Εν ταίς λαμπρότησι τών Αγίων σου, πώς εισελεύσομαι ο ανάξιος; εάν γάρ τολμήσω συνεισελθείν εις τόν νυμφώνα, ο χιτών με ελέγχει, ότι ουκ έστι τού γάμου, καί δέσμιος εκβαλούμαι υπό τών Αγγέλων, καθάρισον Κύριε, τόν ρύπον τής ψυχής μου, καί σώσόν με ως φιλάνθρωπος. 

Ο τή ψυχής ραθυμία νυστάξας, ου κέκτημαι Νυμφίε Χριστέ, καιομένην λαμπάδα τήν εξ αρετών, καί νεάνισιν ωμοιώθην μωραίς, εν καιρώ τής εργασίας ρεμβόμενος, τά σπλάγχνα τών οικτιρμών σου, μή κλείσης μοι Δέσποτα, αλλ' εκτινάξας μου τόν ζοφερόν ύπνον εξανάστησον, καί ταίς φρονίμοις συνεισάγαγε Παρθένοις, εις νυμφώνα τόν σόν, όπου ήχος καθαρός εορταζόντων, καί βοώντων απαύστως. Κύριε δόξα σοι.