Οι Παρακλήσεις προς την Υπεραγία Θεοτόκο

Οι Παρακλητικοί Κανόνες της Υπεραγίας Θεοτόκου είναι ακολουθίες παλαιότατες, που ψάλλονται προς "ίαση ψυχών και σωμάτων", σε κάθε θλίψη, καθώς μνημονεύονται και τα ονόματα υπέρ των οποίων τελείται η ακολουθία... Διακρίνονται σε Μικρό και Μεγάλο Παρακλητικό Κανόνα... ο Μικρός Παρακλητικός Κανόνας οφείλεται στον Θεοφάνη τον υμνογράφο, ο οποίος φέρεται υπό το καλογερικό του όνομα Θεοστήρικτος· περί αυτού όμως δεν γνωρίζουμε ούτε σε ποία εποχή έζησε, ούτε μπορεί να ταυτιστεί με κάποιον από τους γνωστούς υμνογράφους με το ίδιο όνομα. Ο Κανόνας αυτός πρέπει να είναι και ο παλαιότερος, τουλάχιστον στα περισσότερα τμήματα του, κατά τη γνώμη του καθηγητού Ν. Τωμαδάκη. Ο έτερος Παρακλητικός Κανόνας, ο Μεγάλος, αποτελεί έργο του Θεόδωρου του Β', βασιλέως της Νικαίας, χρονολογούμενος στα μέσα του ΙΓ ' αιώνα...Σύμφωνα με το Μέγα Ωρολόγιον, οι πιστοί τον ψάλλουν «εν πάσει περιστάσει και θλίψει ψυχής». Αποτελεί δημιούργημα του Θεοδώρου Δούκα του Λασκάρεως Βλ. "Τυπικόν υπό του Ρήγα" [Τ.Γ.Ρ.], σ. 881-883. Περιεχόμενο των Παρακλητικών Κανόνων της Παναγίας είναι η προβολή του φωτόμορφου προσώπου της Θεοτόκου· να ψάλλουν το θεομητορικό της μυστήριο, που στάθηκε άξια να γεννήσει τον Υιό του Θεού!...Στην ορθόδοξη πίστη, όπου βρίσκεται ο Χριστός εκεί απαράβατα βρίσκεται και η υπέραγνη Μητέρα του...στους Παρακλητικούς Κανόνες εξαίρεται η κεντρική και κυρίαρχη θέση της Θεοτόκου στη ζωή και την ευσέβεια της Εκκλησίας. Το χριστεπώνυμο πλήρωμα τη θεωρεί και δική του στοργική Μάνα, η οποία με τη χάρη της το προφυλάσσει από τις δόλιες επιθέσεις του εχθρού και των σκοτεινών του δυνάμεων, το θεραπεύει από αρρώστιες και ασθένειες, του μαλακώνει τον πόνο, τις κακότητες του βίου, του φτερώνει την ελπίδα για τα πνευματικά και τα επουράνια, και το σώζει από την αμαρτία και τον θάνατο με τις δεήσεις και τις προς Θεόν πρεσβείες της. Η Ορθοδοξία μεγάλως τιμά το πρόσωπο της απειρόγαμης Κόρης και συγκινείται υπερβολικά από τα θεομητορικά μεγαλεία της.»