Πως αντιμετωπίζει ένας Χριστιανός Ορθόδοξος, έναν αιρετικό ( μάρτυρα του ιεχωβα, πεντηκοστιανό, παπικό, οικουμενιστή ...)

Σαν δούλοι του Χριστού, αν είμαστε, και αν θέλουμε να είμαστε, τους αιρετικούς έχομε χρέος να τους αντιμετωπίζουμε:

α. με τα όπλα του Χριστού

β. με ρεαλισμό  και

γ. με στόχο το θέλημα του Χριστού, δηλαδή την σωτηρία τους

α. Ποια είναι τα όπλα μας, τα όπλα της στρατείας μας; με τι όπλα ξεκινάμε για την αντιπαράταξη και αντιπαράθεση μας κατά των «εχθρών» μας; Μας τα προσδιορίζει ο απόστολος Παύλος. Λέγει: «Τα όπλα της στρατείας ημών ου σαρκικά, αλλά δυνατά τω Θεώ προς καθαίρεσιν οχυρωμάτων (= δηλαδή με μέτρα ανθρώπινα δεν λένε τίποτε, δεν αξίζουν τίποτε, με τα μέτρα του Θεού, όμως, είναι πανίσχυρα), λογισμούς καθαιρούντες και πάν ύψωμα επαιρόμενον κατά της γνώσεως του Θεού» (Β' Κορ. 10, 4-5)• και αν για κάτι τέτοιο ψάχνουμε, να καθαιρέσουμε, να ισοπεδώσουμε κάθε ύψωμα επαιρόμενον κατά της γνώσεως του Θεού, τότε τι άλλο θέλομε; Έχομε την απόλυτη υπεροπλία΄ και σίγουρη την νίκη. Αφού τότε αγωνιζόμαστε «συν Χριστώ και δια Χριστόν».

Και ας θυμηθούμε, τι μας είπε ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Όχι σφαγές. Όχι αίματα. Όχι δυναμικά μέτρα. Όχι συντριβή. Όχι εξουθένωση. Διδασκαλία. Προσέγγιση. Αγάπη. Σωτηρία!...

    Συνεχίζουμε με τα λόγια του Κλήμη του Αλεξανδρέα: Πρέπει, σε κάθε περίσταση να μπορούμε να ειπούμε δύο λόγια σωστά. Γιατί ή λογική συζήτηση είναι για τον άνθρωπο, όν λογικό, ανάγκη. Μιλώντας όμως, δεν κάνει εμείς να λέμε πράγματα, πού δεν στέκουν σε καμμία λογική! Παράλληλα, πρέπει, να μάθουμε να δεχόμαστε την όποια συζήτηση, με καλοσύνη- με ταπείνωση- και με προθυμία. Και αφού έτσι, πρώτα πλησιάσουμε τους συνομιλητές μας, τότε να προσπαθούμε να τους βοηθήσουμε να καταλάβουν, πού είναι το λάθος τους! Και πώς και γιατί, ο μόνος οργανισμός πού κρατάει την ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ, είναι ή ΑΡΧΑΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Με ρεαλισμό δουλεύουμε, και μαχόμαστε, όταν ξέρουμε που πατάμε, όταν έχουμε γνώση, πώς δημιουργήθηκαν οι διάφορες αιρέσεις, πώς αποκόπηκαν από την Εκκλησία και τι είναι εκείνο πού κυριαρχεί μέσα τους. Με άλλα λόγια πρέπει να ξέρουμε για τους αιρετικούς κάτι:

    - Οι πιο πολλοί αιρετικοί, άνθρωποι με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, φαντάσθηκαν ότι βρήκαν την αλήθεια πιο καλά και πιο βαθειά από ό,τι την είχε η Εκκλησία. Η μεγάλη τους ιδέα για τον εαυτό τους, η οίηση, τους κάνει και όλα τα δικά τους να τα βλέπουν καλά! Τόσο, πού να μην χρειάζονται καμμία τεκμηρίωση! Οι άνθρωποι αυτοί είναι πολύ ταλαίπωροι, αφού από αυταρέσκεια, από οίηση, αισθάνονται, ΑΝΑΠΑΥΣΗ στις απόψεις τους• και εαυτούς ΑΠΑΤΩΣΙ. Και καταντούν έτσι αστείοι, αφού καμαρώνουν τις ιδέες τους και κάθε σκέψη για έλεγχο στις ιδέες τους, την αποφεύγουν, όσο ο διάβολος το λιβάνι!... Για να μη τύχει και ιδούν τα λάθη τους... Γιατί δεν το αντέχουν!...

     - Κάτι άλλους, η ματαιοδοξία τους κάνει να θέλουν οπαδούς• άτομα εξαρτημένα! Αυτοί, αν τύχει και εμπνευσθούν κάτι, το περιτυλίγουν με όμορφα λογάκια και τραγουδάκια!... (επιχειρήματα, συγκινησιακές καταστάσεις..). Και αγωνίζονται να πιάσουν πιάτσα!...Έτσι δημιουργούν μια ομαδούλα θαυμαστές. Και όλα πάνε καλά! Αφού κάποιοι τους κοιτάζουν στο στόμα!... Αυτό όμως δεν είναι Εκκλησία!... Αυτό δεν είναι μήτρα σωτηρίας...

     Σε τέτοια θέματα, καλό είναι να είμαστε πρόθυμοι να κουραστούμε. Με άλλα λόγια, για να αναπτύξουμε μια σωστή στρατηγική, πρέπει πρώτα να κάμουμε σωστή εξιχνίαση του εδάφους. Να ξέρουμε, που πατάμε και που περπατάμε. Και αφού τα επικρατέστερα γνωρίσματα των αιρετικών είναι η οίηση και η ματαιοδοξία, η ιδέα τους, σ' αυτά τα σημεία καλούμαστε να τους προσεγγίσουμε.

Στόχος μας στον αντιαιρετικό μας αγώνα, δεν είναι ούτε να ξεριζώσουμε τους αιρετικούς, ούτε να τους επιστομίσουμε. Στόχος μας πρέπει να είναι ή επιστροφή τους και η σωτηρία τους.

Για τον κάθε άνθρωπο ισχύει, ότι μόνο τότε μπορεί να πλησιάσει τον Κύριο και να δεχθή το θέλημα Του, αν προηγουμένως αφήσει στην άκρη την γνώμη του• «μέγιστον το την οίησιν αποθέσθαι».

Συνεπώς. Μόνο τότε, (μόνο αν τον κάμεις να αμφισβητήσει την οίησή του) θα μπορέσει να καταλάβει, τι σημαίνει γνώμη (προσωπική) και τι αληθινή γνώση (επιστήμη). Βοήθα τον, λοιπόν! Πάρε του το χαλί κάτω από τα ποδιά του. Βοήθα τον, να ξυπνήσει. Και τότε, μονό τότε, θα το ιδείς και θα το καταλάβεις και συ, ότι οποίος ποθεί να εύρει αιώνια ανάπαυση, -δα την εύρει, μόνο αν περάσει από την στενή και τεθλιμμένη είσοδο• μόνο αν αμφισβητήσει την οίησή του.

    Οι άγιες Γραφές είναι γεμάτες καρπούς πνευματικούς. Για εκείνους που έχουν «μυαλό», νουν Χριστού, γεννάνε! Μα κάτι τέτοια, οι αιρέσεις δεν τα καταλαβαίνουν! Και τα διαγράφουν! Ακολουθούν την ξηρή ανθρώπινη λογική! Και όλα τα βλέπουν με βάση την αριστοτελική λογική! με βάση «τον αιρούντα λόγο». Και παρουσιάζουν τις Γραφές να διδάσκουν, αυτά πού οι ίδιοι θέλουν αυτά πού τους λένε τα πάθη τους και το «νιονιό» τους! Βέβαια, η μελέτη των θείων Γραφών, δεν είναι αστείο πράγμα. Χρειάζεται κότσια: κότσια γερά! «ΔΕΙ τω της αληθείας εραστή ΕΥΤΟΝΙΑΣ ΨΥΧΙΚΗΣ». Όποιος δεν έχει ευτονία, όποιος δεν έχει σωστό κριτήριο στην μελέτη της αγίας Γραφής• και μελετώντας την, τίποτε δεν καταλαβαίνει.

    Όποιος διαβάζει τις αγίες Γραφές σωστά, από άνθρωπος γίνεται κατά χάριν Θεός. Αυτό λοιπόν είναι το πνευματικό μας χρέος: να βοηθούμε τους αντιδιατιθεμένους εν πραύτητι να μάθουν να μελετούν την αγία Γραφή με το ορθόδοξο ήθος, με το ήθος των Πατέρων, με την ευχή και προσδοκία να τους «δώσει ο Κύριος μετάνοιαν εις επίγνωσιν της αληθείας και σωτηρίαν και ανανήψωσιν εκ της του διαβόλου παγίδος, εζωγρημένοι υπ’ αυτού εις το εκείνου θέλημα» (Β΄ Τιμ. 2, 25-26).