Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2020


 

Αποχαιρετιστήρια ομιλία π. Σπυρίδωνα Ιωάννου προς το εκκλησίασμα και όλους τους ευλαβείς Ενορίτες του

 Αγαπητοί αδελφοί, 

 Υπάρχουν στιγμές στην ανθρώπινη ζωή, στη ζωή του κάθε ανθρώπου, είτε κληρικός είναι είτε λαϊκός όπου η ψυχή βιώνει την κατάσταση που συχνά θα ακούτε να αναφέρεται στην ζωή της Εκκλησίας μας, αυτή της Χαρμολύπης! Μια τέτοια κατάσταση πλημμυρίζει την ψυχή μου ατενίζοντας τα αγαπημένα και τίμια πρόσωπα όλων σας. Η χαρά που με γέμισε η συναίσθηση … ότι εκπλήρωσα με τον καλύτερο ανθρωπίνως δυνατόν τρόπο το θέλημα του Θεού  αλλά και την υπόσχεση μου προς τον Πατέρα της τοπικής μας Εκκλησίας Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κκ Κοσμά, όταν ανέλαβα την διαποίμανση αυτού του χωριού, αναμιγνύεται με λύπη τώρα που πρέπει να σας ατενίσω και να σας αποχαιρετίσω ύστερα από 12 ευλογημένα και αγιασμένα χρόνια ανάμεσα σας. Πορεύομαι στη νέα μου ενορία κατ εντολή του Σεβασμιωτάτου, στον Άγιο Δημήτριο Παραβόλας, δίπλα από το σπίτι μου ως Ιερατικός Προϊστάμενος σε αυτόν το Ναό αλλά ταυτοχρόνως  και ως διοικητικός Προϊστάμενος και Αρχιερατικός Επίτροπος της Αρχιερατικής Περιφέρειας Παραβόλας της καθ ημάς Ιερά Μητροπόλεως. 

 8 Μαρτίου 2008 - 27 Σεπτεμβρίου 2020… 12 μίση ολόκληρα χρόνια από τη ζωή μου και την ιερατική μου πορεία. 

Αναπόφευκτα έρχονται στη θύμησή μου όλες οι υπέροχες στιγμές που έζησα στην ενορία αυτή, την μέχρι τώρα πνευματική μου οικογένεια αλλά και όλες οι ατυχείς στιγμές (γιατί μια οικογένεια δεν έχει μόνο χαρούμενες ώρες αλλά και δύσκολες) που και αυτές με κάνουν να χαίρομαι γιατί ήταν ενταγμένες στο σχέδιο της παιδαγωγίας του Αγίου Θεού για μένα και για σας!!! Αναχωρώ όμως έχοντας μέσα μου την πεποίθηση και την σιγουριά πως έβαλα κι εγώ ένα ταπεινό λιθαράκι στην πνευματική οικοδομή της τοπικής μας Εκκλησιαστικής κοινότητος. Έλαβα πάρα πολλά τηλέφωνα και πάρα πολλά μηνύματα την τελευταία εβδομάδα που μαθεύτηκε η αναχώρηση μου από το Ναό αυτό. Πολλά συγκινητικά και ευχαριστήρια μηνύματα για την προσφορά μου σε εσάς και πολύ σας ευχαριστώ.  

Δεν θα μιλήσω αυτή τη στιγμή για τα έργα που έγιναν όλα αυτά τα χρόνια μέχρι και σήμερα. Είστε όλοι αδιάψευστοι μάρτυρες αυτών όλοι σας αλλά και όλη η Μακρυνεία, ώστε να μιλάει  όλη η περιοχή για το τεράστιο πνευματικό έργο που συνετελέσθη,   για μια αναβαθμισμένη αλλά και πνευματικά αναγεννημένη και καλλιεργημένη Γραμματικού.

 Τα χρήματα που δίνατε όλα αυτά τα χρόνια από το υστέρημά σας, αξιοποιήθηκαν με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο προς δόξαν του Τριαδικού μας Θεού αλλά και ωφέλεια δική σας. Γιατί τα χρήματα εσείς τα δίνατε για το Ναό σας, και εγώ σας τα επιστρέφω και σας τα παραδίδω σήμερα ακέραια με την αναχώρηση μου από το Ναό αυτό. 

Από τα βάθη της καρδιάς μου θα ήθελα να ευχαριστήσω ανεξαιρέτως όλους του ευλογημένους κατοίκους του χωριού που διηκόνησα και υπηρέτησα με αγάπη αλλά και φόβο Θεού για 12 έτη όσο είναι ανθρωπίνως δυνατόν, εισπράττοντας όλα αυτά τα χρόνια αγάπη, καλοσύνη, σεβασμό, εμπιστοσύνη και απεριόριστη εκτίμηση προς το πρόσωπό μου και αυτό μου δίνει δύναμη και κουράγιο να συνεχίσω από τούδε και στο εξής το διοικητικό αλλά και πνευματικό έργο ενός ευλογημένου τμήματος της Ιεράς μας Μητροπόλεως. Ήρθα ως ιερέας δίχως πείρα, ξένος ανάμεσά σας και φεύγω από τη Γραμματικού…  με τις καλύτερες αναμνήσεις αλλά και με συγκινητικές πνευματικές στιγμές χαραγμένες στην καρδιά μου που ζήσαμε την ευλογημένη αυτή περίοδο με τις Ιερές μας Ακολουθίες, τις κατανυκτικές αγρυπνίες μας, με τις εκδηλώσεις μας, με τα κατηχητικά μας σχολεία και με τον κύκλο γυναικών .

 Ήρθα μόνο με μια βαλίτσα με τα άμφια μου και φεύγω πάλι έτσι αλλά κρατώντας άλλη μια βαλίτσα. Αυτή που μέσα είναι γεμάτη από την αγάπη σας, από της στήριξη σας αλλά και τον σεβασμό σας απέναντι μου. Ήρθα φτωχός και φεύγω πλούσιος από την αγάπη σας η οποία με ξεχειλίζει .  Με εμπιστευθήκατε και μου ανοίξατε την καρδιά σας και το εισέπραττα καθημερινά και με τις συναναστροφές μας αλλά και με την μαζική σας προσέλευση στο μυστήριο της μετανοίας και εξομολογήσεως κάτω από το πετραχήλι μου ως πνευματικός σας πατέρας.

 Όλα αυτά τα χρόνια επιτρέψτε μου να επισημάνω ότι πορεύθηκα με ειλικρίνεια και σεβασμό απέναντι όλων,  δίχως εξαιρέσεις, δίχως διαχωρισμούς, παρά τα όποια εμπόδια και τις όποιες δυσκολίες .Δεν ξεχώρισα ποτέ κανέναν, ανεξαρτήτως ηλικίας η οικονομικής κατάστασης. Όλοι για μένα ήταν και είναι ίσιοι από το μικρότερο παιδάκι μέχρι τον μεγαλύτερο και ηλικία.

Να ευχαριστήσω όλους τους Ιερείς της Αρχιερατικής Περιφερείας Μακρυνείας που συνεργάστηκα μαζί τους ως Αρχιερατικός Επίτροπος Μακρυνείας αρκετά χρόνια  με πνεύμα αγάπης και κατανόησης. Διδάχθηκα πάρα πολλά από την αγιασμένη τους πορεία, από τη σεμνότητα του χαρακτήρος , από το ήθος , από το παράδειγμά τους,  αλλά και από την ιεροπρέπειά τους και πολύ τους ευχαριστώ.

Καθηκόντως θα ήθελα να ευχαριστήσω τους άμεσους συνεργάτες μου όλα αυτά τα χρόνια, την προηγούμενη αλλά και την παρούσα εκκλησιαστική επιτροπή. Εργαστήκαμε όλα αυτά τα χρόνια μόνο για το καλό του χωριού σας. Για να αφήσουμε κάτι καλύτερο από αυτό που παραλάβαμε. Η αγάπη τους, η προθυμία τους η καλοσύνη τους θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στη μνήμη μου. 

Να ευχαριστήσω όλους τους αγίους  Ιεροψάλτες του Ναού που συνεργάσθηκα όλα αυτά τα χρόνια , τα άτομα εκείνα  που γευθήκαμε πνευματικές στιγμές μέσα από τις Ακολουθίες μας με τις κατανυκτικές φωνές τους. Πάντα ήταν  παρόντες και  πρόθυμοι σε ότι τους έλεγα δίχως αντιρρήσεις. Ευχαριστίες μεγάλες στη Νεοκώρου του Ναού μας που όλο αυτό το διάστημα έδινε τον καλύτερο εαυτό της προκειμένου η Ενορία να είναι να πραγματικό στολίδι σε ότι αφορά την καθαριότητα και τον ευτρεπισμό της. Τους ευχαριστώ όλους για την ανοχή τους στην αυστηρότητά μου, στις όποιες παραξενιές μου … παραξενιές που δεν είχαν στόχο την προσωπική μου ικανοποίηση αλλά την σωστή προαγωγή του έργου της Εκκλησίας.

Ευχαριστίες επίσης αξίζουν και οι 2 πρόεδροι του χωριού μας που ήταν δίπλα στην Εκκλησία σε ότι χρειαζόταν, τον πολιτιστικό μας σύλλογο, στην ομάδα του χωριού,  τις κυρίες που πάντα με καλοσύνη και με προθυμία σε ότι ζητούσαμε ανταποκρινόταν με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο, τα παιδία του κατηχητικού μας σχολείου για την αγάπη τους και τον σεβασμό τους προς το πρόσωπό μου. Βλέπω τα παιδιά αυτά σήμερα να είναι  παλικάρια ολόκληρα, φοιτητές και φοιτήτριες και έρχεται στο μυαλό μου η εικόνα τους όταν πρώτο ήρθα στο χωριό που ήταν πολύ μικρά σε ηλικία. 

Αν παρ΄ ελπίδα άθελα μου πίκρανα η στενοχώρησα  κάποιον ζητώ ταπεινά συγνώμη . Εξ άλλου είμαι σίγουρος πως δεν θα σας εγκαταλείψω μιας και θα είμαι παρών είτε στις χαρές σας, είτε στις λύπες και στα πανηγύρια των εξωκλησιών σας. 

Στο Ναό αυτό θα διακονήσει από την ερχόμενη Κυριακή ένας πολύ καλός Ιερέας, ονόματι π. Νικόλαος Λαμπράκης, έγγαμος ιερέας με ένα μικρό παιδί, 15 χρόνια περίπου Ιερέας με ήθος με αγάπη και καλοσύνη . Είμαι σίγουρος ότι θα τον αγκαλιάσετε , θα τον αγαπήσετε, θα τον στηρίξετε όπως κάνατε και με εμένα όλα αυτά τα χρόνια.  Και είμαι απόλυτα ικανοποιημένος και ευτυχισμένος και χαρούμενος που αφήνω την Ενορία σε παρά πολύ καλά χέρια. Και σε καλό Ιερέα που θα δώσει τον καλύτερο του εαυτό για εσάς, αλλά και σε καλούς και άξιους επιτρόπους που παλεύουν για το καλό της Εκκλησίας και του χωριού σας. Στηρίξτε τους, αγαπήστε τους και είμαι σίγουρος ότι ο π. Νικόλαος έχει πολλά να σας δώσει και να σας προσφέρει αλλά προπαντώς να συνεχίσει αυτό που παραλαμβάνει από έμενα σήμερα. Μια ενορία χωρίς καμία οικονομική η φορολογική εκκρεμότητα. Μια ενορία στολίδι της Μακρυνείας.  Μια ενορία οικονομικά εύρωστη. 

Τελειώνοντας αυτό όμως που θα ήθελα  ως τελευταία συμβουλή να σας δώσω μέσα από την ψυχή μου είναι να μην χάσετε την πίστη σας απέναντι στο Χριστό και στα Μυστήρια της Εκκλησίας μας. Διανύουμε πολύ δύσκολους καιρούς και έρχονται ακόμα δυσκολότερες μέρες για την Εκκλησία μας και την πίστη μας. Κρατήστε της πίστη σας δυνατή . Μην σας φοβίζει τίποτα αρκεί η ψυχή μας και η συνείδηση μας να είναι αναπαυμένη. Μέσα σε αυτά τα 12 χρόνια θέλησα και προσπάθησα με όλες μου τις δυνάμεις  να διδάξω την αγάπη του Χριστού, γιατί ο Χριστός μας αγαπάει όλους,  και κέρδος μας είναι όταν ζούμε μέσα στα Μυστήρια της Εκκλησίας μας. Αν μέσα σε αυτή την πορεία ήμουν η αφορμή, η αιτία,  κάποιοι άνθρωποι να αναπαυθούν ψυχικά και να καλλιεργηθούν πνευματικά, οφείλουν να το συνεχίσουν αυτό, γιατί η Εκκλησία του Χριστού και η ορθόδοξος πίστη είναι πάνω από τα πρόσωπα. Ο Χριστός είναι αυτός που βοηθάει , ο Χριστός είναι αυτός που σώζει.  Εμείς οι Ιερείς είμαστε απλώς υπηρέτες του αλλά και υπηρέτες όλων υμών. Ο Θεός να σας έχει πάντα καλά 

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2020

Οριστική παύση λειτουργίας Ιστολογίου Αποστόλου Φιλίππου Γραμματικούς


Με τη χάρη του Τριαδικού μας Θεού και τις μεσιτίες του Αγίου ενδόξου Αποστόλου Φιλίππου μετά από 12 χρόνια διακονίας στον Ιερό Ναό Αποστόλου Φιλίππου Γραμματικούς αλλά και συνάμα 12 συναπτά έτη ορθόδοξης παρουσίας στο διαδίκτυο μέσω του παρόντος Ιστολογίου, αλλά ιδιαιτέρως κατόπιν αδείας και ευλογίας του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κκ Κοσμά παύεται οριστικά η λειτουργία του παρόντος ιστολογίου από σήμερα, λόγω κανονικής μεταθέσεώς μου στη νέα μου ενορία που μου ενεπιστεύθη ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας, ως Ιερατικός Προϊστάμενος στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Παραβόλας αλλά και Αρχιερατικός Επίτροπος της Περιφερείας Παραβόλας του Δήμου Αγρινίου.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω καταρχάς τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας για την πατρική του αγάπη και την εμπιστοσύνη του, τον Πρωτοσύγκελο της Ιεράς μας Μητροπόλεως π Επιφάνιο Καραγεώργο για την καθημερινή στήριξή του και την καθοδήγησή του όλα αυτά τα χρόνια, όλο το διοικητικό προσωπικό της Ιεράς μας Μητροπόλεως, όλους τους Ιερείς της Αρχιερατικής Περιφερείας Μακρυνείας που συνεργαστήκαμε αρκετά χρόνια με πνεύμα αγάπης και κατανόησης. Διδάχθηκα πάρα πολλά από την αγιασμένη τους πορεία, από τη σεμνότητα του χαρακτήρος , από το ήθος , από το παράδειγμά τους,  αλλά και από την ιεροπρέπειά τους και πολύ τους ευχαριστώ

Από τα βάθη της καρδιάς μου θα ήθελα να ευχαριστήσω ανεξαιρέτως όλους του ευλογημένους κατοίκους του χωριού που διηκόνησα και υπηρέτησα με αγάπη αλλά και φόβο Θεού για 12 έτη όσο είναι ανθρωπίνως δυνατόν, εισπράττοντας όλα αυτά τα χρόνια αγάπη, καλοσύνη, σεβασμό, εμπιστοσύνη και απεριόριστη εκτίμηση προς το πρόσωπό μου και αυτό μου δίνει δύναμη και κουράγιο να συνεχίσω από τούδε και στο εξής το διοικητικό αλλά και πνευματικό έργο ενός ευλογημένου τμήματος της Ιεράς μας Μητροπόλεως. Ήρθα ως ιερέας δίχως πείρα, ξένος ανάμεσά σας και φεύγω από τη Γραμματικού με τις καλύτερες αναμνήσεις αλλά και με συγκινητικές πνευματικές στιγμές χαραγμένες στην καρδιά μου που ζήσαμε την ευλογημένη αυτή περίοδο με τις Ιερές μας Ακολουθίες, τις κατανυκτικές αγρυπνίες μας, με τις εκδηλώσεις μας, με τα κατηχητικά μας σχολεία και με τον κύκλο γυναικών . Με εμπιστευθήκατε και μου ανοίξατε την καρδιά σας και το εισέπραττα καθημερινά με την μαζική σας προσέλευση στο μυστήριο της μετανοίας και εξομολογήσεως κάτω από το πετραχήλι μου ως πνευματικός σας πατέρας.

 Όλα αυτά τα χρόνια επιτρέψτε μου να επισημάνω ότι πορεύθηκα με ειλικρίνεια και σεβασμό απέναντι όλων,  δίχως εξαιρέσεις, δίχως διαχωρισμούς, παρά τα όποια εμπόδια και τις όποιες δυσκολίες . Εμπόδια και δυσκολίες που ποτέ δεν θα πάψουν να υφίστανται και να υπάρχουν, όταν κάποιος κατέχει μια επιτελική και διοικητική θέση, όχι μόνο στο χώρο τον εκκλησιαστικό αλλά γενικότερα. 

Ιδιαίτερες ευχαριστίες αξίζουν και οι άνθρωποι που παρακολουθούσαν τον παρόν ιστολόγιο, τους 1.200.000 περίπου αναγνώστες του παρόντος ιστολογίου όλα αυτά τα χρόνια, είτε κατοίκους της Γραμματικούς είτε τους μακράν ευρισκομένους που ίσως ωφελήθηκαν από το παρόν ιστολόγιο αλλά και τα πνευματικά άρθρα που καταχωρούσαμε προς δόξα του Τριαδικού μας Θεού αλλά και ωφέλεια των συνανθρώπων μας.

      Προσευχηθείτε λοιπόν για εμένα και για τη νέα θέση που μου ενεπιστεύθη ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας και ευχηθείτε να συνεχίσω απρόσκοπτα την εύρυθμη λειτουργία και αυτής της Αρχιερατικής Περιφερείας αλλά και κατ' επέκταση της Ιεράς μας Μητροπόλεως. Θα είμαι δίπλα σας σε οτιδήποτε με χρειαστείτε από τούδε και στο εξής όπως ήμουν δίπλα σας όλα αυτά τα χρόνια. 

Με αγάπη Χριστού ο πνευματικός σας πατέρας

π. Σπυρίδων Ιωάννου

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2020

H ορθόδοξη φωνή της Ενορίας μας σε όλο τον κόσμο

 

http://apfilipposgrammatikous.blogspot.gr
Η Ορθόδοξη φωνή της ενορίας
του Iερού Ναού Αγίου ενδόξου Αποστόλου Φιλίππου
Γραμματικούς Αιτωλοακαρνανίας
στο διαδίκτυο

Λίγα λόγια για το ιστορικό εξωκλήσι της Ζωοδόχου Πηγής Γραμματικούς, του λιαν αγαπητού Αθανασίου Δημητρούκα*


     Η    ΄΄Ζωοδόχος  Πηγή΄΄ Γραμματικούς, σημείον και σημαινόμαινον γενεών και γενεών, στο βορειοδυτικό ύψωμα του χωριού όπως την βλέπεις με τα νώτα προς την Τριχωνίδα, πετρόκτιστη  (πέτρα ποταμού – ασβέστης, και γυαλί) δίκλιτη Βασιλική με υπέρθυρα κατά τον τύπον των Βυζαντινών Εκκλησιών της διασποράς, και αψίδα αναρτήσεως διπλής καμπάνας μικρού μεγέθους . Πλακόστρωτη με ξύλινα στασίδια και γυναικωνίτη. Στην οροφή δεσπόζει ο Μέγας Βασιλεύς Κύριος ο Ων και ο Ερχόμενος στον αιώνα του αιώνος.
Εικόνες καθαρής βυζαντινής και ανατολικής τεχνοτροπίας ιδία του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού και της Παναγίας. Ένθεν και ένθεν οι Αρχάγγελοι Γαβριήλ και Μιχαήλ προσδιορίζουν τι ς εισόδους και εξόδους στο Άγιον και Ιερόν Βήμα.
    Κτίσμα που θεμελιώθηκε και ανορθώθηκε  στα 1880 – 1885, περατώθηκε δε στα 1910-1912 . Η πρώτη λειτουργία έγινε πολύ πριν γίνουν τα εγκαίνια και τα θυρανοίξια του Ναού αφού στα 1885 ετελέσθησαν γάμοι και βαπτίσεις περισσότερο δε στα 1897 εν όψει του πολέμου για την απελευθέρωση της Θεσσαλίας.. Η Αγία της Τράπεζας πάνω σε οστά Αγίων μαρτύρων της ορθοδοξίας των Νεώτερων χρόνων από της αλώσεως της Βασιλεύουσας και εντεύθεν μετεφέρθησαν σε ασημόχρυση θήκη από τις μονές Μεγίστης Λαύρας και Βατοπεδίου του Αγίου Όρους. Οι μάστοροι – κτίστες αυτοδίδασκοι, εμπειρικοί, απ΄την άκρη της Ηπείρου. Λέγεται ότι ήταν απ’ την Πυρσόγιαννη και άλλοι απ’ τα Ζαγοροχώρια. Το περίτεχνο και λεπτεπίλεπτο τέμπλο της ΄΄Η άμπελος του Κυρίου΄΄ ήρθε απ΄ τα εργαστήρια των Ελληνίδων πόλεων του Ευξείνου (Μάλλον Οδησσό ή Μαριούπολη όπως και άλλες εκκλησίες τότε στα μεγαλοχώρια της Ναυπακτίας). Χαρακτηριστικό της γνώρισμα το πέτρινο ανωφερικό καλντερίμι της και ο Κέδρος, πίσω στο ιερό της όπου αναπαύεται οδεύτερος ή τρίτος Πρεσβύτερος  πατήρ Σπυρίδων Κοτρώτσος.
    Η εκκλησία ανηγέρθη με δαπάνες α) ξωμάχων που ερχόντουσαν απ’ την Ναυπακτία για τα χειμαδιά της Μακρυνείας β) εντοπίων οικογενειών όπως των Φρουντζαίων, Κουζελαίων, Θεοδωροπουλαίων, Αραχωβιταίων, και της οικογ. Καλλιακμάνη Μοναδική η θέση της  έως τα 1955 γύρω της υπήρχεν το κοιμητήριον. Έκτοτε μετεφέρθη εις άλλον ιερόν τόπον πέραν του χειμάρρου  του Μερδενίκου. Κάποτε έγραψε, κάποιος γι’ αυτή:
« Όπως κάθε χρόνο (σχεδόν) ανηφόρησα το παλαιό καλντερίμι στο μέσον του χωριού προς την παληά εκκλησία και το παλαιό κοιμητήριο της Ζωοδόχου πηγής την πετρόχτιστη δίκλιτη Βασιλική με το αριστουργηματικό ξύλινο τέμπλο της. Είχα χρόνια να την παραστήσω και πάλιν στα κενά λευκά παράθυρα της μνήμης μου. Εκεί στα πεύκα της, κάτω στο αναγεννημένο χώμα, κοιμούνται των νεκρών τα σώματα γιατί οι ψυχές εφτερούγισαν τον άνεμο, καθέτως προς του σύμπαντος το βασίλειον του Κυρίου. Μοναδική τοποθεσία. Κύτταξα γύρω μου στη θέα που έφερνε και προσδοκούσε κάτι πιότερο δυνατό από μίαν απλήν συγκίνηση.  Αντίκρυ ο κάμπος και η Τριχωνίς και πίσω τα Αραποκέφαλα και τα Αιτωλικά χωριά της, πίσω ανηφόριζε σιγά σιγά ο Ζυγός. Αριστερά φαίνονταν ο Οζερός και τα Ακαρνανικά. Δεξιά οι προεκτάσεις του βουνού σηματοδοτούσαν την κρυμμένη Δερβέκιστα και την Μεσάριστα, το Λιθοβούνι, την πάνω Μακρυνού και η σκέψις μου ότι πάνω σ’ αυτά τα ιερά χώματα κάθε αυγή ξαναγράφονται οι στίχοι του Σαίξπηρ. 
     But, look the morning russet mantle clad, Walks over the dew of yon high eastward hill
    A, δες, η Αυγή ντυμένη με ρούσο χιτώνα, βαδίζει πάνω από την πάχνη κει πέρα, κατά τον ανατολικό λόφο ψηλά
     Ενώ πίσω απ’ την εκκλησούλα με την γέρικη βελανιδιά στο πίσω του ιερού της, η εκκλησούλα της νιότης μας, η μνήμη έφερνε τα Πάθη και την Ανάσταση του Κυρίου απ’ τον αείμνηστο πατέρα Βασίλειο.
     Ας είναι ελαφρύ το χώμα του με την φορτισμένη στις κλίμακες ψαλτική του. Τρισμακαρισμένοι. αλήθεια όσοι κοιμούνται εκεί παντοτινά αδελφωμένοι «εις τον ύπνο του Χριστού» Τρισμακαρισμένοι πραγματικά και όχι μονάχα με τα λόγια!                                

*Ο αξιότιμος κ Αθανάσιος Δημητρούκας είναι από τη Γραμματικού Αγρινίου και μέχρι της σήμερον είναι  Δικηγόρος - ποινικολόγος και διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Δικαίου 

Οι καρποί της Θείας Κοινωνίας

 

Εάν ο πιστός συμμετέχει στην θεία Κοινωνία με την κατάλληλη προετοιμασία, με καθαρή εξομολόγηση, με νηστεία, με αγάπη προς τους αδελφούς, με πίστη και φόβο Θεού, τότε η συμμετοχή του είναι καρποφόρος πνευματικά. Ο άνθρωπος ενούται με τον Χριστό, ενούται με τους εν Χριστώ αδελφούς του. Δια της θείας Κοινωνίας ο πιστός γίνεται «σύσσωμος και σύναιμος» του Χριστού. Ο ίδιος ο Χριστός, όταν για πρώτη φορά μίλησε για το Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, είπε: Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ.
Με την θεία Κοινωνία γινόμαστε ένα κράμα με το πανάγιον Αίμα του Χριστού, γινόμαστε ένα φύραμα με το πανάγιο Σώμα Του. «Δέχεσαι μέσα σου τον Χριστό, λέει ο ιερός Χρυσόστομος, αναμιγνύεσαι με το άγιο Σώμα Του, αναφύρεσαι με το Σώμα του Κυρίου που βρίσκεται στον ουρανό». Η αγάπη του Χριστού για μας, λέει ο ιερός Χρυσόστομος, δεν αρκέστηκε στο γεγονός της σαρκώσεως, στα άχραντα πάθη και στην ταφή. Προχώρησε στην προσφορά της θείας Κοινωνίας: «Δεν ήρκεσε στον Χριστό το να γίνει άνθρωπος, να ραπισθεί και να σφαγεί για μας, αλλά και συμφύρει τον εαυτό Του με μας. Και όχι μόνο με την πίστη, αλλά και στην πραγματικότητα μας κάνει σώμα δικό Του... Σκέψου ποιας τιμής αξιώθηκες! Ποια τράπεζα απολαμβάνεις! Αυτό το οποίο οι άγιοι Άγγελοι όταν το βλέπουν φρίττουν και δεν τολμούν να το κοιτάξουν χωρίς δέος, εξαιτίας της λάμψεως που εκπέμπεται από εκεί, με αυτό εμείς τρεφόμαστε, με αυτό συμφυρόμαστε και έχουμε γίνει ένα σώμα Χριστού και μία σάρκα. Τις λαλήσει τας δυναστείας Κυρίου, ακουστάς ποιήσει πάσας τας αινέσεις Αυτού;».
Σε άλλη πάλιν ομιλία του ο θεοφώτιστος Χρυσόστομος, τοποθετεί στο στόμα του Κυρίου τούτα τα λόγια: «Για σένα, άνθρωπε, εμπτύστηκα, ραπίστηκα, κενώθηκα από την δόξα, άφησα τον Πατέρα και ήλθα σε σένα που με μισείς και με αποστρέφεσαι και δεν θέλεις ούτε το όνομα μου να ακούσεις. Έτρεξα προς εσένα και σε κατεδίωξα, για να σε κάμω δικό μου. Σε ένωσα και σε συνέδεσα με τον εαυτό μου. Σου είπα: Φάγε το Σώμα μου και πιες το Αίμα μου. Και στον ουρανό σε έχω και κάτω στην γη είμαι ενωμένος μαζί σου... Όχι απλώς συνδέομαι μαζί σου, αλλά συμπλέκομαι, τρώγομαι, λεπτύνομαι λίγο-λίγο, για να γίνει μεγαλύτερη η ανάμειξη, η συμπλοκή και η ένωση. Γιατί εκείνα που ενώνονται διατηρούν τα όρια τους, εγώ όμως συνυφαίνομαι μαζί σου. Δεν θέλω δηλαδή να υπάρχει κάτι ανάμεσα μας. Θέλω να είναι ένα τα δύο, Εγώ και συ».Ανάμεσα στον Χριστό και στον πιστό που άξια κοινωνεί δεν παρεμβάλλεται πλέον τίποτε. Όλα λιώσανε μέσα στην φωτιά της αγάπης Του. «Ημείς και ο Χριστός εν εσμέν», λέει ο θεοφόρος Χρυσόστομος. Τόσο τολμηρά μόνον ένας Άγιος μπορεί να μιλήσει. Και πράγματι έτσι μίλησαν οι Άγιοι: Μέλη Χριστού γινόμεθα, μέλη Χριστός ημών δε και χειρ Χριστός και πους Χριστός εμού του παναθλίου και χειρ Χριστού και πους Χριστού ο άθλιος εγώ δε... Τις η άμετρος ευσπλαχνία σου Σώτερ;
Με την συμμετοχή μας στην θεία Κοινωνία ενούμεθα με τους αδελφούς μας και όλοι μαζί οικοδομούμε το Σώμα του Χριστού. Ο Απόστολος Παύλος γράφει: Ότι είς άρτος, εν σώμα οι πολλοί εσμέν. Οι γαρ πάντες εκ του ενός άρτου μετέχομεν. Και ο άγιος Ιωάννης παρατηρεί ότι όπως ο άγιος Άρτος που κοινωνούμε είναι Σώμα Χριστού, έτσι και όσοι κοινωνούμε γινόμαστε Σώμα Χριστού. «Όχι πολλά σώματα, άλλα ένα σώμα. Διότι όπως ο άρτος, ενώ αποτελείται από πολλούς κόκκους, είναι ένας, ώστε πουθενά να μην φαίνονται οι κόκκοι, ενώ υπάρχουν,... έτσι ενούμεθα και μεταξύ μας και με τον Χριστό. Διότι δεν τρέφεσαι από άλλο σώμα εσύ και από άλλο εκείνος, αλλά όλοι από το ίδιο σώμα τρεφόμαστε. Γι’ αυτό και ο Απόστολος Παύλος προσέθεσε Οι γαρ πάντες εκ του ενός άρτου μετεχομεν».
Με το μυστήριο του αγίου Βαπτίσματος γίναμε, κατά Χάριν, παιδιά του Θεού και μέλη της αγίας οικογενείας Του, της Εκκλησίας. Με την θεία Κοινωνία τρεφόμαστε με το άγιο Σώμα και Αίμα του Χριστού. Ο Χριστός, λέει ο ιερός Χρυσόστομος, «αναμειγνύει τον εαυτόν Του με τον καθένα από τους πιστούς δια των αγίων Μυστηρίων, δηλαδή δια της θείας Κοινωνίας. Και εκείνους που γέννησε ο Χριστός δια του αγίου Βαπτίσματος τους τρέφει με τον εαυτόν Του». Δημιουργείται έτσι μεταξύ των πιστών ένας δεσμός πνευματικός, δεσμός αγάπης αληθινής. Αυτή η αγάπη πρέπει πάντα να διακρίνει τους πιστούς στις σχέσεις τους. Λέει σχετικά ο ιερός Χρυσόστομος: «Εγίναμε κοινωνοί της πνευματικής Τραπέζης. Ας γίνουμε κοινωνοί και της πνευματικής αγάπης. Διότι αν ληστές μοιράζοντας τα λάφυρα τους ξεχνούν τους ληστρικούς τρόπους τους, ποια δικαιολογία θα έχουμε εμείς που συνεχώς κοινωνούμε του αγίου Σώματος του Κυρίου και δεν μιμούμεθα ούτε των ληστών την ημερότητα; Αν και σε πολλούς ανθρώπους όχι μόνον η συμμετοχή στην κοινή τράπεζα, αλλά και το ότι κατάγονται από την ίδια πόλη, υπήρξε αρκετό για να συνάψουν φιλία. Εμείς όμως οι πιστοί όταν έχουμε την ίδια πόλη και το ίδιο σπίτι και την ίδια τράπεζα και οδό και θύρα και ρίζα και ζωή και κεφαλή και τον αυτό ποιμένα και βασιλέα και διδάσκαλο και κριτή και δημιουργό και πατέρα και όταν όλα τα έχουμε κοινά, ποιας συγχωρήσεως θα ήταν δυνατόν να τύχουμε, εάν διαιρούμεθα ο ένας από τον άλλο;». Για τους πιστούς που κοινωνούν το άγιο Σώμα του Χριστού τα πάντα τους ενώνουν, επειδή τους ενώνει ο Χριστός. Η αγία μας Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού και ο Ναός είναι ο πατρικός μας Οίκος. Όσοι έρχονται στην θεία Λειτουργία είναι αδελφοί μας εν Χριστώ και η αγάπη πρέπει να υπάρχει πάντα ανάμεσα μας. Εάν ο Χριστός δίνει για μας το πανάγιο Σώμα Του, οφείλουμε και μείς από καρδίας να αγαπούμε τους αδελφούς μας και να τους βοηθούμε σε κάθε τους ανάγκη. Σ’ εκείνους που παρέβλεπαν τους πεινώντας αδελφούς, ο ιερός Χρυσόστομος απηύθυνε τούτα τα λόγια: «Ο Χριστός έδωσε εξίσου σε όλους το άγιο Σώμα Του και συ ούτε κοινό ψωμί δεν δίνεις ελεημοσύνη εξίσου σε όλους;». Αυτό είναι πράξη ανάξια για όσους κοινωνούν τον Χριστό.Η θεία Λειτουργία είναι η φανέρωση του μυστηρίου της Εκκλησίας. Η κοινωνία των πιστών είμαστε ο ευλογημένος λαός του Θεού, ενωμένοι μέσα στην αγάπη του Χριστού. « Ένα είμαστε όλοι και μεταξύ μας και εν Χριστώ. Διότι ο Χριστός είναι ο σύνδεσμος της ενότητας, επειδή είναι ταυτόχρονα Θεός και άνθρωπος», γράφει ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας.
Δια της σαρκώσεως Του ο Χριστός «εκκλησίας σάρκα ανέλαβε» και «ήρθε στο δικό της σπίτι. Την βρήκε λερωμένη, λιγδωμένη, γυμνή, βουτηγμένη στα αίματα και την έλουσε (με το Βάπτισμα), την άλειψε με αρώματα (με το Χρίσμα), την έθρεψε (με την θεία Κοινωνία) και την έντυσε ιμάτιο που όμοιο του δεν είναι δυνατόν να βρεθεί: Αυτός ο Ίδιος έγινε στολή της και την πήρε από το χέρι και την ανεβάζει στα ύψη». Την οδηγεί στην ουράνιο Βασιλεία όπου ιερουργείται η θεία Λειτουργία.

Η εγκάρδια προσευχή προς το Θεό και οι συνέπειές της στον χοϊκό άνθρωπο

 Μὲ τὴν προσευχὴ μιλάει ὁ ἄνθρωπος ἄμεσα μὲ τὸν Θεό. Μὲ τὴν προσευχὴ ὁ ἄνθρωπος γίνεται παιδὶ τοῦ Θεοῦ! Μὲ τὴν προσευχὴ ξεπερνιοῦνται τὰ ἐμπόδια τοῦ βίου τούτου, δηλαδὴ οἱ θλίψεις, οἱ όποιες  στενοχώριες, τὰ βάσανα, οἱ δυστυχίες, οἱ στερήσεις, οἱ μηχανορραφίες, οἱ ραδιουργίες, οἱ καταλαλιὲς καὶ οἱ συκοφαντίες. Μὲ τὴν προσευχὴ συντρίβονται τὰ βέλη τῶν ὁρατῶν καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν.

Μὲ τὴν προσευχὴ ἀποκτοῦμε τὴ μακαρία ὑπομονὴ τοῦ Θεανθρώπου καὶ Σωτῆρα Χριστοῦ καὶ τῶν ἁγίων ἀνδρῶν τῆς Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης. Μὲ τὴν προσευχὴ ἀποκτοῦμε περισσότερη πνευματικὴ δύναμη!… Μὲ τὴν προσευχὴ παίρνουμε τὴν οὐράνια παρηγοριὰ καὶ παραμυθία τῆς ψυχῆς! Μὲ τὴν προσευχὴ ἀποκτοῦμε τὴν Οὐράνια Σοφία. Μὲ τὴν προσευχὴ τελοῦνται τὰ ἑπτὰ μυστήρια της Ἐκκλησίας μας. Μὲ τὴν προσευχὴ λαμβάνουμε τὸν ἐπιούσιον ἄρτον, δηλαδὴ τὰ ὑλικὰ καὶ τὰ πνευματικὰ ἀγαθά! Μὲ τὴν προσευχὴ ἀντλοῦμε περισσότερο θάρρος, ὑπομονὴ καὶ ἐλπίδες.
Μὲ τὴν προσευχὴ οἱ ἅγιοι ἄνδρες τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης ἐτέλεσαν θαύματα, νεκροὺς ἀνέστησαν, ἀσθενεῖς θεράπευσαν καὶ λογής-λογὴς βασανιστήρια ὑπέμειναν!… Μὲ τὴν προσευχὴ γινόμαστε ὅμοιοι μὲ τοὺς ἁγ. Ἀγγέλους, οἱ ὁποίοι νύχτα-μέρα ὑμνοῦν καὶ δοξολογοῦν τὸν Θεό! Μὲ τὴν προσευχὴ γίνονται τὰ θαύματα. Μὲ τὴν προσευχὴ θεραπεύονται ἀνίατες ἀσθένειες καὶ ἐκδιώκονται τὰ δαιμόνια! Μὲ τὴν προσευχὴ μποροῦμε νὰ σταθοῦμε στὰ πόδια μας καὶ νὰ βαδίσουμε ἀπρόσκοπτα τὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ. Μὲ τὴν προσευχὴ δυναμώνεται ἡ πίστη μας στὸν Θεό!… Μὲ τὴν προσευχὴ ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιά μας καθαρίζονται ἀπὸ κάθε κοσμικὴ πονηρία! Μὲ τὴν προσευχὴ ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιά μας γίνονται ναὸς τοῦ Παναγίου Πνεύματος! Μὲ τὴν προσευχὴ ὁ Πατήρ, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ ἅγιον Πνεῦμα εἰσέρχονται καὶ κατοικοῦν στὶς καρδιές μας!…
Μὲ τὴν προσευχὴ ἡ γλώσσα μας γίνεται σάλπιγγα τοῦ Ἁγ. Πνεύματος, σαλπίζουσα οὐράνια ρήματα. Μὲ τὴν προσευχὴ μᾶς δίνονται ἀόρατα ὁδηγίες καὶ συμβουλὲς ἀπὸ τὸ Πανάγιο Πνεῦμα!… Μὲ τὴν προσευχὴ παραμένει διαρκῶς κοντά μας ὁ φύλακας Ἄγγελος καὶ μᾶς φυλάσσει ἀπὸ κάθε κακό. Μὲ τὴν προσευχὴ ἀνοίγονται τὰ πνευματικὰ αὐτιὰ τῆς ψυχῆς καὶ ἀκοῦνε τὴ γλυκόηχη οὐράνια φωνὴ τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ, καθὼς ἐπίσης ἀνοίγονται καὶ τὰ πνευματικὰ μάτια τῆς ψυχῆς. Μὲ τὴν προσευχὴ ἀποφεύγουμε νὰ σκεφθοῦμε ἢ νὰ κάμουμε τὸ κακό. Μὲ τὴν προσευχὴ γινόμαστε ταπεινότεροι καὶ ἀγαθότεροι. Μὲ τὴν προσευχὴ νικᾶμε τὶς πανουργίες ὁρατῶν καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν! Μὲ τὴν προσευχὴ παρηγορούμεθα καὶ ἀνακουφιζόμεθα στὶς λογής-λογὴς θλίψεις τῆς ζωῆς!…
Γιὰ νὰ ὠφεληθεῖς ἀπὸ τὴν προσευχὴ πρέπει: α) νὰ ξεχνᾶς κάθε φροντίδα κοσμική. β) Τὸ λόγο ποὺ προφέρει τὸ στόμα αὐτὸν νὰ συλλογίζεται καὶ ὁ νοῦς μας, δηλαδὴ νὰ μὴ λαλεῖ ἄλλα ἡ γλώσσα καὶ ἄλλα σκέπτεται ὁ νοῦς μας. Τότε ἀληθινὰ ἡ προσευχή μας ἀνεβαίνει στὸν Οὐράνιον Πατέρα καὶ παίρνουμε τὰ μεγάλα χαρίσματα καὶ τὶς δωρεὲς τοῦ Ἁγ. Πνεύματος καὶ συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες μας…

Πως μπορώ να δεχθώ τον Ιησού Χριστό μέσα στην καρδιά μου?

 Πολλοί ψάχνουν νά βροῦν τό σωστό δρόμο, ὁ ὁποῖος θά τούς φέρει στόν Χριστό, συχνά ὅμως  πελαγοδρομοῦν σέ κατασκευασμένα ἀπό ἀνθρώπους θρησκευτικά μονοπάτια, τά ὁποῖα καταπονοῦν καί δέν ὁδηγοῦν πουθενά. Ὁ Χριστός εἶπε “ἦλθον διά νά ἔχωσι ζωήν και περισσόν (δηλ. ζωή ἐν ἀφθονίᾳ)” (Ἰωάν. ι΄ 10). Αὐτή τήν ἄφθονη ζωή δέν μποροῦμε νά τήν ἀποκτήσουμε ἔξω ἀπό μιά σωστή σχέσι μέ τόν Χριστό, γιατί μόνον “ὅστις ἔχει τόν Υἱόν ἔχει τήν ζωήν” (Α΄ Ἰωάν. ε΄ 12). 

      Μέσα ἀπό τήν Καινή Διαθήκη βγαίνει ὅτι τρία βήματα θά μᾶς φέρουν στόν Χριστό, τά ἑξῆς: Ἄρνησις τῆς ἁμαρτίας. Πίστις στόν Χριστό. Ὑπακοή στόν Χριστό. 

Παραδοχή τῆς ἁμαρτωλότητός μας
      Σέ κανένα δέν ἀρέσει αὐτό. Συχνά ὑποστηρίζουμε, ὅτι εἴμαστε καλοί καί ὅπως θέλει ὁ Θεός. Ὅμως, ποιός θά δεχόταν σέ μία φιλική ἤ οἰκογενειακή συγκέντρωσι, νά παιχτῆ στήν μικρή ὀθόνη τό σήριαλ τῆς ζωῆς μας. Ὅμως, ἄς σκεφθοῦμε, ὅτι ἄν ὁ Χριστός ταπεινώθηκε τόσο, ὥστε νά κατεβῆ στήν γῆ καί νά γίνη Σωτῆρας μας, ἐμεῖς δέν πρέπει νά ταπεινωθοῦμε τόσο, ὥστε νά ἀναγνωρίσουμε τήν ἁμαρτωλότητά μας; Εἴμαστε ἁμαρτωλοί μέ τίς πράξεις μας. “Πάντες ἥμαρτον καί ὑστεροῦνται τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ”. “Δέν ὑπάρχει δίκαιος οὐδέ εἷς”. Εἴμαστε ἁμαρτωλοί ἀπό τήν φύσι μας. “ Ἐκ φύσεως” βεβαιώνει ὁ Παῦλος, “εἴμαστε τέκνα ὀργῆς”. Κι ὁ Κύριός μας σαφῶς ἐξήγησε, ὅτι “ἔσωθεν ἐκ τῆς καρδίας τῶν ἀνθρώπων ἐξέρχονται οἱ διαλογισμοί οἱ κακοί, μοιχεῖαι…βλέμμα πονηρόν…ὑπερηφάνεια κ.λπ.”. Εἴμαστε ἁμαρτωλοί μέ τήν ζωή μας. Ἡ ἀπιστία, εἶναι ἡ χειρότερη στάσις καί διαγωγή τοῦ ἀνθρώπου ἀπέναντι στόν Θεό. “Ὅστις πιστεύει εἰς Αὐτόν (δηλ. τόν Χριστό) δέν κρίνεται, ὅστις ὅμως δέν πιστεύει εἶναι ἤδη κεκριμένος, διότι δέν ἐπίστευσεν εἰς τό ὄνομα τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ”. 
      Ἡ σωστή ἀντιμετώπισις τοῦ θέματος ΑΜΑΡΤΙΑ εἶναι. Πρῶτον ἡ ἀναγνώρισις τῆς ἁμαρτωλότητός μας. Τό ἑπόμενο εἶναι ἡ μετάνοια καί ἡ ἐξομολόγησις. Νά γυρίσουμε μιά νέα σελίδα στή ζωή μας. Νά προσπαθήσουμε νά βελτιωθοῦμε κατά τό ἅγιο θέλημα τοῦ Θεοῦ. 

Πίστις εἰς τόν Χριστόν
     Νά πιστέψουμε, ὅτι ὁ Χριστός πέθανε γιά μᾶς. Τό ἀγγελικό μήνυμα, τό ὁποῖο ἀκούσθηκε μέ τήν γέννησι τοῦ Χριστοῦ ἦταν: “Σήμερον ἐγεννήθη εἰς σᾶς ἐν πόλει Δαυΐδ Σωτήρ, ὅστις εἶναι Χριστός Κύριος”. Ἦλθε νά γίνη Σωτῆρας τῶν ἁμαρτωλῶν. Ὁ Ἴδιος εἶπε, “ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἦλθε νά ζητήση καί νά σώση τό ἀπολωλός”. Ὁ κορυφαῖος τῶν Ἀποστόλων Πέτρος στήν πρώτη του ἐπιστολή μέ πολλή σαφήνεια ὁμιλεῖ γιά τό ἀπολυτρωτικό ἔργο τοῦ Χριστοῦ: Ὁ Χριστός “τάς ἁμαρτίας ἡμῶν ἐβάστασε ἐν τῷ σώματι αὐτοῦ ἐπί τοῦ ξύλου” καί “ὁ Χριστός ἔπαθε διά τάς ἁμαρτίας, ὁ δίκαιος ὑπέρ τῶν ἀδίκων, διά νά φέρη ἡμᾶς πρός τόν Θεό”. Δηλαδή πέθανε γιά τίς ἁμαρτίες μας καί στή θέσι μας. Ὁ ἀπολυτρωτικός θάνατος τοῦ Χριστοῦ στό Σταυρό, εἶναι ΤΟ ΘΕΜΑ ὁλοκλήρου τῆς Ἁγίας Γραφῆς. “Πάντες ἡμεῖς ἐπλανήθημεν ὡς πρόβατα, ἐστράφημεν ἕκαστος εἰς τήν ὁδόν αὐτοῦ. Καί ὁ Κύριος ἔθεσεν ἐπ’ αὐτόν τήν ἀνομίαν πάντων ἡμῶν”. Τό “τετέλεσται” Του στόν Γολγοθᾶ, Τόν κατέστησε δικαιωματικά τόν “ἕναν (Μοναδικό) μεσίτη Θεοῦ καί ἀνθρώπων. Ἡ καρδιά τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι: “Χριστός ἐπέθανεν διά τάς ἁμαρτίας ἡμῶν κατά τάς Γραφάς ”. Αὐτό πρέπει νά πιστέψουμε, μέσα ἀπό ὅλη τήν καρδιά μας μέ ὅλη τήν δύναμι τοῦ εἶναι μας. Ἔστω κι ἄν ἡ προσευχή μας εἶναι: “Πιστεύω Κύριε, βοήθει μοι τῇ ἀπιστίᾳ μου”. Ὁ Θεός θά μᾶς δεχθεῖ. 

Ὑπακοή στόν Χριστό
      Ἀφοῦ δεχθεῖ κάποιος, ὅτι εἶναι ἁμαρτωλός καί μετανοήσει. Ἀφοῦ πιστέψει στό πρόσωπο καί τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ, τί ἄλλο χρειάζεται; Χρειάζεται νά κάμη τό βῆμα, νά ἔλθη στόν Χριστό. Τό πῶς γίνεται αὐτό μᾶς τό περιγράφει ὁ ἀγαπημένος μαθητής Του στήν Ἀποκάλυψι γ΄ 20. “Ἰδού ἵσταμαι ἐπί τήν θύραν καί κρούω. Ἐάν τῆς φωνῆς μου τις ἀκούση καί ἀνοίξη τήν θύρα, θά εἰσέλθω πρός αὐτόν καί θά δειπνήσω μετ’ αὐτοῦ καί αὐτός μετ’ Ἐμοῦ”. Στό διάσημο πίνακα τοῦ Χόλμαν Χάντ, πού τόν ἐμπνεύσθηκε ἀπό αὐτήν τήν εἰκόνα τῆς Ἀποκαλύψεως, ὁ Χριστός στέκεται καί κτυπᾶ. Δέν ξεκλειδώνει τήν πόρτα. Δέν βιάζει τόν ἁμαρτωλό, νά τόν δεχθῆ. Περιμένη ἐλεύθερα ὁ ἁμαρτωλός νά Τοῦ ἀνοίξη καί νά ὑποταχθῆ στό “Νόμο τῆς πίστεως”. Γι αὐτό καί αὐτή τήν ἀπόφασι τήν παίρνει μόνος του ὁ ἄνθρωπος. Ἐκεῖνος μόνο προειδοποίησε: “Ὅστις θέλει νά ἔλθη ὀπίσω μου, ἄς ἀπαρνηθῆ τόν ἑαυτό του καί ἄς σηκώση τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἄς μέ ἀκολουθῆ”. Ἀναγνώρισις τῆς ἁμαρτωλότητος χωρίς μετάνοια εἶναι ἔργο ἡμιτελές. Μετάνοια χωρίς ὑποταγή στή ζωή τῆς πίστεως εἶναι ἔργο χωρίς συνέχεια. 
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὁμολογοῦσε : “Ζῶ ἐν τῇ πίστει τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ὅστις ΜΕ ἠγάπησε καί παρέδωκεν ἑαυτόν ὑπέρ ΕΜΟΥ”. Ὁ Χριστός μᾶς ἀγάπησε. Ἔκαμε ἔργο θαυμαστό γιά μᾶς καί τώρα μᾶς προσκαλεῖ: “Ἔλθετε πρός Μέ πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι καί ἐγώ θά σᾶς ἀναπαύσω”. 

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2020

Γιατί ο Θεός δημιούργησε αυτούς που επρόκειτο να αμαρτάνουν και να μη μετανοούν; Toυ Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού

 
    
     Ο Θεός από αγαθότητα δημιουργεί εκ του μηδενός τα δημιουργήματά Του και είναι προγνώστης αυτών που θα συμβούν. Αν βέβαια δεν επρόκειτο να υπάρχουν, ούτε θα επρόκειτο να είναι κακοί και ούτε θα τους γνώριζε εκ των προτέρων. Διότι η γνώση αναφέρεται σ’ αυτά που υπάρχουν και η πρόγνωση αναφέρεται σ’ αυτά που οπωσδήποτε θα συμβούν, προηγείται δηλαδή η ύπαρξη και μετά ακολουθεί η καλή ή κακή ύπαρξη. Αν όμως – παρ’ όλο που επρόκειτο να δημιουργηθούν χάρη στην αγαθότητα του Θεού – τους εμπόδιζε να δημιουργηθούν το ότι επρόκειτο να γίνουν κακοί εξ αιτίας της δικής τους προαίρεσης, τότε το κακό θα νικούσε την αγαθότητα του Θεού.
    Ο Θεός λοιπόν τα δημιουργεί αγαθά όλα όσα δημιουργεί, γίνεται δε ο καθένας καλός ή κακός εξ αιτίας της δικής του προαίρεσης. Λοιπόν αν και είπε ο Κύριος : ¨Συνέφερε τω ανθρώπω εκείνω, ει ουκ εγεννήθη¨1 το έλεγε όχι επικρίνοντας την δημιουργία του, αλλά την κακία που προστέθηκε στο δημιούργημά Του εξ αιτίας της δικής του προαίρεσης και απερισκεψίας. Διότι η απερισκεψία της γνώμης του αχρήστευσε την ευεργεσία του Δημιουργού, όπως ακριβώς αν κάποιος, αφού δεχτεί πλούτο και εξουσία από έναν βασιλιά, θα καταδυναστεύσει τον ευεργέτη του, αυτόν ο βασιλιάς, αφού τον υποτάξει όπως του αξίζει, θα τον τιμωρήσει, αν τον δει να παραμένει μέχρι τέλους στην εξουσία του τυράννου.
1. Ματθ. 26, 24.
Απόδοση βασισμένη στο: Ιω. Δαμασκηνού, Έκδοσις ¨Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως¨ Ε.Π.Ε., Τόμος 19ος , σελ. 530 – 533. Επιλογή – επιμέλεια κειμένου : π. Νεκτάριος Κουτρουμάνης.

Ο πόνος μέσα από τον πόνο


Τα «γιατί» του όποιου πόνου μας φαίνεται πως θα μένουν αναπάντητα, όσο προσπαθούμε να δούμε την αιτία έξω από τον εαυτό μας. Για όσους, με καλή διάθεση, κάνουν το δικηγόρο του Θεού, φαίνεται πως δεν θα αποδεικτούν καλοί δικηγόροι, μια και η λογική Του δεν συμβαδίζει με τη δική μας.
Θάθελα σ’ αυτό το σημείωμα να εντοπίσω μια αιτία που γίνεται κάποτε ο λόγος του δικού μας πόνου. Είναι εκείνη που προκαλούμε εμείς τον πόνο του άλλου, εκούσια ή ακούσια
Ζώντας με ανθρώπους, αναπόφευκτα, συγκρουόμαστε, ψυχραινόμαστε, προκαλούμε και δεχόμαστε πόνο. Η ατέλειά μας, όπως και των γύρω μας, είναι δεδομένη και η μη συνειδητοποίησή της θα μας προκαλεί συχνά απογοήτευση και απαίτηση , είτε από τον εαυτό μας είτε από τους άλλους.Όμως, εκείνες οι φορές που ο λόγος μας ή η σιωπή μας ως αδιαφορία, πλήγωσε τον πλησίον μας, μένουν στη ζωή μας ως αμετανόητες αμαρτίες. Δεν μπορείς να δικαιολογηθείς και να καλύψεις τη συνείδησή σου! Χρειάζεται να περάσεις τον πόνο της μετάνοιας, που συντρίβει την έπαρση και την αυτάρκεια μέχρις «Άδου κατωτάτου» και φτάνεις στην ανάστασή σου. «Ο πόνος της μετάνοιας», κατά τον όσιο Γέροντα της Κύπρου, Παναή τον εκ Λύσης, «είναι ο μεγαλύτερος πόνος στον άνθρωπο». Όταν, βέβαια, είναι αληθινή μετάνοια, η οποία και δίνει την εμπειρία της νεκρανάστασης.
Αν αυτή η μετάνοια δεν υπάρξει, τότε λειτουργεί ο πνευματικός νόμος που θα φέρει πόνο από τον πόνο που προκαλέσαμε εμείς στον άλλο. Γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος για ν’ απαλλαγούμε από το βάρος της αμαρτίας μας, παρά να δεκτούμε το φάρμακο του πόνου. Είτε μέσω της μετάνοιας είτε μέσω του ακούσιου πόνου των θλίψεων.Πώς να καλυφτούν οι «μικρές» αμαρτίες μας έναντι των συνανθρώπων μας; Πώς να παραθεωρηθούν οι κρυφοί βαθιοί αναστεναγμοί τους; Πώς να αδιαφορήσεις για τον καρδιακό τους πόνο; Είναι εκεί, αναμένοντας την καρδιακή μας συγγνώμη για να εξαλειφτούν και να θεωρηθούν «ως μη γενόμενες». Κι αν αυτό δεν γίνει, τότε ο καλός Θεός αφήνει να πειρακτούμε, να δοκιμαστούμε, να συντριβούμε, για να λυτρωθούμε. Δεν είναι αυτό έκφραση της αγάπης Του;
Τα χρόνια που ζούμε έχουν ημερομηνία λήξης. Είναι το μόνο σίγουρο για τον καθένα μας. ΄Ετσι η αναβολή για την τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων μας είναι επιπολαιότητα που στοιχίζει. Οι έξυπνοι, ως ξύπνοι ευρισκόμενοι εν εγρηγόρση, δεν περιμένουν την τελευταία στιγμή για ν’ απαλλαγούν από τα βάρη της συνείδησης. Τακτοποιούν τις σχέσεις τους, ελευθερώνονται και πορεύονται προς συνάντηση του Κυρίου τους με τη χαρά των αγίων Του.
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους  
Πηγή:  xristianos.gr

Μην απελπίζεσαι.... Μια ωφέλιμη διδακτική ιστορία

 Μια πιστή χριστιανή, πριν από μερικά χρόνια, δοκιμάστηκε σκληρά από τα χτυπήματα της ανθρώπινης αδικίας και της εγκαταλείψεως. Εξαιτίας μιας φρικτής συκοφαντίας ο σύζυγός της πήρε τα τέσσερα παιδιά τους και εξαφανίσθηκε. Έπεσε σε φοβερή κατάσταση. Για μέρες είχε να φάει. Κανένας δεν το γνώριζε, κανένας δεν χτύπησε τη  πόρτα της κι όλοι της γύριζαν την πλάτη. Όλοι πίστεψαν σ’ αυτά, που είχε τοιχοκολλήσει σ΄ όλο το δρόμο ο άνδρας της. Είχε  γράψει με μεγάλα γράμματα: «Η γυναίκα μου είναι πόρνη»! Και μερικοί, που θέλησαν να βοηθήσουν, βέβαια, ζήτησαν κι αυτοί ηθικά ανταλλάγματα. Την πίστη της όμως στον Θεό, τη προσευχή της με χειμάρρους δακρύων δεν τα εγκατέλειψε ποτέ. Είκοσι μέρες χωρίς τίποτα, μόνο με νερό. Είκοσι μέρες πείνας και εξαθλιώσεως.

Την εικοστή πρώτη ημέρα πήρε μια πέτρα, πήγε μπροστά στα εικονίσματα και είπε στο Χριστό.
-Κύριε, Σύ που αρνήθηκες στο διάβολο να κάνεις τις  πέτρες ψωμιά, κάνε το αυτό αλεύρι για να ζήσω και απάλλαξε με και «λύτρωσέ με από συκοφαντίας ανθρώπων».
Έκανε το σημείο του σταυρού, με τα τρία δάχτυλα και τη χτύπησε. Και –ώ  του θαύματος!-άνοιξε μια τρύπα στην πέτρα και άρχισε να τρέχει αλεύρι! Σαράντα μέρες συνέχεια, από την τρύπα έτρεχε αλεύρι! Η πίστη της δυνάμωσε πιο πολύ, γιγαντώθηκε κυριολεκτικά. Πάλεψε δια της προσευχής και της πίστεως κι έγινε η αποκάλυψις της συκοφαντίας, έλαμψε η αλήθεια και ταπεινωμένοι οι πάντες έπεφταν στα πόδια της για να της ζητήσουν συγνώμη.
Σήμερα ζει με  παιδιά και με εγγόνια στην επαρχία, ευτυχισμένη και τακτοποιημένη. Το πρόσωπό της λάμπει, από τότε, από χαρά και ειρήνη και από τη δύναμη που της χαρίζει η πίστις. Τη δε πέτρα την κρατά ως κειμήλιο και ως φυλαχτό στο εικονοστάσι της!

 Πηγή: Από το βιβλίο Πνευματικές Διαδρομές στους Μακαρισμούς του π. Στεφάνου Αναγνωστόπουλου

Πως μπορούμε να γίνουμε δοχεία της χάριτος του Θεού ;

Θα αναφερθούμε επιγραμματικά στα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει κάθε πνευματική μας προσπάθεια, αλλά και ολόκληρη η ζωή μας για να γίνουν δεκτές από το Θεό και να προσελκύσουν την θεία Χάρη και ευλογία Του.
Α) Το πρώτο χαρακτηριστικό που πρέπει να έχει κάθε πνευματική μας προσπάθεια είναι η αληθινή μετάνοια. Η πραγματική λύπη μας για κάθε ενέργεια ή σκέψη μας η οποία στέκεται εμπόδιο στην ένωση μας με το Θεό και η σταθερή απόφαση μας να μην ξαναπέσουμε στα ίδια παραπτώματα.
Β) Παρατηρούμε πολλές φορές, κυρίως στην εξομολόγηση, ότι ορισμένα αμαρτήματα αντιμετωπίζονται με επιπολαιότητα από τους πιστούς και με μία τάση να δικαιολογήσουν τον εαυτό τους. Αναφέρουμε ως παράδειγμα την κατάκριση, γνωστή και ως κουτσομπολιό. Από πολλούς θεωρείται πράξη μικρής σημασίας και ως κάτι αναπόφευκτο από την στιγμή που βρισκόμαστε σε παρέες και δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Η κατάκριση όμως δεν είναι κάτι το ανώδυνο αλλά μία πράξη που αποδεικνύει ότι δεν έχουμε αγάπη για τους αδελφούς μας, ότι προτιμούμε να ασχολούμαστε με τα προβλήματα των άλλων και όχι με τα δικά μας, καθώς και ότι θεωρούμε τον εαυτό μας άξιο να κρίνει τις πράξεις των άλλων.
Γ) Ένα τρίτο σημείο που θα πρέπει να τονίσουμε είναι η φιλανθρωπία, η ελεημοσύνη. Κατά την πνευματική μας προσπάθεια πρέπει να θυμόμαστε πάντα να δείχνουμε την αγάπη μας προς τους αδελφούς μας και κυρίως στους πάσχοντες. Με τον τρόπο αυτό, δηλαδή με την ελεημοσύνη, καλύπτουμε τα κενά που μένουν στην πνευματική μας ζωή. Αναπληρώνουμε την πτώσεις μας και ο Κύριος συγχωρεί τις παραλείψεις μας βλέποντας την αγάπη και την συμπαράσταση την οποία δείχνουμε για τον αδελφό μας. Η ελεημοσύνη έχει πολλές μορφές όπως η οικονομική βοήθεια σε αυτόν που στερείται, η επίσκεψη σε ένα άρρωστο, η συντροφιά σε κάποιον ο οποίος είναι μόνος, η ενίσχυση της ποιμαντικής και ιεραποστολικής δράσεως της Εκκλησίας μας κ.τ.λ.
Δ) Θα πρέπει να προσέξουμε και μάλιστα πολύ, σχετικά με την ταπείνωση. Πνευματική ζωή χωρίς ταπείνωση δεν υπάρχει. Η ταπείνωση είναι η βάση το θεμέλιο πάνω στο οποίο κτίζουμε την πνευματική μας προσπάθεια. Εάν το θεμέλιο δεν είναι σταθερό ολόκληρο το οικοδόμημα θα καταρρεύσει.
      Πρέπει να προσπαθούμε να μην προβάλλουμε ποτέ τις πνευματικές μας προσπάθειες. Ό,τι κάνουμε να το κάνουμε για την αγάπη του Χριστού και μόνο και όχι για να προβληθούμε στους ανθρώπους. Η κάθε πνευματική μας προσπάθεια να είναι κρυφή και ο Ουράνιος Πατέρας που βλέπει σε αυτό που εμείς κάνουμε κρυφά θα μας το ξεπληρώσει στα φανερά. Ο μισθός μας δηλαδή για κάθε προσπάθεια μας αδελφοί μου να αναμένεται από το Θεό για να έχει αξία αιώνια και όχι από τους ανθρώπους οι οποίοι την μία μέρα μπορεί να σε επιβραβεύουν και να σε θαυμάζουν και την άλλη ημέρα να σε κοροϊδεύουν και να σε κατηγορούν.
Ε) Πρέπει να μάθουμε να ζητούμε συγγνώμη. Πόσο δύσκολο είναι στην εποχή μας αδελφοί μου να ζητήσουμε πρώτοι συγγνώμη! Και δυστυχώς εξ’ αιτίας τού ότι δεν έχουμε μάθει να ζητούμε συγνώμη και ο Θεός δεν συγχωρεί και τις δικές μας αμαρτίες, γιατί λέει ΄΄Με όποιο μέτρο μετρήσετε θα μετρηθήτε΄΄. Εάν δεν συγχωρούμε τους αδελφούς μας δεν θα συγχωρεθούμε από το Θεό. Αλλά και καθημερινά επαναλαμβάνουμε στην ΄΄ Κυριακή προσευχή΄΄, στο ΄΄Πάτερ ημών΄΄ ΄΄ άφες ημίν τα παραπτώματα ημών ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών΄΄, δηλαδή, συγχώρεσε Κύριε τα παραπτώματα, τα σφάλματα, τις πτώσεις μας, όπως και εμείς συγχωρούμε τους αδελφούς μας για τα σφάλματα και τα παραπτώματα που έκαναν απέναντί μας. Τονίζεται μέσα από την πιο αγαπημένη, την πιο γνωστή, την πιο απλή , την πιο καθημερινή προσευχή που βάζει στο στόμα μας η Εκκλησία κάθε λεπτό της ημέρας η μεγάλη αυτή αλήθεια, ότι δηλαδή για να ζητήσουμε από το Θεό την άφεση των αμαρτιών μας πρέπει πρώτα και εμείς να συγχωρήσουμε τους αδελφούς μας. Δυστυχώς, εμείς λέμε μηχανικά και από συνήθεια την προσευχή αυτή και δεν προσέχουμε τα μεγάλα και βαθιά νοήματα της.
Ζ) Τέλος θα πρέπει να δώσουμε την πρέπουσα βαρύτητα στην προσευχή. Νηστεία χωρίς προσευχή δε νοείται. Η προσευχή είναι η συνομιλία μας με τον Θεό. Η συμμετοχή μας στα Ιερά Μυστήρια και τις Ιερές Ακολουθίες είναι όχι απλώς απαραίτητη αλλά αναγκαία για την πνευματική μας πρόοδο. Μέσα από τα Μυστήρια και τις Ακολουθίες λαμβάνουμε την Χάρη και την ευλογία του Θεού. Αγιάζεται η προσπάθεια μας. Ευλογείται η ζωή μας. Εκατονταπλασιάζεται ο καρπός των κόπων μας. Παίρνουμε δύναμη για να συνεχίσουμε. Ακούμε το Λόγο του Θεού και διδασκόμαστε από αυτόν. Μαθαίνουμε αλλά και διακρίνουμε σε ποια σημεία δεν βαδίζουμε σωστά ώστε να μπορούμε να διορθωνόμαστε και να γινόμαστε καλύτεροι. Τέλος μέσα από τα Μυστήρια της αγίας μας Εκκλησίας και την προσευχή ενωνόμαστε με τον ίδιο το Θεό.
Συχνή θεία Κοινωνία, συχνή εξομολόγηση, κυρίως όταν κάτι μας βαραίνει ή μας πληγώνει, ώστε να το αποβάλουμε, συμμετοχή στις Ιερές Ακολουθίες της Εκκλησίας, είναι η βάση πάνω στην οποία θα πρέπει να στηρίξουμε κάθε πνευματική μας προσπάθεια για να είμαστε σίγουροι ότι δεν κοπιάζουμε μάταια και ο αγώνας μας δεν θα πάει χαμένος.
Ας προσέξουμε αδελφοί μου, ώστε κάθε πνευματική μας προσπάθεια αλλά και ολόκληρη η ζωή μας, να εμπεριέχει τα παραπάνω στοιχεία στα οποία επιγραμματικά αναφερθήκαμε, ούτως ώστε να μη χτίζουμε παλάτια πάνω στην άμμο, αλλά η πνευματική μας πορεία να γίνεται δεκτή από το Θεό ως εύωσμο θυμίαμα και να αξιωθούμε και εμείς να ακούσουμε την φωνή του Κυρίου να μας λέει: ΄΄ Εύ δούλε αγαθέ και πιστέ! Επί ολίγα ης πιστός, επί πολλών σε καταστήσω, είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου΄΄, δηλαδή: Μπράβο παιδί μου καλό και πιστό! Στα λίγα έμεινες πιστός με πολλά όμως θα σε ανταμείψω, πέρασε μέσα να συμμετάσχεις στην Ουράνια και αιώνια χαρά του Κυρίου σου! Αμήν !

Ποια είναι η τύχη των νηπίων που πεθαίνουν αβάπτιστα

 Το ερώτημα αυτό είναι πολύ δύσκολο και δεν μπορούμε να απαντήσουμε σ’ αυτό από την οπτική γωνία της γης. Μόνο στην άλλη ζωή θα το εννοήσουμε, όπως γενικότερα θα εννοήσουμε και την τύχη του ανθρώπου αμέσως μετά το θάνατο. Το ζήτημα της τύχης των νηπίων που πεθαίνουν αβάπτιστα ανάγεται τελικά, στην ευσπλαχνία και την αγαθότητα του Θεού, ο οποίος οικονομεί τη ζωή και το θάνατο όλων των λογικών πλασμάτων του.Το ερώτημα που θέσαμε είναι δύσκολο γιατί προσδιορίζεται από δύο βασικές προτάσεις ασυμβίβαστες μεταξύ τους· πρώτον, τα νήπια που πεθαίνουν αβάπτιστα επειδή φέρουν το προπατορικό αμάρτημα δεν μπορούν να εισέλθουν στη βασιλεία των ουρανών και δεύτερον, τα αυτά νήπια επειδή δεν έχουν προσωπικές αμαρτίες δεν μπορούν να εξακοντισθούν στην αιώνια κόλαση. Ο άγιος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός γράφει· «Τούς δε (τα νήπια που πέθαναν αβάπτιστα) μήτε δοξασθήσεσθαι μήτε κολασθήσεσθαι παρά του δικαίου κριτού ως ασφραγίστους μεν απονήρους δε, αλλά παθόντας μάλλον η δράσαντας». Να υποθέσουμε ότι τα αβάπτιστα νήπια βρίσκονται ενδιάμεσα μεταξύ παραδείσου και κολάσεως (υπάρχει μια τέτοια ενδιάμεση κατάσταση;) η ότι υφίστανται ελαφρότατες βασάνους;Εν πάση όμως περιπτώσει θεωρίες που διατυπώνονται από ρωμαιοκαθολικούς θεολόγους προς εξοικονόμηση της δυσχέρειας, ότι οι προσευχές των γονέων μπορούν να σώσουν τα αβάπτιστα νήπια η ότι αυτά, αποκτώντα συνείδηση, μπορούν να σωθούν δια του βαπτίσματος του πόθου προς το βάπτισμα, είναι θεωρίες αλλόκοτες και αστήρικτες που έρχονται σε αντίθεση προς την περί βαπτίσματος διδασκαλία της πίστεως.

Το μεγαλείο της αγάπης του Θεού

 
    
    Μια πολυμελής οικογένεια στην Αφρική πήρε την απόφαση να πωλήσει ένα από τα επτά παιδιά της. Σκληρή απόφαση. Τί μπορούσε όμως να κάνει; Η φτώχεια και η δυστυχία θέριζε το σπίτι. Μπροστά στις ανυπέρβλητες δυσκολίες, έπρεπε ένα τους παιδί να το πωλήσουν. Ο έμπορος χτυπάει την πόρτα. Τα παιδιά στην γραμμή. Ποιο απ΄ όλα να πωλήσει; Για το κάθε παιδί εύρισκε και ένα ξεχωριστό χάρισμα η μάνα. Αρχίζει από το πρώτο και καταλήγει στο τελευταίο. Όλα της είναι σπλάχνα. Ποιο απ΄ όλα να αποκόψει; Στο τέλος στρέφεται προς τον έμπορα και του δηλώνει την αδυναμία της να πωλήσει το παιδί της.
     Το ίδιο όμως δεν συνέβη και με τον Θεό Πατέρα που θυσίασε τον Μονογενή αυτού Υιόν, για να λυτρώσει τα παιδιά Του , το ανθρώπινο γένος; Η θυσία του Χριστού μας φανερώνει πόσο μεγάλη ήταν η αγάπη του Θεού στον άνθρωπο και πόσο μικρή είναι δυστυχώς σήμερα η δική μας αγάπη σ' Εκείνον.

Γιατί είναι αναγκαία η εξομολόγηση ;

    
    Η εξομολόγηση είναι το πρώτο στοιχείο της μετάνοιας. Διάφορα χωρία της Γραφής αναφέρονται στην αναγκαιότητα της εξομολογήσεως, ως πρακτικού δείγματος μετάνοιας. Με την εξομολόγηση αποκαλύπτει ο άνθρωπος την ηττοπάθειά του, την προδοσία και άρνηση των καθηκόντων του, από την οποία προήλθε η πτώση και η καταστροφή. Φανερώνει την υπαιτιότητα του και έτσι καταστρέφει τα μέσα και αίτια της συντριβής του και ολοκληρώνει την επιστροφή στους κόλπους του Πατέρα, που με την αμαρτία και την παράβαση διακόπηκε. Κάθε παράβαση και παρακοή επιφέρει διπλή ενοχή στον άνθρωπο. Και στο σώμα, με τις αισθήσεις, και στην ψυχή και το νου, από όπου ξεκινά η προδοσία. Με την εξομολόγηση θεραπεύει και τις δύο μορφές της ενοχής, αφού περιγράφει με ταπείνωση, ως δική του, την άρνηση και προδοσία. Ούτε εξομολόγηση γίνεται χωρίς μετάνοια, ούτε μετάνοια χωρίς εξομολόγηση. Είναι και τα δύο αχώριστα και απόλυτα μέσα σωτηρίας.
     Η κύρια αιτία της αποπλανήσεως του ανθρώπου είναι η λανθασμένη κρίση του νου. Μετάνοια σημαίνει την επαναφορά του νου στη σωστή κρίση και χρήση των νοημάτων, ώστε να εκλείψει το  παράλογο. Την πράξη αυτήν της ισορροπίας τους ανθρώπου αποδέχτηκε η φιλανθρωπία του Θεού και έγινε το μεγαλύτερο δώρο Του στη φύση μας, αφού ξεπέσαμε από την πρώτη μας θεοειδία. Δεν πρέπει να παραμελούμε τη μετάνοια, αφού κατά το λόγο της Γραφής «τίς καθαρός ἔσται ἀπό ρύπου, ἐάν μία ἡμέρα ὁ βίος αὐτού ἐπί τῆς γῆς» (Ιώβ 14, 4-5). Ποιος μπορεί να περιγράψει την έκταση της φιλανθρωπίας και  παναγαθότητας του Θεού προς τον άνθρωπο, αφού τον δέχεται, αν επιστρέψει με τη μετάνοια, όσο μεγάλη και αν ήταν η προδοσία και η παράβασή του; Ποιος θα περιγράψει την αθλιότητα και το σκοτισμό του πεπλανημένου ανθρώπου, όταν ποδοπατεί και απορρίπτει αυτό το δώρο, το οποίο ανακαλεί τον αποστάτη και προδότη στους κόλπους της πατρικής αγκάλης και στοργής και τον ελευθερώνει από την αιώνια και φρικτή καταδίκη;
    Πραγματικά να η φιλανθρωπία του θεού δε μας παραχωρούσε τη μετάνοια, δε θα μας προσέφερε τίποτε και αυτή η οικονομία του Σωτήρα  μας, αφού η δική μας τρεπτότητα και διαστροφή θα τα αφάνιζε στον αμαρτωλό και πανένοχο βίο μας. Κανένας απόγονος της αδαμιαίας ρίζας, ας μην παραμελήσει να εφαρμόσει στη ζωή του τη μεγάλη δωρεά της μετάνοιας, για να μην κλάψει ανώφελα στη μέλλουσα αιωνιότητα. Το πένθος και τα δάκρυα είναι τα κυριότερα και επικερδέστερα εργαλεία της γνήσιας μετάνοιας και όσοι μετανοούν σωστά, ας μην τα αποχωρίζονται.

Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2020

Ένα άλλου είδους πολίτευμα............... Του κ Ιωάννου Αν. Γκιάφη Θεολόγου - Πολιτικού Επιστήμονος

 Ο αρχαίος φιλόσοφος Αριστοτέλης θέλοντας να ορίσει το "πολίτευμα", γράφει τα εξής: "Πολίτευμα ἐστί τὸ κύριον τῶν πόλεων". "Πολίτευμα είναι εκείνο που ασκεί στην πόλη την κυριαρχία.". Πράγματι ως πολίτευμα προσδιορίζεται "το σύστημα της διακυβέρνησης ενός κράτους, καθώς και το σύνολο των νόμων που διέπουν την λειτουργία του." Η μακραίωνη ιστορία της ανθρωπότητας μας διδάσκει πως διάφορα είδη πολιτευμάτων κυριάρχησαν στο παγκόσμιο προσκήνιο. Άλλοτε εμφανίστηκε η μοναρχία- η ηγεσία ενός λαού συγκεντρωμένη στα χέρια του ενός. Άλλοτε παρουσιάστηκε η ολιγαρχία ή αριστοκρατία- η εξουσία των "λίγων". Και άλλοτε εγκαθιδρύθηκε η δημοκρατία στην οποία κυρίαρχος είναι ο λαός. Αναντίρρητα μέχρι σήμερα διαγράφεται ιστορικά μια "πολιτειακή εξέλιξη", όταν από τον βασιλιά μεταβατικά και με διάφορες πολιτικές διακυμάνσεις, περάσαμε στην λαϊκή κυριαρχία.
Φυσιολογικά όμως θα μας δημιουργηθεί ένας προβληματισμός: "Τι σχέση υφίσταται μεταξύ του πολιτεύματος και της εκκλησιαστικής κοινότητας;" Μα, θα σπεύσει κάνεις να υποστηρίξει πως το πολίτευμα σχετίζεται κατ' αποκλειστικότητα με την ορθή και έννομη λειτουργία ενός κράτους. Αντιθέτως και η Αγία μας Εκκλησία διαθέτει το δικό της πολίτευμα. Αλήθεια έχουμε ποτέ αναρωτηθεί τι παρακαλούμε τον πολυεύσπλαχνο Θεό κάθε φορά που ψάλλουμε το απολυτίκιο του Σταυρού; Τον ικετεύουμε όπως διαφυλάσσει το δικό Του πολίτευμα δια του Σταυρού ("καὶ τὸ σὸν φυλάττων διὰ τοῦ σταυροῦ σου πολίτευμα"). Ο μικρός και δη ευκολομνημόνευτος αυτός ύμνος μας αποκαλύπτει το πολίτευμα της Εκκλησίας μας. "Το σταυρικό πολίτευμα!'' Τα πάντα μέσα στην εκκλησιαστική ζωή στηρίζονται στον Σταυρό. Παντού στον λειτουργικό βίο κυριαρχεί ο Τίμιος Σταυρός. Αλλά και στην πνευματική πορεία εκάστου χριστιανού υπάρχει ο Σταυρός, τόσο ως σύμβολο της ενσωμάτωσής του στο σώμα του Χριστού, όσο και ως βίωμα στον αγώνα του από το κατ' εικόνα στο καθ' ομοίωση. Δικαιολογημένα λοιπόν ο Σταυρός του Κυρίου είναι το λάβαρο της Εκκλησίας μας, αλλά και ο τρόπος που πολιτεύεται μέσα στον κόσμο.
Ήδη από την Παλαιά Διαθήκη προτυπώθηκε και βιώθηκε μυστικώς από όλους τους προπάτορες και προφήτες του Θεού. Μήπως χτυπώντας με το ραβδί του την Ερυθρά θάλασσα και χαράσσοντας το σημείο του Σταυρού, δεν κατόρθωσε ο θεόπτης Μωυσής να περάσει το λαό του από την χώρα του Φαραώ στην γη της επαγγελίας; Μήπως ο Μωυσής προσευχόμενος και σχηματίζοντας με το σώμα του το σημείο του Σταυρού, δεν πέτυχε οι Ισραηλίτες να κατατροπώσουν τους Αμαληκίτες στον δρόμο τους προς την γη της επαγγελίας; Μήπως και πάλι σχηματίζοντας το σημείο του Σταυρού, δεν κινήθηκαν οι δώδεκα φυλές  του Ισραήλ στην έρημο; Επομένως η Παλαιά Διαθήκη συνεχώς διαμαρτυρεί ότι ο Σταυρός είναι "τοῖς δὲ σῳζομένοις δύναμις Θεοῦ"(Α' Κορινθ. α', 18). 
Στην Καινή Διαθήκη πλέον ο Σταυρός είναι μια ορατή πραγματικότητα. Είναι το ακρότατο σημείο και το κορύφωμα στο μυστήριο της Θείας Οικονομίας. Από την ημέρα που γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός πορεύεται για να φθάσει στο Σταυρό και για να περάσει από το Σταυρό στην Ανάσταση. Ο ίδιος ο Κύριος αλλεπάλληλες φορές προανήγγειλε τα περί του εκουσίου Πάθους Του, αλλά και πάνω στον Σταυρό τερμάτισε την επίγεια διαδρομή Του. Μπορεί μέχρι τότε ο Σταυρός να ήταν το φονικό όργανο των πιο αδίστακτων κακοποιών. Από την στιγμή που επάνω σε αυτόν πεθαίνει ο Λυτρωτής του κόσμου, μετατρέπεται σε "Τίμιον Ξύλο", σε "όπλον ειρήνης" και προπάντων σε "αήτητον τρόπαιον". Έκτοτε χαράζεται παντού και σημαδεύει την παρουσία του Θεού στην ανθρώπινη ζωή. Παράλληλα με αυτή την σταυρική πορεία Του, ο Διδάσκαλος Κύριος συγκεφαλαιώνει τη διδασκαλία Του και ομιλεί για ένα Σταυρό, που πρέπει να σηκώσει κάθε δικός Του, αν θέλει στ' αλήθεια να ακολουθήσει τα ίχνη τα δικά Του. Ο Ιησούς Χριστός καρφωμένος στο Σταυρό καλεί τους πιστούς να γίνουν πιστοί σταυρωμένοι μαζί Του.
Με την σταύρωση του Θεανθρώπου πλέον δίνεται ένα τέλος στην κυριαρχία των σκοτεινών δυνάμεων. Λίαν εύστοχα οι ιεροί ύμνοι της 14ης Σεπτεμβρίου ομιλούν για τον Σταυρό που υψώνεται στο μέσον του Ναού, ονομάζοντάς τον "των δαιμόνων το τραύμα''. Γράφει χαρακτηριστικά ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων στις περίφημες πρωτοχριστιανικές κατηχήσεις του: "Ο Σταυρός είναι μεγάλο φυλακτό, είναι το σημείο που φυλάει τους πιστούς και που το φοβούνται οι δαίμονες." Εξάλλου ο πραγματικός χριστιανός δεν ντρέπεται να ομολογήσει την σταυρική θυσία του Κυρίου, απ' την οποία εκπηγάζουν πλείστα πνευματικά οφέλη. Διότι εάν δεν ομολογεί τον Σταυρωθέντα Χριστό, τότε σύμφωνα με τον άγιο Πολύκαρπο "ἐκ τοῦ διαβόλου ἐστὶ". Άρα με τον Σταυρό Του ο Κύριος συντρίβει το κράτος του διαβόλου και ενδυναμώνει το κράτος του Θεού, την χριστιανική πολιτεία.
Εκτός αυτής της δυναμικής του Σταυρού, στη ζωή του πιστού φανερώνεται και μέσα από τις πάσης φύσεως δυσκολίες. Γράφει ο μακαριστός π. Ευσέβιος Γιαννακάκης: "Η σκέψη ότι ο χριστιανικός βίος είναι σταυρός, πρέπει να μας ενισχύει και να μας δυναμώνει να ξεπερνούμε τα εμπόδια και τους πειρασμούς." Και στη συνέχεια θα ρωτήσει: "Εκεί που συναντάει κανείς τη δυσκολία, νοιώθει τη δύναμη του Σταυρού;" Αλλά πως να αισθανθούμε τη δύναμη του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, όταν πρωτίστως δεν έχουμε σταυρωθεί; Ο απόστολος Παύλος έρχεται και μας τονίζει ιδιαιτέρως την σημασία της προσωπικής σταύρωσης. "Νεκρώσατε ουν τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς"(Κολ. γ', 5). Προσωπική σταύρωση συνεπάγεται με την σταύρωση των παθών μας και την απελευθέρωσή μας από την κάθε αμαρτωλή κατάσταση. Σταυρωμένη η γλώσσα μας! Σταυρωμένα τα μάτια μας! Σταυρωμένα τα αυτιά μας! Και γενικά σταυρωμένες οι αισθήσεις μας και οι επιθυμίες μας. Δυστυχώς εάν σήμερα έχουμε περιέλθει σε αυτόν τον πνευματικό ξεπεσμό, οφείλεται στην αλλαγή της πλεύσης μας. Δίνεται περισσότερη βαρύτητα στην υλική και αισθησιακή ικανοποίηση παρά στην πνευματική δίψα. Όμως λησμονιέται πως όλα είναι μάταια και κίβδηλα μπροστά στην "Σταυρωμένη Αγάπη", αυτή που θυσιάστηκε για τη δική μας σωτηρία. 
Εάν δεν βιώσουμε το μυστήριο του Σταυρού υπαρξιακά και οντολογικά, τότε η Ανάσταση θα φαντάζει ένα ανεκπλήρωτο όνειρο. Υψώνοντας η Εκκλησία μας τον Σταυρό, όπως τον ύψωσε τότε στο ναό των Ιεροσολύμων ο πατριάρχης Μακάριος μετά την εύρεσή του από την αγία Ελένη, μας προσκαλεί να τον υψώσουμε και μέσα μας. Να τον σηκώσουμε! Να τον νοιώσουμε! Να τον βάλλουμε στο κέντρο της καρδιάς μας, μην υπολογίζοντας τη θυσία και το μαρτύριο! Και τότε επαξίως θα ανήκουμε στο "σταυρικό πολίτευμα" της Εκκλησίας μας και θα ψάλλουμε: "Τὸν Σταυρό σοῦ προσκυνούμε Δέσποτα καὶ τὴν ἁγία σοῦ Ἀνάστασιν δοξάζομεν". Γένοιτο! 
 

Ο Σταυρός του Χριστού κάποτε και σήμερα!!!


 

Πηγή ευλογίας ο Σταυρός. Παντού κυριαρχεί ο Σταυρός. Μη βλέπετε που οι μέρες μας είναι εντελώς διαφορετικές από τις προηγούμενες.Οι άνθρωποι ζούσαν με την παρουσία του Σταυρού στη ζωή τους. Άρχιζαν την ημέρα τους κάνοντας το σημείο του Σταυρού, έκλειναν πάλι τον κύκλο της πολύμοχθης εργασίας τους κάνοντας το σημείο της νίκης και ευχαριστώντας τον Θεό που τους χάρισε υγεία για να βγάλουν το ψωμί τους με τον ιδρώτα του προσώπου τους.Κάθονταν στο τραπέζι τους, σημειώνοντας το σημείο του Σταυρού και αγιάζοντας με αυτόν τον τρόπο τα παρατιθέμενα φτωχά τους εδέσματα.Πάλι με τον Σταυρό τελείωναν το φαγητό τους.Με το σημείο του Σταυρού σφράγιζαν το μαξιλάρι τους για να έχουν έναν ευλογημένο ύπνο.Κι όταν περνούσαν από Ναούς και Μοναστήρια, χαιρετούσαν τον άγιο, για να χρησιμοποιήσω τον Όσιο Παΐσιο τον Αγιορείτη, κάνοντας το σημείο του Σταυρού.Το έκαναν τότε, αλλά σήμερα δεν το κάνουν… Πολλοί από εμάς ντρεπόμαστε να κάνουμε το σημείο του Σταυρού και να ομολογήσουμε την ιδιότητά μας ως Χριστιανοί, γιατί απλούστατα με τον Σταυρό ομολογούμε την πίστη μας στον Χριστό.Εκδηλώνουμε την ευγνωμοσύνη μας για τη σωτηρία που μας χάρισε και ζητούμε την ευλογία του και την δύναμή του για την καθημερινή και αιώνια πορεία μας.Μάλιστα, παλαιότερα οι Χριστιανοί μας, όταν οδηγούσαν στον τάφο ένα μέλος της Εκκλησίας του Χριστού, έπιαναν το δεξί του χέρι και έκαναν τρεις φορές το σημείο του Σταυρού, για να οδηγήσουν το προσφιλές πρόσωπό τους με τον Σταυρό στην πέρα του τάφου ζωή.Και το ευλύγιστο χέρι έκανε για τελευταία φορά το σημείο της νίκης και του θριάμβου. Αυτό το φαινόμενο το έχω ζήσει πολλές φορές, βλέποντας την ευλυγισία των σεσωσμένων ανθρώπων.

Πηγή ευλογίας ο Σταυρός του Χριστού. Όπλο κατά του διαβόλου. Πάνω στο ξύλο του δόθηκε η μεγαλύτερη μάχη και κερδήθηκε η μεγαλύτερη νίκη. Το έβαψε ο Χριστός αυτό το ξύλο με το αίμα Του και του μετέδωσε όλη τη χάρη και την ευλογία Του.

Το Ξυλο του Σταυρού κατά τίνα ευλαβή παράδοση



Κατά τίνα ευλαβή παράδοσιν, ή προέλευσις του ξύλου του σταυρού είναι ή εξής:
Οι τρεις Άγγελοι, τούς οποίους εφιλοξένησε ό Αβραάμ εις τύπον της Αγίας Τριάδος, φεύγοντες «ελησμόνησαν» τάχα τάς ράβδους των εκεί, παρά τήν δρύν Μαμβρή..  Ταύτας μετεχειρίσθη ή Σάρα επανειλημμένως ως ξύλα εις τήν φωτιάν όμως εκαπνίζοντο χωρίς να καίωνται εις τό τέλος, τά πέταξε λέγουσα «καταραμένα ξύλα δεν ανάπτουν».
    Όταν ό Λώτ μέθυσε εποίησε τήν αμαρτίαν με τάς θυγατέρας του, ανανήψας υπήγεν εις τόν θείον του Αβραάμ και εξωμολογήθη τό κακόν πού του συνέβη. Ό δε είπε μεγάλη ή αμαρτία σου, τέκνον πλην λάβε αυτούς τούς τρεις δαυλούς (τά ξύλα πού πέταξε ή Σάρα) εφύτευσέ τα εις τό υποδειχθέν μέρος καί φέρε νερό από τόν Ιορδάνη να τά ποτίζης∙ αν βλαστήσουν, σημείον ότι εδέχθη ό Θεός τήν μετάνοιάν σου καί σε συγχώρησε. Εποίησεν ούτως ο Λώτ και έφερε νερό από τόν Ιορδάνην, όστις απέχει μιας ημέρας όδόν. 'Αλλ' ό διάβολος, μετασχηματισμένος άλλοτε μέν εις κεκοπιακότα διψασμένο οδοιπόρο, άλλοτε δέ εις γέροντα ασθενή και άλλοτε εις γυναίκα πτωχήν καί δυστυχή, του έπινε το νερό καθ' όδόν. Τόν λυπήθηκεν ό Θεός καί μίαν φοράν διέφυγε τήν συνάντησιν καί πότισε μίαν μόνην φοράν τά ξύλα, τα οποία εβλάστησαν καί ηνώθησαν εις τό τρισύνθετον ύλον πεύκη, κέδρος καί κυπάρισσος. Ό τόπος τούτου δεικνύεται εντός του Ναού της Μονής του Σταυρού εις τά προάστια της Ιερουσαλήμ.
    Όταν δε ο Σολομών, μετά χίλια σχεδόν έτη (1015—975 π.Χ.), ανήγειρε τόν Ναόν καί όλοι οι άνθρωποι καί η φύσις προσέφεραν στην οικοδομή του, εκόπηκε καί τό δένδρον τούτο γι` αυτόν τόν σκοπό. Όταν όμως επρόκειτο να χρησιμοποιηθή, όπου ετίθετο, ήταν άλλοτε μέν κοντό άλλοτε δέ μακρύ και τελικώς τό πέταξαν ως άχρηστον σε μία γωνία ειπόντες «κατηραμένον ξύλον».  Καί όταν αι ιουδαίοι έτρεχον καί ζήτουσαν ξύλον δια τήν σταύρωσιν του Κυρίου, -εύρον προχείρως αυτό καί ήτο κατάλληλον και δια αύτου κατεσκευάσθη ο σταυρός του Χριστού. Ούτω λοιπόν, τό κατηραμένον ξύλον μετεποιήθη εις τό εύλογημένον Ξύλον του Σταυρού καί η κατάρα μετηλλάχθη εις ευλογίαν καί σωτηρίαν δια του εν αυτώ παγέντος Κυρίου ημών .

Τι σημαίνει ακολουθώ τον Εσταυρωμένο Χριστό, βαστάζοντας τον δικό μου Σταυρό;


α. Σταυρώνω τόν παλαιό ἄνθρωπο (τά πάθη μου). Ἀπαρνοῦμαι τόν παλαιό ἄνθρωπο καί ἀγωνίζομαι νά ξεριζώσω ἀπό μέσα μου τά ἁμαρτωλά καί ἐγωϊστικά πάθη, τόν ἐγωκεντρισμό, τή φιλαυτία. Μορφές τῆς φιλαυτίας εἶναι: ἡ ὀλιγοπιστία, ἡ ἀπιστία, ἡ ἀδιαφορία γιά τόν συνάνθρωπο καί τό χειρότερο ἡ ἐκμετάλλευσή του ἡ φιληδονία καί ἡ σαρκολατρεία· ἡ ἀπληστία καί ἡ φιλαργυρία· ἡ μνησικακία καί ἡ συκοφαντία καί κάθε ἐνέργεια, μέ τήν ὁποία πληγώνουμε καί στενοχωροῦμε τούς συνανθρώπους μας ἡ φιλοδοξία καί ματαιοδοξία.
β. Ὑπομένω τίς ἀκούσιες δοκιμασίες τῆς ζωῆς καρτερικά καί εὐχαριστιακά. Οἱ ὀδυνηρές καί ἀνίατες ἀσθένειες, ὁ θάνατος προσφιλῶν μας προσώπων, ἡ ἀδικία, ἡ ἀχαριστία καί ἡ περιφρόνηση, ἡ πτωχεία καί ἄλλες δοκιμασίες ἀποτελοῦν εὐκαιρίες πού, ἄν τίς χρησιμοποιήσουμε σωστά, μᾶς συσταυρώνουν καί συνεγείρουν μέ τόν Χριστό. Ἄν ἀγανακτήσουμε καί περάσουμε τά ὅρια ζημιωνόμαστε πνευματικά. Ἄν τίς δεχθοῦμε παθητικά, γιατί δέν μποροῦμε νά κάνουμε διαφορετικά, πάλι δέν ὠφελούμεθα. Ἄν ὅμως τίς δεχθοῦμε ὡς ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ καί ὡς εὐκαιρίες γιά τήν πνευματική μας τελείωση μᾶς ἀνεβάζει στό ὕψος τῶν ἁγίων μαρτύρων. Ἕνας γέροντας εἶπε χαρακτηριστικά τό ἑξῆς: "Ἕνα δόξα σοι ὁ Θεός, τήν ὥρα πού πονᾶμε ἔχει μεγαλύτερη ἀξία ἀπό χίλια Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ" ὅταν δέν πονᾶμε.
Ὀφείλουμε νά διδαχθοῦμε ἀπό τή ζωή καί τό πρόσωπο τῶν Θεοτόκου, γιατί καί αὐτή πόνεσε καί συμμετέσχε στά παθήματα τοῦ Χριστοῦ. Ἀπό τήν ἐκ Πνεύματος Ἁγίου σύλληψη, στήν Ἁγία γαστέρα της, τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ της, ἄρχισαν καί οἱ δοκιμασίες της.
-Μή μπορώντας ὁ Ἰωσήφ νά ἐξηγήση τήν ὑπερφυῆ σύλληψη καί ἐγκυμοσύνη της ἤθελε νά τήν διώξει.
-Δοκιμασία καί οἱ δυσκολίες νά βρεθῆ τόπος ἐν τῷ καταλύματι γιά νά γεννήση τό παιδί της.
-Δοκιμασία ἡ προσπάθεια τοῦ Ἡρώδου νά φονεύση τό θεῖο βρέφος, δοκιμασία καί ἡ φυγή τους στήν Αἴγυπτο. Ἄστεγη στή Βηθλεέμ, πρόσφυγας στήν Αἴγυπτο.
- Ὅταν πάλι χρειάσθηκε νά ὑποφέρη γιά μᾶς ὁ Χριστός καί νά πεθάνη, πόσο μεγάλες ἦσαν οἱ ὀδύνες, μέ τίς ὁποῖες μᾶς συμπαραστάθηκε ἡ Παρθένος. Ὅταν ἔβλεπε τόν Υἱό της, τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ νά γυμνώνεται , νά δέρνεται, νά κρίνεται ἄξιος τῆς χειρότερης καταδίκης, νά πεθαίνει τόν ἐξευτελιστικότερο θάνατο.
γ. Ἀναλαμβάνω ἑκούσιους πόνους, στερήσεις, ἀγῶνες γιά τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό: -Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς ἐδίδαξε ὅτι στενή ἡ πύλη καί τεθλιμμένη ἡ ὁδός τοῦ Εὐαγγελίου. -Μέ τή νηστεία, τήν ἀγρυπνία, τήν εὐλογημένη ὀρθόδοξη ἄσκηση πολιτεύεται ὁ Χριστιανός. Γιά νά ζῆ ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, γιά νά μή χρησιμοποιῆ τόν κόσμο καταναλωτικά, ἀλλά εὐχαριστιακά. Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ: Ζυγός Δικαιοσύνης. Κατά τήν μεγάλη ἡμέρα τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ὑψώνονται καί τά ἰδικά μας βλέμματα ἐπάνω στόν Γολγοθᾶ. Ἐκεῖ βλέπουμε στημένους τρεῖς σταυρούς. Στό μέσον εὑρίσκεται ὁ Τίμιος Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ δεξιά καί ἀριστέρα ὑπάρχουν οἱ ἄλλοι σταυροί, ἐπάνω στούς ὁποίους εὑρίσκονται δύο ληστές. Καί τό ἐκπληκτικό εἶναι, ὅτι οἱ σταυροί τῶν δύο ληστῶν δέν μοιάζουν μεταξύ τους. Γιατί ὁ ἕνας γίνεται σωτήριος, ἐνῶ ὁ ἄλλος καταδίκη, παρά τό γεγονός, ὅτι καί οἱ δύο συσταυρωμένοι μέ τόν Χριστό εἶναι ληστές. Ὁ ἕνας ἐσταυρωμένος ληστής σώζεται ὄχι γιά τά καλά του ἔργα, ἀλλά γιατί ὁμολόγησε τόν Χριστό, "μνήσθητί μου ἐν τῇ βασιλείᾳ Σου", καί ἔτσι ἔμεινε πραγματικός ἄνθρωπος. Ὁ ἄλλος ληστής καταδικάζεται ὄχι γιά τά ἐγκληματικά του ἔργα, ἀλλά γιατί ἀρνεῖται οὐσιαστικά τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ. Ἕνας Γολγοθᾶς εἶναι ἡ γῆ. Στό μέσον εὑρίσκεται ὁ ἐσταυρωμένος καί ἀναστάς Κύριος. Στό πρόσωπο δέ τῶν ληστῶν ὑπάρχει ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εὑρισκόμαστε γύρω ἀπό τόν Χριστό ἐπάνω στόν σταυρό μας, στόν σταυρό τῶν δοκιμασιῶν καί τοῦ πόνου μας. Ἐκεῖνο ὅμως πού διακρίνει τούς ἀνθρώπους δέν εἶναι ἡ ἁμαρτωλότητα καί ἡ καθαρότητα, ἀλλά ἡ σχέση μέ τόν Χριστό καί τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου γίνεται ζυγός δικαιοσύνης, ὅπως θαυμάσια ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας.
Τό σταυρικό πολίτευμα. Ζοῦμε σ' ἕναν κόσμο, στόν ὁποῖο κυριαρχεῖ τό ἀντισταυρικό πνεῦμα. Ἕναν κόσμο πού φίλαυτα ἔχει ὡς ἰδανικά του τήν εὐημερία, τήν καλοζωΐα, τήν ἄνεση, πού τοποθετεῖ τήν ἐλευθερία ὄχι στή θυσία καί τήν ἀγάπη, ἀλλά στόν ἐγωϊσμό. Ὁ σταυρός μᾶς τρομάζει. Καί αὐτό εἶναι φυσικό. Γιατί μᾶς διέλυσε ἡ ἄνεση. Αὐτός ὁ κόσμος πού ἀπορρίπτει σήμερα τόν σταυρό τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὑποχρεωμένος νά ἀντιμετωπίση ὀδυνηρόταταες καί μάλιστα φοβερές μάστιγες πού εἶναι καί συνέπειες τῆς ἀντισταυρικῆς του πορείας :Τό AIDS, τά ναρκωτικά , τήν φοβερή οἰκολογική καταστροφή, τήν ἀπελπισία, τή βία. Καί ἡ λύση δέν εὑρίσκεται ἐκεῖ πού τήν τοποθετεῖ, δηλαδή στό νά ληφθοῦν ὡρισμένα προφυλακτικά μέτρα. Χρήσιμα εἶναι αὐτά, ἀλλά ἀνεπαρκῆ. Ἡ βαθύτερη λύση εἶναι μία: ἡ μετάνοια. Αὐτή πού ἔσωσε τή Νινευΐ τή μεγάλη πόλη ἀπό τήν καταστροφή. Εἶναι ἡ ἐπιλογή τοῦ σταυρικοῦ τρόπου ζωῆς ὡς τοῦ μόνου ἀληθινοῦ τρόπου ζωῆς.
    Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος ὑψώνεται στόν βίο τῆς Ἐκκλησίας, ὑπενθυμίζει σέ ὅλο τόν κόσμο καί σέ μᾶς ὅτι, ὅταν διαλέξουμε τόν Σταυρό ὡς τρόπο τῆς ζωῆς μας, ὡς πολίτευμα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ μας βίου, τότε ἔχουμε καί τήν Ἀνάσταση. Τότε ἔχουμε τήν ἀληθινή μας ἐλευθερία, τήν ἀληθινή ἀνάπαυσή μας μέσα στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τήν ἀγάπη τῶν ἀδελφῶν μας, τήν ἀληθινή εἰρήνη τῆς ψυχῆς. Αἴρομε, λοιπόν, τόν Σταυρό μας καί ἐργαζόμεθα, μέ ἐπίγνωση καί πιστότητα, γιά τήν εἴσοδο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο. Καί ὅταν περιστάσεις καί θλίψεις καί ἀνάγκες μᾶς κυκλώνουν ὑψώνουμε τά μάτια τῆς ψυχῆς μας καί ἀτενίζουμε μέ πίστη τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ μας. Καί μέ ἐλπίδα προχωρᾶμε. Σταυρωμένοι καί ἀναστημένοι. Συσταυρωμένοι καί συναναστημένοι μέ τόν Χριστό. Αὐτή εἶναι ἡ "ἀδυναμία "τῆς Ἐκκλησίας. Νά ζῆ τόν Σταυρό καί νά προσφέρει τήν Ἀνάσταση. Αὐτή εἶναι ἡ "ἀδυναμία" τοῦ Χριστιανοῦ. Νά ζῆ τόν Σταυρό καί νά βιώνει τήν Ἀνάσταση

Το βίωμα του Σταυρού

   Ο σταυρός είναι βίωμα και κτήμα τρόπαιο και σημαία της Εκκλησίας. Έξω από την Εκκλησίαν οι άνθρωποι, οι οποίοι δεν αναγνωρίζουν την Εκκλησίαν ως μητέρα, νοιώθουν τον σταυρόν ως μωρίαν3, ως θρησκόληπτον σημάδι, ως κατάραν η αξιοβλασφήμητον πράγμα. Μόνον ένας πιστός κατανοεί την μοναδικήν του σημασίαν και δύναται να βιώση την δυναμικήν του ενέργειαν.Ο σταυρός είναι βίωμα και κτήμα και σημαία της Εκκλησίας. Έξω από την Εκκλησίαν οι άνθρωποι, οι οποίοι δεν αναγνωρίζουν την Εκκλησίαν ως μητέρα, νοιώθουν τον σταυρόν ως μωρίαν, ως θρησκόληπτον σημάδι, ως κατάραν η αξιοβλασφήμητον πράγμα. Μόνον ένας πιστός κατανοεί την μοναδικήν του σημασίαν και δύναται να βιώση την δυναμικήν του ενέργειαν.
    Ο Χριστός, αφού κατετρόπωσε τον εχθρόν διάβολον και ηχρήστευσε την δύναμίν του και συνέτριψε την στρατιάν του, αφού ετελείωσε το έργον της σωτηρίας μας και μας ήνοιξε τον παράδεισον, μας άφησεν ως ιεράν πρακαταθήκην επί της γης ένα αόρατον στοιχείον, το Άγιον Πνεύμα, και ένα ορατόν, τον τίμιον Σταυρόν. Αυτή η σημαία του ουρανού, αυτό το τίμιον Ξύλον, το οποίον χαράσσομεν και ασπαζόμεθα, είναι απτόν σημάδι του ιδίου του Θεού.  Την οδόν του σταυρού εβάδισαν όλοι οι άγιοι και δι’ αυτής ηγιάσθησαν. Είναι μεγάλη ευλογία του Θεού, την οποίαν εκατομμύρια ανθρώπων εδέχθησαν, εβίωσαν και επέτυχον όλων των επαγγελιών του Θεού, συναγαλλόμενοι μετ’ αυτού εν ουρανοίς. Είναι βίωμα όλων εκείνων, οι οποίοι επλήρωσαν τον παράδεισον και οι οποίοι, καθ’ ημέραν βιούντες μυστικώς μεθ’ ημών, μας μεταδίδουν την αγάπην και την βιωματικήν σχέσιν των με τον σταυρόν.
    Ενεφυτεύθη εις την καρδίαν του ανθρώπου ο σταυρός, διότι μετ’ αυτού συνάπτεται κάθε ψυχή. Η Εκκλησία μεταδίδει αυτό το βιώμά της εις έκαστον εξ ημών, ακόμη και εις τον τελευταίον αμαρτωλόν. Ο σταυρός του Κυρίου υπεισέρχεται εις το είναι μας ως βρώσις και γνωρίζομεν την γεύσίν του εις την καρδίαν μας. Ούτως εχόντων των πραγμάτων, αδελφοί μου, πως ημπορούμεν ημείς να βιώσωμεν εις την προσωπικήν μας ζωήν τον σταυρόν; Τι σημαίνει δι’ ημάς ο λόγος του Θεού, «ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι»; Βεβαίως, γνωρίζομεν, όπως μας πιστοποιούν όλοι οι Πατέρες, ότι «ει φιλείς τον Δεσπότην σου, τον θάνατον απόθανε τον εκείνου». Αλλά πως θα αποθάνωμεν και ημείς τον θάνατον του Κυρίου;
    Κατ’ αρχας, ποιός δεν αισθάνεται βαθύτατα ότι ζω τον σταυρόν σημαίνει ότι εγκαταλείπω την ζωήν της αμαρτίας και ακολουθώ τον Κύριον κατά την ευδοκίαν και το ακριβές θέλημα αυτού, ότι ο Κύριος είναι ο κυβερνήτης της ζωής μου και ότι ο λόγος που αποτελεί την βασικήν τροφήν της ψυχής μου, τον κανόνα της ζωής μου και τον λόγον της υπάρξεώς μου; Σταυρός είναι το ξύλον επί του οποίου ο Κύριος εσταυρώθη αναπεσών. Σταυρός είναι η εγκατάλειψίς μου επάνω εις το ξύλον, η πλήρης απώλεια του αυτεξούσιού μου, η αδυναμία μου από τώρα και εις το εξής να κατευθύνω τον εαυτόν μου. Σταυρός είναι η ζωή της αρετής και της ευσεβείας, η απελευθέρωσις της ψυχής και της σαρκός από τα πάθη και τας επιθυμίας, η μέχρι θανάτου ετοιμότης του αγώνος υπέρ της Εκκλησίας και της αλήθειας των θείων δογμάτων είναι το «ανενέργητον του ανθρώπου προς παν το απαρέσκον των Θεώ» συναπτόμενον μετά της προθυμίας της ευαρεστήσεως τω Κυρίω.
    Όταν ο πιστός σκέπτεται ούτω θεοφιλώς, τότε το Πνεύμα το Άγιον τον ενισχύει εις την εσταυρωμένην ζωήν και επιτυγχάνει την κατάργησιν πάσης αμαρτίας και ταυτοχρόνως την απόκτησιν πάσης αρετής. Το Πνεύμα το Άγιον έρχεται και τον στηρίζει, όταν ευρίσκεται επί του σταυρού, και αυτό το οποίον είναι αδύνατον να επιτύχη αυτός, το ενεργεί εκείνο.  Το Πνεύμα το Άγιον μας μεταδίδει την «σταυροφόρον δύναμιν», όπως θα έλεγε ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος, η οποία αχρηστεύει όχι μόνον τας μαγγανείας του πονηρού δαίμονος, αλλά και ο,τιδήποτε θα ήτο δυνατόν να χωρίση ημάς από του σταυρού. Τα ορμέμφυτα της βασανισμένης ψυχής μου, της κουρασμένης εκ των αμαρτιών όλης της ανθρωπίνης φύσεως, τα αντιστρατευόμενα τω Θεώ και απωθούντα εμέ από του σταυρού, αποκαλύπτονται, εξέρχονται, ερεύγονται, και ημπορώ να αναγνωρίζω την απατηλότητά των. Αι δικαιολογίαι καταισχύνονται. Η βούλησις του ανθρώπου μένει ελευθέρα, δια να δύναται να ακολουθή αβιάστως και μετά ζεούσης καρδίας τον Θεόν. Αναθάλλει ο άνθρωπος ο εγκαταλείπων εαυτόν εις την δύναμιν του σταυρού. Αποκτά μίαν ζωήν εύρωστον. Δεν φοβείται να αντιμετωπίση πάντα ακούσιον πειρασμόν και να υποστή προς τούτο πάντα εκούσιον πειρασμόν, πάσαν άσκησιν και κακουχίαν, ζων ακόμη και ως σαρκοφόρος άγγελος. Αναλαμβάνει ο πιστός τα μεγαλύτερα κατορθώματα διότι ο σταυρός είναι ο ενεργών. Το σώμα του, το κατοικητήριον αυτό του Θεού, φθάνει εις το σημείον να αναδίδη ωραιοτάτην, άγνωστον φυσικώς, πνευματικήν ευωδίαν, η ψυχή του να κελαηδή, οι οφθαλμοί του να αστράπτουν φωτοειδείς.
    Βεβαίως, δεν είναι μόνον τα εκούσια ταύτα καταρθώματα της εσταυρωμένης ζωής• δεν είναι όσα συνειδητά καθ’ ημέραν πραγματοποιούμεν• δεν είναι το κατόρθωμα της αλλοιώσεώς μου, της καινούργιας μου ζωής εις την πνευματικήν μου πορείαν. Ο σταυρός είναι κάτι επί πλέον• είναι η προετοιμασία δια να προχωρήσω έτι περαιτέρω και υψηλότερον• είναι εκείνο το οποίον μου χαρίζει την αγόγγυστον και φαίδροποιόν υπομονήν των ακουσίων θλίψεων, τας οποίας όλως απροσδοκήτως συναντώμεν εις την καθημερινήν μας πορείαν. Πόσες φορές θα παρέλυον οι πόδες μας, θα ελύγιζον αι καρδίαι μας, αν ο σταυρός δεν προελάμβανε να εμφυτεύση εις ημάς υπομονήν!
   Τόσα τα εμπόδια τα οποία παρεμπίπτουν και καθιστούν σκληράν την ζωήν του ανθρώπου και οδυνηράς τας ημέρας του! Θα ελέγομεν ότι αυτό το οποίον ζη ο άνθρωπος είναι ο,τι οράται, ήτοι το εμπόδιον, το πρόβλημα, η αγωνία, ο πόνος. Τα εμπόδια όμως αυτά σκληραγωγούν το σώμα του ανθρώπου ως αθλητικά επιτεύγματα και δι’ αυτό δεν τα αίρει ο Θεός. Ωριμάζουν και παιδαγωγούν το πνεύμα του, το ξεκαρφώνουν από τα χοϊκά και κοσμικά και το συνηθίζουν να ανέρχεται προς τον «Θεόν τον ζώντα». Θα ηδύνατο ο άνθρωπος, τρεφόμενος από τον λόγον του Θεού και εμνεόμενος από αυτόν, να ωριμάζη, να «ανακαινούται ημέρα τη ημέρα» και να εγγίζη δια της γνώσεως περισσότερον τον Θεόν. Αλλά είναι σκληραί αι καρδίαι μας και σκληρά πράγματα ημπορούν να μας υποχρεώνουν να αλλάζωμεν τρόπον σκέψεως και ζωής. Και αυτά είναι τα εμπόδια, αι δυσκολίαι, oι θλίψεις, τα οποία, ενώ εμέις μισούμεν, εν τούτοις γίνονται πρωταρχικά βήματα προς τον Θεόν. Μας ενδυναμώνουν και μας διδάσκουν να ακολουθή η ψυχή μας τον εσταυρωμένον Χριστόν.
   Έτσι η δύναμις του σταυρού μετατρέπει τα εμπόδια εις ευεργετήματα, τα αναδεικνύει θείας δωρεάς, εφόδια πνευματικά, αφορμάς δόξολογίας του Θεού. Παρά ταύτα εμείς δεν φοβούμεθα τίποτε περισσότερον όσον τας θλίψεις και τα δυσχερείας. Αυτό όμως το καθημερινόν βίωμα των δυσχερειών και των πόνων, το οποίον μπροστά στα πόδια μας συνεχώς κατρακυλά, ο πάνσοφος Θεός και οικονόμος Πατήρ το κάμνει μεταγωγικόν εις ουρανόν. Μας δίδει την δυνατότητα όχι να υπεραρθώμεν των εμποδίων, αλλά να υπομένωμεν αυτά, δια να μη χάσωμεν την βασιλείαν. Ο σταυρός λοιπόν δια μέσου των εμποδίων μας μεταβιβάζει το φρόνημα και τον νουν από της γης εις τον ουρανόν και ούτως αποκτώμεν θεϊκήν σκέψιν.
    Πόσα βάρη δεν μας δημιουργούν καθ’ ημέραν, ακόμη και αυτό το επάγγελμα, το κοινωνικόν περιβάλλον, αι επιδιώξεις μας, αι αποτυχίαι μας, αι ασθένειαί μας αι ψυχικαί και σωματικαί! Πόσες φορές τις νύκτες αι ψυχαί μας δεν ημπορούν να ησυχάσουν και τα μάτια μας να κλείσουν! Ο σαρκικός άνθρωπος ενώπιον των δυσκολιών αυτών κάμπτεται, κουράζεται, αγανακτεί. Ο φοβούμενος, επί παραδείγματι, την ασθένειαν και επιθυμών οπωσδήποτε να γίνη καλά, να αποφύγη τον πόνον, να απομακρύνη τον θάνατον, η ο επιθυμών να ξεπεράση το πρόβλημα του επαγγέλματός του, όταν όλα πηγαίνουν στραβά, η να αλλοιωθή το κοινωνικόν του περιβάλλον, δια να μη γίνεται εμπόδιον εις την χριστιανικήν του ζωήν, περιπίπτει εις δίνην χείρονα της οδύνης, καθιστά μαύρην την ζωήν του, τρεμοσβήνει διαρκώς το χαμόγελόν του και μόνον ο θάνατος θα τον ανάπαυση. Όλα αυτά τα εμπόδια λαμβάνουν μίαν άλλην διάστασιν υπό το πρίσμα του σταυρού και ευθύς αμέσως τα γύρω μας, τα αντίθετα προς τον Θεόν, χρησιμοποιούνται ως σύμμαχα και φίλα, διότι παύω να ζητώ την αλλαγήν των και αλλάζω εγώ.
    Μόχθος και ιδρώς και αίμα δυνάμεθα να είπωμεν ότι είναι η ζωή του ανθρώπου, και εις τον οίκον του και εις την καρδίαν του και εις το περιβάλλον του, μετά την προπατορικήν αμαρτίαν. Καθημερινόν μας φαγοπότι είναι αυτά τα βιώματα. Τι έπρεπε να κάνη ο Θεός δια να κερδήση ημάς τους ανθρώπους, οι οποίοι δεν προσκολλώμεθα εις αυτόν αλλά φροντίζομεν δι’ αυτά; Αυτά ο Θεός τα προσλαμβάνει φιλανθρώπως και οικονομικώς, δια να τα χρησιμοποιήση ως γλώσσάν του προσκλητικήν• τα προσδέχεται ως συνάλλαγμα ιερόν, το οποίον διευκολύνει τον πόθον της τελειώσεως και θεώσεως, το ταξίδι προς τον ουρανόν. Τα καταθέτει και τα αποθησαυρίζει εις τον λογαριασμόν μας «ένεκεν του ονόματός του» λέγων• εγώ θα σε κερδήσω δια μέσου αυτών. Αυτά τα οποία είναι όλα μάταια, αλλά εις αυτά σταματά η καρδία σου, θα γίνουν τα μέσα της σωτηρίας σου.
    Όταν μάλιστα ο άνθρωπος πάσχη, δι’ αυτόν τούτον τον Θεόν, τότε αντιλαμβάνεσθε πόσον περισσότερον αυτός ο πόνος είναι μία μαρτυρία της αγάπης του Θεού και ένα μαρτύριον της αγαπήσεως του Θεού υπό του ανθρώπου. Είναι ένα χάρισμα απ’ ευθείας του Θεού. Δι’ αυτό λέγει ο άγιος Αθανάσιος• «ο έχων ανάπαυσιν εν τω κόσμω τούτω την αιώνιον ανάπαυσιν μη ελπιζέτω λαβείν… αλλ’ εκείνων εστί, η αιώνιος ανάπαυσις, των εν θλίψει πολλή και στενοχωρία, διαξάντων τον βίον τούτον».
    Υπάρχουν μάρτυρες, υπάρχουν όσιοι, υπάρχουν καρδίαι αι οποίαι ενηγκαλίσθησαν τα εκούσια κατορθώματα των οδυνών των, δια να ευαρεστήσουν τον Θεόν. Υπάρχουν τόσοι οι οποίοι ηγίασαν δια μέσου του πόνου, τον οποίον προσεφέρον εις τον Θεόν. Αλλ’ ημείς οι πολλοί δεν τολμώμεν να αποφασίσωμεν τον πόνον. Συναντώμεν τον πόνο και εντεύθεν μας συλλαμβάνει ο Θεός.