Αυριο Πέμπτη 31η Δεκεμβρίου 2015, στον Ιερό Ναό Μεγάλου Βασιλείου του Γηροκομείου της Χριστιάνικής Ενώσεως Αγρινίου που εορτάζει και πανυγηρίζει με κάθε εκκλησιαστική λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια, θα τελεσθεί Μέγας πανυγηρικός Εσπερινός ενώ το πρωί της 1ης Ιανουαρίουο Σεβασμιώτατος θα τελέσει Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στον Μητροπολιτικό Ναό Ζωοδόχου Πηγής Αγρινίου και εν συνεχεία θα τελεσθεί η Δοξολογία επί τη ενάρξη του Νέου Ετους.
Προσκαλούνται οι ευσεβείς χριστιανοί.
Λίγα λόγια για την ιστορία του Γηροκομείου Αγρινίου:
Το Γηροκομείο Αγρινίου ιδρύθηκε το έτος 1932 με απόφαση της Χριστιανικής Ενώσεως Αγρινίου, που εγκρίθηκε με σχετικό Προεδρικό Διάταγμα το ίδιο έτος. Το τότε Διοικητικό συμβούλιο της Χριστιανικής Ενώσεως Αγρινίου, πού το αποτελούσαν οι: Γεώργιος Παπαγιαννόπουλος, Κωνσταντίνος Κιρκιλέτης, Βασίλειος Νασόπουλος, Αθανάσιος Χατζάρας, Δημήτριος Μπαρδάκης, Χρήστος Τηλιγάδας, όλοι τους επίλεκτα μέλη του παλιού Αγρινίου, διαπίστωσε το μεγάλο κενό πού υπήρχε "στη περιοχή και συνέλαβε την ιδέα της ιδρύσεως ενός κοινωφελούς ιδρύματος, όπου άνθρωποι γεροντικής ηλικίας, κυρίως άποροι, να βρίσκουν στέγη, τροφή, περίθαλψη. Ή περιοχή «Ντούτσαγα», σήμερα Αγίου Ιωάννου Ρηγανά, ήταν ελαιώνες και χωράφια ιδιόκτητα. Στο χώρο του σημερινού Γηροκομείου ήταν μία μεγάλη ιδιόκτητη περιουσία 6 στρεμμάτων με ελαιοτριβείο, και αγροτική κατοικία πού ανήκαν στον Αθανάσιο Ρήκα.
Ό μακαριστός Βασίλειος Νασόπουλος ευσεβής τότε νέος εμπνεόμενος από φιλάνθρωπα αισθήματα φροντίδας, περιθάλψεως καί αγάπης πτωχών γερόντων άνέλα6ε την υλοποίηση του έργου αυτού.Πλησίασε τον Αθανάσιο Ρήκα και του ζήτησε να παραχωρήσει το κτήμα με την αγροκατοικία στη ΧΕΑ για να γίνει κάποια στέγη, οπού θα περιθάλπονταν οι εγκαταλελειμμένοι γέροντες και γερόντισσες. Ή πρώτη απάντηση ήταν αρνητική. Ή δεύτερη πρόταση όμως, ή οποία έγινε ημέρα Κυριακή μετά τη θεία Λειτουργία, έφερε το προσδοκώμενο αποτέλεσμα.Ό αείμνηστος Αθανάσιος Ρήκας παρεχώρησε το κτήμα του με την κατοικία να γίνει το Γηροκομείο. Είναι ιδιαίτερη ευλογία πού ιδρυτής του Γηροκομείου είναι ένας ευσεβής νέος 6ι6λιοπώλης, μετέπειτα ιερομόναχος στην Άγια Λαύρα Καλα6ρύτων οπού και εσφαγιάσθη από τους Γερμανούς στις 14-12-1943 μια ήμερα μετά από το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων.
Πρώτοι τρόφιμοι του Γηροκομείου ήσαν οι Άναρούσου Άγόρω, Εύσταθόπουλος Σταΰρος, Ζολότα Αικατερίνη, Κατερινόπουλος Χριστόφορος Καραγιάννης Νικόλαος, Καραγιάννη Ελένη, Μαρσέλλου Σταματία, Μπιτσάβας Δημήτριος, Πετρόπουλος Ιωάννης, Παπαγιάννη Παρασκευή, Τσαπάρας Αντώνιος, Σπυροπούλου Ελένη, Σωτηρόπουλος Κωνσταντίνος, Σύρρος Ευάγγελος, Τσούνης Χαράλαμπος, Σιακαμπένης Φώτιος, Τσιακάλου Δήμητρα, Φαρμάκης Μάνθος.
Αξιοσημείωτο στην ιστορία του Γηροκομείου είναι και το γεγονός ότι κατά τα μαϋρα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής οπού ή πείνα και ή δυστυχία είχε απλωθεί σε όλη την Ελλάδα, το Γηροκομείο Αγρινίου λειτουργούσε και ως Ορφανοτροφείο για 20 παιδιά της περιοχής άπορα κατά το διάστημα 1942-1946, με υπεύθυνο την αείμνηστη Βασιλική Δεληκωστοπούλου. Αργότερα το Ορφανοτροφείο μεταστεγάσθηκε σε άλλο οίκημα με Διευθύντρια την αείμνηστη Γεωργία Λέκκα και με την επωνυμία «Ό Ιωσήφ». Οι τρόφιμοι του Γηροκομείου τότε δεν είχαν συντάξεις, ήταν πτωχοί, εξ ου και «Πτωχογηροκομείο» λεγόταν.
Σταθμός για το Γηροκομείο αποτέλεσε ή παρουσία του αειμνήστου π. Βενεδίκτου Πετράκη. Ό θερμουργός εκείνος εργάτης, ό όποιος δεν σταματούσε σε εμπόδια και δυσκολίες, έδωσε πνοή, δύναμη, οργάνωσε με τον καλύτερο τρόπο τη λειτουργία του Γηροκομείου. Άμεσος συνεργάτης του και πολύτιμος βοηθός στο δύσκολο αυτό έργο ό αείμνηστος Ηλίας Ξένος, μετέπειτα π. Σπυρίδων, μοναχός Άγιου "Ορους. Αλλοι στενοί συνεργάτες του έργου ήταν ό αείμνηστος π. Χριστόδουλος Παπαγιάννης και ο π. Πάμφιλος Παπαγιάννης.
Ο π. Βενέδικτος τό 1942 βρήκε το Γηροκομείο σε κατάσταση μεγάλης πτώχειας. Με την δραστηριότητα πού τον χαρακτήριζε και την αγάπη προς τους πάσχοντας και πτωχούς κινητοποίησε τους πάντας και τα πάντα. Ανακαινίζει, νοικοκυρεύει, χτίζει και, μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο, βελτιώσει τους ορούς διαβίωσης των τροφίμων.«Το Γηροκομείο θα το φτιάξετε καλύτερο από τα σπίτια σας, γιατί εδώ φιλοξενούνται οι αδελφοί του Χριστού» έλεγε στους συνεργάτες του. «θα πάρετε καινούργια κρεβάτια, στρώματα, μαξιλάρια, κομοδίνα πού να είναι καλύτερα από τα δικά σας, αλλιώς σωτηρία δεν θα βρείτε. Εγώ θα πεθάνω σε λίγο, εσείς θα τα φτιάξετε!...». Με την εντολή του αυτή, και την ευχή του έγιναν πολλά.
Ό Ηλίας Ξένος ήταν σε όλα μπροστά, άγρυπνος φρουρός του Γηροκομείου μέχρι το 1966. Αργότερα έγινε μοναχός στο Άγιο Όρος.Ή ανάπτυξη του Ιδρύματος συνεχίστηκε με δωρεές πού προσέφεραν από το έτος 1969 για να κτιστεί ή νέα πτέρυγα, οι αδελφοί Παπαστράτου, οι αδελφοί Παναγόπουλοι, και ό Αριστείδης Παρθένης, πλούσιος σε υλικά αγαθά Αγρινιώτης, πλούσιος κυρίως σε μετάνοια, ταπείνωση και πίστη. Μετά το θάνατο της συζύγου του εξόπλισε τον 3ο όροφο του νέου κτιρίου, εν συνεχεία έζησε και αυτός ως τρόφιμος, ασθενής με βαρύ νόσημα.
Τον Δεκέμβριο του 1976, λειτούργησε ό νεόκτιστος Ναός του Γηροκομείου με την ευλογία του Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κυρού. Θεοκλήτου και εδόθη ή ονομασία εις τιμήν και μνήμην του Μεγάλου Βασιλείου. Έκτοτε τελείται ή θεία Λειτουργία κάθε 15 ημέρες για τις πνευματικές ανάγκες των τροφίμων και του προσωπικού. Τελούνται όμως και άλλες ακολουθίες της Εκκλησίας μας.
