Ti είναι η Προσευχή

Προσευχή λοιπόν δέν εἶναι ἐκείνη πού γίνεται ἐξωτερικά καί φαινομενικά, ἀλλά ἐκείνη πού γίνεται μέσα ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς. Προσευχή δέν εἶναι ἐκείνη πού περιορίζεται μέσα στό χρόνο καί στά διάφορα διαστήματα τοῦ χρόνου, ἀλλά ἐκείνη πού ἐπιτελεῖται ἀκατάπαυστα νύκτα καί ἡμέρα. Διότι δέν πρέπει τότε μόνο, ὅταν ἀποσυρόμαστε γιά προσευχή, νά κρατᾶμε τό νοῦ μας στό Θεό, ἀλλά καί ὅταν ἀσχολούμαστε μέ διάφορες ἐργασίες π.χ. μέ τήν φροντίδα τῶν φτωχῶν ἤ μέ ἄλλες μέριμνες, ἤ μέ ἄλλα καλά καί χρήσιμα ἔργα, πρέπει νά ἑνώνουμε μέ αὐτά καί τή μνήμη τοῦ Θεοῦ καί τόν πόθο μας γι᾿ Αὐτόν, ὥστε μέ τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, σάν νά τά ἀρτύουμε μέ ἁλάτι, νά γίνονται φαγητό γλυκύτατο στόν Δεσπότη μας Χριστό. Ἔτσι ἔχουμε τή δυνατότητα τήν ὠφέλεια τῆς προσευχῆς νά τήν ἔχουμε μόνιμη καί ἀναφαίρετη σέ ὅλη μας τή ζωή, ἀφιερώνοντας μέ αὐτό τόν τρόπο τόν περισσότερο χρόνο μας σ᾿ αὐτήν.. Ἡ προσευχή εἶναι φωτισμός ψυχῆς, ἀληθινή ἐπίγνωση τοῦ Θεοῦ, μεσίτρια μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπων, ἰατρός τῶν παθῶν, ἀλεξιφάρμακον γιά τίς ἀρρώστιες, γαλήνη ψυχῆς, ὁδηγός γιά τόν οὐρανό, ἡ ὁποία δέν περιστρέφεται γύρω ἀπό τή γῆ, ἀλλά πορεύεται πρός αὐτή τήν ἴδια τήν ἁψίδα τῶν οὐρανῶν. Ὑπερπηδάει τά κτίσματα, διασχίζει νοερά τήν ἀτμόσφαιρα, πορεύεται πάνω ἀπό τόν ἀέρα, διαβαίνει ἀνάμεσα ἀπό τίς χορεῖες τῶν ἄστρων, ἀνοίγει τίς πύλες τῶν οὐρανῶν, ξεπερνᾶ τούς Ἀγγέλους, ὑπερβαίνει τούς Θρόνους καί τίς Κυριότητες, περνάει ἀνάμεσα ἀπό τά Χερουβίμ καί ἀφοῦ ἀνέβη πάνω ἀπό ὅλη τή κτιστή φύση, ἔρχεται πλησίον στήν ἀπρόσιτη Ἁγία Τριάδα. Ἐκεῖ προσκυνᾶ τή Θεότητα, ἐκεῖ καταξιώνεται νά γίνει σύντροφος μέ τόν οὐράνιο Βασιλιά. Μέ τήν προσευχή ἡ ψυχή ὑψώνεται στούς οὐρανούς καί ἐναγκαλίζεται τόν Κύριο μέ ἄρρητους ἐναγκαλισμούς, ὅπως ἀκριβῶς τό νήπιο ἀγκαλιάζει τή μητέρα του, καί μέ δάκρυα φωνάζει δυνατά ἐπειδή ἐπιθυμεῖ νά ἀπολαύσει τό «θεῖο γάλα». Ἐκεῖ ἡ ψυχή καταθέτει τά αἰτήματά της καί λαμβάνει δωρεές ἀνώτερες, ἀπό καθετί κτιστό καί ἐγκόσμιο.

    Ἡ προσευχή εἶναι σεβαστός ἀντιπρόσωπός μας πρός τόν Θεό. Χαροποιεῖ τήν   καρδιά, ἀναπαύει τήν ψυχή, γεννᾶ μέσα μας τό φόβο τῆς Κολάσεως, τήν ἐπιθυμία  τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν, διδάσκει τήν ταπεινοφροσύνη, παρέχει ἐπίγνωση τῶν ἁμαρτιῶν μας, καί γενικά καταστολίζει τόν ἄνθρωπο μέ κάθε ἀγαθό· καί σάν νά εἶναι κάποιο πέπλο κοσμημένο μέ ὅλα τά εἴδη τῶν ἀρετῶν, περιτυλίγει τήν ψυχή. Ἡ προσευχή χάρισε στήν Ἄννα τό Σαμουήλ (Α' Βασ. 1,9 κ.ἑ.) καί τόν ἀνέδειξε προφήτη τοῦ Κυρίου. Ἡ προσευχή ἔκανε τόν προφήτη Ἠλία ζηλωτή τοῦ Κυρίου καί αὐτή κατέβασε τό πῦρ τό οὐράνιο γιά τή θυσία. Διότι ἐνῶ οἱ ἱερεῖς τοῦ Βάαλ ἐπικαλοῦνταν ὅλη τήν ἡμέρα τό εἴδωλο, ὁ προφήτης Ἠλίας ὕψωσε τή φωνή του μέσα ἀπό τά βάθη τῆς καθαρῆς του καρδιᾶς καί δεήθηκε στόν Κύριο μέ ὅλη του τήν ψυχή· καί ἔτσι κατέβασε τό πῦρ ἀπό τόν οὐρανό ὡς ἀπόδειξη τῆς δίκαιης προσευχῆς του. Στάθηκε, πραγματικά, σάν ἀετός πάνω στό θυσιαστήριο καί μέ τόν ὁρμητικό χαρακτήρα του τά προσέφερε ὅλα ὡς θυσία. Καί τό ἔκανε αὐτό ὁ μέγας ὑπηρέτης τοῦ Θεοῦ, ὁ ζηλωτής Ἠλίας, γιά νά μᾶς παιδαγωγήσει στήν πνευματική ζωή μ᾿ αὐτά πού συνέβηκαν τότε, ὥστε καί ἐμεῖς, φωνάζοντας δυνατά ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μας στό Θεό, νά προκαλέσουμε τό ἀνέκφραστο πῦρ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νά κατέλθει στό θυσιαστήριο τῆς καρδιᾶς μας καί ἔτσι νά προσφέρουμε τόν ἑαυτό μας θυσία ὁλόκληρη στό Θεό