Τρίτη 30 Μαΐου 2017

Θρησκευτική Πανήγυρις στο χωριό μας


Την Δευτέρα  5 Ιουνίου 2017, εορτή του  Παναγίου Πνεύματος, εορτάζει  και πανηγυρίζει  με λαμπρότητα  το Ιερό εξωκλήσιο - πανμακρυνειακό προσκύνημα του Αγίου Πνεύματος στη Γραμματικού του Δήμου Αγρινίου

Το  πρόγραμμα της εορτής  εχει ως εξής :

• Αφ’ εσπέρας  Κυριακής της Πεντηκοστής και ώρα 19 :00 μμ  θα τελεσθεί ο Μέγας    Πανηγυρικός   Εσπερινός μετ Αρτοκλασίας 

• Το πρωί  της  Δευτέρας και περί ώραν  07:30  πμ  θα τελεσθεί η ακολουθία του Όρθρου και εν συνεχεία η  Πανηγυρική  Θεία Λειτουργία μετά θείου κηρύγματος 

Προσκαλούνται    άπαντες   οι  ευσεβείς    χριστιανοί

ΤΟ 
ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΟΥ 
ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΥΣ

Παρουσιάστηκε στην Αθήνα το βιβλίο του Χρήστου Σιάσου με τίτλο: «ΚΑΣΤΡΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» και υπότιτλο «Οδοιπορικό στις Ιερές Μονές της Αιτωλοακαρνανίας


Η Αιτωλική Πολιτιστική Εταιρεία σε συνεργασία με τοΣύνδεσμο Αιτωλοακαρνάνων «ΟΣΙΟΣ ΕΥΓΕΝΙΟΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ» παρουσίασαν το νέο βιβλίο τουκ. Χρήστου Σιάσουμε τίτλο, «ΚΑΣΤΡΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» και υπότιτλο, «Οδοιπορικό στις Ιερές Μονές της Αιτωλοακαρνανίας».
Η παρουσίαση πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη, 24 Μαΐου 2017 στην αίθουσα Λόγου και Τέχνης, στη Στοά του Βιβλίου, Πεσμαζόγλου  5και Σταδίου με εισηγητές, τον Αρχιμανδρίτη π. Χρυσόστομο Παπαθανασίου, Ιεροκήρυκα του Καθεδρικού Ιερού Ναού των Αθηνών και Διευθυντή του Ιδιαίτερου Γραφείου του Αρχιεπισκόπου κ.κ.  Ιερωνύμου, τον Φιλόλογο – Συγγραφέα και Λογοτέχνη, κ.Χρήστο Κορέλα και τον Δημοσιογράφο – Συγγραφέα κ.Αντώνη Μακατούνη. Τον συντονισμό της παρουσίασης είχε ο Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών και Πρόεδρος της ΑΙ.ΠΟ.Ε.κ. Παναγιώτης Κοντός. 
Χαιρετισμό στη παρουσίαση απηύθυνε ο εκπρόσωπος του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδοςκ.κ. Ιερωνύμου, Αιδεσιμολογιώτατος π. Δημήτριος Νίκου, ο οποίος μετέφερε στην εκδήλωση το μήνυμα του Μακαριοτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών εξάροντας το βιβλίο και το έργο του συγγραφέα.
 Οι εισηγητές  αναφέρθηκανμε κάθε λεπτομέρεια για το βιβλίο και μίλησαν με επαινετά λόγια για τον συγγραφέα, ευχήθηκαν δε να είναι καλοτάξιδο.
   Τέλος, το λόγο έλαβε ο συγγραφέας κ. Χρήστος Σιάσος ο οποίος αναφέρθηκε στους πνευματικούς ιερούς χώρους, χώρους λατρείας, της Πατρίδας του  που είναι τα Μοναστήρια, τα Εξωκκλήσια τα Παρεκκλήσια, τα Σπήλαια, ενώ έκλεισε ευχαριστώντας από καρδιάς όσους συνέβαλαν στην εκδήλωση.
   Στο βιβλίο, αποτυπώνεται η ιστορία των Ιερών και Ευλογημένων χώρων λατρείας που είναι οι Ιερές Μονές, τα Εξωκκλήσια, τα Σπήλαια και τα Παρεκκλήσια όλου του Νομού και  όπως γράφει ο συγγραφέας, το καθένα από αυτά έχει τη δική του θέση μέσα στη φύση και ο κάθε προσκυνητής, από την  Ναυπακτία, Τριχωνίδα, το Θέρμο, το Βάλτο, το Ξηρόμερο, τον Αστακό, την Παραχελωίτιδα και γενικά την Αιτωλοακαρνανία και όχι μόνο, γίνεται πολύ φιλικός μαζί του κυρίως τις ώρες της εκκλησιαστικής λειτουργίας. Εκεί «ψάχνοντας» βρίσκει τη γαλήνη της ψυχής του, την αγάπη, τη χαρά.
Ο συμπολίτης μας, καθηγητής και συγγραφέας,  Χρήστος Σιάσος, ασχολήθηκε για αρκετά χρόνια με ευσυνειδησία υποδειγματική, με άσβηστη αγάπη και ξεχωριστό μεράκι προσφέροντας σε όλους μας ως αντίδωρο φιλίας τα βιβλία του: «Οι Άγιοι της Αιτωλοακαρνανίας», «Οι Επίσκοποι Αιτωλίας και Ακαρνανίας από το 343 μ. Χ. έως σήμερα», «Οι Προκαθήμενοι της Εκκλησίας της Ελλάδος από το 1833 έως σήμερα» και  το βιβλίο που παρουσιάστηκε με τίτλο, «ΚΑΣΤΡΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» και υπότιτλο, «Οδοιπορικό στις Ιερές Μονές της Αιτωλοακαρνανίας». 
Ο «πνευματικός καρπός»,  που έρχεται μέσα από τα συγκεκριμένα βιβλία του, θα συμβάλλουν  σημαντικά στην «πνευματική οικοδομή» όλων των αναγνωστών τους και κυρίως μέσα από την ανάγνωσή τους θα γνωρίσουμε  το θρησκευτικό «γίγνεσθαι» του τόπου μας, αναπτύσσοντας παράλληλα και τον θρησκευτικό τουρισμό του νομού μας. 
Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν Πρόεδροι και μέλη Φορέων και Συλλόγων, ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Βασίλειος Πόπης, καθώς συνάδελφοι και φίλοι του συγγραφέα από την Πατρίδα του, την Αθήνα και τον Πειραιά

Τρίτη 23 Μαΐου 2017

Ανελήφθης ἐν δόξῃ Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν

Η ἑορτή τῆς Ἀναλήψεως εἶναι τό ἐπισφράγισμα τοῦ λυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ καί τό θριαμβευτικόν ἐπιστέγασμα τῶν ὅσων ἔπραξεν ὁ Κύριος ὑπέρ τῶν ἀνθρώπων. Ὅπως λέγει τό Κοντάκιον τῆς ἑορτῆς: «Τήν ὑπέρ ὑμῶν πληρώσας οἰκονομίαν καί τά ἐπί γῆς ἑνώσας τοῖς ἐπουρανίοις, ἀνελήφθης ἐν δόξῃ Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, οὐδαμόθεν χωριζόμενος, ἀλλά μένων ἀδιάστατος καί βοῶν τοῖς ἀγαπῶσί σε· Ἐγώ εἰμι μεθ᾿ ὑμῶν καί οὐδείς καθ᾿ ὑμῶν». Ὁ Χριστός δηλαδή, πού εἶναι Θεός μας, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ, ὅταν συμφώνως πρός τό θεῖον σχέδιον συνεπλήρωσε καί ὡλοκλήρωσε τά ὅσα ὑπέρ ἡμῶν ἔπραξεν. Αὐτά ἥνωσαν τήν γῆν μέ τόν οὐρανόν, τούς ἀνθρώπους μέ τόν Θεόν. Ἡ Ἀνάληψις δέν ἐσήμαινε βεβαίως καί χωρισμόν τοῦ Κυρίου ἀπό τούς ἠγαπημένους Του Μαθητάς. Μέ αὐτούς ὁ Διδάσκαλος παρέμεινεν ἡνωμένος συμφώνως πρός τήν ὑπόσχεσίν Του: «Καί ἰδού ἐγώ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν» (Ματθ. 28, 20).
Τό ἔργον τοῦ Κυρίου μετά τήν Ἀνάληψίν Του εἰς τούς οὐρανούς συνέχισε καί συνεχίζει ἡ Ἐκκλησία. Αὐτή, μέ τήν δύναμιν πού τῆς ἔδωκεν ὁ Ἱδρυτής της, διδάσκει, θαυματουργεῖ, ἁγιάζει καί σώζει τούς πιστούς. Οἱ πιστοί εἶναι διά τῆς Ἐκκλησίας καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν ἡνωμένοι μέ τόν Ἀρχηγόν των.
Διά τήν Ἐκκλησίαν Του ὡμίλησεν ὁ Κύριος εἰς τούς Ἀποστόλους, ὅταν ἐνεφανίζετο εἰς αὐτούς ἐπί τεσσαράκοντα ἡμέρας μετά τήν Ἀνάστασίν Του. Ὑπεσχέθη εἰς αὐτούς τήν ἐπιφοίτησιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, παρήγγειλε νά κηρύξουν τό Εὐαγγέλιον εἰς ὅλην τήν κτίσιν, νά διαλαλήσουν τήν Ἀνάστασίν Του καί νά καλέσουν τούς ἀνθρώπους νά μετανοήσουν διά τά ἁμαρτωλά των ἔργα. Ἐκεῖνοι πού θά ἐπίστευον, θά ἐγίνοντο μέ τό Ἅγιον Βάπτισμα μέλη τῆς Ἐκκλησίας. «Καί ταῦτα εἰπών βλεπόντων αὐτῶν ἐπήρθη (=ὑψώθη πρός τά ἐπάνω), καί νεφέλη ὑπέλαβεν αὐτόν ἀπό τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν. Καί ὡς ἀτενίζοντες ἦσαν εἰς τόν οὐρανόν πορευομένου αὐτοῦ, καί ἰδού ἄνδρες δύο (δηλαδή ἄγγελοι) παρειστήκεισαν αὐτοῖς ἐν ἐσθῇτι λευκῇ, οἵ καί εἶπον· ἄνδρες Γαλιλαῖοι, τί ἑστήκατε ἐμβλέποντες εἰς τόν οὐρανόν; Οὗτος ὁ Ἰησοῦς ὁ ἀναληφθείς ἀφ᾿ ὑμῶν εἰς τόν οὐρανόν, οὕτως ἐλεύσεται (=θά ἔλθῃ κατά τόν ἴδιο τρόπον), ὅν τρόπον ἐθεάσασθε αὐτόν πορευόμενον εἰς τόν οὐρανόν. Τότε ὑπέστρεψαν εἰς Ἱερουσαλήμ ἀπό ὄρους τοῦ καλουμένου ἐλαιῶνος…» (Πράξ. 1, 9-12).
Ἡ Ἐκκλησία, διά τήν ὁποίαν ὡμίλησεν ὁ Κύριος πρίν ἀπό τήν Ἀνάληψίν Του, ἀφ᾿ ἑνός καί ἡ σκηνή τῆς Ἀναλήψεως ἀφ᾿ ἑτέρου εἶναι τά δύο θέματα, πού παρουσιάζει ἡ εἰκών τῆς Ἀναλήψεως. Ἐπειδή εἰς τήν Ἁγίαν Γραφήν διατίθενται περισσότεροι στίχοι δι᾿ ὅσα ὁ Κύριος εἶπε περί τῆς Ἐκκλησίας καί ὀλιγώτεροι δι᾿ αὐτό τοῦτο τό γεγονός τῆς Ἀναλήψεως, ὁ βυζαντινός ἁγιογράφος, στηριζόμενος εἰς τήν βιβλικήν διήγησιν, διαθέτει καί ἀνάλογον χῶρον εἰς τήν περί ἧς ὁ λόγος εἰκόνα. Τό κύριον μέρος τῆς εἰκόνος καταλαμβάνουν οἱ Ἀπόστολοι μέ τήν Παναγίαν (τά μέλη δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ) καί μόλις ἕνα μικρόν τμῆμα εἰς τό ἄνω μέρος τῆς εἰκόνος καταλαμβάνει ὁ Ἀναληφθείς Κύριος.
Ἐπειδή ἡ Ἀνάληψις κατά τό ἁγιογραφικόν κείμενον ἔγινεν εἰς τό ὄρος τῶν Ἐλαιῶν (εὑρίσκεται ἀνατολικῶς τῆς Ἱερουσαλήμ καί ἧτο κατάφυτον ἀπό ἐλαίας κατά τούς ἀρχαίους χρόνους), τό τοπίον τῆς εἰκόνος εἶναι ὀρεινόν μέ ἐλαιόδενδρα ἀνάμεσα εἰς τούς βράχους.
Ἀφοῦ εἴδομεν τάς πληροφορίας, τάς ὁποίας μᾶς δίδει ἡ Ἁγία Γραφή διά τήν Ἀνάληψιν τοῦ Κυρίου καί πῶς εἰς γενικάς γραμμάς μεταφέρει αὐτάς διά νά τάς παρουσιάσῃ εἰς τήν σχετικήν εἰκόνα ὁ ὀρθόδοξος ἁγιογράφος, ἐρχόμεθα τώρα νά ἴδωμεν λεπτομερέστερον τά δύο τμήματα τῆς εἰκόνος.Περιγραφή τῆς εἰκόνος: α) Ὁ Ἀναληφθείς Κύριος. Εἰς τήν εἰκόνα τῆς Ἀναλήψεως ὁ Κύριος εἰκονίζεται μέσα εἰς «δόξαν», ἄλλοτε στρογγύλην, καί ἄλλοτε ἐλλειψοειδῆ, καθήμενος ἐπί οὐρανίου τόξου (εἰς ἄλλας εἰκόνας ἐπί θρόνου). Μέ τήν δεξιάν Του χεῖρα εὐλογεῖ καί μέ τήν ἀριστεράν κρατεῖ εἰλητάριον, τό ὁποῖον γράφει: «Ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς». Τό εἰλητάριον εἶναι τό σύμβολον τοῦ διδασκάλου.
Τήν «δόξαν», ἐντός τῆς ὁποίας εὑρίσκεται ὁ Κύριος, ὑποβαστάζουν δύο ἄγγελοι. Συμβολίζουν καί ἐκφράζουν τήν θείαν μεγαλειότητα καί ἐξουσίαν. (Ὁ Κύριος ὡς παντοδύναμος δέν εἶχεν ἀνάγκην τῶν ἀγγέλων διά νά ἀναληφθῇ εἰς τούς οὐρανούς). Εἰς μερικάς εἰκόνας τῆς Ἀναλήψεως οἱ ἄγγελοι δέν ὑποβαστάζουν τήν «δόξαν», ἀλλά ἐνατενίζουν τόν Κύριον εἰς στάσιν προσευχῆς. Ὅπως λέγουν τά τροπάρια τῆς ἑορτῆς, ἀποροῦν καί θαυμάζουν, διότι ὁ Χριστός ἀνελήφθη ὄχι μόνον ὡς Θεός, ἀλλά καί ὡς ἄνθρωπος, δηλαδή μέ τό ἄφθαρτον καί δοξασμένον σῶμά Του.
Ἄλλοτε οἱ ἄγγελοι εἰκονίζονται σαλπίζοντες συμφώνως πρός τόν ψαλμικόν στίχον «ἀνέβη ὁ Θεός ἐν ἀλαλαγμῷ, Κύριος ἐν φωνῇ σάλπιγγος» (Ψαλμ. 46, 6). Ὁ στίχος αὐτός ἀναφέρεται αὐτούσιος εἰς τήν ὑμνολογίαν τῆς Ἀναλήψεως, διότι «ἡ εἰς οὐρανούς ἄνοδος διά τούτων (τῶν λέξεων) τοῦ Κυρίου σημαίνεται» (Μέγας Ἀθανάσιος).
β) Οἱ Ἀπόστολοι. Οἱ Ἀπόστολοι εἶναι χωρισμένοι εἰς δύο ὁμίλους ἔχοντες εἰς τό μέσον τήν Παναγίαν. Ὄπισθεν τῆς Παναγίας εὑρίσκονται δύο λευκοφοροῦντες ἄγγελοι, οἱ ὁποῖοι δείχνουν τόν Ἀναληφθέντα Κύριον. Ὡς ἀγγελιαφόροι τοῦ Θεοῦ διαβεβαιώνουν καί παρηγοροῦν τούς παρισταμένους διά τήν ἐπάνοδον τοῦ Κυρίου κατά τήν δευτέραν παρουσίαν.
Εἰς τό κείμενον τῆς Ἁγίας Γραφῆς τό ἀναφερόμενον εἰς τήν Ἀνάληψιν δέν ἀναφέρεται ὅτι παρευρέθη ἡ Θεοτόκος κατά τήν εἰς οὐρανούς ἄνοδον τοῦ Υἱοῦ Της. Περί αὐτοῦ μᾶς πληροφορεῖ ἡ Ἱερά Παράδοσις, ὅπως τήν βλέπομεν ἄλλωστε καί εἰς τά τροπάρια τῆς ἑορτῆς. Ἀξία προσοχῆς εἶναι ἡ θέσις καί ἡ στάσις τῆς Θεοτόκου εἰς τήν εἰκόνα. Εὑρίσκεται ἀκριβῶς κάτωθεν τοῦ Υἱοῦ Της καί εἶναι ἔτσι ὁ ἄξων τῆς ὅλης συνθέσεως. Ἡ στάσις Της εἶναι στάσις προσευχῆς. Οἱ Ἀπόστολοι μέ τάς πρός τόν Κύριον ἐστραμμένας κεφαλάς των καί τάς χειρονομίας των ἔρχονται εἰς ἀντίθεσιν πρός τήν ἀτάραχον καί ἤρεμον μορφήν τῆς Παναγίας. Εἰς τήν εἰκόνα μας τό ὑποπόδιον, ἐπί τοῦ ὁποίου πατεῖ ἡ Θεοτόκος τονίζει ἀκόμη περισσότερον τήν ξεχωριστήν θέσιν Της μεταξύ τῶν εἰκονιζομένων Ἀποστόλων.
Ὁ ἁγιογράφος τῆς εἰκόνας τῆς Ἀναλήψεως ἠθέλησε μέ τούς Ἀποστόλους, πού περιστοιχίζουν τήν Παναγίαν, νά παρουσιάσῃ τήν Ἐκκλησίαν, εἰς τήν ὁποίαν ὁ Κύριος θά ἔστελνε κατά τήν Πεντηκοστήν τό Ἅγιον Πνεῦμα διά νά τήν ζωοποιήσῃ. Περί τῆς ἀποστολῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τούς Μαθητάς καί τῆς ἐπιδημίας του εἰς τόν κόσμον ὁμιλοῦν καί τά τροπάρια τῆς ἑορτῆς τῆς Ἀναλήψεως, συνδέοντα ἔτσι τά δύο κοσμοϊστορικά καί κοσμοσωτήρια γεγονότα.
Τό πρόσωπον δεξιά τῆς Θεοτόκου, τό ὁποῖον βλέπει εἰς τόν οὐρανόν μέ τήν χεῖρα ἐμπρός εἰς τούς ὀφθαλμούς του, εἶναι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Κατά τήν Ἀνάληψιν ὁ Παῦλος δέν εἶχεν θέσιν μεταξύ τῶν Ἀποστόλων, διότι ἡ μεταστροφή του ἔγινεν ἀργότερον. Ἡ θέσις του εἰς τήν εἰκόνα εἶναι συμβολική. Θά γίνῃ καί αὐτός μέλος τῆς Ἐκκλησίας καί μάλιστα μέλος ἐκλεκτόν. Ὁ ὀρθόδοξος ἁγιογράφος ἀποσπᾷ τόν Παῦλον ἀπό τήν ἐποχήν του καί τόν συγκαταριθμεῖ μεταξύ τῶν Ἀποστόλων. Ἔτσι καί ἡ θέσις τοῦ Ἰούδα ἀνεπληρώθη καί ἡ παράστασις τῆς Ἐκκλησίας ἔγινε δυναμική, ἐκφραστική καί συμβολική.
Αἱ ὑψωμέναι εἰς προσευχήν χεῖρες τῆς Παναγίας ὑπενθυμίζουν τόν ρόλον Της πλησίον τοῦ Υἱοῦ Της. Ἡμεῖς, ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας, «ἄλλην γάρ οὐκ ἔχομεν ἁμαρτωλοί πρός Θεόν… ἀεί μεσιτείαν». Παρακαλοῦμεν τόν Χριστόν νά μᾶς σώσῃ καί ἐλεήσῃ «ταῖς πρεσβείαις τῆς παναχράντου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας».
Ἕνα ἀκόμη δεῖγμα τῆς σχέσεως Θεοτόκου καί Ἐκκλησίας εἶναι τό ἀλύγιστον τῆς στάσεως τῆς Παναγίας, πού βλέπομεν εἰς μερικάς εἰκόνας. Μέ τήν ἀκινησίαν Της αὐτήν φαίνεται νά ἐκφράζῃ τά ἀμετακίνητα δόγματα τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀπό τό ἄλλο μέρος οἱ Ἀπόστολοι μέ τάς διαφόρους χειρονομίας των συμβολίζουν τάς διαφόρους γλώσσας καί τά ποικίλα μέσα, μέ τά ὁποῖα ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ σπείρεται εἰς τάς καρδίας τῶν ἀνθρώπων.
Κλείομεν τήν ἀνάλυσιν τῆς εἰκόνος τῆς Ἀναλήψεως μέ τούς λόγους τοῦ Ἁγίου πάπα Λέοντος Α´ (440-461): «Ἡ Ἀνάληψις τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἰδική μας ἀνύψωσις καί ὅπου ἡ δόξα τῆς Κεφαλῆς προεπορεύθη, ἐκεῖ καλεῖται καί ἡ τοῦ Σώματος ἐλπίς»,τά μέλη δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

Η Ανάληψη του Σωτήρος Χριστού

Εἶπε δέ ὁ Κύριος πρός αὐτούς. Λήψεσθε δύναμιν ἐξ ὕψους, ἐπελθόντος τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἐφ᾽ ὑμᾶς καί ἔσεσθαί μοι μάρτυρες ἔν τε Ἱερουσαλήμ καί ἐν πάσῃ τῇ Ἰουδαίᾳ καί Σαμαρείᾳ καί ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς. Ἐξήγαγε δέ αὐτούς ἔξω ἕως τήν Βηθανίαν καί ἐπάρας τάς χεῖρας αὑτοῦ, εὐλόγησεν αὐτούς. Καί ἐγένετο ἐν τῷ εὐλογεῖν αὐτόν αὐτούς, διέστη ἀπ᾽ αὐτῶν καί ἀνεφέρετο εἰς τόν οὐρανόν... Βλεπόντων αὐτῶν ἐπῄρθη καί νεφέλη ὑπέλαβεν αὐτόν ἀπό τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν. Καί ὡς ἀτενίζοντες ἦσαν εἰς τόν οὐρανόν, πορευομένου αὐτοῦ, καί ἰδού ἄνδρες δύο παρειστήκεισαν αὐτοῖς ἐν ἐσθῆτι λευκῇ, οἵ καί εἶπον. Ἄνδρες Γαλιλαῖοι, τί ἑστήκατε ἐμβλέποντες εἰς τόν οὐρανόν; Οὗτος ὁ Ἰησοῦς, ὁ ἀναληφθείς ἀφ᾽ ὑμῶν εἰς τόν οὐρανόν, οὕτως ἐλεύσεται πάλιν, ὅν τρόπον ἐθεάσασθε αὐτόν πορευόμενον εἰς τόν οὐρανόν. Τότε ὑπέστρεψαν εἰς Ἱερουσαλήμ – μετά χαρᾶς μεγάλης - ἀπό ὄρους τοῦ καλουμένου Ἐλαιῶνος. Καί ἦσαν διαπαντός ἐν τῷ ἱερῷ αἰνοῦντες καί εὐλογοῦντες τόν Θεόν».

Μέ αὐτές τίς ἁδρές γραμμές ὁ ἱερός εὐαγγελιστής Λουκᾶς περιγράφει στό τέλος τοῦ Εὐαγγελίου του καί στήν ἀρχή τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, τήν τελευταία ἐμφάνισι τοῦ ἀναστάντος Κυρίου στούς μαθητάς Του (Λουκ. 24, 44-53. Πράξ. 1, 1-14). Ὅπως στά δύο αὐτά βιβλία τοῦ ἱεροῦ Λουκᾶ, ἔτσι ἡ ἀνάληψις τοῦ Κυρίου κατακλείει τήν ἱστορία τοῦ ἐπί τῆς γῆς βίου τοῦ Χριστοῦ καί ἀνοίγει τήν ἱστορία τῶν μαθητῶν – τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι μέ ἄλλα λόγια ὁ συνδετικός κρίκος, ἡ μετάβασις ἀπό τήν μία φάσι τοῦ σωτηριώδους ἔργου τοῦ Θεοῦ στήν ἄλλη. Τό κλείσιμο τῆς πρώτης σκηνῆς καί τό ἄνοιγμα τῆς δευτέρας. Ἀκριβῶς δέ τήν τεσσαρακοστή ἀπό τήν Ἀνάστασι ἡμέρα, ἀφοῦ ὑμνήσαμε καί δοξολογήσαμε μαζί μέ τούς μαθητάς τήν δόξα τοῦ ἀναστάντος, ἀφοῦ ζήσαμε ἐπί 40 ἡμέρες στήν χαρούμενη ἀτμόσφαιρα τῆς παρουσίας Του, θά κληθοῦμε ἀπό τήν Ἐκκλησία νά παραστοῦμε νοητά στό ὄρος τῶν Ἐλαιῶν γιά νά ἀποχαιρετήσωμε τόν ἀπερχομένο Σωτῆρα.
Δέν ξεύρω ἄν βρεθήκατε ποτέ σέ ὥρα λατρείας κατά τήν ἡμέρα τῆς Ἀναλήψεως ἤ καί σέ ὁποιαδήποτε ἄλλη λειτουργική σύναξι μέσα στόν ὑπέρλαμπρο ναό τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας τῆς Θεσσαλονίκης, τήν Ἁγία Σοφία. Τόν μεγάλο τροῦλλό της κοσμεῖ ἕνα θαυμαστό μωσαϊκό τοῦ Θ’ αἰῶνος. Στό κέντρο μέσα σέ φωτεινή δόξα κάθεται ὁ Χριστός ὑποβασταζόμενος ἀπό δύο ἀγγέλους. Γύρω-γύρω μέσα σέ ἕνα καταπληκτικό γιά τήν μεγαλοπρέπειά του τοπίο οἱ δώδεκα ἀπόστολοι μέ τήν Θεοτόκο στήν μέση βλέπουν μέ θάμβος πρός τόν οὐρανό. Καί δύο λευκοφόροι ἄγγελοι τούς ἀπευθύνουν τούς λόγους τῶν Πράξεων: «Ἄνδρες Γαλιλαῖοι, τί ἑστήκατε ἐμβλέποντες εἰς τόν οὐρανόν;» (Πράξ. 1, 11). Νομίζεις πώς καί ὅλοι οἱ πιστοί κάτω ἀπό τόν μεγάλο θόλο βρίσκονται συναγμένοι μαζί μέ τούς ἀποστόλους καί ἀπολαμβάνουν τό ὑπερφυές θέαμα. Τόν Χριστό ἀναλαμβανόμενο, ἀλλά καί διαρκῶς μή χωριζόμενο. Διαρκῶς βλέποντα ἀπό τό βάθος τοῦ οὐρανοῦ μέσα στήν ἀστραφτερή ὁλόχρυση δόξα Του καί ἀδιάκοπα ἐπαίροντα τά χέρια Του καί εὐλογοῦντα τούς ἀποστόλους, τήν Ἐκκλησία Του. Καί στήν στάσι, στήν ἔκφρασι, στίς κινήσεις τῶν ἀποστόλων τοῦ ψηφιδωτοῦ διακρίνει κανείς ὅλα τά ἀνάμικτα αἰσθήματα πού ἔνοιωσαν ἐκεῖνοι κατά τήν μεγάλη ἐκείνη στιγμή, ἀλλά καί ὅλα τά αἰσθήματα πού πλημμυρίζουν τίς καρδιές τῶν πιστῶν πού βλέπουν τήν δόξα τοῦ ἀναλαμβανομένου. Γιατί ἀκριβῶς ἡ ἀνάληψις εἶναι τό γεγονός – καί ἡ ἑορτή – τῶν μεγάλων συναισθημάτων, τῆς ποικιλίας τῶν ἀντιθέσεων. Ἔτσι ἀκριβῶς τήν βλέπει καί ἡ Ἐκκλησία στήν ἀκολουθία τῆς ἑορτῆς.
Καί πρῶτα κυριαρχεῖ ὁ τόνος τῆς χαρᾶς, τῆς δόξης, τοῦ θριάμβου. Ὁ Κύριος τελειώνει τό ἔργο τῆς οἰκονομίας. Ὑψώνεται σάν νικητής καί θριαμβευτής ἐπάνω ἀπό τήν γῆ πού ἔσωσε, ὁ Πατήρ τόν ὑποδέχεται, οἱ ἄγγελοι καί οἱ ἄνθρωποι δοξολογοῦν τόν νικητή, τόν θριαμβευτή, τόν Σωτῆρα. Ἡ χαρά ὅμως αὐτή δέν εἶναι μόνο χαρά γιά τήν δόξα τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά καί χαρά γιά τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Γιατί ὁ Κύριος ἀνεβαίνοντας στούς οὐρανούς ἀνεβαίνει μαζί μέ τό σῶμά Του τό ἀνθρώπινο, μέ τήν θεωθεῖσαν σάρκα. Αὐτήν ἀνεβάζει στόν οὐρανό καί συγκαθίζει στά δεξιά τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ. Καί ἔτσι γίνεται πρωτοπόρος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους στήν δόξα τοῦ οὐρανοῦ, ὅπως μέ τήν ἀνάστασί Του ἔγινε πρωτότοκος τῶν νεκρῶν. Στούς ὤμους Του πῆρε τήν πλανηθεῖσα ἀνθρωπίνη φύσι καί ἀναληφθείς τήν ἐθέωσε καί «Τῷ Πατρί προσήγαγε».
Εἶναι ἕνα μυστήριο ἡ ἑορτή τῆς Ἀναλήψεως. Μυστήριο, πού τό ζῇ ἡ Ἐκκλησία ὄχι μόνο κατά τήν ἡμέρα πού τελοῦμε τήν ἀνάμνησί του, ἀλλά καθημερινῶς, σέ κάθε στιγμή τῆς ὑπάρξεώς της. Πού τό ζῇ καί κάθε πιστός στίς ὧρες πού στρέφει τά μάτια του στόν οὐρανό ἀναζητῶντας τόν Σωτῆρα του. Τόν βλέπει ἀνερχόμενον εἰς τόν οὐρανόν, καθήμενον ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός στήν δόξα τῆς Θεότητος, ὅπως τόν εἶδε ὁ πρωτομάρτυς Στέφανος (Πράξ. 7, 56). Αἰσθάνεται τά χέρια Του ἐπαιρόμενα νά τόν εὐλογοῦν καί τούς λόγους Του νά τόν καθησυχάζουν. Τόν ἀκούει νά τοῦ ὁμιλῇ γιά τήν παράκλησι, γιά τήν παρηγορία τοῦ Παρακλήτου καί γιά τήν ἐξ ὕψους βοήθεια καί νά τόν βεβαιώνῃ ὅτι πάντοτε εἶναι καί θά εἶναι μαζί του μέχρι τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Παίρνει δύναμι καί θάρρος αἰσθανόμενος τήν διαρκῆ παρουσία Του, τήν θαλπωρή τῆς χάριτος τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Καί ἀποδύεται στόν ἀγῶνα τῆς ζωῆς, πατῶντας στήν γῆ, ἀλλά ζητῶντας τά ἄνω, φρονῶντας τά ἄνω, ἔχοντας τόν δείκτη τοῦ προσανατολισμοῦ του ἐστραμμένον πρός τόν οὐρανό, ὅπου ὁ Χριστός «ἐστι ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος», κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο (Κολοσ. 3, 1). Εἶναι ἤδη πολίτης τῶν οὐρανῶν, ἀφοῦ ἡ κεφαλή του, ὁ Χριστός, βρίσκεται στούς οὐρανούς.

Σάββατο 20 Μαΐου 2017

Η Μεσάριστα Αγρινίου εόρτασε την εορτή της ανακομιδής των Ιερών Λειψάνων του Αγίου Νικολάου


   Σε κλίμα κατάνυξης και λαμπρότητας ο Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου Μεσαρίστης και το Τ.Δ Μεσαρίστης,εόρτασε και πανηγύρισε χτες Παρασκευή 19 Μαΐου 2017 και σήμερα Σάββατο 20 Μαΐου 2017 την ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων του εν Αγίοις Πατρός ημών Νικολάου αρχιεπισκόπου Μύρων της Λυκία του θαυματουργού.
      Το απόγευμα της εορτής τελέσθηκε ο Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός μετ Αρτοκλασίας και Θείου Κηρύγματος και το πρωί της εορτής η Ακολουθία του Όρθρου και εν συνεχεία η Πανηγυρική Θεία Λειτουργία μετά Θείου Κηρύγματος.
    Κατά την διάρκεια των Ιερών Ακολουθιών τέθηκε προς προσκύνηση απότμημα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου Νικολάου που φυλάσσεται στον Ιερό Ναό.
     Η μνήμη του Αγίου Νικολάου τελείται στις 6 Δεκεμβρίου. Τον μήνα Μάϊο τελείται η εορτή της ανακομιδής η μετακομιδής του λειψάνου του από τα Μύρα της Λυκίας στο Μπάρι της Ιταλίας και της προόδου ή παρόδου αυτού, της διελεύσεώς του δηλαδή από τους διαφόρους τόπους, και μάλιστα κατά τρεις διαφορετικές ημέρες, ήτοι στις 9, στις 10 και στις 20 Μαΐου.Η Ανακομιδή και μετακομιδή του λειψάνου του Αγίου Νικολάου, έγινε στα χρόνια του αυτοκράτορα Αλεξίου Α' του Κομνηνού (1081 -1118 μ.Χ.) και Πατριάρχου Νικολάου Γ' του Κυρδινιάτη (1084 - 1111 μ.Χ.). Το Ιερό λείψανο του Άγιου μετακομίστηκε στο Μπάρι της Ιταλίας, επειδή οι Τούρκοι κατέλαβαν την πόλη των Μύρων και οι κάτοικοι φοβήθηκαν μήπως οι άπιστοι το καταστρέψουν.
Κατά την συναξαριστική παράδοση το άγιο λείψανο αναχώρησε την 1η Απριλίου του 1087 μ.Χ. και έφθασε στο Μπάρι στις 20 Μαΐου.














Κυριακή 14 Μαΐου 2017

Η εορτή της Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος στην Ιερά μας Μητρόπολη

Με ιδιαίτερη λαμπρότητα και κατά την καθιερωμένη τάξη , η Γαβαλού   Μακρυνείας του Δήμου Αγρινίου, εόρτασε το Σάββατο 13 Μαΐου 2017 και ανήμερα της εορτής, Κυριακή 14 Μαΐου 2017 την ιερά μνήμη της πολιούχου και προστάτιδός της,  Αγίας Μεγαλομάρτυρος  και Ισαποστόλου Φωτεινής της Σαμαρείτιδος
Το απόγευμα το Σαββάτου τελέσθηκε ο Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός μετ Αρτοκλασίας και Θείου Κηρύγματος και εν συνεχεία έλαβε χώρα με τη συμμετοχή του ιερού κλήρου  η λιτάνευση της Ιεράς Εικόνας της Αγίας .
Το πρωί της εορτής τελέσθηκε η Ακολουθία του Όρθρου και εν συνεχεία η Πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου  Αιτωλίας και Ακαρνανίας κκ Κοσμά. Τον Θείο Λόγο κήρυξε ο θεολόγος - συγγραφεας κ. Στυλιανός Κεμετζεντζίδης, ο οποίος κατόπιν προσκλήσεως του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας, βρίσκεται αυτές τις ημέρες στην Ιερά μας Μητρόπολη, για πραγματοποίηση ομιλιών .










Σάββατο 13 Μαΐου 2017

Πρόγραμμα μεταδόσεων Ραδιοφωνικού σταθμου της Ιεράς μας Μητροπόλεως στους 106,3fm

  • Κυριακή 14  Μαΐου 07.00 π.μ. Όρθρος – Πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία από τον Ιερό Ναό Αγίας Φωτεινής Γαβαλούς Μακρυνείας, ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.Κοσμά.
  • Δευτέρα 15 Μαΐου 07.00 π.μ. Όρθρος – Πανηγυρική Πολυαρχιερατική Θεία Λειτουργία από τον Ιερό Ναό Αγίου Αχιλλείου Λαρίσσης.
  • Τετάρτη 17 Μαΐου 20.30 μ.μ. Ιερά Αγρυπνία από τον Ιερό Ναό Αγίας Παρασκευής Δημ. Διαμερίσματος Αγίου Κωνσταντίνου Αγρινίου.
  • Σάββατο 20 Μαΐου 07.00 π.μ. Όρθρος – Πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία  από τον  Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Παπαδάτου Ξηρομέρου, ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.Κοσμά.
  • Σάββατο 20 Μαΐου 19.00 μ.μ. Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός από τον  Ιερό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Αγρινίου.
  • Κυριακή 21 Μαΐου 07.00 π.μ. Όρθρος – Πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία  από τον Ιερό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Αγρινίου, ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.Κοσμά.
  • Δευτέρα 22 Μαΐου 18.00 μ.μ. Ημερίδα προς τιμήν του Μακαριστού Μητροπολίτου Σισανίου και Σιατίστης κυρού ΑΝΤΩΝΙΟΥ -o οποίος διετέλεσε Ιεροκήρυκας εις την Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας-από το Συνεδριακό Κέντρο «Διακονία» Πυλαίας Θεσσαλονίκης.
  • Παρασκευή 26 Μαΐου 19.00 μ.μ. Μέγας Πανηγυρικός Πολυαρχιερατικός Εσπερινός  και Σάββατο 27 Μαΐου 07.00 π.μ. Όρθρος – Πανηγυρική Πολυαρχιερατική Θεία Λειτουργία από τον Ιερό Ναό Αγίου Ιωάννου του Ρώσσου Ν.Προκοπίου Ευβοίας.
  • Κυριακή 28 Μαΐου 07.00 π.μ. Όρθρος – Αρχιερατική Θεία Λειτουργία εις πρεσβύτερον χειροτονία  από τον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Αγριλιάς Μεσολογγίου, ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.Κοσμά

Παρουσίαση του βιβλίου ΄΄ Τα κάστρα της Ορθοδοξίας -οδοιπορικό στις Ιερές Μονές της Αιτωλ/νιας ΄΄ του κ Σιάσου Χρήστου


    Η Αιτωλική Πολιτιστική Εταιρεία και ο Σύνδεσμος Αιτωλοακαρνάνων «ΟΣΙΟΣ ΕΥΓΕΝΙΟΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ» παρουσιάζουν το νέο βιβλίο του κ. Χρήστου Σιάσουμε τίτλο, «ΚΑΣΤΡΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» και υπότιτλο, «Οδοιπορικό στις Ιερές Μονές της Αιτωλοακαρνανίας».
     Ο συμπολίτης μας, καθηγητής και συγγραφέας,  κ. Χρήστος Γερ. Σιάσος ασχολήθηκε για αρκετά χρόνια με ευσυνειδησία υποδειγματική, με άσβηστη αγάπη και ξεχωριστό μεράκι προσφέροντας σ’ όλους μας ως αντίδωρο φιλίας τα βιβλία του: «Οι Άγιοι της Αιτωλοακαρνανίας», «Οι Επίσκοποι Αιτωλίας και Ακαρνανίας από το 343 μ. Χ. έως σήμερα», «Οι Προκαθήμενοι της Εκκλησίας της Ελλάδος από το 1833 έως σήμερα» και τελευταία το βιβλίο του με τίτλο, «ΚΑΣΤΡΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» και υπότιτλο, «Οδοιπορικό στις Ιερές Μονές της Αιτωλοακαρνανίας». 
Όλα τα παραπάνω βιβλία συνοδεύονται με συγχαρητήριες επιστολές από όλη την Ιεραρχία της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας καθώς και από πνευματικούς ανθρώπους. Παράλληλα αποτελούν  πηγή έρευνας και παρέχουν  πολύτιμες πληροφορίες  στους απλούς αναγνώστες, έτσι ώστε να γνωρίσουν μέσα από τις σελίδες των, τους Αγίους μας, την εκκλησιαστική ιστορία του νομού Αιτωλοακαρνανίας, τους Επισκόπους της, τους Προκαθήμενους της Εκκλησίας της Ελλάδος  και τέλος τους πνευματικούς ιερούς χώρους, χώρους λατρείας,  που είναι τα Μοναστήρια, τα Εξωκκλήσια τα Παρεκκλήσια, τα Σπήλαια.  
    Το νέο βιβλίο με τίτλο: «ΚΑΣΤΡΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» και υπότιτλο «Οδοιπορικό στις Ιερές Μονές της Αιτωλοακαρνανίας», του κ. Χρήστου Γερ. Σιάσου, που τόλμησε σε χαλεπούς καιρούς  να «φυτρώσει» μέσα στις καρδιές μας, θα παρουσιαστεί την Τετάρτη, 24 Μαΐου 2017 ώρα 20.00 στην αίθουσα Λόγου και Τέχνης, στη Στοά του Βιβλίου, Πεσμαζόγλου  5 και Σταδίου με εισηγητές, τον Αρχιμανδρίτη π. Χρυσόστομο Παπαθανασίου, Ιεροκήρυκα του Καθεδρικού Ιερού Ναού των Αθηνών και Διευθυντή του Ιδιαίτερου Γραφείου του Αρχιεπισκόπου κ.κ.  Ιερωνύμου, τον Φιλόλογο – Συγγραφέα και Λογοτέχνη, Χρήστο Κορέλα και τον Δημοσιογράφο – Συγγραφέα Αντώνη Μακατούνη. Τον συντονισμό της παρουσίασης θα έχει ο Καθηγητής Πανεπιστημίου και Πρόεδρος της ΑΙ.ΠΟ.Ε. Παναγιώτης Κοντός. 
     Στο θεάρεστο και ψυχωφελές αυτό βιβλίο, αποτυπώνεται  η ιστορία των  Ιερών και Ευλογημένων χώρων λατρείας που είναι οι Ιερές Μονές, τα Εξωκκλήσια, τα Σπήλαια και τα Παρεκκλήσια όλου του Νομού και  όπως γράφει ο συγγραφέας, το καθένα από αυτά έχει τη δική του θέση μέσα στη φύση και ο κάθε προσκυνητής, από την  Ναυπακτία, Τριχωνίδα, το Θέρμο, το Βάλτο, το Ξηρόμερο, τον Αστακό, την Παραχελωίτιδα και γενικά την Αιτωλοακαρνανία και όχι μόνο, γίνεται πολύ φιλικός μαζί του κυρίως τις ώρες της εκκλησιαστικής λειτουργίας. Εκεί «ψάχνοντας» βρίσκει τη γαλήνη της ψυχής του, την αγάπη, τη χαρά.
    Ο «πνευματικός καρπός»,  που έρχεται μέσα από το συγκεκριμένο βιβλίο, θα αποτελέσει τον «οδοδείκτη» για τις επισκέψεις μας στους Ιερούς αυτούς χώρους, και με την παρότρυνση  της Εκκλησίας μας, να τους καταστήσουμε ζωντανά κύτταρα μιας αρμονικής συμπόρευσης με το παρόν και το μέλλον μας. 
     Το βιβλίο αυτό θα συμβάλλει σημαντικά στην «πνευματική οικοδομή» όλων των αναγνωστών του και κυρίως θα γνωρίσουμε  μέσα από τον θρησκευτικό τουρισμό όλα τα μοναστήρια του νομού μας. 
Να συγχαρούμε το κ. Χρήστο Σιάσο και να του ευχηθούμε να συνεχίσει να γράφει και να μας «φωτίζει» με τέτοιες πρωτοβουλίες, που είναι πάντα αξιέπαινες.

Εορτάζει και πανηγυρίζει ο Ιερός Ναός Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος στη Γαβαλού Μακρυνείας


Εορτάζει σήμερα Σάββατο 13 Μαίου 2017 και αύριο Κυριακή της Σαμαρειτιδος ο περικαλλής Ιερός Ναός της Αγίας Φωτεινής στη Γαβαλού Μακρυνείας

  • Το Σάββατο 13 Μαίου 2017 και ώρα: 7:00μ.μ. θα τελεσθεί ο  Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός  και εν συνεχεία θα λάβει χώρα η Λιτάνευσις της Ιεράς Εικόνας της Αγίας Ενδόξου Μεγαλομάρτυρος και Ισαποστόλου Φωτεινής της Σαμαρείτιδος, και στον αύλιο χώρο του Ιερού Ναού μετά το πέρας της Ιεράς λιτανείας θα τελεσθεί η Ακολουθία της Αρτοκλασίας. Θα ακολουθήσουν  παραδοσιακοί χοροί από τα χορευτικά του Π.Ε.Σ.Α.Γ. και θα προσφερθούν γλυκίσματα από τις φίλες του Συλλόγου 
  • Το πρωί της εορτής Κυριακή 14 Μαίου 2017 και ώρα: 7:00π.μ. θα τελεσθεί Αρχιερατική Θεία Λειτουργία χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.κ.Κοσμά. 

Παρασκευή 12 Μαΐου 2017

Εγκύκλιος Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κκ Κοσμά

Εν Ιερά Πόλει Μεσολογγίου τη 4η Μαΐου 2017
Αριθ. Πρωτ.:  350
Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η  Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ
(ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ  ΥΠ’ ΑΡΙΘ. 93)

Ο  ΧΑΡΙΤΙ  ΘΕΟΥ  
ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ  ΚΑΙ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ  
ΚΟΣΜΑΣ
ΤΗΣ  ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ 
 ΑΙΤΩΛΙΑΣ  ΚΑΙ  ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ

Προς 
το  Χριστεπώνυμον  Πλήρωμα 
της  καθ’ ημάς  Ιεράς  Μητροπόλεως.

Αγαπητοί πατέρες και αδελφοί, Χριστός Ανέστη!
Η αγάπη του Τριαδικού Θεού μας χάρισε και μας χαρίζει πολλά δώρα, υλικά και πνευματικά. Το σπουδαιότερο δώρο όμως που μας προσφέρει, είναι το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και η δυνατότητα να το ζούμε μέσα στον ορθόδοξο Ιερό Ναό, δια του εκκλησιασμού μας.
Όμως, αν και είναι τόσο μεγάλο, ιερό, ουράνιο, αγιαστικό το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και ο τακτικός εκκλησιασμός, τόσο αναγκαίος για τη σωτηρία μας, εμείς οι σύγχρονοι ορθόδοξοι χριστιανοί δεν το πιστεύουμε, δεν το αγαπούμε, δεν το θέλουμε να το ζήσουμε, δεν εκκλησιαζόμαστε τακτικά και όπως θέλει ο προσωπικός μας αγιασμός. Άδειασαν οι Ιεροί Ναοί. Γέμισαν τα καταγώγια. Αυξήθηκαν ανησυχητικά τα παντοειδή εγκλήματα. Κατάμεστες είναι οι φυλακές.
Με αυτή την εγκύκλιο απευθύνω πατρική κραυγή αγάπης και πόνου σε όλους τους αδελφούς χριστιανούς, άνδρες και γυναίκες, νέους, νέες και παιδιά και παρακαλώ με όλη μου τη δύναμι, όλοι μας να αναθεωρήσουμε την συμπεριφορά μας και την τακτική μας και να θελήσουμε, το υπογραμμίζω, τουλάχιστον κάθε Κυριακή να εκκλησιαζώμαστε.
Ας το γνωρίζουμε όλοι μας ότι εάν δεν εκκλησιαζώμαστε τακτικά, δεν θα μπορέσουμε να επιτύχουμε την σωτηρία μας (80ος Κανών Πενθέκτης Συνόδου).
Ας αναλογιστούμε, αγαπητοί, τις ανυπολόγιστες δωρέες του Θεού μας. Τις φυσικές και υλικές, δωρέες που απολαμβάνουμε τόσο πλουσιοπάροχα. Αλλά και τις πνευματικές.
Τόσο ασεβείς και ανυπάκουοι γίναμε και όμως ο Στοργικός Πατέρας, μας ελέησε και μας ελεεί. Για παράδειγμα βρέχει επί δικαίους και αδίκους. Μας προσφέρει τον ήλιο, τον αέρα, το νερό, αλλά και μας εξηγόρασε εκ της κατάρας του νόμου δια της σταυρικής Του θυσίας, μας αποκατέστησε  στην προτέρα μας θέσι, μας ανύψωσε στους ουρανούς, μας άνοιξε τον γλυκύ παράδεισο.
Για όλα αυτά και τόσα άλλα, δεν πρέπει να ευχαριστούμε ολόψυχα τον ευεργέτη ουράνιο Πατέρα; 
Βέβαια, η ευχαριστία αυτή γίνεται παντού. Η πλέον όμως κατάλληλη ημέρα και ώρα για την ολοκληρωμένη ευχαριστία και τη λατρεία του Θεού μας είναι η Κυριακή, η ημέρα της Αναστάσεως του Κυρίου μας, και η ώρα της Θείας Λειτουργίας. Εκεί στη Θεία Λειτουργία προσφέρεται η αναίμακτος ευχαριστιακή θυσία του Κυρίου μας, η οποία είναι ακριβής συνέχεια της Σταυρικής Θυσίας του Γολγοθά. 
Κατά τη Θεία Λειτουργία οι κατανυκτικοί ύμνοι, με το υπέροχο, συγκινητικό, θεολογικό και διδακτικό περιεχόμενό τους, μας κατανύσσουν και μας μεταρσιώνουν. Μέσα στη Θεία Λειτουργία προσφέρονται τα ιερά αγιογραφικά αναγνώσματα των αγίων Αποστόλων και των ιερών Ευαγγελίων, τα οποία μας φωτίζουν, μας διδάσκουν, μας οικοδομούν, μας ανακαινίζουν. Προσφέρεται και το εποικοδομητικό θείο κήρυγμα, το οποίο οδηγεί στη συναίσθησι, στην επίγνωσι, στην μετάνοια, στη νέα και αναγεννημένη πνευματική ζωή.
Όλη η κατανυκτική και αγία ατμόσφαιρα της Θείας Λειτουργίας, μας βοηθάει να φέρουμε τον εαυτό μας μέσα στο φως της θείας χάριτος, να ταπεινωθούμε, να ανακαλύψουμε και να μεταμορφώσουμε τα πάθη μας, να αγαπήσουμε περισσότερο τον Κύριο, αλλά και τους συνανθρώπους μας. Η Θεία Λειτουργία μας βοηθάει να αντικαταστήσουμε τον φθόνο με την αγάπη, την εκδίκησι με τη συγχώρησι, τον εγωισμό και την υπερηφάνια με την ταπείνωσι, την πλεονεξία με την ελεημοσύνη, την αμφιβολία με την πίστι, την απογοήτευσι με το θάρρος, τον παλαιό άνθρωπο με τον νέο, τον εν Χριστώ ανακαινούμενον.
Με αυτό τον τρόπο φέρουμε μέσα μας και εδραιώνουμε τα πνευματικά δώρα, την ειρήνη, την γαλήνη, την αληθινή χαρά, τα οποία στην εποχή της συγχύσεως που ζούμε, τα ψάχνει και δεν τα βρίσκει ο άνθρωπος στην κοσμική ζωή. Ακόμη, μέσα στην ουράνια ατμόσφαιρα της Θείας Λειτουργίας μιλάμε με την καρδιά μας στον Κύριο, ακουμπάμε στην παντοδυναμία Του, παίρνουμε λύσεις για τα προβλήματά μας.
Ιδιαιτέρως, όμως, ζούμε το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, συμμετέχουμε στην ουράνια Τράπεζα, δεχόμαστε Σώμα και Αίμα Χριστού εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήναιώνιον, δεχόμαστε τον αρραβώνα της ουρανίου Βασιλείας. 
Όλα αυτά τα πνευματικά και αγιαστικά δώρα, κυρίως δε αυτό το Πανάγιο Σώμα και Αίμα του Κυρίου μας, τα λαμβάνουμε στη Θεία Λειτουργία με τον εκκλησιασμό μας. Όταν δεν εκκλησιαζώμαστε τι λαμβάνουμε; Φυσικά, όλα εκείνα τα αρνητικά και φθοροποιά, τα οποία βασανίζουν και καταστρέφουν τον χωρίς Θεό κόσμο σήμερα: άγχος, φόβος, απελπισία, αβεβαιότητα, ταραγμένη ζωή, αγριότητα, φιλονικίες και εχθρότητα, έξαρσι της ενστικτώδους ζωής και φοβερών παθών. 
Ελάτε, ελάτε, αγαπητοί, να επανέλθουμε στον Ιερό Ναό μας, στη Θεία Λειτουργία, στη συχνή συμμετοχή στα Άχραντα Μυστήρια.
Τι μας εμποδίζει; Η εργασία, το εμπόριο, τα παζάρια της Κυριακής; Τα ταξίδια, οι εκδρομές, η κόπωσι, η οκνηρία και ο ύπνος; Μας εμποδίζουν το κυνήγι, το ψάρεμα, οι αθλητικές εκδηλώσεις, το γυμναστήριο, το ποδόσφαιρο; Η μήπως μας εμποδίζουν η ετοιμασία του φαγητού, το σιγύρισμα του σπιτιού, οι φιλοξενούμενοι; Ακόμη μήπως γίνονται εμπόδια για τον εκκλησιασμό μας οι νυκτερινές διασκεδάσεις η οι αγροτικές και κτηνοτροφικές εργασίες;
Όλα αυτά είναι πρόσκαιρα, εφήμερα. Δεν εγγίζουν, δεν φωτίζουν τον έσω, τον ψυχικό κόσμο μας, δεν μπορούν να μας αναπαύσουν, να μας προσφέρουν σωτηρία.
Γι’ αυτό παρακαλώ και ικετεύω: Σήμερα να πάρουμε όλοι μας την αμετάκλητη απόφασι. Κάθε Κυριακή στον Ιερό Ναό μας, στη Θεία Λειτουργία. Όλη η οικογένεια. Γονείς και παιδιά. Όλοι μας να εισέλθουμε στη χάρι και τη σκέπη του ουρανίου Πατέρα. Να μιλάμε με την Παναγία μας και τους Αγίους μας.
Και να προσέξουμε, αγαπητοί! Να μην εισερχόμαστε στον Ιερό Ναό στο τέλος της Θείας Λειτουργίας. Να ζούμε και τον Όρθρο, που λάμπει με το αναστάσιμο φως τις Κυριακές η που είναι αιματωμένος και νωπός από τα αίματα των μαρτύρων και τα δάκρυα των οσίων, οι οποίοι τιμούνται δια των ύμνων. Τουλάχιστον όταν λέγεται η Δοξολογία και πριν αρχίσει το μυστήριο της Θείας Λειτουργίας, να είμαστε στον Ιερό Ναό. Όχι αργότερα γιατί δεν θα μπορέσουμε να ζήσουμε τη Θεία Λειτουργία η να κοινωνήσουμε. 
Και κάτι ιδιαιτέρως αξιοπρόσεκτο: Να βοηθήσουμε τα παιδιά μας, τα σπλάχνα μας, τους νέους και τις νέες να εκκλησιάζονται. Δώσαμε πολύ σκοτάδι στα παιδιά μας και δεν μπορούν να δουν το φως το αληθινό της Αγίας Τραπέζης. Βλέπουμε που οδηγείται η ελληνική νεότητα. Οι νέοι οι οποίοι εκκλησιάζονται συνειδητά, ολοκληρώνονται, λάμπουν στη ζωή τους. 
Κληρικοί, γονείς, εκπαιδευτικοί ας κάνουμε σταυροφορία για να γνωρίση και να ζήση η νεότητα τη Θεία Λειτουργία. 
Αγαπητοί, τις τελευταίες ημέρες επροτάθη ξανά, επίσημα, από ανθρώ-πους ξένους από το θέλημα του Θεού και προερχομένους από την Εσπερία να καταργηθή στην Ελλάδα μας η αργία της Κυριακής και να ανοίγουν τα καταστήματα την Κυριακή.
Αυτό σημαίνει Κυριακή χωρίς εκκλησιασμό, χωρίς λατρεία του Αναστάντος Χριστού μας, ζωή χωρίς χάρι Θεού και αγιασμό.
Δόξα τω Θεώ μέχρι τώρα και η Ελληνική Δικαιοσύνη κατοχύρωσε την αργία της Κυριακής, αλλά και οι εμπορικοί σύλλογοι Μεσολογγίου και Αγρινίου αρνήθηκαν να ανοίγουν τα καταστήματα την Κυριακή. Συγχαίρω τους εμπορικούς συλλόγους και εύχομαι κάθε ευλογία για τους προέδρους και τα μέλη τους.
Γνωρίζουμε ότι ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός οδηγήθηκε στο μαρτύριο κι έχυσε το αίμα του, γιατί ήλεγχε τα παζάρια που γίνοταν την Κυριακή. Έλεγε σχετικά: «Πρέπει και ημείς να εργαζώμεθα εξ ημέρας δια τα μάταια, γήινα και ψεύτικα και την Κυριακήννα πηγαίνομεν εις την Εκκλησίαν και να στοχαζώμεθα τας αμαρτίας μας, τον θάνατον, την κόλασιν, τον παράδεισον, την ψυχήν μας, όπου είναι τιμιωτέρα από όλο τον κόσμον. Να μη εργαζώμεθα την Κυριακήν».
Αγαπητοί, η ορθόδοξος Εκκλησία μας, η Πατρίδα μας, η σωτηρία μας πολεμούνται. Ας σταθούμε όρθιοι. Μη υποχωρήσουμε. Οι Ιεροί Ναοί μας κάθε Κυριακή μας περιμένουν για να στερεώσουμε μέσα μας τη συνειδητή λατρεία, τη μυστηριακή ζωή, την ειρήνη και τη χαρά, τον πόθο του ουρανού για να δώσουμε στα παιδιά μας προσωπικότητα και πρόοδο.
Το εύχομαι ολόψυχα. Χριστός Ανέστη!

Μετά  πατρικών  ευχών
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ  ΚΑΙ  ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ  ΚΟΣΜΑΣ

Τετάρτη 3 Μαΐου 2017

Ὁ Ἅγιος Πέτρος Ἐπίσκοπος Ἄργους.

Ὁ Ἅγιος Πέτρος κατάγονταν ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ γεννήθηκε περὶ τὰ μέσα τοῦ 9ου αἰῶνος μ.Χ. Οἱ γονεῖς του διακρίνονταν ὄχι μόνο κατὰ τὸν ἐπίγειο πλοῦτο τους, ἀλλὰ καὶ στὴν εὐσέβεια καὶ στὴ φιλανθρωπία. Τὰ ὀνόματά τους δὲν εἶναι γνωστά. Γνωρίζουμε μόνο ὅτι σὲ ἀτμόσφαιρα ἀρετῆς καὶ σωφροσύνης, ἀγάπης καὶ ἐλεημοσύνης, εὐλάβειας καὶ εὐσέβειας, ἐξέθρεψαν μὲ παιδεία καὶ νουθεσία Κυρίου τὰ πέντε τέκνα τους: Παῦλο, Διονύσιο, Πέτρο, Πλάτωνα καὶ τὴ θυγατέρα τους.
Γονεῖς καὶ τέκνα μὲ ἔνθεο ζῆλο ἐπιλέγουν τὴν ἄσκηση τῆς μοναχικῆς ζωῆς καὶ ἀποσύρονται σὲ μονή. Ἐκεῖ ὁ Πέτρος, ἀπὸ νεαρὴ ἡλικία, ἀπερίσπαστος ἀπὸ κοσμικὲς ἢ ἄλλες φροντίδες, ἀφοσιώνεται μὲ ὅλες του τὶς δυνάμεις στὴν ἄσκηση καὶ τὸν ἀγώνα τῆς ἀρετῆς. Ἀναδεικνύεται ὁ αὐστηρὸς ἀσκητὴς τῆς ἐρήμου, κοσμούμενος μὲ τὶς ἀρετὲς τῆς ταπεινοφροσύνης, τῆς σωφροσύνης, τῆς φιλαλήθειας, τῆς συμπάθειας, τῆς φιλανθρωπίας, τῆς ὑπομονῆς, τῆς ἐγκράτειας, τῆς προσευχῆς.
Μελετᾶ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς Πατέρες, ἀλλὰ καὶ τὴ θύραθεν σοφία, τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ γραμματολογία, ἔχοντας ὡς πρότυπο τὸν Μέγα Φώτιο, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως.
Ἀφοῦ ἔμαθε τὶς ἀρετὲς τοῦ Ἁγίου Πέτρου, ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Νικόλαος ὁ Μυστικός, ἄνδρας προικισμένος μὲ σοφία, ἱκανότητα, διορατικότητα καὶ ἀποφασιστικότητα, ἐπιθυμοῦσε διακαῶς νὰ ἀναβιβάσει τὸν Ἅγιο στὸ ἀξίωμα τῆς ἀρχιεροσύνης καὶ τὸν κάλεσε προκειμένου νὰ πληρώσει τὴ χηρεύουσα Μητρόπολη Κορίνθου. Ὁ Ἅγιος Πέτρος διστάζει νὰ ἀνταλλάξει τὴν ἀγαπητή του εἰρηνικὴ ζωὴ μὲ τὴν τύρβη τοῦ κόσμου. Μὲ μετριοφροσύνη ἀποποιεῖται τὴν τιμή, εὐχαριστεῖ καὶ ἀρνεῖται. Ὁ Πατριάρχης τότε στρέφεται πρὸς τὸν ἀδελφὸ τοῦ Ἁγίου, Παῦλο († 27 Μαρτίου), τὸν ὁποῖο καθιστᾶ Μητροπολίτη Κορίνθου. Ἀλλὰ καὶ δὲν παύει νὰ προσπαθεῖ νὰ πείσει τὸν Πέτρο νὰ ἀποδεχθεῖ τὴν ἀρχιεροσύνη. Ἕνεκα τούτου καὶ γιὰ νὰ μὴν πικραίνει τὸν Πατριάρχη, ὁ Ἅγιος ἀποφασίζει νὰ κατέλθει στὴν Κόρινθο, τὸν θρόνο τῆς ὁποίας κοσμοῦσε ὁ ἀδελφός του Παῦλος, γιὰ νὰ ἐφησυχάσει κοντά του.
Ὅταν χήρεψε ἡ Ἐπισκοπὴ Ἄργους, ἡ ὁποία ἐξαρτιόταν ἀπὸ τὴν Μητρόπολη Κορίνθου, Ἀργείοι καὶ Ναυπλιεῖς ἀπευθύνονται πρὸς τὸν Ἐπίσκοπο Παῦλο ζητώντας ἐπίμονα ὡς Ἐπίσκοπο τῆς περιοχῆς τους τὸν Ἅγιο Πέτρο. Ὁ Ἅγιος κάμπτεται καὶ ἀποδέχεται τὴ θέση τοῦ Ἐπισκόπου Ἄργους.
Ὡς Ἐπίσκοπος ἀναδεικνύεται τύπος τῶν πιστῶν σὲ ὅλα. Δίδασκε ἀδιάλειπτα μὲ τὰ λόγια καὶ τὰ ἔργα, στήριζε τοὺς κλονιζόμενους, ἔτρεφε τοὺς πεινῶντες, θεράπευε τοὺς πάσχοντες, ἐξαγόραζε αἰχμαλώτους τῶν Σαρακηνῶν. Ὅλοι φωτίζονται ἀπὸ τὸ φῶς τῆς ἀλήθειας καὶ τὸ ἅγιο παράδειγμά του. Ὁ Δωρεοδότης Θεὸς ἐπιβραβεύει τὶς ἀρετὲς τοῦ Ἁγίου καὶ ἀπαντᾶ στὶς δεήσεις ὑπὲρ τοῦ ποιμνίου του, χαρίζοντας πλούσιες τὶς εὐλογίες Του. Χάρη στὴν ἐπέμβαση καὶ τὶς προσευχὲς τοῦ Ἁγίου, ἐπιτελοῦνται θαύματα. Ὡς ἄλλος προφήτης Ἠλίας τρέφει σὲ καιρὸ λιμοῦ τοὺς κατοίκους τῆς περιοχῆς μὲ λίγο ἀλεύρι. Λυτρώνει μὲ τὴν ἐπίμονη προσευχή του νεαρὴ αἰχμάλωτη τῶν Σαρακηνῶν. Θεραπεύει γυναίκα δαιμονισμένη.
Ἀκόμη ὁ Ἅγιος, πολυμαθὴς καὶ σοφός, εἶναι ὁ παιδευτικὸς καὶ εὐφράδης διδάσκαλος. Τοῦτο μαρτυροῦν οἱ διασωθέντες ἑπτὰ λόγοι του.Ἐπὶ τρεῖς ἡμέρες ἡ γλυκιὰ φωνὴ τοῦ Ἁγίου Πέτρου νουθετεῖ ἀπὸ τὸ κρεβάτι τὰ τέκνα του καὶ τὰ εὐλογεῖ. Μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη περὶ τὸ 925 μ.Χ. Τὸ πρόσωπό του φαινόταν ὡς νὰ ζοῦσε καὶ νὰ κοιμόταν, φωτισμένο μὲ φῶς. Ἱερεῖς καὶ πλῆθος λαοῦ, μὲ συγκίνηση καὶ εὐλάβεια, ἐνταφιάζουν τὸ ἱερὸ λείψανο στὴν ἀριστερὴ πλευρὰ τοῦ ναοῦ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Τὰ τίμια λείψανά του γίνονται πρόξενα πολλῶν θαυμάτων. Ὅμως, στὶς 21 Ἰανουαρίου τοῦ 1421, ὁ Λατῖνος Ἐπίσκοπος Σιγουντονάνης ἅρπαξε τὸ ἱερὸ σκήνωμα, γιὰ νὰ τὸ μεταφέρει στὴ Ρώμη.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος γ'.
 Θείας πίστεως.Πέτρα ἄρρηκτος, τῆς Ἐκκλησίας, ποιμὴν ἄριστος, πόλεως Ἄργους, ἀνεδείχθης Ἱεράρχα πανεύφημε. Ὡς οὖν πιστὸς οἰκονόμος τῆς χάριτος, παντοίων νόσων ἡμᾶς ἐλευθέρωσον, Πέτρε Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν αἰτούμενος, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος

«Όταν όλα είχαν τελειώσει…» - Θαύμα Αγίων Λουκά του Ιατρού και των Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού.


«Ονομάζομαι Ε.Χ., 37 ετών, από την Μόρφου και τώρα κάτοικος Λεμεσού. Η εργασία μου είναι αεροσυνοδός και καθηγήτρια Ιταλικών.  
Την Κυριακή πρωί 28 Ιουνίου 2008 ξύπνησα νωρίς κι ένιωθα λίγη αδυναμία. Είχα λίγο πυρετό και αποφάσισα να πάω στην Πολυκλινική για να μου κάνουν ένεση να μου περάσει γρήγορα, γιατί είχα προγραμματίσει ταξίδι στην Αγία Μαρίνα της Άνδρου με τη μητέρα μου.
Την Δευτέρα 29 Ιουνίου δεν ένιωθα καλύτερα και αποφάσισα να ξαναεπισκεφθώ την Πολυκλινική, επειδή ο χρόνος για το ταξίδι πίεζε και δεν θα προλάβαινα.
Στην Πολυκλινική ο γιατρός που με εξέτασε ήταν ο γιατρός της μητέρας μου. Μου έκανε κάποιες εξετάσεις, αλλά δεν έβρισκε τίποτα, παρά μόνον λίγο πυρετό και κομμάρες που εγώ αισθανόμουνα. Έτσι για προληπτικούς λόγους αποφάσισε να με κρατήσει στην Πολυκλινική, παρά την άρνησή μου. Του είπα μάλιστα:
- Δεν γίνεται να πάω στο προγραμματισμένο ταξίδι και μετά να μείνω στο νοσοκομείο;
Η απάντησή του ήταν αρνητική, παρόλο που δεν φαινόταν να έχω κάτι σπουδαίο, εκτός από κάποια δέκατα και αδυναμία. Την επόμενη μέρα, Τρίτη 30 Ιουνίου, με επισκέφθηκε η μητέρα της νύφης μου και μου έδωσε μια χάρτινη εικονίτσα του αγίου Λουκά. Δεν γνώρισα ποιός ήταν αυτός ο άγιος, και την έβαλα κάτω από το μαξιλάρι μου.
Την Τετάρτη, 1 Ιουλίου, η κατάστασή μου επιδεινώθηκε. Μου έκαναν αξονική, η οποία έδειξε μόλυνση στην κοιλιακή χώρα. Την ώρα της εξέτασης έβλεπα πεντακάθαρα να με παρακολουθούν τέσσερα μάτια.
Προσπάθησα να δώ καλύτερα, να διακρίνω κάποιο πρόσωπο, αλλά δεν μπορούσα. Μετά από την εξέταση με μετέφεραν στην μονάδα εντατικής θεραπείας και τσακώθηκα μάλιστα, γιατί έχασα την εικονίτσα του αγίου Λουκά. Η νύφη μου μου έδωσε άλλη, αλλά βρέθηκε και η προηγούμενη πίσω στην πλάτη μου. Έτσι κρατούσα και τις δύο σφικτά στα χέρια μου.
Ξημέρωσε η Πέμπτη 2 Ιουλίου 2008 και η μόλυνση προχωρούσε στους πνεύμονες. Έτσι το Σάββατο, μη μπορώντας οι γιατροί να ανακαλύψουν από τι προήλθε η μόλυνση, αλλά ούτε και να την αντιμετωπίσουν παρά τις δυνατές αντιβιώσεις -με είχαν κατατρυπημένη- αποφάσισαν να με χειρουργήσουν.
Η σηψαιμία προχωρούσε ραγδαία και έλεγαν ότι μέχρι το βράδυ θα κατέληγα. Εγώ ακόμη, παρά την ταλαιπωρία μου, ένιωθα ότι θα γίνω καλά, με τις εικονίτσες στο χέρι μπήκα στο χειρουργείο και τις έδωσα στον αναισθησιολόγο να τις προσέχει την ώρα της εγχείρησης. Μου αφαίρεσαν τη χολή, η οποία δεν είχε τελικά τίποτα κι έπεσα σε κώμα, για τρεις μέρες. Η κατάσταση μου ήταν πολύ σοβαρή και όλοι περίμεναν το μοιραίο. Οι γιατροί δεν έδιναν ελπίδες στους δικούς μου γιατί η σηψαιμία ήταν ραγδαία και δεν είχαν μείνει πνεύμονες πλέον να αναπνέω, και όμως το θαύμα έγινε, όταν όλα έδειχναν να έχουν τελειώσει.
Την τρίτη μέρα ήλθε ο πατήρ Π., έχοντας μαζί του ένα μικρό τμήμα της καρδιάς του αγίου Λουκά. Με σταύρωσε με την καρδούλα του Αγίου και εγώ, όπως μου είπαν, εκείνη την ώρα ανοιγόκλεισα τα μάτια. Από τη στιγμή εκείνη ο οργανισμός μου άρχισε να αντιδρά και η σηψαιμία απ’ το πουθενά να υποχωρεί. Τελικά θεραπεύτηκα τελείως. Για τους γιατρούς ήταν ανεξήγητο. Όσοι είναι πιστοί παραδέχθηκαν ότι πρόκειται για θαύμα. Οι υπόλοιποι προσπάθησαν να δώσουν επιστημονική εξήγηση, αλλά δεν μπόρεσαν να δώσουν πειστική απάντηση.
Όσο έμεινα στο νοσοκομείο, μου έφεραν και διάβασα το βιβλίο με τη ζωή του αγίου Λουκά του ιατρού (και ιατρός μου σ’ αυτή την περίπτωση), κι ένιωθα ότι είχε βοηθούς του τους αγίους Αναργύρους Κοσμά και Δαμιανό. Τότε ένιωσα και κατάλαβα πιά, γιατί με παρακολουθούσαν την 1η Ιουλίου στην αξονική. Ήταν η μέρα της γιορτής τους και ήταν το δεξί χέρι του αγίου Λουκά στο χειρουργείο. Η θεία της νύφης μου βρισκόταν εκείνη τη μέρα στη Βέροια στη μονή Δοβράς. Έκαναν Παράκληση και ο γέροντας της είπε ότι ο άγιος Λουκάς μαζί με τους αγίους Αναργύρους Κοσμά και Δαμιανό θα είναι μαζί μου».

Ε.Χ., Λεμεσός-Κύπρος
Πηγή: Αρχιμ. Νεκταρίου Αντωνόπουλου, Καθηγουμένου Ι. Μονής Σαγματά
Από το βιβλίο «Ταχύς εις βοήθειαν…», Τα θαύματα του Αγίου Λουκά σήμερα
εκδόσεις Ακρίτας

Η προσωπική μέθεξη του μυστηρίου της Αναστάσεως

Η Ανάσταση του Χριστού δεν πρέπει να εορτάζεται ως ένα ιστορικό ή κοινωνικό γεγονός, αλλά ως υπαρξιακό, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι πρέπει να γίνη μέθεξη της Χάριτος της Αναστάσεως. Η νηστεία που προηγείται της εορτής όλη την περίοδο της Τεσσαρακοστής, ο ασκητικός αγώνας, αποβλέπει στην αρτιοτέρα συμμετοχή στο μυστήριο της Αναστάσεως.Για να επιτευχθή όμως αυτό απαιτείται, όπως όλοι οι Πατέρες διδάσκουν, κάθαρση τόσο των σωματικών αισθήσεων όσο και των ψυχικών. Ο άνθρωπος έχει σώμα και ψυχή, και γι’ αυτό έχει σωματικές και ψυχικές αισθήσεις. Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός ψάλλει: "καθαρθώμεν τας αισθήσεις και οψόμεθα τω απροσίτω φωτί της αναστάσεως, Χριστόν εξαστράπτοντα και χαίρετε φάσκοντα τρανώς ακουσόμεθα, επινίκιον άδοντες". Άρα, λοιπόν, η κάθαρση είναι αναγκαία προϋπόθεση για την θεωρία και την κοινωνία με τον Θεό. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος θα πή: "Δια τούτο καθαρτέον πρώτον εαυτόν, είτα τω καθαρώ προσομιλητέον".
Σκοπός της πνευματικής ζωής είναι να ενωθή κανείς με τον Αναστάντα Χριστό, να Τον δη μέσα στην καρδιά του. Ο Χριστός ανασταίνεται μέσα στην καρδιά, νεκρώνοντας τους εμπαθείς λογισμούς που παρευρίσκονται εκεί υπό την επήρεια των δαιμόνων και υπερβαίνοντας τους εμπαθείς τύπους και τις προλήψεις της αμαρτίας, όπως τότε υπερέβη τις σφραγίδες του τάφου (άγ. Μάξιμος Ομολογητής). Επομένως, δεν πρόκειται για ένα εξωτερικό τυπικό εορτασμό, αλλά για εσωτερικό και υπαρξιακό. Με αυτό το πρίσμα ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος συνιστά να μην εορτάζουμε πανηγυρικώς και κοσμικώς, αλλά θεϊκώς και υπερκοσμίως.Η μέθεξη του μυστηρίου της Αναστάσεως είναι βίωση της θεώσεως. Αυτός που μυήθηκε στην απόρρητη δύναμη της Αναστάσεως, γνώρισε εκ πείρας για ποιό σκοπό ο Χριστός δημιούργησε τον κόσμο (άγ. Μάξιμος Ομολογητής). Πραγματικά, ο άνθρωπος δημιουργήθηκε για να φθάση στην θέωση, και ο κόσμος να μετέχη του αγιασμού δια του ανθρώπου. Οπότε, εκείνος που μυείται σε αυτήν την απόρρητη δύναμη του μυστηρίου της Αναστάσεως, φθάνει στην θέωση και εκπληρώνει τον σκοπό της υπάρξεώς του. Έτσι αποκτά μεγαλύτερη γνώση.
Ο Απόστολος Παύλος συνιστά αυτήν την βίωση της ζωής, γι’ αυτό γράφει ότι συνταφήκαμε δια του αγίου Βαπτίσματος με τον Χριστό στον θάνατο, "ίνα ώσπερ ηγέρθη Χριστός εκ νεκρών δια της δόξης του Πατρός, ούτω και ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν" (Ρωμ. στ', 4). Είναι απαραίτητη αυτή η αναγέννηση, γιατί διαφορετικά ο άνθρωπος πρόκειται να πεθάνη πνευματικά, κατά τον λόγο του Αποστόλου Παύλου: "ει γαρ κατά σάρκα ζήτε, μέλλετε αποθνήσκειν, ει δε Πνεύματι τας πράξεις του σώματος θανατούτε, ζήσεσθε. όσοι γαρ Πνεύματι Θεού άγονται, ούτοι εισιν υιοί Θεού" (Ρωμ. η', 13).
Η Ανάσταση του Χριστού αποτελεί το μεγαλύτερο γεγονός μέσα στην ιστορία. Πρόκειται για θέωση και ανάσταση της ανθρωπίνης φύσεως και για ελπίδα θεώσεως και αναστάσεως της δικής μας υποστάσεως. Αφού βρέθηκε το φάρμακο, υπάρχει ελπίδα ζωής. Δια της Αναστάσεως του Χριστού αποκτά άλλο νόημα και η ζωή και ο θάνατος. Δεν θεωρούμε ως ζωή το σύνολο των ιστορικών γεγονότων, αλλά την κοινωνία με τον Θεό. Και δεν θεωρούμε θάνατο το τέλος της παρούσης ζωής, αλλά την απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Χριστό, ενώ ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα δεν είναι θάνατος, αλλά προσωρινός ύπνος. Ο Απόστολος Παύλος, ακριβώς επειδή αισθάνεται ενωμένος με τον Αναστάντα Χριστό, μπορεί να ομολογή: "Πέπεισμαι γαρ ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις ούτε ενεστώτα ούτε μέλλοντα ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε τις κτίσις ετέρα δυνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών" (Ρωμ. η', 38-39).
Στον Κατηχητικό λόγο του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ο οποίος είναι ένας θριαμβευτικός παιάνας της νίκης, λέγεται ότι με την Ανάσταση του Χριστού ξεπεράστηκαν όλα τα ανθρώπινα προβλήματα.Κανείς δεν πρέπει να θρηνή για την φτώχεια και γενικά για την στέρηση των αναγκαίων υλικών αγαθών, γιατί "εφάνη η κοινή Βασιλεία".Κανείς δεν πρέπει να οδύρεται για τα αμαρτήματα που διέπραξε, γιατί "συγνώμη εκ του τάφου ανέτειλε".
Κανείς δεν πρέπει να φοβάται τον θάνατο, γιατί "ηλευθέρωσε ημάς ο του Σωτήρος θάνατος".Αυτό το "μηδείς" (κανείς) είναι το απόλυτο, που δημιουργεί η Ανάσταση του Χριστού. Όσο κλεινόμαστε στο σχετικό και δεν εισερχόμαστε μέσα στην απολυτότητα του "μηδείς", τόσο και θρηνούμε, οδυρόμαστε και φοβόμαστε

Με την Ανάστασή του ο Χριστός τις ωδύνες του θανάτου έλυσε...

Όν ὁ Θεός ἀνέστησε λύσας τάς ὠδῖνας τοῦ θανάτου, καθότι οὐκ ἦν δυνατόν κρατεῖσθαι αὐτόν ὑπ᾿ αὐτοῦ» (Πράξ. β´ 24).

Ἡ σκληρότητα τοῦ θανάτου προκαλεῖ εἰς τόν ἄνθρωπον ὑπερβολικήν στενοχωρίαν καί θλίψιν. Πικραίνει τήν καρδίαν. Διά τοῦτο καί ὁ σοφός Σειράχ εἶπεν : «Ὦ θάνατε ὡς πικρόν σου τό μνημόσυνον». Ὅταν ὁ βασιλεύς Ἀγάγ εἶδεν τήν μάχαιραν τοῦ Σαμουήλ εἰς τόν λαιμόν του, τότε, στενάζων καί τρέμων διερωτήθη: «Εἰ οὕτως πικρός ὁ θάνατος» ; (Α´ Βασ. ιε´ 32). Ὁ δέ προφητάναξ Δαυΐδ οὐδέν εὗρεν καταλληλότερον λόγον διά νά παραστήσῃ τήν σκληρότητα τοῦ θανάτου εἰ μή ὅτι «ὠδῖνες θανάτου ἐκύκλωσάν με» (Β´ Βασ. κβ´ 6). Ὁ ὑπαρξιακός αὐτός φόβος συντρίβει τόν ἄνθρωπο καί διά τήν ἔντασίν του παρομοιάσθη μέ τίς ὠδῖνες τοῦ τοκετοῦ. Μέσα σέ ὠδῖνες ἔρχεται ὁ ἄνθρωπος εἰς τήν παροῦσαν ζωήν καί διά μέσου ὠδινῶν ἀναχωρεῖ ἐκ τοῦ ματαίου τούτου κόσμου.
Μέ τήν πικράν αὐτήν αἴσθησιν ἔζησαν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἰς τόν καιρόν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Μάλιστα δέ ἡ πικρότης αὐτή ἦτο ἀφόρητος διά τούς δικαίους, οἱ ὁποῖοι ἀπέθνησκον μέ μιά ἐλπίδα, ὅτι ὁ Κύριος «δέν θά ἐγκαταλείψῃ τήν ψυχήν των εἰς Ἅδου οὐδέ δώσῃ τόν ὅσιόν του ἰδεῖν διαφθοράν» (Ψαλμ. ιε´ 10).Ὁ Θεός ὅμως, ὅστις «οὐκ ἐποίησεν θάνατον οὐδέ τέρπεται ἐπ᾿ ἀπωλείᾳ ζώντων» (Σοφ. Σολ. Α´ 13) κατήργησεν τόν θάνατον ἀναστήσας τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν ὡς ἀπαρχήν τῆς ἀναστάσεως τῶν κεκοιμημένων καί διέλυσε τόν ὑπαρξιακόν φόβον καί τρόμον καί δειλίαν τῶν ἀνθρώπων διά τόν τυραννικώτατον θάνατον. Τό Ἅγιον Πνεῦμα διά τοῦ βασιλέως Σολομῶντος μᾶς διδάσκει ἐπίσης τήν αἰτίαν τοῦ θανάτου: «Ὁ Θεός ἔκτισε τόν ἄνθρωπον ἐπ᾿ ἀφθαρσίᾳ, κατ᾿ εἰκόνα τῆς ἰδίας ἰδιότητος ἐποίησεν αὐτόν (δηλ. τόν ἐδημιούργησεν ἀθάνατον) φθόνῳ δέ διαβόλου θάνατος εἰσῆλθεν εἰς τόν κόσμον» (Σοφ. Σολ. β´ 23-24).
Αὐτήν τήν νίκην πανηγυρίζομεν πάντοτε εἰς τήν ζωήν μας οἱ πιστοί ἀφ᾿ ὅτου ἐλύθησαν καί διελύθησαν οἱ φοβερές ὠδῖνες τοῦ ὑπαρξιακοῦ μας φόβου.Ἄς δοῦμε αὐτές τίς ὠδῖνες ἀπό τίς ὁποῖες μᾶς ἀπήλλαξεν ὁ ἀναστάς ἐκ τῶν νεκρῶν Κύριος καί Θεός ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.
Πρῶτον. Ὁ θάνατος φοβίζει καί ταράζει τόν ἄνθρωπον διότι ἁρπάζει τήν ὑλική ὕπαρξί του, τό σῶμα του. Τί βλέπουμε εἰς τό σῶμα τοῦ νεκροῦ;Ὀφθαλμούς τυφλούς, ὦτα κωφά, ὄσφρησιν ἀνόσφρητον, στόμα ἄλαλον, ἁφήν ἀναίσθητον, μέλη ἀκίνητα, σῶμα μηδέν διαφέρον κρυερᾶς πέτρας, σχῆμα ἀνθρώπου καί ὄχι ἄνθρωπον. Μετ᾿ οὐ πολύ καί σάρκες τηκόμενες καί ρέουσες, ὀστᾶ ξηρά καί γεγυμνωμένα.Μέ τήν ἀνάστασι τοῦ Κυρίου ὁ φόβος αὐτός διαλύεται, διότι ὁ Θεός θά φέρει εἰς τήν ὕπαρξιν τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου τό παραδοθέν εἰς τήν φθοράν εἰς ἀνωτέραν κατάστασιν αὐτῆς εἰς τήν ὁποίαν εὑρίσκετο κατά τήν διάρκειαν τῆς παρούσης ζωῆς. Περί αὐτοῦ ὁμιλεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καί διδάσκει: Τό σῶμα μας «σπείρεται ἐν φθορᾷ, ἐγείρεται ἐν ἀφθαρσίᾳ· σπείρεται ἐν ἀτιμίᾳ ἐγείρεται ἐν δόξῃ· σπείρεται ἐν ἀσθενείᾳ ἐγείρεται ἐν δυνάμει· σπείρεται σῶμα ψυχικόν, ἐγείρεται σῶμα πνευματικόν» (Α´ Κοριν. ιε´ 42-44).
Δεύτερον. Ὁ θάνατος τρομάζει διότι διαλύει τόν φυσικόν δεσμόν καί τήν ἕνωσιν τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς. Τοῦτο εἶναι γεγονός ἀφύσικον. Ὁ Θεός ἔπλασε τόν ἄνθρωπον διά νά ζῇ αἰωνίως, ἔπλασε τήν ψυχήν καί τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου καί τῷ προστάγματί Του ἡνώθησαν διά νά διαμένουν εἰς τούς αἰῶνας συνηνωμένα καί ἀδιάρρηκτα. Οἱ ἅγιοι Πατέρες μας διδάσκουν, ὅτι ἡ ψυχή ἀγαπᾶ τό σῶμα μέ τό ὁποῖον ἔζησεν εἰς τήν παροῦσαν ζωήν καί ἀλγεῖ ἀποχωριζομένη βιαίως αὐτοῦ.Ὁ φιλάνθρωπος καί παντοδύναμος ὅμως Κύριος θείῳ αὐτοῦ προστάγματι θά ἐπανασυνδέσῃ τήν ψυχήν καί τό σῶμα μας κατά τήν ἡμέραν τῆς δόξης καί φοβερᾶς ἐπιφανείας Του, αὐτά τά ὁποῖα διεχώρησεν ἡ ἐξαφανισθεῖσα δύναμις καί ἐνέργεια τοῦ θανάτου.
Τρίτον. Ὁ ἄνθρωπος καταλαμβάνεται ὑπό ὀξυτάτης θλίψεως διά τόν παντελῆ χωρισμόν του ἐκ τοῦ κόσμου τούτου καί πάντων τῶν ἐν τῷ κόσμῳ τούτων πραγμάτων καί ἀγαθῶν.Πῶς διελύθη ὁ παρών φόβος. Ἀκούσωμεν τήν τοῦ Μεγάλου Βασιλείου φωνήν λέγουσαν πρός τούς νέους περί τῆς ἐσχατολογικῆς προοπτικῆς τῶν πιστῶν ἀνθρώπων: «Ἡμεῖς ὦ παῖδες, οὐδέν εἶναι χρῆμα παντάπασιν τόν ἀνθρώπινον βίον τοῦτον ὑπολαμβάνομεν, οὔτ᾿ ἀγαθόν τι νομίζομεν ὅλως, οὔτ᾿ ὀνομάζομεν, ὅ τήν συντέλειαν ἡμῖν ἄχρι τούτου παρέχεται. Οὔκουν προγόνων περηφάνειαν, οὐκ ἰσχύν σώματος, οὐ κάλλος, οὐ μέγεθος, οὐ τάς παρά πάντων ἀνθρώπων τιμάς, οὐ βασιλείαν αὐτῶν, οὐχ ὅ,τι ἄν εἴποι τις τῶν ἀνθρωπίνων μέγα, ἀλλ᾿ οὐδέ εὐχῆς ἄξιον κρίνομεν, ἤ τούς ἔχοντας ἀποβλέπομεν, ἀλλ᾿ ἐπί μακρότερον πρόϊμεν ταῖς ἐλπίσιν καί πρός ἑτέρου βίου παρασκευήν ἅπαντα πράττομεν. Ἅ μέν οὖν ἄν συντέλῃ πρός τοῦτο, ἀγαπᾶν φαμέν, τά δέ οὐκ ἐξικνούμενα πρός ἐκεῖνον ὡς οὐδενός ἄξια παρορᾶν» (2 ΕΠΕ τ. 7 σελ. 319).
Προσθέτομεν τέταρτον τήν ὀδύνη τοῦ θανάτου ἐκ τοῦ βασανιστικοῦ ἐλέγχου τῆς συνειδήσεως, ὅταν ὁ ἄνθρωπος θά ἔλθῃ εἰς αἴσθησιν τῶν βεβιωμένων ὑπ᾿ αὐτοῦ.Ἀλλά καί ἀπό αὐτόν μᾶς λυτρώνει ἡ πίστις εἰς τόν ἀναστάντα Κύριον. Διδάσκει ὁ πρῶτος θεολόγος τῆς Ἐκκλησίας: «Ὁ Χριστός ἱλασμός ἐστίν περί τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν, οὐ περί τῶν ἡμετέρων δέ μόνον, ἀλλά καί περί ὅλου τοῦ κόσμου» (Α´ Ἰωάν. β´ 2). Καί πάλιν: «Ὁ Θεός τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἀπέσταλκεν εἰς τόν κόσμον ἵνα ζήσωμεν δι αὐτοῦ…… ἠγάπησεν ἡμᾶς καί ἀπέστειλε τόν υἱόν ἱλασμόν περί τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν» (Α´ Ἰωάν. δ´ 9-10).Διά τοῦτο πανηγυρίζει ἡ χρυσῆ γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας βοῶσα: «Μηδείς ὀδυρέσθω πταίσματα· συγγνώμη γάρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλεν.

Ένα συγκλονιστικό γεγονός που σπαράζει τις ανθρώπινες καρδιές

Αφηγείται μία κυρία:
Βρέθηκα σε ένα κατάστημα, στο διάδρομο με τα παιχνίδια. Με την άκρη του ματιού μου, παρατήρησα ένα αγοράκι γύρω στα πέντε, το οποίο κρατούσε μια κούκλα. Δε σταματούσε να της χαϊδεύει τα μαλλιά και να τη σφίγγει προσεκτικά πάνω του. Αναρωτήθηκα για ποιον προοριζόταν αυτή η κούκλα. Το αγοράκι γύρισε κάποια στιγμή προς την κυρία που βρισκόταν πλάι του: «Θεία μου, είσαι σίγουρη ότι δε μου φτάνουν τα λεφτά;»
Η γυναίκα του απάντησε χάνοντας κάπως την υπομονή της: «Είπαμε ότι δεν έχεις αρκετά λεφτά για να την αγοράσεις.»Έπειτα, η θεία του του ζήτησε να μείνει εκεί και να τον περιμένει για λίγο, κι εκείνη έφυγε βιαστικά. Το αγοράκι κρατούσε ακόμη στα χέρια του την κούκλα.
Τελικά, κατευθύνθηκα προς το παιδί και το ρώτησα σε ποιον ήθελε να δώσει την κούκλα.
«Αυτή την κούκλα την ήθελε η αδερφή μου περισσότερο από καθετί για τα Χριστούγεννα. Ήταν σίγουρη ότι θα της την έφερνε ο Άι- Βασίλης.»
Του είπα τότε ότι μπορεί και να της την έφερνε, κι εκείνο μου είπε θλιμμένο:
«Όχι, ο Άι-Βασίλης δεν μπορεί να πάει εκεί που είναι τώρα η αδερφή μου… Πρέπει να δώσω την κούκλα στη μαμά μου να της την πάει.»
Τα μάτια του ήταν πολύ θλιμμένα ενώ έλεγε αυτά τα λόγια.
«Πήγε να συναντήσει τον Χριστούλη. Ο μπαμπάς λέει ότι και η μαμά θα πάει να συναντήσει το Χριστούλη σε λιγάκι. Έτσι, σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να πάρει την κούκλα μαζί της και να την πάει στην αδερφούλα μου.»
Η καρδιά μου πήγε να σταματήσει.
Το αγοράκι σήκωσε το βλέμμα προς εμένα και μου είπε: «Είπα στον μπαμπά να πει στη μαμά να μη φύγει αμέσως. Ζήτησα να περιμένει μέχρι να γυρίσω από το μαγαζί.»
Μετά, μου έδειξε μία φωτογραφία που απεικόνιζε το ίδιο το αγοράκι μέσα στο κατάστημα να κρατάει την κούκλα, και μου είπε: «Θέλω η μαμά να πάρει κι αυτή τη φωτογραφία μαζί της, για να μη με ξεχάσει. Την αγαπάω τη μαμά και δε θέλω να μ’αφήσει, αλλά ο μπαμπάς λέει ότι πρέπει να πάει μαζί με την αδερφούλα μου.»
Ύστερα, χαμήλωσε το κεφάλι του κι έμεινε σιωπηλό.
Έψαξα στην τσάντα μου κι έβγαλα από μέσα ένα μάτσο χαρτονομίσματα και ρώτησα το αγοράκι:
«Τι λες να μετρήσουμε τα λεφτά σου μια τελευταία φορά για να σιγουρευτούμε;»
«Εντάξει, όμως πρέπει να βγουν αρκετά.» Έριξα κρυφά κάποια χρήματα μαζί με τα δικά του και αρχίσαμε το μέτρημα. Έφταναν με το παραπάνω για την κούκλα. Περίσσευαν κιόλας αρκετά.Το αγοράκι ψιθύρισε:«Ευχαριστώ Χριστούλη που μου έδωσες αρκετά λεφτά.»Έπειτα με κοίταξε και είπε:
«Είχα ζητήσει από το Χριστούλη να κάνει να έχω αρκετά λεφτά για ν’αγοράσω την κούκλα και η μαμά μου να μπορεί να την πάει στην αδερφούλα μου. Εκείνος άκουσε την προσευχή μου. Ήθελα να έχω αρκετά λεφτά για ν’αγοράσω και ένα λευκό τριαντάφυλλο για τη μαμά, όμως δεν τόλμησα να του το ζητήσω.
Εκείνος μου έδωσε αρκετά λεφτά για ν’αγοράσω την κούκλα και το λευκό τριαντάφυλλο. Ξέρετε, αρέσουν πολύ τα λευκά τριαντάφυλλα στη μαμά…»Λίγα λεπτά αργότερα, η θεία του ξαναγύρισε, κι εγώ απομακρύνθηκα σπρώχνοντας το καροτσάκι μου.Τέλειωνα τα ψώνια μου με ένα συναίσθημα εντελώς διαφορετικό από ότι όταν τα άρχιζα.
Δεν μπορούσα να βγάλω απ’το μυαλό μου το αγοράκι. Μετά θυμήθηκα ένα άρθρο στην εφημερίδα, λίγες μέρες πριν, που μιλούσε για έναν οδηγό σε κατάσταση μέθης που είχε χτυπήσει ένα αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε μια νεαρή γυναίκα με την κόρη της.Το κοριτσάκι είχε πεθάνει ακαριαία και η μητέρα ήταν σοβαρά τραυματισμένη. Η οικογένεια έπρεπε να αποφασίσει εάν θα της διέκοπταν την αναπνευστική στήριξη… Να ήταν άραγε η οικογένεια του μικρού αγοριού;
Δυο μέρες μετά, διάβασα στην εφημερίδα ότι η νεαρή γυναίκα ήταν νεκρή.Δεν μπόρεσα να μην πάω ν’αγοράσω ένα μπουκέτο λευκά τριαντάφυλλα και να βρεθώ στην αίθουσα όπου εκθέταν τη σωρό της.Ήταν εκεί και κρατούσε ένα όμορφο λευκό τριαντάφυλλο στο χέρι της, μαζί με μία κούκλα και τη φωτογραφία του μικρού αγοριού από στο κατάστημα.Έφυγα από την αίθουσα κλαίγοντας και με την αίσθηση ότι η ζωή μου θα άλλαζε για πάντα.
Η αγάπη που είχε αυτό το αγοράκι για τη μαμά του και την αδερφή του ήταν τόσο μεγάλη, και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου ένας μεθυσμένος οδηγός του τα πήρε όλα μακριά….

«Ο βάλλων λίθον εις ύψος επὶ κεφαλὴν αυτού βάλλει»

Αγαπητοί μας αναγνώσται! Ίδετε την εικόνα, η οποία δημοσιεύεται πιο κάτω ;
Κάτω από τον Σταυρόν ζωγραφίζονται δύο άνθρωποι με όλως διαφορετικήν στάσιν απέναντι του Εσταυρωμένου Κυρίου μας.Ο ένας είναι Χριστιανός Έλλην στρατιώτης.


Αυτός αισθάνεται την Θεότητα, αναγνωρίζει την δύναμιν του Χριστού,πλησιάζει με μεγάλην ευλάβειαν τον Σταυρόν, γονατίζει και προσεύχεται.Προσεύχεται δια την γλυκειάν του Πατρίδα, την Ελλάδα,την οποίαν σταυρώνουν νέοι Άνναι και Καϊάφαι και Πόντιοι Πιλάτοι και Ιούδαι της ανθρωπότητος.Αλλʼ ενώ ο Χριστιανός Έλλην στρατιώτης προσεύχεται,κάποιος άλλος με πολιτικήν ενδυμασίαν,ο οποίος ευρίσκεται μακράν από την φωτιάν και τους καθημερινούς κινδύνους,τολμά ο άθλιος και ανοίγει το στόμα του και χύνει τον βόρβορον της ακαθάρτου καρδίας του και βλασφημεί τα όσια και ιερά της Πίστεως μας.Αυτός είναι ο βλάσφημος. Αχάριστος, ασεβής, απολίτιστος, αλλά και παράφρων.Διότι, όπως ουδείς λίθος τον οποίον ρίπτουν προς τον ουρανόν οι παράφρονες φθάνει τον ήλιον και τα άστρα,ούτω και ουδεμία βλασφημία την οποίαν εκτοξεύουν τα βέβηλα χείλη των βλασφήμων φθάνει την Θεότητα.Όλαι αι βλασφημίαι επιστρέφουν εις την γην. Ως λίθοι θα πέσουν επάνω εις την κεφαλήν του βλασφήμου.Αυτός θα ζημιωθή. Αυτός θα υποστή τας συνεπείας της φρικτής αμαρτίας.Βλασφημείς λοιπόν αδελφέ; Έγινες παράφρων, ο μεγαλύτερος παράφρων! είναι ως να πτύης και να λιθοβολής τον ήλιον.
Αι βλασφημίαι σου αργά ή γρήγορα θα επιστρέψουν και θα συντρίψουν την κεφαλήν σου,και θα καταράσαι την στιγμήν, κατά την οποίαν ήνοιγες το βέβηλον στόμα σου δια να βλασφημήσης,
και με αναστεναγμούς θα λέγης˙ Προτιμότερον θα ήτο να εγίνετο σεισμός, να ήνοιγεν η γη να με καταπίη,παρά να ανοίξω το στόμα μου και να βλασφημήσω τον Πλάστην μου, τον Λυτρωτήν μου, τον Κύριον μου!Χριστιανέ αναγνώστα! Μη έλθης ποτέ εις την θέσιν του βλασφήμου.
Μη μολύνης τον αέρα της Πατρίδος μας με τας αισχράς φράσεις κατά των Θείων,αλλά πατών το Ελληνικόν έδαφος, το οποίον έχει γίνει «Κρανίου τόπος» και είναι πλήρες σταυρών μαρτύρων και ηρώων,γονάτιζε ως ο εκατόνταρχος του Ευαγγελίου προ του Σταυρού του Κυρίου, και λέγε με φλογεράν καρδίαν˙«Αληθώς συ είσαι ο Θεός μου, ο Λυτρωτής μου. Σε λατρεύω, σε υμνολογώ και σε δοξάζω πάσας τας ημέρας της ζωής μου.Χάριν σου και των ωραίων ιδανικών σου είμαι έτοιμος να χύσω και την τελευταίαν σταγόναν του αίματος μου,όπως συ έχυσες το πανάγιον σου Αίμα δια να λυτρώσης εμέ και όλην την ανθρωπότητα εκ της αιχμαλωσίας των δεινών.Ω Κύριε! Εάν ποτέ σε εβλασφήμησα, τώρα κλαίω και αναστενάζω, πίπτω έμπροσθεν σου,φιλώ τους παναχράντους σου πόδας και σε παρακαλώ να με συγχωρήσης.Συ πάντοτε συγχωρείς, και τον μεγαλύτερον αμαρτωλόν, όταν ειλικρινώς μετανοή.Δέξαι με πλησίον σου. Και όταν απέλθω εκ της προσκαίρου ταύτης γης,
αξίωσον με να είπω δια τελευταίαν φοράν την προσευχήν του μετανοήσαντος ληστού˙“Μνήσθητί μου, κύριε, ὅταν ἔλθης ἐν τῆ βασιλεἰα σου”. Αμήν».
«ΑΝΤΙΒΛΑΣΦΗΜΙΚΟΣ ΑΓΩΝ»