Κυριακή της Χαναναίας

Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών

ο δε υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται.»

Μέσα από το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα που ακούσαμε αγαπητοί αδελφοί, από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου, αντιλαμβανόμαστε τον πόνο, τις δοκιμασίες και την θλίψη που περνά ο σύγχρονος και άστατος άνθρωπος, μέσα στην ερημιά αυτού του κόσμου. Ο κάθε πονεμένος και δυστυχισμένος άνθρωπος, έχει πολλά να διδαχθεί από μια μάνα υποδειγματική για την πίστη , την υπομονή και την καρτερία , την Χαναναία μάνα, του σημερινού μας Ευαγγελίου.

Η δυστυχισμένη αυτή μάνα, γεμάτη πόνο για την κόρη της που είχε κυριευθεί από δαιμόνιο, μόλις πληροφορήθηκε πως ο Κύριος θα περνούσε από την περιοχή της, από τις ειδωλολατρικές πόλεις της Τύρου και της Σιδώνος, βγήκε στους δρόμους και με αγωνία άρχιζε να αναζητά τον Κύριο φωνάζοντας συνεχώς « Ελέησόν με Κύριε, υιέ Δαυίδ », η κόρη μου κακώς δαιμονίζεται και υποφέρει φρικτά. Η βασανισμένη μητέρα παρακαλεί επίμονα για την δυστυχισμένη κόρη της, αλλά ο Κύριος σιωπά, προχωρεί αμίλητος την πορεία του δείχνοντας πως αδιαφορεί για τη γυναίκα αυτή. Η μάνα κλαίει και ο Κύριος δεν απαντά. Η μάνα φωνάζει και ο Κύριος δεν αποκρίνεται. Λύγισαν οι μαθητές Του από τα δάκρυα αυτής της γυναίκας και με απορία πλησιάζουν τον Κύριο και του λένε : Κύριε κάνε της αυτό που σου ζητάει. Αλλά ο Κύριος τους απαντά : Προς το παρόν η αποστολή μου είναι μόνο για τους Ισραηλίτες. Η Χαναναία παρακαλεί και ο Κύριος δείχνει να αδιαφορεί για το βάσανό της. Η Χαναναία τρέχει κοντά του και με πολλή ευλάβεια πέφτει στα πόδια του και μένει εκεί παρακαλώντας τον Κύριο μέχρι να λάβει απάντηση. Όμως ο στοργικός Κύριος που έδειχνε αγάπη σε κάθε δυστυχισμένο άνθρωπο, τώρα φέρεται διαφορετικά. Λέει στην πονεμένη μάνα: Δεν είναι σωστό να πάρει κάποιος το ψωμί από τα παιδιά του και να το δώσει στα σκυλιά? Αλλά η μάνα, η αληθινή μάνα δεν αποκαρδιώνεται, αλλά με σπάνια ταπείνωση και πίστη απαντά: Ναι Κύριε, δέχομαι ότι δεν είμαι από τα παιδιά σου τους Ισραηλίτες, προέρχομαι από ειδωλολατρικό λαό, και δίκαια με παρομοίωσες σαν σκυλί. Αλλά Κύριε και τα σκυλιά τρώνε τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των αφεντικών τους. Και τότε καθώς φανερώθηκε η αφάνταστη πίστη της γυναίκας αυτής και μητέρας ο Κύριος θεραπεύοντας την Κόρη της, της αναφωνεί : Γύναι μεγάλη η πίστις σου. Γενηθήτω Σοι ως θέλεις

Ας εμβαθύνουμε όμως αγαπητοί αδελφοί θεολογικά στον μυστικό κόσμο της Χαναναίας του σημερινού Ευαγγελίου. Η γυναίκα του Ευαγγελίου που ακούσαμε, έχει μια βαθιά και ακλόνητη πίστη, που αντέχει στις δοκιμασίες του διαβόλου και στη δοκιμασία του χρόνου. Εμφορείται από καρτερία κι υπομονή, έχουσα σταθερό προσανατολισμό προς την πηγή της ζωής και της σωτηρίας. Τον Χριστό. Αυτή δε την πίστη ο Χριστός δοκιμάζει και δυσκολεύει. Όχι βέβαια για να ταλαιπωρήσει την γυναίκα, μήτε να την τιμωρήσει. Δεν την αγνοεί άλλωστε, μα επιθυμεί να καταδείξει περίτρανα τη μεγάλη αξία της πίστεώς της. Η Χαναναία όμως καθοδηγούμενη από τη βαθιά πίστη της, δεν αμφιβάλλει στο ελάχιστο πως ο Χριστός είναι «ο μόνος και ο μεγάλος θεραπευτής του κόσμου» ο άμισθος ιατρός ψυχών και σωμάτων.

Μια τέτοια κατάσταση ζούμε και εμείς πολλές φορές. Προσευχόμαστε με πόνο και θλίψη στον Κύριο να μας λυτρώσει από κάποιο πειρασμό που μας απασχολεί, από ένα οικογενειακό πρόβλημα, από μια ασθένεια, από τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο καθένας μας ή πολλές φορές και οικονομικά αδιέξοδα. Κραυγάζουμε με πόνο και όσο εμείς κραυγάζουμε, τόσο βλέπουμε τον Κύριο να σιωπά. Και απορούμε, γιατί αυτή η σιωπή του Θεού; Γιατί αρνείται ο Θεός να μας δώσει μια λύση στο πρόβλημά μας;Γιατί Θεέ μου κραυγάζει η μάνα σε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας του παιδιού της. Γιατί κραυγάζει ένας νέος που δεν μπορεί να αποκατασταθεί επαγγελματικά, γιατί φωνάζει ένας οικογενειάρχης που οικονομικά δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις της οικογένειας, γιατι φωνάζει ένας χαροκαμένος πατέρας στο θάνατο του μονάκριβου παιδιού του. Και απορούμε που είναι ο Θεός

Που είναι ο Θεός της αγάπης και της καλοσύνης; Που είναι ο Θεός της αγάπης, των οικτιρμών και πάσης παρακλήσεως ; Πως ο Θεός που είναι ο πανταχού παρων και τα πάντα πληρων, σε εμας και στη ζωή μας να είναι ο μεγάλος απών. Τι σχέση μπορεί να έχει η αγαπη του Θεού με το μαρτύριο αυτων των ανθρωπων. Πως συνδυάζεται η καλοσύνη Του Θεού με τον πόνο και την θλίψη μιας χηρας, ενός ορφανού, ενός αρρώστου ενός απελπισμένου και εγκαταλελειμένου ανθρωπου. Γιατί ο Θεός επιτρέπει τόσο πόνο και μάλιστα τόσο άδικα κατανεμημένο ; Πως αυτός ο Θεός καθρεφτίζει το Θεό της αγάπης, της καλοσύνης, της πραότητος, της θεραπείας και του ελέους?

Άραγε ο Θεός είναι πράγματι απών; Η μηπως κάτι άλλο συμβαίνει ;»Μηπως πίσω απ όλα αυτά κρυβεται η Θεότητα Του, η παντοδυναμία του, η σοφία του και η αδυναμια μας να κατανοησουμε το μυστηριό του ; Η απάντηση αδελφοί μου είναι πολύ απλή .Αυτό που μας εξηγούν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας είναι ότι οι ώρες αυτές της σιωπής του Θεού, είναι οι πιο γόνιμες ώρες της ζωής μας. Είναι οι ώρες που αισθανόμαστε την μικρότητά μας , την αδυναμία μας, την ματαιότητά μας και το πεπερασμένο αυτής της ζωής. Είναι οι ώρες που μαθαίνουμε να εξαρτώμεθα από τον Θεό, μαθαίνουμε να προσευχόμαστε και να ζητούμε το έλεός του. Είναι οι ώρες που γεμίζουν την ψυχή μας με πολλές αρετές όπως η ταπείνωση, η μετάνοια, η επιμονή και η ελπίδα. Είναι οι ώρες των δακρύων, που καθαρίζουν την ψυχή και την εξαγιάζουν. Είναι οι ώρες που ο Θεός σιωπά, για να φανεί η πίστη μας και η εμπιστοσύνη μας στην αγάπη και την πρόνοιά του. Μία πίστη που πολύ χαρακτηριστικά την έδειξε η Χαναναία του Ευαγγελίου μας.

Γι αυτό και ο Χριστός εκφράζει το θαυμασμό Του για την γυναίκα αυτή! Επειδή κι Αυτός θαυμάζει κάποιες φορές για τα κατορθώματα των ανθρώπων. Τα κατορθώματα όχι της δυνάμεώς τους, μήτε της σοφίας η της επιστημοσύνης τους, μα για τα κατορθώματα της πίστεως η και της απιστίας τους αντίθετα.Μ αυτό τον τρόπο υπογραμμίζεται το γεγονός πως ο Θεός δεν αναπαύεται και δεν αρκείται σε μια ισχνή και αναιμική πίστη, μια πίστη, που στο παραμικρό εμπόδιο τρεμοσβήνει και χάνεται,. Απεναντίας ο Χριστός ικανοποιείται από την πίστη που πέρασε δύσκολο δρόμο δοκιμασιών και πολεμικής. Που όμως στάθηκε όρθια και διάβηκε με κουράγιο και ελπίδα για την τελική νίκη. Από μια πίστη η οποία διαρκεί συνεχώς μέρα και νύκτα, από μια πίστη που προσπερνά κάθε εμπόδιο που ορθώνεται εμπρός της. Μια τέτοια πίστη που νίκησε τις ποικίλες δοκιμασίες και ξεπέρασε τα πολλά εμπόδια του αντιδίκου, επιδοκιμάζει και ευλογεί ο Χριστός. Μια πίστη σαν του Αβραάμ, που εμπιστεύθηκε την ύπαρξή του και τους ανθρώπους του στα χέρια του Θεού. Την πίστη του πολλαπλώς δοκιμαζόμενου Ιώβ, που αφέθηκε κυριολεκτικώς στην πρόνοια του Θεού.Την πίστη του Μωϋσή που δοκιμάστηκε για σαράντα χρόνια στην έρημο δίχως γογγυσμό, μα δοξάζοντας το Θεό. Την πίστη των Μαρτύρων, των Αγίων, των Οσίων της Εκκλησίας, που με καρτερία, αγώνα, θυσία, μαρτύρια, βασανιστήρια ακόμη και θάνατο υπέμειναν και επιβεβαιώνουν κάθε ημέρα και κάθε στιγμή την εμπιστοσύνη τους στο Θεό.

Ο Θεός αγαπητοί μου, δεν είναι απών που έρχεται αλλά είναι παρων που κρύβεται. Και φανερώνεται στους ανθρώπους που μπορούν και βλέπουν, σ αυτούς που τα αισθητηρια της καρδιας του είναι ανοιχτα ώστε να αναγνωρίζουν τον εμφανιζομενο Θεό. Ο Θεός πράγματι υπάρχει. Σε εμας απομένουν 2 πράγματα: το ένα είναι να κανουμε την υπομονη του χρόνου και το δευτερο είναι να κανουμε τον αγωνα της καθαρότητος των οφθαλμών μας και τον αγωνα της πίστης μας στον Θεό, την Παναγία και των Αγίων μας.

Ας μιμηθούμε όλοι μας αγαπητοί αδελφοί όσο είναι καιρός την πραγματική πίστη της Χαναναίας γυναίκας που η πίστη της μας μαθαίνει να μην αποθαρρυνόμαστε την ώρα της προσευχής. Μας μαθαίνει να μην απογοητευόμαστε αλλά αντίθετα όλο και περισσότερο να πλησιάζουμε τον Κύριο και με ευλαβικό θάρρος και παρρησία να αυξάνουμε την θέρμη της καρδιάς μας. Ας γονατίσουμε , ας κλάψουμε, ας ανοίξουμε την ψυχή και την καρδιά μας, ας ακουμπήσουμε τους πόνους και τα προβλήματα μας μόνο στον Χριστό, και είναι σίγουρο πως ο Κύριος μας θα ακούσει τον πόνο μας, θα στεφανώσει την πίστη μας και την υπομονή μας, θα απαντήσει στις δεήσεις μας , θα κάνει το θαύμα. και θα μας πει σε όλους μας γενηθήτω ως σοι θέλεις. ΑΜΗΝ