Ποιό είναι το ισχυρότερο όπλο του διαβόλου επάνω στον άνθρωπο ;

Ο διάβολος χρησιμοποιεί πολλούς τρόπους, πολλά μέσα, πολλά όπλα γιά νά εξουσιάζει τούς ανθρώπους.

Τό ισχυρότερο από όλα τά όπλα του είναι η απελπισία. Απελπισία είναι η υπερβολική λύπη, η απογοήτευση, η απόγνωση.

Ίσως νά ρωτήσει κανείς: Καλό πρά­γμα δέν είναι τό νά λυπούμαστε γιά τίς αμαρτίες πού κάνουμε; Καλό πράγμα είναι, διότι η αμαρτία γεννά λύπη καί η λύπη μετάνοια. «Η κατά Θεόν λύπη μετάνοιαν εις σωτηρίαν αμεταμέλητον κατεργάζεται» (Β΄ Κορ. ζ΄ 10). Η λύπη πού είναι σύμφωνη μέ τό θέλημα τού Θεού έχει ως αποτέλεσμα τή μετάνοια, πού οδηγεί στή σωτηρία.

Αλλά στή μετάνοια οδηγεί μόνο η κατά Θεόν λύπη. Η υπερβολική λύπη δέν είναι λύπη κατά Θεόν, αλλά ακραία εκδήλωση τού πληγωμένου εγωισμού μας. Η υπερβολική λύπη δίνει πλεονεκτήματα στό σατανά. Γίνεται στά χέρια του ισχυρότατο όπλο γιά νά μάς εμποδίζει νά μετανοήσουμε. Η «υπερβολή λύπης» δέν οδηγεί στή μετάνοια, αλλά στήν απελπισία καί τήν απόγνωση.

Ο Θεός θέλει τή σωτηρία μας καί κάνει τά πάντα γιά νά μάς σώσει. Ο διάβολος δέν θέλει τή σωτηρία μας καί κάνει τά ακριβώς αντίθετα γιά νά μάς κολάσει. Όταν πρόκειται νά διαπράξουμε τήν α­μαρτία, μάς ψιθυρίζει: Δέν είναι τίποτε αυτό. Κάνετε ελεύθερα ό,τι θέλετε. Όλα επιτρέπονται. Όταν όμως διαπράξουμε τήν αμαρτία, αλλάζει τακτική καί μάς ψιθυρίζει: Είναι πάρα πολύ βαρύ τό αμάρτημα πού έκανες. Δέν υπάρχει γιά σένα ελπίδα σωτηρίας.

Οι πιό πολλοί Χριστιανοί γνωρίζουν τήν πανουργία τού σατανά καί προφυλάσσονται. Αλλά υπάρχουν καί κάποιοι πού κυριεύονται από λύπη μεγάλη, η οποία τούς ρίχνει στήν άβυσσο τής α­πογνώσεως. Η υπερβολική λύπη, όταν μάς πλήξει σφοδρώς, κατορθώνει νά εξ­­αφανίζει όλη τή δύναμη τής ψυχής, σημειώνει ο ιερός Χρυσόστομος. «Είωθε γάρ η τής λύπης υπερβολή, όταν ημίν επισκήψη σφοδρότερον, άπασαν περιτρώγειν τής ψυχής τήν ισχύν» («Περί κατανύξεως Λόγος Β΄», PG 47, 417). Συνηθίζει η υπερβολική λύπη νά αδυνατίζει πολύ τή δύναμη τής ψυχής.

Ώστε λοιπόν η απελπισία είναι κατ εξοχήν έργο δαιμονικό. Είναι τό ισχυρότερο όπλο τού διαβόλου. «Ουδέν ούτως ισχυρόν όπλον τώ διαβόλω, ως απόγνωσις διά τούτο ουχ ούτως αυτόν ευ­φραίνομεν αμαρτάνοντες, ως απογινώσκοντες». Δέν έχει κανένα δυνατότερο όπλο ο διάβολος από τήν απελπισία. Γι αυτό δέν χαίρεται τόσο πολύ όταν αμαρτάνουμε, όσο όταν απελπιζόμαστε, σημειώνει πάλι ο ιερός Χρυσόστομος στόν πρώτο λόγο του «Περί μετανοίας» (PG 49, 280).

Πόσο πλάνος είναι ο διάβολος, πού πλανά τήν οικουμένη! Τί ασύστολο ψέ­μα χρησιμοποιεί, όταν μάς ψιθυρίζει ότι «δέν υπάρχει γιά μάς ελπίδα σωτηρίας». Ελπίδα σωτηρίας υπάρχει γιά όλους ανεξαιρέτως τούς ανθρώπους. Διότι γιά όλους τούς ανθρώπους σταυρώθηκε ο Χριστός. Έχυσε τό τίμιο Αίμα Του «υπέρ τής τού κόσμου ζωής καί σωτηρίας». «Ου τοσούτον ημείς εξημάρτομεν, όσον εκείνος δικαίως επράξατο», λέει ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων στήν τρίτη Κατήχησή του. Ο Χριστός επάνω στό Σταυρό υπέμεινε πολύ περισσότερα παθήματα απ όσα έπρεπε, γιά νά σώσει εμάς πού αμαρτήσαμε. 

«Πλείω ών οφείλομεν ο Χριστός απέτισε τοσούτω δέ πλείω όσω άμετρον πέλαγος πρός μικράν ύδατος σταγόνα παραβαλλόμενον», γράφει ο ιερός Χρυσόστομος στή 10η ομιλία του στήν πρός Ρωμαίους επιστολή. Περισσότερα απ όσα χρωστούσαμε πλήρωσε ο Χριστός. Καί τόσο περισσότερα, όσο είναι άν συγκριθεί μιά σταγόνα νερού μέ τό απέραντο πέλαγος. Τί είναι μία σταγόνα νερού μπροστά στά ύδατα τού ωκεανού; Τό παράδειγμα πού χρησιμοποιεί ο χρυσορρήμων Πατήρ είναι ω­ραιότατο, αλλά καί πάλι υπολείπεται τής πραγματικότητας. Διότι ο ωκεανός έχει όρια, ενώ η ευσπλαχνία τού Θεού δέν έχει όρια. 

Ο Χριστός μέ τή σταυρική θυσία Του γίνεται «ιλασμός περί τών α­μαρτιών ημών, ου περί τών ημετέρων δέ μόνον, αλλά καί περί όλου τού κόσμου» (Α΄ Ιω. β΄ 2). Θυσιάστηκε, ώστε μέ τό Αίμα Του νά συγχωρηθούν ενώπιον τού Θεού οι αμαρτίες μας καί όχι μόνο οι δικές μας αμαρτίες, αλλά καί οι αμαρτίες όλου τού κόσμου. Υπάρχει λοιπόν ελπίδα σωτηρίας γιά όλους τούς αμαρτωλούς.

Η παραβολή τού Ασώτου αυτήν α­κριβώς τήν αλήθεια τονίζει: Αρπάζει τούς αμαρτωλούς από τό χείλος τής α­πογνώσεως καί τούς ρίχνει στήν ανοικτή αγκάλη τού Θεού Πατέρα. Μάς θυμίζει ότι υπάρχει «φιλάνθρωπος Πατέρας καί Θεός», ο Οποίος περιμένει τήν «καλλίστην επιστροφήν» μας. Αρκεί εμείς νά μήν απελπιζόμαστε γιά τή σωτηρία μας, αλλά νά μετανοούμε ειλικρινώς γιά τίς αμαρτίες μας καί νά είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι ο Ουράνιος Πατέρας θά διανοίγει «αγκάλας πατρικάς», θά μάς α­ποκαθιστά πλήρως στή θέση τού υιού καί θά μάς χαρίζει πάλιν «τής οικείας δόξης τά γνωρίσματα». 

Γιά νά ζούμε στόν κόσμο τής διαφθοράς καί τής αποστασίας ως πριγκιπόπουλα τού ουρανού καί ως πολίτες τής Βασιλείας τού Θεού, απολαμβάνοντας τούς αγλαούς καρπούς τής μετανοίας καί Εξομολογήσεως στούς αιώνες τών αιώνων.