Κήρυγμα της Κυριακής μετά της Παγκόσμιας Υψωσης του Τιμίου Σταυρού

Του π Σπυρίδωνα Ιωάννου
Εφημερίου Ιερού Ναού Αποστ Φιλίππου
Γραμματικούς

    Κυριακή μετά την εορτή της Παγκόσμιας Υψώσεως του Τιμίου Ξύλου αγαπητοί αδελφοί και στην σημερινή Ευαγγελική περικοπή, ο ίδιος ο Κύριός μας ακούγεται να κάνει λόγο για το Σταυρό και την σημασία του στη ζωή μας. Ο ιερός Ευαγγελιστής Μάρκος, με τρόπο λιτό αλλά και δυναμικό, μας παρουσιάζει το κεντρικό σημείο της πνευματικής ζωής, πέριξ του οποίου πρέπει να στρέφεται η όλη προσπάθεια και ο αγώνας μας. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι ο Κυριός μας, δεν εκβιάζει απολύτως κανέναν στο να τον ακολουθήσει, στο να τον πιστέψει και να τον ασπαστεί. Ο άνθρωπος ήταν και είναι ελεύθερος, πλάστηκε από τον ίδιο τον Θεό ελεύθερος, πλην όμως, νομοτελειακώς, θα δεχθεί και τις συνέπειες της ελεύθερης αυτής επιλογής του.

     Γι’ αυτό και τονίζεται στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα το «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι». Δηλαδή : Όποιος θέλει να με ακολουθεί, ας απαρνηθεί τον εαυτό του και ας σηκώσει το σταυρό του, και ας με ακολουθεί. Διότι, όποιος θέλει να σώσει την πρόσκαιρη ζωή του, θα χάσει την αιώνια ζωή. Όποιος όμως χάσει και θυσιάσει τη ζωή του για μένα και το Ευαγγέλιό μου, αυτός θα σώσει την ψυχή του και θα κερδίσει την αιώνια μακαριότητα. Τι νόημα έχουν τα λόγια αυτά του Κυρίου; Γιατί ο Κύριος ζητά από όλους μας να σηκώσουμε διαρκώς ένα σταυρό; Για να κατανοήσουμε το νόημα των λόγων αυτών του Κυρίου θα πρέπει να δούμε πότε ο Κύριος είπε τα λόγια αυτά. Τα είπε ακριβώς μετά από την ώρα εκείνη που ο απόστολος Πέτρος με έντονο τρόπο προέτρεψε τον Κύριο να μην πάει στην Ιερουσαλήμ, να άρνηθεί το Πάθος και το σταυρικό θάνατο. Τότε ο Κύριος μπροστά στους μαθητές επέπληξε τον Πέτρο και του είπε: «ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ» Διότι ο Πέτρος δεν μπορούσε να κατανοήσει εκείνη την ώρα ότι χωρίς τον σταυρικό θάνατο του Κυρίου δεν θα σωζόταν το ανθρώπινο γένος.

    Αμέσως λοιπόν μετά ο Κύριος προσκαλεί τους μαθητές του και τα πλήθη και μπροστά σε όλους λέει, ότι όχι μόνον ο ίδιος πρέπει να σταυρωθεί, αλλά και ότι κανείς δεν μπορεί να σωθεί παρά μόνον αν σηκώσει ο καθένας τον δικό του σταυρό και Τον ακολουθήσει όπως το πρόβατο τον ποιμένα, όπως ο δούλος τον κύριό του, όπως ο στρατιώτης τον άρχοντά του , ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο.

    Αλλά τι σημαίνει να σηκώνουμε τον σταυρό μας; Όπως οι κατάδικοι σήκωναν τον σταυρό τους μέχρι τον τόπο της θανατικής τους εκτελέσεως, με τη βεβαιότητα ότι σε λίγο θα πέθαιναν, έτσι κι εμείς: να ζούμε καθημερινά ως μελλοθάνατοι, έχοντας διακόψει οριστικά κάθε δεσμό με την αμαρτία και τον παλαιό εαυτό μας. Με την απόφαση ότι κάθε στιγμή, αργά η γρήγορα, θα πεθάνουμε.

    Σημαίνει ακόμη να σηκώνουμε αγόγγυστα τον σταυρό της κάθε ημέρας. Δηλαδή τις θλίψεις και τις δοκιμασίες που θα επιτρέψει ο Θεός στη ζωή μας, κάθε στενοχώρια και πόνο, κάθε δυσκολία στον αγώνα για την κατανίκηση των παθών μας και την απόκτηση των αρετών. Με τη βεβαιότητα ότι ο σταυρός, ο πόνος και οι θλίψεις είναι η κοινή κληρονομιά των παιδιών του Θεού· και ότι ο Κύριος επιτρέπει στον καθένα μας έναν ξεχωριστό και μοναδικό, για την περίπτωσή μας, κατάλληλο σταυρό, και αυτόν οφείλουμε να τον σηκώνουμε όχι με γογγυσμό και ταραχή, με αντίδραση και διαμαρτυρία. Ούτε καταναγκαστικά, επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Αλλά με χαρά, με την πεποίθηση ότι αυτός ο σταυρός θα μας οδηγήσει στη σωτηρία. Διότι πάντα μετά από τον Σταυρό,ακολουθεί και η Ανάσταση. Αντιθέτως όσοι αγωνίζονται, όσοι κρατούν με υπομονή και καρτερία το Σταυρό τους και δεν ντρέπονται να ομολογήσουν με χριστιανικό θάρρος αυτή την Ορθόδοξη Πίστη μας, τόσο στο δόγμα όσο και στο ήθος, αυτοί γεύονται από τώρα την Βασιλεία του Θεού, μέσω των ιερών μυστηρίων, ευρισκόμενοι στην αγκαλιά της Εκκλησίας.

    Δηστυχώς αγαπητοί αδελφοί, πάρα πολλοί είναι αυτοί που στις μέρες μας, ντρέπονται να ομολογήσουν ότι είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι, που ντρέπονται να ομολογήσουν Χριστόν Εσταυρωμένο και Αναστημένο, που ντρέπονται να κάνουν το σταυρό τους, δήθεν της τάχα νέας εποχής. Μιας εποχής που μας θέλει άθεους και άπιστους, σαν πρόβατα χωρίς ποιμένα, μιας εποχής πους μας θέλει όλους δίχως Χριστό, δίχως συμμετοχή στην Εκκλησία αλλά να παραμένουμε απαθείς σε ολά οσα συμβάινουν γύρω μας.

    Αδελφοί μου. Η Εκκλησία στην γη, εμείς δηλαδή οι στρατιώτες του Χριστού που αγωνιζόμαστε με την πανοπλία που μας δείνει η Εκκλησίας μας, ενάντια στην αμαρτία και το κακό λέγεται στρατευομένη Εκκλησία και χρειάζεται γενναίους στρατιώτες που δεν θα δειλιάζουν να κυρήξουν Χριστό . Η Εκκλησία στον ουρανό ονομάζεται θριαμβεύουσα Εκκλησία και δέχεται μόνο νικητές, αυτούς δηλαδή που αγωνίστηκαν και κέρδισαν την μάχη , και στεφανώθηκαν τον στέφανο της δόξης. Και έσωσαν την ίδια τους την ψυχή. Με δύο λόγια δηλαδή ο Κύριος μας εξηγεί ποιο είναι το μεγαλύτερο κακό που μπορούμε οι άνθρωποι να πάθουμε: να χάσουμε την αθάνατη ψυχή μας. Διότι, μας λέει, η ψυχή μας αξίζει περισσότερο απ’ όλα τα αγαθά του κόσμου αυτού. Έχει μεγαλύτερη αξία απ’ όλα τα πλούτη, τις τιμές, τις δόξες και τις απολαύσεις του κόσμου. Όλα αυτά είναι πρόσκαιρα, εφήμερα και παροδικά. Γι’ αυτό άλλωστε, για την πολύτιμη αυτή ψυχή μας, ο Χριστός, μας έδωσε το πλέον ατίμητο λύτρο του, το τίμιο αίμα του το οποίο χύνεται πλουσιοπάροχα πάνω στην αιματωβαμένη Αγία Τραπέζά του για κάθε ψυχή, δίχως εξαιρέσεις και δίχως διακρίσεις.

     Ας αγωνιστούμε λοιπόν αδελφοί μου, όσο απομένει στον καθένα μας, έτσι ώστε όλοι μας να δώσουμε καλήν απολογιαν την επι του φοβερού βήματος του Χριστού. Γι αυτό δέεται η Εκκλησία μας, για αυτό ξαγρυπνά , και για αυτό πονά. Διότι όπως λέγουν και Πατέρες της Εκκλησίας μας, χαρά γίνεται εν τω ουρανώ επι ενί αμαρτωλό μετανοούντι. Αμην.