Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010

π Παίσιος : Χρειάζεται πνευματικός για το ανηφόρι αυτής της ζωής

   
 Σήμερα το πιο απαραίτητο είναι να βρουν οι άνθρωποι έναν πνευματικό, να εξομολογούνται, να του έχουν εμπιστοσύνη και να τον συμβουλεύωνται. Αν έχουν πνευματικό και βάλουν ένα πρόγραμμα με προσευχή και λίγη μελέτη, εκκλησιάζωνται, κοινωνούν, τότε δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν σʼ αυτήν την ζωή.
     Η ψυχή πρέπει να παρακολουθήται από τον πνευματικό, για να μη λαθέψη τον δρόμο της. Μπορεί να βοηθάη στον αγώνα λ.χ. και η πνευματική μελέτη, αλλά, αν κανείς δεν έχη πνευματικό οδηγό, μπορεί να δίνη δικές του ερμηνείες σʼ αυτά που διαβάζει, και να πλανηθή. Βλέπεις, και όταν κάποιος πάη κάπου με το αυτοκίνητό του και δεν γνωρίζη καλά τον δρόμο, μπορεί να συμβουλεύεται τον χάρτη, αλλά σταματάει κιόλας και ρωτάει, για να μην πάρη λάθος δρόμο. Ξεκινάει, ας υποθέσουμε, από την Αθήνα να πάη στην Φλώρινα. Έχει χάρτη και τον παρακολουθεί, αλλά ρωτάει και σε κανένα περίπτερο αν πηγαίνη καλά, αν ο δρόμος είναι καλός, γιατί σε καμμιά διασταύρωση υπάρχει κίνδυνος να πάρη άλλο δρόμο και να βρεθή στην Καβάλα ή σε κάποιον γκρεμό να κινδυνέψη να σκοτωθή. Φυσικά, μπορεί κάποιος να ρωτήση, αλλά να μην πάρη τον δρόμο που θα του πουν, και να βρεθή τελικά αλλού, ή να μην προσέξη τα επικίνδυνα σημεία, και να πάθη κακό. Όποιος όμως του δείξη τον δρόμο και συγχρόνως του πη: «πρόσεξε, στο τάδε σημείο έχει μια στροφή επικίνδυνη, εκεί έχει έναν γκρεμό…», εκείνος θα έχη το μισθό του. Το ίδιο, θέλω να πω, πρέπει να γίνεται και στην πνευματική ζωή. Είναι απαραίτητο ο πιστός να έχη πνευματικό που θα τον καθοδηγή με τις συμβουλές του και θα τον βοηθάη δια του μυστηρίου της εξομολογήσεως. Έτσι μόνον μπορεί να ζήση ορθόδοξη πνευματική ζωή και να είναι σίγουρος ότι βρίσκεται στον σωστό δρόμο.

     Τον πνευματικό οδηγό φυσικά κανείς θα τον διαλέξη. Δεν θα εμπιστευθή στον οποιονδήποτε την ψυχή του. Όπως για την υγεία του σώματος ψάχνει να βρη καλό γιατρό, έτσι και για την υγεία της ψυχής του θα ψάξη να βρη κάποιον καλό πνευματικό και θα πηγαίνη σʼ αυτόν, τον γιατρό της ψυχής, τακτικά.

Οι Ναοί, είναι τα πνευματικά λιμάνια στο πέλαγος των θλίψεων του κόσμου τούτου

     
Με λιμάνια μέσα στο πέλαγος μοιάζουν οι ναοί, που ο Θεός εγκατέστησε στις πόλεις· πνευματικά λιμάνια, όπου βρίσκουμε απερίγραπτη ψυχική ηρεμία όσοι σʼ αυτά καταφεύγουμε, ζαλισμένοι από την κοσμική τύρβη. Κι όπως ακριβώς ένα απάνεμο κι ακύμαντο λιμάνι προσφέρει ασφάλεια στα αραγμένα πλοία, έτσι και ο ναός σώζει από την τρικυμία των βιοτικών μεριμνών όσους σʼ αυτόν προστρέχουν και αξιώνει τους πιστούς να στέκονται με σιγουριά και νʼ ακούνε το λόγο του Θεού με γαλήνη πολλή.
     Ο ναός είναι θεμέλιο της αρετής και σχολείο της πνευματικής ζωής. Πάτησε στα πρόθυρά του μόνο, οποιαδήποτε ώρα, κι αμέσως θα ξεχάσεις τις καθημερινές φροντίδες. Πέρασε μέσα, και μια αύρα πνευματική θα περικυκλώσει την ψυχή σου. Αυτή η ησυχία προξενεί δέος και διδάσκει τη χριστιανική ζωή· ανορθώνει το φρόνημα και δεν σε αφήνει να θυμάσαι τα παρόντα· σε μεταφέρει από τη γη στον ουρανό. Κι αν τόσο μεγάλο είναι το κέρδος όταν δεν γίνεται λατρευτική σύναξη, σκέψου, όταν τελείται η Λειτουργία και οι προφήτες διδάσκουν, οι απόστολοι κηρύσσουν το Ευαγγέλιο, ο Χριστός βρίσκεται ανάμεσα στους πιστούς, ο Θεός Πατέρας δέχεται την τελούμενη θυσία, το Άγιο Πνεύμα χορηγεί τη δική Του αγαλλίαση, τότε λοιπόν, με πόση ωφέλεια πλημμυρισμένοι δεν φεύγουν από το ναό οι εκκλησιαζόμενοι;
     Στην εκκλησία συντηρείται η χαρά όσων χαίρονται· στην εκκλησία βρίσκεται η ευθυμία των πικραμένων, η ευφροσύνη των λυπημένων, η αναψυχή των βασανισμένων, η ανάπαυση των κουρασμένων. Γιατί ο Χριστός λέει: «Ελάτε σʼ εμένα όλοι όσοι είστε κουρασμένοι και φορτωμένοι με προβλήματα, κι εγώ θα σας αναπαύσω» (Ματθ. 11:28). Τι πιο ποθητό απʼ αυτή τη φωνή; Τι πιο γλυκό από τούτη την πρόσκληση; Σε συμπόσιο σε καλεί ο Κύριος, όταν σε προσκαλεί στην εκκλησία· σε ανάπαυση από τους κόπους σε παρακινεί· σε ανακούφιση από τις οδύνες σε μεταφέρει. Γιατί σε ξαλαφρώνει από το βάρος των αμαρτημάτων. Με την πνευματική απόλαυση θεραπεύει τη στενοχώρια και με τη χαρά τη λύπη.

Αγιότητα , η φυσική ζωή κάθε ευσυνείδητου Χριστιανού


    Η κάθε ημέρα στο εκκλησιαστικό ημερολόγιο αποτελεί μνήμη και κάποιου ή κάποιων συγκεκριμένων αγίων: είτε μαρτύρων, το συνηθέστερο, είτε πιστών ανθρώπων, που αναλώθηκαν στην τήρηση των εντολών του Χριστού και συνεπώς υπήρξαν μάρτυρες με άλλον τρόπο: κατά την προαίρεση, όπως διδάσκει η Εκκλησία μας.Επειδή υπάρχει λίγη ή πολλή διαστρέβλωση ως προς το φαινόμενο της αγιότητας- για πολλούς, ακόμη και Χριστιανούς, θεωρείται η αγιότητα ως φαινόμενο εξωπραγματικό- γιʼ αυτό και οι λίγες παρακάτω γραμμές έχουν σκοπό να ρίξουν λίγο φως πάνω στην ταυτότητα του αγίου και στο γιατί επομένως τιμώνται ιδιαιτέρως από την Εκκλησία μας.
     Και πρώτα απʼ όλα: η αγιότητα δεν είναι εκ του κόσμου τούτου. Δεν αποτελεί άνθος που φύεται αυτοδύναμα στη γη αυτή που βρεθήκαμε. Μπορεί να αναφέρεται στον άνθρωπο, αλλά η πηγή της βρίσκεται στον Θεό, γιατί Αυτός είναι ο μόνος και κατʼ ουσίαν άγιος. «Άγιος, Άγιος, Άγιος, Κύριος Σαβαώθ, πλήρης πάσα η γη της δόξης αυτού» (Ησ. 6, 3) ακούει ο προφήτης Ησαΐας, ήδη στο όραμα της κλήσεώς του, από τα Σεραφείμ. «Άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιος ειμι» (Α'ʼ Πέτρ. 1, 16) θα πει ο λόγος του Θεού. Ο Τριαδικός λοιπόν Θεός μας, άρα και ο Ι. Χριστός ο ενσαρκωθείς Θεός, είναι η πηγή της αγιότητας, ο κατʼ αλήθειαν και πράγματι άγιος.
     Την αγιότητα του Θεού καλούμαστε κι εμείς οι άνθρωποι να ενεστερνιστούμε και ν' ακολουθήσουμε. Ό,τι είναι ο Θεός καλούμαστε με τη χάρη Του ν' αποκτήσουμε και να γίνουμε. Γιατί αυτό; Διότι δημιουργηθήκαμε με την προοπτική αυτή, αφού μάς έπλασε ο Θεός «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν» Εκείνου.
      Ο εικονισμός του Θεού σʼ εμάς αποτελεί τη θεολογική βάση για τη φυσιολογική προοπτική του ανθρώπου που είναι ο αγιασμός του. Για να επαναλάβουμε το αγιογραφικό λόγιο: «Άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιος ειμι». Κι ο απόστολος θα σημειώσει αλλού: «Τούτο γάρ εστι θέλημα του Θεού, ο αγιασμός υμών!» (Α' Θεσ. 4, 3). Έτσι όλοι οι άνθρωποι δυνάμει, αλλά οι Χριστιανοί κατʼ ενέργειαν, είναι κλημένοι στην αγιότητα. Είτε επιλέγει κανεί τον έγγαμο βίο είτει τον άγαμο η προοπτική είναι ακριβώς η ίδια: ο αγιασμός μας. «Ά λέγω υμίν, πάσι λέγω» (Μαρκ. 13, 37), έλεγε ο Κύριος στους μαθητές Του. Απλώς ο μοναχός βοηθείται πιθανόν περισσότερο στον αγιασμό του, επειδή και οι συνθήκες της ζωής του τον σπρώχνουν όλες προς την κατεύθυνση αυτή. Γι' αυτό και στην πρώτη Εκκλησία άγιος χαρακτηριζόταν ο κάθε Χριστιανός.
      Η προοπτική του αγιασμού του ανθρώπου ως του πιο φυσιολογικού γεγονότος γι' αυτόν αποκαλύπτει αμέσως την τραγικότητα πολλών θεωρουμένων Χριστιανών, που είτε με έκπληξη στην καλύτερη περίπτωση, είτε με ειρωνεία, θα εκφράσουν την αμφισβήτησή τους: «Μα άγιος θα γίνω;». Ο αγιασμός θεωρείται ως μη ανθρώπινη κατάσταση, διότι προφανώς και αγνοούν την πίστη που παρέλαβαν από την Εκκλησία ως μέλη της, και περισσότερο δεν αγωνίζονταν καθόλου να τη βιώσουν. Δυστυχώς βρίσκονται στην κατάσταση που έχει περιγράψει ο γέροντας Παΐσιος: του άδειου σακιού. Βαπτίστηκαν μεν και έγιναν Χριστιανοί, μα μη ενεργοποιώντας στη ζωή τους τη χάρη του βαπτίσματος είναι σαν άδεια σακιά. Πρόκειται για το φαινόμενο στην ουσία της πρακτικής αθεΐας, που είναι και η χειρότερη μορφή της αθεΐας.

      Το να γίνουμε άγιοι είναι ο κανονικός και αληθινός προορισμός μας. Ταυτίζεται με τον προορισμό που απαρχής ο Θεός έθεσε στον άνθρωπο: την ομοίωση με Αυτόν. Μάς έδωσε τις προϋποθέσεις και τις δυνατότητες (κατ' εικόνα) και μάς κάλεσε μαζί Του να τραβήξουμε το δρόμο της θέωσής μας (καθ' ομοίωσιν). Μπορεί να χάθηκε ο προορισμός αυτός λόγω της αμαρτίας των προπατόρων μας, όπως και σκοτείνιασε η εικόνα του Θεού μέσα μας, αλλά με τον ερχομό του Χριστού τα πράγματα αυτά αποκαταστάθηκαν: το κατ' εικόνα καθαρίστηκε, το καθ' ομοίωσιν ανοίχθηκε και πάλι.
     Έτσι εν Χριστώ η ζωή της αγιότητας ξανάγινε η φυσιολογία της ανθρώπινης ζωής, γεγονός που σημαίνει ότι την αγιότητα την βιώνει κανείς μόνον πια ως μέλος της Εκκλησίας που είναι το ζωντανό σώμα του Χριστού. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Χριστιανός δεν κατανοεί ποτέ τον εαυτό του ως άτομο: κάτι απομονωμένο και ξεκομμένο. Είναι Χριστιανός στο βαθμό που νοιώθει ενωμένος με τον Ιησού Χριστό και τους συνανθρώπους του, και περαιτέρω:
     Με όλο τον κόσμο και όλη τη δημιουργία. Κατά συνέπεια η δυνατότητα της αγιότητας ως ζωής εν Χριστώ προϋποθέτει την ένταξη του ανθρώπου στο σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, δια του αγίου βαπτίσματος και του αγίου χρίσματος, και τη συνεχή παραμονή στο σώμα αυτό δια της μετοχής στη Θεία Ευχαριστία, το σώμα και αίμα του Ιησού Χριστού. Με απλά λόγια άγιος στον κόσμο τούτο γίνεται εκείνος ο άνθρωπος που ενώθηκε με το Χριστό και αφήνει τον εαυτό του έτσι, ώστε να γίνεται δίοδος και φανέρωση Εκείνου μέσα στον κόσμο. Ο Χριστός μέσω ημών: να ο άγιος! Όπως το διατύπωσε και ο απόστολος Παύλος: «ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός»! (Γαλ. 2, 20).
    Παρ' όλα αυτά! Η διαδικασία του αγιασμού του ανθρώπου απαιτεί, εκτός από τη συσσωμάτωσή του στην Εκκλησία με τα άγια μυστήρια, και τη διαρκή κατάθεση της ελεύθερης βούλησής του. Δεν κερδίζεται η αγιότητα μόνο με τις μυστηριακές τελετές, σαν να 'χε η αγιότητα μαγικό χαρακτήρα. Απαιτεί, όπως είπαμε, καθημερινό αγώνα και άσκηση. Όπως το λέγει και η εντολή: «Να γινόμαστε άγιοι». Και το ρ. γίνομαι σημαίνει κίνηση, δυναμισμό, εξέλιξη.
     Έτσι είναι αυτονόητη η διαβάθμιση της αγιότητας. Ανάλογα με το πόσο κινείται κανείς προς το σκοπό αυτό, ανάλογα με το πόσο θέτει τον εαυτό του επί τα ίχνη του Ιησού. Τόσο και γίνεται εν τω Θεώ, τόσο και γίνεται άγιος, δηλ. χριστοποιείται. Έτσι «υπάρχει Άγιος, με Α κεφαλαίο, και υπάρχει άγιος, με α μικρό». Η αγαθή γη, λέει ο ίδιος ο Χριστός, καρποφορεί αλλού 30, αλλού 60, αλλού 100.
     Και κατά τον απόστολο «Αστήρ αστέρος διαφέρει» (Α' Κορ. 15, 41). Επ' αυτού είναι γνωστή η ιστορία του Γεροντικού και τον καλό εκείνο ασκητή των χρόνων του αγίου Αντωνίου, που παρακάλεσε τον Κύριο να του δώσει τη χάρη να δει όλους τους αγίους της εποχής του. Και ο Κύριος ικανοποίησε το αίτημά του: είδε όλους τους αγίους, εκτός από τον Μ. Αντώνιο. Και στην απορία του γιατί συνέβη αυτό, άκουσε φωνή να του λέει: Ο Αντώνιος είναι πολύ κοντά στο Θεό.
      Εκείνο πάντως που έχει ιδιαίτερη σημασία, ανεξάρτητα από το βαθμό της αγιότητας, είναι ότι η αγιότητα θεωρείται δεδομένη για το Χριστιανισμό. «Χωρίς τον αγιασμό του κανείς δεν πρόκειται να δει τον Κύριο» (πρβλ. Εβρ. 12, 14). Και εννοούμε να Τον δει ως λυτρωτή και σωτήρα, γιατί όλοι θα Τον δουν, αλλά όχι όλοι δυστυχώς λυτρωτικά.

Πρωτ. Γεώργιου Δορμπαράκη
Από το περιοδικό:
«Πειραϊκή Εκκλησία»
τεύχος 185 – Σεπτέμβριος 2007

Η ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας στην εποχή της παγκοσμιοποιήσεως

του Οσιολογ. Μοναχού Αρσενίου Βλιαγκόφτη

      Η ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας συνίσταται στην άρρηκτη σύνδεση Ορθοδοξίας και Ελληνισμού. Η ασύγχυτη και αδιαίρετη αυτή σύνδεση, προσδιόρισε την εθνική και θρησκευτική μας συνείδηση, προσδιόρισε την πολιτιστική παραγωγή μας και συνέβαλε αποφασιστικά στη διαμόρφωση των θεσμών μέσα στην κοινωνία.
     Ο καθηγητής και πρύτανης κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης σημειώνει: «Όποιος μιλάει για Ορθοδοξία ερήμην του Ελληνισμού, νομίζω ότι ματαιοπονεί, όποιος όμως μιλάει για Ελληνισμό ερήμην της Ορθοδοξίας, κάνει κάτι χειρότερο· ασχημονεί». Όσοι αποκόπτονταν από την ορθόδοξη πίστη και κοινωνία, έχαναν και την ελληνικότητά τους. Αυτό εσήμαιναν τα ρήματα «φραγκεύω» και «τουρκεύω». Έλληνες έμεναν όσοι παρέμειναν ορθόδοξοι.
     Εάν θέλουμε να αποδώσουμε με μια λέξη τον ελληνορθόδοξο πολιτισμό μας, τον πολιτισμό της Ρωμιοσύνης, θα λέγαμε ότι είναι ο πολιτισμός του προσώπου. Στην παράδοσή μας ο Θεός - δημιουργός είναι πρόσωπο, αλλά και ο άνθρωπος είναι πρόσωπο. Το πρόσωπο νοείται ως ελευθερία και ετερότητα. Το πρόσωπο είναι το «εσύ», που βρίσκεται απέναντι από το «εγώ», είναι ο άλλος. Το πρόσωπο ως ελευθερία και ετερότητα είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο, όχι μόνο πνευματικά αλλά και ψυχοδιανοητικά και βιολογικά. Τα χαρακτηριστικά της ελευθερίας και της μοναδικότητας ο άνθρωπος, ως πρόσωπο, τα έχει προίκα από το Δημιουργό του. Καθώς ο Θεός εκτός από ελευθερία είναι και αγάπη, έτσι ακριβώς είναι και ο άνθρωπος.
      Ο πολιτισμός της Ρωμιοσύνης είναι ο πολιτισμός της κοινοτικότητας, της ενορίας. Είναι το «εμείς» του Μακρυγιάννη. Ο μόνος χώρος όπου μπορούν να βιωθούν αυθεντικά αυτές οι πνευματικές πραγματικότητες, είναι ο χώρος της θεανθρώπινης κοινωνίας που λέγεται Εκκλησία. Μέσα στο χώρο της Εκκλησίας, η οποία είναι «ιατρείον πνευματικόν» κατά τον Ιερό Χρυσόστομο και τους Αγίους Πατέρες, το ανθρώπινο πρόσωπο καταξιώνεται. Καταξιώνεται διά της αληθούς θεογνωσίας και θεοκοινωνίας του ανθρώπου με το Θεόν, η οποία γίνεται κατορθωτή διά της υπακοής στο θέλημα του Θεού και εν γένει του αγώνα που κάνει ο πιστός να καθαρίσει με τη χάρη του Θεού τον εαυτό του από τα πάθη και να φτάσει στον Αγιοπνευματικό φωτισμό και στην κατά Χάριν θέωση. Αυτό δεν είναι ένα κατόρθωμα του ανθρώπου, αλλά δώρο της Χάριτος του Θεού. Σε αντίθεση με την ελληνορθόδοξη παράδοσή μας, η λεγομένη Νέα Εποχή αλλά και κάθε αιρετική διδασκαλία, ως αυτονομημένη προσπάθεια του υπερήφανου μεταπτωτικού ανθρώπου όχι μόνο δε γνωρίζει το πρόσωπο, αλλά και κατά βάθος το μισεί και αγωνίζεται να το καταργήσει.

Η παγκοσμιοποίηση
     Η παγκοσμιοποίηση και η Νέα Τάξη Πραγμάτων αποσκοπούν στη δυναστική ομογενοποίηση λαών και πολιτισμών και εντάσσονται στο σχεδιασμό της λεγομένης Νέας Εποχής. Σύμφωνα με τη Νέα Εποχή, κάθε 2.000 χρόνια η ανθρωπότητα εισέρχεται σε μια νέα εποχή. Τώρα εισερχόμεθα στην εποχή του Υδροχόου. Η παλαιά εποχή των Ιχθύων, κατά την οποία επικράτησε ο Χριστιανισμός, τελειώνει. Τώρα περιμένουμε ένα νέο μεσσία, ένα νέο Χριστό, που θα φέρει νέες αλήθειες στην ανθρωπότητα. Και μόνο αυτά βέβαια αρκούν για να αντιληφθεί κάποιος ότι η λεγομένη Νέα Εποχή είναι αντίθετη και ασυμβίβαστη με την ορθόδοξη πίστη μας. Κατά βάθος η Νέα Εποχή δεν είναι καθόλου νέα. Το βασικό της μήνυμα είναι το αρχαίο εωσφορικό ψέμα ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του θεός και η βασική επιδίωξή της είναι το παλαιό σχέδιο των σκοτεινών οργανώσεων τύπου μασονίας και σιωνισμού για παγκόσμια κυριαρχία.
Στο πλαίσιο αυτού του σχεδιασμού προωθείται:
1) Μια Νέα Τάξη Πραγμάτων σε πολιτικοοικονομικό επίπεδο με τελικό στάδιο την επιβολή μιας παγκόσμιας κυβέρνησης με επικεφαλής τον αναμενόμενο από τους νεοεποχίτες μεσσία &
2) Μια Νέα Τάξη Πραγμάτων σε θρησκευτικό επίπεδο με τελικό στάδιο την επιβολή μιας πανθρησκείας που θα προκύψει από το ανακάτεμα των θρησκειών.
Η τακτική που χρησιμοποιούν για την προώθηση των δύο βασικών στόχων που προαναφέρθηκαν είναι:
(α) Περνά ένας οδοστρωτήρας, που ισοπεδώνει γλώσσες, πολιτισμούς, παραδόσεις, εθνικές ιδιαιτερότητες, προωθώντας τον εξαμερικανισμό των εθνών με την έννοια της υιοθετήσεως των υποπροϊόντων του “αμερικανικού τρόπου ζωής”.
(β) Εφαρμόζεται η τακτική του “διαίρει και βασίλευε”. Τα δικαιώματα των πραγματικών ή κατασκευασμένων μειονοτήτων, εθνικών και θρησκευτικών, γίνονται μοχλός για την εγκαθίδρυση της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Το μοντέλο της πολυπολιτισμικής κοινωνίας προβάλλεται για να χτυπηθούν χώρες, όπως κατ’ εξοχήν η Ελλάδα, που χαρακτηρίζονται από μεγάλη ομοιογένεια εθνική, θρησκευτική και γλωσσική. Στόχος είναι να μεταβάλλουν ανθρώπους και κοινωνίες σ’ έναν άμορφο χυλό. Γι’ αυτό δε θέλουν πρόσωπα και υπεύθυνους πολίτες, αλλά ένα απρόσωπο ανθρώπινο κοπάδι, το οποίο εύκολα θα κατευθύνουν. Γι’ αυτό και μισούν το ανθρώπινο πρόσωπο, όπως είπαμε στην αρχή.
(γ) Για την προώθηση της δαιμονικής πανθρησκείας έχουν θέσει σε κυκλοφορία το δόγμα ότι όλες οι θρησκείες είναι δρόμοι που οδηγούν στο ίδιο τέρμα. Εξισώνουν έτσι την αλήθεια της Ορθοδοξίας με την πλάνη των αιρέσεων.
Την Ορθόδοξη Εκκλησία την πολεμούν από έξω, αλλά προσπαθούν να την αλώσουν κι από μέσα. Επιδίωξη της Νέας Εποχής δεν είναι να αδειάσουν οι εκκλησίες, αλλά να γεμίσουν με ανθρώπους που θα έχουν αλλοιωμένο φρόνημα. Με ανθρώπους δηλαδή που θα λένε ότι είναι χριστιανοί, ενώ συγχρόνως θα πιστεύουν και στο Βούδα, στη μετενσάρκωση, θα ασκούν τη γιόγκα ή το διαλογισμό. Η ηθελημένη αυτή σύγχυση επιτείνεται από τη χρήση εκ μέρους τους χριστιανικών όρων, όπως Χριστός, αμαρτία κ.ο.κ. με ανεστραμμένο όμως νόημα.

Η στάση των ορθοδόξων
      Σ’ αυτό το σκοτάδι το πνευματικό και σ’ αυτή τη σύγχυση, εμείς οι ορθόδοξοι θα πρέπει να αντιτάξουμε το φως και την αλήθεια του Χριστού. Ο ίδιος ο Κύριός μας λέει: “Eγώ ειμί η Oδός και η Aλήθεια και η Ζωή”, οπότε καταρρέει η συγκρητιστική πανθρησκεία της Νέας Εποχής. Εδώ θα πρέπει να γίνει σαφές ότι αντιτιθέμεθα στην παγκοσμιοποίηση της Νέας Εποχής, διότι προσπαθεί να επιβληθεί χωρίς Χριστό και εναντίον του Χριστού. Θα πρέπει να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να αποκτήσουν την “καλή ανησυχία”, όπως έλεγε ο μακαριστός πατήρ Παΐσιος ο Αγιορείτης. Μας χρειάζεται νήψη, δηλαδή πνευματική επαγρύπνηση. Μας χρειάζεται μετάνοια και προσευχή. Χρειάζεται να αναπτύξουμε πνευματικά αντισώματα για να αντισταθούμε στη δαιμονική «πνευματικότητα» της Νέας Εποχής. Αυτό θα γίνει αν γνωρίσουμε, αγαπήσουμε, βιώσουμε και προβάλλουμε την ελληνορθόδοξη παράδοσή μας. Κάθε ενορία και κάθε μοναστήρι μπορούν και πρέπει να γίνουν κέντρα αυτής της πνευματικής αντιστάσεως.
     Πέρα όμως από την “καλή ανησυχία”, την προσευχή και τη μετάνοια, να είμαστε έτοιμοι και για παρεμβάσεις, όπου και όταν χρειασθεί και μας καλέσει η Εκκλησία μας. Και να μην ξεχνούμε: Αυτοί που σχεδιάζουν παγκοσμιοποιήσεις χωρίς Χριστό και εναντίον του Χριστού αλλά και των ανθρώπων, «κάνουν λογαριασμούς χωρίς τον ξενοδόχο», γιατί ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός είναι ο μοναδικός και πραγματικός Κύριος της Ιστορίας και του κόσμου.

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Μερικά από τα ονόματα που έχει δώσει ο ευσεβής λαός μας στην Υπεραγία Θεοτόκο

      
Αγγελόκτιστος, Αγία Σκέπη, Αγιάσσου, Αγιοδεκτινή, Αγιοηλιώτισσα, Αγιολούσαινα, Αγίου όρους, Αγνή, Αγριδιώτισσα, Αγριλιώτισσα, Αειμακάριστος, Αειμεσιτεύουσα, Αθηνιώτισσα, Αιγύπτια, Αιματούσα, Αιμίαλου, Αιρκώτισσα, Ακαθή, Ακατάβλητος, Ακατάφλεκτη, Ακήραση, Ακρωτηριανή, Αλανιώτισσα, Αλεξανδριανή, Αλεξίου Κομνηνού, Αλεπινή, Αληθινή, Αλλοιώτισσα, Αλόχη, Αματίτση, Αμεμπτος, Αμετάθετος, Αμολιανή, Αμόλυντος, Αμπελακίων, Αμπελοκήπισσα, Αμωμη, Ανασσα, Αναφωνήτρια, Αντινίτισσα, Αντιφωνήτρια, Ανωμερίτισσα, Αξιον Εστί, Απείρανδρος, Απειρόγαμος, Απρόσιτος, Αρακιώτισσα, Αράπισσα, Αρβανίτισσα, Αρειας, Αρμενοκρατούσα, Αρσανά, Αρτάκης, Αρχαγγελιώτισσα, Αρχισπορίτισσα, Ασπραγγέλου, Ασπροβουνιώτισσα, Ασπροπαναγιά, Ασύγκριτη, Αυγουστιανή, Αφέντρικα, Αφθορος, Αφροδίτισσα, Αχειροποίητος, Αχραντος, Αψιδιώτισσα,
      Βαλουκλιώτισσα, Βανιώτισσα, Βαραγγιώτισσα, Βαρδιανιώτισσα, Βαρκού, Βασίλισσα, Βασιληγενέτειρα, Βατοπεδινή, Βατούσαινα, Βελανιδιά, Βελεστίνου, Βελλά, Βεργουπουλιανή, Βηματάρισσα, Βιγλιώτισσα, Βιδιανή, Βιργιωμένη, Βλασαρού, Βλαχέρνα, Βλέπουσα, Βλυχιόρικα, Βοήθεια, Βορεινή, Βούλιστα, Βουναρκώτισσα, Βουνογιάτρισσα, Βουνού, Βουρνιώτισσα, Βράχου, Βρεσθενίτισσα, Βρεφοκομούσα, Βρεφοκρατούσα, Βρεφουργήσασα, Βρεχούσα, Βροντιανή, Βρόντου, Βροχής, Βρυσιανή,
      Γαλακτίνης, Γαλακτοτροφούσα, Γαλανή, Γαλανούσα, Γαλατιανή, Γαλατούσα, Γαλαχτοτροφία, Γαλαχτοφορούσα, Γαλουχιότισσα, Γενεσίου Θεοτόκου Σαβαθιανών, Γέννας, Γερόντισσα, Γεσθημανίτισσα, Γηνατού, Γηρομεριού, Γιαλούσα, Γιάτρισσα, Γκαβή, Γκιζιλκιζιώτισσα, Γκουβερνιώτισσα, Γλυκιώτισσα, Γλυκοκυματούσα, Γλυκοφιλούσα, Γλωσσά, Γοιρδελάκη, Γοργόνα, Γοργοεπήκοος, Γουμένισσα, Γουμερά, Γουνιώτισσα, Γούντα, Γουρλομάτα, Γραφιώτισσα, Γρηγορίτσα, Γρηγορούσα, Γύψενη, Γωνιά.
      Δαδιού, Δαδιώτισσα, Δακρυρροούσα, Δαμάστα, Δέηση, Δεκαπεντούσα, Δένδρου, Δεξιοκρατούσα, Δεόμενη, Δερμάτα, Δέσποινα, Δημοκράνια, Διακονούσα, Διασώζουσα, Δικαιόκριτος, Δικαιότατη, Διότισσα, Δόβρα, Δομνιανίτισσας, Δοξάρισσα, Δουβέργαινα, Δακρύβρεχτος,
     Εγγυήτρια, Εκατονταπυλιανή, Εκκλησιάρχουσα, Εικονίστρια, Ελεημονήτρια, Ελαία, Ελαιοβρύτισσα, Ελειμονήτρια, Ελεοβρύτης, Ελέους, Ελεούσα, Ελευθερώτρια, Ελπιδοφόρα, Ελπϊς Πιστών, Ελωνα, Ενθρονη, Εξακουστή, Εξοχική, Επακούουσα, Επανωχωριανή, Επισκοπιανή, Επουράνιος, Επουράνιος Πύλη, Επταβηματούσα, Ερυπιανή, Εσφαγμένη, Ευαγγελίστρα, Ευρετή, Εύσπλαχνος,
    Ζαλακιώτισσα, Ζεραχιώτισσα, Ζεριχιώτισσα, Ζερμπτίτσης, Ζυλή, Ζωάρκεια, Ζωήρρυτος, Ζωηφόρος, Ζωοδότειρα, Ζωοδότρα, Ζωοδόχος, Ζωοπηγή, Ζωοπόρος, Ζωοτόκος,
    Ηγήτρια, Ηγουμένη, Ηδύπνους, Ηλιόκαλη, Ηλιοτόκος,
    Θαλασσινή, Θαλασσίτρα, Θαλασσομάχισσα, Θαλασσομαχούσα, Θαρεινή, Θεάλεχτη, Θεοδίδαχτη, Θεοδόξαστη, Θεόκλητη, Θεοκνήτωρ, Θεοκόσμητη, Θεόληπτος, Θεομάνα, Θεομητροπρεπεστέρα, Θεοσκέπαστη, Θεοτίμητη, Θεοτόκος, Θεουργία, Θεόφραστος, Θεόφρων, Θερμιανή, Θευαγέστατη, Θρηνούσα, Θρηνωδούσα, Θωμιανή,
     Ίαμα, 'Ιαση, Ιερόβλαστος, Ιερομύτης, Ιεροσολυμιτική, Ιεροσολυμίτισσα, Ιλαρώτατη, Ιμερόεσσα, Ισηγορία,
     Καγιά, Καθαριώτισσα, Καθαρών, Καθρέπτης, Κακαβιώτισσα, Καλαθή, Καλαμιώτισσα, Καλάμου, Καλιγού, Καλλίτοκος, Καλού Νερού, Καλυβιανή, Καμακάρι, Καματερός, Καμένη, Καμπιώτισσα, Κάμπου, Κανάλα, Κανδήξη, Κανταριώτισσα, Καπνικαραία, Καρδιοβαστάζουσα, Καρδιώτισσα, Καρποφορούσα, Καρύπη, Καστριανή, Κάστρου, Καστρουλέρου, Κατάκαρπος, Καταλωνική, Κατάπαυση, Καταπολιανή, Καταφυγή, Καψοδερματούσα, Κερά, Κέρνιτσα, Κεχαριτωμένη, Κεχρινιώτισσα, Κηπουραίων, Κισσιώτισσα, Κιτιού, Κλειδί του Παραδείσου, Κλεισούρας, Κλεφτοπαναγιά, Κοιμητηρίων, Κόκκινη, Κολοκυθιώτισσα, Κολυβιανή, Κορκοδειλιά, Κορυφή, Κορφιάτισσα, Κοσμοπόθητος, Κοσμοσωτείρα, Κοσυφοίνισσα, Κότσικα, Κουκουζέλισσα, Κουμπελίδικη, Κουνοπιώτισσα, Κουρίου, Κουροτρόφος, Κουτσουρώ, Κουφή, Κουφή Πέτρας, Κοφινή, Κρεμαστή, Κρομμυδιώτισσα, Κτιστή, Κτιτόρισσα, Κυκκώτισσα, Κυπαιότισσα, Κυρά Ξένη και κυρία των Αγγέλων, Κώμη,
      Λαγουδιανή, Λαμπρότατη, Λαμπροφορία, Λαοδηγήτρια, Λαού, Λαρνιώτισσα, Λαυριώτισσα, Λάχνη, Λεσινιώτισσα, Λεφένα, Λεχούσα, Λιβαδιώτισσα, Λιόσα, Λιόσα, Λογκοβάρδα, Λοιμιώτισσα, Λουβαρά, Λυκοδήμου, Λυκούρεσι,
      Μαγαζιώτισσα, Μαγδαληνή, Μαδύτου, Μακελάρια, Μαλεβή, Μανδαλάκη, Μανεδή, Μαντιλούσα, Μαραθούντα, Μαρία, Μαστών, Μαύρη, Μαυριώτισσα, Μαυρομμάτα, Μαχαιρωμένη, Με τους κρίνους, Μεγαλομάρτυρος, Μεγαλόχαρη, Μεσοσπορίτισσα, Μητέρα, Μητέρα Θεού επί τον θρόνο, Μικρά, Μογρονήσι, Μολυβδοσκέβαστη, Μοναρκά, Μυροβλύτισσα, Μυρτενή, Μυρτιδιώτισσα, Μυφελαιώτισσα,
     Νάπα, Νάσσα, Νέα, Νέγρων, Νεοφάνεισσα, Νεροφορούσα, Νικητάτου, Νικοποιός, Νταλλιανή, Νυμφοτόκος, Νύμφοστόλιστη
    Ξενοβλήτης, Ξένων, Ξεσκλαβώτρα, Ξεσπορίτισσα, Ξηροκαμπίτισσα, Ξηρορείτισσα, Ξυνήγορος,
     Οδηγήτρια, Οικειώτατη, Οικονόμισσα, Ολβιόδωρος, Ολυμπιώτισσα, Ομόθεος, Ομονοούσα, Ορθοκωστά, Οσιώτατη, Ουρανού και Γης,
     Παγγαιότισσα, Πάθους, Παιδεύσασα, Παλαιοκαστρίτισσα, Παλαιολογίνα, Παλατιανή, Παλίνου, Παμμακάριστος, Παναγιόχορτο, Πανάχραντος, Πανάχραντος, Παντάνασσα, Παντευλόγητη, Πάντιμος, Παντόχαρα, Πάντων χαρά, Παραμυθία, Παρηγορήτρα, Παρθένα, Παμμακάριστος, Παυσολύπη, Πειραιώτισσα, Πελαγονίτισσα, Πεπελινίτσης, Περίβλεπττος, Περλιγού, Πετραϊδα, Πλαγιά, Πλατανιώτισσα, Πλατυτέρα, Πολίτισσα, Πολυσπορίτισσα, Πονολύτρια, Πόνου, Πορταϊτισσα, Πορτιανή, Πουλάτη, Πρέσβειρα, Προαναγγελλομένη, Προπύλη, Προσηγορία, Προσίστισσα, Προστάτρια, Προσφυγιά, Προυσιώτισσα, Πυριότισσα, Πυροβολήθεισα,
      Ραγίου, Ραχοπήδη, Ρόδο το Αμάραντο, Ρόμβη, Ρουμελιώτισσα,
      Σαμακιώτισσα, Σεπτεμβριανή, Σημάου, Σκάλα του Ουρανού, Σκαλωτή, Σκιαδενή, Σκοπιότισσα, Σοίριζα, Σοτομβριανή, Σουμελά, Σπηλιώτισσα, Στεφάνα, Σώματα, Σωτήρα,
      Ταξιδιάρα, Ταταρνώτισσα, Τήνου, Tης Βάτου, Τίμια Σκέπη, Τιμιωτέρα, Τοπλoύ, Του Χάρου, Τουρλιανή, Τριχερούσα, Τροβάτου, Τρουλή, Τρυπητή, Τρυφερούσα, Τσαμπίκα, Τσυκκώτισσα,
Υπέρμαχος, Υψηλή, Υπεράγαθη
    Φανερουλιώτισσα, Φανερωμένη, Φαρμακολύτρα, Φιδιότισσα, Φιδοττοταμιανή, Φιδούσα, Φίδωσα, Φλεβαριανή, Φοβερά Προστασία,
     Χαιρετισμών, Χαλκοπρατειών, Χελιδονού, Χιλιονοματούσα, Χοζοβιώτισσα, Χρυσαφίτισσα, Χρυσοβαλάντη, Χρυσογαλούσα, Χρυσοδαφνιώτισσα, Χρυσοκαστριώτισσα, Χρυσοκελλαριά, Χρυσοπηγή, Χρυσοσκαλίτισσα, Χρυσοσπιλιώτισσα,
Ψυχοσώστα, Ψυχοσώτρια

Στα σχολεία ψυχολόγους θέλουμε... Ιερείς και πνευματικούς δεν θέλουμε....

Του Αρχ. Γεώργιος Καψάνης, Καθηγουμένου της  Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους

Εις το «Άνθρωπος ην οικοδεσπότης, όστις εφύτευσεν αμπελώνα» (Ματθ. κα' 33-42, Ευαγγέλιον ΙΒ' Κυριακής του Ματθαίου).
Ο Οικοδεσπότης της Παραβολής είχε φυτεύσει αμπελώνα, τον είχε περιφράξει, είχε α­ναθέσει την καλλιέργειά του σε γεωργούς και, όταν ήλθε ο καιρός της συγκομιδής, έστειλε ανθρώπους του για να συλλέξουν τον καρπό.Ο αμπελών είναι η ανθρωπότης και ο Οικοδεσπότης είναι ο άγιος Θεός. Από την ανθρωπότητα ο Κύριος περίμενε καρπούς. Έστελνε κατά καιρούς τους απεσταλμένους Του να ζητήσουν τους καρπούς από την ανθρωπότητα, αλλά αυτοί που είχαν σφετερισθή τον αμπελώνα, οι κακοί άρχοντες του Ισραήλ και των διαφόρων λαών που μέχρι σήμερα εξουσιάζουν τους ανθρώπους, αυτοί νό­μιζαν και νομίζουν ότι ο αμπέλων είναι δικός τους. Θέλουν να σφετερισθούν τα αγαθά αυτού του αμπελώνος, αυτού του κόσμου, και να τα χρησιμοποιήσουν ιδιοτελώς όχι για το καλό της ανθρωπότητος, όπως ήθελε ο Ιδιο­κτήτης του.

     Βέβαια η Παραβολή αναφέρεται άμεσα στους άρχοντες του Ισραήλ εκείνης της εποχής, οι οποίοι όχι μόνον απέρριψαν τους Προφήτας, τους απεσταλμένους του Θεού, που ζητούσαν τους καρπούς του αμπελώνος, αλλά στο τέλος απέρριψαν και θανάτωσαν και τον Υιό του Οικοδεσπότου, τον Οποίον έστει­λε ο Οικοδεσπότης με την ελπίδα ότι θα συνήρχοντο και θα μετανοούσαν. Αυτοί όμως όχι μόνο δεν μετενόησαν, αλλά βρήκαν ευκαιρία και είπαν: αυτός είναι ο Υιός, ο κληρονόμος του αμπελώνος, ας τον σκοτώσουμε, να τελειώ­νουμε μια για πάντα. Έτσι έκαναν το μεγάλο έγκλημα να θανατώσουν τον αθώο Κύριο Ιησού Χριστό.
      Αλλά η Ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνε­ται. Και σήμερα και σε κάθε εποχή υπάρχουν εκείνοι οι κακοί ποιμένες, οι κακοί οδηγοί των λαών, οι οποίοι παραμερίζουν τον Ιδιοκτήτη του αμπελώνος, τον Δημιουργό Θεό, και θέ­λουν να διαφεντεύουν αυτοί την Ιστορία και τον κόσμο.Και κάνουν τόσα εγκλήματα, τόσες αδικίες, τόσα παράλογα πράγματα, προκειμένου να ικανοποιήσουν τον εγωισμό και τα πάθη τους.Και βλέπουμε ότι και στην Πατρίδα μας δυ­στυχώς υπάρχει αυτή η προσπάθεια σιγά-σιγά να εξοβελισθή ο Χριστός από την ζωή μας με πολλούς τρόπους, και τελευταία με την απαγόρευσι από το Υπουργείο Παιδείας στους Πνευματικούς να πηγαίνουν στα σχολεία -όπως γινόταν μέχρι σήμερα- να εξομολογούν τα παιδιά που ήθελαν να εξομολογηθούν. Για­τί οι Πνευματικοί δεν εξομολογούσαν όποιον δεν ήθελε, αλλά όποιον ήθελε. Και το θαυμα­στό είναι ότι τα περισσότερα παιδιά ήθελαν και ανεπαύοντο και ωφελούντο από την πα­ρουσία των Πνευματικών. Ίσως μερικές φορές κάποιοι Πνευματικοί να μην εφέροντο με την δέουσα διάκρισι. Αλλά αυτές ήσαν οι εξαιρέ­σεις. Ο κανών είναι -απ' ό,τι και εμείς γνωρί­ζουμε- ότι οι Πνευματικοί βοηθούσαν πολύ τα παιδιά στα σχολεία.
      Τώρα λοιπόν με πρόσφατη απόφασι του Υπουργείου Παιδείας απηγορεύθη στους Πνευματικούς να πηγαίνουν στα σχολεία να εξομολογούν τα παιδιά. Με ανακοίνωσί της η Ιερά Σύνοδος είπε ότι το μέτρο δεν στρέφεται κατά της Εκκλησίας αλλά κυρίως κατά των παιδιών. Γιατί τα παιδιά, ιδιαίτερα σήμερα που βάλλονται από τόσους πειρασμούς, που δέχονται τόσες κακές επιδράσεις, τις οποίες όλοι τις γνωρίζουμε, τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά θα είχαν ανάγκη από την παρουσία ενός Πνευματικού στα σχολεία.
Θα θυμάστε ότι με αφορμή τα γεγονότα που έγιναν τελευταία στην Βέροια προτάθηκε να διορισθούν μόνιμα ψυχολόγοι στα σχολεία. Οι ψυχολόγοι να σώσουν τα παιδιά! Λοιπόν, ψυ­χολόγους θέλουμε, ιερείς και Πνευματικούς δεν θέλουμε!Αυτός είναι ένας έμμεσος διωγμός του Χρι­στού από τα σχολεία, από την παιδεία και από την κοινωνία.Διώχνουμε τον Χριστό, αλλά δεν σκεπτόμα­στε ποιες συνέπειες θα έχη η απουσία του Χρι­στού από την ζωή μας. Δεν θέλω να επιρρίψω ευθύνες μόνο στους πολιτικούς. Και εμείς οι άνθρωποι της Εκκλησίας κάνουμε λάθη. Αλλά τα λάθη αυτά δεν έπρεπε να τα εκμεταλλεύωνται οι εχθροί της Εκκλησίας, για να βγάλουν τον Χριστό από την ζωή μας και από τα σχολεία.

     Ας έχουμε τον νου μας, γιατί μπορεί και εμείς να εξορίζουμε τον Χριστό από την προ­σωπική μας ζωή. Όχι μόνο το Υπουργείο Παιδείας και δεν ξέρω ποιοι άλλοι Οργανισμοί, αλλά και εμείς οι ίδιοι με τις απροσεξίες μας, με την έλλειψη πίστεως, αγάπης, προσευχής, μετανοίας, διώχνουμε τον Χριστό από την ζωή μας και μένουμε έρημοι.Τί θα γίνη ο κόσμος χωρίς τον Χριστό; Αυτή είναι η αιωνία κόλασις, να ζη ο άνθρω­πος χωρίς τον Χριστό, χωρίς την Χάρι του Χρι­στού, χωρίς την ειρήνη του Χριστού, χωρίς το Φως του Χριστού, χωρίς την παρηγοριά και την αλήθεια που μόνο ο Χριστός μπορεί να δώση.
Με αυτές τις ταπεινές σκέψεις ήθελα να επι­κοινωνήσω σήμερα μαζί σας -βλέπω ότι έχετε έλθει πολλοί αδελφοί προσκυνηταί και μάλι­στα πολλοί νέοι- και να προβληματισθούμε για το ποια πρέπει να είναι η θέσις του Χρι­στού στην ζωή μας, στα σχολεία μας, στο έθνος μας, στην κοινωνία μας. Θέλουμε έθνος, σχο­λεία, κοινωνία, τον εαυτό μας, χωρίς Χριστό ή με τον Χριστό;
     Εάν βγάλουμε τον Χριστό, θα υποφέρουμε, δεν θα χαρούμε αληθινά, θα βασανιζόμαστε. Εάν βάλουμε τον Χριστό στη ζωή μας, έστω και αν αυτό θέλη κόπο και αγώνα, θα έχουμε αληθινή ειρήνη, την χαρά του Χριστού, την οποία εύχομαι εις πάντας υμάς. Αμήν

Η ακολουθία των Β Χαιρετισμών στην Παναγία μας στην Γραμματικού Αιτωλ/νίας



Άυριο το απόγευμα στις 19:00μμ στον Ιερό Ναό Αποστόλου Φιλίππου Γραμματικούς Αιτωλ/νίας θα τελεσθεί η ακολουθία του μικρού Αποδείπνου και η Β στάση των Χαιρετισμών προς την Υπεραγία Θεοτόκο. Προσκαλούμε τους ευσεβείς Χριστιανούς μας 

Ιστορική αναδρομή στα χρόνια του Ακαθίστου Ύμνου

του Αναστασίου Φιλιππίδη

       Λίγες εκκλησιαστικές ακολουθίες παραμένουν τόσο βαθιά εντυπωμένες στους Ορθόδοξους Έλληνες όσο η ακολουθία των Χαιρετισμών. Συνυφασμένη με τον ερχομό της άνοιξης, το ευωδιαστό αεράκι από κάποιον γειτονικό κήπο, την αξεπέραστη μελωδία των ύμνων η οποία επηρέασε και την κοσμική ελληνική μουσική, η ακολουθία των Χαιρετισμών έρχεται να συνδέση την προσωπική χαρά για τη δυνατότητα της σωτηρίας με το συλλογικό ευχαριστήριο προς την Θεοτόκο. Η προσωπική χαρά για την ανάκληση του πεσόντος Αδάμ, την οποία ευαγγελίζεται ο αρχάγγελος Γαβριήλ, συνοδεύεται από την θερμή ευχαριστία για την βοήθεια της Παναγίας στην πιο κρίσιμη στιγμή της Χριστιανικής Αυτοκρατορίας, όταν όλα έδειχναν πως το τέλος είναι αναπόφευκτο. Με αφορμή τον Ακάθιστο Ύμνο, θα θυμηθούμε στο σημερινό άρθρο εκείνες τις δύσκολες αλλά και ένδοξες ημέρες του έβδομου αιώνα, κατά τις οποίες το μέλλον του ανθρώπινου πολιτισμού παίχτηκε στα τείχη της Βασιλεύουσας.Στις αρχές του έβδομου αιώνα, ο ελληνορωμαϊκός κόσμος βρέθηκε για άλλη μια φορά αντιμέτωπος με τον προαιώνιο εχθρό, τους Πέρσες, κι αυτή έμελλε να είναι η τελική αναμέτρηση. Μετά τον Μαραθώνα και την Σαλαμίνα, μετά την Ισσό και τα Γαυγάμηλα, μετά τους πολέμους του Ιουλιανού και του Ιουστινιανού, η υπερχιλιετής σύγκρουση πήρε πλέον την μορφή ολοκληρωτικού πολέμου. Όταν μάλιστα, το Μάιο του 614, ο βασιλιάς των Περσών Χοσρόης μπήκε στα Ιεροσόλυμα και σύλησε την Αγία Πόλη, αρπάζοντας το ιερότερο κειμήλιο της Χριστιανοσύνης, τον Τίμιο Σταυρό, ο πόλεμος άγγιξε το βαθύτατο θρησκευτικό συναίσθημα των Ρωμαίων. Στις φοβερές σφαγές που ακολούθησαν την κατάληψη της Ιερουσαλήμ έχασαν τη ζωή τους 66.500 Χριστιανοί, σύμφωνα με τον αυτόπτη μάρτυρα Αντίοχο Στρατηγό (βλ. F.Conybeare, “Antiochus Strategos’ Account of the Sack of Jerusalem in A.D. 614”, The English Historical Review, July 1910, p.516), ενώ καταστράφηκαν 300 εκκλησίες, μοναστήρια και άλλα εκκλησιαστικά ιδρύματα. Άλλοι 35.000 άνθρωποι, μαζί με τον πατριάρχη Ζαχαρία, μεταφέρθηκαν αιχμάλωτοι στην Περσία. Η αρπαγή του Τιμίου Σταυρού προφανώς δεν είχε ιδιαίτερη αξία για τους ειδωλολάτρες Πέρσες. Επειδή, όμως, μια σύζυγος και διάφοροι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι του Χοσρόη ήταν νεστοριανοί Χριστιανοί, δεν αποκλείεται να υποκίνησαν αυτή την ενέργεια, ώστε να χρησιμοποιήσουν το σημαντικότερο σύμβολο της Χριστιανοσύνης για τη νομιμοποίηση του δικού τους δόγματος.


       Το 616 υποδουλώθηκε και η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Αυτοκρατορίας, η Αλεξάνδρεια και στην συνέχεια όλη η Αίγυπτος και η Καρχηδόνα, όπου ζούσε ο αυτοκράτορας Ηράκλειος πριν ανέλθη στο θρόνο της Κωνσταντινούπολης. Ταυτόχρονα, άλλη περσική στρατιά εισέβαλε στη Μικρά Ασία και έφτασε ως την Χαλκηδόνα, απέναντι από την Κωνσταντινούπολη. Ο Ηράκλειος αναγκάστηκε να πάη ο ίδιος στην Χαλκηδόνα και να προσφέρη πλούσια δώρα με αντάλλαγμα την προσωρινή ειρήνη.
      Στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης στην οποία βρέθηκε το κράτος, η Εκκλησία διέθεσε στο κρατικό νομισματοκοπείο όλους τους θησαυρούς της σε χρυσό και αργυρά σκεύη. Ο Ηράκλειος προχώρησε σε μια εσπευσμένη ανασυγκρότηση του στρατού και ήταν έτοιμος για την απελευθερωτική εκστρατεία το 622. Στις 4 Απριλίου, Κυριακή του Πάσχα, με την στολή του απλού στρατιώτη κοινώνησε δημόσια. Την επόμενη μέρα προσευχήθηκε στην Αγια-Σοφιά, πήρε την Αχειροποίητη εικόνα του Χριστού, κατέβηκε στην παραλία και επιβιβάστηκε στα πλοία. Την φύλαξη της πόλης την ανέθεσε σε μια μικρή φρουρά – ουσιαστικά μόνο στην Παναγία. Τα αποχαιρετιστήρια λόγια του προς τον Πατριάρχη Σέργιο ήταν: «Εις χείρας της Θεομήτορος αφίημι την πόλιν ταύτην και τον υιόν μου». (Γεώργιος Μοναχός, «Σύντομο Χρονικό», 110.829.23). Πριν αρχίση τις εχθροπραξίες έστειλε πρέσβεις ζητώντας ειρήνη από τον Πέρση βασιλιά. Ο Χοσρόης απάντησε: «Ει αρνήσεται ο βασιλεύς υμών τον εσταυρωμένον και προσκυνήσει τω ηλίω, ποιώ ειρήνην» (Γεώργιος Μοναχός, «Σύντομο Χρονικό», 110.832.1). Ο πόλεμος δεν ήταν πια μόνο για την ελευθερία της πατρίδας, αλλά και για την πίστη του Χριστού.
      Τα επόμενα τέσσερα χρόνια διεξήχθησαν αδυσώπητες συγκρούσεις στα βάθη της Μικράς Ασίας, στη Λαζική, στην Αρμενία. Τον Απρίλιο του 626 ο Ηράκλειος με όλο τον στρατό βρισκόταν στη Σεβάστεια. Και τότε, ξαφνικά, πραγματοποιήθηκε ο χειρότερος εφιάλτης της βυζαντινής εξωτερικής πολιτικής, αυτό που πάντα προσπαθούσε να αποφύγη με απειλές, με συμμαχίες, με κατευνασμoύς, με δωροδοκίες. Για πρώτη, και τελευταία, φορά της επιτέθηκαν συγχρόνως ο εχθρός από το Βορρά και ο εχθρός από την Ανατολή. Στις 29 Ιουλίου, κι ενώ ο ρωμαϊκός στρατός βρισκόταν περίπου 800 χιλιόμετρα μακριά από την πρωτεύουσα, εμφανίστηκε μπροστά στα τείχη της Κωνσταντινούπολης ένα τεράστιο πλήθος Αβάρων (100.000 με 150.000). Τα μονόξυλα πλοία τους, «πλήθος άπειρον» κατά τον Θεοφάνη, κάλυψαν όλο τον Κεράτιο Κόλπο, «τον κόλπον του Κέρατος επλήρωσαν». Ταυτόχρονα, στην απέναντι ακτή του Βοσπόρου, στη Χαλκηδόνα, έφτασε ο περσικός στρατός, έτοιμος να επιτεθή από τη θάλασσα.
Η κατάσταση ήταν απελπιστική για τους πολιορκούμενους και αυτό το γνώριζε και ο χαγάνος, ο βασιλιάς των Αβάρων. Απέρριψε όλες τις προτάσεις εκεχειρίας, που περιλάμβαναν την πληρωμή τεράστιων ετήσιων ποσών σε χρυσό καθώς και μεγάλη εφάπαξ πληρωμή, λέγοντας χαρακτηριστικά πως δεν είχαν ελπίδα σωτηρίας εκτός κι αν γίνονταν ψάρια για να διαφύγουν κολυμπώντας η πουλιά για να πετάξουν στον ουρανό («άλλως γαρ υμάς ουκ ένι σωθήναι, μη ιχθύες έχετε γενέσθαι και δια θαλάσσης απελθείν η πτερωτοί και εις τον ουρανόν ανελθείν» σημειώνει το «Πασχάλιο Χρονικό», πηγή σύγχρονη με τα γεγονότα).

       Στις 6 Αυγούστου οι Άβαροι κατέλαβαν με έφοδο την εκκλησία των Βλαχερνών στο ευάλωτο βορειοανατολικό άκρο της πόλης και ετοιμάστηκαν για την τελική επίθεση σε συνεννόηση με τους Πέρσες. Έδωσαν εντολή στα μονόξυλα να επιτεθούν όταν δουν φωτιές στο ακραίο σημείο των θαλάσσιων τειχών, ώστε να δημιουργήσουν αντιπερισπασμό στον ρωμαϊκό στόλο και να μεταφερθούν με ασφάλεια οι Πέρσες με τα υπόλοιπα πλοία.Εκείνη την δραματική νύχτα, καθώς ο πατριάρχης Σέργιος περιέτρεχε τα τείχη με την εικόνα της Παναγίας για να ενθαρρύνη τους υπερασπιστές και οι κάτοικοι της Βασιλεύουσας ανέπεμπαν δεήσεις στην Υπεραγία Θεοτόκο, η ρωμαϊκή κατασκοπεία κατάφερε να υποκλέψη το σύνθημα των εχθρών. Νωρίς τα ξημερώματα οι αμυνόμενοι άναψαν φωτιές στην άκρη των θαλάσσιων τειχών, προκαλώντας την άκαιρη επίθεση των μονόξυλων. Ο ρωμαϊκός στόλος περίμενε και τα εξολόθρευσε. Στην συνέχεια οι Ρωμαίοι επιτέθηκαν στα υπόλοιπα πλοία που είχαν αρχίσει να μεταφέρουν Πέρσες από την Χαλκηδόνα και τα βύθισαν όλα. Μέσα στον πανικό που ακολούθησε, απέτυχε και η χερσαία επίθεση των Αβάρων εκείνη την ημέρα, αφήνοντας χιλιάδες νεκρούς. Ο εμβρόντητος χαγάνος διέταξε τα υπολείμματα του στρατού του να αποχωρήσουν. Την επόμενη μέρα, 8 Αυγούστου, έφτασε στον Βόσπορο, μετά από πορεία 800 χιλιομέτρων, ο αδερφός του αυτοκράτορα, Θεόδωρος, επικεφαλής μεγάλης ρωμαϊκής στρατιάς. Η Βασιλεύουσα είχε σωθεί οριστικά από την χειρότερη δοκιμασία της μέχρι τότε ιστορίας της.
      Οι κάτοικοι της Πόλης δεν είχαν καμιά αμφιβολία για το ποιός τους είχε σώσει: «μόνην γαρ οίμαι την Τεκούσαν ασπόρως τα τόξα τείναι και βαλείν την ασπίδα, και ταις αδήλοις συμπλοκαίς μεμιγμένην βάλλειν, τιτρώσκειν, αντιπέμπειν το ξίφος, ανατρέπειν τε και καλύπτειν τα σκάφη δούναί τε πάσι τον βυθόν κατοικίαν», έγραφε ο Γεώργιος Πισίδης που παραβρέθηκε στα γεγονότα («Εις την γενομένην έφοδον των βαρβάρων και εις την αυτών αστοχίαν», στ. 451-456). «Τη του θεού δυνάμει και συνεργία και ταις πρεσβείαις της αχράντου και θεομήτορος παρθένου ηττήθησαν» σημείωνε ο Θεοφάνης. Άλλωστε ο ίδιος ο χαγάνος ομολογούσε κατάπληκτος στη διάρκεια της μάχης ότι «εγώ θεωρώ γυναίκα σεμνοφορούσαν περιτρέχουσαν εις το τείχος μόνην ούσαν» (Πασχάλιο Χρονικό, 725). Όλος ο λαός, με επικεφαλής τον πατριάρχη Σέργιο, έτρεξε στην εκκλησία της Παναγίας των Βλαχερνών για να ευχαριστήση την Παναγία. Εκείνο το βράδυ της 8ης Αυγούστου 626, όρθιοι έψαλαν τον ύμνο που από τότε ονομάστηκε «Ακάθιστος», δοξολογώντας και αποδίδοντας την σωτηρία «τη υπερμάχω στρατηγώ», γνωρίζοντας ότι αυτή αποδείχθηκε «της βασιλείας το απόρθητον τείχος».Δυό χρόνια αργότερα, ο Ηράκλειος εισήλθε θριαμβευτικά στην περσική πρωτεύουσα, την Κτησιφώντα, και υπέταξε οριστικά τον αιώνιο αντίπαλο. Βρήκε τον Τίμιο Σταυρό και τον ύψωσε πανηγυρικά και πάλι στα Ιεροσόλυμα. Ήταν πλέον ο αληθινός πλανητάρχης, τα κατορθώματα του οποίου υμνήθηκαν επί αιώνες σε Ανατολή και Δύση, όπως φαίνεται από το έργο του Άραβα ιστορικού Ίμπν Καθίρ (14ος αιώνας), το Φραγκικό «Χρονικό του Φρεντεγκάρ» (7ος αιώνας), την τοιχογραφία του καθεδρικού ναού του Μπράουνσβαϊγκ (12ος αιώνας) και την τοιχογραφία της Σάντα Κρότσε της Φλωρεντίας (14ος αιώνας).
      Στις 15 Μαΐου, Κυριακή της Πεντηκοστής, από τον άμβωνα της Αγια-Σοφιάς αναγνώστηκε το νικητήριο διάγγελμα του αυτοκράτορα, το οποίο διασώζεται στο «Πασχάλιο Χρονικό». Η αρχή του είναι ενδεικτική του πνεύματος των προγόνων μας, ανεξαρτήτως θέσης και εξουσίας: «Αλαλάξατε τω θεώ πάσα η γη, δουλεύσατε τω κυρίω εν ευφροσύνη, εισέλθετε ενώπιον αυτού εν αγαλλιάσει, και γνώτε ότι κύριος αυτός εστιν ο θεός. αυτός εποίησεν ημάς και ουχ ημείς. ημείς δε λαός αυτού εσμεν και πρόβατα νομής αυτού». Και συνεχίζει λίγο παρακάτω, δηλώνοντας ότι η ήττα του Χοσρόη δεν οφείλεται στην εγκόσμια υπεροπλία των Ρωμαίων, αλλά στην ασέβειά του προς τον μόνον αληθινό Θεό: «ευφρανθήτωσαν οι ουρανοί και αγαλλιάσθω η γη και τερφθήτω η θάλασσα και πάντα τα εν αυτοίς. και πάντες οι χριστιανοί αινούντες και δοξολογούντες ευχαριστήσωμεν τω μόνω θεώ, χαίροντες επί τω αγίω αυτού ονόματι χαράν μεγάλην. έπεσεν γαρ ο υπερήφανος και θεομάχος Χοσρόης. έπεσεν και επτωματίσθη εις τα καταχθόνια, και εξωλοθρεύθη εκ γης το μνημόσυνον αυτού ο υπεραιρόμενος και λαλήσας αδικίαν εν υπερηφανία και εξουδενώσει κατά του κυρίου ημών Ιησού Χριστού του αληθινού θεού και της αχράντου μητρός αυτού της ευλογημένης δεσποίνης ημών θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, απώλετο ο ασεβής μετ’ ηχούς» (Πασχάλιο Χρονικό, 727-728).
     Αυτά τα κοσμοϊστορικά γεγονότα μας φέρνει στη μνήμη κάθε χρόνο η ακολουθία των Χαιρετισμών. Θυμίζοντας σε όλους μας ότι στις πιο απελπισμένες στιγμές, όταν δεν υπάρχη καμιά ανθρώπινη βοήθεια, δεν μας ξεχνάει ο Θεός. Αρκεί να πιστέψουμε σε Αυτόν. Γι’ αυτό και ο ελληνικός λαός που γνώρισε αυτοκράτορες σαν τον Ηράκλειο εύχεται οι ηγέτες του να δείχνουν την ίδια ευσέβεια όπως εκείνος

Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος του περιοδικού της Μητροπόλεως Αιτωλίας & Ακαρνανίας

       Κυκλοφόρησε το 12ο τεύχος (Οκτώβριος – Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2009) του Περιοδικού «ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ», που εκδίδει η Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Το τεύχος αυτό είναι αφιερωμένο σε μια μεγάλη εκκλησιαστική μορφή της σύγχρονης ιστορίας της Ελλαδικής Εκκλησίας, τον μακαριστό Μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κυρό Σεβαστιανό, με αφορμή την συμπλήρωση δεκαπέντε (15) ετών από την κοίμησή του (1994 - 2009).


       Στο αφιέρωμα οι αναγνώστες θα έχουν τη δυνατότητα να διαβάσουν κείμενα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κ. Ανδρέα «Σεβαστιανού Μνήμη Αγήρως», του καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Δοχειαρίου Αγίου Όρους αρχιμ. Γρηγορίου «Ο Επίσκοπος του Σταυρού – Η μεγαλόκορμος δρύς του νεωτέρου Ελληνισμού», του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου «Ο ιεράρχης της ιστορίας και της ιδεολογίας» και του πανοσιολογιωτάτου αρχιμ. Αναστασίου Καντάνη «Φλογερός και σεμνός Αγωνιστής». Το αφιέρωμα συμπληρώνεται με τον χειροτονητήριο λόγο του αειμνήστου Σεβαστιανού και την προσφώνηση του Μητροπολίτου Τρίκκης Διονυσίου κατά την χειροτονία του, και το βιογραφικό του σημείωμα, όπως δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό «ΕΚΚΛΗΣΙΑ» το έτος 1967. Τέλος, μέσα από ένα μνημειώδες κείμενο, την διαθήκη του, αναδεικνύεται η ιερατική, αγωνιώδης, αγωνιστική καί ηγετική προσωπικότητα του αειμνήστου Ιεράρχη.
       Στην ενότητα επέτειος και με αφορμή τη συμπλήρωση 230 ετών από την κοίμηση του Αγ. Κοσμά, δημοσιεύεται η ομιλία που πραγματοποίησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς στο Θεολογικό Συνέδριο της Παγκυπρίου Ενώσεως Θεολόγων, το Μάρτιο του 2008, με θέμα: «Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Ο Απόστολος του Ελληνικού Γένους» και στην ενότητα εορταστικά ένα κείμενο του θεολόγου κ. Λάμπρου Σκόντζου με θέμα: «Ετέχθη ημίν σήμερον Σωτήρ, ος εστί Χριστός Κύριος».
      Στη στήλη αγιολογία θα διαβάσετε ένα κείμενο του θεολόγου κ. Σπυρίδωνος Λαπατά, με θέμα: «Μωυσής ο θεόπτης: Μέγας Αρχηγός, Νομοθέτης και Προφήτης» και στη στήλη φιλολογία δημοσιεύεται ένα κείμενο του φιλολόγου κ. Ιωάννη Εμίρη για τον άγιο Μάξιμο τον Γραικό.
Στην ενότητα βιβλιοπαρουσίαση παρουσιάζεται το βιβλίο της φιλολόγου κας Μαρίας Σκαβάρα, με τίτλο: «Ιερά Μονή Φωτμού Αιτωλίας» που εξέδωσε η Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας.
Το τεύχος ολοκληρώνεται με την εγκύκλιο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμά για τον ετήσιο Έρανο της Αγάπης, όπου αξιόλογη είναι η αναφορά οικονομικού απολογισμού του περσινού έτους, καθώς και με τις κυριότερες από τις δραστηριότητες και την επικαιρότητα της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας.
      Στις δραστηριότητες γίνεται αναφορά στην Β’ Ιερατική Ημερίδα και την Γ’ Ημερίδα Πρεσβυτερών – Διακονισσών που πραγματοποίησε η Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας και στην Α’ Ημερίδα Ιεροψαλτών που πραγματοποίησε ο Σύλλογος Ιεροψαλτών Αγρινίου «Άνθιμος ο Αρχιδιάκονος».

Το περιοδικό «ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ» κυκλοφορεί σε 3000 αντίτυπα και αποστέλλεται ταχυδρομικώς σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό. Όποιος επιθυμεί να γίνει αποδέκτης του περιοδικού μπορεί να επικοινωνήσει με το Γραφείο Τύπου και Επικοινωνίας της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας στη διεύθυνση:

Αρχιεπ. Δαμασκηνού 10 – Τ.Κ. 302 00 – Μεσολόγγι
τηλ. 26310 22322 και 26310 22421 – fax: 2631028701
Email: agkosmas@otenet.gr

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

Μη κρίνετε ίνα μη κριθητε. Μία διαδακτική ιστορία από το Περιβόλι της Παναγίας


Κάποτε είχε πάει ένας κοσμικός στην Σκήτη των Καυσοκαλυβίων στο Άγιο όρος , για να γίνη Μοναχός. Οι Πατέρες όμως της Σκήτης δεν τον δέχονταν, γιατί, εκτός που τήταν ράθυμος και αμελής, ήταν και πολύ σκανδαλοποιός και δημιουργούσε συνέχεια θέματα. Επειδή εκείνος αναπαυόνταν στην Σκήτη, παρακάλασε τους Πατέρες να τον αφήσουν να μένη ως λαϊκός και να εργάζεται καμιά φορά.
Έτσι λοιπόν πέρασε την ζωή του με ραθυμία και αμέσως μέχρι την ώρα του θανάτου του που έπεσε πιά στο κρεβάτι και ψυχοραγούσε. Οι Πατέρες όμως του συμπαραστέκονταν και βρίσκονταν συνέχεια κοντά του.
Μια μέρα ο ετοιμοθάνατος είχε έρθει σε έκσταση και έκανε νοήματα. Οι Πατέρες απορούσαν τι να συμβαίνη ! Όταν συνήλθε τους διηγήθηκε το εξής φοβερό:

Είδα τον Αρχάγγελο Μιχαήλ μ' ένα χαρτί στα χέρια του, που είχε όλες τις αμαρτίες μου, και μου είπε:
«Βλέπεις, αυτά εδώ τα έκανες όλα , γι' αυτόν ετοιμάσου να πας στην κόλαση»
Τότε εγώ του λέω:
«Για κοίταξε, ανάμεσα σ' αυτά τα αμαρτήματα, υπάρχει το αμάρτημα της κατακρίσεως»
Ψάχνει ο Αρχάγγελος και μου λέει :
«Όχι , δεν υπάρχει»
«Οπότε, του λέω, δεν πρέπει να πάω στην κόλαση, σύμφωνα με αυτό που είπε ο Κύριος . «Μη κρίνετε και ου μη κριθήτε»
Τότε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ έσχισε το χαρτί με τα αμαρτήματά μου. Έτσι, Πατέρες μου, θα πάω στον Παράδεισο . Όταν μου είχατε πει ότι δεν κάνω για Μοναχός στην Σκήτη και εργαζόμουν ως λαϊκός και εκκλησιαζόμουν στον Κυριακό τις εορτές, είχα ακούσει τα λόγια του Ευαγγελίου «Μη κρίνετε , ίνα μη κριθήτε» και είπα : «Ταλαίπωρε , τουλάχιστον αυτό να εφαρμόσης», και αυτό με έσωσε δίχως άλλον κόπο»
Μόλις τελείωσε αυτά τα λόγια, παρέδωσε την ψυχή του στον Αρχάγγελο Μιχαήλ.

Ένα σύντομο οδοιπορικό στα εξωκκλήσια της Γραμματικούς Αιτωλ/νίας

Ο Ιερός Ναός Αποστόλου Φιλίππου Γραμματικούς παραθέτει ένα μικρό οδοιπορικό στα εξωκκλήσια που έχει στην δικαιοδοσία του, καθώς και τις ανάλογες εργασίες που έγιναν την τελευταία διετία, έργα συντήρησης, επισκευής και αποκατάστασης ζημιών. Ευχόμαστε ο Απόστολος Φίλιππος να σκέπει όλους τους κατοίκους της Γραμματικούς, τους ευλαβείς δωρητές και όλον το κόσμο.

Το εκκλησάκι του Αγίου Πνέυματος (Αγία Τριάδα)

       Το εκκλησάκι του Αγίου Πνεύματος (Αγία Τριάδα) είναι το πρώτο που αντυκρίζει κανείς, ερχόμενος απο Μεσολόγγι ή Αγρίνιο και όταν πρωτομπάινει στο χωριό. Χτίστηκε το 1936 από τους κατοίκους της Γραμματικούς. Προσφάτως, εν έτει 2009 κατόπιν ενεργειών του Εφημερίου μας και των μελών του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου, ανακαινίσθηκε εσωτερικά ολοσχερώς. Συγκεκριμένα γκρεμίστηκαν οι κουφιες αμμακονίες, οι εσωτερικοί τοίχοι, έγινε αρμολόγηση και αμμοβολή εσωτερικά, διορθώθηκαν πολλές ατέλειες στο τέμπλο το οποίο και βάφτηκε, τοποθετήθηκε ηλεκτρικό ρεύμα που δεν υπήρχε, επιδιορθώθηκε η σκεπή που έβαζε νερά, αποκαταστάθηκε εσωτερικά το ταβάνι με καινούρια υλικά, βάφτηκε εξωτερικά καθώς επίσης και δενδροφυτεύτηκαν πλατάνια προς σκίωμα των προσκυνητών


O ιστορικός Ναός του Αγίου Πνεύματος απο μακρυά

Η είσοδος του Ναού

Φτάνοντας στο εκκλησάκι

Το προσφάτως ανακαινισμένο τέμπλο

Το τέμπλο του Αγ Πνεύματος
Αγιο Πνεύμα εσωτερικά

Το εκκλησάκι του Αγίου Χαραλάμπους

     Ενα από τα σημαντικότερα εξωκκλήσια της Γραμματικούς, όπου οι κάτοικοι σέβονται και ευλαβούνται είναι το εκκλησάκι του Αγίου Χαραλάμπους το οποίο βρίσκεται στον κάμπο προς τη λίμνη Τριχωνίδα. Το εκκλησάκι αυτό χτίστηκε με αποκλειστικές δωρεές των κατοίκων της Γραμματικούς και στα τέλη του 2008 ανακαινίσθηκε και αυτό εκ βάθρων λόγω των πολλών καταστροφών που υπέστη απο τον σεισμό της Τριχωνίδας τον Απρίλιο του έτους 2007. Πιο συγκεκριμένα επισκευάσθηκε η σκεπή και το εσωτερικό ταβάνι, γκρεμίστηκαν οι εσωτερικές τοιχοποιείες, τοποθετήθηκε εσωτερικό μεταλλικό πλέγμα σε όλους τους τοίχους, βάφτηκε εξωτερικά και εσωτερικά και τοποθετήθηκαν μεταλλικά στηρίγματα εντός του Ιερού Βήματος για να αποφευχθούν μελλοντικές ζημιές. Αξίζει να σημειωθεί οτι στον Αγιο Χαράλαμπο τρέχουν με ευλάβεια πάρα πολλοί κάτοικοι του χωριού και με δάκρυα στα μάτια ικετεύουν μπροστά στη θαυματουργή εικόνα που αναπαριστά ολόσωμο τον Αγιο και αυτός, ακούει τους πόνους απο τις καρδιές και επεμβαίνει θαυματουργικά.



Η θαυματουργή εικόνα του Αγίου


Το ανακαινισμένο ταβάνι με την εικόνα του Παντοκράτωρα

Ο παλαιός και ιστορικός Ναός της Ζωοδόχου Πηγής
    Ο Ιερός Ναός της Ζωοδόχου Πηγής, είναι ο παλαιός Ναός του χωριού, πρίν φτιαχθεί ο νέος Ιερός Ναός του Αγίου Φιλίππου. Βρίσκεται σε ύψωμα , μέσα στα πεύκα σε ένα ειδιλιακό τοπίο με απέραντη θέα τη λίμνη της Τριχωνίδας, το Αγρίνιο, τα χωριά του δημου Θεστιέων ( Καινούργιο Παραβόλα ..), το Παναιτωλικό όρος καθώς επίσης και τα βουνά της Ακαρνανίας. Χτίστηκε το έτος 1918, και εκεί στεγάζονταν και λειτουργούσε τα δύσκολα χρόνια της κατοχής το δημοτικό σχολείο της Γραμματικούς. Το έτος 2007 έγινε αρμολόγημα και εξωτερική αμμοβολή και προσφάτως έγινε αρμολόγημα και εσωτερική αμμοβολή, συντήρηση και καθαρισμός του τέμπλου και αμμοβολή στο δάπεδο του Ναού.
Ανεβαίνοντας το μονοπάτι για την Εκκλησία
Το μονοπάτι απο το χωριό στην Εκκλησία που εξυπηρετούσε τις ανάγκες του Ναού πριν φτιαχθεί ο σημερινός δρόμος

Ο Ναός εξωτερικά

εξωτερικά ο Ναός μας

Το τέμπλο του Ναού με τις διακοσμημένες κολώνες

Το καμπαναριό

Η εικόνα της Ζωοδόχου Πηγής


Η εικόνα του Αγ Σπυρίδωνα αριστερά στο τέμπλο

Ο Εσταυρωμένος στην κογχη του Ιερού Βήματος που ανάγεται από τον 19ο αιώνα

 
Το εκκλησάκι των Αγίων Θεοδώρων
( ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟ )
Το εκκλησάκι των Αγίων Θεοδώρων, είναι το πιο πρόσφατο χρονικα εκκλησάκι και αυτό χτίστηκε προ 20ετίας περίπου επί αειμνήστου π Βασιλείου Κοτρώτσου, εφημερίου τότε της Γραμματικούς και κατόπιν ενεργειών των αειμνήστων κτιτόρων του, της οικογενείας Κοτρώτσου οι οποιοι και παρείχαν δωρεάν και το οικόπεδο και τα έξοδα ανέγερσεως. Είναι αφιερωμένο στους Αγίους Θεοδώρους και κάθε χρόνο πλήθος πιστών συρρέουν να προσκυνήσουν τη χάρη Τους.


Το τέμπλο του Ναού

Η εικόνα των Αγίων Θεοδώρων

Βραδινή Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία την προσεχή Τετάρτη στη Γραμματικού Αιτωλ/νίας


Ο Ιερός Ναός Αγίου ενδόξου Αποστόλου Φιλίππου Γραμματικούς, ανακοινώνει στους ευσεβείς χριστιανούς οτί την προσεχή Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010 και ώρα 19:00μμ θα τελεσθεί η ακολουθία της Θ Ώρας και εν συνεχεία βραδινή Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία  στον άνωθι Ιερό Ναό.
Προσκάλούνται άπαντες οι ευσεβείς Χριστιανοί.

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

Τουρνουά μπάσκετ θα διοργανώσουν τα παιδιά της ενορίας Αποστ Φιλίππου Γραμματικούς Αιτωλνίας

     Μερικά από τα παιδιά του Κατηχητικού μας

     Την Κυριακή Β Νηστείων και μετά τη Θεία Λειτουργία , τα παιδιά του Κατηχητικού Σχολείου του Ιερού Ναού Αποστόλου Φιλίππου Γραμματικούς, θα πραγματοποιήσουν τουρνουά μπάσκετ με έπαθλο ένα κύπελο και ένα επιτραπέζιο παιχνίδι.
     Θα είναι μια αθλητική γιορτή για τους νέους που απολαμβάνουν την αληθινή ψυχαγωγία, ζώντας μέσα στη φιλόξενη αγκαλιά της τοπικής Εκκλησίας. Τα παιδιά θα χαρούν το παιχνίδι, δίνοντας προτεραιότητα στην αξία της συμμετοχής και του έντιμου παιχνιδιού, του ευ αγωνίζεσθαι.
     Και μια απαραίτητη διευκρίνιση για κάθε επιφυλακτικό: η Εκκλησία δεν τείνει να εξελιχθεί σε αθλητικό σωματείο. Αποδεικνύει όμως έμπρακτα ότι δεν είναι ένας χώρος ανάπαυσης για ηλικιωμένους, αλλά ένας χώρος ζωτικός και ζωντανός, όπου οι νέοι άνθρωποι μπορούν να γευθούν την αγάπη, την χαρά και την ελευθερία που σκορπίζει απλόχερα ο Χριστός, κατανοώντας τις ανάγκες του όλου ανθρώπου.
Η Α ομάδα παίζει επιτραπέζια παιχνίδια

Η Β ομάδα παίζοντας και ζωγραφίζοντας

Όχι μετάνοια και εξομολόγηση μόνο την Μεγάλη Τεσσαρακοστή, αλλά καθ' όλο το έτος


     Ανάμεσα στις άλλες ανεκτίμητες δωρεές, που μας έδωσε ό Θεός και Λυτρωτής μας, είναι και το σωτήριο μυστήριο της Μετανοίας ή, όπως συνήθως το λέμε, της Εξομολογήσεως, με το οποίο συγχωρούνται και εξαφανίζονται οι αμαρτίες μας. Χωρίς την εξομολόγηση δεν θα μπορούσε να σωθεί κανείς, όσες αρετές κι αν είχε, γιατί δεν μπορεί να βρεθεί άνθρωπος, που να μην αμάρτησε ποτέ.
     Η ταπεινή ομολογία των αμαρτιών μας είναι πολύ ευάρεστη στον Κύριο. Αν ό Αδάμ, μετά την παρακοή και την πτώση του, παραδεχόταν μετανοημένος το σφάλμα του, θα έβρισκε συγχώρηση από τον πανάγαθο θεό. Ακόμα και ο Κάιν, που έκανε έναν τόσο αποτρόπαιο φόνο, μπορούσε να μετανοήσει και να συγχωρηθεί. Έτσι έκανε ό βασιλιάς Δαβίδ. Μολονότι έπεσε σε δύο θανάσιμα αμαρτήματα, σε φόνο και μοιχεία, συγχωρήθηκε, επειδή μετανόησε ειλικρινά: «Εξομολογήθηκα την αμαρτία μου στον Κύριο και δεν συγκάλυψα την ανομία μου είπα: "Θα ομολογήσω την ανομία μου στον Κύριο, κατηγορώντας τον εαυτό μου"' κι εσύ αμέσως συγχώρησες την ασέβεια της καρδιάς μου» (Ψαλμ. 31:5).
Για να κάνεις όμως μια σωστή εξομολόγηση, για να καθαρίσεις όλους τους ρύπους της συνειδήσεως, για να λευκανθεί και να λαμπρυνθεί η ψυχή σου ενώπιον του Θεού, δεν πρέπει να εξομολογηθείς πρόχειρα και απροετοίμαστα, όπως οι πιο πολλοί χριστιανοί. Ένα Ιερό μυστήριο σαν κι αυτό χρειάζεται και προετοιμασία ανάλογη και προσέλευση με την πρέπουσα καρδιακή κατάσταση.
      Πρώτον. Ετοιμάσου τουλάχιστον δύο-τρεις μέρες νωρίτερα, αποφεύγοντας τις πολλές επαφές με άλλους ανθρώπους και μαζεύοντας το νου σου σε περισυλλογή. Στοχάσου πόσος καιρός είναι που δεν εξομολογήθηκες — μήπως άραγε και ποτέ άλλοτε; — και προσπάθησε να θυμηθείς από τότε μέχρι την ώρα τούτη σε πόσα και ποια αμαρτήματα έπεσες «εν λόγω ή έργω ή κατά διάνοιαν», είτε από πρόθεση είτε από αμέλεια ή απροσεξία
      Δεύτερον. Όταν θα πας στον πνευματικό, θα του πεις όλες τις αμαρτίες σου, όπως ακριβώς έγιναν. Τίποτα δεν θα κρύψεις, τίποτα δεν θ’ αλλοιώσεις, σε κανέναν άλλο δεν θα ρίξεις οποιεσδήποτε ευθύνες για τις δικές σου πτώσεις. Επίσης, δεν θα αρκεσθείς σε μία ξερή «καταλογογραφική» απαρίθμηση των αμαρτημάτων, αλλά θα κάνεις και μια γενική παρουσίαση της ψυχικής σου καταστάσεως, των παθών και των ροπών σου, των ελαττωμάτων και των αδυναμιών σου, έτσι ώστε ό πνευματικός, σαν γιατρός ψυχών, να σχηματίσει σφαιρική εικόνα τής ασθένειας σου και να σε βοηθήσει αποτελεσματικά στη θεραπεία της.
     Τρίτον. Ό τρόπος περιγραφής των αμαρτιών πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός, ώστε να συνδυάζει την ακρίβεια με τη σεμνότητα Από το ένα μέρος, δηλαδή, θα αναφέρεις συνοπτικά και χωρίς πολλά λόγια τις συνθήκες και τα επιμέρους στοιχεία κάθε αμαρτίας — το που, το πώς, το πότε κ.λπ. — για να καταλάβει ο πνευματικός το βάρος της. Από το άλλο μέρος, πάλι, πρέπει ν’ αποφεύγεις τις λεπτομερείς και φλύαρες αφηγήσεις, που είναι κουραστικές, κάποτε μάλιστα και σκανδαλιστικές. Αυτές μήτε εσένα ωφελούν μήτε τον πνευματικό. Ας σημειωθεί ιδιαίτερα, ότι, αν αμάρτησες μαζί με άλλο ή αλλά πρόσωπα (λ.χ. έκανες μια κλοπή με μερικούς φίλους σου η πόρνευσες με μια γνωστή σου), καλύτερα είναι να μην αποκαλύψεις την ταυτότητα τους. Μετανόησε εσύ για το δικό σου αμάρτημα, και άφησε τους αυτούς στην κρίση και το έλεος του Κυρίου.
      Τέταρτον. Απ’ όλα πιο σπουδαίο είναι να βρεις πνευματικό έμπειρο, διακριτικό, σοφό και συνετό, ικανό να γιατρέψει, με τη δική σου συνεργεία και του Θεού τη χάρη, τις πληγές και τα τραύματα τής ψυχής σου. Όπως ψάχνεις για καλό γιατρό, που θα είναι σε θέση να θεραπεύσει τις σωματικές σου ασθένειες, έτσι, και πιο επίμονα ακόμα, ψάξε για καλό πνευματικό, που θα συμβάλει στην ψυχική σου θεραπεία Γιατί αλλιώς... «τυφλός αν οδηγεί τυφλό, θα πέσουν κι οι δυο στο χαντάκι» (Ματθ. 15:14). Όταν όμως τον βρεις, μην τον αλλάξεις όσο βρίσκεται στη ζωή αυτή. Ποτέ δεν ωφελούνται εκείνοι που γυρίζουν από πνευματικό σε πνευματικό. Είτε από άγνοια το κάνουν είτε από εγωισμό. Μόνο όταν ένας πνευματικός σε παρακολουθεί συστηματικά και σε γνωρίσει καλά, μπορεί να σε βοηθήσει ουσιαστικά στον αγώνα σου για την κάθαρση και στην πορεία σου προς τη σωτηρία


Μια σωστή εξομολόγηση έχει τα ακόλουθα δέκα ιδιώματα:
1. Είναι σύντομη αλλά και περιεκτική, γίνεται δηλαδή χωρίς παραλείψεις αλλά και χωρίς περιττολογίες, κενολογίες, ταυτολογίες, λοξοδρομίες ή ακόμα και παραμυθολογίες.
2. Είναι ταπεινή, γίνεται δηλαδή με συναίσθηση αμαρτωλότητας και ενοχής, συναίσθηση που αντανακλάται στα λόγια και σ’ όλη την εμφάνιση του χριστιανού.
3. Είναι ειλικρινής, δεν περιέχει δηλαδή τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από την καθαρή αλήθεια, χωρίς προφάσεις, χωρίς δικαιολογίες, χωρίς ενοχοποίηση όχι μόνο άλλων ανθρώπων, μα ούτε κι αυτού του διαβόλου!
4.Είναι άμεση, γίνεται δηλαδή χωρίς αναβολή. Μόλις η συνείδηση σε ελέγξει για αμαρτία, πρέπει να τρέξεις στον πνευματικό να την ξομολογηθείς, γιατί δεν ξέρεις ποια στιγμή θα σ’ επισκεφθεί απροειδοποίητα ό θάνατος.
5. Είναι διακριτική, χαρακτηρίζεται δηλαδή από ευθυκρισία, ορθοφροσύνη και σύνεση, καθώς και από διατύπωση σαφή, προσεκτική και εύτακτη.
6. Είναι πλήρης, περιλαμβάνει δηλαδή όλα τα αμαρτήματα τίποτα δεν πρέπει να παραλείπεται για να ειπωθεί σε άλλον πνευματικό.
7. Είναι τελωνική, γίνεται δηλαδή με βαθειά ευλάβεια και συντριβή, με μιαν αγία ντροπή, σαν εκείνη του τελώνη της ευαγγελικής παραβολής, που δεν τολμούσε ούτε τα μάτια του να σηκώσει στον ουρανό, αλλά χτυπούσε το στήθος του κι έλεγε: «Θεέ μου, σπλαχνίσου με τον αμαρτωλό» (Λουκ. 18:13).
8. Είναι μυστική, δηλαδή πέρα από τον ιερέα - πνευματικό και τον εξομολογούμενο χριστιανό, ούτε μαθαίνει ούτε επιτρέπεται να μάθει άλλος κανείς το περιεχόμενο της εξομολογήσεως. Αν κάποιος - πράγμα απίθανο και πρακτικά, βέβαια, σχεδόν αδύνατο – ακούσει την εξομολόγηση άλλου, έχει χρέος να μην την αποκαλύψει ποτέ και σε κανέναν, αλλά να πάρει μαζί του στον τάφο ό, τι άκουσε. Πολύ περισσότερο ό πνευματικός δεν μπορεί να φανερώσει σε καμιά περίπτωση αμαρτίες που του εξομολογήθηκαν, έστω κι αν αυτό το πληρώσει με τη ζωή του.
9. Είναι αρχή νέας ζωής. Μαζί με την εξομολόγηση παίρνεις στερεή απόφαση ν’ αγωνιστείς ευσυνείδητα, ώστε όχι μόνο να μην επαναλάβεις τα αμαρτήματα που εξομολογήθηκες, αλλά και να επανορθώσεις, αν αυτό είναι πρακτικά δυνατό, ό, τι κακό έκανες (λ.χ. να αποζημιώσεις οποίον αδίκησες, να επιστρέψεις κάτι που έκλεψες, να ζητήσεις συγγνώμη απ’ αυτόν που έβρισες κ.ο.κ.). Σε αντίθετη περίπτωση η μετάνοια σου δεν είναι αληθινή.
10. Συνοδεύεται, τέλος, από πρόθυμη αποδοχή του επιτιμίου ή του κανόνα, που ίσως θα σου ορίσει ο πνευματικός (νηστεία ή ελεημοσύνη ή οτιδήποτε άλλο θεωρήσει πρόσφορο), και που δεν αποτελεί «ποινή» ή «τιμωρία», αλλά ένα θεραπευτικό και παιδαγωγικό μέσο, που αποσκοπεί στην πνευματική υποβοήθηση σου.

Παιδί μου άκουσε αυτές τις λίγες συμβουλές για μια καλή εξομολόγηση..


Οταν στίς νεανικές συντροφιές τεθεῖ τό θέμα τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως ἄλλοι μειδιοῦν, ἄλλοι στρίβουν, μερικοί παριστάνουν τούς ἀδιάφορους, κάποιοι ἄλλοι ἐπιχειρηματολογοῦν, ὅτι αὐτά εἶναι ξεπερασμένα καί ὅτι αὐτοί εἶναι ὑπεράνω. Ὡστόσον ὑπάρχουν καί ἀρκετοί, οἱ ὁποῖοι μέ γενναιότητα καί παρρησία ὑπερασπίζονται καί τό ἱερό μυστήριο κυρίως ὅμως τά προσωπικά τους βιώματα καί τίς ἐπιλογές τους. Εἶναι γεγονός, ὅτι ὅσοι λαμβάνουν ἀρνητική καί ἀπορριπτική θέσι ἔναντι τοῦ θέματος τούτου δέν ἔχουν ποτέ ἐξομολογηθεῖ, δέν ἔχουν πλησιάσει τόν πνευματικό μέ ταπείνωσι ἕτοιμοι νά ἀναγνωρίσουν τά σφάλματά τους καί νά ζητήσουν συγγνώμη, δέν ἔχουν δοκιμάσει τήν ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό Πατέρα. Γι αὐτό πλανῶνται καί πλανοῦν. Πρός χάριν ἀμφοτέρων τῶν κατηγοριῶν καί ἐκείνων πού ἐξομολογοῦνται καί χαίρονται καί ἀπολαμβάνουν τήν φιλανθρωπία τοῦ οὐρανίου Πατέρα μας γιά νά μήν ἐντρέπονται πλέον καί νά μήν σκύβουν τό κεφάλι, ἀλλά καί ἐκείνων πού δέν ἐξομολογοῦνται καί στεροῦνται τήν μακροθυμία καί τήν εὐσπλαχνία, τά πατρικά σπλάγχνα τῶν θείων οἰκτιρμῶν γιά νά τολμήσουν, θά σᾶς γράψω δυό λόγια. Θέλω νά τά διαβάσετε μέ προσοχή, νά σκεφθῆτε καί νά προβληματισθῆτε.
     1. Οὐδέν εὐφραίνει τόν ἐπουράνιο Θεό καί Πατέρα μας, ὅσο ἡ μετάνοια καί ἡ ἐξομολόγησις τῶν παιδιῶν Του. Ὁ οὐράνιος κόσμος, εἶπε ὁ Κύριος μας, πανηγυρίζει καί χαίρεται μέ τήν ἐπιστροφή καί μετάνοια τῶν ἁμαρτωλῶν ἀνθρώπων. Μή διστάζετε νά αἰσθάνεσθε ἁμαρτωλοί καί μή ἀποφεύγετε νά τό ὁμολογεῖτε ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων. Νά ἀποφεύγετε νά ἁμαρτάνετε. Πάντα ὅμως νά κρίνετε τόν ἑαυτό σας καί νά σκέπτεσθε, ἐάν εἶσθε ἔτσι, ὅπως σᾶς θέλει ὁ Θεός. Ὅση χαρά καί εὐφροσύνη προκαλεῖ στόν Θεό καί στόν κόσμο τοῦ Θεοῦ ἡ μετάνοια καί ἡ ἐξομολόγησις, ἄλλη τόση καί ἴσως περισσότερη καί μεγαλύτερη εὐφροσύνη γεννᾶ στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου.
     Μελετῶντας πνευματικά βιβλία ἀσφαλῶς θά βρεῖτε τέτοια παραδείγματα. Ἐγώ θά σᾶς θυμίσω τήν ἐξομολόγησι τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου ἐκεῖ στήν παραλία τῆς λίμνης τῆς Γαλιλαίας. Πόση χαρά αἰσθάνθηκε ὅταν ὁ Κύριος τοῦ ἔδωσε τήν δυνατότητα νά ὁλοκληρώσει τήν μετάνοιά του γιά τήν ἄρνησί του κατά τήν σκοτεινή νύκτα τῆς δίκης τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ στήν αὐλή τοῦ ἀρχιερέως. Ἄκουσε μέ τά αὐτιά του τόν Κύριο νά τοῦ κάνει τήν τριπλῆ ἐρώτησι καί νά τόν ἀποκαθιστᾶ ἐνώπιον πάντων. Τόν ἐδέχθη πάλι ὡς μαθητή Του καί ἀπόστολό Του. Διαβάστε πάντως αὐτή τήν συγκινητική καί μεγαλοπρεπῆ διήγησι στό τέλος τοῦ κατά Ἰωάννην Εὐαγγελίου καί θά καταλάβετε ἀπό πιά χαρά στερῆτε τήν ψυχή σας. Ἡ ἐξομολόγησις εἶναι προσευχή, εἶναι δέησις, εἶναι ἰκεσία, εἶναι κραυγή “πρός τόν δυνάμενον σῶσαι”, τήν ὁποία καί ἀκούει καί δέχεται ὁ μόνος ἐλεήμων, ἀγαθός καί φιλάνθρωπος Θεός καί Πατέρας μας.

    2. Γιά νά χαρεῖς τήν ἐξομολόγησί σου θά πρέπει προηγουμένως νά προσευχηθεῖς. Μήν πᾶς ἀπροετοίμαστος, πρόχειρα καί ἐπιπόλαια. Θά ἐμφανισθεῖς ἐνώπιον τοῦ πάντων Θεοῦ καί Δεσπότου, τοῦ δικαίου κριτοῦ. Φόρεσε τήν καλή στολή τῆς ψυχῆς σου. Κι αὐτή ἡ στολή δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν προσευχή, τήν εἰλικρίνεια, τήν μετάνοια. Προσευχήσου καί ζήτησε ἀπό τόν Κύριο νά σοῦ χαρίσει συναίσθησι καί συντριβή. Δέν ἔχει ἀξία ἡ ἐξομολόγησι, πού δέν συνοδεύεται ἀπό τήν συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μας καί τήν συντριβή ἐπειδή εἴμαστε ἐλεεινοί, δοῦλοι, πονηροί καί κακοί. Πρέπει καί νά γνωρίζουμε πότε καί πῶς ἁμαρτάνουμε καί νά θλιβόμαστε γι αὐτό. Προσέξατε ποιά λέξι ἐχρησιμοποίησα γιά νά ἀποδώσω αὐτήν τήν ἐσωτερική καί πνευματική μας κατάστασι σ υ ν τ ρ ι β ή. Ὅποιος γίνεται λιῶμα, ὅταν σκέπτεται καί ἀναλογίζεται τά λάθη του αὐτός ἔχει καρδία συντετριμένη καί τεταπεινωμένη. Καί ὁ Κύριος “καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην οὐκ ἐξουδενώσει”.
     3. Πρίν πᾶς στόν πνευματικό νά ἐξομολογηθεῖς ἐξέτασε τά βάθη σου, τῆς συνειδήσεώς σου καί τῆς ψυχῆς σου. Μήν σκεφθεῖς, ἐγώ δέν ἔχω κάνει τίποτα. Ρίψε τό φῶς τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ καί ἐξέτασε τήν ζωή σου κάτω ἀπό τό πνεῦμα τους. Μάθε τί εἶπε ὁ Θεός καί ἐξέτασε τόν ἑαυτό σου, ἐάν τά τηρεῖς. Μήν σκεφθεῖς, ὅτι αὐτά ἀφοροῦν ἄλλους. Εἶναι λάθος. Οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ ἀφοροῦν τούς πάντες, μικρούς καί μεγάλους. Μήν πεῖς, αὐτά εἶναι ξεπερασμένα, σήμερα ἰσχύουν ἄλλα. Κι αὐτό εἶναι λάθος. Ὁ Θεός δέν ἀλλάζει γνώμη. Αὐτή πού εἶχε, ἔχει καί θά ἔχει πάντα. Μή λησμονήσεις, ὅτι εἰς τήν ἐξέτασιν αὐτή θά συμπεριλάβεις τά πάντα. Πρῶτα τίς πράξεις σου, μετά τά λόγια σου, ἐπίσης τά συναισθήματά σου, ἀκόμη καί τίς ἐπιθυμίες σου, εἴτε τίς πραγματοποίησες, εἴτε ὄχι. Τέλος καί τίς σκέψεις σου. Ἡ ἁμαρτία ὑπάρχει σ’ ὅλους αὐτούς τούς χώρους τῆς ὑπάρξεώς μας.
     4. Κατανίκησε τήν ντροπή σου. Μή σκεφθεῖς, πῶς θά τό πῶ στόν πνευματικό ; Μήπως μέ παρεξηγήσει; Μήπως μέ ὑποτιμήσει; Ἄραγε θά μέ ἐλέγξει ; Πῶς θά τό ἀκούσει ; Μήπως τό πεῖ στούς φίλους μου, στήν οἰκογένειά μου ; Πάλι μή σκεφθεῖς δέν βαριέσαι θά πάω ἀλλά ὅλα δέν θά τά πῶ. Δέν χρειάζεται νά τά λέμε ὅλα. Ὅλες αὐτές οἱ σκέψεις καί ἄλλες πού ἐνδεχομένως νά κάνεις εἶναι ὅλες λανθασμένες. Ἐρωτᾶς γιατί; Διάβασε τήν παρακάτω παράγραφο. Θά βρεῖς τίς ἀπαντήσεις.

     5. Ποτέ μή λησμονήσεις, ὅτι ὁ ἱερεύς, ὁ πνευματικός εἶναι ὑπηρέτης τοῦ Θεοῦ. Ἀκούει τήν ἐξομολόγησι γιά τόν Θεό, στήν θέσι καί στόν τόπο τοῦ Θεοῦ. Ὁμιλεῖ ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ. Νά θυμᾶσαι ἐπίσης, ὅτι κι ὁ πνευματικός εἶναι στοργικός πατέρας. Δέν ἔχει σκοπό του οὔτε τήν τιμωρία, οὔτε τήν ταπείνωσι καί τόν ἐξευτελισμό τοῦ ἀνθρώπου. Ἀκούει μέ μεγάλη συμπάθεια καί ἀγάπη, ἀληθινή φιλανθρωπία τήν ἐξομολόγησι. Λυπᾶται κι αὐτός μαζί σου γιά τίς πτώσεις σου. Ὑποφέρει, γιατί ζεῖς μακρυά ἀπό τόν Θεό. Φοβᾶται κι αὐτός τήν ἁμαρτία. Εἶναι κι ὁ ἴδιος ἐξ ἴσου ἁμαρτωλός μέ μία διαφορά. Ὁ Θεός τοῦ ἔδωσε τό δικαίωμα μέ τήν χάρι τοῦ μυστηρίου τῆς ἱερωσύνης νά συγχωρεῖ ἁμαρτίες καί νά λύει τά δεσμά τῶν παθῶν. Ἰσχύει καί εἰς τήν περίπτωσί του αὐτό τό ὁποῖο ἔχει γραφεῖ ἀπό τόν προφήτη Ἡσαΐα γιά τόν Λυτρωτή μας Ἰησοῦ Χριστό. “ Κάλαμον συντεθλασμένον δέν θέλει συντρίψει καί λυχνίαν καπνίζουσαν δέν θέλει σβύσει”. Σπασμένα καλάμια καί καπνίζοντα λυχνάρια εἶναι οἱ ψυχές ὅλων μας. Ὁ Χριστός δέν ἐπιθυμεῖ νά συντριβοῦν τά “σπασμένα καλάμια” καί νά σβύσουν τά “καπνίζοντα λυχνάρια”. Μάθε, ὅτι οὔτε κι ὁ πνευματικός τό θέλει.
Γι αὐτό μήν ἐντραπῆς νά ἐξομολογηθεῖς τίς ἁμαρτίες σου. Καί μήν ἀμφιβάλλεις γιά τήν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ καί τήν συμπάθεια τοῦ πνευματικοῦ.
Σοῦ εὔχομαι μιά καλή ἐξομολόγησι.