ΜΕΡΟΣ Α'
Ποιμένας και νοσηλευτικό προσωπικό
Ο εφημέριος ενός νοσοκομείου συμμετέχει εξ’ ορισμού στην προσπάθεια για θεραπεία των ασθενών , επομένως δεν πρέπει να είναι αποκομμένος από το υπόλοιπο νοσηλευτικό προσωπικό του νοσοκομείου. Ο ιατρός και ο ιερέας συναντώνται και πρέπει να συναντώνται στο ψυχολογικό στάδιο της θεραπείας των ασθενών. Ο ιερέας ανήκει φυσικά στην ομάδα των εργαζομένων στο νοσοκομείο η οποία έχει στόχο την συνολική θεραπεία των ασθενών , τόσο την ίαση των ψυχών τους (κατεξοχήν έργο του ιερέως ) , όσο και των σωμάτων τους. Είναι προφανές ότι στην ομάδα αυτή απαιτείται να υπάρχει η συνεργασία μεταξύ ιερέως και νοσηλευτικού προσωπικού. Η μεμονωμένη και έξω από την ομάδα δραστηριοποίηση είναι κατεξοχήν αδύνατη , ίσως και ατελέσφορη. Με την συνεργασία , πολλαπλασιάζονται οι δυνάμεις και μειώνονται οι δυσκολίες , υλοποιούνται οι κοινές επιδιώξεις και τα μεγάλα οράματα. Έτσι γιατρός και ιερέας , πιασμένοι χέρι- χέρι με αρωγό τον Ουράνιό μας Πατέρα , πραγματώνουν το έργο της σωτηρίας σώματος και ψυχής αντίστοιχα. Αναμφισβήτητα το εφόδιο εκείνο που πρέπει να καρποφορήσει στην ψύχή , όχι μόνο του ιερέως αλλά και των γιατρών , είναι η υπομονή. Η ζωή δεν είναι κάτι το στατικό , το παγιωμένο , το εύκολο και ήρεμο, αλλά συνεχής δρόμος , και δρόμος ανηφορικός γεμάτος περιπέτειες .Ο κάθε άρρωστος στο νοσοκομείο σηκώνει τον δικό του σταυρό, αλλά και ο ιερέας μαζί με το νοσηλευτικό προσωπικό σηκώνουν τον δικό τους σταυρό ΄έτσι ώστε να φτάσουν μαζί στην επιτυχία. Με την υπομονή , όλη η νοσηλευτική ομάδα θα πετύχουν αρκετούς στόχους και η υπομονή δεν είναι συμβιβασμός , υποταγή , αλλοτρίωση κι ανελευθερία , αλλά μέθοδος πάλης και αγώνος.Η υπομονή συνδέεται με την πίστη και την ελπίδα. Έτσι η πίστη την οπλίζει με δύναμη αλλά και η δύναμη όταν εξαντλείται την ανανεώνει. Η κατάκτηση της επιστημονικής γνώσης και η πρόοδος της επιστήμης στηρίζονται στην υπομονή αφού με αυτή το άτομο αποκτά την δυνατότητα εκλογίκευσης και δίνει δύναμη στο άτομο να αντέξει και να υπερνικήσει τα πάθη του. Έτσι αντιλαμβανόμαστε τον ρόλο της υπομονής που πρέπει να διακατέχει όλη την επιστημονική ομάδα , για την επίτευξη του στόχου της , που είναι η παντελής θεραπεία του σώματος και της ψυχής , η ανακούφιση της αγωνίας του ανθρώπου και η σχέση του με τον Θεό Οι γιατροί του νοσοκομείου σήμερα δεν έχουν τον απαιτούμενο χρόνο για να ασχοληθούν με την ψυχική υγεία των ασθενών , αλλά ούτε και οι αδελφές νοσοκόμες , είναι αυτές που έχουν κάποια ενημέρωση για τα ψυχοσωματικά προβλήματα του αρρώστου. Κάποια μέλη του θεραπευτικού προσωπικού που έχουν κάποια τέτοια ενημέρωση , είναι οι κοινωνικοί λειτουργοί. Υπάρχουν πολλά κοινά μεταξύ κοινωνικής πρόνοιας και του ποιμαντικού έργου και γι’ αυτό ο ποιμένας θα κέρδιζε πολλά αν δημιουργούσε μια καλή σχέση συνεργασίας μαζί της. Οι κοινωνικοί λειτουργοί ασχολούνται απευθείας με τις κοινωνικοοικονομικές ανάγκες του αρρώστου. Ο ιερέας όμως δεν θα πρέπει να ξεχνάει ότι η ποιμαντική διακονία δεν είναι μόνο κοινωνική πρόνοια και οι κοινωνικοί λειτουργοί θα πρέπει να καταλάβουν ότι η αντιμετώπιση των κοινωνικοοικονομικών προβλημάτων δεν αποτελεί θεραπεία των ψυχοπνευματικών προβλημάτων. Η θρησκεία είναι ένα χρήσιμο στοιχείο για την αντιμετώπιση του πόνου και τόσο ο ιερέας όσο και οι γιατροί πρέπει να την χρησιμοποιήσουν με τέτοιο τρόπο ώστε αυτή να αποβεί στοιχείο σχετικό με την θεραπεία που μπορεί ο γιατρός ή η νοσοκόμα ή η κοινωνική λειτουργός να το προσφέρει στον άρρωστο
Από τα πιο πάνω αντιλαμβανόμαστε το χρέος που έχουν ιερείς και γιατροί , να συνεργάζονται με απώτερο στόχο την κάθαρση από τα πάθη , το φωτισμό από την αγιαστική και σωστική χάρη του Παναγίου Πνεύματος και την ένωση με τον Θεό μέσα στο άκτιστο φως της ουράνιας βασιλείας Του Το έργο αυτό είναι δύσκολο , επίπονο, αλλά μοναδικό και αιώνιο , και απαιτεί απόλυτο δόσιμο και μόνιμη φροντίδα από μέρους όλης της νοσηλευτικής ομάδας
ΜΕΡΟΣ Β
Σε τι οφείλεται η απουσία των ιερέων από τα σημερινά νοσηλευτικά ιδρύματα
Κοιτώντας , σχεδόν τα μεγάλα νοσοκομεία των μεγάλων αστικών πόλεων της χώρας μας , εύκολα θα παρατηρήσουμε ότι οι κληρικοί απουσιάζουν από τους χώρους αυτούς .Οι σύγχρονοι κληρικοί άραγε δεν ευαισθητοποιούνται και δεν φιλοτιμούνται απέναντι στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ασθενείς ;Φαίνεται πως είναι απομονωμένοι μόνο στα ενδοεκκλησιαστικά τους καθήκοντα . Φαίνεται ότι η εκλεκτή αυτή μερίδα πνευματικών ανθρώπων με μια διάθεση ναρκισσισμού απέχουν από τις δραστηριότητες στο χώρο των νοσοκομείων και προτιμούν άλλες δραστηριότητες έξω και πέρα από αυτό.
Αξίζει όμως να αναφέρουμε την αποπνευματοποίηση του σύγχρονου ανθρώπου στο λυκαυγές του εικοστού πρώτου αιώνα. Η εποχή μας διακρίνεται για την απομάκρυνση από τις ηθικοπνευματικές αρχές , αλλά και για την άνοδο του πολιτιστικού μας επιπέδου , όχι όμως και του πνευματικού. Οι άνθρωποι δεν βλέπουν το λόγο να πασχίζουν για την καλλιέργεια του πνεύματος τους.
Οι συνθήκες λοιπόν δεν είναι πρόσφορες για τους κληρικούς οι οποίοι αντιλαμβάνονται την απόσταση που τους χωρίζει από τους αρρώστους στα νοσοκομεία . Ίσως να έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο λόγος τους δεν θα έχει καμία απήχηση και απογοητευμένοι από την γενικότερη πνευματική κρίση απομακρύνονται από τους ασθενείς και απομονώνονται μόνο στα ενδοεκκλησιαστικά τους καθήκοντα. Ίσως όμως το γεγονός αυτό , οφείλεται και στον κλονισμό των παραδοσιακών μας αξιών ( ανθρωπιά , αγάπη για τον άλλο…) και στην απουσία των ανθρωπιστικών αρχών . Η εμπορευματοποίηση των ανθρωπίνων σχέσεων έχει στερεωθεί στις ανθρώπινες καρδιές , με αποτέλεσμα να επικρατεί η μετριότητα σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας. Στην εποχή των συγκεχυμένων σκοπών και των εκφυλιστικών φαινομένων ο κληρικός επηρεάζεται από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και παίζει το εξουθενωτικό παιχνίδι της φαύλης εποχής του .
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν , ότι στον εικοστό πρώτο αιώνα η εποχή μας χαρακτηρίζεται από πολλά και δυσεπίλυτα προβλήματα , που γίνονται εμπόδιο στην άνοδο του βιοτικού μας επιπέδου. Ο σύγχρονος κληρικός ζώντας μέσα στην κοινωνία , δεν μπορεί να μην επηρεαστεί από αυτή με αποτέλεσμα το χάσμα μεταξύ των ιερέων και των ασθενών του νοσοκομείου να μην γεφυρώνεται , αφού απουσιάζουν από τον νοσοκομειακό στίβο οι κληρικοί , απασχολούμενοι με άλλες δραστηριότητες πιο εύκολες και πιο κερδοφόρες. Ο κληρικός όμως παρόλες τις κοινωνικές ανακατατάξεις πρέπει να αντιληφθεί ότι ασκεί ένα λειτούργημα και όχι απλά ένα βιοποριστικό επάγγελμα.
Γι’ αυτό οφείλει να δίνει λύσεις σε κοινωνικά, προσωπικά , οικογενειακά και γενικότερα σε κάθε λογής προβλήματα. Κάθε πράξη του να αποβαίνει προς το καλό του ανθρώπου και γνώμονας της συμπεριφοράς του το ευρύτερο καλό του συνόλου των ασθενών. Η δράση του δηλαδή πρέπει να εμφορείται από ανθρωπιστικά ιδεώδη και να εμπνέεται από την αγάπη και τον σεβασμό προς τον συνάνθρωπο . Ως πνευματικός « ταγός » οφείλει να αναλάβει τον ρόλο του πνευματικού « φάρου » στις ψυχές όλων των ανθρώπων . Να είναι παράδειγμα αγωνιστικότητας και ήθους και να στέκεται πρωτοπόρος στους αγώνες που θα γεφυρώσουν το χάσμα με του ασθενείς.
ΜΕΡΟΣ Γ
Εφόδια του κληρικού για μια σωστή και αξιόλογη ποιμαντική παρουσία
Ο ιερέας για να ανταποκριθεί στις σύγχρονες απαιτήσεις του καιρού του , πρέπει να έχει μια σειρά από εφόδια τα οποία θα τον βοηθήσουν να επιτύχει τον στόχο του. Ο κληρικός δηλαδή για την επίτευξη των στόχων του πρέπει να έχει δύναμη και θάρρος για να « δοθεί » ολοκληρωτικά στην διαποίμανση του ποιμνίου μέσα στα νοσοκομεία.
Πολλές φορές ο σύγχρονος κληρικός θα απογοητευθεί από το ποίμνιό του , πολλές φορές θα λυπηθεί , αλλά δεν πρέπει να πτοηθεί. Οφείλει με την συχνή προσευχή και με γνώμονα την δική του θέληση να προσεγγίσει τον στόχο του . Με την δύναμη της ψυχής του ο ιερέας θα τονωθεί ψυχολογικά και θα οπλίζεται με αισιοδοξία , αποφσιστικότητα , αγωνιστικότητα επιμονή και υπομονή.
Ακόμη ο ιερέας για να ανταποκριθεί στις συνεχείς απαιτήσεις του καιρού του πρέπει να έχει μια σειρά από ιδανικά που θα νοηματοδοτούν την ζωή του και θα αποτελούν τα ευγενέστερα κίνητρα για την ατομική αλλά πάνω απ’ όλα την κοινωνική πρόοδο . Τα ιδανικά αφυπνίζουν όλες τις δυνάμει του ιερέα , ακόμα και τις λανθάνουσες και τις κρατούν σε ετοιμότητα για την εκπλήρωση του υψηλού στόχου που είναι η προσφορά του στις ψυχές των ασθενών. Αναμφισβήτητα τα ιδανικά κινητοποιούν το πνεύμα και καλλιεργούν τον προβληματισμό του ιερέα. Κρατούν τον κληρικό σε εγρήγορση , τον καθιστούν επινοητικό , ευνοούν τον προβληματισμό του αλλά και τον οδηγούν στην λήψη πρωτοβουλιών Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η ανάπτυξη της κρίσης ,της φαντασίας και διερεύνηση του πνευματικού του ορίζοντα.
Επίσης ένα άλλο εφόδιο που πρέπει να έχει κάποιος ιερέας που αναλαμβάνει να διακονήσει στα νοσοκομεία , πρέπει να είναι η θέληση , για την παροχή βοηθείας με αποτέλεσμα να μεταποιεί σε κίνηση και σε έργο το κρυφό και ανενέργητη δυναμική της αγάπης του. [Μέσω της θέλησής του και της πίστης του στο έργο που επιτελεί - ή μάλλον καλύτερα στο λειτούργημα που επιτελεί- ο κληρικός πραγματώνεται , ολοκληρώνεται ως προσωπικότητα , καταξιώνει την ύπαρξή του και αισθάνεται ευτυχισμένος για την προσέγγιση ή την εκπλήρωση ενός υπέρτατου σκοπού , ώστε να καταξιωθεί να γίνει ένα θησαυροφυλάκιο της Θείας Χάριτος
Ακόμη δεν πρέπει να παραλείψουμε και τα πιο κάτω εφόδια τα οποία θα οδηγήσουν τον ιερέα πιο κοντά στο κρεβάτι του πόνου , πιο κοντά στην υπηρεσία του ποιμνίου του. Οφείλει να έχει ο ιερέας πριν από κάθε ποιμαντική του επίσκεψη , έναν προγραμματισμό και μια οργάνωση . Κανένας στόχος δεν μπορεί να επιτευχθεί αν δεν καταστρωθεί κάποιο σχέδιο. Η προχειρολογία και ο αυτοσχεδιασμός
οδηγούν με βεβαιότητα στην αποτυχία, ιδιαίτερα στην εποχή μας που η υλοποίηση των στόχων είναι εξαιρετικά δυσχερής. Ακόμη ο κληρικός – δούλος Θεού και ανθρώπων – οφείλει να επιδιώκει την πολύπλευρη γνώση , η οποία θα οξύνει την κρίση και την φαντασία του και θα τον βοηθήσει στην αυτογνωσία και ιδιαίτερα στην ετερογνωσία . Έτσι ο ιερέας με την πολύπλευρη μόρφωσή του θα καταστεί πηγή γνώσεως , και θα αποκτήσει τον σωστό τρόπο ή καλύτερους τρόπους προσέγγισης των ασθενών στα νοσοκομεία.
Πέρα όμως από την πολύπλευρη γνώση ο ιερέας για να ανταποκριθεί στις σύγχρονες ποιμαντικές δραστηριότητες στον χώρο του νοσοκομείου οφείλει να έχει και μια ποιμαντική εμπειρία . Την ποιμαντική αυτή εμπειρία θα την αποκτήσει με τις συχνές ποιμαντικές του επισκέψεις στους ασθενείς καθώς και με έναν βοηθό ιερέα που θα πρέπει να του υποδείξει τον σωστό τρόπο προσέγγισης των ασθενών .
Η αισιοδοξία , η αποφασιστικότητα το θάρρος και η ισχυρή υπομονή αποτελούν τα εφόδια για την σωστή ποιμαντική επίσκεψη στον νοσοκομειακό χώρο. Οι ψυχικές αυτές αρετές θα στηρίξουν και θα ενδυναμώσουν ψυχικά τον ιερέα και θα αποτρέψουν την ηττοπάθεια και την παραίτηση. Θα είναι πολύ δύσκολο ο ιερέας σε πολλές περιπτώσεις να αντεπεξέλθει και να υπερνικήσει τις διαβολές , τις συκοφαντίες την αγνωμοσύνη και τις επιθέσεις οι οποίες πάντα θα προέρχονται από το δικό του ποίμνιο. Έτσι με τα εφόδια αυτά , τις ψυχικές αυτές αρετές, ο ιερέας θα κατανοήσει ότι πάντα πρέπει να στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις και ότι στην ζωή τίποτε δεν χαρίζεται , αλλά όλα κατακτώνται .
Αφήσαμε τελευταίο , επίτηδες , για να δώσουμε μεγαλύτερη σημασία το ισχυρό εφόδιο της προσευχής . Η προσευχή δεν είναι ένα ξηρό καθήκον αλλά μια φυσική και ζωτική ανάγκη της ψυχής.
Η προσευχή είναι όχι μόνο η αφετηρία αλλά η μητέρα κάθε αρετής. Με την προσευχή του ο ιερέας ( προσευχή υπέρ του ποιμνίου του αλλά και ατομική προσευχή ) ανυψώνεται μέχρι τον ουρανό. Ο ιερέας έχει ως κύριο έργο και ως μοναδική του αποστολή το «εντυγχάνειν υπέρ πιστών ».
Επιβάλλεται να επιμένει στο έργο αυτό , ώστε να απολαμβάνει πλούσια την Χάρη του Θεού , να δέχεται την εξ ύψους βοήθεια .
Με την προσευχή , ο ιερέας θα νοιώθει τον Θεό πάντα δίπλα του , τους Αγγέλους φρουρούς στο πλευρό του , έτσι ώστε να μπορέσει να αντεπεξέλθει στο δύσκολο αυτό έργο του .
Ο Θεός ανταποκρινόμενος στην προσευχή του ιερέως , θα του ανοίγει τον δρόμο , ώστε να διαβεί ο κληρικός Του , κρατώντας τον βαρύ σταυρό του καθήκοντος , αφού η διακονία στα νοσηλευτήρια είναι μια πολύ επίπονη διακονία .Με την προσευχή προς την Παναγία , την μητέρα του Χριστού ,αλλά και δική μας μητέρα , ο κληρικός θα νοιώθει πολύ κοντά του την μοναδική φιλόστοργη και πονετική μητέρα .Πόνεσε στην γη και εξακολουθεί να πονάει για όλους τους ανθρώπους και περισσότερο για τους ασθενείς δοκιμαζόμενους. Πονάει η Παναγία πολύ γι’ αυτούς και ικετεύει και παρακαλεί και δέεται στον Υιόν Της και Κύριο , για τη θεραπεία και την σωτηρία τους Έτσι λοιπόν ο ιερέας θα έχει πάντα συμπαραστάτη και συνοδηγό τον Κύριο και τους Αγίους Του , οι οποίοι σε κάθε δύσκολη στιγμή θα σπεύδουν και θα βοηθούν τον ιερέα στην διακονία του στα νοσηλευτήρια.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ο πόνος είναι συνυφασμένος με την ζωή του ανθρώπου . Αναπόφευκτα κάποια στιγμή ο άνθρωπος θα βρεθεί αντιμέτωπος με το πρόβλημα του πόνου και τότε είναι φυσικό να αναστατώνεται και να θλίβεται. Ο Θεός της αγάπης και των οικτιρμών στέκεται με απέραντη στοργή πάνω στην κλίνη του κάθε αρρώστου . Αυτός είναι ο μοναδικός ιατρός ψυχών και σωμάτων . Άλλωστε η όλη του επίγεια ζωή του υπήρξε μια διαρκή προσφορά αγάπης προς τους πονεμένους και τους ασθενούντας. Ο ιερέας του νοσοκομείου , ο αντιπρόσωπος του Θεού , ταπεινά και αθόρυβα αναλίσκεται με ζήλο και αυταπάρνηση στον τομέα της διακονίας του ανθρώπινου πόνου. Είναι ο μονίμως επιστρατευμένος στην υπηρεσία των ασθενών. Εργάζεται στην ψυχή του πονεμένου με όλα τα άγια και δυνατά μέσα της Εκκλησίας μας για να βοηθήσει τον άρρωστο να νοιώσει την παρουσία και την αγάπη του Θεού και να αναγεννηθεί πνευματικά. Να εννοήσει την χρησιμότητα και την ωφέλεια του πόνου , ώστε να αντιμετωπίσει με υπομονή και αισιοδοξία την δοκιμασία του .
Ο ιερέας ενός νοσοκομείου είναι σε μια στρατηγική θέση γιατί το νοσοκομείο , στις μέρες μας έχει γίνει το κέντρο στο οποίο ο άνθρωπος αναζητά να λύσει , όχι μόνο τα σωματικά αλλά προπάντων τα ψυχικά του προβλήματα . Ο ιερέας στο χώρο του νοσοκoμείου διδάσκει πως η κάθε στιγμή της προσωρινής ζωής του ανθρώπου , έχει το αντίκρισμα της στην άλλη ζωή , την αιώνια ζωή. Και έτσι ο άνθρωπος που δοκιμάζεται από την ασθένεια , ο άνθρωπος του μόχθου βοηθιέται να ζει την ζωή του σε συνάρτηση με την αιωνιότητα , και να ασκεί το έργο του με τιμιότητα και δικαιοσύνη
Ο ιερέας ανεβάζει τον άνθρωπό σε μια άλλη σκοπιά από την οποία μπορεί να βλέπει με καθαρότερο μάτι και σε μια ευρυγώνια διάσταση τη ζωή και τα ποικίλα προβλήματά της. Και του φανερώνει το μυστικό μονοπάτι που οδηγεί στην γεμάτη ευλογίες αγκαλιά του Θεού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου