Ιερός Ναός Αποστόλου Φιλίππου Γραμματικούς
Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2020
Αποχαιρετιστήρια ομιλία π. Σπυρίδωνα Ιωάννου προς το εκκλησίασμα και όλους τους ευλαβείς Ενορίτες του
Αγαπητοί αδελφοί,
Υπάρχουν στιγμές στην ανθρώπινη ζωή, στη ζωή του κάθε ανθρώπου, είτε κληρικός είναι είτε λαϊκός όπου η ψυχή βιώνει την κατάσταση που συχνά θα ακούτε να αναφέρεται στην ζωή της Εκκλησίας μας, αυτή της Χαρμολύπης! Μια τέτοια κατάσταση πλημμυρίζει την ψυχή μου ατενίζοντας τα αγαπημένα και τίμια πρόσωπα όλων σας. Η χαρά που με γέμισε η συναίσθηση … ότι εκπλήρωσα με τον καλύτερο ανθρωπίνως δυνατόν τρόπο το θέλημα του Θεού αλλά και την υπόσχεση μου προς τον Πατέρα της τοπικής μας Εκκλησίας Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κκ Κοσμά, όταν ανέλαβα την διαποίμανση αυτού του χωριού, αναμιγνύεται με λύπη τώρα που πρέπει να σας ατενίσω και να σας αποχαιρετίσω ύστερα από 12 ευλογημένα και αγιασμένα χρόνια ανάμεσα σας. Πορεύομαι στη νέα μου ενορία κατ εντολή του Σεβασμιωτάτου, στον Άγιο Δημήτριο Παραβόλας, δίπλα από το σπίτι μου ως Ιερατικός Προϊστάμενος σε αυτόν το Ναό αλλά ταυτοχρόνως και ως διοικητικός Προϊστάμενος και Αρχιερατικός Επίτροπος της Αρχιερατικής Περιφέρειας Παραβόλας της καθ ημάς Ιερά Μητροπόλεως.
8 Μαρτίου 2008 - 27 Σεπτεμβρίου 2020… 12 μίση ολόκληρα χρόνια από τη ζωή μου και την ιερατική μου πορεία.
Αναπόφευκτα έρχονται στη θύμησή μου όλες οι υπέροχες στιγμές που έζησα στην ενορία αυτή, την μέχρι τώρα πνευματική μου οικογένεια αλλά και όλες οι ατυχείς στιγμές (γιατί μια οικογένεια δεν έχει μόνο χαρούμενες ώρες αλλά και δύσκολες) που και αυτές με κάνουν να χαίρομαι γιατί ήταν ενταγμένες στο σχέδιο της παιδαγωγίας του Αγίου Θεού για μένα και για σας!!! Αναχωρώ όμως έχοντας μέσα μου την πεποίθηση και την σιγουριά πως έβαλα κι εγώ ένα ταπεινό λιθαράκι στην πνευματική οικοδομή της τοπικής μας Εκκλησιαστικής κοινότητος. Έλαβα πάρα πολλά τηλέφωνα και πάρα πολλά μηνύματα την τελευταία εβδομάδα που μαθεύτηκε η αναχώρηση μου από το Ναό αυτό. Πολλά συγκινητικά και ευχαριστήρια μηνύματα για την προσφορά μου σε εσάς και πολύ σας ευχαριστώ.
Δεν θα μιλήσω αυτή τη στιγμή για τα έργα που έγιναν όλα αυτά τα χρόνια μέχρι και σήμερα. Είστε όλοι αδιάψευστοι μάρτυρες αυτών όλοι σας αλλά και όλη η Μακρυνεία, ώστε να μιλάει όλη η περιοχή για το τεράστιο πνευματικό έργο που συνετελέσθη, για μια αναβαθμισμένη αλλά και πνευματικά αναγεννημένη και καλλιεργημένη Γραμματικού.
Τα χρήματα που δίνατε όλα αυτά τα χρόνια από το υστέρημά σας, αξιοποιήθηκαν με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο προς δόξαν του Τριαδικού μας Θεού αλλά και ωφέλεια δική σας. Γιατί τα χρήματα εσείς τα δίνατε για το Ναό σας, και εγώ σας τα επιστρέφω και σας τα παραδίδω σήμερα ακέραια με την αναχώρηση μου από το Ναό αυτό.
Από τα βάθη της καρδιάς μου θα ήθελα να ευχαριστήσω ανεξαιρέτως όλους του ευλογημένους κατοίκους του χωριού που διηκόνησα και υπηρέτησα με αγάπη αλλά και φόβο Θεού για 12 έτη όσο είναι ανθρωπίνως δυνατόν, εισπράττοντας όλα αυτά τα χρόνια αγάπη, καλοσύνη, σεβασμό, εμπιστοσύνη και απεριόριστη εκτίμηση προς το πρόσωπό μου και αυτό μου δίνει δύναμη και κουράγιο να συνεχίσω από τούδε και στο εξής το διοικητικό αλλά και πνευματικό έργο ενός ευλογημένου τμήματος της Ιεράς μας Μητροπόλεως. Ήρθα ως ιερέας δίχως πείρα, ξένος ανάμεσά σας και φεύγω από τη Γραμματικού… με τις καλύτερες αναμνήσεις αλλά και με συγκινητικές πνευματικές στιγμές χαραγμένες στην καρδιά μου που ζήσαμε την ευλογημένη αυτή περίοδο με τις Ιερές μας Ακολουθίες, τις κατανυκτικές αγρυπνίες μας, με τις εκδηλώσεις μας, με τα κατηχητικά μας σχολεία και με τον κύκλο γυναικών .
Ήρθα μόνο με μια βαλίτσα με τα άμφια μου και φεύγω πάλι έτσι αλλά κρατώντας άλλη μια βαλίτσα. Αυτή που μέσα είναι γεμάτη από την αγάπη σας, από της στήριξη σας αλλά και τον σεβασμό σας απέναντι μου. Ήρθα φτωχός και φεύγω πλούσιος από την αγάπη σας η οποία με ξεχειλίζει . Με εμπιστευθήκατε και μου ανοίξατε την καρδιά σας και το εισέπραττα καθημερινά και με τις συναναστροφές μας αλλά και με την μαζική σας προσέλευση στο μυστήριο της μετανοίας και εξομολογήσεως κάτω από το πετραχήλι μου ως πνευματικός σας πατέρας.
Όλα αυτά τα χρόνια επιτρέψτε μου να επισημάνω ότι πορεύθηκα με ειλικρίνεια και σεβασμό απέναντι όλων, δίχως εξαιρέσεις, δίχως διαχωρισμούς, παρά τα όποια εμπόδια και τις όποιες δυσκολίες .Δεν ξεχώρισα ποτέ κανέναν, ανεξαρτήτως ηλικίας η οικονομικής κατάστασης. Όλοι για μένα ήταν και είναι ίσιοι από το μικρότερο παιδάκι μέχρι τον μεγαλύτερο και ηλικία.
Να ευχαριστήσω όλους τους Ιερείς της Αρχιερατικής Περιφερείας Μακρυνείας που συνεργάστηκα μαζί τους ως Αρχιερατικός Επίτροπος Μακρυνείας αρκετά χρόνια με πνεύμα αγάπης και κατανόησης. Διδάχθηκα πάρα πολλά από την αγιασμένη τους πορεία, από τη σεμνότητα του χαρακτήρος , από το ήθος , από το παράδειγμά τους, αλλά και από την ιεροπρέπειά τους και πολύ τους ευχαριστώ.
Καθηκόντως θα ήθελα να ευχαριστήσω τους άμεσους συνεργάτες μου όλα αυτά τα χρόνια, την προηγούμενη αλλά και την παρούσα εκκλησιαστική επιτροπή. Εργαστήκαμε όλα αυτά τα χρόνια μόνο για το καλό του χωριού σας. Για να αφήσουμε κάτι καλύτερο από αυτό που παραλάβαμε. Η αγάπη τους, η προθυμία τους η καλοσύνη τους θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στη μνήμη μου.
Να ευχαριστήσω όλους τους αγίους Ιεροψάλτες του Ναού που συνεργάσθηκα όλα αυτά τα χρόνια , τα άτομα εκείνα που γευθήκαμε πνευματικές στιγμές μέσα από τις Ακολουθίες μας με τις κατανυκτικές φωνές τους. Πάντα ήταν παρόντες και πρόθυμοι σε ότι τους έλεγα δίχως αντιρρήσεις. Ευχαριστίες μεγάλες στη Νεοκώρου του Ναού μας που όλο αυτό το διάστημα έδινε τον καλύτερο εαυτό της προκειμένου η Ενορία να είναι να πραγματικό στολίδι σε ότι αφορά την καθαριότητα και τον ευτρεπισμό της. Τους ευχαριστώ όλους για την ανοχή τους στην αυστηρότητά μου, στις όποιες παραξενιές μου … παραξενιές που δεν είχαν στόχο την προσωπική μου ικανοποίηση αλλά την σωστή προαγωγή του έργου της Εκκλησίας.
Ευχαριστίες επίσης αξίζουν και οι 2 πρόεδροι του χωριού μας που ήταν δίπλα στην Εκκλησία σε ότι χρειαζόταν, τον πολιτιστικό μας σύλλογο, στην ομάδα του χωριού, τις κυρίες που πάντα με καλοσύνη και με προθυμία σε ότι ζητούσαμε ανταποκρινόταν με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο, τα παιδία του κατηχητικού μας σχολείου για την αγάπη τους και τον σεβασμό τους προς το πρόσωπό μου. Βλέπω τα παιδιά αυτά σήμερα να είναι παλικάρια ολόκληρα, φοιτητές και φοιτήτριες και έρχεται στο μυαλό μου η εικόνα τους όταν πρώτο ήρθα στο χωριό που ήταν πολύ μικρά σε ηλικία.
Αν παρ΄ ελπίδα άθελα μου πίκρανα η στενοχώρησα κάποιον ζητώ ταπεινά συγνώμη . Εξ άλλου είμαι σίγουρος πως δεν θα σας εγκαταλείψω μιας και θα είμαι παρών είτε στις χαρές σας, είτε στις λύπες και στα πανηγύρια των εξωκλησιών σας.
Στο Ναό αυτό θα διακονήσει από την ερχόμενη Κυριακή ένας πολύ καλός Ιερέας, ονόματι π. Νικόλαος Λαμπράκης, έγγαμος ιερέας με ένα μικρό παιδί, 15 χρόνια περίπου Ιερέας με ήθος με αγάπη και καλοσύνη . Είμαι σίγουρος ότι θα τον αγκαλιάσετε , θα τον αγαπήσετε, θα τον στηρίξετε όπως κάνατε και με εμένα όλα αυτά τα χρόνια. Και είμαι απόλυτα ικανοποιημένος και ευτυχισμένος και χαρούμενος που αφήνω την Ενορία σε παρά πολύ καλά χέρια. Και σε καλό Ιερέα που θα δώσει τον καλύτερο του εαυτό για εσάς, αλλά και σε καλούς και άξιους επιτρόπους που παλεύουν για το καλό της Εκκλησίας και του χωριού σας. Στηρίξτε τους, αγαπήστε τους και είμαι σίγουρος ότι ο π. Νικόλαος έχει πολλά να σας δώσει και να σας προσφέρει αλλά προπαντώς να συνεχίσει αυτό που παραλαμβάνει από έμενα σήμερα. Μια ενορία χωρίς καμία οικονομική η φορολογική εκκρεμότητα. Μια ενορία στολίδι της Μακρυνείας. Μια ενορία οικονομικά εύρωστη.
Τελειώνοντας αυτό όμως που θα ήθελα ως τελευταία συμβουλή να σας δώσω μέσα από την ψυχή μου είναι να μην χάσετε την πίστη σας απέναντι στο Χριστό και στα Μυστήρια της Εκκλησίας μας. Διανύουμε πολύ δύσκολους καιρούς και έρχονται ακόμα δυσκολότερες μέρες για την Εκκλησία μας και την πίστη μας. Κρατήστε της πίστη σας δυνατή . Μην σας φοβίζει τίποτα αρκεί η ψυχή μας και η συνείδηση μας να είναι αναπαυμένη. Μέσα σε αυτά τα 12 χρόνια θέλησα και προσπάθησα με όλες μου τις δυνάμεις να διδάξω την αγάπη του Χριστού, γιατί ο Χριστός μας αγαπάει όλους, και κέρδος μας είναι όταν ζούμε μέσα στα Μυστήρια της Εκκλησίας μας. Αν μέσα σε αυτή την πορεία ήμουν η αφορμή, η αιτία, κάποιοι άνθρωποι να αναπαυθούν ψυχικά και να καλλιεργηθούν πνευματικά, οφείλουν να το συνεχίσουν αυτό, γιατί η Εκκλησία του Χριστού και η ορθόδοξος πίστη είναι πάνω από τα πρόσωπα. Ο Χριστός είναι αυτός που βοηθάει , ο Χριστός είναι αυτός που σώζει. Εμείς οι Ιερείς είμαστε απλώς υπηρέτες του αλλά και υπηρέτες όλων υμών. Ο Θεός να σας έχει πάντα καλά
Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2020
Οριστική παύση λειτουργίας Ιστολογίου Αποστόλου Φιλίππου Γραμματικούς
Με τη χάρη του Τριαδικού μας Θεού και τις μεσιτίες του Αγίου ενδόξου Αποστόλου Φιλίππου μετά από 12 χρόνια διακονίας στον Ιερό Ναό Αποστόλου Φιλίππου Γραμματικούς αλλά και συνάμα 12 συναπτά έτη ορθόδοξης παρουσίας στο διαδίκτυο μέσω του παρόντος Ιστολογίου, αλλά ιδιαιτέρως κατόπιν αδείας και ευλογίας του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κκ Κοσμά παύεται οριστικά η λειτουργία του παρόντος ιστολογίου από σήμερα, λόγω κανονικής μεταθέσεώς μου στη νέα μου ενορία που μου ενεπιστεύθη ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας, ως Ιερατικός Προϊστάμενος στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Παραβόλας αλλά και Αρχιερατικός Επίτροπος της Περιφερείας Παραβόλας του Δήμου Αγρινίου.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω καταρχάς τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας για την πατρική του αγάπη και την εμπιστοσύνη του, τον Πρωτοσύγκελο της Ιεράς μας Μητροπόλεως π Επιφάνιο Καραγεώργο για την καθημερινή στήριξή του και την καθοδήγησή του όλα αυτά τα χρόνια, όλο το διοικητικό προσωπικό της Ιεράς μας Μητροπόλεως, όλους τους Ιερείς της Αρχιερατικής Περιφερείας Μακρυνείας που συνεργαστήκαμε αρκετά χρόνια με πνεύμα αγάπης και κατανόησης. Διδάχθηκα πάρα πολλά από την αγιασμένη τους πορεία, από τη σεμνότητα του χαρακτήρος , από το ήθος , από το παράδειγμά τους, αλλά και από την ιεροπρέπειά τους και πολύ τους ευχαριστώ
Από τα βάθη της καρδιάς μου θα ήθελα να ευχαριστήσω ανεξαιρέτως όλους του ευλογημένους κατοίκους του χωριού που διηκόνησα και υπηρέτησα με αγάπη αλλά και φόβο Θεού για 12 έτη όσο είναι ανθρωπίνως δυνατόν, εισπράττοντας όλα αυτά τα χρόνια αγάπη, καλοσύνη, σεβασμό, εμπιστοσύνη και απεριόριστη εκτίμηση προς το πρόσωπό μου και αυτό μου δίνει δύναμη και κουράγιο να συνεχίσω από τούδε και στο εξής το διοικητικό αλλά και πνευματικό έργο ενός ευλογημένου τμήματος της Ιεράς μας Μητροπόλεως. Ήρθα ως ιερέας δίχως πείρα, ξένος ανάμεσά σας και φεύγω από τη Γραμματικού με τις καλύτερες αναμνήσεις αλλά και με συγκινητικές πνευματικές στιγμές χαραγμένες στην καρδιά μου που ζήσαμε την ευλογημένη αυτή περίοδο με τις Ιερές μας Ακολουθίες, τις κατανυκτικές αγρυπνίες μας, με τις εκδηλώσεις μας, με τα κατηχητικά μας σχολεία και με τον κύκλο γυναικών . Με εμπιστευθήκατε και μου ανοίξατε την καρδιά σας και το εισέπραττα καθημερινά με την μαζική σας προσέλευση στο μυστήριο της μετανοίας και εξομολογήσεως κάτω από το πετραχήλι μου ως πνευματικός σας πατέρας.
Όλα αυτά τα χρόνια επιτρέψτε μου να επισημάνω ότι πορεύθηκα με ειλικρίνεια και σεβασμό απέναντι όλων, δίχως εξαιρέσεις, δίχως διαχωρισμούς, παρά τα όποια εμπόδια και τις όποιες δυσκολίες . Εμπόδια και δυσκολίες που ποτέ δεν θα πάψουν να υφίστανται και να υπάρχουν, όταν κάποιος κατέχει μια επιτελική και διοικητική θέση, όχι μόνο στο χώρο τον εκκλησιαστικό αλλά γενικότερα.
Ιδιαίτερες ευχαριστίες αξίζουν και οι άνθρωποι που παρακολουθούσαν τον παρόν ιστολόγιο, τους 1.200.000 περίπου αναγνώστες του παρόντος ιστολογίου όλα αυτά τα χρόνια, είτε κατοίκους της Γραμματικούς είτε τους μακράν ευρισκομένους που ίσως ωφελήθηκαν από το παρόν ιστολόγιο αλλά και τα πνευματικά άρθρα που καταχωρούσαμε προς δόξα του Τριαδικού μας Θεού αλλά και ωφέλεια των συνανθρώπων μας.
Προσευχηθείτε λοιπόν για εμένα και για τη νέα θέση που μου ενεπιστεύθη ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας και ευχηθείτε να συνεχίσω απρόσκοπτα την εύρυθμη λειτουργία και αυτής της Αρχιερατικής Περιφερείας αλλά και κατ' επέκταση της Ιεράς μας Μητροπόλεως. Θα είμαι δίπλα σας σε οτιδήποτε με χρειαστείτε από τούδε και στο εξής όπως ήμουν δίπλα σας όλα αυτά τα χρόνια.
Με αγάπη Χριστού ο πνευματικός σας πατέρας
π. Σπυρίδων Ιωάννου
Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2020
H ορθόδοξη φωνή της Ενορίας μας σε όλο τον κόσμο
Λίγα λόγια για το ιστορικό εξωκλήσι της Ζωοδόχου Πηγής Γραμματικούς, του λιαν αγαπητού Αθανασίου Δημητρούκα*
Οι καρποί της Θείας Κοινωνίας
Η εγκάρδια προσευχή προς το Θεό και οι συνέπειές της στον χοϊκό άνθρωπο
Μὲ τὴν προσευχὴ μιλάει ὁ ἄνθρωπος ἄμεσα μὲ τὸν Θεό. Μὲ τὴν προσευχὴ ὁ ἄνθρωπος γίνεται παιδὶ τοῦ Θεοῦ! Μὲ τὴν προσευχὴ ξεπερνιοῦνται τὰ ἐμπόδια τοῦ βίου τούτου, δηλαδὴ οἱ θλίψεις, οἱ όποιες στενοχώριες, τὰ βάσανα, οἱ δυστυχίες, οἱ στερήσεις, οἱ μηχανορραφίες, οἱ ραδιουργίες, οἱ καταλαλιὲς καὶ οἱ συκοφαντίες. Μὲ τὴν προσευχὴ συντρίβονται τὰ βέλη τῶν ὁρατῶν καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν.
Πως μπορώ να δεχθώ τον Ιησού Χριστό μέσα στην καρδιά μου?
Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2020
Γιατί ο Θεός δημιούργησε αυτούς που επρόκειτο να αμαρτάνουν και να μη μετανοούν; Toυ Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού
Ο πόνος μέσα από τον πόνο
Μην απελπίζεσαι.... Μια ωφέλιμη διδακτική ιστορία
Μια πιστή χριστιανή, πριν από μερικά χρόνια, δοκιμάστηκε σκληρά από τα χτυπήματα της ανθρώπινης αδικίας και της εγκαταλείψεως. Εξαιτίας μιας φρικτής συκοφαντίας ο σύζυγός της πήρε τα τέσσερα παιδιά τους και εξαφανίσθηκε. Έπεσε σε φοβερή κατάσταση. Για μέρες είχε να φάει. Κανένας δεν το γνώριζε, κανένας δεν χτύπησε τη πόρτα της κι όλοι της γύριζαν την πλάτη. Όλοι πίστεψαν σ’ αυτά, που είχε τοιχοκολλήσει σ΄ όλο το δρόμο ο άνδρας της. Είχε γράψει με μεγάλα γράμματα: «Η γυναίκα μου είναι πόρνη»! Και μερικοί, που θέλησαν να βοηθήσουν, βέβαια, ζήτησαν κι αυτοί ηθικά ανταλλάγματα. Την πίστη της όμως στον Θεό, τη προσευχή της με χειμάρρους δακρύων δεν τα εγκατέλειψε ποτέ. Είκοσι μέρες χωρίς τίποτα, μόνο με νερό. Είκοσι μέρες πείνας και εξαθλιώσεως.
Πως μπορούμε να γίνουμε δοχεία της χάριτος του Θεού ;
Ποια είναι η τύχη των νηπίων που πεθαίνουν αβάπτιστα
Το ερώτημα αυτό είναι πολύ δύσκολο και δεν μπορούμε να απαντήσουμε σ’ αυτό από την οπτική γωνία της γης. Μόνο στην άλλη ζωή θα το εννοήσουμε, όπως γενικότερα θα εννοήσουμε και την τύχη του ανθρώπου αμέσως μετά το θάνατο. Το ζήτημα της τύχης των νηπίων που πεθαίνουν αβάπτιστα ανάγεται τελικά, στην ευσπλαχνία και την αγαθότητα του Θεού, ο οποίος οικονομεί τη ζωή και το θάνατο όλων των λογικών πλασμάτων του.Το ερώτημα που θέσαμε είναι δύσκολο γιατί προσδιορίζεται από δύο βασικές προτάσεις ασυμβίβαστες μεταξύ τους· πρώτον, τα νήπια που πεθαίνουν αβάπτιστα επειδή φέρουν το προπατορικό αμάρτημα δεν μπορούν να εισέλθουν στη βασιλεία των ουρανών και δεύτερον, τα αυτά νήπια επειδή δεν έχουν προσωπικές αμαρτίες δεν μπορούν να εξακοντισθούν στην αιώνια κόλαση. Ο άγιος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός γράφει· «Τούς δε (τα νήπια που πέθαναν αβάπτιστα) μήτε δοξασθήσεσθαι μήτε κολασθήσεσθαι παρά του δικαίου κριτού ως ασφραγίστους μεν απονήρους δε, αλλά παθόντας μάλλον η δράσαντας». Να υποθέσουμε ότι τα αβάπτιστα νήπια βρίσκονται ενδιάμεσα μεταξύ παραδείσου και κολάσεως (υπάρχει μια τέτοια ενδιάμεση κατάσταση;) η ότι υφίστανται ελαφρότατες βασάνους;Εν πάση όμως περιπτώσει θεωρίες που διατυπώνονται από ρωμαιοκαθολικούς θεολόγους προς εξοικονόμηση της δυσχέρειας, ότι οι προσευχές των γονέων μπορούν να σώσουν τα αβάπτιστα νήπια η ότι αυτά, αποκτώντα συνείδηση, μπορούν να σωθούν δια του βαπτίσματος του πόθου προς το βάπτισμα, είναι θεωρίες αλλόκοτες και αστήρικτες που έρχονται σε αντίθεση προς την περί βαπτίσματος διδασκαλία της πίστεως.
Το μεγαλείο της αγάπης του Θεού
Γιατί είναι αναγκαία η εξομολόγηση ;
Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2020
Ένα άλλου είδους πολίτευμα............... Του κ Ιωάννου Αν. Γκιάφη Θεολόγου - Πολιτικού Επιστήμονος
Φυσιολογικά όμως θα μας δημιουργηθεί ένας προβληματισμός: "Τι σχέση υφίσταται μεταξύ του πολιτεύματος και της εκκλησιαστικής κοινότητας;" Μα, θα σπεύσει κάνεις να υποστηρίξει πως το πολίτευμα σχετίζεται κατ' αποκλειστικότητα με την ορθή και έννομη λειτουργία ενός κράτους. Αντιθέτως και η Αγία μας Εκκλησία διαθέτει το δικό της πολίτευμα. Αλήθεια έχουμε ποτέ αναρωτηθεί τι παρακαλούμε τον πολυεύσπλαχνο Θεό κάθε φορά που ψάλλουμε το απολυτίκιο του Σταυρού; Τον ικετεύουμε όπως διαφυλάσσει το δικό Του πολίτευμα δια του Σταυρού ("καὶ τὸ σὸν φυλάττων διὰ τοῦ σταυροῦ σου πολίτευμα"). Ο μικρός και δη ευκολομνημόνευτος αυτός ύμνος μας αποκαλύπτει το πολίτευμα της Εκκλησίας μας. "Το σταυρικό πολίτευμα!'' Τα πάντα μέσα στην εκκλησιαστική ζωή στηρίζονται στον Σταυρό. Παντού στον λειτουργικό βίο κυριαρχεί ο Τίμιος Σταυρός. Αλλά και στην πνευματική πορεία εκάστου χριστιανού υπάρχει ο Σταυρός, τόσο ως σύμβολο της ενσωμάτωσής του στο σώμα του Χριστού, όσο και ως βίωμα στον αγώνα του από το κατ' εικόνα στο καθ' ομοίωση. Δικαιολογημένα λοιπόν ο Σταυρός του Κυρίου είναι το λάβαρο της Εκκλησίας μας, αλλά και ο τρόπος που πολιτεύεται μέσα στον κόσμο.
Ήδη από την Παλαιά Διαθήκη προτυπώθηκε και βιώθηκε μυστικώς από όλους τους προπάτορες και προφήτες του Θεού. Μήπως χτυπώντας με το ραβδί του την Ερυθρά θάλασσα και χαράσσοντας το σημείο του Σταυρού, δεν κατόρθωσε ο θεόπτης Μωυσής να περάσει το λαό του από την χώρα του Φαραώ στην γη της επαγγελίας; Μήπως ο Μωυσής προσευχόμενος και σχηματίζοντας με το σώμα του το σημείο του Σταυρού, δεν πέτυχε οι Ισραηλίτες να κατατροπώσουν τους Αμαληκίτες στον δρόμο τους προς την γη της επαγγελίας; Μήπως και πάλι σχηματίζοντας το σημείο του Σταυρού, δεν κινήθηκαν οι δώδεκα φυλές του Ισραήλ στην έρημο; Επομένως η Παλαιά Διαθήκη συνεχώς διαμαρτυρεί ότι ο Σταυρός είναι "τοῖς δὲ σῳζομένοις δύναμις Θεοῦ"(Α' Κορινθ. α', 18).
Στην Καινή Διαθήκη πλέον ο Σταυρός είναι μια ορατή πραγματικότητα. Είναι το ακρότατο σημείο και το κορύφωμα στο μυστήριο της Θείας Οικονομίας. Από την ημέρα που γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός πορεύεται για να φθάσει στο Σταυρό και για να περάσει από το Σταυρό στην Ανάσταση. Ο ίδιος ο Κύριος αλλεπάλληλες φορές προανήγγειλε τα περί του εκουσίου Πάθους Του, αλλά και πάνω στον Σταυρό τερμάτισε την επίγεια διαδρομή Του. Μπορεί μέχρι τότε ο Σταυρός να ήταν το φονικό όργανο των πιο αδίστακτων κακοποιών. Από την στιγμή που επάνω σε αυτόν πεθαίνει ο Λυτρωτής του κόσμου, μετατρέπεται σε "Τίμιον Ξύλο", σε "όπλον ειρήνης" και προπάντων σε "αήτητον τρόπαιον". Έκτοτε χαράζεται παντού και σημαδεύει την παρουσία του Θεού στην ανθρώπινη ζωή. Παράλληλα με αυτή την σταυρική πορεία Του, ο Διδάσκαλος Κύριος συγκεφαλαιώνει τη διδασκαλία Του και ομιλεί για ένα Σταυρό, που πρέπει να σηκώσει κάθε δικός Του, αν θέλει στ' αλήθεια να ακολουθήσει τα ίχνη τα δικά Του. Ο Ιησούς Χριστός καρφωμένος στο Σταυρό καλεί τους πιστούς να γίνουν πιστοί σταυρωμένοι μαζί Του.
Με την σταύρωση του Θεανθρώπου πλέον δίνεται ένα τέλος στην κυριαρχία των σκοτεινών δυνάμεων. Λίαν εύστοχα οι ιεροί ύμνοι της 14ης Σεπτεμβρίου ομιλούν για τον Σταυρό που υψώνεται στο μέσον του Ναού, ονομάζοντάς τον "των δαιμόνων το τραύμα''. Γράφει χαρακτηριστικά ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων στις περίφημες πρωτοχριστιανικές κατηχήσεις του: "Ο Σταυρός είναι μεγάλο φυλακτό, είναι το σημείο που φυλάει τους πιστούς και που το φοβούνται οι δαίμονες." Εξάλλου ο πραγματικός χριστιανός δεν ντρέπεται να ομολογήσει την σταυρική θυσία του Κυρίου, απ' την οποία εκπηγάζουν πλείστα πνευματικά οφέλη. Διότι εάν δεν ομολογεί τον Σταυρωθέντα Χριστό, τότε σύμφωνα με τον άγιο Πολύκαρπο "ἐκ τοῦ διαβόλου ἐστὶ". Άρα με τον Σταυρό Του ο Κύριος συντρίβει το κράτος του διαβόλου και ενδυναμώνει το κράτος του Θεού, την χριστιανική πολιτεία.
Εκτός αυτής της δυναμικής του Σταυρού, στη ζωή του πιστού φανερώνεται και μέσα από τις πάσης φύσεως δυσκολίες. Γράφει ο μακαριστός π. Ευσέβιος Γιαννακάκης: "Η σκέψη ότι ο χριστιανικός βίος είναι σταυρός, πρέπει να μας ενισχύει και να μας δυναμώνει να ξεπερνούμε τα εμπόδια και τους πειρασμούς." Και στη συνέχεια θα ρωτήσει: "Εκεί που συναντάει κανείς τη δυσκολία, νοιώθει τη δύναμη του Σταυρού;" Αλλά πως να αισθανθούμε τη δύναμη του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, όταν πρωτίστως δεν έχουμε σταυρωθεί; Ο απόστολος Παύλος έρχεται και μας τονίζει ιδιαιτέρως την σημασία της προσωπικής σταύρωσης. "Νεκρώσατε ουν τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς"(Κολ. γ', 5). Προσωπική σταύρωση συνεπάγεται με την σταύρωση των παθών μας και την απελευθέρωσή μας από την κάθε αμαρτωλή κατάσταση. Σταυρωμένη η γλώσσα μας! Σταυρωμένα τα μάτια μας! Σταυρωμένα τα αυτιά μας! Και γενικά σταυρωμένες οι αισθήσεις μας και οι επιθυμίες μας. Δυστυχώς εάν σήμερα έχουμε περιέλθει σε αυτόν τον πνευματικό ξεπεσμό, οφείλεται στην αλλαγή της πλεύσης μας. Δίνεται περισσότερη βαρύτητα στην υλική και αισθησιακή ικανοποίηση παρά στην πνευματική δίψα. Όμως λησμονιέται πως όλα είναι μάταια και κίβδηλα μπροστά στην "Σταυρωμένη Αγάπη", αυτή που θυσιάστηκε για τη δική μας σωτηρία.
Εάν δεν βιώσουμε το μυστήριο του Σταυρού υπαρξιακά και οντολογικά, τότε η Ανάσταση θα φαντάζει ένα ανεκπλήρωτο όνειρο. Υψώνοντας η Εκκλησία μας τον Σταυρό, όπως τον ύψωσε τότε στο ναό των Ιεροσολύμων ο πατριάρχης Μακάριος μετά την εύρεσή του από την αγία Ελένη, μας προσκαλεί να τον υψώσουμε και μέσα μας. Να τον σηκώσουμε! Να τον νοιώσουμε! Να τον βάλλουμε στο κέντρο της καρδιάς μας, μην υπολογίζοντας τη θυσία και το μαρτύριο! Και τότε επαξίως θα ανήκουμε στο "σταυρικό πολίτευμα" της Εκκλησίας μας και θα ψάλλουμε: "Τὸν Σταυρό σοῦ προσκυνούμε Δέσποτα καὶ τὴν ἁγία σοῦ Ἀνάστασιν δοξάζομεν". Γένοιτο!
Ο Σταυρός του Χριστού κάποτε και σήμερα!!!
Πηγή ευλογίας ο Σταυρός. Παντού κυριαρχεί ο Σταυρός. Μη βλέπετε που οι μέρες μας είναι εντελώς διαφορετικές από τις προηγούμενες.Οι άνθρωποι ζούσαν με την παρουσία του Σταυρού στη ζωή τους. Άρχιζαν την ημέρα τους κάνοντας το σημείο του Σταυρού, έκλειναν πάλι τον κύκλο της πολύμοχθης εργασίας τους κάνοντας το σημείο της νίκης και ευχαριστώντας τον Θεό που τους χάρισε υγεία για να βγάλουν το ψωμί τους με τον ιδρώτα του προσώπου τους.Κάθονταν στο τραπέζι τους, σημειώνοντας το σημείο του Σταυρού και αγιάζοντας με αυτόν τον τρόπο τα παρατιθέμενα φτωχά τους εδέσματα.Πάλι με τον Σταυρό τελείωναν το φαγητό τους.Με το σημείο του Σταυρού σφράγιζαν το μαξιλάρι τους για να έχουν έναν ευλογημένο ύπνο.Κι όταν περνούσαν από Ναούς και Μοναστήρια, χαιρετούσαν τον άγιο, για να χρησιμοποιήσω τον Όσιο Παΐσιο τον Αγιορείτη, κάνοντας το σημείο του Σταυρού.Το έκαναν τότε, αλλά σήμερα δεν το κάνουν… Πολλοί από εμάς ντρεπόμαστε να κάνουμε το σημείο του Σταυρού και να ομολογήσουμε την ιδιότητά μας ως Χριστιανοί, γιατί απλούστατα με τον Σταυρό ομολογούμε την πίστη μας στον Χριστό.Εκδηλώνουμε την ευγνωμοσύνη μας για τη σωτηρία που μας χάρισε και ζητούμε την ευλογία του και την δύναμή του για την καθημερινή και αιώνια πορεία μας.Μάλιστα, παλαιότερα οι Χριστιανοί μας, όταν οδηγούσαν στον τάφο ένα μέλος της Εκκλησίας του Χριστού, έπιαναν το δεξί του χέρι και έκαναν τρεις φορές το σημείο του Σταυρού, για να οδηγήσουν το προσφιλές πρόσωπό τους με τον Σταυρό στην πέρα του τάφου ζωή.Και το ευλύγιστο χέρι έκανε για τελευταία φορά το σημείο της νίκης και του θριάμβου. Αυτό το φαινόμενο το έχω ζήσει πολλές φορές, βλέποντας την ευλυγισία των σεσωσμένων ανθρώπων.
Πηγή ευλογίας ο Σταυρός του Χριστού. Όπλο κατά του διαβόλου. Πάνω στο ξύλο του δόθηκε η μεγαλύτερη μάχη και κερδήθηκε η μεγαλύτερη νίκη. Το έβαψε ο Χριστός αυτό το ξύλο με το αίμα Του και του μετέδωσε όλη τη χάρη και την ευλογία Του.