Η Εκκλησία μας, απευθυνόμενη στο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου, κάθε Παρασκευή της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, μας καλεί να συνειδητοποιήσουμε αυτόν τον άλλο τρόπο ζωής που εξακολουθεί να προτείνει στον άνθρωπο. Η Υπεραγία Θεοτόκος δεν είναι απλώς η γυναίκα εκείνη που γέννησε το Χριστό, ούτε η Μάνα που ακούει τα παράπονά μας, συμπαρίσταται στις δυσκολίες και τους καημούς μας, στέργει και μεσιτεύει στον Υιό της για τον καθέναν από μας που απευθύνεται προς Αυτήν.
Η Παναγία είναι ό,τι καλύτερο προσέφερε ο άνθρωπος στο Θεό και ταυτόχρονα ό,τι ο Θεός κατέστησε σκεύος εκλογής Του, ανταποκρινόμενος στην ωραιότητα του σώματος και της ψυχής. Η Παναγία δεν ήταν κάτι το απρόσιτο, το υπερφυσικό, ένα πρόσωπο που "κατά λάθος" εμφανίστηκε και προικίστηκε χάρις στην εύνοια του Θεού με μοναδικά προνόμια. Στο πρόσωπό της ενσαρκώθηκαν η υπακοή και η αγάπη προς το Θεό. Και έγινε η νέα Εύα. Η παλαιά Εύα προτίμησε την υπακοή στον εαυτό της και στον διάβολο και έδειξε αγάπη μόνο προς τον κόσμο και την ζωή του. Η νέα Εύα, όχι χωρίς σκέψη, αλλά με επίγνωση, αφήνει τον ολοκάθαρο εαυτό της στα χέρια του Θεού, από αγάπη προς Αυτόν. Και αποδέχεται την σάρκωση του Χριστού στη μήτρα της όχι ως άβουλη ύπαρξη, αλλά ως αγιασμένο πρόσωπο, δηλαδή ως προσωπικότητα που παραδίδει τους χυμούς του σώματος και της ψυχής στην αγάπη του Θεού, Τον κυοφορεί και Τον ακολουθεί μέχρι τέλος.
Αυτή της η στάση δίνει στον άνθρωπο, πάντοτε αλλά και σήμερα, ένα μεγάλο μήνυμα. Ότι μας λείπει η υπακοή στο θέλημα του Θεού, αλλά και η αγάπη προς Αυτόν. Με λιγότερο ή περισσότερο έντονο τρόπο θεοποιούμε τον κόσμο και τον εαυτό μας, είτε στην μορφή του χρήματος και του συμφέροντος είτε στις απολαύσεις, μικρές ή μεγάλες είτε στην ασυνείδητη απιστία προς το Θεό είτε στην έλλειψη επαρκούς προσπάθειας να αγαπήσουμε τον Θεό και το συνάνθρωπο. Και λείπει από τη ζωή μας εκείνη η γνήσια χαρά του να κατοικήσει ο Χριστός μέσα μας, και με την τήρηση των εντολών Του και με την προσευχή μας σ' Αυτόν και με την μετοχή μας στη Λειτουργική ζωή της Εκκλησίας.
Η Εκκλησία δεν καταγγέλλει απλά την δεδομένη πραγματικότητα του κόσμου. Περιγράφει τον εγκλωβισμού μας σε έναν τρόπο ζωής που έχει το Θεό στο περιθώριο ή στην μορφή του θρησκευτικού καθήκοντος δια τον φόβον της συνειδήσεως, των τύψεων και του ελέγχου. Και γνωρίζουμε καλά ότι μοιάζει με θαύμα η προοπτική του απεγκλωβισμού μας από αυτή την στάση ζωής, καθώς μάλιστα επαρκούν οι δικαιολογίες της πραγματικότητας. Του κόσμου της επικοινωνίας και της πληροφορίας, της δύναμης της τεχνολογίας, του θριάμβου της ισχύος και του πολέμου, του συστήματος που λειτουργεί αγχωτικά, απαξιωτικά και καλλιεργεί τον μονόδρομο του θανάτου σε ό,τι κι αν κάνουμε.
Θαύμα του Θεού όμως είναι η πορεία της Παναγίας. Θαύμα του Θεού είναι η Εκκλησία και οι Άγιοι. "Τα αδύνατα παρά τοις ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ", μας λέει ο Ιησούς Χριστός. Αυτό το θαύμα ζει η Εκκλησία ανά τους αιώνες. Το αειπάρθενον της Υπεραγίας Θεοτόκου "προ του τόκου, κατά τον τόκον και μετά τον τόκον". "Το υπέρλαμπρον το της αγνείας της". Την αδυναμία των Αγγέλων να βρούνε εγκώμιο επάξιο της ομορφιά της. Τα "Χαίρε" των ανθρώπων, που πηγάζουν από την απορία του θαύματος, αλλά και το μέγεθος της αγάπης της και της υπακοής της στο θέλημα του Θεού. Και η βεβαιότητα ότι γίνεται γέφυρα που μεταφέρει όλους εμάς που είμαστε στη γη προς τον ουρανό.
Ο Ακάθιστος Ύμνος μας υπενθυμίζει το γήινο θαύμα της Παναγίας, που ήταν η σωτηρία της Κωνσταντινούπολης και του λαού της από τη βάρβαρη επιδρομή των Αβάρων τον 7ο αιώνα. Ο Ακάθιστος Ύμνος μας υπενθυμίζει τη δική μας σωτηρία χάρις στην αποδοχή της Παναγίας να γίνει Θεοτόκος. Ο Ακάθιστος Ύμνος μας προτρέπει να ακολουθήσουμε το πρότυπο της Παναγίας, ζητώντας αγάπη στη ζωή μας προς το Θεό και το συνάνθρωπο, ζητώντας παρθενία, δηλαδή αγώνα εναντίον της αμαρτίας και του κακού, ζητώντας υπακοή, δηλαδή τη γνήσια ελευθερία της κοινωνίας με το Θεό και την εφαρμογή των εντολών Του στη ζωή μας. Και τα "Χαίρε" του ύμνου θα πλημμυρίσουν τότε και την δική μας ύπαρξη, γιατί όταν γίνει έστω και κατ' ολίγον, πράξη αυτός ο τρόπος ζωής, θα συνειδητοποιήσουμε αυτό που ενώ υπάρχει, δεν το ζούμε, δηλαδή το αγκάλιασμα της ύπαρξής μας από τη χάρη και τη χαρά που δίνει ο Θεός.
Ενίοτε όσοι εξακολουθούμε να πιστεύουμε σ' αυτή τη χαρά και την χάρη μοιάζουμε λίγοι, περιθωριακοί και εκτός της σύγχρονης πραγματικότητας. Οι αριθμοί ίσως δεν μας ευνοούν. Ξέρουμε όμως ότι αν δεν λειτουργήσουμε ως το ζυμάρι που φαίνεται λίγο αλλά ζυμώνει όλο το ψωμί, ο κόσμος δεν μπορεί να ζήσει. Και η Παναγία τελικά αυτό μας διδάσκει. Ότι ένα ς άνθρωπος μπορεί να κάνει τον κόσμο να ζήσει. Όχι απλώς να επιβιώσει. Να ζήσει με την χαρά του Παραδείσου και την ομορφιά της πίστης. Και αξίζει τελικά το Ακάθιστον της προσπάθειας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου