Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010

Το έγκλημα της εκτρώσεως κατά την Χριστιανική διδασκαλία


Μερικοί «χριστιανοί» τολμούν να υποστηρίζουν το φοβερό έγκλημα της έκτρωσης. Ισχυρίζονται ότι πουθενά δεν καταδικάζονται απ’ την Αγία Γραφή. Ας δούμε όμως ποια είναι η αλήθεια…
Από την αρχαιότητα ακόμα, ο Θεός μίλησε με σκληρά λόγια εναντίον όσων προέβαιναν σε αυτή την πράξη: «Εάν δε εισέλθης εις την γην, ην Κύριος ο Θεός σου δίδωσί σοι, ου μαθήση ποιείν κατά τα βδελύγματα των εθνών εκείνων. Ουχ ευρεθήσεται εν σοι περικαθαίρων τον υιόν αυτού ή την θυγατέρα αυτού εν πυρί, μαντευόμενος μαντείαν, κληδονιζόμενος και οιωνιζόμενος, φαρμακός, επαείδων απαοιδήν, εγγαστρίμυθος και τερατοσκόπος, επερωτών τους νεκρούς. Έστι γαρ βδέλυγμα Κυρίω τω Θεώ σου πας ποιών ταύτα· ένεκεν γαρ των βδελυγμάτων τούτων Κύριος εξολοθρεύσει αυτούς από προσώπου σου.» (Δευτερονόμιον 18/ιη 9-12)
Φαρμακός ονομάζεται εκείνος που παρασκευάζει ή δίνει φαρμάκια, (δηλητήρια). Τέτοια φαρμάκια έπαιρναν οι γυναίκες για να σκοτώσουν τα αγέννητα παιδιά τους, πριν από την εμφάνιση του κρανιοθραύστη και των λοιπών εργαλείων... Δεν είναι τυχαίο το ότι οι φαρμακοί αναφέρονται μαζί με τους παιδοθυσιαστές λάτρεις του Βαάλ!
Ακόμη και ο αρχαίος Έλληνας ιατρός Ιπποκράτης (460 - 377 π.Χ.) γράφει στον περίφημο Όρκο του, «Ου δώσω δε ουδέ φάρμακον ουδενί αιτηθείς θανάσιμον... Ομοίως δε ουδέ γυναικί πεσσόν φθόριον δώσω αγνώς δε και οσίως διατηρήσω βίον τον εμόν και τέχνην την εμήν». Αξίζει μάλιστα να προσέξουμε ότι χρησιμοποιεί τη λέξη «φάρμακον» για το δηλητήριο! Και αν ένας μη Χριστιανός αντιλαμβανόταν, και αρνιόταν ΜΕ ΟΡΚΟ το έγκλημα της έκτρωσης, πόσο μάλλον περισσότερο πρέπει να το αντιλαμβάνεται ένας Χριστιανός σήμερα;
«Ότι Συ ει ο εκσπάσας με εκ γαστρός, η ελπίς μου από μαστών της μητρός μου· επί Σε επερρίφην εκ μήτρας, εκ κοιλίας μητρός μου Θεός μου ει Συ» (Ψαλμοί 21/κα' 10-11). Εδώ παρατηρούμε ότι ο άνθρωπος, ακόμα και από την κοιλιά της μητέρας του, είναι ΠΡΟΣΩΠΟ αναγνωρισμένο από τον Θεό και πολύτιμο.
«Και εγένετο λόγος Κυρίου προς με· προ του με πλάσαι σε εν κοιλία επίσταμαί σε και προ του σε εξελθείν εκ μήτρας ηγίακά σε, προφήτην εις έθνη τέθεικά σε» (Ιερεμίας 1/α' 4-5).
Στην Καινή Διαθήκη, λέει για τον Ιωάννη τον Βαπτιστή:
"Έσται γαρ μέγας ενώπιον του Κυρίου, και οίνον και σίκερα ου μη πίη και Πνεύματος Αγίου πλησθήσεται έτι εκ κοιλίας μητρός αυτού" (Λουκάς 1/α: 15).
Και όχι μόνο πλήσθηκε με άγιο Πνεύμα στην κοιλιά της μητέρας του, αλλά αντιλήφθηκε (το έμβρυο Ιωάννης δια Πνεύματος Αγίου), και την παρουσία του Εμβρύου Ιησού:
"Και εγένετο ως ήκουσεν η Ελισάβετ τον ασπασμόν της Μαρίας, εσκίρτησε το βρέφος εν τη κοιλία αυτής· και επλήσθη Πνεύματος Αγίου η Ελισάβετ και ανεφώνησε φωνή μεγάλη και είπεν· ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου. Και πόθεν μοι τούτο ίνα έλθη η μήτηρ του Κυρίου μου προς με; Ιδού γαρ ως εγένετο η φωνή του ασπασμού σου εις τα ώτά μου, εσκίρτησε το βρέφος εν αγαλλιάσει εν τη κοιλία μου" (Λουκάς 1/α: 41-44).
Εντυπωσιακό χωρίο! Όχι μόνο το έμβρυο Ιωάννης αντιλαμβάνεται την παρουσία του Εμβρύου Ιησούς, αλλά σκιρτάει με αγαλλίαση στην κοιλιά της μητέρας του! Μάλιστα ΕΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΑΓΙΩ, η Ελισσάβετ, κατονομάζει το Έμβρυο Ιησού ως "Κύριό της"!!! Δεδομένου ότι ενώ ο Ιωάννης ήταν στον 6ο - 7ο μήνα της κύησης, ο Ιησούς ήταν στον 1ο - 2ο!!!
Είναι φανερό στα παραπάνω χωρία, (όχι μόνο από την Παλαιά Διαθήκη αλλά και από την Καινή), ότι τα έμβρυα όχι μόνο κοινωνούν με το Θεό, αλλά λαμβάνουν τη φροντίδα Του και αγιάζονται από Εκείνον, σαν έμψυχοι άνθρωποι που είναι! Άρα, επειδή είναι άνθρωποι και όχι «μέρος του σώματος της μητέρας», απαγορεύεται ο φόνος τους...
Ασφαλώς ο Ιησούς διαιωνίζει την τήρηση των ηθικών περιορισμών του Μωσαϊκού Νόμου. «Ηκούσατε ότι ερρέθη τοις αρχαίοις, ου φονεύσεις· ος δ’ αν φονεύση, ένοχος έσται τη κρίσει. Εγώ δε λέγω υμίν ότι πας ο οργιζόμενος τω αδελφώ αυτού εική ένοχος έσται τη κρίσει...» (Κατά Ματθαίον 5/ε' 21-22) Στο Ιερό Πηδάλιο της Εκκλησίας διαβάζουμε και το εξής: «Αι τα αμβλωθρίδια διδώσαι φάρμακα, φονεύτριαι εισί και αυταί· και αι δεχόμεναι τα εμβρυοκτόνα δηλητήρια.» (Κανών η' Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου)
Σύμφωνα με τον Ιταλό νομομαθή του 19ου αιώνα Rafaello Bellestrini, «Η έσχατη απόδειξη, ότι ένας λαός έφθασε στο έσχατο σημείο ηθικής καταπτώσεως, θα είναι η εποχή όπου η έκτρωση θα θεωρείται κάτι το κοινωνικά ανεκτό και συνηθισμένο»!!!
Συνήθως η έκτρωση γίνεται από γυναίκες που μένουν έγκυες σε νεαρή ηλικία αλλά δεν θέλουν να φροντίζουν παιδιά, να ξοδεύουν χρήματα γι’ αυτά, να διακόψουν τις σπουδές τους, ή να ταπεινωθούν μπροστά στους γνωστούς τους. Μα, οι ίδιες διακινδύνευσαν να μείνουν έγκυες! Αλλιώς δεν θα πήγαιναν με άντρα χωρίς την ευθύνη των πράξεών τους. Δεν δικαιούνται να σκοτώνουν τα ανυπεράσπιστα παιδάκια τους, που αναζητούν στα μητρικά σπλάχνα προστασία και φροντίδα. Εάν δεν είναι ακόμα έτοιμες για ν’ αναλάβουν τις ευθύνες της μητρότητας, γιατί δεν είναι εγκρατείς; Γιατί να πληρώνουν άλλοι τα δικά τους λάθη και όχι οι ίδιες;
Ίσως μερικές ανεγκέφαλες φεμινίστριες παρεξηγηθούν, λέγοντας πως θέλουμε να «καταπιέσουμε» τις γυναίκες, μα για τις εγκυμοσύνες και τις εκτρώσεις ευθύνονται εξίσου και οι άντρες. Αλλά αν θέλουν να μιλούν για ευθύνες, ας χρησιμοποιούν (όσοι θέλουν να εμμένουν στην πορνεία), αντισύλληψη τουλάχιστον! Δικαιολογεί οποιαδήποτε ευθύνη των γονιών, το φόνο του παιδιού;
«Μα γιατί», ρωτάνε πολλοί, «να γεννηθεί ένα παιδί σε μια οικογένεια που δεν το αγαπά αντί να υποστεί έκτρωση;» Και απαντάμε. Δικαιολογείται κάποιος αν σκοτώσει κάποιον, για να μην τον... κακομεταχειρίζεται; Και τα δύο είναι αμαρτήματα, δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό. Ή δεν γνωρίσαμε παιδιά που μεγάλωσαν χωρίς γονείς σε ορφανοτροφεία, και έγιναν εξαίρετοι "Ανθρωποι" (με κεφαλαίο Α), στύλοι για την κοινωνία μας; Άνθρωποι που απολάμβαναν τη ζωή, και κανείς δεν είχε το δικαίωμα να τους το στερήσει αυτό;
Ακόμα και σε περίπτωση βιασμού ή αιμομιξίας, δεν δικαιολογείται η έκτρωση, γιατί δεν φταίει το αγέννητο παιδί για τα εγκλήματα του πατέρα! Μήπως προφυλάσσεται ψυχολογικά η μητέρα με την έκτρωση; Όχι. Συνεχίζει να αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα, είτε κάνει έκτρωση, είτε όχι. Αν δεν επιλέξει το φόνο, μπορεί να δώσει το παιδί της για υιοθεσία, χωρίς να γίνει παιδοκτόνος και χωρίς να υπομείνει τα συνηθισμένα ψυχολογικά συμπτώματα της έκτρωσης. (Βεβαίως, αν κινδυνεύει όντως η ζωή της μητέρας, ίσως να επιτρέπεται η έκτρωση. Γιατί εκεί έχουμε πλέον ΕΠΙΛΟΓΗ του ποιος θα γλιτώσει, και όχι φόνο, μια και ο θάνατος του ενός είναι σίγουρος).
Αν το παιδί έχει κάποια ανίατη ασθένεια ή αναπηρία, πάλι δεν έχουν οι γονείς το δικαίωμα να το σκοτώσουν! Ως γονείς, οφείλουν να αγαπούν και να φροντίζουν τα παιδιά τους ό,τι και να γίνει. Δε νομίζω να σκοτώνει κανείς το (γεννημένο) παιδί του όταν εκείνο αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα. Και αν ακόμα το κάνει, αντιμετωπίζει το νόμο. Ο Θεός δεν τους έδωσε το παιδί για να το σκοτώσουν. Εξάλλου, ένας τυφλός ή κάποιος που πάσχει από ψυχικό νόσημα, συχνά γίνεται επιτυχημένος άνθρωπος, ή ακόμα καλύτερα, άγιος!
Λέει ο Θεός: «Η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται». Και συνεχίζει ο απόστολος Παύλος: «ήδιστα ουν μάλλον καυχήσομαι εν ταις ασθενείαις μου, ίνα επισκηνώση επ’ εμέ η δύναμις του Χριστού. Διο ευδοκώ εν ασθενείαις, εν ύβρεσιν, εν ανάγκαις, εν διωγμοίς, εν στενοχωρίαις, υπέρ Χριστού· όταν γαρ ασθενώ, τότε δυνατός ειμι» (Β' Προς Κορινθίους 12/ιβ' 9-10) Με ποιο δικαίωμα τολμούμε να κρίνουμε ποιος έχει το δικαίωμα να ζήσει και ποιος όχι; Ή υποτιμάμε τη Δύναμη και τη Χάρη του Θεού προς τους πάσχοντες και όσους τους φροντίζουν; Δολοφονούν οι γιατροί τους ασθενείς για να μη βασανίζονται; Ή έχουμε σύγχρονους "καιάδες";
Πολύ απλά, η έκτρωση για δήθεν "ψυχική και σωματική υγεία του παιδιού", είναι φτηνές δικαιολογίες, ανθρώπων που δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν τις ευθύνες τους. Φυγόπονων, που δικαιολογούν έτσι την αποποίηση των ευθυνών τους, να φροντίσουν το παιδί που έφεραν στον κόσμο, και να το περιθάλψουν. Και είναι βέβαιο, ότι κάποια στιγμή στο μέλλον, θα βρουν αυτό το φόνο μπροστά τους, και θα τον πληρώσουν ακριβά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου