Το Χριστουγεννιάτικο δένδρο, θρύλοι και παραδόσεις από το ψηφιδωτό του χρόνου (για τους μικρότερους φίλους μας)

(Προέλευση - Θρύλος)

      Το έθιμο του χριστουγεννιάτικου δένδρου εισήχθη από τη Δυτική Ευρώπη στην Ελλάδα . Στην αρχή έγινε δεκτό μόνο από λίγες οικογένειες της αριστοκρατίας των Αθηνών. Πολύ αργότερα κατά την περίοδο 1930-40 επεκτάθηκε και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Στη Δύση το έθιμο μαρτυρείται περί το 1600μ.Χ. ιδιαίτερα Δε στη Γερμανία. Από κει διαδόθηκε στην Αυστροουγγαρία Αγγλία, Γαλλία, Δανία, Ρωσία κ.λ.π. χώρες της Ευρώπης. Μερικοί ερευνητές θέλουν να συσχετίσουν το Χριστουγεννιάτικο δένδρο με το «εν τω μέσω του Παραδείσου ξύλον της ζωής». Έτσι δημιουργήθηκαν πολλές αγιολογικές παραδόσεις στις οποίες συνδιάζεται ο Σταυρός του Χριστού με το εν λόγω δένδρο του Παραδείσου του οποίου μία παρουσία συμβολική είναι το χριστουγεννιάτικο δένδρο που συνδυάζεται με τη Γέννηση του Λυτρωτή.
     Κατ' άλλους το χριστουγεννιάτικο δένδρο παριστάνει το χειμώνα (που γιορτάζεται η Γέννηση) όπως συμβαίνει με το δέντρο (γιατί όχι και τα λουλούδια) της πρωτομαγιάς, που συμβολίζουν την Άνοιξι. Όπως είναι γνωστό, παλλιότερα σε μερικά μέρη την πρωτομαγιά έκοβαν κυπαρίσσι, το στόλιζαν με πολύχρωμες ταινίες και πήγαιναν στα σπίτια των αρχόντων, όπου έψαλλαν το Μάη κι έπαιρναν δώρα. Έτσι εδώ έχουμε μία «επίδραση» του μαγιάτικου «εθίμου» (κυπαρίσσι - κάλαντα - Άνοιξι) στο χριστουγεννιάτικο δένδρο (Έλατο - κάλαντα - χειμώνας).
   

 
    Έχουμε όμως και ένα χαριτωμένο θρύλο γύρω από το χριστουγεννιάτικο δένδρο. Σύμφωνα μ' αυτόν όταν γεννήθηκε ο Χριστό, όλη η πλάση έσπευσε να γιορτάσει το γεγονός. Κάθε μέρα, λοιπόν έτρεχαν οι άνθρωποι στην φάτνη, για να δουν το θείο βρέφος. Καθένας ερχόμενος άφηνε το δώρο του. Δίπλα στη φάτνη υπήρχαν τρία δένδρα βλέποντας ότι όλοι πρόσφεραν δώρα σκέφτηκαν ότι κι αυτά κάτι έπρεπε να χαρίσουν στον Μικρό Ιησού. Ο φοίνικας δώρησε δύο μεγάλα φύλα για να αερίζει ελαφρά το θεϊκό παιδί. Η ελιά έστειλε ελιές και άλειψε με λάδι τα πόδια του Χριστού. Εγώ τι να δώσω; ρώτησε το έλατο. Τα άλλα δύο δένδρα του είπαν περιφρονητικά ότι δεν μπορείς να προσφέρεις τίποτε, αφού οι βελόνες σου είναι μυτερές που θα τσιμπίσουν το μωρό και θα πονέσει. Τα δάκρυα σου έχουν ρετσίνι και δεν του χρησιμεύουν σε τίποτε. Είσαι άχρηστο. Το έλατο ένοιωσε πολύ στεναχωρημένο. Ένας άγγελος που άκουσε τη συζήτηση πρόσεξε την πίκρα του δένδρου και θέλησε να το βοηθήσει. Στον ουρανό ψηλά έλαμπαν χαρούμενα τ' αστέρια. Ο άγγελος ζήτησε από μερικά να κατέβουν και να καθήσουν πάνω στα κλαδιά του έλατου. Εκείνα το δέχτηκαν με ευχαρίστηση. Το δέντρο στολίστηκε με τ' αστέρια που το έκαμαν να λάμψει πολύ όμορφα και φωτίστηκε υπέροχα. Ο μικρός Ιησούς άνοιξε λίγο τα γοητευτικά ματάκια Του, τα τρομόπαιξε λίγο και όσοι επισκέπτες ήταν εκεί πρόσεξαν ότι κύτταξε ευτυχισμένα την ομορφιά του δένδρου. Το έλατο ένιωσε υπέροχη ευτυχία για την προσφορά του και τέντωσε τα κλαδιά του για να φαίνονται καλύτερα, ψυθυρίζοντας «ευχαριστώ Πλάστη μου!». Από τότε συνέχισαν οι άνθρωποι το βράδυ της Γέννησης να στολίζουν έναν έλατο αληθινό ή ψεύτικο και να γιορτάζουν χαρούμενα τη Μητρόπολη των εορτών. Αυτά λοιπόν μας λέγει ο Θρύλος.
Πάντως το έλατο δεν συνδέεται με την Ορθόδοξη παράδοση . Απλώς η Ορθόδοξη Εκκλησία μας το ανέχεται. Αφού άλλωστε είναι καθαρά Δυτικής προέλευσης.