Κυριακη των Μυροφόρων

Την Κυριακή των Μυροφόρων τιμούμε και θυμόμαστε τις Μυροφόρες. Επειδή ήταν Παρασκευή και πλησίαζε το Πάσχα των Ιουδαίων (το Σάββατο), ο Ιωσήφ με τον Νικόδημο, ενταφίασαν το σώμα του Ιησού βιαστικά και δεν το άλειψαν με τον τρόπο που έπρεπε με το μύρο. Μυροφόρες ονομάζονται οι γυναίκες που όσο ζούσε ο Χριστός ήταν μαθήτριές του και έμειναν μαζί με την Παναγία κατά την Σταύρωση, θρήνησαν μαζί της, κι όταν όλοι οι άλλοι είχαν κρυφτεί, αυτές θέλησαν να μυρώσουν το σώμα Του με τον τρόπο που συνήθιζαν εκείνα τα χρόνια. Έτσι αγόρασαν ακριβά αρώματα (μύρα) και πήγαν ξημερώματα Κυριακής στον Τάφο του Ιησού να τον μυρώσουν. Πρώτες οι Μυροφόρες έμαθαν ότι Αναστήθηκε ο Χριστός και στη συνέχεια πρώτες οι Μυροφόρες είδαν τον Αναστάντα Χριστό, σαν μια μορφή επιβράβευσης για την πίστη τους και την ανδρεία τους κατά τα Θεία Πάθη. Οι Μυροφόρες δεν πήγαν στον Τάφο όλες μαζί αλλά σε διάφορες ομάδες, δυο και τρεις φορές, το πρωί άλλα όχι κατά την ίδια χρονική στιγμή. Η Μαρία η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία έφτασαν πρώτες στον Τάφο. Οι Πατέρες της Εκκλησίας εξηγούν ότι με την φράση η άλλη Μαρία περιγράφεται η Θεοτόκος, επειδή οι Ευαγγελιστές δεν ήθελαν να δώσουν αφορμή στους άπιστους γράφοντας ότι η Μητέρα Του ήταν η πρώτη μάρτυρας της Ανάστασης. Ο Χριστός έχει αναστηθεί, το Μνημείο είναι κενό. Καθώς πήγαιναν στον Τάφο, ανησυχούσαν για τον λίθο με τον οποίο είχε σφραγιστεί ο Τάφος, επειδή ήταν πολύ μεγάλος και δεν ήξεραν πώς θα τον μετακινούσαν. Ένας Άγγελος κατεβαίνει, γίνεται σεισμός και ο λίθος κυλά. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ερμηνεύει ότι ήταν ο αρχάγγελος Γαβριήλ, και ο Άγγελος, που κάθεται πάνω στον λίθο, τους λέει να μη φοβούνται. «Γνωρίζω ότι ζητάτε τον Ιησού τον Εσταυρωμένο. Δεν είναι εδώ. Αναστήθηκε, όπως είχε πει». Τους έδειξε τον κενό Τάφο και τους είπε να πουν τα νέα στους μαθητές. Γίνονται λοιπόν οι Μυροφόρες ευαγγελίστριες των Ευαγγελιστών και απόστολοι των Αποστόλων. Ο Όσιος Δαμασκηνός ο Στουδίτης αναφέρει αναλυτικά ποιες ήταν οι Μυροφόρες. Η πρώτη Μυροφόρα είναι η Μαρία η Μαγδαληνή από την οποία ο Χριστός είχε βγάλει επτά δαιμόνια. Και για αυτή την ευεργεσία τον ακολουθούσε. Μετά την ανάληψη του Χριστού πήγε στη Ρώμη στον αυτοκράτορα Τιβέριο και θεράπευσε το μάτι του. Επίσης κατήγγειλε στον Τιβέριο τον Πιλάτο και τους αρχιερείς για την άδικη σταύρωση του Χριστού κι αυτός τους θανάτωσε. Η Μαρία η Μαγδαληνή πέθανε στην ‘Εφεσσο όπου την έθαψε ο Ιωάννης ο Θεολόγος. Αργότερα ο αυτοκράτορας Λέων ο Σοφός, πήρε το λείψανό της στην Κωνσταντινούπολη. Λεγόταν Μαγδαληνή επειδή καταγόταν από τα Μάγδαλα.

Δεύτερη ήταν η Σαλώμη κόρη του Ιωσήφ του Μνήστορος η οποία αργότερα παντρεύτηκε τον μικρό Ζεβεδαίο. Τρίτη μυροφόρος ήταν η Ιωάννα η γυναίκα του Χουζά ο οποίος ήταν επίτροπος και οικονόμος στο σπίτι του βασιλιά Ηρώδη. Τέταρτη η Μαρία η αδερφή του Λαζάρου η οποία προηγουμένως είχε αλείψει τον Χριστό με το μύρο όπως γράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Πέμπτη ήταν η αδερφή της η Μάρθα η οποία υπηρετούσε τον Χριστό με πολύ προθυμία από την αρχή. Έκτη είναι η Μαρία η γυναίκα του Κλωπά. Αυτή τη Μαρία, ο ευαγγελιστής Ιωάννης ονομάζει «αδελφή της Θεοτόκου». Ο Ιωακείμ, ο πατέρας της Παναγίας είχε ένα αδελφό και όταν εκείνος πέθανε χωρίς να έχει παιδί, πήρε την γυναίκα του ως σύζυγό του σύμφωνα με τον Μωσαϊκό νόμο. Με αυτήν απέκτησε ένα παιδί, τη Μαρία.

Έβδομη Μυροφόρος ήταν η Σωσσάννα. Υπήρχαν κι άλλες Μυροφόρες που βοηθούσαν τις παραπάνω, όπως λέει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, αλλά τα ονόματά τους δεν αναφέρονται από τους Ευαγγελιστές γιατί δεν τις θεωρούσαν σημαντικές. Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος παραθέτει τα παρακάτω στοιχεία για τις Μυροφόρες από το έργο του οσίου Νικήτα του Στηθάτου. Η Μαρία η Μαγδαληνή, από την οποία ο Χριστός έβγαλε επτά δαιμόνια, δηλώνει την ψυχή εκείνη που καθαρίζεται από τα δαιμόνια με τον λόγο των ευαγγελικών εντολών. Η Σαλώμη, της οποίας το όνομα ερμηνεύεται ειρήνη, δηλώνει τον άνθρωπο εκείνο που απέκτησε την εσωτερική ειρήνη, αφού νίκησε τα πάθη, υπέταξε το σώμα στην ψυχή, και αποκτά, δια της θεωρίας και των πνευματικών νοημάτων, την γνώση. Η Ιωάννα, της οποίας το όνομα ερμηνεύεται περιστερά, συμβολίζει την άκακη και γονιμότατη στις αρετές ψυχή, η οποία απέβαλε κάθε πάθος με την πραότητα, και είναι θερμή στο να γεννά τα πνευματικά νοήματα με πνευματική διάκριση. Όταν ο άνθρωπος διακρίνεται γι’ αυτές τις καταστάσεις και πλησιάζει στο μνημείο της καρδιάς του, τότε θα δει τον λίθο της πωρώσεως της ασάφειας του λόγου να σηκώνεται, τους αγγέλους, δηλαδή την συνείδησή του, να του αναγγέλλουν ότι αναστήθηκε μέσα του ο νεκρωθείς λόγος της αρετής και της γνώσεως, αλλά ακόμη θα αξιωθεί να δει την εμφάνιση και αυτού του Ιδίου του Θεού Λόγου στον νου, γυμνό χωρίς τύπους και σύμβολα.