Παρασκευή 11 Αυγούστου 2017

Η Ταπείνωση ανοίγει τις πύλες… του Ουρανού, γράφει ο καθηγητής κ. Χρηστος Σιάσος

«Εκείνοι που αγωνίζονται πολύ, με πολλή ταπείνωση και με πολλή ελπίδα στον Θεό, η καρδιά τους χαίρεται και η ψυχή τους φτερουγίζει…». 
Άγιος  Παΐσιος ο Αγιορείτης. 
Δεν θα τολμούσα να γράψω εγώ για την ταπείνωση και ειδικά αυτές τις ημέρες που όλος ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός προετοιμάζεται  για να γιορτάσει τη Μητέρα όλων των Μητέρων, την Παναγία μας. Μέσα στο «Πάσχα του καλοκαιριού» όλοι μας ψάχνουμε να βρούμε φως, ελπίδα, παρηγοριά μπροστά στο προσκυνητάρι της Παναγίας μας και να την παρακαλέσουμε για ότι το καλύτερο για μας, για την όμορφη Πατρίδα μας, την οικογένειά μας, τον κόσμο όλον. Διαβάζοντας προσεκτικά τα λόγια του Αγίου  Παϊσίου  που αναφέρεται στην ταπείνωση, οδηγήθηκα στις παρακάτω σκέψεις.
Η πεποίθηση μου να προσεγγίσω την έννοια της λέξης, ταπείνωση, και να πω ότι είναι προνόμιο μόνο των Κληρικών και κατ’ επέκταση των Μοναχών, περισσότερο από τους άλλους Χριστιανούς, θα έλεγα  όχι,  κάθε άλλο. Ο Κληρικός ή ο Μοναχός πείρε την απόφαση να ζήσει «μοναχικά» και μέσα στη ζωή του να πορεύεται καλύτερα από τους άλλους, να πορεύεται με περισσότερη ταπείνωση από κάθε άλλο Χριστιανό. 
Στο σημείο αυτό βρίσκεται και η πιο μεγάλη διάκριση μεταξύ της αληθινής και της ψεύτικης ταπείνωσης! Τραγική διαπίστωση στις ημέρες μας είναι ότι η ταπείνωση τοποθετείται στο περιθώριο ή παρακάμπτεται από τον «σύγχρονο» Χριστιανό όλων των τάξεων μέσα στην Εκκλησία και δεσπόζει κάποιες  φορές η ατομική πρωτοβουλία,  ερήμην των άλλων συνανθρώπων μας και ας διδάσκεται τις περισσότερες φορές από τα ίδια τα άτομα η ταπείνωση, που κάποια ημέρα θα μας ανοίξει τις πύλες του Ουρανού. 
Συνεχίζει όμως, η ταπείνωση,  να παραμένει στο ασυνείδητο πολλών πνευματικών ανθρώπων, να αλλοιώνεται καμιά φορά και μέσα από την υποκρισία και φυσικά να μεγαλώνει ο κίνδυνος όταν  ο ίδιος  μιλά, θεωρητικά για την ταπείνωση,  να κινδυνεύει ο πιστός Χριστιανός να «διολισθήσει» άθελά του στον «αθεϊσμό». Όλοι οι Άγιοι της εκκλησίας μας μέσα στη θριαμβεύουσα κατάσταση της ζωής των παραμένουν ταπεινοί, συμμετέχουν στην Αγιότητα του Χριστού και ο Ιερέας πριν την προσφορά της Θείας Ευχαριστίας αναφωνεί, «Τα Άγια τοις  Αγίοις…».
 Εδώ μια πραγματική πνευματική άσκηση αναζωπυρώνει το ζήλο των πνευματικά πιστών Χριστιανών να μοιάσουν στα πρότυπα των Αγίων. Οι Άγιοι ανταμείβονται σ’ αυτή τη ζωή με τη Χάρη του Τριαδικού Θεού και στην άλλη ζωή με τα αγαθά του Παραδείσου. Δυστυχώς κάποιοι πνευματικοί άνθρωποι θέλουν και αναζητούν κάτι που να τρέφει την υπερηφάνεια τους, το εγώ τους, αναζητώντας περισσότερη  αναγνώριση, όμως, μένουν με ένα μεγάλο κενό στην ψυχή τους και αυτό λέγετε, κενό της κενοδοξίας.
 Το θέμα που απασχόλησε τον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο τον τελευταίο καιρό σχετικά με τον Αγιορείτη  Άγιο  Παϊσιο, μοιάζει να βρίσκεται στις «παρυφές»  της «μη ταπείνωσης», ο Άγιος δεν νομίζω ότι θα αναζητούσε μια τέτοια αναγνώριση. Ο Γέροντας σε όλη του τη ζωή ήταν ταπεινός, σεμνός, απέφευγε την κοσμικότητα, ζούσε στο φτωχικό του καλυβάκι  με πολύ προσευχή και εμείς σήμερα το μόνο που πρέπει να αναζητούμε είναι να μας βοηθά από τη Βασιλεία του Θεού, όπου βρίσκεται, σε κάθε βήμα της ζωής μας.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου