Ο Ιερέας και η ποιμαντική διακονία του στα Νοσοκομεία. ΜΕΡΟΣ 1/3

Η εποχή μας μεταβιομηχανική όπως έχει χαρακτηρισθεί από τους κοινωνιολόγους , διακρίνεται για την συνθετότητα της ζωής, την πολυπλοκότητα των δομών και τον επιταχυνόμενο ρυθμό εξέλιξης . Για να διατηρηθεί στο ιστορικό  « γίγνεσθαι »  απαραίτητη προϋπόθεση  είναι η ύπαρξη μιας μερίδας πνευματικών  ανθρώπων οι οποίοι δεν θα εξαντλούν το χρέος τους μόνο στην πνευματική τους αποστολή . Παράλληλα με αυτήν , επάλληλα με αυτήν  , υπάρχει και η κοινωνική τους αποστολή , και η δεύτερη είναι εξίσου σημαντική με την πρώτη . Ο αληθινός πνευματικός άνθρωπος  : δρα για τους άλλους .

    Πνευματική ηγεσία ενός τόπου ονομάζεται ο πυρήνας των ανθρώπων που εκπροσωπούν την πνευματική ζωή . Είναι φορείς ιδεολογίας και κατορθώνουν με τις ιδέες και την δραστηριότητά τους, να επιβληθούν πνευματικά και ηθικά μέσα στην κοινωνία του καιρού τους και να την επηρεάσουν .  Με τον όρο πνευματική ηγεσία ενός τόπου , δεν εννοούμε μόνο εκείνη τη συγκεκριμένη τάξη πνευματικών ανθρώπων που από την φύση τους ή την δομή των πραγμάτων κατέχουν κάποιες ανώτατες ηγετικές  θέσεις. Στον όρο αυτό περιλαμβάνονται οι διάφοροι πνευματικοί άνθρωποι που καλύπτουν ένα μεγάλο χώρο με πολλές δραστηριότητες : οι ιερείς , οι διάδοχοι του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού και των Αποστόλων.   
   Ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός με την θεία του ενανθρώπηση επετέλεσε το έργο της απολυτρώσεως στον κόσμο . Την συνέχεια του  επί γης έργου Του το εμπιστεύθηκε στους Αποστόλους και δι’ αυτών στους ιερείς και ποιμένες της Εκκλησίας μας , ώστε οι τελευταίοι δια το όνομα Αυτού , να συνεχίζουν το σωτηριώδες έργο Του στον κόσμο. Ο ιερέας , ως  άλλος ηνίοχος , κρατά γερά τα χαλινάρια του άρματος της Εκκλησίας και  οδηγεί αυτή και τους πιστούς της , προς τον δρόμο -  ανηφόρι που οδηγεί στην αγκαλιά του Θεού μας και Τριαδικού Πατέρα μας .

    Από ποια κρίσιμο στιγμή της ζωής μας , απουσιάζει ο καλός και ευσεβής ιερέας ; Λείπει από το κρεβάτι του πόνου ; Δίπλα μας είναι όταν πιασμένοι από τα δίχτυα της αμαρτίας , σπαρταρούμε μέσα στα πλοκάμια της . Στην φυλακή επεμβαίνει αθόρυβα , άγγελος φωτός , στήριγμα της συντριβής μας . Φέρνει την ιλαρότητα στο παραμορφωμένο από το άγριο μίσος πρόσωπό μας , και εγκαθιδρύει την ειρήνη και την συμφιλίωση , εκεί που λίγο πριν υπήρχε η διχόνοια. Είναι ο άγγελος του Θεού που σκύβει επάνω μας με μεγάλη αγάπη και ακούραστο ενδιαφέρον και μας υπηρετεί πρόθυμα από την γέννησή μας  , ως το θάνατο και πέρα από τον τάφο . Πόσα κάνει ο πιστός ιερέας  !!! Φροντίζει για την πνευματική αποκατάσταση των πνευματικών του παιδιών , περισσότερο απ ’ότι  φροντίζουν οι σαρκικοί γονείς για την υλική .Ποτέ δεν παύει να συμβουλεύει και να νουθετεί . Στηρίζει τους αδυνάτους  και σαλευόμενους την πίστη . Οδηγεί τα λογικά πρόβατα εις « νομάς σωτηρίους» και ποτίζει το λαό του Θεού με το « ύδωρ της αναπαύσεως». Με έναν λόγο γίνεται:

« τοις πάσι τα πάντα ίνα πάντως τινάς σώσει»

   Δια του έργου του ο ιερέας αναδεικνύεται αληθινός Απόστολος και γνήσιος υπηρέτης του Σωτήρος Χριστού , αφού σύμφωνα με τον ιερό Χρυσόστομο είναι το αλάτι της γης. Δίχως αυτόν είναι αδύνατον να υπάρχει η Εκκλησία , ο θαυμάσιος αυτός οργανισμός που κεφαλή της είναι  ο  Χριστός . Όπως όλοι γνωρίζουμε ο κληρικός έχει δύο κύρια καθήκοντα : το μεν πρώτο είναι να μεταδίδει την Θεία Κοινωνία και  να αγιάζει τους  πιστούς μέσω των ιερών μυστηρίων που αυτός επιτελεί και το δεύτερο είναι να κηρύττει – να διδάσκει το λόγο του Θεού , το ιερό Ευαγγέλιό Του , να εξαγγέλλει την αλήθεια και να οδηγεί τους πιστούς στην αιώνια ζωή και σωτηρία. Σε όλους μας είναι γνωστή η φράση που είπε ο Χριστός προς τους μαθητές Του :

« Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη …»Αυτή είναι η παρακαταθήκη που μας άφησε ο Κύριος, το ιερό του Ευαγγέλιο , η Αγία Γραφή και η ιερά παράδοση των οποίων ο πιστός φύλακας και ερμηνευτής είναι ο κληρικός μας. Το έργο του ιερέως είναι όντως αποστολή και αυτή η αποστολή είναι διπλή συντελούμενη εκ μέρους των ανθρώπων προς τον Θεό αλλά και εκ μέρους του Θεού προς τους ανθρώπους . Ο ιερέας είναι ο επίσημος μεσίτης μεταξύ του  ουρανού και της γης . Είναι ο εκάστοτε εκλεκτός του Θεού και εκλεκτός των ανθρώπων , είναι ο απεσταλμένος από το Θεό στον κόσμο. Είναι ο ποιμήν των ψυχών , ο πνευματικός ηγέτης , το στόμα του Θεού , ο οποίος καλείται να διδάξει , να νουθετήσει , να παραμυθήσει , να παιδαγωγήσει και να οδηγήσει το ποίμνιό του « εις ζωηφόρους νομάς».  Δια της διδασκαλίας του  και των προσευχών του ,δια του έργου του και του παραδείγματός του καλείται να πράξει τούτο : να κατευθύνει τα βήματα του ποιμνίου του σε ευθείες οδούς ,να εξαγιάσει τον άνθρωπο από την αμαρτία και χωρίς να αποσπάσει αυτόν « εκ της ύλης και εκ του κόσμου τούτου » να τον μεταμορφώσει  και να τον ανυψώσει προς τον ουρανό με απώτερο σκοπό να τον επαναφέρει προς τον πατέρα « κτίζων εν αυτώ καρδία καθαράν και εγκαίνιζον πνεύμα ευθές εν τοις εγκάτοις αυτού 

   Ένας επίσκοπος της Ελλαδικής Εκκλησίας είπε :  « Η  ιεροσύνη είναι θαύμα , είναι δύναμη , είναι φως ζωή και αγιασμός . Ο ιερέας τελεί τα μυστήρια , παίρνει ψυχές από την λάσπη της αμαρτίας , τις καθαρίζει και τις οδηγεί στην αιωνιότητα . Αυτός είναι που ανοίγει τις πύλες του ουρανού – είναι η θύρα που θα περάσουμε όλοι μας »

    Οι ιερείς ωστόσο στους χαλεπούς καιρούς μας δεν περιορίζουν   ( μερικοί από αυτούς )  την ιεροσύνη τους  στην τέλεση των ακολουθιών . Δεν γίνονται απλοί υπάλληλοι της λατρείας , αφού αυτό δεν έχει ουσιαστική σχέση με το έργο του Θεού . Ο ιερέας σαν κοινός πατέρας όλων των χριστιανών , ασχολείται με όλα και με όλους , είναι ο γιατρός για τους αρρώστους, ο σύμβουλος για εκείνους που έχουν σκοτούρες , ο παρηγορητής των θλιμμένων  , ο προστάτης των αδυνάτων…   Πέρα απ ’ όλα αυτά ο ιερέας , ο πιστός κληρονόμος του Θεού , εκτός από τις γενικές ποιμαντικές δραστηριότητες οφείλει να έχει και κάποιες ειδικές δραστηριότητες , σε ομάδες ατόμων με προβλήματα σοβαρά .Τέτοιες ομάδες ατόμων είναι οι  φυλακισμένοι οι ασθενείς στα νοσοκομεία – θεραπευτήρια . Επίσης ο ποιμένας οφείλει να επιτείνει την δραστηριότητά του και στους πονεμένους και σε άτομα με ειδικές ανάγκες . Όλες αυτές οι ομάδες ανθρώπων έχουν ανάγκη το χέρι βοηθείας που προσφέρει ο κληρικός , με αποτέλεσμα ο τελευταίος να γίνεται ο διάκονος της αγάπης .