Κάθε φορά που η Αγία μας Εκκλησία μας καλεί να προσκυνήσουμε το «μέγα της ευσεβείας μυστήριον», να προσκυνήσουμε «Θεόν φανερωθέντα εν σαρκί και τοις ανθρώποις συναναστραφέντα», οφείλουμε δια εννοιών θεοπρεπών και λόγων πνευματικών να εορτάζουμε τα σωτηριώδη για μας γεγονότα της επίγειας ζωής του Κυρίου μας. Αν θέλαμε να προσεγγίσουμε το μυστήριο της σαρκώσεως του Υιού και Λόγου του Θεού, με οδηγό το πατερικό πνεύμα, θα άξιζε να επισημάνουμε ορισμένες πτυχές του γεγονότος.Το Μυστήριο της Σαρκώσεως μας δηλώνει ότι έφτασε το τέλος της αμαρτίας. Το σκοτάδι διαλύεται από το Φως του κόσμου που είναι ο Χριστός. Ο θάνατος εξαφανίζεται με τον ερχομό της όντως Ζωής. Ο Θεός έρχεται στη γη όταν η αμαρτία έφτασε στο αποκορύφωμά της. Όταν η αρρώστια της κακίας απλώθηκε σ’ολόκληρο τον κόσμο, τότε φανερώθηκε η χάρη, ανέτειλε η ακτίνα του αληθινού φωτός με την ενανθρώπιση του Υιού.
Όπως ο ιατρός διαπιστώνει την εκδήλωση της ασθένειας, κάνει την διάγνωση και προχωρεί στην θεραπεία της, έτσι κι ο ιατρός της ανθρωπότητας, ο Σωτήρας Χριστός περίμενε την εκδήλωση ολόκληρης της αμαρτίας, προκειμένου να την εξαφανίσει και να την διαλύσει. Σκοπός του ήταν να θεραπεύσει ολόκληρη την κτίση από την κακία και τον θάνατο. Γι’αυτό οι Πατέρες της Εκκλησίας μας παρατηρούν ότι ούτε στην εποχή του Νώε γεννήθηκε, γιατί περίμενε την εμφάνιση της σοδομιτικής κακίας και αμαρτίας, ούτε στην εποχή του Φαραώ, γιατί περίμενε την παρανομία των Ισραηλιτών που σκότωναν τους προφήτες και λιθοβολούσαν τους απεσταλμένους του Θεού. Ο Θεός περίμενε να φανερωθεί όλη η κακία και η αμαρτία, για να μπορέσει να καταστρέψει τη δύναμή της και να απελευθερώσει τον άνθρωπο από τη δουλεία και την υπακοή σ’αυτήν.
Γι’αυτό και ο Χριστός δε γεννιέται με φυσικό τρόπο. Η Παναγία συλλαμβάνει τον Υιό του Θεού ουκ εκ σπέρματος ανδρός, αλλ’εκ Πνεύματος Αγίου, και παραμένει παρθένος προ τόκου, κατά τόν τόκον και μετά τόκον. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης: «ούτε η παρθενία τον τόκον εκώλυσεν, ούτε ο τόκος την παρθενίαν έλυσεν». Και τούτο διότι ο Χριστός ήρθε στη ζωή για να ξανακάνει τον άνθρωπο άφθαρτο από την αμαρτία, ενηνθρώπισε για να τον ξαναφέρει στην παρθενική κατάσταση δίχα αμαρτίας, και η παρθενία ήταν προπτωτικό γνώρισμα, παραδείσια κατάσταση. Το έργο της αφθαρσίας του ανθρώπου αρχίζει από τη Γέννηση του Χριστού. Γι’αυτό η Γέννηση του Χριστού δε γίνεται κατά τον φυσικό τρόπο, για να μην κληρονομήσει ο Κϋριος την πτώση των προπατόρων, αλλά κατά τρόπο υπερ-φυσικό, δι’Αγίου Πνεύματος, ώστε να γεννηθεί ένας νέος άνθρωπος, ο δεύτερος Αδάμ Ιησούς Χριστός.
Αυτός είναι ο επί γης Κύριος. Αυτός μας καλεί εις ύψος ουράνιον.Το Μυστήριο της Σαρκώσεως αποτελεί την κένωση του Θεού στον κόσμο. Η τέλεια αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο, για το δημιούργημά Του, το πλάσμα Του, δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη για την πτώση και την αμαρτία. Δεν είναι ο Θεός απλός θεατής της πτώσεως του ανθρώπου και της φθοράς που υφίσταται η εικόνα Του. Η υπόσχεση του Θεού προς τον άνθρωπο «ου μή σε ανώ, ουδ’ου μη σε εγκαταλίπω», πραγματοποιείται. Και τότε έχουμε την θεία κένωση.Κενούται ο Άγιος Θεός και λαμβάνει «δούλου μορφήν εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος» κατά τον Απόστολο Παύλο. Με αυτή την τέλεια ταπείνωση και την τέλεια αγάπη του Θεού υψούται ο άνθρωπος εκεί «όπου ην το πρότερον, υψούται εις ύψος ουράνιον», υψούται στην πνευματική κατάσταση και κοινωνία με το Τριαδικό Θεό, γιατί ο Κύριός μας ανέλαβε με την θεία σάρκωσή Του την φθαρείσαν ανθρώπινην φύσι και την αφθαρτοποίησε, την ανακαίνισε. Η παρακοή του ανθρώπου εσάλευσε την κοινωνία του με το Θεό, αμαύρωσε την εικόνα του Θεού. Ο άνθρωπος έπαυσε πλέον να ενεργεί ως δημιούργημα του Θεού. Εξέπεσε της θέσεως και της τιμής την οποία απελάμβανε. Τώρα ο ίδιος Δημιουργός που συνέλαβε στη σκέψη του την δημιουργία του ανθρώπου και απεφάσισε την πραγμάτωσή του, τώρα ο ίδιος ο Δημιουργός συλλαμβάνει το σχέδιο της ανακαινίσεως και αναδημιουργίας του εφθαρμένου ανθρώπου με την δική του κένωση και σάρκωση.
Γι’αυτό και σημείο της αφθαρσίας που χαρίζει ο Θεός στους ανθρώπους με την σάρκωση του Υιού Του θα γίνει η Υπεραγία Θεοτόκος και η Παρθενία της.Ο Κύριος με την σάρκωσή Του αναλαμβάνει ακόμη και τον θάνατο. Μας χαρίζει την αθανασία. Η αμαρτία επέφερε τον πνευματικό θάνατο. Ο σωματικός θάνατος μπορεί να είναι στην ουσία δωρεά του Θεού ίνα μη το κακόν αθάνατον γένηται. Ο Κύριός μας αναλαμβάνει με την θεία σάρκωσή του την πτωχεία μας και μας πλουτίζει. Ο ίδιος «δι’ημάς επτώχευσε πλούσιος ων, ίνα ημείς τη εκείνου πτωχεία πλουτήσωμεν». Αναλαμβάνει ο Κύριός μας με την θεία γέννησή του την μωρία του κόσμου και μας καθιστά σοφούς εν Αγίω Πνεύματι.Ακόμη, ανέλαβε την κακία και τα πάθη του κόσμου, κακία και πάθη που κληροδότησε ο σατανάς στον άνθρωπο. Θα τα ανυψώσει στο σταυρό μαζί με την δική Του θυσία, στο δικό Του πρόσωπο, την δική Του θεανθρώπινη φύση, απαλλάσσοντάς μας της καταδίκης.
Βέβαια, η δομή της σημερινής κοινωνίας δίδει όλες τις δυνατότητες και διευκολύνει τον άνθρωπο στην πτώση του. Άλλωστε, γνώρισμα όλης αυτής της πτωτικής καταστάσεως είναι ο τρόπος του εορτασμού αυτής της μεγάλης εορτής από τους απείρους πνευματικών εμπειριών. Εμείς όμως ας εμμείνουμε στην χάρη και την δωρεά, ας ταπεινώσουμε τον εαυτό μας για να κατανοήσουμε το ύψος που ο Κύριός μας μας εχάρισε δια της θείας Γεννήσεώς Του.Μακάρι τα Χριστούγεννα να αποτελέσουν την αρχή της πνευματικής μας ζωής, την αρχή της μετανοίας μας, την απαρχή της ταπεινώσεώς μας για την προσωπική μας ύψωση και ένωση μετά του δι’ ημάς σαρκί νηπιάσαντος Κυρίου μας. Τότε μόνο θα γευώμεθα τον θείον φωτισμό, τότε θα γευθούμε την αληθινή θεογνωσία.
Χριστός, λοιπόν, επί γης υψώθητε.
(Λόγος πανηγυρικός του Σεβασμιωτάτου στον Εσπερινό των Χριστουγέννων, εκφωνηθείς στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου Βόλου το 1997).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου