Νέα πνευματική περίοδος ανοίγει τις πύλες σήμερα αγαπητοί αδελφοί μέσα στη ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Είναι η περίοδος του Τριωδίου. Το Τριώδιο δηλαδή είναι η περίοδος των εβδομήντα ημερών από σήμερα μέχρι το Μεγάλο Σάββατο και καθιερώθηκε από την Εκκλησία μας για να καλέσει η Εκκλησία ως στοργική και πονεμένη μάνα τα παιδιά της, σε μια εθελοντική επιστράτευση αφού αυτή είναι το στράτευμα του Χριστού , σε μια εγρήγορση σε μια ετοιμότητα, σε μια πνευματική ανάβαση, σε μια βαθύτερη περισυλλογή, σε μια αυτοσυγκέντρωση… σε μια συνεχή και αδιάκοπη επαγρύπνηση, ώστε πνευματικά αναγεννημένοι και κατάλληλα προετοιμασμένοι να υποδεχθούμε τα Σωτήρια και Σεπτά Πάθη του Χριστού και την ένδοξο και λαμπροφόρο Ανάστασή Του..
Η περίοδος αυτή εγκαινιάζεται με την σημερινή παραβολή που ακούσαμε στο Ιερό Ευαγγέλιο, που δεν είναι άλλη από τη γνωστή μας παραβολή του Τελώνου και Φαρισαίου η οποία μας καλέι να συγκρίνουμε τον εαυτό μας, με τα δύο πρόσωπα που μας παρουσιάζει, αλλά και με 2 αντιθέτους κόσμους που το καθένα τους εκπροσωπεί.
Δύο άνθρωποι, μας λέγει ο Κύριος, ανέβηκαν από την πόλη της Ιερουσαλήμ, στο Ναό του Σολομώντος για να προσευχηθούν. Δύο άνθρωποι εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους. Ο εις Φαρισαίος και ο έτερος Τελώνης… Οι Φαρισαίοι ανήκαν στις ανώτερες κοινωνικές τάξεις των Ιουδαίων. Τηρούσαν τις διατάξεις του Νόμου, νηστείες προσευχές και ελεημοσύνες. Το εσωτερικό τους όμως ήταν θλιβερό, γεμάτο υπερηφάνεια, εγωισμό και αλαζονεία. Η αλαζονεία έκανε τον Φαρισαίο του Ευαγγελίουυ, να βλέπει όλους τους άλλους ως αμαρτωλούς. Θεωρούσε τον εαυτό του ως τον μόνο αναμάρτητο ενώ όλοι οι άλλοι ήταν άδικοι, αμαρτωλοί και ανήθικοι. Στάθηκε λοιπόν σε περίοπτη θέση μέσα στον Ναό, και ξεκίνησε την προσευχή λέγοντας : Θεέ μου, σ ευχαριστώ διότι δεν είμαι σαν τους άλλους ανθρώπους που είναι άρπαγες, άδικοι, ανήθικοι, κλέπτες, αμαρτωλοί ή και σαν αυτόν τον τελώνη. Εγώ είμαι τόσο καλός, έχω πολλές αρετές και κάνω πολύ καλά έργα που πολύ λίγοι άνθρωποι μπορούν να συγκριθούν μαζί μου. Νηστεύω 2 φορές την εβδομάδα και προσεύχομαι όσο κανένας άλλος άνθρωπος. Έτσι τελείωσε την προσευχή του ο Φαρισαίος. Μια προσευχή γεμάτη υπερηφάνεια και αλαζονεία.. Δεν μπορούσε να κατανοήσει την πνευματική του φτώχεια.
Αντιθέτως όμως, μαζί με τον Φαρισαίο προσευχόταν και ένας Τελώνης. Στεκόταν μακριά από το θυσιαστήριο, και δεν είχε ούτε την τόλμη, όχι μόνο τα χέρια αλλά και τα μάτια του να σηκώσει προς τον ουρανό. Μια κραυγή μετανοίας έβγαινε διαρκώς με συντριβή από τα χείλη του. Ταπείνωσε τον εαυτό του , κλαίγοντας και απαριθμώντας τα αμαρτήματά του ενώπιον Θεού & ανθρώπων. Κατονοούσε την αμαρτωλότητά του και γι αυτό στεκόταν μακριά από το θυσιαστήριο και τελικά βγήκε νικητής ! Νικάει γιατί γνωρίζει να υπομένει. Και υπομένει γιατί ελπίζει και Ελπίζει γιατί στηρίζεται στέρεα και ακλόνητα στην σωτήρια αγάπη του Χριστού. Έβλεπε την δική του μικρότητα, και αισθανόταν όμως την θεία μεγαλειότητα. Θα μπορούσαμε να πούμε αγαπητοί ότι με όλη του την στάση ο δίκαιος τελώνης της παραβολής μας εξαρτούσε όλη του τη ζωή από το θείο έλεος. Μόνο το έλεος του Θεού ζητούσε, σαν πεινασμένος ζητιάνος που κινδύνευε να πεθάνει από την αμαρτία. Γι αυτό και τα λόγια του αγαπητοί ανέβαιναν απευθείας στον ουρανό. Διότι έβγαιναν μέσα από μια πονεμένη, συντετριμμένη και ταπεινωμένη καρδιά. Και όμως αναφέρει και ο ιερός ψαλμωδός Καρδία συντετριμμένη και τεταπεινωμένη ο Θεός ουκ εξουδενώσει.
Δύο φωτογραφίες ανθρώπων, δύο διαφορετικούς κόσμους, λοιπόν αγαπητοί μας παρουσιάζει η σημερινή ευαγγελική περικοπή. Το μήνυμα του σημερινού Ευαγγελίου για τον καθένα από εμάς είναι παραπάνω από σαφές. Ας συγκρίνουμε και εμείς αδελφοί μου τον εαυτό μας με τον Φαρισαίο αυτής της παραβολής. Μήπως και εμάς κάποια φαρισαική νοοτροπία συχνά μας σκοτίζει το νού και τυφλώνει τα πνευματικά μα αισθητήρια ; Μην μας φανεί παράδοξο , στην κατάσταση του φαρισαισμού γινόμαστε και εμείς πολλές φορές κατά τη διάρκεια του επιγείο βίου μας. Συνειδητά ή όχι, πολλές φορές περιφρονούμε τους άλλους με τα λόγια μας ή τις συμπεριφορές μας, εκούσια ή ακούσια. Του θεωρούμε υποδεέστερους και τους καταδικάζουμε. Μένουμε στα εξωτερικά μας στοιχεία και εθελοτυφλούμε μπροστά στην εσωτερική μας ακαταστασία.
Η προσευχή μας προς τον Θεό, είτε είναι ευχαριστία για τις ευεργεσίες και τις δωρεές Του προς εμάς, είτε είναι ικεσία και παράκληση για συγχώρεση, για αναπλήρωση των προσωπικών μας αδυναμιών, ή ακόμα για οποιοδήποτε αίτημά μας, προκειμένου να εισακουστεί από τον Θεό οφείλει να είναι απαλλαγμένη από τον εγωισμό και από την κατάκριση των συνανθρώπων μας. Η προσευχή χωρίς ταπείνωση καλύτερα να μη γίνεται, γιατί στο τέλος όχι μόνο δεν μας ωφελεί, αλλά μας ζημιώνει πνευματικά. Αλλά και η ζωή μας ολόκληρη, όταν στερείται ταπεινοφροσύνης, όσο κι αν προσπαθούμε να την κάνουμε να φαίνεται σύμφωνη με τις εντολές του Θεού ή έστω με τους ηθικούς κώδικες που θεωρούμε σωστούς, το μόνο που καταφέρνει είναι να μας κάνει σαν τον Φαρισαίο, όμορφους εξωτερικά αλλά κενούς εσωτερικά. Γιατί αν θεωρήσουμε, όπως εκείνος, τους εαυτούς μας τέλειους, τότε μοιραία θα κατακρίνουμε όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, θα τους βάλουμε απέναντί μας ως ανεπαρκείς και αμαρτωλούς. Και μέσα από μια τέτοια στάση δεν μπορεί να υπάρξει ούτε να καλλιεργηθεί η συμπόνοια, η συγγνώμη, η αγάπη. Ο άνθρωπος που θεωρεί τον εαυτό του τέλειο καταλήγει ουσιαστικά μόνος, εγκλωβισμένος στο Εγώ του, και πάντως μακριά από την αγάπη και την κοινωνία με τον Θεό και με τον πλησίον.
Ζούμε σε μια εποχή που όλο και πιο συχνά οι κοινωνίες μας χαρακτηρίζονται ως απάνθρωπες και οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων ως ψυχρές και ανούσιες,. Όσο στις καρδιές μας πρυτανεύει ο εγωισμός, οι σχέσεις μας και οι ζωές μας θα γίνονται όλο και πιο απάνθρωπες. Αντίθετα η ταπείνωση ως έκφραση αγάπης, γιατί αυτό είναι στην πραγματικότητα, έχει τη δύναμη να ζεστάνει και να μαλακώσει τις καρδιές μας, να μας φέρει πιο κοντά τόσο με τους συνανθρώπους μας όσο και στην προσωπική μας λύτρωση. Ας μη ξεχνάμε άλλωστε ότι μέσα από την άκρα Ταπείνωση του Θεού, που συνέστειλε την θεότητά Του και καταδέχτηκε να γίνει άνθρωπος και να θανατωθεί από αμαρτωλούς ανθρώπους, συντελέστηκε και το έργο της Αναστάσεως και της λύτρωσής μας. ΑΜΗΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου