Περί ταπεινώσεως

Από τη διδασκαλία του Γέροντος Γερμανού Σταυροβουνιώτη

Η ακρα Ταπείνωσις

  
  Όποιος έχει την ταπείνωση μιμείται τον ίδιο τον Χριστό. Ουδέποτε παρεκτρέπεται, ούτε κατακρίνει, ούτε υπερηφανεύεται. Τις εξουσίες ποτέ δεν τις επιθυμεί. Αποφεύγει τις τιμές των ανθρώπων. Δεν φιλονικεί για κανένα πράγμα του κόσμου τούτου! Δεν έχει παρρησία, όταν ομιλή, και δέχεται πάντοτε τις συμβουλές των άλλων. Αποφεύγει τα ωραία ενδύματα, και η εξωτερική του εμφάνιση είναι απλή και ταπεινή. Ο άνθρωπος, που υπομένει αγόγγυστα ταπεινώσεις και εξουδενώσεις, πάρα πολύ ωφελείται. Για τούτο, όχι να λυπήσαι, αλλά απεναντίας να χαίρεσαι γιʼ αυτά, που υποφέρεις. Κερδίζεις έτσι την πολύτιμη ταπείνωση, με την οποία σώζεσαι.
     «Εταπεινώθην και έσωσε με (ο Κύριος)» (Ψαλμ. Ριδʼ 6). Αυτή τη ρήση πρέπει να την έχωμεν πάντοτε κατά νούν. Δεν ωφελεί να λυπήσαι, όταν σε κατηγορούν. Η λύπη στις περιπτώσεις αυτές σημαίνει ότι έχεις κενοδοξία. Εκείνος, που θέλει να σωθή, ωφείλει να αγαπά να τον καταφρονούν, διότι η καταφρόνηση φέρνει την ταπείνωση. Και η ταπείνωση απαλλάττει τον άνθρωπο από πλήθος πειρασμών. Ποτέ σου μη ζηλέψης, μη φθονήσης, μη επιθυμήσης δόξες, μή ποθήσης αξιώματα. Πάντα να επιδιώκης να ζης στην αφάνεια. Σε συμφέρει να μη σε ξέρει ο κόσμος, γιατί ο κόσμος είναι πλάνος.
     Με τα κενόδοξα του λόγια και τις μάταιες παρακινήσεις του μας πλανά και μας βλάπτει πνευματικά.
Ο σκοπός είναι να κατορθώσης να αποκτήσης την ταπείνωση. Να είσαι υποκάτω πάντων. Να θεωρής πως τίποτε δεν κάνεις άξιο για τη σωτηρία σου, αλλά να παρακαλής το Θεό να σε σώση με την ευσπλαχνία του. Η ταπεινωση μαζί με την υπακοή και τη νηστεία γεννούν τον φόβο του Θεού, και είναι αυτός ο φόβος του Θεού η αρχή της αληθινής σοφίας. Ότι πράττεις να το πράττης με ταπείνωση, για να μη ζημιώνεσαι από τα καλά σου έργα.
      Μη νομίζης ότι μόνο όποιος εργάζεται πολύ έχει τον μισθό. ΄Οποιος έχει την προαίρεση να κάνη το καλό και έχει συνάμα την ταπείνωση, αυτός, έστω και άν δεν μπορή να φέρη εις πέρας πολλή εργασία, έστω και άν δεν μάθη τέχνες, όμως δεν εμποδίζεται από το να σωθή. Η ταπείνωση κατορθώνεται με την αυτομεμψία, με το να πιστεύης δηλαδή για τον εαυτό σου ότι κανένα καλό ουσιαστικά δεν έχεις. Αλίμονο σʼ εκείνον, που νομίζει τις αμαρτίες του μικρές. Αυτός σίγουρα θα πέση σε χειρότερες!
Αυτός, που υπομένει τις εναντίον του κατηγορίες με ταπείνωση, πλησίασε την τελειότητα. Αυτόν τον θαυμάζουν ακόμη και οι Άγγελοι, γιατί καμμιά άλλη αρετή δεν είναι τόσο δυσκολοκατόρθωτη και μεγάλη όσο η ταπείνωση.