Η Ιερά Μονή Αγίου Εφραίμ

Ἡ Ἱερά Μονή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου εὑρίσκεται εἰς τό Ὅρος τῶν Ἀμώμων (βουνό τῶν καθαρῶν) – Πεντελικόν, στήν περιοχήν τῆς Ξυλοκ έριζας, στήν ἀνατολική πλευρά τοῦ Πεντελικοῦ Ὅρους, εἰς τήν ἰδίαν θέσιν της ἀπό τοῦ 10ου μ.Χ. αἰῶνος λειτουργούσης παλαιᾶς ἀνδρώας Ἱερᾶς Μονῆς Εὐαγγελισμο ῦ Θεοτόκου.

Εἰς τό Πατριαρχικόν Σιγίλλιον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Νεοφύτου της 10ης Μαΐου τοῦ 1611, πού σήμερα φυλάσσεται εἰς τήν Ἐθνικήν Βιβλιοθήκην τῶν Ἀθηνῶν, ἡ Ἱερά Μονή φέρεται μέ τό ὄνομα Γενέσιον τῆς Θεοτόκου, Πατριαρχική Σταυροπηγιακή Μονή, ὅπως ἤδη ἀπό τοῦ ἔτους 1576 ἐπί Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β’ ἐτιμάτο, πρίν μετονομασθεῖ ἀντικανονικῶς καί αὐθαιρέτως εἰς Ἁγίαν Παρασκευήν, ὑπό τινῶν Ἀλβανιτῶν.

Ἀπό τόν 10ο μ.Χ. αἰώνα εἰς τό Ὅρος τῶν Ἀμώμων – Πεντελικόν ὑπῆρχαν πάρα πολλά ἀσκητήρια, διασκορπισμένα σέ ὅλη τήν ἔκτασιν τοῦ βουνοῦ.

Ἡ Ἱερά αὐτή Μονή ἀνεσυστήθη ὡς γυναικεία τό ἔτος 1945 ἀπό τήν ἀείμνηστη Καθηγουμένη καί Κτιτόρισσα Μοναχή Μακαρία Δεσύπρη μέ τό ἴδιον ὄνομα τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου καί τό ἔτο ς 1975 μετωνομάσθη δί’ Ὑπουργικῆς Ἀποφάσεως εἰς Ι.Μ. Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου ὅπως ἦτο τό ἀρχικόν ἰδρυτικόν ὄνομά της καί τό ὁποῖο ἀπεκαλύφθη θαυμαστῶς εἰς τήν Ὀσιωτάτην Μητέρα Μακαρία ὅπως θαυματουργικῶς τῆς ἀπεκαλύφθη καί τό Σκήνωμα τοῦ  Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Ἐφραίμ τοῦ Θαυματουργοῦ τό 1950.

Ἡ ταπεινή ἐκ Τήνου Γερόντισσα Μακαρία, ἀφ’ὅτου ἀνηφόρισε τό καλοκαίρι τοῦ 1945 στό Ὅρος τῶν Ἀμώμων διά νά ἀνάψει τό καντηλάκι στά χαλάσματα τῆς πάλαι ποτέ αὐτῆς Πατριαρχικῆς Σταυροπηγιακῆς Ι. Μονῆς, ἐπληροφορήθη ἐσωτερικῶς ὅτι «ὁ τόπος οὗτος Ἅγιός ἐστι», δί’ ὁ καί παρέμεινε ἐν αὐτῶ ἀδιαλείπτως μέχρι τήν ἐκδημίαν τῆς (1999), κάτω ἀπό τελείως ἀντίξοες συνθῆκες, μέ ἀφάνταστες στερήσεις, χωρίς σκεπάσματα, χωρίς πόρτες καί παράθυρα, ἀσθενοῦσα…

Ὅμως ὁ Κύριος της Δόξης τῆς ἐπεφύλασσεν ὑψίστην τιμήν, τήν θαυμαστήν ἀποκάλυψιν τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Ἐφραίμ, μετά πεντακοσίων χρόνων κατακρυψιν, τήν 3ην Ἰανουαρίου 1950, Ἀρχιερατεύοντος τοῦ μετέπειτα Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἰακῶβον, τότε δέ Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος.

Τό πρωί ἐκεῖνο τῆς 3ης Ἰανουαρίου τοῦ 1950 ἡ Γερόντισσα Μακαρία μέ τή βοήθεια ἑνός ἐργάτη ἔσκαψε σ’ἕνα σημεῖο πού τῆς ὑπεδεικνύετο μυστικά καί πού, ὅπως φάνηκε, ἀπό τό  μισογκρεμισμένο τζάκι στόν τοῖχο, βρισκόταν τό κελλί κάποιου μοναχοῦ. Σέ βάθος 1,70μ. περίπου βρέθηκε τό Σκήνωμα τοῦ Ἁγίου, πού εὐωδίαζε. Τό ράσο τοῦ εἶχε παραμείνει ἄθικτο!

Ἕνα βράδυ, ἐκεῖ πού διάβαζε τόν Ἑσπερινό, ἄκουσε στήν ἔρημη αὐλή, ἀπό πίσω της βαρειά βήματα… Ἐνοίωσε πώς ἐκεῖνος πού περπατοῦσε στάθηκε ἔξω ἀπό τήν ἐκκλησία. Γυρίζει καί βλέπει ἕναν μοναχό ὑψηλό, ἀδύνατο, μέ μαῦρα καί ὀλίγον σγουρά γένεια, στό ἀριστερό του χέρι ὑπερίπτατο ἕνα λευκό φῶς ὑπερλάμπον, ἐνῶ μέ τό δεξί χέρι τοῦ εὐλογοῦσε. Τῆς λέγει: «Σ’εὐχαριστῶ πολύ. Ὀνομάζομαι Ἐφραίμ» καί χάθηκε.