Κυριακή Παραβολής Καλού Σαμαρείτου

Ο Ευαγγελιστής Λουκάς αγαπητοί αδελφοί, έχει χαρακτηρισθεί ως ο Ευαγγελιστής των παραβολών μιας και στο Ευαγγέλιο του… αναφέρονται πολλές παραβολές που είπε ο Κύριος προς τους μαθητές του.  Ο Θεάνθρωπος Κύριός μας Ιησούς Χριστός μίλησε με πολλούς τρόπους στους ανθρώπους. Ένας από αυτούς είναι και ο παραβολικός. Η παραβολή δηλαδή είναι μία διήγηση αλληγορική από την οποία βγαίνει σαν συμπέρασμα κάποια ηθική αλήθεια. 

Η σημερινή παραβολή που ακούσαμε δια της γραφίδος του Αποστόλου Λουκά είναι η γνωστή σε όλους μας Παραβολή του Καλού Σαμαρείτη

Κάποιος άνθρωπος, είπε, κατέβαινε από τα Ιεροσόλυμα στην Ιεριχώ και έπεσε σε ενέδρα ληστών, οι οποίοι τον λήστεψαν, τον έγδυσαν, τον καταπλήγωσαν και τον εγκατέλειψαν μισοπεθαμένο. Κάποια στιγμή ένας ιερεύς που κατέβαινε στο δρόμο εκείνο, ενώ τον είδε από μακριά, πέρασε από το απέναντι μέρος χωρίς να του δώσει καμία βοήθεια. Παρόμοια και κάποιος Λευίτης, υπηρέτης του ναού, έφθασε στο μέρος εκείνο. Αυτός φάνηκε ακόμη πιο άσπλαχνος. Ήλθε πολύ κοντά, είδε την άθλια κατάσταση του πληγωμένου ανθρώπου κι έφυγε. 

Και τα δύο όμως πρόσωπα, ο ιερέας και ο Λευίτης είχαν κάτι κοινό: Ήταν δύο πρόσωπα που είχαν αξίωμα και έργο ιερό. Αυτοί εξαιτίας της ιδιότητάς τους , ως εκπρόσωποι του Θεού…θα έπρεπε περισσότερο από κάθε άλλο άνθρωπο της εποχής εκείνης να είναι συμπονετικοί και σπλαχνικοί, να δείξουν αγάπη στον ετοιμοθάνατο διαβάτη. Αυτοί λόγω της θέσεώς τους… δίδασκαν και τους άλλους το καθήκον της αγάπης προς τον πλησίον. Κι όμως αθέτησαν το καθήκον τους αυτό. Είναι θλιβερό, εκείνοι που θα έπρεπε να δίνουν το παράδειγμα της αγάπης, να γίνονται παραδείγματα σκληρότητος. Οι άνθρωποι του Θεού να δυσφημούν τόσο πολύ το Θεό.

Κάτι  τέτοιο δυστυχώς επαναλαμβάνεται πολλές φορές μέσα στην ιστορία σε «ανθρώπους του Θεού». Και είναι φοβερό να συμβαίνει κάποτε και σε μας. Σε μας που θέλουμε να είμαστε άνθρωποι της Εκκλησίας, να αποδεικνυόμαστε στην πράξη άσπλαχνοι, σκληροί, αδιάφοροι στον ανθρώπινο πόνο. Είναι τραγικό να ισχύει κάτι τέτοιο και για μας. Εάν δεν δείξουμε εμείς οι πιστοί χριστιανοί αγάπη, ποιος άλλος θα δείξει; Ο Κύριός μας το ξεκαθάρισε ότι χωρίς την αγάπη προς τον συνάνθρωπό μας, Βασιλεία ουρανών δεν πρόκειται να κληρονομήσουμε. Η αγάπη προς τον πλησίον είναι η σφραγίδα της γνησιότητός μας, η βασική προϋπόθεση της σωτηρίας μας.

Η συνέχεια της παραβολής είναι γνωστή. Κάποια στιγμή ένας Σαμαρείτης που διάβαινε από το δρόμο εκείνο είδε τον καταπληγωμένο άνθρωπο, πλησίασε κοντά του και τον σπλαχνίστηκε. Δεν φοβήθηκε μην πάθει τα ίδια, έμεινε κοντά του, έπλυνε τα τραύματά του, τα άλειψε με λάδι και κρασί, τα έδεσε με επιδέσμους. Και αφού με πολύ κόπο ανέβασε τον άνθρωπο αυτόν στο ζώο του, τον μετέφερε σε κάποιο πανδοχείο και τον περιποιήθηκε όλη τη νύχτα. Και την άλλη μέρα το πρωί έδωσε δύο δηνάρια στον ξενοδόχο και του είπε: Περιποιήσου τον για να γίνει καλά. Και ό,τι άλλο ξοδέψεις, καθώς θα επιστρέφω στην πατρίδα μου και θα περάσω πάλι από εδώ, θα σου το εξοφλήσω.

Με τη σημερινή παραβολή ο Χριστός μας ζητά ένα πράγμα!!!. Να δείχνουμε αγάπη σε κάθε άνθρωπο που πάσχει, χωρίς να εξετάζουμε αν αυτός είναι δικός μας, ξένος ή εχθρός μας, και χωρίς να υπολογίζουμε θυσίες και κόπους και δαπάνες. Αυτό μας το δίδαξε ο Κύριος… όχι μόνο μέσα από την παραβολή αυτή …αλλά πολύ περισσότερο μέσα από τη ζωή του. Διότι ο ίδιος έγινε ο καλός Σαμαρείτης για μας. Αγάπησε τους ανθρώπους μέχρι σταυρικού θανάτου. Η αγάπη του κορυφώθηκε και έλαμψε σε όλο το μεγαλείο επάνω στο Σταυρό. Και μας ζητά να μάθουμε κι εμείς να αγαπάμε, να γινόμαστε καλοί Σαμαρείτες στους γύρω μας. Έχουμε όμως και ένα πλήθος αγίων, που έκαναν πράξη στη ζωή τους αυτή τη μοναδική εντολή της αγάπης, που είναι η απαρχή και η ανακεφαλαίωση της κατά Χριστόν ζωής .

Η Εκκλησία μας, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα πανδοχείο, σαν το πανδοχείο της σημερινής Ευαγγελικής Περικοπής. Είναι ιατρείο ψυχών και σωμάτων, είναι τόπος αναρρώσεως, είναι τόπος μετανοίας και δακρύων.  Υπηρέτες και ιατροί …οι κληρικοί, οι διάκονοι των μυστηρίων του Θεού.  Όλους τους αποδέχεται η εκκλησία , δίχως όρια, με τις όποιες ιδιαιτερότητές τους. . Δεν απομακρύνει η εκκλησία ούτε τον αμαρτωλό, ούτε την πόρνη, ούτε τον ακάθαρτο άνθρωπο , γιατί ουδείς ευρεθήσετε αναμάρτητος ενώπιον του θρόνου του Διακιοκρίτου Χριστού.  Γι αυτό και οι πατέρες της εκκλησία μας, λένε ότι ο Παράδεισος ναι μεν είναι τόπος Αγίων … αλλά είναι γεμάτος από μετανοημένους αμαρτωλούς, είναι ο τόπος των δακρύων και της μετανοίας. Η Εκκλησία τους αγκαλιάζει όλους, γιατί όλοι χωράνε, τους ανακουφίζει με τη στοργή, τους ενισχύει με  τα Άχραντα Μυστήρια και τους θεραπεύει με τη θεία χάρη που τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί 

Δυστυχώς όμως στην εποχή μας, ενώ όλοι μιλούμε για αγάπη, πραγματική αγάπη δεν έχουμε. Κι αυτό φαίνεται περισσότερο στις σχέσεις μας με τα δικά μας πρόσωπα. Έχουμε αγάπη υποκριτική, αγάπη φαρισαϊκή, αγάπη για το θεαθήναι τοις ανθρώποις. Βλέπεις γείτονες να μιλούν μεταξύ τους, βλέπει κανείς ανδρόγυνα να μην αγαπιούνται πραγματικά, παιδία να μη μιλούν στους γονείς τους, αδέρφια να μην μιλιούνται μεταξύ τους. 

Πραγματική  αγάπη σημαίνει θυσία, σημαίνει να δίνουμε κι όχι να απαιτούμε να γίνουν οι άλλοι καλοί για να τους αγαπήσουμε. Αγάπη σημαίνει να γίνει πλατιά η καρδιά μας… όπως των αγίων για να χωράει όλους, ακόμη κι αυτούς που μας δυσκολεύουν. Να τους προσφέρουμε την αγάπη μας, να ακούμε με πόνο τον πόνο τους, να τους ανακουφίζουμε στο πρόβλημά τους. Κατανοώντας το χαρακτήρα τους, να διαισθανόμαστε την κούρασή τους, τις δυσκολίες τους, τις επιθυμίες τους. Και να τους προσφέρουμε την αγάπη μας άλλοτε μ’ ένα στοργικό λόγο κι άλλοτε με τη σιωπή μας· άλλοτε με τη διακονία μας κι άλλοτε με θυσίες που κοστίζουν ίσως πολύ. Δίνοντας αγάπη στον συνάνθρωπο … αγοράζουμε τον Παράδεισο!!! Με την αγάπη  θα γίνουμε καλοί Σαμαρείτες. Με την αγάπη  θα δούμε πρόσωπο Θεού.