«Ποθεν άρξομαι θρηνείν
τας του αθλίου μου βίου πράξεις;
ποίαν απαρχή επιθήσω, Χριστέ,
τη νυν θρηνωδία;
αλλ ὡς εύσπλαγχνος μοι δος
παραπτωμάτων άφεσιν»

«Ψυχή μου, ψυχή μου,
ανάστα, τι καθεύδεις
το τέλος εγγίζει
και μέλλεις θορυβείσθαι•
ανάνηψον ουν,
ίνα φείσηταί σου Χριστός ο Θεός,
ο πανταχού παρών
και τα πάντα πληρών».