Ο Ακάθιστος Υμνος

     

Σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί «χαίρει ἡ κτίσις ὅλη», στους τελευταίους «χαιρετισμούς» στην Παναγία Μητέρα του Θεού μας και όλου του γένους των Χριστιανών. Σήμερα, «οἱ οὐρανοί ἀγάλλονται» και οι στρατιές των ουρανίων ταγμάτων πανηγυρίζουν, για την τιμή που κάνουν οι χριστιανοί στο πρόσωπο της τιμιωτέρας και αγιωτέρας των Χερουβείμ.     Σήμερα σκιρτά η πάναγνη ψυχή της Παναγίας, εκεί στα δεξιά του Υιού της, όπου βρίσκεται, σαν βλέπει τα πλήθη των Ορθοδόξων, να πλημμυρίζουν τους Ναούς, με τη σκέψη τους σ’ αυτήν, να την υμνούν, με τον υπέροχο σε φράσεις και εικόνες και ανερμήνευτο σε βάθος, θείο χαιρετισμό «Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε», που μόνο σ’ αυτήν βρήκε την ανταπόκριση και εκπλήρωσή του, και σε καμιά άλλη γυναίκα

     Τὸ γλυκύτερο ὄνομα στὰ χείλη κάθε Χριστιανοῦ, τὸ ὄνομα ποῦ φέρνει δάκρυα χαρᾶς, τὸ ὄνομα ποὺ ἐγκωμιάστηκε ἀπὸ Ἀγγέλους καὶ Ἁγίους, ὑμνήθηκε ἀπὸ ἐγκωμιαστὲς καὶ ὑμνογράφους, τιμήθηκε ἀπὸ διδασκάλους, Ἱεράρχες μὲ ἐξαιρετικὲς προσωπικότητες στὸ διάβα τῆς Ἱστορίας, τὸ ὄνομα ποῦ ἀποκατέστησε ἡ Τρίτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος. Θεοτόκος- Παναγία-Μαρία . …. ἕνα καὶ τὸ αὐτό.

 Πόσες καὶ πόσες γενεὲς τῶν ἀνθρώπων περίμεναν γιὰ νὰ ἀκούσουν νὰ προφέρεται τὸ λυτρωτικὸ αὐτὸ ὄνομα! Καὶ πόσες γενεὲς ἀνθρώπων πρόφεραν καὶ θὰ προφέρουν μὲ πόθο, δέος, σεβασμό, κατάνυξη, συντριβή, ἐλπίδα, ἐν ὥρᾳ θλίψεως καὶ ὀδύνης αὐτὸ τὸ γλυκὺ ὄνομα! Πόσα δάκρυα και πόσα μάτια δακρυσμένα καταφεύγουν στα άγια εικονίσματά της και στις θαυματουργές εικόνες της. Πόσες χιλιάδες τάματα και καντήλια προσφέρονται στην Κυρία των Αγγέλων και να εκφράσουν τον πόνο, το δάκρυ την ελπίδα και την παρηγοριά.

      Ἡ Παναγία προστάτις, ἡ Παναγία μεσίτρια τοῦ ἀνθρώπινου γένους, ποὺ τοῦ ἄνοιξε μὲ τὸν τόκο Της… τὶς πύλες τοῦ Παραδείσου καὶ μᾶς εἰσήγαγε στὸν κῆπο τῆς Ἐδέμ. Ὅσα ὅμως χρωστᾶ τὸ ἀνθρώπινο γένος στὴν Κυρία Θεοτόκο, ἀλλὰ τόσα Τῆς χρωστᾶ καὶ τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος γιὰ τὴ συμπαράστασή Της στὰ δεινά του.    Γι΄ αὐτὸ καὶ οἱ καθαρὰ εὐγνώμονες ψυχὲς συνέθεσαν ὕμνους καὶ ᾠδὲς πρὸς Ἐκείνην, ἀποκορύφωμα καὶ κορωνίδα τῶν ὁποίων εἶναι  ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος.

 Ἰδιαίτερη εἶναι ἡ ἀγάπη καὶ ξεχωριστὸς ὁ σεβασμός, μὲ τὸν ὁποῖο τὸ σύνολο τῶν πιστῶν περιβάλλει τὴν Ἀκολουθία τοῦ Ἀκάθιστου Ὕμνου.  Ἀγάπη καὶ σεβασμὸς ποὺ πηγάζουν καὶ ἐμπνέονται ἀπὸ τὸ πρόσωπο πρὸς τὸ ὁποῖο ἀπευθύνεται ἡ Ἀκολουθία, ἀπὸ τὴν ἐκφραστικότητα καὶ τὸν πλοῦτο τῶν κειμένων, ἀπὸ τὸ μελωδικὸ ἔνδυμα τῶν λόγων. Ἀγάπη καὶ σεβασμὸς ποὺ ἐκδηλώνονται μὲ τὴν εὐλαβῆ παρουσία καὶ ἐνεργὸ συμμετοχὴ στὴν Ἀκολουθία τῶν «πιστῶς προσκυνούντων καὶ δοξαζόντων» χριστιανῶν, τὰ ἀπογεύματα τῆς Παρασκευῆς καθ’ ὅλη τὴν διάρκεια τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς.

      Ἡ ἱστορία τοῦ Ἀκάθιστου Ὕμνου εἶναι γιὰ πολλοὺς γνωστή, γιὰ πολλοὺς ἴσως ἄγνωστη γι' αὐτὸ καὶ τὴν παραθέτουμε. Κατὰ τὸ ἔτος 626 μ. Χ. ἡ Κωνσταντινούπολη πολιορκήθηκε ἀπὸ τοὺς Πέρσες καὶ τοὺς Ἀβάρους. Ὁ Βασιλιὰς Ἡράκλειτος ἐπικεφαλῆς τοῦ στρατοῦ του  βρισκόταν στὴν Μ. Ἀνατολὴ σὲ πόλεμο γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῶν Ἁγίων Τόπων καὶ τὴν ἀνάκτηση  τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Στρατός ἀρκετὸς δὲν εἶχε μείνει στὴν Πόλη καὶ ὁ φυσικὸς ἀρχηγός της ἔλειπε.  Οἱ ἐχθροὶ ἐπέδραμον ἀπὸ ξηρὰ καὶ θάλασσα γιὰ νὰ τὴν κατακτήσουν. Τότε έστεψαν τὶς ἐλπίδες τους πρὸς τὴν Παντάνασσα, ἤξεραν ὅτι ἡ δύναμη τῆς προσευχῆς εἶναι ἰσχυροτέρα ἀπὸ τὰ ἰσχυρότερα ὅπλα τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς ἀδικίας. Λιτανεύοντας λοιπόν, ἀπὸ τὴν ἐσωτερικὴ πλευρὰ τῶν τειχῶν τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Βλαχερνίτισσας, κλῆρος καὶ λαὸς  ἐπικαλοῦνταν τὴν ἐξ ὕψους κραταιὰ προστασία γιὰ τὴν σωτηρία τῆς στενῶς πολιορκουμένης Βασιλίδος τῶν Πόλεων.

      Ἡ πίστις, ἀγαπητοί μου, νίκησε! Φοβερὸς ἀνεμοστρόβιλος ποὺ δημιούργησε τρικυμία  κατέστρεψε τὸν ἐχθρικὸ στόλο καὶ τὴν νύκτα τῆς 7ης πρὸς τὴν 8η Αὐγούστου ἐλύθη ἡ πολιορκία καὶ ἡ Πόλις εὑρέθη «λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν». Τὴ σωτηρία τῆς Πόλεως ἔσπευσαν νὰ πανηγυρίσουν οἱ πιστοὶ μὲ ὁλονύκτια ἀγρυπνία στὸν ἱστορικὸ Ναὸ τῆς Παναγίας τῶν Βλαχερνῶν, κατὰ τὴν ὁποίαν ἔψαλλαν "ἀκάθιστοι", ὄρθιοι δηλαδή, τὸν γνωστό μας Ἀκάθιστο ὕμνο.

Τοῦτες τὶς ἡμέρες τῆς Ἁγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς,  ἂς ἀτενίσουμε κι ἐμεῖς τὸ γλυκύτατο πρόσωπο τῆς Θεοτόκου μὲ πίστη, ἐλπίδα καὶ αἰσιοδοξία καὶ νὰ ζητήσουμε τὴν σκέπη καὶ τὴν προστασία Της. Γι’ αὐτὸ ἀγαπητοί μου, ὅ,τι καὶ νὰ κάνουμε, ὅπου καὶ νὰ βρισκόμαστε, πάντα νὰ ἐνθυμούμεθα μὲ σεβασμὸ τὴν μεγάλη πνευματική μας Μητέρα. Εἶναι δίπλα μας στὸν ἀγῶνα μας καὶ μᾶς παρακολουθεῖ μὲ ἀγωνία, δακρύζει γιὰ τὶς πτώσεις μας, δέεται ὅμως γιὰ τὴν σωτηρία μας. Μᾶς ἀγκαλιάζει μὲ τὴν ἀγάπη Της, μᾶς θωρακίζει μὲ τὴν δύναμή Της. Πρεσβεύει καὶ μᾶς ἀνακουφίζει, μᾶς εὐλογεῖ καὶ μᾶς χαροποιεῖ. Τέτοια ἀποστολὴ ἔχει ἡ Παναγία μας, ποὺ βρίσκεται μεταξὺ οὐρανοῦ καὶ γῆς, νὰ μᾶς θεραπεύει τὴ λύπη, νὰ μᾶς ἀνακουφίζει ἀπὸ τὸν πόνο καὶ νὰ εἶναι ὄχι μόνο τῶν «Ἀγγέλων χαρμονή», ἀλλὰ καὶ χαρμονή όλου του κόσμου.