόμενος ἀπὸ τοὺς χωριανοὺς ποὺ τοῦ ἔδιναν τὰ ἀπαραίτητα μέσα σὲ αἰωρούμενο καλάθι. Ὅταν τὸ γεγονὸς ξεχάσθηκε, ὁ Κουμπούρας μὲ τὴ βοήθεια σχοινιῶν ἐπανῆλθε καὶ τότε διηγήθηκε, ὅτι στὸ σημεῖο ὅπου σήμερα εἶναι ὁ ναὸς ἔβλεπε κάθε βράδυ ἕνα ζωηρὸ φῶς. Ὅταν οἱ χωριανοὶ μὲ χίλιες δυσκολίες ἔφθασαν στὸ σημεῖο ποὺ τοὺς ὑπέδειξε, ἔκθαμβοι ἀντίκρυσαν τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας καὶ δίπλα πηγὴ μὲ νερό (ἁγίασμα). Στὸ σημεῖο ἐκεῖνο ἀνήγειραν ἀπὸ εὐλάβεια τὸ πρῶτο ἐκκλησάκι.
Κατὰ τὴν παράδοση πάλι, σ᾿ αὐτὸ φιλοξενήθηκε καὶ ὁ ἐθναπόστολος Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, σὲ μία ἀπὸ τὶς περιοδεῖες του. Ἐδῶ, εἶπε στοὺς χριστιανούς, μίαν ἡμέρα θὰ γίνει ἕνα μεγάλο προσκύνημα. Σὲ ἀνάμνηση τῆς φιλοξενίας στὴ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ὁ μακαριστὸς μητροπολίτης Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας Θεόκλητος (+2008) πρωτοστάτησε στὸ στήσιμο ἀνδριάντα του στὸν περίβολό της.
Συνδεδεμένο μὲ τὴν «Ἐλεοῦσα» εἶναι καὶ τὸ ὄνομα τοῦ Γιάννη Γούναρη, κυνηγοῦ τοῦ Ὁμὲρ Βρυώνη. Ὁ Γιαννιώτης αὐτὸς κυνηγός, λόγω τῆς ἰδιότητός του, πληροφορήθηκε, ὅτι ὁ Ὁμὲρ Βρυώνης σχεδίαζε τὴν ἐπίθεση κατὰ τοῦ ἡρωϊκοῦ Μεσολογγίου στὶς 24 μὲ 25 Δεκεμβρίου τοῦ 1822. Ἀντιμετώπισε ἔντονο δίλημμα: Νὰ σιωπήσει γιὰ νὰ σώσει τὴν οἰκογένειά του, ποὺ κρατοῦσαν ὅμηρο οἱ Τοῦρκοι στὴν Ἄρτα, ἢ νὰ ἀποκαλύψει τὸ μυστικὸ καὶ νὰ σωθοῦν οἱ κάτοικοι τοῦ Μεσολογγίου; Προτίμησε τὸ δεύτερο, σώθηκαν οἱ κάτοικοι τοῦ Μεσολογγίου, σφαγιάσθηκαν τὰ μέλη τῆς οἰκογενείας του καὶ ὁ ἴδιος κατέφυγε στὴ σπηλιὰ τοῦ Κουμπούρα, πάνω ἀπὸ τὸ ἐκκλησάκι τῆς Ἐλεούσης, ὥσπου ἐλευθερώθηκε ἡ νότια Ἑλλάδα. Ὅταν ἀργότερα περνοῦσε ἀπὸ τὸ σημεῖο αὐτὸ περιοδεύοντας ὁ Ὄθων, ὁ Γούναρης τοῦ ζήτησε ἀντὶ γιὰ ἄλλη χάρη, νὰ παραχωρήσει ὁ βασιλιὰς τὴν περιοχὴ στὸ Μοναστήρι καὶ ὁ βασιλιὰς τὴν παραχώρησε ἀπὸ τὴν εἴσοδο ἕως τὴν ἔξοδο τῆς Κλεισούρας (ἀπὸ τὰ ἀρχεῖα τοῦ Κράτους). Αὐτὸς ἦταν ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ Μητροπολίτης Θεόκλητος ἔστησε εὐγνωμώνως τὴν προτομὴ τοῦ Γιάννη Γούναρη στὴ Μονή, ἐνῶ ἡ Συνομοσπονδία Κυνηγῶν πανηγυρίζει, κατὰ παραδοσιακὸ τρόπο καὶ τιμᾶ τὸν ἥρωα αὐτὸν τὴν Τρίτη Κυριακὴ τοῦ Ἰουνίου κάθε χρόνο. Τὰ ὀστᾶ τοῦ Γούναρη εὑρέθησαν στὰ θεμέλια του Ναοῦ κατὰ τὴν ἀνακαίνιση τὸ 1997 καὶ ἐτάφησαν κοντὰ στὴν προτομή του.
Ἀπ᾿ τὴν Ἐλεοῦσα ἐμπνεύσθηκε ὁ Κωνσταντῖνος Κρυστάλλης καὶ συνέθεσε τὸ ποίημα μὲ τίτλο «Ὁ καλόγερος τῆς Κλεισούρας». Στὴν «Ἐλεοῦσα» ἔγινε μοναχὸς καὶ ὁ Πανάρετος Παλαμᾶς, ποὺ θεωρεῖται καὶ κτήτορας τοῦ πρώτου ξενῶνος (1878), ὕψωσε μανδρότοιχο. Κατεσκεύασε τὴν κλίμακα καὶ ἀπαγόρευσε τὴ βοσκὴ στοὺς χώρους τῆς Μονῆς. Ἐκείνη τὴν περίοδο πέρασε καὶ προσκύνησε τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας ὁ βασιλιὰς Γεώργιος ὁ Α´. Ὁ Χαρίλαος Τρικούπης ἐπισκέφθηκε τὸ μοναστήρι καὶ χρηματοδότησε τὴν κατασκευὴ τῆς στέρνας, ὅπου συγκεντρώνεται τὸ βρόχινο νερό. Κτήτορας τοῦ ἄλλου Ναϋδρίου εἶναι ὁ μοναχὸς Ἀλέξιος ὁ ἐξ Ἰωαννίνων. Ἀπὸ τὸ ἔτος 1950 ἕως τὸ 1953 ἐμόνασε ὁ ἱερομόναχος Ἀγάπιος ἀπὸ τὸ ἄνω Κεράσοβον. Ἀπὸ τὸ ἔτος 1954 ἕως σήμερον (2008) μονάζει ὁ ἱερομόναχος π. Ἱερόθεος ἀπὸ τὸ Λημέρι Εὐρυτανίας. Τὸ 1956, ἡ τότε βασίλισσα Φρειδερίκη ἦρθε καὶ προσκύνησε στὴν Παναγία Ἐλεοῦσα καὶ ἐνήργησε νὰ γίνει ἡ ἄρση τοῦ ἐνοικιοστασίου βοσκῆς αἰγοπροβάτων καὶ τὴν προώθηση τῆς ἀναδάσωσης. Τὸ 1973 κατόπιν ἐνεργειῶν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ἀνεκηρύχθη ὅλη ἡ περιοχὴ τῆς Κλεισούρας, ποὺ ἀνήκει στὴν Ἱερὰ Μονή, ἱστορική, μὲ φυσικὸ κάλλος καὶ προστατεύεται ἀπὸ ὅλες τὶς Δημόσιες ἀρχές. Τὰ τελευταῖα χρόνια, οἱ ἀνακαινιστικὲς ἐργασίες ἐντάθηκαν, μὲ ἀποτέλεσμα τὸ μοναστήρι τῆς «Ἁγίας Ἐλεούσης» νὰ καταστεῖ κέντρο ἕλξεως πολλῶν χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι ἀπολαμβάνουν τὴν προστασίαν τῆς Παναγίας μὲ τὰ πολλὰ θαύματα ποὺ ἔχει κάνει.

Ἐπικοινωνία :
Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας
Ἱερὰ Μονὴ Παναγίας Ἐλεούσης, 304 00 Αἰτωλικό. τηλ. 26320-22386.
Ἡμέρες πανηγύρεων: Ζωοδόχου Πηγῆς (Παρασκευὴ τῆς Διακαινησίμου), Τρίτη Κυριακὴ Ἰουνίου (μνημόσυνο τοῦ Γιάννη Γούναρη).







Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

Πρόγραμμα εορτασμού εξωκκλησίου Ζωοδόχου Πηγής Γραμματικούς


Την προσεχή Παρασκευή της Διακαινησίμου, 20 Απριλίου 2012, ανάμνηση των εγκαινίων του Ιερού Ναού της Υπεραγίας Θεοτόκου  Ζωοδόχου Πηγής, εορτάζει και πανηγυρίζει με κάθε εκκλησιαστική τάξη και λαμπρότητα το Ιερό εξωκκλήσιο της Ζωοδόχου Πηγής στη Γραμματικού Αγρινίου. Το πρόγραμμα της εορτής είναι το ακόλουθο.
  • Το απόγευμα της Πέμπτης της Διακαινησίμου 19 Απριλίου 2012 και περί ώραν 18:30μμ θα τελεσθεί ο Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός μετ Αρτοκλασίας και θείου Κηρύγματος
  • Το πρωί της εορτής Θα τελεσθεί η Ακολουθία του όρθρου και εν συνεχεία Πανηγυρική Θεία Λειτουργία.
Εκ του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου
Ιερού Ναού Αποστόλου Φιλίππου Γραμματικούς