Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2020

Θεία Λειτουργία στον Ιερό μας Ναό


 Επί τη εορτή των εν αγίοις Πατέρων ημών, μεγάλων Ιεραρχών, και Οικουμενικών Διδασκάλων, Βασιλείου του Μεγάλου, Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου, στον Ιερό Ναό Αγίου ενδόξου Αποστόλου Φιλίππου Γραμματικούς Αιτωλ/νίας θα τελεσθούν οι κάτωθι Ιερές Ακολουθίες :
  • Την Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2020 περί ώραν 16:00μμ η ακολουθία του Εσπερινού
  • Την Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2020  θα τελεσθεί Θεία Λειτουργία με τη συμμετόχή των μαθητών του Δημοτικού Σχολείου Γραμματικούς

Εκ του Ιερού Ναού

Οι Άγιοι Τρείς Ιεράρχες

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καισαριανής Βύρωνος και Υμμητού κκ Δανιήλ

Η Εκκλησία μας και ιδιαίτερα η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά στις 30 Ιανουαρίου. την Βασίλειον της Εκκλησίας στολήν, τον μέγαν Βασίλειον «τον εν θεολογία περιβόητον Γρηγόριον, το χρυσούν της οικουμένης στόμα, το της σοφίας πέλαγος τον ως αληθώς Χρυσόστομον», όπως γράφει κατά τον ένατο αιώνα ο μέγας και ιερός Φώτιος (Επιστολή ΙΒ Μιχαήλ Θεοσκεπάστω Βασιλεί §16, P.G. τόμος 102, στήλη 729Α).
Οι άγιοι Πατέρες δεν αναδείχθηκαν μόνο υποδειγματικοί αρχιερείς, σοφοί επιστήμονες για την εποχή τους, εμβριθείς συγγραφείς και φωστήρες της θεολογίας, αλλά και μεγάλοι διδάσκαλοι με την ευρεία σημασία της λέξεως.
Οι εκπαιδευτικές αρχές τους επηρέασαν την παιδεία για πολλούς αιώνες. Η συνείδηση της Εκκλησίας τους αναγνώρισε ως διδασκάλους.Γι’ αυτό οι τρεις άγιοι Πατέρες μας από το έτος 1842, ολίγα μόλις έτη μετά την απελευθέρωση του Γένους μας από την επί τέσσερεις αιώνες υποδούλωση στους Τούρκους και την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Ελληνικού Κράτους, ορίσθηκαν και προστάτες της ελληνικής παιδείας και των ελληνικών Γραμμάτων.

1. Παιδαγωγοί
Είναι εύκαιρο σήμερα να θυμηθούμε μερικές διδασκαλίες τους που είναι εγκατεσπαρμένες στα συγγράμματά τους, στα κηρύγματά τους, στην δογματική τους και απολογητική διδασκαλία τους, στα ερμηνευτικά έργα τους  και τέλος στις επιστολές τους. Υπήρξαν και οι τρεις άνθρωποι με γνήσια ενδιαφέροντα για την αγωγή του νέου ανθρώπου.
Συνδύασαν την θεωρία με την πράξη. Τα κηρύγματά τους δεν περιείχαν δεοντολογικές παραινέσεις και ηθικολογίες αλλά πλούσια παραδείγματα, ζωντανές εικόνες, αντιληπτές και προσιτές παραστάσεις της σύγχρονης ζωής. Δεν αρκέσθηκαν ως θεωρητικοί θεολόγοι σε σχολαστικά ακαδημαϊκά γυμνάσματα.Αντιθέτως μελέτησαν με πείρα κι έκαναν συγκεκριμένες συστάσεις για την σχολική αγωγή, την παιδική ηλικία και τους νεανικούς κινδύνους, τον τρόπο διδασκαλίας, την πρώτη ανάγνωση και γραφή, τις διάφορες βαθμίδες εκπαιδεύσεως μικρών, νέων και ενηλίκων.Για τους μεγάλους παιδαγωγούς η εκπαίδευση δεν περιορίζεται σε κάποια ηλικία, αλλά είναι υπόθεση όλων των ηλικιών.Δεν δικαιούται να ισχυρισθεί κάποιος, «επί τέλους έφθασα».

2. Η ωφέλιμος παιδεία κατέχει την πρώτη θέση των αξιών της ζωής.
Οι τρεις Ιεράρχες αναγνωρίζουν την τεράστια αξία της αγωγής και μορφώσεως και κατέταξαν την παιδεία μεταξύ των πρώτων αξιών, της ανθρώπινης ζωής. Θεωρούν την μόρφωση της ψυχής και της διάνοιας καθολική υποχρέωση «τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών» (Γρηγορίου Θεολόγου, Λόγος Β , Απολογητικός της εις Πόντον φυγής ένεκεν, P.G. 35,425). Γράφει ο Γρηγόριος ο Θεολόγος ότι «οίμαι δε πάσιν αν ομολογήσθαι των νουν εχόντων παίδευσιν των παρ’ ημίν αγαθών είναι το πρώτον» (Γρηγορίου Θεολόγου, Εις τον Μέγαν Βασίλειον Επίσκοπον Καισαρείας Καππαδοκίας  Επιτάφιος, §11, P.G. 36,508). 
Από όλα τα αγαθά που έχουμε στη διάθεσή μας το πρώτο είναι η εκπαίδευση.Η εκπαίδευση (δηλαδή η μόρφωση) είναι το μόνο που καλλιεργεί εκλεπτύνει, ανυψώνει και καθιστά ελεύθερο το πνεύμα του ανθρώπου. Όχι βέβαια οποιαδήποτε εκπαίδευση. Οι Πατέρες διαχωρίζουν την χρήσιμη από την φθοροποιό παιδεία. Θεωρούν αναγκαίο να αποκτήσει ο άνθρωπος ενσυνείδητη κατανόηση της παιδείας, να μπορεί να εκλέγει την ωφέλιμη και να αποφεύγει την ανώφελη και επιζήμια
«Αναγκαία η της παιδείας επίγνωσις, προς τε την αίρεσιν της ωφελίμου παιδείας, και προς την αποφυγήν της ανονήτου και βλαβεράς» (Μεγάλου Βασιλείου, Ομιλία ΙΒ , Εις την αρχήν των Παροιμιών, P.G. 31, 397).Oι απόψεις των τριών Ιεραρχών για την αναγκαιότητα της παιδείας επηρέασαν τόσο την στάση της Εκκλησίας όσο και της Πολιτείας γι’ αυτό και η παιδεία δεν έγινε προνόμιο μόνο των κληρικών, όπως συνέβη στην μεσαιωνική χριστιανική Δύση, αλλά και των λαϊκών. Οι αυτοκράτορες όπως ο Βασίλειος ο Α ἐξέδωσαν ειδικούς νόμους η άφηναν παρακαταθήκη τονίζοντας την ανάγκη της εκπαιδεύσεως όχι μόνο για τους κρατικούς λειτουργούς αλλά και για όλους τους πολίτες της αυτοκρατορίας. 
«Βιωφελές τι χρήμα και σπουδαιότατον ου μόνον βασιλεύσι, αλλά και ιδιώταις, η παίδευσις. Και γαρ τοις κεκτημένοις, αυτήν και κατά σώμα και κατά ψυχήν τα μέγιστα ωφελεί…ταύτην ουν σε …ηγεμονεύουσαν …την βασιλείαν έχειν νουθετών» γράφει ο αυτοκράτορας Βασίλειος στο διάδοχο γιο του Λέοντα τον Στ τόν Σοφό (P.G. τόμος 107 ΧΧΙΑ). «Της παιδείας η κτήσις τω γεγηρακότι…γίνεται βίου βακτηρία κατά τον ανθούντα την νέαν ηλικίαν εις αρετήν ώρα αλύπους διαβιβάζει παιδείας τοίνυν σοφίαν και αρετήν τους σους παίδας, ίνα και νεάζοντες ωραίαν έχουσιν την βασιλείαν και γεγηρακότες μη δέωνται της ετέρων βοηθείας» συμβουλεύει ο ιερός Φώτιος (Φωτίου επιστολαί εκδ. Ιωάννου Ν. ΒΑΛΕΤΑ, Λονδίνο 1864 σελ. 447). Η παιδεία ομορφαίνει την ζωή των νέων και αποβαίνει στήριγμα και παρηγορία για τους ηλικιωμένους.

3. Ο σκοπός της ωφελίμου παιδείας· Παιδεία προς θέωση.
Οι άγιοι Πατέρες δεν πίστευαν μόνο στην αξία της παιδείας. Πίστευαν και σε ορισμένη φιλοσοφία. Το εκπαιδευτικό ιδανικό τους ήταν συγκεκριμένο, είχε σταθερό σκοπό και κατεύθυνση. Για τους αγίους Πατέρες η διάπλαση και η μόρφωση του ανθρώπου δεν έγκειται στην απόκτηση γνώσεων, πτυχίων και περγαμηνών. Είναι δυνατόν να γίνει κάποιος μεγάλος επιστήμονας η διάσημος πολιτικός, μέγας κοινωνικός η εμπορικός παράγοντας χωρίς να είναι μορφωμένος.Οι Πατέρες μας απέβλεπαν στην δημιουργία ενάρετου ανθρώπου, στην διάπλαση του χαρακτήρα που να περιέχει μερικές θεμελιώδεις πνευματικές αρχές και αξίες, οι οποίες ρυθμίζουν την ζωή του και τις σχέσεις του με την κοινωνία. 
Τα γνωρίσματα του «πεπαιδευμένου» είναι η ικανότητα να κρίνει ψύχραιμα και με περίσκεψη, να καθοδηγείται πάντοτε από την πίστη σε αξίες αλλά και από τον ορθό λόγο.Είναι επίσης η ευγένεια της ψυχής και η ανεκτικότητα, ο σεβασμός προς τα δικαιώματα, την ελευθερία και τα προνόμια των συνανθρώπων.Ο μορφωμένος άνθρωπος είναι μετριόφρονας διατυπώνει αδιάκοπα ερωτήσεις και επιδιώκει να μορφωθεί και να καλλιεργηθεί περισσότερο.Δεν θεωρεί τον εαυτό του κέντρο του κόσμου της κοινωνίας και της οικογένειας μέσα στην οποία ζει. Έχει αυτογνωσία.
Αλλά η εκπαίδευση και η μόρφωση του ανθρώπου δεν πρέπει να αποβλέπουν μόνο στο πως ο άνθρωπος θα καλλιτερεύσει τους όρους της ζωής του και πως θα βελτιώσει τις σχέσεις του με τους συνανθρώπους του. Σημαντικότερο είναι το πως θα μπορέσει να «αναλάβει» πνευματικά φτερά για να πετάξει προς τον Δημιουργό Του.
Ωραία το διατύπωσε ο διανοούμενος μοναχός Θεόδουλος που γράφει : «Όσον μάλλον ταύτης (της παιδείας) μετέχει (ο άνθρωπος), τοσούτο μάλλον αφίσταται μεν, των ανθρώπων μεθίσταται δε προς Θεόν» (Θεοδούλου Μαγίστρου (περί το 1332 μ.Χ.), Λόγος περί Βασιλείας §ΚΣ P.G. 145,1 στ. 489Β).
Η εκπαίδευση του ανθρώπου «μέχρις ου μορφωθή Χριστός εν αυτώ» (Προς Γαλάτας δ 19) γίνεται συνώνυμο με την παιδεία προς θέωση.Συνεπώς σε τελευταία ανάλυση το εκπαιδευτικό ιδεώδες των Πατέρων ήταν η θέωση του ανθρώπου.
Η απόκτηση όμως του ανώτατου αγαθού της παιδείας είναι ένα δυσχερέστατο και πολύ κοπιαστικό έργο, που απαιτεί συνεχή εξέλιξη και πνευματική επαγρύπνηση.Ο μέγας Βασίλειος υπογραμμίζει ότι «τραχεία μεν πρώτον και δύσβατος, και ιδρώτος συχνού και πόνου πλήρης, η προς αρετήν φέρουσα και ανάντης οδός » (Μεγάλου Βασιλείου, Προς τους νέους, όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων P.G. 31,572).  
Η δυνατότητα της ομοιώσεως με τον Θεό, ήτοι της θεώσεως, δόθηκε στον άνθρωπο κατά τον χρόνο της δημιουργίας, αλλά είναι έργο συνεχούς παιδείας με την οποία η θέωση αρχίζει από την παρούσα ζωή, αλλά ολοκληρώνεται στην μελλοντική. Εκπαιδευόμενος ο άνθρωπος πρέπει να πορεύεται προς την αρετή «Άνθρωποι κατ’ αυτό ομοιούνται Θεώ, όταν μηδέν πάσχουσι παρά των επηρεάζειν βουλομένων, μηδέ υβριζόντων υβρίζονται, μηδέν τυπτόντων τύπτονται, μηδέ καταγελώνται καταγελώντων ετέρων» γράφει ο ιερός Χρυσόστομος (Λόγος Δ , Εις την ερμηνείαν της Προς Ρωμαίους Επιστολής, P.G. 60, 415).

4. Οι άξονες της ωφελίμου Παιδείας.
Oι πηγές από τις οποίες αντλούνται τα στοιχεία του εκπαιδευτικού - μορφωτικού ιδεώδους των Τριών Ιεραρχών είναι η αγία Γραφή και η κλασσική ελληνική Γραμματεία.Το εκπαιδευτικό ιδεώδες είναι η συνισταμένη τουελληνικού ορθού λόγου και της χριστιανικής πίστεως και διαμορφώθηκε με τις αναζητήσεις πολλών αιώνων, ενώ κορυφώθηκε τον τέταρτο αιώνα.Η εποχή των Τριών Ιεραρχών ήταν το τέλος του αρχαίου κόσμου και η ανατολή ενός νέου που έχει τα γνωρίσματα δύο ειδών αναζητήσεων (του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού) που συνέπραξαν και γέννησαν την νέα ταυτότητά μας. Οι Τρεις Ιεράρχες επεξεργάσθηκαν το συγκερασμό του ελληνικού πνεύματος και της χριστιανικής πίστεως και έγιναν οι κλασσικοί μύστες και οι καλύτεροι ερμηνευτές του ανθρωπισμού της Εκκλησίας.Ήταν και εξακολουθούν να παραμένουν οι πιο αυθεντικοί Έλληνες Πατέρες και διδάσκαλοι της αρχαίας Εκκλησίας και μάλιστα της Ελληνικής Ορθοδοξίας μέχρι σήμερα. Η ωφέλεια από την συζυγία χριστιανικής πίστεως και Ελληνικού λόγου ήταν διπλή. Ο χριστιανισμός πλουτίσθηκε και κατέκτησε την οικουμένη. Αλλά και ο ελληνισμός ευεργετήθηκε.
Ο αρχαίος Έλληνας Πολίτης ίσως να είχε εξαφανισθεί αν κατά τον τέταρτο και πέμπτο αιώνα δεν συμφιλιωνόταν με τον Χριστιανισμό. Αυτή η συμφιλίωση οφείλεται στους Έλληνες Πατέρες.Από τους πατερικούς θησαυρούς θα αντλήσουμε τις απαραίτητες αρχές και αλήθειες που θα συντελέσουν στο δύσκολο έργο μας να δημιουργήσουμε κατάλληλη παιδεία για την σημερινή γενιά και για το μέλλον. 
Στα πρόσωπα των αγίων Τριών Ιεραρχών εμείς οι Έλληνες Ορθόδοξοι έχουμε την συνισταμένη της Ελληνικής και Χριστιανικής παρακαταθήκης, τρεις κορυφαίους διδασκάλους για να μιμηθούμε.

Ιησούς Χριστός: η προσδοκία των Εθνών και ο Σωτήρας του κόσμου, του μακαριστού π Γεωργίου Μεταλληνού


Ο Ιησούς Χριστός, ώς Θεάνθρωπος, είναι μοναδικός και ασύγκριτος, όπως αποδεικνύεται σ’ όλη την επίγεια ζωή Του. Είναι ο μόνος άνθρωπος που ήταν γνωστός και αναμενόμενος και πρίν ακόμη από την εμφάνισή Του στη σκηνή της Ιστορίας. Υπήρξε «προσδοκία εθνών» (Γεν. 49, 1), του κόσμου όλου. Διότι ο Χριστός υποσχέθηκε την έλευσή Του ήδη μετά την πτώση των πρωτοπλάστων («πρωτευαγγέλιον», Γεν. 3, 15). Έτσι, η νοσταλγία της ανθρωπότητος προσανατολίσθηκε πρός το μέλλον, στην έλευση του Χριστού, για την ανασύνδεση μαζί Του, τη λύτρωση. Η νοσταλγία αυτή άφησε έντονα ίχνη σ’ όλη την ανθρωπότητα, σ’ Ανατολή και Δύση, ιδιαίτερα όμως στους Ισραηλίτες, οι οποίοι στα πρόσωπα των Αγίων τους, αναδείχθηκαν «περιούσιος λαός τού Θεού», όχι διότι ο Θεός είναι «προσωπολήπτης» (Πραξ. 10, 34), αλλά διότι οι Άγιοί τους έσωσαν την οδό της θεογνωσίας, την «μέθοδο» της θεώσεως.
 Στην προφητεία (το κήρυγμα των θεουμένων της Π.Δ.) είναι τόσο έντονη και βέβαιη η έλευση στον κόσμο του Μεσσία – Χριστού, ώστε να περιγράφεται με εκπληκτική διαύγεια το έργο Του, ώς να επρόκειτο για βιωμένη ήδη πραγματικότητα*. Δεν είναι, έτσι, περίεργο, που ο «μεγαλοφωνότατος» προφήτης Ησαΐας ονομάσθηκε «πέμπτος ευαγγελιστής», διότι εν αγίω Πνεύματι ζεί την εποχή του Μεσσία, όπως οι Ευαγγελιστές – Μαθητές Του.
 Σαφής όμως και ρητή είναι αυτή η προσδοκία και στους άλλους λαούς: στούς Έλληνες, στους Ρωμαίους, τους Κινέζους, τους Ινδούς, τους Ιρανούς, τους Αιγύπτιους. Οι σχετικές μαρτυρίες φθάνουν ώς την Αμερική και τη Σκανδιναβία. Για να περιορισθούμε σε κάποιες εντυπωσιακές μαρτυρίες, ο Κομφούκιος στην Κίνα ανέμενε τον «Άγιον» και «Ουρανάνθρωπον» (Θεάνθρωπον)! Ο Βούδδας Γκοτάμα (ο ιστορικός Βούδδας, στις Ινδίες, 5ος αι. π.Χ.) απέκρουσε τους ισχυρισμούς των οπαδών του ότι η διδασκαλία του είναι ανυπέρβλητη, λέγοντας ότι «μετά πεντακόσια έτη θα χρεωκοπήσει η διδασκαλία» του. Το εκπληκτικότερο, μάλιστα, είναι ότι παρατηρείται σύγκλιση της παγκόσμιας προσδοκίας του Μεσσία πρός την Παλαιστίνη, διότι οι λαοί της Δύσεως Τον ανέμεναν από την Ανατολή, ενώ οι λαοί της Άπω Ανατολής τον ανέμεναν από τη Δύση.
 Ο «σπερματικός λόγος» του Θεού, που εισέδυε στις καρδιές των πνευματικών ανθρώπων σ’ όλο τον κόσμο, κατηύθηνε τις συνειδήσεις πρός τον Χριστό, προετοιμάζοντας, έτσι, την ανθρωπότητα να Τον δεχτεί, όταν θα ερχόταν «το πλήρωμα του χρόνου» (Γαλ. 4, 4), που συνδέθηκε με τη παγκόσμια κοινωνία της «Pax Romana» και κυρίως με το πρόσωπον της Υπεραγίας Θεοτόκου. Η Παναγία Παρθένος έγινε ο «νέος παράδεισος», μέσα στον οποίο σαρκώθηκε ο Αναμενόμενος Μεσσίας ώς Θεάνθρωπος Κύριος.
 Ο Χριστός είναι «ο προκυρηχθείς» Μεσσίας. Ο Δαβίδ ανήγγειλε τη Γέννησή Του (Ψαλμ. 109, 3 ε.). Ο Σολομών ύμνησε την προαιώνια Σοφία του Θεού ώς Πρόσωπο που θα έλθει στον κόσμο (Παροιμ. 8, 22-26). Ο προφήτης Ησαΐας περιέγραψε τη Γέννησή Του εκ Παρθένου (7, 14) και την ταυτότητά του ώς φωτός των Εθνών (9, 1 ε., 49, 6 ε.), ποιμένος (40, 11), λυτρωτή του κόσμου (25, 6 ε.) που θα εγκαινιάσει μια χρυσή εποχή (35, 6, 11 ε.). Ο Ιερεμίας προείπε την ανατολή από τον Δαβίδ ενός βασιλιά δικαίου, που θα φέρει μια νέα κοινωνία (23, 5-6, 38, 22). Στο βιβλίο του Βαρούχ προφητεύεται η ενσάρκωση της Σοφίας του Θεού («επί τής γής ώφθη καί τοίς ανθρώποις συνανεστράφη», 3, 38). Ο Δανιήλ προείπε την αιώνια Βασιλεία του «υιού τού ανθρώπου» (7, 13-14) κ.λπ. Όλες οι όψεις της εποχής του Μεσσίου περιγράφονται με ενάργεια στα βιβλία της Π.Δ. Τό θαυμαστότερο όμως είναι ότι οι προφητείες αυτές «εκπληρώθησαν». Αυτό κατά τον Πασκάλ είναι «συνεχές θαύμα».
Ο Χριστός, εξάλλου, είναι ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο, που το όνομά Του δόθηκε εκ των προτέρων, ταυτιζόμενο απόλυτα με την αποστολή Του. «Καί καλέσεις τό όνομα αυτού Ιησούν», είπε ο άγγελος στον Ιωσήφ (Ματθ. 1, 21). Και επεξηγεί: «αυτός γάρ σώσει τόν λαόν αυτού από τών αμαρτιών αυτών». Το ίδιο είπε ο άγγελος και στη Θεοτόκο (Λουκ. 1, 31). «Ιησούς» σημαίνει ότι ο Θεός είναι ο αληθινός σωτήρας. Έτσι ζεί τον Χριστό και η Εκκλησία (Πραξ. 4, 12: «ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία»). Όλη η ύπαρξη και παρουσία του Ιησού Χριστού κινείται μεταξύ ουρανού και γής, ανταποκρινόμενη πλήρως σ’ αυτό που περικλείει ο όρος «Θεάνθρωπος». Στο Πρόσωπό Του οι επινοημένες «θεοφάνειες» των εθνικών, ώς έκφραση του λυτρωτικού τους πόθου, βρίσκουν την πραγμάτωσή τους. Αλλά και το απαισιόδοξο δόγμα των φιλοσόφων «θεός ανθρώποις οι μείγνυται» (Πλάτων) ανατρέπεται, διότι στο Πρόσωπο του Χριστού «Θεός εφανερώθη εν σαρκί..., εκηρύχθη εν έθνεσιν, επιστεύθη εν κόσμω» (Α΄ Τιμ. 3, 16).

 «Αυτεπάγγελτος» Σωτήρας.

Ο φωτισμένος ποιητής του Ακαθίστου Ύμνου επισημαίνει μία θαυμαστή όψη της Σρακώσεως: «Σώσαι θέλων τον κόσμον ο των όλων κοσμήτωρ, πρός τούτον αυτεπάγγελτος ήλθε». Ο δημιουργός του κόσμου Χριστός γίνεται και σωτήρας του κόσμου. «Αυτεπάγγελτος» όμως! Εισέβαλε λυτρωτικά στην ιστορία και το χρόνο, για να προσφέρει τη δυνατότητα σωτηρίας. Κίνητρο μοναδικό σ’ αυτή την θεοσύλληπτη κίνηση η Αγάπη Του. «Ούτω γάρ ηγάπησεν ο Θεός τόν κόσμον, ώστε τόν υιόν αυτού τόν μονογενή έδωκεν, ίνα πάς ο πιστεύων εις αυτόν μή απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. 3, 16). «Συνίστησι (αποδεικνύει) δέ τήν εαυτού αγάπην εις ημάς ο Θεός, ότι έτι αμαρτωλών όντων ημών Χριστός υπέρ ημών απέθανε» (Ρωμ. 5, 8). Η Ενσάρκωση είναι η αγαπητική απάντηση του Θεού πρός τη λυτρωτική ζήτηση του κόσμου.
 Ο Χριστός είναι το μέτρο της θείας Αγάπης. Η Σάρκωση και Θυσία του Θεανθρώπου Χριστού είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι ο Θεός αγαπά τον κόσμο. Δεν χρειάζεται η ορθόδοξη πατερική παράδοση δικανικές θεωρίες, για να ερμηνεύσει την «κένωση» του Θεού Λόγου (π.χ. «ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης», Άνσελμος Κανταβρυγίας), αλλ’ έμεινε πιστή στο λόγο των Αποστόλων. Στο Πρόσωπο του Θεανθρώπου αυτοπροσφέρεται ο Θεός «δι’ ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν»∙ «τα πάντα προσίεται (δέχεται), ίνα σώση τον άνθρωπον». Τό «δι’ Αυτού» είναι που βαρύνει περισσότερο στο γεγονός της Θείας Ενσαρκώσεως: «ίνα σωθή ο κόσμος δι’ Αυτού»! Συνιστά μεγαλειώδη αποκάλυψη της θείας αγάπης. Όχι για την πραγμάτωση της σωτηρίας, αλλά διότι ο Θεός γνώριζε πως μόνο «δι’ αυτού» μπορούσε να πραγματωθεί η σωτηρία. «Ουδέν γάρ όνομα εστίν έτερον υπό τόν ουρανόν τό δεδομένον εν ανθρώποις, εν ώ δεί σωθήναι ημάς» (Πράξ. 4, 12: «δεν υπάρχει άλλο όνομα υπό τον ουρανό δοσμένο στους ανθρώπους, δια του οποίου πρέπει -είναι δυνατόν- να σωθούμε»). Μόνο στόν Χριστό, τον μόνο Θεάνθρωπο, είναι δυνατή η σωτηρία. Ο Χριστός μπορεί να σώσει, διότι είναι Θεάνθρωπος. Τί σημαίνει αυτό;
 Τη θεανθρώπινη ιδιότητα του Ιησού δηλώνει το όνομα «Χριστός». Το πλήρες και κανονικό του όνομα για για μάς τους Ορθοδόξους είναι «Ιησούς Χριστός». Λέγεται Θεάνθρωπος ο Χριστός, διότι δεν χωρίζονται ποτέ η θεία και η ανθρώπινη φύση Του. Χριστός σημαίνει «χρισμένος». Κατά τη Σάρκωση ο άνθρωπος εχρίσθη από τον Θεό, η ανθρώπινη φύση από τη θεία. Είναι, συνεπώς, αίρεση και πλάνη να θεωρεί κανείς τον Χριστό μόνο ώς Θεό, ξεχνώντας την ενανθρώπησή Του, ή μόνο ώς άνθρωπο, έστω σοφό και πρότυπο ηθικής, λησμονώντας ότι παραμένει Θεός και μετά την ενανθρώπησή Του. Χωρίς τον Θεάνθρωπο Χριστό δεν υπάρχει Χριστιανισμός ούτε δυνατότητα σωτηρίας. Κατά τον Μ. Βασίλειο «η τού Χριστού προσηγορία (= το όνομα Χριστός) τού παντός εστιν ομολογία∙ δηλοί γάρ τόν τε χρίσαντα Θεόν καί τόν χρισθέντα Υιόν καί τό χρίσμα, τό Πνεύμα...» (Ε.Π. 32, 116). Δεχόμενοι τον Χριστόν ώς Θεάνθρωπο, πιστεύουμε στην Αγία Τριάδα∙ διαφορετικά Την αρνούμεθα.
 Στον Θεάνθρωπο Χριστό ενώθηκε ο άνθρωπος με το Θεό κατά τρόπο τέλειο και μοναδικό. Το κτιστό, έτσι, απέκτησε μία μοναδική δυνατότητα θεώσεως, ενώσεώς Του με το Άκτιστο. Διότι μόνο στην ένωση με τον Θεάνθρωπο μπορεί να συμβεί αυτό. Αυτός είναι και ο σκοπός της Σαρκώσεως. Όχι η βελτίωση των ανθρώπινων πραγμάτων, αλλά η θέωση του ανθρώπου και ο αγιασμός του υλικού κόσμου. Στόν Θεάνθρωπο – Χριστό γνωρίζουμε τον Θεό, όχι αφηρημένα, στοχαστικά, διανοητικά. Ο Χριστός ώς θεάνθρωπος απεκάλυψε τον Θεό των Πατέρων ημών, του Αβραάμ, του Ισαάκ, του Ιακώβ. Ο ιστορικός Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός είναι η ουσία της αποκαλύψεως του Θεού, η ουσία του Χριστιανισμού. Ο Θεάνθρωπος είναι ολόκληρη η Αποκάλυψη, που οδηγεί στην αληθινή θεογνωσία. Γνώση του Θεού έξω από τον Θεάνθρωπο δεν υπάρχει. Και εδώ είναι το διαφοροποιητικό στοιχείο του Χριστιανισμού από κάθε μορφή θρησκείας (θρησκεύματος), αλλά και η υπέρβαση της «θρησκείας» στον Χριστό. Όλοι οι αρχηγοί και ιδρυτές θρησκειών (θρησκευμάτων) παραπέμπουν σε κάποια θεότητα. Ο Χτριστός παραπέμπει στον Εαυτό Του («εγώ ειμί...», «εγώ λέγω υμίν...»). Τα θρησκεύματα προϋποθέτουν κίνηση εκ των κάτω πρός τα άνω, αναζήτηση του Θεού. Ο Θεάνθρωπος είναι «ο εκ τού ουρανού καταβάς» (Ιωάν. 3, 13). Γι’ αυτό και δικαιούται να λέγει: «Ουδείς επιγινώσκει τόν υιόν, ειμή ο πατήρ, ουδέ τόν πατέρα τις επιγινώσκει, ει μή ο υιός» (Ματθ. 11, 27). Ο Χριστός ώς Θεάνθρωπος είναι η αγαπητική κίνηση του Τριαδικού Θεού πρός τον κόσμο. Ένας είναι ο Τριαδικός Θεός, ένας και ο Θεάνθρωπος Σωτήρας του κόσμου. Κατά τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά, «ει μή εσαρκώθη ο τού Θεού Λόγος, ουκ άν εδείκνυτο Πατήρ αληθώς ο Πατήρ∙ ουκ άν αληθώς Υιός ο Υιός∙ ουκ άν τό Πνεύμα τό άγιον προϊόν καί αυτό εκ Πατρός» (Ε.Π. 151, 204).
 Επιλέγοντας ο Χριστός για τον εαυτό Του (πάνω από 80 φορές τον χρησιμοποιεί στα ευαγγέλια) τον τίτλο του Δανιήλ «Υιός τού ανθρώπου» (Δαν. 7, 13), φανερώνει την μεσσινιακή αυτοσυνειδησία Του ως του αναμενόμενου Θεανθρώπου. Αυτό ακριβώς θα δηλώσει ευθέως σε μία παρεξηγημένη μορφή, που θα φωτισθεί από τη Χάρη Του, την Σαμαρείτιδα (και μετά Αγία Φωτεινή), λέγοντάς της: «Εγώ ειμι ο λαλών σοι» (Ιωάν. 4, 26), όταν του υπέβαλε το ερώτημα για τον ερχομό του Μεσσία.
 Ο Χριστός, αναφερόμενος στη σωτηριώδη αποστολή Του, αυτοχαρακτηρίζεται «οδός, αλήθεια και ζωή»: «Εγώ ειμι η οδός καί η αλήθεια καί η ζωή» (Ιωάν. 14, 16) λέγει στον Θωμά, όταν αυτός εκφράζει την απορία: «Κύριε, ουκ οίδαμεν πού υπάγεις∙ καί πώς δυνάμεθα τήν οδόν ειδέναι;» (στ. 5). Ώς «οδός» ο Χριστός είναι ο μοναδικός δρόμος πρός τη σωτηρία – θέωση, την αιώνια πραγμάτωση του ανθρώπου. Ο Μοναδικός «μεσίτης» (Α΄ Τιμ. 2, 5), που γεφυρώνει το χάσμα που χωρίζει τον αμαρτωλό άνθρωπο από τον Θεό και τον συμφιλιώνει («καταλλάσσει», Ρωμ. 5, 10) μαζί Του. Όχι διότι ο Θεός αλλάζει διαθέσεις, φυσικά. «Ουκ έστιν εκείνος ο εχθραίνων, αλλ’ ημείς∙ ο Θεός γάρ ουδέποτε εχθραίνει» (Ιωάνν. Χρυς., Ε.Π., 61, 478). Γι’ αυτό διακηρύσσει ο Χριστός: «Εγώ ειμί η θύρα∙ δι’ έμού εάν τις εισέλθει, σωθήσεται» (Ιωάν. 10, 9). Είναι χαρακτηριστικό ότι από τον αυτοχαρακτηρισμό του Χριστού ώς «οδού» πρός τον Θεό και τη σωτηρία ονομάσθηκε «οδός» και ο Χριστιανισμός (Πράξ. 9, 2), ώς ο δρόμος (τρόπος ζωής) πρός τη σωτηρία. Είναι η πρώτη γνωστή ονομασία της νέας πίστεως, μέχρι να ονομασθούν οι πιστοί στο Χριστό «χριστιανοί» (Πράξ. 11, 26).
 Ο Χριστός ώς «αλήθεια» είναι Αυτός που έφερε στον κόσμο τον αυθεντικό τρόπο υπάρξεως, που μπορεί να οδηγήσει στην όντως ζωή, την αληθινή ζωή. Βέβαια, όταν ο Πιλάτος ρώτησε τον Χριστό «τί εστιν αλήθεια;» (Ιωάν. 18, 38), δεν ακριβολογούσε. Διότι έπρεπε να ερωτήσει «τις» (ποιά) είναι η αλήθεια. Διότι, όπως είδαμε παραπάνω, ο Χριστός ταυτίζει την αλήθεια με το Πρόσωπό Του. Αυτός είναι η ένσαρκη Παναλήθεια! Οδός και Αλήθεια συνδέονται αχώριστα στον Χριστό. Ο δρόμος πρός τον Θεό περνά μέσα από την Αλήθεια. Άν ο Χριστός, που προσφέρεται από μια χριστιανική κοινότητα που διεκδικεί το όνομα «εκκλησία», δεν είναι ο αληθινός Χριστός, ο ένας και μοναδικός Θεάνθρωπος, τότε η ομάδα αυτή είναι «αίρεση» και δεν μπορεί να οδηγήσει στη σωτηρία. Αυτό είναι το δράμα των αιρέσεων και τον ψευδομεσσιών του κόσμου. Αυτό όμως είναι και το κριτήριο του χριστιανικού «δόγματος», της πίστεως – διδασκαλίας της Εκκλησίας. Το δόγμα δεν είναι σύνολο αφηρημένων «αληθειών» που επιβάλλονται άνωθεν στον άνθρωπο. Είναι η καταγραφή της εμπειρίας των θεουμένων -των Αγίων- και έχει θεραπευτικό χαρακτήρα. Βοηθεί τον πιστό να αναζητήσει σωστά τη σωτηρία και να οδηγηθεί σ’ αυτήν. Ο Χριστός ομολογεί για τον Εαυτό Του: «Εις τούτο ελήλυθα εις τόν κόσμον, ίνα μαρτυρήσω τή αληθεία» (Ιωάν. 18, 37). Όλο το απολυτρωτικό έργο του Χριστού είναι πολύπλευρη φανέρωση της σώζουσας προσωπικής Αλήθειας, του ίδιου του Χριστού. Αυτή είναι η Ορθοδοξία των Πατέρων ημών. Ο Χριστός είναι η ένσαρκη Ορθοδοξία.
 Ώς Αλήθεια ο Χριστός δεν αποκαλύπτει μόνο τον Θεό, αφού «εν αυτώ κατοικεί πάν τό πλήρωμα τής θεότητος σωματικώς» (Κολ. 2, 9), και δεν είναι μόνο τέλειος Θεός, όπως ο Πατέρας και το Πνεύμα, αλλά αποκαλύπτει και τον αληθινό (αυθεντικό) άνθρωπο. Αυτό δήλωσε, άθελά του, κινούμενος από τη Χάρη του Θεού ο Πιλάτος, δείχνοντας τον Χριστό και λέγοντας: «Ίδε ο άνθρωπος» (Ιωάν. 19, 5), διότι είναι ο όντως άνθρωπος, ο τέλειος άνθρωπος και σωτήριο πρότυπο κάθε ανθρώπου.
 Ο Χριστός ώς Αυτοαλήθεια ήταν το περιεχόμενο και της διδασκαλίας Του, του προφητικού κηρύγματός Του. Γι’ αυτό ο «λαός άπας εξεκρέματο αυτού ακούων» (Λουκ. 19, 48: «κρεμόταν από τα χείλη Του»). Και αυτό, διότι «ήν διδάσκων ώς εξουσίαν έχων καί ουχ ώς οι Γραματείς» (Ματθ. 7, 29). Οι σταλμένοι από τους άρχοντες κατάσκοποί Του ομολογούσαν: «ουδέποτε ούτως ελάλησεν άνθρωπος, ως ούτος ο άνθρωπος» (Ιωάν. 7, 46). Η αναζήτηση λοιπόν κοινών τόπων στη διδασκαλία του Χριστού αποβαίνει ματαιοπονία. Η διδασκαλία Του δεν συγκρίνεται με το λόγο κανενός άλλου διδασκάλου, θρησκευτικού αρχηγού ή φιλοσόφου. Η τοποθέτηση: «αυτό το είπε και ο τάδε φιλόσοφος», γιά να μειωθεί ο Χριστός, δείχνει εμμονή στα «λόγια» και άγνοια του «Λόγου Χριστού».
 Οι φραστικές συμπτώσεις δεν αποδεικνύουν και συνολικές ταυτίσεις. Ώς σύνολο η διδασκαλία του Χριστού είναι φανέρωση της μοναδικής ταυτότητάς Του και οδηγεί ή στην αποδοχή Του ώς Σωτήρα ή στην απόρριψή Του. Άλλωστε, η διδασκαλία Του ταυτίζεται με το Πρόσωπό Του. Είναι Εκείνος, που τόλμησε να πεί «εγώ δέ λέγω ημίν...».
 Ο λόγος Του είναι «σπόρος» Χάριτος, που αναζητεί την «γήν την αγαθήν», την καθαρά καρδία, για να καρποφορήσει (Λουκ. 8, 15). Ο λόγος του Χριστού δεν σώζει ώς ηθική παραίνεση, αλλά διότι εμπεριέχει άκτιστη Θεία Χάρη. Είναι λόγος Θεού. «Εν αυτώ ζωή ήν καί η ζωή ήν τό φώς τών ανθρώπων» (Ιωάν. 1, 4).
 Ό,τι υπάρχει στον Χριστό είναι ζωή. Με όλα τα σωστικά Του μέσα ο Χριστός μεταδίδει – προσφέρει τον εαυτό Του. Είναι ο «προσφέρων καί προσφερόμενος» της Θείας Λειτουργίας και Ευχαριστίας. Οι τρείς όροι «οδός – αλήθεια – ζωή», ως χαρακτηρισμός του Χριστού, εκφράζουν μία φυσική συνέχεια. Ο Χριστός οδηγεί στον Θεό, αποκαλύπτοντας τον εαυτό Του ως ένσαρκη Παναλήθεια και εισάγοντας έτσι στην αιώνια ζωή, που είναι η εσωτερική – καρδιακή γνώση του Θεού (Ιωάν. 17, 3), η ένωση μαζί Του.

Στην κορυφή της Αγιότητος οι Άγιοι προστάτες των γραμμάτων

Οι Τρεις Ιεράρχες πρώτευσαν σε όλους τους τομείς της πνευματικής ζωής. Κατέκτησαν με τον προσωπικό τους αγώνα και την βοήθεια της θείας Χάριτος τις κορυφές της αγιότητος και καλούσαν τους πιστούς να ανεβαίνουν στις ωραίες πνευματικές αναβάσεις. Άσκησαν στον ύψιστο βαθμό την φιλανθρωπία και ανακούφισαν τον πόνο χιλιάδων αναξιοπαθούντων.Δίδασκαν καθημερινά τους πιστούς αναλύοντάς τους τις θεόπνευστες αλήθειες της Πίστεώς μας και διαφωτίζοντάς τους για τα μεγάλα θέματα, που απασχολούν την ψυχή κάθε ανθρώπου.Καθόρισαν συστηματικά την λειτουργική ζωή της Εκκλησίας, για να μπορούν να λατρεύουν οι πιστοί θεάρεστα τον Κύριο.
Συνέγραψαν θαυμάσια συγγράμματα, τα οποία ξεπέρασαν τη φθορά του χρόνου και ισχύουν και για τις μέρες μας. Ο εθνικός μας ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος γράφει ότι με τα συγγράματά τους οι Τρεις Ιεράρχαι «απετελέσαν εποχήν λόγου νέαν, μεγάλην και ένδοξον διά το ανθρώπινον γένος» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμ. 2ος, μέρος Β’ σελ. 1, 6).Πολύ εύστοχα ελέχθη γι’ αυτούς ότι ήταν «εύγλωττοι κατά τον λόγον, ευγλωττότεροι κατά τον βίον, ευγλωττότατοι κατά τον θάνατον».

Άγ. Βασίλειος ο Μέγας & Γρηγόριος ο Θεολόγος
Βασικό στοιχείο της αγιότητος και των τριών είναι ότι ήταν ασυμβίβαστοι με το κακό, την αμαρτία και την αίρεση. Δεν γνώριζαν τη γλώσσα των συμβιβασμών και της διπλωματίας. Προτιμούσαν να χάσουν τη θέση τους και αυτή τη ζωή τους, παρά να συμβιβαστούν σε θέματα αρχών και πίστεως. Δε σκέφτηκαν ποτέ εάν αντίπαλοί τους ήσαν αυτοκράτορες ή σοφοί διάφοροι ή ισχυροί κατά κόσμον. Έμειναν ακλόνητοι στην ορθή πίστη και ζωή αψηφώντας τις συνέπειες.Εμείς, έπαρχε Μόδεστε, είπε στον απεσταλμένο του αρειανού αυτοκράτορα Ουάλη ο Μ. Βασίλειος, είμαστε ήρεμοι και πράοι άνθρωποι και υποχωρούμε όταν πρόκειται για προσωπικά μας θέματα. Όταν όμως πρόκειται για την πίστη μας στον Θεό, «ὅταν Θεός ᾖ τό κινδυνευόμενον» δεν υπολογίζουμε τίποτε, αγωνιζόμαστε μέχρι θανάτου, χωρίς να φοβόμαστε οποιοδήποτε βασανιστήριο. «Ἀκουέτω ταῦτα καί βασιλεύς». Να τα πεις και να τ’ ακούσει αυτά κι ο βασιλιάς (PG 36, 561).
Και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, αφού νίκησε τους αρειανούς και πήρε πίσω τους Ναούς της Κωνσταντινούπολης, που τους είχαν καταπατήσει αυτοί, και ενώ είχε φίλο του τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο τον Μέγα και μαζί του το μεγαλύτερο μέρος του πιστού λαού, όταν μερικοί ζηλόφθονες επισκόπου αμφισβήτησαν την εκλογή του, παρητήθη αμέσως. Δε θέλησε να έλθει σε συμβιβασμούς με μοχθηρούς ανθρώπους. Παρητήθη και από την προεδρία της Β’ Οικουμενικής Συνόδου και από τον Πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. Αντί της θέσεως προτίμησε την ακεραιότητα και το ασυμβίβαστο του χαρακτήρος του. Δεν γνώριζε τους διπλωματικούς ελιγμούς, αλλά γνώρισμά του ήταν όπως έγραφε, το «μή παρασυρῆναι», να μη παρασύρεται και να έχει «παρρησίαν» (PG 37, 32-33).

Άγ. Ιωάννης Χρυσόστομος
Και ο ιερός Χρυσόστομος, όταν έγινε Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως και θέλησε να καθαρίσει την Εκκλησία από αναξίους κληρικούς, οι οποίοι είχαν την προστασία της αυτοκράτειρας Ευδοξίας, δεν εδίστασε να ελέγξει και την αυτοκράτειρα  για τη ζωή της. Δεν συμβιβάστηκε μαζί της. Γι’ αυτό και εξορίστηκε και πέθανε εξόριστος μέσα σε αφάνταστες κακουχίες, με πνεύμα όμως απτόητο και αδούλωτο. Χαρακτηριστικό του γενναίου και ασυμβίβαστου φρονήματός του βλέπουμε στην ομιλία, που εκφώνησε φεύγοντας για την εξορία: «Πολλά τά κύματα καί χαλεπόν τό κλυδώνιον· ἀλλ’ οὐ δεδοίκαμεν (δεν φοβόμαστε) μή καταποντισθῶμεν· ἐπί γἀρ τῆς πέτρας ἑστήκαμεν. Μαινέσθω ἡ θάλασσα, πέτραν διαλῦσαι οὐ δύναται· ἐγειρέσθω τά κύματα, τοῦ Ἰησοῦ τό πλοῖον καταποντίσαι οὐκ ἰσχύει» (PG 52, 427).Τέτοιους άγιους, γενναίους και ασυμβίβαστους με το κακό και την αίρεση εκκλησιαστικούς ηγέτες χρειαζόμαστε και σήμερα. Και ας παρακαλούμε την Ιδρυτή της Εκκλησίας μας να μας τους χαρίζει.

Εορταστική εκδήλωση για τους Αγίους Τρεις Ιεράρχες


Η Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας και το Παράρτημα Αιτωλοακαρνανίας της Πανελληνίου Ενώσεως Θεολόγων (Π.Ε.Θ.), διοργανώνουν εκδήλωση, με την ευκαιρία της εορτής των Αγίων Τριών Ιεραρχών, προστατών της Παιδείας και των Ελληνικών Γραμμάτων.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2020 και ώρα 19:00’ στην αίθουσα εκδηλώσεων του Παπαστρατείου Μεγάρου της Γυμναστικής Εταιρείας Αγρινίου.
Θα περιλαμβάνει ομιλία με θέμα: «Η διαχρονικότητα του έργου και της διδασκαλίας των Τριών Ιεραρχών» από τον ελλογιμώτατο κ. Γεώργιο Σπανό, Ομότιμο Καθηγητή Παιδαγωγικών της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Την εκδήλωση θα πλαισιώσει με ύμνους και τραγούδια η χορωδία της Σχολής Βυζαντινής Μουσικής Αγρινίου «Δαυΐδ ο Ψαλμωδός».

Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2020


Θεία Λειτουργία αύριο το πρωί στον Ιερό μας Ναό. 
Όσοι πιστοί προσέλθετε

Βίος και πολιτεία του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου


Ο μέγας αυτός Άγιος Γρηγόριος ο Τριαδικός Θεολόγος και ιεράρχης γεννήθηκε στη Αριανζώ το 329 μ.Χ, ένα μικρό χωριό της Καππαδοκίας, κοντά στη κωμόπολη Ναζιανζώ, εξ ου αναφέρεται και ως Ναζιανζηνός. Οι γονείς του ήτον ευγενείς και δίκαιοι, Γρηγόριος και Νόννα ονόματι, σεβόμενοι εξ αγνοίας τα είδωλα. Αφ'ότου δε εγέννησαν τον Γρηγόριο, ανεγεννήθησαν και αυτοί και εβαπτίσθησαν Χριστιανοί. Ο πατέρας του μάλιστα έγινε αρχιερεύς της Ναζιανζού. Έτσι, ο νεαρός Γρηγόριος ανατρέφεται, μέσα σε χριστιανικό περιβάλλον. Από την παιδική του ηλικία φανέρωσε τα σπάνια χαρίσματα του. Αγάπησε με πάθος τα γράμματα και λόγω της καλής οικονομικής κατάστασης των γονιών του μπόρεσε και σπούδασε στα καλύτερα σχολεία της εποχής του.
Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στην Αθήνα γνώρισε το Μέγα Βασίλειο και στην Αλεξάνδρεια συνάντησε για πρώτη φορά το Μέγα Αθανάσιο και το Μέγα Αντώνιο. Το 365 μ.Χ., ο Βασίλειος έφυγε από την Αθήνα, αλλά ο Γρηγόριος έμεινε και δίδασκε ρητορική για ένα χρόνο. Μετά άφησε κι αυτός την Αθήνα και επέστρεψε στη Ναζιανζώ. Όταν επέστρεψε, βαπτίστηκε χριστιανός από τον πατέρα του και έγραψε για το μυστήριο του βαπτίσματος. Ο Γρηγόριος συνιστά το νηπιοβαπτισμό και διδάσκει στους νέους της Ναζιανζού τη χριστιανική διδασκαλία. Ο πόθος του ήταν να ασκητέψει στον Πόντο κοντά στο φίλο του Βασίλειο, όπου και πήγε. Εκεί με το Βασίλειο έγραψε πολλά συγγράμματα.
Περί τα τέλη του 360 μ.Χ., μετά από παράκληση του πατέρα του αφήνει την έρημο του Πόντου και πηγαίνει στην πατρίδα του. Εκεί κατατάσσεται στις τάξεις του κλήρου, αλλά και πάλι φεύγει στην έρημο με σκοπό να προσευχηθεί, να δυναμώσει πνευματικά και να μπορέσει να φέρει σε πέρας το δύσκολο έργο του κληρικού. Ώριμος πλέον επιστρέφει και υπηρετεί το λαό ως ιερέας βοηθώντας τους φτωχούς και τους αρρώστους. Την περίοδο αυτή ο Ιουλιανός ο Παραβάτης κήρυξε σφοδρό διωγμό εναντίον των χριστιανών. Εναντίον του Ιουλιανού αντέδρασαν οι δύο αγωνιστές της εποχής, ο Βασίλειος και ο Γρηγόριος. Οι λόγοι του Γρηγορίου χτυπούν σκληρά τον παραβάτη και χριστιανομάχο αυτοκράτορα, αλλά το αίμα των χριστιανών χύνεται αλύπητα.

Όταν πέθανε ο Ιουλιανός και σταμάτησε ο διωγμός, ο Γρηγόριος εργάζεται δίπλα στον πατέρα του και τον βοηθά με ζήλο στο κοινωνικό του έργο. Έτσι, η φήμη του Γρηγόριου απλώθηκε σε όλο το χριστιανικό κόσμο. Όταν πέθανε ο πατέρας του, φεύγει πάλι ο Γρηγόριος και πηγαίνει στο μοναστήρι της Αγίας Θέκλας με μοναδικό έργο την προσευχή και τη συγγραφή. Όταν κινδύνευε η Κωνσταντινούπολη από τις αιρέσεις, κάλεσαν το Γρηγόριο να πάει εκεί και να βοηθήσει την εκκλησία. Δεν μπορούσε ν’ αρνηθεί μπροστά στον κίνδυνο της ορθόδοξης πίστης. Πήγε εκεί και με τους πύρινους λόγους του και τα επιχειρήματα του έφερε σε δύσκολη θέση τους αιρετικούς και μετά από σκληρό αγώνα ελευθερώθηκε η εκκλησία. Εκείνο που ανέδειξε το Γρηγόριο μεγάλο δάσκαλο και ποιμένα της εκκλησίας ήταν η υπεράσπιση της ορθοδοξίας, που πέρναγε δύσκολες μέρες, από τον κίνδυνο των Αρειανών.
Στην Κωνσταντινούπολη, μόνο ένας μικρός ναός είχε απομείνει στους ορθοδόξους, που τον ονόμαζαν συμβολικά Αγία Αναστασία, ελπίζοντας πως εκεί θα αναστηθεί ξανά η Ορθοδοξία. Σ’ αυτόν το ναό ο Γρηγόριος εκφώνησε τους περίφημους πέντε λόγους για τη θεότητα του «Υιού και Λόγου του Θεού», με θαυμαστά αποτελέσματα. Η εκκλησία μας με βάση τα υψηλά θεολογικά του κηρύγματα και συγγράμματα τον τίμησε με τον τίτλο του Θεολόγου. Σε λίγο στέφθηκε αυτοκράτορας ο Μέγας Θεοδόσιος καθιερώνοντας με διάταγμα την ορθοδοξία. Τότε αναδείχτηκε ο Γρηγόριος, Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως και Πρόεδρος της Β’ Οικουμενικής Συνόδου. Από αυτή τη θέση, το 381μ.Χ., μαζί με άλλους άρχοντες της εκκλησίας στερέωσαν την πίστη και την ορθοδοξία συμπληρώνοντας το Σύμβολο της Πίστεως που άρχισε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος. Όμως η κακία και ο φθόνος δεν άφησαν για πολύ καιρό το Γρηγόριο στον πατριαρχικό θρόνο, επειδή μερικοί επίσκοποι από φθόνο αντέδρασαν στην εκλογή του. Η ευαίσθητη ψυχή του δεν το ανέχθηκε αυτό και για να εξασφαλίσει όμως την ειρήνη της εκκλησίας, με μια ηρωική πράξη, παραιτήθηκε από τον αρχιεπισκοπικό θρόνο και την προεδρία της συνόδου και επέστρεψε στον τόπο του,τη Ναζιανζό και πρόσφερε τις υπηρεσίες του από το βαθμό του επισκόπου περνώντας την υπόλοιπη ζωή του με προσευχή, διάβασμα και συγγραφή βιβλίων.
Ένα πρωινό, στις 25 Ιανουαρίου το 391 μ.Χ., άφησε τα γήινα, για να πάει αιώνια κοντά στον αγαπημένο του Κύριο. Η αγία κάρα του βρίσκεται στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου στο Άγιον Όρος. Ο Γρηγόριος διακρίθηκε για τον αγνό του χαρακτήρα και τις πολλές αρετές καθώς και για το τεράστιο συγγραφικό του έργο, που περιλαμβάνει λόγους, επιστολές και ποιήματα. Η Εκκλησία μας τον κατέταξε ανάμεσα στους αγίους της και τον τιμά ξεχωριστά στίς 25 Ιανουαρίου καθώς και στις 30 του ίδιου μήνα, γιορτή των Τριών Ιεραρχών.

Ἀπολυτίκιον (Ἦχος α')
Ὁ ποιμενικὸς αὐλὸς τῆς θεολογίας σου, τὰς τῶν ῥητόρων ἐνίκησε σάλπιγγας· ὡς γὰρ τὰ βάθη τοῦ Πνεύματος ἐκζητήσαντι, καὶ τὰ κάλλη τοῦ φθέγματος προσετέθη σοι. Ἀλλὰ πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, Πάτερ Γρηγόριε, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

αγιοσ γρηγοριοσ θεολογοσ


Σήμερα η Εκκλησία εορτάζει και τιμά την ιερή μνήμη του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου. Ο άγιος Γρηγόριος είναι ένας από τους τρεις μεγάλους ιεράρχες και οικουμενικούς διδασκάλους της Εκκλησίας μαζί με τον Μέγα Βασίλειο και τον Ιωάννη το Χρυσόστομο. Μετά τον απόστολο και ευαγγελιστή Ιωάννη, είναι ο δεύτερος στον οποίο η Εκκλησία απένειμε τον τίτλο του Θεολόγου, ο τρίτος είναι ο άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος. Ο άγιος Γρηγόριος ειδικώτερα είναι ο τριαδικός θεολόγος, γιατί σε κάθε του λόγο κεντρική διδασκαλία του είναι πάντα το μυστήριο της Αγίας Τριάδος. Στον πέμπτο θεολογικό λόγο του γράφει, οι πιστοί «προσκυνούσι τον Πατέρα, τον Υιόν και το Άγιον Πνεύμα, μίαν Θεότητα…».
Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος γεννήθηκε στα 329 στην Αριανζό, ένα μικρό χωριό της Καππαδοκίας, κοντά στην κωμόπολη Ναζιανζό, γι’ αυτό και λέγεται Ναζιανζηνός. Ο πατέρας του λεγότανε κι αυτός Γρηγόριος κι ήταν επίσκοπος Ναζιανζού, η δε μητέρα του λεγόταν Νόννα. Από μικρός ήταν φιλομαθής και επιμελής κι έκαμε λαμπρές και εξαίρετες σπουδές στη Ναζιανζό, στην Καισαρεία της Καππαδοκίας, στην Καισαρεία της Παλαιστίνης, στην Αλεξάνδρεια και τέλος στας Αθήνας. Εκεί γνωρίστηκε με το συμπατριώτη του Μέγα Βασίλειο, συνδέθηκαν αδελφικά κι έμειναν μαζί σπουδάζοντας έξη ολόκληρα χρόνια την έξω φιλοσοφία. Στο τέλος του προσφέρθηκε καθηγητική θέση, μα εκείνος προτίμησε να ξαναγυρίση στην πατρίδα του Ναζιανζό.
Στην Καππαδοκία συναντήθηκαν οι δυο συμμαθητές κι έζησαν πάλι μαζί, αποτραβηγμένοι στην έρημο ασκούμενοι και μελετώντας τώρα τα ιερά γράμματα. Σε ηλικία 30 ετών ο άγιος Γρηγόριος πήρε το βάπτισμα και χειροτονήθηκε από τον πατέρα του πρεσβύτερος. Έμεινε για καιρό βοηθώντας το γέροντα πατέρα του επίσκοπο Γρηγόριο και το 372 σε ηλικία 43 ετών ο Μέγας Βασίλειος, πού ήταν πια αρχιεπίσκοπος Καισαρείας, τον χειροτόνησε επίσκοπο Σασίμων. Αυτή η χειροτονία έγινε παρά τη θέληση του, γι’ αυτό κι ο άγιος Γρηγόριος δεν δέχθηκε να πάη στα Σάσιμα, αλλά έμεινε βοηθώντας τον πατέρα του στη Ναζιανζό. Γι’ αυτή τη χειροτονία ο Μέγας Βασίλειος γράφει σε μια επιστολή του ότι για τον άγιο Γρηγόριο άξιζε μια επισκοπή όση όλος ο κόσμος.

Το 375, όταν πέθανε ο πατέρας του αγίου Γρηγορίου, οι ορθόδοξοι της Κωνσταντινούπολης, πού οι αρειανοί τους είχαν πάρει όλες σχεδόν τις Εκκλησίες, πήγαν στη Ναζιανζό και κάλεσαν τον άγιο Γρηγόριο. Ήταν ο μόνος πού θα μπορούσε, με τη θεολογική του σοφία και τη ρητορική του δεινότητα να αντιμετώπιση τους αιρετικούς. Ήλθε λοιπόν στην Κωνσταντινούπολη, και σε μια μικρή Εκκλησία της αγίας Αναστασίας η Ορθοδοξία έστησε το στρατηγείο της εναντίον των αιρέσεων. Εκεί ο άγιος Γρηγόριος είπε τους περίφημους πέντε θεολογικούς λόγους κατά των αρειανών και των μακεδονιανών. Αρειανοί ήσαν οι οπαδοί του Αρείου, πού αρνιούνταν τη θεότητα του Ιησού Χριστού, και μακεδονιανοί οι οπαδοί του Μακεδονίου, πού αρνιούνταν τη θεότητα του Αγίου Πνεύματος.
Στα 381 έγινε στην Κωνσταντινούπολη η δεύτερη οικουμενική Σύνοδος, η οποία εσύνταξε τα πέντε τελευταία άρθρα του Συμβόλου της πίστεως, το όγδοο άρθρο, «Και εις το Πνεύμα το Άγιον…», είναι η διδασκαλία του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου. Η Σύνοδος, όταν τότε χήρεψε ο αρχιεπισκοπικός θρόνος της Κωνσταντινούπολης, εξέλεξε αρχιεπίσκοπο τον άγιο Γρηγόριο. Έτσι, όταν ύστερ’ απέθανε ο Πρόεδρος της Συνόδου άγιος Μελέτιος αρχιεπίσκοπος Αντιοχείας, Πρόεδρος της Συνόδου έγινε ο άγιος Γρηγόριος. Επειδή όμως αργότερα ακούστηκαν διαμαρτυρίες και αμφισβητήσεις και μάλιστα από τους επισκόπους της Μακεδονίας, πού ήλθαν καθυστερημένοι στη Σύνοδο, ο άγιος Γρηγόριος παραιτήθηκε κι από αρχιεπίσκοπος κι από Πρόεδρος της Συνόδου κι έφυγε στην Καππαδοκία.
Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος αφήκε στην Εκκλησία, εκτός από τον άγιο βίο του και σπουδαίο συγγραφικό έργο. Περίφημος είναι ο Συντακτήριος λόγος, με τον όποιο, όταν παραιτήθηκε, αποχαιρέτησε τη Σύνοδο και τους χριστιανούς της Αρχιεπισκοπής. Όταν, μετά την παραίτηση του, ο άγιος Γρηγόριος κατέβηκε στην Καππαδοκία, ο Μέγας Βασίλειος είχε αποθάνει πριν δύο χρόνια. Τότε έγραψε και είπε τον επίσης περίφημο επιτάφιο λόγο στο Μέγα Βασίλειο. Ο άγιος Γρηγόριος έζησε ακόμα οκτώ χρόνια και απέθανε στα 389 σε ηλικία 60 ετών. Ο άγιος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός είναι πραγματικά ό Θεολόγος Πατέρας της Εκκλησίας, ιερουργός του λόγου και των θείων Μυστηρίων, πού αποχαιρέτιζε τη δεύτερη οικουμενική Σύνοδο κι έλεγε, «Καθαράν και ακίβδηλον την ιερωσύνην εφύλαξα». Αμήν.

Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2020

Πρόγραμμα Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κκ Κοσμά

ΚΥΡΙΑΚΗ 19 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2020
07:30 π.μ. – ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΑΓΡΙΛΙΩΤΙΣΣΗΣ - ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟΥ ΑΓΡΙΛΟΥ ΣΤΑΝΟΥ ΑΜΦΙΛΟΧΙΑΣ
Όρθρος  - Αρχιερατική Θεία Λειτουργία.

ΤΡΙΤΗ 21 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2020
07:30 π.μ. – ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΑΓΡΙΝΙΟΥ
Όρθρος – Πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία επί τη εορτή της Συνάξεως της Παναγίας της Παραμυθίας –Χειροτονία Πρεσβυτέρου.

ΣΑΒΒΑΤΟ 25 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2020
07:30 π.μ. – ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΓΡΙΝΙΟΥ
Όρθρος  - Πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία.

ΚΥΡΙΑΚΗ 26 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2020
07:30 π.μ.  – ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΣΑΒΒΑ ΚΑΤΩ ΤΡΑΓΑΝΑΣ ΠΑΡΑΒΟΛΑΣ
Όρθρος - Αρχιερατική Θεία Λειτουργία.

ΤΕΤΑΡΤΗ  29 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2020
18:00 μ.μ. - ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΑΓΡΙΝΙΟΥ 
Πανηγυρικός  Αρχιερατικός Εσπερινός εορτής Αγίων Τριών Ιεραρχών.

ΠΕΜΠΤΗ 30 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2020
07:30 π.μ. - ΙΕΡΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ
Όρθρος – Πανηγυρική Θεία Λειτουργία εορτής Αγίων Τριών Ιεραρχών.

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής ( 19 Ιανουαρίου 2020 )και η απόδοσή του στη δημοτική

Τω καιρώ εκείνω, εισερχομένου του Ιησού εις τινα κώμην απήντησαν αυτώ δέκα λεπροί άνδρες, οι έστησαν πόρρωθεν, και αυτοί ήραν φωνήν λέγοντες˙ Ιησού επιστάτα, ελέησον ημάς. Και ιδών είπεν αυτοίς˙ Πορευθέντες επιδείξατε εαυτούς τοις ιερεύσι. Και εγένετο εν τω υπάγειν αυτούς εκαθαρίσθησαν. Είς δε εξ αυτών, ιδών οτι ιάθη, υπέστρεψε μετά φωνής μεγάλης δοξάζων τον Θεόν, και έπεσεν επί πρόσωπον παρά τους πόδας αυτού ευχαριστών αυτώ˙ και αυτός ην Σαμαρείτης. Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπεν˙ Ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; οι δε εννέα που; ουχ ευρέθησαν υποστρέψαντες δούναι δόξαν τω Θεώ ει μη ο αλλογενής ούτος; Και είπεν αυτώ˙ Αναστάς πορεύου˙ η πίστις σου σέσωκε σε.
Νεοελληνική Απόδοση

Εκείνο τον καιρό, καθώς έμπαινε ο Ιησούς σ’ ένα χωριό, τον συνάντησαν δέκα λεπροί˙ στάθηκαν λοιπόν από μακριά και του φώναζαν δυνατά: «Ιησού, αφέντη, ελέησε μας!». Βλέποντάς τους εκείνος τους είπε: «Πηγαίνετε να σας εξετάσουν οι ιερείς». Και καθώς πήγαιναν, καθαρίστηκαν από τη λέπρα. Ένας απ’ αυτούς, όταν είδε οτι θεραπεύτηκε, γύρισε δοξάζοντας με δυνατή φωνή τον Θεό, έπεσε με το πρόσωπο στα πόδια του Ιησού και τον ευχαριστούσε. Κι αυτός ήταν Σαμαρείτης. Τότε ο Ιησούς είπε: «Δεν θεραπεύτηκαν και οι δέκα; Οι άλλοι εννιά που είναι; Κανένας τους δεν βρέθηκε να γυρίσει να δοξάσει τον Θεό παρά μόνο τούτος εδω ο αλλοεθνής;» Και σ’ αυτόν είπε: «Σήκω και πήγαινε στο καλό˙ η πίστη σου σε έσωσε».

Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2020

Iεροί Ναοί της Ιεράς Μητροπολεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας που εορτάζουν σήμερα και αύριο

Επι τη εορτή του οσίου πατρός ημών Αντωνίου του μεγάλου, σήμερα Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2020 πανηγυρίζουν οι ομώνυμοι Ιεροί Ναοί που βρίσκονται:στην πόλη του Αγρινίου  και στα Φραγκουλέικα

Επί τη  εορτή του Αγίου Νεομάρτυρος Γεωργίου του έξ Ιωαννίνων θα τιμηθεί με ιδιαίτερη λαμπρότητα η μνήμη του Αγίου, στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου της πόλεως του Αγρινίου.

Επί τη εορτή του εν Αγιοίς πατρός ημών Αθανασίου του Μεγάλου πανηγυρίζουν  οι Ιεροί Ναοί που βρίσκονται: στην ιερά πόλη του Μεσολογγίου,στην Άνω Μακρυνού,στο Γιαννούζι Αγρινίου, στην Κερασιά Τριχωνίδος,στο Πυργί,στο Ανοιξιάτικο, το Σπάρτο,την Αρωνιάδα, την Αμφιλοχία όπου είναι και Πολιούχος της πόλεως αυτής, στον Καραισκάκη, στον Αστακό, στην Κατούνα, στα Παλιάμπελα Βονίτσης,στο Νεροχώρι και την Αγία Σοφία Θέρμου.

Βίος και πολιτεία του Αγίου Γεωργίου του εξ Ιωαννίνων. Φωτογραφικό λεύκωμα από το σημείο που μαρτύρησε ο Αγιος

 Ο άγιος νεομάρτυς Γεώργιος, ο πολιούχος των Ιωαννίνων , καταγόταν από ένα χωριό των Γρεβενών, το οποίο ονομαζόταν Τζούρχλη, σήμερα Άγιος Γεώργιος.Ήταν φτωχός και αγράμματος άνθρωπος . Σε ηλικία οκτώ ετών έμενε ορφανός. Και από τους δύο γονείς του. Όταν μεγάλωσε εργαζόταν ως ιπποκόμος σε κάποιον τούρκο αγά .Οι Τούρκοι ,όπως συνήθιζαν, δεν τον αποκαλούσαν με το όνομά του αλλά Γκιαούρ Χασάν.Το έτος 1836 ο αγάς, τον οποίο υπηρετούσε ο άγιος, εγκαταστάθηκε για υπηρεσιακούς λόγους στα Ιωάννινα. Εκεί στα Ιωάννινα ο άγιος αρραβωνιάστηκε με μια νέα ονόματι Ελένη, ορφανή και αυτή από γονείς, πτωχή υλικά αλλά πλούσια ψυχικά. Κάποιος Χότζας , ο οποίος γνώριζε τον άγιο και άκουγε να τον φωνάζουν Γκιαούρ Χασάν παραξενεύτηκε που αρραβωνιάστηκε Χριστιανή και τον κατηγόρησε στο δικαστήριο πως ενώ είναι μουσουλμάνος παντρεύεται Χριστιανή. Μπροστά στο δικαστήριο ο άγιος ομολόγησε πως είναι Χριστιανός. Ο δικαστής δεν πείστηκε και τον έστειλε στον βεζύρη , όπου ανακρινόμενος ο άγιος ομολόγησε ξανά τη χριστιανική του πίστη. Ο βεζύρης μάλιστα κάλεσε και τον αφέντη του αγίου, ο οποίος επιβεβαίωσε την χριστιανική του ιδιότητα, πράγμα το οποίο καταγράφηκε στον κώδικα του δικαστή, πως είναι Χριστιανός. Μετά το γεγονός αυτό έκανε τον γάμο του με την Ελένη.Στο μεταξύ ο αφέντης του μετατέθηκε στην Προύσα της Μ. Ασίας, όπου αρχικά τον ακολούθησε, αργότερα όμως επέστρεψε στα Ιωάννινα. Προσκολλήθηκε σε κάποιον αγά πάλι ως ιπποκόμος. Όταν έφυγε και αυτός ο άγιος δεν τον ακολούθησε αλλά παρέμεινε με την οικογένειά του , διότι στο μεταξύ η σύζυγός του γέννησε γιό τον οποίο βάπτισαν με το όνομα Ιωάννη.
Κάποια μέρα ο άγιος πηγαίνοντας στην αγορά για αναζήτηση εργασίας συνάντησε εκείνον τον Χότζα που τον είχε κατηγορήσει. Μόλις τον είδε εκείνος αμέσως τον άρπαξε και του λέει :
Μέχρι πότε θα παίζεις με την πίστη ; Ή Τούρκος ή Χριστιανός ;Ο άγιος του ζητούσε να τον αφήσει, έτυχε μάλιστα να περνά εκείνη την ώρα ο κουνιάδος του, ο οποίος προσπαθούσε να τον βγάλει από τα χέρια του χότζα.Εξαιτίας της φασαρίας στο μεταξύ μαζεύτηκαν και άλλοι Τούρκοι και Ρωμιοί. Απέναντι ακριβώς ήταν το σπίτι του πασά , ο οποίος βλέποντας τη φασαρία έστειλε ανθρώπους του και τους έφεραν μπροστά του. Ο χότζας κατηγόρησε τον άγιο πως, ενώ ήταν τούρκος, τώρα έγινε Χριστιανός. Στη σχετική ερώτηση του πασά ο άγιος απάντησε με πολύ θάρρος, Χριστιανός γεννήθηκα και Χριστιανός θα πεθάνω. Ο πασάς τότε τον έστειλε στον δικαστή.Ο δικαστής μολονότι γνώριζε την υπόθεση ρώτησε τον άγιο: Χριστιανός είσαι εσύ ;Στην καταφατική απάντηση του αγίου του λέει πάλι : Κάποτε ήσουν Χριστιανός αλλά τώρα είσαι Τούρκος.Όχι, όχι, του απάντησε ο άγιος, Χριστιανός είμαι καθώς κι εσύ το ξέρεις και είναι περασμένο και στα χαρτιά σου.Ναι, του λέει ο δικαστής, αλλά τότε ήταν ένας ο μάρτυρας ,τώρα όμως μαρτυρούν πολλοί πως είσαι Τούρκος. Σύμφωνα με τη μαρτυρία τους , ένα από τα δύο πρέπει να κάμεις , ή να γίνεις Τούρκος ή να θανατωθείς.Κάνε ό,τι θέλεις ,ήταν η απάντηση του αγίου.Τότε , αφού τον ήλεγξαν αν του είχαν κάνει περιτομή και δεν βρήκαν τίποτε , τον οδήγησαν στον ανθύπατο. Μετά από νέα ανάκριση και ομολογία τον έκλεισαν στη φυλακή. Εκεί βρίσκονταν δύο Χριστιανοί από τη Βούρμπιανη, οι οποίοι τον ρώτησαν για την υπόθεσή του και ,όταν έμαθαν πως ήταν για την πίστη, τον παρότρυναν να μείνει σταθερός και αν χρειαστεί να μαρτυρήσει ακόμη.Την άλλη μέρα τον οδήγησαν πάλι στον δικαστή, ο οποίος με τους παρακαθημένους του τον προέτρεπε να εξισλαμισθεί. Ο άγιος έμενε σταθερός λέγοντας : Χριστιανός και Χριστιανός πεθαίνω.
Τον οδήγησαν τότε πάλι στη φυλακή, τον ξάπλωσαν, κάτω του έβαλαν τα πόδια στο τιμωρητικό ξύλο και πάνω του τοποθέτησαν μια πλάκα βάρους πενήντα οκάδων περίπου. Ο άγιος κοιμήθηκε σαν να ήταν σκεπασμένος με πάπλωμα. Το πρωί τον ρωτούσαν οι άλλοι φυλακισμένοι : πώς πέρασες τη νύχτα, αδελφέ ; εμείς φοβηθήκαμε μήπως πεθάνεις από το βάρος της πλάκας.Δεν κατάλαβα τίποτα, τους απάντησε ο άγιος, μάλιστα είδα και όνειρο, ένα νέο ασπροφορεμένο που μου είπε : μη φοβάσαι, Γεώργιε.Τον οδήγησαν και πάλι στο δικαστήριο, όπου ο άγιος ομολόγησε για τρίτη φορά τον Χριστό.
Ήρθε η ώρα να βγάλω απόφαση, του λέει ο δικαστής, να καταδικαστείς.Χωρίς να φοβηθεί ο άγιος, με πολύ θάρρος του απάντησε:Κάνε ό,τι θέλεις, δεν φοβούμαι τίποτε, όχι μια απόφαση μα εκατό να βγάλεις.Βλέποντας την γενναιότητά του ο δικαστής για μια στιγμή σκέφτηκε να τον ελευθερώσει ,όμως ο τουρκικός όχλος φώναζε να θανατωθεί ως υβριστής του ΙσλάμΈτσι εκδόθηκε καταδικαστική απόφαση. Την ώρα εκείνη ,λένε, μια μεγάλη αστραπή έσκισε τον ουρανό, συνοδευόμενη από ένα τρομερό κρότο ενώ συγχρόνως έγινε αναβρασμός στη λίμνη ώστε οι άνθρωποι φοβήθηκαν.Οι Μητροπολίτες Ιωαννίνων , Άρτης και Γρεβενών προσπάθησαν με την παρέμβασή τους να τον ελευθερώσουν αλλά δεν κατάφεραν τίποτα.Μέχρι να γίνει η εκτέλεση έκλεισαν τον Γεώργιο στη φυλακή, όπου δεν σταμάτησαν να τον ενοχλούν οι Τούρκοι με διαφόρους απεσταλμένους τους να αρνηθεί τον Χριστό. Από την άλλη μεριά οι Χριστιανοί φυλακισμένοι τον στήριζαν και τον παρακινούσαν να μείνει σταθερός στην πίστη, ώστε υπομένοντας λίγο πόνο να βρεθεί κοντά στον Χριστό.Την άλλη μέρα, εορτή του Αγίου Αντωνίου, οι δήμιοι τον οδήγησαν στον τόπο της εκτέλεσης.
Ο άγιος δόξασε τον Θεό και χάρηκε που τον αξίωνε να μαρτυρήσει για το όνομά Του.Ήταν θαυμαστό να τον βλέπει κανένας πως έτρεχε , με πόση χαρά και αγαλλίαση, σα να μην πατούσε στη γη, λες και πετούσε στον αέρα. Το πρόσωπό του κυριολεκτικά άστραφτε από χαρά.Όταν έφθασαν στον τόπο της εκτέλεσης , στην πύλη του φρουρίου, ομολόγησε για τελευταία φορά : Χριστιανός είμαι, προσκυνώ τον Χριστό μου και την Δέσποινά μου Θεοτόκο.Παρακάλεσε τους δημίους να του λύσουν τα χέρια, έκανε το σημείο του σταυρού και φώναξε προς τους Χριστιανούς : Συγχωρέστε με , αδελφοί και ο Θεός να σας συγχωρήσει. Κι όπως έλεγε αυτά ,τον απαγχόνισαν. Ήταν τριάντα ετώνΤο λείψανό του έμεινε τρία μερόνυχτα, κατά τη συνήθεια, κρεμασμένο. Κάθε νύχτα ερχόταν ουράνιο φως και τον περιέβαλε. Μετά τις τρεις ημέρες ,ύστερα από παράκληση του συλλόγου των ιπποκόμων , δόθηκε άδεια ταφής.Μετέφεραν το άγιο λείψανο στον Μητροπολιτικό ναό του Αγίου Αθανασίου, όπου ήσαν συγκεντρωμένοι οι Μητροπολίτες, ο κλήρος και πλήθος Χριστιανών.Αφού το ετοίμασαν για την ταφή στο παρεκκλήσιο της Αγίας Μαρίνης έψαλαν την ακολουθία με δάκρυα συγκίνησης και χαράς. Το ενταφίασαν στην αυλή, στην βόρεια πλευρά του ναού.Αργότερα χτίστηκε παρεκκλήσιο που περιέβαλε τον τάφο.Αμέσως ακολούθησαν άπειρα και καταπληκτικά θαύματα.Το έτος 1975 έγινε η ανακομιδή των λειψάνων, τα οποία ευρίσκονται στον νεόδμητο ναό προς τιμήν του Αγίου Γεωργίου του Νεομάρτυρος.
Πηγή: http://vatopaidi.wordpress.com/

Φωτογραφικό λεύκωμα από το σημείο Μαρτυρίου του Αγίου









Το μοναχικό -αγγελικό σχήμα και ο συμβολισμός του

  
Φως μοναχοίς άγγελοι. Φως δε πάντων ανθρώπων μοναδική Πολιτεία, είναι η ζωή κατά μίμηση των Αγγέλων, αυτή στήριξε και στηρίζει την Οικουμένη και ο άνθρωπος, ο χριστιανός που ενδύεται το Μέγα και Αγγελικό Σχήμα είναι άξιος πολλών επαίνων και μακαρισμών.
Όταν κάποιος, λοιπόν, προσέρχεται για να αφιερώσει τη ζωή του εξ όλης της ψυχής και της διανοίας του στο Νυμφίο Χριστό τότε χαίρεται και αγάλλεται ο ουρανός και πανηγυρίζει ο κόσμος των Αγγέλων γιατί ένας ακόμα άνθρωπος τάχθηκε να μιμηθεί τη ζωή τους. Ο μοναχός και η μοναχή κινούνται μέσα στην ιερή προσμονή του Ουράνιου Νυμφίου τους. Ζουν και κινούνται σε μια πνευματική όαση με το νοσταλγικό λόγο "ελθέτω χάρις και παρελθέτω ο κόσμος ούτος". Και μαζί με τον κόσμο παρέρχεται το όνομα το παλαιό και λαμβάνει νέο όνομα, διότι αφού εγκαταλείπει τον παλαιό άνθρωπο και ενδύεται το νέο άνθρωπο.
      Την ώρα της μοναχικής κουράς προσέρχεται ο δόκιμος μοναχός ή μοναχή ανυπόδητος, ασκεπής, φορώντας μόνο έναν απλό λευκό χιτώνα και δηλώνοντας έτσι ότι όλα τα περιττά και κοσμικά τα απέρριψε και είναι έτοιμος να ενδυθεί το τιμημένο ράσο και τα άγια ρούχα του μοναχού.Κατά τη μοναχική κουρά ο δόκιμος μοναχός ή μοναχή, ενδύεται το λέντιον (ή ζωστικό ή αντερί) το οποίο είναι μαύρου χρώματος, που συμβολίζει το χιτώνα της ευφροσύνης και της αγαλλιάσεως αντί της γυμνώσεως και της καταισχύνης, την οποία φορέσαμε με την παρακοή μας και αντί της φθοράς και του θανάτου που μας προξένησε αυτή η παρακοή και την οποία φθορά αναιρεί το μοναχικό σχήμα με την υπακοή και τον ενάρετο βίο. Ο χιτώνας αυτός ονομάζεται χιτώνας δικαιοσύνης γιατί η λέξη δικαιοσύνη σημαίνει κάθε αρετή και ο μοναχός φορώντας το οφείλει να γίνει πρόθυμος για κάθε αρετή. Μάλιστα το μαύρο χρώμα του σημαίνει ότι θα πρέπει να είναι πάντοτε οχυρωμένος πίσω από το πένθος για την αμαρτία και την ξενιτεία για τον κόσμο.
       Έπειτα ο μοναχός ή η μοναχή ενδύεται τον ανάλαβο (το πολυσταύρι) ο οποίος φοριέται από τους ώμους μπροστά και πίσω σταυροειδώς και σχηματίζει το σημείο του σταυρού, όχι μία, αλλά πολλές φορές. Εικονίζει το σημείο του σταυρού και σημαίνει ότι ο μοναχός αναλαμβάνει το σταυρό του επί των ώμων του και ακολουθεί το Δεσπότη Χριστό. Καθώς το πολυσταύρι περιέχει πολλούς σταυρούς και περιβάλλει μπροστά και πίσω το σώμα του μοναχού και της μοναχής το περιφράσσει και το οχυρώνει απ' τις προσβολές του διαβόλου και από κάθε κακή επιθυμία.Έπειτα ζώνεται γύρω απ' τη μέση του δερμάτινη ζώνη "εις νέκρωσιν σώματος και ανακίνισιν πνεύματος". Η ζώνη αποτελεί σημείον σωφροσύνης, καθαρότητας και νεκρώσεως των κινήσεων της σάρκας κι επίσης σημείον ισχύος εναντίον των παθών και παράλληλα στήριξη στις πράξεις των εντολών.
      Κατόπιν, ο μοναχός ή η μοναχή φορά τα σανδάλια, που όπως λένε τα λόγια της μοναχικής κουράς, με τα οποία ετοιμάζεται να εφαρμόσει και να διάδοση το ευαγγέλιο της ειρήνης. Επίσης, τα σανδάλια αυτά τον προφυλάσσουν για να μην προσκρούσουν τα πόδια του και να μην δαγκωθεί από το νοητό όφι, αλλά να επιβαίνει πάνω σ' αυτούς και να καταπατεί λέοντα και δράκοντα δηλαδή τα κρυφά και φθονερά θηρία της κακίας. Με τα σανδάλια αυτά θα τρέχει κατευθείαν την οδό του Ευαγγελίου μέχρις ότου φτάσει στους Ουρανούς, εκεί που είναι το πολίτευμα των μοναχών, κατά τον Απόστολο Παύλο.
     Κατόπιν ενδύεται το παλλίον (εξώρασο) του μεγάλου και αγγελικού σχήματος και όπως λέγει στη μοναχική κουρά το ενδύεται ως στολή αφθαρσίας και σεμνότητος και ως σημείο της σκέπης του Θεού για την ευλαβή του ζωή αιώνια σε εκείνον ο οποίος θα το λάβει και αποτελεί τη θεία περιβολή που του χαρίζει το Aγιο Πνεύμα.Κατόπιν ενδύεται το κουκούλιον της ακακίας ως περικεφαλαία ελπίδος για τη σωτηρία μέσω της εκ Θεού επισκιάσεως της χάριτος, αλλά και για την ύψωση του νου του μέσω της ταπεινοφροσύνης και της ακακίας όπως ακριβώς είναι τα άδολα νήπια, αλλά και για τη Θεού φύλαξη και περίθαλψη της κεφαλής με όλα τα αισθητήρια. Το κουκούλιο κρέμεται μπροστά και πίσω, εκεί όπου βρίσκεται το λογιστικό και η καρδιά.
Τελευταία, ενδύεται το μανδύα, ο οποίος θεωρείται το τελειώτατον ένδυμα και το περιεκτικό όλων, σημαίνει δε τη φυλακτική και σκεπαστική δύναμη του Θεού, ταυτόχρονα το συνεσταλμένο ευλαβές και ταπεινό της Μοναχικής ζωής, ενώ το ότι δεν έχει μανίκια σημαίνει ότι καθ' όλη τη ζωή του όλα τα μέλη του είναι νεκρά για κάθε κοσμική εργασία και αμαρτία. Αφήνει μόνο ελεύθερο το κεφάλι το οποίο βλέπει προς το Θεό και φρονεί τα θεία και ανατρέχει μόνο προς το Θεό. Αλλά, όπως είπαμε και πριν, ακόμα και το κεφάλι του μοναχού ή της μοναχής είναι σκεπασμένο με το κουκούλιο για να μη θεωρηθεί ότι έχει ασκεπή και ακάλυπτα τα αισθητήρια.
Στο σύνολό τους, όλα τα ρούχα του μοναχού εικονίζουν τη νέκρωση του Χριστού μας. Ως τάφος εικονίζεται ο μανδύας και ως εντάφια τα υπόλοιπα ρούχα. Ο ανάλαβος και το Μεγάλο Σχήμα δηλώνουν ότι είναι εσταυρωμένος ο μοναχός για τον κόσμο, όπως άλλωστε το υποσχέθηκε. Το κουκούλιο του εικονίζει το σουδάριο κι έτσι όλος ο μοναχός μιμείται με το σχήμα του τον σταυρωθέντα Δεσπότη του, ο oποίος πέθανε και τυλίχτηκε στα σπάργανα και στο σουδάριο. Σε όλη του τη ζωή πλέον, ό,τι φορά, θα του υπενθυμίζει ότι συνεσταυρώθηκε με το Χριστό και συνεκρώθηκε μαζί Του και οφείλει να αγωνιστεί για να συναναστηθεί και να συνανυψωθεί και να αναφανεί συγκληρονόμος της πατρικής Βασιλείας και των αγαθών των ετοιμασμένων προ καταβολής κόσμου.

Βίος και πολιτεία του Αγίου Αντωνίου του θαυματουργού


Μία κατηγορία ἁγίων εἶναι οἱ Ὅσιοι, δηλαδή οἱ Μοναχοί, οἱ Ἀσκηταί, οἱ Ἐρημῖτες. Εἶναι μία πολυάριθμη τάξις πού κατέχει σημαντική θέση μέσα στό ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἀρχηγός τοῦ μοναχικοῦ βίου εἶναι ὁ Μέγας Ἀντώνιος, τόν ὁποῖο ἑορτάζουμε σήμερα. Γεννήθηκε στήν Αἴγυπτο λίγο μετά τό 250 μ.Χ. ἀπό γονεῖς πολύ εὐσεβεῖς καί πολύ πλούσιους.  Δυστυχῶς ὅμως, ὅταν ὁ Ἀντώνιος ἦταν 20 ἐτῶν πέθαναν καί οἱ δύο γονεῖς του. Ἔτσι ἔμεινε μόνος μέ τήν ἀδελφή του, πού ἦταν μικρότερη ἀπό αὐτόν.
Τώρα θά περίμενε κάποιος ὅτι, ὁ νεαρός Ἀντώνιος μόνος μέ τεράστια περιουσία, θά ζοῦσε ἀνεξέλεγκτα καί θά καταδαπανοῦσε τά χρήματά του στίς διασκεδάσεις καί στίς ἀσωτεῖες, ὅπως συνήθως κάνουν οἱ νέοι. Ἀλλά δέν ἔγινε αὐτό, γιατί εἶχε γερές βάσεις, στερεά ἠθικά θεμέλια ἀπό τούς γονεῖς του. Ἀνέλαβε τήν ἐπιμέλεια τῆς ἀδελφῆς του καί ὁ ἴδιος δέν σταμάτησε νά ἀσχολεῖται μέ τόν Θεό καί τήν πίστη. Πήγαινε τακτικότατα στήν Ἐκκλησία, μελετοῦσε ἀδιάλειπτα τήν Ἁγία Γραφή καί ἀγωνιζόταν σθεναρά νά ζεῖ σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Κάποια φορά, πού πῆγε στήν Ἐκκλησία, ἄκουσε στό Εὐαγγέλιο ἐκεῖνο, πού εἶπε ὁ Χριστός στόν πλούσιο νεανίσκο: Ἄν θέλεις νά γίνεις τέλειος καί νά κληρονομήσεις τήν βασιλεία τῶν οὐρανῶν, πήγαινε πούλησε ὅλα ὅσα ἔχεις, δόστα στούς πτωχούς καί κατόπιν ἔλα νά μέ ἀκολουθήσεις. Σάν τ᾿ ἄκουσε αὐτά ὁ Ἀντώνιος σκέφθηκε, ὅτι ὁ Χριστός γιά μένα εἶπε τά λόγια αὐτά. Πράγματι ἔκανε πράξη τά λόγια τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου καί κατόπιν ἀνεχώρησε γιά τήν ἔρημο. Εὐχαριστῶ τόν Θεό, γιατί μᾶς ἀξίωσε νά πᾶμε καί νά προσκυνήσουμε στήν ἔρημο τῆς Θηβαΐδας, στήν Αἴγυπτο, ἐκεῖ ὅπου ἀσκήτευε ὁ Ἅγιος.
Μέχρι ἐδῶ ἔχουμε νά παρατηρήσουμε κάποια πράγματα.
        1) Δυστυχῶς μέ τόν Θεό καί τήν πίστη μας, γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς πολύ λίγο ἀσχολούμεθα ἤ καί καθόλου. Παρ᾿ ὅλα αὐτά θέλουμε νά λεγώμαστε καλοί χριστιανοί. Ὁ Χριστός ἔπαθε, σταυρώθηκε, πέθανε γιά μᾶς. Οἱ Ἅγιοι ἔκαναν καί ἔπαθαν τόσα πολλά, γιά σωθοῦν καί νά ἀποκτήσουν τήν χάρη τοῦ Θεοῦ. Αὐτήν δέ τήν χάρη  πού ἔλαβαν δέν τήν κράτησαν γιά τόν ἑαυτό τους, ἀλλά ὅλη τήν προσφέρουν σ᾿ ἐμᾶς. Ἐμεῖς ὅμως τί κάναμε μέχρι σήμερα γιά τήν σωτηρία μας; Μᾶς ἀπασχολεῖ τό θέμα αὐτό; Πόσο στενή εἶναι ἡ σχέση μας μέ τόν Θεό καί τήν Ἐκκλησία; Πόσο μελετοῦμε τήν Ἁγία Γραφή; Πήραμε ἀπόφαση νά ἀρχίσουμε ἐπί τέλους νά ζοῦμε σύμφωνα μέ τό Εὐαγέλιο;  Νά λάβουμε ὑπ᾿ ὄψι μας, ὅτι τά χρόνια περνοῦν, φεύγουν…
2) Ὅταν ἀκοῦμε κάποιο κήρυγμα ἤ μελετοῦμε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, λέμε: Καλά εἶναι ὅλα αὐτά, μά ποιός τά κάνει; Κι᾿ ἔτσι τά ἀκούσαμε, τά λησμονήσαμε. Εἶναι λάθος καί ἁμαρτία αὐτή ἡ τακτική. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι γιά ὅλους μας. Καί γιά μένα καί γιά σᾶς. Κάθε τί πού μαθαίνουμε, κάθε τί πού ἀκοῦμε ἤ διαβάζουμε ἀφοροῦν σίγουρα καί ἐμᾶς, ὄχι μόνο τούς ἄλλους καί εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά τά ἐφαρμώσουμε, ἄν θέλουμε τό καλό μας. Εἶπε ὁ Κύριος, ὅτι αὐτός πού γνωρίζει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί δέν τό ἐφαρμόζει, θά ἔχει νά λάβει μεγάλη τιμωρία. Αὐτή τελικά μᾶς περιμένει, ἄν ἀρχίσουμε  τίς δικαιολογίες.
 3) Στή μοιρασιά τῶν κληρονομικῶν πρέπει νά εἴμαστε δίκαιοι, ὄχι ἄδικοι, ἅρπαγες καί  ἀχόρταγοι. Οἱ γονεῖς νά τακτοποιήσουν ἐγκαίρως τά πράγματα, γιά νά μή σκοτώνονται τά ἀδέλφια μεταξύ τους, κόβουν τήν καλημέρα καί καταλήγουν στά δικαστήρια. Κοντά στό ἀτομικό συμφέρον, δυστυχῶς, καταργεῖται ἡ συγγένεια καί τά πάντα. Εἶναι ἀλήθεια πώς, ἐξ αἰτίας τῶν κληρονομικῶν, πολλοί θά χάσουν τήν ψυχή τους.
 Ὁ Μέγας Ἀντώνιος ἔδωσε ἀπό τήν πατρική κληρονομιά τό κανονικό μερίδιο στήν ἀδελφή του  καί τό δικό του τό μοίρασε στούς φτωχούς.  Ὕστερα ἀπό αὐτό ἀνεχώρησε γιά τήν ἔρημο, ὅπου ἐπιδόθηκε σέ τιτάνιους ἀγῶνες ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ του, τῶν ἀδυναμιῶν του καί τοῦ διαβόλου. Ἔτσι ἔφτασε στόν βαθμό τῆς ἀπαθείας καί σέ ὕψη ἁγιότητας. Δίδασκε μέ τά λόγια, ἀλλά καί μέ τό παράδειγμά του τούς πολλούς μαθητές πού εἶχε. Γι᾿ αὐτό ὀνομάσθηκε καθηγητής τῆς ἐρήμου. Μέ τήν θερμή του προσευχή καί τήν αὐστηρή νηστεία, ὅπως εἶπε ὁ Κύριος, κατετρόπωνε τούς δαίμονες.
 Στόν καιρό τῶν διωγμῶν ἄφηνε τό ἀσκητήριό του καί κατέβαινε στήν Ἀλεξάνδρεια, γιά νά στηρίξει καί νά παρηγορήσει τούς χριστιανούς, πού ὑπέφεραν γιά τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Οἱ μοναχοί μπορεῖ νά φεύγουν ἀπό τόν κόσμο, ἀλλά δέν τό κάνουν γιατί μισοῦν τόν κόσμο καί κοιτᾶνε δῆθεν μόνο τόν ἑαυτό τους, ὅπως πολλοί θέλουν νά τούς κατηγοροῦν. Μισοῦν τό κοσμικό φρόνημα, τήν ἁμαρτία. Ἀγαποῦν τόν κόσμο καί ἐνδιαφέρονται γι᾿ αὐτόν. Προσεύχονται καί τόν βοηθοῦν καί ὑλικά καί πνευματικά. Πρίν ἀπό χρόνια, ὅταν ἐπρόκειτο νά γίνει στή Θεσσαλονίκη ἡ πρώτη προβολή τῆς ἐπαίσχυντης καί ὑβριστικῆς ταινίας ὁ Χριστός ξανασταυρώνεται, μοναχοί ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος καί χριστιανοί τῆς Θεσσαλονίκης μέ πρῶτο καί καλύτερο τόν π. Παΐσιο μπῆκαν στόν κινηματογράφο καί ματαίωσαν τήν προβολή τῆς ταινίας αὐτῆς. Καί μόνο ἡ θέα τοῦ ἁγίου αὐτοῦ μοναχοῦ ματαίωσε τά σχέδια τῶν ἀσεβῶν.
         Τέλος, ἀφοῦ ἀφήσουμε πολλά ἄλλα σημαντικά καί διδακτικά ἀπό τόν βίο τοῦ Μ. Ἀντωνίου, νά ποῦμε, ὅτι ὁ Ἅγιος ἐκοιμήθη σέ ἡλικία 105 ἐτῶν ἀφοῦ ἔζησε μέ νηστεία, ἀγρυπνία, προσευχή καί πολλά ἄλλα πνευματικά γυμνάσματα. Αὐτό θέλει νά πεῖ, ἀγαπητοί μου, νά μή φοβώμαστε τόν χριστιανικό τρόπο ζωῆς, πού εἶναι ἀσκητικός καί κοπιαστικός. Δέν θά πάθουμε κάτι κακό, ἄν ζοῦμε χριστιανικά. Ἴσα-ἴσα πολύ θά μᾶς ὠφελήσει καί σωματικά καί πνευματικά. Θά μᾶς δώσει πολλή χάρη, μεγάλη εὐλογία καί πάνω ἀπό ὅλα θά μᾶς ἀνεβάσει στόν οὐρανό, θά μᾶς ἀνοίξει τήν θύρα τοῦ παραδείσου. Ἀμήν.-

Ο Αγιος Αντώνιος, ο καθηγητής του μοναχισμού


Οι αληθινοί  ποιμένες κατά τον Απόστολο των εθνών αγρυπνούν και μεριμνούν αγόγγυστα για την σωτηρία των άλλων. Είναι όλοι εκείνοι που έχουν αγαθή συνείδηση και σωστή συμπεριφορά. Δεν κάνουν προσωποπαγές έργο , αλλά Κυρίου αποστολή.  Για τον λόγο  αυτό πρέπει  να εργάζονται  πνευματικά και να αφιερώνονται ολοκληρωτικά. Κάθε άλλη εκδοχή δράσης παραπέμπει σε συμφέρον και  υποκρισία. Η Ορθοδοξία δυστυχώς έχει χρεωθεί αρκετές τέτοιες νοσηρές περιπτώσεις.
Ο Μέγας Αντώνιος διέθετε ταπείνωση, ειλικρίνεια, ανιδιοτέλεια γι΄ αυτό έγινε μαγνήτης χιλιάδων ψυχών. Έφυγε από την πόλη, πήγε στην έρημο, τον ακολούθησαν πολλοί. Με επίμονο και επίπονο αγώνα αντιμετώπισε αμέτρητους πειρασμούς του διαβόλου, έφτασε στην κορυφή αντίστασης και έτσι έθεσε τα θεμέλια του χριστιανικού μοναχισμού. Αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στον Κύριο, Τον υπηρέτησε και Τον  δίδαξε σ’ όσους τον πλησίασαν.
Μπορεί να παραιτήθηκε από τα εγκόσμια, δεν ξέχασε τις πνευματικές και υλικές ανάγκες του κόσμου. Πριν αναχωρήσει για την έρημο αποκατέστησε την αδελφή του, διένειμε στους φτωχούς την αναλογούσα σ΄ αυτόν περιουσία. Όταν οι χριστιανοί της Αλεξάνδρειας διώκονταν χάρη στην πίστη τους ήρθε στην πόλη για να τους εμψυχώσει. Έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη φιλανθρωπίας, άσκησης και προσφοράς. Δεν είχε μόρφωση ακαδημαϊκή, είχε όμως τον τρόπο να διδάξει∙ την αγιοπνευματική εμπειρία και φώτιση. Για τον λόγο αυτό καταξιώθηκε στην εκκλησιαστική συνείδηση ως «καθηγητής της ερήμου». Ο τρόπος και ο τόπος άσκησης έγιναν για εκείνον έδρα διδασκαλίας, αφορμή έμπνευσης, απόφαση αλλαγής για όλους.
Οι καιροί επαναλαμβάνονται, με διαφορετικές μορφές. Αφού έχουν να κάνουν με την βιωτή μας και την ψυχή μας, οφείλουμε να αρδεύσουμε διδάγματα από την ζωή των Αγίων. Ο καθένας μας εκεί που ζει, κινείται και υπάρχει καλείται να διαδραματίσει, αποκτήσει, ασκήσει ρόλο ηγέτη και ποιμένα. Ο δάσκαλος στο σχολείο, ο γονιός στην οικογένειά του, ο εργοδότης στην εργασία του, ο Ιερέας στην εκκλησιαστική κοινότητά του όλοι έχουν ευθύνη αληθινού καθοδηγητή και γνήσιου εμπνευστή. Πρέπει να τροφοδοτείται η αποστολή όλων από λόγια με σοβαρότητα και αποφάσεις με βαρύτητα.
Ο Μέγας Αντώνιος «άκουσε» καλά το αυριανό αποστολικό ανάγνωσμα και έδειξε έμπρακτα τον δρόμο. Ο καθένας από το μετερίζι που επέλεξε ή του ανατέθηκε πορεύεται. Οφείλει ν’ αντιμετωπίσει πειρασμούς πρώτα της όποιας εξουσίας και να νοηματοδοτήσει τη θέση του με έργα προσφοράς και όχι απαιτήσεων, θυσίας και όχι διεκδικήσεων,  υπηρεσίας και όχι τυραννίας.