Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

Ο π Γερβάσιος Παρασκευόπουλος : ο Παπάς της φτώχειας και των φτωχών

    Ειναι ομολογουμένως δύσκολο κανείς να ασχοληθεί με την πολυσχιδή και αγιασμένη μορφή του π.Γερβασίου Παρασκευοπούλου. Η διαδικασία και μόνο απαιτεί κόπο, ζητά ολοκληρωτικό δόσιμο αλλά και κατάθεση ψυχής για να αποτυπώσεις σε λίγες γραμμές , την απεραντοσύνη της καρδιάς του και την αγνότητα της πρόθεσής του για την Εκκλησία , τη διακονία και το παιδί.
    Σε αυτή την ταπεινή μας προσπάθεια ως ένδειξη ευγνωμοσύνης και ιερού χρέους σε μια προσωπικότητα όπως αυτή του πατρός Γερβασίου που μας εμπνέει, μας διδάσκει και μας καθοδηγεί, δεν θα δούμε τη μορφή του γέροντος μέσα από τα βιογραφικά του στοιχεία όπως αυτά έχουν καταγραφεί, αλλά θα καταθέσουμε από τη δική μας καρδιά στη δική σας αγάπη απόψεις, μαρτυρίες ανθρώπων που τον γνώρισαν, έζησαν, διδάχθηκαν, εξομολογήθηκαν και γεύτηκαν τα γεμάτα χάρη πατρικά λόγια του και νουθεσίες του.
    Πρώτος στην κλίμακα των ανθρώπων που βιωματικά τον προσέγγισαν ένας άγιος της Oρθοδόξου Εκκλησίας, ο Άγιος Νεκτάριος επίσκοπος Πενταπόλεως. Ο άγιος Νεκτάριος ως σχολάρχης της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής αντιλήφθηκε αμέσως τη χαρισματική προσωπικότητα του νεαρού τότε διακόνου Γερβασίου και γι’αυτό ευθαρσώς και προφητικά διεκήρρυτε:  «Εις το πρόσωπό του βλέπω τον αυριανόν ταγόν της Εκκλησίας τον γνήσιον ποιμένα του χρηστεπωνύμου πληρώματος».
     Στη συνέχεια της κλίμακος έρχεται εμπρός μας ο αγαπητός φίλος του γέροντος αείμνηστος καθηγητής πανεπιστημίου Αθηνών Π.Τρεμπέλας με τα μεστά καρδιακής φιλικής αγάπης σχόλιά του:  «Τον ενθυμούμαι εις τον Άγιον Δημήτριον όπου ελειτούργουν τα κατηχητικά σχολεία περιστοιχιζόμενον από πλήθος παιδιών . Με ποίαν υπομονήν,με πόσην συγκατάβασην, με πόση αγάπη και γαλήνη ίστατο. Ας είναι μακαρία η ψυχή του!. Πως όμως να παραβλέψει κανείς αυτά τα λόγια του μακαριστού Αρχιεπισκόπου πρώην Αυστραλίας Ιεζεκιήλ που μέσα σε λίγες λέξεις περικλείει αγώνες χρόνων ,διακονίες μαρτυρικές, για την αγάπη του Χριστού του πατρός Γερβασίου: «Ήτο πραγματικός ιερεύς,διδάσκαλος,κήρυξ και ποιμήν. Εις το πρόσωπό του εφηρμόζετο απολύτως η ρήσις του θείου Αποστόλου Παύλου: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός».
    Ωστόσο η καρδία και η ύπαρξη του αοιδίμου πλέον μητροπολίτου πρώην Ύδρας Ιεροθέου (Τσαντίλη), πνευματικού τέκνου και αχωρίστου συνεργάτου του π.Γερβασίου, φλέγεται και με όλο της το είναι φωνάζει και ομολογεί:  «Γλυκύς αλλά και προφητικός ως διδάσκαλος και κήρυξ, ουράνιος ως ιερουργός. Μεστός ελέους και στοργής ως πνευματικός...».Το ίδιο φλογερή και η μαρτυρία του νεανικού φίλου του Γέροντος Μητροπολίτου Τρίκκης και Σταγών κυρού Διονυσίου: «Ήτο ο εγκρατής και ασκητικός μοναχός εν τω κόσμω και νικητής του κόσμου κατά την Γραφή , του τα κοσμικά φρονούντος». Ανεβαίνοντας τη νοητή κλίμακα συναντούμε τον Κ.Τριανταφύλλου, ιστορικόν της πόλεως των Πατρών που βαθιά συγκινημένος από τη λειτουργική ζωή του π.Γερβασίου, μας αφήνει ως παρακαταθήκη τα εξής: «Έβλεπες ,παρηκολούθης, ησθάνεσο έναν άγιον της Εκκλησίας του Χριστού. Κάτι περισσότερον χάρις εις τον π. Γερβάσιο εζήσαμεν ημείς και εγνωρίσαμεν ημέρας των πρώτων χριστιανών, των χριστιανών της ολοθέρμου αφοσιώσεως , της άνευ ορίων πίστεως , της ανεξαντλήτου θρησκευτικότητος.
     Ελπίζουμε κλείνοντας οι βιωματικές αυτές προσεγγίσεις ανθρώπων που γνώρισαν τον γέροντα και τα αποστάγματα καρδιάς ψυχών που ωφελήθηκαν από την ουράνια παρουσία του εδώ στη γη, να αποβούν καρπός πνευματικής αναγεννήσεως αλλά και υγιούς μιμήσεως της ζωής και της διδασκαλίας ενός συγχρόνου αγίου του αιώνος μας, του «παπά των φτωχών» όπως του αποδόθηκε ο τίτλος, του πατρός Γερβασίου Παρασκευοπούλου.

Βιογραφία του πατρός Γερβασίου
  Ο κατά κόσμον Γεώργιος Παρασκευόπουλος, υιός του Χαραλάμπους και της Βασιλικής, γεννήθηκε στη Νυμφασιά (Γρανίτσα) Γορτυνίας. Πολύ πτωχός, εστερείτο και των στοιχειωδών μέσων για τη φοίτησή του στο Δημοτικό Σχολείο. Σε ηλικία 13 ετών, κινούμενος από θείο έρωτα, κατέφυγε στη Μονή Κερνίτσης και διακονούσε εκεί. Ποθώντας όμως τη μόρφωση σε ηλικία 15 ετών ξεκίνησε με τα πόδια για το Μ. Σπήλαιο για να εγγραφεί στο Σχολαρχείο της Μονής. Επειδή δεν βρήκε την παραμικρή στοργή έφυγε για τη Μ. Ταξιαρχών Αιγιαλείας και εγράφη στο εκεί Σχολαρχείο. Η επίδοσή του στα μαθήματα προκάλεσε το φθόνο και αναγκάστηκε να φύγει και από εκεί.
     Η πνευματική ακτινοβολία του Πατρών Ιεροθέου, ο οποίος περιβαλλόταν από πλήθος εμπνευσμένων ανδρών (Ευσέβιος Ματθόπουλος, Ηλίας Βλαχόπουλος, Παν. Λουληγέρης, Γαβρ. Φραγκούλης, κ.ά.) τον προσήλωσε και "εστράφη βαθύτερον εις την αχαϊκήν γην". Ο άγιος εκείνος ιεράρχης, με τη γνωριμία του, τον επηρέασε βαθύτατα.  Μετά τη στρατιωτική του θητεία, επανήλθε θερμότερος στον εκκλησιαστικό περίβολο. Χειροτονήθηκε διάκονος το 1903 από τον Μητροπολίτη Άρτης Γεννάδιο και του δόθηκε το όνομα Γερβάσιος. Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στη Ριζάρειο Σχολή επί σχολαρχίας του Αγίου Νεκταρίου Κεφαλά. Ήταν ο δεύτερος μέγας ιεράρχης, ο οποίος εκτιμούσε ιδιαίτερα το νεαρό τότε διάκονο.Διακρινόμενος πάντοτε για την επίδοσή του στα γράμματα έλαβε υποτροφία και εισήλθε στο Πανεπιστήμιο. Όταν πήρε το πτυχίο του, τοποθετήθηκε από τον μητροπολίτη Αθηνών Θεόκλητο στην υπεύθυνη διακονία του πρωτεκδίκου.
     Χειροτονήθηκε πρεσβύτερος το 1912 από τον μητροπολίτη Πατρών Αντώνιο. Στη θρυλική εξόρμηση του 1912-16 συμμετείχε ως ιερεύς του Α' ευζωνικού Συντάγματος, επανειλημμένως διακριθείς και παρασημοφορηθείς από τους διοικητές του. Μετά το 1917, ο π. Γερβάσιος εισήλθε στην εποχή των ειρηνικών αγώνων του. Έμενε μόνιμα στην Πάτρα. Άρχισε εντός της πόλεως πλέον και στις φτωχότερες συνοικίες της να κρούει το "τάλαντον" και "εκ νυκτός ορθρίζων προς τον Κύριον...". Υπηρέτησε ως εφημέριος των ναών Αγ. Παρασκευής και Αγ. Δημητρίου και στη συνέχεια, χωρίς εφημερία ανέλαβε μια άλλη "πορεία" γνήσια αποστολική μέχρι το θάνατό του.
    Προ και μετά το 1930 άσκησε ευδοκίμως τα καθήκοντα του πρωτοσυγκέλλου της Μητροπόλεως Πατρών. Και όταν, τέλος, το 1939 ανέλαβε τα καθήκοντα του μεγάλου πρωτοσυγκέλλου της Αρχιεπισκοπής Αθηνών "διοικήσας την πρωτοσυγκελλίαν της Αρχιεπισκοπής εν δυνάμει και ζήλω Ηλιού και καταλιπών ευαγγελικώς ωραίαν, αγίαν εποχήν..." (Μητροπολίτης Πειραιώς Χρυσόστομος, Ανάπλασις, Ιούνιος 1965). Η πρώτη του μέριμνα ήταν το παιδί. Είναι ο πρώτος ιδρυτής στην Ελλάδα οργανωμένων Εκκλησιαστικών Κατηχητικών Σχολείων και από το 1923 ο πρώτος που συνέλαβε την ιδέα της συστάσεως Εκκλησιαστικών Κατηχητικών Νηπιαγωγείων.
     Δεν ασχολήθηκε συστηματικά με τη συγγραφή, "παρά το εύχυμον εις τούτο τάλαντόν του". Προτιμούσε να ομιλεί, παρά να γράφει. Εδημοσίευε ανελλιπώς σε εφημερίδες και περιοδικά -των Πατρών και των Αθηνών- άρθρα επί θεμάτων "αμέσως ενδιαφερόντων τον ευαγγελισμόν του λαού". Συλλογές τέτοιων άρθρων αποτελούν τα εκδοθέντα βιβλία του "Θρησκευτικαί μελέται" (1945), "Επίκαιρα προβλήματα" (1948) και "Ερμηνευτική επιστασία επί της Θείας Λειτουργίας" (1958). Δεν αξιώθηκε να επεξεργασθεί πλουσιώτατη ύλη κατηχητικών μαθημάτων του για την κατήχηση των Ελληνοπαίδων.
    Εις τα "παιδία του" αυτά αφιέρωσε τις ύστατες σκέψεις του και τους παλμούς των τελευταίων του ημερών. Κρατώντας το "ιστορικό" ραβδί του, με το οποίο επί 50 έτη εποίμανε τα πρόβατα του αρχιποίμενος Χριστού και το οποίο εφάνταζε στα παιδικά μάτια "ως άλλη ράβδος Μωυσέως", έλεγε λίγο πριν την αποστολική ημέρα της 30ης Ιουνίου 1964, κατά της οποίαν εξεδέμησε προς Κύριον: "Σας εμπιστεύομαι τα παιδία μου, τα νήπιά μου, το αύριον του Έθνους, τας χρυσάς ελπίδας του αιωνίου μέλλοντός μου...".

«Σημεία μετά θάνατον του γέροντος π. Γερβασίου Παρασκευοπούλου»
     Ένας εργάτης στο εργοστάσιο Β.Ε.Σ.Ο. διηγήθηκε τα εξής: Κάποια βραδιά είδε στον ύπνο του τον π. Γερβάσιο να του λέει: « Πήγαινε, παιδί μου, και αγόρασε μερικά τρόφιμα, βάλε τα σε ένα καλαθάκι μαζί με μερικά χρήματα και σπεύσε να τα δώσεις εις κάποιαν γριούλα- είπε ακριβώς την διεύθυνση που έμενε- διότι αποθνήσκει εκ πείνης, χωρίς να έχει δικό της άνθρωπον». Πράγματι, το επόμενο πρωί αγόρασε τα τρόφιμα και αφού βρήκε το σπίτι, που του είχε υποδείξει ο Γέροντας, διαπίστωσε ότι όντως υπήρχε η γερόντισσα και ήταν σε άθλια κατάσταση. Σώθηκε, όμως, χάρη στην επέμβαση του καλού ποιμένα, ο οποίος είχε κοιμηθεί προ πολλού. Ας σημειωθεί ότι σε αυτή την γριούλα έστελνε συνεχώς τρόφιμα, όσο ζούσε ο Άγιος Γέροντας.
"Το Προορατικό Χάρισμα του π. Γερβασίου"
     Είναι γεγονός ότι ο π. Γερβάσιος ζούσε και εκινείτο εν Αγίω Πνεύματι. Ο Κύριος του, τον Οποίο αγαπούσε από την μικρή του ηλικία, θέλοντας να τον βοηθήσει στο δύσκολο αλλά και σωτηριώδες έργο του, τον αξίωσε να λάβη το προορατικό χάρισμα. Οι εξομολογούμενοι σ' αυτόν έπρεπε να προσέχουν καλά τις προβλέψεις του, γιατί γνώριζαν από προηγούμενες περιπτώσεις πως είναι αληθινό ό,τι προβλέπει.
     Μια μοναχή, πνευματικό παιδί του π .Γερβασίου, μου διηγήθηκε τα εξής: «Όταν σε μια από τις εξομολογήσεις μου εξέφρασα την επιθυμία μου στον Γέροντα, όπως ακολουθήσω το μοναχικό βίο, αυτός μου απάντησε ως εξής: «Εσύ παιδί μου, θα κάνης υπομονή και θα λέγης αυτό μόνο: «Η αμνάς σου, Ιησού. Κράζει μεγάλη τη φωνή», ο δε πόθος σου θα εκπληρωθεί σύντομα. Επίσης μου είπε «Η Αγία Αικατερίνη, όπου είναι προστάτις των παρθένων, θα σου αποκαλύψει κάτι. Να την επικαλείσαι και εγώ θα κάνω προσευχή». Όντως την νύκτα βλέπω την Αγίαν στον ύπνο μου και μου λέγει: «Γιατί στενοχωριέσαι; Γνωρίζω ότι έχεις μεγάλο πόλεμο. Συ όμως θα λέγεις: «Εγώ είμαι νύμφη του Χριστού. Και για απόδειξιν σου φορώ αυτό το δαχτυλίδι». Την επομένη έσπευσα στον γεροντά μου και του ανέφερα το γεγονός. Βλέπω δε ότι αλήθευσε και η πρώτη του πρόβλεψις, ότι συντόμως θα λάβω το Αγγελικό Σχήμα, διότι δεν πέρασε πολύς καιρός και με αξίωσε ο Θεός αυτής της Χάριτος».
     Ο π. Γερβάσιος αξιώθηκε να λάβει από το Θεό το χάρισμα της θαυματουργίας. Ο ταπεινός υπηρέτης του Κυρίου, αυτός που δεν επιζήτησε αξιώματα και θέσεις, έλαβε την ιδιαίτερη εκείνη χάρη που λίγοι από αυτούς που ευαρέστησαν στον Κύριο, αξιώθηκαν και μάλιστα ελάχιστοι πριν από την κοίμηση τους. Μιλούν για πλήθος θαυμάτων που έκανε όσο ακόμη ζούσε ο Πατήρ. Μεγάλη δύναμη είχε αποκτήσει εναντίον των δαιμόνων, οι οποίοι και μόνο στο άκουσμα του ονόματός του έφριτταν και έτρεμαν, αποκαλώντας τον «Καψάλη» και «Γεράσιμο». Πολλοί μαρτυρούν ότι αρκούσε μόνο να υψώσει τα χέρια του στον ουρανό και ο ασθενής θεραπευόταν.
     Η οικογένεια Περούλη από την Πάτρα πήγε για διακοπές στο χωριό Μπεγουλάκι, όπου έμεναν οι συγγενείς τους. Κατά μια οικογενειακή παράδοση το σπίτι όπου έμεναν ήταν «κρατημένο από αερικό», όπως έλεγαν. Μια μέρα ο πατέρας της οικογένειας, Σπυρίδων Περούλης, ενώ καθόταν το μεσημέρι έξω από την αυλή αισθάνθηκε «σαν κάτι» να πέρασε από μπροστά του και τον χτύπησε στο πρόσωπο. Από εκείνη την στιγμή «κρατήθηκε» όλος. Πόνοι φοβεροί τον ταλαιπωρούσαν σε όλο του το σώμα. Το σπίτι του Σπυρίδωνος βρισκόταν στην οδό Αγίου Δημητρίου 98 στην ενορία Αγ. Δημητρίου Πατρών, όπου εφημέριος ήταν ο π. Γερβάσιος. Σαν εφημέριος τον επισκεπτόταν συχνά και άλλοτε του διάβαζε ξορκισμούς και άλλοτε έκανε αγιασμό.
     Κάποια μέρα τους επισκέφτηκε χωρίς προειδοποίηση και χωρίς να τον περιμένουν. «Φέρετε μου το καντήλι, σήμερα θα τελέσω ευχέλαιο», τους είπε. Όταν τελείωσε η ακολουθία του Ευχελαίου και ήρθε η στιγμή που θα εχρίονταν τα μέλη της οικογένειας, ο π. Γερβάσιος πλησίασε και σταύρωσε με το Άγιο έλαιο και τον άρρωστο Σπυρίδωνα. Την στιγμή εκείνη έγινε ένας δυνατός τοπικός σεισμός συνοδευμένος από μια δυνατή βοή και ο άρρωστος θεραπεύτηκε, ενώ ο π. Γερβάσιος έγινε άφαντος για να μην δεχθεί τις ευχαριστίες τους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου