Τι χαρίζει ο Ιησούς Χριστός στους νέους μας;

      Ποιός νέος ἤ νέα, θά περνοῦσε ἀδιάφορος κι ἀσυγκίνητος μπροστά ἀπό τήν ὀμορφιά; Πόσοι κόποι καί ποιά τιμήματα καταβάλλονται γιά τήν ἀπόκτησί της ἤ τήν συγκράτησί της; Ἁλυσίδα βιομηχανιῶν, στούντιο κ.λπ. ἐπαγγέλλονται τήν προσφορά της. Μυριάδες ἐλπίζοντες καταφεύγουν.Πόσο ὄμορφοι ὅμως εἶναι οἱ νέοι σήμερα; Καθημερινά μερικοί μᾶς δίνουν εἰκόνες τῆς ἠθικῆς καί πνευματικῆς τους ἀσχήμιας. Ποτέ νέοι δέν εἶχαν τόσο δίκαιο καί τόσο ἄδικο. Δίκαιο, γιατί ἐγίναμε προαγωγοί τους στήν διαφθορά καί ἄδικο, γιατί ἀρνοῦνται προσωπικά νά μοχθήσουν στή ζωή. Ζοῦν μέσα στήν ἀπόγνωσι, τόν θρῆνο καί τήν ἐγκατάλειψι. Βιώνουν μιά κατάστασι ἐσχάτου πένθους. Ἔχουν γκρεμίσει τα πάντα στή ζωή τους καί γι’ αὐτό μεταβάλλουν τό περιβάλλον τους σέ στάχτες. Σ’ αὐτούς καί σ’ ὅλους τους νέους ἀπευθύνεται ὁ Χριστός καί τούς καλεῖ νά ἀνταλλάξουν μαζί Του τήν «ὡραιότητα ἀντί τῆς στάχτης».

      Ὅ Ἰησοῦς σας χαρίζει τήν ὡραιότητα τῆς συγχώρησης, ἀντί τῆς στάχτης μιᾶς ἔνοχης συνείδησης. Θυμηθεῖτε τόν ἄσωτο γυιό (Λουκᾶ ἰε’ 11-32). Ἔφυγε ἀγέρωχος, ἐγωπαθής, περιφρονητικός. Συντριμμένος ἀπό τήν ζωή της ἁμαρτίας ἔρχεται στήν ἀνάγκη… ἔρχεται στόν ἑαυτό του… ἔρχεται στόν πατέρα. Εἶναι μιά συνηθισμένη τριλογία τοῦ νεανικοῦ βίου. Πόση ἀπόστασι χαρακτηρίζει τήν συμπεριφορά του, ἀνάμεσα στήν ἀπαίτησι «δός μου» ὅταν ἔφευγε ἀπό τό πατρικό σπίτι καί στήν παράκλησι «ποίησαν μέ» ὅταν ἐπέστρεφε σ’ αὐτό. Στήν στάχτη τῶν κουρελιῶν, ἤ ὡραιότητα τῆς πρώτης στολῆς. Γιά νά χαρεῖ ὅμως κάποιος τήν ὡραιότητά της πρώτης στολῆς χρειάζεται νά ζητήση συγγνώμη ἀπό τόν Ἐπουράνιο Πατέρα. Κι Αὐτός τοῦ τήν προσφέρει μέ ἀγάπη καί στοργή.

      Ὁ Ἰησοῦς σας χαρίζει τήν ὡραιότητα μιᾶς ὁλοκληρωμένης ἀφιέρωσης, ἀντί τῆς στάχτης μιᾶς μοιρασμένης καρδιᾶς. Δέστε τόν νεανίσκο τοῦ Ματθαίου (ιθ’ 16-24), πού ἐνῶ ἐπιθυμοῦσε νά ζήση τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ, ἐγκατέλειψε τήν προσπάθειά του, ἐπειδή ὁ Χριστός τοῦ ζήτησε νά ἀρνηθεῖ τήν ἀσφάλεια τοῦ πλούτου του. Μοιρασμένη καρδιά ὁ νεανίσκος «λυπούμενος» γιά τήν ὀμορφιά μιᾶς ὁλόψυχης ἀφιέρωσης. Φυλαχθῆτε ἀπό τήν στάχτη, τοῦ νά προσπαθεῖτε νά ζῆτε «χωλαίνοντας μεταξύ δυό φρονημάτων» (Γ’ Βασιλ. ιη’ 21), τοῦ νά θέλεις νά συγκατοικήσουν στήν καρδιά σου ὁ Χριστός καί κάτι ἄλλο. Τοῦ ἀξίζει νά Τοῦ ἀνήκεις ὁλόκληρος.

     Ο Ἰησοῦς σᾶς χαρίζει τήν ὡραιότητα τῆς ἠθικῆς ἁγνότητας καί ὀμορφιᾶς, ἀντί τῆς στάχτης, τῆς ἀκράτειας καί τῆς ἀκολασίας. Στή στάχτη ἑνός πανσεξουαλισμοῦ μέ μύριες ἀποτροπιαστικές μορφές, ὁ Ἰησοῦς σου προσφέρει μιά ζωή «ἐν πάσῃ ἁγνότητι» (Β’ Κορινθ. στ’ 6). Ὁ ἔρωτας εἶναι ἡ δύναμι τῆς ψυχῆς πού ὠθεῖ τόν ἄνθρωπο στή θυσία τῶν πάντων γιά τήν ἐπιτυχία ἑνός εὐλογημένου καί καταξιωμένου ἀπό τόν Θεό δεσμοῦ. Ὅμως, τί ἔχει νά προσφέρει σ’ ἐκείνους πού τόν ἐξήντλησαν λαίμαργα στό ὄνειρο τῆς σεξουαλικῆς "ἐλευθερίας";

       Ὁ Ἰησοῦς σᾶς χαρίζει τήν ὡραιότητα μιᾶς ὄμορφης ἀγωνιστικῆς ζωῆς, ἀντί τῆς στάχτης των μάταιων κι ἀκαρποφόρητων ἀγώνων. Πιόνια στά χέρια τῶν δυνατῶν, τῶν ἐξουσιαστῶν μοιάζει ἡ ἀγωνιστική σας ὁρμή. Ὁ ἐνθουσιασμός σας, ἄν καί μάχεται, ἐν τούτοις προδίδεται. Ἀκοῦστε ὅμως τήν ὀμορφιά τῶν προτροπῶν τοῦ Μεγάλου Νικητή τοῦ χριστιανικοῦ στίβου, τοῦ Παύλου στόν νεαρό Τιμόθεο, «ἵνα στρατεύη τήν καλήν στρατείαν… ἔσο καλός διάκονος τοῦ Χρίστου… ἀγωνίζου τόν καλόν ἀγώνα τῆς πίστεως… συγκακοπάθησον ὡς καλός στρατιώτης του Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Α’ Τιμ. α’ 18). Ὑπάρχει, πιό ἐπιθυμητή ὡραιότητα;

      Ὁ Ἰησοῦς σᾶς χαρίζει τήν ὡραιότητα τῆς νίκης, στή θέση τῆς στάχτης τῆς ἥττας. Θριαμβικός ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου: «γράφω ὑμῖν νεανίσκοι, ὅτι νενικήκατε τόν πονηρόν» (Α’ Ἰωάν. β’ 13). Τά νιάτα, εἶναι ἡ ἐμπροσθοφυλακή τῆς ζωῆς. Εἶναι ἡ ὁμάδα κρούσης. Ἄν τώρα ὑποταχθῆτε στόν διάβολο, χάσατε τήν ὀμορφιά τῶν πιό γενναίων ἀγώνων. Ὁ Χριστός νέος κονταροχτυπήθηκε μέ τόν Πονηρό καί νίκησε, γιατί «τούτη εἶναι ἡ νίκη πού νικάει τόν κόσμο, ἡ πίστη σας». Πράγματι, «πᾶν το γεγεννημένον ἐκ τοῦ Θεοῦ νικᾶ τόν κόσμον» (Α’ Ιωάν. ε’ 4).

      Ὁ Χριστός σᾶς χαρίζει τήν ὡραιότητα μιᾶς ζωῆς πού κερδίζεται ὁλόκληρη, ἀντί τῆς στάχτης ἑνός μικροῦ τμήματος. Γνωστή ἡ προτροπή «ἐνθυμοῦ τόν Πλάστην σου ἐν ταῖς ἡμέραις τῆς νεότητός σου» (Ἐκκλησιαστής ιβ’ 1). Ὅποιος σώζεται νέος, σώζεται καί γιά τήν ζωή τούτη καί γιά τήν αἰωνιότητα.      Μιά μέρα, ὅταν πιά δέν θά εἴμαστε νέοι, ὁ Ἰησοῦς θά μᾶς χαρίσει τήν ὡραιότητα ἑνός ἐνδόξου σώματος ἀντί τῆς στάχτης τοῦ χοϊκοῦ. Κι αὐτό δέν συμβαίνει μόνο ὅταν παύουμε νά εἴμαστε νέοι. Καί νέοι ἀποθέτουν το σκήνωμά τους. Ὅμως ὁ πιστός, νέος ἤ γέρος, ξέρει, πώς ὅπως φόρεσε… «τήν εἰκόνα τοῦ χοϊκοῦ ἔτσι θά ἐνδυθεῖ καί τήν εἰκόνα τοῦ ἐπουρανίου» (Α’ Κορινθ. ιε’ 49). Τήν φθορά θά διαδεχθεῖ ἡ ἀφθαρσία, τήν ἀτιμία ἡ δόξα, τόν θάνατο ἡ ζωή, τήν στάχτη ἡ ὡραιότητα».

     Ἀπό σένα ἐξαρτᾶται, νά φέρεις τίς στάχτες τῆς ζωῆς σου στο Χριστό καί νά Τοῦ ζητήσεις τήν ὡραιότητά Του. Εἶναι… ἡ εἰδικότητά Του, τό ἔργο Του. Ο Χριστός δίνει ὀμορφιά στά νιάτα.

Σέ σένα.