Η Θεία Κοινωνία δεν είναι θεατρική παράσταση...

Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος

Καθώς ο κοροναϊός έχει υποχωρήσει και οι εκκλησίες θα ξανανοίξουν, έστω και υπό περιορισμούς, κάποιοι, ακόμη και πιστοί, δυστυχώς, εξακολουθούν να ρωτάνε, παρότι έχει αναλυθεί εκτενώς αυτό το θέμα, αν υπάρχει κίνδυνος να μεταδοθεί μέσω της θείας κοινωνίας ο ιός.

Οποιοσδήποτε φόβος, που είναι ανθρώπινος, δείχνει την ίδια στιγμή έλλειψη εμπιστοσύνης στο Θεό.

Και παράλληλα μια τέτοια αντίληψη μετατρέπει τη θεία κοινωνία από σωτηριολογικό γεγονός σε θεατρική παράσταση...

Αν φοβόμαστε, γιατί είμαστε αδύναμοι στην πίστη ή ως χαρακτήρες, ότι με το Σώμα και το Αίμα του Χριστού μπορεί να κολλήσουμε κάτι, αυτό σημαίνει ότι θεωρούμε πως προσλαμβάνουμε κάτι στο οποίο δεν αποδίδουμε τη θεϊκή και λυτρωτική του αξία, άρα μόνοι μας απαξιώνουμε τον ευεργετικό ρόλο της Θείας Μετάληψης.

Υπό τέτοιες προϋποθέσεις δεν έχει νόημα να κοινωνήσουμε, γιατί, αν δεν πιστεύουμε ότι κοινωνούμε τον ίδιο το Χριστό, και αν κοινωνήσουμε, είναι σαν να μη κοινωνήσαμε.

Aν αμφιβάλλουμε περί της αποτελεσματικότητας της θείας κοινωνίας, φορτίζουμε ψυχολογικά τον εαυτό μας, γιατί μας δημιουργείται η αίσθηση ότι μπορεί να πάθουμε κάτι.

Είναι βασικό για τον πιστό να ζει με τη βεβαιότητα ότι ο Θεός έχει ποικίλα φάρμακα για τη σωτηρία μας. Και ότι δεν θέλει το κακό μας, από το οποίο μπορεί να μας προφυλάξει.

Πέρα από τη διδασκαλία της Εκκλησίας, όπως από την εμπειρία έχει προκύψει, με τη θεία κοινωνία δεν μεταδίδονται ασθένειες. Το αντίθετο, θεραπεύονται...

Ιερείς κοινωνούσαν και κοινωνούν πιστούς με σοβαρά μεταδιδόμενα νοσήματα και ούτε οι ίδιοι έπαθαν τίποτα, αλλά ούτε και οι άλλοι πιστοί.

Αλλά και λογικά να το δει κανείς: Άλλες φορές δεν έχουμε μεταλάβει χωρίς να το γνωρίζουμε, μαζί με αρρώστους; Μαζί με ανθρώπους, που είχαν γρίπη; Εν τούτοις δεν μας συνέβη τίποτε.

Χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι δεν πρέπει, από την κοσμική διάσταση του ζητήματος, να λαμβάνονται, όπως σωστά προτρέπει σε εγκύκλιό της προς τους ιερείς η Εκκλησία της Ελλάδας, τα προληπτικά μέτρα, που οι αρμόδιοι συνιστούν, κατά τον εκκλησιασμό (αποστάσεις, αντισηπτικά κ.λπ.).

Ως γενικό συμπέρασμα θα μπορούσε κανείς να διατυπώσει ότι δεν έχουμε κανένα λόγο να μην αισθανόμαστε ασφαλείς με τη θεία κοινωνία.

Αλλά, ταυτόχρονα, δεν έχουμε και κανένα λόγο, σε επίπεδο ατομικής υγιεινής ζωής, να μην λαμβάνουμε τις προφυλάξεις στην καθημερινότητά μας, που οι επιστήμονες προτείνουν